Nike: het verhaal achter de sportschoen (deel 2)

Nike: het verhaal achter de sportschoen (deel 2) (Update uit: Rechtvaardig, menswaardig, een educatief pakket rond economische, sociale en culturele rechten)

Doelstellingen    

Weten hoe multinationals economische en sociale rechten kunnen schenden. Inzien waarom een boycot van producten van multinationals nadelige gevolgen kan hebben voor de arbeiders. Inzien dat de arbeidsrechten niet vanzelfsprekend zijn voor iedereen en dit kunnen aantonen met voorbeelden. Zich kunnen inleven in de situatie van iemand voor wie deze rechten niet vanzelfsprekend zijn.

Tijdsduur/timing:

20 minuten

Groepsgrootte: 15 - 20 deelnemers Benodigdheden: Bijlage 1: Personenkaartjes Bijlage 2: Het verhaal van Nike Bijlage 3: Sociaal- economische rechten Korte omschrijving We doen een mensenrechtentest waarin wordt nagegaan welke personages in het hele ‘Nike-verhaal’ van de meeste economische en sociale rechten kan genieten en wie niet. De kloof tussen arm en rijk in het Nike-verhaal wordt symbolisch weergegeven door de fysieke afstand tussen de deelnemers.

Nike: het verhaal achter de sportschoen (deel2) | 1

Eerst even dit... Nike is in het verleden regelmatig het doelwit geweest van kritiek op de arbeidsomstandigheden in haar onderaannemingen, vooral in Azië. Ook in allerlei acties en campagnes voor betere werkomstandigheden in textielfabrieken en in de sportschoenenindustrie speelde Nike meestal de hoofdrol. Nike heeft al verschillende malen acties ondernomen om dit negatieve imago kwijt te geraken en daardoor zullen er hier en daar best al wel wat verbeteringen zijn opgetreden. Toch hebben we gekozen voor Nike omdat dit merk toch nog steeds een duidelijk voorbeeld is om het concept globalisering en de gevolgen ervan uit te leggen. Het merk maakt namelijk deel uit van de leefwereld van veel jongeren. In de workshops wordt verscheidene malen verwezen naar de positieve evolutie met betrekking tot verbetering van arbeidsomstandigheden en de zogenaamde invoering van een gedragscode. Volgens de website van de Schone Kleren campagne “…heeft Nike inderdaad een gedragscode, maar de gedragscode voorziet geen leefbaar loon, wel het wettelijke minimumloon of het gangbare loon in de sector als dat hoger is. Nike publiceert de lijst met namen en adressen van leveranciers, maar de lijst bevat niet alle productie-eenheden en onderaannemers. Nike geeft geen informatie over zijn leveranciers en onderaannemers van de andere merken die eigendom zijn. We kunnen dus nooit zeker weten of de Nikeproducten die we kopen, in rechtvaardige omstandigheden gemaakt zijn. In veel landen zijn nog steeds voorbeelden te vinden van onveilige Nike-fabrieken met ongezonde arbeidsomstandigheden, waar vakbonden geweerd worden en met lange werkweken voor lonen waar nauwelijks van te leven valt.” Voor de inhoud van de getuigenissen in deze workshop werd zoveel mogelijk gebruik gemaakt van recent informatiemateriaal. Dit is niet altijd gelukt. Nike werd vooral in de jaren ’90, begin 2000 geviseerd, waardoor er dus meer informatie uit deze periode te vinden is en dat heel recent materiaal bijna onvindbaar is. Toch zijn alle aspecten die aan bod komen in de getuigenissen en de situaties nog actueel. Misschien komen ze in mindere mate voor bij Nike (in vergelijking met vroeger) maar ze zijn zeker nog schering en inslag in veel (kleding- en schoenen)fabrieken, vooral in Azië. Het kan natuurlijk zijn dat de situatie in bepaalde fabrieken, die in de getuigenissen vermeld worden, veranderd is. We willen dan ook beklemtonen dat het niet de bedoeling is om bepaalde fabrieken waar de situatie misschien verbeterd is, opnieuw in een negatief daglicht te plaatsen. We willen met de getuigenissen en de situaties gewoon de problematiek concretiseren. De situaties in de getuigenissen zijn immers niet uit de lucht gegrepen, ze zijn gebaseerd op bestaande rapporten of informatie over bepaalde fabrieken. De situaties en gebeurtenissen hebben dus effectief plaatsgevonden, en vinden nog steeds plaats (misschien in andere fabrieken, misschien in mindere mate...).


Verloop Stap 1: kennismaking met het personage De deelnemers staan verspreid over het lokaal.  Zorg ervoor dat ze op een redelijke afstand van elkaar kunnen staan.  Geef elke deelnemer een personenkaartje (getuigenis- bijlage 1). Geef ze de opdracht het kaartje

aandachtig te lezen en zich goed in te leven in de situatie van het personage. Stap 2: De mensenrechtentest: zet een stap voorwaarts Alle deelnemers gaan naast elkaar, op een rechte lijn staan. Zorg ervoor dat de deelnemers voldoende plaats hebben om naar voor of naar achter te gaan.  





De begeleider leest de sociale en economische rechten één voor één voor. Wanneer de deelnemers denken dat het personage op hun kaartje van het voorgelezen recht kan genieten, gaan ze een stap vooruit. Wanneer het voorgelezen recht van hun personage geschonden wordt, gaan ze een stap achteruit. Op die manier wordt de kloof tussen de verschillende actoren binnen het Nike-verhaal letterlijk weergegeven. De personages uit het Westen zullen veel meer vooraan staan dan de personages uit het Zuiden. De deelnemers blijven tijdens de nabespreking in dezelfde positie staan!

