NIEUWSBRIEF 5 SEPTEMBER 2005

Paul & Meta Lapperre Africa Road Tour 2005-2006

Nieuwsbrief 5

NIEUWSBRIEF 5 SEPTEMBER 2005

Gedicht And so the Public want to hear About our expedition On which we shortly will embark: Of how we struggled with the Landy; Of how we dealt with all the doctors, And still not lost our faith; How we proceeded, side by side; And how, like real Dutchmen, We kept our wits and sight. Bewerkt naar Hilaire Belloc, The Modern Traveller

Toen wij 40 jaar geleden naar Afrika gingen was Mozambique nog een Portugese kolonie en een aantal jaren leefden en werkten wij in de nadagen van het kolonialisme. Afrikanen waren nog inboorlingen, bedienden liepen rond in kraakwitte uniformen en niettegenstaande onze protesten werd onze oudste zoon vol respect aangesproken als “young master Rimbaud”. Dineren deed je vaak nog in avondkleding, tafelschikkingen vereisten een grote mate van diplomatie en het vlees op je bord kwam uit de loop van een Remington. Als je deze tijd niet zelf hebt meegemaakt, en bent opgegroeid in de globaliserende en verstedelijkte samenleving van vandaag, is het moeilijk je een voorstelling te vormen van deze verloren tijd. Als je wat tijd over hebt en een idee wilt krijgen van het koloniale leven van weleer, lees dan eens wat van Hilaire de Belloc, een Engelse dichter uit de 19 eeuw. Zijn “Cautionary Tales”, oorspronkelijk geschreven als kinderversjes, en zijn reisboeken, zijn nog steeds de moeite waard.

1


Nieuwsbrief 5

Ja … je zult ondertussen wel opkijken van het voor mijn doen zeer beschouwelijk begin van deze nieuwsbrief. Daar is echter een goede reden voor. Op dezelfde dag in juli dat mijn borstkanker genezen werd verklaard, werd een andere vorm van kanker vastgesteld. Natuurlijk kwam dat als een schok. Maar nu, na uitgebreid klinisch en poliklinisch onderzoek, lijkt het erop dat ik nog even mee kan. Reden te meer om de gemaakte plannen voor volgend jaar snel door te zetten … in 2006 rijden we van Kaapstad terug naar Eindhoven. “Africa here we come!”

