MUSKATHLON 2014 Nadine Willemsen
Van Nazaret naar het Meer van Galilea. De deelnemers aan de Muskathlon in Israël trokken hardlopend, mountainbikend of wandelend door het land van de Bijbel. In de voetsporen van Jezus, om verschil te maken voor de vervolgde kerk in het Midden-Oosten. ‘Deze tocht vandaag zal je helpen van binnen te besluiten: ik wil niet langer toekijken, ik wil meedoen. Ik ben iemand die daadwerkelijk iets doet.’
NIET LANGER TOEKIJKEN,
MAAR MEEDOEN
ISR AËL 2014
‘H
et is een klein stukje naar de start en een klein stukje naar de finish,’ zegt Klaas Messemaker optimistisch, vlak voor hij in de bus stapt die hem naar de startlocatie van de Muskathlon zal brengen. Het is donderdagavond 15 mei 23.30 uur als de wandelaars van de ultraloop zich moeten melden. ‘Ja, het is ver, maar ik weet dat de Heer me hiervoor geroepen heeft. Mijn motto is “ora et labora”, bid en werk. Ik mag tot God bidden, maar mag zelf ook iets doen. Daarom ben ik hier in Israël.’
ARENDKILOMETERS Het is volle maan, maar verder is het bij de startlocatie pikkedonker. Arabische jongeren uit Nazaret zijn er nog aan het picknicken en bieden hun waterpijp aan. Maar de wandelaars hebben iets anders aan hun hoofd. De gps wordt nog even gecontroleerd en Henk Stoorvogel is erbij om de wandelaars een hart onder de riem te steken met woorden uit Jesaja 40. ‘Maar wie hoopt op de Heer krijgt nieuwe kracht: hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput.’ Als een arend een uur wil vliegen, hoeft hij maar twee minuten met zijn vleugels te slaan. De rest van de tijd zweeft hij. ‘Misschien zijn er vandaag arendkilometers bij.
Die krijg je voor niets. Maar het zou niet bijzonder zijn als je zwevend de finish haalt. Het is bijzonder als je er komt ondanks tegenslag en pijn. Al moet je kruipen, je komt over die finish,’ zegt Henk. ‘Veel mensen zeggen dat ze een Muskathlon willen doen, maar slechts weinigen doen het. Deze tocht vandaag zal je helpen van binnen te besluiten: ik wil niet langer toekijken, ik wil meedoen. Ik ben iemand die daadwerkelijk iets doet.’
HOOG AAN DE HEMEL Een paar uur later wordt diezelfde boodschap uitgesproken over de mountainbikers. Geknield naast hun fietsen bidden ze voor vertrek het Onzevader, terwijl achter hen de zon net opkomt boven de bergen. ‘Kijk omhoog’, staat er ook in Jesaja 40. Henk: ‘Als het zwaar wordt deze dag, zeg dan tegen elkaar: “Kijk omhoog!”’ En als de zon al wat hoger aan de hemel staat, en de wandelaars al zeven uur onderweg zijn, klinkt ook voor de lopers van de hele en halve marathon het startschot. De eindeloze dag van de Muskathlon is begonnen. MEDITATIEVE LOOP Het landschap dat de Muskatleten in Israël doorkruisen, is adembenemend. ‘Te weten dat de Here Jezus hier ook heeft gelopen maakt deze Muskathlon extra bijzonder,’ zegt Jaap Boersema. ‘Twee jaar geleden in Rwanda was het voor mij een heel andere beleving. Daar stonden langs de kant van de weg allemaal mensen ons aan te moedigen. Dat zou hier niet zo goed passen. De vervolgde kerk is niet zichtbaar, christenen mogen er niet zijn, dus is het logisch dat hier geen mensen langs de weg staan. Daardoor werd
het een soort meditatieve loop. Ik heb met God gelopen. Na de halve marathon dacht ik: dit ga ik nooit redden. Het was zó zwaar. Maar de laatste vijftien kilometer leek het wel alsof ik op vleugels werd gedragen. Ik heb lopen huilen, zo overweldigd werd ik door de liefde en genade van God.’
HOOP IN DE KERK Tijdens het lopen en mountainbiken gaan ieders gedachten terug naar wat er eerder die week allemaal gebeurde. De drukte van de stad Jeruzalem, de stilte in de woestijn, maar ook de ontmoetingen met de vervolgde kerk. Het verhaal van een Syrisch echtpaar heeft diepe indruk gemaakt. ‘Er gaan filmpjes rond van kruisigingen van christenen. Dat is wat er op dit moment gebeurt in Syrië,’ vertelt Katja*.
