Legende van een Nomade. Alex Mero

1

2

Legende van een Nomade Alex Mero

3

Originele titel: Legende van een Nomade © Alex Mero, 2010 Auteur / Uitgever ISBN 978 9 0813989 0 9 Officiële Website: http://www.alexmero.com Officiële Blog: http://www.alexmeroblog.com 4

5

Synopsis Voorwoord 1. Innerlijke Kracht - Wonder - Gewaarwording - Beschouwing - Keuze 2. Hogere Kennis - Zoektocht - Sein - Oprechtheid - Bewogenheid 3. Wonderlijke Mysterie - Gewoonte - Daad - Nieuwsgierigheid - Alternatief 4. Scheppende Kracht - Waarneming - Inspiratie - Realiteit - Energie 5. Natuurlijke Harmonie - Samenhang - Eenheid - Herinnering - Waakzaamheid 6. Stuwende Energie - Openheid - Relatie - Stilte - Verbeelding

6

7. Perfecte Eendracht - Rede - Opstand - Lot - Gedachte 8. Onbegrensd Vertrouwen - Overtuiging - Ontnuchtering - Schoonheid - Boodschap 9. Verhoogde Helderheid - Betrokkenheid - Geweten - Diepste Wil - Zuivere Staat 10. Oneindige Bron - Aandacht - Geduld - Rust - Opdracht 11. Allesomvattende Wijsheid - Essentie - Klaarheid - Verandering - Verbondenheid 12. Uiteindelijke Verlossing - Belofte Nawoord Dankwoord Auteur

7

Synopsis

"Legende van een Nomade" is een inspirerende zoektocht naar de ware bezieling van het leven. Het is een fascinerend reisverhaal waarmee, vanuit verscheidene culturele visies en bestaande filosofieën, het begrip van de levensbestemming wordt toegelicht. Dit boek beschrijft op bijzondere wijze het fenomeen dat tot stand komt wanneer kennis en intuïtie samenvloeien, waardoor er een mysterieuze energie verschijnt. Een kracht die ons zowel inzicht als vertrouwen geeft in de dag van morgen. Deze avonturenroman toont ons aan hoe deze kracht ons bewustmaakt van de diepere betekenis van elke gebeurtenis en hoe hij ons kan aansporen het onbekende te verkennen. Wie door de essentie van dit boek wordt aangegrepen, zal de boodschap op zijn eigen leven reflecteren en bewuster worden gemaakt van zijn unieke plaats binnen het grote geheel. "Legende van een Nomade" is een zeer bijzonder boek dat het vermogen heeft om lezers te inspireren en levensbestemmingen daadwerkelijk te beïnvloeden.

8

--- Nathan wordt op jeugdige leeftijd op wonderbaarlijke wijze gered bij een schipbreuk in Zuidoost-Azië. Mauro, de vader van een van de slachtoffers van de ramp, brengt Nathan naar Europa en ontfermt zich over hem. Al snel onderscheidt deze bijzondere jongeman zich door zijn uitgesproken intuïtief vermogen en door zijn drang om kennis te vergaren. Als jong volwassene besluit hij een grote reis aan te vangen, op zoek naar wat zijn leven waardevoller zou kunnen maken. Geïnspireerd door zijn innerlijke stem en zijn bijzondere relatie met het water ontvangt Nathan belangrijke inzichten van mensen die zijn pad kruisen. Naarmate hij ouder wordt, wordt Nathan zich bewust van de steeds grotere invloed van zijn daden op zijn omgeving. Zo zal hij zijn unieke rol op aarde ontdekken, een levensdoel dat verder reikt dan zijn verbeelding! ---

Linguïstiek : Eline Hoskens - Jacob Visser

9

Voorwoord

Dit boek nodigt uit om even uit ons persoonlijk verhaal te stappen en ons te verplaatsen in een ander verhaal. Daarvoor hebben we onze verbeeldingskracht nodig, een gave waarover wij allen beschikken en die ervoor kan zorgen dat elk van ons inspraak kan hebben om dit verhaal te voltooien. Legendes brengen vaak bijzondere boodschappen mee. Boodschappen die ons een bredere kijk geven op moeilijk te verklaren. Gebeurtenissen die het diepste in het menselijke bestaan kunnen raken. Sinds mijn prille jeugd trachtte ik mijn kijk op het leven te verruimen en toonde ik interesse voor de verschillende levensvisies die onze wereld kent. Deze wereld verkennen en op zoek gaan naar wat de mens bezielt, werden mijn grootste passies. De ontdekkingen van nieuwe culturen met hun heel eigen leefgewoonten werkten ontzettend stimulerend. Ik trachtte de zin van de woorden van de mensen die ik ontmoette te begrijpen en de oorzaken van hun daden te doorgronden. Door mij vrij in hun plaatselijke culturele werkelijkheid te laten opgaan, werd ik gedwongen mijn gedachten opnieuw te ordenen om te begrijpen wat zich aan mij openbaarde. Zo leerde ik steeds beter grote verbanden herkennen. En aandacht te hebben voor verschillende verschijningsvormen van gevoelens die aanleiding gaven tot de uitdrukkingen van de mensen die ik ontmoette. Geleidelijk drong ik door tot in een mysterieuze wereld, de wereld van de gevoelens. Ik leerde begrijpen hoe gevoelens tot stand komen. Hoe gevoelens trachten te overleven. En vooral welke relatie wij met onze gevoelens onderhouden. Naarmate ik deze mysterieuze wereld leerde kennen, werd ik me steeds bewuster van de oorzaak en de wijze waarop drijfveren, angsten en vreugdes tot stand komen. Deze inzichten hielpen mij om beter de diversiteit van het leven in de ruimste zin te begrijpen. Ik maakte kennis met uiteenlopende vormen van aangeleerd gedrag en in de eerste plaats met datgene waaraan ik zelf blootgesteld was 10

geweest. Het werd me vanaf toen steeds duidelijker hoe vindingrijk de mens kan zijn wanneer hij de werkelijkheid tracht te ordenen. Om de schat aan informatie die zich aan mij openbaarde op de juiste manier te interpreteren, kon ik steeds terugvallen op een innerlijke gids. Een gids die mij helderheid en vertrouwen gaf, door mij telkens opnieuw aan te tonen hoe wonderlijk het leven wel is. Deze innerlijke gids was mijn intuïtie. Een kracht waar we allemaal over beschikken en die ons de tekens die met alle gebeurtenissen gepaard gaan, kan helpen begrijpen. Een kracht die ons aanspoort om naar onze ware gevoelens te luisteren. Die ons steeds dichter in de buurt brengt van datgene waartoe we geroepen zijn. Sindsdien ga ik er van uit dat gebeurtenissen nooit toevallig plaatsvinden. Volgens mij heeft elke gebeurtenis een diepere reden en beweegt zich steeds binnen een bepaalde cyclus. Zo word ik me steeds meer bewust van de wonderlijke ordening die er binnen het universum heerst. Wanneer ik mij over de diepere redenen van het leven buig, ervaar ik dat we allen over een prachtig geschenk beschikken. De innerlijke wens die we diep in onszelf koesteren om op zoek te gaan naar onze levensbestemming. Het was deze innerlijke wens die mij aanzette tot het schrijven van dit boek. Een boek dat voortkomt uit een vermenging van oude wijsheden en anekdotes uit de vele culturen waarmee ik in aanraking kwam. Het is een verhaal geworden dat, naarmate we ons tot in zijn kern verdiepen, aantoont hoe we in harmonie kunnen leven met onze omgeving. Een verhaal dat ons kan helpen om de reden van ons bestaan beter te leren vatten. Ik ben verheugd dat ik dit met jullie kan delen en hoop elk van jullie hiermee een beetje meer bewust te maken van het wonder van ons bestaan.

11

12

-1Innerlijke Kracht

13

14

Wonder

Op een ochtend tijdens het regenseizoen, kreeg de kustwacht van Zamboanga een melding van een ongeluk in de Suluzee. Een zee die de natuurlijke grens tussen Maleisië en de Filippijnse archipel vormt. Het schip, "Harap" genaamd, was afkomstig uit Sandakan in Maleisië en op weg naar het Filippijnse Zamboanga. Een ongekende storm woedde al enkele dagen. De zee was zeer onrustig en de eigenwijze golfstromen hadden al verschillende boten doen kapseizen. Het schip dat vandaag was vernield, was van een grote omvang. Het was een passagiersboot uit Maleisië. Het nieuws over de "Harap" ging snel rond en veroorzaakte een golf van paniek bij de inwoners van Zamboanga en omstreken. Velen hadden familieleden en kennissen aan boord. Enkele van hen stelden zich beschikbaar om met de redders mee te gaan helpen op de plaats van de ramp. Omstreeks negen uur naderden de eerste fregatten de plaats waar het schip was gezonken. De redders zagen talloze lijken op het water drijven en beseften dat dit geen alledaagse storm moest zijn geweest. In het rapport, dat later door de reddingschef werd opgesteld, stonden de volgende notities: "Er heerste een mysterieuze sfeer op de plaats van de ramp. Er was geen geschreeuw, geen noodkreet te horen,… alleen maar een allesoverheersende en beangstigende stilte. De lucht was mistig en het water was buitengewoon rustig geworden. Met uitzondering van de drijvende lichamen deed niets vermoeden dat er zich hier een ramp had voltrokken. Het leek alsof de zee zich schaamde voor wat ze had veroorzaakt." De duikers sprongen in het water om de plaats van het schip te bepalen. De andere redders zochten naar overlevenden. Het schip werd snel gevonden met daarin de vele levenloze lichamen. Op het eerste gezicht waren alle opvarenden verdronken. De reddingschef was een autoritaire man die al veel had meegemaakt, maar deze ramp overtrof alles. Toch hield hij er de moed in en toonde geen teken van zwakte. Hij bleef iedereen aansporen om te blijven zoeken naar mogelijke overlevenden. De tijd verstreek en daarmee verminderde ook de hoop op overlevenden. Zowel de redders als de lokale hulpverleners wilden hun zoektocht staken. Velen waren getraumatiseerd door het aantal slachtoffers. Ze herkenden 15

familieleden en kennissen. Maar de reddingschef benadrukte telkens dat niemand mocht rusten voordat alle lichamen gecontroleerd waren. Het reddingsteam was al een hele tijd onophoudelijk bezig toen er plots geroep klonk. Het geroep kwam van achter een van de fregatten vandaan. Enkele redders haastten zich zwemmend naar de plaats. Groot was hun verbazing toen ze een kleine jongen zagen met halflang bruin haar. Hij was naakt en lag op een stuk drijfhout, rillend van de kou. Aan zijn lichaamsbouw te zien moest hij ongeveer vijf jaar zijn. Zijn hoofd werd ondersteund door de hand van de redder die om hulp had geroepen. Diezelfde redder sprak met tranen van vreugde: ─ Hij ademt, hij ademt nog,… hij leeft! Enkele redders brachten het jongetje aan dek. Het kind ademde inderdaad nog, hij was alleen bewusteloos. De reddingschef werd er onmiddellijk bijgehaald. Hij keek verwonderd naar het jongetje en controleerde zijn hartslag. Toen hij het hart van het jongetje hoorde kloppen, riep hij alle redders bij elkaar. ─ Dit is waarvoor we ons hebben ingezet, schreeuwde hij… dit is onze beloning! Harap! Dat de naam van deze boot voor altijd in jullie geheugen gegrift moge blijven! De reddingschef keek het jongetje nog even vluchtig aan en nam dan een deken om het onderkoelde lichaam van het kind te bedekken. De redders keken elkaar aan en voelden nu even lichte blijdschap in deze grote ellende. Hun zoekwerk had iets opgeleverd! Een van de redders merkte op dat de jongen niet van hier was. Zijn gelaatstrekken waren anders en ook zijn huidskleur was bleker. Ook andere redders keken aandachtig, zonder wijzer te worden over zijn afkomst. Later zouden er meerdere lijken gevonden worden die een nog veel blekere huid hadden. De redders bleven verder zoeken, maar helaas werden er geen levenden meer gevonden. De eerste fregatten keerden met het jongetje naar de kustpost van Zamboanga terug. Eenmaal in Zamboanga aangekomen, gaf de reddingschef het bevel het kind aan te kleden. Daarna werd hij in zijn comateuze toestand naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht. In het rapport dat opgemaakt werd na de ramp, beschreef de reddingschef verder dat het een wonder was dat het jongetje als enige de ramp had overleefd. De reddingschef maakte bewust geen melding van het feit dat het jongetje naakt gevonden werd. Had hij zich uitgekleed? Was hij zich aan het wassen op het moment van de ramp? Wat ook de 16

reden mocht zijn, de reddingschef dacht dat het beter was dat niet te vermelden om niet voor opschudding te zorgen. In de dagen die daarop volgden, bleef het jongetje in coma. Het identificeren van de passagiers was volop aan de gang. Aan boord zaten hoofdzakelijk mensen uit Maleisië en uit de Filippijnen. De passagiers met het blekere huidtype waren afkomstig uit België en Nederland. Het ging om een kleine groep kunsthistorici die aan boord van de “Harap” de overtocht naar De Filippijnen wilde maken. De Belgische autoriteiten werden, samen met de Nederlandse, geïnformeerd over de schipbreuk en over het jongetje dat de ramp had overleefd. In het rapport zaten foto‟s en een duidelijke beschrijving van de fysische kenmerken van het kind. De families van alle slachtoffers werden ingelicht maar geen enkel familielid herkende het jongetje! Wie wel interesse toonde, was de vader van Dunia, een van de overleden kunsthistorici. Mauro had zijn enige dochter verloren. Dunia woonde al enkele jaren in het Maleisische Kuala Lumpur. Mauro nam contact op met de Belgische instanties en zei dat hij zijn dochter Dunia al enkele jaren niet meer had gezien. Misschien was ze ondertussen wel moeder geworden. Daarom wilde hij graag meer weten over het jongetje. Mauro kreeg enkele dagen later de volledige informatie. Dat gebeurde op een vrijdag, precies om twaalf uur. Enkele uren nadat hij de gegevens ontving, nam hij contact op met het ziekenhuis in Zamboanga. De directie van het ziekenhuis informeerde hem over het feit dat het jongetje een paar uur daarvoor uit coma was ontwaakt. Toen Mauro vroeg naar het exacte tijdstip dat het kind uit zijn coma was ontwaakt, kreeg hij als antwoord dat dit net voor de middag had plaatsgevonden. Mauro vond het opmerkelijk dat dat precies overeenkwam met het tijdstip waarop hij de gegevens had ontvangen. Mauro was een charismatische vijftiger die al veel van de wereld had gezien. Hij besteedde veel aandacht aan ongewone feiten en zag dit niet als een toevallig voorval. Hij besloot om naar de Filippijnen te vertrekken en daar het jongetje op te zoeken. Om geen argwaan te wekken, verklaarde Mauro aan het plaatselijke ziekenhuispersoneel dat hij de grootvader van het jongetje was en dat de moeder een van de overledenen aan boord van de "Harap" was. Mauro verbleef enkele dagen naast het bed van het jongetje en verzorgde hem als een liefdevolle vader. Hierdoor groeide er steeds meer affiniteit tussen beiden. Mauro had ondertussen 17

uitsluitsel gekregen dat het jongetje onmogelijk zijn kleinkind kon zijn. Zijn dochter Dunia was nooit zwanger geweest en van adoptie was er ook geen sprake. Voor Mauro veranderde er niets. Integendeel, de man groeide meer en meer in zijn rol van grootvader en had het jongetje ondertussen zelfs een naam gegeven, Nathan! Waar het kind vandaan kwam, had Mauro nog steeds niet kunnen ontdekken, want het jongetje had nog geen enkel woord uitgesproken. Nathan had geen moeite om klanken voort te brengen, maar kon blijkbaar niets bij naam noemen. Mauro vond dit wel zeer vreemd. Nathan leek helemaal niet getraumatiseerd. En een kind van vijf jaar moest toch in staat zijn om te spreken. Mauro zei er niets over en leerde Nathan enkele Franse woorden om geen argwaan te wekken over zijn afkomst. Nathan zelf voelde zich met de dag beter. Volgens de dokters had hij geen enkele psychische of fysische verwonding aan de ramp overgehouden. Langzaamaan merkte Mauro op wat voor een levendig kind Nathan was. Een kind dat vooral opviel door zijn grote nieuwsgierigheid. Er werd wel iets eigenaardig door een verpleegster opgemerkt. Telkens als ze Nathan een kruik water bracht, was de kruik al na enkele minuten leeg. De verpleegster had Nathan in het oog gehouden en gezien hoe hij telkens de kruik naar zijn mond bracht en langzaam dronk tot de kruik leeg was. Ze sprak hierover met een collega. Toen de twee verpleegsters dit aan Mauro meldden, nam hij de proef op de som. De volgende ochtend kocht hij enkele flessen water in een kruidenierszaak. Hij schonk steeds een groot glas in en gaf het aan Nathan. Dat deed hij een keer of twintig achter elkaar. Elke keer dronk Nathan zijn glas helemaal leeg. Mauro was hierdoor geïntrigeerd en observeerde Nathan voor een lange tijd, maar kon dit niet verklaren. Om het verplegende personeel niet te verontrusten, gaf hij de schuld aan de hoge temperatuur in het ziekenhuis. Het was natuurlijk maar een onbeduidende uitleg, maar Mauro had de verpleegsters in enkele dagen zo kunnen overtuigen van zijn beschermende intenties ten opzichte van Nathan dat ze er verder met niemand over spraken. Ondertussen was Mauro met de lokale politiecommissaris bevriend geraakt. Hij bleek bekend te staan als een invloedrijk man in Zamboanga. Mauro had hem gevraagd om zo snel mogelijk alle documenten in orde te brengen zodat hij Nathan naar België kon repatriëren. Hij benadrukte dat hij zich niet te veel tijdverlies kon veroorloven vanwege zijn zakelijke verplichtingen. Mauro stelde 18

de commissaris voor hem hiervoor te vergoeden als hij de procedure kon bespoedigen. ─ Als u hiervan uw prioriteit maakt, zal ik u zeer dankbaar zijn", knipoogde hij. Twee dagen later kwam de politiecommissaris hem de nodige documenten brengen. Mauro boekte de terugvlucht en reisde met Nathan naar België. Eenmaal in België zorgde Mauro ervoor dat hij aangeduid werd als voogd van Nathan. In zijn kennissenkring vertelde Mauro dat Nathan al eerder geadopteerd was geweest door Dunia, zijn dochter. Aangezien zij overleden was, leek het voor iedereen aannemelijk dat Mauro de voogdij op zich nam. Mauro werkte als correspondent voor een belangrijke krant en moest soms lang in het buitenland verblijven. Tijdens zijn afwezigheid schakelde hij de hulp in van zijn jongere zus. Zij zorgde vaak voor Nathan. Nathan groeide op in Brussel. De economie in de Belgische hoofdstad had een hoogtepunt bereikt en trok een groot aantal mensen uit het Middellandse-Zeegebied aan. Velen kwamen hun geluk in de Belgische hoofdstad zoeken en zouden er niet meer weggaan. Die verschillende nationaliteiten gaven de stad een zuidelijke sfeer. Het was een boeiende tijd om in deze stad te vertoeven. Vooral op latere leeftijd zou Nathan beseffen in welke rijkdom aan talen en culturen hij was opgegroeid. Nathan woonde samen met zijn vader op de hoogste verdieping van een herenhuis dat uitzicht gaf op het Weldoenersplein, een van de typische buurtpleinen die de stad rijk is. Mauro zelf was afkomstig uit Andalusië in Zuid-Spanje en woonde sinds lang in België. Hij was opgegroeid in Mojacar, een dorp aan de Middellandse Zee. Mauro keerde, zoals veel vreemdelingen uit Brussel, elk jaar naar zijn geboortestreek terug. Nergens ter wereld voelde Mauro zich beter dan in Andalusië. Ook al had hij zoveel gereisd, niets kon dat gevoel evenaren. Nathan keek ook altijd uit naar de vakanties in Andalusië. Hij verbleef er elke zomer een maand of langer. Het werd zijn tweede thuisland. De lange autoritten naar Zuid-Spanje waren op zich al onvergetelijk. De beelden van de landschappen, versierd met oneindige rijen bomen met amandelen, sinaasappels en olijven, zouden voor altijd in zijn geheugen gegrift staan. De mooiste momenten vonden plaats wanneer ze in de verte de witgekalkte huizen van Mojacar konden aanschouwen om dan verwelkomd te worden door alle familieleden. 19

Mauro had in zijn jeugd de kans gekregen om in Granada te studeren. Daar had hij lessen wijsbegeerte gevolgd en meerdere talen geleerd. Al heel vroeg koesterde hij de ambitie om de wereld te verkennen. Alvorens naar België te emigreren, had hij een tijd als douanier gewerkt in de haven van Almeria. Vanuit zijn grenspost had hij dagelijks boten heen en weer zien vertrekken. Dat versterkte zijn droom om te reizen nog meer. Toen Mauro genoeg had gespaard voor zijn eerste reis, vertrok hij naar België. Hij had België uitgekozen omdat een van zijn ooms al in Brussel woonde. Dat leek hem de ideale plek om de eerste maanden te verblijven. Voor zijn vertrek had Mauro zijn jongere zus beloofd dat ze mocht volgen, nadat hij zelf een eigen plek zou hebben gevonden. Drie maanden na zijn aankomst huurde Mauro een flat en liet hij zijn zus naar België komen. Het toeval zorgde ervoor dat Mauro zou trouwen met een vriendin van zijn zus. De twee leerden elkaar kennen in België. Ze was afkomstig uit Leuven, een aangename Belgische provinciestad met een groot aantal studenten uit alle hoeken van de wereld. Dunia was hun enige kind. Enkele jaren voor de dood van Dunia was Mauro‟s vrouw aan loodvergiftiging overleden. Haar zenuwstelsel was zwaar aangetast door het lood van de waterleidingen in haar ouderlijk huis, waaraan zij jarenlang was blootgesteld. Mauro had het tijdens de maanden voor en na de dood van zijn vrouw niet gemakkelijk gehad. Hij zocht zijn toevlucht vooral in zijn werk. Dunia kon hem niet vergeven dat hij zo weinig tijd had besteed aan haar zieke moeder. Daardoor was de pijn nog groter geweest toen Mauro de dood van zijn dochter had vernomen. Hij had het nog zo graag met haar willen uitpraten maar had hiervan geen prioriteit gemaakt. Mauro werkte nog steeds als correspondent en werd als een van de specialisten op het gebied van de internationale politiek gezien. Hij was een zeer goede spreker en gaf veel lezingen. Mauro werd vooral geapprecieerd voor zijn scherpzinnigheid en zijn groot overtuigingsvermogen. Twee eigenschappen die Nathan ook sterk zou gaan ontwikkelen. Nathan kreeg een uiterst degelijke opvoeding van Mauro, die hij als zijn vader beschouwde. Hij ontwikkelde zich tot een buitengewoon intelligente jongen. Mauro had Nathan ondertussen openlijk gezegd op welke manier hij hem naar België had gebracht. Nathan onderscheidde zich vooral van zijn vrienden en klasgenoten door zijn vernuft en zijn altijd ontspannen houding. 20

Nathan beschikte ook over een bijzonder vermogen. Hij kon namelijk ongewoon lang onder water blijven zonder verse lucht in te ademen! Nathan was zich als klein kind niet eens bewust van deze gave. Hij dacht dat er wel meer mensen waren die daartoe in staat waren. Het gebeurde pas tijdens een vakantie in Italië dat Nathan geconfronteerd werd met de uitzonderlijkheid van zijn gave. Mauro had toen samen met vrienden een villa gehuurd in Sorrento, een stad aan de Napolitaanse kust. Op een dag had Gianni, een van de vaders die was meegereisd, voorgesteld om een boottocht te maken langs de kust. Ze hadden toen voor een volledige dag een boot met bestuurder gehuurd om de eilanden Capri en Ischia te bezoeken. In volle zee maakten sommigen een duik in het water. Zonder dat iemand het in de gaten kreeg sprong Nathan in het water. Toen Anna, een vriendin, de lange afwezigheid van Nathan opmerkte, brak er lichte paniek uit aan boord. Iedereen ging meteen op zoek naar Nathan. Mauro en de andere mannen doken het water in. Niemand zag Nathan, de paniek steeg per seconde! Toen Nathan plots boven water kwam, was hij zich niet eens bewust van de paniek die hij had veroorzaakt. Iedereen was zo van slag dat er besloten werd om meteen terug te keren. Tijdens de terugweg werd aan Nathan gevraagd waar hij zo lang was geweest. Hij antwoordde dat hij tot aan de bodem was gedoken. De bestuurder van de boot zei dat hij dat moeilijk kon geloven omdat de bodem wel vijftig meter diep was. Hij voegde eraan toe dat het onwaarschijnlijk was dat een kind zo lang zonder lucht kon blijven. Nathan bleef echter herhalen dat hij de waarheid sprak. Mauro, die in de gaten kreeg dat dit geen gewone situatie was, reageerde op een verrassende manier. Hij maakte zich voor de ogen van zijn vrienden boos op Nathan en verweet hem op strenge toon het spelletje dat hij had gespeeld om iedereen in paniek te brengen. Mauro's ware bedoeling was, ervoor te zorgen dat zijn vrienden verder geen vragen meer zouden stellen. Tegen hen zei hij dat Nathan zich had verstopt en dat hij wel meer van zulke streken uithaalde! Nathan begreep niet wat er juist gaande was maar hij wist wel dat het beter was om op dit moment gewoon te zwijgen. Later op de avond, toen Mauro en Nathan alleen waren, vertelde hij dat hij helemaal niet kwaad was geweest en hem geloofde. Hij zei zijn kwaadheid te hebben geveinsd voor Nathan‟s eigen bestwil. Mauro vroeg meer details over wat zich onder water had 21

afgespeeld. Nathan zei opnieuw dat hij naar beneden was gezwommen en daar zo lang was gebleven omdat er een oude boot op de bodem lag. Hij had rustig de tijd genomen om die te bekijken. Wanneer Mauro vroeg hoe lang hij onder water was gebleven alvorens terug naar boven te keren, merkte hij dat Nathan niet begreep waarom dat zo belangrijk was! Mauro herhaalde zijn vraag, waarop Nathan vreemd antwoordde: ─ Een minuut of tien, denk ik! Pas nu drong het ten volle tot Mauro door dat Nathan een gave had. Hij legde hem uit hoe bijzonder deze eigenschap wel niet was en drukte Nathan op het hart, om dit voor zich te houden. Nathan vroeg of Mauro wist hoe het kwam dat hij dat kon. Mauro moest hem het antwoord schuldig blijven, maar zei dat het zo opmerkelijk was, dat er zonder twijfel een bijzondere reden voor zou zijn. Volgens Mauro was het een gave die iets goeds betekende. Nathan moest zich niet ongerust maken. Hij vertelde hem dat het ooit duidelijk zou worden waarom hij over die gave beschikte. Wanneer Mauro de kamer wilde verlaten, stelde Nathan nog een laatste vraag. Hij vroeg hem naar de betekenis van "Il Dono". Mauro wist niet meteen wat het betekende maar hij ging ervan uit dat het Italiaans was. Mauro vroeg waarom hij dat wilde weten. Nathan antwoordde dat die naam te lezen was op de boot onder water. De volgende dag reed Mauro alleen terug naar de kustplaats, dicht bij de locatie waar het voorval zich had afgespeeld. Hij wilde nagaan of de mensen daar iets wisten van een gezonken boot. Het volledige verhaal kreeg Mauro te horen op het plaatselijke gemeentehuis. Er was inderdaad jaren geleden een boot gezonken rond de plaats waar Mauro gisteren met zijn vrienden was gaan duiken. Het verhaal werd helemaal intrigerend toen hij de naam van de boot vernam; "Il Dono". De gemeenteambtenaar voegde eraan toe dat dat Italiaans was voor "De Gave"!

22

Gewaarwording

Het was nu bijna zeven jaar geleden dat Nathan van de "Harap" gered was. Op de geboorteakte die Mauro later had laten opmaken, had hij de dag dat Nathan uit de coma was ontwaakt als geboortedag gekozen. Aangezien Nathan ongeveer vijf jaar werd geschat op de dag van zijn redding, had Mauro het jaar van geboorte op vijf jaar eerder laten registreren. Dat maakte dat Nathan deze zomer officieel twaalf zou worden. Het was een mooie zondagochtend. Via een klein dakraam straalde de zon in Nathan‟s slaapkamer. Nathan werd gewekt door zingende vogels die vrolijk in koor de lente verwelkomden. Het was dan ook een lange winter geweest. Nathan moest nergens heen en kon rustig in bed blijven liggen. Het was leuk om even aan niets te hoeven denken en om nergens te hoeven te zijn. Nathan richtte zijn blik op een poster die hij ooit op straat had gevonden en in zijn kamer had opgehangen. Het was een afbeelding van een blauwe zee met daarop een donkerblauwe zeilboot. Het beeld bracht tijdens de kille winterse dagen een zomers gevoel in de kamer. Nathan bekeek de poster aandachtiger en wilde plotseling weten of er iets in de zeilboot lag. Een zonnestraal speelde hem parten en verhinderde hem dat te kunnen zien. Om het na te kunnen gaan, moest Nathan zijn bed uit, maar daar had hij weinig zin in omdat hij warm onder de dekens lag. Hij trachtte aan iets anders te denken, maar de vraag of er iets in de zeilboot lag, liet hem niet los. Hoe meer hij erover nadacht, hoe nieuwsgieriger hij werd. Nathan werd onrustig en wilde het nu weten. Hij wilde dat doen zonder uit zijn bed te komen en plaatste zijn handen op de grond om de poster te kunnen zien vanuit een andere invalshoek. Hoe ver Nathan zich ook uitstrekte, hij kreeg het niet te zien. Het zonlicht scheen net op dat deel van de poster dat hij meer in detail wilde bestuderen. Uiteindelijk sprong hij in een beweging uit bed, maar door de beweging stootte hij tegen het nachttafeltje. Zijn oude wekker viel op de vloer en liep af. Nathan was nu zo nieuwsgierig geworden dat, voordat hij de wekker afzette, hij eerst de poster ging inspecteren. Geknield voor de zeilboot stelde hij vast dat er onder die grote witte zeilen een oude wereldkaart lag. 23

Nathan zette zijn wekker af, ging weer op bed liggen en sloot nog even zijn ogen. De wekker had Mauro, die net terug was van een lange reis, wakker gemaakt. Toen Nathan zijn ogen opende, ervaarde hij iets wat hij later zou beschrijven als een helder moment. Hij vroeg zich af hoe een gedachte, en dan nog zo onbenullig, hem zo ineens kon inpalmen. Het verwonderde hem dat zoiets banaals plots zo belangrijk kon worden. Nathan bleef zo een tijdje in gedachten verzonken tot hij verstoord werd door de stem van zijn vader die hem riep om te komen ontbijten. Nathan stond op, kleedde zich aan en ging naar de wastafel om zich op te frissen. Het water voelde zeer verkwikkend aan. Het leek alsof hij steeds wakkerder werd. Hij hield zijn twee handen boven de wasbak en bekeek zichzelf in de spiegel zonder zich af te drogen. Hij dacht opnieuw aan wat zich net had afgespeeld en besloot het met zijn vader te bespreken. Nathan draaide de kraan dicht en ging naar de keuken. Mauro was de weekendkrant aan het lezen en verwelkomde hem met een stevige omhelzing. Ze hadden elkaar drie weken niet gezien en waren blij elkaar terug te zien. Nathan kuste zijn vader en ging aan tafel zitten. Mauro maakte een omelet klaar en sprak de volgende wijze woorden: ─ Onthoud dat een goed ontbijt zeer belangrijk is. Je weet nooit wat de dag nog zal brengen! Nathan herkende meteen de typische manier waarop zijn vader boodschappen overbracht. Mauro keek naar zijn zoon met een zekere bewondering. Nathan was niet alleen uiterst intelligent, hij was ook een mooie atletische jongeman geworden. De grote passie van Nathan was in het water te vertoeven. Niets gaf hem een groter gevoel van vrijheid. Hij ervaarde het water ook steeds als een geheimzinnige inspiratiebron. Nathan had niemand ooit over zijn gave verteld en zorgde er steeds voor dat niemand het in de gaten kreeg. Zijn vader was de enige persoon die wist dat hij zo lang onder water kon blijven. Nathan realiseerde zich goed hoeveel geluk hij had dat Mauro in zijn leven was gekomen en hoeveel hij aan hem te danken had. Hij had hierover zijn gedachten in een brief vastgelegd en had die op het bureau van Mauro gelegd. Mauro had de brief de vorige avond nog voor het slapengaan gelezen. Het was een oprechte, zelfs emotionele brief. ─ Ik heb geen gemakkelijke weken achter de rug, vertelde Mauro en je brief kwam op een goed moment. Het heeft me echt ontroerd. 24

─ Ik wilde tijd nemen om je te bedanken, zei Nathan, en wilde je goed laten weten wat je voor mij betekent. ─ Ik ben blij met de band die we hebben. Ik denk dat je verbaasd zou zijn als je wist hoe vaak ik me, als ik het moeilijk had, aan jou heb opgetrokken. ─ Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat je dicht bij me in de buurt bent terwijl je ver weg bent. Raar, toch? ─ Onze gevoelens zeggen veel meer dan onze gedachten. Misschien was ik tijdens die bewuste momenten ook net aan jou aan het denken. Mauro was een fervente lezer van filosofische literatuur. Hij was niet alleen een geletterde man maar had ook een bijzondere mensenkennis. Hij bezat vooral het vermogen om mensen goed aan te voelen tijdens gesprekken. Het was ook alsof hij altijd zei wat er op dat moment gezegd moest worden. Mauro nam de pan van het vuur, zette de omelet op tafel en verdeelde deze. Daarna nam hij twee grote glazen uit de kast, vulde ze met appelsap en ging weer zitten. ─ Weet je wat me vooral blij maakte toen ik je brief las? Het feit dat je die had geschreven zonder dat daar enige specifieke aanleiding toe was. ─ Het gebeurde spontaan, inderdaad, ik moest denken aan alles wat je voor mij doet. ─ Dankbaarheid is de herinnering van het hart. Vader en zoon genoten ervan weer samen te zijn. Nathan was zoals altijd nieuwsgierig naar wat zijn vader had gezien en meegemaakt tijdens zijn reis. Deze keer had Mauro samen met een televisieploeg verschillende steden bezocht in Oost-Europa. De eerste reportage was in het Tsjechische Praag opgenomen, de tweede in Bratislava in Slowakije en de laatste in Boedapest in Hongarije. Mauro was onder de indruk geweest van de pracht van deze steden en van hun boeiende cultuur. Na het ontbijt ruimden ze de tafel af terwijl ze van gedachten wisselden over wat nu precies het denkgedrag van mensen bepaalt. Nathan moest nu opnieuw denken aan wat hem in zijn kamer was overkomen. Hij wilde weten hoe Mauro dat zou interpreteren. ─ Word je ook soms volledig in beslag genomen door een specifieke gedachte, alsof er op dat ogenblik niets belangrijker lijkt? Mauro keek Nathan aan en voelde goed het belang van deze vraag aan. 25

─ Ja, dat gebeurt bij mij ook… telkens als ik een teken herken! ─ Een teken herkennen? vroeg Nathan. ─ Ik weet dat, als er spontaan een gedachte in me opkomt, het niet zomaar gebeurt, maar dat ik er een betekenis aan moet trachten te geven. ─ Zoals je vaak zegt dat toeval niet bestaat? ─ Zo is het, zo kan je leren om signalen te herkennen. ─ Wat bedoel je met signalen? ─ Tekens of signalen zijn er om je te helpen tijdens je persoonlijke ontwikkeling. Door ze te leren interpreteren, brengen ze raad bij het maken van je keuzes. ─ Hoe herken je tekens? ─ Door op je gevoel te vertrouwen. ─ Verschijnen er vaak tekens? ─ Naarmate je leert luisteren naar je gevoel zal je merken dat er steeds meer tekens verschijnen. ─ Zijn er tekens voor iedereen? ─ Tekens zijn er voor iedereen, maar enkel wie er voor openstaat, kan ze waarnemen! Nathan was opgetogen door wat hij hoorde. Zover zijn geheugen reikte, had hij altijd genoten van de dialogen met zijn vader. Hij voelde het aan als voeding voor zijn geest en ook al begreep hij niet altijd alles meteen, vroeg of laat werd het wel duidelijk. Omdat het zo lang geleden was dat Mauro en Nathan nog eens rustig de tijd hadden genomen om met elkaar van gedachten te wisselen, besloten ze om de dag samen door te brengen. Nathan ruimde zijn kamer op terwijl Mauro nog de laatste hand legde aan een persartikel dat hij vandaag nog aan een collega in Antwerpen moest bezorgen. Na de middag kwamen ze in de Antwerpse havenstad. Mauro reed naar de Schelde, de rivier die door de stad loopt en parkeerde daar zijn wagen. Nathan nam een deken uit de koffer en wandelde aan de zijde van zijn vader in de richting van het water. Mauro koos een rustige plek aan de oever. Ze hadden lekkere snacks meegenomen en een thermoskan gevuld met warme thee. Alles was aanwezig om dit kostbare moment te vullen met hun lievelingsbezigheid, rustig van gedachten wisselen. Nathan nam als eerste het woord: ─ Ik wil het nog eens hebben over tekens. ─ Wat wil je graag weten? ─ Hoe kunnen we tekens juist verklaren? 26

─ Door onze innerlijke kracht te leren vertrouwen en er beroep op te doen. ─ Bedoel je onze kleine stem? ─ De naam die we eraan geven, doet er niet toe. Innerlijke kracht, kleine stem, intuïtie en nog andere benamingen, betekenen vaak hetzelfde. Wat belangrijker is, is dat we deze kracht binnen onszelf leren vrijmaken. ─ Hoe kunnen we deze kracht vrijmaken? ─ Wanneer we ons meer door ons gevoel laten leiden, kijken we op een bewustere manier naar het leven. We laten dan toe dat onze innerlijke kracht ons inzichten verschaft over de boodschappen die elke situatie met zich meebrengt. Het gesprek met zijn vader eiste de volledige aandacht van Nathan. Hij wilde alles goed begrijpen en niets vergeten. Nathan voelde dat hij vandaag iets te horen kreeg dat hem zijn hele leven zou dienen. Mauro stond op en wandelde tot aan het water. Daar aangekomen, knielde hij en bleef zo enkele minuten voor zich uitstaren. Toen Mauro was teruggekeerd, stelde hij voor om naar het stadscentrum te wandelen. Onderweg pakte Nathan de draad weer op: ─ Hoe nuttig zijn deze boodschappen? ─ Ze helpen ons een onderscheid te maken tussen wat al dan niet van belang is voor onze persoonlijke ontwikkeling. ─ Moeten we er niet eerst zeker van zijn dat we de boodschappen juist verklaren? ─ Zekerheid beperkt ons. Wat belangrijker is, is vertrouwen zoeken. ─ Kunnen we wel leven zonder zekerheid? ─ Ja, als we beseffen dat we slechts van weinig dingen, misschien wel van niets, echt zeker kunnen zijn. ─ Is onzekerheid niet eerder een zwakte? ─ Veel mensen denken zo, met als gevolg dat ze vaak datgene, wat ze hebben aangeleerd, als de enige ware kennis beschouwen en zich er levenslang aan blijven vastklampen. ─ Iets is me niet duidelijk. Waar geen zekerheid is, kan toch enkel twijfel zijn? ─ Twijfel maakt nieuwsgierig en leidt naar meer inzicht. ─ Maar hoe kunnen we vertrouwen hebben als we steeds blijven twijfelen? ─ Wanneer we zeker zijn van iets, staan we niet meer open voor andere mogelijkheden. En dat is net wat ons belet onze kennis te verruimen! 27

─ Zekerheid verhindert ons dus om iets in twijfel te trekken. ─ Zo is het. We kunnen dus beter onze innerlijke kracht leren ontwikkelen en daarop vertrouwen. Zo blijven we de kennis vergaren die noodzakelijk is voor onze persoonlijke evolutie. ─ Heeft onze innerlijke kracht het dan altijd bij het rechte eind? Wat als we ons vergissen? ─ Alle gebeurtenissen, zelfs de vervelende of angstige, kunnen ons meer vertrouwen geven. Ervaringen zijn noodzakelijk om onze innerlijke kracht vrij te maken. Op die manier werken we aan onze grote taak, het vergroten van onze kennis. ─ Heb je mij niet geleerd dat onze grootste taak het liefhebben is van onze naasten? ─ Zuivere kennis en zuivere liefde zijn een en hetzelfde. Nathan keek zijn vader onbegrijpend aan. Mauro verduidelijkte zijn gedachte: ─ Zuivere kennis is weten wat goed is. Zuivere liefde is doen wat goed is. Hoe meer je weet wat goed is, hoe meer je zult doen wat goed is! ─ Worden goed en slecht niet door elk van ons anders ervaren? ─ Iedereen baseert zich op zijn waarneming om goed van slecht te onderscheiden. Vandaar het belang steeds open te staan voor nieuwe visies om zo onze perceptie te durven aanpassen. ─ Onze visies waarop? ─ Vooral op onze eigen mogelijkheden en op de doelen die we nastreven in het leven. Nathan moest nu even tot rust komen. Hij trachtte alles wat hij vandaag van zijn vader had gehoord op een rijtje te zetten. Hij had geleerd dat gedachten tekens bevatten waarvoor we steeds moeten openstaan. Daaruit kunnen we boodschappen afleiden die ons helpen bij het maken van keuzes. Om deze boodschappen juist te kunnen interpreteren moeten we onze innerlijke kracht ontwikkelen en op deze kracht vertrouwen. Zo kunnen we meer inzicht krijgen in onze mogelijkheden en in onze persoonlijke evolutie. Wat Nathan op die dag in Antwerpen leerde, inspireerde hem ontzettend. Het was alsof hij nu beter begreep wat hij altijd al geweten had. Het had hem een ontzettend voldaan gevoel gegeven en hij snakte naar nog meer kennis. Het was voor Nathan ook duidelijk geworden wat hij het liefst zou doen in zijn leven. Hij wilde kennis vergaren door gesprekken aan te gaan. Niets bracht hem meer voldoening dan zijn visie te verbreden op de meest 28

fundamentele vragen over de mens en de wereld. Nathan besefte hoe gelukkig hij mocht zijn dat Mauro over een indrukwekkende bibliotheek beschikte. Nathan zou de volgende jaren ontelbare boeken lezen. De belangrijkste vragen die in hem opkwamen, schreef hij op en besprak hij regelmatig met zijn vader.

29

Beschouwing

Nathan was nu zeventien jaar oud. Op deze zonnige herfstdag had hij gepland zijn recentste vragenlijst door te nemen met zijn vader. Dat gebeurde in het Atomium Park, het Brusselse park waar het monument met de negen imposante sferen te zien is. Toen Nathan en Mauro in het park aankwamen, merkten ze dat het drukker was dan verwacht, maar dat stoorde hen niet. Ze wisten dat, als ze eenmaal goed in de ban waren van hun gesprekken, alles wat zich rondom hen afspeelde hun aandacht niet zou afleiden. Mauro ging ijsjes kopen en nam daarna plaats op een bank naast Nathan. De volgende uren werden er zoals verwacht vruchtbare gesprekken gevoerd. Toen gebeurde er iets dat Nathan altijd bij zou blijven. Een collega van Mauro kwam langs. De collega merkte Mauro op en kwam zijn richting uit. Mauro stond op en ging hem tegemoet. Nathan bleef zitten en trachtte de communicatie tussen Mauro en zijn collega op afstand te begrijpen. Het analyseren van hoe mensen onderling communiceren was iets dat Nathan vaak bezighield. Nathan merkte dat zijn vader met veel aandacht luisterde en zelf maar af en toe het woord nam. Dat maakte Nathan nieuwsgierig. Nadat het gesprek was afgelopen nam Mauro afscheid van zijn collega en gaf een teken aan Nathan om naar hem toe te komen. Ze liepen rustig terug naar de auto. Onderweg vroeg Nathan of Mauro zijn collega al lang kende. Nathan wilde graag weten waarover het gesprek ging. Mauro herkende zijn zoons nieuwsgierigheid en zei dat ze elkaar slechts oppervlakkig kenden, ook al werkten ze al jaren samen. ─ Sommige mensen laden ons met energie, anderen vergen vooral energie. Het heeft vaak te maken met de doelen die elk van ons nastreeft. Onze doelen bepalen niet alleen wie we zijn, maar ook hoe we met anderen omgaan. ─ Hoe kunnen we het beste weten of we de juiste doelen nastreven? Mauro wachtte even alvorens te antwoorden. ─ Herinner je je ons gesprek over onze innerlijke kracht? ─ Ja, zeer goed zelfs. 30

─ Hoe bewuster we zijn van deze kracht, hoe meer inzicht we krijgen in de juistheid van de doelen die we nastreven. Wie zich niet bewust is van zijn innerlijke kracht, heeft daarin dan ook weinig of geen inzicht. ─ Streven mensen vaak verkeerde doelen na? ─ Dat kan je aanvoelen door aandacht te hebben voor de energie die ze uitstralen. Nathan dacht even na. ─ Hoe zit het met jouw collega? ─ Mijn collega is iemand die zeer competitief is ingesteld. Hij behoudt graag de controle en tracht steeds, bewust of onbewust, zijn omgeving te manipuleren. ─ Weet hij dat zelf ook? ─ Hij gaat ervan uit dat dit de beste manier is om met mensen om te gaan. ─ Heb je hem daar al op gewezen? ─ Ik heb het al enkele keren geprobeerd maar ik moet voorzichtig zijn. Het zou niet goed zijn als we daarover een oordeel vellen. ─ Waarom niet? ─ Enerzijds omdat we er nooit helemaal zeker van mogen zijn dat we het bij het rechte eind hebben en anderzijds omdat mensen die verkeerd handelen meer baat hebben bij begrip dan bij een terechtwijzing. ─ Wil dat zeggen dat we moeten begrijpen en niet oordelen? ─ Zo zullen je woorden meer effect hebben. ─ Kunnen we op die manier iemand veranderen? ─ Dat mag op zich onze bedoeling niet zijn. Wat beter is, is om samen met die persoon na te gaan wat zijn werkelijke motivatie is. Zo is er meer kans dat hij zelf inziet dat zijn gedrag storend is. ─ Hoe kan je dat doen zonder te oordelen? ─ Door, net als Socrates, de juiste vragen te stellen! ─ Ik begrijp nu waarom je collega telkens even stil bleef nadat jij aan het woord was geweest; Je wist hoe je hem aan het denken kon zetten. ─ Dat noemt men het spreken dat stil maakt! Nathan had al veel informatie gekregen maar wilde nog niet ophouden. ─ Denk je dat je collega het goed begrepen heeft? ─ Als hij het belangrijk genoeg vindt om hierover na te denken, is er een grote kans dat hij mijn boodschappen zal begrijpen. ─ Wat ongetwijfeld zijn gedrag zal beïnvloeden. 31

─ Precies. In dat geval krijgt onze ontmoeting ook een betekenis voor hem. Het zal dan geen louter toeval geweest zijn dat we elkaar hebben ontmoet! ─ Hij zal het dan als een teken zien? Mauro knikte. Nathan sprak verder: ─ Alles hangt dus af van wat wij besluiten te doen met zogenaamde toevalligheden. ─ Wanneer je dat goed begrijpt, kan je een onderscheid maken tussen degenen die hun leven als een heleboel toevalligheden zien en anderen die bewust zoeken naar de diepere betekenis van gebeurtenissen in hun leven. ─ Ik heb altijd aangevoeld dat het leven meer betekent dan wat het lijkt. ─ Dat geldt zeker voor jou! Nathan wist dat zijn vader het over de miraculeuze redding had. ─ Kan de ontmoeting met je collega ook een betekenis hebben voor mij? ─ De redenering geldt net zo goed voor mijn collega als voor jou. Als dit gesprek jou tot nieuwe inzichten brengt, zal het ook voor jou geen toeval zijn dat we ervoor gekozen hebben om juist vandaag naar deze plaats te komen. Nathan volgde het denkwerk van zijn vader en werd er steeds meer door gefascineerd. Mauro vervolgde: ─ Door ons gesprek heb je dingen bijgeleerd, zoals het subtiel meegeven van boodschappen door de juiste vragen te stellen. ─ Dat klopt. ─ Als jij daardoor de gewoonte kweekt om vragen te stellen die tot nadenken stemmen, zal je ook anderen meer bewust maken van hun innerlijke kracht… ─… En daardoor kan hun gedrag ook weer veranderen. ─ Met als gevolg dat je een impact zal hebben op hun leven. Nathan werd zich beter bewust van de gevolgen die elke daad met zich meebrengt. Hij was nu diep in gedachten verzonken en trachtte alles goed te begrijpen. ─ Kunnen we dan zeggen dat er veel meer samenhang in de wereld bestaat dan we op het eerste gezicht zouden vermoeden? ─ Alles is met elkaar verbonden! Mauro had deze woorden op een serieuze toon uitgesproken. Nathan besefte dat dit een zeer belangrijk inzicht was. ─ Werkelijk alles? 32

─ Elke verandering leidt tot andere veranderingen die dan weer op hun beurt tot nieuwe veranderingen leiden. Nathan trachtte nu de omvang van dit nieuwe gegeven te vatten. Mauro zei niets meer. Hij draaide een fles open, bracht water aan op zijn voorhoofd en streek zijn haar naar achteren. Nathan observeerde de scène tot zijn vader hem een teken gaf om zich ook te komen verfrissen. Nathan liep naar hem toe en deed zijn vader na. Opeens beleefde Nathan alweer een helder moment, een glasheldere gedachte die in hem opkwam. Als alles invloed heeft op alles, betekent het dan dat alles met elkaar verbonden is. Nu begreep Nathan ten volle tot welke conclusie zijn vader hem aanspoorde. Mauro zag in de ogen van Nathan dat hij de boodschap had begrepen. ─ Als alles met elkaar verbonden is, betekent het dat alles ook een geheel moet zijn! ─ Waar je zelf achterkomt, vergeet je niet! Dit gesprek zou nog lang blijven natrillen. De volgende dagen kon Nathan zich zelfs moeilijk op andere zaken concentreren. Hij moest steeds terugdenken aan de woorden van zijn vader zoals "innerlijke kracht" en "alles een geheel". Het was alsof zijn hersenen de informatie bleven verwerken. Dit bleef nog enkele dagen duren tot Nathan op een zekere morgen wakker werd en zich volledig uitgerust voelde. De verkregen informatie was nu mooi geordend in zijn geest. Hij had kennis genomen van de basiswetten van de wereld waarin hij leefde. Een wereld gemaakt uit keuzes en ervaringen.

