Nicaragua, Granada Een greep uit de weblog van Marieke Klomp, studente Pedagogiek aan de Hogeschool van Amsterdam. Zij is voor 2 maanden in Nicaragua voor haar Minor Internationalisering; Werken in Ontwikkelingslanden. …. Dan mijn voor laatste stage week achter de rug. Dat was leuk, moeilijk, interessant en natuurlijk ook leerzaam. Wat zijn de kinderen verschillend, de meisjes zoveel rustiger dan de jongens. Het ene kind zoveel leergieriger dan de ander. Zo zijn er die 9 jaar zijn, er bijna iedere dag zijn, luisteren, hun best doen en al goed kunnen rekenen en schrijven. Maar er zijn er ook die naar niemand luisteren, alles oplossen door te schreeuwen en te slaan... al 12 jaar zijn en nog niet tot 10 weten te tellen... Wat jammer dat ik hier nog maar een weekje ben... Deze week dus onze laatste stage week. Donderdag gaan we de beloofde schoolpakketten rondbrengen bij de 15 armste gezinnen rond onze school. (70 kinderen) De zelfde gezinnen als de kerstpakketten. Zij zijn het aller armste en van die gezinnen gaan de kinderen niet naar school omdat zij het niet kunnen betalen. Onderwijs is dan wel gratis maar de kinderen moeten wel een uniform aanschaffen, een aantal schriften, pennen, potloden, liniaal en dergelijke. Van het geld wat Merlyn Belinda en ik hebben ingezameld zijn we afgelopen week naar de winkel gegaan en hebben voor ieder kind. genoeg lesmateriaal voor een jaar gekocht. (Heb nog een kleine korting kunnen regelen bij de winkel!) Dikke joepie!
Ook gaan we de school een pakket geven met wat nieuwe materialen. wat puzzels, pennen, scharen en een wereld kaart. (kan ik even aanwijzen dat Nederland niet naast Amerika ligt) En we hebben besloten onze schoonmaakster ook een pakket te geven. Haar man is vorig jaar vedronken. Ze woont nu met haar 2 zoontje en haar dove oma in een hutje aan de rand van Granada. Onze huisgenoot Nina werkt met haar zoon. Hij is 7 en praat niet. Zij vertelde ons dat ze heel goed wat spullen kunnen gebruiken om het leven wat gemakkelijker te maken... De vrijdag sluiten we af met een klein feestje op school. We willen een echte Nica taart voor de kinderen meenemen. Ze zien er iedereen mee lopen, maar waarschijnlijk heeft nog nooit iemand zo'n mooie grote kleurijke taart op! En eigenlijk zijn wij ook wel heel benieuwd naar die mooi uitziende taarten! Het wordt dus een drukke laatste week! Maar ik heb er heel veel zin in! Ik ga die kinderen echt missen, net als de schoolbussen, de lieve vrouwtjes die zoetigheid verkopen, de oude hitjes die ze overal draaien, het Nica zonnetje, de verse ananas bij mijn ontbijtje, de geur van eten overal, en nog veel meer.... Ik zal er extra hard van genieten deze week...
Ik laat het hier nu even bij, morgen weer vroeg op! Liefs Marieke Klomp
Buenes dias amigos, Ik vind het echt fantastisch hier! Zoveel nieuwe indrukken, vooral van de cultuur van dit land. Ik woon in Granada bij een leuk gastgezin van 5 personen. De gastouders hebben twee kinderen van 12 en 14 en er woont een oma waar ze voor zorgen. Het eten is best simpel, maar wel lekker en voedzaam en het belangrijkste is dat ik er niet ziek van word. Drie keer per dag is de basis van de maaltijden rijst met bonen. ‘s Ochtends zit er vaak een ei bij en ‘s avonds soms kip, vis, varkensvlees of maïs. In het weekend heb ik met klasgenoten lekker gegeten in een lokaal restaurant, wat erg goedkoop is en een taxi binnen Granada kost omgerekend 50 eurocent per rit. Na 8 uur is er geen kraanwater beschikbaar tot ‘s ochtends en de elektriciteit valt vaak uit. Binnenkort ga ik uitzoeken waarom dat is.
In de school ga ik om met Mitchell en Sara uit New York, die hier een opdracht doen voor hun fotografieopleiding. En Grant uit Ierland die gestopt is met werk en hier alleen Spaans wil leren. Ook ontmoet ik viavia nog andere studenten uit Europa en Amerika. Ik heb een paar keer Nederlanders ontmoet, maar spreek overdag alleen Spaans en Engels. Net als de vorige keren in Australie denk ik en soms droom ik weer in het Engels. Het is heerlijk om dat weer mee te maken, maar extra moeilijk om nu weer Nederlands te schrijven.
