DOGTRAIL 2010 Verslag van de zesde door Cunos georganiseerde Dogtrail. Voor de vijfde keer met de
Mad Dog Athletics
Van links naar rechts: Jack, Harry, Guido, Gosia, Margreet, Remi, Janneke, Tachi. Dit jaar geen nieuwe viervoeter in het team, maar wel een nieuwe tweevoeter. Border Collie Tachi, die al voor de vierde keer meegaat (telkens met een andere tijdelijke baas), doet dit jaar voor het eerst mee met haar eigen baasje Janneke. We twijfelen nog even of de Dogtrail niet te zwaar zal zijn voor de oude honden (Gosia en Tachi zijn 10, Remi is 9), maar de overweging dat dit dan wel eens hun laatste keer zal kunnen zijn doet ons besluiten ze gewoon mee te nemen. Met dit gegeven verzint Guido weer een pakkende slogan voor op het logo:
De Voorbereiding bij DogWalkTrail Als eersteprijswinnaar van 2009 ontvingen we een cadeaubon van 200 euro ter besteding bij sponsor DogWalkTrail. Omdat we al eens in de Ardennen bij DogWalkTrail waren geweest (geweldig leuke vakanties overigens, waarin we hebben leren kanoën met honden) besloten we die cadeaubon te verzilveren in hun appartement Bodhi in Oostenrijk. Fantastisch mooi chalet, waarin meteen duidelijk werd dat dit bedoeld is voor mensen met honden. Overal stonden al waterbakken en mandjes klaar. We kregen een warm welkom van Bianca en François. Hun Alaska Malamutes stonden geïnteresseerd door het hek te kijken wat voor honden wij meegenomen hadden, en die belangstelling was wederzijds. Tijdens dit trainingskamp hebben we mooie off-piste trektochten gemaakt met de honden. Ook door de tiefschnee, die zo diep was zelfs Harry er met zijn lange poten tot ver over zijn buik in zakte. Van Remi waren alleen de oren en de krulstaart nog zichtbaar. Op de idiotenwiese hebben we ook nog even het meest simpele ski-liftje (een soort lopende band) met de honden genomen. Je weet immers maar nooit met wat voor fratsen Anton & Anton aan komen zetten tijdens de Dogtrail.
Captain Margreet met Remi in de skilift.
De Thuisopdracht De thuisopdracht bestaat dit jaar uit 3 subopdrachten en werd reeds in juni verstrekt in verband met de verwachte hoeveelheid werk die het zou gaan kosten om ze tot een goed einde te brengen. Nou, dat had de organisatie aardig goed ingeschat.
Thuisopdracht 1 Maak een communicatiemiddel dat werkt over een afstand van ca. 100 meter. Het is niet toegestaan om gebruik te maken van de huidige gebruikelijke communicatiemiddelen. Guido komt met suggestie om 2 na het WK voetbal waardeloos geworden vuvuzela’s te nemen en die met behulp van papier-maché om te bouwen tot woefwoefzela’s. Margreet stort zich op die taak, en met succes. Ze zijn prachtig. Uit elkaar geschroefd prima te vervoeren in de rugzak. En in elkaar geschroefd uiteraard in de bek van een hond, zoals te zien is op bijgaande foto, gemaakt door Anja Cieremans van team ’t Westerkwartier die dit jaar niet meedoen als team, maar als vrijwilligers. Anja is een fotografe die gespecialiseerd in dierenfotografie (website: http://pafeme.webs.com).
Thuisopdracht 2 Minimaal 2 leden uit elk team moeten het morsealfabet uit hun hoofd leren. Jack en Janneke gaan deze taal leren (jammer dat Jack geen Jip heet, dan spraken ze samen al een taal die iedereen snapt). Guido is reserve-marconist. Websites en tips worden uitgewisseld. Janneke laadt zelfs diverse morse-apps op haar iPhone. Alleen doen ze het volgens haar niet. Ja, je moet je iPhone natuurlijk wel op de speaker zetten om de piepjes te horen. In de auto onderweg naar Drenthe kunnen we daarmee toch nog even oefenen. Ook bijgaand kaartje (gelamineerd in portemonnee, of ’s nachts onder je kussen) is een handig geheugensteuntje (wit = kort, gekleurd = lang).
