DOGTRAIL 2009 Voor het vierde achtereenvolgende jaar is het de
Mad Dog Athletics gelukt een startbewijs te veroveren voor de Cunos Dogtrail. Van het oorspronkelijke team uit 2006 zijn echter nog maar 1 mad dog en 3 mad athletics over. Remi heeft een chronische blessure, Onyx is overleden en Ayla vormt samen met haar baasje Petra en nog wat Waterlanders een eigen team (“Counting Crows”). Ook de versterking die we in 2007 en 2008 hadden gekregen is om uiteenlopende redenen weer afgevallen. Aangezien we met 3 baasjes en 1 hond geen dogtrail kunnen lopen begint de voorbereiding al vroeg. Jack moet zijn nieuwe en nog jonge hond (de Engelse setter Harry) op tijd zien klaar te stomen voor het zware werk dat een dogtrail nu eenmaal met zich meebrengt. Als vervanger voor Remi kunnen we onze algemeen reserve (Border Collie Tachi) weer inzetten. Die gaat al voor de derde keer mee (telkens met een andere tijdelijke baas). Maar dat levert nog steeds geen compleet team op. Gelukkig vinden we bij onze Bossche hondenschool Zoete Lieve twee enthousiaste dames (Stephanie en Angelique) die met hun twee enthousiaste teefjes (Chocolabrador Noa en Australian shepherd Sue) ons team willen completeren.
Vlnr: Sue, Angelique, Stephanie, Noa, Tachi, Guido, Margreet, Gosia, Harry, Jack
Guido leent weer net als voorgaande jaren een filmtitel uit de Star Wars reeks en maakt een fraai logo dat door Margreet op de vlag genaaid wordt. Let op de details: Gosia loopt gewapend met een stok die wijst naar het woord ATTACK, het puntje van de middelste A van ATTACK past precies in het kuiltje van de tong van Sue, Harry is in volle vaart in de aanval en Tachi kijkt of er nog wat lekkers aan de tong van Noa is blijven plakken.
De Thuisopdracht De thuisopdracht bestaat dit jaar uit 10 luchtfoto’s van gebieden waar de dogtrail mogelijk gehouden zou kunnen worden. Ze zijn behoorlijk gedetailleerd, dus je moet ver inzoomen met Google Maps of Google Earth om te kunnen zien bij welk gebied ze horen. De eerste negen zijn redelijk snel gevonden, maar de tiende kost ons duidelijk meer moeite. Dat is dan ook de vreemde eend in de bijt die 10 bonuspunten oplevert. Het is overduidelijk niet in Nederland, maar waar dan wel? Op het forum van de dogtrail verschijnen een paar hints. We moeten onze vleugels uitgooien en 5.200.000 smoots vliegen. De smoot is een ongebruikelijke lengtemaat van ongeveer 1,7 meter. Dat betekent dat de foto ongeveer op 8850 kilometer (vanaf het Cunos veld?) gemaakt is. Dus weer Google Earth opgestart en een virtueel touwtje met een lengte van 8850 km met een punaise vastgeprikt in Noord-Nederland en daarmee de aarde rond gegaan. Er blijven nog steeds veel mogelijkheden over. Eerst denken we aan Honduras (vanwege de associatie met hond), maar het patroontje wordt daar niet gevonden. De derde hint van Cunos geeft aan dat alle gebieden tot een bepaalde categorie behoren. De eerste negen zijn (Nederlandse) nationale parken. De tiende zal dus wel een buitenlands nationaal park zijn. En ja hoor, na uren schuiven over de aardbol vinden we het gebiedje op foto 10 in het Kruger National Park in Zuid-Afrika. Met de muisarm in een mitella mailen we de antwoorden naar de organisatie. Uiteindelijk blijken 20 van de 23 ploegen alle foto’s gevonden te hebben, dus hiermee is de wedstrijd nog lang niet beslist.