Stap 3: Nabespreking:          

Welke personages staan meer vooraan? Waarom? Hoe voel je je om meer vooraan/meer achteraan te staan? Wie haalt voordeel uit het ‘Nike-verhaal’? Wie nadeel? Wat is dan het verband tussen economische en sociale rechten en het verhaal van Nike? Wat is het verband tussen economische en sociale rechten en globalisering? Kan globalisering alleen negatief zijn of ook positief? Wat moet er veranderd worden? Hoe kan dit gebeuren? Wat kunnen we zelf doen? Zou een boycot van producten die onder slechte omstandigheden gemaakt zijn, de problemen kunnen oplossen? Waarom/Waarom niet? (dieper ingaan op nadelen van, problemen bij een boycot) Is je beeld van multinationals veranderd? Kijk je er nu anders tegenaan? Waarom (niet)?


Bijlage 1: Personenkaartjes Personagekaart: getuigenis van Sadisah Ik ben Sadisah en ik werk in een fabriek in Jakarta in Indonesië waar schoenen gemaakt worden voor Nike. In de fabriek waar ik werk, worden stukken leder en stukken rubber, die al in een fabriek in China vervaardigd werden, met een speciale machine aan elkaar vastgemaakt. In de fabriek werken 13 000 mensen waarvan 85 % jonge vrouwen. Ik moet soms 18 uur per dag werken en verdien maar 76 EUR per maand. Dit is het minimumloon dat vastgelegd werd door de overheid. Het minimumloon is wel aanzienlijk verhoogd ten opzichte van vorig jaar maar de prijzen van de levensmiddelen zijn ook gigantisch gestegen. Rijst is bijvoorbeeld dubbel zo duur als vorig jaar. Ik woon samen met mijn 3 kinderen in een klein huisje in een voorstad van Jakarta. We hebben er twee kleine kamertjes voor ons alleen, de waskamer en de keuken moeten we delen met 4 andere gezinnen. Er is geen elektriciteit, noch stromend water... De vrouwen die bij ons wonen, werken ook in de Nike-fabriek

Personagekaart: getuigenis van Li Wong Ik ben Li Wong en ik werk in het fabriekencomplex Yu Yuan in Dongguan City (China). Wij maken in de fabriek schoenen voor Nike, Adidas en Reebok. In de fabriek werken we met 40.000 jonge vrouwen. Eén keer 25, mag je het wel vergeten. Ik ben nu 24 jaar en werk al 9 jaar in de fabriek. Ik vermoed dat ik volgend jaar ontslagen zal worden. De bazen gaan er namelijk van uit dat vrouwen onder de 25 de beste conditie hebben en dus het best kunnen presteren. Ook is de kans vanaf je 25ste groter dat je kinderen wil krijgen. En zwangere vrouwen, dat is wel het laatste dat ze nodig hebben in de fabriek. Ik weet dat we eigenlijk zouden moeten protesteren tegen deze regeling, en tegen de té lage lonen, té weinig rustdagen en de té lange werkdagen. Soms moeten wij namelijk 60 uren per week werken terwijl de Chinese wet voorschrijft dat we niet meer dan 40 uren mogen werken. Bovendien mogen we per maand maar 36 overuren doen. De fabriek schendt dus de Chinese wet,maar er is geen vakbondsvereniging in Yu Yuan. Elke poging die er in het verleden geweest is om er één te organiseren, eindigde met massale ontslagen, en zelfs arrestaties en opsluitingen zonder proces.


Personagekaart: getuigenis van Tai Kwang Ik ben Halai en ik werk in de Tai Kwang Vina fabriek in Vietnam, net buiten Ho Chi Minh City. Wij produceren er vooral onderdelen van sportschoenen voor Nike. Ik woon samen met tien andere personen in een heel klein huisje op 100 meter van de Nike-fabriek. In 1997 is er in de internationale media heel wat te doen geweest rond onze fabriek. In een onderzoek werd vastgesteld dat de arbeiders in onze fabriek blootgesteld werden aan allerlei giftige stoffen die voor veel ademhalingsproblemen zorgden. Ongeveer 77 % van de arbeiders had regelmatig te kampen met neusen keelziekten. Bovendien moesten we in een enorme hitte werken onder een oorverdovend lawaai. Enkele maanden later heeft Nike zelf een onderzoek ingesteld en ervoor gezorgd dat de managers van onze fabriek de arbeidscondities zouden verbeteren. Zo werden de schadelijke stoffen vervangen door minder schadelijke chemicaliën. Er werd gezorgd voor een ventilatiesysteem zodat het minder warm werd in de fabriek. Bovendien kwam er opgeleid personeel dat instond voor de gezondheids- en veiligheidsaspecten in de fabriek. Toch zijn er nog steeds gezondheids- en veiligheidsproblemen. Er zijn nog steeds arbeiders die te veel in contact komen met giftige stoffen. Bovendien worden de geluids- en de temperatuurnormen in de fabriek nog steeds overschreden. Ziektes aan de luchtwegen blijven een probleem voor veel arbeiders...