Thuisopdracht 3 Zitten twee honden uit te hijgen tijdens de Dogtrail. Zegt de één tegen de ander: ……………………………………… (Maak de zin verder af) Hier moeten we dus allemaal aan de (creatieve) bak. Suggesties vliegen over en weer. Onafhankelijke deskundigen worden geraadpleegd en stemmen worden geteld. Uiteindelijk hebben we een zin die ons allen naar de zin is. Guido stelt voor om die zin niet zo maar als gewone tekst in te sturen, maar in de vorm van honden-morse. Met zijn telefoon neemt hij een lange huil van Gosia en een korte blaf van Remi op. Met een wave-editor knipt en plakt hij net zo lang totdat alle lange en korte tonen in de juiste volgorde (en met de juiste tussenruimte) in een geluidsbestand staan. Dit WAVje (helaas geen WAFje) stuurt hij op naar de organisatie. Jammer genoeg kunnen ze het niet ontcijferen, dus we geven onze slagzin toch maar weg:
ZULLEN WE VOLGEND JAAR EEN BOSSTRAIL ORGANISEREN? ZIJN WE GEGARANDEERD ZONDER OMWEGEN EN VOOR HET DONKER THUIS. Later lezen we in het boekje de slagzinnen van alle andere ploegen. Eentje steekt er wat ons betreft met kop en schouders bovenuit:
“Zoo…….nu eerst een Blafvaria!” Kort en krachtig en bijzonder goed gevonden. Ben benieuwd van welke ploeg die is en of die ook als beste beoordeeld is door de jury.
Vrijdag 17 september Na dik 2 uur rijden komen we aan op de camping. Tussen de buien door zetten we snel onze tentjes op naast de Counting Crows, die vorig jaar ook onze buren waren. Dan zijn eindelijk de honden aan de beurt. Eerst langs het camper-reservaat van de windhonden die hier morgen een racewedstrijd hebben. De meeste baasjes en windhondjes zitten lekker warm in hun huis-op-wielen, en de windhonden die wel buiten zijn hebben jasjes aan, anders pakken ze nog een koutje. Harry heeft net als die windhonden geen grammetje vet op zijn lijf, maar hij maalt niet om een spatje regen (hij is een echte Engelsman). Eenmaal buiten de camping duiken we het bos in. De honden steken hun neuzen in de lucht en ZOEF, weg zijn ze. Af en toe zien we ze het pad oversteken van het bos naar het maïsveld of omgekeerd. Op de terugweg zien we zelfs een vreemde bruine hond oversteken die ons niet bekend voorkomt. Hé, dat was een ree. En wie rent daar achteraan? Dat is Gosia. De ree is uiteraard veel sneller, maar Gosia geeft niet op en komt pas een half uur later moe en smerig weer te voorschijn. Nadat we Gosia afgedoucht hebben gaan we in Norg wat eten en dan lekker slapen. Alleen Jack gaat nog even buurten in de gemeenschappelijke eet- en drinktent en blijft natuurlijk weer iets langer hangen dan de bedoeling was. Hij doet nog net het licht niet uit (dat doet Siem).
Zaterdag 18 september We hoeven dit jaar niet vroeg op, want we starten pas als zestiende ploeg om 09:30. De startplek is een kwartiertje rijden vanaf de camping in een boerenschuur. Er hangt geen paardenhoofdstel aan de muur, maar wel een toetsenbord. Moderne paarden hier. Zouden ze ook allemaal draadloos internet in hun oren hebben? Eerst maar de groepsfoto. Na de koffie met cake krijgen we ons boekje en gaan we meteen op pad.
Route 1: De vinger “toets” Eenmaal op weg blijkt pas dat we dat toetsenbord nodig hebben bij route 1. In het boekje staat wel een plaatje van een toetsenbord, maar dat is er eentje met Hebreeuwse tekens. En laten wij nou net geen Orthodoxe Jood in ons team hebben (honden zijn natuurlijk sowieso niet koosjer, dus ik denk niet dat er een team bij zit die dit kan lezen).
