Mad Dog Athletics on the Dogtrail 2011
Vorig jaar had Guido al met vooruitziende blik “2010:
End of an era?” op onze vlag gezet.
Dat vraagteken werd een uitroepteken. De honden in ons team die vorig jaar al oud waren zijn nu bejaard en hebben artrose, hinken na ieder klein wandelingetje of kampen met andere oudehonden-kwaaltjes. Ze konden echt niet meer mee. Alleen Engelse Setter Harry is nog op en top fit en is uiteraard weer van de partij. Omdat Margreet en Guido nog hartstikke jong zijn en geen artrose hebben wilden ze uiteraard wel mee naar de Dogtrail en gingen naarstig op zoek naar lease-honden in hun kennissenkring. De keuze viel uiteindelijk op Groenendaeler Nova en Van Gansewinkel-Terriër Nero. Daarnaast een compleet nieuwe combinatie in ons team: Johan met zijn geadopteerde Turkse zwerfhond Issle.
Johan twijfelde eerst nog even of hij dit wel aankon, want hij is niet zo’n wandelaar en schrok van de aantallen kilometers die we noemden. Tevens had hij nog nooit gekampeerd. Ons enthousiasme gaf de doorslag. Hij kocht een tent met toebehoren en ging mee het avontuur tegemoet. That’s the spirit.
Johan en Issle in hun nieuwe tent Thuisopdracht 1: De schatkaart
Johan toonde meteen zijn kracht nadat captain Margreet de schatkaart uitdeelde. Nog voordat ik Google Maps had gestart had hij al de 3 gemeentewapens ontcijferd en de naam van de camping gevonden. De dorpjes en het natuurgebied bleken ook snel gevonden, alhoewel we net als de meeste ploegen bij punt III de Duurswouderheide noemden en niet het meertje Waskmar, wat eigenlijk de bedoeling was. Terecht dat de ploegen die dat wel snapten een bonuspunt gekregen hebben. Als laatste vonden we na verder inzoomen cursuscentrum Sparjeburd.
Thuisopdracht 2: Boter, Kaas en Eieren Dit soort opdrachten is echt iets voor Margreet. Ze begon meteen hardop brainstormend allerlei ideeën te spuien. Tijdens onze wekelijkse Breitensport-training (de hondensport die alle Mad Dog Athletics beoefenen) werden suggesties uitgeprobeerd en verworpen of verder uitgewerkt. Uiteindelijk bleven twee spelvarianten over die we beide wekelijks geoefend hebben en ook uitgevoerd hebben tijdens de Dogtrail.
Bij variant 1 werd op het speelveld in elk vakje een bakje water neergezet met daarin een lekker worstje. De honden kregen een kokertje om hun nek met daarin gekleurde knikkers (elke hond een andere kleur). Om de beurt mochten de honden een worstje uit een bakje eten en omdat ze daarbij voorover buigen vallen de knikkers uit het kokertje en zetten ze op die manier hun kruisje of hun nulletje. Bij variant 2 kregen de honden een zogenaamd rammendekblok omgebonden (mooi woord voor galgje of scrabble, spelletjes die in deze Dogtrail met als thema puzzelen helaas niet voorkwamen). Uitleg (bron Wikipedia): Aan het eind van de herfst hebben de ooien in Nederland groene, blauwe, gele of rode vlekken op de vacht. Dit komt doordat in de herfst de rammen tussen de ooien worden losgelaten. De rammen krijgen een gekleurd stempelkussen (een dekblok genaamd) op hun buik gebonden . Als de ram de ooi bespringt om haar te dekken, kleurt het dekblok haar rug. Zo kan de boer nagaan welke ooien gedekt zijn en door welke ram. Johan bestelde een set van die dekblokken met bijbehorende tuigjes en we bonden onze honden zo’n dekblok om. De tuigjes waren iets te ruim, want berekend op een dikke ram en niet op een magere hond. Maar na een beetje experimenteren met de gespen van de tuigjes kregen we de dekblokken toch daar waar ze moesten zitten. Door de honden af te laten gaan in een bepaald vak stempelden ze hun eigen kleur in dat vak. En op hun eigen buik, zo bleek later. En omdat de wasachtige verf bestand moet zijn tegen 21 weken slecht weer (de draagtijd van een ooi) ging het er ook niet meer 1, 2, 3 van af. Dat moesten we dus maar niet doen met de lease-honden. Daarmee was de taakverdeling meteen bekend: de twee lease-honden (Nova en Nero) gaan variant 1 spelen en de twee eigen honden (Issle en Harry) variant 2. De wekelijkse oefensessies werden met veel plezier gade geslagen door de overige Breitensporters en de deelnemers van de gelijktijdige puppy-cursus en gehoorzame hond cursus.
Vrijdag 23 september: de heenreis Een Dogtrail-opdracht waarvoor we altijd slagen: hoe prop ik 4 mensen en 4 honden met al hun bagage in 1 auto, zodat die toch allemaal een comfortabele reis hebben, die immers voor ons zuiderlingen dik 2 uur zal duren. Dit jaar krijgt Harry de plek bovenop de bagage. Het is even tillen, maar hij laat zich gewillig tussen de tassen proppen en valt bijna meteen in slaap. As usual. Het kleine hondje Nero mag voorin op schoot bij Margreet en heeft de mooiste plek. Nova en Issle moeten de achterbank delen met Jack en Johan. Daar is het iets krapper, zoals je ziet.