De Startbrief De thuisopdracht gaf al een hint, maar nu de startbrief volledig in het Afrikaans op de mat ploft is er geen twijfel meer over het thema van deze Dogtrail: Afrika. Oei, heb ik net mijn zeer waakse herder ingeruild voor een allemansvriend-setter, krijgen we een dogtrail die zich afspeelt in het continent van met hoge hekken en grote honden beveiligde huizen. Had ik nu toch maar een Boerboel genomen (de zus van onze teamcaptain Margreet heeft er eentje) of een Rhodesian Ridgeback. Ik ken nog wel een felle Basenji. Zal ik die meenemen? Nee, gewoon roeien met de riemen die ik heb, zoals elk jaar. Later blijkt de kennis van deze rassen nuttig bij het beantwoorden van de vragen. Ik stop nog wel een boekje Afrikaans – Nederlands in mijn rugzak. Ik ken Anton & Anton ondertussen een beetje.
Zaterdag 19 september We moeten als derde ploeg om 08:12 uur starten. Met de dauw nog op de ogen melden we ons op het opgegeven adres, waar een molen blijkt te staan. Niet echt een gebouw dat ik onmiddellijk kan plaatsen in het thema Afrika, totdat ik ontdek dat er koffie geserveerd wordt (het is dus eigenlijk een koffiemolen). Koffie is wel een echt Afrikaans product (volgens Wikipedia afkomstig uit de Ethiopische provincie Kaffa) en is zeer welkom om me op te starten voor deze dogtrail. De organisatie van de dogtrail denkt ook aan het milieu en heeft de plastic wegwerpbekertjes in de ban gedaan. Daarom krijgt iedere deelnemer een eigen dogtrail-mok die het hele weekend gebruikt dient te worden voor alle drankjes (koffie, thee, soep, bier, wijn, etc.). Het oor van de mok is een karabiner, waarmee je de mok aan je riem/rugzak kunt klikken. Handig.
Route 1: Die Sokkerbal In 2010 is het WK voetbal in Zuid-Afrika. Dat heeft Anton & Anton (en nu ook Barbara) geïnspireerd tot het gebruik van een voetbal als leidraad. Gosia kijkt al verlekkerd naar de bal. Aha, meteen al bij de start een bal. Gaan ze die wegschoppen en mag ik die dan apporteren en vervolgens helemaal aan gort bijten? Nee dus.
Op de voetbal zijn de markante situaties van de kaart van route 1 getekend. Uiteraard in willekeurige volgorde. Het noorden staat aangegeven op de bal, zodat we kunnen zien hoe we de bal moeten houden bij elke situatie. Aan ons de taak om alle balsituaties op de kaart op te zoeken en zo onze route te bepalen. Na enig gepuzzel hebben we de meeste situaties gevonden en we vertrekken. Onderweg beginnen we alvast aan de vragen in het boekje. De route leidt ons al snel van de gebaande paden af langs een afwateringskanaal: de Kwasloot. Een naam die je zo in Zuid-Afrika zou verwachten (of ben ik in de war met Kwazoeloe-Natal?).
Opdracht 1: Mankala Mankala is een zeer oud Afrikaans bordspel (oorsprong: 1500 voor Christus). Het wordt gespeeld op een bord met uithollingen waarin fiches geplaatst worden, maar de uithollingen mogen ook kuiltjes in de grond zijn en de fiches mogen ook best steentjes, schelpjes, etc. zijn. Er zijn meerdere spelvarianten, maar in allemaal moeten de fiches van het ene naar het andere kuiltje verplaatst worden. In de variant van de dogtrail worden de kuiltjes vertegenwoordigd door ondiepe houten bakjes en als fiches worden tennisballen gebruikt. Uiteraard moet het gespeeld worden door een hond. Ieder team moet 1 hond aanwijzen die Mankala gaat spelen. Gosia kijkt ons aan met een veelzeggende blik: “jullie gaan me toch niet vertellen dat ik deze ballen ook al niet mag aanraken?”. Integendeel Gosia. Van die voetbal moest je afblijven, maar deze tennisballen mag je in de bek nemen en je moet ze verplaatsen van het ene bakje naar het andere. Er zijn 3 tennisballen en Gosia krijgt 5 minuten de tijd. Die heeft ze niet nodig. Na 45 seconden zijn alle ballen waar ze wezen moeten. Het team vóór ons had na 5 minuten pas 2 ballen verplaatst, dus Gosia mag trots zijn op haar prestatie.