Nou ja, onze mobieltjes hebben ook een toetsenbord, daar redden we het wel mee. De route staat op een toetsenbordje met afgeplakte toetsen. We moeten de volgende toetsen in de juiste volgorde afwerken: BRAWSEGPINKOFDUYM. Als het plakkertje op de betreffende toets blanco is moeten we hem wegkrassen en staat daaronder een pijltje naar links, rechts of rechtdoor. Maar soms staat dat pijltje al op het plakkertje en moeten we dus juist niet krassen. Altijd lastig bij dit soort routes is: telt deze weg nu mee of niet? Is het een inrit of een echte weg? Loopt hij dood of niet? Is een schuine kruising 1 situatie of zijn het er 2?
Post 1: Flessenpost
We stuiten op een meertje waarin de organisatie een vlotje heeft gelegd met een wiebelig plankje er naar toe. In het meer drijven enkele flessen met briefjes er in. De opdracht is om zo’n fles op te vissen met de meest primitieve hengel die je kunt bedenken (een stok met een omgebogen speld aan een touwtje). Jack takelt na enkele pogingen een fles op het droge. Met enige overredingskracht geeft die fles ook zijn boodschap prijs. Het blijkt een fotocollage van filmacteurs te zijn die allemaal een keer James Bond gespeeld hebben. We hebben deze collage nodig bij route 3.
De vragen Onderweg beginnen we vast aan de vragen. Ze zijn dit jaar moeilijker dan andere jaren. De eerste 3 vragen gaan over Spaanse Waterhonden. Vóór ons lopen De Perro’s met in hun team 4 honden van dit ras. Eitje voor hen dus. Wij hebben pech, want er zijn geen vragen over vuilnisbakkies of Engelse Setters. Slechts 1 vraag over Border Collies (vraag 6), en die blijken we later nog fout te hebben ook. Hoewel, fout, wij zeggen tijdens de Dogtrail heel vaak “To the left” tegen Tachi, maar dat wordt hier kennelijk niet bedoeld. Behalve deze vraag blijken we ook nog vraag 14 fout te hebben. De Tibetaanse Terriër is volgens de vragensamenstellers toch een herdershond, hoewel hij in iedere hondenencyclopedie (we hebben er altijd eentje bij ons) wordt ingedeeld bij de gezelschapshonden (rasgroep 9) en niet bij de Terriërs (rasgroep 3) en al helemaal niet bij de herders (rasgroep 1). Zelfs de Tibetaanse Terriër Club deelt hem in bij rasgroep 9. Onder hun lemma “kenmerken” staat nog wel dat hij zich gedraagt als een herdershond, maar wat hij dan herdert en waarvoor hij gefokt is blijft duister. Een strikvraag dus. Toch levert 2 fout nog een eerste plaats op bij de vragen, want er is geen enkele ploeg met alles goed of 1 fout.
Post 2: Puzzelen Aan het eind van route 1 staat Anton junior met alle hulpmiddelen en uitleg voor routes 2, 3 en 4. Omdat we tot het eind van route 4 geen post meer tegenkomen moeten we hier aantonen dat we snappen wat de bedoeling is bij routes 2, 3 en 4 en bij twijfel of onbegrip kunnen we nog tips en hints van Anton krijgen. Vooral route 2 is een echte hersenkraker en vergt ook nog precisievaardigheid met liniaal en potlood. Elke lijn die je een beetje schuin tekent levert een verkeerde aanwijzing op bij de volgende kruising. De hulpmiddelen voor route 3 en 4 lijken duidelijker, dus we gaan op pad.