We wisten dat Groenendaelers vrij nerveuze honden zijn, maar dat Nova de complete heenreis zou gaan zitten hijgen hadden we niet verwacht. Mijn hele broek is nat van het kwijl als we eindelijk arriveren op camping Het Koningsdiep te Ureterp.
Daar is het een hartelijk weerzien met alle bekenden van vorige jaren. Het Koningsdiep is niet zoals andere jaren een kampeerboerderij met een groot tentenveld erbij, maar een keurige gewonemensen-camping. We zoeken een mooi plekje op het malse, maar ietwat lange gras. Dat wordt nog lekker soppen als straks de zon onder is en de dauw intreedt. Nadat de tenten opgezet en de honden uitgelaten zijn gaan we in Drachten dineren. Net als elk jaar lukt het ons een leuk eetcafé te vinden waar het geen enkel probleem is dat we vier honden bij ons hebben. We krijgen een mooi plekje aan het raam en de honden krijgen 2 grote bakken water, Margreet een grote bak thee en de mannen grote glazen bier. Daarbij eten we lokale specialiteiten gemaakt van biologisch dynamische rechtsdraaiende Friese koeien gesmoord in Berenburg, met als bijgerechten met de hand uit de Friese klei getrokken groenten en aardappelen, uiteraard onbespoten. Met zo’n bodem moeten we toch twee dagen Friese natuur aankunnen.
Zaterdag 24 september: dag 1 We beginnen met uitslapen. Peter heeft een soort Tour de France tijdrit start bedacht. Dat betekent dat de ploegen in omgekeerde volgorde van de eindrangschikking van vorig jaar starten. Wij zijn daardoor de allerlaatste ploeg die mag starten. Rustig opstaan, hondjes uitlaten, ontbijten, nog een bakje koffie of thee en langzaamaan eens de rugzakken inpakken en in de auto richting start. Aldaar zitten diverse ploegen op de grond te puzzelen. Het thema van deze Dogtrail ten voeten uit.
We krijgen 6 Tangram-blokjes met de opdracht er een hond van te maken. Dat kan toch niet moeilijk zijn zou je denken, maar je staat er versteld van op hoeveel manieren je 6 blokjes tegen elkaar kan leggen. Complicerende factor is dat er op de blokjes stukjes route zijn getekend, maar het lukt ons op geen enkele manier om daar een doorlopende route van te maken. Uiteindelijk blijkt dat er inderdaad een gat in de route hoort te zitten. De eerste instinker van de familie Bakker. Nadat onze hond is goedgekeurd door Peter kunnen we op pad. Eerst nog even op de foto bij het toepasselijke bordje (de Dogtrail-vlag die de achtergrond vormt voor alle andere teamfoto’s is al weggehaald; wil de laatste ploeg het hek dicht doen).
Van links naar rechts: Jack, Harry, Guido, Nero, Margreet, Nova, Johan, Issle.
Level 1: Tangram De opdracht luidt: Loop van kop naar staart. We pakken de foto van de Tangramhond erbij en leggen hem met behulp van het kompas en de noordpijl op zijn achterpoot in de goede richting. Al snel komen we bij het gat in de route. Tja, hoe moeten we nu verder? Gelukkig staat daar een bordje van Cunos:
We zien hondenbrokken aan touwtjes in de bomen hangen, dus die gaan we volgen. De honden lopen snuivend mee.
Na enige tijd komen we aan bij een touwtje waar twee brokjes aan hangen. Volgens het bordje zou de finish aangegeven worden door 2 brokjes naast elkaar. Maar deze hangen duidelijk onder elkaar en niet naast elkaar. Ja, familie Bakker, daar trappen we natuurlijk niet in. Naarstig zoeken we naar brokjes die naast elkaar hangen. Maar die vinden we niet. Dus in dit geval geen instinker, of juist wel een instinker omdat we nu heel erg alert zijn op instinkers en alles vinden stinken. Jemig, we zijn pas bezig met de eerste route en nu al aan het twijfelen of we wel goed zitten. Pas nadat we het eerste raadselboekje tegenkomen weten we weer zeker dat we op de juiste weg zijn.
De raadsels worden al lopend opgelost en aan elkaar doorgegeven en nog eens gecheckt en gedubbelcheckt. Bij een aantal raadsels heeft niemand een idee wat het antwoord zou moeten zijn. Meteen maar backoffice Karin gebeld, die tevens oppasdienst is voor onze bejaarde honden Gosia en Remi die dus dit jaar helaas niet meer mee kunnen. Karin Googled de vragen en SMS’t de antwoorden terug. Waar zouden we zijn zonder die moderne hulpmiddelen.
We komen aan bij een brede vaart waar we de oversteek moeten maken met een kabelpont. Issle vindt het een beetje eng, maar bij Johan op de arm durft ze wel mee. De andere honden springen er vrijwillig op, want die kennen dit vervoermiddel wel. In Den Bosch hebben we zo’n kabelpont over de Dommel met de mooie naam Moerasdraak. Dat was de bijnaam van ’s-Hertogenbosch tijdens de Tachtigjarige Oorlog. De naam kreeg de stad omdat ze onneembaar werd geacht vanwege haar ligging bij een moeras. Uiteindelijk lukte het Frederik Hendrik wel, maar dat verhaal bespaar ik u.