MUSKATHLON 2014 #4
Wim Hoddenbagh
ZIJ GING ERVOOR! Het afgelopen jaar volgde MUSK4 Muskathlon-deelneemster Bianca Huibers in haar voorbereiding op de Muskathlon. Zij haalde de eindstreep. In dit nummer een terugblik. Wat raakte haar het meest? Hoe verliep de fondswerving? En hoe was het om weer thuis te komen?
JE ZAG ERNAAR UIT OM IN HET LAND VAN DE BIJBEL EEN HALVE MARATHON TE LOPEN. HOE WAS HET VOOR JE OM DAAR TE ZIJN? ‘Het was geweldig om in de gezamenlijke devotions de Bijbelverhalen te horen op de plekken waar het allemaal werkelijk is gebeurd. In de stilte en hitte van de woestijn, aan de oevers van het meer van Tiberias. Dan komt het echt bij je binnen. We hadden geweldige sprekers in ons team, Henk Stoorvogel en Jaap Boersema. Zij brachten de boodschap op een heel eigen manier, je kon het niet zomaar naast je neerleggen. Ik ben enthousiast geworden over wie God is.’
‘GEWELDIG OM DE BIJBELVERHALEN TE HOREN OP DE PLEKKEN WAAR ZE ECHT ZIJN GEBEURD’ WAT WAREN DE MOOISTE VERRASSINGEN IN DE FONDSWERVING? ‘Drie kerken in ons dorp hebben hun zondagse programma omgegooid om een collecte te kunnen houden voor Open Doors. In een van deze kerken mocht ik spreken over het werk van Open Doors en over de Muskathlon. We hebben een aantal avonden georganiseerd die een mooi bedrag opbrachten: een ladies evening, een bijeenkomst met Ron van der Spoel over het huwelijk en een avond waarin mijn man Johan het evangelie uitlegde. Deur aan deur hebben we tweehonderd bakken violen gesleten. Ook alle familie en vrienden hebben mij behoorlijk gesponsord. Uiteindelijk heb ik niet het hele streefbedrag gehaald, maar ik ben meer dan tevreden.’ HOE VOELDE HET OM WEER THUIS TE KOMEN? ‘Geweldig! Heerlijk om weer in mijn vertrouwde omgeving te zijn. Johan wachtte me al eerder op
ijk Bianca Huibers (52), Broek op Langed Alkmaar • Frontoffice medewerkster politie • Liep in Israël een halve marathon
bij de finish. Hij was voor een project in Israël en zag kans langs te komen. Ik kwam als eerste van de vrouwen binnen. Mijn familie reageerde hier heel leuk op. Veel telefoontjes en bezoekjes van de kinderen. Ik ben ook bijzonder geraakt door een wonder, waarbij het leven terugkeerde in het lichaam van deelnemer John Schuijn. John kreeg een hartaanval voor het hotel waar we verbleven. Door krachtig gebed en door kordaat handelen van drie medelopers die hem reanimeerden, is het leven aan hem teruggegeven.’ ZOU JE JE NOG EEN KEER AANMELDEN VOOR DE MUSKATHLON? ‘Ik kan niet wachten. Ik zag dat de beklimming van de Kilimanjaro volgend jaar op het programma staat. Lijkt me te gek, maar dit onderdeel is alleen toegankelijk voor mannen. Ik wacht mijn tijd geduldig af, er komt vast wel een nieuwe kans. Wat ik geweldig vond was dat Ron van der
‘DE KILIMANJARO BEKLIMMEN LIJKT ME TE GEK’ Spoel bij aankomst op Schiphol iedere deelnemer ontving met een doosje chocolade, met daarop de volgende tekst: “Want God is immers rechtvaardig. Hij zal niet vergeten wat u hebt gedaan, hoeveel liefde u aan zijn naam hebt betoond door sinds jaar en dag steun te verlenen aan de gelovigen” (Hebreeën 6 vers 10). Dat motiveert me om door te gaan met ondersteuning van vervolgde geloofsgenoten.’
‘Te weten dat de Here Jezus hier ook heeft gelopen maakt deze Muskathlon extra bijzonder’
Vrijwel dagelijks heeft ze contact met mensen uit dat land. Ze komt er zelf vandaan en naaste familieleden en vrienden wonen er nog. Katja heeft voorbeelden te over van de verschrikkelijke tijd waar Syrië doorheen gaat. ‘Als ik de kerk van mijn familie vraag hoe het gaat, zeggen ze: “Vandaag was weer erger dan gisteren.” Vanuit menselijk perspectief zie ik geen hoop meer. Ik zie hoop in de kerk. Die blijft bestaan en kan veel doen, mede dankzij Open Doors met noodhulp voor christenen.’ Ze laat een foto zien van een kerk die voor een groot deel in puin ligt. Op de brokstukken staat een handjevol mensen te bidden. ‘Christenen in Syrië putten hun hoop niet uit materiële zaken, maar uit eeuwig leven. De foto is van een dienst tijdens Pasen. Wat er ook gebeurt, mensen blijven bidden. Wat christenen in Syrië overeind houdt, is jullie gebed.’