Personagekaart: getuigenis van Jelle Hoi, ik ben Jelle. Ik ben 14 jaar en ik woon in Opwijk. Ik zit in mijn tweede jaar Latijn en ik weet nu al zeker dat ik later voor industrieel ingenieur wil studeren. Mijn vader heeft dat ook gestudeerd en ik moet eerlijk toegeven, hij verdient goed zijn brood en dat is natuurlijk ook wel leuk voor ons. Of wij verwend zijn? Misschien wel een beetje, mijn jongere zusje in ieder geval. Morgen ga ik met mijn moeder winkelen. Ik moet nieuwe voetbalschoenen hebben. Die oude begonnen wat pijn te doen aan mijn tenen, tja, ik zit nog in mijn groei hé... Ik weet al perfect welke schoenen het gaan worden. Ik ben gisteren eens gaan kijken op de voetbalwebsite van Nike, (keicoole site trouwens) en daar stond hij dan: Ronaldo. Ik ben al enkele jaren een fan van hem. Dus waarom zou ik dan niet dezelfde schoenen kopen? De website heeft mij in ieder geval aangeraden om de Mercurial Victory IICR te kopen. Dat zijn dus de schoenen die Ronaldo ook draagt. Ze zouden heel licht zijn en ideaal voor aanvallers. Ze zijn superlicht en superstevig tegelijkertijd, dat is echt revolutionair voor een voetbalschoen. Want misschien ben ik toch wel een nieuwe Ronaldo...


Personagekaart: getuigenis van Laura Hi, ik ben Laura Powell en ik ben 17 jaar. Enkele jaren geleden ben ik met mijn ouders en mijn oudere broer in Indonesië op vakantie geweest. Daar heb ik een meisje leren kennen, Utami. Ze was 17 jaar. We hebben elkaar leren kennen op een bus in Jakarta. Ik vroeg haar of ze nog naar school ging. Ze vertelde me dat ze maar tot haar 12de naar school kon gaan en dat ze toen in een schoenenfabriek is gaan werken waar ze vooral schoenen maakten voor Nike. De omstandigheden waarin ze moest werken, waren vreselijk en het loon stelde amper iets voor. Vanaf dat moment moest ik telkens aan Utami en al die duizenden andere vrouwen denken wanneer ik mijn Nike-schoenen aandeed. Ik heb me dan ook aangesloten bij een vereniging in Melbourne die strijdt voor de rechten van vrouwen in Aziatische fabrieken. Regelmatig bezetten wij de Nike Town in Melbourne, dit is een gigantische Nike-winkel. We blokkeren dan de hoofdingang van het gebouw en we proberen klanten die binnen willen komen bewust te maken van de omstandigheden waarin de producten van hun favoriete merk gemaakt zijn. De eerste protestacties verliepen vrij woelig, soms met gewelddadige trekjes, totdat Nike verklaarde dat ze open staan voor gesprekken als de protestacties voor de ingang zouden ophouden. Dit kostte de winkel namelijk veel geld. Daarna hebben we enkele maanden lang elke vrijdagavond een vreedzame actie gehouden, tot nu toe echter zonder concreet resultaat, alleen loze beloften...

Personagekaart: getuigenis van Frank Ik ben Frank Burton, Voorzitter van de afdeling Footwear Product Creation, bij Nike Inc.. Ik werk in het hoofdgebouw van Nike in Oregon, in de V.S.. Ik ben 25 jaar getrouwd en heb twee zonen die het ouderlijk huis al verlaten hebben. Ik heb een drukke job, maar ik probeer nog tijd vrij te maken voor mijn hobby’s: jogging, tennis en voetbal. Mijn verantwoordelijkheid is de organisatie van de ontwikkeling van een Nike-schoen, vanaf het marktonderzoek tot de levering in de winkels. Uiteraard ligt daar een hele weg tussenin. Er zijn dan ook heel wat afdelingen, landen en tussenpersonen bij betrokken. Ik moet ervoor zorgen dat alle schakels goed met elkaar samenwerken en dat er geen hindernissen zijn bij de ontwikkeling van een bepaald model van sportschoen. Mijn belangrijkste interesse binnen Nike Inc. is de opvolging van nieuwe producten, nieuwe modellen die na lange tijd van marktonderzoek en research ontwikkeld werden en een positie op de markt moeten verwerven. Wat ik het allerleukste vind aan Nike? Zien dat je producten gedragen worden door de beste atleten ter wereld, maar ook door je vrienden en je kinderen. En wat ik het leukste vind aan mijn job? Het vertalen van de energie en de emotie in de sport in de schoenen die we op de markt brengen...


Personagekaart: getuigenis van Ute Hallo, ik ben Ute Messner. Ik woon in Kreuzberg, een wijk in Berlijn, in Duitsland. Ik heb onlangs een hele leuke job gevonden. Ik werk momenteel op de vrijetijdsafdeling van de Nike Town in Berlijn. Ken je Nike Town niet? Dit is de grootste Nike-winkel ter wereld. In elke grote Amerikaanse stad is er wel één te vinden, in Londen is er één, in Melbourne,... Enkele jaren geleden is er ook in Berlijn een Nike Town geopend. Een Nike Town is een gigantische winkel van verschillende verdiepingen waar alleen Nikeproducten verkocht worden. De winkel in Berlijn lijkt op een kerk. Als je binnenwandelt kom je dadelijk in het middenschip terecht en loop je recht tegen het altaar: een grote muur met videobeelden. Nike wordt voorgesteld als een godsdienst ... De winkel is ingedeeld per sport, je wordt overdonderd met slogans en ‘oneliners’ over sport in het algemeen, of over een bepaalde sporttak. Maar de sfeer is er fantastisch, er komen veel jonge mensen over de vloer die allemaal maar één ding willen: het begeerde Nike-logo. Ik geef wel toe dat aan de meeste producten van Nike ook een behoorlijk prijskaartje vast hangt. Toch merk ik dat steeds meer en vooral jonge mensen naar de vrijetijdsafdeling stappen om zich een paar Nike-schoenen aan te schaffen, niet om te sporten, maar gewoon om aan te doen om naar school te gaan of om uit te gaan. Want Nike is hip!

