Nieuws uit Normandië 2012 Voordat ik begin met het schrijven van de jaarlijkse nieuwsbrief, lees ik altijd de nieuwsbrief van het vorige jaar door. Zo begin ik te reflecteren en tevens te genieten van alles wat zich weer heeft afgespeeld in Normandië.
Zo was er de Tour de France die dit jaar o.a. langs de Normandische kust ging. Helaas waren we er zelf niet, wel een paar neven die op ons terrein in Le Bourg Dun wilde kamperen, helaas de tentstokken vergeten waren en met hun twee meter lijven zich hebben opgevouwen in een Toyota Yaris. Wij hebben tvbeelden gezien, prachtige opnamen vanuit de lucht, fraai om zo het bekende landschap vanuit een ander gezichtspunt te kunnen zien. We hebben genoten van het commentaar van de verslaggevers, die dachten zich goed ingelezen te hebben. Ze spraken over de Amsterdamse huizen die gebouwd waren op palen en soms scheef staan, maar dat de huizen in Normandië die ook worden gestut door houten palen, nog veel schever staan. Ook spraken ze hun verbazing uit over het gemis aan badgasten, met een oh, zo behaaglijke temperatuur van het 23 graden. Wat ze niet wisten is dat met hoog tij het water tegen de kliffen opklimt en er dus geen strand is.
Het getijverschil in Normandië is vaak indrukwekkend. Als je goed kijkt naar de foto hieronder, zie je dat de heren zich geenszins bewust waren van de kracht van de zee, die vooral met springtij, drie dagen na volle maan, je laat verrassen.
Dit voorjaar hebben we genoten van de Franse film ‘Les Untouchables’. Wat een geweldige film: humor gecombineerd met integriteit, een film die jong en oud samenbracht in de bioscoop. Een paar jaar geleden hebben we ook genoten van de film ‘Bienvenue chez les Ch’tis’, een film vol humor over de cultuurverschillen tussen het noorden en zuiden van Frankrijk. Franse films hebben toch iets speciaals… Dan iets over Angiens, over ons ‘zebrahuisje’ zoals kinderen van gasten het altijd noemen of zoals mijn broer, bij het zien van onze normande de ‘Daktari-tune’ begint te neuriën; jeugdsentiment van een vijftigjarige.
Ook dit jaar waren er veel gasten die voor de tweede, derde….en sommige al voor de achtste keer kwamen. Tweederde van de gasten zijn ‘oude’ gasten die regelmatig terugkomen, want, zoals een gast het zo mooi omschreef; ‘Waar kan een mens zo volledig zijn en een schoonheid even voor zichzelf hebben met de
vredige rust en het geluk dat ermee gepaard gaat’. Dit jaar was de normande 30 weken bewoont, iets waar de franse buren, de plaatselijke bakker en l’Epicerie erg blij mee zijn. Vorige week kwamen we een oudgast tegen en hij vertelde ons dat hij z’n zoon over de hele wereld had gesleept, maar dat hij zijn mooiste herinneringen had aan Normandië, waar hij samen met z’n vriend zich kostelijk vermaakt had met de oude brommer, waar na afloop wel wat aan vermaakt moest worden… Zélf je vermaak zoeken, werkt soms beter dan vermaakt worden, het biedt verrassingen. Sommige gasten ervaren het inmiddels als hun tweede huis en gaan spontaan de ramen lappen of zetten een paar nieuwe borstels op het laarzenrek. Het geeft ons een glimlach op het gezicht… Genoten hebben we ook van de uitspraken van o.a. een oppaskindje van onze jongste dochter, die deze zomer met zijn ouders ook in Angiens was. “Waarom zitten er bomen in het huis van Milou?” Het doet mij denken aan een uitspraak die ik maakte toen ik voor het eerst in het bos op vakantie was en zei ;”Het ruikt hier naar dennenshampoo”. Regelmatig komt de vraag hoe oud de normande is, dus hier nog even het antwoord. Een Parijzenaar heeft in 1970 het middelste perceel gekocht van een boerenerf en wel dát gedeelte waar een normande pal langs de weg stond. Hij heeft het laten slopen en met een normandespecialist opnieuw laten optrekken 50 meter van de weg, volledig in oude stijl, maar wel op een betonnen vloer. De oude waterput langs de oprijlaan is de originele waterput, een diepe put die rondom gemetseld is.