33

Keuze

Nathan werd nu bijna achttien. Op een dag was hij in het gezelschap van Y Chao en Laura, twee klasgenoten. Y Chao was met enkele familieleden drie jaar eerder in België aangekomen. Ze waren om politieke redenen gevlucht uit Phnom Penh, de Cambodjaanse hoofdstad. Y Chao was bijzonder intelligent. Binnen enkele maanden was hij erin geslaagd de Franse taal vloeiend te leren spreken en op school behaalde hij uitstekende resultaten. Laura, met mooi lang zwart haar, was van Griekse afkomst, haar vader kwam uit Thessaloniki en haar moeder van het eiland Naxos. Omdat ze altijd uiterst behulpzaam was, zei Nathan haar vaak dat ze een fantastische moeder zou worden. Nathan, Laura en Y Chao zaten op een zonnig terras in hartje Brussel en hadden een interessant gesprek over het maken van keuzes. Ze bespraken de studies die ze zouden gaan volgen. Het was een geanimeerd gesprek waarbij de standpunten ver uit elkaar lagen. Mauro, die toevallig in de buurt was, zag Nathan en zijn vrienden en kwam langs om hen te begroeten. Laura en Y Chao verheugden zich daarop, want ook in Nathan‟s vriendenkring had Mauro veel aanzien en oogstte hij zelfs bewondering. Mauro begroette de jonge mensen en zag de studiefolders op tafel liggen. Hij wist dus meteen wat het gespreksonderwerp was. ─ Ik zie dat jullie drukke besprekingen houden. ─ We hebben het over onze studiekeuzes, antwoordde Y Chao. Het is niet gemakkelijk om nu al te moeten kiezen voor een beroep dat we ons hele leven zullen moeten uitoefenen. ─ Daar valt inderdaad heel wat over te zeggen. Y Chao ging verder. ─ Ik probeer uit te leggen dat, om een juist beroep te kunnen kiezen, we eerst moeten nagaan wat we het best kunnen en dat we dan zullen leren om het met plezier te doen. Laura kon niet wachten om haar visie met Mauro te delen. ─ Ik zei dat we eerst een analyse moeten maken van waar er tekort aan is en hoe de situatie zal evolueren wanneer we afgestudeerd zullen zijn. Mauro keek in de richting van Nathan die dan ook zijn mening gaf. 34

─ Ik vind dat we moeten kiezen op basis van wat we graag doen en minder belang moeten hechten aan wat we wel of niet goed kunnen. ─ De vragen die jullie je stellen zijn in elk geval zeer verstandige vragen, repliceert Mauro. Volgens mij moeten jullie met al die criteria rekening houden. ─ Maar welke zijn dan de belangrijkste criteria? vroeg Y Chao. Mauro zag dat Y Chao er vooral wilde achterkomen wie van hen gelijk had. Mauro had een afspraak gepland, maar besloot na enige aarzeling die uit te stellen. ─ Laten we een drankje bestellen. Mauro ging naar binnen en bestelde thee voor iedereen. Nathan kende zijn vader. Hij wist dat hij aangevoeld had dat deze gelegenheid belangrijk genoeg was om hiervoor tijd vrij te maken. ─ Mijn vader heeft de gewoonte vragen in een veel breder perspectief te trekken. Daardoor kunnen zijn antwoorden raadselachtig lijken. ─ Wat bedoel je? vroeg Laura. ─ Soms lijkt zijn antwoord niet onmiddellijk een antwoord te zijn op de vraag, maar wordt het pas na een tijd duidelijk. Vaak wordt het zelfs zo duidelijk dat je ook antwoorden lijkt te krijgen op vragen waar je niet eens aan gedacht had. ─ Ik ben nieuwsgierig, zei Y Chao. ─ We kennen de filosofische aanpak van de zoon al, lachte Laura. We zullen zien in welke mate de vader hierin een rol heeft gespeeld! Mauro kwam terug en nam plaats te midden van de groep. ─ Ik zal beginnen met te zeggen dat jullie niet mogen verwachten dat ik voor jullie de juiste studierichting zal kiezen. Dat zullen jullie zelf moeten doen. De thee werd gebracht. Mauro schonk de glazen vol en sprak verder: ─ Jullie kunnen best alle opgesomde criteria in overweging nemen, anders zal de uiteindelijke keuze niet bevredigend zijn. ─ Op basis waarvan moeten we dan wel kiezen? vroeg een nieuwsgierige Laura. ─ Laten we bij het begin beginnen. Ik bemerk bij jullie een bepaalde druk en dat zou niet zo moeten zijn. Sta eerst wat langer stil bij deze fantastische kans die jullie wordt geboden om verder te studeren. ─ Dat is wat Nathan ons trachtte uit te leggen, zei de jongedame. 35

─ Jullie behoren tot de gelukkigen die in grote mate hun toekomst, en ook die van anderen, zelf kunnen bepalen. Dit is op zich iets geweldigs en lang niet aan iedereen gegeven. ─ We hebben er ook hard voor gewerkt, reageerde Y Chao. ─ Dat wil ik best geloven, maar zoals je wel weet, zijn er ook velen die misschien nog veel harder werken maar toch minder vat hebben op hun toekomst. Y Chao begreep dat Mauro wees op de omstandigheden van het land waar hij vandaan kwam. Y Chao had met eigen ogen gezien dat het daar voor velen lang niet zo evident was om dezelfde kansen te krijgen. ─ We moeten ons in de eerste plaats bewust zijn van onze bevoorrechte situatie, ging Mauro verder. Dat is het gevoel dat op dit moment zou moeten overheersen. ─ In welke mate kan dat helpen bij onze keuze? vroeg Laura. ─ Door dit te beseffen, kan de vreugde de plaats innemen van de druk die jullie voelen. En een leidraad worden in het bepalen van een juiste keuze. ─ Moeten we een beroep kiezen dat ons vreugde zal geven? vroeg Y Chao. ─ Indien je werkelijk kiest voor vreugde, zal de vreugde zeker verschijnen. Daarnaast moeten jullie kennis blijven vergaren om ook een rationele keuze te kunnen maken. Daarom zijn alle criteria die jullie daarstraks hebben opgesomd ook belangrijk. ─ Hoe pakken we dat concreet aan? drong Y Chao aan. ─ Ik zou jullie aanraden om de komende dagen goed rond te kijken en kennissen naar hun dagelijkse activiteiten te vragen. Daar kan je heel wat van opsteken. ─ U wilt dat we nagaan wie tevreden is met zijn beroep? vroeg Y Chao. ─ Dat zal jullie veel over jezelf leren. ─ Waar moeten we vooral op letten? vroeg Laura dan. ─ Je zult leren hoe je wilt leven. Dat zal duidelijk worden als je weet hoe je niet wilt leven! ─ Ik wil iets doen waar ik veel geld mee kan verdienen, zei Y Chao dan. Mauro waarschuwde hem. ─ Wees voorzichtig dat je niet je hele leven naar een schat zoekt waardoor je de schat van het leven nooit ontdekt. Je motivatie mag niet de beloning zijn maar wel het werk op zich! 36

─ We moeten toch werken voor een doel en het doel is toch de beloning, repliceerde Y Chao. Laura bevestigde zijn stelling: ─ De meeste mensen die ik ken, gaan in de eerste plaats werken voor geld! ─ Heeft de meerderheid het altijd bij het rechte eind? vroeg Mauro. ─ Nee, dat is ook waar. Maar wat moeten we hiervan leren? Mauro dronk van zijn thee en ademde diep in. Nathan luisterde aandachtig en lette vooral op de manier waarop Mauro zijn ideeën wist over te brengen. Hij zag hoe Mauro het gesprek aanstuurde en onderwerpen bewust aan bod liet komen. ─ Om je vraag te beantwoorden, Laura, moet ik het hebben over onze waarneming van de werkelijkheid. ─ Je hebt onze volledige aandacht, antwoordde de jongedame. ─ Laten we het nog eens hebben over de betekenis van beloning. Het spreekt voor zich dat een beloning voor werk pas na het werk kan plaatsvinden en dus pas in de toekomst. ─ Vanzelfsprekend, zei Y Chao. ─ Het eigenaardige aan de toekomst is dat die geen deel uitmaakt van de werkelijkheid, ging Mauro verder. ─ De toekomst bestaat toch echt? verbaasde Laura zich. ─ Die zal ooit wel echt bestaan, vandaag kan die zich alleen in onze verbeelding afspelen. Laura en Y Chao keken Nathan even aan. Blijkbaar had Nathan dit al eerder aangegeven. ─ Hetzelfde gaat ook op voor het verleden, vervolgde Mauro. Wat al geweest is, kan zich alleen afspelen in ons geheugen. We kunnen het ons vandaag alleen inbeelden. Laura en Y Chao knikten om aan te geven dat ze zijn redenering volgden. ─ Je kunt dus zeggen dat alleen wat in het heden gebeurt, werkelijk plaatsheeft. Alweer knikten Laura en Y Chao beamend. ─ Het eigenaardige is dat de meeste mensen hun gevoelens laten beïnvloeden door wat ze zich nog inbeelden van hun verleden of door wat ze denken dat hun toekomst zal brengen, maar dat ze amper stilstaan bij wat zich in het heden afspeelt. Mauro dronk van zijn thee en gaf Laura en Y Chao de tijd om zijn boodschap goed te laten doordringen. Nathan hielp hen even door het te bevestigen. 37

─ Velen beseffen niet dat de werkelijkheid zich alleen in het heden afspeelt. ─ Wil dat zeggen dat enkel het heden van belang is? vroeg Laura. Mauro keek Laura in de ogen. ─ Heb je ooit iets gedaan op een moment dat zich niet in het heden afspeelde? ─ Nee, dat is niet mogelijk. Mauro richtte zich nu tot Y Chao. ─ Heb jij ooit iets ervaren op een moment dat zich niet in het heden afspeelde? ─ Dat is evenmin mogelijk. Mauro keek nu iedereen even aan. ─ Zo is dat. We zijn niet eens in staat om over iets te denken op een moment dat zich niet in het heden afspeelt. ─ Hoe zit het dan met plannen maken voor de toekomst? vroeg een licht verontruste Laura. ─ Alleen het plannen kan in het heden gebeuren, maar niet het uitvoeren. ─ Ons hele leven speelt zich inderdaad alleen af in het heden, merkte Y Chao op. ─ Wat mijn vader vooral wil benadrukken is dat elke beloning waarop we hopen alleen in onze verbeelding bestaat. ─ Hoe meer we dit beseffen, ging Mauro verder, hoe bewuster we ons worden van de werkelijkheid. ─ Het klopt dat veel mensen vrezen voor wat morgen zal brengen, merkt Laura op. ─ Spijt en vrees, zei Mauro verder, knagen aan ons zelfbeeld en aan ons zelfvertrouwen. Dat zorgt voor de druk waarover ik eerder sprak. Deze druk beïnvloedt dan alle keuzes die we maken. Als we die druk niet meer voelen, zijn we minder beïnvloedbaar en daardoor zelfverzekerder. ─ Mogen we ons dan niet verheugen op wat er nog zit aan te komen? vroeg Y Chao. ─ Vergeet niet dat je je alleen op een gedachte verheugt. Een gedachte die misschien gebaseerd is op te hoge verwachtingen en wie te hoge verwachtingen koestert, zal onvermijdelijk frustraties oplopen. Mauro dronk nog even van zijn thee en ging dan verder. ─ Sommigen hebben hun leven lang voor een bepaalde beloning gewerkt, maar alleen degenen die hun werk echt graag hebben 38

gedaan, kennen die beloning. Alle anderen zullen met het gevoel achterblijven dat ze veel tijd hebben verloren. Nathan had nog steeds aandacht voor de manier waar Mauro zijn boodschappen overbracht. Hij was onder de indruk van zijn talent om mensen van zijn visie te overtuigen. Hij lette op zijn mimiek, zijn woordkeuze, zijn stem en zelfs op zijn adempauzes. Een betere coach had Nathan zich niet kunnen wensen. Laura trachtte na te gaan hoe ze al die informatie concreet moest toepassen in haar leven. ─ Wat met zaken die ons veel moeite kosten? ─ Zonder moeite, zei Mauro haar, bereik je alleen wat de moeite niet waard is. Alleen moet je bevrediging ook al liggen in de weg naar je doel en niet alleen in het bereiken ervan. ─ Het bereiken van een doel kan toch gelukkig maken? merkte Y Chao op. ─ Wat is jouw definitie van gelukkig zijn? ─ Ik zou het liever van u willen horen. ─ Voor mij is dat steeds blijven wensen wat goed is in mijn leven. ─ Dat is mooi gezegd, zei Laura. En voor jou, Y Chao? Y Chao was er niet zeker van dat Mauro het eens zou zijn met zijn definitie van geluk. Hij aarzelde even maar durfde het uiteindelijk toch te zeggen. ─ Voor mij is dat mijn dromen waar te maken! ─ Dromen zijn erg belangrijk. Y Chao keek Mauro aan. Enerzijds was hij blij dat Mauro hem gelijk gaf, anderzijds was hij verbaasd over het antwoord. ─ Dromen vinden toch ook plaats in onze verbeelding? ─ Dromen zijn boodschappen die we van ons innerlijk ontvangen om onze ware toedracht te ontdekken. ─ Echt? riep Laura. Dat vind ik prachtig! ─ Je kunt alleen iets realiseren als je je er een voorstelling van kan maken. ─ Ook als ik droom dat ik rijk ga worden? vroeg Y Chao. ─ Wat betekent rijk zijn voor jou? wilde Mauro van hem weten. ─ Genoeg geld hebben om vrij te zijn, antwoordde Y Chao. ─ Genoeg? vroeg Mauro. Mauro zweeg even om plaats te geven aan de stilte. Nathan wist hoeveel waarde zijn vader hechtte aan de stilte. Het was zijn bedoeling, dat Y Chao zich bewust werd van zijn verlangen. Iets later hernam Mauro. 39

─ Onze verlangens kennen geen grenzen en groeien naarmate ze gevoed worden. Ze kunnen ons nooit volledig bevredigen, dat kunnen we alleen zelf. ─ Hoezo? vroeg Y Chao. ─ Ja, antwoordt Mauro. Door te beseffen dat ware rijkdom geen toename van ons vermogen is, maar de beheersing van onze begeerte. Mauro dronk zijn glas leeg en gaf aan dat hij hen nu moest verlaten. Hij betaalde de rekening en maakte zich klaar om te vertrekken. ─ Zo, hopelijk heb ik iets bijgedragen tot het maken van jullie studiekeuzes. ─ Weet u, zei Y Chao. Wat ik vandaag heb geleerd, zal me van groter nut zijn dan alleen bij het kiezen van mijn studies. Laura, die zeer onder de indruk was, stelde nog een laatste vraag. ─ Wat moeten we leren om even wijs te worden als u? Mauro glimlachte. ─ De wijsheid ontvangen we van de lessen die het leven ons onverwacht oplegt! Mauro nam afscheid en wenste Laura en Y Chao nog een juiste keuze toe. Na het vertrek van Mauro bleven Nathan en zijn vrienden nog even napraten over wat ze van hem hadden geleerd. Nathan zag vooral hoezeer zijn vader indruk had gemaakt. Voor Nathan was verder studeren ook niet meteen een prioriteit. Hij wilde, net als zijn vader, zo veel mogelijk de wereld verkennen. Zijn honger naar het ontdekken van nieuwe mensen, nieuwe culturen en nieuwe landen had zich met de jaren steeds versterkt. Mauro wist dat de dag van het vertrek van zijn zoon zou aanbreken. Het deed hem pijn afscheid nemen, maar hij wist dat het moest voor zijn persoonlijke ontwikkeling. Het was Mauro zelf die hem geleerd had dat er geen betere manier was om kennis te vergaren dan door het zelf te ervaren. Mauro wist natuurlijk ook dat Nathan tot iets groots in staat was. Een gevoel waar Nathan zich dagelijks zelf ook meer bewust van werd. Aan het einde van de zomer was het zover. Nathan besloot om naar Frankrijk te vertrekken en daar op zoek te gaan naar werk. Mauro was er gerust op. Nathan had genoeg rijpheid gekweekt en was er klaar voor. De dag voor zijn vertrek benadrukte Mauro nog dat Nathan steeds op zichzelf moest blijven vertrouwen. ─ Ga bij elk obstakel na of het wel nodig is om het te overbruggen. Onnodige obstakels kunnen je van je pad doen afwijken. 40

─ En wat de obstakels betreft die ik wel moet overbruggen, kan ik die allemaal aan? ─ Alleen door daar aan te twijfelen, zouden ze onoverbrugbaar kunnen worden. Hou dus steeds in gedachte dat je nooit voor een obstakel zult staan waarvoor je niet genoeg kracht beschikt om het te kunnen overbruggen. ─ Zal mijn vertrouwen nooit wegslinken? ─ Integendeel, bij elk obstakel dat we overwinnen, groeit onze innerlijke kracht! ─ Hoe zal ik weten of ik steeds op de juiste weg ben en geen onnodig obstakel tracht te overbruggen? ─ Laat je door je twee hulpgidsen begeleiden en zorg dat ze niet uithongeren. Hoe meer je ze zal voeden, hoe beter ze je zullen gidsen. ─ Mijn twee hulpgidsen? ─ Ze staan aan je zijde in de vorm van vragen. ─ Vragen die gevoed moeten worden en die mij zullen gidsen? ─ De eerste gids is de vraag: wat leeft er in mij? ─ Dat is de belangrijkste vraag waarop ik ooit een antwoord hoop te vinden. ─ De tweede gids is de vraag: wat kan mijn leven verrijken? ─ Je noemt daar de twee meest essentiële vragen! ─ Deze hulpgidsen kennen als geen ander de weg die je moet volgen. Bij elke gedachte, elk gesprek, elke ervaring die je gidsen zullen voeden, zullen ze je een stuk verder naar je levensdoel kunnen helpen. ─ Je zei dat ze kunnen uithongeren? ─ Dat kan gebeuren wanneer ze zich door jouw gedachten en gesprekken of ervaringen niet meer kunnen voeden. Nathan begreep nu ten volle de boodschap van zijn vader. Nieuwe vragen kwamen in hem op. ─ Kunnen alle mensen hun levensdoel bereiken? ─ Dat kunnen al degenen die hun innerlijke kracht voldoende ontwikkelen. Ze keken elkaar aan en begrepen elkaar zonder woorden. Tot Nathan iets toevertrouwde. ─ Ik wil je nog iets heel belangrijks zeggen en daar ben ik echt van overtuigd. Mauro luisterde aandachtig. ─ Ik weet zeker dat ik nergens op aarde een betere vader had kunnen ontmoeten dan jij. Je motivatie, je kennis, je gedrag en 41

vooral je liefde zijn de basis van alles wat ik in mijn leven zal kunnen verwezenlijken! Mauro was duidelijk geëmotioneerd door deze oprechte woorden van zijn zoon en omhelsde hem lang en stevig!

42

-2Hogere Kennis

43

44

Zoektocht

Nathan kwam in Parijs aan. Hij stapte uit de trein aan het Noord Station. Het was een zonnige dag en de terrassen waren druk bevolkt. Hij slenterde door de stad, ging iets eten en huurde voor enkele dagen een kamer in een hotel in de buurt van Place Clichy. Het was niet de eerste keer dat Nathan in de lichtstad was, maar nu was het anders. Nu was alles anders. Hij had geen schoolverplichtingen meer, sliep waar en wanneer hij wou en besliste alles zelf. Het was alsof er een nieuw leven begon. Nathan besloot om de stad verder te verkennen en tevens op zoek te gaan naar werk. Hij kocht een stadskaart en begon zijn zoektocht. Hij genoot van de typische sfeer van de stad en liep nu en dan ergens binnen om te vragen of ze hem konden gebruiken. Drie dagen na zijn aankomst belandde Nathan in "Le Sentier", een verzamelplaats voor textielhandelaars uit de hele wereld. Deze buurt stond bekend om de grote bedrijvigheid die er heerste. Het was er altijd druk en chaotisch, maar Nathan vond het interessant. Nathan sprak met enkele textielhandelaars en ontmoette zo Simon, een oudere man van Joodse afkomst. De grijze man zag er zeer verzorgd uit en gaf de statige indruk van een oude geleerde. Simon baatte samen met zijn zoon Moshe een textielhandel uit. Moshe gaf de indruk een verwende jongeman te zijn. Hij droeg opvallende juwelen en had de neiging anderen minachtend te benaderen. De handelszaak telde een tiental werknemers. Simon zat aan zijn bureau en was druk bezig zijn administratie in orde te brengen. Dat belette Nathan niet om naar hem toe te stappen. ─ Kunt u een extra werknemer gebruiken? Simon keek even boven zijn bril zonder zijn hoofd te bewegen en richtte daarna zijn blik meteen terug op zijn documenten. ─ Hoe heet je? ─ Mijn naam is Nathan. ─ Hoe oud ben je? ─ Ik word volgende maand achttien. ─ Heb je ervaring? ─ Nathan vond dat de man maar weinig interesse toonde. ─ Ik herhaal dat ik volgende maand achttien jaar levenservaring zal hebben. 45

Simon keek Nathan nog eens aan, nu iets langer en legde dan zijn documenten neer. Vervolgens leunde hij naar achteren op zijn stoel. Nathan was in zijn opzet geslaagd. Simon had een dergelijk antwoord blijkbaar niet verwacht en toonde plots wel interesse. Hij bekeek Nathan aandachtig. ─ Geef me een goede reden waarom ik je zou moeten aannemen? ─ Ik zie dat hier klanten komen uit alle hoeken van de wereld. Ik spreek vier talen en zou u kunnen helpen om met hen te communiceren. ─ We doen hier al jaren zaken met iedereen en dat lukt perfect in het Frans. ─ Er zullen nog meer klanten uw zaak uitkiezen wanneer ze weten dat ze in hun eigen taal worden aangesproken! ─ Wat voor mij belangrijk is, is te weten of je eerlijk bent. ─ Zelfs wanneer ik oneerlijk behandeld word, tracht ik zelf steeds eerlijk te blijven. Simon vond Nathan een ongewone jongeman, een beetje vreemd zelfs, maar er was iets aan hem dat hem aanstond. Hij dacht even na en zei toen dat hij de volgende dag kon beginnen als werkkracht in het magazijn. Nathan bedankte Simon voor het vertrouwen en keerde terug naar zijn hotel met een goed gevoel. Hij wist dat Simon veel levenservaring had en vermoedde dat hij veel van hem zou kunnen leren. De volgende dag was Nathan al zeer vroeg ter plaatse. Simon liet hem een inventaris maken en het magazijn herschikken. Dat was de ideale manier om alle artikelen te leren kennen, had Simon gezegd. Het was een lange en vermoeiende dag geweest. Het was al laat in de avond wanneer Simon Nathan opzocht. ─ Je mag nu stoppen, je hebt goed gewerkt vandaag. ─ Er is mij gezegd dat alles wat hier ligt nog ingepakt moet worden. Simon keek naar het grote aantal dozen dat nog ingepakt moest worden. ─ Werk je hier graag? Nathan dacht dat Simon misschien ontevreden was en dat hij hem zou zeggen dat hij te traag was en niet meer moest terugkomen. ─ Ik hoop dat u begrip heeft voor het feit dat dit mijn eerste dag is. Simon keek Nathan aan en merkte zijn twijfel. ─ Als je je werk graag doet, moet je altijd iets voor de volgende dag overlaten. 46

Nathan was blij. Hij had zich niet ongerust hoeven te maken en ruimde alles op. Toen Simon het magazijn wilde verlaten, sprak Nathan hem aan. ─ Weet u of er nog bussen rijden? ─ Geen idee, waar woon je? ─ Ik heb een kamer gehuurd in de buurt van Place Clichy. ─ Je kunt met mij meerijden. Nathan was blij mee te kunnen gaan. Op weg naar het hotel toonde Simon zich nieuwsgierig. ─ Huur je daar een kamer alleen? ─ Ja, ik ben nog maar sinds enkele dagen in Parijs. ─ Waar zijn je ouders? ─ Ik ben opgegroeid bij mijn vader in Brussel. ─ Wat doet je vader? ─ Hij werkt voor een krant als verslaggever in internationale politiek. ─ Zeg mij eens, waarom ben je hier? ─ Ik ben net begonnen aan een reis. ─ Een reis? Waar ga je naartoe? ─ Dat weet ik nog niet. ─ Waarom zoek je dit soort werk? ─ Het soort werk is voor mij niet van belang, zolang ik het leerrijk vind. Simon zei even niets en dacht na. ─ Reizen is goed, het opent je wereld! Nathan was opgetogen. Hij had gisteren zijn intuïtie gevolgd en zo was hij in contact gekomen met Simon. Hoe meer de oude man met hem sprak, hoe meer Nathan het gevoel kreeg dat hij echt iets voor hem zou gaan betekenen. ─ Vindt je vader het goed dat je hier helemaal alleen bent? ─ Hij vindt dat ik er klaar voor ben. ─ Klaar voor wat? ─ Klaar om mijn levensweg zelf te bepalen. Simon reed tot voor het hotel waar Nathan logeerde. Nathan stapte uit de auto en bedankte hem. Voor hij afscheid nam, deed Simon hem een voorstel. ─ Er is nog een zolderkamer vrij bij mij thuis. Van daar zou je elke dag kunnen meerijden naar het werk. ─ Dank u voor het aanbod. Ik zal erover nadenken en laat het u deze week weten. 47

Nathan wachtte tot het einde van de week om te zien hoe de zaken zouden gaan evolueren op zijn werk. Tijdens het weekend verhuisde hij naar het huis van Simon en Moshe. Hij maakte er ook kennis met de moeder van Moshe en werd snel aanvaard. Tijdens de maanden die volgden, kreeg Nathan steeds meer verantwoordelijkheid van Simon. Hij trok veel op met Moshe en specialiseerde zich in het aankoopbeleid.

48

Sein

Om de drie maanden reisde Nathan met Simon mee naar Azië om kleding in te kopen. Zo kreeg hij de kans om India, Pakistan en Bangladesh te bezoeken. Moshe reisde niet graag mee en was alleen naar Bangladesh meegegaan. Nathan echter keek altijd enorm uit naar die verre reizen. Ze waren van korte duur en eigenlijk te kort om zich goed een beeld te vormen van de plaatselijke culturen, maar toch slaagde Nathan er altijd in om samen met Simon vreemde zaken te ontdekken. Nathan maakte verschillende keren zeer eigenaardige dingen mee. Zo werd hij verscheidene keren aangestaard en soms ook door iemand of door enkelingen gevolgd. Wanneer Simon naar de reden vroeg waarom ze Nathan volgden, kreeg hij geen duidelijk antwoord. Sommigen zeiden dat Nathan een beschermer was. Anderen zagen in hem dan weer een heilige. Nu reisde Simon al lang naar Azië. Hij was het gewoon om aangeklampt te worden door vreemden met sterke verhalen. In het begin relativeerde Simon het dan ook allemaal en zei zelfs lachend dat het goed was voor de business. Maar na een tijd zou ook hij toegeven dat wat plaatsvond ongewoon en zelfs mysterieus was! Simon wist dat spiritualiteit een grote rol speelde in het leven van de mensen in dit werelddeel, maar in de drie landen die hij samen bezocht met Nathan, hadden er zich toch wel opmerkelijke taferelen afgespeeld. Op verschillende plaatsen waren kinderen, soms ook ouderen, spontaan naar Nathan gekomen om hem drinkwater te brengen. Dat gebeurde zonder dat daar enige aanleiding toe was. Als Simon de kinderen naar hun beweegredenen vroeg, gaven ze geen antwoord. Ze glimlachten vriendelijk, bekeken Nathan wanneer hij dronk en gingen dan weer weg. Voor Nathan was de link met het water natuurlijk niet nieuw, maar hij vond het verbazingwekkend dat die link ook werd gemaakt door mensen die hij nooit gezien had. Wat Nathan vooral zou onthouden van zijn reizen in Azië was dat de mensen die hem hadden benaderd blijkbaar iets van hem verwachtten. Niet dat ze meteen iets van hem verlangden. Het was eerder een verwachting, alsof ze wisten dat er iets op komst was. 49

De eerste reis ging naar Mumbai in India, een stad die een grote indruk op Nathan zou gaan maken, vooral door de massa mensen in de straten en op de markten. Op de tweede avond van hun verblijf in Mumbai waren Nathan en Simon naar Colaba gegaan, een district in het zuidelijke deel van het schiereiland. Ze zaten buiten te eten in een klein restaurant aan het water toen een man naar Nathan toekwam. De man had zwart glimmend haar en donkere ogen. Hij zag er netjes uit, droeg een lang wit hemd op een witte broek en bruine sandalen. Zijn donkere huid was in fel contrast met zijn spierwitte kleren. Hij sprak Nathan aan in het Hindi: ─ Ken je al je hogere missie? Naast hun tafel zat er een groep jonge studenten. Een van de meisjes uit de groep zag wat er gebeurde en vertaalde de woorden van de man voor Nathan. ─ Waarom denkt die man dat ik een hogere missie heb? vroeg Nathan. Het meisje trad verder op als vertaalster. ─ Vanwege je natuurelement… Simon vond het optreden van de man bizar en vroeg zich af wat zijn bedoelingen waren. ─ Wat is volgens jou zijn natuurelement? ─ De onuitputtelijke bron van de aarde! Niemand werd echt wijzer van deze woorden. Simon merkte ook dat Nathan er ongemakkelijk van werd en vroeg de man om hen met rust te laten. De man gehoorzaamde braaf en wandelde verder. Nathan en Simon bleven hem in het oog houden. Een eindje verder stopte de man en draaide hij zich om, om Nathan een laatste keer aan te kijken. Hij plaatste zijn handpalmen tegen elkaar, voor zijn borst, boog diep voorover en liep daarna gewoon verder. Nathan wist niet goed wat hij hiervan moest denken. Simon zag dat het Nathan in de war had gebracht en waarschuwde hem voor bedriegers. ─ Sta steeds open voor alle mogelijkheden maar blijf ook steeds alert voor wie slechte bedoelingen zou kunnen hebben. ─ Hoe kan je een onderscheid maken tussen wie oprecht is en wie niet? ─ Oprechtheid en bedrog zijn niet eigen aan mensen. Elk mens is soms eerlijk en soms een bedrieger. ─ Bedriegen we dan allemaal soms? 50

─ Wanneer we een ander beeld van onszelf trachten te geven dan wie we echt zijn, bedriegen we. Dat doen we allemaal, sommigen vaker dan anderen. ─ Hoe kan je dan weten wanneer iemand wel oprecht is? ─ Door je niet te focussen op zijn woorden of zijn daden maar op zijn ware intenties! ─ Zijn de grootste bedriegers niet juist diegenen die hun ware intenties het best kunnen verbergen? ─ Dat klopt. Zij hebben van het bedriegen zodanig een gewoonte gemaakt dat ze er zichzelf niet meer bewust van zijn wanneer ze bedriegen! Nathan bleef even stil in de verte staren. Iets later had hij nieuwe vragen. ─ Denk je dat die man mij wilde bedriegen? ─ Om dat zeker te weten, beschik ik over te weinig informatie. Mocht hij dat van plan zijn geweest, dan heb ik hem daar niet de kans voor gegeven. ─ Die man sprak dus misschien de waarheid? ─ Ik denk wel dat hij gelooft wat hij zei, maar zoals je weet, neemt de waarheid net als water de vorm aan van de vaas waarin het wordt gegoten. ─ Hadden we niet langer naar hem moeten luisteren? ─ Ik zag dat hij jou in de war had gebracht en op zulke momenten zijn we gemakkelijk te beïnvloeden. ─ Ik was er inderdaad sterk van onder de indruk! ─ Wees gerust, als die man oprecht was, zal de betekenis van zijn woorden nog wel duidelijk worden. Tijdens de tweede reis had zich een andere eigenaardige situatie voorgedaan. Deze vond plaats in Karachi, in het zuiden van Pakistan. Op de laatste dag van hun trip was Nathan in het gezelschap van Simon en drie zakenpartners. Het was toen zeer warm en vochtig en er werd een uitstapje gemaakt naar het eiland Manora, niet zo ver van Karachi. Op het eiland was het weer iets aangenamer dankzij een lichte bries. Het was er die dag wel heel druk. Blijkbaar hadden veel inwoners van Karachi besloten om naar het eiland af te zakken om af te koelen. Het gezelschap bezocht een plaatselijke markt toen opeens twee oudere mannen op Nathan af stapten. Beide mannen leken op elkaar met hun witte baarden en hun platte muts. Ze droegen allebei een beige hemd met daarover een mouwloos donkerbruin gilet. De twee mannen hadden Nathan al van ver opgemerkt en waren door het volk heen 51

rechtstreeks naar hem toe gestapt. De eerste man ging recht voor Nathan staan. Hij legde zijn handen op zijn schouders en sprak hem aan in het Urdu: ─ Heb geduld, alstublieft! Samir, een van de drie zakenpartners, stond al de hele tijd naast Nathan en had de scène ook opgemerkt. De rest van de groep was zich van niets bewust geweest en was verder gewandeld. Samir begreep niet wat de oude mannen van Nathan wilden en vroeg aan de man om te herhalen wat hij net gezegd had. De man sprak hem aan: ─ Vraag hem om geduldig te zijn! Samir vertaalde voor Nathan: ─ Hij zegt dat je geduldig moet zijn. ─ Geduldig voor wat, voor wie? Samir vertaalde opnieuw: ─ Geduld voor de onwetendheid van ons allen! Samir vertrouwde het niet zo. Hij zag dat Simon en de twee andere zakenpartners al niet meer te zien waren en stelde aan Nathan voor om verder te wandelen. Wanneer ze afscheid wilden nemen, vroeg de tweede man aan Samir nog iets te vertalen: ─ Zeg dat hij dapper moet zijn en dat hij er op die manier in zal slagen om ons de weg te wijzen. Samir vertaalde dat laatste ook aan Nathan en voegde eraan toe dat hij helemaal geen weet had van wat de man bedoelde. Ze namen afscheid en wandelden verder. Nathan zweeg. Deze gebeurtenis had hem alweer in de war gebracht, net als toen in Mumbai. Brachten die mannen een belangrijke boodschap of waren het bedriegers. Nathan en Samir haastten zich om de rest van de groep in te halen. Samir vond wat er net was gebeurd zeer vreemd en ondervroeg nu Nathan: ─ De tweede man sprak over de weg wijzen. Wat bedoelde hij daarmee? ─ Spijtig genoeg begrijp ik er niet meer van dan jij. Samir was niet echt tevreden met Nathan‟s antwoord, maar drong niet meer aan. Iets later vroeg Nathan: ─ Wat betekent “geduld” voor de mensen hier? ─ Van mijn oom weet ik dat geduld dient om fouten van anderen te begrijpen! ─ Van mijn vader weet ik dat fouten van anderen ons de weg wijzen! 52

Beide mannen liepen alweer verder. Eenmaal terug bij Simon vertelde Nathan wat zich had afgespeeld. Simon luisterde aandachtig en fronste zijn wenkbrauwen. ─ Als wat deze mannen hebben gezegd en wat die man toen in Mumbai zei, waar is, kan het niet anders dan dat je over een ongewone begaafdheid moet beschikken! In India had Nathan al aangevoeld dat wat er was gebeurd wel een teken kon zijn. Na wat zich nu hier in Pakistan had afgespeeld, was het voor Nathan nog duidelijker dat beide gebeurtenissen tekens waren. Hij trachtte er een betekenis aan te geven! Nathan wilde het allemaal zo rationeel mogelijk opnemen en kritisch blijven. Maar hoe hij het ook bekeek, hij kon geen zinnige verklaring geven aan deze gebeurtenissen. Het bleef voorlopig dus een groot raadsel. De derde en vreemdste situatie deed zich voor tijdens zijn verblijf in Bangladesh. Het land beleefde toen net een onwaarschijnlijke overstroming. Een cycloon had een vloedgolf veroorzaakt waardoor het zeewater grote delen van het land had overspoeld. Tijdens de laatste nacht van hun verblijf had het ook nog eens zwaar geregend waardoor beken en rivieren buiten hun oevers waren getreden. Nathan logeerde met Simon en Moshe in een hotel in Dhaka. Ze verbleven op de hoogste verdieping van het hotel waardoor Nathan vanuit zijn kamer een panoramisch zicht had op de hoofdstad. Wanneer hij die ochtend zijn raam opende, kon hij goed zien wat voor een ravage het water aangericht had. Dhaka was een enorme modderpoel geworden. Veel mensen waren geïsoleerd geraakt en hadden hun bezittingen verloren. Overal heerste paniek en werd er door elkaar heen geroepen. Op een bepaald moment ging Nathan‟s aandacht naar het platte dak van het gebouw recht tegenover hem. Bovenop het dak was er een oude dame te zien. Ze zat op een stoel en keek hem recht in de ogen. De vrouw had een gerimpeld gezicht en droeg een lang versleten kleed vol modder. Ze moest door de modderige straten zijn gestapt, wat Nathan deed vermoeden dat ze daar niet woonde. Ze bleven naar elkaar kijken tot Nathan er zich ongemakkelijk bij voelde. Op dat ogenblik klopte Moshe op zijn deur. Nathan draaide zich om en deed open. Moshe zei dat ze zich snel moesten klaarmaken omdat het, door de staat van de wegen, niet gemakkelijk zou zijn om op tijd op de luchthaven te geraken. Nathan maakte zich snel klaar zonder nog belang te hechten aan de oude vrouw. Toen hij naar beneden ging, waren Simon en Moshe aan het ontbijten. Hij zette zich aan tafel en bestelde zijn ontbijt. 53

Simon zei dat hij vreesde dat het moeilijk zou worden om de luchthaven te bereiken. Wanneer de taxi aankwam, vertrokken ze meteen. De beelden die Nathan toen te zien kreeg, zouden hem voor altijd bijblijven. De straten waren allemaal modderwegen geworden. De auto‟s konden amper vooruit en overal riepen mensen om hulp. Meerdere malen werd de taxichauffeur gemaand om te stoppen. Nathan had het moeilijk bij het zien van zoveel ellende en richtte zich tot Simon: ─ Waarom kan de natuur zo zinloos wreed zijn? ─ Het is niet omdat de natuur wreed is dat het ook zinloos is! ─ Wat voor zin kan dit hebben? ─ Zoals bij elke ramp gaat het hier ook om de verandering die het met zich mee zal brengen. ─ Welke verandering? ─ Tijdens rampen kunnen mensen eigenschappen ontwikkelen als moed, compassie en relativeringsvermogen! De taxi reed verder. Nathan had het moeilijk om net als Simon alles te relativeren. ─ Kunnen wij niets doen om te helpen? ─ Nu niet zoveel nee, antwoordde Simon. ─ Nu niet? Is het niet juist nu dat ze onze hulp nodig hebben? ─ Na elke ramp volgt er stilte en kan iedereen voor zich nagaan wat hij geleerd heeft! Een heel eind verder slipte de taxi en kwam hij naast de weg terecht. Het gezelschap stapte uit om de auto terug op de weg te duwen. Na enkele minuten slaagden ze daarin. Net toen Nathan als laatste in de auto wilde stappen, gebeurde er iets vreemds. De vrouw die hij op het dak had gezien, stond nu alweer voor hem. Ze keek hem aan en nu glimlachte ze. Nathan glimlachte uit beleefdheid terug, stapte in de auto en deed de deur dicht. Hij vroeg zich af hoe het kwam dat die vrouw eerst bij zijn hotel was geweest en nu hier. Hij trachtte ook te begrijpen hoe ze zo snel hier was gekomen. Was het een nieuw teken? Moest hij iets doen? Voordat hij een beslissing kon nemen, reed de taxi alweer verder. Een uur later kwamen ze aan op de parking van de luchthaven. De trip was al bij al meegevallen en ze waren zelfs nog ruim op tijd. Nadat Simon, Moshe en Nathan hadden ingecheckt voor hun vlucht liepen ze naar de terminal van de luchthaven. De rijen waren lang en de zitplaatsen bijna allemaal bezet. Simon kocht een krant en ging rustig zitten. Nathan en Moshe besloten om te gaan 54

wandelen. Op een bepaald moment zag Nathan alweer dezelfde oude vrouw. Het was nu de derde keer. Nathan vroeg zich af of zij ook had ingecheckt of men haar gewoon had doorgelaten. De vrouw ging zitten en keek hem alweer glimlachend aan. Nathan begreep het niet maar was er nu helemaal van overtuigd dat de oude vrouw daar voor hem was gekomen. Hij legde aan Moshe uit dat het de derde keer was deze morgen dat hij die vrouw zag. Ook Moshe was nu nieuwsgierig. De jonge mannen liepen naar de vrouw toe om haar te vragen of ze Nathan volgde. Aangezien ze enkel Bengaals sprak, zocht Moshe iemand die ook Engels begreep. Iets verder vonden ze een man die graag het volledige gesprek wilde vertalen. Moshe herhaalde zijn vraag: ─ Ben je Nathan aan het volgen? De vrouw antwoordde zeer rustig nog steeds met dezelfde glimlach: ─ Ja, dat klopt. Nathan keek op, maar echt verbaasd was hij niet: ─ Blijf je mij ook volgen als ik straks naar Europa terugvlieg? ─ Je zult nog veel moeten reizen, je bent nog maar aan het begin. ─ Het begin van wat? ─ Het begin van je zoektocht! ─ En wat zoekt hij dan? wilde Moshe weten. ─ De juiste richting voor ons allemaal. ─ De juiste richting? vroeg Moshe. Waarheen is dat dan? ─ Dat zal hij ooit weten en dan zal hij dat aan iedereen meedelen! Nathan luisterde en wist helemaal niet wat hij hiervan moest denken. Dezelfde vragen als in India en Pakistan kwamen in hem op. Trachtte die vrouw hem te bedriegen? Zag die vrouw iets wat hij zelf niet zag? Wilde ze hem iets duidelijk maken? Nathan en Moshe keken naar Simon die verderop zat. Simon las nog steeds zijn krant en had niets gemerkt. De vrouw keek Nathan lief aan en legde haar hand op zijn gezicht. Nathan vroeg de man om nog verder te vertalen. De man was nu zelf ook nieuwsgierig geworden en wilde dat met plezier doen. ─ Kan je haar vragen waar ik de juiste richting zal vinden? ─ Pas op, laat je niet door haar beïnvloeden, merkte Moshe op. ─ Maak je niet ongerust. Ik wil graag haar antwoord horen. ─ Je moet je door de stroming laten meevoeren, zei de oude vrouw. Het werd steeds moeilijker om te begrijpen wat de vrouw bedoelde. Moshe wilde weten waarom ze hem had gevolgd. ─ Kun je haar vragen waarom ze hier is? 55

─ Om mij beter het gevoel van hoop te kunnen herinneren, zei ze. ─ Waar heb je hoop op? vroeg Nathan. ─ Op jou! antwoordde ze ─ Wat betekent hoop voor jou? ging Nathan verder. ─ Hoop is proeven van toekomstig geluk! ─ Ben je zeker van wat je over mij denkt? ─ Ik ben van niets zeker, maar dat hoeft ook niet. Het gaat om wat ik voel als ik naar jou kijk. ─ Wat zie je precies, vroeg Moshe dan. En hoe wist je dat Nathan in dat hotel verbleef? ─ Ik heb Nathan gevolgd omdat hij over iets beschikt waar maar weinig mensen over beschikken. Nathan vroeg zich af wat die vrouw, die hij nooit eerder had gezien, over hem dacht te weten? ─ En waar beschik ik dan over? ─ Door wat je uitstraalt, hebben mensen je lief zonder dat je ze tracht te behagen. Dat is zeer zeldzaam. Mensen die dat hebben, zijn mensen die gestuurd worden met een hoger doel. Op dat moment werd de vlucht naar Parijs omgeroepen en moesten de passagiers zich gaan aanmelden. Nathan nam afscheid van de vrouw, bedankte de man en ging met Moshe naar Simon toe. In het vliegtuig trachtte Nathan zich elke uitspraak van de vrouw te herinneren. Deze gebeurtenis gaf alweer aan dat sommige mensen hem blijkbaar als uitzonderlijk zagen en ook met een zekere voorbestemming. Alleen wist hij helemaal niet welke. Moshe en Nathan bespraken het voorval met Simon die ook de gebeurtenissen van Mumbai en Karachi aanhaalde. Maar ook Simon kon er geen zinnige verklaring aan geven. Toen Simon iets later in slaap viel, fluisterde Moshe tegen Nathan: ─ Ik weet wie jou kan helpen. Nathan wist dat Moshe gewacht had tot Simon sliep om hem aan te spreken. ─ Zeg het mij maar. ─ Ik ken een vrouw die dingen kan zien die anderen niet zien. ─ Een waarzegster? Vroeg Nathan. ─ Stil! Mijn vader mag er niets van weten. ─ Waarom niet? ─ Hij vindt zulke mensen gevaarlijk. ─ Waarom vindt hij dat? ─ Hij zegt dat zulke mensen er hun beroep van hebben gemaakt anderen in hun macht te krijgen. 56

─ Ben jij dan niet bang? ─ Nee, integendeel. Ik zie die vrouw regelmatig en veel van wat ze zegt, is al uitgekomen. ─ Laat me erover nadenken, ik laat je nog weten of ik erheen wil of niet. Bij elke terugkeer uit Azië belde Nathan naar zijn vader om zijn ervaringen mee te delen. Ook Mauro had op deze bizarre gebeurtenissen niet meteen een antwoord. Hij gaf Nathan de raad om al zijn interessante ervaringen op te schrijven wanneer ze nog fris in zijn geheugen zaten. Vervolgens moest hij trachten eventuele verbanden te leggen. Na het laatste voorval in Bangladesh vroeg Nathan aan Mauro of het interessant zou zijn om naar een waarzegster te gaan. ─ Zou een waarzegger meer duidelijkheid kunnen scheppen? ─ Niemand beschikt over meer informatie over jezelf dan jijzelf! reageerde Mauro. ─ Kan het kwaad om een waarzegster te gaan bezoeken? ─ Het kan alleen kwaad voor mensen die zich helemaal niet bewust zijn van hun innerlijke kracht. Zij kunnen gemakkelijk gemanipuleerd worden. ─ Wat kan er gebeuren? ─ In het beste geval trachten waarzeggers hun klanten afhankelijk te maken zodat ze blijven terugkomen en blijven betalen voor hun dosis goed gevoel. Ze zijn handelaars in goed gevoel. ─ En in het slechtste geval? ─ In het slechtste geval kunnen waarzeggers als overheersers optreden en volledige onderwerping verlangen en eisen. ─ Raad je het mij dan af? Mauro nam even bedenktijd. ─ Nee, je mag gerust gaan. Ik weet dat je sterk genoeg bent. Enkele dagen later ging Nathan samen met Moshe naar de waarzegster. Moshe had hem onderweg gewaarschuwd dat de vrouw vreemd zou kunnen overkomen en dat hij daar niet te veel aandacht aan moest schenken. Ze woonde in een klein huis in het “Quartier Mouzaïa” in het negentiende arrondissement. Het was al laat in de avond toen de jonge mannen bij haar aanbelden. De oude vrouw die voor hen open deed, droeg een lang paars gewaad en opvallende juwelen. Nathan merkte dat Moshe hier regelmatig langskwam en dat hij de vrouw goed kende. Ze stapten binnen en stonden in de voorplaats, een kamer waar te veel meubels bij 57

elkaar stonden en die enkel verlicht was met kaarsen. Nathan voelde zich daar niet erg op zijn gemak. ─ Ik heb iemand meegebracht, zei Moshe tegen de vrouw. Nathan begreep dat Moshe de vrouw niet op de hoogte had gebracht dat hij zou meekomen. ─ Goedenavond, mevrouw. Aangenaam. Ik ben Nathan. De vrouw keek naar Nathan en zei enkele seconden niets. ─ Kun je tijd voor hem vrijmaken? vroeg Moshe. Wanneer de vrouw iets trachtte te zeggen, leek het alsof ze geen stem meer had. De vrouw voelde zich zwak en moest gaan zitten. Moshe en Nathan keken elkaar kort aan en hielpen haar toen op een stoel plaats te nemen. Op tafel stonden een fles water en een glas. Nathan nam het glas en vulde het. Daarna knielde hij naast de vrouw en gaf het haar. De vrouw keek Nathan aan, nam het glas met twee handen, dronk en kon dan weer praten: ─ Ik voel me niet goed. Het zal me vandaag niet lukken. Moshe was teleurgesteld maar vooral verbaasd. ─ Kun je misschien een sessie doen? Nathan is speciaal voor jou naar hier gekomen. De vrouw bleef Nathan aankijken. ─ Waarom heeft Nathan mij nodig? Moshe kon niet meteen een gepast antwoord geven. ─ Ook hij wil graag dingen weten. De vrouw wendde haar blik niet af maar bleef Nathan aanstaren. ─ Nathan zal alles te weten komen wat hij moet weten. Moshe begreep haar gedrag niet. Zo had hij haar nog nooit gezien. Hij drong aan. ─ Hij wil zich ook beschermen tegen mensen met kwade bedoelingen. ─ Nathan heeft al bescherming, een uitzonderlijke bescherming zelfs! Nathan voelde dat de vrouw zich door hem ongemakkelijk voelde en wilde weggaan. ─ Ik dank u voor uw tijd en verontschuldig mij voor het ongemak. Nathan gaf Moshe een teken dat hij alvast naar buiten ging en liep toen naar zijn auto. Hij nam plaats en dacht na over wat er zich zonet had afgespeeld. Waarom had de vrouw ineens geen stem meer? Waarom had ze hem niet willen ontvangen? Wat bedoelde ze toen ze zei dat hij al beschermd was? Hij had gehoopt om hier antwoorden te vinden. Nu had hij alleen maar nog meer vragen. Toen Moshe naar buiten kwam leek hij erg in de war te zijn. 58

─ Denk je dat ik iets verkeerds heb gedaan daarbinnen? vroeg Nathan. ─ Nee, maar dit is wel heel raar. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. ─ Heeft ze nog iets gezegd na mijn vertrek? ─ Ze heeft gevraagd om je niet meer naar hier te brengen. Op de terugweg waren ze allebei stil.

59

Oprechtheid

Een paar maanden later gebeurde er iets zeer onaangenaams in de zaak van Simon. Net nadat er een grote geldsom was ontvangen, werd de brandkast leeggehaald. Moshe beschuldigde Nathan. Hij gaf aan dat er slechts drie personen de code kenden; zijn vader, hijzelf en Nathan. Nathan maakte duidelijk dat hij het niet was geweest. Het kwam tot een discussie tussen hem en Moshe waar alle werknemers getuige van waren. Simon werd opgebeld en kwam meteen naar de zaak. Simon zei dat hij zowel naar het verhaal van Moshe als naar dat van Nathan zou luisteren en voegde eraan toe dat wie onschuldig was, zich geen zorgen hoefde te maken. Hij zou achter de waarheid komen. Simon vertrok uit de zaak met zijn zoon en zei tegen Nathan dat hij op hem moest wachten en dat hij onder geen beding de zaak mocht verlaten. De uren gingen voorbij. Nathan hoopte dat Simon zich niet zou vergissen door hem ten onrechte te beschuldigen. Het kon niet eenvoudig zijn om een keuze te maken tussen de oprechtheid van je zoon en die van een werknemer. Het waren moeilijke momenten. Nathan trachtte zich ervan te overtuigen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Simon had vaak genoeg kunnen opmerken hoe eerlijk Nathan was. Wat Nathan vooral stoorde, was dat Simon zich nu ging afvragen of hij hem niet te veel vertrouwen had gegeven. Na een poosje maakte hij zich al minder zorgen. Ook al zou Simon een verkeerde inschatting maken, Nathan wist dat hij zichzelf niets kon verwijten. Het zat Nathan wel dwars dat Simon zich hoe dan ook diep gekwetst moest voelen. Of nu zijn zoon de dader was of Nathan, het verdict zou alleszins pijnlijk zijn. Het was al laat in de namiddag toen Simon terugkwam. Hij riep meteen alle werknemers bij elkaar. Er heerste grote spanning. Niemand was er gerust op. Toen iedereen verzameld was, zei Simon dat ze naar huis mochten vertrekken en dat ze vrij kregen tot maandag. Verschillende werknemers stelden Simon vragen. Ze vreesden voor hun baan. Simon beantwoordde geen enkele vraag en vroeg Nathan om hem te volgen naar zijn kantoor. Na het vertrek van de werknemers was de rust teruggekeerd. Toen Nathan het kantoor van Simon binnentrad, zat hij op zijn stoel. Hij keek 60

naar buiten. Er hing een ijzige stilte in het kantoor. Nathan wist niet wat hij moest verwachten. Hij nam een stoel en ging zitten. ─ U wilde me spreken? Op dat moment draaide Simon zich naar Nathan. Nathan kon zien dat de ogen van Simon rood en vochtig waren. Hij sprak met een geëmotioneerde stem. ─ Je hoeft me niets te zeggen. Ik weet wat ik moet weten. ─ Weet u waar het geld naartoe is? ─ Het is niet de eerste keer dat er geld verdwijnt. Nog voordat jij hier begon te werken, had ik al vermoedens. Ik heb nog getracht om het recht te zetten, maar het is alleen maar erger geworden. Nathan wist niet goed wat te zeggen. Hij wilde de pijn van de oude man verzachten. Enerzijds was hij blij dat hij zelf niet beschuldigd werd, maar anderzijds voelde hij zich machteloos. Hij zat voor een man die hij ontzettend liefhad en die op dit moment enorm veel pijn voelde. Hij was opgelicht door zijn eigen zoon. Nathan zei gewoon wat hij op dat moment dacht. ─ Ik begrijp Moshes gedrag niet. Hij heeft altijd alles gekregen. Hij bezit op jonge leeftijd al meerdere huizen en heeft genoeg spaarcenten voor de rest van zijn leven. ─ Moshe is vergeten dat hij met niets werd geboren en dat hij alles van het leven gekregen heeft. Blijkbaar heb ik hem dat niet kunnen leren. Nathan zag dat Simon, naast zijn ontgoocheling, ook nog eens gekweld werd door schuldgevoel. ─ U heeft hem alles gegeven wat een vader kan geven. Voelt u zich nu verantwoordelijk voor zijn gedrag? ─ De opvoeding die hij kreeg, maakte van Moshe wat hij vandaag is. ─ U mag geen schuldgevoel hebben. Ik heb gezien hoe goed u was voor hem. Nathan was nu niet meer zo kwaad op Moshe om zijn valse beschuldigingen maar eerder om het verdriet dat hij zijn vader aandeed. ─ De laatste jaren kon ik niet meer tot Moshe doordringen. Weet je, Nathan, we kennen elkaar nog niet zo lang en toch had ik meteen een hechtere band met jou dan met mijn eigen zoon. Dat weet Moshe ook, vandaar zijn afgunst. ─ Ik weet het en ik wilde het er vaak met hem over hebben, maar hij ontkende het steeds. Daardoor is zijn jaloezie steeds groter geworden. 61

─ Al was dat niet de aanleiding tot de diefstal. Moshe heeft al eerder gestolen. ─ Waar is hij nu? ─ Hij is vertrokken en laat mij met het grootste verdriet achter. ─ Niet het grootste, want hij kan het nog goedmaken. Mocht hij er niet meer zijn, dan zou het een nog groter verdriet zijn! ─ Het is beter iets moois te verliezen dan het nooit te hebben gehad. Zou hij als een eerlijke zoon vandaag zijn overleden, dan zou ik mooie herinneringen aan hem hebben overgehouden. ─ Die herinneringen zijn er nu toch ook, dat kan niemand u ooit afnemen! ─ Moshe heeft een wolk van verdriet geblazen over het verleden. Als je eenmaal twijfelt aan iemands oprechtheid, verandert je kijk op alle momenten die je samen hebt beleefd! Verraden worden door je kind is pijnlijker dan hem te zien heengaan. ─ Kan je hem vergeven? ─ Ik kan nu niet anders dan op een andere manier naar hem kijken. ─ Kan hij het ooit nog goedmaken? ─ Ik weet het niet maar daarvoor zou hij oprecht spijt moeten betuigen. En dan nog! ─ Hoe kan je weten of iemand oprecht spijt betuigt? ─ Dat proces kan je enkel merken aan de hand van daden. ─ Hoe kan je weten of daden oprecht zijn? ─ Door de tijd zijn werk te laten doen. Onze daden bepalen ons veel meer dan dat wij onze daden bepalen. Nathan herinnerde zich dat zijn vader hem iets gelijkaardigs had gezegd en trachtte nu de situatie zo goed mogelijk te analyseren. ─ Ik zou haast gaan denken dat je te goed voor je zoon bent geweest? Simon keek naar Nathan. ─ Denk je dat ik te goed ben geweest voor Moshe? ─ Dat zou de enige fout geweest kunnen zijn, als dat al als een fout gezien mag worden. Simon keek opnieuw naar buiten. ─ Er is een oude spreuk die zegt dat als je omwille van je goedheid nooit bedrogen bent geweest, je dan ook nooit goed genoeg bent geweest! Simon en Nathan sloten de zaak af en reden samen naar huis. Eenmaal thuis aangekomen vertelde Simon‟s echtgenote dat Moshe zijn spullen had ingepakt en was vertrokken. Ook na het vertrek van Moshe bleef Nathan nog bij Simon werken. Hij kreeg 62

steeds meer verantwoordelijkheid en Simon, die wat ouder werd, trok zich geleidelijk aan terug. Simon en Nathan besloten om zich vanaf nu te richten op het exposeren van hun artikelen op handelsbeurzen. Zo waren ze aanwezig op belangrijke beurzen in Frankrijk en in de omliggende landen. De zaken gingen goed en ze realiseerden grote omzetten. Tijdens de winterperiode stonden Simon en Nathan eens op een beurs in Hamburg, in het noorden van Duitsland, een land dat Simon nauw aan het hart lag omdat hij er zijn vrouw had ontmoet. Ze was geboren en getogen in Berlijn. Op de laatste avond van de beurs keerden ze terug naar hun hotel om uit te rusten en spraken ze af om iets later in de stad te gaan eten. Simon was al eerder in Hamburg geweest en vond het een aangename stad. Bij aankomst in het centrum merkten Nathan en Simon dat er in de meeste restaurants veel mensen aanwezig waren. Ze hadden niet gereserveerd. Simon parkeerde de auto dicht bij de oever van de Elbe, de rivier die de stad in tweeën deelt en keek Nathan glimlachend aan. ─ Als we hier in de buurt blijven, kunnen we een tafel met zicht op het water vinden. ─ Zicht op het water? Ik denk dat we blij mogen zijn als we een vrije tafel vinden. ─ Dat zal alleen maar een kwestie van geduld zijn! Nathan herkende deze toon van Simon die, net als bij zijn vader, een bijzondere aandacht verkreeg. Simon en Nathan wandelden rustig voorbij de restaurants tot Simon halt hield. Hij keek omhoog en zag een groot raam op de bovenste verdieping. ─ Laten we hier naar binnengaan. Het uitzicht moet er fantastisch zijn! Nathan en Simon liepen naar binnen, begroetten de obers en gingen meteen naar de bovenste verdieping. Nathan zag dat beneden alle plaatsen bezet waren en vreesde dat er ook geen vrije tafel boven zou zijn. Eenmaal boven keken ze rond in de zaal en wat Nathan had gedacht bleek juist te zijn. ─ Spijtig dat er geen plaatsen meer vrij zijn, want het ruikt hier lekker! Simon zei even niets. Hij keek naar het uitzicht op de Elbe. ─ Het uitzicht is nog mooier dan ik dacht! ─ We zullen toch ergens anders heen moeten gaan, want alle tafels zijn bezet. ─ Ik zal het even navragen. 63

Simon liep naar een oudere ober en sprak hem aan. Nathan zag de ober met zijn hoofd schudden. Toch bleef Simon met hem praten en wees hem naar het raam. Enkele ogenblikken later riep de ober er een collega bij. Hij sprak even met hen en ze verdwenen uit de zaal. Simon kwam naar Nathan toe. ─ Doe je jas maar uit. ─ Gaan we hier wachten? ─ We hoeven niet te wachten. Het is al in orde. Terwijl Simon zijn zin afmaakte, zag Nathan de twee obers terugkomen met een kleine tafel die ze net voor het raam plaatsten. Vervolgens brachten ze twee stoelen. Nathan en Simon namen plaats. Nathan keek Simon aan die tevreden naar de mooi verlichte straten staarde aan de andere kant van de rivier. ─ Hoe wist je nu dat we in dit restaurant plaats zouden vinden? ─ Het leek me gewoon een goed idee om hier naar binnen te gaan. ─ Je krijgt het toch altijd voor elkaar! ─ Door de dingen aan te voelen, kan je ze in beweging zetten en zo je gedachten tot leven brengen! Nathan besefte nog maar eens hoe de levensvisie van Simon leek op die van zijn vader. ─ Mocht iedereen alleen goede gedachten koesteren, dan zou de wereld er beter uitzien, merkte Nathan op. ─ Dan zou iedereen eerst moeten weten wat goede gedachten zijn. ─ Dat lijkt me toch eenvoudig. ─ Niet iedereen gebruikt dezelfde kennis om na te gaan welke gedachten goed zijn. Velen verkiezen hun eigen kennis boven de hogere kennis. Nathan wist dat de hogere kennis niets anders was dan wat zijn vader de innerlijke kracht noemde en kreeg alweer bevestiging van de gelijkenis tussen Simon en zijn vader. ─ Waarom beseft niet iedereen hoe nuttig deze kennis wel is? ─ Omdat elk van ons andere prioriteiten stelt. ─ Is onze persoonlijke ontwikkeling niet voor iedereen van fundamenteel belang? ─ Ieder van ons heeft daar zijn visie over, afhankelijk van hoe het aangeleerd is. De ober was een jongeman met een donkere huidskleur. Hij kwam de bestelling opnemen. De gebeurtenissen die hierop zouden volgen, zouden een diepe indruk op Nathan nalaten. Naast Simon en Nathan zaten er enkele klanten, onder wie vooral een man opviel. Hij had een imposant postuur en voerde luidruchtig het 64

woord. Hij bleek een directeur te zijn die enkele van zijn personeelsleden voor een etentje had uitgenodigd. De directeur maakte aanstalten om opnieuw drank te bestellen en maakte zich boos omdat hij niet meteen bediend werd. De ober ergerde zich duidelijk aan het gedrag van de man maar bleef vriendelijk en antwoordde dat hij meteen terug zou komen. De ober bediende eerst Simon en Nathan, omdat ze het eerst aan de beurt waren, maar dat was niet naar de zin van de directeur. Toen de ober de bestelling van Simon en Nathan had opgenomen, liep hij terug naar de keuken. Op dat moment maakte de klant een opmerking over zijn huidskleur. Sommige mensen aan tafel lachten instemmend op deze opmerking. De anderen geneerden zich en reageerden passief. Nathan zag de ober zijn koelbloedigheid verliezen. De jongeman stapte resoluut op de man af. Nog voor Nathan het goed en wel besefte, haastte Simon zich om tussen de ober en de directeur te gaan staan. Simon greep de handen van de ober, keek hem recht in de ogen en sprak hem in het Duits aan: ─ Wie het eerst kwaad wordt, heeft altijd ongelijk. De ober keek verbaasd. ─ Jij hebt gemakkelijk praten. Weet je wel wat het is om dit soort vooroordelen steeds te moeten aanhoren. ─ Juist op zo‟n moment mag je niet vergeten hoe bijzonder je bent. Het zal je de kracht geven om hier niet aan toe te geven. Je moet dit zien als een opportuniteit om nooit meer gekwetst te worden door dit soort opmerkingen. ─ Hoe bedoel je? ─ Het gaat erom wie de macht heeft over je gevoelens. Beheers jij ze zelf of laat je ze door anderen beheersen? ─ Moet ik me dan zomaar laten beledigen? ─ Een fatsoenlijk mens beledigt niemand, een onfatsoenlijke mag je niet kunnen beledigen. Er was even een stilte. De ober dacht na over de woorden van Simon en bedaarde. De klant reageerde geamuseerd en maakte enkele opmerkingen die door Simon, maar nu ook door de ober, genegeerd werden. ─ Beschouw wat er nu gebeurt als een les, zei Simon. Als je ze leert, zal de pijn die je voelt zin krijgen en je sterker maken! Simon liet nu de handen van de ober los en sprak dan verder. ─ Je mag trots zijn op jezelf. Vanaf nu zal je steeds beter je gevoelens beheersen. 65

De ober had duidelijk begrepen wat Simon hem had helpen inzien en bedankte hem. Simon nam weer plaats aan tafel. ─ Mensen kunnen toch wreed zijn! zei Nathan. ─ Wat vooral van belang is, is dat we met onze gevoelens leren omgaan door ze te proberen beheersen! ─ Toch is het spijtig dat er zulke slechte mensen zijn! ─ Slechtheid is nooit eigen aan een persoon, alleen daden kunnen slecht zijn! ─ Beseffen ze dan niet hoeveel pijn ze anderen aandoen? ─ In een wereld zonder pijn of lijden zouden ook geen morele keuzes kunnen bestaan. ─ Zou het slechter zijn? ─ Het zou betekenen dat we, net als machines, geen vrije wil zouden hebben en dus geen mogelijkheid om te evolueren. Nathan dacht na en begreep dan precies wat Simon zei. ─ Als je het zo bekijkt, heeft pijn inderdaad een zekere zin, zei Nathan. ─ Het geeft ons de mogelijkheid om naar het goede en vreedzame te streven. ─ Denk je dat die man meende wat hij zei of wilde hij gewoon indruk maken? ─ Dat weet ik niet. Het is nu eenmaal zo dat cultuurverschillen mensen verdelen. Maar verscheidenheid in culturen kan mensen evengoed bij elkaar brengen. Simon keek door het raam naar het water. ─ Ik heb geleerd dat in steden die door grote rivieren worden gescheiden, grote verschillen heersen tussen hun bewoners. Je ziet dan vaak mensen die door die verschillen bevreesd zijn en zich afschermen, terwijl anderen juist interesse tonen en toenadering zoeken. ─ Waar komt die vrees vandaan? vroeg Nathan. ─ Vrees steunt vaak op onwetendheid! Velen beseffen niet dat de diversiteit tussen culturen juist datgene is wat onze kennis verrijkt. Nathan en Simon keken door het raam naar de stromende rivier. Door de reflectie van het licht leek het water springlevend. Simon vervolgde: ─ Kijk hoe het water stroomt en haar weg zal vinden naar de oceaan waar het weer tot een groter geheel zal behoren! Water stelt zich geen vragen over de aard van ander water, het stroomt overal door en vloeit steeds samen. 66

─ Zo moeten we inderdaad ook allemaal naar elkaar toestromen, mijmerde Nathan. Tijdens het diner bracht Simon Nathan op de hoogte van een belangrijk besluit. Hij zou na deze zomer zijn handel en vastgoed verkopen om het vanaf dan rustig aan te doen. Simon wilde samen met zijn echtgenote naar Miami verhuizen, dicht bij zijn zus die daar al meer dan dertig jaar woonde. Voor Nathan kwam dit nieuws niet helemaal onverwacht. Simon had al vaker gesproken over zijn wens om zich op zijn oude dag in Florida te vestigen.