Post 1: Balletje-balletje Aan de overkant van het water is een post waar we 1 van de honden moeten selecteren die Balletje-balletje gaat spelen. Op een laag tafeltje staan 3 bakjes, en onder 1 daarvan ligt een tennisbal. We kiezen Nova omdat die het gekste is op balletjes. Maar ja, een weggegooide tennisbal is wat anders dan een stilliggende tennisbal onder een bakje. Zelfs met een beetje hulp van Margreet slaagt ze er niet in om het bakje met het balletje aan te wijzen. Daarna proberen we het nog met de andere 3 honden, maar helaas, geen punten. Dat begint al lekker zo. Gosia had dit wel goed gedaan, verzucht Margreet, maar die ligt in de backoffice te pitten. Verder maar weer. Route 1 is nog steeds niet afgelopen. We komen nog steeds boekjes met raadsels tegen. Hé, wat is dat, raadsel nummer 16? En de laatste die we hadden was 13. Zijn we zo maar 14 en 15 voorbij gelopen? Ja dus. Guido rent terug en haalt ze alsnog van de bomen. Voor een aantal hebben we nogmaals de backoffice nodig. Ondertussen komen we aan bij de volgende post.
Post 2: Uit je dak In het gras staan vijf kleine dakjes op een rij. Onder 1 daarvan is een snoepje verborgen. Maar welke? Opnieuw moeten we een hond afvaardigen die deze opdracht gaat uitvoeren. We gunnen Nova een herkansing. Vooral omdat die nogal voergericht is. Bij onze Breitensport-trainingen klaagt haar baasje Jeroen altijd dat de andere Breitensporters worstjes en snoepjes morsen op het parcours, waardoor Nova afgeleid wordt. Inderdaad blijft Nova nogal eens hangen in de tunnel of duikt vlak na de schutting naar rechts, want eten is natuurlijk veel belangrijker dan de volgende hindernis. Bij deze opdracht komt die voer-gerichtheid nu juist prima van pas, en Nova wijst feilloos het dakje aan waar het voertje onder ligt. Ze vindt deze schutting wel erg laag, maar verder is het voor haar business as usual op de zaterdagmorgen.
Level 2: Hondenbord Dit is geen variant op het Oudhollandsche Ganzenbord, maar een route waarbij op elke kruising een vraag over een gezelschapsspel goed beantwoord moet worden om de juiste richting te bepalen. Aan bod komen de spellen Dammen, Schaken, Pokeren, Dobbelen, Biljarten, Mens-Erger-Je-Niet, Klaverjassen en Twister.
Level 3: Doe het zelf We hebben een primitief kompas gekregen dat we nog zelf in elkaar moeten zetten ook. Na enig gepriegel wil dat wel lukken, maar dan nog is het maar de vraag of hij werkt zoals bedoeld. En de bedoeling is dat hij aangeeft of de dobbelstenen die we onderweg tegenkomen magnetisch zijn of niet.
Johan bedenkt een check met een eigen hulpmiddel: zijn iPhone. Die heeft ook een kompas-app. Als je die aanzet en je houdt hem naast zo’n dobbelsteen, dan geeft hij de foutmelding “Magnetische storing” als de dobbelsteen een magneet bevat.
Post 3: Koek en Sopie We komen aan bij de drankpost waar we even uit kunnen blazen en koffie en soep kunnen krijgen. Voor de originele Sopie (of Zopie, beide spellingswijzen komen voor) is het nog te vroeg en niet koud genoeg. Dat is immers een borreltje (volgens Wikipedia zelfs een mengsel van bockbier en rum) dat tijdens de winter op schaatsbanen verkocht wordt. Tevens krijgen we hier het hulpmiddel voor het volgende level uitgereikt. Het is weer één van de ingenieuze bouwsels van huize Bakker (zie foto). Een soort lolly met een binnenbal en een buitenbal die je ten opzichte van elkaar kunt verdraaien. Rustig koffie of soep drinken is er niet bij. We moeten de Sudoku van Level 4 oplossen en die vormt samen met de toverlolly de aanwijzingen voor de volgende route. Een vierkant op de buitenbal moet matchen met een vierkant op de binnenbal en een vierkant in de sudoku. Als je dat goed doet krijg je een pijltje dat je looprichting aangeeft. En dat dan voor 20 situaties. De soep werd koud, dat snapt zelfs de niet oplettende lezer.
Post 4: Boter, Kaas en Eieren Ha, eindelijk kunnen we onze ingestudeerde kunstjes vertonen. Guido en Margreet maken het speelveld in orde terwijl Johan en Jack hun honden de rammendekblokken omsnoeren (voor uitleg: zie hierboven onder Thuisopdracht 2). Issle krijgt het rode blok, want ze is Turks en die hebben een rode vlag. Harry is een Engelse Setter van de kleurslag Blue Belton, dus hij krijgt het blauwe blok.
Maar eerst zijn Nova en Nero aan de beurt. Zij krijgen ieder een kokertje omgehangen met daarin gekleurde knikkers. Nero is de kleinste en mag beginnen. Hij pakt het eerste worstje dat hij tegenkomt in een hoekvak. Nova gaat natuurlijk de intelligente Belgische Herder uithangen (Groenendaelers staan op plek 15 van de Honden-IQ-ladder) en pakt een vak waarmee ze zowel defensief als offensief scoort. Ik zal u het hele scoreverloop besparen. Nova wint dit potje glansrijk.
Dan is het de beurt aan Issle en Harry. Hier hebben de baasjes duidelijk meer invloed, want er ligt nu geen worst meer op het speelveld. De baasjes bepalen waar de honden af gaan en hun stempel drukken. Dit spelletje eindigt dan ook zoals de meeste potjes Boter, Kaas en Eieren: Remise.