Route 2: Zenderpark We krijgen een plattegrond van Nederland en België met daarop alle radio- en TVzenders en hun bereik. Die bereikcirkels overlappen elkaar (logisch anders zou je op bepaalde plekken helemaal geen ontvangst hebben). We moeten de snijpunten van twee gegeven cirkels verbinden. Dat levert een lijn op. Idem dito voor twee andere cirkels. Die twee lijnen kruisen elkaar ook weer ergens. Als je dat goed tekent komt dat kruispunt uit op een situatie die je onderweg tegenkomt. Daarmee kun je bepalen waar je heen moet. Zie bijgaande foto. Heel ingenieus gevonden. Telkens denken we dat we het snappen, maar dan lopen we toch weer tegen een punt aan dat onze redenering om zeep helpt. We zien meer ploegen dwalen. Uiteindelijk lopen we helemaal terug om gewoon overnieuw te beginnen. Onderweg valt het kwartje bij Guido. Zijn uitleg blijkt te kloppen. Ook heel mooi dat een kruising over een klein riviertje samenvalt met de oversteek van de Maas op het kaartje.
Route 3: Geheimschrift Nu hebben we de James Bond collage nodig die we als flessenpost binnengehaald hebben. Als hulpmiddel hebben we ook een waxinelichtje en lucifers gekregen. Door het papier te verwarmen worden woorden zichtbaar die allemaal iets met James Bond te maken hebben. De kunst is het papier wel te verwarmen maar niet te verbranden. Op 1 plek gaat dat mis, maar we kunnen het woord nog net lezen voordat het in rook op gaat (je voelt de suspense die ook bij elke James Bond film aanwezig is). Onderweg komen we bij elk zijpad briefjes met complementaire woorden tegen die ons de juiste richting op moeten sturen. Enige kennis van James Bond films is daarbij handig. Zo kan het geen kwaad om te weten dat James Bond altijd in een Aston Martin reed, anders kun je niet het woord Aston op je papier koppelen aan het woord Martin op een boom.
Route 4: Hoek kwadrant Vroeger gebruikte men een kwadrant om hoeken en richtingen te bepalen. Wij krijgen een hulpmiddel mee dat lijkt op een kwadrant en een stuk touw van anderhalve meter. Als echte landmeters gaan we op pad en bepalen bij elke kruising of splitsing welke kant we op moeten. Onderweg sneuvelt een onderdeel van de camera. Vandaar nu even alleen maar een stuk tekst (de zwarte bladzijden van de Mad Dog Athletics).
Post 3: Kwispelproef We komen aan bij een open plek in het bos waar de honden aan de bak moeten. Eén van de baasjes moet zijn/haar hoofd door een houten bord steken en met alleen de stem zijn/haar hond aan het kwispelen krijgen en houden. Hoe langer de hond kwispelt, hoe meer punten (1 punt per seconde). Captain Margreet vindt dat de krulstaart van haar Remi hier uitermate geschikt voor is. We zetten meteen de joker in voor dubbele punten. Remi is zo dol op haar vrouwtje dat ze de volle minuut blijft kwispelen, dus dat betekent 120 punten.
Route 5: Morse strip In het boekje staan een aantal morsetekens. Guido en Jack gaan ze al meteen vertalen naar onze eigen taal, maar dat blijkt niet nodig. De codes betekenen heel wat anders. Ze staan bij iedere situatie onderweg voor het aantal zijpaden dat je moet overslaan. Dat levert ons geen problemen op.
Route 6: Ruimte communicatie Een ingewikkelde inleiding en een lange uitleg verlangt van ons dat we ons gaan verdiepen in ons zonnestelsel en ook nog precies de lengte van lijntjes en hun hoek met de verticale as kunnen bepalen. Ingewikkeld en tijdrovend. Als dan ook nog het precies aantal uitgerekende stappen niet leidt tot een volgende aanwijzing gaat bij veel ploegen de routebeschrijving met een grote zwaai de ruimte in. Uiteindelijk blijken die stappen (small step for man, giant leap for mankind) helemaal niet belangrijk. Als je in de goede richting loopt (of denkt te lopen), loop dan net zolang door tot je weer een zijpad of kruising tegenkomt. Hangt daar een aanwijzing, zit je goed. Hangt daar geen aanwijzing, dan ben je fout gelopen en moet je terug naar de vorige aanwijzing.