Personagekaart: getuigenis van Bill Renton Ik ben Bill Renton, marketingdirecteur van Nike Inc.. Ik woon in Beaverton, in de staat Oregon. Ik werk op het hoofdkantoor van Nike Inc. in Beaverton. Ik ben verantwoordelijk voor het uitwerken van een wereldwijde marketingstrategie. De hoofdboodschap die we willen verkondigen met onze publiciteitscampagnes en sponsoring is de volgende. Achter de zogenaamde Swoosh (het Nike-Logo), zit er niet zomaar een product maar een hele levensstijl: sport (en Nike) is niet zomaar een modeverschijnsel maar een hele manier van leven. Eén van onze meest succesvolle marketingstrategieën is het linken van het Nike-logo aan bekende sportmensen. Zo kan je niet aan Rafael Nadal of Tiger Woods denken zonder dat je aan Nike denkt. Vandaag is Ronaldo één van de groten der aarde die het Nike-logo vertegenwoordigt. Op die manier ontstaat er een samensmelting tussen de sportman en het merk. Zo creëer je een sportidool dat de spirit van Nike symboliseert. Ook het Nike-logo linken aan grote evenementen zoals de Wereldbeker Voetbal of de Olympische Spelen werpt zijn vruchten af. We krijgen vaak de kritiek dat we gigantische bedragen uitgeven aan reclame en sponsoring, maar dat de arbeiders die de Nike-producten vervaardigen, onderbetaald worden. Deze critici vergeten echter dat we onze verkoop aan onze marketingstrategie te danken hebben. Dus als we niet zoveel verkochten, konden ook niet zoveel mensen voor ons werken. Veel mensen in Azië bijvoorbeeld zijn blij dat ze dankzij Nike een job hebben …


Personagekaart: getuigenis van Peter Hello, mijn naam is Peter Chadwick en ik woon samen met mijn vrouw en mijn 3 kinderen in Australië, in één van de mooiste buurten van Melbourne. Ik ben verantwoordelijke Marketing en Publiciteit voor Nike Inc. in Australië. Ik wil jullie eerst iets vertellen over mijn opvattingen over Nike en de marketingstrategie van Nike. Phil Knight, een vroegere manager van Nike Inc. verwoordde onze filosofie als volgt: “Wij maken merken en logo’s, geen producten.” Mijn marketingfilosofie komt helemaal overeen met die van marketingmensen van Nike in de V.S., namelijk dat het promoten van het Nike-logo veel belangrijker is dan het promoten van bv. een bepaalde sportschoen. Marketing is dus veel belangrijker dan productie. Ik ben dan ook zeer tevreden dat ik zo ‘n belangrijke job heb. Ik moet ervoor zorgen dat het imago van Nike in Australië positief blijft en dat het Nike-logo het meest begeerde logo wordt onder de sportmerken. Als bijvoorbeeld NGO’s of linkse organisaties Nike in een negatief daglicht plaatsen, moet ik ervoor zorgen dat de consument weet dat Nike sinds enkele jaren over bepaalde gedragscodes beschikt. Deze regels garanderen dat fabrieken in Azië of elders onze producten maken met respect voor de arbeidsrechten. Ik ben dus een soort van imago-opzichter van Nike in Australië.

Personagekaart: getuigenis van Nguyen Mijn naam is Nguyen Thi Lap. Ik werk voor de firma Sam Yang en ben arbeider met het nummer 11204. Sam Yang is een schoenenfabriek in Ho Chi Minh City, Vietnam. Wij maken vooral Nike-schoenen. Ik werk in de fabriek sinds oktober 2005. In maart 2001 kreeg ik promotie. Ik werd verantwoordelijke van naaiafdeling 15. Vanaf dat moment heb ik zeer veel voor het bedrijf gedaan. Ik werkte zelfs speciale programma’s uit om de arbeiders aan te sporen sneller te werken. Hiervoor kreeg ik een geldbonus. Enkele jaren geleden ging ik op een dag ziek naar het werk. Het was een zondag, normaal gezien onze enige rustdag. Maar die dag moest ik overuren doen, zoals op de meeste zondagen. Ik had een vreselijke pijn in mijn hoofd. Toen ik even mijn hand op mijn hoofd legde, in een poging de pijn te verzachten, sloeg mijn baas me. Ik ging naar de verpleegster omdat ik door de slag mijn arm amper kon bewegen. Ze zei dat mijn arm gekneusd was en dat ik maar beter naar huis kon gaan om te rusten. De volgende dag kreeg ik te horen dat ik ontslagen was als afdelingsverantwoordelijke en dat ik gewoon terug moest werken als arbeidster. Ik ging terug aan de naaimachines zitten, maar werd daar al snel weggehaald. Ik mocht vanaf dat moment alleen nog maar de vuile en de zware werkjes opknappen. Mijn loon is nu ook nog maar de helft van dat als afdelingsverantwoordelijke. Ik kan er amper van leven...


