NIEUWSBRIEF JANUARI 2012
d
Jian Hua Nederland
Vriendschap
d
Van het bestuur Het is al weer even geleden dat u iets van ons hebt gehoord. Tijd om u bij te praten over de ontwikkelingen binnen Jian Hua. Als bestuur hebben we op onze laatste vergadering afscheid genomen van Eric Lieuw, onze penningmeester. Ruim 7 jaar heeft hij heel nauwgezet de gelden van onze stichting beheerd, waar we hem heel erkentelijk voor zijn. Ook vanaf deze plaats willen we hem daarom hartelijk bedanken voor dit vele werk en voor zijn betrokkenheid bij Jian Hua. Gelukkig is Bart Pater, de echtgenoot van ons bestuurslid Elise, het bestuur komen versterken. Voor hem een hartelijk woord van welkom. In het verleden deed hij achter de schermen al het nodige (ict-)werk voor ons. Nu draait hij mee als volwaardig lid. Gelukkig is in de ontstane vacature van penningmeester voorzien. Brigitta Klaassen heeft deze taak op zich genomen en Elise Pater is secretaris geworden. Verder willen we u nog informeren over enkele andere zaken. We hebben berichten ontvangen dat er onverminderd vraag is naar Engelse docenten in China. Dit geldt voor allerlei niveaus van onderwijs. Ook voor docenten van andere talen zijn mogelijkheden. Mocht u zelf geïnteresseerd zijn of mensen kennen die daarvoor in aanmerking zouden kunnen komen, dan nodigen we u hartelijk uit contact met ons op te nemen. Daarnaast is er vanuit HongKong al verschillende keren een noodkreet gekomen dat er nog mensen nodig zijn voor het kinderprogramma van de internationale conferentie die van 27 januari tot 2 februari 2012 in Hongkong zal worden gehouden. Mocht u interesse hebben, schroom niet om informatie op te vragen. Allen een hartelijke groet, Het bestuur
d
Méér dan kaas maken Marc de Ruiter over reizen in de kaasverkoop Veertien jaar geleden vertrokken we van ons plekje, vlakbij het Insingerbos in Soest, op weg naar de grote miljoenenstad, Tianjin. Vele vrienden en familie waren meegegaan naar Schiphol om afscheid te nemen. Het was niet makkelijk om te gaan... afscheid te nemen van mensen van wie we houden met een onbekende bestemming in het vizier. In de loop van de jaren kregen we er nieuwe vrienden bij: Chinese vrienden, maar ook “buitenlandse” vrienden; Andere “expats”, die in China werken en wonen. En hoe ging het met onze vrienden en familie thuis? De eerste maanden werd er trouw over en weer geschreven. Email was nog niet zo gangbaar, dat kwam later pas. Lange epistels werden geschreven om onze eerste ervaringen in dit vreemde land te beschrijven. Onze brievenbus zat regelmatig vol met brieven en kaarten. Over de jaren is dat wat veranderd. Met dat mensen steeds meer email gingen gebruiken, werd handgeschreven post een uitzondering. Toen kwam de mogelijkheid om bijna gratis met Nederland te “bellen” via skype. Maar ja, ik ben niet zo’n “beller”. Ik stuur liever een mailtje. Maar toen Laura, onze dochter, vorig jaar in Duitsland op school zat, was het toch wel heel fijn voor haar en ons dat we zo makkelijk via skype contact konden houden. Zij kletst nu eenmaal liever dan ze schrijft. Urenlang zaten we achter de computer te praten! Zo ontdekten we dat sommigen gewoon schrijvers zijn en anderen bellers en weer anderen niet zo vaak van zich laten horen.