En waarom wij nummer 91 hebben en de nummers zo verspringen……., omdat wij 91 meter van de kern van het dorp wonen en de buurman 133 meter. Menig gast die we welkom mochten heten, reed te ver en hoorden we vervolgens keren!
En dan Le Bourg Dun….. Vorig jaar gaf ik in de nieuwsbrief aan dat we thuis de afspraak hadden gemaakt dat Kiek altijd met een vriend zou gaan klussen, dit i.v.m. zijn gevoel van, ondanks zijn 55 jaar, eeuwig jonge God in Frankrijk te zijn. Nog geen maand later lag hij in het ziekenhuis, daar hij met een cirkelzaag een onhandig hoekje moest zagen: een operatieve ingreep was onafwendbaar. Zijn beeld van consciëntieus werkende chirurgen moest worden bijgesteld. Hij was plaatselijk verdoofd en was getuige van zingende, plagende artsen…….een soort van muppetshow waarvan Kiek het stralende middelpunt was. Vanaf vorige zomer heeft Kiek ongeveer 17 weken met vrienden geklust ( sommige wel drie weken) en het resultaat mag er zijn. Het hoofdhuis is aan de buitenkant klaar, in de lak en verf gezet en deze winter gaan we het interieur afwerken. Volgende zomer gaan we de serre afbreken en weer opnieuw optrekken. De ’Brico-bijbel’ van de Bricot-bouwmarkt wordt regelmatig ter hand genomen en behoort inmiddels tot een dagelijkse terugkerend ritueel. De olie ‘Owatrol’ is inmiddels een werkwoord is geworden, even ’owatrollen’ of ‘purren’ zijn veel beoefende bezigheden.
Aan één klus heeft Kiek zich niet durven wagen, namelijk het omhakken van populieren en een grote berk. ‘Skieur des arbres’ blijkt het meest gevaarlijke
beroep te zijn, met klimijzers gaan ze tot 15 meter hoogte en klimmen zelfs nog in takken van 10cm dikte.
Het resultaat is heel veel licht en zon en een prachtig uitzicht op de vallei d’Orimont, met zijn velden waar ’s zomers de koeien van de burgemeester grazen. We hebben al prachtige wandelroutes ontdekt, want na gedane arbeid is het goed rusten……. Nou ja, rusten, we blijven altijd wel in beweging of gaan eens naar een concert of tentoonstelling in de buurt. Iedere dag wel even naar het strand en niet te vergeten de zondagse ‘vide greniers’, een volksvermaak waar de meest gekke dingen te vinden zijn, als zolders worden opgeruimd.
Op onze speciale Nieuwsbrief over het uitwerken van een droom voor een ander, waarbij wij onze normande beschikbaar stellen, is met veel warme reacties gereageerd. De eerste vakantie is inmiddels gepland en we zijn benieuwd welke reacties er de komende periode nog zullen volgen. Je kunt deze speciale nieuwsbrief vinden op de site bij de nieuwsbrieven onder het kopje ‘speciale nieuwsbrief’. De eerste vragen over boekingen voor volgend jaar zijn al binnen. De klussers die Kiek hebben geholpen krijgen de eerste keus, daarna alle oud-gasten en nieuwe gasten en tenslotte zijn er vier weken die we beschikbaar stellen voor maatschappelijke doeleinden. Ook dit aanstaande jaar zullen we veel in le Bourg Dun zijn, dus zullen er veel weken beschikbaar zijn. Op de site www.AccompanyCoaching.nl/angiens kunnen jullie zien welke weken beschikbaar zijn in 2013. De foto’s in deze Nieuwsbrief zijn o.a gemaakt door Laura Guldemeester, Coos van den Hoek, Jaap Moerland en Rik Jansen.