Personagekaart: getuigenis van Ronaldo Mag ik me even voorstellen? Mijn naam is Ronaldo. Ik ben geboren op 5 Februari 1985 Funchal, Portugal. Ik groeide op in een voetbalgezin. Mijn vader was als materiaalman betrokken bij de lokale amateurclub Andorinha. Na op straat en veldjes veel voetbal gespeeld te hebben mocht ik me als acht jarige aanmelden bij de club Andorinha. Twee jaar later mocht ik beginnen bij profclub C.D. Nacional en vier seizoenen later ondertekende ik mijn eerste profcontract bij Sporting CP. Ondertussen ben ik een superster, al zeg ik het zelf. In 2003 werd ik aangetrokken door Manchester United. In de jaren die volgden werd ik clubtopscoorder en Europees- én Wereldvoetballer van het jaar. In Juni 2009 was het eindelijk zover. Real Madrid betaalde met €94 miljoen het hoogste transferbedrag ooit voor een speler en ik wisselde het rode shirt van Manchester United voor het maagdelijk wit van de Koninklijke uit Madrid. Maar wat ik nu te maken heb met Nike? Ik word door hen gesponsord. Het dragen van Nike-kleding, brengt mij per jaar zo’n 6 miljoen EUR op... Ze hebben zelfs al een kledinglijn speciaal voor mij ontworpen: de CR7 COLLECTION 2011. Supercool!

Personagekaartje: getuigenis van Chung Ik ben Chung Tsai, Manager van de fabriek Yu Yuan in Dongguan City (China), één van de 1350 dochterbedrijven van de Pou Chen-groep. Sinds 1985 laat ik in opdracht van Nike producten maken, toen nog in Taiwan. Ik richtte toen een fabriek op om schoenen voor Nike te kunnen maken. We probeerden de lonen zo laag mogelijk te houden, zodat Nike zeker bestellingen zou plaatsen. Want hoe lager de loonkosten, hoe minder Nike ons moet betalen... Toen de overheid de minimumlonen verhoogde en we dus verplicht waren onze arbeiders meer te betalen, zocht Nike naar fabrieken in landen waar de lonen lager lagen. Toen kregen we het idee om zelf fabrieken te bouwen in andere landen, vooral China was ideaal om uit te wijken. Mede dankzij ons, produceren ze in China ongeveer de helft van alle sportschoenen in de wereld, van alle mogelijke merken. Toch merken we dat onze arbeiders in China meer en meer onrustig worden omdat ze de lonen te laag vinden. Aangezien Nike niet méér wil betalen voor de productie kunnen wij onze arbeiders ook geen opslag geven. Bovendien is Nike ertegen dat de Chinese overheid de wetgeving die vakverenigingen verbiedt, misschien zal afschaffen. Want, vakbonden betekenen vaak loonsverhoging en vermindering van de arbeidsduur... We zijn aan het overwegen om de Yu Yuan fabriek naar Vietnam te verplaatsen, omdat de lonen daar lager liggen en er nog niet zo veel geprotesteerd wordt.


Personagekaart: getuigenis van Frits Ik ben Frits van den Boom, ik ben 42 jaar en ik ben Nederlander. Als Algemeen Manager van Nike Europa, het Midden Oosten en Afrika ben ik verantwoordelijk voor de contacten tussen verdelers van Nike en haar partners in heel Europa en Afrika, van Rusland tot Kaapstad. Ik leid het Nike management- team van Europa, onderhoud contacten met de belangrijkste Europese klanten en met de leiders van de Europese zakenwereld. Ik moet toegeven dat ik het hartstikke getroffen heb met zo’n job. Er is veel verantwoordelijkheid aan gekoppeld maar elke dag opnieuw nieuwe uitdagingen aangaan is echt de moeite waard. Het allerleukste aan mijn werk is dat iedereen die voor Nike werkt, altijd met sport en fit zijn bezig is ... En over het loon moet ik ook niet klagen: met 250 000 EUR per jaar kan ik mijn gezin, mijn vrouw en mijn drie schattige dochtertjes, alles geven wat hun hartje verlangt. We maken ook 2 keer per jaar enkele weken vrij om samen op vakantie te gaan. In de winter gaan we op skivakantie en in de zomer gaan we zon en cultuur snuiven in een ver land, liefst in Azië. Ik vind het belangrijk om ook in de weekends zoveel mogelijk tijd vrij te maken voor mijn kinderen omdat ik tijdens de week vaak op zakenreis moet en ik uiteraard niet de hele opvoeding wil missen...

Personagekaartje: getuigenis van Roy Hallo, ik ben Roy Sneakers en ik werk in de World Campus van Nike Inc., het hoofdkantoor in Beaverton. Ik ben 33 jaar en werk al 8 jaar voor Nike. Toen ik afstudeerde als ingenieur mocht ik onmiddellijk bij Nike van start gaan. Ondertussen ben ik opgeklommen tot verantwoordelijke voor technisch onderzoek van Nike sportschoenen. Concreet houdt deze job in dat ik samen met een team van onderzoekers en technici Nike-schoenen test en onderzoeksresultaten in een laboratorium verwerk en analyseer. Dit onderzoek gebeurt vooral met behulp van camera’s en computers. De werking van een bepaalde schoen wordt onderzocht, gefilmd en geanalyseerd door bepaalde computerprogramma’s. Vervolgens wordt er nagegaan waar verbeteringen mogelijk zijn. Deze gegevens worden doorgegeven aan de ontwikkelaars voor nieuwe modellen die samen met marketingmensen nagaan wat er nog op de markt kan komen en hoe onze producten aangepast moeten worden. In een volgende fase werken we samen met firma’s in Zuid-Korea en Taiwan, die gespecialiseerd zijn in de technische uitwerking en de productie van de ontwerpen van Nike-schoenen. Zij maken de modellen van de schoenen en bekijken hoe en waar deze schoenen het best geproduceerd worden.