d
Betekende dit “uit het oog, uit het hart”? Soms wel, maar meestal niet. Waar we met sommige van familie of vrienden weinig contact hadden terwijl we in China zaten, bij terugkomst was het alsof we niet weg geweest waren. Daartegenover zijn er ook contacten, die over de jaren heen verwaterd zijn. Hoe hou je de vriendschappen en contacten met het thuisfront warm? Tegen de mensen op het veld zou ik zeggen: Neem initiatief! Zorg dat je regelmatig gebeds- en nieuwsbrieven schrijft! En reageer vooral op emails, die je krijgt! Laat van je horen! Bel je graag? Skype regelmatig met vrienden en familie! Ben je niet zo’n beller? Zet jezelf ertoe om toch eens via skype met je thuisfront contact te hebben. Een skype call tijdens een kerkdienst werkt ook heel goed. Spreek wel van te voren een tijd en onderwerp af! Tegen de mensen thuis: Laat weten dat je meeleeft, meebidt. Stuur een kaartje, een emailtje! Deze week ontvingen we een bericht van iemand, die we misschien al twintig jaar niet hebben gezien! Over de jaren heen stuurde ze regelmatig, jawel, een handgeschreven kaartje. Helaas verhuisde ze en is de adreswijziging niet goed verwerkt, waardoor ze zelfs onze nieuwsbrieven niet meer kreeg. Toch ging zij door met schrijven en bemoedigen. Deze week kregen we weer een kaartje. Daar werd ik ontroerd van. Gelukkig hebben we haar emailadres kunnen achterhalen en hebben we nu weer wederzijds contact. Last but not least: Mocht je de gelegenheid hebben de mensen op het veld te bezoeken... doen! Er zijn gewoon zoveel dingen die je niet via skype of email of foto’s kunt overbrengen. Als je het met eigen ogen kunt zien, zelf kunnen ruiken, proeven, ervaren, dan gaat er een wereld voor je open! In de afgelopen jaren hebben verschillende vrienden en familie ons bezocht. Dit jaar nog maakten twee trouwe vrienden en jarenlange gebedspartners de reis naar China. Eén van hen, tevens verloskundige en lactatiekundige, was al eerder geweest. Zij en ik hebben nog samen een aantal lessen verzorgd over borstvoeding. Voor de ander was het de eerste keer: ze heeft van elk moment genoten, stond vol verbazing en ontroering te kijken naar alles wat ze zag en mee maakte. Een reis om nooit te vergeten!
Vriendschap en taalbarrière Een Jian Hua medewerker over vrienschap sluiten in het Chinees Deze titel doet me denken aan m’n oude buurman. Aan zijn gerimpeld gezicht onder zijn pet kun je zien dat hij veel buiten gewerkt heeft. Hij woont hier nog niet zo lang en komt helemaal uit Innermongolie (het noorden van China). Daarom spreekt hij nauwelijks het standaard chinees. Iedere dag als ik naar de taalschool vertrek staat hij buiten en komt naar me toe. Vaak begint hij met een heel verhaal waarbij ik blij ben als ik de helft begrijp. Maar dit geeft niet. Aan zijn gezicht zie ik dat hij het fijn vind om even een praatje te maken en ik geniet er ook van. Zondagmiddag ontmoet ik zijn zoon, die wel standaard chinees spreekt. Hij komt naar me toe en vraagt. Heb je al gegeten? Kom je bij ons eten? Zoals hier gebruikelijk, sla ik zijn aanbod eerst een paar keer af maar als hij blijft aanhouden ga ik toch met hem naar binnen. Daar zit ik dan samen met de oude man, z’n vrouw en hun zoon. De mannen zitten op krukjes en de vrouwen op het bed. In het midden staat op een krukje een metalen schaal met het eten wat de vrouw heeft klaargemaakt. We genieten van het eten
d
maar niet minder van de gezelligheid. Allemaal hebben we van alles te vragen en te vertellen over onze geboorteplaats. Ik vraag hen; ‘ zijn jullie al gewend om hier te wonen? ’ Dan verteld de zoon dat ze het lastig vinden omdat de meesten mensen hier hun dialect niet verstaan. Je hoeft dus geen buitenlander te zijn om last te hebben van taalbarrières in China! Na dit bezoekje hebben de dagelijkse gesprekjes met m’n buurman nog meer waarde voor me gekregen.
