Mijn maatschappelijke stage in:
De Speelkamer!
Door: Myrna van der Wees Klas: 4H2
1
Inhoudsopgave 1. Inleiding
blz. 3
2. Verslag dag 1
blz. 4-6
3. Verslag dag 2
blz. 7
4. Verslag dag 3
blz. 8-9
5. Verslag dag 4
blz. 10-11
6. Het interview
blz. 12-13
7. Het Albert Schweitzer ziekenhuis
blz. 14-15
8. Weetjes over de kinderafdeling
blz. 16
9. Nawoord
blz. 17
2
Inleiding Ik heb mijn stage gelopen in de speelkamer (op de Kinderafdeling), van het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordwijk. Een heel unieke ervaring al zeg ik het zelf, het is misschien maar een kleine verandering in de manier van hoe je erin staat, maar toch is het een heel verschil met of je er als kind of als ouder loopt, dan dat je er voor je “werk” loopt. Ik had voor deze stage vrijstelling kunnen krijgen omdat ik al een maatschappelijke stage heb gelopen op mijn vorige school, ik had hier ook de nodige bewijzen voor. Maar ik vind stage lopen eigenlijk gewoon heel leuk, en ik kan deze ervaring ook weer gebruiken voor mijn vervolgopleiding. Tijdens deze stage heb ik ontzettend veel geleerd en vooral veel plezier gehad in hetgeen wat ik deed. Natuurlijk ben ik soms dingen tegen gekomen die schokkend of moeilijk waren, maar nu ik er zo achteraf op terugkijk had ik er geen moment van willen missen.
3
Dag 1
2 oktober 2010
Daar rij ik dan, door het half verlaten sterrenburg, richting het ziekenhuis. Ik heb er echt zin in vandaag, ik vraag me af of het zou zijn zoals ik me had voorgesteld, veel met kinderen spelen, ze voorlezen e.d., of dat het juist heel anders zou gaan en ik bijvoorbeeld heel veel dingen moet observeren. Eigenlijk staan allebei de ideeën me wel aan. Eenmaal aangekomen weet ik natuurlijk van de zenuwen niet meer waar ik moet zijn, dus loop ik naar de receptie, die mij vervolgens weer doorverwijst naar de kinderafdeling T1. Hier moet ik me aan de balie melden, althans, dat was de bedoeling, wat ik deed was, met mijn nog slaapdronken hoofd, een deur te vroeg afslaan en de personeelskamer instappen. Op het moment dat ik naar binnenliep wist ik al dat ik verkeerd zat, maar ik liep gewoon door, het was namelijk de enige kamer waar licht brandde, ze konden me dus vast wel verder helpen dacht ik zo. Zo gezegd zo gedaan, gelukkig werd ik opgevangen door 2 heel lieve dames, ik vroeg hun naar Sanne, mijn stagebegeleidster, maar zij gaven te kennen dat die er nog niet was. ‘Ze komt pas om 8 uur schat’ zei 1 van die dames. Ja dat weet ik, denk ik bij mezelf, dat had ze gemailt. Verbaasd kijk ik op de klok, het is pas kwart voor 8.. door de zenuwen ben ik blijkbaar veel te vroeg vertrokken en ben nu dus een kwartier te vroeg.. achja, nu kon ik in ieder geval rustig wakker worden. Precies om 8 uur kwam Sanne binnen stappen, ik had haar eerst niet gezien, ik zat helemaal in gedachten, ineens zag ik vanuit mijn ooghoeken iemand naar me toedraaien dus ik keek om, afijn, dat was dus mijn begeleidster. Op het eerste gezicht een aardige en jonge vrouw, ik schatte haar zo rond de 20. Ik had het niet beter kunnen schatten, het is echt een heel leuke en gezellige meid, ze is 22 jaar en doet de HBO SPH, het werk in het ziekenhuis doet ze als bijbaantje, ze is hier gekomen via haar stage die zij ook op de speelkamer heeft gelopen voor haar studie, 1 jaar lang. Ze vond het hier zo leuk dat ze is gebleven. Nu we kennis gemaakt hadden konden we beginnen, aan het begin van de dag krijg je dus een lijst met de kamers erop, als de kamer bezet is staat er achter het kamernummer: - hoe het kind heet - de geboortedatum - waarom het kind opgenomen is - eventuele medicatie dat het kind krijgt. Na een korte bespreking met de verpleegkundige kan je achter de namen zetten of het kind vandaag al naar huis mag of niet, dat is puur voor je eigen informatie. Je mag hier ook niet over spreken met het kind. Ook wordt erbij gezet welke verpleegkundige bij welke kamer