Wa Bashasha In de afgelopen maanden hebben we ons vaak vertwijfeld afgevraagd waar we aan begonnen waren. Nu Wa Bashasha’s renovatie bijna achter de rug is, beginnen we vertrouwen te krijgen in onze 30 jaar oude “Landy”. Het helpt ook wel dat ze er eindelijk uit begint te zien als een expeditie auto (zie foto rechts). Het past goed bij haar karakter. Even ter herinnering: Wa Bashasha is onze ex-marine Series III 109” 2.25 l benzine Landrover uit 1975. Oorspronkelijk is ze afkomstig uit Bonaire, maar wij kochten de auto in April 2005 van een handelaar in de buurt van Arnhem. Het chassis en het schutbord waren hard en door de vorige eigenaren was er niet veel aan geknoeid. Kort voor we haar kochten waren het distributiesysteem, de hoofdremcilinder, de vier remcilinders en alle stuurkogels vernieuwd. Verder had 13 jaar lang niemand naar deze Land-rover omgekeken en daar zag ze er dan ook naar uit: gebutst, roestig, vies en vettig. Omdat we wisten dat de auto pas in April 2006 naar Afrika verscheept zou worden, zijn we zonder een vast plan en zonder veel tijdsdruk aan de renovatie begonnen. Tot nu toe zijn de volgende werkzaamheden, in chronologische volgorde, uitgevoerd: • Renovatie van de koplamphuizen, vervangen van de standaard koplampen door halogeen units en vervangen van de chaotische verlichtingsbedrading. • Verwijderen van de versleten en hoogst oncomfortabele militaire stoelkussens en het plaatsen van nieuwe stoelen met zwarte vinyl bekleding. Veel websites van “overland travellers” raden het gebruik van vinyl bekleding af. Niet alleen zou dit oncomfortabel zijn, maar ook een gevaar voor de gezondheid. Wij hebben jaren op plastic Land-rover stoelen gezeten en daar, voor zover we weten, niets aan overgehouden. De stoelen zijn goedkoop, goed schoon te maken en worden niet zeik nat als er water in de cabine in loopt. Als de stoelen te heet worden, leg je gewoon een handdoek onder je billen. • Aanbrengen van zwarte vinyl deurbekleding en geluiddempend materiaal. De standaard bekleding van Paddock (Engeland)) was eenvoudig aan te brengen en gaf ons een armsteun en royaal plaats voor kaarten en reisgidsen. Als geluiddempend materiaal voor de portieren en de rest van de auto kozen we voor het versterkte polyester dat gebruikt wordt door parketleggers. Het materiaal is licht, eenvoudig te bevestigen en, heel belangrijk, het neemt geen water op! De bekleding van de deuren zorgde voor een onaangename verrassing: op de eerste warme zomerdag liet het vinyl los. We zijn een halve dag in de weer geweest om het opnieuw vast te plakken. Deze keer met hittebestendige lijm! • Vervangen van de uitlaat. Toen we op zoek waren naar het goede uitlaatsysteem (elke paar jaar veranderde dat bij Land-rover) kwamen we er achter dat iemand een uitlaat voor een 88” type onder onze 109” had gemonteerd. Dit werd hersteld, maar tijdens de werkzaamheden braken de bouten van het uitlaatspruitstuk af. Gelukkig had onze onderdelenleverancier het spruitstuk en de bouten op voorraad. • Monteren van vijf nieuwe banden. Na lang wikken en wegen besloten we, op basis van de prijs/kwaliteit verhouding, voor All Terrain banden van General. Deze banden worden gemaakt in Zuid Afrika en zijn in Zuid, Oost en Centraal Afrika goed te krijgen. Zonder klachten hebben we er op dit moment 4000 km mee gereden. Op asfaltwegen zijn ze comfortabel, maar gieren spectaculair in de haarspeldbochten in de bergen in Oostenrijk, met name als het regent. Ook op wegen met stenen en grind en in de modder doen ze goed hun werk. Hoe de banden ons bevallen in het zand merken we pas als het te laat is: in de Soedan! • Vervangen van het canvas dak door een metalen dak. We kochten de Land-rover als een pick-up, maar toen de verkoper aanbood om, voor een redelijke prijs, een metalen (tropen) dak te monteren, zeiden we ja. Bij thuiskomst, na een nauwkeurige inspectie, ontdekte Paul dat de verkoper het dak had gemonteerd zonder één afdichtingsrubber. In plaats daarvan had hij zwart geverfde houten strips gebruikt! Niet één bevestigingspunt zat veilig vast en de vochtige binnenbekleding had voor ernstige schade aan het binnendak en de ventilatiekleppen gezorgd. Paul’s eerste reactie was om op hoge poten terug te gaan naar Arnhem en de verkoper aan de honden te voeren. Bo en Belle zijn echter niet erg angstaanjagend en uiteindelijk besloten we om toch maar alles zelf te doen.

2


• •

Nieuwsbrief 5

Nadat we de natte dakbekleding hadden weggegooid en de zwarte lijmresten weg geslepen, gingen de ventilatiekleppen er uit. Tot onze verbazing lukte het de kleppen met de verroeste veertjes weer werkend te krijgen. De binnenkant van het dak bekleedden we met goede kwaliteit zwart tapijt. Niet alleen ziet het er deftig uit, maar ook het geluid is sterk gedempt. Toen we toch met de renovatie van het tropendak bezig waren hebben we ook de raamrubbers verwisseld. De acht oude rubbers waren hard en gescheurd. Het was een werkje dat ik hoop nooit meer te hoeven doen. Er stond ons nog één verrassing te wachten: verf en plamuur bleken een volledig doorgeroest frame van de achterdeur te verbergen. Gelukkig worden die deuren nog gemaakt en konden we er een bij Vis Landrovers in Scheveningen kopen. We monteerden nieuwe deurrubbers, bekleedden de deur van binnen en worstelden twee dagen om de nieuwe aanwinst fatsoenlijk te zetten.