Hindernis 1: De hangbrug Zoals elk jaar dienen we meerdere keren via kunstig uitgevoerde hulpmiddelen water over te steken. De eerste is een brug over de rivier de Aa. De genie van Anton & Anton heeft een fraaie hangbrug gebouwd van houten platen, touw en staaldraad. Alle baasjes en hondjes van ons team nemen de brug probleemloos.
Route 2: Klank van die kleine bosbewoner Ook een oude bekende: een route dwars door een dicht bos waarbij je de weg moet vinden door af te gaan op dierengeluiden die gemaakt worden door kleine apparaatjes die in de bomen hangen. Alleen te volgen als het verder doodstil is (wat niet altijd lukt als er meerdere groepen giechelend door het bos lopen te kraken) en als je recht onder zo’n piepertje staat hoor je natuurlijk de volgende niet, dus vanaf daar is het altijd een gok welke kant je op moet lopen Onderweg komen we ook een roedel blaaspijpen tegen, waarvan we er eentje volgens de aanwijzing in het boekje meenemen. Die aanwijzing geeft ook aan dat we munitie moeten verzamelen, dus iedereen loopt meteen met zijn zakken vol besjes, eikels, konijnenkeutels, etcetera. Over het moment waarop we die kogels nodig hebben zwijgt het boekje wijselijk. Dat blijkt pas op zondag te zijn, dus die besjes zijn dan allang pap en laten gemene vlekken achter. En dan zwijg ik nog maar over de konijnenkeutels. Ach, die kleren moeten toch allemaal in de was na dit weekend.
Route 3: Blaaspyp We moeten een lange strook papier om de bij route 2 veroverde blaaspijp wikkelen zodat er een leesbare tekst ontstaat. Na enig geworstel met papier en plakband hebben we leesbare tekst. Weliswaar in spiegelschrift, maar dat dondert niet. Het is ook nog eens in het Afrikaans. De tekst leidt ons zonder problemen naar de volgende post.
Opdracht 2: Laan der verleiding Bij deze post moet 1 van de honden weer aan de bak. Op een bospad zijn allemaal speeltjes en hondekoekjes neergelegd. De baas moet aan het eind van het pad plaatsnemen en de hond moet naar de baas rennen zonder zich te laten afleiden door speeltjes en snoepjes. Hiervoor selecteren we Noa en Stephanie. Een goede keus, zo blijkt. Noa laat zien dat heus niet alle labradors dikke papzakken zijn die alleen maar aan eten denken. Noa negeert alle verleidingen en rent recht in de armen van Stephanie.
Hindernis 2: Het touwnet Opnieuw moeten we een watergang oversteken. Ditmaal via een touwnet. Voor de honden onmogelijk, dus voor hen is een bruggetje gebouwd van planken en drijvers. Daar maken 3 van de 5 honden gebruik van. Labrador Noa gaat uiteraard zwemmen, maar ook herder Gosia gaat liever door de plomp dan over zo’n wankel plankje. De baasjes geraken allemaal via verschillende technieken over het net naar de overkant.
Route 4: Seekoei Een nijlpaard heet een seekoei in het Afrikaans. Volgens het boekje bakent zo’n dier zijn terrein af met zijn ontlasting. Dat doen wel meer dieren, maar een nijlpaard is permanent aan de dunne en markeert meteen een groot gebied door tijdens het poepen krachtig met zijn staart te draaien. Deze ventilatorpoep (when the shit hits the fan, everybody gets a bit) is de leidraad voor route 4. We krijgen een kaartje met daarop een plaatje van de kont van een nijlpaard en een draaibare staart. De poepspetters zitten ook op de kaart. We moeten de staart steeds een aangegeven aantal poepspetters met de klok mee (of tegen de klok in) draaien om de richting te kunnen bepalen waarheen we moeten. Zeer inventief bedacht.