Route 7: Geluid communicatie Aan de bomen hangen sigarendoosjes met een koptelefooningang. Je moet er een koptelefoon inpluggen en je hoort een geluid. Klinkt dat geluid alleen via het linkeroor, dan moet je links. Hoor je alleen rechts iets, moet je rechts. Hoor je via beide oren: moet je rechtdoor. Lijkt dus een simpele route. Toch zijn er verwarrende doosjes die op beide oren geluid geven. Aan de ene kant weliswaar zachter dan aan de andere kant, maar toch aan 2 kanten. Dat zou rechtdoor betekenen, maar daar is geen pad, alleen dicht bos. Dat kan nooit de bedoeling zijn (toch?), dus we nemen de route met het luidste geluid. We komen een volgende sigarendoos tegen, dus we zitten goed. Uit 1 doosje komt zelfs helemaal geen geluid. Wat zou dat betekenen? Een sigaar uit eigen doos? Rechtdoor dan maar. Weer goed gegokt. Pas als we bij post 4 zijn worden we door de organisatie gebeld dat er door al het water dat uit de hemel valt kortsluiting is ontstaan in de doosjes, waardoor er geluidslekken zijn naar het verkeerde oor en zelfs eentje die helemaal de geest heeft gegeven. En bedankt, Pluvius.
Post 4 en Route 8: Brain wash Aan het begin van route 8 staat een post met een bijzonder hulpmiddel. Een kastje waar één van de teamleden zijn handen in moet steken en iets moet overtekenen. Lijkt simpel. Overtekenen kan ik wel, roept Guido en gaat aan de slag. Maar dan blijkt er een geniepige spiegel in het kastje te zitten. Oei, dan is links ineens rechts en boven is onder. En omgekeerd ook. Als hij de pen van het papier haalt om even adem te halen is hij helemaal van slag. Toch komt er nog een redelijk plaatje uit volgens de postbeheerder. Er waren wel ergere kindertekeningen uitgekomen. Met de getekende plattegrond moeten we route 8 lopen. Gelukkig is de route vrij voor de hand liggend.
Post 5: Breitensport estafette Dit lijkt een kolfje naar onze hand: een Breitensport-parcours. Aangezien wij in ons team 3 honden hebben die aan Breitensport doen moet dit toch geen probleem zijn. Alleen heeft Remi al gekwispeld, dus die moet nu even aan de kant blijven. Dan moet Tachi, de enige niet-Breitensporthond, toch aan de bak. We besluiten dat Harry en Jack de baan gaan doen, Gosia en Guido de slalom en Tachi en Janneke de hordeloop. Het estafettestokje is een groot bot. Als ik met Harry aan de start van de baan ga staan zet hij er alvast lekker zijn tanden in. Maar dat is dus niet de bedoeling. Na het bot weer losgewrikt te hebben gaan we van start. Met het bot als een letterlijke kluif voor zijn neus neemt Harry de baan in een voor hem adembenemend tempo. Hij slaat zelfs de breedtesprong over, maar na enig aandringen wil hij die alsnog wel nemen. Daarna vergeet hij de laatste hoogtesprong, maar ook die gaat in de herkansing goed. Snel het bot aan Guido gegeven die met Gosia de slalom als een speer aflegt. Tot slot nemen Janneke en Tachi de horden ook zonder problemen. De snelste tijd zal het wel niet zijn. We zetten in op de Counting Crows, ook een team met 3 Breitensporthonden, die de sport alle 3 op het hoogste niveau beoefenen.
Route 9: Swamps of no return Plaatjes van mannetjes met vlaggen moeten ons door een moeras leiden. Op de meeste natte plekken liggen planken, maar de regen heeft zoveel water toegevoegd dat het de hele route soppen wordt. Gelukkig zijn we wel wat gewend tijdens onze dagelijkse wandelingen in het buitengebied van ’s-Hertogenbosch, bijgenaamd “De Moerasdraak” (ooit een onneembare vesting in het moeras, behalve voor Frederik Hendrik in 1629).