Daarna reden we voor de eerste keer met Wa Bashasha naar Oostenrijk: een heen- en terugreis van meer dan 2000 km. Tot onze verbazing en opluchting was het een tocht zonder problemen. De motor werd niet te heet, de remmen werkten en het olieverbruik bleef binnen de grenzen. Het geluid van de motor en de versnellingsbak was echter oorverdovend. Ook was er bij het nemen van haarspeldbochten een ratel ergens bij het stuur. De auto bleef echter keurig op de weg en we hadden geen reden tot klagen. In Oostenrijk kocht Paul een 3-tons garagekrik en vergat die goed in de auto vast te sjorren. Bij het terug rijden naar Nederland, reed de krik bijna door de nieuwe achterdeur weer naar buiten. De deur past nu meer bij de rest van de gebutste auto! Terug in Nederland werd de renovatie verder ter hand genomen. •

•

•

De oude bladveren en schokbrekers werden door nieuwe vervangen. Tijdens deze werkzaamheden ontdekten we dat we niet een gewone 109” hadden gekocht maar een 1-tonner. Meer laadvermogen, maar ook zwaardere en dus duurdere bladveren en schokbrekers. Even hebben we nog gedacht aan de veel comfortabelere paraboolveren, maar toen won ons gezonde verstand. Afrikaanse wegen blijven Afrikaanse wegen! Toen Paul eenmaal onder de auto lag ontdekten we, met behulp van onze buurman, ook de oorzaak van het geratel bij het stuur. Alle drie de bouten ter bevestiging van de stuurkolom aan het chassis zaten los! Niet alleen deze bouten werden vastgedraaid maar ook alle andere. Geen overbodige luxe en .... het geratel was verdwenen. Vervangen radiator, waterpomp en slangen. Toen de radiator er uit kwam bleek dat we op onze eerste reis naar Oostenrijk veel geluk hadden gehad. Alle koelribben waren namelijk totaal vergaan en alleen de hoofdkanalen waren nog in tact. De oude waterpomp werd uit elkaar gehaald en voorzien van nieuwe lagers. De pomp kan nu mee in de reserve onderdelen doos. Bij Paddock kochten we een extra reservewielhouder voor montage achter op de carrosserie van de auto. Op de achterdeur was goedkoper geweest, maar dat had die niet gehouden op de Afrikaanse wegen. Het monteren gaf niet veel problemen. Moeilijker was het om een vijfde velg voor een 1-tonner te bemachtigen. Uiteindelijk vonden we een niet zo duur tweedehands exemplaar. Paul monteert de houder voor het tweede reservewiel

•

Omdat Wa Bashasha een ex-marine voertuig is met extra verlichting, een zendinstallatie en allerlei accessoires liepen overal geheimzinnige elektrische kabels. Omdat we niet op reis willen met bedrading die we niet kennen en begrijpen besloten we, na lang dubben, tot een sanering van alle elektrische militaire troep met behoud van de 24-V installatie en dus de twee accu’s. Een Land-rover garage in de buurt was dapper genoeg om aan de klus te beginnen en verwijderde zo’n 20 m bedrading en allerlei schakelaars en aansluitingen. Tot hun en onze verbazing liep de auto na de operatie nog steeds!