46 GRADEN Christenen in Syrië gaan geen gemakkelijke weg. De Muskathlon in Israël is overduidelijk ook geen makkelijke weg. Alle lopers moeten een traject afleggen dat niet
‘CHRISTENEN IN ERITREA WORDEN GEVANGEN GEHOUDEN IN CONTAINERS WAAR HET ELKE DAG ZO WARM IS. WAAROM ZOU IK DIT DAN NIET EVEN VOL KUNNEN HOUDEN?’ uitblinkt in begaanbaarheid. Het wordt een soort van trail running door de bergen. Geen geplaveid pad, maar losliggende keien en stenen. Ook de mountainbikers komen niet ongeschonden uit de strijd. Er zijn valpartijen met schrammen en kneuzingen tot gevolg, er is materiaalpech en bij onbemande verfrissingsposten onderweg blijken water en voedsel gestolen. ‘Maar het was geweldig,’ zegt mountainbiker Pim Plaggenborg bij de finish. ‘Ik zag de temperatuur vanmiddag oplopen tot 46 graden. Maar christenen in Eritrea worden gevangen gehouden in containers waar het elke dag zo warm is. Dus waarom zou ik dit dan niet even vol kunnen houden?’
‘Het lopen van al die kilometers was niet het belangrijkste. Het gaat erom dat ik dit hele avontuur samen met God heb gedaan’
WINST Bij de finish komen alle emoties samen. Er is ontlading. Van blijdschap, van overwinning, maar soms ook van frustratie. Omdat het niet lekker ging of omdat er opgegeven moest worden. Geen van de wandelaars loopt de ultraloop uit. Na bijna vijftig kilometer moeten ze stoppen. ‘We moesten door een kloof, waar geen normaal pad was. We moesten ons een weg banen door struikjes, over rotsen klauteren en één keer hebben we bijna twee uur gedaan over een stukje van vier kilometer. Wat heel vervelend was, was dat ons water opraakte. Er waren veel verfrissingspunten met water en eten onderweg, maar er kwam er pas weer een na de kloof,’ zegt Kevin Kingma. ‘Uiteindelijk hebben we als team besloten om te stoppen. Ik ben een beetje teleurgesteld dat we niet het aantal kilometers hebben gelopen dat we voor ogen hadden. Maar ik heb er zoveel voor teruggekregen. Ik sta nog veel sterker in de overtuiging dat ik niet zonder God kan. De ultraloop hebben we dan wel niet volbracht, maar de winst zit hem in de hele ervaring van deze week. Dit had ik niet willen missen.’
‘DE WINST ZIT HEM IN DE HELE ERVARING VAN DEZE WEEK. DIT HAD IK NIET WILLEN MISSEN’ VAN TELEURSTELLING NAAR OVERWINNING Ook Klaas Messemaker is teleurgesteld en geëmotioneerd als hij over de finish komt. Muskatleten die al over de finish zijn gekomen, klappen als ze de wandelaars onthalen en vangen hem op. Dat ‘stukje’ waar hij voor gekomen is, is niet gelukt. Ook bij anderen in zijn team overheerst het gevoel te hebben gefaald. ‘Hoe moet ik dit nu aan mijn vrouw vertellen?’ vraagt een andere wandelaar zich af. Maar de volgende dag komen verschillende deelnemers hiervan terug. De teleurstelling heeft plaatsgemaakt voor een gevoel van overwinning. Dat geldt ook voor Klaas. ‘Ik heb zo ontzettend goed geslapen. Ik geen centje spierpijn. Nog wel een beetje pijn in mijn hart, maar ik kan met een tevreden gevoel terugkijken. Het lopen van al die kilometers was niet het belangrijkste. Het gaat erom dat ik dit hele avontuur samen met God heb gedaan. De echte finish is niet hier, die is daar.’ Hij wijst omhoog naar de blauwe lucht. ‘Onze finish is in de hemel.’ n * Katja heet in werkelijkheid anders. Om veiligheidsredenen wordt haar echte naam niet vermeld.
Meer foto’s en film op www.muskathlon.nl
www.facebook.com/muskathlon