Level 4: Sudoku Doordat we al het puzzelwerk al op post 3 hebben gedaan kunnen deze route vlot lopen. Verder valt er niet zoveel over te vertellen, dus snel door naar de ontknoping.
Post 5: De Ontknoping Het is iedere hondenbezitter die met meer dan 1 hond aan de riem loopt wel eens overkomen: de honden gaan van links naar rechts en van voor naar achter, en voor je het weet zitten de riemen in een onontwarbare kluwen. De oplossing is altijd: riemen losmaken en peuteren maar. Maar nu komen we bij een post waar de hond zelf het touw weer uit de knoop moet halen. Door de hond met commando’s of voertjes door de lussen te leiden kan het touw ontward worden. Tja, welke commando’s zou je kunnen gebruiken? Voer dan maar, dat werkt altijd. Als je zegt VOER, dan zeg je NOVA (het wordt een soort running gag in ons team). Margreet trekt het deksel van de bak met worst en Nova is meteen één en al aandacht. Binnen no time heeft ze het touw uit de knoop. Maar het is ook wel een opdracht die geschikt is voor kleine hondjes, dus Nero mag het ook nog proberen. Ook dat lukt zonder problemen.
Level 5: Triominos, maar dan anders… In het boekje staan afbeeldingen van de bekende driehoekige domino-steentjes, maar in plaats van ze tegen elkaar te moeten leggen moeten we er kompasrichtingen uit halen. Dat kost ons weinig moeite. Kompasrichtingen zijn altijd getallen tussen de 0 en de 360, dus grotere getallen vallen af. Dan blijft er bij elke situatie maar één mogelijkheid over. Vlot lopen we deze route achter elkaar uit. Onderweg zien we ploegen dwalen in alle richtingen. Peter en Annemieke fietsen zich de blubber (soms letterlijk) om ze weer op het juiste pad te krijgen.
Level 6: Laat je leiden door je hond! Nou, dat hoef je tegen Harry geen twee keer te zeggen. Wauw, wat een geurspoor. Hier heeft de organisatie echt flink uitgepakt. Volgens Harry hebben ze 72 loopse teven sleetje rijdend door het bos getrokken. Het elastiek van mijn canicross tuig komt helemaal strak te staan en Harry trekt me naar de finish. Als ik nu een slee onder mijn voeten bind kan ik zo meedoen aan de Iditarod. Ik zie het al helemaal voor me. Van die zwoegende hondenspannen met Alaska Malamutes en Siberische Husky’s en dan ineens komt daar iets voorbij stuiven in een grote sneeuwwolk. Verbaasd kijken die Malamutes elkaar aan en vragen aan elkaar: “What the Hell was THAT?”. Die Husky’s zullen elkaar ook wel wat vragen, maar ik spreek geen Russisch, dus ik zou niet weten hoe dat klinkt. Aan het eind van het geurspoor is Harry toch wel moe geworden. Bovendien moeten we op onze teamgenoten wachten die het zonder de trekkracht van een volle reu op het liefdespad moeten doen, dus Harry pakt even een powernap.
Level 7: Wat wordt het meest gebruikt bij bordspelletjes? Het goede antwoord staat levensgroot aan het begin van de route: een pion. In de bomen hangen pionnen in diverse kleuren. We volgen ze en komen op het pad aan de achterkant van de camping uit. Daar sluiten we achter in de file aan. Tussen dit pad en de camping ligt namelijk nog een brede sloot, en die moeten we oversteken via een wankele constructie. De grote opblaasbanaan, die we nog kennen van de Dogtrail 2007, ligt midden in de sloot. Er zijn diverse pontons via wiebelige bruggetjes aan vast gekoppeld. De bedoeling is dat alle baasjes en hondjes via deze geniebrug droog aan de overkant komen. Niet alle baasjes zijn daar even behendig in, en ook bij de honden bespeur ik soms enige schroom. Er is een alternatief: omlopen via het bruggetje verderop. Dat mag natuurlijk ook, maar kost minstens een kwartier extra. Ons team is verdeeld. Alle baasjes durven er wel over, maar dat kan niet gezegd worden van de honden. De teefjes in ons team (ja, altijd weer die bange wijven natuurlijk) durven er niet aan te beginnen. Johan doet nog een poging om Issle te verleiden om hem te volgen, maar de blik in de ogen van Issle zegt genoeg. Ammenooitniet. Bind me maar aan een boom, stuur me terug naar Turkije, maar ik ga NIET OVER DAT DING! Ook Nova weigert. Zelfs worst helpt nu niet. Margreet probeert nog even uit of de herder-eigenschappen van Nova sterker zijn dan haar angst voor water. Ze steekt over en loopt de camping op onder het slaken van afscheidsgroeten: “Dag Nova, we gaan vast hoor, kom je zo ook?”. De enige reactie vanaf de andere kant van het water is een luid gejammer. Als je dit zonder de context aan iemand laat horen, dan is de conclusie eensluidend: hier wordt een hond mishandeld. De reutjes in ons team laten zich niet kennen. Die steken met ware zeebenen over. Nero trippelt zo naar de overkant, onderweg Harry inhalend. Harry doet het iets voorzichtiger, maar komt ook droog over.