4
horen die dag, zodat je , mocht er wat zijn, bij diegene terecht kan voor informatie over het kind. i.v.m. privacy moet je dit briefje aan het einde van de dag verscheuren en weggooien zodat de persoonlijke informatie over het kind niet zomaar op straat komt. Hierna lopen we naar de speelkamer om even onze spullen neer te leggen. Daarna lopen we direct door naar de kinderen. We gaan alle kamers langs (die bezet zijn) en maken een praatje met de kinderen: - je zegt ze goedemorgen - Stelt jezelf voor - Vraagt of ze in de speelkamer of op hun eigen kamer willen eten - Hierna geef je aan dat, als ze dat willen, ze na hun ontbijt in de speelkamer mogen komen spelen. Dat doe je dus bij iedere kamer, uiteindelijk hadden we van de 5 kinderen, 2 kinderen in de speelkamer zitten bij het ontbijt. 2 anderen waren nog te jong en de 3e wilde op de eigen kamer eten. Nou, ’s ochtends krijgen ze dan brood aangeboden met eventueel fruit ernaast, en dan kunnen ze kiezen uit kaas, worst, jam, pindakaas, hagelslag, stroop en chocopasta. ’s Middags krijgen ze warm eten, omdat dat makkelijker verteerbaar is, want als je ’s avonds warm eet en je gaat daarna slapen verbrand je de dingen minder snel en hou je meer koolhydraten vast. ’s Avonds krijgen ze dan weer gewoon hetzelfde aangeboden als ’s ochtends. En bij alle maaltijden wordt er natuurlijk drinken aangeboden. Na het eten lopen we weer langs de kamers en vragen of er eventueel kinderen zijn die willen komen spelen. Vandaag was dit niet zo dus heeft Sanne me wat meer kunnen laten zien. Zo heb ik bijvoorbeeld de narcose-handleiding mogen inkijken. Dat was erg leuk om te zien, het is een handleiding die ze gebruiken om de kinderen uit te leggen hoe het allemaal in zijn werk gaat. d.m.v. foto’s en tekst leggen ze het stap voor stap uit, zo staat er op plaatje 1 een jongen die samen met zijn moeder bij de receptie staat, hier geven ze dan aan dat ze een afspraak hebben bij dokter … . Dit leggen ze dan aan het kind uit door middel van een verhaal vorm, dan beginnen ze bijvoorbeeld zo: ‘Bart heeft vandaag een afspraak in het ziekenhuis, net als jij! Eerst moet hij met zijn moeder naar de receptie, heb jij dat ook al gedaan? ‘ zo kunnen ze het duidelijk uitleggen en stellen ze het kind tegelijkertijd ook een beetje gerust. Hierna heeft ze me ook de behandelkamer laten zien, dit is niet de kamer waar kinderen geopereerd worden, maar waar ze gewoon controles krijgen of een prikje. Ook de behandelkamer hebben ze helemaal leuk aangepakt, ik had verwacht in zo’n witte kamer terecht te komen met kasten vol injectienaalden e.d. Waarschijnlijk verwacht het kind dat ook. Maar dat is echt totaal het tegenovergestelde van wat je aantreft, op een van de zijmuren is bijvoorbeeld een beetje het onderwater effect geverfd, met zeedieren en koraal, op de andere weer een stukje strand, en op het plafond hebben ze een lichtblauwe lucht met wolken en meeuwen geschilderd, het ziet er echt heel leuk uit!
5
Verder staat er bijvoorbeeld een laag tafeltje met posters en boeken, en er staan kasten met bakken erin, in die bakken zitten allemaal “belonings”speeltjes, als ze dan heel dapper zijn geweest en goed hebben geluisterd mogen ze iets uitzoeken. Er zijn meerdere dozen, en op iedere doos staat een bepaalde leeftijd, dus bijvoorbeeld een doos voor kinderen van 0-3 jaar, van 4-8, etc.