Post 6: Communicatie-opdracht Eindelijk mogen we onze morse-kunsten gaan vertonen. Margreet schroeft de woefwoefzela’s in elkaar. Janneke en Guido (de zendploeg) begeven zich naar een punt 100 meter verderop. Margreet laat Gosia en Remi de woefwoefzela’s naar de zendploeg vervoeren, zoals te zien is op bijgaande foto, gemaakt door Anja Cieremans van team ’t Westerkwartier die dit jaar niet meedoen als team, maar als vrijwilligers. Anja is een fotografe die gespecialiseerd in dierenfotografie (website: http://pafeme.webs.com).
Jack is de ontvanger en moet de doorgetoeterde morse vertalen in letters. Margreet schrijft die letters op. Wat een teamwork. Ook de afgesproken gebaren voor correcte en foute ontvangst (ACK en NAK in de computerwereld) werken goed. De opgegeven zin blijft na coderen en decoderen hetzelfde, dus we zijn geslaagd: “SHELTIE, APPELTJE EITJE TOCH”
Route 10: Vijf plaatjes Geen uitleg, ook niet nodig, slechts 5 plaatjes. Eentje van een kikker die op de fiets door een modderpoel rijdt, eentje van een turner op de brug, eentje van een windroos, eentje van een gespleten mannetje met een kopje thee (ja, die snappen we meteen, een Tsplitsing) en eentje van een mannetje in een lekke badkuip. Onderweg moeten we 5 situaties tegenkomen die overeenkomen met (een vertaling van) die plaatjes. De brug, de T-splitsing en de badkuip komen we tegen. Modderpoelen met kikkers zijn overal (maar dat ligt aan het weer natuurlijk) en die windroos wijst naar het Noorden, en die kant gaan we op. Zo komen we aan bij de volgende route.
Route 11: Oog correctie Bij een vorige Dogtrail hadden we ook al eens ogen op bomen, maar dat waren mensenogen die de juiste kant op keken. Nu zijn het van die omgebogen spijkers waar je een schilderijtje aan kan hangen. Sommige zijn heel duidelijk, maar er zijn ook hele kleintjes bij die bovendien nog eens in een heel dun boompje geprikt zijn. Je moet 3 keer kijken om ze 1 keer te zien (is dat de bedoelde oogcorrectie uit de route-omschrijving?). Toch komen we zonder fout te lopen aan bij het startbordje van route 12.
Route 12: Stroomschema We weten waar we zijn, want hier waren we gisteravond ook al tijdens het uitlaten van de honden. Dichtbij de camping dus. Alleen het brede pad aflopen en we zijn er. Toch proberen we ons netjes aan de gegeven stroomschema’s te houden. Reeds bij het eerste zijpad gaat het fout. Dat is een smal paadje naar rechts, dat aan het begin is geblokkeerd door een paar takken. Die telt volgens ons niet mee, maar later blijkt dat we daar wel in hadden gemoeten. Nu gaan we pas op het brede pad naar rechts. De goede kant op, dus we lopen lekker door en ook de volgende 3 situaties geven rechtdoor aan. Dan komt er een vreemde eend in de bijt. We moeten rechtsaf en daarna weer rechts en blijven rondjes lopen. Dat kan niet kloppen. Samen met The Black Four, die hier ook al ronddolen zijn, gaan we terug naar het brede pad en richting camping.