67

Bewogenheid

Nathan stond voor een moeilijke keuze. Hij kon in Parijs blijven en zijn zaken verder zetten of verder reizen naar nieuwe bestemmingen en nieuwe uitdagingen. De daaropvolgende dagen hielp hij Simon met de verkoop van zijn eigendommen en met het zoeken van nieuwe banen voor de werknemers. Dankzij Simon‟s connecties verliep het vlot. Het vertrek van Simon naar de Verenigde Staten was gepland voor het begin van de winter. Zijn echtgenote was al eerder vertrokken. De nacht voor Simon‟s vertrek waren Simon en Nathan opgebleven. Toen alles was ingepakt, namen ze de tijd om rustig hun plannen te bespreken. Simon begon het gesprek. ─ Ik wil je in naam van alle werknemers bedanken voor je inzet van de laatste weken. Je hebt meer aandacht gehad voor hen dan voor jezelf. ─ Ik deed het voor jou, voor hen, maar ook voor mij. Ze hebben zich altijd goed ingezet. ─ Ik wil je ook bedanken voor wat je voor mij hebt gedaan, niet alleen de laatste weken, maar sinds je aankomst hier. ─ Ik heb genoten van alle momenten die we samen hebben doorgebracht. Ik heb ontzettend veel geleerd. Je was als een tweede vader voor mij. Simon was diep ontroerd door wat Nathan net had gezegd. ─ Ik weet dat je door mijn vertrek ook nieuwe keuzes zult moeten maken. Door de drukte van de laatste weken hebben we nog geen tijd genomen om daarover te praten. Heb je al beslist wat je gaat doen? ─ Ik vraag me af of ik je vertrek moet zien als een nieuw begin en moet verder reizen of dat er nog belangrijke zaken te leren zijn hier in Parijs. ─ Niemand anders dan jijzelf kan daar achter komen. Simon besefte dat dit een moeilijke keuze was voor Nathan. Hij wist natuurlijk wel waar Nathan naar op zoek was. ─ Om hogere kennis te vergaren, zijn er twee reizen nodig. De eerste in de uiterlijke wereld en de tweede in de innerlijke wereld. ─ Hoe kunnen we in de innerlijke wereld reizen? 68

─ Het zijn de avonturen die we in de uiterlijke wereld beleven die aanleiding geven tot onze reis in het innerlijke. ─ Ik zal goed over je woorden nadenken. ─ Mag ik je nog een gunst vragen? ─ Natuurlijk! ─ Wat de uitkomst van je keuze ook mag zijn, geef nooit je levensdoel op. ─ Wees gerust Simon. Ik kan hoogstens even verdwalen maar ik zal nooit opgeven. Al geef ik toe dat het gemakkelijker zou zijn, mocht ik mijn levensdoel al kennen. ─ Wel, hierop moet ik je weer het antwoord schuldig blijven. Maar ik ben lang genoeg in je gezelschap geweest om te weten dat je in staat bent tot iets unieks. Je hebt het vermogen om de hogere kennis als geen ander door te geven. De volgende ochtend bracht Nathan Simon naar de luchthaven, waar ze afscheid namen. Nathan was nu weer alleen net als zijn eerste dagen in Parijs. Hij bleef werken in de sector die hij kende. Het ging hem de eerste weken voor de wind maar ergens voelde hij een leemte. Hij verdiende goed en had al heel wat geld bij elkaar gespaard, maar hij maakte weinig nieuwe ervaringen mee en de dagen werden monotoon en saai. In de weken die daarop volgden, besteedde Nathan steeds minder tijd aan zijn professionele activiteiten. Hij had behoefte aan nieuwe sensaties en maakte kennis met het nachtleven. Nathan kwam regelmatig in dansclubs en casino‟s en vrij snel bestond zijn vriendenkring uit mensen uit het nachtleven. Nathan viel op door zijn sterke spreekvaardigheid. Mede door zijn aanleg en wat hij geleerd had van zijn vader en van Simon had hij het spreken tot een kunst verheven. In die periode leerde hij ten volle beseffen hoe groot de invloed van zijn woorden was. Zowat iedereen die met hem in contact kwam, wilde met hem bevriend worden. Vrouwen vielen voor zijn charme en mannen vertoefden graag in zijn gezelschap om mee de vruchten te plukken van zijn succes. Aanvankelijk was Nathan opgetogen over de nieuwe wereld die voor hem openging, maar vrij snel leek hij iets te missen. Hij doorzag hoe oppervlakkig zijn omgangen waren geworden en dat confronteerde hem steeds meer met zichzelf. In de lente vertrok Nathan voor een kort verblijf naar ZuidFrankrijk. Op de markt van Toulouse ontmoette hij de beeldschone Sophie. Hij zag haar in het fruitkraam waar zij aan het werk was. Ze had bruin haar, groene ogen en een heel innemende glimlach. 69

Nathan merkte meteen haar uitzonderlijke charme op. Nathan zag ook dat de oudere man, die met haar werkte, er koel en nors uitzag. Nathan vroeg zich af of hij haar vader of haar collega was. Toen de man het kraam verliet om lege kisten weg te brengen, greep Nathan zijn kans. Nathan en Sophie keken elkaar lang in de ogen en glimlachten. Van dichtbij kon Nathan nog beter de pracht van haar groene ogen bewonderen. Sophie was door zijn aanwezigheid even de kluts kwijt. Nathan koos wat fruit uit en maakte van de gelegenheid gebruik om rustig met haar een babbeltje te maken. ─ Uw collega is blijkbaar niet echt goed geluimd vandaag. ─ Niet anders dan op andere dagen. Hij is mijn baas. ─ Het moet niet gemakkelijk zijn om met hem samen te werken? ─ Na een tijd wen je eraan! ─ Gewoonte is een vreemd ding. Het houdt ons soms bij wat we haten! Nathan wist dat zijn woorden effect zouden hebben. Hij pakte nog twee groene appels vast en liet ze door Sophie wegen. ─ En wat zegt men over mensen die zich met de gewoonten van anderen bemoeien? glimlachte Sophie. ─ Dat ze geïnteresseerd zijn in de intenties van die mensen. ─ Het is niet altijd gemakkelijk om de ware intentie van mensen te kennen. ─ Het wordt gemakkelijker als je er genoeg tijd voor wilt vrijmaken! Sophie glimlachte opnieuw. Nathan had het voor elkaar gekregen om een afspraak te maken voor diezelfde avond. Hij nodigde haar uit om mee uit eten te gaan in de binnenstad. Daar leerden ze elkaar beter kennen. Het was snel duidelijk dat ze het samen ontzettend goed konden vinden. Sophie vertelde dat haar ouders vanuit Italië naar Frankrijk waren geëmigreerd. Haar vader was overleden toen ze nog jong was. Ze miste hem nog steeds heel erg. Nathan voelde aan dat ze daardoor onbewust hoopte om ooit een man te ontmoeten die dat gemis zou kunnen opvullen. Ze zouden elkaar die week elke avond zien. Een gespreksonderwerp dat vaak aan bod kwam was het maken van keuzes. Door haar gesprekken met Nathan realiseerde Sophie zich dat ze iets moest ondernemen waar ze meer voldoening uit kon halen. Een week later keerde Nathan terug naar Parijs en nodigde hij Sophie uit om mee te gaan. Ze viel helemaal voor Nathan en twijfelde niet lang. Enkele dagen later kwam ze in Parijs aan. In de 70

hoofdstad legde Sophie zich toe op haar hobby, beeldhouwen. Nathan had speciaal voor haar een atelier gehuurd. Daarnaast verzorgde ze zijn boekhouding. Nathan ging in die tijd vaak uit. Sophie hield minder van het nachtleven en ging dan ook maar zelden met hem mee. Ze was ervan overtuigd dat het voor Nathan slechts een kwestie van tijd zou zijn voordat hij zou inzien dat het nachtleven niets voor hem was. Op een dag kwam Nathan Sophie ophalen nadat ze was gaan shoppen. Sophie had nieuwe kleren gekocht en was ongeduldig om ze te laten zien. Toen ze in de auto stapte, merkte ze dat Nathan met zijn gedachten ergens anders was. Ze maakte zich niet meteen ongerust, dat overkwam hem wel vaker. ─ Gaat alles goed? vroeg ze. ─ Ja, het gaat wel. Sophie merkte dat Nathan niet de weg naar huis nam. ─ Waar gaan we heen? ─ Ik wil hier weg. Laten we een eindje rijden. Nathan nam de snelweg in westelijke richting. ─ Is er iets waarover je wilt praten? vroeg Sophie. Sophie maakte zich nu wel ongerust en dat merkte Nathan. Hij zette de wagen even aan de kant en gaf haar een kus. ─ Maak je niet ongerust, het heeft niets met jou te maken. Ik moet nadenken, rust maar een beetje. Nathan vertrok alweer. Zijn woorden hadden Sophie een beetje gerustgesteld. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en viel in slaap. Het was al laat geworden toen Nathan stopte bij een kustplaats aan de Atlantische kust. Toen Nathan de auto dicht bij de dijk parkeerde, werd Sophie wakker. ─ Waar zijn we? ─ Aan de grote bron van het leven, antwoordde Nathan. Nathan stapte uit, ging op een muurtje zitten en keek over het brede strand naar de zee. Sophie opende de deur en zag hoe de zon stilletjes onderging. De lucht zag er prachtig roze en blauw uit. Sophie ademde diep en liet de zeelucht haar longen binnendringen. ─ Waar zijn we precies? vroeg Sophie. ─ In Sables d‟Olonne, antwoordde Nathan. Nathan stond op en nam Sophie in zijn armen. Sophie bedacht dat ze waarschijnlijk nooit zo gelukkig was geweest als op dit moment. Ze liepen een winkel binnen. Nathan kocht een fles wijn, een kurkentrekker en twee bekers. Sophie hield ontzettend veel van Nathan en voelde zich helemaal veilig bij hem, alsof haar niets kon 71

gebeuren. Niemand was ooit in staat geweest om zo goed haar angsten weg te werken. Maar ze voelde dat er vanavond iets speciaals aan de hand was. Sophie kon maar moeilijk tot hem doordringen. Ze liepen op het zand en gingen dicht bij het water liggen. Nathan ontkurkte de wijn en schonk de bekers in. Sophie nestelde zich in zijn armen. Samen keken ze naar de horizon. ─ Spreek tegen mij, Nathan! ─ Ik tast in het duister! Sophie merkte aan zijn stem dat wat hem dwarszat ongetwijfeld belangrijk was. ─ Ik heb nooit iemand gekend die alles zo klaar en duidelijk ziet. Hoe kan je nu in het duister tasten? ─ Mensen luisteren inderdaad naar mij en nemen zowat alles aan wat ik hen vertel. Alleen weet ik zelf nog zo weinig. Ik verspil het talent dat ik heb gekregen. ─ Wat wil je nog meer weten? ─ Tot het vertrek van Simon leerde ik elke dag veel bij, maar sindsdien heb ik me alleen maar hoogmoedig gedragen. ─ Heb je spijt van bepaalde dingen? Nathan keek naar Sophie. ─ Wat voorbij is, is voorbij. Spijt heeft dus geen enkele zin. ─ Wil je dan iets veranderen? ─ Ik moet mijn reis vervolgen en nieuwe streken verkennen. Sophie zei eerst geen woord. Sinds de dag dat ze Nathan had ontmoet was ze bang geweest voor dit moment. Ze begreep dat Nathan afscheid nam van haar. Ze kon hem dat niet verwijten. Nathan had er nooit een geheim van gemaakt dat hij opnieuw zou gaan reizen. Sophie kende Nathan goed genoeg en ze wist dat zijn besluit al genomen was. Voorlopig was er dus geen plaats voor haar. Ze had zich altijd voorgenomen hem niet tegen te houden, want ze wilde hem zeker niet verliezen. ─ Nu ben jij diegene die stil is, zei Nathan. ─ Jij hebt me geleerd dat je nooit iemand mag beperken in zijn vrijheid. Ik wil je alle ruimte geven die nodig is voor je innerlijk welzijn. Na deze woorden barstte Sophie in tranen uit. Nathan nam haar in zijn armen en hielp haar de kracht te vinden om haar verdriet te overwinnen. Na enkele minuten lukte het haar. ─ Maakt het jou ook ongelukkig dat we afscheid nemen? vroeg Sophie. 72

─ Natuurlijk zal ik veel aan je denken, maar daar ben ik gelukkig om. ─ Hoe bedoel je? ─ Elkaar missen is ook een vorm van geluk! ─ Kom je ooit terug? Nathan keek in haar ogen en hield haar handen vast. ─ Sophie, ik zal steeds van je blijven houden, wat de toekomst ook moge brengen. Meer kon en wilde Nathan niet beloven. Dat begreep Sophie en moest daar nu vrede mee nemen. Opeens hoorden ze suizend de wind opsteken boven de zee. De wind waaide steeds sterker en deed het zand opwaaien. Nathan en Sophie stonden op en konden amper nog iets zien. Met veel moeite bleven ze overeind en verlieten ze het strand. Eenmaal terug op de dijk ging de wind opeens weer liggen, net zo plotseling als hij was komen opzetten. Nathan en Sophie vonden dit vreemd maar hadden er geen verklaring voor. Op weg naar de auto zagen ze dat de straten leeg waren. Alles was stil. Gek genoeg voelde Sophie zich net als de wind nu uitermate rustig. Ze stapten weer de auto in en keerden terug naar Parijs. Het werd een stille rit.

73

74

-3Wonderlijke Mysterie

75

76

Gewoonte

Enkele dagen later vertrok Nathan. Sophie bleef in het appartement in Parijs wonen. Nathan beloofde haar regelmatig te bellen zoals hij dat ook deed met zijn vader en met Simon. Nathan nam in zijn auto slechts wat kleding, enkele boeken en zijn notities mee. Hij reed via dezelfde weg die zijn vader nam wanneer ze naar ZuidSpanje reden. Die weg kende hij goed al was hij er nooit alleen naartoe gereden. De volgende middag was Nathan bijna in Andalusië aangekomen. Na een korte stop in de havenstad Cartagena besloot hij om langs de stranden ten westen van de stad te rijden. Eenmaal daar aangekomen, boekte hij een kamer met zicht op zee en viel er een poosje in een diepe slaap. In de namiddag werd hij wakker en bracht de rest van de dag door bij de zee. Zijn weerzien met de Middellandse Zee deed hem veel deugd. Hij voelde alle commoties van de laatste maanden wegvloeien en was er steeds meer van overtuigd dat hij de juiste beslissing had genomen door zijn reis te vervolgen. „s Avonds reed hij langs de kust op zoek naar een eetgelegenheid. Opeens kwam zijn auto in het zand vast te zitten. Hij trachtte los te komen maar zijn auto zakte alleen maar dieper in het zand. In de onmiddellijke buurt was er niets te bekennen behalve een oude motorhome, iets verderop gestationeerd. Nathan wandelde er naartoe om hulp te vragen. Bij het naderen van de motorhome merkte hij de Britse nummerplaat op. Hij zag een jongeman die vis aan het barbecueën was in het gezelschap nog een jongeman en twee jonge dames. Nathan herkende de lekkere geur van gegrilde sardienen. Hoe dichter hij bij de motorhome kwam, hoe sterker de geur werd. Nathan sprak ze aan: ─ Hallo, ik ben Nathan. ─ Fijn je te ontmoeten. Ik ben Charlie, zei de jongeman aan de barbecue. Charlie stelde meteen ook zijn vrienden voor: ─ Het meisje dat de tafel dekt is mijn vriendin Jessica. Degene die nu de wijn ontkurkt is Paul en naast hem zijn vriendin Lucy. ─ Aangenaam allemaal en mijn excuses voor het storen, zei Nathan. Ik heb autopech. Zouden jullie mij kunnen helpen? 77

─ Moet je ergens dringend naartoe? vroeg Charlie. ─ Nee, ik heb tijd. ─ Waar komt die haast dan vandaan? ─ Ik heb niet echt haast. ─ Het kwam zo over. Waar staat je wagen? ─ Je kunt de wagen van hier zien. Nathan wees naar de auto. Charlie keek er vluchtig naar en sprak dan verder: ─ Heb je al gegeten? ─ Nee, nog niet. Paul kwam er nu bij. ─ Kom ga maar aan tafel zitten. Nathan had wel zin in de gegrilde sardientjes maar wilde zich niet zomaar opdringen. ─ Jullie hebben vast geen rekening gehouden met een onaangekondigde gast. ─ Maak je geen zorgen, zei Charlie terwijl hij een emmer vol verse sardientjes liet zien. We hebben meer dan genoeg sardientjes. ─ En we vinden het leuk dat je er bent, drong Paul aan. Laten we nader kennis maken. ─ En wat je wagen betreft, op die plek zal die niet gauw verdwijnen, voegde Jessica eraan toe. Lucy kwam er nu ook bij. ─ Als je nog niet hebt gegeten, moet je nu toch wel ontzettend veel zin hebben in onze lekkere sardientjes, niet? Nathan was overtuigd van hun gastvrijheid. ─ Eerlijk gezegd, mijn maag rammelt. Als het jullie echt niet stoort, kom ik er graag bijzitten. Nathan ging aan tafel zitten en leerde het gezelschap kennen. Hij was gecharmeerd door hun vriendelijkheid. Na zijn verblijf in het jachtige Parijs was hij dit niet meer gewend. Tijdens het eten vertelden de jonge Engelsen hoe ze hier verzeild waren geraakt. Na hun studies waren ze uit Londen vertrokken voor een rondreis met hun motorhome. Ze waren ondertussen al op verschillende plaatsen voor langere tijd gebleven. De eerste plaats waar ze lang hadden verbleven was in ZuidFrankrijk, in de streek van Bordeaux. Daarna hadden ze Portugal uitvoerig verkend en aan de kust ten zuiden van de hoofdstad Lissabon gekampeerd. Vervolgens waren ze naar Andalusië gekomen. Eerst verbleven ze in Sevilla. Daar ontmoetten ze een zekere Pablo, iemand die hun leven ingrijpend zou veranderen. 78

Pablo was afkomstig uit het Zuid-Amerikaanse Colombia en had enkele jaren geleden een gemeenschap opgericht in Tarifa, een stadje dat helemaal aan het zuidelijkste puntje van Spanje ligt, recht tegenover Afrika. Sinds enkele maanden verbleef het viertal in die gemeenschap samen met nog een dertigtal mensen uit verschillende landen. Nathan liet hen uitvoerig aan het woord en luisterde met veel aandacht naar hun verhalen. ─ We hebben het alleen over ons en weten nog niets over jou, merkte Charlie op. ─ Wat zouden jullie graag willen weten? antwoordde Nathan. ─ Wat brengt jou hierheen bijvoorbeeld? vroeg Jessica. ─ Mijn nieuwsgierigheid! zei Nathan. ─ Jouw nieuwsgierigheid naar wat? wilde Paul weten. ─ Naar wat de moeite waard is om te weten! antwoordde Nathan. ─ En wat is voor jou de moeite waard om te weten? vroeg een nieuwsgierige Lucy. ─ Kennis die mijn leven zin geeft! repliceerde Nathan. De jonge Britten keken elkaar aan onder de indruk van de ongewone antwoorden van Nathan. Charlie voegde er nog iets aan toe: ─ Ik heb een vermoeden dat jij Pablo zou moeten ontmoeten. Op dat moment kwam er een kustwachter aangereden in een witte terreinwagen. Hij parkeerde deze naast de wagen van Nathan. Het zag er naar uit dat zijn probleem opgelost zou worden. Nathan had geleerd dat wanneer een oplossing zich spontaan aandient het goed is om na te gaan of er op dat zelfde ogenblik nog iets anders gebeurt. De kustwachter was verschenen toen Charlie het idee naar voren bracht om Nathan aan Pablo voor te stellen. ─ Ik zal jullie met plezier vergezellen wanneer jullie terugkeren naar Tarifa. De keuze van Nathan maakte hen duidelijk blij. Ze besloten om de volgende dag naar Tarifa te rijden. Nathan vroeg zich af of Tarifa alleen maar een tussenstop zou worden of na Parijs, een volgende verblijfplaats. Nathan stond op en liep samen met Charlie en Paul in de richting van de kustwachter. De man nam meteen het nodige materiaal uit zijn koffer, bond zijn terreinwagen aan Nathan‟s auto en trok hem in een ruk uit het zand. Hij was het blijkbaar gewend om auto‟s uit het zand weg te trekken. Nathan bedankte de kustwacht en liep samen met Charlie en Paul terug naar de motorhome. 79

─ Handig dat jij Spaans spreekt, zei Paul. ─ Mijn vader is afkomstig uit een dorpje hier niet ver vandaan. ─ Was je dan op weg daar naar toe? vroeg Charlie. ─ Ik ben vertrokken uit Frankrijk met het idee om eerst door Andalusië te reizen. Ik volgde de weg die ik vroeger met mijn vader nam maar ik heb eigenlijk helemaal geen specifieke eindbestemming. Ondertussen hadden de dames al een cake als nagerecht op tafel gezet. Er werd nog een fles wijn ontkurkt en tot diep in de nacht werd er gepraat. Nathan was geïntrigeerd door alles wat hij hoorde over de gemeenschap in Tarifa. Hij probeerde te begrijpen hoe vier jonge Britse studenten sociologie daar terechtkwamen. ─ Waarom hebben jullie besloten om jullie bij die gemeenschap aan te sluiten? ─ Je moet misschien eerst weten waarom we besloten hebben om deze reis aan te vangen, zei Charlie. ─ De beslissing om rond te reizen, zei Jessica, was voornamelijk het gevolg van onze afkeer van het routineleven dat de meeste mensen rondom ons leidden. ─ We wilden iets anders, bevestigde Paul. Bij de gemeenschap kan iedereen doen wat hij wil zonder dat daar negatief over wordt gedaan. ─ Ja, daar leven we in vrijheid, voegde Jessica. ─ Pablo tracht een andere vorm van samenleving te creëren, merkte Charlie op. ─ In die zin past het ook een beetje bij onze studie, zei Lucy. ─ Een andere vorm van samenleving? vroeg Nathan verbaasd. ─ Ja, een gemeenschap gebaseerd op een andere levensfilosofie, zei Paul met enige fierheid. Nathan keek nieuwsgierig. ─ Nathan, vind je ons naïef? wilde Jessica weten. ─ Integendeel, het lijkt me interessant, zei Nathan. Trouwens al mocht het naïef zijn, aan elke grote vooruitgang gaat steeds naïviteit vooraf. ─ We dromen in elk geval van een betere wereld, zei Charlie. ─ Een droom die we delen met de andere leden van de gemeenschap, zei Lucy. Mensen die overal vandaan komen en hetzelfde gedachtegoed koesteren. ─ Het is er echt gezellig en we leren er alle dagen veel bij, wilde Jessica nog kwijt. Nathan dacht even na en sprak dan Paul aan: 80

─ Paul, je sprak over een andere levensfilosofie. Wat bedoelde je daar precies mee? ─ Tja, ik weet niet hoe ik dat in het kort kan samenvatten. ─ Dat is niet zo eenvoudig uit te leggen, hielp Lucy. Het raakt alle aspecten van het leven. ─ We zorgen ervoor dat iedereen zich kan uiten, zei Jessica. ─ En we hebben eigen leefregels, zei Charlie dan weer. ─ Welke leefregels dan? vroeg Nathan. ─ De fondsen waarvan we leven bijvoorbeeld, antwoordde Charlie. We kopen goederen in Afrika in en verkopen die dan door aan het rijkere noorden. Zo houden wij ons afzijdig van het grote kapitalistische systeem. En we dragen ons steentje bij om de armoede te bestrijden. Paul wist nu ook beter wat hij moest zeggen: ─ Naast deze handelwijze heeft Pablo ook regels uitgewerkt die ons helpen om opnieuw de rust te ervaren, ver van de jachtige wereld. ─ Pablo weet als geen ander hoe de wereld in de greep is van stress, zei Lucy. ─ Zijn uiteindelijke doel is ons steeds de essentie van het leven aan te leren, zei Jessica op een rustige toon. ─ Hij leert ons bijvoorbeeld hoe we afstand kunnen nemen van materiële welstand, haalde Paul aan. ─ Wat vind jij ervan Nathan? wilde Charlie weten. ─ Het stemt tot nadenken. ─ Zeg maar gerust wat je ervan denkt, drong Jessica aan. ─ Ik wil er alvast meer over weten. Nathan merkte dat zijn toehoorders gespannen wachtten op zijn antwoord. Blijkbaar was zijn mening al van belang geworden. Hij sprak daarom met de nodige voorzichtigheid: ─ Zo te horen vindt ieder van jullie iets terug binnen de gemeenschap. Iets verrijkend en geruststellend. Na een korte stilte sprak hij verder. ─ Ik zou eigenlijk eerst een tijdje tussen jullie moeten vertoeven om goed op deze vraag te kunnen antwoorden. Met deze stelling ging Nathan naar zijn hotel. De volgende ochtend zouden ze samen richting Tarifa vertrekken. Terug op zijn kamer, dacht Nathan na over wat hij had vernomen. Hij stelde zich veel vragen over de gemeenschap die hij zou gaan ontdekken. Hij stelde zich er heel wat vragen bij. Wat voor iemand was die Pablo? Hoe kon hij in zo korte tijd mensen zo sterk beïnvloeden? Hoe zag het 81

leven in een dergelijke gemeenschap eruit? Nathan hoopte antwoorden te krijgen op al deze vragen. De volgende ochtend kocht Nathan brood, kaas en olijven en ontbeet samen met zijn nieuwe vrienden. Samen bespraken ze welke route ze zouden volgen. Er werd besloten om door het binnenland te rijden en een tussenstop te maken in de stad Granada. De groep had deze stad nog niet bezocht en was er wel nieuwsgierig naar. Nathan was hier al vaak samen met zijn vader geweest om oude vrienden te bezoeken. Na het ontbijt vertrok de groep in westelijke richting. Paul en Lucy stelden voor om met Nathan mee te rijden. Charlie en Jessica volgden met de motorhome. Op dit vroege tijdstip scheen de zon al fel. Bij het naderen van Granada, waren er tal van grotwoningen te zien. Het waren holtes in bergwanden die wit waren geverfd om ze gemakkelijker te herkennen. Nathan herinnerde zich dat zijn vader ooit over deze woningen had gesproken. Hij wist dat ze lang bewoond werden door zigeuners. Hij herinnerde zich dat de voorouders van zigeuners afkomstig waren uit India en dat ze zich lange tijd in Oost-Europa hadden gevestigd. Later verhuisden er grote groepen naar Frankrijk en Spanje op zoek naar een beter leven. Spijtig genoeg kregen ze een slechte reputatie en werden ze daardoor vaak uitgesloten. Ze woonden ook vaak buiten de stad of, zoals hier, in grotwoningen. Nathan informeerde Paul en Lucy hierover.

82

Daad

Plotseling moest Nathan heel hard remmen voor een kudde schapen en kon hij maar net op tijd de wagen tot stilstand brengen. Enkele ogenblikken later klonk er alweer een hard remgeluid. Het was Charlie die met de motorhome zelf ook maar net op tijd had kunnen stoppen. De wagens werden aan de kant van de weg gezet en iedereen stapte uit. De kudde schapen bleef er onbewogen bij staan. Er waren geen andere voertuigen te zien en er was geen herder te bekennen in de onmiddellijke omgeving. Nathan stelde voor om op zoek te gaan naar de herder. Charlie ging met hem mee terwijl de anderen bij de voertuigen bleven wachten. Na enkele minuten merkten Nathan en Charlie een oude man op. Hij zat op de grond en zag er troosteloos uit met het hoofd gebogen. Nathan en Charlie haastten zich er naartoe. Het gezicht van de man was verbrand door de felle zon. Hij droeg een versleten herdershoed en had vuile kleren aan. Nathan vroeg hem in het Spaans of het zijn kudde was die op straat was verdwaald. De herder keek even op maar zei niets. Nathan en Charlie zagen dat de man had gehuild en ze voelden medelijden met hem. Nathan sprak hem aan in het Spaans: ─ Wat is er gebeurd? De man keek Nathan opnieuw aan, vervolgens naar Charlie en bleef dan voor zich uitstaren. ─ Antwoord me, wat is er gebeurd? De herder sprak nog steeds voor zich uitstarend: ─ Niets heeft nog zin! Nathan kon de herder gemakkelijk tegenargumenten geven maar hij wist dat de herder op dit moment meer behoefte had aan begrip. ─ Zijn die schapen van jou? ─ Dat is niet van belang, antwoordde de herder. ─ Hoezo? ─ Dat houdt hen toch niet tegen om ze mee te nemen! De herder wees naar enkele grotwoningen om Nathan duidelijk te maken wie de verantwoordelijken waren. Nathan vertaalde het gesprek voor Charlie en wendde zich weer tot de herder. ─ Is dat de reden van je verdriet? ─ Nee, dat is het nu niet. 83

─ Wat is het dan wel? ─ Mijn vrouw is ernstig ziek en zal waarschijnlijk niet lang meer leven! Nathan nam even de tijd om zo goed mogelijk de situatie in te schatten. ─ Is je vrouw thuis nu? vroeg hij dan. De herder knikte bevestigend en wees naar een boerderij die verderop lag. ─ Vind je het goed dat we haar bezoeken? De herder keek op. Nathan kon in zijn ogen meteen zien dat hij in zijn opzet geslaagd was. Hij had de man opnieuw hoop gegeven. ─ Zou je iets kunnen doen? glunderde de herder. Nathan negeerde die vraag en hielp de man overeind. Charlie haastte zich om te helpen. ─ Wat gaan we nu doen? vroeg hij aan Nathan. ─ Laten we eerst de kudde weer bij elkaar brengen, antwoordde Nathan. Daarna zullen we de man naar huis brengen en zijn zieke vrouw bezoeken. Nog voor Charlie hierop kon reageren, zei Nathan: ─ Deze man voelt zich ontzettend eenzaam en heeft ons nodig. Ze wandelden terug naar de rest van het gezelschap. Charlie vertelde wat er gaande was. Nathan vroeg aan Charlie en Paul om met de motorhome en de auto alvast naar de boerderij te rijden. Hij zou samen met de meisjes en de herder te voet volgen. Jessica liet Nathan weten dat ze er niet gerust op was. ─ Nathan, heb je die man geen valse hoop gegeven? ─ Hoop ken ik, maar wat betekent valse hoop? vroeg Nathan ─ Wel misschien gelooft die oude man wel dat wij zijn vrouw gaan genezen. ─ Het zou erger zijn als hij die hoop niet meer zou hebben, zei Nathan dan weer. Het antwoord van Nathan maakte Jessica alleen maar zenuwachtiger. ─ Wat als we nu niets kunnen doen? ─ Jessica, die man heeft op dit ogenblik onze steun nodig. Dankzij ons loopt hij nu terug naar zijn huis. Jessica nam even tijd om hierover na te denken. ─ Zie je het niet allemaal te positief? vroeg ze hem. Nathan keek Jessica aan. ─ Je mag meer vertrouwen hebben in wat wij kunnen teweegbrengen! 84

Jessica wilde vragen wat hij daarmee precies bedoelde maar net op dat moment kwamen ze bij de rustieke boerderij aan. Charlie en Paul zaten hen al op te wachten. De herder maande Nathan om via een buitentrap mee naar de bovenste verdieping te gaan. Nathan vroeg aan Lucy en Jessica om mee te komen. Charlie en Paul bleven beneden wachten. De herder opende de deur van de slaapkamer waar zijn zieke echtgenote lag. Nathan en de meisjes traden de kleine kamer binnen waar een duffe geur hing. De kamer was donker en sober ingericht. De zieke vrouw lag daar in een smal bed tegen de muur. De herder kuste zijn vrouw en fluisterde dat er bezoek was. De vrouw keek Nathan en de meisjes aan en glimlachte vriendelijk. De herder liet hen alleen en ging terug naar beneden. Jessica en Lucy voelden zich duidelijk niet op hun gemak. ─ Lucy, vroeg Nathan, stel je voor dat dit jouw moeder zou zijn. Wat zou je dan doen? Lucy had deze vraag helemaal niet verwacht. ─ Ik wil graag je eerste ingeving horen, voegde Nathan. ─ Ik zou voor meer licht zorgen, antwoordde Lucy. ─ Ga je gang Lucy, zei Nathan. ─ Hoe bedoel je? verbaasde Lucy zich. ─ Trek die zware gordijnen open, ging Nathan verder terwijl hij het voorbeeld gaf. Of beter nog, neem een stoel en haal ze eraf. Zodat er meer licht in de kamer binnen kan komen. Lucy twijfelde eerst. Ze voelde zich wat gegeneerd maar deed wat Nathan haar opdroeg. Jessica hielp haar met het weghalen van de gordijnen. De kamer was nu mooi verlicht. Nathan sprak nu Jessica aan: ─ Jessica, wat zou jij veranderen? Jessica liep naar het raam toe en opende het. ─ Ik zou het bed uit die hoek halen en het hier bij het raam zetten. ─ Goed idee, zei Nathan. Ik help je even. Nathan bracht de vrouw op de hoogte van zijn bedoelingen. De vrouw leek gelukkig met wat er gebeurde. Het bed werd voorzichtig verplaatst zodat ze van het mooie uitzicht kon genieten. Jessica en Lucy genoten van de oprechte glimlach van de vrouw. Nathan was geslaagd in zijn opzet. ─ Meisjes, zei Nathan, ik ga nu met de herder en de jongens kijken of we de gestolen schapen kunnen terugvinden. Jullie kunnen best hier blijven om voor haar te zorgen. ─ Wat kunnen we voor haar doen? vroeg een verontruste Lucy. 85

─ We kunnen niet eens met haar praten, zei Jessica. Nathan gaf geen antwoord. Hij glimlachte alleen en verliet dan de kamer. Iets later kwam hij terug met vochtige doeken en vroeg aan Jessica en Lucy om de vrouw te verfrissen. De meisjes keken vertwijfeld maar deden wat Nathan vroeg. ─ Jullie worden allebei prachtige moeders, zei Nathan. Jessica en Lucy voelden een zekere trots en glimlachten. Nathan liep terug naar beneden en zei tegen Paul en Charlie dat de meisjes hier zouden blijven terwijl zij op zoek zouden gaan naar de schapen. Naar de herder toe vertaalde hij dezelfde boodschap. De herder was er niet gerust op om de dieven op te zoeken maar ging toch akkoord met Nathan‟s voorstel. De mannen stapten in de auto en de herder wees Nathan de richting aan. Ze reden een berg op en kwamen onderweg vrouwen en kinderen tegen die hen met boze blikken aanstaarden. Charlie en Paul voelden zich daardoor nog ongemakkelijker. ─ Ben je er zeker van dat wij ons hiermee moeten bemoeien? vroeg Charlie. ─ Als je in de plaats van de herder zou zijn, zei Nathan. Zou jij dan niet graag geholpen worden? ─ Waarschijnlijk wel maar ben jij dan niet bang? wilde Paul weten. ─ In een benarde situatie moet je steeds drie wapens meebrengen, zei Nathan op een rustige toon. ─ Wapens? vroeg Paul verbaasd. ─ Wees gerust, het zijn drie stellingen, lachte Nathan. Charlie en Paul luisterden nieuwsgierig. ─ Moed overwint vrees. Geduld overwint woede. Vrede overwint haat. Houd deze stellingen goed in gedachten. Terwijl Paul en Charlie zich hierover aan het bezinnen waren, kwamen ze aan op een plein. Aan de overzijde zaten een viertal mannen rond een tafel. ─ Wat was mijn eerste wapen ook al weer? vroeg Nathan aan Paul en Charlie. ─ Moed overwint vrees! zei Paul. Nathan stapte uit de auto en vroeg de anderen om in de auto te wachten. Hij begroette de mannen aan tafel en zocht onmiddellijk uit wie de leider van de groep was. Nathan sprak de man aan die aan het uiteinde van de tafel zat. Een struis gebouwde man met een baard die een kleurrijk hemd droeg. De man heette Paco. ─ Goedemiddag! ─ Wat moet je hier? zei de man die Paco bleek te heten. 86

─ Er is een misverstand dat ik graag wil oplossen, liet Nathan weten. ─ Welk misverstand? vroeg Paco op strenge toon. Nathan nam een stoel, ging zitten en wees naar de herder die nog in de auto zat. ─ De man vooraan in de auto is een herder van de streek. Zijn levensvreugde bestaat uit twee dingen die voor hem onmisbaar zijn. Zijn vrouw en zijn herderstaken. Luis, een tengere man met een mouwloos gilet reageerde erg zenuwachtig. ─ Waarom vertel je ons dit? Nathan antwoordde niet onmiddellijk maar keek alle mannen een voor een in de ogen. Uiteindelijk sprak hij de tengere man vastberaden aan. ─ Je hoeft niet naar mij te luisteren. Als het jou niet interesseert kan je nu weggaan. Nathan voelde dat zijn woorden het gewenste effect hadden. Daar kreeg hij bevestiging van toen Paco de tengere man aansprak. ─ Luis, laat die jongen zijn verhaal doen. Nathan bedankte Paco en vervolgde zijn verhaal. ─ Vandaag is die herder zeer ongelukkig. Zijn echtgenote is ernstig ziek en er zijn opnieuw schapen van hem gestolen. Hij dreigt alles te verliezen wat hem gelukkig maakt. ─ Wat wil je van ons? wilde Paco weten. ─ Zoals je weet gaan er, bij elke diefstal die hier gepleegd wordt, geruchten rond dat jullie hiervoor verantwoordelijk zijn. Ik weet dat die vooroordelen vaak onterecht zijn maar soms kloppen ze wel. Wanneer ze onterecht zijn, moet dat bekend gemaakt worden. Maar als ze wel terecht zijn, is het in ieders belang dat we de daders ontmaskeren. Paco zei even niets. ─ Veronderstel, zei hij iets later, dat de geruchten terecht zijn. Welk belang hebben we om onze eigen mensen te verraden? ─ Als ze in de stad zouden horen dat jullie een dief uit jullie midden zelf hebben aangegeven, zou dat een sterk signaal zijn. ─ Welk signaal? ─ Een signaal dat aangeeft dat je nooit een hele bevolkingsgroep mag veroordelen. Miguel, een van de andere mannen aan tafel, nam nu het woord: ─ Wij willen in vrede leven. 87

─ Zowel de herder als de andere mensen in de stad willen dat ook, zei Nathan. Maar ze kennen jullie niet. Ze zijn bang en sluiten jullie uit. Nathan zweeg nu bewust om de stilte in zijn voordeel te laten werken. Hij had ondertussen ook aangevoeld dat sommige aanwezigen meer van de diefstal afwisten. ─ Mag ik jullie vragen om dit even te bespreken? Ik kom zo terug. Nathan liep terug naar de auto en lichtte de anderen in over de situatie. ─ Wat doen we nu? vroeg Charlie. ─ Nu zet ik mijn tweede wapen in, antwoordde Nathan. ─ Geduld overwint woede, zei Paul. Nathan knipoogde naar Paul. De mannen waren ondertussen druk met elkaar aan het discussiëren. Nathan wist dat hij een gevoelig punt had geraakt, de meeste zigeuners wilden betere relaties opbouwen met de lokale bevolking. De kinderen ondervonden veel last van uitsluiting. En ook de volwassenen werden de vooroordelen steeds meer beu. Na enige tijd riep Paco Nathan terug. De tengere Luis vertelde Nathan dat hij wist waar de schapen waren. Nathan was blij dat te horen en gaf elk van hen een hand. Toen hij Paco een hand wilde geven, stond de struise man op. ─ Ik handel dit nu verder af. Zeg maar tegen de herder dat morgen, nog voordat de zon opgaat, zijn schapen terug zullen zijn. Hij heeft mijn woord! ─ Daar zal de herder blij mee zijn, zei een tevreden Nathan. Nathan omhelsde Paco. Toen Nathan wilde vertrekken, sprak Paco hem opnieuw aan: ─ Je zei daarnet dat de echtgenote van de herder ernstig ziek is. Nathan knikte. ─ Ik zal vragen aan “Zij die weet” om jullie te vergezellen, zei Paco. ─ “Zij die weet”? vroeg Nathan. ─ Ze woont in de grot van de Moorse geest en heeft al veel mirakels gerealiseerd. ─ Moorse geest,… mirakels? Paco merkte Nathan‟s argwaan. ─ Vertel me eens. Toen je naar ons toekwam, wist je toen dat de situatie goed zou aflopen? ─ Nee, maar ik heb altijd vertrouwen in de toekomst. ─ Dat is een goede instelling, houden zo! maakte Paco duidelijk. 88

Nathan begreep de boodschap. Paco stuurde een jong meisje om te kijken of de vrouw zich wilde vrijmaken. Nathan keerde ondertussen terug naar de auto en vertelde dat de schapen teruggebracht zouden worden. De herder, Charlie en Paul waren diep onder de indruk van wat Nathan had klaargespeeld. Daarna lichtte Nathan de herder in over het aanbod van Paco om zijn vrouw te helpen en vroeg hem of hij bereid was hun een kans te geven. De herder gaf hem een vreemd antwoord: ─ Aangezien het via jou komt, wil ik hen zeker een kans geven. ─ Hoezo? vroeg Nathan. Heb je dan zoveel vertrouwen in mij? ─ Ik heb vooral vertrouwen in degene die jou stuurt, liet de herder weten. ─ Degene die mij stuurt? vroeg Nathan verbaasd. Net toen Nathan de herder om meer uitleg wilde vragen, kwam een vrouw naar hem toe. Ze was helemaal in het zwart gekleed en droeg een kistje bij zich. Zij was de vrouw over wie Paco had gesproken. Toen ze Nathan opmerkte, bleef ze hem lang aankijken om daarna teder te glimlachen. Haar witte tanden vormden een mooi contrast met haar donkere huid. Nathan stelde zich voor: ─ Mijn naam is Nathan. Denk je iets te kunnen doen voor de zieke vrouw? De zigeunerin bleef naar Nathan kijken en beantwoordde zijn vraag niet. ─ Je spreekt vloeiend Spaans maar je bent niet van hier. ─ Dat klopt, zei Nathan, ik ben op doorreis. Wil je de zieke vrouw helpen? De zigeunerin keek naar de herder. ─ We zullen jullie volgen, zei ze dan. ─ Heel erg bedankt, zei Nathan. ─ Je hoeft me nog niet te bedanken, reageerde de zigeunerin. ─ Ik bedank je alvast voor je goede intentie. Wat er verder zal volgen, zal minder van jou afhangen. De zigeunerin glimlachte en stapte achter in de wagen van Paco. Met twee auto‟s reden ze naar de boerderij. Eenmaal aangekomen, stapte iedereen uit behalve Paco. Hij bleef in de auto en maakte zich klaar voor een dutje. De zigeunerin was met haar kistje uitgestapt. Nathan toonde haar de weg naar de kamer van de zieke vrouw. Jessica en Lucy stonden naast het bed. De zigeunerin vroeg aan Nathan haar kokend water te brengen. Vervolgens deed ze haar kistje open en haalde er verschillende kruiden uit. Nathan keerde terug met een ketel warm water. Hij zette de ketel naast het bed en 89

liep terug naar beneden. Charlie en Paul hadden op de banken op het binnenplein plaats genomen. Nathan ging bij hen zitten. Paul had een vraag voor hem: ─ Nathan, geloof jij in mysterieuze krachten? ─ Vaak zijn het niet meer dan krachten die we nog niet begrijpen! ─ Ik ben sceptisch tegenover zulke mensen, liet Charlie weten. En ik denk dat dit niet veel zin heeft. ─ Dat zal de toekomst uitwijzen, zei Nathan. Maar onthoud dat niets betekenisloos is als het een plaats krijgt in ons geheugen! Nathan had zijn laatste woorden vrij kordaat uitgesproken en toonde daarmee aan dat het voorlopig weinig zin had om hierover te spreken. Het zou wel blijken of de zigeunerin werkelijk iets kon doen of niet. Ondertussen bracht de herder koffie en koekjes. Hij zette het bordje op een klein tafeltje. Nathan maakte van de gelegenheid gebruik om de herder aan te spreken over wat hij daarstraks precies bedoelde toen hij zei dat hij vertrouwen had in degene die hem stuurde. ─ Wie heeft mij gestuurd volgens jou? De herder keek hem aan, maakte het zich gemakkelijk en haalde diep adem. ─ Deze ochtend zag ik het echt niet meer zitten. Ik heb gebeden om steun. ─ Ja, en toen? vroeg Nathan. ─ Toen verscheen jij! zei de herder. Nathan had geleerd om de momenten te herkennen wanneer de stilte het best als antwoord diende. Het was nu zo´n moment! Hij ging liggen en sloot zijn ogen. Paul en Charlie volgden snel zijn voorbeeld. Terwijl Nathan in slaap viel, voelde hij aan dat hij vanaf nu steeds op plaatsen zou komen waar hij een betekenisvolle rol zou spelen.

90

Nieuwsgierigheid

Zowat een uur later kwam Lucy naar beneden; ze maakte de jongens wakker. Toen Nathan de zigeunerin van de trap zag afkomen, liep hij naar haar toe. ─ Heb je iets voor haar kunnen doen? ─ Het kwade heeft haar verlaten, zei de zigeunerin, nu zal de tijd zijn werk doen. Ondertussen vertelde Lucy aan Paul en Charlie wat zich in de kamer had afgespeeld. Nathan sprak met de zigeunerin. ─ Weet je aan welke ziekte ze leed? ─ Dat is van weinig belang, antwoordde de zigeunerin. Nathan‟s achterdocht groeide. ─ Hoe weet je dan dat het kwade haar verlaten heeft? ─ Wat mij tot genezing leidt zit niet in mijn hoofd maar in mijn hart! Op de een of andere manier was de zigeunerin, met haar laatste woorden, erin geslaagd Nathan‟s achterdocht helemaal te laten verdwijnen. ─ Ik wil je vandaag graag een tweede maal bedanken, deze keer voor haar genezing. ─ Daar heb jij evenveel verdiensten aan, zei de zigeunerin. ─ Vanwege mijn inzet? vroeg Nathan. ─ En omdat jij het water hebt gebracht, voegde ze eraan toe. Nathan begreep hierdoor dat ook zij een verband zag tussen hem en het water. Hij polste of ze hierover iets kon en wilde vertellen. ─ Waarom zeg je dat, wat bedoel je? De zigeunerin keek verwonderd. ─ Je weet het dus nog niet? ─ Wat weet ik nog niet? vroeg Nathan. ─ Als je het nog niet weet, antwoordde de zigeunerin, betekent het dat de tijd om het te weten nog niet aangebroken is. Nathan vond dat geen bevredigend antwoord maar voelde goed aan dat de zigeunerin niets meer zou vertellen en dus drong hij niet aan. Het verhaal over de Moorse geest bleef hem echter intrigeren. ─ Ik hoorde dat je in de grot van een Moorse geest woont. De vrouw nam Nathan bij de arm en wandelde met hem een eindje op. 91

─ Nathan, voor jou is dit verhaal niet van belang. ─ Waarom denk je dat? vroeg Nathan ─ Geloof me maar! zei de zigeunerin. Nathan trachtte achter de bedoeling van de zigeunerin te komen. Had dit verhaal voor hem echt geen betekenis? Wilde ze hem alleen maar nieuwsgieriger maken? Was ze bang dat hij een leugen zou ontdekken? ─ Tracht je op deze manier geen mysterie in stand te houden? vroeg Nathan haar. ─ De werkelijkheid op zich is een mysterie. ─ Vertel me dan wat je met zekerheid weet. ─ Dat zou alleen maar de kracht van het mysterie verminderen. Nathan nam even de tijd om na te denken. De zigeunerin keek hem zwijgend aan. Nathan merkte dat ze zoveel rust uitstraalde dat ze wel heel sterk overtuigd moest zijn van zichzelf. ─ Ik begrijp het, zei Nathan, zolang mensen in het mysterie geloven, kennen ze je bepaalde krachten toe. ─ Zoals ik al zei, herhaalde de zigeunerin, voor jou is dit verhaal niet van belang. Nathan concludeerde dat de zigeunerin haar macht en vertrouwen vooral dankte aan het feit dat ze voor meer aanzien werd dan ze in werkelijkheid was. Hij vertrouwde zijn gedachten aan de zigeunerin. ─ Het is net als de herder die mij blindelings vertrouwt omdat hij meer in mij ziet dan wat ik in werkelijkheid ben. ─ Ben je er zo zeker van dat de herder het mis heeft? merkte de zigeunerin op. Nathan zweeg en dacht na terwijl de zigeunerin glimlachend nog iets toevoegde. ─ Tijd brengt raad! Op dat moment ging de bovendeur open. Iedereen keek in de richting van de trap. Jessica verscheen er met de echtgenote van de herder aan haar zijde. De herder was door het dolle heen en haastte zich naar boven om zijn vrouw te omhelzen. Eenmaal beneden omhelsde hij Jessica, Lucy en de zigeunerin. De herder was opgetogen. ─ Wees ervan overtuigd dat heel Granada zal horen van het mirakel dat hier vandaag heeft plaatsgevonden. ─ Mocht je me nog nodig hebben, zei de zigeunerin, aarzel dan niet om me op te zoeken. Ze richtte zich dan tot Nathan. 92

─ Ik moet nu gaan Nathan. Ik ben blij dat ik je heb kunnen ontmoeten. De genezing van de echtgenote van de herder had Nathan in de war gebracht en wekte nieuwe vragen bij hem op. ─ Wat heeft nu die genezing teweeg gebracht? vroeg hij de zigeunerin. ─ De hoop van alle mensen die vandaag met haar lot begaan waren, antwoordde ze. ─ Niet meer dan dat? vroeg Nathan. ─ Versterkt door de kracht van het mysterie! antwoordde de zigeunerin. Na deze woorden glimlachte ze en omhelsde ze Nathan. ─ Blijf alles met dezelfde nieuwsgierigheid beleven en je zult steeds beter begrijpen dat je bezit wat de wereld nodig heeft! Voordat Nathan goed en wel kon bevatten wat hij net gehoord had, was de zigeunerin in de wagen gestapt. Paco zag dat Nathan in de war was. ─ Ik weet niet wat ze zei maar ik weet dat ze haar naam niet zomaar gekregen heeft! ─ Bedankt voor alles Paco! ─ Jij wordt bedankt, Nathan. Terwijl de auto uit het zicht verdween, besefte Nathan dat zijn taak hier was volbracht. Hij zei tegen de herder dat ze verder moesten reizen. De herder stelde hem voor om nog een dag langer te blijven. Nathan antwoordde hem dat hij nog andere mensen moest ontmoeten. De herder zei dat hij het begreep en dat het egoïstisch zou zijn om hem nog langer bij hem te willen houden. De groep nam afscheid van het echtpaar. De vrouw van de herder gaf hen, als geschenk, een mand mee, gevuld met wijn, olijven, amandelen en zoete gebakjes. Onderweg werd er nagepraat over wat er allemaal was gebeurd. Charlie en Jessica hadden nu plaatsgenomen in de auto van Nathan. Na een tijd werd het stil. Nathan verzonk in gedachten. Hij dacht na over de laatste woorden van de zigeunerin: “Blijf alles met dezelfde nieuwsgierigheid beleven en je zult steeds beter begrijpen dat je bezit wat de wereld nodig heeft!” Het was al laat wanneer ze aankwamen in Granada. Na de auto te hebben geparkeerd, besloten ze nog een eindje te wandelen in de binnenstad. Tijdens hun wandeling kwamen ze door het Moorse dorpje Albaicín dat nog steeds de sfeer van enkele eeuwen geleden uitademde. Nathan hield van die bijzondere sfeer. Paul stelde voor 93

om iets te gaan eten. Vlakbij zagen ze een leuk pleintje waar ze plaatsnamen op een terrasje. Aan een van de tafeltjes naast hen zat een man foto‟s te bekijken. Nathan herkende de typische huizen van het Albaicín en vroeg de man of hij even mee mocht kijken. Nathan stelde hem ook meteen aan de rest van de groep voor. De man die Antonio heette was verantwoordelijk voor het renoveren van woningen uit het Albaicín in hun originele staat. Zo had hij al verschillende oude woningen omgetoverd tot charmante hotelletjes. Toen Antonio hoorde dat de jongeren in een motorhome zouden overnachten, nodigde hij hen spontaan uit om in zo een woning te logeren. Na wat te hebben gegeten, gingen ze met de man mee. Die nacht sliepen ze in een prachtig decor. De volgende middag reden ze Tarifa binnen langs de typische smalle straatjes. De witgekalkte huizen en de gemoedelijke sfeer deden Nathan denken aan het dorpje Mojacar. Charlie en Jessica toonden Nathan enthousiast de weg naar hun woonplaats. De leden van de gemeenschap woonden in verschillende huizen rondom een binnenplaats. Verschillende leden kwamen hen begroeten. Nathan werd hartelijk verwelkomd. Dankzij zijn talenkennis kon hij velen in hun moedertaal aanspreken. Na de korte kennismaking, bracht Maite, een charmante jongedame, Nathan naar een van de gastenkamers. Ze spraken elkaar aan in het Spaans. ─ Ben je hier voor lange tijd? vroeg Maite. ─ Ik heb het gevoel dat ik nog wel een tijdje zal blijven. ─ Wat de reden van je verblijf ook mag zijn, we zullen het je hier zo aangenaam mogelijk maken. Weer voelde Nathan die oprechte vriendelijkheid, net als toen hij zijn nieuwe vrienden had ontmoet in Cartagena. ─ Waar kom je vandaan en sinds wanneer ben je hier? vroeg hij aan Maite. ─ Ik kom uit Barcelona en ben hier sinds enkele maanden. ─ Ga je nog vaak terug? ─ Ik heb hier mijn thuis gevonden. Nathan begreep dat dit een gevoelig onderwerp was voor Maite. ─ Men voelt zich thuis daar waar men zich begrepen voelt! Maite glimlachte en zei: ─ Ik hoorde dat je al lang op reis bent, daar droom ik ook van! ─ Wel, dan reis je al, merkte Nathan op. Ze lachten allebei. ─ Weet jij wanneer Pablo hier zal zijn? vroeg Nathan. ─ Ken jij Pablo? 94

─ Ik heb hem nog nooit ontmoet! ─ Hij zal binnen enkele dagen uit Nederland terug zijn. De daarop volgende dagen sprak Nathan met veel mensen binnen de gemeenschap. Hij ontdekte wat hen samenbracht. De meeste van hen waren ontgoocheld en koesterden nu dezelfde droom van een betere wereld. Sommigen waren heel vaag over hoe die wereld er dan wel moest uitzien, anderen hadden er zeer concrete ideeën over. Het was Nathan vooral opgevallen dat elke persoon waarmee hij sprak, een groot vertrouwen in Pablo had. Hoe meer Nathan over Pablo hoorde, hoe meer hij door hem geïntrigeerd raakte. Hij keek er echt naar uit om hem te ontmoeten.