3


•

•

•

Nieuwsbrief 5

Verwijderden van de stoelframes, de accubak en schoonmaken van de twee benzinetanks. De stoelframes waren licht verroest en de stoel van de chauffeur kon niet meer verschoven worden. Met behulp van een staalborstel, kruipolie en flink wat gehamer kwam alles weer los. Alle onderdelen werden geschuurd, ontvet en gespoten. Ook de accubak zag er na schoonmaken, ontroesten en spuiten weer netjes uit. Op het deksel van de bak monteerden we een smal aluminium koffertje voor onze Toshiba Satellite laptop, de oplader en de satelliettelefoon. De bovenkant van het koffertje hebben we met zwarte vloerbedekking bekleed. Op deze wijze ziet het er minder opvallend uit en hebben we een zachte armleuning. Aan de voorzijde van de bak zitten twee bekerhouders gemonteerd. De benzinetanks zagen er afschuwelijk uit, maar na twee dagen krabben en poetsen bleken ze nog in goede staat te verkeren, zowel van binnen als van buiten. Helaas waren beide tankdoppen kapot en waren de rubbers weg. We hebben inmiddels twee nieuwe exemplaren. Het geratel van de versnellingspook en het zoeken naar versnellingen heeft ons tijdens onze eerste rit naar oostenrijk flink geërgerd. Terug in Nederland besloten we daar eens nauwkeurig naar te kijken. Het was een klus die we flink hebben onderschat. Om bij het schakelmechanisme te komen moest eerst de versnellingstunnel worden gedemonteerd en om daar weer bij te komen moesten de vloerplaten worden verwijderd. Geen enkele bout kwam na 30 jaar los en we hebben heel wat zaagbladen verbruikt. Toen alles er af was keken we aan tegen een bonk met olie vermengd zand waar de versnellingsbak onder moest zitten. Een dag later hadden we de versnellingsbak uitgegraven en vonden een olievuldop die op z’n plaats werd gehouden door een veerklem, het schakelmechanisme en de versnellingsselectie assen. Zoals we al hadden verwacht was de pook beschadigd en versleten. De een of andere idioot had de schroef die de bovenste pookbal op z’n plaats houdt vervangen door een halve spijker en de onderste bal was rechthoekig in plaats van rond geworden. Bovendien ontbrak het rubbertje om de bal te dempen. Zoals steeds kon Paddock ons uit de brand helpen en na een week keken we tegen een glimmende versnellingsbak aan met een nieuw schakelmechanisme. Meteen daarna zijn we met Wa Bashasha op de autobaan gaan rijden. Het geratel bleek verdwenen en de versnellingspook gleed weer soepel in alle versnellingen. Twee weken nadat de 20 meter elektriciteitsdraad was verwijderd, konden we plotseling onze lichten niet meer uitzetten. We besloten toen het hele dashboard en het instrumentenpaneel te slopen. Het was een griezelige ervaring. Een grote kluwen draden, verroeste schakelaars en veel loshangend en ongeïsoleerd spul. De metalen delen van de dashboardbak waren doorgeroest en we hadden twee dagen nodig om alles met glasvezel en metaalstrips te renoveren. Alles ziet er nu weer als nieuw uit en zelfs de luchtkleppen doen het weer goed. Het instrumentenpaneel was in betere staat. Alle onderdelen en instrumenten hebben we minutieus schoongemaakt en geolied. De uitdaging was natuurlijk om alles weer goed aangesloten te krijgen. We hebben maar twee keer kortsluiting gehad een keer met een spectaculaire vonkenregen toen Paul echt iets stoms deed - en moesten twee dagen zonder richtingaanwijzers rijden. Zonder dashboardbak: geen leuk gezicht

•

•

Bij de verschillende werkzaamheden was de cabine grotendeels leeggehaald en hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om geluiddempend materiaal aan te brengen. De accubak, de stoelframes, de versnellingstunnel en de vloerplaten werden gemonteerd op speciale rubberstrips van een oldtimer bedrijf in Heeze. Daarna bedekten we alle vlakke oppervlakten met onze versterkte polyester matten: de benzinetankdeksels, accubak, versnellingstunnel, schutbord en vloerplaten. Tot slot kwam over het polyester weer een laag zwarte vloerbedekking. Alhoewel Wa Bashasha nooit een stille auto zal worden, kunnen we nu weer met elkaar praten zonder te schreeuwen. Net voordat we voor de tweede keer naar Oostenrijk vertrokken, werd volgens plan onze op maat gemaakte imperiaal met daktent, bij Topsleeper in Vessem, geïnstalleerd. Twee ex-militaire water- en luchtdichte opbergdozen maken de dakuitrusting compleet.