Het is me opgevallen dat het verschil tussen een spelleidster en een pedagogisch medewerker best wel groot is. Het verschil tussen een spelleidster en een pedagogisch medewerker is dat een pedagogisch medewerker meer ingaat op het kind. Dus op de band tussen de ouders, het gedrag, de eventuele geestelijke problemen. Een spelleidster biedt vooral dingen aan, zoals spelletjes e.d. deze blijft ook wat meer op de achtergrond, wel kan je als spelleidster in overleg met de pedagogisch medewerkster kinderen (en eventueel hun ouders) een beetje observeren. Verder hebben we deze dag de herfstversiering opgehangen en nog wat extra kaarten gemaakt, deze kaarten waren voor als er een collega weggaat.
6
Dag 2
17 oktober 2010
Vandaag was het aan het begin een soort dejavu van de vorige keer, Ik had er helemaal zin in, was een kwartier te vroeg, en Sanne kwam om precies 8 uur binnenstappen. Vandaag was het wel wat drukker met het aantal kinderen op de afdeling zelf, er waren 8 kamers bezet, sommige daarvan mochten uiteindelijk wel naar huis vandaag of morgen. Nou zou je denken dat het op de speelkamer dan ook heel druk is als je dat zo leest, maar dat viel tegen, er waren uiteindelijk maar 2 kinderen die kwamen ontbijten, en ’s middags at er maar 1 mee. De rest van de kinderen waren te jong voor de speelkamer, of zaten liever op hun eigen kamer. Dit was op zich wel jammer, maar op deze manier hadden we weer tijd voor andere dingen, Zo hebben we bijvoorbeeld alvast Sinterklaasschoentjes ingekleurd en uitgeknipt, de speelkamer opgeruimd, en heb ik alvast de vragen bedacht voor het interview. Ook hebben we gepraat over de sfeer op de kinderafdeling, en over de dingen waar je op moet letten als je iemand moet observeren. Bij het observeren moet je dus letten op de volgende dingen: - Het contact tussen ouder en kind. - Het gedrag van het kind met en zonder ouders. - Eet en drinkt het kind goed? - Is er vanuit het kind (of de ouder) een voortdurende vraag naar aandacht? De vorige keer had Sanne verteld dat er op maandag ook Clini-Clowns rondlopen, dit leek me erg leuk om een keer mee te maken en dus had ik Annemarie gemaild of ik op maandag 2 uurtjes mee mocht lopen met de Clini-Clowns. Helaas mocht dit niet, dit omdat het hinderlijk was voor de Clini-Clowns als er steeds iemand achter ze aanliep en ook omdat het voor de kinderen te druk zou zijn. Dit vond ik echt jammer, maar als dat de regels zijn is er niks aan te doen. Verder hebben we niet zoveel meer gedaan vandaag, de tijd vloog voorbij en voor ik het wist was het 1 uur en gingen we dicht.
7
Dag 3
30 oktober 2010
Vandaag was het een redelijk drukke dag, Er waren 2 kinderen die kwamen eten in de speelkamer, maar dan wel apart van elkaar, er was ’s ochtends 1 kind met zijn moeder, en ’s middags datzelfde kind en nog een andere patiënt met haar vader. Verder lagen er heel veel kleine kinderen op de afdeling die koorts hadden of iets anders waardoor ze niet van de kamer mochten, i.v.m. besmettingsgevaar. Bij deze kamers gingen we dus af en toe langs, om te vragen of ze nog iets nodig hadden van speelgoed, tekenspullen of films. Af en toe kwamen er ook ouders van die kamer zelf, om te kijken wat voor speelgoed er allemaal was. Eigenlijk best een grote opgave, als je bekijkt hoeveel speelgoed er ligt! Ik snap wel dat die kinderen zich beter gaan voelen als ze deze kamer binnen lopen, het is er een waar speelgoedparadijs! Het ligt echt vol met spelletjes, er is een poppenhoek, er staan computers, bakken met speelgoed, kasten met spelletjes, barbie’s en nog veel meer. Genoeg keuze dus!
Ook mocht ik vandaag een patiëntendossier inkijken, normaal mogen alleen de artsen, verpleegkundige en spelleidsters erin kijken, en ik dus eigenlijk niet… Maar bij deze patiënt mocht ik het wel inkijken, omdat er niet zwaar persoonlijke dingen in stonden, toch mag ik geen details geven over wat ik erin heb zien staan. Wel kan ik het volgende vertellen over wat er zoal in een dossier staat: - Naam - Adres - Geboortedatum - Patiëntdossier nummer - Behandelend arts Bovenstaande dingen staan standaard op de eerste pagina.