Zaterdagavond Na het avondeten (dit jaar macaroni-buffet, erg lekker) buigen we ons over de woordzoeker met daarin verstopt vele hondenrassen. Ook krijgen we als avondopdracht een formulier waarop we middels de antwoorden op de raadsels van level 1 coördinaten moeten bepalen voor de eerste route van zondag. Op een gegeven moment wordt het in de tent wel heel erg gezellig als een deelneemster met haar bouvier gaat staan dansen op muziek van Guus Meeuwis. De bouvier heeft duidelijk meer maatgevoel dan het bazinnetje, want hij blaft keurig op de tel terwijl bij haar zelfs het meeklappen met een simpele vierkwartsmaat niet lukt. Wellicht heeft het offeren aan Bacchus hier iets mee te maken. Als drummer kan ik dit niet aanhoren, en ons concentreren op moeilijke opgaven gaat al helemaal niet met deze achtergrondmuziek, dus trekken we ons terug in de kantine van de camping. Daar kunnen we onszelf weer horen denken. Er zitten nog een paar ploegen te puzzelen. We vinden uiteindelijk in de woordzoeker 96 van de naar later bleek 99 verstopte hondenrassen.
De nacht Dan is het bedtijd. Ik laat Harry als eerste de tent in, en dat is niet slim. Zijn poten zijn door de dauw zeiknat geworden en daarmee begint hij een lekker nestje te graven in mijn slaapzak. Tegen de tijd dat ook ik de binnentent betreed ligt hij opgerold in mijn slaapzak te pitten en is er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen. Na enig aandringen wil hij dan wel 3 millimeter opschuiven. Met veel moeite wurm ik me erbij in de ondertussen doornatte slaapzak (ja, ook de binnenkant). Gelukkig krijg ik het niet snel koud, en met zo’n grote warme setter tegen me aan slaap ik toch in. Totdat Harry halverwege de nacht onrustig wordt. Hij gaat piepend door de binnentent scharrelen. Hij ontdekt het gat in de deur van de binnentent dat zijn voorganger Onyx er in gemaakt heeft en kruipt onder de buitentent door. Ik hoor hem buiten scharrelen. Moet zeker plassen, denk ik nog onschuldig. Maar het duurt wel erg lang voordat hij terug komt. Toch maar even buiten kijken en zachtjes roepen. Geen reactie. Waar zou hij zijn? Tja, waar ging je vroeger heen op schoolkamp als je als puberjongetje met een testosteronbom tussen je benen in je bedje lag: NAAR DE MEIDEN NATUURLIJK! Hij had op de eerste Dogtrail-dag kennis gemaakt met een aardige Tervuerense herderteef van team DogWalkTrail die net loops geweest was. Die is hij vast aan het opzoeken. Kleren aan en die kant op. Halverwege komt het bazinnetje van de Tervuerense herder mij al tegemoet het Harry aan een riempje. De teef in kwestie was niet (meer) gediend van zijn avances. Ik bied mijn verontschuldigingen aan en zet Harry vast aan de wokkel die ik eerst nog een stukje dieper de grond in draai. Daarna probeer ik nog een beetje slaap mee te pikken, maar echt lukken doet dat niet meer, want nu moet ik die natte slaapzak in mijn eentje verwarmen.
Zondag 25 september: dag 2 Vandaag is de startvolgorde omgekeerd ten opzichte van gisteren, dus nu moeten we als eerste starten. Geen probleem voor mij, ik ben toch al wakker dankzij mijn hitsige reu. De ontbijttent is nog helemaal leeg, op de cateringploeg na dan. Johan is ook al wakker en we scoren de eerste bakken koffie en een ontbijt-/lunch-pakket. Johan heeft de eerste lange wandeling van zijn leven en zijn eerste nacht in een tent goed overleefd. Nergens pijntjes en ook Issle ziet er nog patent uit. Klaar voor dag 2, waarvan we Johan beloofd hebben dat die altijd minder zwaar is dan dag 1. Tenminste, dat was zo bij alle vorige Dogtrails. Wat zullen we spijt krijgen van die belofte.
Level 8a: De kubus met de coördinaten We melden ons bij de start met ons antwoordvel van de raadsels. Daar pakt Anton jr. er een grote viltstift bij, want we hebben een aantal antwoorden fout, en ook in de voorgedrukte tekst zitten fouten, dus de coördinaten waar we op moeten lopen worden ineens heel erg anders. Eerst maar een stuk lopen, want het eerste stuk is nog zonder zijpaden. Onderweg proberen we de coördinaten te vinden die we nu op ons vel hebben staan. Dat is nog verdomd moeilijk zo. Op een platte kaart zou dat veel beter gaan, maar ja, de familie Bakker heeft de kaart aan stukjes geknipt en op een kubus geplakt. Ook de aanwijzing dat we nog coördinaten in een boom moeten vinden baart ons zorgen. Want in welke boom hangen ze dan? De boom die staat op de plek van coördinaat 1? Of komen we die boom ergens onderweg tegen? We dralen en dwalen en gaan compleet de verkeerde kant op. Zo erg zelfs dat The Black Four de organisatie gaat bellen dat we verdwaald zijn. Er wordt echter geen zoekactie op touw gezet. De Mad Dog Athletics verdwaald? Dat kan helemaal niet, dat moet een grapje zijn. Ze bellen ons niet eens op om te vragen of alles nog goed is. Ondertussen zijn we op onze schreden teruggekeerd en lopen terug naar het beginpunt, waar we nog goed zaten (we volgen keurig tip 12 op pagina 2 van het routeboekje). We komen nu alle andere ploegen tegen die ons verbaasd aankijken. We mompelen iets over opgeven, en soms iets over klaar zijn, maar niemand gelooft ons. Dan komen we de Perro’s tegen. Zij hebben de zijvlakken van de kubus losgepeuterd en in de goede volgorde op een plat vel geplakt. Dat is nog eens handig, dus dat doen we ook maar.