Personagekaart: getuigenis van Ida Mijn naam is Ida en ik werkte 9 jaar in de PT Doson fabriek in Indonesië. Wij maakten sportschoenen voor Nike. Na die 9 jaar dienst verdiende ik nog steeds maar 70 EUR per maand. Dit is niet voldoende om van te leven. Ik heb een man en 2 kinderen. We hebben zo’n 250 EUR per maand nodig om van te leven. Als we allebei heel veel overuren werkten, kwamen we net rond. Omdat we ons geen kinderopvang konden veroorloven, stuurden we onze kinderen naar mijn ouders die op 36 uren reisafstand van ons wonen. Ik zag mijn kinderen maar één keer per jaar, gedurende 4 dagen. Meer verlofdagen kon ik niet krijgen. In september 2002 werden de 7000 arbeiders uit PT Doson ontslagen omdat Nike geen bestellingen meer plaatste en de fabriek gesloten moest worden. PT Doson weigerde de wettelijke ontslagpremies volledig uit te betalen. Veel van deze 7000 arbeiders hebben een gezin dat ze nu niet meer kunnen onderhouden, terwijl Nike meer dan 10 jaar geprofiteerd heeft van hun noeste arbeid. Nike vindt dat de uitbetaling van de ontslagpremies volledig de verantwoordelijkheid is van PT Doson. Nike heeft ondertussen beloofd om te helpen, maar hetgeen aangeboden werd, stelt niets voor tegenover dat waar de arbeiders wettelijk recht op hebben. Sommige ontslagen arbeiders zijn nu wel een rechtszaak aan het voeren tegen PT Doson, op eigen kosten natuurlijk. Zo’n rechtszaak kan echter jaren duren en daar heeft niemand het geld voor.

Personagekaart: getuigenis van Marcela Ik ben Marcela, ik ben 22 jaar. Ik heb een zoontje van 3 jaar, Luis. Ik zie hem maar zelden omdat ik vakbondsafgevaardigde ben. Ik werk in de Kukdong-fabriek in Mexico. Deze fabriek, die in 1999 geopend werd, produceert vooral producten voor Nike en Reebok. Er werd geen rekening gehouden met afspraken rond loon en arbeidsomstandigheden. Daarom werd er een vakbond opgericht, met name SITEKIM (onafhankelijke vereniging van de arbeiders van Kukdong). Op die manier wilden we iets aan de slechte werkomstandigheden in Kukdong doen. Verschillende leden van de vakvereniging werden ontslagen maar werden even later terug aangenomen omdat de media Kukdong zo negatief in beeld brachten. SITEKIM bleef echter voort strijden voor de rechten van de arbeiders in Kukdong. Deze strijd mondde in september 2001 uiteindelijk uit in een officiële erkenning van de vakvereniging en een tijd later een ondertekening van een collectieve arbeidsovereenkomst. De naam van het bedrijf veranderde ook in Mexmode en de vakbondsvereniging werd SITEMEX. Uiteindelijk werden er op 1 april 2002 een overeenkomst bereikt: 10 % loonsverhoging, 5 % verhoging van bonussen, economische steun voor het gezin van de werknemer, ... Bovendien werd Nike via een grote internationale solidariteitscampagne overhaald om in de toekomst bestellingen te blijven plaatsen bij MEXMODE zodat de arbeiders zeker hun job kunnen behouden.


Personagekaart: getuigenis van Julianto Mijn naam is Julianto. Ik kom uit Purwerejo in centraal-Java (Indonesië). Ik ben 35 jaar en vrijgezel. Van oktober 1997 tot april 2000 werkte ik in de PT Nikomas Gemilang fabriek waar we Nike-sportschoenen produceren. Het loon dat we kregen was niet voldoende om van te leven en zeker niet voor een getrouwd koppel met kinderen. Om te kunnen overleven moet je heel wat overuren werken. In mijn afdeling werkten we gemiddeld 53 uren per week en veel werknemers hadden zelfs nog een andere job na deze uren. In de afdeling waar verschillende stukken van de schoenen aan elkaar gelijmd worden, werken de arbeiders tussen 60 en 70 uren per week. Enkele jaren geleden volgden enkele arbeiders een cursus over arbeidersrechten die georganiseerd werd door een Indonesische NGO. We hielden vervolgens een demonstratie in onze fabriek om een beter loon en betere werkcondities te eisen. Na de demonstratie werden veel arbeiders met ontslag bedreigd. Uiteindelijk werd iedereen die bleef opkomen voor rechten van de arbeiders ontslagen. Ook ik. Ik werk nu bij een vriend in een eetkraampje. In tussentijd bleven de fabriekseigenaars waar mogelijk profiteren van de arbeiders. Zij moesten heel vaak overuren doen en werden daar niet voor vergoed. Dit kon gedurende 18 jaar doorgaan, net zolang als de gedragscode van Nike bestond. Wetten hierover werden voortdurend omzeild. Tot begin 2011 een klacht werd ingediend. Na 11 lange maanden onderhandelen is PT Nikomas Gemilang dan eindelik overstag gegaan. De 4500 werknemers worden alsnog gecompenseerd voor de 593.469 uren die zij –onbetaald - hebben overgewerkt. Zij krijgen 1 miljoen dollar, wat neerkomt op gemiddeld 220 dollar per werknemer.