8
Hierna volgen de persoonlijke gegevens: - Leeftijd - Gezinssituatie - Lengte en gewicht - Reden waarom de patiënt hier ligt - Welke verpleegkundige over deze patiënt gaat Daarna volgen de bijzonderheden: - Allergieën - Verstandhouding in het gezin - Medicatie gebruik - Medische geschiedenis van de patiënt Hierna staat er soms nog een “bericht” van de patiënt zelf of van de ouder, over eventuele wensen. Zo gaf deze patiënt aan dat ze liever niet naar de speelkamer wilde. Verder heb ik vandaag het interview afgenomen, en hebben we nog even sinterklaasschoentjes gemaakt. Ook hebben we gepraat over onze opleiding en eventuele vervolgopleidingen. Wat ik heel leuk vond is dat Sanne aangaf mij wel geschikt te vinden voor de HBO Psychologie, en daarom aanbood om een aanbevelingsbrief voor me te schrijven! Ik heb aangegeven dat ik dat goed vond, en heb hem later in ontvangst genomen. Ik ben echt ontzettend blij met deze brief, en ik ben er eigenlijk ook wel trots op. De brief die ze heeft geschreven zit bij mijn stagecontract en het beoordelingsformulier ( achter dit verslag) Ik vond het vandaag erg leuk en ben benieuwd of er de volgende keer weer zoveel kinderen liggen. Eigenlijk hoop ik dat ik de volgende (en tevens laatste) keer een echt drukke dag meemaak, Maar dat is afwachten, omdat je gewoon nooit weet wanneer er kinderen binnenkomen en naar huis mogen.
9
Dag 4
20-11-2010
Op de laatste dag is mijn wens dat toch gehoord, het was redelijk druk op de afdeling, veel kleine kinderen en baby’s. Wat wel jammer was, was dat de meeste niet van hun kamer wilden/mochten en dus hadden we alsnog geen eters in de speelkamer. Wel zijn er een paar kinderen af en toe komen spelen. Omdat er zoveel kinderen op hun eigen kamers bleven, en wij dus niks te doen hadden in het begin, gingen we helpen met het eten uitdelen. Wat ik totaal niet had verwacht, maar wat wel gebeurde, is dat ik van Sanne vandaag de hele dag, zelf de kamers mocht ‘bezoeken’. Ik moest dan vragen: - of ze in de speelkamer wilden komen eten of op hun eigen kamer wilden blijven, - wat ze wilden eten en drinken - wat de ouders wilden eten/drinken Na het eten gingen we weer langs de kamers, we hadden de afdeling opgedeeld, Sanne deed de kamers waar besmettingsgevaar was, en ik de rest. Zo moest ik bijvoorbeeld in de middag vragen: - of ze in de speelkamer wilden komen spelen - (zo nee) of ze een paar spelletjes vanuit de speelkamer op hun eigen kamer wilden - Of ze film wilden kijken, zo ja, welke film En daarnaast moest ik dan ook aangeven dat ze tot 1 uur altijd welkom waren op te spelen, computeren, spelletjes te wisselen, tekenen, etc. Vandaag was er wel 1 patiënt waar ik aan de ene kant erg om moest lachen, maar aan de andere kant toch ook wel medelijden mee had. hij was 2,5 en lag aan de beademing, hierdoor kon hij niet van zijn kamer af. Toen ik kwam vragen wat voor speelgoed hij wilde noemde vader eerst wat dingen op zoals Autootjes, kleurplaten, boekjes. Toen ik weg wilde lopen zei het jongetje zelf: een telefoon.. Toen ik vroeg of hij een telefoon wilde vanuit de speelkamer knikte hij ja, Ik vroeg hem wie hij wilde gaan bellen, Hij zei: Sinterklaas Ik moest lachen en vroeg hem wat hij moest bespreken met Sinterklaas, Zijn antwoord was: Dat Sinterklaas mijn cadeautjes hier moet afgeven, en niet thuis, want ik ben hier nog hèèl lang… Ik gaf hem een telefoon, de autootjes, een kleurplaat en stiften. Druk in gesprek met ‘Sinterklaas’ liet ik hem achter. Ook lagen er vandaag veel baby’s waaronder ook 2 huilbaby’s, dit zijn baby’s die bijna continu huilen en eigenlijk alleen stil zijn als ze slapen en eten krijgen. Ook dit vond ik best moeilijk, je hoort die baby’s heel de tijd huilen, echt ontroostbaar en ontzettend boos gehuil, zo zielig!