Opdracht 3: King Salomons Mines We komen aan bij een groot meer waar volgens het boekje een vliegtuig met onderzoekers is neergestort. Er moet nog ergens een cryptische schatkaart liggen aan de oever van het meer. We moeten de groep in tweeën splitsen en met die subgroepjes linksom en rechtsom langs de oever van het meer gaan zoeken naar die schatkaart. De groep met Angelique, Stephanie en Jack loopt zich muurvast bij een breed water naar een volgend meer. Op dat moment rinkelt het mobieltje van Jack. De andere groep met Margreet en Guido heeft de schatkaart gevonden. Na de blijde hereniging hebben Margreet en Guido de schatkaart al ontcijferd, zodat we meteen verder kunnen met de volgende route.
Route 5: Kleur Behang De schatkaart uit opdracht 3 is een kleurrijke mat met de stamkleuren van de Ndebele stam uit Botswana. Dat is een land van geheimen. De mat bevat verborgen steken, die samen de route bepalen.
Opdracht 4: De Diamant Mijnen Zuid-Afrika is het land met de meeste diamantmijnen ter wereld. Die verstoppen ze goed. Je hebt een goede speurhond nodig om de ingang te vinden. Dit lijkt ons wel een klusje voor staande jachthond Harry. Hij begint vol goede moed te snuffelen, maar ontdekt dan dat het spoor dat hij moet volgen naar een dode koe leidt in plaats van naar een levende patrijs of fazant. Ja, daarvoor is hij niet in de wieg gelegd en daarvoor gaat hij dus echt geen moeite doen. Hij gaat liggen en valt in slaap naast het geurspoor. Omdat hij er al binnen 5 meter vanaf de start de brui aan geeft mogen we een andere hond inzetten om dit geurspoor te volgen. Labrador Noa heeft geen enkel bezwaar tegen dode koeien en volgt het spoor gezwind naar de ingang van de mijn.
De diamanten blijken in de bomen te hangen. Daar zou geen mens ze zoeken, maar Noa is katten gewend en kijkt er eentje uit de boom.
Route 6: Vonkel Steen De diamant uit opdracht 4 bevat allerlei aanwijzingen die ons naar onze grootste wens moeten brengen. Dat is uiteraard de camping, maar voorlopig zijn we daar nog niet. Dus ploeteren we verder, turend in onze glazen bol.
Opdracht 5: Ren je rot Al na een paar aanwijzingen steken we een groot weiland over waar zich een post bevindt. Er moet weer een hond aan de bak. Dit keer selecteren we Aussie Sue. In het weiland is een windhondenrenbaan uitgezet met ingenieuze katrollen en een fietswiel aandrijving.
Sue mag eerst even snuffelen aan het te volgen target (een staartje van een onbekende diersoort) en moet dan zo snel mogelijk achter het staartje aan rennen.
Dat doet ze zo goed dat de man achter het fietswiel wordt aangespoord om harder te draaien, want ze haalt het staartje in.
Vlak voordat het staartje aan het eind in de tunnel verdwijnt, krijgt Sue het zelfs te pakken. Na enig aandringen van Angelique wil Sue het staartje wel weer loslaten, maar liever had ze het mee naar huis genomen om het boven haar mand als trofee aan de muur te spijkeren.
Na deze geslaagde missie vervolgen we de aanwijzingen op de vonkelsteen.
Route 7: Savanne Na de vonkelsteen-route komen we op de Savanne. Op deze vlakte met hier en daar een boom leven dieren (in kuddes of in hun eentje) die hun vacht langs de bomen schuren om zich te verlossen van kriebelend zand, jeukende luizen en stekende takjes. De dieren zelf komen we niet tegen, maar wel stukken van hun vacht, die tijdens het schuren aan de bomen zijn blijven hangen. We moeten die achtergebleven stukken vacht volgen. Maar er zitten ook letterlijk misleidende stukken vacht tussen, zoals het vel van een slang en plukken wol van het Drentse Heideschaap. Die dwaalsporen mogen we niet volgen en dat doen we dan ook niet. Zonder haperen komen we aan bij het begin van de volgende route.