95

Alternatief

Een paar dagen later was het zover. Pablo kwam aan in een terreinwagen vergezeld van twee vrienden. Pablo was een charismatische jongeman met lang zwart haar. Op dat ogenblik zat Nathan op de binnenplaats met Charlie en enkele anderen een glaasje te drinken. Nathan en zijn gezelschap stonden op om de drie heren te begroeten. Charlie stelde Nathan voor aan Pablo en vertelde hem over hun toevallige ontmoeting. ─ Heb je het hier naar je zin, Nathan? vroeg Pablo. ─ Ik ben fantastisch ontvangen, antwoordde Nathan. Het is hier echt aangenaam vertoeven. ─ Dat is dan evenveel jouw verdienste, zei Pablo dan weer. Pablo bekeek Nathan met veel aandacht. ─ Vrienden van mijn vrienden zijn mijn vrienden, zei hij dan, ik stel voor dat we straks samen eten en verder kennismaken. ─ Ik kijk er naar uit, zei Nathan. Bij het vallen van de avond kwam Pablo Nathan opzoeken en liet hem weten dat Maite een lekkere paella had klaargemaakt. Nathan volgde Pablo naar zijn appartement op de bovenste verdieping. Het appartement was met felle kleuren ingericht. In het midden van het salon bevond zich een lage ronde tafel met daar omheen grote zitkussens. Terwijl Pablo een fles wijn ontkurkte, kwam Maite uit de keuken en verwelkomde Nathan. Toen de glazen ingeschonken waren, bracht Pablo een toost uit. ─ Op het mirakel van Granada! ─ Het mirakel van Granada? verbaasde Nathan zich. ─ Nieuws gaat hier snel rond, lachte Pablo. Je hebt duidelijk indruk gemaakt binnen de gemeenschap en iedereen kijkt op naar jou. ─ Hopelijk om de juiste redenen. Pablo dronk met veel genot van zijn wijn. ─ Nathan, ik herken in jou de kwaliteiten van een leider: Je bent intelligent, in staat te imponeren en je kan dingen duidelijk overbrengen. Wat is jouw droom? ─ De toekomst die in mij schuilt, trachten te ontdekken. ─ Je bent dus nog op zoek? ─ Zijn we dat niet allemaal? 96

─ Mijn droom was om deze gemeenschap op te richten. ─ Wat was je motivatie daarvoor? ─ Ik wist dat het mij gelukkig zou maken. ─ Heb je anderen nodig om gelukkig te zijn? ─ Het echte geluk is het geluk dat men schenkt. ─ Moeten mensen niet hun eigen droom koesteren? ─ Hier leren ze het verschil tussen hun droom en de werkelijkheid. Nathan was onder de indruk van de antwoorden van Pablo. ─ Hoe zie je het uiteindelijke doel? wilde Nathan weten. ─ Zoals velen wil ik een betere wereld, zei Pablo. Hier in Tarifa wil ik laten zien dat het anders kan. Nathan wilde nog meer weten, veel meer zelfs, maar hij besloot om zijn overige vragen voor later te houden en zo zijn relatie met Pablo niet op een verkeerde manier aan te vangen. De rest van de avond verliep in een uiterst gemoedelijke sfeer. De weken daarop vertoefden Nathan en Pablo vaak in elkaars gezelschap. Er werd een feest door de gemeenschap georganiseerd. Om aan alle leden de gelegenheid te geven oude vrienden en bekenden uit hun thuisland nog eens te zien, organiseerde Pablo twee keer per jaar een groot feest. Dat was niet de enige reden, het was ook een manier om de gemeenschap en haar levensfilosofie aan de bezoekers voor te stellen. Nathan was er helemaal bij betrokken en deelde zijn vreugde met Pablo. ─ Het is mooi om te zien hoe zoveel mensen zich rond een idee kunnen scharen. ─ Hun blijdschap doet me deugd en sterkt me in mijn overtuiging. We zijn goed bezig. ─ Pablo, ben je niet bang dat sommigen te afhankelijk van jou zullen worden? Pablo dacht na. Hij hield van de gesprekken met Nathan. Hij had hem eerder gezegd dat hij de kunst bezat om de juiste vragen te stellen. Vragen die mensen dwongen tot nadenken en tot een dialoog met zichzelf. ─ Veel mensen zwerven rond, zei Pablo. Ze hebben behoefte aan een rolmodel met een sterke persoonlijkheid. ─ Misschien hadden ze jou inderdaad nodig om opnieuw in hun dromen te kunnen geloven, zei Nathan. ─ Elk van ons zoekt en kiest wat zijn behoeften het best invult! ─ De vraag is: “In hoeverre zijn we vrij om onze eigen levensloop te bepalen?” Pablo begreep waarover Nathan zich zorgen maakte. 97

─ Kijk Nathan, mijn bedoeling is juist hen te bevrijden. Zodat ze zo goed mogelijk met hun vrije wil kunnen omgaan! Nathan begreep nu wat de diepere reden voor Pablo was om deze gemeenschap te stichten. Vanaf dat moment vielen alle twijfels over Pablo bij Nathan volledig weg. Andere vragen kwamen nu in hem op. ─ Wat is de vrije wil volgens jou? Pablo sprak nu op een rustige toon. Nathan herkende die toon die berustte op een zekere levenswijsheid. ─ Vaak denken we vrije keuzes te maken maar in feite beantwoorden we vooral aan de eisen van onze omgeving! ─ Is het volgens jou dan slechts een illusie te geloven dat we vrije keuzes maken? ─ Een werkelijk vrije keuze vloeit altijd voort uit ons diepste wezen! ─ Hoe herkennen we ons diepste wezen? ─ Door opnieuw te leren ervaren en volledig open te staan voor onze diepste wil! Nathan nam even de tijd om Pablos woorden te laten doordringen. ─ Zijn we dan in staat onze eigen gedachten te bepalen? vroeg hij dan. ─ Een gedachte komt spontaan in ons op, zei Pablo. Daar beslissen we niet over. We kunnen wel bepalen wat we met die gedachte doen en hoe we onze gevoelens laten beïnvloeden. Nathan zag veel gelijkenis met wat hij voordien had geleerd. Hij vond het indrukwekkend dat zowel Pablo, Mauro als Simon, ondanks hun verschillende opvoeding en levensloop tot deze zelfde conclusies waren gekomen. Pablo sprak verder: ─ Als we de gedachten uit ons diepste wezen kunnen herkennen, zijn we ook in staat alle aspecten van onze conditionering te begrijpen en ons ervan los te maken. ─ Vanaf dat moment maken we een sprong naar een andere dimensie. ─ Een andere dimensie? vroeg Nathan. ─ Een dimensie waarin steeds duidelijker zal worden hoe we ons geluk kunnen vinden, verduidelijkte Pablo. ─ Begrijpen alle leden van de gemeenschap waar je ze heen wil leiden? wilde Nathan weten. ─ Voor sommigen lijken mijn woorden nu alleen maar mooie ideeën maar er komt een dag dat deze ideeën zullen overgaan in begrip, stelde Pablo hem gerust. 98

─ Je hebt er duidelijk vertrouwen in hen. ─ Er bestaan korte, lange, smalle en brede rivieren, maar ze stromen uiteindelijk allemaal naar dezelfde zee. Nathan herkende een stelling die hij eerder van Simon had gehoord. ─ Wanneer weet je eigenlijk dat iemand je ideeën begrijpt? vroeg Nathan. ─ Wanneer de vraag hoe gelukkig ze kunnen worden niet meer in hen opkomt. Omdat ze zich dan in de dimensie van het wonderlijke mysterie bevinden. ─ Het wonderlijke mysterie? ─ Het is een dimensie, zei Pablo, waarin de weg naar ons geluk steeds duidelijker wordt en waarin elke ervaring ons meer verheldering brengt. Pablo wachtte even terwijl hij naar de roodgloeiende houtblokken keek. ─ Uiteindelijk, ging hij verder, is er niets belangrijker dan ervaringen die inzichten brengen. Inzichten, die ons naar een hoger niveau doen stijgen. Waardoor we in staat zijn om meer diepgang te beleven. ─ Wat beleven we dan precies? wilde Nathan weten. Pablo keek Nathan even aan en staarde daarna weer naar de vlammen. ─ Zoals ik zei… het wonderlijke mysterie! Nathan zei even niets. Hij wist dat Pablo een spiritueel persoon was maar dat hij er zelden over sprak. Nathan had eerder geleerd om tijdens zulke momenten zwijgzaam te blijven en vooral goed te luisteren. Pablo sprak verder: ─ In alles wat bestaat, kan je iets van het wonderlijke mysterie herkennen. Maar het ligt aan onze eigen gevoeligheid om het al dan niet ten volle te ervaren. ─ Is dat geen kwestie van geloof? vroeg Nathan. ─ Iedereen heeft de keuze om te bepalen wat hij onder “het wonderlijke mysterie” verstaat. Ik tracht enkel waardevolle zaadjes te strooien. ─ Waardevolle zaadjes strooien? ─ Het delen van mijn ervaringen en inzichten. ─ Waarom noem je het zaad? ─ Wanneer iemand echt op zoek is naar zijn levensbestemming wordt zijn gevoeligheid als vruchtbare grond. En kan er zaad groeien. 99

Dit gesprek met Pablo wekte nieuwe vragen op bij Nathan maar deze hield hij voor later. De daarop volgende dagen ontmoette Nathan veel vrienden en kennissen van leden van de gemeenschap. Zoals vaak liet hij niemand onberoerd. Nathan en Pablo spendeerden nu veel tijd samen en groeiden nog dichter naar elkaar toe. Op een dag, ergens aan het einde van de winter, zaten ze op een boot aan de "Costa de la Luz", de kuststreek tussen het meest zuidelijke punt van Spanje en de Portugese grens. In de avond meerden ze aan in de baai van Cadiz. Daar vonden ze een restaurant met mooi uitzicht op de baai. Ze zaten op het terras en merkten dat er een speciale sfeer hing. Een soort verlatenheid. Alsof er iets zat aan te komen. Ook Pablo vond het vreemd. ─ Cadiz is anders veel levendiger, zei hij. Nog vreemder was, dat deze sfeer Nathan in gedachten terug bij Sophie bracht. Eigenlijk meer naar die dag dat ze op het strand van Sables d'Olonne afscheid hadden genomen. Toen hij haar laatst belde zei ze dat het goed ging met haar. Maar dat er geen dag voorbij ging zonder dat ze aan hem had gedacht. Had hij nu een schuldgevoel. Of was het iets anders? Pablo merkte Nathan‟s stilte. ─ Je lijkt me ver in gedachten verzonken? Nathan wilde Pablo hier niet mee vervelen. Hij wist trouwens zelf niet goed wat hij ervan moest denken. Hij bedacht dat het misschien wel een ideaal moment was om Pablo nog enkele vragen te stellen over zijn spirituele inzicht. ─ Geloof je dat we ons ooit zullen moeten verantwoorden voor onze daden? ─ Weet je Nathan, ik ben afkomstig uit Colombia, een land waar veel godshuizen zijn maar waar ook veel geweld heerst. Het is ook een plaats waar ik veel geliefden heb verloren. Maar ik leerde er iets heel belangrijks. Pablo nam even de tijd om zijn woorden goed te kiezen. ─ Ik denk dat als we ooit voor een schepper moeten verschijnen, hij niet zal vragen waarom we niet sterker waren dan onze verslaving. Of waarom we geen heilig boek hebben aangeprezen. Hij zal zelfs niet vragen waar we het recht vandaan haalden om anderen te doden. ─ Wat zal hij dan wel vragen? ─ De enige vraag die hij ons zal stellen is: “Waarom ben je niet geworden wie je bent!” Nathan zei even niets en nam tijd om Pablos visie te verwerken. 100

─ Wat vind je dan van de morele bezwaren die veel mensen zichzelf opleggen? ─ De enige morele opdracht die we zouden moeten hebben, is dat onze zoektocht naar het geluk niet ten koste mag gaan van het geluk van anderen! ─ Jammer dat niet iedereen het zo ziet! Nathan wist al een tijdje dat zijn leerproces binnen de gemeenschap stilaan ten einde was en dat hij binnenkort weer zou vertrekken. Hij had enorm veel opgestoken van Pablos kennis. Hij wist nog niet wat zijn volgende reisbestemming zou worden. Hij was er wel van overtuigd dat het niet lang meer zou duren voordat hij nieuwe tekens zou herkennen. Hij besloot Pablo hierover aan te spreken. ─ Pablo, ik moet je iets zeggen. ─ Ik weet het Nathan. ─ Wat weet je dan? ─ Ik weet dat je verder moet. Nathan keek verwonderd. ─ Dit was voor jou slechts een tussenstap, zei Pablo. Ik voel mij vereerd voor alle dagen die we samen hebben doorgebracht en om alles wat we van elkaar hebben geleerd. ─ Ik had nog niemand op de hoogte gebracht, hoe kon je dit dan weten? Pablo legde zijn hand op Nathan‟s schouder en keek hem in de ogen. ─ Zou je mij geloven als ik je zei dat het voor mij lijkt alsof we dit gesprek al hebben gehad, precies op deze plek. ─ Je wist dus dat het moment aangebroken was om mijn reis te vervolgen? ─ Het is in elk geval geen verrassing voor mij, Nathan. Je bent iemand die overal waar hij komt, bijleert om daarna zijn reis te vervolgen. ─ Weet je ook meer over mijn volgende bestemming? ─ Ik herinner me dat ik je zag vertrekken met een boot. Op dat moment kwam er een uitermate sterke wind opzetten. Het zand waaide op, waardoor er zich enorme zandwolken vormden. De storm was zo overweldigend dat alle klanten zich naar binnen haastten. Terwijl enkele tafels en stoelen werden weggeslingerd, begaven Nathan en Pablo zich ook naar binnen. In het restaurant keek iedereen naar het schouwspel van de natuur. Ook Nathan en Pablo waren onder de indruk van dit vreemde tafereel. Een klant 101

riep luid dat de sterke wind zelfs zand van de Sahara naar hier had meegebracht. De wind bleef nog enkele minuten met een onnoemelijk sterke kracht waaien om vervolgens heel plotseling te gaan liggen. Nathan opende de deur en ging naar buiten, gevolgd door Pablo. Enkele klanten schenen er niet gerust in te zijn. Pablo sloot de deur achter zich en ging naast Nathan staan. Samen staarden ze naar het Afrikaanse continent aan de overzijde. ─ Het mysterie van de natuur is het grootste van alle mysteries, mijmerde Nathan. ─ Jij bent in staat om veel van dit mysterie voor ons allen op te lossen, zei Pablo. Nathan draaide zich wat verbaasd om naar Pablo. ─ Dat heb ik elke dag ervaren sinds onze eerste ontmoeting, ging Pablo verder. Nathan richtte zijn blik naar het water. ─ Dat werd mij al vaker verteld. Alleen weet ik niet hoe ik het moet doen. ─ Misschien kan de wijsheid van Tagore je van nut zijn. Deze Indiase mysticus zei: “Men kan de zee niet oversteken door alleen naar het water te staren!” Net op dat moment bracht de wind uitnodigende geuren van het voor Nathan nog onbekend continent aan de overzijde. ─ Wat deze mysticus nog zei, ging Pablo verder, was: “De taak van de wind is het rondstrooien van boodschappen. Hoe harder het waait, hoe belangrijker de boodschap.” Er waren nu voldoende tekens geweest. Beide jongemannen waren moe en besloten om de nacht door te brengen in een herberg in het centrum van Cadiz. De volgende dag scheen de zon en was er geen wind meer te bespeuren. Cadiz zag er weer net zo gezellig uit als gewoonlijk, alsof de storm van de vorige dag nooit had plaatsgevonden. Pablo en Nathan keerden terug naar Tarifa waar Nathan zich voorbereidde op zijn vertrek. Pablo nam contact op met Adnan, een van zijn vrienden in Marokko. Adnan stelde meteen voor om Nathan te herbergen. Pablo vertelde Nathan het goede nieuws: ─ Een vriend van mij zal je opwachten als je in Tanger aankomt. ─ Bedankt voor alles wat je voor mij doet, zei Nathan. ─ Adnan is een zeer goede vriend. Jullie zullen veel aan elkaar hebben. Nathan organiseerde voor zijn vertrek een afscheidsfeest en schonk zijn auto aan de gemeenschap als dank voor zijn verblijf. Met de 102

boot stak hij de volgende ochtend de zee over om aan te meren op het Afrikaanse continent.

103

104

-4Scheppende Kracht

105

106

Waarneming

Tijdens de overtocht scheen de zon fel. In de kristalheldere zee zwom een school dolfijnen vrolijk mee. Het leek alsof ze Nathan vergezelden naar zijn nieuwe bestemming. De boot kwam aan in de haven van Tanger. Al was het nog winter, de lucht was al warm. Terwijl de boot de kust naderde, herkende Nathan de geuren die hij eerder al in Cadiz had geroken. Toen hij voor het eerst voet op Afrikaanse bodem zette, werden zijn zintuigen bijzonder scherp geprikkeld. Alles was er zo anders, de mensen, de gebouwen, de woorden met hun aparte klanken. Nathan besefte dat hij een nieuwe wereld was binnengetreden. Na de douanecontrole ging hij op zoek naar Adnan. Pablo had hem omschreven als een mooie man met kort zwart haar en een sik. Hij zou voor de gelegenheid een strohoed dragen en hem opwachten aan de ingang van het havengebouw. Terwijl hij verder wandelde, zag Nathan een man die aan Adnan‟s beschrijving voldeed. Hij droeg een strohoed en een typisch Arabisch kledingstuk dat zijn hele lichaam bedekte. De man leunde tegen een muur en merkte Nathan zelf ook op. Hij glimlachte, liep naar hem toe en sprak hem aan in het Frans: ─ Nathan, veronderstel ik? ─ Inderdaad, antwoordde Nathan. Bedankt om me op te wachten, Adnan. ─ Graag gedaan. Is de boottrip goed meegevallen? ─ Ik heb ervan genoten. We werden zelfs door dolfijnen vergezeld. ─ Dat bevestigt dat je je in de juiste richting begeeft. Nathan keek op van Adnan‟s opmerking. ─ Mijn auto staat een eindje verderop, vervolgde Adnan. Nathan keek nog steeds wat verwonderd om zich heen en wandelde samen met Adnan de havenzone uit. ─ Is dit je eerste reis naar een ver land? vroeg Adnan. ─ Ik ben wel al enkele keren naar Azië gereisd maar dit is toch nog iets anders. Wat Nathan het meest verwonderde, was dat er op slechts enkele kilometers van de Europese kusten een heel andere wereld bestond. Zo dichtbij en toch zo anders. ─ Nu vallen je de verschillen op, zei Adnan, maar later zal je vooral oog hebben voor datgene wat ons met elkaar verbindt! 107

Nathan herkende meteen de toon die iemands wijsheid aangaf net als bij zijn vader, Simon en Pablo. Zou Adnan ook zo veel voor hem gaan betekenen, vroeg hij zich af. Adnan sprak verder: ─ Oorspronkelijk zijn we allemaal gelijk. Door onze omgeving kweken we andere gewoontes en het zijn die gewoontes die voor verschillen zorgen. Wat Nathan ook opviel was dat Adnan, naast zijn wijze woorden, ook een natuurlijke rust uitstraalde. Verder viel het Nathan op hoeveel mensen op straat Adnan begroetten. Sommigen knikten gewoon naar hem, anderen kwamen naar hem toe om even te praten. ─ Ken je al die mensen? vroeg Nathan. ─ We schenken hier veel aandacht aan onze relaties en maken er graag tijd voor vrij! antwoordde Adnan. Ze kwamen aan bij de auto. Het was een oude wagen die al veel kilometers op de teller had staan. Adnan zette Nathan‟s spullen in de kofferbak, waarna ze samen Tanger verlieten. ─ Tanger is een drukke stad maar waar ik woon is het heel wat rustiger, liet Adnan weten. ─ Hoe heet je woonplaats? ─ Ik ben afkomstig uit de stad Fez maar het dorp waar ik nu woon heet Oued Laou. Het ligt aan de kust ten oosten van de stad Tetuan. Adnan zette een lokale muziekzender op en reed de hoofdweg op die naar Tetuan leidde. Het landschap was droog en door bergen omgeven, vrij identiek aan sommige Spaanse landschappen die Nathan kende. Op weg naar Tetuan stopten Nathan en Adnan bij een openluchtrestaurant waar je vlees kon uitkiezen en vervolgens laten roosteren. Nathan liet Adnan iets voor hem bestellen wat later een lekkere en kruidige keuze bleek te zijn. Ze namen plaats aan een lange houten tafel samen met andere reizigers. Adnan knoopte spontaan een gesprek met hen aan. Nathan trachtte het gesprek te volgen maar op enkele Franse woorden na, begreep hij maar bitter weinig van wat er gezegd werd. ─ De Arabische taal klinkt wel heel apart, merkte hij op. ─ Voor een Arabier zal eerder jouw taal heel apart klinken, zei Adnan. Maar ik begrijp wat je bedoelt, het zijn andere klanken dan wat je oren gewoon zijn. Na het eten namen ze uitvoerig afscheid om daarna verder te rijden naar Oued Laou. Ze hielden even halt in Tetuan om inkopen te doen. Daarna reden ze door een prachtig berggebied, waar de weg een stuk gevaarlijker was. Adnan leek de weg goed te kennen, wat 108

Nathan vertrouwen gaf. Net voor het donker werd, kwamen ze aan in het dorpje Oued Laou. Het huis van Adnan lag schilderachtig op een groene berghelling. Het was een eenvoudig vissershuis met een fantastisch zicht op de Middellandse Zee. Nathan stapte uit de auto om van het uitzicht te genieten. Adnan toonde Nathan de kamer waar hij zou slapen. In het huis ontmoette hij een oude vrouw die het eten aan het klaarmaken was. Laïla was de naam van de vrouw. Ze sprak geen Frans waardoor Nathan er moeilijk mee kon communiceren. ─ Laïla zorgt voor het huishouden, vertelde Adnan. Haar echtgenoot is overleden. Veel mensen hebben het hier niet breed maar we helpen elkaar. ─ Heeft ze kinderen? vroeg Nathan. ─ Ze heeft een dochter geadopteerd die Sanah heet, zei Adnan. Sanah is nu een jonge vrouw die bij een welzijnsorganisatie werkt. Momenteel zit ze in Palestina. Twee, drie keer per jaar komt ze naar Marokko. Je zult haar nog ontmoeten. Adnan liet Nathan even uitrusten en ging naar zijn atelier om visnetten te herstellen. De daarop volgende weken verbleef Nathan in Oued Laou en werkte samen met Adnan op zijn vissersboot. Op een dag werden ze uit hun middagdutje gewekt door de geur van muntthee die Laïla had klaargemaakt. Nathan verfriste zich wat en kwam samen met Adnan bij haar zitten. Er scheen op dat moment een prachtige zon boven de horizon. Laïla goot thee in kleine theeglaasjes. ─ Er heerst hier in Oued Laou een zeer aangename stilte, merkte Nathan op. ─ Er bestaat niets beters dan de stilte om de kracht van het luisteren te ontwikkelen, zei Adnan. ─ Luister je dan naar iets bijzonders? vroeg Nathan hem. ─ Je kunt heel wat horen in de stilte. Ik leer vooral van de stilte van de zee en van de bergen. ─ Wat heb je zoal van de zee geleerd? ─ Ik heb vooral geleerd om beter naar mezelf te luisteren maar ook naar anderen. Nathan kende natuurlijk de inspiratiekracht van de zee. Hij had al gemerkt dat Adnan ook een zeer nauwe band had met de zee. Nathan vroeg zich af of hij hem iets zou kunnen vertellen over zijn gave. Laïla zette een assortiment zelfgebakken koekjes op tafel. Nathan vond vooral de maansikkelvormige amandelkoeken erg 109

lekker. Dat maakte Laïla blij. Ze keek Nathan aan en vroeg Adnan om haar woorden te vertalen. ─ Ze zegt dat je iets goeds bezit,… iets uitzonderlijks! ─ Hoe zeg je "Bedankt" vroeg Nathan. ─ "Chokran" Nathan keek Laïla aan en herhaalde het dankwoord waarna er een stilte viel. Adnan zag Nathan wegdromen, terwijl hij naar de zee staarde, en deed een voorstel. ─ Ik zal je morgen enkele betoverend mooie plaatsen laten zien. Hoe dieper we zullen duiken, hoe mooier ze zich aan ons zullen openbaren! Nathan keek Adnan aan en vroeg zich ernstig af of Adnan iets van zijn gave wist. ─ Duik je met zuurstofflessen? vroeg hij. ─ Dat heb ik eens gedaan, zei Adnan, maar het gaf me niet dezelfde vrijheid. ─ Ik kijk nu al uit naar morgen, zei Nathan. Laïla had ondertussen een schaal met vijgen en dadels op tafel gezet. ─ Komen deze vruchten uit de streek? vroeg Nathan. ─ Inderdaad, antwoordde Adnan. Wist je dat je hier alle vruchten vrij mag plukken? ─ Worden ze dan niet verkocht? vroeg Nathan verbaasd. ─ Een vrucht wordt in deze regio niet als handelswaar beschouwd, liet Adnan weten. Aangezien ze door de aarde worden geschonken, zijn ze van iedereen. Nathan vond dit een nobel gedachtegoed, voornamelijk voor de minderbedeelde mensen. Hij vroeg zich af wat de oorsprong hiervan was. ─ Heeft het iets met geloof te maken? ─ Zijn al onze gewoontes niet een gevolg van hetgeen waarin we geloven? was het antwoord van Adnan. ─ Waar geloof jij in? wilde Nathan weten. Adnan keek eerst Nathan even aan en sprak op een ernstige toon. ─ Ik geloof in de scheppende kracht! ─ Waar bevindt zich de scheppende kracht? ─ Jouw vraag is hetzelfde als aan een vis in volle zee vragen waar het water is! ─ Kunnen we deze kracht dan overal vinden? ─ Er bestaat inderdaad geen enkele plek waar ze niet te vinden is. 110

Nathan keek naar de zee en liet Adnan‟s woorden even bezinken. De volgende ochtend namen Nathan en Adnan heel vroeg al hun ontbijt dat uit koffie en warme beignets bestond. Nathan wilde graag het gesprek van de vorige dag voortzetten. ─ Als we zien hoe wonderlijk de wereld is, is het toch wel vreemd dat niet iedereen in het bestaan van de scheppende kracht gelooft! ─ Elk van ons ervaart de wereld zoals hij het heeft aangeleerd, zei Adnan. Wie in de orde die in het universum heerst geen wonder ziet, hoeft het bestaan van een scheppende kracht niet aan te nemen! ─ Ervaren ze de wereld dan niet ten volle? ─ Om de wereld voluit te kunnen ervaren is een vertrouwen in de scheppende kracht onmisbaar. Alleen dat vertrouwen kan ons helpen om onze zintuiglijke boodschappen foutloos te interpreteren. Nathan dacht hierover na terwijl Adnan van zijn koffie dronk. Adnan sprak verder: ─ Ter illustratie zal ik je een verhaal vertellen. Een oude man droomde dat hij alleen in de woestijn liep. Hij keek achterom en kon de voetstappen van zijn levensloop zien. Naast de zijnen kon hij ook een tweede spoor voetstappen zien. Voor hem was dat een bevestiging dat hij steeds vergezeld was geweest, zowel in tijden van geluk als in tijden van tegenslag. Adnan dronk alweer van zijn koffie en sprak dan rustig verder. ─ Iets later zag de man in de verte dat er op het zwaarste deel van zijn pad maar een paar stappen te zien was. Hij dacht: "Juist in de moeilijkste periode, toen ik het alleen niet aankon, ben ik in de steek gelaten!" Hij liet zich in het zand vallen en voelde zich ontzettend eenzaam en onzeker. ─ Wat gebeurde er verder? vroeg Nathan. ─ Nog iets later zag de man een vrouw afdalen van een duin met een kindje op haar rug. De oude man vroeg zich bevreemd af: "Wat doet die vrouw alleen in de woestijn". Hij wreef in zijn ogen, keek opnieuw maar een fractie later was ze alweer verdwenen. ─ Was ze er echt geweest? ─ Dat kon hij niet zeker weten maar het beeld van de moeder liet hem niet los. Hij stond op en stapte verder nog steeds denkend aan die vrouw. Opeens begreep hij de boodschap en keek naar de hemel. Nathan luisterde aandachtig. 111

─ Net als het kind dat door zijn moeder gedragen werd, was ook hij gedragen geweest tijdens zijn moeilijkste momenten! Nathan begreep de les die in Adnan‟s verhaal lag. ─ Verlies nooit je vertrouwen in de scheppende kracht en blijf… ─… alert voor foutieve interpretaties? eindigde Nathan. Je hebt gelijk, in mijn omgang met Pablo heb ik gezien hoe groot ook zijn vertrouwen in de scheppende kracht was. ─ De scheppende kracht is evenzeer een wonderlijk mysterie, knipoogde Adnan.

112

Inspiratie

Na het ontbijt gingen Adnan en Nathan naar Zobeir, een goede vriend van Adnan. Adnan vertelde dat Zobeir vroeger een bloeiende handel had gevoerd in Zweden maar dat het hem zoveel tijd en energie had gekost dat hij uitgeblust terug was gekomen om hier een rustiger bestaan te leiden. Hij had een prachtige locatie gevonden waar hij samen met zijn partner woonde. Om de kost te verdienen, verhuurden ze houten strandhutjes aan bezoekers. Zobeir was blij Adnan terug te zien en verwelkomde ook Nathan met veel enthousiasme. Nathan feliciteerde hem met de keuze die zijn leven had veranderd. Toen Adnan Zobeir ervan op de hoogte bracht dat hij vandaag met Nathan zou gaan duiken, haalde hij twee duikbrillen en twee paar zwemvliezen uit zijn opslagplaats. Hij wenste hen veel watervreugde en nodigde hen uit om daarna samen te gaan eten. Adnan en Nathan bedankten hem en liepen naar het water dat het mooie ochtendlicht van de opkomende zon reflecteerde. De twee jongemannen gingen eerst in het zand zitten en staarden minutenlang naar de zonsopgang. Het werd een intense beleving die ze samen zonder woorden deelden. Even later stond Adnan op en keek Nathan aan. ─ Is "de kracht van de stilte" niet fantastisch? Nathan knikte bevestigend. Adnan liep het water in met zijn zwemvliezen aan en zette zijn duikbril op. Nathan volgde hem. Adnan die snel een eindje vooruit was gezwommen, gaf Nathan een teken om naar hem toe te zwemmen. Even later was Nathan aan zijn zijde. ─ Ben je klaar om nieuwe schatten te ontdekken? vroeg Adnan. ─ We leven slechts om schatten te ontdekken, al het andere is een vorm van afwachten! antwoordde Nathan. Beide jongemannen vulden hun longen en doken diep onder water. Adnan daalde pijlsnel af terwijl Nathan voorzichtig naar beneden zwom om geen argwaan te wekken ten aanzien van zijn gave. Nathan herkende Adnans beheersing onder water. Hij zag hoe Adnan, net zoals hijzelf, in staat was de rust en de stilte van de onderwaterwereld te beleven. Ze bleven lang in het water. Om de paar minuten keerden ze terug naar boven. Ook al had Nathan geen 113

gebrek aan zuurstof, toch zwom hij steeds mee naar boven. Adnan ging op een rots zitten om even uit te rusten. Nathan kwam naast hem zitten. Het was Adnan natuurlijk opgevallen hoe goed Nathan kon duiken. ─ Je beweegt je als een vis in het water. ─ Dat is altijd al een van mijn favoriete bezigheden geweest, zei Nathan. Ik doe dan ook nergens meer inspiratie op dan in het water. ─ Ik heb zelf ook mijn inspiratievermogen onder water leren ontwikkelen. ─ Hoe kunnen we onze inspiratie beïnvloeden? wilde Nathan weten. ─ Door ontvankelijk te zijn voor de beelden die ons onderbewustzijn ontvangt. Adnan sprak over beelden die ontvangen werden. Dit was iets nieuws voor Nathan. ─ Door wie of wat worden die beelden dan verstuurd? ─ Deze beelden zijn inzichten die ons bereiken vanuit de scheppende kracht, antwoordde Adnan. Wanneer we ze dienen te begrijpen. Ze kunnen zichtbaar zijn zoals in een droom maar ze kunnen ook tot ons komen in de vorm van een gedachte. ─ Worden ze met een specifiek doel verstuurd? ─ Ze komen naar ons toe om ons de diepere zin van gebeurtenissen beter te doen begrijpen. Door ons inspiratievermogen verder te ontwikkelen, kunnen we beter inzien dat niets ons zomaar overkomt. Zo wordt alles waar we inzicht door verwerven gestuurd door de scheppende kracht naar ons onderbewustzijn. Nathan zag in dat Adnan iemand was die zijn daden op dezelfde manier liet bepalen als zijn vader, Simon en Pablo. Alleen noemde Adnan deze innerlijke kracht, de scheppende kracht. Nathan begreep nu ook dat iedereen, die zich bewust was van die kracht, deze een andere naam kon geven, afhankelijk van de weg die gevolgd werd, om tot deze bewustwording te komen. Uiteindelijk bedoelde elk van hen de kracht van de intuïtie. Adnan stond op en maakte zich gereed om weer het water in te duiken. ─ Laten we nog wat nieuwe beelden ophalen, zei Nathan. Nathan genoot ontzettend van deze momenten. Tegelijkertijd leerde hij zijn geest open te stellen voor nieuwe inzichten. Vanaf die dag zou hij zijn inspiratievermogen bijzonder snel gaan ontwikkelen. 114

Op een van de volgende avonden reden ze naar de stad Tetuan. Adnan bracht Nathan naar een bar waar zeer aparte, bijna betoverende muziek werd gespeeld. ─ Deze muziek is in staat om onze diepste gevoelens te raken, vertelde Adnan. Adnan bestelde zoals vaak zoete muntthee, zijn favoriete drank. Nathan raakte gecharmeerd door de muziek en deze nieuwe wereld die zich voor hem opende. Ook Adnan was in zijn nopjes. ─ Er wordt van deze klanken gezegd, dat ze in staat zijn om heimwee bij ons op te wekken, naar iets dat we, in ons bestaan nooit gekend hebben! ─ Mijn vader is afkomstig uit Andalusië en is een liefhebber van de muziekgenres uit zijn streek. Het is alsof ik sommige klanken ook in deze muziek herken. ─ Dat hoor je goed want deze muziek wordt gespeeld met instrumenten die je ook in de Andalusische muziek terugvindt. Nathan dacht terug aan de dag van zijn aankomst in Tanger. Hij herinnerde zich de woorden van Adnan die hem zei dat hij steeds meer gelijkenissen zou gaan zien tussen hun verschillende culturen. ─ Sinds mijn aankomst in Marokko, heb ik echt wel veel bijgeleerd, vertrouwde Nathan toe. ─ Zoals je zelf ooit aanhaalde, we leven slechts om schatten te ontdekken, al het andere is een vorm van afwachten! ─ Wat zijn volgens jou de meest waardevolle schatten op aarde? Adnan antwoordde niet meteen en keek Nathan aan alsof hij had verwacht dat die vraag zou komen en zich op dit moment al had voorbereid. Nathan voelde zelf ook aan dat Adnan hem belangrijke informatie wilde toevertrouwen. ─ De waardevolste schatten zijn de engelen, antwoordde Adnan. Nathan begreep niet goed waar Adnan op aanstuurde. ─ Engelen? Adnan knikte. ─ Ik heb het over schatten op aarde, verduidelijkte Nathan zijn vraag. ─ Het gebeurt wel eens dat engelen ons komen bezoeken! zei Adnan dan weer. Nathan keek Adnan zwijgend aan en zag dat hij meende wat hij vertelde. ─ Hoe herken je ze? vroeg hij dan. 115

─ Ze zien eruit als wij maar zijn anders in hun omgang, antwoordde Adnan. ─ Waarin verschilt hun omgang met die van ons? ─ Engelen treden bekenden en onbekenden altijd open en liefdevol tegemoet. Ze brengen zo steeds het beste in mensen naar boven. ─ Doen ze dat om mensen te veranderen? ─ Engelen verwachten niets en trachten ook niemand te beïnvloeden of te veranderen! ─ Ze doen dat dus zonder enkele vorm van eigenbelang? ─ Engelen bezitten op zich al een overvloed aan levensvreugde zonder dat ze hiervoor iets moeten ondernemen, het ligt in hun natuur! De woorden van Adnan zetten Nathan aan het denken. Een prangende vraag kwam in hem op. ─ Met welk doel vertoeven ze onder ons? ─ Wanneer ze een menselijke vorm aannemen zijn ze hier voor een missie. Als deze eenmaal is volbracht, verdwijnen ze alweer. ─ Ik voel dat je me dit niet zomaar vertelt! ─ Dat klopt, dit wordt sinds het begin der tijden aan alle Uitzonderlijken meegedeeld. Nathan werd nu erg nieuwsgierig. Wat wist Adnan nog meer over de Uitzonderlijken? vroeg hij zich af. ─ Wie zijn de Uitzonderlijken? ─ Mensen die in staat zijn tot Uitzonderlijke daden. ─ Ken jij Uitzonderlijken? Adnan keek Nathan aan en glimlachte. ─ Ook jij bent een Uitzonderlijke, Nathan! Nathan wist nu dat Adnan hem ook als een Uitzonderlijke zag. Wist Adnan dat al voor Nathan in Marokko aankwam? Of had hij dat gezien in de tijd dat ze samen waren geweest? ─ Hoe weet je dat? ─ Omdat je naar mij bent gezonden zodat ik je kon voorstellen aan je engel. ─ Werd je dat gevraagd? ─ Ja, inderdaad! Nathan bleef sprakeloos kijken naar Adnan. Hij nam even tijd om Adnan‟s woorden tot zich te laten doordringen. Adnan zag hem ook als een Uitzonderlijke, wat op zich al bijzonder was, maar Adnan had hem nog iets vreemder toevertrouwd. Hij sprak over het bestaan van engelen op aarde die er als gewone mensen uitzien. Mensen met een natuurlijke overvloed aan levensvreugde en die 116

als missie hebben het begeleiden van Uitzonderlijken. Een nieuwe vraag kwam in Nathan op. ─ Ben jij een Uitzonderlijke, Adnan? ─ Ik beschik over de gave om verborgen boodschappen te interpreteren. ─ Heb je zelf mijn Engel ontmoet? ─ Het gebeurde jaren geleden voor de eerste keer toen ik Laïla en haar echtgenoot leerde kennen. ─ Laïla… onze Laïla? Adnan vertelde het hele verhaal. ─ Inderdaad. Zij en haar echtgenoot leefden eerst in Targuist, een stadje uit het Rifgebergte maar waren verhuisd naar een van de chique buurten van Tetuan. Hun kennissenkring bestond toen bijna uitsluitend uit welgestelde mensen. Hun dochter Sanah ging naar een privéschool en kreeg van mij muziekles. Bij het overlijden van haar echtgenoot kwam Laïla in moeilijkheden. Ze moest haar woning verlaten en verhuisde naar een woning in de binnenstad. Ik herinner me nog levendig de dag dat zij net verhuisd was. De woning was werkelijk een klein scheefgetrokken krot zonder keuken en zonder sanitaire voorziening. Beeld je eens in wat voor een verandering dat voor Laïla geweest moest zijn. Ze had haar best gedaan om de woning zo proper mogelijk te krijgen maar toen ze mij zag binnenkomen, kon ze haar tranen niet meer bedwingen. Ik herinner me dat Laïla vooral inzat over Sanah. Haar dochter was nog maar zeven jaar en had de woning nog niet gezien. Ze was voor de eerste maal naar haar nieuwe school en Laïla maakte zich er zorgen over hoe Sanah met deze schokkende veranderingen zou omgaan. Ik sprak Laïla moed in en zei dat ze sterk moest zijn. Ze droogde haar tranen en vroeg me om samen te wachten tot Sanah uit school zou komen. Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik toen gebleven ben. Ik heb toen een moment van onschatbare waarde bijgewoond. Sanah duwde de deur open en kwam binnen. Ik zie haar nog staan in haar zomerjurk en met haar roze boekentas op de rug. Haar moeder zat op een stoel, hield zich goed en deed haar best om haar angst te verbergen. Sanah keek naar binnen, lachte naar haar moeder en naar mij. Ze nam een aanloop, deed een perfecte radslag en sprong in de armen van haar moeder. Ik hoor haar nog zeggen. "Je bent de liefste moeder op aarde!" Ik kan je zeggen dat ik er nu nog kippenvel van krijg. Moeder en dochter omhelsden elkaar, Laïla kon haar tranen weer niet 117

bedwingen maar deze keer waren het tranen van geluk. Van het ene moment op het andere was haar verdriet omgetoverd in geluk. Ik besefte zeer goed dat ik getuige was geweest van een wonder. Sindsdien heeft Sanah nog vaak het leven van mensen rondom haar op indrukwekkende wijze veranderd. Zij is iemand die over een overvloed aan levensvreugde beschikt en anderen steeds open en liefdevol tegemoet treedt. Nathan was geraakt door Adnan‟s verhaal maar bleef toch nog sceptisch over het feit dat Sanah een engel was. ─ Je hebt me in elk geval nieuwsgierig gemaakt, zei hij. ─ Volgende maand komt ze op bezoek en zal je het zelf kunnen zien. Toen ze een maand later Sanah in Casablanca gingen ophalen, was Nathan‟s nieuwsgierigheid alleen maar gegroeid. Ze kwamen te vroeg aan op de luchthaven en gingen iets drinken in een cafetaria. Toen Adnan zag dat Nathan aandachtig de krant las, stelde hij hem voor om hier te wachten terwijl hij Sanah zou gaan ophalen. Eenmaal in de aankomsthal aangekomen, herkende Adnan Sanah meteen aan haar lange golvende haren. Ze nam net afscheid van een oudere dame. Adnan wandelde haar tegemoet en ze begroetten elkaar uitvoerig. Ze waren als oom en nicht en het was dan ook telkens een blijde gebeurtenis als ze elkaar opnieuw ontmoetten. Na elkaar uitvoerig omhelsd te hebben, hielp Adnan haar met haar koffers en zei: ─ Er is iemand meegekomen die… Adnan wilde haar verder informeren maar Sanah legde haar hand op zijn mond. ─ Ik weet het! Adnan zei verder niets meer en wandelde aan haar zijde naar de cafetaria waar Nathan hen opwachtte. Daar stelde hij Sanah en Nathan aan elkaar voor. Ze keken elkaar diep in de ogen zonder een woord te zeggen. Sanah nam Nathan‟s handen vast. Terwijl ze Nathan bleef aankijken, sprak ze Adnan toe. ─ Bedankt Adnan! Nathan schrok een beetje. Sanah sprak dan rustig Nathan aan. ─ Ik bedank Adnan omdat hij goed heeft opgelet! Nathan begreep er niet veel van en richtte zich tot Adnan. ─ Waarover heeft ze het? ─ Over mijn droombeelden, antwoordde Adnan. Nu keek Nathan Sanah aan. ─ Ken je mij dan? 118

Sanah keek naar de handen van Nathan. ─ Elk moment een beetje beter. ─ Wat weet je van mij? ─ De diepe wens die in jou op vervulling wacht. Op dat moment liet ze zijn handen los. ─ Welke diepe wens en hoe kan je dat weten? ─ Je hebt het me net toevertrouwd. Nathan had helemaal niets gezegd en begreep het niet. Adnan hielp hem. ─ Ze bedoelt dat je onderbewustzijn het haar heeft toevertrouwd. ─ Ben je dat te weten gekomen door mijn handen vast te houden? vroeg Nathan aan Sanah. ─ Aanraking is de meest fundamentele vorm van communicatie, antwoordde Sanah. ─ Wat ben je precies te weten gekomen? wilde Nathan verder weten. ─ Dat je steeds meer wordt geroepen door de spirituele en de verborgen aspecten van de werkelijkheid, onthulde Sanah. ─ Wat zijn de verborgen aspecten van de werkelijkheid? vroeg Nathan. ─ Daar zal je in het zuiden meer over te weten komen, liet Sanah hem weten. Ze draaide zich toen om, pakte haar koffers en wandelde naar buiten. Nathan keek Adnan verbaasd aan. ─ In het zuiden? zei hij nog. Adnan gebaarde dat hij hier niets meer van afwist. De jongemannen volgden Sanah die al een eindje verder wandelde. ─ Weet jij wat ze bedoelde met de verborgen aspecten van de werkelijkheid? vroeg een nieuwsgierige Nathan. ─ Heb geduld en vertrouw erop dat zij op dit moment meer over jou weet dan jijzelf! stelde Adnan hem gerust. Eenmaal bij de auto aangekomen, liet Adnan weten dat hij niet mee zou gaan. ─ Goed, zei Sanah, ga maar terug naar Oued Laou, je hebt al veel gedaan. We zullen de bus nemen naar Marrakesh en we zien elkaar later. Adnan zette Sanah en Nathan af bij de bushalte waar ze afscheid van elkaar namen. Nathan vroeg zich af wat er precies gaande was. Maar hij vertrouwde Adnan en voelde ook aan dat Sanah van zeer groot belang was voor hem. De busrit naar Marrakesh duurde 119

enkele uren. Nathan had al heel wat denkwerk verricht en maakte van de gelegenheid gebruik om aan Sanah meer uitleg te vragen. ─ Sanah, wat is eigenlijk het fundamenteel verschil tussen mensen? ─ De mate waarin ze zich bewust zijn van hun levensbestemming op aarde. ─ Beschikt iedereen dan over een levensbestemming? ─ Ja! Iedereen heeft het vermogen om zich bewust te worden van zijn levensbestemming. ─ Wat onderscheidt een Uitzonderlijke dan? ─ Drie buitengewone eigenschappen. Nathan was er benieuwd naar. ─ Een Uitzonderlijke hoeft niet te ontdekken dat hij een levensbestemming heeft. Hij is er zich vanaf zijn geboorte voortdurend van bewust! Nathan herkende dat gevoel, hij was er zichzelf ook altijd bewust van geweest. Sanah ging verder. ─ Een Uitzonderlijke beschikt over een buitengewone bescherming. Namelijk het vermogen om ware van onware kennis te onderscheiden! Nathan begreep nu beter waarom zijn mening zo vaak werd geprezen. ─ En wat is de derde eigenschap? vroeg hij. ─ De laatste is de belangrijkste van de drie en zal vanaf nu steeds je pad verlichten. De levensbestemming van een Uitzonderlijke omvat een hogere missie. Nathan dacht nu aan zijn reis met Simon in India. Hij herinnerde zich de man die hem over zijn hogere missie had aangesproken in het Colaba district van Mumbai. ─ Wat is een hogere missie? ─ Een missie die rechtstreeks verbonden is aan een natuurelement of een andere hogere vorm van energie, antwoordde Sanah. Een Uitzonderlijke treedt dan als het ware op als een boodschapper. Nathan was zich altijd al bewust geweest van zijn innige binding met zijn natuurelement maar dat hij daar een boodschapper van was, overweldigde hem zeer sterk. ─ Slaagt een Uitzonderlijke altijd in zijn hogere missie? ─ Elk individu, ongeacht zijn bewustwordingsproces, beschikt over een vrije wil. Zowel voor een Uitzonderlijke als voor elk ander mens hangt de mate waarin we slagen in onze levensmissie 120

volledig af van de optelling van onze keuzes tijdens onze levensloop. Nathan nam even tijd om hierover na te denken. ─ Ken jij mijn uiteindelijke doel? vroeg hij dan. Sanah legde haar hand op Nathan‟s hart en keek hem in de ogen: ─ Weet dat jouw hogere missie een ongeziene impact zal hebben op de hele mensheid! "Een nooit geziene impact op de hele mensheid!" Deze woorden troffen Nathan alsof zijn natuurelement zich zelf manifesteerde om hem het belang van zijn levensmissie te tonen. ─ Sanah, niemand heeft me dit ooit expliciet verteld. En toch lijkt het alsof ik het, diep in mij, altijd al geweten heb, vertrouwde hij toe. ─ De ware kennis zit binnenin! merkte Sanah op. ─ Ik ben op mijn levensweg steeds mensen tegengekomen die overtuigd waren van mijn uitzonderlijkheid! ─ Sommige mensen zijn inderdaad in staat om, dankzij hun hoge mate van bewustzijn, zulke eigenschappen aan te voelen. Sanah zag dat Nathan voorlopig genoeg informatie had gekregen. ─ Rust nu maar uit Nathan, zodat je onderbewustzijn het kan verwerken. Er staat je nog heel wat te wachten. ─ Goed Sanah, maar nog even dit. Zijn er ook mensen die over een nog hoger niveau van bewustzijn beschikken dan Uitzonderlijken? Sanah begreep dat Nathan het over haar had en glimlachte: ─ Wij zijn op aarde gekomen met een missie die we zelf hebben gekozen! Nathan sloot zijn ogen terwijl zijn gedachten afdwaalden naar wat hem te wachten stond. Wanneer de bus Marrakesh naderde maakte Sanah hem wakker. Nathan keek door het raam en was meteen onder de indruk van de charme van de roodkleurige stad. Ze stapten uit en liepen de oude stad in. Nathan stelde geen vragen meer. Hij wist dat hij in betrouwbaar gezelschap was en genoot van deze nieuwe omgeving. Ze wandelden door een prachtig labyrint van smalle steegjes. Het leek alsof de tijd hier stil was blijven staan. Sanah stopte bij een van de authentieke huisjes en klopte er aan. Een jongedame kwam de deur opendoen. Nadat ze enkele woorden met haar had gewisseld, gebaarde Sanah Nathan om haar naar binnen te volgen. Eenmaal binnen vergaapte Nathan zich aan de pracht van het Riad met de mooie balkons en de fontein middenin de mooi versierde binnentuin. Sanah stelde voor 121

om eerst even uit te rusten en daarna op het dakterras te eten. De jongedame die de deur had geopend, liet Nathan zijn kamer zien.

122

Realiteit

Na zijn dutje ging Nathan naar het dak. Het dakterras was bedekt met vierkante witte zeiltenten. Binnenin stonden er lage zeteltjes. Sanah stond daar al. Ze was verzonken in het panoramische uitzicht op het Atlasgebergte en de sierlijke palmbomen. Nathan ging haar tegemoet. Ze namen plaats aan tafel waar twee serveersters hen een verrukkelijke tajine brachten. ─ Hoe bevalt Marokko je tot nu toe? vroeg Sanah. Nathan nam even tijd om na te denken. ─ Het is een land dat je zintuigen prikkelt. Je wordt hier constant verrast door nieuwe smaken, geuren en beelden. ─ Marokko is al heel lang een kruispunt van verschillende culturen, zei Sanah. Mede daardoor is het een ideale plaats om te ervaren waarvoor we hierheen gekomen zijn. Nathan was nieuwsgierig en voelde zijn aandacht groeien. Sanah sprak verder: ─ Het feit dat we elkaar nu ontmoeten, betekent dat je klaar bent om de wereld van de verborgen werkelijkheid dieper te doorgronden. ─ De verborgen werkelijkheid? ─ Het gaat hier om kennis die niet zintuiglijk waargenomen kan worden, de kennis van het hogere bewustzijn. ─ Als we deze wereld niet kunnen waarnemen met onze zintuigen, hoe dan wel? ─ Alleen onze intuïtie kan ons met het hogere bewustzijn verbinden! Sanah pakte Nathan‟s handen vast en eiste daarmee zijn volledige aandacht op. ─ Morgen zal je voorbereid worden om de wereld van het hogere bewustzijn te betreden. Het zal een intense belevenis worden. Een ervaring waarna je de wereld heel anders zal gewaarworden. Nathan keek bijzonder nieuwsgierig. ─ Je zult in een toestand worden gebracht waarin je op een heldere manier zal ervaren hoe drijfveren bepaald worden en hoe onze keuzes steeds worden beïnvloed. ─ Hoe zal ik in deze toestand worden gebracht? Vroeg hij. 123

─ Je zult kennismaken, vervolgde Sanah, met mensen die bedreven zijn in de leer van de trance. Door middel van muziek zullen ze je voorbereiden op je eerste overgang naar de wereld van het hogere bewustzijn. ─ Je zei een eerste overgang, zal er nog een andere volgen? ─ Na deze ervaring zal elke overgang naar het hogere bewustzijn steeds vlotter verlopen. Totdat je uiteindelijk inziet dat er eigenlijk geen overgang is! Nathan dacht na over de woorden van Sanah en besefte dat hij weldra in staat zou worden gesteld om de werkelijkheid op een heel ander niveau waar te nemen. Sanah stelde voor om alles even te laten bezinken en zei dat ze morgen naar de stad Ouarzazate zouden reizen. Het was al donker geworden toen ze door de nauwe straatjes van de Medina van Marrakesh wandelden. Toen ze op het plein der wonderen aankwamen, begreep Nathan waaraan deze plaats haar naam te danken had. Het kloppend hart van de medina was een mix van exotische kruidengeuren, slangenbezweerders, vuurspuwers en acrobaten. De volgende dag namen Sanah en Nathan de bus naar Ouarzazate. Een weg die door een prachtig landschap liep met indrukwekkende palmoases. Nathan keek vol bewondering en dacht enthousiast aan de spirituele ervaring die hij zou gaan beleven. Toen ze het schilderachtige Ouarzazate bereikten, namen ze een taxi die hen naar een indrukwekkende woning bracht. Een tempelachtige woning met hoge dadelbomen eromheen die een idyllische rust uitstraalde. Sanah klopte op de zware deur. Een man kwam hen begroeten en wisselde enkele woorden in het Arabisch met Sanah. Vervolgens keek de man Nathan een tijdje aan zonder een woord te zeggen om hem dan als een verloren zoon te omhelzen. De man, die Rachid heette, nodigde Sanah en Nathan uit om naar binnen te komen. Daar ontmoetten ze nog twee andere mannen, Lahcen en Said. Sanah legde uitvoerig de reden van hun bezoek uit. Nathan kon er weinig uit opmaken maar Sanah verschafte hem daarna de nodige uitleg. Ze vertelde hem dat ze enkele dagen hier zouden blijven en dat hij vanavond zou worden ingeleid in hun leer. De volgende dag zouden ze naar de Sahara trekken om daar het ritueel te laten plaatsvinden. Tijdens zijn verblijf in de woestijn zou Nathan niet mogen eten en alleen water mogen drinken. Nathan zei dat het maar een kleine moeite was voor wat hij in ruil daarvoor aan kennis zou krijgen. Een antwoord dat door zijn toehoorders met tevredenheid werd ontvangen. Na het gesprek gingen Sanah en 124

Nathan Ouarzazate verkennen om zich te ontspannen. De stad leek wel uit een oud geschiedenisboek herrezen te zijn. Vooral het bezoek aan een naburig gelegen lemen dorp maakte indruk op Nathan. ´s Avonds maakte Nathan zich dan klaar voor zijn initiatie. Deze taak zou vervuld worden door Lahcen en Said. De verdere initiatie zou in de woestijn plaatsvinden en door Rachid worden uitgevoerd. Nathan nam plaats naast Sanah op het tapijt. Tegenover hen zaten Lahcen en Said. In het midden lag een boek. Sanah vertelde Nathan dat dit boek hun leer bevatte waaruit ze zouden voorlezen. ─ Voordat we beginnen, zei ze, willen de heren graag weten of je vragen hebt. Na kort te hebben nagedacht, stelde Nathan de volgende vraag. ─ Ik zou wel willen weten waarom de woestijn en het vasten deel uitmaken van mijn eerste ervaring in de wereld van het hogere bewustzijn. Said liet weten dat Nathan alvast de juiste discipline had door te trachten alles te begrijpen alvorens te handelen. Lahcen zou het mysterie van de woestijn verduidelijken. Naderhand zou Said de kracht van het vasten uiteenzetten. Lahcen opende het boek en las de passage over de woestijn voor. ─ De hogere waarheden worden niet binnen onze vertrouwde waarnemingen gevonden, maar er dwars doorheen. De woestijn brengt ons in een situatie van overmacht waar we tot totale overgave worden gedwongen. Een ervaring die ons naar een ruimer gevoel van verbondenheid leidt. Sanah vertaalde en vroeg aan Nathan of dat een bevredigend antwoord was waarop Nathan na een korte bedenktijd bevestigend knikte. Said nam het boek nu over en las de passage over de essentie van het vasten. ─ Het principe achter het vasten, is ons tijdelijk beperken tot alleen datgene wat voor onze lichamelijke en geestelijke gezondheid nodig is. Deze discipline maakt ons ervan bewust dat onze verlangens bepalend zijn voor wie we vandaag zijn en dat het vermogen om onze verlangens te beheersen zal bepalen wie we morgen zullen worden. Sanah wachtte even om zich ervan te verzekeren dat het duidelijk was voor Nathan. Zijn woorden gaven aan van wel: ─ Zelden hebben teksten mij zulke overtuigende antwoorden gegeven. Ik begrijp nu helemaal waarom de woestijn en het vasten deel uitmaken van het ritueel. 125

Lahcen en Said maakten zich nu klaar om de initiatieteksten voor te lezen. Het was een beschrijving van drie evolutiestadia die men in de wereld van het hogere bewustzijn kon bereiken. Nathan kreeg van Sanah een pen en een schrift om haar woorden op te schrijven. Lahcen las de eerste tekst voor: ─ Vanuit het hogere bewustzijn kunnen we ons bewustzijn doorgronden en begrijpen hoe gedachten invloed kunnen hebben op onze gevoelens. Zo worden we bewuster van wat er op elk moment van het leven in ons omgaat. Said wachtte tot Nathan alles had genoteerd en las dan de tweede tekst voor: ─ Als we eenmaal de scheppende bron herkennen, die aan de basis van ons leven ligt, ervaren we het leven als een geschenk en krijgen we gaandeweg inzicht in de samenhang tussen onszelf en alles wat leeft. Said stelde aan Sanah voor om de laatste tekst voor te lezen. Ze nam het over en las het eerst voor in het Arabisch om het dan te vertalen: ─ Het hogere bewustzijn leert ons inzien hoe we meer betekenis aan ons leven kunnen geven. Hoe beter we in staat zijn kennis van het hogere bewustzijn naar het bewuste te halen, hoe beter we in staat zijn grote daden te verrichten. Sanah vertelde Nathan dat hij tijdens de komende dagen de juiste betekenis van deze teksten helemaal zou gaan begrijpen. Terwijl Nathan de teksten herlas, werd er een grote couscousschotel opgediend. Said en Lahcen wensten Nathan een smakelijk avondmaal en verzekerden hem dat deze maaltijd zou volstaan om zijn verblijf in de woestijn door te komen. De volgende ochtend vertrok het groepje in een busje naar de woestijn. Ze reden via een brede vallei vol met vijgenbomen afgewisseld met kleine groene graanvelden. Enkele uren later werd het landschap een en al zand. Zo ver het oog reikte, waren er alleen zandduinen te bespeuren. Korte tijd later stopte het busje daar waar het ritueel zou plaatsvinden. Er werd een reusachtige witte tent opgezet. In de loop van de namiddag nam Rachid Nathan apart en informeerde hem over wat er zou plaatsvinden de volgende uren. Nathan vernam tot zijn verrassing dat Rachid vloeiend Frans sprak en Fysica had gestudeerd in Genève.