10
Het ergste eraan was dat je ze niet mocht gaan troosten, je moest ze laten huilen, en als het te gek werd moest een verpleegster ingrijpen. Echt heel moeilijk was dit, maar het is wel gelukt. Verder hebben we vandaag nog wat verder gewerkt aan de Sinterklaasschoentjes. Sinds zijn aankomst worden er 1 keer per week schoenen gezet op de afdeling, hier krijgen ze dan een mandarijntje in, een beetje strooigoed eromheen en een cadeautje naar leeftijd. Het is niet veel, maar het gaat om het idee. Ook heeft Sanne mijn beoordelingsformulier nog ingevuld, omdat sommige dingen bij deze stage niet echt aan bod zijn gekomen heeft ze daar 4 ingevuld, omdat ze dacht dat ik het wel kon, maar ze het niet echt heeft kunnen zien omdat het niet aan bod is gekomen. Nou, en toen was mijn stage voorbij.. Ik vind het jammer dat het zo snel is gegaan, en zou eigenlijk best de stage van 60 uur hebben willen lopen. Ik heb nu met Sanne afgesproken dat zij mij haar rooster mailt, en dat ik af en toe nog eens langs kom voor een dagje, hartstikke gezellig!
11
Het interview 1. Wat vind je nou eigenlijk zo leuk aan de speelkamer? ik vind het heel leuk om met de kinderen te werken, en ik vind het heel leuk om te zien dat je kinderen even kind kan laten zijn op dat moment, door gewoon spelletjes met ze te spelen. En ik ben hier na mijn stage ook deels gebleven omdat ik de collega’s heel leuk vind. Je komt gewoon dingen tegen die je normaal niet zomaar meemaakt, en dat is toch wel heel bijzonder. 2. Blijf je na je studie in het ziekenhuis werken of niet? ja, ik zou hier best willen blijven werken, ik vind het leuk om de kinderen zich beter te laten voelen als ze ziek zijn, maar met verschillende disciplines werken is ook een leuke uitdaging. In het ziekenhuis zelf zou ik wel willen blijven werken, maar dan niet in de speelkamer. 3. Je hebt me verteld dat je zelf wel eens mee gekeken hebt bij een narcose, hoe vond je dit? De eerste keer was dit wel erg spannend om te zien, omdat het zoveel indruk maakt op het kind, er gebeuren zoveel verschillende dingen op zo’n moment, als je in die ruimte komt staat het ook zo vol met apparaten e.d., ik vond het ook wel heel mooi om te zien dat kinderen rustig worden als ze gerust gesteld worden door bijvoorbeeld de pedagogisch medewerker. 4. Heb je in de loop der tijd, hier dingen meegemaakt die je nooit zal vergeten? ja, kinderen die hier langere tijd lagen of meerdere malen terug moesten komen vanwege bepaalde ziektes, dat maakte op mij wel een grote indruk, hoe sterk die kinderen blijven terwijl ze eigenlijk gewoon een abonnement hebben op de ziekenhuisbezoeken. Maar ook andere dingen hebben een grote indruk achter gelaten, zoals ouders die zich raar gedroegen, of dat je erachter moet komen wat er nog meer speelt bij het kind dan alleen die onverklaarbare buikpijn. 5. Vind je het soms wel eens lastig dat je zwijgplicht hebt? ja, alleen als er een bekende ligt in het ziekenhuis, dat heb ik 1 keer meegemaakt, toen heb ik overlegd met de verpleegkundige en zij vertelde mij dat ik het eerst moest overleggen met de patiënt en daar ook toestemming van moest krijgen. Soms is het wel lastig als je ergens mee zit, maar dan heb je bijvoorbeeld weer de collega’s waar je mee kan praten. 6. Het lijkt me best wel dankbaar werk, klopt dat? Ja zeker! gewoon het feit dat je kinderen die ziek zijn, gewoon weer beter kan laten voelen. Dat je met ze kan spelen of praten waardoor zij zich veiliger en prettiger voelen in het ziekenhuis. 7. Heb je de Clini-Clowns wel eens meegemaakt? Zo ja, hoe vond je dit? ja dat klopt, ik heb hier stage gelopen, en toen zag ik ze elke woensdag. Ik dacht in het begin dat Clini-Clowns “echte”clowns waren en vrijwillig dit deden, maar het is veel meer dan dat, zij hebben hiervoor een speciale opleiding moeten volgen en moeten soms ook observeren, kijken of ze bepaalde rare dingen zien bij het contact tussen ouder en kind, of kind en clown, of dat het kind bijvoorbeeld erg in de war is. 8. Jij hebt hier zelf ook stage gelopen, wat was jouw verwachting vooraf? ik had het idee dat ik leuk met die kinderen ging spelen en ze ging helpen met