Mijn eerste week hier heb ik vooral Spaans geleerd en mijn weg gevonden in Granada. Van 8 tot 12 heb ik grammatica les en spreekvaardigheden. In de middag is er door de Spaanse school een leuke activiteit georganiseerd. De activiteiten van afgelopen week waren; supermarkt bezoeken, sigaar maken, vulkaan beklimmen en cocktails maken. Mijn eigen sigaar mocht ik kopen, maar ik rook niet. Dus heb ik hem maar als cadeau voor iemand anders in Nederland gekocht. De reis naar de vulkaan was heel mooi, 850 meter omhoog langs de plantages van fruit, koffie en cacao. We hoorde ook het geluid van apen vanuit de bus, ik zag er geen maar anderen wel. Met de bekende Nicaraguaanse rum ‘Flor de Cana’ hebben we cocktails gemaakt en gedronken. De lekkerste cocktail was Mojita, met limoen, suiker, sodawater en muntblaadjes. Daarna zijn we met de 3 studenten en 3 docenten uitgegaan naar een club waar regeaton en salsa werd gedraaid. Er werd veel gedanst en het was
een
vrolijke gezellige avond.
Mitchell is katholiek en ze had een paar andere Amerikaanse jongeren ontmoet die katholiek zijn en hier vrijwilligerswerk doen. Ze hadden ons zondag uitgenodigd om mee te gaan naar de kerk. Mitchell wilde graag mee en ik vond het ook wel interessant om te zien, want 50 procent van het land is katholiek. Het begon met swingende muziek van muziekanten waarop iedereen ging dansen en meezingen. Daarna werd er op een vrolijke manier een stuk uit de Bijbel voorgelezen met een Engelse vertaling erachter voor de gasten. Daarna werd er weer voor god gedanst en gezongen en tot slot gaf iedereen elkaar met veel emotie de hand en knuffels. Iedereen is in de kerk geaccepteerd en het leek op een grote blije familie. Het was een goede gezellige ervaring. De laatste keer voor mij was bij een saaie mis in de kerk in Almere met basisschool. In de kerk moest ik wel even aan oma denken die wel katholiek is. Met de groep Amerikanen ging ik mee naar een zitplaats onder de sterren waar ze om de beurt gingen biechten. Ik keek naar de vallende sterren en dacht aan Nederland. Ze accepteerde mij bij hun en ze wilde me niet ‘overtuigen’, maar ze konden mij sterk aanraden om ook katholiek te worden. Hasta Luego
1 maand Nicaragua Lieve Allemaal, Het heeft even geduurd, maar nu heb ik toch erg veel zin gekregen om aan jullie te laten weten hoe het met me gaat hier ver weg in Nicaragua! Ik ben net klaar met les geven aan de kleuters en zit nu even bij te komen op mijn kamer. Ik besef me nu dat ik al een maand weg ben en dat de tijd vliegt sinds ik hier ben. Maandag ochtend (16 februari)) werd ik door Tjitske (van het stage bureau On stage) naar het weeshuis gebracht. Toen ik aankwam was er aardig wat stress omdat er op dit moment door de regering kinderen uit het weeshuis worden gehaald en weer naar hun familie worden gebracht. Deze kinderen gaan terug naar situaties waar wij allemaal liever niet van willen weten hoe die zijn en dit alleen omdat de regering zo genaamd wil laten zien dat ze het beste voor hebben met de kinderen van Nicaragua. Een ingewikkelde situatie in dit land, die er misschien voor gaat zorgen dat er straks geen weeshuizen meer bestaan en een hoop kinderen weer binnen erbarmelijke situaties zullen moeten zien te overleven. De kinderen zijn stuk voor stuk plaatjes om te zien. Ze zijn zo lief en zien er zo op het eerste oog heel gelukkig uit. Ze hebben het binnen Casa Asis goed, ik denk beter dan het gemiddelde kind in Nicaragua. Ze krijgen (goed) eten, kleding, kunnen naar school en kunnen iedere dag spelen en echt een beetje kind zijn. Nu ik hier wat langer ben merk ik wel dat het allemaal kinderen zijn die al veel hebben mee gemaakt en die het gezinsleven missen. Ze hebben op school bijna allemaal veel moeite om zich te concentreren en een ontwikkelingsachterstand in schoolse vaardigheden en motoriek. Ik heb het idee dat het ook lastig is om te presteren voor school als je geen eigen ouders hebt die trots op je zijn als iets nieuws hebt geleerd. Ook hebben ze ontzettend veel behoefte aan liefde en nabijheid en kunnen ze je vaak niet los laten en vooral 's avonds in bed moeten veel kinderen huilen. En dan zou je zoveel meer voor deze kinderen willen doen, dat geeft me soms een heel frustrerend gevoel!