126

Energie

Diezelfde avond zouden er muzikanten aankomen om deel te nemen aan het ritueel. Nathan hoorde ook dat hij na het ritueel alleen zou worden gelaten in de woestijn van zonsopgang tot na zonsondergang. Nathan vond de gedachte dat hij zo aan zijn lot zou worden overgelaten in de woestijn intrigerend en ook wel spannend. ─ Ik zal het wel overleven, zei hij. ─ Het gaat niet om overleven, maar vooral om herleven! antwoordde Rachid. Nathan zag dat Rachid van plan was hem nog meer te vertellen. Hij haalde pen en papier tevoorschijn en luisterde aandachtig. ─ In de wereld van het hogere bewustzijn, zei Rachid, zal je entiteiten zien die onzichtbaar zijn in de wereld van het bewuste maar die zich er eveneens bewegen en mensen vergezellen. ─ Kiezen deze entiteiten zelf wie ze vergezellen? vroeg Nathan. ─ Ze reizen vrij rond, antwoordde Rachid, maar uiteindelijk beslist ieder voor zich door welke entiteiten hij of zij vergezeld wil worden. ─ Hoe zal ik de wereld van het hogere bewustzijn binnentreden? ─ Er bestaan hiervoor meerdere manieren. Een daarvan is door middel van ritmische muziek. Van onze voorouders leerden we ritmes die ons in trance kunnen brengen en ons in staat stellen de energieën van het universum anders waar te nemen. Nathan herlas zijn notities en een vraag kwam in hem op. ─ Zeg mij Rachid, je weet blijkbaar veel van de spirituele wereld. Hoe valt dat te rijmen met de moderne wetenschap? ─ De moderne wetenschap heeft vooral aandacht voor de manier waarop energieën werken. De spiritualiteit echter leert ons hoe we deze energieën kunnen beïnvloeden. ─ Wat versta je onder energieën? vroeg Nathan. ─ Alles binnen het universum bestaat uit energieën en hun onderlinge relaties. Een trance-ervaring helpt om deze energieën anders waar te nemen. Die ervaring laat ons zien hoe elke energie afzonderlijk plaatsvindt. Zo kunnen we de verborgen aspecten van de werkelijkheid waarnemen. ─ Wat wordt er precies waargenomen? 127

─ Wat zich aan jou zal openbaren is voor jou bedoeld. Het zal bijdragen tot je eigen persoonlijke evolutie en je naar je eigen en unieke doel wijzen! Na dit gesprek stelde Sanah voor om even te gaan wandelen. Ze gingen naar een hoger gelegen duin vanwaar ze een goed uitzicht hadden. ─ Wat heb je onthouden van je gesprek met Rachid? vroeg Sanah. ─ Hij heeft met me over de entiteiten gesproken en hoe die zich onder ons bewegen. Hij heeft me ook bevestigd dat wat ik vanavond zal beleven niet meer is dan een extreme waarneming van wat zich altijd en overal afspeelt. ─ Is alles voor jou duidelijk? ─ Tot nu toe wel. Al heb ik sterk de indruk dat wat zich aan mij zal openbaren het nog veel duidelijker zal maken. Sanah legde haar hand op Nathan‟s arm. ─ Je zult vanaf nu de volle aantrekkingskracht van de spirituele wereld ervaren en deze zal je nooit meer loslaten! Terwijl Nathan nog onder de indruk was van Sanah's woorden zag hij in de verte een busje aan komen rijden. ─ We krijgen gezelschap, zei hij. ─ Inderdaad, muzikaal gezelschap, zei Sanah. Sanah en Nathan daalden de duin af en keerden terug naar de tent. Een groep muzikanten in het rood gekleed stapte uit het busje. Ze droegen snaarinstrumenten, trommels en tamboerijnen met zich mee en verzamelden zich ook in de tent. Wanneer de thee ingeschonken werd, begonnen ze met trage ritmes te spelen, die geleidelijk aan versnelden en vervolgens aan luide gezangen gekoppeld werden. De nacht viel en de muziek klonk steeds sneller en luider. Terwijl Nathan intens genoot van dit feestelijke gebeuren kwam Rachid hem halen en bracht hem naar het middelpunt van de tent waar Lahcen en Said hem opwachtten. Sanah omhelsde Nathan stevig en zei dat ze hem morgen na zonsondergang zou komen ophalen. Naarmate Nathan dichter bij het midden van de tent kwam, klonk de muziek steeds krachtiger. De drie ritueelinitiators lieten Nathan zien hoe hij rond zijn as moest draaien. Het duurde niet lang voordat Nathan de draaibewegingen vloeiend onder de knie had. Geleidelijk aan voelde Nathan een gemoed opkomen dat te vergelijken was met iets tussen roes en euforie. Hij kon nu de beelden die hij zag moeilijker onderscheiden van wat in zijn gedachten opkwam. Het was alsof alles wat hij ervaarde zich 128

mengde. Nathan keek naar de muzikanten en zag dat er nog meer gasten bij kwamen. Nieuwe gasten die op menselijke schimmen leken en die konden zweven! Langzamerhand verschenen er steeds meer gasten. De schimmen leken zich niet om Nathan te bekommeren, die alles als toeschouwer beleefde. Nathan voelde zich nu heel luchtig en had geen besef meer van tijd of plaats. Hij sloot zijn ogen en draaide verder rond zijn as aangemoedigd door de opzwepende ritmes. Het bleef nog een tijdje doorgaan tot plotseling alles stil werd! Toen Nathan zijn ogen weer opende zag hij dat hij helemaal alleen was. Hij lag op een bankstel. Het was heel donker in de tent en uitermate stil. Een prangende vraag hield hem sterk bezig: Waar was iedereen naartoe? Hij stond voorzichtig op en ging naar buiten. Daar zag hij dat de busjes weg waren. Hij probeerde zich te herinneren wat er zich juist had afgespeeld maar meer dan enkele flarden kon hij zich niet meer voor de geest halen. Buiten de tent heerste een buitengewoon vredige stilte. Nooit eerder had Nathan zo´n geluidloosheid ervaren, al deed het hem denken aan de geluidloosheid onder water. Het enige geluid dat te horen was, was de wind die zacht waaide. Nathan stapte op het zand. Allerlei vragen kwamen in hem op. Wat was er deze nacht gebeurd? Was hij op dit moment werkelijk in de Sahara? Had hij eigenlijk wel echt een ritueel meegemaakt? Bestonden Rachid, Lahcen en Said wel echt? Nathan‟s gedachten begonnen steeds vreemdere vormen aan te nemen. Hij trok nu ook het bestaan van Sanah in twijfel. Was ze een engel? Had hij dan een engel ontmoet? Wie had haar aan hem voorgesteld? Had hij Adnan echt ontmoet? Was hij nu echt in Marokko? Genoeg, dacht hij. Hij moest zich vermannen en zijn gedachten ordenen. Nathan zocht naar zekerheden waarop hij kon steunen maar hoe zeer hij het ook probeerde, hij slaagde er maar niet in om van iets helemaal zeker te zijn. Hij ging op zijn hurken zitten, greep een hand vol zand en hield zijn hand krachtig dicht. Het zand was iets dat hij echt kon voelen. Aan die zekerheid hield hij zich vast en haalde opgelucht adem. Maar toen merkte hij dat het zand uit zijn hand wegvloeide. Hij wilde het tegenhouden en kneep zijn hand nog harder dicht waardoor er nog meer zand wegvloeide en daarmee ook zijn zekerheid. De vraag of hij wel werkelijk in de woestijn was of dat alleen maar droomde kwam weer bij hem op. Plots dacht hij iets te zien maar het ging zo snel dat het alweer was verdwenen. Hij besteedde er verder geen aandacht aan en beklom 129

de hoogste duin in zijn directe omgeving, om de omtrek te verkennen. Terwijl hij de duin beklom, stak de wind weer op. Daardoor werd het steeds duidelijker dat hij niet droomde en dat wat hij meemaakte dus werkelijk gebeurde. Op het ogenblik dat Nathan de top van de duin bereikte, beleefde hij een bijzonder moment. Net voor hem steeg een majestueuze zon op die elke zandkorrel oranje kleurde. De warmte en de helderheid gaven hem een onbeschrijfelijk vertrouwen. Nu wist hij het zeker, hij was op dit moment hier en nergens anders! Nathan ging zitten en beleefde dit moment zeer intens. Het was alsof er nieuwe levensenergie tot hem doordrong. Deze gewaarwording gaf hem een uiterst aangenaam gevoel, een besef van verbondenheid. Alweer dacht hij iets op te merken. Net alsof er iets of iemand naast hem plaatsnam. Hij draaide zich om en keek deze keer aandachtiger maar al wat hij zag was een landschap van goudgele zandduinen. Het moest wel door het felle zonlicht komen, concludeerde hij. Iets later zag hij in de verte een bedoeïen op een kameel. De woestijnbewoner kwam Nathan tegemoet. Toen ze bij elkaar kwamen, stapte de bedoeïen van zijn kameel af. Nathan maakte gebruik van de enkele Arabische woorden die hij van Adnan had geleerd en groette de bedoeïen: ─ “Assalamoe´alaykum!” ─ “Wa´alaykum assalām!” antwoordde de bedoeïen. Nathan wilde dan snel duidelijk maken dat zijn kennis van het Arabisch niet verder reikte dan dit en sprak hem verder aan in het Frans. ─ Spreek jij nog andere talen? De bedoeïen antwoordde in vloeiend Frans. ─ Ik uit me steeds in de taal van degene die ik tegenkom! Nathan was verwonderd over wat hij hoorde. ─ Hoeveel talen ken jij dan? ─ Er bestaat geen taal waarin ik me niet kan uiten! ─ Dan zou je alle talen van de wereld spreken? ─ Ik spreek de taal van alle dingen die er zijn! ─ Je kunt dus met iedereen spreken? ─ Met alles en iedereen tot en met de laatste zandkorrel uit de Sahara! Nathan vond dit op zich bijzondere uitspraken, maar hij was blij dat hij gezelschap kreeg en bekommerde zich er niet verder om. ─ Ik ben blij dat ik je ontmoet, je bent de eerste die ik vandaag tegenkom. 130

─ Dan heb je niet goed opgelet! ─ Hoe bedoel je? ─ Je hebt vandaag al twee bezoekers gehad. De eerste vertrok toen de tweede aankwam! Nathan, die ervan overtuigd was niemand te hebben gezien, begreep niet wat de bedoeïen bedoelde. ─ Ik ben hier de hele tijd alleen geweest en heb niemand gezien. Wanneer zou dat dan gebeurd zijn? ─ De eerste was al heel vroeg bij jou en heeft je pas verlaten toen je de duin opklom en de tweede ontmoette. Nathan ging ervan uit dat de man vreemde uitspraken deed maar besteedde geen aandacht aan zijn laatste woorden. ─ Wat doe jij hier eigenlijk? ─ Ik breng elke bezoeker van de Sahara een waardevol geschenk. De bedoeïen draaide zich om en nam een waterbidon uit zijn tas en een bekertje. Hij vulde het bekertje met water en gaf het aan Nathan. ─ Voor jou is dit het meest waardevolle geschenk dat er kan zijn! ─ Water? zei Nathan, Ik begrijp dat het een waardevol goed is in de woestijn maar dat geldt toch voor iedereen. Waarom zou water voor mij waardevoller zijn? ─ Je hebt net de juiste vraag gesteld, mijn taak is nu volbracht! Na deze woorden te hebben gesproken, groette de bedoeïen Nathan en vertrok alweer. Nathan keek hem na en vroeg zich af wat hier eigenlijk aan de hand was. Wat voor een raar figuur was die bedoeïen die beweerde met alles en iedereen te kunnen praten? Daarna begon Nathan te ontleden wat er zojuist was gezegd. De bedoeïen had gezegd dat er deze morgen al twee bezoekers waren geweest, iets dat onmogelijk leek aangezien Nathan niemand had gezien. Daarna had de bedoeïen gezegd dat het zijn taak was om elke Sahara bezoeker een waardevol geschenk te bezorgen. Toen schonk hij Nathan en beker water. Nathan keerde terug naar de tent met zijn beker water en dacht verder aan het vreemde gesprek met de bedoeïen. Eenmaal in de tent zag hij zijn notities op het bankstel liggen. Hij ging op de grond zitten en voegde de boodschappen van de bedoeïen eraan toe. Toen hij eenmaal alles had genoteerd, herlas hij zijn teksten. Nathan raadpleegde zijn intuïtie om na te gaan waar hij zijn aandacht eerst op moest richten. Het waren de woorden van de bedoeïen die hem het meest intrigeerden. Hoe was het mogelijk om met alles te communiceren? Welke twee bezoekers bedoelde de 131

bedoeïen? En dan de vraag die hem al zo lang achtervolgde: Welke ware rol speelde water in zijn leven? Nathan bleef er een lange tijd over mediteren terwijl hij rustig zijn beker leegdronk. Opeens raakten zijn gedachten verstoord. Hij hoorde de wind opsteken en haastte zich naar buiten. Daar stond hij oog in oog met een kolossale zandstorm. Hij zag een enorme zandwolk op volle snelheid naderen maar kon nergens naartoe. Het enige wat hij zich kon bedenken was op de grond gaan liggen en zijn hoofd met zijn handen bedekken. De storm raasde met een ongekende kracht over hem heen. Terwijl hij daar lag, hoorde hij opeens een stem. ─ Dag Nathan, ik ben Nieuwsgierigheid! Hoe kon iemand hem op dit moment aanspreken, bedacht Nathan? En wat een zeldzame naam was dit? Nathan keek even op. Hij zag een soortgelijke menselijke schim zoals hij tijdens het ritueel had opgemerkt. ─ Wat gebeurt er? Ken je mij? vroeg Nathan. ─ Natuurlijk ken ik jou, ik ben zelfs steeds in jouw gezelschap! Nathan trachtte door de zandwolken heen beter te kijken, maar de schim was alweer weg. Nathan hees zich op en keek voor zich. Wat hij zag, leek op een stad, een stad uit leem gebouwd waarin allerlei schimmen vertoefden. Alweer vloog er eentje naar hem toe: ─ Dag Nathan, ik ben Aandacht en je kunt me nu beter dicht bij jou houden, want je zult me nodig hebben! Nathan kreeg geen tijd om een antwoord te geven want er kwam een derde schim aanvliegen. ─ Dag Nathan, hoe gaat het? ─ Hoe het met me gaat? vroeg Nathan. Ik voel me bijzonder vreemd. Maar wie ben jij? ─ Ik ben een van je liefste gezellinnen, ik ben Vertrouwen. Nu vlogen er steeds meer schimmen rond Nathan en ze spraken allemaal tegelijk. Het werd te veel voor hem. Hij sloot zijn ogen en legde zijn hoofd weer in het zand. Toen ging ook de wind liggen. Toen Nathan besefte dat de storm was gaan liggen keek hij omhoog en zag de zandstorm verdwijnen. Ook de lemen stad was verdwenen. De stilte was teruggekeerd. Nathan wreef in zijn ogen en schudde het zand van zich af. Hij stelde met verbazing vast dat, ondanks de razende storm, de tent intact was gebleven. Zijn verbazing werd nog groter toen hij in de richting van het bankstel keek. Zowel het bekertje van de bedoeïen als zijn notities lagen nog op dezelfde plaats. Had hij zich de zandstorm ingebeeld? 132

Nathan besefte dat deze vraag onbelangrijk was in de wereld van het hogere bewustzijn. Wat wel van belang was, was de betekenis van de beelden die hij had gezien. Welke boodschappen hadden ze gebracht? Nathan herinnerde zich wat Adnan hem had verteld over de kracht van beelden. Hij wist dat hij het geheim achter de schimmen moest ontdekken. Zij waren de sleutelfiguren. Enkele schimmen hadden zich aan hem voorgesteld en droegen namen als Nieuwsgierigheid, Aandacht en Vertrouwen. Nathan nam zijn schrift op, schreef de namen op en nam tijd om ze rustig te bekijken. Het was duidelijk dat het benamingen waren van gevoelens. Hij herlas zijn volledig schrift en geleidelijk aan werden de woorden duidelijker. Deze drie gevoelens hadden zich aan hem verpersoonlijkt als autonome wezens. De schimmen waren dus gevoelens. Dat waren de spirituele entiteiten die mensen vergezellen, waarover Rachid gesproken had. Nathan besefte dat dit zondermeer een fantastisch inzicht was dat veel verklaarde over het gedrag van mensen. Hij had gezien hoe gevoelens mensen steeds vergezellen. Hij las opnieuw Rachid‟s woorden. "Wij beslissen uiteindelijk altijd zelf door wie we vergezeld worden!" Nathan begreep dat we altijd in staat zijn om te kiezen door welke gevoelens we ons willen laten leiden. Nu was Nathan, zowel emotioneel als verstandelijk, uitgeput en zijn hongergevoel werd steeds sterker. Hij ging liggen op het bankstel om te rusten. Net voordat hij zijn ogen sloot, viel hem nog iets te binnen. Hij besefte dat alleen schimmen in staat waren zich zo snel te bewegen. Zo snel als het denken. Hij herinnerde zich nu de eerste keren toen hij dacht iemand te hebben gezien aan de duin en wat hij op dat moment voelde. Toen hij het zand, uit zijn hand zag wegvloeien, overviel hem het gevoel Eenzaamheid. En dat gevoel verdween helemaal toen de zon tevoorschijn kwam, het moment waarop hij gezelschap van het gevoel Verbondenheid kreeg. Eenzaamheid was dus verdrongen geweest door Verbondenheid. Zij waren de twee bezoekers waar de bedoeïen over sprak. Met deze gedachte viel hij in slaap. Toen hij wakker werd, was het al laat in de namiddag. Hij stond op en had eerst even tijd nodig om te beseffen wat hij had meegemaakt. Merkwaardig genoeg had alles zich mooi geordend in zijn slaap. Het was heet en de lucht was droog. Nathan nam zijn beker op en wilde drinken maar realiseerde zich dat die leeg was. Hij liep dan maar uit de tent en zag dat alles rustig was. Hij 133

ervaarde opnieuw de buitengewone stilte van de woestijn. Nathan keek naar de prachtige blauwe hemel, naar het goudkleurige zand en voelde zich ontzettend opgewekt. Opeens zag hij in de verte een silhouet. Het was duidelijk geen schim maar een echte persoon, dacht hij. Het was een man en hij kwam dichterbij. Hij droeg een strohoed, donkerrode kleren en een grote schoudertas om zijn hals. Aan zijn tas hingen belletjes. Nathan groette de man zoals hij de bedoeïen had gegroet. ─ “Assalamoe´alaykum!” ─ “Wa´alaykum assalām!” antwoordde de man met strohoed. ─ Spreek jij Frans? De man met strohoed antwoordde net als de bedoeïen in het Frans. ─ Ik druk me uit in alle talen van degene die door de woestijn reist! ─ Je moet de bedoeïen zeker kennen? vroeg Nathan. ─ Ik ken veel bedoeïenen, zij reizen hier immers al het langst! ─ Blijf je hier of verdwijn je ook ineens? ─ Lang kan ik hier niet blijven, zei de man met strohoed. Mijn taak bestaat uit het belonen van alle reizigers in de Sahara voor de lessen die ze hier hebben geleerd! Dit gezegd hebbende nam de man een grote beker die aan zijn gordel hing. Hij boog zich naar voren en goot water uit zijn tas in de beker. Nathan nam deze aan en dronk hem leeg. ─ Ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn, zei hij dan. ─ Laat de Vrees nu maar voor altijd verdwijnen, zei de man. En hou het Vertrouwen maar aan je zijde totdat je grote taak hier op aarde is volbracht! ─ Kan je mij meer vertellen over mijn taak? ─ Ik kan je dit vertellen. Ik verschijn altijd als een reiziger de les van zijn reis heeft begrepen. Na deze woorden hing de man met strohoed de beker terug aan zijn gordel. Hij groette Nathan en vervolgde zijn weg. Nathan begreep dat in deze woorden het antwoord op zijn vraag schuilde. De lucht kleurde nu helemaal rood. Nathan wandelde terug, het hoge duin op, om daar de zonsondergang te beleven. Eenmaal boven stelde hij zijn geest open voor de kracht van de beelden. Hij merkte dat hij zijn hongergevoel had overwonnen en dat hij een toestand van verruimd bewustzijn beleefde. Hij kon zich nu opmerkelijk goed concentreren en voelde zich tegelijkertijd ontspannen voor wat er op hem zou afkomen. De horizon werd schemerig, de zandduinen verkleurden. Nathan was met al zijn gevoelens betrokken bij dit natuurverschijnsel. Hij voelde niet 134

alleen een verbondenheid met de zon maar ervaarde ook een oneindig grote samenhang. Hij voelde intenser dan ooit hoe alles een geheel was. Met dit gelukzalige gevoel legde hij zijn hoofd neer. Een tijdje later hoorde hij een stem. ─ Nathan, je mag nu wakker worden. Nathan trachtte te ontdekken welke vertrouwde stem hem aansprak. De volle maan belichtte een silhouet. Allerlei vragen kwamen in hem op. Droomde hij? Was het alweer een schim? Hoe lang was hij hier al? Had hij alles gedroomd of werkelijk beleefd? De stem weerklonk opnieuw. ─ Je bent nu terug in de bewuste wereld! Nu herkende Nathan de stem van Sanah. Beneden aan de duin zag hij twee mannen. Hij keek aandachtiger en herkende Rachid en Lahcen. Iets verder zag hij het busje, de koplampen stonden aan. Said zat achter het stuur. Nathan stond op en daalde met Sanah de zandheuvel af. Het werd een stille rit naar Ouarzazate. Sanah gaf Nathan brood met olijfolie. Hij at het op en legde zijn hoofd op haar schouder. Enkele uren later kwamen ze in Ouarzazate aan. Nathan was uitgeput van de rit en ging meteen slapen. De volgende ochtend kwam Lahcen hem wekken om te gaan ontbijten. Nathan friste zich op en kwam aan tafel waar de anderen hem opwachtten. Op tafel lagen heerlijk warme pannenkoeken, besmeerd met honing of geitenkaas. Rachid zei dat het de gewoonte was dat de gast niets vertelde over zijn ervaringen in de woestijn. Sanah vertelde Nathan dat haar taak volbracht was en dat ze nu terug konden naar Casablanca. Ze kon beschikken over een woning aan zee. Ze stelde Nathan voor om ook Adnan uit te nodigen om er enkele dagen te verblijven. Het vooruitzicht de zee en Adnan terug te zien, maakte Nathan blij. Na het ontbijt brachten de drie heren Sanah en Nathan naar het busstation. Toen de bus aankwam, namen ze afscheid van hun gasten. Elk van hen gaf Nathan een boodschap mee. Lahcen sprak hem als eerste aan: ─ Reis verder en vertel anderen je hoopgevende verhalen, zodat ze leren om naar de stem van hun hart te luisteren. Dan kwam Said. ─ Reis verder en vertel anderen je leerrijke verhalen, zodat ze aangespoord worden om creatief te zijn met hun verbeelding. Rachid was als laatste aan de beurt. ─ Reis verder en vertel anderen je inspirerende verhalen, zodat ze bewuster worden van hun levensbestemming. 135

Nathan bedankte hen alle drie uitvoerig, nam afscheid en stapte vervolgens de bus in waar hij naast Sanah plaatsnam. ─ Wat was de grootste les die je tijdens deze trip leerde? vroeg Sanah hem. ─ Ik besef nu beter dan ooit hoe ons leven afhangt van de aard van onze gevoelens. Ik wil je bedanken voor alles wat je voor me gedaan hebt. ─ Mijn daden hebben voor mij evenveel betekenis als voor jou. Tegen de middag kwamen ze in Casablanca aan. Van daaruit trokken ze naar het strand niet ver van Anfa. Het was voor Nathan, na dagen in de woestijn te hebben doorgebracht, een heerlijk weerzien met de zee. Nathan dook meteen het water in, zoals altijd voor hem de ideale plaats om zich helemaal op te laden. Sanah ging ondertussen de sleutel van de woning ophalen. In het water zag Nathan opnieuw alles wat hij eerder in de woestijn had beleefd. Zijn ontmoeting met de bedoeïen, de menselijke schimmen en de man met strohoed. Er kwamen ook nieuwe beelden in hem op, beelden van onbekende plaatsen met onbekende mensen. Een beeld kwam een paar keer terug. Tussen al die vreemde mensen herkende hij iemand die enorm veel voor hem betekende. Het was Sophie! Wat deed ze daar? Welke betekenis had het? Of eerder welke betekenis zou hij hier aan geven? Na enige tijd kwam hij uit het water en zocht Sanah op. Ze zat iets verderop en was een boek aan het lezen. Toen ze Nathan zag naderen, keek ze hem lang aan. ─ Je hebt er blijkbaar van genoten, zei ze dan. ─ De zee induiken is voor mij steeds een beetje thuiskomen, zei Nathan. ─ Mooi zo! Ik heb Adnan aan de lijn gehad. Hij gaf je zijn groeten en liet weten dat hij morgen hier zal zijn. ─ Ik ben blij dat ik hem opnieuw zal zien. Na een korte stilte sprak Nathan verder. ─ Sanah, ik wil nog meer verborgen aspecten van de werkelijkheid leren kennen. ─ De kracht van spiritualiteit wordt alsmaar sterker vanaf het moment dat je er aandacht voor toont! ─ Er is een wereld open gegaan voor mij waarin waarschijnlijk nog vele levenslessen verborgen zitten. ─ Nog veel oude culturen maken gebruik van deze bron van kennis. ─ Daar wil ik graag zoveel mogelijk van leren! 136

Sanah keek hem aan en glimlachte. ─ Dat komt wel, je reis is nog lang! Ze wandelden naar het centrum van Anfa waar een gezellige sfeer heerste. Nathan bleef denken aan de nieuwe beelden die hij onder water had gezien. Hij zocht vooral een verklaring voor de verschijning van Sophie. Later op de avond belde hij haar op. Hij was blij te horen dat alles goed ging met haar. Ze vertelde hem dat ze verhuisd was naar Hyères, een kleine stad bij Toulon in het zuiden van Frankrijk. Ze hield zich tegenwoordig uitsluitend bezig met haar kunstactiviteiten. Haar beeldhouwwerken hadden veel succes in Frankrijk en ook daarbuiten. Sophie voegde er trots aan toe dat ze uitgenodigd was voor een tentoonstelling van eigen werken in Kaapstad. Ze zei dat ze heel binnenkort zou vertrekken. Ze voegde eraan toe dat ze heel blij zou zijn Nathan nog eens te zien. Nathan maakte de link en begreep nu welke boodschap hij onder water had gekregen. Zuid-Afrika zou zijn volgende bestemming worden! Hij vroeg Sophie waar ze zou logeren en beloofde bij haar op bezoek te komen. Sophie kon haar oren bijna niet geloven. Nathan maakte zijn beslissing kenbaar aan Sanah en liet haar weten wat hem geleid had tot deze keuze. Sanah vond het een prachtig idee. De volgende dag kwam Adnan aan. Het drietal genoot van een lange wandeling door het hart van Casablanca. Tijdens de wandeling vertelde Nathan aan de zeer nieuwsgierige Adnan alles over de laatste gebeurtenissen. ─ De woestijn heeft je laten inzien dat we nooit alleen zijn, reageerde Adnan. Nu weet je nog beter dat alles met elkaar verbonden is. ─ Ja, dat klopt, zei Nathan. Sindsdien ervaar ik een heel sterk verlangen naar een eenheid waarin alles tot zijn recht komt. Sanah, die tot dan had gezwegen, mengde zich in het gesprek. ─ Dat verlangen is de beste drijfveer en de ultieme reden van ons bestaan. Na de wandeling boekte Nathan zijn reis naar Zuid-Afrika. Enkele dagen later brachten Adnan en Sanah hem naar de luchthaven. Voor het vertrek moedigde Adnan Nathan aan steeds te vertrouwen op zijn scheppende kracht. Sanah gaf Nathan een laatste keer mee dat hij in staat was tot zeer uitzonderlijke daden. Bij het vallen van de nacht nam Nathan afscheid van Sanah en Adnan.

137

138

-5Natuurlijke Harmonie

139

140

Samenhang

Nathan vloog nu naar de andere uithoek van het Afrikaanse continent. De volgende ochtend kwam hij aan in Kaapstad, waar Sophie hem op de luchthaven opwachtte. Hij keek ernaar uit haar opnieuw te zien. Toen hij haar zag in de aankomsthal, herinnerde hij zich weer hoe mooi ze was. Ze haastten zich om elkaar te omhelzen. Nathan zei haar dat ze er stralend uitzag. Allebei waren ze erg ontroerd door hun weerzien. Ze wandelden naar de huurauto en reden naar de flat waar Sophie logeerde. De flat lag in de bergen en was voorzien van een groot terras met comfortabele bankstellen en een lage tafel van bamboehout. Nathan ging zitten en bewonderde het prachtige uitzicht op de zee. Achter hem lag de beroemde Tafelberg, met zijn top gehuld in de wolken, te midden van een blauwe hemel. Sophie bracht koele drankjes en legde haar hoofd tegen Nathan aan. ─ Nathan, ik ben je ontzettend dankbaar dat je mij hebt doen inzien dat ik slechts gelukkig kon worden als ik mijn aangeboren capaciteiten zou ontwikkelen. ─ Ja, dat geldt voor ieder van ons. ─ Dat heeft me niet alleen aangemoedigd om me voluit te geven voor mijn kunstwerken maar ook om je vertrek beter te begrijpen. ─ En juist dankzij jouw kunstwerken ontmoeten we elkaar vandaag opnieuw… ─ En dan nog wel aan de andere kant van de wereld! ─ Heb je foto's bij je van je laatste werken? Sophie stond op en ging haar catalogus halen. Nathan bladerde er doorheen en herkende meteen de zwart-witte symbolische vormen die Sophie‟s stijl kenmerkten. ─ Maak je ze nog altijd even groot? vroeg hij. ─ Nog groter dan vroeger. Er zullen zeven werken tentoongesteld worden en het kleinste daarvan is twee meter hoog. ─ Ik ben benieuwd om je werken in het echt te zien. ─ Morgenavond begint de tentoonstelling. Er is mij gevraagd om een toespraak te houden. Ik ben nu al zenuwachtig. ─ Je doet dat niet graag hé? ─ Nee, maar dat hoort er nu eenmaal bij. 141

─ Heb je al een tekst klaar? Sophie haalde enkele pagina's met Engelstalige teksten tevoorschijn. Nathan las die vluchtig door. ─ Vind je de tekst goed? vroeg Sophie. ─ Het is een mooi opgebouwde tekst maar het reflecteert niet wie jij bent noch jouw kunstwerken. ─ Nathan, jij kent mij als geen ander. Wil je de tekst aanpassen? ─ Is dat echt wat je wilt? Sophie knikte. Nathan nam een pen en streepte de volledige tekst door. Vervolgens schreef hij een enkele zin op en gaf het blad terug aan een verbaasd kijkende Sophie. ─ Wat doe je nu? vroeg ze. ─ Lees het maar even voor! zei Nathan. ─ "Alles wat in mijn werken begrepen moet worden, ligt buiten het bereik van woorden." ─ Je moet er alleen nog de gebruikelijke dankwoorden aan toevoegen. ─ Niets meer dan dat? ─ Geef je graag toespraken? ─ Nee, helemaal niet! ─ Dat heeft een reden! Je moet het onaangename steeds tot het strikte minimum herleiden. Jouw werken stralen je magie uit, de genodigden willen erdoor betoverd worden. Dat is de reden waarom ze komen en met deze zin zal je hun uiterste aandacht opeisen. Sophie las de zin opnieuw en voelde de stress van haar afvloeien. ─ Het enige wat je morgen moet doen, zei Nathan, is voor je begint alle aanwezigen even aankijken en elk woord traag en duidelijk uitspreken. Ze keek naar Nathan, glimlachte en omhelsde hem stevig. De rest van de dag verkenden Nathan en Sophie enkele mooie kustplaatsen ten zuiden van Kaapstad. Toen ze bij een kleine baai kwamen, hielden ze halt en brachten het grootste deel van de tijd in het water door. Sophie kwam als eerste uit het water en liet zich uitgeput op het strand neervallen. Iets later volgde Nathan. Hij liep naar een kleine strandbar om er broodjes te halen. Terwijl ze op het strand genoten van hun lekkere broodjes, vertelde Sophie hoe haar laatste maanden waren verlopen. Het was haar echt voor de wind gegaan, het leek erop dat alle deuren voor haar waren opengegaan. Nathan had vooral aandachtig geluisterd. Sophie was natuurlijk erg benieuwd naar zijn ervaringen. 142

─ Hoe zijn jouw laatste maanden geweest? Nathan dacht erover na hoe hij, dat wat hij in Spanje en Marokko ervaren had, het best kon verwoorden. Wat was het meest relevant voor Sophie en hoe kon hij dit op een eenvoudige manier uitleggen? ─ Ik heb lieve en boeiende mensen ontmoet die me geleerd hebben om kennis te vergaren vanuit de wereld van het hogere bewustzijn. ─ Wat heb je ontdekt in de wereld van het hogere bewustzijn? ─ Ik heb gezien hoe gevoelens door ons heen stromen en onze intenties, onze keuzes en onze daden mee bepalen. ─ Bepalen we niet zelf onze daden? ─ We mogen de rol van onze gevoelens niet onderschatten. ─ Als ik aan mijn beelden werk, stel ik me volledig open voor mijn gevoelens. Ze zijn voor mij een bron van energie. ─ Alles in ons bestaat uit energie, ook onze gevoelens. ─ Bestaan onze gevoelens uit energie? ─ Gevoelens kan je zien als energiegolven die invloed hebben op onze eigen innerlijke energie. Ze beïnvloeden onze intenties en onze daden. Sophie nam rustig de tijd om de betekenis van Nathan‟s woorden goed te laten doordringen. ─ Het opmerkelijkste dat ik heb gezien, is dat alle energievormen, onszelf inbegrepen, uitgaan van een geheel. We zijn allemaal verbonden met de universele energie. ─ Verbonden met de universele energie? Ik heb bevriende kunstenaars over dezelfde ervaring horen spreken. Wat is dat precies? ─ Het is een innig gevoel dat werkelijk alles wat leeft uit een en dezelfde bron ontstaat. Nathan nam even tijd om zijn ervaring weer op te halen. ─ Het was pas achteraf dat ik over die ervaring ben gaan nadenken want op dat moment was het alsof ik geen psychische activiteit meer beleefde. Alles ging vanzelf, ik stelde mezelf geen vragen, ik hoefde geen verklaring… ik voelde het gewoon… innerlijk wist ik het gewoon! ─ Heeft deze ervaring je veranderd? ─ Ik ben me nu nog bewuster van het feit dat iedereen met het groot geheel verbonden is. ─ Als elk van ons deel uitmaakt van een geheel, wat houdt dan onze individuele rol in? 143

─ Binnen deze verbondenheid beschikken we allemaal over een vrije wil om dichterbij de bron te komen of om ons ervan te verwijderen. ─ Hoe weten we wanneer we dichterbij de bron komen? ─ Als negatieve gevoelens, zoals eenzaamheid, vrees of woede niet meer gemakkelijk door ons heen stromen. We worden dan voornamelijk door positieve gevoelens geïnspireerd. ─ Op jou lijken negatieve gevoelens nooit veel invloed te hebben. Nathan wist wat Sophie bedoelde. Hij was zich altijd al bewust geweest van zijn innerlijke kracht en vertrouwde deze boven alles. Sinds het begin van zijn reis was hij zich er steeds bewuster van geworden hoe bijzonder deze kracht was. De volgende dag vertrokken Nathan en Sophie naar de openingsceremonie van de tentoonstelling. De beeldhouwwerken waren opgesteld in een grote expositiezaal. Ze waren bedekt met grote grijze doeken en zouden pas getoond worden na de toespraak van Sophie. Er was ook pers aanwezig en er werden allerlei vragen aan Sophie gesteld. Nathan liet haar even alleen en knoopte een gesprek aan met de galerijhouder. Toen hij terugkwam zag hij hoe zenuwachtig Sophie was. ─ Kijk naar al deze mensen die voor jouw werken hiernaartoe zijn gekomen. Wees gewoon jezelf en je angstgevoel zal plaatsmaken voor een gevoel van voldoening. Nathan zag Sophie angstig rondkijken en begreep dat zijn woorden niet hadden geholpen. Daarop nam hij haar in zijn armen en fluisterde in haar oor. ─ Sophie, laat even alleen het gevoel van trots aan je zijde en je woorden zullen er voor zorgen dat de aandacht van de aanwezigen volledig gericht zal zijn op je werken. De betoveringkracht van de beelden zal de rest doen! Bij het horen van wat Nathan zei, veranderde plots haar gezichtsuitdrukking. Deze woorden gaven haar vertrouwen. Ze begreep dat de aandacht niet op haar zou worden gericht, niet eens op haar woorden maar vooral op haar werken. Net op dat moment werd Sophie op het podium geroepen. Nathan gaf haar een laatste tip. ─ Nadat je iedereen hebt verwelkomd, kijk dan naar de genodigden achteraan, haal alle beelden een voor een voor je geest en spreek dan pas. Terwijl Sophie met zelfvertrouwen naar voren stapte, vroeg Nathan aan enkele aanwezigen om bij de doeken te gaan staan. Bij elk 144

beeld stond er nu iemand klaar om het te onthullen. Net op het moment dat Sophie uitgesproken was, deed de galeriehouder het licht uit en zette de schijnwerpers aan. Alle doeken gingen samen naar beneden. De kunstwerken werden prachtig verlicht en maakten grote indruk. Het leek alsof ze magie uitstraalden. Alle genodigden keken er, zonder uitzondering, als betoverd naar. Sophie was ondertussen naar Nathan toe gekomen. ─ Jij bent een tovenaar. ─ Nee Sophie, het zijn jouw werken die betoverend zijn. Verschillende mensen kwamen nu naar Sophie en wilden graag meer weten over de diepere boodschappen van haar werken. Nathan liet haar alleen en ging zelf de beelden bewonderen. Het waren prachtige symbolische visualisaties van universele thema's. Toen Nathan bij het laatste beeld kwam, tikte er iemand op zijn schouder. Hij draaide zich om en zag een oudere man met donkere huidskleur. De man was groot en tenger en had grijs haar en een grijze baard. Hij droeg een kleurrijk maatpak en sprak Nathan in het Engels aan. ─ Ik ben dokter Songo, aangenaam kennis te maken. ─ Mijn naam is Nathan, eveneens aangenaam kennis te maken. ─ U heeft mooi werk geleverd! ─ Het is mijn vriendin die uw felicitaties verdient. Songo keek even naar de kunstwerken. ─ Haar bekwaamheid komt hier schitterend tot uiting maar uw begaafdheid is van een andere orde. ─ Over welke begaafdheid heeft u het? Op dat moment kwam Sophie erbij staan. Ze was blij even de drukte te kunnen ontvluchten. Songo stelde zich aan haar voor. ─ Ik ben dokter Songo, aangenaam kennis te maken. Het is aan uw werk te zien dat u over een groot scheppend vermogen beschikt. ─ Dank u, zei Sophie. Songo richtte zich dan opnieuw tot Nathan. ─ De begaafdheid waarover ik sprak is uw vermogen om te bezielen. ─ Mijn vermogen om te bezielen? ─ Het is zeer bijzonder te zien hoe je de stilte wist op te vullen en op het gepaste moment naar een hoogtepunt wist toe te werken, nietwaar juffrouw? ─ U heeft zijn inbreng goed gezien, lachte Sophie. ─ Goed zien is dan weer mijn begaafdheid! 145

Songo had een heel aparte manier om zich uit te drukken, maar ondanks zijn merkwaardige woordkeuze begreep Nathan perfect waarover de oude man het had. ─ Ik moet nu gaan, zei Songo, het was mij een genoegen en ik wens jullie nog veel succes. Terwijl Songo verder liep zei Sophie licht geamuseerd: ─ Blijkbaar valt vanavond niet alleen mijn begaafdheid op! ─ Eigenlijk wel een ongewone persoon die dokter Songo. Toen het einde van de tentoonstelling naderde, gingen Sophie en Nathan aan de uitgang staan om afscheid te nemen van de vertrekkende genodigden. De kunstwerken van Sophie hadden veel indruk gemaakt. Ze genoot nu ten volle van de felicitaties. Het was al laat toen Sophie en Nathan terug naar hun flat reden. Sophie was blij dat haar verplichtingen volbracht waren. Nu kon ze twee weken vrijuit genieten van het gezelschap van Nathan in een land dat steeds meer indruk op haar maakte. De volgende dag vertrokken Nathan en Sophie in oostelijke richting voor een rondreis die een tiental dagen in beslag zou nemen. Ze bezochten de prachtige witte stranden bij Port Elizabeth. Vervolgens vertoefden ze in de havenstad Durban, waar ze getuige waren van een gezellig mengelmoes van culturen. Daarna reden ze via het binnenland naar Pretoria en Johannesburg. Tussendoor bezochten ze ook nog een natuurpark met een ongekende rijkdom aan fauna en flora. In Johannesburg maakten ze een wandeling door het moderne centrum. Daarna maakten ze een uitstapje naar de townships, waar ze geconfronteerd werden met schrijnende armoede. In deze stad waren de grote tegenstellingen tussen arm en rijk het meest zichtbaar. Tijdens de terugrit naar Kaapstad bespraken Nathan en Sophie alle hoogtepunten van hun trip. Ze hadden veel gezien en waren onder de indruk van hun avontuur in een land vol verscheidenheid, met een prachtige natuur. Toen ze in Kaapstad aankwamen, voelde Sophie zich misselijk worden en kreeg hevige buikpijn. Nathan besloot naar een apotheek te gaan. Daar werd hun voorgesteld om een dokter te raadplegen. Ze kregen een lijst met de beschikbare dokters. Toen ze samen de lijst doornamen viel hun oog op de naam van dokter Songo. Dit kon volgens hen geen toeval zijn. Toen Nathan dokter Songo opbelde, vroeg deze de symptomen te beschrijven. Daarop liet hij hen weten dat hij tijd zou vrijmaken om deze avond naar hun flat te komen. 146

Eenheid

Na het avondeten belde Songo aan. Hij onderzocht Sophie, nam haar temperatuur op en vroeg haar wat ze de laatste dagen gegeten had. Sophie somde op wat ze zich nog herinnerde. ─ Denkt u dat het ernstig is? vroeg ze dan. ─ Maakt u zich niet ongerust. Het zijn verschijnselen die hun oorzaak vinden in een kleine balansverstoring. Nathan en Sophie herkenden Songo‟s merkwaardige taalgebruik. ─ Het komt op een slecht moment want morgen vertrek ik weer naar Frankrijk. Songo staakte een ogenblik zijn activiteiten. ─ Zijn er dan goede momenten om ziek te worden? vroeg hij aan Sophie. Met deze opmerking kreeg hij Sophie aan het glimlachen. Songo vroeg Nathan om water op te warmen en maakte zijn koffer open. Het was een brede koffer waarvan een vak gevuld was met allerlei soorten kruiden. Songo nam er twee lange bladeren uit en gaf ze aan Nathan. Nathan herinnerde zich dat de zigeunervrouw in Granada ook zulke planten bij zich had om de herdersvrouw te genezen. ─ Wanneer het water kookt, zei Songo, mag je deze bladeren erin dompelen. ─ Ze lijken een beetje op onkruid, zei Sophie. ─ Onkruid is een naam die mensen geven aan planten waar ze het volle nut nog niet van hebben ontdekt, antwoordde Songo. Sophie had toch nog haar bedenkingen. ─ Heeft u geen andere geneesmiddelen? vroeg ze. ─ Niets dat doeltreffender uw balans weer in evenwicht zal brengen. Het kokende water was nu een kruidenthee geworden. Nathan bracht de kookpot en zette die op het tafeltje. ─ Waarvoor dienen deze bladeren? vroeg hij aan Songo. ─ Kruiden zijn geneeskrachtige planten, ze verwijderen het vergif. ─ Het vergif? reageerde Sophie. ─ Wij eten voedsel dat ons eigenlijk vreemd is, zei Songo. Voedsel moet daarom door de spijsvertering volledig worden omgevormd, anders zou het voor ons vergif blijven. 147

─ Wordt daarom iedere spijs als een belasting beleefd? vroeg Sophie. ─ Inderdaad, de ene meer dan de andere, tot ze door de verteringskracht overmeesterd worden. Songo liet Sophie voorzichtig de hete kruidenthee drinken en gaf haar genoeg kruiden voor de komende dagen. Nathan raakte meer en meer gefascineerd door de oude man. Hij scheen over een grote kennis te beschikken. ─ Hoe bent u dat allemaal te weten gekomen? ─ Deels door oude tradities, zei Songo, deels door ervaringen. Ik geloof in de kracht van de natuur en tracht altijd haar harmonie te bewerkstelligen. ─ Wat houdt dat precies in? vroeg Nathan. ─ Door mij te observeren, kom je dat te weten, zei Songo. Je hoeft alleen maar te kijken hoe ik met anderen omga om te begrijpen hoe bewust ik de natuur ervaar! ─ Wat bedoelt u met bewust de natuur ervaren? vroeg Nathan verder. Songo zag dat Nathan oprechte belangstelling toonde. Hij ging in dezelfde houding als Nathan zitten en gebruikte tijdens het spreken ook zijn handen op dezelfde wijze als hij. ─ Ik erken een niveau van kracht, oneindig veel groter dan wat voor velen mogelijk lijkt. Omdat die kracht zoveel groter is, wordt ze soms zelfs bovennatuurlijk genoemd. Maar ik beschouw het als een natuurlijke harmonie die binnen het bereik van ieder individu ligt. ─ Mensen met een moderne levensopvatting staan sceptisch tegenover uw beschouwing van de natuurlijke harmonie, zei Nathan. Ze zien de wereld eerder als een grote chaos. ─ Mensen met een moderne levensopvatting ervaren de natuur vaak minder bewust en verwijderen zich van de perfecte harmonie. Ze ontwikkelen een blind geloof in de technologie en hebben de neiging te denken hierdoor meer vat te hebben op de toekomst. Door dit gesprek was het Nathan duidelijk geworden dat Songo hem heel wat kennis kon bijbrengen. Niet alleen had Nathan zijn wijze toon ontdekt, maar ook zijn persoon boeide Nathan steeds meer. ─ Sophie vertrekt morgen naar Frankrijk. Ik zal hier langer blijven want ik wil nog meer ontdekken over dit fascinerende land. En ik zou ook graag ons gesprek willen voort zetten. ─ Hier heb je mijn adres. Kom maar langs wanneer het je past. 148

Songo nam afscheid. 's Avonds bespraken Nathan en Sophie hun plannen. ─ Ik ben medeverantwoordelijke van een grootschalig kunstproject met kinderen, zei Sophie. Het wordt georganiseerd in samenwerking met de stad Marseille. ─ Dat lijkt me een mooi initiatief om je voor in te zetten, zei Nathan. Echt iets voor jou. ─ Heb je enig idee wanneer we elkaar terugzien? ─ Nee, ik weet alleen dat ik nu al naar die dag uitkijk. Sophie zei even niets. ─ We hebben hier een prachtige tijd doorgebracht. ─ En alweer een heleboel herinneringen om te bewaren. De volgende dag voelde Sophie zich weer beter. De kruidenthee van Songo bleek heilzaam. Terwijl ze haar koffers klaarmaakte, ging Nathan de huurtermijn van de flat en de auto verlengen. In de namiddag bracht Nathan Sophie naar de luchthaven, waar het alweer een emotioneel afscheid werd. Nog een dag later ging Nathan naar de mooie kustlijn ten noorden van Kaapstad om te gaan duiken. Zowel boven als onder water nam hij tijd om zich over zijn reis te bezinnen. Hij was er nu nog meer van overtuigd op de juiste plaats te zijn om zijn leerproces voort te zetten en wilde nagaan of hij nog een tijdje met Songo zou kunnen optrekken. De volgende ochtend belde hij Songo en ze maakten een afspraak. Songo woonde in een landhuis op een prachtig domein. Op dat domein liep personeel rond dat in kleinere woningen op hetzelfde domein woonde. Er was uitgebreid eten klaargemaakt. Vooral de bredie, een typische stoofpot, kon Nathan bekoren. Tijdens de maaltijd maakte hij zijn intenties kenbaar. ─ Als ik bij u zou blijven en u zou helpen tijdens uw dagelijkse activiteiten… zou u mijn aanwezigheid dan op prijs stellen? ─ Mag ik naar uw beweegreden vragen? zei Songo. ─ Ik heb er twee. Ten eerste zou ik u op die manier kunnen bedanken voor het genezen van Sophie. Zij heeft gebeld en gezegd dat ze in topvorm is. ─ Ik ben blij te horen dat ze zich beter voelt. ─ Ten tweede zou ik u graag willen vergezellen om zoveel mogelijk te kunnen opsteken van uw kennis. ─ Een van deze twee beweegredenen zou al voldoende zijn geweest! Tijdens de weken die daarop volgden, maakte Nathan kennis met Songo‟s dagelijkse leven. Samen bezochten ze een groot aantal 149

mensen die een beroep deden op Songo‟s diensten. Nathan zag hoe Songo een reputatie had opgebouwd en in het hele land werd gevraagd. Op een vrije namiddag reden Nathan en Songo naar Chapman's Peak, een plek buiten Cape Town met een fantastische kustlijn. Songo en Nathan namen plaats op een rots en genoten van het uitzicht. Nathan wilde hem vragen naar iets waar hij zeer nieuwsgierig naar was. Ze hadden samen bezoeken gebracht aan mensen van allerlei afkomst en geloofsovertuigingen. Toch hadden ze allemaal iets gemeen. Een ontzettend groot vertrouwen in Songo. Songo kon zich blijkbaar door iedereen laten aanvaarden. ─ Waarom is er zoveel onbegrip tussen mensen van verschillende afkomst? vroeg Nathan. ─ Omdat mensen vooral aandacht hebben voor verschillen en minder voor gelijkenissen. Deze woorden deden Nathan denken aan een uitspraak van Adnan. ─ Hoe komt het dan dat jij wel overal wordt begrepen? vroeg hij. ─ Om dat te bereiken, moet je het geduld aan je zijde houden en leren hoe je vertrouwen kan geven. Nathan nam de spreekstijl van Songo over. ─ Hoe word je aanvaard door mensen die anders leven en hoe kan je vertrouwen geven? ─ Kijk Nathan, het waarneembare bewustzijn is heel beperkt. Het grootste deel van ons weten bevindt zich in het onderbewustzijn. Je kunt dus best leren het onderbewustzijn aan te spreken. ─ Hoe kan je het onderbewustzijn aanspreken? ─ Daarvoor moet je door de netten van het wantrouwen heendringen. Zoals jij ook deed door mijn aparte spreekstijl over te nemen. Dat had Nathan inderdaad net gedaan. Nathan was ondertussen vertrouwd met Songo‟s taalgebruik en zijn aparte metaforen. Hij wist dat Songo hierdoor de aandacht vooral op de boodschap wilde richten. Nathan wist dat hij hiervoor aandachtig moest luisteren, de juiste vragen moest stellen, maar vooral zijn verbeeldingskracht moest aanspreken. ─ Wat is de rol van de netten van het wantrouwen? ─ Ze verhinderen dat bepaalde informatie tot het onderbewustzijn doordringt. ─ Kan je altijd door de netten van het wantrouwen heendringen?

150

─ Ik begin met de lichaamstaal van mijn gesprekspartners te analyseren. Ik observeer zoveel mogelijk kleine dingen en imiteer ze als ik in hun bijzijn ben. ─ Je imiteert ze? ─ Vaak heeft wat mensen zien meer impact dan wat ze horen. Voor Nathan was dit een bevestiging van de kracht van beelden. ─ Mensen voelen mij dan aan alsof ik bij hen hoor, vervolgde Songo. Veel mensen denken dat als je hetzelfde gedrag vertoont, je dan ook dezelfde opvoeding hebt gekregen en dezelfde bezorgdheid deelt. Deze lessen waren zeer waardevol voor Nathan. Hierdoor begreep hij beter de invloed van beelden in de communicatie. Nathan voelde zich goed in het bijzijn van Songo en hij voelde zich ook steeds beter thuis in Zuid-Afrika, vooral de overweldigende natuur maakte indruk op hem. Een tijdje later maakten Songo en hij een trip naar de townships van Johannesburg. Songo bezocht al jaren bepaalde buurten en kende er veel mensen. Voor Nathan zou het de tweede maal zijn. Hij werd, net als de eerste maal met Sophie, sterk aangegrepen door de armoede en de levensomstandigheden die hij er zag. ─ Hoeveel Zuid-Afrikaanse kinderen leven in armoede? vroeg hij aan Songo. ─ Van een getal zal je niet veel wijzer worden, antwoordde Songo. Songo zei dan niets meer en Nathan drong ook niet verder aan. Ze wandelden verder tot Songo naar een jongen toe stapte. De jongen droeg een korte sportbroek en een gescheurd T-shirt. Hij was graatmager en had zich blijkbaar al lang niet meer behoorlijk kunnen wassen. Hij glimlachte verlegen toen hij zag dat Songo hem zou aanspreken. Songo sprak in de locale Xhosa taal: ─ Hoe heet je? ─ Ik heet Moyo, zei de jongen. ─ Ik zie je hier voor de eerste keer. ─ Wij zijn hier vorige week aangekomen en slapen daar. Moyo wees in de richting van enkele grote betonbuizen waar enkele groepen jonge kinderen rondhingen. Songo vertaalde het gesprek. Nathan reageerde verwonderd: ─ Leef je daarin? vroeg hij aan Moyo terwijl hij naar de betonbuizen wees. ─ Ja, met mijn broertje, antwoordde Moyo. ─ Met wie ben je naar hier gekomen? vroeg Songo. ─ Alleen ik met mijn broertje, zei Moyo. 151

Songo vertaalde en opnieuw was Nathan verwonderd. ─ Waar zijn je ouders? vroeg hij aan Moyo. ─ We leven al een jaar alleen, antwoordde Moyo. ─ Hoe oud ben je? vroeg Songo. ─ Negen jaar, zei Moyo. Nathan voelde medelijden en ging op zijn hurken zitten. ─ En je broer, hoe oud is hij? wilde Nathan weten. ─ Mijn broertje is zes jaar, zei Moyo. Nathan sprak Songo aan. ─ Moeten we hen niet helpen? Songo keek Nathan aan maar antwoordde niet. Na een korte pauze sprak Songo verder met de jongen. ─ Heb je nu iets nodig? Moyo twijfelde eerst even maar vroeg dan een gunst. ─ Kent u de andere jongeren van de betonbuizen? ─ Ik ken er een paar, waarom? ─ Sommigen vallen ons lastig. ─ Ik zal met hen spreken zodat ze weten dat jij en je broer vrienden zijn van Songo. Songo gaf Moyo een kus op zijn voorhoofd waarna Nathan hetzelfde deed en hem geluk wenste. Ze wandelden verder. ─ Zie je Nathan, zei Songo, die jongen zorgt niet alleen voor zichzelf maar ook voor zijn broertje. Dat maakt dat hij, als negenjarige, de rol van een moeder en van een vader op zich neemt. Songo liet Nathan hierover nadenken en sprak dan verder. ─ Dit is een verhaal van slechts twee kinderen maar het maakt je veel wijzer dan te weten hoeveel kinderen in armoede leven. Nathan begreep de wijze les die hij net kreeg en verzonk weer in gedachten. ─ De mensheid mist menselijkheid! Songo zag hoe diep Nathan getroffen was. ─ Schijnbaar zijn wij mensen nog niet in staat om te leven hoe we willen leven, in vrede, harmonie en liefde. We zijn het enige wezen op aarde dat zichzelf uitroeit. ─ Er is zoveel nodig om ze allemaal te helpen, reageerde Nathan. Songo stopte en keek Nathan aan. ─ Een beetje liefde kan al wonderen doen. De volgende dag maakten Nathan en Songo een uitstapje naar een spectaculaire canyon. Eenmaal daar aangekomen namen ze plaats op een uitkijkpunt dat de naam "Gods venster" droeg. Van daaruit 152

hadden ze een prachtig zicht over de gigantische krater. Nathan was nog steeds aangedaan door wat hij de vorige dag had gezien. Songo was zich hiervan bewust en gebruikte deze dag om hem rust te gunnen en hem de gelegenheid te geven alles te kunnen verwerken. Om die reden had Songo zo´n prachtige locatie gekozen. ─ Het is belangrijk, zei hij tegen Nathan, om na de vele aandoenlijke beelden die je gisteren heb gezien, vandaag je gevoelens te vullen met mooie beelden. ─ Veel mensen beseffen niet hoe gelukkig ze zich mogen prijzen niet in zulke omstandigheden te moeten leven. Ik heb me steeds dezelfde vraag gesteld: "Zoveel ellende, zoveel pijn, zoveel verdriet, waarom toch?" Songo legde zijn hand op Nathan‟s schouder. ─ Voor ieder van ons die door de ellende van een ander wordt aangegrepen en er zijn gedrag door laat beïnvloeden, krijgt deze ellende een betekenis. Nathan herinnerde zich dat deze woorden leken op wat Simon zei tijdens de overstromingen in Bangladesh. ─ Hoe kan ik betekenis geven aan deze ellende? ─ De pijn van een ander stelt ons in staat nederigheid, moed, vrijgevigheid en liefde te ontwikkelen. Dat zijn noodzakelijke eigenschappen om onszelf en het leven om ons heen te veranderen. "Om het leven om ons heen te veranderen!" Die laatste woorden van Songo bleven hangen in Nathan‟s gedachten. ─ Zijn pijn, ellende en zelfs dood hiervoor wel echt nodig? ─ Het leven is niet alleen een verbond tussen de levenden, maar tussen levenden, overledenen en degenen die nog geboren moeten worden. De dood helpt ons bewust te zijn van het bestaan. Mochten we eeuwig leven, dan zouden we het bestaan niet eens kunnen ervaren. Dit was voor Nathan een nieuwe visie op de dood. ─ We zullen de dood nu maar even laten rusten en er later op terugkomen. Onthoud voorlopig dat je slechts moet trachten te veranderen wat je kunt veranderen. En dat je de rest moet leren aanvaarden. Maar leer vooral het verschil tussen beide! Nathan herkende weer die wijze toon en kreeg steeds meer vertrouwen in Songo‟s woorden. Beide heren maakten toen een lange wandeling rond de canyon.

153

Herinnering ─ We hebben al verschillende buitenlandse dokters ontmoet, zei Nathan. Wat ik me telkens afvraag is wat hun werkelijke drijfveer is om hun welvarend leventje te verlaten en in zulke erbarmelijke omstandigheden te komen werken? ─ Vaak willen ze hun kennis beter benutten en in ruil daarvoor krijgen ze een groter vermogen tot empathie, antwoordde Songo. ─ Kennen moderne artsen niet genoeg medeleven? ─ Veel artsen die opgeleid worden in de moderne geneeskunde weten wel goed wat ze denken, maar vaak niet wat ze voelen! ─ Wat missen ze dan? ─ Het besef dat iemand genezen ook helpt om zijn of haar bewustzijn te vergroten. ─ Op welke manier dan? Songo zweeg even om zijn woorden meer kracht bij te zetten. ─ Genezen helpt iemand om dichter bij zijn kern te komen. In sommige gevallen kunnen we zelfs iemand helpen zich te herinneren wie hij echt is. ─ Bedoel je daarmee dat ze op die manier geholpen worden om hun ware levensbestemming te vinden? Songo keek vol bewondering naar Nathan en zweeg alweer even. Songo was onder de indruk van Nathan‟s vermogen om steeds de juiste verbanden te leggen. ─ Je kon het niet beter verwoorden. Songo werd enkele weken later benaderd door een bevriende arts uit de stad Bloemfontein. Er was een epidemie uitgebroken binnen een stam. De ziekte werd als zeer gevaarlijk beschouwd en verschillende mensen waren er al aan overleden. Songo en Nathan besloten om er een tijd te gaan verblijven en hun hulp aan te bieden. In die periode zag Nathan, in een zeer korte tijd, een groot aantal mensen doodgaan. Vlak nadat alweer een man gestorven was, in het bijzijn van zijn vrouw en zijn kinderen, stond Songo op zei tegen de weduwe: ─ Vandaag is een nieuw begin! Na deze woorden draaide Songo zich om en verliet de ruimte.