Midden oktober zijn we in de laatste fase van renovatie. Alle wiellagers en oliekeringen worden dan vervangen en er worden een nieuwe benzinepomp en dynamo geïnstalleerd. Een derde benzinetank zal de totale hoeveelheid benzine op 185 l brengen, exclusief de twee jerrycans die nog voor op de Landrover worden gemonteerd als absolute reserve.

4


Nieuwsbrief 5

Dit geeft ons een actieradius van ongeveer 1000 – 1400 km, afhankelijk van de conditie van de wegen. Alles wat er dan nog ontbreekt zijn drie 12 V aansluitingen, een 24-220 V transformator met twee aansluitingen, voor- en achterzoeklichten met afstandsbediening en een intercom waarmee we in en buiten de auto draadloos kunnen communiceren. Wat Wa Bashasha betreft hebben we dan alles gedaan wat we konden. “The rest is in de hands of the Gods”.

Hier ben ik op weg naar ons huis in Oostenrijk. De rare hoed is van Paul. September 2005

Mbande Clinic Bijna veertig jaar geleden maakte ik als net afgestudeerde huisarts kennis met de dagelijkse werkelijkheid van (tropische) ziekten in Mozambique. Wat een wereld van verschil met de ziektebeelden die ik in het academisch ziekenhuis van Amsterdam was tegen gekomen! Zoals te verwachten viel heb ik er in die tropenjaren heel veel bijgeleerd. Na 15 jaar werken in de preventieve gezondheidszorg in Nederland kwam ik in 1990, tijdens een bezoek aan vrienden in Tanzania, terecht in het Medical Centre in Mbande. De dokter daar was zo vriendelijk mij te laten meewerken en het viel mij op dat er eigenlijk weinig was veranderd sinds wij Afrika hadden verlaten. Op het ochtend spreekuur zag ik gemiddeld 75 patiënten, voornamelijk moeders en kinderen. Net als 15 jaar eerder waren de meest voorkomende ziekten malaria (33% van alle patiënten), worminfecties, oogontstekingen, bronchitis en angina (keelontsteking), scabiës, geïnfecteerde wonden, groeiachterstand of een combinatie van dingen. Het Medical Centre, de naam dokterspost is eigenlijk beter van toepassing, bestrijkt een groot achterland en patiënten moeten vaak vier uur of meer lopen om de post te bereiken. De moeders en hun kinderen zijn dan niet alleen uitgeput maar vaak ook uitgedroogd en gaan meteen in de schaduw op de betonnen vloer van het bordes van de dokterspost liggen. Dit bordes is ook de wachtkamer voor alle andere patiënten. Voor de toeschouwer een chaotische bedoening, maar iedereen weet toch precies wanneer het zijn of haar beurt is om bij de daktari naar binnen te gaan.

5


Nieuwsbrief 5

Het grootste probleem voor deze dokterspost is het gebrek aan voldoende schoon water. Elke druppel moet met emmers uit een lokale en vaak vervuilde vijver worden gehaald. Een vijver die bovendien nog eens op flinke loopafstand is gelegen. Vrouwen mogen alleen op de dokterspost bevallen als de familie voor twee emmers water zorgt. Een ander probleem is dat het behandelen van geïnfecteerde wonden in dezelfde ruimte ( 2 x 2 m) gebeurt waar ook de instrumenten worden uitgekookt (open pan op houtvuur) en worden opgeborgen.