De Tia's (verzorgers) zijn goed voor de kinderen, er word niet geslagen en ze hebben allemaal een hechte band met de kinderen. Toch, als ik het zelf zou mogen doen, zou ik dingen anders aanpakken. Maar omdat de kinderen later ook in een hele harde maatschappij terecht zullen komen, waar ze geen omgangsnormen zullen ervaren zoals wij die kennen, is het denk ik moeilijk om echt iets te veranderen. Wel ben ik in de omgang met de kinderen mijzelf en probeer ik zoveel mogelijk van
mijzelf te laten zien in de omgang met hen, zodat dat misschien op een subtiele manier toch een bijdragen kan leveren aan hier. Ook ben ik in overleg met de psycholoog begonnen met het individueel begeleiden van twee meisjes met een ontwikkelingsachterstand en concentratie problemen. Ik heb nu al het gevoel dat alleen al de individuele aandacht voor deze kinderen zoveel met ze doet, even als een individu gezien te worden buiten het grote groepsverband.
Mijn dagen zien er ongeveer zo uit: ik begin om half zeven (of om zes uur als ik in geroosterd ben om te helpen bij het ontbijt of wassen en aankleden van de kinderen), om zeven uur ontbijt ik samen met de kinderen Johanna en de Tia's. Om half acht begint de school. Ik werk samen met Johanna iedere dag in de kleuterschool. We zijn net deze week begonnen met het geven van Engelse les en ik geef nu ook twee keer per week 'kunst' les. Het is heel interessant om de kinderen in de klas te observeren en te zien hoe ze leren, spelen en omgaan met elkaar. Ik concentreer mij vooral op het begeleiden van de kinderen die achter lopen in hun ontwikkeling. Mijn Spaans is nog niet heel goed, maar het is grappig om te merken met hoe weinig woorden je jezelf kan duidelijk maken naar de kinderen. School duurt ongeveer tot twaalf uur en dan lunchen we rond half een met alle kinderen. Na de lunch gaan de chicos slapen en de grandes hebben een rustige activiteit. Johanna en ik hebben dan tot half drie een siësta. De eerste dagen had ik die echt nodig om te slapen. Nu heb ik al meer energie voor studeren of voor even een momentje voor mijzelf. Dan is daarna van half drie tot half zes middag activiteit. Dit bestaat bijvoorbeeld uit wandelen, fietsen, een spel en op woensdag (als het door gaat) zwemmen. Ik hoef niet perse mee te doen met de middag activiteit, maar kan deze tijd ook gebruiken voor het uitvoeren van mijn studie opdrachten. In deze tijd begeleid ik ook de twee meisjes die extra stimulering nodig hebben. Om half zes gaan de kinderen douchen en alvast omkleden en om zes uur eten we samen. Daarna mogen ze altijd nog even tv kijken. De chicos liggen dan om zeven uur in bed en de grandes uiterlijk om acht uur, en dan zit mijn dag erop!
Een aantal avonden heb ik nog gekletst met Sister Alanna en mensen die hier op bezoek waren. Het is heel leuk om alle verhalen van sister (zij is non en bazin hier) te horen over alles wat zij heeft mee gemaakt. Het is echt een speciale plek hier en ik merk dat er al van heel veel mensen aandacht en een goed hart in zit, wat je echt kan voelen als je hier bent!
Het is erg goed om hier te zijn. Ik heb me nog geen moment alleen gevoeld of heimwee gehad, het is heerlijk om dit avontuur alleen aan te gaan en mijzelf hier tegen te komen! Ik geniet iedere dag van het prachtige weer en de rust waarmee de mensen hier leven. Manana, manana! Ook is de omgeving hier prachtig. Het weeshuis ligt aan het Lago de Nicaragua en ik kijk uit op twee grote vulkanen die op het eiland Ometepe liggen (eentje is momenteel actief). Er staan in de tuin palmbomen, maar ook mango bomen, dus je kan zo de mangos vers eten. De zon, iedere dag mooi weer, de kinderen, zorgen ervoor dat het bijna onmogelijk is om je ergens zorgen over te maken.
Ik heb lang niet het gevoel dat ik echt kan omschrijven hoe het hier is, maar hopelijk toch een kleine indruk van mijn ervaringen hier.