Nog een keer goed alle coördinaten aankruisen. Nu komen ze toch wel op iets andere plaatsen. Maar waar staan dan die verdomde bomen met de ontbrekende coördinaten. Margreet wil het liefst gewoon via de kortste weg naar Het Witte Huis, wat duidelijk het eindpunt van deze route is. Maar Guido wil het liefst de puzzel oplossen en de juiste route volgen. Dat is immers de bedoeling van een Dogtrail. Achter een andere ploeg aan lopen of gewoon maar recht op het eindpunt af lopen is niet onze stijl. Na enige discussie gaan we toch maar lopen zoals we denken dat het moet en komen zowaar de bomen tegen met de ontbrekende coördinaten. Een zucht van verlichting gaat door de hele ploeg. We hebben zeker een uur vertraging opgelopen met dit hele gedoe. We zijn als eerste gestart en lopen nu weer bijna achteraan. Onderweg komen we nog een paar dwalende ploegen tegen. Wat hadden we Johan ook alweer beloofd? Zondag is altijd korter en makkelijker dan zaterdag. Oei. Hij zegt wijselijk niets.
Post 6: Tot op de bodem Na Balletje-balletje en Dakje-dakje nu de hondenopdracht Worstje-worstje. Op een rijtje staan vier waterbakken, van groot naar klein. In één van die bakken, afhankelijk van de grootte van de hond, wordt een stuk worst gegooid en de hond moet dat er uit vissen en lekker opeten. Alle honden moeten aan de (water)bak. Nou, dat vinden ze geen straf. Over Nova en worst heb ik geloof ik al het één en ander verteld (anders blader je maar even terug), dus die slobbert de worst naar binnen en gaat even in de andere waterbakken kijken of daar ook nog wat ligt. Ook Issle en Harry hebben geen enkel probleem met een natte bek. Maar Nero houdt toch liever zijn lippen droog. Hij mag als klein hondje weliswaar uit het laagste bakje eten, maar dan nog vindt hij het erg diep. Maar Nero is niet gek. Hij heeft gezien dat achter de waterbakken de bijvulbak staat, zonder water en tot de rand gevuld met worst. Dus hij trippelt snel om de waterbakken heen en snaait een droog stuk worst uit die bak. Hoewel dit door de postbeheerders als zeer inventief wordt aangemerkt krijgt hij hier toch geen punten voor. Maar dat zal hem worst wezen. Hij heeft de buit binnen. Punten kun je niet eten.
Level 9a: Viewmaster Dit apparaat kennen de ouderen onder ons nog wel uit de tijd dat driedimensionale plaatjes nog een bijzonderheid waren. Een soort verrekijker waarin je een schijf met dia’s kan stoppen. Tegen het licht gehouden kijk je dan met je linkeroog door een dia van een situatie en met je rechteroog door een andere dia met diezelfde situatie, maar dan iets verschoven naar rechts. Dat geeft een stereoscopisch effect. Het apparaat is al in 1938 uitgevonden, maar werd populair na overname en massaproductie door een andere fabrikant in 1966. De familie Bakker heeft haar eigen variant gemaakt, die, hoe kan het ook anders, net even anders werkt dan het origineel. In deze uitvoering zitten er geen 2 kijkgaten en 1 diaschijf in, maar net omgekeerd, dus 1 kijkgat en 2 diaschijven. Die diaschijven bevatten halve foto’s. Die moet je zo draaien dat 2 halve foto’s samen 1 hele foto vormen. En dan moet je ze nog matchen met een situatie buiten. Dat kan dichtbij zijn of veraf, maar ook recht vooruit, naar links, naar rechts, naar boven of naar beneden. Dat zijn mij iets teveel vrijheidsgraden. Zelfs als je de foto’s als geheel in je hand krijgt is het al moeilijk om diezelfde situaties buiten te herkennen. Nu moet je dus op elke kruising eerst al die foto’s gaan staan samenstellen uit 2 halfjes en dan kijken of je diezelfde situatie ergens buiten ziet. Er zijn foto’s bij van een boomtak. En we lopen door een bos. Jemig, kan het nog erger. Ja, een foto van een speld. En dan door een veld met hooibergen moeten. Ik geef het op. Hier zit geen logica in. Hier kan ik niets met mijn wiskundige achtergrond. Dit is een beetje rondkijken en hopen dat je ziet wat de maker van de foto zag. Moedeloos sjok ik een beetje achter mijn team aan, die het gelukkig nog niet opgegeven hebben. Ondertussen zie ik van alle kanten teams terugkomen. Cunos-medewerkers hebben hun handen vol om mensen weer op het juiste pad te krijgen. De route wordt ook nog eens onderbroken door de smiley-route. Nou ,die glimlach is even van mijn lippen verdwenen. En aan de bomen hangen ze ook al niet. Tenminste, niet de bomen waar wij langs komen. Na veel heen en weer geloop horen we in de verte een hoop geblaf en gelach. Aha, de centrale zondagpost. Is er toch nog wel IETS herkenbaar van de zondag van voorgaande Dogtrails.