Route 8: Termieten Pad Na de Savanne duiken we het bos weer in. Een bos vol termietenheuvels. We hebben er eentje meegekregen, met daarop de te volgen route. Goed zijpaden tellen en beslissen of dit nu een pad is of niet. Twijfel slaat toe. Gegokt, misgegokt en weer op de schreden teruggekeerd. We lijken inderdaad wel een kolonie termieten die schijnbaar zonder duidelijk doel heen en weer loopt. Uiteindelijk vinden we toch het goede pad en de uitgang. Dat is meteen het begin van de volgende route.
Route 9: Abatwa Een Abatwa is een soort elf uit de Zuid-Afrikaanse mythologie. Abatwa’s leven in bergachtig gebied en zijn nomadische jagers; ze jagen met kleine gifpijlen en in groepsverband. Het zijn vreedzame, verlegen mini-mensjes, levend in gras en mierenhopen. Volgens sommigen berijden ze insecten, zoals mieren, op dezelfde manier als mensen paarden berijden. Ze hebben het uiterlijk van de lokale Zulu-bevolking. Abatwa's zijn zeer wijs, weten veel over de natuur en helpen mensen graag door ze advies te geven. Ze kunnen onzichtbaar worden en kondigen zwangerschap aan. Alleen jonge kinderen (onder de vier jaar), magiërs en zwangere vrouwen kunnen een Abatwa zien. Voor andere zijn ze onzichtbaar. Als een zwangere vrouw een mannelijke Abatwa ziet in haar zevende maand van haar zwangerschap, dan zal ze een jongetje krijgen. Als ze een vrouwelijke Abatwa ziet, krijgt ze een meisje. Volgens de beschrijving in het routeboekje van de dogtrail komen we met een beetje geluk een Abatwa tegen, maar aangezien we geen jonge kinderen, tovenaars en zwangere vrouwen in ons team hebben (althans niet dat ik weet, alleen van de jonge kinderen ben ik zeker), zullen we ze letterlijk over het hoofd zien. Jammer. Wat we niet over het hoofd mogen zien zijn de gifpijlen van de Abatwa, want die moeten we volgen. Ze zitten met een staart in de kleuren van de Zuid-Afrikaanse vlag op hekpaaltjes en bomen.
Het lijkt een makkelijke route, en gezellig kletsend kuieren we verder en passeren een ander team dat even pauzeert in de berm. We komen aan bij een brede kruising met een asfaltweg en zien geen pijltje. Stront aan de knikker. We hebben een pijltje gemist en lopen faliekant verkeerd. Als een pijl uit een boog weer terug richting laatst gevonden pijltje. Daar blijkt een sneaky pijltje aan een laag struikje het bos in te wijzen. Met een zwangere vrouw (of een tovenaar) in ons team hadden we die vast niet gemist. Wat we niet kunnen missen is de laatste post van vandaag.
Opdracht 6: Dog Pull Dit is een echte groepsopdracht. We zijn aangekomen bij de goudmijn. Vier honden moeten samen in een hondenspan een pallet met goudstaven optakelen. We spannen Sue, Noa, Gosia en Harry in. Dan moeten we bepalen hoeveel staven we denken dat de honden kunnen tillen. Er zijn acht staven en we hebben drie pogingen. Eerst maar eens vier staven. Die trekken ze met gemak omhoog. Dus we gaan voor de volle mep: Acht staven. Guido laadt de staven op.
De andere baasjes laten hun hond op commando hard trekken richting een lekker worstje. Onze vijfde hond (Tachi) staat de andere vier luidt aan te moedigen.
Of het aan de worst of aan de aanmoedigingen van Tachi ligt weten we niet, maar wat we wel weten is dat die acht staven binnen een mum van tijd opgetakeld zijn. Weer volle bak bij een opdracht.
De Camping Na de geslaagde Dog Pull is het nog maar een paar pijltjes naar de camping. Die komt ons bekend voor, en dat klopt: het is hetzelfde terrein als in 2007. Niks mis mee. De laatste opdracht is het vinden van je eigen spullen in de berg gedumpte bagage.