Personagekaart: getuigenis van Leily Ik ben Leily en ik werk in de Nikomas fabriek in Serang op West-Java. Ik ben in 1997 bij Nikomas beginnen werken. Ik was eerst heel blij dat ik zo gemakkelijk een job kon vinden en dat ik op die manier mijn ouders kon helpen. Ik woonde in de slaapzaal van de fabriek. Dan kon ik mijn ouders wat geld opsturen zodat ze mijn kleine zusjes naar school konden laten gaan. De slaapzaal was heel oncomfortabel. Ik moest een kamer van 3 op 6 meter delen met 11 andere arbeidsters. In het atelier was de toestand niet beter. De groepsleider en de opzichter waren heel brutaal tegen ons. Ze scholden steeds op ons en vernederden ons voortdurend. In 1999 trouwde ik met een collega. We verhuisden van de slaapzaal in de fabriek naar een kleine kamer in een klein huis. We hebben ondertussen een kind dat bij mijn ouders woont omdat we allebei moeten gaan werken en geen kinderopvang kunnen betalen. Het geld dat we beiden verdienen is net genoeg om te overleven, maar we kunnen er geen enkele Rupiah van missen. We kunnen ons ook maar om de 4 maanden een reis naar Centraal-Java veroorloven om ons dochtertje te bezoeken. Op die manier zullen we haast heel de opvoeding van ons kindje missen.


Personagekaart: getuigenis van Basha Hallo, ik ben Basha. Ik groeide op op het platteland in Noord-Thailand. Ik ben enkele jaren geleden naar de stad verhuisd omdat er op het platteland zo weinig jobs zijn, en bovendien heel slecht betaald. In de stad vond ik een job in een fabriek van de Bed and Bath Prestige Company, waar ze schoenen en kleren maken voor verschillende merken: o.a. Nike, Adidas, Levi’s, Reebok. Alle kledingmerken waar we voor werken, hebben zogenaamde ‘codes of conduct’ of gedragsregels: regels die de arbeiders moeten beschermen. Deze regels hangen omhoog in de fabriek. Niemand heeft ons echter uitgelegd wat die regels precies inhouden. Niemand van de arbeiders kan ze lezen. Het enige dat we weten, is dat we moeten liegen als er controle komt. Vlak voor de controle moeten de arbeiders de fabriek en de machines heel goed kuisen. Tegen de controleurs mogen we alleen positieve dingen zeggen over de bazen en het werk, en we moeten zeggen dat we om 8 uur ’s avonds stoppen met werken. We moeten dus net het tegenovergestelde vertellen van hoe het er in de fabriek in werkelijkheid aan toe gaat. De controleurs zullen op die manier nooit te weten komen dat we regelmatig 's nachts moeten doorwerken. Mijnheer Chaiyapat, onze opzichter, doet regelmatig amfetaminen in de dranktonnetjes, zodat we veel langer kunnen werken. Sommigen kunnen zo 48 uur aan een stuk doorwerken!

Personagekaart: getuigenis van Darren Ik ben Darren. Ik woon in een villa in één van de voorsteden van Beaverton in de staat Oregon. Ik ben getrouwd en heb 3 schatten van kinderen. Ik werk voor Nike Inc. als Regionaal Sales Manager voor de staat Oregon. Dit houdt in dat ik verantwoordelijk ben voor de verkoop van Nike-artikelen in de staat Oregon. Ik verdien 100 000 $ per jaar. Ik werk lange dagen om grote verkoopcontracten vast te krijgen bij grote winkels en sportketens in de staat Oregon. Het is soms een zeer stresserende job omdat ik nogal veel verantwoordelijkheid heb. Maar ik hou wel van uitdagingen, voor mij is het dus wel de ideale job. Ik vergader ook vaak met andere managers van Nike Oregon, om de toekomst van Nike te bespreken. Ik maak me namelijk best wel zorgen over de kritiek die Nike de voorbije jaren gekregen heeft over de producties in fabrieken in vooral Azië. Ik ben er van overtuigd dat de lonen die de arbeiders in deze fabrieken krijgen eerlijk zijn en overeenkomen met de levensstandaard in hun eigen land. En bovendien zorgen we voor werkgelegenheid en een inkomen voor deze mensen. Zonder onze investeringen zouden deze mensen namelijk niet kunnen gaan werken. Ik ben verantwoordelijk voor de verkoop van producten aan een prijs die concurrentieel is. Als de bazen van de fabrieken die voor ons produceren, de lonen verhogen, maken wij minder winst...