154

Nathan voelde groot medelijden met de weduwe en omhelsde haar. Nathan werd steeds zeer diep getroffen wanneer er iemand doodging terwijl Songo daar gemakkelijker mee leek om te gaan. ─ Hadden we niet meer moeten zeggen tegen haar? vroeg Nathan nadien. ─ Hoe meer woorden je gebruikt, des te minder ze betekenen, antwoordde Songo. Nathan wist dat Songo een eigenaardige kijk had op de dood. De laatste keer dat ze het erover hadden gehad, had Songo zijn visie maar kort toegelicht. Nathan vond dit een gepast moment om het onderwerp weer aan te snijden. ─ Wat gebeurt er volgens jou wanneer ons aardse leven op zijn einde komt? Songo keek Nathan aandachtig aan en doorzag alle vragen die in hem opkwamen. ─ Het belang van deze vraag verdient dat we er tijd voor nemen. Songo wees naar een grote boom aan de top van een heuvel. ─ Laten we even onder die bomen gaan zitten, vervolgde Songo, de schaduw zal ons de nodige verkoeling verschaffen. Toen ze plaats hadden genomen, nam Songo nog even tijd om na te denken en sprak dan: ─ Wat je nu gaat horen zijn overtuigingen van een oude man die zijn bevindingen baseert op een leven gewijd aan het verlengen van het huidige bestaan en dus op het uitstellen van wat hierna komt. ─ Dat maakt mijn belangstelling voor je overtuiging des te groter, reageerde Nathan. ─ Je kunt mensen die behoefte hebben aan genezing in drie groepen verdelen. Voor de eerste groep heeft de tijd nog niet beslist om de dood te sturen. Om hen te genezen volstaat kennis en ervaring. ─ De tijd? ─ Het is de tijd die beslist wanneer de dood mag dansen. ─ Kan de dood dansen? ─ Dat doet ze inderdaad wanneer ze iemand mag komen ophalen. ─ Dansen? Maar het is toch geen vreugdevolle gebeurtenis? ─ Dat is waar voor de nabestaanden maar voor de overledene betekent het een verlossing. Nathan begreep dat Songo alweer een eigenaardige symboliek had gekozen om zo zijn visie op ingewikkelde zaken eenvoudiger over te brengen. 155

─ Hoe zit het met de tweede groep? ─ De tweede groep is niet meer te redden voor dit bestaan omdat de tijd dat nu eenmaal heeft beslist. ─ Het is dus alweer de tijd die beslist. ─ De tijd heeft die verantwoordelijkheid! Daarom kan je alleen maar nederig reageren, zoals bij die man van daarnet. Je moet nooit de gedachte verliezen dat de tijd meer weet dan jij. ─ Nu begrijp ik al een beetje beter waarom je de komst van de dood gemakkelijker aanvaardt. Songo knikte bevestigend. ─ Je sprak ook over een derde groep? vroeg Nathan. Songo zei nog steeds niets en staarde in de verte. Door Songo te observeren, wist Nathan dat hij zich moest concentreren op wat er nu zou volgen. ─ Het is door het begeleiden van diegenen die in de derde groep vertoeven, dat ik de nodige wijsheid heb opgedaan om mijn vermogen ten volle te benutten. ─ Heb je dankzij hen je ware levensbestemming gevonden? Songo knikte, waardoor Nathan bevestiging kreeg dat Songo zijn ware missie zou onthullen. ─ Wanneer de wilskracht sterk genoeg is, kan de tijd overtuigd worden om nog geduldig te zijn. ─ Kan je dat toelichten? ─ In zeer bijzondere gevallen kan de tijd de dood terugroepen! ─ Wanneer maakt de tijd een dergelijke uitzondering? ─ Wanneer de tijd ziet dat de persoon, door deze ervaring, zijn ware missie nog kan voltooien. Nathan besefte waar Songo zijn volledige levenswijze op had toegespitst. Hij begreep welke bedrevenheid Songo had ontwikkeld en hoe bewust Songo de natuur ervaarde. Nathan was nu nieuwsgierig naar wat deze ervaringen van Songo hem konden leren. ─ Veranderen mensen door deze ervaringen? ─ Ze keren terug naar ons met een groot gevoel van verantwoordelijkheid om hun ongebruikte talenten te ontwikkelen. ─ Praten ze soms over wat ze meemaakten wanneer de dood hen kwam halen? ─ Elk van hen beschrijft het anders maar velen spreken over heldere schittering waarin ze zich volledig opgenomen voelden. ─ Wat merk je zelf bij deze mensen na hun ervaring? 156

─ Velen hebben daarna hun leven drastisch veranderd. Ze beschouwen hun ervaring als een geestelijke wedergeboorte. Ze zijn in staat de natuurlijke harmonie te herkennen en hebben sterkere gevoelens van eenheid met anderen en met het universum. Tijdens de dagen die daarop volgden, werd er hard gewerkt door het artsenteam. Ze slaagden erin de epidemie volledig onder controle te krijgen. De rust keerde terug. Nathan ervaarde nu de dood op een andere manier maar had nog vragen over het enorme leed. Op hun laatste avond in Bloemfontein sprak hij Songo hierover aan. ─ Is pijn onoverkomelijk voor de mensheid? ─ Pijn is inderdaad noodzakelijk in onze persoonlijke ontwikkeling. Het leert ons om de verschillende gevoelens te onderscheiden. ─ We moeten dus lijden? ─ Je had het over pijn, niet over lijden. Nathan schrok van deze stelling. ─ Is pijn dan niet hetzelfde als lijden? ─ Pijn is een gids die wijst op een gebrek aan harmonie, een gebrek aan evenwicht dat naar herstel zoekt. ─ En wat is lijden dan? ─ Lijden is een toestand van het verstand die voortkomt uit de emotionele behoefte om aan pijn te ontkomen. Als we de aard van pijn werkelijk zouden begrijpen, zou er geen lijden zijn. Dit was een nieuw gegeven voor Nathan. Een stelling die gedurende de komende maanden nog duidelijker zou worden. Nathan zou kennis maken met allerlei emotionele en fysieke ziekteverschijnselen en zien hoe Songo er vaak in slaagde patiënten er bovenop te helpen. Nathan was ondertussen ook een volwaardige hulp geworden en was al verschillende malen zelf in staat geweest om te genezen. Zo leerde hij inzien hoe aan alles iets positiefs en iets negatiefs is. Hij leerde vooral een onderscheid te maken tussen de dingen waar hij geen grip op had en de dingen die hij wel kon veranderen. Wat de grootste indruk op hem maakte was de wilskracht van sommige patiënten. Velen van hen verwezen naar een hogere wilskracht die hen hielp overeind te blijven bij tegenslagen en obstakels. In een van zijn gesprekken met Songo sneed hij het onderwerp aan. ─ Het is verbazingwekkend waartoe mensen met een grote wilskracht in staat zijn! 157

─ Niet alleen het bewuste maar vooral het hogere bewustzijn hebben een grote invloed op de kwaliteit en de helderheid van ons bestaan. De wilskracht kan bewustmaken wat zich verschuilt buiten het bewuste. Nathan had van Songo geleerd onderscheid te maken tussen het bewustzijn en het onderbewustzijn. Over het hogere bewustzijn had hij het met Songo nog niet gehad en hij wilde er nu graag zijn mening over kennen. ─ Wat betekent voor jou het hogere bewustzijn? Songo keek Nathan aan en antwoordde met grote ernst. ─ Mijn voorouders hebben me geleerd dat het hogere bewustzijn het duister verlicht en de schaduwen tot leven brengt. Het hogere bewustzijn is datgene waar we ons niet bewust van zijn, maar wel toegang toe hebben via ingevingen en dromen. ─ Hoe heeft het hogere bewustzijn invloed op onze genezing? ─ Via de instinctieve wijsheid van ons lichaam die processen en energieën leidt binnen onszelf. ─ Wanneer je meditatieoefeningen geeft, is dat dan om deze processen beter te begrijpen? ─ Als we ernstig ziek zijn is het noodzakelijk om vertrouwd te raken met de wereld van het hogere bewustzijn. Zo kunnen we zien welke elementen onze natuurlijke harmonie verstoren en kunnen we in staat worden gesteld hen te beïnvloeden. ─ Hoe kunnen we deze elementen beïnvloeden? ─ Dankzij onze wilskracht! ─ Onze wilskracht stelt ons dus in staat om minder te lijden? ─ Je herinnert je waarschijnlijk ons gesprek over het verschil tussen pijn en lijden? ─ Ik heb toen ingezien dat pijn een lichamelijk verschijnsel is dat verbonden is met ons zenuwstelsel maar dat lijden eerder een gevoel is dat gebaseerd is op de betekenis die we aan de pijn geven. ─ Dat klopt helemaal. Wel, onze wilskracht helpt om dat gevoel van pijn op de juiste manier te interpreteren. ─ Of we nu lijden of niet hangt dus af van onze wilskracht? ─ Nu ben je in staat te begrijpen dat ons geluk in zijn geheel afhankelijk is van onze wilskracht. Nathan besefte steeds meer het grote belang van de boodschappen van Songo. De weken gingen voorbij en Nathan realiseerde zich meer en meer hoe mensen in Afrika zich door hun gevoelens lieten leiden om beslissingen te nemen en minder door hun rede. Het 158

stemde hem tot nadenken. Hij en Songo hadden er vaak gesprekken over. Songo was van oordeel dat er een evenwicht moest gevonden worden tussen onze logica, die hij de wijsheid van buiten noemde, en ons intuïtief vermogen, die hij de wijsheid van binnen noemde. Op een mooie avond zaten ze in de tuin van het domein en Songo verhelderde zijn stelling. ─ We moeten zowel voelend als denkend door het leven gaan. ─ Is het niet gevaarlijk om ons te veel door onze gevoelens te laten leiden? ─ We moeten wel waakzaam blijven dat wij zelf en niet anderen de aard van onze gevoelens bepalen want alleen de wijsheid van binnen geeft ons de ware richtlijnen. ─ Hoe kunnen we een onderscheid maken tussen de wijsheid van binnen en de wijsheid van buiten? ─ Door ons te laten begeleiden door de ingevingen van ons intuïtief vermogen. Deze ingevingen zijn afgestemd op onze ware levensbestemming. ─ Is dat dan iets waar ons logisch denken geen weet van heeft? ─ De wijsheid van binnen geeft ons inzicht in de omvang van het hogere bewustzijn. ─ Zit de macht van het hogere bewustzijn binnen onszelf? ─ We hebben inderdaad allemaal toegang tot een mysterieuze voorraad wijsheid. Elk van ons kan deze informatie door zich heen laten stromen. Het enige dat we moeten doen om het op te merken is er genoeg aandacht aan besteden. ─ In Marokko vertelde een vriend me dat hoe meer men de rust leert kennen, hoe meer men de ingevingen van de wijsheid van binnen gaat waarnemen. Songo toonde interesse en vroeg Nathan om over zijn ervaringen in Marokko te vertellen. Nathan vertelde zijn avonturen vanaf zijn aankomst in Tanger tot zijn vertrek uit Casablanca.

159

Waakzaamheid

Songo had aandachtig geluisterd. Zijn interesse werd vooral gewekt door wat zich had afgespeeld tijdens Nathan‟s verblijf in de woestijn. ─ Je hebt toen kennisgemaakt met het hogere bewustzijn. Deze wereld verschuilt zich niet in de woestijn, maar binnen onszelf. Je vrienden hebben een oude techniek gebruikt om de kracht, de magie en het mysterie binnen jezelf te ontdekken. Songo wachtte even. ─ Wees echter altijd waakzaam voor mensen die slechts de schijn geven je te begeleiden naar de kracht binnen jezelf. Niet iedereen zal dezelfde oprechte bedoelingen hebben als je vrienden in Marokko. Dit was een aanzet voor Songo om naar een grote zogenaamde spirituele bijeenkomst te gaan. Hij wilde Nathan confronteren met de gevaren van indoctrinatie en massaal geloof. De bijeenkomst had plaats net buiten Kaapstad waar wel vaker grote evenementen werden georganiseerd. Duizenden mensen hadden zich die dag verzameld voor een groot podium waar sprekers, die door Songo bedreven tovenaars werden genoemd, het woord zouden nemen. In afwachting van de eerste spreker raakten Nathan en Songo in gesprek met verschillende mensen uit de menigte. Nathan verbaasde zich over de eenzijdige levensperceptie van al zijn gesprekspartners. Het was al middag toen de eerste spreker het woord nam. Hij zou nog gevolgd worden door vier andere sprekers. Nathan en Songo luisterden aandachtig naar de lezingen. Nathan had voornamelijk belangstelling voor het effect van hun woorden op het publiek. Toen de laatste spreker uitgesproken was duurde het nog een hele tijd alvorens Nathan en Songo uit de menigte weg konden. Ze haastten zich niet en maakten gebruik van de gelegenheid om naar de bevindingen van de andere aanwezigen te vragen. Door de weinig rationele beweringen die Nathan te horen kreeg, werd hij zich bewuster van de gevaren waarvoor Songo hem wilde behoeden. Net toen ze bij hun voertuig aankwamen, werd Nathan‟s aandacht getrokken door een kleurrijke poster met foto's van muziekgroepen uit verschillende werelddelen. De poster kondigde 160

een festival van wereldmuziek aan dat binnen een week zou plaatsvinden. Songo keek er aandachtig naar en zei dat het een veelbelovend spektakel was. Nathan was meteen enthousiast en keek er naar uit. Op hun weg naar huis bespraken Nathan en Songo hun bevindingen van de bijeenkomst. ─ Wat vond je van de lezingen? vroeg Songo. ─ Ik voelde me getuige van een roof op het individueel denken. Songo kon de woordkeuze van Nathan wel appreciëren en glimlachte. ─ Herkende je ook de werkwijze die gebruikt werd? ─ Door de wijze waarop ze hun stellingen verkondigden, konden de sprekers de emoties van hun toehoorders overmeesteren. Het leek wel een collectieve hypnose! ─ Hun doel is inderdaad meester te worden van de angst en de vreugde van hun volgelingen. Ze weten dat door het groot aantal aanwezigen deze gevoelens versterkt zullen worden. Er viel een korte stilte. Nathan werd zich nog bewuster van het gevaar waarvoor Songo hem behoedde. Tegelijkertijd was er iets dat hem sterk verontrustte: Hij realiseerde zich dat de ganse mensheid hiervoor niet werd behoed. ─ Al degenen die we gesproken hebben, zei Nathan, onderwerpen zich blindelings aan wat hen aangeleerd wordt. ─ Wat heb je onthouden van onze gesprekken in de menigte? ─ Dat voor hen het spirituele leven vooral bestaat uit het vervullen van opgedrongen plichten. Het gedrag van de meeste volgelingen is vergelijkbaar met dat van kuddedieren. Ze volgen hun leider en doen wat de kudde doet. Nathan en Songo kwamen thuis. Ook al was het al diep in de nacht, toch waren ze allebei nog opgewekt en namen ze plaats in de tuin. Songo haalde drank en hapjes en ze bleven nog napraten. Songo wist hoe Nathan dacht over hun laatste gesprek en sprak hem hierover aan: ─ Ik zag je daarstraks stilstaan bij de gevolgen van een dergelijke indoctrinatie wanneer dat op grotere schaal gebeurt. ─ Ik vrees dat wanneer mensen niet meer vrij zijn om individueel te denken, een kritische denkwijze onmogelijk is. ─ Wat is dan het gevolg volgens jou? Nathan herkende in Songo‟s vraagstelling de werkwijze van zijn vader. Een aanpak die hem in staat had gesteld zijn denkvermogen optimaal te benutten om tot grote waarheden te komen. Dit gaf ook 161

aan dat wat Songo hem duidelijk wilde maken van groot belang was. Nathan nam tijd om na te denken en sprak dan de volgende woorden: ─ Dat deze mensen niet meer in staat zijn zelf na te denken over wat goed is voor hen. Ze gedragen zich naar wat anderen van hen verwachten. Ze verantwoorden hun gedrag op basis van ingestudeerde argumenten. ─ Nathan, zei Songo op zeer ernstige toon, wat je hier aankaart is de basis van het gebrek aan harmonie op aarde! Er viel een stilte waarna Songo op een zachtere toon sprak. ─ Welk gevoel roept dat in jou op, Nathan? ─ Een gevoel van onrechtvaardigheid voor al de slachtoffers en voor de slachtoffers die zij op hun beurt maken. ─ Voel je nog iets anders? ─ Het gevoel dat ik steeds ervaar bij onrechtvaardigheid. De wil om deze onrechtvaardigheid te verhinderen! Songo legde zijn hand op Nathan‟s arm en sprak alweer op een ernstige toon. Nathan keek Songo aan en voelde dat er een zeer persoonlijke boodschap zou volgen. ─ Je kunt alleen tegen de grote stroom oproeien als je je steeds door moed laat vergezellen. Moed bezit weerstand, hoop en een onsterfelijk vertrouwen in een goede afloop! Songo's woorden veroorzaakten hetzelfde effect op Nathan als toen hij Sanah's woorden te horen kreeg. Zijn scheppingskracht manifesteerde zich om hem duidelijk te maken hoe belangrijk deze boodschap wel was. ─ Ik heb het niet laten blijken maar al vanaf onze eerste ontmoeting op de tentoonstelling was ik mij bewust van je uitzonderlijkheid! Nathan nam even tijd om na te denken. ─ Kwam je toen om mij te ontmoeten? ─ Het waren de beelden van Sophie die me tot jou hebben geleid. Toen ik je opmerkte herkende ik je kern. Songo hield nog steeds Nathan‟s arm vast en alweer drongen Songo‟s woorden bij Nathan diep naar binnen. ─ Mijn kern, mijn uitzonderlijkheid? vroeg Nathan dan. Kan je me hier meer over zeggen? Songo aarzelde eerst even en vervolgde dan. ─ Je kern is het symbool van reinheid en ontvankelijkheid. Daardoor zal je altijd een drang voelen om de mensen die je pad kruisen te bevrijden. 162

Er viel een stilte waarna Songo Nathan‟s arm losliet. Ontelbare gedachten tolden nu door Nathan‟s hoofd. Hij trachtte zich alle gesprekken te herinneren die hij ooit had gehad met degenen die zijn uitzonderlijkheid hadden opgemerkt. Songo liet Nathan nadenken. ─ Je sprak daarnet over een goede afloop, hernam Nathan. Wat bedoelde je precies? Songo nam tijd om zijn antwoord juist te formuleren. ─ Je wist al heel vroeg dat alles deel uitmaakt van een groter geheel. Daarna leerde je dat alles binnen dit geheel uit energieën bestaat. Ondertussen begrijp je beter hoe deze energieën onderling met elkaar verbonden zijn. Het vervolg van je reis zal je inzicht geven in wat het bindweefsel is van dit geheel! Nathan dacht na. ─ Bedoel je de kracht die alles bijeen houdt? ─ Wees tijdens je verdere reis steeds ontvankelijk, bereid en bereikbaar en wat nog duidelijk moet worden zal het ook worden. ─ Waarom is het mij tot nu toe nog niet volledig duidelijk geworden? ─ Ik heb nog een raad voor jou. Omhels het geduld en duldt de onwetendheid en je zult de helderheid ervaren! Dit gesprek met Songo was veruit het meest intense sinds Nathan de wijze man had leren kennen. Hij wist dat Songo zijn taak had volbracht. Dankzij Songo had Nathan nu een veel bredere kijk op zijn levensdoel. Hij had de nodige lessen ontvangen en kon nu verder. Een week later bezocht Nathan het festival van wereldmuziek. Het was een prachtige dag. Op het programma stonden muziekgroepen uit alle continenten. Het publiek zong en danste vrolijk mee. Iedereen was in een opperbeste stemming. In de vooravond trad een Latijns-Amerikaanse dansgroep op. Het was een bonte mengeling van Braziliaanse en Caribische dansers. Nathan, zelf een liefhebber van dansen, kon dit optreden goed naar waarde schatten en was gecharmeerd door de ingestudeerde choreografie. Het was een hele prestatie om de verschillende stijlen harmonieus op elkaar te laten inspelen. Het feit dat de getoonde dansstijlen uit Latijns-Amerika hun oorsprong hadden in Afrika, kwam zeer mooi tot uiting tot grote vreugde van het publiek. Later op de dag ging Nathan naar een van de tenten waar je eten kon bestellen. Hij stond in de rij zijn beurt af te wachten en merkte dat de twee meisjes die net achter hem stonden deel uitmaakten 163

van diezelfde dansgroep die indruk op hem had gemaakt. Nathan hoorde aan hun Spaans accent dat ze uit Cuba afkomstig waren. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om hen te feliciteren met hun prestatie. De meisjes bedankten hem. Ze benadrukten dat de leiding in handen was van een Argentijnse choreografe en dat zij het grootste lof verdiende. Toen Nathan aan de beurt was, bestelde hij zijn maaltijd en zocht een zitplaats. De twee meisjes kwamen hem achterna en nodigden hem uit om bij hen aan tafel te komen zitten. Nathan aanvaardde de uitnodiging en volgde hen. Hij maakte kennis met enkele andere dansers van de groep en met Catalina, de choreografe. Nathan feliciteerde het gezelschap en nam plaats tegenover Catalina. Ze was een veertiger met lang bruin haar en een mooi sportief lichaam. Ze keek Nathan doordringend aan. Zijn verschijning liet haar blijkbaar niet onberoerd. ─ Je spreekt vloeiend Spaans, zei ze. Waar kom je vandaan? ─ Mijn vader komt uit Spanje en zelf heb ik er vaak vertoefd. ─ Ik hoorde dat je van het optreden hebt genoten. Ik ben zeer trots op de jongens en meisjes. Ze hebben er wekenlang hard voor gewerkt. ─ Je mag best trots op jezelf zijn. De manier waarop je de verschillende stijlen tot een harmonieus geheel bracht, vond ik fantastisch. ─ Bedankt… Catalina die toch wel wat verward leek, excuseerde zich en ging even van tafel. ─ Ik ben zo terug! Een van de mannelijke dansers nam nu het woord: ─ Catalina is een formidabele choreografe maar vooral een fantastisch mens. Ze heeft een bijzonder vermogen om het beste uit iemand naar boven te halen. Na hem nam een danseres het woord. ─ Catalina benadrukt tijdens onze repetities steeds dat we onze bewegingen moeten opbouwen met wat in ons zit en dat we zo de onmetelijke rijkdom in onszelf kunnen ontdekken. Een andere danseres voegde er nog iets aan toe. ─ Haar woorden geven ons zoveel energie en zelfvertrouwen! De danser nam nu alweer het woord. ─ We hebben in Mexico slechts enkele weken gerepeteerd, maar elke dag boekten we enorme vooruitgang. ─ In Mexico? vroeg Nathan. 164

─ De dansschool van Catalina ligt in Mexico City. We hebben allemaal de gelegenheid gekregen om bij haar te repeteren. ─ Spijtig genoeg loopt ons sprookje nu ten einde. Nog een andere danser wilde iets kwijt. ─ We hebben er allemaal zoveel aan gehad, zowel op professioneel vlak als op persoonlijk vlak. In korte tijd is mijn leven er echt door veranderd. Nathan voelde aan hoe de dansers naar Catalina opkeken en hoe spijtig ze het wel vonden dat hun avontuur binnenkort zou eindigen. Ze was voor hen een moederfiguur geworden. Hij begreep dat ze een wonderbaarlijke tijd hadden gekend. Catalina was erin geslaagd in een paar weken een hechte band te creëren tussen haar en de dansers. Catalina kwam nu terug en nam weer plaats op haar stoel. Nathan merkte op dat Catalina over iets piekerde en wilde haar op andere gedachten brengen: ─ Catalina, ik hoor hier niets dan lof en waardering voor je werk. De vreugde die jullie beleven, straalt van jullie af. Catalina was zoals de leden van de groep duidelijk geëmotioneerd dat het sprookje op zijn einde liep. ─ Het zijn allemaal schatten, zei ze. Dit vergeten we nooit! ─ Nee, dit vergeten we nooit! beaamden alle dansers. Catalina vroeg Nathan naar de reden van zijn aanwezigheid in Zuid-Afrika. Hij vertelde over zijn reis en alle leden van de groep luisterden aandachtig mee. Na het eten stelde Catalina hem voor om bij hen te blijven gedurende het festival. De optredens bleven nog de hele nacht duren. Nathan en Catalina leerden ondertussen elkaar beter kennen. Beiden toonden zichtbaar interesse in elkaar. Toen ze op het einde van de dag afscheid namen, nodigde Catalina Nathan uit in Mexico. ─ De geheime wegen van de passie mogen niet ontbreken op je reis! Nathan nam haar gegevens mee en beloofde erover te zullen nadenken. Eenmaal thuis aangekomen, vertelde Nathan zijn dagverloop aan Songo. ─ Wat denk je ervan? vroeg hij dan aan Songo, benieuwd naar zijn mening. ─ Al wat je geopenbaard wordt, draagt leven in zich, Nathan. 165

─ Denk je dat ik er goed aan doe om op haar uitnodiging in te gaan? Songo merkte aan Nathan‟s enthousiasme dat een antwoord overbodig was. ─ Als diep in je een beslissing al werd genomen is het aan de tijd om het moment te kiezen waarop je deze beslissing kenbaar zult maken. Nathan was ondertussen al zo vertrouwd met de vreemde zinsconstructies van Songo dat hij meteen begreep wat Songo bedoelde. De volgende dag reed Nathan naar het hotel waar Catalina en de dansers logeerden en maakte zijn beslissing bekend. Een tiental dagen voor het nieuwe jaar waren Nathan en Songo op de luchthaven van Kaapstad en namen ze afscheid van elkaar. Nathan bedankte Songo en beloofde contact te zullen houden. Het zou een lange trip worden met verschillende tussenlandingen.

166

-6Stuwende Energie

167

168

Openheid

Nathan landde in de Mexicaanse hoofdstad. Het was net voor kerstmis en dat was goed te merken in het straatbeeld waar de kerstverlichting overvloedig aanwezig was. Nathan nam een taxi en gaf de chauffeur het adres van de dansschool van Catalina. De taxirit duurde lang maar het deerde Nathan niet in het minst. Integendeel, het gaf hem de gelegenheid om rustig een nieuwe wereld te ontdekken. Het was zijn eerste reis in Latijns-Amerika. Wat hem onmiddellijk opviel, was het chaotische autoverkeer en de ontelbare wegen die de metropool doorkruisten. Er was overal om hem heen een onophoudelijk, druk getoeter van claxons en luide stemmen. Uiteindelijk stopte de taxi aan het Zócalo plein, het grote centrale plein van de stad. De taxichauffeur vertelde hem dat de steeg waar hij moest zijn onbereikbaar was met de auto. Nathan moest dus hier aan het plein uitstappen. Hij betaalde de chauffeur en nam zijn spullen uit de kofferbak. Op het Zócalo plein zag Nathan een Indiaans uitziende man met lang grijs haar gebonden in een staart. Hij zat op een stoel en voor hem stond een rij mannen en vrouwen te wachten. Toen ze aan de beurt waren, zwaaide hij met een rokend wierookkruikje boven hun hoofd. Vervolgens sprenkelde hij een vloeistof op hun haar en uiteindelijk gaf hij hen een briefje mee. De Indiaans uitziende man merkte Nathan op en bleef hem aanstaren, terwijl hij zijn activiteiten voortzette. Nathan wandelde verder en merkte dat de man hem bleef nakijken. Hij liep eerst nog even verder maar stopte dan toch. Het feit dat deze man hem zo bleef aankijken, maakte hem nieuwsgierig. Hij wilde trouwens ook weten wat de vreemde bezigheid van de man inhield. Twee redenen om even met de man te gaan praten, bedacht hij. Nathan stapte naar de man toe en ging in de rij staan. Het zou even duren maar hij had het er voor over. Terwijl hij op zijn beurt wachtte, vermoedde Nathan dat de man niet kon spreken. Nathan merkte ook dat de man zich gedroeg als een blinde, dat vond hij zeer vreemd omdat hij ervan overtuigd was dat de man hem lang had aangestaard. Toen het zijn beurt was sprak hij de man aan: ─ Ik kwam u iets vragen maar weet niet of u wel kan spreken? zei Nathan. 169

─ Waarom dacht u dat? ─ Omdat u nog geen woord gezegd had... mijn excuses. ─ Ik ben zuinig met woorden omdat ik me bewust ben van hun invloed. Voor jou maak ik een uitzondering… je bent bewogen door iets wat volwassenen vaak verloren zijn! ─ En dat is? ─ De nieuwsgierigheid heeft je naar mij gebracht en die liet zich vergezellen door het geduld. ─ Ik wil weten wat u precies doet? ─ Mensen komen naar mij toe omdat ik dingen weet die zij niet weten! Deze woorden maakten Nathan behoedzamer. Was deze man geen oplichter? vroeg hij zich af. ─ Wat ziet u dan? ─ Ik zie een uitzonderlijkheid. Nathan keek de man aan. Alweer iemand die Nathan als uitzonderlijk ervaarde. Bij het horen van deze woorden verdween ook Nathan‟s achterdocht terwijl zijn nieuwsgierigheid nog sterker werd. ─ Kunt u beschrijven, wat u kunt zien als u naar mij kijkt? De man wachtte even en zocht de juiste woorden om te beschrijven wat hij zag. ─ Ik zie een vloeiende stroom die in staat is tegenkrachten op te slorpen, ze om te zetten en van richting te laten veranderen. ─ Over welke tegenkrachten heeft u het? ─ Over de begrenzingen van "de stuwende energie"! Nathan begreep dat de blinde man het vermogen had om de wereld anders te zien. Door zijn vermogen te ontwikkelen en zijn bevindingen mee te delen, had deze man de hogere zin van zijn leven gevonden. Nathan voelde zijn vertrouwen in de man groeien. ─ Neem me niet kwalijk, maar kan u duidelijker aangeven wat u precies bedoelt met tegenkrachten en begrenzingen van "de stuwende energie"? ─ Hoe zou ik uw interesse in mijn woorden kwalijk kunnen nemen? Het is dankzij jouw nieuwsgierigheid dat we samen zin kunnen geven aan deze momenten! De man nam alweer even tijd om zijn beweringen te verduidelijken. Het was duidelijk dat de man het leven met grote diepgang beleefde en dat hij, net als Songo, een eigenaardige taal had ontwikkeld om zijn kijk op de dingen weer te geven. Uit ervaring wist Nathan dat, dankzij deze ontmoeting, de gelegenheid 170

zich aanbood om waardevolle informatie te vergaren voor zijn persoonlijke ontwikkeling. ─ Ik heb het over de fysische maar vooral over de emotionele beperkingen waarmee elk van ons op aarde is gekomen. Nathan was benieuwd naar wat de "stuwende energie" dan betekende. ─ Mag ik u vragen te verduidelijken wat u bedoelt met "de stuwende energie"? ─ "De stuwende energie" is de moeder van alle energieën, de kracht die alles aanstuurt! ─ Verhinderen deze beperkingen ons "de stuwende energie" door te laten stromen? De man beaamde door te knikken. De gedachten van Nathan werden plots zeer helder. Wat de man bedoelde met "de stuwende energie" was ongetwijfeld wat zijn vader bedoelde als hij sprak over "de innerlijke kracht", wat Simon bedoelde met "de hogere kennis", Pablo met "het wonderlijke mysterie", Adnan met "de scheppende kracht" en Songo met "de natuurlijke harmonie". ─ Volgens jou bezit ik een vermogen om "de stuwende energie" te laten doorstromen? ─ Iedereen bezit dat vermogen en kan daardoor dingen veranderen. Maar wanneer jij genoeg kennis zult hebben, zal je de start maken van een van de grootste veranderingen ooit. Dat is de uitzonderlijkheid die in jou schuilt. Nathan voelde de sterke kracht van de woorden die hij net had gehoord. Ook al had de man hem niet aangeraakt, hun betekenis drong net als de woorden van Sanah en Songo diep bij hem binnen. Hij begreep dat hij nu nog beter in staat was waardevolle woorden te herkennen: "Een van de grootste verandering ooit"… ─ Verheug je op je verblijf hier in Mexico. Het zal je zeker bevallen! ─ Weet u dat dan zo zeker? ─ De kracht die je naar hier leidde, is de kracht die beslist over alle hartstochten… de passie. ─ Bedankt voor alles. Ik weet dat al je woorden oprecht zijn en voor mij van grote betekenis zullen zijn. De man groette hem en Nathan pakte zijn bagage weer op. Hij draaide zich om en zag dat tijdens zijn gesprek niemand meer was komen aanschuiven. Hij volgde de weg die hem door de taxichauffeur was aangewezen. Hij draaide zich om, maar de Indiaanse man was verdwenen. Even later kwam Nathan in de 171

smalle steeg waar de dansschool van Catalina zich bevond. Hij zag een wegwijzer waarop de naam van de dansschool was aangebracht: "Sentimienta". Hij volgde de richting en naderde het oude gebouw met de kleurrijke deuren en ramen. Boven de deur was de naam van de dansschool te lezen. Er was geen bel en de hoofddeur stond op een kier. Nathan duwde de deur open en kwam in een hal terecht die uitging op een lange gang met aan de zijkant een brede trap. Op de onderste trede zaten twee kleine kinderen, een jongen en een meisje, in stilte netjes naast elkaar. Ze waren ongeveer vijf jaar oud. Nathan ging naar hen toe en vroeg naar Catalina. De jongen zweeg. Het meisje zei dat Catalina er niet was. Nathan zag dat het meisje blind was. Hij herhaalde zijn vraag voor de jongen om te zien of hij wist waar Catalina was. Het meisje gebaarde dat de jongen doof was. Opeens weerklonk er tangomuziek vanuit een kamer op de eerste verdieping. Spontaan kneep het meisje in de arm van de jongen waarop hij meteen rechtop ging staan. De jongen strekte zijn arm op elegante wijze naar het meisje uit en nam haar hand vast. Ook zij veerde recht en ze namen elkaar vast. Op het juiste ritme, toverden ze dan prachtige tangopassen. Nathan keek vertederd toe hoe de twee kinderen, ondanks hun gebreken, een geweldige expressievorm hadden ontdekt. Een schoonmaakster kwam naar beneden. Nathan vroeg haar of zij wist waar hij Catalina kon vinden. Ze antwoordde dat Catalina deze ochtend een groep waterballetdansers zou begeleiden. Ze keek naar de klok en zei dat ze niet lang meer zou wegblijven. Nathan bedankte haar en ging zitten op de trap om het danskoppeltje verder gade te slaan. Toen de muziek stopte, namen ze allebei weer plaats op de trap. Nathan nam een pak wafels uit zijn rugzak en gaf er eentje aan elk van hen. Ze bedankten hem met een brede glimlach. Nathan bedankte hen op zijn beurt voor de voorstelling die ze hadden gegeven. Op dat moment ging de deur open en verscheen Catalina in de hal. Catalina was duidelijk blij Nathan te zien. Nadat ze elkaar omhelsd hadden en ze hem bedankt had voor zijn komst, stelde ze hem voor aan Lisa en Manuel, de kinderen die hij net had leren kennen. Ze vertelde dat ze vroeger op straat hadden geleefd en dat ze hen sinds twee jaar onder haar hoede had genomen. Hun verhaal was triest maar tegelijk ook erg mooi. Catalina had Lisa in de bergen, net buiten de stad gevonden, waar ze aan haar lot was overgelaten. Ze had Lisa toen meegenomen in de hoop snel iets te vernemen over 172

haar ouders maar dat gebeurde niet. Later op diezelfde dag was een vriendin van Catalina bij haar langsgekomen met Manuel. Ze vroeg aan Catalina of ze enkele dagen op Manuel zou kunnen passen voordat ze hem naar een kinderopvangtehuis kon brengen. Manuel was ziek en leefde al een hele tijd op straat. Het feit dat beide kinderen op dezelfde dag in haar leven opdoken, had Catalina als een teken gezien. Na een tijdje besloot ze om hen allebei te adopteren. Ondertussen waren Manuel en Lisa onafscheidelijk geworden. In de week sliepen ze samen met Catalina in de dansschool en tijdens de weekends keerden ze mee terug naar haar woning in de stad Puebla. Catalina liet Nathan zijn bagage in een kamer zetten en stelde voor om een hapje te gaan eten in de stad. Manuel en Lisa gingen met hen mee. Ze wandelden door een park met fraaie beeldhouwwerken en bankjes aan weerskanten van het wandelpad. Verderop liepen Manuel en Lisa hand in hand. Ze kwamen langs een grote fontein met daarnaast een eetkraampje. Catalina bestelde er vier bekers vers sinaasappelsap en pittige taco's. Ze gingen op een bank zitten en aten de ronde maïspannenkoekjes die gevuld waren met vlees en groenten. ─ Wat tussen Manuel en Lisa leeft, is wonderlijk mooi, zei Nathan. ─ In alles zit een wonderlijke schoonheid, zei Catalina. ─ Toen ik op je stond te wachten, heb ik ze zien dansen. ─ Dankzij het dansen hebben ze een weg gevonden om hun pijn te verlichten. Ze zijn nu de beschermers van "Sentimienta". ─ Wat betekent: "Sentimienta" voor jou? Catalina nam even tijd voor ze antwoordde: ─ "Sentimienta" is een plaats waar ik mijn wezen, mijn passie en mijn dromen kan realiseren. Een plaats waar iedereen zich bijzonder kan voelen, waar hun dromen kunnen uitkomen en er nieuwe dromen kunnen ontstaan. ─ Ik zag vonken van deze dromen tijdens het optreden in Kaapstad. ─ Ik heb toen de kans gehad om een prachtige groep bij elkaar te brengen. Velen van hen hadden het in het leven niet gemakkelijk gehad. ─ Hoe ben je op de gedachte gekomen om "Sentimienta" op te richten? ─ Ik heb altijd een speciale relatie gehad met muziek en ik wilde haar een thuis geven. ─ Hoe speciaal is die relatie? 173

─ Al heel vroeg wist ik dat ik via muziek mijn ware missie zou vinden. Het is moeilijk te beschrijven maar er zijn in mijn leven zoveel dingen gebeurd die verbonden zijn met muziek. ─ Waarom kan muziek ons zo diep raken? ─ Muziek is puur en kan alleen zuiver oprecht worden uitgevoerd. Het is een van de weinige vormen van communicatie waarin je niet misleid kan worden. ─ Zuivere oprechtheid heeft iets spiritueels! ─ Muziek helpt ons inderdaad om naar iets hogers te stijgen. Ze kan ons de alledaagse banaliteit doen ontvluchten en doen inzien hoe alles met elkaar verbonden is. Catalina zag dat Nathan hierover dieper nadacht. ─ Zal ik je een oud Indiaans sprookje over muziek vertellen? ─ Ik weet dat Indiaanse sprookjes grote wijsheden bevatten. ─ Er wordt verteld dat klanken en woorden vroeger een en dezelfde zuivere communicatievorm vormden. Muziek en taal hoorden samen, tot het moment dat de eerste leugen verteld werd. Sindsdien tracht muziek zich opnieuw met ons te verenigen door ons ertoe aan te zetten ons steeds oprecht te uiten! ─ Wel in jou vindt muziek een fantastische boodschapper, Catalina. Manuel en Lisa hadden hun taco's opgegeten en gingen spelen met andere kinderen. Nathan en Catalina vervolgden hun gesprek: ─ We spraken net over Indiaanse wijsheid, zei Nathan. Ik heb daarvan vandaag nog een levende bevestiging gekregen. ─ Vandaag? ─ Ja, dat gebeurde op het Zócalo plein. Nathan beschreef in grote lijnen het gesprek dat hij had gehad met de oude indiaan. Terwijl hij sprak zag hij dat Catalina vreemd opkeek. Ze vroeg hem om de oude Indiaanse man te beschrijven. ─ Waren er nog mensen bij het gesprek aanwezig? vroeg ze. ─ Toen ik aan de beurt was, stond er niemand achter mij. De vragen die Catalina stelde, wekte Nathan‟s nieuwsgierigheid. ─ Hoe raakte je in gesprek met die man? ─ Hij zwaaide met een wierookkruikje en besprenkelde mensen met een vloeistof. Hij gaf alle mensen ook een briefje mee en dat maakte mij nieuwsgierig. ─ De man die je beschrijft, werd vroeger vaak bezocht door mensen die om raad kwamen vragen. Je kon hem bijna alle dagen op het Zócalo-plein vinden. Maar een jaar geleden verdween hij 174

opeens. Het zou zeer bijzonder zijn als jij hem vandaag gezien hebt. ─ Wel, vandaag stond hij weer op het plein. ─ En je hebt met hem een gesprek gehad? ─ Ja, en hij leek mij zeer oprecht. ─ Het is niet de oprechtheid van zijn woorden die mij verbaast maar het feit dat hij je aangesproken heeft! ─ Ik kan je niet goed volgen. Catalina nam de handen van Nathan vast. ─ Die man spreekt normaal gezien niemand aan, daarom geeft hij briefjes aan de mensen die bij hem langskomen. Nathan werd stil. Catalina sprak verder: ─ Ik ga je iets vertellen dat ik nog nooit aan iemand heb verteld. Nathan luisterde met volle aandacht. ─ Ook tegen mij heeft hij ooit gesproken! Catalina haalde diep adem: ─ Het gebeurde op de dag dat ik heel triest nieuws gekregen had uit Buenos Aires, de stad waar ik opgroeide in Argentinië. ─ Is dat lang geleden? ─ Drie jaar geleden. ─ Wat gebeurde er precies? ─ Ik had die dag vernomen dat mijn adoptiemoeder overleden was en wandelde, net als jij, op het Zocaloplein. Hij gebaarde me naar hem toe te komen en zei toen letterlijk de volgende woorden: "Niets is blijvend, alleen de verandering." Beiden dachten na en trachtten een zinvolle uitleg te vinden voor hun gemeenschappelijke ervaring tot Nathan iets bekende: ─ Ik was zelf vijf jaar oud toen ik geadopteerd werd. Catalina en Nathan keken elkaar aan. Op dat moment kreeg Catalina bevestiging van wat ze al voelde toen ze Nathan voor de eerste keer in Kaapstad ontmoette. Er viel een lange stilte tot Catalina het woord nam: ─ Ik denk dat we samen zijn gekomen om van elkaar te leren. Ze keken naar Manuel en Lisa en stonden op om terug te keren naar de dansschool. Onderweg stelde Catalina een vraag die haar al lang bezighield: ─ Nathan, je weet dat ik nergens zoveel energie en inspiratie vind als in muziek. Heb jij ook...? Nathan hield Catalina aan en legde zijn hand op haar schouder: ─ Catalina, wat jij met muziek ervaart, ervaar ik met de bron van al het leven. 175

Catalina streelde liefdevol over Nathan‟s gezicht. ─ Water! Dat dacht ik al. Ze liepen verder. ─ De kust van Veracruz zal je zeker bevallen. Vrienden van mij hebben er een woning aan zee waar we vaak naartoe gaan. Manuel en Lisa zijn dol op water. De volgende dagen hielp Nathan mee in de dansschool waar de dansleraren verschillende dansstijlen onderwezen. Nathan volgde vaak lessen mee en maakte er veel vrienden. Zijn eerste dagen in Mexico verliepen uitstekend. Hij zag Catalina steeds meer als een oudere zus en ze leerden ontzettend veel van elkaar. Hij sliep in dezelfde kamer als Manuel en Lisa en ook tussen hen groeide een sterke band. Nathan had de gewoonte opgevat ze elke avond een verhaal voor te lezen. Lisa vertelde het verder aan Manuel via gebarentaal. Op een vrijdagmiddag vertrokken Nathan, Catalina, Manuel en Lisa naar het huis in Puebla. Ze zouden pas over een week naar de dansschool terugkeren. Catalina en de kinderen woonden in een oude maar knusse woning dicht bij het centrum van Puebla. Na een hapje te hebben gegeten toonden ze Nathan het centrum van de stad der engelen, zoals ze genoemd werd. Puebla stond niet alleen bekend om zijn engelen maar ook om zijn vele kunstenaars. Nathan hield van de gezellige pleinen met grote palmbomen, standbeelden en allerhande marktkramers.

176

Relatie

Veel mensen kenden Catalina en begroetten haar op straat. Sommige vrouwen spraken haar aan over vertrouwelijke problemen, vaak relatieproblemen. Nathan verontschuldigde zich telkens en gaf hun de nodige gelegenheid om hier over te praten. Op een van de avonden sprak hij Catalina erover aan. Hij wilde weten waarom zoveel vrouwen hun relatie met haar bespraken. Ze vertelde dat ze ooit raad had gegeven aan haar buurvrouw en dat het blijkbaar de ronde had gedaan. Catalina zei ook dat niet alleen vrouwen haar om advies vroegen. Ook mannen vroegen haar om raad, alleen deden zij dat niet in het openbaar. ─ Waar gaan de meeste vragen over? wilde Nathan weten. ─ Over problemen van allerlei aard maar de kern is vaak dezelfde. Velen hadden zich hun relatie helemaal anders voorgesteld. Ze dachten de ware liefde te hebben ontdekt maar raakten met de tijd volledig gedesillusioneerd. ─ Wanneer kunnen we weten of het ware liefde is? ─ Liefde is geen ware liefde als ze in leed verandert wanneer de omstandigheden veranderen! ─ Gaat liefde binnen een relatie niet af en toe gepaard met leed? ─ Leed ontstaat alleen wanneer de relatie uit noodzaak is ontstaan. Wanneer partners onbewust elkaar willen bezitten en elkaar in hun greep houden. Zulke relaties komen tot stand door behoefte. Ze houden stand door gewoonte en eindigen vaak in eenzaamheid. ─ Veel relaties beginnen nochtans beloftevol. ─ In het begin van een relatie wordt de nieuwe partner vaak onbewust geassimileerd met het gevoel van liefde. ─ Is dat gevoel van liefde dan niet oprecht? ─ Liefde is altijd in onszelf aanwezig, we hebben geen behoefte aan een ander om dat te ervaren. ─ Hebben we dan niemand nodig om liefde te ervaren? ─ We hoeven op niemand te jagen en zeker niet te bezitten om liefde te ervaren. Veel mensen zijn geconditioneerd door het waanidee dat een ander hen liefde zal geven, maar niemand kan ons geven wat we al hebben. ─ Wat betekent dan een liefdevolle relatie voor jou, Catalina? Catalina nam even tijd om haar antwoorden goed te verwoorden: 177

─ Liefde is tijd nemen om ons in elkaar te verdiepen, om elkaar te blijven ontdekken maar vooral om met elkaar rust te vinden. ─ Dan denk ik dat ik een liefdevolle relatie heb met Sophie. Catalina glimlachte. ─ Jij en ik hebben een liefdevolle relatie met iedereen, Nathan. Wat jouw relatie met Sophie bijzonder maakt is dat jullie grotere intimiteiten delen. ─ Wat is het belangrijkste in een relatie? ─ Steeds de waarheid van het moment durven erkennen. ─ De waarheid van het moment? ─ Die verneemt men door de ander de gelegenheid te geven zich te uiten. Zowel bij afkeuring, bewondering, gekwetstheid als vrolijkheid. Nathan werd zich met de dag bewuster van de wijsheid van Catalina. Zijn ontmoeting met haar overtuigde hem nog meer van het feit dat hij steeds de juiste mensen ontmoette om de juiste kennis te krijgen op de gepaste momenten. ─ Catalina, wist je dat we zouden samenkomen? ─ Nee, maar de eerste maal dat ik je zag, voelde ik me heel vreemd. Ik wist dat onze ontmoeting speciaal was en dat er een diepere reden voor was. ─ Welke reden geef jij aan onze ontmoeting? ─ We zijn samengekomen om onze diepste inzichten met elkaar te delen. Door het samenbrengen van onze gezamenlijke innerlijke kennis zullen we over een bredere waarneming beschikken en in staat worden gesteld tot nog grotere daden. Nathan vond dit een leuke gedachte. Twee dagen later vertrokken Catalina en Nathan samen met Manuel en Lisa naar de kust van Veracruz. Catalina had de sleutels meegekregen van het strandhuis en ze zouden er enkele dagen logeren. Toen ze de vallei van Puebla verlieten, richting Veracruz, reden ze door een ruig berglandschap om daarna af te dalen naar de kust aan de golf van Mexico. Manuel en Lisa konden niet wachten om met Nathan de zee in te duiken. Toen ze de woning bereikten, duurde het niet lang voor ze het water in sprongen. Ze brachten uren door in de zee en beleefden dolle pret. Catalina bekeek alles vanaf het terras en kwam er pas later bij. In de vroege avond wandelden Nathan, Catalina en de kinderen langs de dijk van Veracruz. Er heerste een bruisende sfeer, gekenmerkt door een mengelmoes van Mexicaanse en Caribische invloeden. De mensen waren op hun best gekleed en op de terrassen werd er vrolijk gedanst. 178

Manuel en Lisa dansten met iedereen vrolijk mee. Hun gebreken vielen nauwelijks op. ─ Deze twee kinderen bezitten zoveel levensvreugde, zei Nathan. Ze stralen zoveel geluk uit. Het lijkt alsof ze, juist door hun gebreken, al hun talenten hebben aangewend om zich op een andere wijze uit te drukken. ─ Zij hebben deze talenten kunnen ontwikkelen door hun stuwende energie te volgen. Zo wordt elk van ons geboren met een innerlijke beweegreden om een unieke expressie van het leven te worden. ─ Hoe kunnen we onze unieke expressie ontdekken? ─ Het zijn de vroegste herinneringen van onze ambities die ons wijzen op het talent waarover we beschikken om iets unieks op aarde neer te zetten! ─ Waarom slagen weinigen er in hun ware talent te ontdekken? ─ Om de zoektocht naar ons talent werkelijk aan te vangen moeten we een einde maken aan al wat ons verhindert om de "stuwende energie" te ervaren. ─ De oude indiaan sprak ook over "de stuwende energie". Hij zei dat het de moeder van alle energieën was, de kracht die alles aanstuurt. ─ Het is de innerlijke energie die tot ons doordringt. Wanneer we ons leven door deze energie laten aansturen, begrijpen we de aanwijzingen die ons op weg helpen naar onze unieke expressie. Net zoals Manuel en Lisa geleerd hebben dat ze zich op een andere manier kunnen uitdrukken. Nathan begreep dat Manuel en Lisa een levend voorbeeld waren van wat de oude indiaan hem toevertrouwd had. Ze hadden een aangeboren gebrek, maar ze hadden net deze tegenkracht gebruikt als stimulans om de "de stuwende energie" door te laten stromen. Nu ze over deze begrenzing heen waren gegaan, konden ze verder groeien en konden ze meer betekenis geven aan hun leven. ─ Er is nog iets wat de oude indiaan mij toevertrouwd heeft. Catalina luisterde aandachtig. ─ Volgens hem zou ik het vermogen bezitten om deze "stuwende energie" op een uitzonderlijke manier door te laten stromen. Er viel een stilte waarna Catalina reageerde: ─ Dit bevestigt wat ik voelde toen je de eerste maal voor mij aan tafel zat. Ik zag flitsen van een allesoverheersende stroom die over alles en iedereen heen vloeide. Manuel en Lisa kwamen hen halen om samen met hen te gaan dansen bij een strandbar. Nathan en Catalina lieten zich overtuigen 179

en dansten samen met een groep lokale bewoners. Toen de zon langzaam onderging, werd de muziek rustiger. Catalina nam plaats op een van de zetels van de strandbar. Manuel en Lisa speelden met andere kinderen op het strand. Catalina zag hoe Nathan in gedachten was verzonken terwijl hij naar de rustige zee keek. Ze stond op en stelde voor om tot aan het water te wandelen. ─ Ik zit met enkele vragen, zei Nathan. ─ Laat eens horen, samen komen we er zeker uit. ─ Hoe ervaar jij "de stuwende energie"? Catalina nam tijd om na te denken alvorens ze antwoordde: ─ Je moet weten dat ik tot mijn zevende levensjaar zelf ook niet kon spreken. ─ Daardoor kon je je beter inleven in de wereld van Manuel en Lisa. ─ Via muziek kon ik ze bewustmaken van de onderlinge verbindingskracht tussen alle gebeurtenissen. Op die manier begrepen ze dat niets zomaar is maar dat alles een reden heeft. ─ Heb je dat zelf ook ontdekt dankzij de muziek? ─ De muziek heeft me dat inderdaad al zeer vroeg aangeleerd. Nathan voelde aan dat Catalina hem iets heel bijzonder zou onthullen en luisterde heel aandachtig. ─ Ik stelde belangrijke dingen vast en begreep geleidelijk aan dat er een energie bestond die ontegenzeglijk over het geheugen van de wereld moest beschikken. ─ Het geheugen van de wereld? ─ Het geheugen dat alles omvat wat ooit in de wereld heeft plaatsgevonden. Catalina gaf Nathan tijd om na te denken. Daarna vervolgde ze: ─ Ik begreep dat deze energie over een schat aan kennis beschikte waar alles gelijktijdig en alom plaatsvond. Vanaf toen hechtte ik alleen waarde aan boodschappen die met mijn innerlijke leiding strookten. ─ En zo ben je naar je kern gegroeid? ─ Zo ben ik mezelf geworden, inderdaad! Ik liet deze energie mij stuwen om mijn talenten te ontwikkelen. Nathan herinnerde zich wat Songo het gebrek aan harmonie op aarde noemde. Hij zei dat als alle mensen hun innerlijk zouden volgen, ze naar hun kern zouden groeien en hun unieke expressie zouden ontwikkelen. De stuwende energie kon de hele mensheid naar de perfecte harmonie leiden. 180

─ Ik ben je ontzettend dankbaar, Catalina. Je hebt me nog beter doen inzien hoe het universum te werk gaat. Dankzij jou zal ik in staat zijn nog krachtiger op te treden. ─ Ik ben blij dat ik kan meewerken aan de grote verandering waar de oude Indiaanse man het over had. Nathan keek Catalina aan en nam haar handen vast. ─ Catalina, weet jij meer over deze grote verandering? ─ Tijdens mijn reizen heb ik op veel plaatsen gezien hoe mensen op een grote verandering hoopten maar nooit eerder zag ik iemand met het potentieel om deze verandering werkelijk in gang te zetten… tot ik jou ontmoette! Toen Catalina haar laatste woorden uitsprak kwam er een krachtige golf aan. Het water van de zee kwam tot aan hun voeten. ─ Het is duidelijk welke kracht jouw levensweg aanstuurt! De volgende dagen beleefde Nathan samen met Catalina en de kinderen een mooie tijd in Veracruz. Toen het tijd werd om terug te keren, liet Nathan weten dat hij het land verder wilde verkennen en dat hij pas na enkele weken terug zou keren naar Mexico City. Nathan reisde per bus naar de stad Merida om er enkele dagen te verblijven. Van hieruit verkende hij de kusten van Yucatan en bracht veel tijd door in de warme Caribische zee om zich te bezinnen. Daarna maakte Nathan een lange trip door het binnenland. Zijn doel was om de staat van de Chiapas te verkennen en uiteindelijk bij de Grote Oceaan uit te komen. Tijdens deze trip maakten de bergen, de rivieren, meren en de tropische regenwouden een bijzonder sterke indruk op hem. Nathan belandde zo in San Cristobal. Van daaruit bezocht hij verschillende indianendorpjes in de Chiapas. Naast al die natuurpracht had Nathan bijzonder veel interesse voor de indianengemeenschappen en hun voorouders. Hij werd stil van de omvang van de ruïnes die hij zag en bedacht hoe prachtig hun gebouwen maar ook hun samenleving moest zijn geweest in hun oorspronkelijke vorm.