Aangezien we als derde gestart zijn (en ook als derde gefinisht vandaag, dus op schema) is de berg nog groot en moeten we flink graven naar onze tassen. Als we die eenmaal gevonden hebben staan de tentjes in een wip en kunnen we lekker gaan douchen, relaxen en wachten op de andere ploegen, met voor de honden een lekker botje ter ere van de verjaardag van de geblesseerde Remi.
Als iedereen binnen is wordt al snel het eten gebracht. Ook daarbij is het thema van deze dogtrail niet vergeten: een Afrikaans buffet met onder andere Bobotie. Erg lekker.
De Nachtopdracht Na het eten gaat de meesten richting tent om zich op te laden voor morgen (lees: lekker slapen), maar dan klinkt er door de intercom een onheilspellend bericht: “Willen alle ploegleiders zich melden bij de organisatie voor de drop…. (oeps sorry) voor de nachtopdracht”. Er gaat een kreet van afschuw over de camping. Nee, niet ook nog een dropping. En natuurlijk met hond. En mijn hond is bang in het donker en ik ben moe (of was het andersom). Alle ploegleiders melden zich gehoorzaam maar met hangende pootjes bij de Alfa’s van de organisatie. De dropping blijkt een grapje te zijn, maar er is wel degelijk een nachtopdracht. We krijgen een (leeggeslobberd) ei aan een touwtje uitgereikt met allemaal streepjes er op. Die streepjescode moeten we ontcijferen. Het lijkt op morse, maar we zien alleen maar streepjes en geen puntjes. Na een tijdje gebrainstormd te hebben krijgen we een hint: jongens, waarom zou dit nu een nachtopdracht zijn? Ja, goede vraag. Kennelijk kan die alleen uitgevoerd worden als het donker is. We gaan met het ei naar buiten, maar ja, dan zie je natuurlijk helemaal geen steek, laat staan een stip. Totdat iemand met zijn zaklamp op het ei schijnt. De stippen blijken aan de binnenkant van de eierschaal te staan. Wat ingenieus. Nu het kwartje gevallen is kunnen we de morse-code ontcijferen en noteren we een serie van aanwijzigingen die we morgen moeten gebruiken bij route 10a danwel 14b (net als voorgaande jaren lopen we op zondag een rondje, waarbij telkens 2 ploegen tegelijk starten in verschillende richtingen). Moe maar zeer voldaan doen we nog een laatste plasrondje met de hondjes en duiken in onze mandjes. Harry claimt het luchtbed en ik moet op de grond slapen.
Zondag 20 september Altijd weer spannend: hoe laat wordt die QUAD gestart, die vervolgens tussen alle tenten door rijdt om iedereen wakker te brullen. Dat gebeurt dus niet dit jaar. De beheerder van de kampeerboerderij wil geen herrie. Ja, ga dan lekker een bejaardentehuis beheren. Dus allemaal uit eigen beweging opgestaan, hondjes uitgelaten, ontbeten en bammetjes voor onderweg gesmeerd. De startvolgorde is vanwege de eerlijkheid precies omgekeerd aan gisteren. We starten daardoor bijna als laatste, dus we kunnen rustig aan doen.
Toch, Sue?
Ruim op tijd melden we ons bij de start met alle benodigde hardware, en dat ziet er ongeveer zo uit als op de foto hiernaast. Van boven naar beneden: Zonnebril, pet, waterslang, rugzak met gevulde waterzak en lunchpakket, kompas, dogtrailmok, masker route 10b, dodo-ei route 14b, routeboekje, canicross-tuig, hond (ligt op de grond buiten beeld).
Route 10b: Rooi Oog Bij de eerste route van zondag hebben we het masker met de rode ogen nodig om de aanwijzingen te kunnen lezen die in rode streepjescode op de bomen staan. De link met Afrika ontgaat me bij deze opdracht. Wellicht is het de roodoog bulbul, een vogel met knalrode ogen die voorkomt in Namibië en Botswana.