Bijlage 2: Het verhaal van Nike Het verhaal van Nike gaat terug tot in de jaren ’60 toen de Tiger-sportschoenen geboren werden en verkocht werden door het Amerikaanse bedrijf Blue Ribbon Sports. In 1963 start de verkoop van Tiger sportschoenen in de Verenigde Staten. In 1971 ontstaat het alombekende Nike-logo en verandert de naam Tiger ook in de merknaam Nike. Nike wordt een jaar later een onafhankelijk bedrijf en opent fabrieken in Taiwan en Zuid-Korea. In 1978 werd de naam Blue Ribbon Sports veranderd in de naam Nike Inc. Er werd een hoofdkantoor uit de grond gestampt in Beaverton, in de Amerikaanse staat Oregon. Vanaf de jaren ’80 werd Nike het grootste sportmerk ter wereld. Nike betaalde enorme bedragen aan wereldberoemde sportmensen voor promotie. Toch bleef de concurrentie met Reebok (en andere sportmerken) aanhouden. Het was dus belangrijk om op de productiekosten te besparen, om zo meer geld te kunnen uitgeven aan reclame. Dit is de reden waarom Nike haar productie uitbesteedt aan fabrieken in lageloonlanden, vooral in Azië. Een Nike-schoen wordt op de volgende manier geproduceerd: eerst wordt er een model ontworpen, meestal in de Verenigde Staten. Het model wordt verder uitgewerkt bij onderaannemers in Taiwan of Zuid-Korea. Deze onderaannemers besteden het werk dan weer verder uit aan fabrieken in landen met de laagste lonen zoals: Thailand, Indonesië, China of Vietnam. Vaak worden onderdelen voor één zelfde model van sportschoen in verschillende landen gemaakt. Nike zoekt voortdurend naar landen waar de productiekosten het laagst liggen, waar de minimumlonen met andere woorden het laagst liggen en waar de arbeiders zo weinig mogelijk rechten hebben. Aanvankelijk gebeurde de massaproductie van Nike-sportschoenen (en van andere sportmerken) vooral bij onderaannemingen in Zuid-Korea, Taiwan, Filippijnen en Maleisië. Wanneer arbeiders in deze landen meer rechten kregen, sloten vooral de fabrieken in Zuid-Korea hun deuren en hun eigenaars trokken naar China, Indonesië en Thailand om daar nieuwe fabrieken te bouwen. In deze landen mochten arbeiders zich immers niet organiseren om meer rechten te eisen. Rond 1995 begonnen vooral de Indonesische arbeiders onrustig te worden, protesten voor een hoger loon en betere werkomstandigheden volgden algauw. De toen grote sporthelden Michael Jordan en Andre Agassi moesten jaarlijks betaald worden voor het dragen van Nike sportschoenen (respectievelijk 20 miljoen en 10 miljoen Dollar per jaar). Bovendien gaf Nike jaarlijks in totaal 300 miljoen dollar aan reclame uit. Het werd voor Nike weer tijd om landen met nog lagere lonen op te zoeken. Vietnam werd één van de nieuwe productielanden. De fabrieken die geopend werden in Vietnam bleven nog steeds in handen van Zuid-Koreaanse en Taiwanese onderaannemers. Tegenwoordig laat Nike haar producten vooral in China, Vietnam, Thailand en Indonesië produceren maar ook nog in Zuid-Korea en Taiwan (vooral voor het moeilijkere werk) en in Cambodja, Bangladesh, Pakistan, Mexico, El Salvador, Dominicaanse Republiek, ... In Azië zijn er tegenwoordig zo’n 50 onderaannemingen of fabrieken die sportschoenen produceren in opdracht van Nike en zo’n 300 kledingfabrieken. Nike is Amerikaans en laat haar producten (vooral) in Azië produceren maar verkoopt natuurlijk ook massaal in Europa. Het hoofdkwartier van Nike Europa bevindt zich sinds 1999 in Hilversum in Nederland en het distributiecentrum of de plaats van waaruit alle Nike producten over heel Europa verdeeld worden is in ons land, in Laakdal. Ook in Australië en Nieuw-Zeeland is er een Nike-kantoor, en in verschillende Aziatische landen (China, Hong Kong, Japan, Korea, Zuid-Oost Azië). De zogenaamde Niketowns schieten als paddenstoelen uit de grond: dit zijn gigantische winkels (van enkele verdiepingen hoog) waar Nike producten verkocht worden. In Europa kan je zo’n Nike Town vinden in Berlijn en Londen, daarbuiten kan je in een tiental Amerikaanse grootsteden terecht voor zo’n Nike Town maar ook in bv. Melbourne in Australië en Honolulu... Zo zie je maar: Nike vind je overal!! Nike: het verhaal achter de sportschoen (deel2) | 14

Bijlage 3: Internationaal verdrag inzake Economische, Sociale en Culturele Rechten 1 In een notendop Recht op arbeid: o o o o o o o o

Billijk loon/gunstige arbeidsvoorwaarden Gelijke beloning Veilige en hygiënische omstandigheden Gelijke kansen Redelijke werktijden Vakanties met behoud van loon Recht op vakverenigingen Stakingsrecht Recht op sociale zekerheid

o o o

Bescherming van het gezin Bijzondere bescherming van moeders Bescherming van kinderen tegen economische en sociale uitbuiting Behoorlijke levensstandaard:

o o o

Voeding, kleding en huisvesting Verbetering van de voortbrenging, verduurzaming en verdeling van voedsel Billijke verdeling van de wereldvoedselvoorraden Gezondheid:

o o o o o

Lichamelijke en geestelijke gezondheid Vermindering van aantal doodgeboren en van kindersterfte Verbetering van hygiëne in gewone milieu en arbeidsmilieu Voorkoming, behandeling en bestrijding van epidemische ziekten Geneeskundige bijstand Onderwijs:

o o o o o o

Primair onderwijs: verplicht en gratis Secundair onderwijs: verschillende vormen Scholen van alle niveaus Verbetering van materiële omstandigheden en personeel Studiebeurzen Vrije keuze van scholen

De volledige versie van het Internationaal verdrag inzake Economische, Sociale en Culturele Rechten is terug te vinden op www.vormen.org 1


Nike: het verhaal achter de sportschoen (deel 2)

Recommend Documents