Van links naar rechts: Mbande Medical Centre; dokterspraat; verloskamer

Steeds als ik de afgelopen jaren op deze dokterspost heb meegeholpen, heb ik geprobeerd wat dingen te verbeteren. Meestal lag dat op het gebied van medicijnen, verband, steriele naalden en spuiten. Structurele verbeteringen vragen meer geld en dat lag buiten onze mogelijkheden. Onze grote Afrika reis brengt daar verandering in. Wij zullen een van de laatste bejaarde Europese echtparen zijn - met een werkleven dat begon in koloniaal Afrika - die met hun antieke Series III Land-rover van Kaapstad terug naar huis rijden. We willen de publiciteit rond deze reis uitbuiten om geld in te zamelen voor de kliniek in Mbande. Wat we willen bereiken is praktisch en simpel: • een waterput met een pomp en een opslagtank voor voldoende en veilig water; • een ruimte met 6 bedden waar patiënten even hun periode met (zeer) hoge koorts kunnen uitzieken zonder dat ze terug moeten lopen naar huis; • een aparte ruimte voor het behandelen van (geïnfecteerde) wonden; • muskietengaas voor de ramen van het hele gebouwtje Om zo’n structurele bijdrage te kunnen leveren voor de inwoners van Mbande en zijn wijde omgeving hebben we 40.000 US dollar nodig. We hebben alvast een speciale bankrekening geopend bij de ABNAMRO in Nederland: ABN-AMRO nr 59 55 57 058: ref. Mbande Clinic, Tanzania. Met een brochure zullen we op korte termijn zowel mijn als Paul’s professionele netwerk benaderen met de vraag om geld te geven voor de kliniek. Ook familieleden en vrienden zullen niet aan onze aandacht ontsnappen. In de brochure zullen o.a de leden van de Mbande Clinic Committee worden voorgesteld.

Bijna was ik vergeten … Bijna was ik vergeten … jullie te vertellen dat Paul en ik op 30 augustus 40 jaar getrouwd waren! Door al mijn medische onderzoeken was augustus nogal een chaotische maand. We hebben daarom onze eerdere plannen om een groot feest in Oostenrijk te geven moeten laten varen. Daarvoor in de plaats hebben we een familiediner in Veldhoven georganiseerd.

6


Nieuwsbrief 5

De familie op de parkeerplaats van The Fisherman, waar we een uitstekend lobsterdiner hadden. Van links naar rechts en van achter naar voren: • Wa Bashasha en de neushoornmascotte • Ik en Paul de • Roald (onze 2 zoon), Sil, Thomas, Jelle (kleinkinderen) en Beb (vriendin) • Fiet (mijn moeder), Eline en Thijs (kleinkinderen die op de bumper zitten) en Irene (schoondochter) • Marc (schoonzoon), Rimbaud (oudste zoon), Arianne (schoondochter), Lisa (kleinkind) en Barbara (dochter). De prachtige fotocollage links hebben we te danken aan de deskundigheid van Marc, die opgeleid is als ITC-er maar in zijn hart gewoon een wereldreiziger en avonturier is.

Bijna was ik vergeten jullie te vertellen … dat sinds eind augustus de proefversie van de website - Crazy, Bald and Grey: Going back Where we Started - klaar is. Marc heeft veel tijd en moeite gestopt in het maken van een professionele website, maar helaas lieten mijn teksten, door alle medische onrust, op zich wachten. Nu we weer in Oostenrijk zijn hebben we de tijd en de rust om de teksten af te ronden. Hopelijk zal de website in de eerste helft van oktober gereed zijn. Op de site komt informatie over onszelf, het expeditie voertuig (een wat deftige naam voor Wa Bashasha), onze geplande route, de vereiste papieren en verzekeringen en de Mbande Clinic. Iedereen die de website bezoekt zou zich schuldig moeten voelen als hij/zij niet op de een of andere wijze een bijdrage levert aan onze plannen voor de kliniek! Op de website zal ook een reislogboek worden bijgehouden, er komen kritische artikelen over de problemen en toekomst van Afrika en er is een gastenboek voor reacties van website bezoekers.