Kinderen en vriendschap Ellen Boogaard over de vriendschap van haar kinderen Erik en Ellen Boogaard wonen met hun kinderen in een grote stad in China. Hoe is het voor de kinderen om daar vriendschap te sluiten? Ellen wil er ons iets over vertellen. Een paar jaar geleden: peutergroep in ons huis. Vier moeders met hun peuter zijn op bezoek. Ze kijken hun ogen uit naar al het speelgoed en de kinderen genieten er zichtbaar van. Esther probeert op allerlei manieren haar eigen spullen te beschermen, maar uiteindelijk laat ze toch toe dat haar vriendjes er mee spelen. Opeens staat een moeder op, pakt haar kind van de vloer en loopt naar de wc. Het kind wordt boven de pot gehangen, de splitbroek opzij gehouden en het klinkt 'ssshhh, ssshhh....' en ja, daar komt een plasje. Dit ritueel herhaalt zich ongeveer elk uur. Een andere moeder is dat minder gewend: deze peuter gaat gewoon zitten plassen in de kamer en de moeder vist een doek uit haar tas, dweilt het plasje op, spoelt de doek uit en legt hem in een hoekje voor de volgende ronde. Hoewel ik dit vaak buiten en ook wel op het consultatiebureau heb gezien, moet ik nu toch even slikken. Maar het hoort erbij en als ze aan het eind van de morgen uitgezwaaid zijn, haal ik eerst een flink natte dweil door de kamer.
d
Kleine kinderen zijn makkelijk in het leggen van contacten en met een peuter heb je dan ook allerlei leuke ontmoetingen op straat of op de speelplek. Het speelgoed kan soms anders zijn dan we gewend zijn. Zo had een van de jongentjes op de foto van zijn opa drie kuikentjes gekregen. Ze hadden er veel plezier mee. Het was niet altijd diervriendelijk, maar een beetje 'natuur' tussen al het steen en beton was wel erg leuk. Helaas leefden de kuikentjes maar een paar dagen.... Adjan (9) voetbalt heel graag. Vorig jaar augustus ontdekte hij dat er elke avond een groepje jongens van zijn leeftijd kwam voetballen. Dat is vrij uniek, want kinderen in deze leeftijd zien we weinig buiten. Ze zijn druk met school, huiswerk en andere lessen. Het is daarom niet makkelijk om vriendschappen te ontwikkelen voor kinderen in de schoolleeftijd. In augustus is het echter vakantie, dus daarom hadden deze jongens tijd om te voetballen. Voor Adjan was het echt belangrijk om elke avond na het eten naar buiten te gaan en mee te doen. Maar in september was het over, de school begon weer... Op de internationale school waar onze kinderen heen gaan, zijn kinderen uit 14 landen: Amerika, Maleisië, Australie, Frankrijk, Singapore, China (alleen als ze een buitenlands paspoort hebben, doordat ze bv in het buitenland geboren zijn), Hong Kong, Taiwan, Korea, Nederland, Canada, Groot-Brittannië, Japan en Polen. Het overgrote deel, ruim 60% van de kinderen, komt uit Zuid-Korea. De voertaal op school is Engels, maar voor veel kinderen is dat niet hun moedertaal, dus soms gaat dat wat gebrekkig. Ook de gewoonten zijn heel verschillend. Het is mooi om te zien dat daar op school ook aandacht aan gegeven wordt. De kinderen leren zo van jongs af van alles over gewoonten in verschillende landen. Ook leren ze hun eigen vaderland waarderen en zelfs promoten. Hoewel er van de 395 studenten maar 5 Nederlands zijn, weten de meesten het kleine Nederland nu wel op de wereldkaart te liggen en kunnen ze vertellen dat ze daar op klompen lopen en het land vol molens en tulpen staat...of is dat toch niet helemaal waar?