De zaterdagavond Gelukkig staan onze tentjes al. Ploegen die pas vandaag zijn aangekomen hebben minder geluk en moeten hun tentje nog ergens in het moeras gaan prikken. Wij hebben dus even een time-out tot alle ploegen binnen zijn. Tachi en Janneke testen alvast het ligcomfort van de tent. Dan wordt het eten geserveerd. Dit jaar is dat wederom een stamppottenbuffet (hadden we in 2006 ook), Het is weer heerlijk. Er wordt druk nagepraat over de vragen en de routes van vandaag. Rond 21:00 uur druipen er al diverse mensen af richting tent en is het geluid van dichtritsende slaapzakken te horen. Vlak voordat iedereen slaapt grijpt de organisatie naar de megafoon en roept de ploegleiders bij elkaar voor de avond-opdracht. Zouden we net als vorig jaar weer zo’n morse-ei krijgen? Nee, maar het heeft wel met morse te maken. Er moet een woord overgezonden worden in morse met lichtsignalen. Aangezien onze hoofdzender Janneke onder de douche staat moet Guido als reserve-marconist aan de bak. Jack wordt een eindje verder in een stoel neergezet als ontvanger. Het is een kort maar toepasselijk woord dat we moeten coderen en decoderen: “TRAIL”
Zondag 19 september Vandaag starten we om 09:24 uur, dus we kunnen rustig opstaan, ontbijten en een lunchpakketje smeren. De camping is ondertussen omgeturnd tot een ondergelopen weiland annex modderpoel. Als scharrelvarkens zoeken alle deelnemers hun weg.
Route 13b: Piepers Na een lange aanloop over de weg duiken we weer het bos in. In de verte horen we alweer de bekende piepjes afkomstig van de kleine apparaatjes die Anton & Anton elk jaar op de Dogtrail in de bomen hangen. Maar het woord piepers moet nu ook op een andere manier opgevat worden, want af en toe is er ook een aardappel op een tak geprikt als richtingaanwijzer, en die maken uiteraard geen geluid. Stilletjes hangen ze aan een tak en niemand die de pakt of bakt of prakt (en wat kan je allemaal nog meer doen met aardappels als het moet rijmen op akt).
Aan de paden is te zien hoeveel water er gisteren gevallen is. Het zijn rivieren geworden. De honden vinden het prachtig. Achter ons horen we crossmotoren brullen, dus maar snel “off the road”, want als we op het pad blijven staan als die motoren voorbij komen zien we er echt uit als scharrelvarkens.
Post 7: Vooruit apport Twee bazen met twee honden moeten deze opdracht gaan uitvoeren. In een veld liggen 6 hoepels met daarnaast een bordje met een getal. Dat getal is het aantal punten dat je verdient als 1 van je honden in die hoepel gaat zitten. Maar je mag zelf niet meelopen. Je moet de hond dus vooruit sturen. Je krijgt 2 minuten de tijd om zoveel mogelijk punten te verzamelen. Honden die GG of jacht trainen kennen deze opdracht als “Vooruit Apport”. Maar hier valt niets te apporteren. Je kan natuurlijk je riem in zo’n hoepel gooien (wat veel ploegen doen), maar dan moet je hem ook weer ophalen om hem nog een keer te kunnen gooien. Dat kost tijd (en punten). Wij besluiten om stukjes worst in de hoepels te gooien. Zodra de hond de worst oppakt roepen we “Zit” en binnen zijn die punten. Als de honden het eenmaal doorhebben scoren ze aan de lopende band. De puntentelster krijgt er een lamme arm van.
Route 14b: Radio stilte We hebben een frontje van een oude radio gekregen. Jeweetwel, zo eentje die je opa had met al die plaatsnamen er op. Door de afstemknop naar de juiste zender te draaien komt er een kompasrichting in beeld. Die moeten we gebruiken om onze weg te vinden. Onderweg komen we weer hetzelfde twijfelpad tegen als gisteren bij route 12. Toen telde hij mee, dus nu ook. Maar Anton Senior vond dat hij dit keer niet meetelde. We komen hem onderweg tegen en gaan de discussie aan. En hij geeft toe dat dit niet zo consequent, maar dat we hem nu toch echt moeten overslaan. En als we dat dan braaf doen komen we aan bij de volgende post.
Post 8: Rust, soep en koffie
Een post zonder opdracht (behalve voor ploegen die gisteren door de invallende duisternis de communicatieproef niet meer konden doen).
Wel met soep en koffie. De honden graven zich even in (letterlijk) en wij rusten even uit en knobbelen alvast de laatste route uit.
Route 15b: Kubus We hebben een kubus gekregen met op alle 6 de vlakken een stukje kaart. De stukjes overlappen elkaar gedeeltelijk. We moeten de volgorde van de kaartjes bepalen en ook op welke plek we kaartje X verlaten en kaartje X+1 binnenkomen.