181

Stilte

In een van de dorpen hoorde Nathan de bewoners spreken over een wijze indiaan. Hij zou over de "volmaakte geschriften" beschikken. Volgens de bewoners was hij een van de zeldzame mensen op aarde die de diepere kennis bezat. De dorpelingen spraken over de wijze indiaan alsof hij zelfs meer dan een mens was. Nathan wilde graag meer weten over deze man en zocht naar relevante informatie. Zo hoorde hij dat het een uitermate gereserveerde man was, die zeer bescheiden leefde. Zijn uiterlijk bestaan liet hem totaal onverschillig. Toen Nathan vroeg waar hij de man kon vinden, werd hem verteld dat wie naar hem zocht, de hoogte moest opzoeken. Nathan verbaasde zich toen hij hoorde welke naam de dorpelingen aan de wijze indiaan gaven. Ze noemden hem: "Hij die weet". Dezelfde naam die de zigeunerin van Granada had gekregen. Dat intrigeerde Nathan nog meer. Zou hij deze keer alweer tot belangrijke inzichten komen, vroeg hij zich af. Zeer benieuwd vervolgde Nathan zijn weg naar hoger gelegen dorpen. In het volgende dorp kreeg hij meer informatie over de wijze indiaan. Sommige dorpelingen beweerden hem ooit te hebben ontmoet en zeiden dat hij een buitengewoon zelfvertrouwen uitstraalde. In vergelijking met hem leken zowel rijken, armen als geleerden dom, zeiden ze. Ze voegden hieraan toe dat de oude indiaan nooit iets deed om roem te verwerven, want daar hechtte hij geen waarde aan. Nathan toonde steeds meer interesse en vroeg waar hij de wijze man kon vinden. Ook in dit dorp werd hem verteld dat hij de hoogte moest opzoeken en naar "Hij die weet" moest vragen. In een van de meest afgelegen dorpen, ver boven het zeeniveau en dicht bij de grens met Guatemala, hoorde Nathan iets opmerkelijk. De bewoners van dit dorp beweerden dat de wijze indiaan bevelen kon geven aan de machtigste krachten op aarde. Toen Nathan liet weten dat hij zo ver was gekomen om de man te ontmoeten, vertelden de bewoners dat slechts weinigen ooit de gunst hadden gekregen hem te ontmoeten. Nathan huurde een logeerkamer in dit dorp en vroeg zijn verzoek te verspreiden. Enkele dagen later, op een ochtend, werd Nathan gewekt door een oude Indiaanse vrouw. Ze was klein van gestalte en had een donkerrode huidskleur. Ze lachte heel vriendelijk naar hem maar 182

zei geen woord. Nathan dacht dat ze niet kon spreken. Hij bereidde het ontbijt en ze aten samen. De Indiaanse vrouw keek Nathan doordringend aan. Ineens begon de vrouw te spreken in het Spaans. ─ Er wordt verteld dat je op zoek bent naar "Hij die weet"? Nathan verbaasde zich dat zij sprak en ook over haar vraag. ─ Ja, dat klopt. ─ Ik ben gekomen om je drijfveer te horen. ─ Ik hoorde mensen vertellen dat de wijze indiaan over mysterieuze kennis zou beschikken. ─ "Hij die weet" beschikt inderdaad over diepere kennis maar deze wordt geheim gehouden. ─ Waarom wordt deze kennis verborgen gehouden? ─ Alleen wie zijn levensloop gekenmerkt is door evenwichtigheid en zuiverheid mag de diepere kennis worden toevertrouwd. ─ Als deze kennis zo belangrijk is, moeten we ze dan niet aan de wereld openbaren? ─ Deze diepere kennis bevat informatie van verborgen natuurwetten die bepaalde machten verlenen. Het zou gevaarlijk zijn indien ze in verkeerde handen terecht zou komen. ─ Hoezo gevaarlijk? ─ Voor wie niet evenwichtig en zuiver genoeg is, kan deze kennis, zonder deskundige leiding, een enorme kracht vrijmaken in hun hoofd en hen vernietigen. ─ Denk jij dat ik van deze gunst zou mogen genieten? ─ De diepere kennis wordt nooit als gunst toevertrouwd. Nathan dacht even na en stelde zijn vraag anders: ─ Is mijn levensloop evenwichtig en zuiver genoeg om de diepere kennis te kunnen ontvangen? De Indiaanse vrouw nam Nathan‟s hand vast. ─ Als uw stuwende energie u vandaag naar hier heeft gebracht, betekent het dat je klaar bent om de diepere kennis te ontvangen. Ik zal je over enkele dagen komen halen zodat je de wijze man kunt ontmoeten. De Indiaanse vrouw groette Nathan en verliet het dorp. Zoals ze beloofd had, kwam ze enkele dagen later terug. Nathan had zijn spullen al klaarstaan. Ze ontbeten samen en namen wat eten mee voor onderweg. De weg die ze namen, voerde hen nog hoger de bergen in. Het landschap was verbluffend mooi. Onderweg stelde Nathan een vraag die hem al een tijdje bezighield. 183

─ Als de diepere kennis bepaalde machten verleent en er een gevaar tot misbruik bestaat, hoe wordt ze dan beschermd? ─ Alleen de wijzen der aarde hebben toegang tot het symbolische huis waardoor ze in staat zijn een duidelijk begrip te hebben van deze kennis. Zo kan deze kennis bewaard blijven en veilig worden overgedragen. ─ Wat is het symbolische huis? ─ De oudste taal van de mensheid, de taal van de symbolen. Via deze taal wordt tot op heden de diepere kennis onder de wijzen der aarde doorgegeven. ─ Wat moet ik me bij deze symbolen voorstellen? ─ Het is een verzameling van symbolen die teruggaan tot de vroegste tijden toen woorden en spraak nog niet bestonden. ─ Als er nog geen spraak was, hoe kon deze kennis dan in de "volmaakte geschriften" worden geschreven? ─ De "volmaakte geschriften"? vroeg de oude Indiaanse vrouw die duidelijk niet begreep waar Nathan het over had. ─ Ja, de geschriften waarnaar de dorpelingen verwijzen. ─ Geschriften? De plaats van de symbolen ligt niet in het bewuste verstand maar in het onderbewuste. Nathan nam tijd om hierover na te denken. De vrouw zag dat en zei even niets meer. ─ De kennis van het hogere bewuste kent dus een symbolische uitbeelding die in het onderbewuste ligt? vroeg Nathan dan. ─ Met het verstand alleen kan de mens nooit voldoende begrip krijgen van zijn eigen wezen. Hij zal hiervoor steeds op onderzoek moeten gaan in zijn onderbewuste. Nathan begreep nu dat hij niet op zoek was naar geschriften. Het was slechts een illusie die veel mensen als waarheid aannamen. De diepere kennis werd steeds via symbolen in het onderbewuste doorgegeven. Zo kon deze kennis ook niet in verkeerde handen terechtkomen. Nathan leidde hieruit af dat er wereldwijd mensen waren die deze taal meester waren. Wie de taal van de diepere kennis kende, werd als wijze der aarde beschouwd. Deze mensen hadden een andere levenswijze en werden bepaalde machten toegewezen. ─ Weet u ook hoe deze symbolen worden weergegeven? vroeg Nathan aan de Indiaanse vrouw. ─ Ze behoren tot ons aller-vroegste verleden en spreken ons innerlijk rechtstreeks aan. Het zijn beelden die spontaan ontstaan in dromen en visioenen. 184

Ondertussen waren ze al op grote hoogte gekomen en kwamen nu in een dikke mistlaag terecht. Na een tijd klaarde het op. De Indiaanse vrouw zei dat ze door de wolken heen waren gestapt en dat ze zich nu op het dak van de wereld bevonden. Nathan nam even de tijd om van de prachtige uitzichten op de bergtoppen te genieten. Voor hen lag de vulkaan Tajumulco in Guatemala. In de late voormiddag kwamen ze bij een eenvoudig klein stenen huis. Ze liepen naar binnen en zetten hun spullen neer. Binnen was er niemand. De Indiaanse vrouw maakte broodjes klaar en zette thee. ─ Is dit de woning van de wijze indiaan? vroeg Nathan. ─ Hier woont hij inderdaad. Elke voormiddag werkt hij in zijn groentetuin. Zijn taak van de dag is nu bijna klaar, hij zal niet lang meer wegblijven. Een tijdje later verscheen de wijze indiaan aan de deur en begroette hen. Het was een magere maar sterke man. Hij droeg een muts en had een beige poncho over zijn schouders. De Indiaanse vrouw vulde drie bekers met thee, deelde ze uit en wisselde enkele woorden met de man in een Indiaans dialect dat Nathan niet begreep. Daarna sprak ze Nathan weer aan in het Spaans. ─ We zullen even rusten en daarna de bergen in trekken. Aan de top van de vulkaan zal je dankzij het vuur der extase een visioen krijgen over je aanwezige vermogens. ─ Het vuur der extase? ─ Het vuur der extase geeft vorm aan wat door de verbeelding wordt aangewakkerd. Dankzij deze ervaring zullen je dromen en visioenen bewust beleefd kunnen worden. ─ Zal ik daarboven een visioen ontvangen uitgebeeld in symbolen? ─ Alleen de wijzen der aarde kennen de taal van de diepere kennis. Daardoor zijn ze in staat ware missies van anderen te herkennen. Ze kunnen alleen al door het kijken naar een persoon, zijn specifieke taak op aarde herkennen. Nathan begreep nu dat hij al andere wijzen der aarde was tegengekomen onder andere tijdens zijn reizen in Azië met Simon. ─ Wat zal ik te zien krijgen? ─ Je zult visioenen ontvangen over je eigen ware missie. ─ Zullen deze visioenen uit beelden bestaan? De Indiaanse vrouw knikte. ─ Na bezinning zullen deze beelden je onthullen welke krachten ontplooid moeten worden om je specifieke taken te verrichten. 185

Nathan had gemerkt dat wanneer hij meer wilde weten over de aard van zijn ware missie hij nooit precieze antwoorden kreeg. Kon de wijze indiaan hem meer vertellen, vroeg hij zich af: ─ Kan je de wijze indiaan vragen waar of wanneer mijn uitzonderlijke daad zal plaatsvinden? vroeg hij aan de Indiaanse vrouw. De vrouw wisselde enkele woorden met de wijze man en richtte zich dan opnieuw tot Nathan: ─ Je hebt steeds op het gepaste moment kunnen beschikken over de kennis die je op dat moment nodig had en je mag erop vertrouwen dat het steeds zo zal zijn. De vrouw wisselde opnieuw enkele woorden met de wijze man. Vervolgens keek ze Nathan vol bewondering aan. ─ Ik zal je nu de basisbeginselen geven zodat je de nodige kennis kunt ontvangen tijdens het ritueel van het vuur der extase. ─ Weet de wijze indiaan over welke kennis ik precies moet beschikken? ─ "Hij die weet" herkent alle ware missies! Nathan nam pen en papier uit zijn rugzak. Hij voelde dezelfde vrolijke opwinding als toen hij zijn initiatie kreeg alvorens de Sahara in te trekken. De wijze indiaan sprak waarna de vrouw zijn woorden vertaalde. ─ Het eerste beginsel is te weten dat er een universele energie bestaat waardoor wij allen het leven kunnen ervaren. Deze kennis leert ons dat we alle mensen en overige levende wezens moeten liefhebben alsof zij deel zijn van onszelf. Nathan schreef alle woorden nauwkeurig op. ─ Het tweede beginsel is te weten dat in ieder mens een magische kracht sluimert die ons aan het eerste beginsel herinnert. Deze kracht is het geweten. Om deze kracht zuiver te kunnen ervaren moeten we ons afsluiten van alle invloeden van buitenaf en ons enkel laten leiden door de visioenen van het vuur der extase. Nathan bleef alles mooi opschrijven. ─ Het derde beginsel is te weten hoe we de zuivere kennis in onszelf kunnen vinden zodat we ons kunnen ontdoen van het ene kwade van de wereld. ─ Het ene kwade van de wereld? vroeg Nathan. ─ De wereld kent maar een kwaad, de onwetendheid! De wijze indiaan sprak opnieuw. ─ De wijze indiaan wil weten of je nog vragen hebt, vertaalde de vrouw. 186

Nathan dacht enige tijd na en vroeg dan: ─ Kan je hem vragen hoe ik de stuwende energie zal ervaren? ─ De stuwende energie is alomtegenwoordig en doordringt alle verschijningsvormen! Hierdoor werd alles duidelijk voor Nathan. Ze maakten zich klaar om te vertrekken. Toen Nathan vroeg waar ze naartoe gingen, antwoordde de vrouw dat ze de grens van Guatemala zouden oversteken om dan naar de top van de Tajumulco te wandelen. Het werd een zware beklimming. Nathan voelde zich afwisselend koud en zweterig. Gelukkig hadden ze dekens meegenomen. Die rolden ze om zich heen als de wind hard waaide. Nathan verbaasde zich over de kracht en het doorzettingsvermogen van zijn twee metgezellen. Toen ze eenmaal aangekomen waren, gingen ze in kleermakerszit zitten. Een tijd later stond de wijze indiaan op om hout bijeen te sprokkelen. Nathan en de vrouw hielpen hem. Al het hout werd bij elkaar gegooid. Toen er genoeg takken verzameld waren, gingen ze weer zitten. De Indiaanse vrouw vertelde dat ze nu de zonsondergang zouden opwachten. Toen het geleidelijk begon te schemeren, stak de wijze indiaan het vuur aan. Toen de vlammen eenmaal aangewakkerd waren, gooide hij kruiden op het vuur. Daarna ging hij aan de andere kant van het vuur zitten, tegenover Nathan. Door de vlammen, de bijzondere geuren van de kruiden en de fysieke uitputting van de dag ervaarde Nathan een gelijksoortig gevoel als toen in de Sahara. De wijze indiaan sprak tot Nathan. Zijn woorden werden opnieuw door de Indiaanse vrouw vertaald: ─ Ervaar de stilte om de verborgen boodschappen in je op te nemen! De wind kwam nu hevig opzetten. De vlammen werden hoger en ontwikkelden een grote hitte. Ook de kruidengeuren werden steeds sterker. Het was niet moeilijk voor Nathan om de volledige stilte te ervaren. Hij concentreerde zich om de verborgen boodschappen te ervaren. Na een tijd deed zich een vreemd verschijnsel voor. Nathan zag druppeltjes water vallen tussen de vlammen. Hij keek omhoog en zag een ontzettend hoge waterval voor zich. De waterval leek van oneindig hoog te komen. Er viel steeds meer water tot het met bakken naar beneden kwam. Het stroomde over de vlammen om dan via de berg naar beneden te vallen. Zo ging het een hele tijd door. Na een tijd zag Nathan iets dat nog indrukwekkender was. Er was zoveel water naar beneden afgevloeid dat het waterniveau tot boven de berg was gestegen. 187

Merkwaardig genoeg bleef het vuur branden op het water. Nog iets later werd de waterval stiller tot hij helemaal verdween. De wind bleef weg en de stilte kwam terug. De wijze indiaan stond op en knielde voor Nathan. Hij plaatste zijn handen voor Nathan‟s ogen, hield ze daar even en trok ze daarna weg. Nathan keek alsof hij net werd gewekt. Er was nergens water te zien. Het vuur brandde zoals het hoorde. Alles was weer normaal. ─ Het vuur der extase heeft hem een ontzettend sterke boodschap gestuurd! zei de wijze man tegen de vrouw. Nathan moest even bijkomen en kon amper spreken. De Indiaanse vrouw bracht een deken. Ze hielp Nathan om te gaan liggen zodat hij kon slapen en zei enkel de volgende woorden: ─ Hou de stilte nog bij jou. De volgende ochtend werd hij door de Indiaanse vrouw gewekt. De wijze indiaan was er niet. ─ Wanneer je goed wakker bent, zullen we iets eten en terug naar het dorp gaan. Ze aten in stilte en vertrokken. Nathan had sinds zijn visioen nog geen woord gezegd. Onderweg sprak de Indiaanse vrouw als eerste. ─ Wat je gisteren gezien hebt, heeft blijkbaar een grote indruk op je gemaakt! ─ Heb jij het ook gezien? ─ Ik heb alleen de stilte ervaren. Maar ik weet dat het vuur der extase je in contact heeft gebracht met je natuurelement. ─ Wat ik zag was onbeschrijfelijk. Ik ervaarde eerst een diepe stilte en toen gebeurde het. ─ Het is altijd vanuit de stilte dat natuurelementen boodschappen brengen. ─ Het was werkelijk fantastisch! ─ Vanaf nu zal je, bij alles wat je zult scheppen, herinnerd worden aan de verbinding met je natuurelement. Na een flinke tocht kwamen Nathan en de Indiaanse vrouw aan in het dorp dat ze hadden verlaten. De volgende ochtend nam de Indiaanse vrouw afscheid van Nathan. Nadat hij haar bedankt had, sprak ze hem toe met de volgende woorden: ─ Ik wil jou ook bedanken, zei ze. Jij hebt bijgedragen aan mijn ware missie. ─ Wat is jouw ware missie dan? 188

─ Ik ben op aarde gekomen met de wens om de kracht van de verbeelding te versterken bij Uitzonderlijken. Door deze woorden werd het voor Nathan duidelijk dat de Indiaanse vrouw, net als Sanah, een engel was. ─ Ik begrijp nu waarom verbeelding belangrijker is dan kennis! Nathan omhelsde haar en ze wensten elkaar veel geluk. Nathan hernam de volgende dag zijn reis. Hij verliet de Chiapas en reisde verder naar de staat van Oaxaca. Daar belandde hij uiteindelijk in Puerto Angel, een rustige plaats aan de Grote Oceaan. De sfeer die er heerste maakte zoveel indruk op Nathan dat hij besloot om op deze plek te verblijven. Hij logeerde op een heuvel bezaaid met gezellige kampeerhutjes. Van daaruit had hij een adembenemend uitzicht op de zee. Nathan liet zich inspireren door de indrukwekkende oceaanbranding en maakte dagelijks tijd vrij om zich bij zonsopgang en zonsondergang over zijn recente ervaringen te bezinnen. Tijdens de dagen die hij in Puerto Angel doorbracht, zou Nathan al zijn gedachten ordenen. De krachtige golven herinnerden Nathan aan het vuur der extase. De felle vlammen hadden een onbeschrijfelijke indruk op hem nagelaten. Ze stonden symbool voor de kracht van de natuur en openbaarden waartoe wij in staat zijn wanneer we ons door de stuwende energie laten stimuleren. Nathan bedacht zich dat alle grote veranderingen die ooit tot stand waren gebracht door mensen voorafgegaan waren geweest door dromen en visioenen. Die bevinding gaf Nathan een blijvend gevoel van rust. Van toen af aan was hij ervan overtuigd dat hij steeds op het geschikte moment de nodige informatie zou krijgen om zijn hogere missie tot een goed einde te brengen. Het gaf Nathan ook een bevrijdend gevoel en een onvoorwaardelijk vertrouwen in een goede afloop. Hij wist dat zijn scheppingskracht hem steeds zou begeleiden om de juiste keuzes te maken. Hij kon nu alles rondom zich bewonderen zonder enige drukte of verlangen te voelen. Het kostte hem geen moeite om dat te bereiken en dat was nieuw voor hem. Hij had een belangrijke stap gezet in zijn persoonlijke ontwikkeling. Op een dag zag Nathan een groep surfers op het strand. Op zich was dat niet vreemd, alleen dat, vanwege de fel schijnende zon, de stranden er meestal verlaten bij lagen tijdens het uur van de siësta. Behalve de surfers was er niemand te bekennen op het strand. Nathan vermoedde daardoor dat het toeristen waren. Ook hun bleke huidskleur wees erop dat ze waarschijnlijk geen Mexicanen waren. Nathan had sinds zijn prille jeugd steeds de gewoonte 189

gehad om zijn dagelijkse siësta te houden wanneer de gelegenheid het hem toeliet. Ook vandaag was dit het geval. Hij nam zijn rieten mat en ging op een schaduwrijke plek onder de bomen liggen, die aan de rand van het strand stonden. Al kijkend naar de surfers viel hij langzaam in slaap. Nathan was nog maar net in slaap gevallen, toen hij wakker schoot. Hij had een bizarre droom gehad. Hij kwam overeind en trachtte zich zijn droom te herinneren. Hij had zichzelf onder water zien zwemmen. Boven hem dreven twee voorwerpen. Zonder er aandacht aan te besteden was hij verder gezwommen. Plotseling had hij een jongeman naar de diepte zien afzakken. De jongeman leek bewusteloos. Nathan herinnerde zich dat hij in zijn droom pogingen ondernam om er naartoe te zwemmen maar dat hij er vreemd genoeg niet in slaagde. Hoe verwoed hij het ook probeerde, hij kwam niet dichterbij de jongeman. De gevoelens die hij had tijdens zijn droom waren zo intens dat Nathan ervan wakker was geworden. Hij bleef nu voor zich uitstaren en trachtte te begrijpen welke betekenis zijn droom kon hebben. Toen Nathan naar de zee keek, kreeg hij de surfers opnieuw in het oog. Ze lagen op hun surfplank in het water te wachten op de volgende grote golf. Nathan maakte de link met zijn droom. Misschien was de jongeman in zijn droom een van de surfers. Zijn blik wendde hij niet meer van de groep af. Hij stond op en wandelde richting zee zich afvragend of die link niet te ver gezocht was. Eenmaal aan het water gekomen besloot hij tot in de buurt van de surfers te zwemmen. Allerlei vragen kwamen in hem op. Was het geen droom maar een visioen geweest? Was hij nu in staat zulke duidelijke boodschappen te ontvangen? Zou dat dan impliceren dat hij gebeurtenissen kon zien nog voordat ze zich voordeden? En zou hij dan in staat zijn om de gang van de gebeurtenissen te kunnen beïnvloeden? Een gedachte stelde hem gerust. De tijd zou hem beslist antwoord geven. Nathan bleef in het water op korte afstand van de surfers. Aan hun accent kon hij horen dat de jongeren van de Verenigde Staten waren. Hij zag welke stunts ze uithaalden en was er niet gerust op. Hij vroeg zich af of ze wel wisten hoe krachtig de zee kon zijn. Pas toen de groep terugkeerde naar het strand voelde Nathan zich gerustgesteld. Hij hield ze in het oog tot ze allemaal uit het water waren gestapt. Alweer kwamen er vragen bij hem op. Was zijn reactie overdreven? Wat kon hij nu het beste doen? Hij vertrouwde op zijn intuïtie die hem aangaf dat dit niet zomaar een droom was, maar het gevoel van twijfel bezweek niet van zijn zijde. Nathan 190

besloot om kennis te maken met de surfers. Zo kon hij proberen hen subtiel te waarschuwen voor de mogelijke gevaren. Hij ging ernaartoe en stelde zich voor. De vier jongedames en de drie jongemannen waren afkomstig uit Californië. Ze waren heel vriendelijk en nodigden Nathan uit om bij hen te komen zitten. Toen Nathan ging zitten, werd zijn aandacht getrokken door een boek dat op een van de badlakens lag. Het boek had een zachte omslag en leek op een cursus. Nathan las het citaat op de cover: "We zijn hier om te herontdekken dat we deel uitmaken van het universum en dat het universum in ons schuilt." Nathan vond het een opmerkelijke tekst en vroeg van wie de cursus was. Deborah zei dat het boek van haar was en dat het over onze interpretaties van vreemde natuurverschijnselen ging. ─ Welke aspecten van de natuur bedoelen ze met vreemde natuurverschijnselen? ─ Deze cursus illustreert de nauwe band tussen onze rede en de innerlijke spiritualiteit. Nathan had geen beter onderwerp kunnen bedenken en raakte in gesprek met Deborah, Jennifer en Nigel. Zo kwam Nathan te weten dat Deborah en Nigel in San Francisco studeerden en dat Jennifer er een opleiding volgde aan de kunstacademie. Deborah en Nigel voegden er meteen aan toe dat Jennifer bijzonder getalenteerd was. Ze zeiden dat ze werkelijk prachtige schilderijen maakte en dat ze al veel geslaagde exposities achter de rug had. Ondertussen besloten de andere vier leden van de groep, John, Seth, Carole en Susan, om een wandeling te gaan maken. Deborah, Jennifer en Nigel zetten het gesprek voort en gaven Nathan enthousiast hun kijk op spiritualiteit. Voor Nathan was dit een leerzaam gesprek. Hij had natuurlijk al een gevorderde kijk op dit onderwerp maar het was de eerste keer dat hij zo rationeel over spiritualiteit hoorde spreken. De commentaren en argumenten die hij hoorde, leken hem in vele opzichten vooral theoretisch. Hij stelde zich de vraag in hoeverre zijn gesprekspartners ook aanvoelden waarover ze spraken. Toen Nathan hierover een opmerking maakte, antwoordde Nigel dat ze les kregen van een professor die graag voorbeelden uit de praktijk gaf. Deborah zei dat hun professor zich hier ook zorgen om maakte en dat hij juist om dat te voorkomen voor een pragmatische aanpak koos. Dit maakte Nathan nieuwsgierig. Hij wilde er meer over weten maar net op het moment dat hij hierover vragen wilde stellen, keerden de andere vrienden terug. Carole en Susan gingen liggen terwijl John en Seth meteen hun surfplanken 191

namen en de hoge golven opzochten. Nathan keek ernaar en dacht terug aan de reden waarom hij naar de groep was gekomen. Hij voelde aan dat hij iets moest ondernemen: ─ Komen jullie hier vaak surfen? vroeg hij. ─ Het is de eerste maal dat we in Puerto Angel zijn, zei Nigel. ─ Zijn jullie ervaren surfers? ─ We hebben toch allemaal al enkele jaren ervaring, zei Carole. ─ Waarom stel je die vraag? vroeg Deborah. Nathan antwoordde niet en stond op. Hij keek in de richting van de zee en zei op een zeer ernstige toon. ─ Omdat de zee vol geheimen zit! Nadat Nathan deze woorden had uitgesproken, viel er een merkwaardige stilte. Niemand reageerde, alsof ieder van hen nu ook iets aanvoelde. Het duurde maar heel even, maar hierdoor werd Nathan zich nog meer bewust van de mogelijke realiteit van zijn visioen. Hij bleef naar John en Seth kijken. Ze hadden er duidelijk zin in en haalden allerlei trucjes uit in een steeds wilder wordende zee. Zonder ze uit het oog te verliezen, liep hij langzaam tot aan de rand van het water. Toen het water zijn voeten raakte, kwam de wind alweer plotseling opzetten en werd Nathan bevangen door een zeer vreemd gevoel, iets wat hem uiterst alert maakte. Hij kon de oorzaak van dat gevoel niet meteen verklaren maar het was alsof de wind hem dwong om het water in te gaan. Nathan liep verder de zee in zonder iets te zeggen tegen de anderen en zwom naar de twee jongens toe. De wind waaide steeds sterker en de golven werden alsmaar hoger, wat Nathan nog meer verontrustte. Toen hij hen uiteindelijk was genaderd, kreeg Nathan alleen John te zien. Hij vroeg hem waar Seth was, waarop John verbaasd om zich heen keek en gebaarde dat hij het zelf ook niet wist. Op dat moment kregen John en Nathan de surfplank van Seth in zicht. Seth zelf was nergens te bespeuren. Zonder te aarzelen, dook hij de diepte in op zoek naar Seth. Het duurde even voor hij Seth zag. Hij was bewusteloos, zijn hoofd hing naar achteren en zijn mond stond open. Wat hij zag leek identiek op het beeld uit zijn droom. Het enige verschil was dat Nathan nu wel vooruit kon komen. Hij haastte zich om naar Seth toe te zwemmen en trok hem in allerijl naar boven. Terwijl hij naar boven zwom, herkende Nathan ook een ander beeld dat hij in zijn droom had gezien. Het voorwerp dat boven hem gedreven had was de surfplank van Seth. Net daarnaast dreef de surfplank van John. Nathan kwam tussen de twee surfplanken boven water. John was opgelucht hen te zien 192

maar keek paniekerig toen hij merkte dat Seth bewusteloos was. Nathan vroeg hem te helpen Seth op zijn plank te leggen zodat ze hem naar het strand konden brengen. Vanaf het strand hadden de anderen alles gezien. Ze waren zelf ook al ver het water in gezwommen om hen tegemoet te komen. Seth werd naar het strand gebracht en op het zand gelegd. Susan trachtte hem te reanimeren. Iedereen zat nu geknield rond Seth en vreesde het ergste. Nathan hield het hoofd van Seth vast. Seth zelf gaf geen kik. De wind bleef hard waaien en blies het zand in de lucht. Opeens proestte Seth het water uit zijn longen. Gevolgd door een hevige hoestbui. Hij was gered. Een zucht van opluchting ging door iedereen heen en merkwaardig genoeg ging de wind langzaam weer liggen. Nathan ging uitgeput liggen en staarde naar de hemel. Alles was heel snel gegaan. Hij moest nu even tijd nemen om op adem te komen en de hele gebeurtenis te reconstrueren. Veel tijd kreeg Nathan niet, want iedereen kwam hem uitvoerig bedanken. Er was uiteraard veel nieuwsgierigheid naar wat Nathan ertoe had aangezet om net op dat moment het water in te gaan. Sommigen spraken over een toeval, anderen hadden het over een mirakel. Wie deze gebeurtenis zeker niet als een toeval zag, was Deborah. Ze wachtte tot Nathan alleen was en ging toen naast hem zitten. Ze keek hem aan en gaf hem dan een kus op zijn voorhoofd om hem te bedanken voor wat hij gedaan had. Ze sprak stilletjes terwijl ze in de richting van de zee keek. ─ Ik weet dat je niet zomaar bent opgestaan om het water in te gaan! Nathan draaide zijn hoofd om en keek haar aan zonder iets te zeggen. Deborah keek nog steeds naar de zee en fluisterde verder. ─ Ik weet ook dat je niet zomaar bij ons bent komen zitten! Er viel toen een moment van stilte waarna Nathan reageerde: ─ Jij weet blijkbaar veel! Op dat moment kwam Seth eraan. Hij wierp zich op zijn knieën in het zand naast Nathan. ─ Dankzij jou ben ik nog in leven, bedankt, zei Seth tegen Nathan en omhelsde hem. ─ Dat je nog leeft, betekent dat jouw tijd hier nog niet voorbij is, zei Nathan. ─ Ja, maar jij bent degene die mij gered heeft, vervolgde Seth. ─ We hebben het allemaal samen gedaan, antwoordde Nathan. ─ Ik weet niet hoe ik jullie allemaal kan bedanken, zei Seth. ─ Door dit nooit te vergeten, zei Nathan. 193

Seth stond op. ─ Ik beloof dat ik er steeds zal zijn voor elk van jullie. De rest van de groep bedankte hem en reageerde ironisch door te zeggen dat ze nu gedoemd waren om voor de rest van hun leven Seth‟s gezeur aan te horen. Blijkbaar had Seth de reputatie een zeurkous te zijn. Er heerste nu weer een vrolijke stemming. Zo kon iedereen zich weer ontspannen na deze gebeurtenissen. Er werd besloten om die avond een barbecue te organiseren. Natuurlijk mocht Nathan daar niet bij ontbreken. De groep logeerde in een vakantiewoning aan de weg naar Puerto Escondido, een stadje verderop. Deborah stelde voor dat zij Nathan zou ophalen. Nathan keerde terug naar zijn bungalow, nam een douche en rustte wat. Later op de avond klopte Deborah aan. Nathan deed de deur open en terwijl Deborah in de kleine salon ging zitten, maakte Nathan zich verder klaar in de badkamer. ─ Heb je een beetje kunnen rusten? vroeg ze. ─ Ja, dank je. Jij ook? vroeg Nathan ─ Nee… ik moest steeds denken aan wat er vandaag gebeurd is. Nathan kreeg bevestiging van wat hij al vermoedde. Deborah was ontzettend nieuwsgierig. Ze was niet zomaar gekomen, ze wilde meer uitleg krijgen. ─ Wat zou je willen weten? vroeg Nathan. ─ Hoe kon je weten wat er ging gebeuren? Er viel een korte stilte. ─ Ik voelde het aan, antwoordde Nathan. ─ Wanneer voelde je het aan? vroeg Deborah. Toen de wind kwam opzetten? Toen Seth en John het water in gingen? Toen je besloot kennis met ons te maken? Toen je in onze buurt kwam zwemmen? Of… ─… of nog eerder? onderbrak Nathan. Nathan kwam uit de badkamer en nam plaats naast Deborah. ─ Nathan, het is belangrijk voor mij om dit te weten, zei Deborah. ─ Waarom? vroeg Nathan. ─ Van kinds af aan weet ik dat er een mysterieuze wereld bestaat die weinig mensen kunnen waarnemen. ─ Een mysterieuze wereld? ─ Ja, de verborgen wereld zoals die wordt genoemd! ─ Deborah, je hoeft geen mysterieuze wereld te zoeken, je bent hier om je hogere zelf te worden! Deborah wist dat ze niet zomaar antwoorden zou krijgen. Ze dacht even na. 194

─ Hoe kan ik mijn hogere zelf worden? ─ Door anders te kijken, te luisteren en te voelen, zei Nathan. Zo zal datgene waar je naar op zoek bent zich aan jou openbaren. ─ Hoe kan ik weten wie de waarheid zegt? ─ Leer vooral van degenen die de waarheid zoeken en minder van hen die denken haar gevonden te hebben. ─ Nathan, je mag dit raar vinden maar ik weet wanneer ik bijzondere mensen ontmoet. Ik heb daar een zesde zintuig voor en... Deborah keek hem doordringend aan. ─ Ik weet dat je bijzonder bent. Nathan zweeg even om na te denken en besloot om Deborah te vertellen over het visioen dat hij had gehad voordat hij naar hen toe was gekomen. Deborah was er sterk van onder de indruk en vroeg of Nathan al eerder zulke voorspellende dromen had gehad. Nathan vertelde ook over de ervaring die hij had gehad bij de wijze indiaan. Deborah was nu helemaal geïntrigeerd. ─ Denk jij dat deze gebeurtenissen een groter doel hebben? vroeg Deborah. ─ Alles heeft altijd een groter doel, antwoordde Nathan terwijl hij opstond om duidelijk te maken dat het tijd was om te vertrekken. Die avond werd het een leuk feest en iedereen genoot ervan met volle teugen tot vroeg in de morgen. De volgende dag stond in het teken van het vertrek van de groep. Hun vakantie zat erop. Ze namen afscheid van Nathan en deden hem beloven met hen in contact te blijven. Nathan bleef nog enkele dagen in Puerto Angel en besloot dan terug te keren naar Catalina in Mexico City.

195

Verbeelding

Toen Nathan in "Sentimienta" aankwam, zag hij dat Catalina net een groep buitenlandse dansers aan het begeleiden was. Zoals altijd deed ze dat vol overgave. Ze benadrukte het belang van de natuurlijke bewegingsvormen en zei dat vooral het dansplezier centraal moest staan. Toen ze Nathan opmerkte, laste ze een pauze in. ─ Hoe was je reis? vroeg ze. ─ Mooi en bijzonder leerrijk, antwoordde Nathan. ─ Waar ben je overal geweest? ─ Nadat ik de kust van Yucatan had verkend, ben ik verder getrokken naar de zuidelijke staten. Ik ontdekte er een prachtige natuur en heel bijzondere plaatsen. Ik ben tot in Guatemala gereisd, tot aan de Tajumulco waar ik een ingrijpende ervaring heb gehad. Catalina kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze vroeg aan een van haar danseressen om haar te vervangen. Nadat ze zich had opgefrist, ging ze samen met Nathan naar de stad. ─ Vertel me over je ingrijpende ervaring. ─ Hoog in de bergen heb ik een wijze der aarde ontmoet. ─ Mij is het ook twee keer overkomen, wel in het Andesgebergte. ─ Dan wil ik graag eerst jouw ervaring horen, zei Nathan. ─ Mijn eerste ontmoeting vond plaats in Chili. Ik studeerde toen in Santiago en met vrienden trokken we de bergen in tijdens onze vrije dagen. Op een dag kwamen we aan in een verlaten dorp. Het was zo hoog gelegen dat we van daar zelfs de Aconcagua van Argentinië konden zien. ─ En toen? ─ Daar was hij dan, hij woonde er helemaal alleen. Ik weet nog dat iedereen van de groep hem heel bizar vond. Het was ook raar om daar een oude man met wit haar en blauwe ogen te zien. Hij had helemaal geen Chileense trekken en sprak Spaans met een vreemd accent. ─ Heb je met hem gesproken? ─ Toen hij mij opmerkte, riep hij me bij zich en zei dat ik later, zonder mijn vrienden moest terugkomen. Hij zou mij belangrijke informatie geven. ─ En? Ben je teruggegaan? 196

─ Niet meteen, ik had zo mijn bedenkingen. Het was een droom die me er uiteindelijk toe aanzette. Een paar weken later ben ik er alleen naartoe gegaan en heb ik een dag met hem doorgebracht. Hij had inderdaad zeer belangrijke informatie voor mij, hij was de eerste die mij op mijn uitzonderlijkheid wees. Er viel een korte stilte. ─ Waar heb je de tweede wijze ontmoet? vroeg Nathan. ─ Dat was in Ecuador, tijdens mijn tocht door Zuid-Amerika. Ik logeerde toen bij een vriendin in Esmeraldas. Een kuststad in het noorden van Ecuador. Daar spraken de mensen over een wijze vrouw die op de Chimborazo, de hoogste berg van Ecuador, woonde. ─ En heb je haar opgezocht? ─ Die verhalen intrigeerden mij wel en toen ik besloot die vrouw op te zoeken stond mijn vriendin erop om mee te gaan. Van kinds af aan was ze zelf ook onder de indruk geweest van de verhalen over die vrouw. Ze wilde weten of ze echt leefde of het slechts een mythe was. ─ Misschien was het wel haar taak om jou naar haar te brengen, merkte Nathan op. ─ Die gedachte is toen ook bij mij opgekomen. We zijn er samen heen gegaan en ik herinner me nog steeds hoe zwaar het was om tot bij haar te geraken. Ik weet niet of ik het wel zou hebben volgehouden als ik alleen was gegaan. ─ En? ─ We hebben haar uiteindelijk gevonden en tot vandaag blijft deze ontmoeting veruit de meest ingrijpende ontmoeting die ik ooit gehad heb. ─ Wat was dan zo ingrijpend? ─ Als ik naar de oude vrouw luisterde, was het alsof ik de ware kennis zelf hoorde. Op alle vragen die vanuit mijn diepste zelf opkwamen, kreeg ik antwoorden. Soms leken haar beweringen ongeloofwaardig maar dan zei ze dat ik meer geloof hechtte aan de illusie van de ware kennis dan aan de ware kennis zelf. ─ Kan je daar een voorbeeld van geven? ─ Ze bedankte mij bijvoorbeeld dat ik haar kwam opzoeken op de hoogste plaats ter wereld. Toen ik haar er op attent maakte dat de hoogste bergtoppen in het Himalaya gebergte lagen en niet op de Chimborazo, zei ze: "Je moet de zaken steeds vanuit hun kern zien." ─ Wat bedoelde ze daarmee? 197

─ Pas enkele dagen later begreep ik wat ze daarmee bedoeld had. Doordat bergen gemeten worden vanaf het zeeniveau, beschouwt men de Everest als de hoogste berg op aarde. Door zijn locatie op de aardbol is de Chimborazo, gemeten vanuit de kern van de aarde, inderdaad de hoogste berg. Maar welke berg nu de hoogste was, had weinig belang, dat stond volledig los van de diepere wijsheid van haar boodschap. Nathan werd zich steeds meer bewust van de verspreiding van bijzonder wijze mensen op aarde. ─ Vertel jij me nu wat je geleerd hebt van de wijze indiaan? vroeg Catalina nieuwsgierig. ─ Hij leerde mij vanuit de stilte in contact te komen met de diepere kennis! Nathan beschreef zijn visioen van het vuur der extase tot in de kleinste details. ─ Je hebt een visioen gehad van je hogere missie... reageerde Catalina. Weet je wat dit betekent? Nathan keek Catalina aan, benieuwd naar wat ze zou zeggen. ─ Het betekent dat je nu rechtstreeks verbonden bent met je natuurelement, ging Catalina verder. ─ Wat houdt dat dan in? ─ Je weet dat ons natuurelement ons op aarde bracht om zijn wensen in daden te veranderen. ─ Ja, daarin schuilt onze uitzonderlijkheid. ─ Om deze wensen te vervullen, moeten we door een leerproces heen om de verbinding met onze essentie te maken. ─ En dat is nu dan gebeurd? Catalina knikte. Nathan nam even tijd om dit te laten bezinken. ─ Nu wordt wat er daarna gebeurde duidelijker voor mij, zei Nathan. ─ Wat gebeurde er nadien? vroeg Catalina. Nathan beschreef de gebeurtenissen die plaatsvonden in Puerto Angel. Catalina luisterde aandachtig. ─ Dat was een belangrijke les om je bewust te maken dat je elke zuivere ingeving kan verwezenlijken, vertrouwde Catalina Nathan toe. ─ Wat versta je onder een zuivere ingeving? ─ Een spontane instroom van inspiratie. Zuivere ingevingen worden altijd vanuit de verbeelding ervaren en bewegen de wilskracht. 198

─ De wilskracht die mij heeft aangezet tot wat ik in Puerto Angel heb verwezenlijkt? ─ Inderdaad, je verbeelding inspireerde je wilskracht. Net als mijn verbeelding mij inspireert voor het creëren van mijn melodieën en choreografieën. Nathan en Catalina keken elkaar aan. Beiden voelden zich gelijk en verbonden in hun uitzonderlijkheid. Nathan herkende nu wat er aan de basis lag van alle vormen van creativiteit en merkte de gelijkenis tussen de creativiteit en de genezing, waarnaar Songo refereerde. Hij begreep dat het steeds ging om een spontane instroom van stuwende energie die een onuitputtelijke wilskracht tot stand bracht. Op een dag toen Nathan en Catalina in "Sentimienta" aankwamen, nadat ze naar de markt waren geweest, liet de schoonmaakster weten dat er een zekere Deborah uit San Francisco gebeld had. Ze wilde Nathan spreken en had gevraagd haar terug te bellen. Toen Nathan Deborah opbelde, liet ze weten dat ze gesproken had met de professor over wat ze hadden beleefd in Puerto Angel en dat de professor Nathan heel graag wilde ontmoeten. De professor had Nathan uitgenodigd als gast. Nathan antwoordde dat hij hierover zou nadenken en zou terugbellen. Toen Nathan Catalina over het voorstel informeerde, zei ze hem dat ze met veel blijdschap zou blijven terugdenken aan de momenten die ze samen hadden beleefd. Hij bedankte Catalina en besloot eerst naar Florida te vliegen en daar enkele dagen bij Simon te verblijven. Op de luchthaven nam hij afscheid van Catalina, Manuel en Lisa en bedankte hen voor de prachtige tijd die hij beleefd had in Mexico. ─ Bedankt voor alles. Ik zal jullie missen. ─ Dat is een wederzijds gevoel, zei Catalina. We zijn blij want we voelen dat je er nu klaar voor bent. Nathan keek op van Catalina‟s opmerking. Catalina vervolgde: ─ Ik heb gedroomd over de dag dat onze wegen zouden scheiden. Weldra zal de grote aanvang van je taak plaatsvinden. ─ Hoezo? Wat weet je nog meer? ─ Ik droomde over de Gids die in jou schuilt en wakker wordt. ─ Heb je het over de innerlijke gids die in elk van ons schuilt? Catalina legde haar hand op Nathan‟s mond. Meer kon ze niet zeggen en dus hoefde hij verder geen vragen te stellen. Nathan omhelsde Manuel en Lisa en liet hen beloven goed voor elkaar te 199

blijven zorgen. Daarna pakte hij Catalina stevig vast en namen ze stilzwijgend afscheid. Nathan vloog voor het eerst naar de Verenigde Staten. Zijn gedachten gingen vooral naar de laatste woorden van Catalina uit. Na een korte slaap kwam hij aan in Miami. Daar stonden Simon en zijn echtgenote hem op te wachten. Het werd een blij weerzien. Simon zag er goed uit, het zonnige leven deed hem blijkbaar goed. Simon en Nathan zouden de daaropvolgende dagen mooie uitstapjes maken. Miami maakte indruk op Nathan. De vele mensen uit Latijns-Amerika zorgden er voor een vrolijke sfeer. Wat Nathan bijzonder was bijgebleven, was een bezoek aan Key Biscane. Aan dat strand zou hij Simon vertellen over de ervaringen die hij had gehad sinds zijn vertrek uit Parijs. Simon vond Nathan‟s avonturen uitzonderlijk maar verrast was hij niet. Hij zei alleen dat hij nu ook beter de merkwaardige gebeurtenissen van vroeger kon plaatsen. Simon vertelde Nathan dat veel kennis hem opnieuw zou worden toevertrouwd. En dat hij de wereld met nog grotere diepzinnigheid zou gaan ervaren omdat hij nu beter in staat was de wijsheid van de wereld te herkennen. Een paar dagen later verliet Nathan Miami om naar zijn volgende bestemming te gaan. In San Francisco werd hij opgewacht door Deborah en Nigel.

200

-7Perfecte Eendracht

201

202

Rede

De lente was net begonnen toen Nathan in San Francisco aankwam. Het werd een blij weerzien met Nigel en Deborah. Nigel stelde Nathan voor om bij hem te logeren in het studentenhuis op de campus van Berkeley. Nathan nam er zijn intrek en werd aan Nigel's huisgenoten voorgesteld. In de namiddag kwamen Deborah en Jennifer hem ophalen om San Francisco te verkennen. De stad gaf, door haar nauwe en heuvelachtige straten, een Europese indruk. Het was gezellig vertoeven in deze kuststad. Nathan was aangenaam verrast door de multiculturele diversiteit van haar bewoners. Deborah liet Nathan weten dat hij, twee dagen later, de professor zou ontmoeten tijdens een van zijn voordrachten. Nathan vroeg waarover de voordracht ging. ─ Over de invloed van de moderne technologie op het menselijke gedrag, antwoordde Deborah. Deborah vertelde ook iets dat ze nog niet eerder had gezegd. De professor was namelijk haar stiefvader. Ze voegde er ook aan toe dat hij Vadim heette en dat hij afkomstig was uit Sint-Petersburg in Rusland. Vadim had jarenlang les gegeven in zijn geboortestad en was enkele jaren geleden naar de Verenigde Staten verhuisd. In San Francisco had hij de moeder van Deborah ontmoet. Op een maandag maakte Nathan kennis met Vadim. De professor was een grote stevige man met grijze haren en een volle baard. Hij had lichtblauwe ogen en een zeer doordringende blik. Vadim verwelkomde Nathan en bedankte hem omdat hij op zijn uitnodiging was ingegaan. De man maakte een vriendelijke indruk en zei tegen Nathan dat hij hem na de lezing zou spreken. Het werd een boeiende lezing met concrete voorbeelden van de veranderingen die we tegenwoordig zien, als gevolg van de technologische vooruitgang. De lezing ging hoofdzakelijk erover hoe we daarmee kunnen leren omgaan. Verschillende uitspraken deden Nathan denken aan stellingen die hij eerder al gehoord had. Zo herinnerde Nathan zich de woorden van zijn vader over de grote eenheid van de wereld. Ook Vadim vertelde dat het heelal geen veelheid van aparte onderdelen was maar eerder een bewegend geheel waarvan alle delen met elkaar samenhangen. Nathan moest ook aan de woorden van Songo denken toen Vadim 203

sprak over de manier waarop de technologie de aandacht van de mensen opeiste en hen steeds meer deed afdrijven van hun werkelijke behoeften. Door attent naar de lezing te luisteren, concludeerde Nathan dat ook Vadim overtuigd was van het bestaan van een hogere orde. Volgens Vadim kon deze orde niet door de hedendaagse wetenschap worden verklaard. Hij noemde deze orde de perfecte eendracht. Nathan wist dat overtuigd zijn van het bestaan van een hogere orde, een visie was die binnen wetenschappelijke kringen niet vaak gedeeld werd. Toen de lezing voorbij was en de meeste aanwezigen de zaal verlaten hadden, kwam de professor naar Nathan toe. Hij vroeg Nathan of hij genoten had van de lezing. Nathan antwoordde dat hij de lezing leerzaam gevonden had, vooral omdat Vadim duidelijke voorbeelden gaf. Nathan vroeg Vadim naar zijn beweegredenen om voordrachten te geven in heel het land. ─ Op deze manier bereik ik meer mensen om mijn visie kenbaar te maken. ─ Waarin verschilt uw visie van die van de meeste andere wetenschappers? Vadim pakte een stoel voor Nathan en nodigde hem uit naast hem te gaan zitten. ─ Velen leggen zich erop toe alles op te splitsen en te definiëren en denken op die manier alles te kunnen verklaren. Anderen, waaronder ikzelf, zien naarmate ze meer weten, vooral hun bewondering toenemen voor de hogere orde die er in het universum heerst. ─ Wat is voor u het meest verwonderlijk in het universum? ─ De perfecte eendracht, Nathan. De perfecte eendracht tussen alles en hoe alles voortdurend op elkaar inwerkt. ─ Wat vertelt u aan diegenen die vinden dat er helemaal geen orde of samenhang bestaat in het universum maar dat alles niet meer is dan een grote chaos? ─ Aan hen vraag ik om aandachtig te kijken naar de seizoenswisseling en naar de standen van de maan. Daardoor alleen al kunnen ze de eeuwigdurende regelmaat herkennen die in het universum heerst. ─ Met deze verschijnselen is iedereen vertrouwd maar dat blijkt voor velen niet voldoende om daar een perfecte eendracht in te herkennen, zei Nathan. ─ Dat is inderdaad zo voor zij die alleen hun rede als bron van kennis nemen. 204

─ Doen de meeste wetenschappers dat dan niet? ─ Veel wetenschappers, maar ook veel anderen weten niet dat de rede alleen nooit de grondslag van het universum kan verklaren. Zij baseren zich op wiskundige bewijzen en kunnen daardoor alleen kennis aanvaarden die binnen hun logica past. Door dit gesprek begreep Nathan nog beter waarom veel geleerden geen inzicht hadden in het grotere geheel. Ze hadden geleerd slechts het bestaan van die dingen te aanvaarden die zich binnen de fysieke wereld bevinden. Ondertussen kwamen de aanwezigen ook even een woord wisselen met de professor. Uit de korte gesprekken tussen hen en de professor merkte Nathan dat het niet gemakkelijk was voor Vadim om binnen het wetenschappelijke milieu nog anderen te overtuigen van zijn theorieën. Nathan besefte dat Vadim een ongewone professor was. Hij was waarschijnlijk een van de zeldzame geleerden die wist dat om de grote antwoorden van het leven te ontdekken het noodzakelijk was de wegen van de logica van de fysieke wereld te verlaten. Toen Vadim uitgepraat was, stelde hij aan Nathan voor om iets te gaan eten. Nathan vond dat een goed idee. Hij was er nu al van overtuigd dat hij de juiste keuze had gemaakt door naar San Francisco af te reizen. Samen reden ze naar een van de gezellige restaurants in het Mission District. Toen ze eenmaal zaten en het eten was opgediend, maakte Vadim een portret van de stad waar hij verliefd op was geworden. Vadim beschouwde Sint-Petersburg als zijn moederstad en had met veel andere steden kennis gemaakt, maar het was de stad San Francisco, die zijn hart had gestolen. Vol lof vertelde Vadim dat San Francisco een havenstad was die door de geschiedenis heen een enorme aantrekkingskracht had gehad op mensen uit alle culturen. Een stad met een aangeboren charme die steeds haar eigen koers voer, een stad waar kunstenaars en artiesten hun publiek vonden maar ook een stad waar bewegingen voor vrije meningsuitingen welig konden bloeien. Vadim gaf ook mee dat de meeste charme te vinden was in de diversiteit van haar buurten. Sommige buurten bezaten een prachtig Victoriaans erfgoed, andere buurten die op steile heuvels lagen, hadden adembenemende uitzichten op de baai. Door het grote aantal heuvels leek elke buurt een kleine stad op zich met haar eigen karakter. Na het eten bespraken ze weer het onderwerp dat ze na de lezing hadden aangesneden.

205

─ Je sprak over al degenen die alleen van wiskundige bewijzen uitgaan. Hoe zou je de kennis omschrijven die niet in hun rationele logica past? ─ De kennis van alles wat zich niet binnen de fysieke wereld bevindt. ─ Hoe benaderen wetenschappers datgene wat niet in de fysieke wereld kan worden ervaren? ─ Veel wetenschappers zeggen dat als iets bestaat het in een bepaalde hoeveelheid moet bestaan en daarom ook meetbaar moet zijn. Het probleem ontstaat wanneer men geconfronteerd wordt met fenomenen die niet meetbaar zijn. Fenomenen waarvan niemand het bestaan betwijfelt maar die toch niet binnen de begrensde wereld van de wetenschap bestaan. Nathan merkte dat Vadim bewust vaag bleef over de fenomenen die zich niet binnen de fysieke wereld afspeelden. Hij sprak erover zonder ze concreet bij naam te noemen. Wat hij daarmee precies bedoelde, kon Nathan wel raden maar hij ging ervan uit dat Vadim wel zijn redenen had om het nu nog niet te vermelden. ─ Hoe kunnen we deze fenomenen dan wel beter leren begrijpen? ─ We hoeven hiervoor niet onze rationele logica te raadplegen. Elke persoon op aarde is in staat om te ervaren en dus ook om te begrijpen! ─ Kunnen sommige dingen alleen worden begrepen door ze aan te voelen? Vadim zei ja waarna er een korte stilte viel. ─ Moet de wetenschap niet voor een zekere stabiliteit van het denken zorgen? ─ Niets is stabiel Nathan. Wat als stabiel wordt ervaren berust op wat wij als verklaring aanvaarden om te kunnen omgaan met het onverklaarbare. Nathan maakte de link met wat zijn vader hem had toegelicht over de zekerheid waar velen van ons naar zoeken. ─ Als dingen niet stabiel kunnen zijn, betekent dat dan dat ze alleen stabiel lijken? ─ Inderdaad en wat stabiel lijkt, is een vorm van energie die ons bewustzijn zo beïnvloedt dat het lijkt stil te staan, een beetje zoals de aarde voor ons stil lijkt te staan. Het was ondertussen al laat geworden. Nathan was er door dit gesprek nog meer van overtuigd dat hij in Vadim een boeiende en intelligente persoon had gevonden. 206

─ Uw kijk op de dingen en de wijze waarop u ze toelicht zijn voor mij nieuw en uitermate interessant, zei Nathan. ─ Jouw kennis boeit me minstens evenveel. Ik ben ervan overtuigd dat we van grote betekenis zullen zijn voor elkaar. Nathan bezocht tijdens de dagen die volgden samen met Deborah en Nigel veelvuldig de lessen van Vadim. Tijdens het lesgeven straalde Vadim warmte, humor en optimisme uit. Hij had als professor natuurlijk de leiding over zijn studenten maar die hiërarchie stond een hechte band allerminst in de weg. Het thema dat besproken werd, was de beschadiging en de verontreiniging van de aarde. De professor wees op het gevaar van de moderne technologieën en legde het accent op ons ecologisch gedrag. Hij vergeleek het gedrag van de moderne mens met dat van een groeiende kankercel die zich uitzaaide in zijn gastheer. Volgens Vadim was de oplossing het bijbrengen van morele en ethische normen om zo de wetenschappelijke en technologische vooruitgang de juiste richting te geven. Nathan had tijdens de lessen vooral belangstelling voor een grote kwaliteit van Vadim. Hij bezat het vermogen om precies in te schatten op welk niveau elk van zijn gesprekspartners of toehoorders het leven ervaarde. Op die manier wist Vadim perfect met welke woorden hij iets duidelijk moest maken. Nathan zag dit als een uiterst waardevolle bekwaamheid. Een paar dagen later zou Vadim een voordracht geven op een conferentie van wetenschappers in de stad Houston in Texas. Vadim vroeg Nathan hem te vergezellen. Ook Deborah zou meegaan. Ze keek altijd met veel belangstelling uit naar zulke bijeenkomsten. Deborah droeg voor de gelegenheid een klassiek maatpak en zag er zeer volwassen uit met haar mooi opgemaakte lange blonde haren. Samen met Nathan ontmoette ze geleerden van uiteenlopende vakgebieden. Tijdens de gesprekken werd het Nathan duidelijk dat Deborah al heel wat had opgestoken van Vadim. In zijn voordracht besprak Vadim deze keer de verschillende energieën die ons beïnvloeden. Hij toonde aan hoe we door middel van deze energieën andere mensen beïnvloeden. Enkele passages bleven bij Nathan hangen. Zo vertelde Vadim dat alles wat wij als mens kunnen ervaren uit een energieveld bestaat dat we kunnen voelen en intuïtief kunnen waarnemen. Hij zei ook dat we onze energie kunnen projecteren door onze aandacht in een bepaalde richting te laten gaan. Vadim legde vervolgens uit dat er op dat 207

moment energie uit het energieveld stroomt in de richting vanwaar onze aandacht heengaat. Hij zei dat we zo energiesystemen kunnen beïnvloeden en het tempo verhogen waarmee de toevalligheden in ons leven voorkomen. Nathan begreep dat wat Vadim vertelde, overeenkwam met wat hij onlangs vernomen had over de werking van de stuwende energie. De lezing werd steeds boeiender. Want ook wat Vadim vertelde over de mens en zijn essentie was voor Nathan uitermate verhelderend. Vadim gaf aan dat het menselijke wezen in werkelijkheid geen kern heeft die afgescheiden is van het geheel. Met het geheel bedoelde hij het gehele universum. Vadim wees erop dat er slechts een kern bestond. Hij bedoelde niet dat mensen zonder kern zijn, alleen dat mensen geen afzonderlijke kern hebben. Om dat te illustreren legde Vadim het proces uit dat plaatsvindt vanaf de bevruchting. Hij zei dat een embryo op deze wereld komt zonder eigen kern. In de baarmoeder heeft het negen maanden lang gefunctioneerd met de kern van de moeder als zijn kern en niet met een afgescheiden kern. Wanneer de zuigeling geboren wordt, ontvangt hij pas een naam. Door voortdurende herhaling gaat hij zich met die naam identificeren. Zo begint hij zichzelf als een individu te zien met een eigen afgescheiden kern. Vervolgens wil het kind weten wie hij werkelijk is, een vraag die door zijn omgeving en de maatschappij steeds vaker zal worden opgeroepen. Elk sociaal systeem geeft nu eenmaal iedereen een functie die tevens onze plek in de hiërarchie bepaalt. Het gevaar ontstaat dan dat we ons met die functie gaan identificeren. En dat we ons door die functie laten sturen in plaats van door onze eigen ware persoonlijkheid. Dankzij deze lezing begreep Nathan nu nog beter het mechanisme van conditionering. Hij herinnerde zich dat Pablo gesproken had over het feit dat we ons hiervan konden bevrijden door de gedachten uit ons diepste wezen te herkennen. Op die manier konden we in staat zijn onze innerlijke wil te volgen. Door de wijze waarop Vadim zijn stellingen uiteenzette, leerde Nathan hoe hij ingewikkelde materie aan een sceptisch publiek helder kon voorstellen. Al kwamen er na de lezing toch enkele wetenschappers naar Vadim toe die het niet helemaal met hem eens waren. Nathan en Deborah merkten op dat deze wetenschappers er vooral op gebrand waren om hun eigen theorieën te verkondigen. 208

─ Ik heb het gevoel, zei Nathan, dat sommigen alleen maar hun eigen mening trachtten kenbaar te maken en weinig aandacht hebben voor nieuwe visies. ─ Ik ben dit gewend, zei Deborah. Voor velen gaat het niet om gelijk te hebben maar eerder om de schijn te wekken dat ze gelijk hebben. Anderen veroordelen vaak wat ze niet begrijpen omdat ze bang zijn van gedachten te moeten veranderen. ─ Hoe hopen ze ooit de werkelijkheid van het universum te kunnen achterhalen? reageerde Nathan. ─ Zoals Vadim zegt, wetenschappers hebben vaak uitgesproken ideeën waardoor ze alleen hypothetisch denken. Tijdens de vlucht van Houston naar San Francisco hielden Vadim, Nathan en Deborah een lang gesprek waardoor Vadim nog beter besefte hoe diepzinnig Nathan wel was. Toen Vadim de vraag stelde hoe Nathan zoveel kennis had vergaard, vatte Nathan enkele van zijn belevenissen kort samen. Hij sprak ondermeer over de trance ervaringen die hij in Marokko en in Mexico had beleefd. Vadim en Deborah waren sterk onder de indruk. Nathan was nieuwsgierig naar hun mening hieromtrent. De lezing die Vadim net had gegeven bleek hiervoor een goede aanleiding. ─ Trance stelt ons in staat om onze omgeving anders te ervaren en ons te ontdoen van de illusie van onze afgescheiden kern, zei Vadim. Hierdoor kunnen we onszelf ervaren zoals toen we nog in de baarmoeder waren… en zelfs nog vroeger. ─ Hoe omschrijft de wetenschap deze toestand? vroeg Nathan. ─ De onderliggende patronen van deze toestand bevinden zich op het niveau van energie. Je moet onze kern als een web van energetische relaties zien die gemanipuleerd kunnen worden. Het ontbinden van deze energetische relaties leidt tot een tranceervaring. Nathan herinnerde zich de woorden van Rachid in de woestijn. Ook hij had verteld dat alles uit energieën bestond en dat een toestand van trance ons in staat kon stellen de energieën van het heelal anders waar te nemen. Toen Nathan hierover verder nadacht, zag hij ook de overeenkomst met wat zijn vader hem vertelde over de werking van energieën. Maar ook met wat Songo en Catalina hem hierover hadden verteld. ─ Hoe heeft u de verborgen werking van energieën leren inzien? vroeg Nathan aan Vadim. 209

─ Door intuïtief te leren denken. Zo heb ik ingezien dat ons zelfbeeld uit onze onderlinge relaties ontstaat en dat onze wereld niet enkel aan fysische maar veeleer aan energetische wetten is onderworpen. Nathan was verbaasd over het feit dat een bekende geleerde tot dezelfde conclusie was gekomen als alle andere personen die belangrijk waren geweest en nog steeds zijn in zijn leven. Ook Vadim begreep dat de ware kennis zich via onze intuïtie openbaarde. ─ Hoe belangrijk is intuïtie voor u? vroeg hij verder. ─ Door de overvloed aan informatie die we dezer dagen over ons heen krijgen, kan alleen onze intuïtie ons leiden en rust scheppen in onze gedachten. ─ Mijn vader, onderbrak Deborah, zegt vaak dat door de hele geschiedenis van de wetenschap heen elke grote ontdekking een irrationeel element van creatieve intuïtie bevatte. Eenmaal terug in San Francisco sprak Vadim over een maandelijkse bijeenkomst die plaatsvond in een buitenverblijf in Carmel, een kuststadje ten zuiden van San Francisco. Daar namen hoogstaande geleerden aan deel, waaronder Vadim zelf. Hij stelde Nathan voor om aan de volgende meeting deel te nemen. Later hoorde Nathan van Deborah dat Vadim haar, na hun bezoek aan het congres van Houston, had verteld dat hij nog nooit iemand had ontmoet die zo bijzonder was als Nathan. Toen Deborah hem had gevraagd wat hij precies bedoelde, had Vadim geantwoord dat Nathan over een buitengewoon vermogen beschikte om anderen te leiden. Nathan hoorde ook van Deborah dat Vadim heel karig was met het uitdelen van complimenten. Hij mocht er dus van overtuigd zijn dat haar vader dit echt meende.