12
problemen rondom de ziekenhuis opname, zoals zorgen voor afleiding bij een opname en gewoon zorgen dat ze een fijne tijd hier hadden. 9. Heb je wel eens diepgaande gesprekken met kinderen of blijft het op de oppervlakte? bij kinderen die hier langer liggen of vaker terugkomen soms wel, maar het is wel persoonsgebonden, het kind moet zelf ook zin hebben om over dingen te praten, als die dat niet wil.. dan houdt het ook op. 10. Wat is het vreemdste wat je voorbij hebt zien komen in de speelkamer? meerdere dingen, maar het is erg gevoelsmatig.. bijvoorbeeld dat je ziet dat de ouders erg voor hun kind praten, dat ouders hun kind achterlaten en zelf gaan slapen terwijl het kind ziek is, een kind dat heel brutaal is tegen de ouders en dat de ouders daar niks aan deden. Dat soort dingen. 11. Aan welke dingen, vind jij, zou er meer aandacht gegeven moeten worden? ik vind dat alles hier wel goed gaat, maar er zijn natuurlijk altijd wel dingen die kunnen veranderen, maar hierover kan ik me niet uitweiden. 12. Heb jij je stagetijd hier als een leuke tijd ervaren, of had je achteraf liever iets anders willen doen? Het was een superleuke tijd! Ik heb heel veel geleerd, zoals welke ziektebeelden er zijn, en dat het soms meer is dan alleen lichamelijk zieke kinderen. Maar ook het werk met collega’s en de kinderen zelf was erg leuk! Je leert omgaan met verschillende doelgroepen, en samenwerken met collega’s, ouders en kinderen. Je leert veel over de hygiëne, hoe je kinderen moet benaderen en observeren. Er is zoveel te noemen, daarom is het ook zo’n moeilijke vraag, wat zeker is is dat ik me persoonlijk goed heb kunnen ontwikkelen. 13. Wat vind je een voordeel van het werken in de speelkamer? Mijn stage was gewoon heel leuke tijd, dus daarom dat ik hier ook ben blijven werken! 14. Wat vind je nadelig aan het werken in de speelkamer? ik weet eigenlijk geen nadelen.. 15. Als jij een pakkende slogan moest bedenken waarmee je mensen overtuigd om een maatschappelijke stage in de speelkamer te komen lopen. Hoe zou die dan klinken? Ben je graag in aanraking met een diversiteit aan mensen, kom dan naar de speelkamer!
13
Het Albert Schweitzer ziekenhuis. Locaties Ik heb stage gelopen in het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordwijk, maar Dordwijk is natuurlijk niet de enige locatie. Zo heb je ook Albert Schweitzer ziekenhuizen in: Amstelwijck Zwijndrecht Sliedrecht En sinds kort heb je ook het Medisch Centrum Strijen en Buitenpoli GOED Ridderkerk Zelf ben ik voor onderzoeken al bij bijna alle locaties geweest. Je zou verwachten dat het er overal een beetje hetzelfde uitziet omdat het dezelfde naam draagt. Dit is echter niet zo, het ene gebouw is zo verschillend met het andere, alleen bij binnenkomst al. En daar komt nog bij dat ze in sommige ziekenhuizen meer afdelingen hebben dan in andere, of zitten de gespecialiseerde artsen op een andere locatie. Best apart eigenlijk… Albert Schweitzer het Albert Schweitzer ziekenhuis is opgezet door Albert Schweitzer. Albert Schweitzer werd op 14 januari 1875 geboren in Kaysersberg in Opper Elzas. Aan de universiteit van Straatsburg studeerde hij filosofie en theologie. In 1898 won hij een studiebeurs die hem naar Parijs en Berlijn bracht. Na het lezen van een artikel over de problemen van