Route 11b: Aarde Kaart We komen uit op een open vlakte waaraan we slechte herinneringen hebben. Hier zijn we in 2007 vreselijk verdwaald vanwege de vele mogelijke paden in dit stuifzandgebied. Gelukkig hoeven we dit keer geen paden te volgen, maar vlaggen. Het gebied is vandaag Afrika in het klein. De landmeters van Anton & Anton hebben het hele continent op schaal nagebouwd. De landsgrenzen zijn onzichtbaar, maar sommige bomen zijn gemerkt met een landsvlag. We moeten van Mozambique naar Mauritanië lopen, grofweg van zuidoost naar noordwest. Je kunt op kompas lopen, op het gevoel, of van boom naar boom. Bij een boom met een vlag weet je weer waar je bent in Afrika, althans, als je dat continent een beetje in je kop hebt (of er een foto van gemaakt hebt bij de start). We gebruiken alle drie de technieken door elkaar en verspreiden ons om geen vlag te missen. Aldus komen we in Mauritanië aan.
Route 12b: Gesig Masker In Mauritanië staat een post verdekt opgesteld achter een bosje (zullen toch geen Bosjesmannen zijn zeker?). Op de grond liggen 3 gezichtsmaskers uit diverse Afrikaanse culturen. We krijgen een doorzichtig vel papier met daarop de route, maar de zijpaden staan er niet op. Die staan op 1 van die maskers. Aan ons om uit te zoeken welke, en de zijpaden dan over te nemen op ons oleaat (zo heet zo’n route op een doorzichtig vel papier).
Nadat we dat gedaan hebben gaan we op pad en keren al snel weer op onze schreden terug, want de gevonden kruispunten kloppen niet met het oleaat. Ai, een kruising gemist. In de herkansing lopen we wel goed.
Opdracht 7: Pylkjessjitten Eindelijk mogen we onze blaaspijp en munitie uit de rugzak halen. Nog snel even wat verse kogels verzameld als vervanging voor die tot moes geplette bessen. Het hondenvoer van Tachi blijkt ook precies in de pijp te passen. Dat wordt vanavond op een houtje bijten, Tachi. Of op een botje van gisteren. Guido gaat schieten. Eerst met 1 kogel tegelijk, maar al snel ontdekt hij dat het efficiënter is om met hagel te schieten. De kogels moeten namelijk door gaatjes in een bord dat aan een boomtak hangt.
De munitieploeg draait overuren, want met die hageltactiek vliegen de kogels er letterlijk door. Als de tijd verstreken is blijken er 6 kogels doel getroffen te hebben.
Opdracht 8: Anton’s Water Pret Spektakel In de verte horen we een hoop gespetter en gegil. Dat kan maar 1 ding betekenen: we naderen de jaarlijkse wateropdrachten. Op een open plek met vijf modderpoelen hebben Anton & Anton zich weer helemaal uitgeleefd. Bij elke poel moet een plaatje veroverd worden van een Afrikaans dier.
Bij modderpoel 1 moet één van de honden over een loopplank naar de overkant, onderweg een bal oppakken en die aan het eind weer afgeven. Sue kwijt zich uitstekend van die taak.
Bij modderpoel 2 staat een driepoot met een emmer midden in de poel. Er zijn twee vaartuigen beschikbaar om daar te geraken. Margreet en Jack doen een wedstrijdje wie er het eerste is. Margreet wint en scoort een buffel.
Modderpoel 3 lijkt op modderpoel 2, maar nu moet er iemand in een grote binnenband richting driepoot met emmer. Angelique gaat dat doen, gehinderd door Sue die aan boord wil klimmen en Angelique bijna in het water trekt.
Over modderpoel 4 moeten we een brug bouwen, maar de bouwstenen drijven in de poel. Gelukkig hebben we Gosia bij ons. Die apporteert alle hardware waarmee we de brug kunnen bouwen. Het blijkt te weinig voor een brug, dus we maken er een vlot van en scoren een gorilla.
In modderpoel 5 staat een paal met een emmer er aan. Er is een drijvende stijger beschikbaar om er te komen. Guido boomt er heen, met assistentie van Noa, die eigenlijk liever iets anders doet met die grote stok.