Post 7: Ren Je Rot Op een groot grasveld staat een mobiele windhondenrenbaan met fietswielaandrijving. Een soort Martin Brozius meets Martin Gaus. Bij de Dogtrail van 2009 zat deze opdracht er ook tussen. Toen hadden we een Australian Shepherd in ons team die dat baantje met 2 vingers in de neus voltooide in de snelste tijd. Maar wie moeten we nu afvaardigen? Issle is geen sprinter. Nero heeft veel te korte pootjes. Nova dan? Die is wel snel, maar gaat achterom staan kijken waar de baas blijft, en als die niet mee rent gaat ze terug naar de baas (een echte herder). Bovendien is er altijd een kans dat er
ergens onderweg worst ligt, en dan is Nova ineens heel erg afgeleid (of had ik dat al een keer vermeld?). Dus dan toch maar Harry. Maar die slaapt. Tip voor als u eens wilt lachen: ga naar een Breitensportwedstrijd kijken (bijvoorbeeld 13 november 2011, Nederlands Kampioenschap bij KC Pampus in Almere). Dan zie je 1 hond die in actie is, 23 andere honden die blaffend aan hun riem staan te rukken (IK WIL OOK, IK WIL OOK) en 1 hond die ligt te pitten tussen al dat geweld. Dat is Harry. Die krijg je alleen maar in actie als er een roedel fazanten over het veld rent. Oké, dat is dus het sleutelwoord. Ik til één van de oren van Harry op en fluister “Fazant”. Er gaat één oog open. Ik maak het geluid van een fazant. Hij staat geeuwend op en rekt zich uit. Ik neem hem mee naar het renbaantje, waar zojuist één van de windhondjes van The Black Four rondscheurt. Ik vertel Harry dat die hond achter een fazant aan zit. Hij kijkt belangstellend, maar is nog niet helemaal wakker. En hij ruikt nog niks. Hoezo fazant? Waar dan? Bij elk volgend hondje probeer ik hem verder op te fokken. Dan voel ik eindelijk spanning op de riem komen. Hij begint te smakken en zijn neus begint te wiebelen. Yes, hij staat in de fazantenstand (het is immers een staande jachthond). Dan roept de starter de volgende ploeg op: Mad Dog Athletics. Wat een geweldige timing! Ik ren met Harry naar de start om hem niet te laten verslappen. De bedienaar van het baantje laat het staartje nog even een paar keer heen en weer flitsen. Harry is één en al aandacht. Ik vertel hem nog dat het wel een heel klein fazantje is, maar dat die wel heel hard kan rennen. Of we er klaar voor zijn, vraagt de starter. Nou en of. PANG. Harry vliegt als een speer achter dat staartje aan. 12 seconden. Een supertijd voor zo’n grote hond. Dat kan sneller, zegt de starter. Hij mag nog een keer, maar dat levert geen tijdverbetering op. Maar het zaadje is wel geplant bij Harry. Hij kijkt me aan als een jongetje dat zojuist in de Efteling uit de Python komt: Mag Ik Nog Een Keer?
Helaas, Harry, nu mag een ander hondje. Met moeite sleep ik hem naar de kant, waar hij gaat staan kijken hoe een Golden Retriever de baan neemt. Ik moet me schrap zetten om hem in bedwang te houden. En dan hoor ik weer PANG en is Harry onderweg naar het staartje. Mijn
canicross tuig, waar je bij wijze van spreken vier Husky’s aan kan hangen, is geknapt. Harry haalt de Golden Retriever in alsof die stilstaat en het lukt hem ook nog om het staartje te pakken te krijgen. Gelukkig kunnen we het nog uit zijn bek wurmen voordat hij het helemaal gemold heeft.
Level 10a: Vouwbloem Wij noemden dit vroeger op school Peper en Zout Stel, maar kennelijk heet het in andere streken vouwbloem. In eerste instantie gaan we meteen na de post weer op pad. Maar onderweg komen we er achter dat we toch wel iets missen. Die vouwbloem bijvoorbeeld. Die hadden we moeten krijgen bij de post. Dus weer terug (sorry Johan), en de bloem opgehaald. Het zijn er zelfs twee.
We vertrekken opnieuw, nu tegelijk met The Black Four. Je voelt meteen de gezonde spanning die er normaal gesproken heerst tussen twee concurrenten. We gaan fluisteren (zij ook) en zij gaan zelfs aan de andere kant van de straat lopen. Dan stoppen ze ineens en gaan overleggen. Mijn theorie: ze willen niet voorop lopen zodat wij er zonder nadenken achteraan kunnen. Want The Black Four loopt immers nooit fout. Ok, wij gaan voorop. De route is niet heel erg moeilijk. Wel modderig. Eindelijk een echte Dogtrail-plas, zoals vorig jaar de hele route er uit zag. Harry probeert hem leeg te slobberen, maar gelukkig zit er zoveel water in dat de hondjes die na ons komen ook nog wat te drinken hebben.
Level 11a: Domino De laatste route is een eitje vergeleken met de rest van deze dag. Levensgrote dominostenen hangen als zwaailichten in de bomen. Ze roepen nog net niet waar de volgende hangt.