de zending in Kongo, besloot hij zich in te zetten voor het dienen van de mensheid. Hij begon in 1905 aan de studie geneeskunde en behaalde in 1913 zijn artsendiploma. Nog in datzelfde jaar vertrok hij naar Afrika met zijn vrouw, die verpleegkundige was. Hun bestemming was Lambarene in Gabon. Hier zette hij zijn eerste ziekenhuis op. Zestien maanden na zijn aankomst in Lambarene brak de Eerste Wereldoorlog uit. Albert Schweitzer en zijn vrouw Helene werden geïnterneerd als bondgenoten van de vijand. In 1917 werden ze naar Frankrijk teruggestuurd en in een interneringskamp gevangen gehouden. Pas in 1918 werden zij vrijgelaten. Het duurde nog vijf jaar voordat Albert Schweitzer terugkeerde naar de Lambarene. Het ziekenhuis daar was in de tussentijd vervallen tot een ruïne. Toch bleef hij geloven in zijn ideaal. Hij bouwde even verderop een nieuw en beter ziekenhuis. In 1927 werden de eerste patiënten opgenomen. Het ziekenhuis breidde zich steeds verder uit tot aan Schweitzers dood in 1965. Voor zijn werk in Lambarene ontving Albert Schweitzer internationale eerbewijzen, waaronder de Nobelprijs voor de vrede (1952) en de Orde van Verdiensten (1955). Volgens kennissen leefde Albert volgens de stelregel van Goethe ‘doe goed voor de zuivere liefde van het goede’. Hij deed zijn werk met hoofd, hart en ziel (deze 3 elementen zijn ook terug te zien in het logo van het ASZ).
14
Hij was voor miljoenen burgers in Europa hét voorbeeld en symbool van praktische naastenliefde en ethische humaniteit.
15
Weetjes over de kinderafdeling Een vuurtoren op de Kinderafdeling Belinda Jordens (Kunstenares) veranderde de witte ziekenhuismuren in een prachtige omgeving met strandtaferelen, vissen en piraten. Op een apart deel van een muur heeft ze een grote schilderijlijst met gouden krullen geschilderd, hierin worden mooie tekeningen en kleurplaten van de kinderen zelf opgehangen.
Sponsorloop Het ASZ heeft de Kinderafdeling op kunnen fleuren met het geld dat is opgebracht met de sponsorloop van het Dalton college. TV met DVD-speler Op de Kinderafdeling hebben ze nu ook een TV met DVD-speler, er zijn al wel DVD’s aanwezig, maar je mag ook zelf je favoriete film meenemen! Bezoek van de Clini Clowns! Iedere maandag komen er Clini Clowns op bezoek op de Kinderafdeling, Ze lopen dan rond van 10 tot 12 uur.
Snacks in het weekend Ook in het ziekenhuis is het gewoon weekend, daarom is er voor de kinderen op zaterdagavond een lekkere snack te krijgen, zoals een pannenkoek, een portie poffertjes of een stukje pizza! Patatdag! Op woensdag is het patatdag, alle kinderen van de Kinderafdeling mogen dan samen patat komen eten in de speelkamer. Bijzondere broodkar Met deze broodkar komen we langs. Je mag kiezen wat je op je brood wilt en er is heel veel keuze! Zo hebben we bijvoorbeeld: worst, kaas, hagelslag, pindakaas, appelstroop en nog veel meer. We hebben ook beschuit, ontbijtkoek en crackers. Natuurlijk krijg je bij het eten ook drinken, zoals melk, chocomelk, thee, appel- of sinaasappelsap.
16
Nawoord Als ik zo terugkijk op mijn stage, zou ik het zeker niet hebben willen missen! Ik vond het ontzettend leuk en leerzaam, en heb een goed beeld gekregen van hoe het er nou aan toe gaat ‘achter de schermen’. Ik vind het jammer dat het nu al voorbij is, want ik had het echt naar mijn zin, wat dat aan gaat zou ik 60 uur stage echt niet erg vinden. Het was een ontzettend leuke tijd, en ik kan eigenlijk niks negatiefs erover zeggen.. Het is echt een aanrader voor mensen die nog een stage moeten lopen, en iets met kinderen en de zorg willen doen! Kortom, achteraf ben ik dus echt heel blij dat ik deze stage heb gekozen, en als ik opnieuw zou moeten kiezen, zou ik hetzelfde doen!
17