Route 13b: Halskraal Bij de start vandaag hebben we al een fraaie kralenketting gekregen. Naast versiering hebben die kralen in Afrika vaak een magische betekenis. Bepaalde kralen brengen bijvoorbeeld geluk, kracht of vruchtbaarheid. Stephanie en Noa hebben daar allebei van geprofiteerd door de ketting een tijd te dragen.
Maar nu moeten we hem gaan gebruiken voor de route. Alle kleuren staan voor een cijfer. De donkerrode kraal is de startkraal en de oranje kralen zijn scheidingskralen. De anderen geven een kompasrichting aan. Met 1 kralenteller en 2 kompaslezers gaan we op pad. Onderweg komen we Anton senior tegen die nog een tip geeft over een hunebed. Die hebben we wel nodig, want in de buurt van dat hunebed wordt de route een beetje vaag. Na een mooie groepsfoto op het hunebed hebben we moeite om het vervolg te vinden en dat te matchen met de kralen. Ondanks enige discussies komen we zonder problemen aan bij de volgende route.
Route 14b: Dodo Eindelijk moeten we iets doen met dat ei dat we gisteren tijdens de nachtopdracht hebben ontcijferd. Gelukkig hebben we die code opgeschreven, want Harry (Engelse Setter, dus dol op vogels) heeft tijdens de wateropdrachten op de spullen gepast en heeft daarbij geprobeerd om het Dodo-ei uit te broeden. Dat is gelukt, maar tot zijn verdriet was het leeg (in het boekje stond nog wel dat het een delicatesse is).
We volgen de opgeschreven aanwijzigingen en proberen ondertussen een placebo-ei te fabriceren via de creaBea-methode, want aan het eind moeten we natuurlijk wel een heel ei inleveren. We vinden een paddestoel die erg op een ei lijkt en schilderen de streepjes er op met onze watervaste stift. Het zetten van de stippen aan de binnenkant gaat helaas niet lukken. Het touwtje krijgen we er nog wel doorheen gepriegeld met behulp van een dun takje.
Finish Moe maar voldaan komen we weer op de camping aan. Nog even chillen en dan de tentjes afbreken en wachten op de prijsuitreiking. Zoals elk jaar wil Tachi haar bot begraven voor later (en meestal voor een ander).
Prijsuitreiking Siem doet zoals ieder jaar de prijsuitreiking en bouwt de spanning op tot ondragelijke hoogte. Bij de vragen blijken 5 ploegen alle vragen goed te hebben, en daar horen we bij. Bij de opdrachten zijn we eerste geworden. De tijd geeft dus de doorslag. We hebben niet echt snel gelopen en zelfs nog gepauzeerd onderweg. Maar daar staat tegenover dat we dit jaar weinig fout zijn gelopen. De vijfde tijd blijkt net snel genoeg geweest te zijn om eerste te worden in de totaalscore. Onder luid gejuich pakken we onze kanjers en lopen naar voren om de prijs in ontvangst te nemen. Naast de wisselbeker (die we nu mogen houden) is er een cheque van 200 euro van sponsor DogWalkTrail ter besteding bij 1 van hun outdoor-honden-vakanties. Ik ben met mijn vorige hond Onyx al twee keer op vakantie geweest met DogWalkTrail, dus ik weet hoe leuk dat is. We gaan met het hele team (+ aanhang) een keertje naar de Ardennen of Oostenrijk. DogWalkTrail, bedankt.
Epiloog Net als voorgaande jaren stoppen we op de terugweg in Beekbergen bij eetcafé ‘t Pandje, waarvan de eigenaar het helemaal niet erg vindt dat er net zoveel honden als mensen aan tafel plaatsnemen. De honden ploffen onder tafel neer en wij genieten van een heerlijk maal en mogen over onze avonturen vertellen aan de andere eters.
Cunos bedankt voor de organisatie, Anton en Anton en Barbara bedankt voor het bedenken en uitzetten van de leuke routes. De volgende keer doen we zeker weer mee.
Namens de Mad Dog Athletics,
Mad Jack