d
Vriendschappen ontwikkelen op school gaat niet altijd vanzelf. Het is verboden om op school een andere taal dan Engels te praten (behalve bij Chinese les natuurlijk). Ook handklap-liedjes, spelletjes buiten en gespreksonderwerpen blijken behoorlijk cultuurgebonden te zijn. Toch vinden de kinderen daar hun weg wel in. Adjans klas speelt tijdens elke pauze voetbal, dat is nog het meest universeel! Na schooltijd is er niet veel gelegenheid om met elkaar te spelen. De meeste Koreaanse kinderen wonen bij elkaar (zo'n 20 minuten bij ons vandaan) en hebben na schooltijd nog Koreaanse School, muziekles en dan is er nog het huiswerk. Veel speeltijd blijft er dan niet over. Het moeilijke van vriendschappen hier is ook dat ze vaak van korte duur zijn. Veel kinderen zijn maar voor 1, 2 of 3 jaar in China en vertrekken dan weer. Altijd weer afscheid nemen is moeilijk en soms lijken de kinderen daarom ook minder te investeren in vriendschappen. Toch is het belangrijk en nodig dit wel te doen en daarom proberen we hen daarin aan te moedigen. En hen te helpen als er weer eens afscheid genomen moet worden. Afscheid nemen is soms zo 'gewoon' voor ze, dat het ze weinig meer lijkt te doen. Dat is bekend van 'third culture kids'. Dit zijn kinderen die opgroeien in een land dat niet hun vaderland is. Wel komen ze met regelmaat terug in dat vaderland en zo vormen ze een soort derde cultuur: ze voelen zich in beide landen thuis en ook weer niet helemaal. Vaak is het voor hen het makkelijkst om vriendschappen te hebben met kinderen die dezelfde ervaringen delen. Hannah zit nu in 5th grade, vergelijkbaar met groep 7 in Nederland en ze heeft vanaf groep 1 hier op school gezeten. Maar van de 43 klasgenoten (die over twee klassen verdeeld zijn) zijn er maar 3 of 4 die ook vanaf die tijd op school zitten. Dit jaar kwam er een meisje terug bij Hannah in de klas, die van groep 1 tot en met 3 ook bij haar had gezeten en daarna was weggegaan. Het klikte gelijk weer, dat was leuk om te zien. Afgelopen zondag zat er voor ons in de kerk een moeder met een meisje van 5, net zo oud als Esther nu is. Ze hadden gelijk contact: spelletjes doen, grinniken....daar is weinig taal voor nodig. En Esther vertelde me heel vrolijk na kerktijd dat ze zo blij was dat ze er weer een vriendinnetje bij had...
d
Stichting Jian Hua Nederland
Wilt u meer weten over het werk van Stichting Jian Hua in China? Wilt u voor uw school, kerk of vereniging een avond organiseren over het werk in China? Wilt u geld inzamelen voor het werk van Stichting Jian Hua? Zou u mee willen helpen het werk van Stichting Jian Hua in Nederland vorm te geven? Hebt u interesse in werken in China?
Laat het ons weten! Wij maken graag een afspraak voor een persoonlijk gesprek of komen met een (foto-) presentatie naar u toe. Bel naar Jaap en Carolien Nijsse, tel. 0180-611420 of mail naar
[email protected]. We zien uit naar uw reactie!
Boekenfonds
De volgende boeken zijn bij ons verkrijgbaar Jian Hua Nederland Contactadres: Jaap en Carolien Nijsse Van Hulststraat 14 2992 KL Barendrecht 0180-611420 jhf-netherlands@ jhf-china.org
Wilt u een gift geven aan JHF-NL? Dat kan op giro 8043427 t.n.v. “St. Jian Hua Nederland” te Den Haag
China voor Christus—Tony Lambert De auteur beschrijft de ontwikkeling die China in de afgelopen 50 jaar heeft doorgemaakt. Hij heeft hier veel onderzoek naar gedaan en geeft een evenwichtig verslag. Het land beleefde de grootste geestelijke opwekking van de laatste eeuwen. Dat móét ons interesseren. De Geur van Jasmijn—Jeanette Li De Geur van Jasmijn is het boeiende levensverhaal van een Chinese vrouw die haar Hemelse Vader vond, door haarzelf beschreven.