De route De vliegtickets Amsterdam - Kaapstad zijn geboekt en met KL 597 komen we op vrijdag 2 juni 2006 om 21.55 uur in Kaapstad aan. Als alles volgens plan verloopt is Wa Bashasha enkele dagen eerder aangekomen. Het duurt echter nog enige weken voordat we de definitieve verschepingsdata van de container weten. De prijzen van vliegtickets zijn tegenwoordig nauwelijks meer te volgen. Een retourticket van zes maanden is slechts 20% van de prijs van een enkele reis en vroeg boeken leidt ook tot veel voordeel. Op dit moment ben ik nog bezig om een hotel te vinden met een bewaakte parkeerplaats in de buurt van de haven van Kaapstad. Daar kunnen we dan rustig Wa Bashasha na de bootreis weer in orde brengen en de daktent en de kofferbakken monteren. Ook de rest van de belading moet zorgvuldig worden uitgebalanceerd zodat het zwaartepunt van de auto zo laag mogelijk ligt. Onze Series III is best veilig, maar niet als hij omslaat en over de kop gaat! Terwijl Paul bezig is aan Wa Bashasha te klooien zal ik zorgen voor de noodzakelijke voorraden voor het eerste deel van onze tocht: Kaapstad-Windhoek. Het eerste deel van onze Afrika reis van Kaapstad naar Lusaka heb ik in juni al uitgewerkt en op papier gezet: • Kaapstad naar Fish River Canyon (Zuid Afrika en Namibië): sectie 1a. • Fish River Canyon naar Windhoek (Namibië): sectie 1b. • Windhoek naar Caprivi (Namibië): sectie 2a. • Caprivi naar Lusaka (Namibië, Botswana en Zambia): sectie 2b. Inmiddels zijn ook de routebeschrijvingen van Lusaka naar Dar es Salaam beschikbaar: • Lusaka naar Nsanja (Malawi): sectie 3a • Nsanja naar Marromeu, Luabo en Chinde (Mozambique) en terug naar Nsanja; sectie 3b • Nsanja naar Kyela (Tanzania): sectie 4a • Kyela naar Dar es Salaam (Tanzania): sectie 4b Van bovenstaande secties zijn inmiddels gedetailleerde beschrijvingen beschikbaar (inclusief camp sites, lodges, prijzen, garages, benzinestations, etc.). Geïnteresseerden kunnen deze routebeschrijvingen aanvragen via ons mail adres: [email protected]. Vanaf eind oktober 2005 staan de beschrijvingen ook op onze website.

7


Nieuwsbrief 5

Verdere voorbereidingen Ons eerste plan was om achter de Land-rover een ex-militaire Sankey aanhanger te hangen. Dit zou ons meer ruimte geven als Barbara met haar familie (vijf personen) met ons mee zou reizen op het traject van Windhoek naar Lusaka. Bij nader inzien leek het ons toch beter hier vanaf te zien. Niet alleen moest de Sankey gerenoveerd worden, maar er waren ook kostbare aanpassingen nodig. Een nieuwe aanhanger, geschikt voor “off the road”, was met zo’n 8.000 Euro exorbitant duur. Om het allemaal nog ingewikkelder te maken, paste wat voor een aanhanger dan ook niet in dezelfde container als de Land-rover. Overigens was Paul toch al niet erg ingenomen bij het idee een 1-ton aanhanger meer dan 30.000 km door Afrika te zeulen en begon te praten over “dat … rot ding”. Toch wilden we de plannen om samen met z’n zevenen een deel van de tocht te reizen niet opgeven. Daarom is nu besloten dat er in Windhoek een extra Land-rover met kampeeruitrusting voor vijf personen wordt gehuurd. De auto wordt kort voor Livingstone, nog in Botswana, weer ingeleverd. Het laatste deel van de trip, van Livingstone naar Lusaka, zullen we zeven personen en alle bagage in Wa Bashasha proppen. We denken dat de veren van onze 1-tonner dat wel aan kunnen. Wat alle andere voorbereidingen betreft, hebben we nog even de tijd tot einde van het jaar. Dan kunnen we definitieve afspraken maken met verschepers, verzekeringsmaatschappijen, de ANWB en voor een satelliet telefoon. Later zullen we over onze ervaringen verder vertellen. Momenteel oefenen we “off the road” op de smalle bergpaden rond Sibratsgfäll en proberen wat handiger te worden met de daktent en de andere expeditiespullen.

Paul drong er steeds op aan dat we een takel zouden meenemen om mij boven in de tent te krijgen. Zoals je kunt zien ben ik inmiddels al een geroutineerde traploper.

De volgende Nieuwsbrief verschijnt in December 2005. Groeten van

Meta Lapperre

8

NIEUWSBRIEF 5 SEPTEMBER 2005

Recommend Documents