Post 8: De Letterzetter Een apporteeropdracht. Niet met tennisballen, maar met blokjes hout waar een letter op staat. Vijf blokjes. Die vormen samen een woord. Welk woord? Het woord WOORD. En je mag die blokjes niet gooien, nee, ze liggen er al. En je mag ook niet meelopen met je hond. Dat compliceert de zaak nogal. Nova is de enige hond die goed kan apporteren, dus die moet het gaan doen. Margreet gooit stukken worst richting de te apporteren blokjes, en zoals de oplettende lezer ondertussen zal begrijpen apporteert Nova die worst probleemloos. Maar dat is niet de bedoeling. Dat is alleen om de richting aan te geven waarin ze moet lopen. Margreet gooit alle commando’s die ze kan verzinnen uit de kast, maar Nova blijft haar niet begrijpend aanstaren, wachtend op het volgende stuk worst.” Leuk spelletje, hoe heet dit?”, zeggen haar ogen. Gosia had dit wel gekund, verzucht Margreet. Ja, ook die hebben we eerder gehoord vandaag. Maar het is wel waar. Gosia had binnen 30 seconden die letterblokjes geapporteerd, in de goede volgorde gelegd, met de W op 3 x Letterwaarde, en daar nog een groot kruis voor getekend, en het woord RAADSEL er achter geschreven met naar neus. Waardoor het geheel uit zou komen op 9 x Woordwaarde. Maar ja, zoals gezegd, Gosia is er niet meer bij. Die ligt in de backoffice te pitten met haar artrose. Ach, konden we haar maar even hiertoe zappen voor deze opdracht. Als een soort Joker. Dat is toch ook een onderdeel van veel spelletjes en puzzels?
Nee, dit is niet onze Dogtrail. Ik vrees dat de kreet “2010:
End of an era?” ook nog op een
andere manier waarheid wordt. Het tijdperk van de hegemonie van de Mad Dog Athletics is voorbij. Als toetje mogen we nog een keer over de waterhindernis. De teefjes lopen weer om via het bruggetje. Ik wandel met de reuen naar de overkant, waarbij ik onderweg gepasseerd wordt door Nero. Harry glijdt nog even uit over de bananenschil (ja, lacht u maar), maar weet zich te herstellen en komt ook droog over.
Einduitslag We maken nog even een foto van de wisseltrofee, want die zien we voorlopig niet meer terug. Ik ben echt heel erg benieuwd wie er dit jaar in de prijzen gaan vallen. Op de derde plek blijkt er voor het eerst in de geschiedenis een ex-aequo te zijn: Hondsdolheid en de Fantastic Fifteen. Voor Hondsdolheid dezelfde plek als vorig jaar, na jarenlang een stijging op de ranglijst te hebben meegemaakt. De Fantastic Fifteen is een nieuwe ploeg. Geweldig gedaan, op je eerste Dogtrail derde worden. En dat inderdaad met 15 teamleden (6 mensen en 9 honden). Met zo’n groot team moet je van te voren wel goede afspraken gemaakt hebben, want op elk kruispunt een discussie met zoveel mensen gaat echt niet werken. Met zoveel honden heb je natuurlijk wel bij elke hondenopdracht genoeg keuze om de meest geschikte hond in te zetten. Zeker met zoveel Border Collies (die kunnen immers alles, die staan niet voor niets op 1 in de honden-IQ-ranglijst).
Op de tweede plek: The Black Four. Dit is volgens mij de vierde keer dat ze tweede worden. Dit gaat heel erg richting eeuwige tweede, zoals Joop Zoetemelk en Marianne Vos. Altijd goed, maar nooit op de hoogste plek van het podium. Tip voor The Black Four: kom volgend jaar weer eens ECHT als The Black Four. Want de laatste jaren waren jullie toch niet meer helemaal zwart en ook niet met z’n vieren. Er was zelfs een jaar dat ik jullie The Multicoloured Five had gedoopt. Dus volgend jaar komen jullie met 4 pikzwarte honden en 4 bazinnen met ravenzwart haar (neem desnoods een kleurspoeling), gehuld in van die wapperende Gothic- jurken. The Real Black Four. Dan moet het toch een keer lukken om de Dogtrail te winnen. Op de eerste plaats dit jaar ook een nieuw team: Expeditie Collie. Dat is helemaal geweldig. Gefeliciteerd. Ik weet nog hoe fantastisch dat voelt, vooral als je het helemaal niet verwacht had. In het eerste jaar dat wij meededen (2006) werden we ook meteen eerste. En toen hadden we ook een Collie in het team.
Weliswaar een kortharige, maar toch echt een Schotse Herder. Hieronder een foto van haar.
Zie ook ons verslag van 2006, geschreven door het baasje van deze Collie, Petra Flipsen. Dat verslag staat nog steeds op de Dogtrail-site. De betreffende Collie is nu ook met pensioen, maar tot en met vorig jaar liep ze nog mee bij The Counting Crows. Zie hun verslagen op de Dogtrail-site.
Terugreis Voor ons is de Dogtrail nu nog niet afgelopen. Terwijl wij aan het lopen waren heeft Anton stiekem de Tom-Tom van Guido geherprogrammeerd, zodat we allemaal bolletjes en pijltjes op het beeldscherm krijgen en moeilijke vragen en instinkers en en en …. Oh nee, toch niet. We rijden gewoon via de kortste weg naar huis. Maar wel weer met een eetstop in Beekbergen, waar we weer van harte welkom zijn in Ria’s Bar. Ria zelf komt de bestellingen opnemen. “Wat willen jullie drinken?”. Als ik aan een antwoord begin onderbreekt Ria me meteen: “Ik had het niet tegen jou, maar tegen die honden, die gaan voor”. Zo zit dat hier. Er komen twee grote bakken water, en voor ieder hondje twee pensstaafjes die door Ria persoonlijk in de bekjes gestopt worden met enkele lieve woordjes. Daarna zijn pas de mensen aan de beurt. Mocht u ooit in Beekbergen komen met een auto vol honden, Bij Ria kan, nee MOET je ze allemaal mee naar binnen nemen.
Cunos bedankt en tot volgend jaar,
Mad Jack namens de Mad Dog Athletics