Harry prent de route goed in zijn kop. Hij kan hem wel dromen. Er staat niet dat we wegen of paden moeten volgen, dus als blijkt dat de kortste weg dwars door een aardappelakker is, dan nemen die kortste weg ook.
Dit karrespoor leidt ons naar de laatste post.
Post 8: Mobiele hondencommando’s Iemand van het thuisfront dient per mobiele telefoon één van onze honden zo ver te krijgen dat die hond naar de mobiele telefoon toe gaat (die in een cirkel bovenop een omgekeerde hondenbak ligt) en vervolgens het commando uitvoert dat de persoon aan de andere kant van de lijn geeft. We bellen onze backoffice Karin (die gisteren ook al heeft geassisteerd bij het opzoeken van de antwoorden op de vragen) en selecteren Remi als de hond die het kunstje moet flikken. Remi wil nog wel naar het mobieltje toe lopen, maar herkent er niet echt een stem. Ze blijft naast de telefoon staan staren naar haar vrouwtje met ogen die vragen: “Wat is nu hier de bedoeling?”.
Na deze laatste post is het nog maar een paar honderd meter tot de finish. Moe maar voldaan komen we weer op de camping aan. Nog even douchen en chillen en dan in de stromende regen de tentjes afbreken en wachten op de prijsuitreiking.
Prijsuitreiking Siem doet zoals ieder jaar de prijsuitreiking en bouwt de spanning op tot ondraaglijke hoogte. Bij de vragen blijkt er geen enkele ploeg te zijn die alle vragen goed heeft en ook geen enkele ploeg met 1 fout. Er zijn 4 ploegen met 2 fout, en daar horen wij bij. Bij de opdrachten zijn we eerste geworden. De tijd geeft dus de doorslag. We hebben niet echt snel gelopen en zelfs nog gepauzeerd onderweg. Maar daar staat tegenover dat we weinig fout zijn gelopen. De derde tijd blijkt net snel genoeg geweest te zijn om eerste te worden in de totaalscore. Vlak voor The Black Four die voor de zoveelste keer tweede zijn geworden (de Joop Zoetemelk onder de Dogtrail-ploegen) Onder luid gejuich pakken we onze kanjers en lopen naar voren om de prijs in ontvangst te nemen. Naast de nieuwe wisseltrofee is er een cheque van 200 euro van sponsor DogWalkTrail ter besteding bij 1 van hun outdoor-honden-vakanties. Vorig jaar zijn we naar Oostenrijk geweest met die prijs (zie vooraan dit verslag). In de Ardennen zijn we ook al geweest bij DogWalkTrail, dus wellicht wordt het dit keer Groningen. Volgend jaar zullen we er verslag van doen.
DogWalkTrail, bedankt.
Epiloog Net als voorgaande jaren stoppen we op de terugweg in Beekbergen bij eetcafé ‘t Pandje, maar het is gesloten. Oei, wat nu? Zijn er in Beekbergen nog meer eettentjes, en belangrijker, mogen daar vier honden mee naar binnen. Een eindje verderop vinden we pannenkoekenhuis Ria. Door het raam zien we een oud bruin interieur met smyrnakleedjes op de tafels en allerlei parafernalia aan de muren en het plafond. Ria zelf doet open, en ze vindt de honden geen enkel bezwaar. Integendeel. Ze krijgen van haar allemaal een bak water en een Jerkey strip. En een knuffel natuurlijk. De honden ploffen onder tafel neer en wij genieten van een heerlijk maal en mogen over onze avonturen vertellen. Als we vertellen wat die honden allemaal meegemaakt hebben dit weekend krijgen ze nog een Jerkey strip. Grote kans dat we volgend jaar ’t Pandje (stilletjes) voorbijrijden en naar Ria gaan.
Cunos bedankt voor de organisatie, Anton en Anton en Barbara bedankt voor het bedenken en uitzetten van de leuke routes. De volgende keer doen we zeker weer mee.
Namens de Mad Dog Athletics, Mad Jack en Crazy Harry