210

Opstand

Nathan vloog nu samen met Nigel naar New York. Ze zouden er twee weken verblijven en logeren bij Zack, de oudere broer van Nigel. Zack woonde in Brooklyn, een ideale uitvalbasis om de stad te verkennen. In het vliegtuig naar New York bracht Nigel Nathan ervan op de hoogte dat Zack een bijzonder meelevende man was maar dat hij vreemd gedrag vertoonde. Nigel vertelde wat zijn broer jaren geleden was overkomen: ─ Zack was vroeger een uitmuntende student geweest en zijn resultaten hadden hem een baan opgeleverd bij een gerenommeerd advocatenbureau in New York. Hij werkte daar verschillende jaren, trouwde en verdiende een vermogen bij elkaar. Op een dag kreeg Zack een zwaar auto-ongeluk. Gelukkig overleefde hij het maar hij lag wel weken in coma. Men vreesde toen lang voor zijn leven. Toen hij wakker werd, was hij helemaal niet meer dezelfde. In de weken die daarop volgden, raakte hij verslaafd aan alcohol en verloor daardoor eerst zijn werk, daarna zijn vrienden en uiteindelijk zou zelfs zijn vrouw hem verlaten. Zack is toen opgenomen in een gespecialiseerd ziekenhuis in Los Angeles. Daar slaagde hij erin om volledig clean te worden maar tijdens zijn verblijf heeft er zich iets heel eigenaardigs voorgedaan. Zack had in het ziekenhuis alle boeken over Gandhi gelezen die hij kon bemachtigen en raakte er van overtuigd dat hij voorbestemd was om Gandhi's missie verder te zetten. Nathan luisterde zeer aandachtig. Sindsdien droeg Zack uitsluitend witte kledij en scheerde hij zijn hoofd kaal. Elk jaar, op de dag waarop Gandhi overleden is, draagt hij rode kledij als symbool voor Gandhi's bloed. In zijn woning staan dan alle klokken stil op 17.00, het uur waarop Gandhi vermoord werd tijdens een gebedsbijeenkomst. Zack is ervan overtuigd dat hij Gandhi's werk moet voortzetten. Sindsdien tracht hij de armen aan te zetten tot een grote, geweldloze opstand tegen het onrecht. Volgens hem zal zo het geweten van de wereld worden aangewakkerd en de mensheid worden bevrijd uit zijn lijden. ─ Hoe ziet je broer zijn rol daarin? vroeg Nathan aan Nigel. ─ De ervaring die hij als advocaat heeft opgedaan, antwoordde Nigel, wendt hij nu aan om op te komen voor de minder bedeelden 211

in onze maatschappij. Hij is dan ook niets verloren van zijn welbespraaktheid. Zo brengt hij bijvoorbeeld bezoeken aan bedrijfsleiders en verzoekt hen werklozen aan te werven. Of organiseert hij kleine betogingen tegen onrecht in de straten van New York. ─ Maak je je zorgen om je broer? wilde Nathan weten. ─ Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Ik weet dat Zack bijna al zijn geld heeft opgemaakt of weggeschonken. Het enige dat hij nog bezit is zijn woning in Brooklyn en zijn maandelijkse verzekeringspremie. Nathan had aandachtig geluisterd en was geraakt door wat Nigel hem had verteld. ─ Misschien kan jij hem helpen Nathan? voegde Nigel eraan toe. Nathan keek op van de opmerking van Nigel maar net toen hij daarop wilde reageren, meldde de boordcommandant dat ze in New York waren aangekomen. Bij aankomst werden ze verwelkomd door Zack. De fysieke gelijkenis tussen Nigel's broer en Gandhi was inderdaad opmerkelijk. Zack was mager, kaalgeschoren en droeg een brilletje. Hij droeg een witte jas met daaronder een broek van dezelfde kleur. Zack maakte een vrolijke indruk door al meteen enkele grapjes te maken. Toen hij hoorde dat Nathan op doortocht was van een wereldreis, toonde hij grote belangstelling. Hij stelde voor om Nathan de stad te laten zien op een manier waardoor hij het echte New York zou leren kennen. Nathan aanvaardde de uitnodiging. In de namiddag was het al zover. Zack ging zijn oude busje halen en parkeerde het voor de deur. Nathan en Nigel stapten in. Tot nu toe had Zack zich heel gewoon gedragen. Nathan vond hem zelfs heel verstandig overkomen. Het was Nathan wel opgevallen dat Zack regelmatig uitpakte met uitspraken van Gandhi. Zack reed eerst naar de grote boulevards, waar hij de hoogste wolkenkrabbers liet zien te midden van de hippe winkels. Daar stapten ze uit en liepen een trendy restaurant binnen om iets te eten. Toen Zack zijn maaltijd bestelde, hield hij hardop een klein betoog waarin hij aangaf waarom iedereen beter vegetariër kon zijn. Zijn betoog was helemaal niet choquerend voor de aanwezigen omdat hij zijn stellingen met de nodige humor naar voor bracht. Nigel voelde zich wel ongemakkelijk, terwijl Nathan eerder geamuseerd keek en steeds meer geïntrigeerd geraakte door Zack als persoon. Zack zag er vreemd uit in zijn witte kledij en hij uitte ook onverwachte 212

reacties. Maar zijn uiterlijk en zijn gedrag stonden in schril contrast met zijn welbespraaktheid. Na de maaltijd reed Zack door de districten Bronx en Queens. Zack reed niet toevallig door de meest verloederde wijken. Nathan en Nigel begrepen dat Zack hiermee de grote tegenstelling tussen de armere en de rijkere wijken wilde tonen. ─ Is het niet merkwaardig Nathan, zei Zack, om zoveel ellende te zien in een stad waar het belangrijkste centrum van de Amerikaanse zakenwereld zich bevindt en de grootste aandelenbeurs ter wereld is gevestigd? ─ Het contrast is inderdaad groot, antwoordde Nathan. ─ En dan volgt steeds dezelfde vraag: wat doen we eraan? zei Zack. Nigel reageerde meteen na deze uitspraak. ─ We zijn niet bij machte om daar veel aan te veranderen, Zack. ─ Zolang je dit blijft denken, zal je inderdaad niet veel kunnen veranderen, liet Zack weten. ─ Voor welke veranderingen zorg jij dan? verdedigde Nigel zich. ─ Er beweegt wat, liet Zack weten. Meer en meer mensen willen verandering. Nu zaterdag hebben we een betoging. Willen jullie niet meekomen? ─ Wat is de reden van die betoging? vroeg Nathan. ─ We komen op voor de rechten van allen die hier illegaal verblijven en tewerkgesteld worden. We eisen dat ze dezelfde rechten krijgen. Nu moeten ze vaak veel langer werken voor een lager loon en ze hebben geen enkele arbeidszekerheid. ─ Door wie wordt de betoging georganiseerd? vroeg Nathan. ─ Door verschillende vakbonden en andere groeperingen, liet Zack weten. ─ Zack bedoelt het goed, zei Nigel, maar hij begrijpt niet dat hij alleen maar gevraagd wordt omdat hij bij elke betoging een grote groep mensen op de been brengt. ─ Wat jij niet begrijpt Nigel is waar het mij vooral om gaat, reageerde Zack. ─ Wat is dat dan? vroeg Nathan. ─ Ik wil zoveel mogelijk mensen betrekken bij de onrechtvaardigheid die zich in onze maatschappij afspeelt. ─ Wie zijn de mensen die je vergezellen tijdens deze acties? vroeg Nathan. ─ Vrienden die ik heb gekoesterd toen niemand zich over hen ontfermde, zei Zack. 213

─ Het zijn aan lagerwal geraakte marginalen die hem volgen om wat ze dankzij hem kunnen krijgen, zei Nigel. ─ Nee Nigel, liet Zack weten, ook hier zie je meer het slechte dan het goede. Ze volgen mij om wat ik vertegenwoordig. Ze weten dat ik hen naar het einddoel kan leiden. ─ Over welk einddoel heb je het dan? vroeg Nathan. ─ Zack streeft naar geluk voor allen, zei Nigel. ─ Op zich is dat een mooi doel, zei Nathan, hoe wil je dat bereiken Zack? ─ Door vreedzaam aan iedereen de vier grote principes te leren: Geen mislukking vrezen, geen enkele vorm van leven kwetsen, strijden voor het herstel van rechtvaardigheid en als laatste ons geluk niet laten bepalen door materiële rijkdom. Nathan herkende alweer Gandhi's leer in Zack's woorden. Er werd verder niet veel meer besproken terwijl ze huiswaarts keerden. Voor het slapen gaan dacht Nathan aan alles wat hij vandaag had beleefd. Wat hem opviel in New York was de grote etnische verscheidenheid en de jachtige levendigheid. Ondanks de drukte vertoefde Nathan graag in deze dynamische metropool. Deze kosmopolitische stad deed Nathan denken aan Simons woorden tijdens hun verblijf in Duitsland. Steden die door grote rivieren worden gescheiden, kennen vaak ook grote verschillen in mentaliteit. Net zoals San Francisco was ook New York een stad waar rivieren doorheen stromen. Nathan kon Zack nog niet helemaal goed beoordelen maar had wel het gevoel dat hij van betekenis kon zijn. Hij voelde aan dat de volgende dagen hem meer duidelijkheid zouden brengen. De volgende ochtend werden Nigel en Nathan al vroeg wakker gemaakt door Zack. Hij had niets van zijn vrolijkheid verloren, al viel het ontbijt dat hij had klaargezet niet meteen in Nigel's smaak. Op tafel stonden er granenpap, bananenmuesli en roggevlokken. Vandaag stond een wandeling door het centrum van Manhattan op het programma. Ze bezochten het gebouw van de Verenigde Naties, meerdere kunstgalerijen en woonden zelfs een repetitie van een gospeloptreden in een kerk bij. In een van de kunstgalerijen maakte Nathan van de gelegenheid gebruik om over Sophie's werk te praten met de galerijhouder. Aangezien die enthousiast reageerde, beloofde Nathan hem een catalogus van haar werken op te sturen. Nathan begon steeds meer voeling te krijgen met New York. Hij vond het een stad vol uitersten waar dromers zich goed thuis voelden. Hier leefde de gedachte dat de grootste dromen 214

konden worden waargemaakt als men er maar genoeg in bleef geloven. Dat zorgde voor een grote dynamiek en bij velen ook voor een positieve levensinstelling, die Nathan ook al in San Francisco had ervaren. Deze steden waren natuurlijk niet alleen maar pracht en praal. Zoals elke vooruitstrevende stad, was het ook een plaats van desillusie voor al degenen die onderweg de moed waren verloren of onrealistische verwachtingen koesterden. Nathan merkte dat vooral aan de talrijke daklozen die hij op straat aantrof. Toen hij daar een opmerking over maakte, vroeg Zack aan Nathan welke oorzaken hij daar zelf aan gaf. ─ Wat is jouw verklaring, vroeg hij, voor het feit dat er in een miljoenenstad waar iedereen dezelfde taal spreekt toch zoveel mensen zijn die aan hun lot worden overgelaten? Nathan merkte dat Zack en ook Nigel hem steeds meer vragen stelden en benieuwd waren naar wat hij hierover te zeggen had. Hij dacht na en besloot om daar dieper op in te gaan. ─ De grote schuldige is volgens mij de competitieve geest die over de wereld heerst. Veel mensen leven vooral om te laten zien dat ze de beste, de sterkste, de mooiste, de slimste of de machtigste zijn. Daaruit groeien onverschilligheid, egoïsme en afgunst. ─ De competitie is inderdaad de oorzaak van veel ellende en dat is wat we zien in deze maatschappij, zei Zack. We leven in een maatschappij waarin men graag geassocieerd wordt met presterende personen. Wie niet goed presteert, wordt als zwak beschouwd. Vandaar ook de grote zichtbare eenzaamheid. Nigel leek hiermee akkoord. ─ Die prestatiedrang leeft zelfs binnen gezinnen. Toch wel gek hoe mensen zichzelf dat aandoen, niet? vroeg Nigel aan Nathan. Nathan hoorde aan de toon van Nigel dat hij sprak over iets dat hij zelf had ervaren. Zou hij daaronder hebben geleden? Zou zijn broer ook last hebben gehad van een te grote druk? Nathan wilde meer te weten komen en ging verder over dit onderwerp. ─ Er worden steeds hogere prestaties verwacht. Mensen zetten die druk niet alleen op zichzelf maar zeker ook op degenen die ze liefhebben. Ouders bijvoorbeeld menen het goed en denken hun kinderen hierdoor optimaal voor te bereiden op het leven dat hen wacht... Zack onderbrak Nathan. ─ Ze weten niet dat hun kinderen vooral liefde moeten krijgen… maar tja, wie niet van zichzelf houdt kan onmogelijk van iemand anders houden. 215

Nathan kreeg bevestiging van wat hij dacht. Nigel richtte zich tot Nathan. ─ Waarschijnlijk had je al begrepen dat we wat dat betreft geen goede ervaringen hebben gehad, zei Nigel. ─ Uit alle ervaringen kunnen we de werkelijke waarde van dingen ontdekken, zei Nathan. Ons gedrag wordt niet bepaald door onze ervaringen maar door onze verwachtingen! Hoe meer tijd Nigel en Zack met Nathan doorbrachten, hoe meer ze versteld raakten van zijn inzicht. Hun conversaties leken steeds meer op gesprekken tussen meester en leerling. Ze verlieten nu de drukte van het centrum en liepen Central Park in langs de vele paardenkoetsen die hier hun rondjes reden. Zack wilde met Nathan naar de Strawberry Fields om de plek te tonen die opgedragen is aan een bekende zanger die vermoord werd. Eenmaal op de plek aangekomen, toonde hij aan Nathan het mozaïek met in het midden de tekst "Imagine", ter herinnering aan een van zijn bekende liedjes. ─ Ook hij had de moed om zijn angst te overwinnen, liet Zack weten. Zou iedereen niet zo inspirerend moeten zijn Nathan? ─ Gaf Gandhi zelf niet de goede raad niet naar anderen te kijken, maar alleen naar wat wijzelf bij te dragen hebben aan deze wereld? reageerde Nathan. Zack keek Nathan aan en knikte. Op weg naar huis besefte Nathan meer en meer hoe sterk hij zijn mening had leren overbrengen. Het verliep steeds vlotter. Hij moest terugdenken aan de laatste woorden van Catalina toen ze zei dat er nu een periode was aangebroken waarin hij zijn rol als gids zou gaan oppakken. Via Deborah had ook Vadim dezelfde boodschap overgebracht. Zoals steeds voor het slapen gaan, trachtte Nathan zich alle gebeurtenissen van de dag te herinneren. Voor de zoveelste keer in zijn leven vroeg hij zich af waar al zijn ervaringen hem heen zouden leiden. Deze vraag werd gevolgd door een sterk gevoel van moed en vertrouwen, een gevoel dat hem duidelijk werd gemaakt door de stem van zijn innerlijke gids. Een stem die hem steeds adviseerde en die door de jaren heen steeds duidelijker werd. Maar vandaag klonk die stem nog helderder. Nathan kon de boodschap ongewoon duidelijk verstaan alsof een andere persoon hem aansprak zonder woorden. De mededeling die hij hoorde, klonk als volgt: "Als je steeds de aangewezen weg blijft volgen, zal de tijd ervoor zorgen dat al je vragen uiteindelijk met hun antwoorden zullen samenvloeien!" Daarna volgde er een stilte. Deze woorden 216

overtuigden Nathan nog meer dan ooit tevoren dat alles wat zich in zijn leven afspeelde een hoger doel had. Het was vandaag vrijdag, de dag voor de betoging. Nathan en Nigel wisten dat ze Zack in Central Park zouden aantreffen. Daar plande hij steeds zijn acties samen met zijn vrienden. Toen Nathan en Nigel aankwamen, zagen ze een groep mensen op het gras zitten. Het tafereel had iets fabelachtigs. Zack zat vooraan en hield een uiteenzetting. De zon scheen op zijn witte kleren. Voor hem zaten een dertigtal aandachtig luisterende mensen die aangemoedigd werden om kennissen ook te betrekken in de opstand. Nathan en Nigel begroetten Zack en namen plaats op het gras achteraan. Ze merkten meteen op dat er onder de aanwezigen ook welgestelde mensen waren. Sommigen waren in maatpak gekleed, waarschijnlijk hadden ze hun middagpauze. Nigel fluisterde tegen Nathan dat hij zich toch enigszins vergist had in wat Zack's volgelingen betrof. Er werden nu verschillende vragen gesteld vanuit de groep waarop Zack nog eens demonstreerde hoe goed hij wel kon spreken. De vragen hadden betrekking op de ongelijkheid in de maatschappij en hoe men daar tegenin kon gaan. Er werden eerst interessante ideeën voorgesteld, maar na een poosje verslapte de aandacht omdat iedereen tegelijk zijn mening wilde geven. Het ging dan vooral over wat de juiste aanpak was voor morgen, het zoeken naar de gepaste woorden, het afspreken van het exacte tijdstip en andere onbenulligheden. Iedereen sprak door elkaar en steeds luider tot Zack ineens hardop om stilte vroeg. Dat had effect want prompt zwegen de aanwezigen. Zack wees nu naar Nigel en Nathan. ─ Ik wil jullie aan iemand voorstellen, zei Zack. De man met de blonde haren heet Nigel en is mijn jongere broer. Iedereen draaide zich om en keek in de richting die Zack aanwees. Nigel keek zijn broer aan met een blik van onbegrip. Wat is de bedoeling hiervan? ─ Nigel heeft iemand meegebracht, ging Zack verder. Zijn naam is Nathan. Nu waren alle blikken gericht op Nathan, die zelf ook benieuwd was naar Zack's bedoelingen. ─ Nathan reist de wereld rond. Ik ken hem nog niet zo lang maar ik kan nu al zeggen dat ik nooit eerder een persoon heb ontmoet die zoveel wijsheid bezit als hij. Ook al is hij nog jong, voor mij 217

vertegenwoordigt hij het voorbeeld dat iedereen zou moeten volgen. Nathan schrok van de complimenten maar reageerde sereen. Hij gaf Zack aan dat hij klaar was voor om het even wat er nu van hem gevraagd zou worden. ─ Ik heb het hem nog niet gevraagd maar ik zou graag willen weten wat volgens hem de juiste aanpak is om te strijden tegen de ongelijkheid en de onrechtvaardigheid. Ik zou hem dan ook willen vragen wat hij vindt van de manier waarop we ons ertegen verzetten. Nathan trachtte in korte tijd na te gaan wat er nu het best diende te gebeuren. Hij hield rekening met alle omstandigheden en overdacht zijn volgende acties. Hij zag een groep mensen voor hem die nieuwsgierig op zijn antwoorden wachtte. Hij dacht aan de mogelijke beweegreden van Zack om hem uit te nodigen om zijn mening kenbaar te maken. Hij herinnerde zich ook Nigel's verzoek om zijn broer te helpen. In een paar tellen stond Nathan op. Hij wandelde naar voren en nam plaats naast Zack. Hij legde zijn hand op Zack's schouder en gaf daarmee aan dat hij hem steunde en hem als een vriend beschouwde. Vervolgens keek hij iedereen aan en sprak met krachtige zinnen. ─ Ik ben blij met wat ik vandaag zie. Ik zie mensen die, door een sterke wilskracht gedreven, hierheen gekomen zijn. Een wilskracht om goed te doen. Wanneer ik mensen zie die het goede nastreven, voel ik mij gelukkig. Nathan hield een pauze. Hij verbaasde zich over zijn eigen woorden en merkte welke indruk zijn woorden hadden op zijn toehoorders. Zonder verder na te denken hernam hij zijn betoog: ─ Omdat ik zie dat velen onder jullie oprecht iets van betekenis willen doen tegen het onrecht, wil ik iets belangrijks melden. Het publiek was muisstil. ─ Onthoud, en dat is iets, beste vrienden, waar ik u graag op zou willen wijzen, dat, wanneer het over het verbeteren van het leven op aarde gaat, er iets veel krachtiger en doeltreffender is dan wilskracht. Iedereen was nu benieuwd naar de belangrijke stelling die Nathan hen zou doorgeven. ─ En dat is inzicht! Inzicht hoort aan de basis te liggen van heel ons doen en laten. Wanneer inzicht eenmaal verankerd is in de bron van onze gedachten en gevoelens wordt onze wilskracht aangestuurd door intenties die rijk zijn aan inzicht. 218

Nathan hield weer een pauze om de betekenis van zijn woorden goed te laten doordringen. Een man in maatpak stelde hem een vraag: ─ Hoe kunnen we nagaan wat er aan de bron ligt van onze gedachten en gevoelens? ─ Door na te denken over onze werkelijke motivatie, antwoordde Nathan. Dat doen we door onszelf de vraag te stellen: Welk einddoel streef ik na? Nathan hield alweer een pauze en hernam deze keer heftig: ─ Ik hoorde hoe jullie zich druk maakten over de juiste manier van actie voeren. Maar is ieder van jullie wel doordrongen van de ware reden waarom ze gevoerd moet worden? Nathan pauzeerde even. Iedereen was nog steeds muisstil. ─ U hoeft niet hardop op deze vragen te antwoorden maar wel in uzelf. Hoe ziet mijn ideale wereld eruit? Wat kan ik persoonlijk doen om dat te verwezenlijken? Dat zijn de vragen die tot diep inzicht leiden als we er maar genoeg aandacht aan besteden. Nathan stond nu op en sloot zijn pleidooi af met krachtige mededelingen onderbroken door lange pauzes. Zijn woorden hadden een effect op de aanwezigen dat te vergelijken was met dat van collectieve hypnose. ─ Op deze manier zullen degenen die werkelijk streven naar het goede elkaar herkennen! Ze zullen een krachtige verbinding voelen! Ze zullen in staat zijn gebruik te maken van hun volledig intrinsiek potentieel! Hun daden zullen voorbeelden zijn voor iedereen en hen aanzetten om de wereld langzaamaan om te vormen tot een herbergzame en inspirerende ontmoetingsplaats voor ons allen. Nathan bedankte iedereen en wandelde meteen het park uit. Nigel stond op en volgde hem. Hij liep naast hem en zag dat Nathan diep in gedachten verzonken was. Hij durfde hem niet meteen aan te spreken. Het leek of Nathan aangedaan was door wat zich net had afgespeeld. Pas een hele poos later liet Nigel zich horen. ─ Deborah en Zack hadden het meteen gezien! Nathan reageerde niet. Nigel gaf niet op. ─ Je bent echt uitzonderlijk! Nathan keek even op van Nigel's woordkeuze maar zei nog steeds niets. Maar dan dwong hij Nigel te stoppen door zijn arm vast te pakken. ─ Ik begrijp zelf ook niet wat daar gebeurd is. Ik herinner me alleen dat ik even aan het nadenken was maar wat er volgde… ging 219

vanzelf… het was alsof iets binnenin mij het woord nam en alles formuleerde. Ze wandelden verder. Nigel wilde nog iets weten. ─ Mag ik je slechts een vraag stellen? Weet je... ─ Geloof me Nigel, ook ik weet niet waar dit alles naar zal leiden! Nigel zag dat Nathan genoeg aan zijn hoofd had en hij wist dat het beter was om nu alles even te laten rusten. Nathan vroeg aan Nigel om hem de rest van de dag alleen te laten. Nigel zou de stad ingaan om inkopen te doen. Nathan ging naar Coney Island, een zandstrand aan de zuidkant van Brooklyn. Zelden had Nathan zulke grote behoefte gevoeld om de zee op te zoeken en zich af te zonderen. Hij liep een strandwinkel binnen en vroeg aan de vrouw achter de kassa om een tas. In de winkel trok hij zijn kleren uit, hield alleen zijn korte broek aan en vroeg aan de vrouw of hij zijn spullen hier mocht achterlaten. De vrouw nam de tas glimlachend aan en legde ze weg. Nathan liep de winkel uit, wandelde het strand op en dook meteen de zee in. Urenlang zocht hij de diepte op. Hij wilde meer duidelijkheid over zijn hogere missie. Hij wist dat zijn woorden en daden door de jaren heen steeds meer geïnspireerd waren geweest door het natuurelement dat aan de bron lag van zijn leven. Een natuurelement dat hem gestuurd had met een hogere missie om iets duidelijk te maken aan de mensheid. Een natuurelement waar hij zichzelf steeds meer in herkende. Nathan kwam die avond laat thuis en ging meteen slapen. De volgende dag was Zack al vroeg vertrokken. Nathan stond pas tegen de middag op. Nigel maakte een middagmaal voor hen beiden klaar. Nigel zag dat Nathan uitgerust was. Ook al had hij ontzettend veel vragen, hij hield zich in. Hij wist dat er een moment zou komen waarop Nathan zelf zou aangeven hierover te willen spreken. In de namiddag gingen Nathan en Nigel naar de betoging om het einde mee te maken. Ze waren allebei geen grote voorstanders van zulke evenementen maar deden het voornamelijk om Zack te plezieren. Zack wist dat en apprecieerde hun gebaar. Toen de betoging voorbij was, liepen Nathan, Nigel en Zack door de straten van New York. Zack bedankte Nathan voor zijn betoog van gisteren en gaf aan hoe sterk hijzelf en ook alle aanwezigen onder de indruk waren geweest. Het was nu heel warm en ze besloten plaats te nemen op het terras van een bar. Zack en Nigel wilden zo snel mogelijk allerlei vragen op Nathan afvuren. Zack begon als eerste door hem te ondervragen over wat een betere aanpak zou zijn om zich tegen armoede en onrecht te verzetten. 220

─ Ik heb gisteren en ook tijdens de betoging nagedacht over wat je zei. Ik ben het met je eens dat iedereen zich eerst de vraag moet stellen waar hij naartoe wil om in te zien wat zijn bijdrage kan zijn. ─ Ik ben blij dat ik van nut kon zijn, zei Nathan. Zack zweeg even alsof hij al zijn moed verzamelde om het volgende te melden: ─ Nathan, elke persoon die jou persoonlijk heeft ontmoet, weet dat je in staat bent om ons veel meer richtlijnen te geven. ─ Wat tracht je mij te zeggen, Zack? vroeg Nathan. ─ Ik wil je vragen hoe ik mensen tot meer inzicht kan brengen. We leven in een tijdperk waarin zowel armen als rijken hun tijd hoofdzakelijk besteden aan werken. Of het nu gaat om te overleven of om rijkdom te vergaren, hun aandacht richt zich bijna alleen daarop. ─ En als ze niet werken, willen ze zich zoveel mogelijk vermaken. Ze hebben weinig aandacht voor de maatschappelijke problematiek, zei Nigel om aan te tonen dat hij de vraag van Zack ondersteunde. ─ Kennen jullie ook de reden hiervoor? vroeg Nathan. Nigel en Zack dachten na. Ze gaven verschillende antwoorden tot Nigel het volgende antwoord gaf. ─ Ik zou zeggen omdat ze teveel met zichzelf bezig zijn. ─ Je hebt net het juist antwoord gegeven, zei Nathan. Mensen moeten zichzelf eerst tevreden en gelukkig voelen om zich vervolgens te willen inzetten voor een ander. Pas wanneer hun eigen noden gelenigd zijn, kunnen ze meer oog krijgen voor de noden van anderen. ─ Het zijn inderdaad vaak gelukkige personen die zich het hardst inzetten voor de rechten van anderen, liet Zack weten. ─ Wanneer je eigen leven bevredigend genoeg is, ga je meer betrokkenheid voelen met de mensen om je heen, zei Nathan, en zal je vanzelf de behoefte voelen om je op een of andere manier te engageren. ─ Hoe komt het dat gelukkige mensen meer in staat zijn zich in te zetten voor anderen? vroeg Nigel. ─ Dat hangt samen met het feit dat we anderen pas kunnen bijstaan als we hen en hun noden vanuit eigen perspectief begrijpen. Dat kan zodra we geleerd hebben onszelf en onze noden te doorgronden. Zonder zelfkennis is begrip van anderen onmogelijk. ─ Is dat het inzicht waar je gisteren over sprak? 221

─ Zowel wat ik gisteren zei als wat ik vandaag en ook morgen zal vertellen, maakt deel uit van een en hetzelfde inzicht. ─ Als ik om mij heen kijk, zei Zack, naar wat de meeste mensen bezighoudt, kan ik moeilijk begrijpen hoe ze ooit in staat zullen zijn dit te weten. Heb jij er goede hoop op, Nathan? ─ Dingen kunnen snel veranderen, zei Nathan. Het inzicht van een ogenblik kan meer waard zijn dan de ervaring van een heel leven.

222

Lot

Tijdens de tweede week van hun verblijf aan de oostkust trokken Nathan en Nigel enkele dagen rond. Gedurende deze trip zou Nigel nog meer gefascineerd raken door de diepzinnige kijk die Nathan op het leven had. Ze brachten eerst een bezoek aan Boston, de mooie historische stad met haar pittoreske huizen. Daarna trokken ze naar Canada waar ze twee grote steden aandeden. Eerst bezochten ze Toronto, de grootste stad van het land die vanwege haar hoge gebouwen "de glazen stad" wordt genoemd. Vervolgens reden ze naar het Franstalige Quebec waar ze een bezoek aan Montreal brachten. Nathan en Nigel werden daar vooral bekoord door het prachtige oude stadscentrum. In een van de cafés van de "Vieux Quartier" wisselden Nathan en Nigel hun visie over het leven van Zack uit. Hierop volgde een boeiend gesprek over een thema dat Nigel sterk bezighield. Hij wilde de mening van Nathan kennen, over de vrijheid waarover we beschikken om zelf onze levensweg te kiezen: ─ In welke mate hebben we ons lot in eigen handen? Nathan besefte het belang van die vraag en de waarde die Nigel aan zijn woorden zou geven: ─ Door een duidelijk begrip te hebben van het lot enerzijds en van de vrije wil anderzijds. En daardoor een juist onderscheid te kunnen maken tussen hetgeen waarover we zelf beslissen en waarover we dat niet doen. Nigel luisterde zeer aandachtig. ─ Wat je wilt weten is eigenlijk hoever de krachten reiken die ons meeslepen en waar de rol begint die wijzelf spelen. Laten we eerst over het lot beginnen. Nathan dronk even van zijn koffie. ─ Wat wij als het lot ervaren, zei hij dan, is de uiting van een universele orde. ─ Een universele orde? reageerde Nigel. ─ Er bestaan hiervoor wereldwijd diverse benamingen. Professor Vadim noemt het bijvoorbeeld de perfecte eendracht. Nigel maakte de associatie met beide benamingen en wist toen precies wat Nathan bedoelde. 223

─ Volgens de professor bevindt deze perfecte eendracht zich in elk levend wezen, zei Nigel. ─ Deze orde, ging Nathan verder, is het geheel van alle scheppende beginselen dat het leven en de evolutie in het hele universum regelt. In wezen zijn we allemaal een met deze perfecte eendracht waarin we over een unieke plaats beschikken. ─ Waaraan kunnen we onze unieke plaats binnen de universele orde herkennen? ─ Aan onze aangeboren mogelijkheden zoals onze aard, onze genen, ons karakter en dergelijke. Dat zijn uitingen van ons lot. ─ Hoe zit het met onze vrije wil? Nathan nam nog eens een slokje van zijn koffie terwijl Nigel met steeds meer aandacht luisterde. ─ Binnen deze orde waarover ik spreek, creëren we elk ons eigen leven. Door bepaalde mogelijkheden al dan niet te benutten en bepaalde keuzes te maken, beïnvloeden we onze eigen levensloop maar ook die van anderen. ─ Over welke werkelijke vrijheid beschikken we dan? ─ De essentie van onze vrije wil is de wijze waarop we met onze unieke plaats binnen de universele orde omgaan. Om dit te begrijpen, zal ik je toelichten hoe ons denken functioneert. ─ Dat klinkt interessant! ─ Op elk moment van de dag ligt er een oneindige reeks van keuzes voor ons open. Zoals je weet, brengen die keuzes gevolgen met zich mee. En dus is elk besluit in het heden bepalend voor onze toekomst. ─ Maar wat zorgt ervoor dat we een bepaalde keuze maken en geen andere? ─ Wanneer we bewust nadenken over een keuze trachten we steeds een inschatting te maken van de bijbehorende gevolgen. Ieder van ons doet dat op basis van zijn inzichten die hij heeft afgeleid uit eerdere ervaringen. ─ In Central Park sprak je over het belang van het achterhalen van de bron van onze ware gedachten en gevoelens. ─ Dat heb je goed onthouden. Om inzicht te krijgen in de werking van ons denken moeten we ons bewust worden van het feit dat we steeds zelf beslissen welke gevoelens we aan elke gedachte koppelen. Nigel dacht even na. ─ Is elke gedachte niet al verbonden met bepaalde gevoelens? 224

─ Dat lijkt zo maar onthoud dat ieder van ons over het vermogen beschikt om zelf te kiezen welke gevoelens hij aan een gedachte koppelt. Hoe bewuster we ons hiervan worden, hoe groter ons inzicht, hoe geschikter onze keuzes en hoe gelukkiger we uiteindelijk met onze daden zullen zijn. Nigel vond dit zeer verhelderend en nam nu tijd om te doorgronden wat er bij elke keuze plaatsvond. Nathan zweeg en keek naar de mensen die voorbij liepen. Hij liet bewust de tijd zijn werk doen en wachtte tot zijn boodschap goed was overgekomen. ─ Ik kan nu de oorsprong van ons denken helder ervaren, zei Nigel een poos later, en ik weet beter wat door het lot is vastgelegd en wat onze vrije wil inhoudt. Ik besef nu nog meer dat de vrijheid die we in ons leven ervaren, afhangt van de mate waarin we de dingen op de juiste manier leren aanvoelen. ─ Je zou kunnen zeggen dat we voorbestemd zijn om vrij te zijn, reageerde Nathan. Nathan en Nigel verlieten het café en wandelden terug naar hun hotel. Onderweg had Nigel nog een vraag. ─ Je hebt me duidelijke en uiterst waardevolle informatie gegeven over een thema waarover ik me mijn hele leven al vragen stelde. Had je deze stellingen al eerder aangeleerd of zijn ze spontaan naar jou toegekomen? Nathan wist dat Nigel trachtte te weten wat er plaats had gevonden toen in Central Park. Hij antwoordde glimlachend. ─ Laat ons zeggen dat ik steeds beter kan verwoorden wat ik altijd al heb ontvangen! Na hun bezoek aan Montreal reden Nathan en Nigel terug naar New York. Bij hun thuiskomst vroeg Zack hen om hem de volgende dag te vergezellen. Hij had een verrassing in petto. De volgende dag gingen ze dan ook met Zack mee naar een groot overdekt winkelcentrum. Het was zaterdag, de drukste dag van de week. Nathan en Nigel waren heel benieuwd naar de verrassing. Toen ze het winkelcentrum binnenwandelden, zei Zack met een zekere trots: ─ Kijk nu maar zelf! Nathan en Nigel keken rond maar zagen niet meteen iets ongewoons. ─ Zien jullie het niet? ─ Wat moeten we dan zien? vroeg Nigel. Toen Nathan naar boven keek, merkte hij iets op. Er hingen grote foto's. Het waren afbeeldingen van verloederde wijken en beelden 225

van daklozen. Daaronder waren er grote citaten aangebracht. Nigel keek nu ook naar boven en las de citaten: "Dit is ook New York!" "New York vandaag!" "Hier leven wij!" Nathan keek Zack aan: ─ Heb jij ervoor gezorgd dat deze foto's daar hangen? ─ Dit project is ontstaan nadat ik, samen met een paar vrienden, nagedacht heb over jouw woorden, antwoordde Zack. We hebben dit aan jou te danken, Nathan. ─ Hoe bedoel je? vroeg Nigel. ─ Nathan sprak over twee vragen die we ons moesten stellen. Hoe ziet mijn ideale wereld eruit en wat kan ik persoonlijk doen om dat te verwezenlijken. Het debat dat we daarover hebben gevoerd, heeft ons geïnspireerd voor dit project. Bovendien zijn er toen nog talloze andere projecten voorgesteld. Nathan zei niets en keek ontroerd naar Zack die verder sprak. ─ Het zijn allemaal projecten die het onrecht aantonen maar we willen steeds op een creatieve manier te werk gaan. We hopen dat wanneer mensen zien in welke erbarmelijke omstandigheden vele stadsgenoten leven, zij meer zullen beseffen hoe gelukkig ze zichzelf mogen prijzen. Wie weet ondernemen ze zelf ook iets tegen het onrecht. ─ Hoe heb je dat in een paar dagen kunnen verwezenlijken? vroeg Nigel. ─ Dat was ongelofelijk, zei Zack. Verschillende fotografen, een reclamebureau en een dienstenfirma hebben hier gratis aan meegewerkt. Sterker nog, ze hebben me bijgestaan bij het overtuigen van de verantwoordelijke van dit winkelcentrum om mee te werken en… Nathan stapte naar Zack toe en omarmde hem. Toen ze elkaar loslieten, hadden ze allebei tranen in de ogen. ─ Zoals je zei, zei Zack tegen Nathan, het inzicht van een ogenblik kan meer waard zijn dan de ervaring van een heel leven. ─ Je bent zuiver Zack, reageerde Nathan, je bent puur en zuiver! Na deze aangrijpende woorden, maakten ze een wandeling door het winkelcentrum dat nu ook dienst deed als expositieruimte voor deze pakkende tentoonstelling. De volgende ochtend namen ze afscheid van Zack op de luchthaven van New York. Zack had nog een laatste vraag voor Nathan: ─ Wat bedoelde je precies toen je zei dat ik puur en zuiver ben? Nathan nam zijn rugzak op en legde dan zijn hand op de schouder van Zack. 226

─ Je bent wat je denkt, Zack, je bent authentiek! Terug in San Francisco nam Nathan contact op met Deborah en Vadim om hen te laten weten dat hij terug was. Vadim nodigde Nathan meteen uit om in hun woning in North Beach te komen eten. Tijdens het eten besprak Nathan zijn trip in New York. Vadim, Deborah en haar moeder luisterden zeer aandachtig. Na het eten stelde Vadim Nathan voor om bij hen te blijven logeren. Hij wilde graag de komende weken meer tijd met hem doorbrengen. Een wens die ook door Nathan werd gedeeld. Nathan aanvaardde dus de uitnodiging met veel plezier. Vadim moest nu weg maar hij zou de volgende avond vrij houden om met Nathan te praten. Nathan en Deborah namen plaats op het balkon. Het was een zwoele avond en er hing een aangename sfeer in San Francisco. De moeder van Deborah bracht een nieuwe fles streekwijn naar het balkon. Deborah zou die avond heel openhartig zijn tegenover Nathan. Misschien had de wijn er iets mee te maken. ─ Toen we jonger waren, zei Deborah, hebben Zack en ik een jarenlange relatie gehad. Ik had Nigel gevraagd om je daar nog niet van op de hoogte te brengen. Ik wilde je relatie met Zack door niets laten beïnvloeden. ─ Ik begrijp het, zei Nathan, vertel verder. ─ Voor mij was het een uitgemaakte zaak dat Zack de man van mijn leven zou worden maar toen hij naar New York vertrok, heeft hij een einde gemaakt aan onze relatie. ─ Wat was de aanleiding? ─ Hij was volop met zijn carrière bezig en vond het beter dat we uit elkaar gingen. ─ Heb je nooit zin gehad om hem terug te zien? ─ Hij had mij gevraagd om hem te vergeten. Ik heb dat geprobeerd en niet veel later was hij al getrouwd. Nathan kon merken dat Deborah het hier nog steeds moeilijk mee had. ─ Toen ik hoorde dat hij in coma lag, wilde ik hem zien. Ik ben toen met Nigel naar New York gevlogen en heb een nacht bij hem doorgebracht. Pas weken later is hij ontwaakt. ─ Wat gebeurde er toen hij ontwaakte? ─ Toen Nigel het mij vertelde, voelde ik iets onbeschrijfelijks, een intens gevoel van vreugde. ─ Ben je hem toen gaan bezoeken? 227

─ Toen hij het ziekenhuis had verlaten, is hij verslaafd geraakt aan alcohol. Hij was zichzelf niet meer en het was Nigel die mij afraadde om naar New York te vliegen. Hij vertelde mij dat hij met iedereen ruzie maakte, vooral met zijn echtgenote. ─ Heb je er spijt van dat je er niet geweest bent? Deborah dacht eerst even na. ─ Ik wist zelf ook wel dat het geen goed idee was om hem op dat moment te ontmoeten. Ik ben hem later, toen hij in de ontwenningskliniek in Los Angeles verbleef, wel gaan bezoeken. Maar dat weet niemand. ─ Waarom niet? ─ Ik weet niet eens of Zack het zich herinnert. Het was een vreemde dag. Ik denk niet dat hij mij heeft herkend. ─ Het moet een moeilijk moment geweest zijn voor jou. ─ Hij was zo veranderd. Hij zag er anders uit met zijn kaalgeschoren hoofd. Zijn woorden waren zo onsamenhangend. Ik kon niet tot hem doordringen. Ik denk dat ik me nog nooit zo verdrietig heb gevoeld als toen die dag. Nathan keek naar de mooie zonsondergang. Hij dacht na over Deborah‟s woorden en trachtte alle informatie samen te brengen. ─ Waar denk je aan, Nathan? Pas na een tijd gaf Nathan een antwoord. ─ Zack heeft een wedergeboorte meegemaakt! ─ Een wedergeboorte? ─ Door de levensstijl die hij toen hanteerde, had hij zich te veel van zijn kern verwijderd. Na zijn ongeluk en zijn drankproblemen heeft hij hogere hulp gekregen. Deborah luisterde met volle aandacht. ─ Je kunt het vergelijken met een bijna-doodervaring, ging Nathan verder. Deborah knikte lichtjes en gaf aan dat ze zelf ook al die vergelijking had gemaakt. ─ Als dit een troost mag zijn Deborah: Zack is vandaag gelukkiger dan ooit tevoren. ─ Zelfs gelukkiger dan toen wij nog samen waren? Nathan keek Deborah in de ogen. ─ Nu pas is Zack in staat om echt van jou te houden Deborah. Bij het horen van deze woorden was het alsof alle pijnlijke gevoelens die Deborah aan die periode had overgehouden plotseling wegvloeiden. Nathan zag de tranen in haar ogen. Hij 228

zette zijn stoel naast die van haar en legde zijn arm om haar schouders. ─ Je tranen vloeien omdat je een nieuwe betekenis kan geven aan de gebeurtenissen van toen. Laat ze rustig de vrije loop. Ze vullen je hart met nieuwe gevoelens. Deborah voelde zich goed in Nathan's armen en bedacht hoe gelukkig ze zich mocht prijzen dat hij haar pad had gekruist. ─ Bedankt voor wat je voor mij en voor Zack gedaan hebt. ─ Het is mijn manier om jou te bedanken, Deborah, voor je uitnodiging. Naast jou ontmoette ik hier nog andere fantastische mensen in dit bijzonder land.

229

Gedachte

De volgende avonden liet Deborah Nathan en haar vader rustig samen praten. Af en toe kwam ze erbij zitten om mee te luisteren. Beide heren hielden lange gesprekken over wat nu de belangrijkste kennis was waaraan de moderne mens behoefte had. Vrij snel was Nathan een grote hulp bij het voorbereiden van Vadim's voordrachten. Ook al beschikte Vadim over een grote kennis van deze thema's, toch was hij steeds meer onder de indruk van Nathan's heldere ingevingen. Zozeer dat hij nog geen maand later Nathan om een belangrijke gunst vroeg. Vadim was uitgenodigd op een receptie in Atlanta maar was diezelfde avond ook gevraagd om een voordracht te geven in Los Angeles. Hij vroeg of Nathan hem wilde vervangen door de voordracht in zijn plaats te geven. Het thema zou 'het denken' zijn, een materie die ze samen de laatste dagen uitputtend hadden besproken. Nathan liet weten dat hij de voordracht met plezier zou geven en bereidde zich voor op zijn eerste grote test. Het publiek zou bestaan uit zowel bekende als onbekende mensen uit de literaire wereld. De voordracht maakte deel uit van een seminarie gewijd aan inspiratie. Deborah liet alvast weten dat ze mee zou gaan. Nathan zou enkele dagen later, tijdens een wandeling die ze maakten in het prachtige Yosemite Park, ook aan Nigel vragen om mee naar Los Angeles te gaan. Ze hielden toen een gesprek waarin Nathan de nadruk legde op het analyseren van de ware motivatie van onze daden. ─ Ik heb verschillende vrienden gesproken, zei Nigel, over wat je mij vertelde over het lot en de vrije wil. Al mijn vrienden waren onder de indruk. ─ Wat was je werkelijke motivatie tijdens het gesprek Nigel? ─ Hoe bedoel je? ─ Wat was jouw doel? Kennis geven of indruk maken? Nigel was door Nathan's vraag een beetje in de war. Nathan wachtte niet op een antwoord van Nigel. De boodschap was duidelijk. ─ Tracht je te bevrijden van een streven naar goedkeuring en macht, deze zijn allebei niet in staat om je gelukkig te maken. 230

Het was Nathan's opzet om Nigel hierover tot nadenken aan te zetten. Hij zag dat hij in zijn opzet was geslaagd en stelde hem dan ook meteen gerust. ─ Maak je niet druk. Het maakt deel uit van je evolutieproces. Het is belangrijk dat je steeds leert nagaan welke gevoelens aan de bron van je beweegredenen liggen. ─ Hebben beweegredenen ook gevoelens? ─ Beweegredenen zijn ook gedachten. Ze bestaan op zich. Zoals ik eerder vertelde, beschikken we allen over het vermogen om gedachten met gevoelens te koppelen. ─ Waar komen gedachten dan vandaan? Nathan keek Nigel aan en wist op dat moment dat hij Nigel mee moest vragen naar het seminarie van Los Angeles. ─ Vadim heeft me gevraagd om volgende week een voordracht te geven in Los Angeles. Ik zal het hebben over de oorsprong van gedachten. Wil je meekomen? ─ Heel graag! ─ Mooi, Deborah gaat ook mee. We zullen daar het hele weekend verblijven. ─ De vader van Seth woont in San Diego en hij heeft al vaak gevraagd om bij hem te logeren. Misschien kunnen we eerst bij hem langsgaan. Seth zal zeker opgetogen zijn, ik zal hem erover aanspreken. Tijdens de dagen die hierop volgden, bereidde Nathan zich voor op zijn voordracht. Vadim gaf hem waardevolle raadgevingen mee. In korte tijd was Nathan gevormd tot een bekwaam spreker. Seth had enthousiast gereageerd op de uitnodiging. Nathan, Deborah, Nigel en Seth vertrokken samen met het vliegtuig naar San Diego waar de vader van Seth hen opwachtte. Hij was een joviale man die Deborah en Nigel al kenden. Hij heette Richard en richtte zich tot Nathan: ─ Jij bent dus Nathan! Ik heb al veel over jou gehoord en wil je graag bedanken omdat je het leven van mijn zoon hebt gered. ─ Bedankt voor uw gastvrijheid, antwoordde Nathan. Wat betreft de gebeurtenis in Puerto Angel, het was een ervaring die ons inzicht heeft verscherpt, van ons allemaal. ─ Ik moet zeggen dat Seth sindsdien veranderd is, voegde Richard hieraan toe. Hij is rustiger en bedachtzamer geworden. Ik heb de indruk dat het wel een intense ervaring moet geweest zijn? ─ Een grote verandering begint altijd eerst vanbinnen en voltrekt zich dan naar buiten, antwoordde Nathan. 231

Richard begreep niet meteen wat Nathan bedoelde. Hij had al wel het een en ander gehoord over hem en knikte alsof hij bevestiging kreeg van wat hij al had vernomen. Richard woonde in een riante villa met een grote tuin. In de tuin waren vijvers vol kleurrijke vissen en een groot zwembad in de vorm van een reuzenschelp. Seth en Nigel trokken meteen hun zwemkledij aan en sprongen het zwembad in. Nathan en Deborah namen plaats naast Richard. Ze zaten gezellig in de schaduw van grote bomen toen Anna, een Spaanstalige dienster, hen kwam vragen wat ze wilden drinken. Toen Nathan hoorde dat de dienster afkomstig was uit Mexico, vertelde hij haar dat hij onlangs een groot deel van haar land had doorkruist. ─ Ik kom uit Guadalajara maar ik ben er al vijf jaar niet meer geweest. Haast mijn hele familie woont er nog. Nathan kon aanvoelen dat de vrouw geëmotioneerd was door hierover te spreken. Hij vermoedde dat ze niet zomaar naar haar stad kon gaan en terugkeren. ─ Je mist hen zeker? ─ Ja, ik mis de mensen, zei Anna. Ik mis het land. Ik mis veel. Nathan ging verder in het Spaans. ─ Wanneer je iets mist, moet je het met je hart leren zien. Je hart brengt je over alle grenzen heen. Anna glimlachte en antwoordde eveneens in het Spaans. ─ Bij ons zeggen ze dat wanneer we liefde voor iemand voelen, we altijd meer zien dan onze ogen kunnen zien! Anna liep nu vrolijk gestemd het huis in en maakte vers sap klaar. Richard, die ook Spaans sprak, had het gesprek gevolgd. ─ Je bent zeer scherpzinnig, Nathan. ─ Wanneer je naar je hart luistert, hoor je wat zich afspeelt in het hart van een ander, reageerde Nathan. ─ Hoe doe je dat? wilde Richard weten. ─ Door te praten over innerlijke gevoelens kunnen we innerlijke gevoelens blootleggen. Richard was steeds meer onder de indruk van Nathan. ─ Ik hoorde dat je een lezing gaat geven die normaal door Vadim zou worden gegeven. En dat het publiek zal bestaan uit gerenommeerde schrijvers en scenaristen. ─ Misschien kunt u zelf ook meekomen morgenavond? vroeg Nathan. ─ Ik had normaal iets anders gepland maar dat zou ik kunnen uitstellen. 232

─ Ik weet zeker dat u er geen spijt van zal krijgen, zei Deborah. Na enkele momenten van stilte kwam Richard met een idee aandraven voor Nathan. ─ Nathan, ik kan je helpen je brood te verdienen met het geven van voordrachten. ─ Bedankt Richard, maar mij gaat het om iets anders. De drankjes werden geserveerd in mooie kristallen glazen. ─ Wat is dan je motivatie? wilde Richard van Nathan weten. ─ Ik ben bezorgd om de mensheid, antwoordde Nathan. Er viel nu een korte stilte. Iedereen dronk van zijn vruchtensap. Na een poos sprak Richard opnieuw. ─ Om de mensheid te helpen zijn er middelen nodig, voor middelen is er geld nodig. Nathan had al lang gezien dat alles in de woning luxe uitstraalde. Hij wist dat dit een gevoelig onderwerp kon zijn voor Richard en sprak met de nodige voorzichtigheid. ─ Geld is er in overvloed in de wereld. Wat we missen is inzicht! ─ Over welk inzicht heb je het, Nathan? ─ Inzicht in wat de mensheid werkelijk nodig heeft! Seth kwam even van zijn sap drinken en holde daarna weer naar het zwembad. ─ Kijk je neer op geld, Nathan? vroeg Richard. ─ Ik tracht geld zo weinig mogelijk een rol te laten spelen in mijn leven. ─ Is het volgens jou verkeerd om van rijkdom te genieten? vroeg Richard. ─ Het is volgens mij nooit verkeerd om te genieten, zolang dat niet ten koste van iemand anders gaat. Al heeft het leven mij geleerd dat degenen die het meest van rijkdom genieten, degenen zijn die er de minste behoefte aan hebben. Er viel alweer een stilte. Later zou Nathan van Seth vernemen dat deze woorden zijn vader aan het denken hadden gezet. ─ Nathan, vroeg Richard, ik wil je iets vragen. Toen ik je vertelde dat Seth bedachtzamer was geworden, zei je dat grote veranderingen altijd eerst vanbinnen beginnen en zich daarna naar buiten voltrekken! Wat bedoelde je precies? Deborah keek Nathan aan. ─ Zal ik hierop antwoorden? ─ Ga je gang, Deborah! zei Nathan. ─ Wat Nathan bedoelt, is dat elke grote verandering een resultaat is van inzichten die we hebben opgedaan in ons evolutieproces. 233

Richard knikte en leek genoeg aan dit antwoord te hebben. De volgende dag ontbeten ze samen op het terras. ─ Wat zijn jullie plannen voor vandaag? vroeg Richard. ─ Na het ontbijt wil ik onze gasten de mooiste plekken van San Diego laten zien, zei Seth. En in de namiddag kunnen we misschien naar het strand gaan. Nathan, Deborah en Nigel gingen akkoord met het programma. Na het ontbijt verkenden ze met hun vieren San Diego. Tijdens de middag namen ze een lunch in een van de vele restaurants op de dijk. Daarna gingen ze naar het strand. Nathan zocht daar een geschikte plaats om naar goede gewoonte een siësta te houden. Hij viel als eerste in slaap. Nigel volgde al snel zijn voorbeeld. Deborah las een boek terwijl Seth oortjes had opgezet om naar muziek te luisteren. Toen Nathan en Nigel wakker waren, namen ze allen gelijk een duik in de zee. Toen ze uit het water stapten, liet Nathan hen weten dat de anderen alvast naar huis konden gaan. Hij zou hen iets later volgen. Eenmaal alleen dook Nathan de diepte in om kracht op te doen voor zijn eerste grote opdracht als gids. In de diepte ervaarde hij ten volle de stilte en putte er kracht uit om steeds de juiste woorden te vinden en zijn boodschappen op de meest gepaste manier over te brengen. De stem die zich enkele dagen geleden, in zijn kamer in San Francisco helder had laten horen, liet zich nu alweer duidelijk horen: "Het universum zal steeds de krachten die je nodig hebt ter beschikking stellen." Nathan voelde door deze woorden zijn zelfvertrouwen nog meer groeien. Hij wist al een tijd dat zijn hele leven in het teken stond van de boodschappen die hij zou verkondigen en dat het hele universum hem daarbij zou helpen, maar vandaag leek het of werkelijk elke cel van zijn lichaam ervan overtuigd was. Toen hij uit het water kwam, voelde hij zich gewapend met een onoverwinnelijk vertrouwen. Zo krachtig had Nathan het nooit eerder gevoeld. Eenmaal in het huis van Richard nam Nathan een douche. Daarna schoof hij bij de anderen aan tafel. Anna had een heerlijk visgerecht bereid. Daarna maakte iedereen zich klaar om naar Los Angeles te rijden. Iedereen kleedde zich mooi aan voor deze gelegenheid. Nathan trok een mooi azuurblauw hemd op een witte linnenbroek. Met zijn vijven namen ze plaats in de glimmende zwarte terreinwagen van Richard. Na enkele uren kwamen ze aan in Los Angeles. Toen ze het congresgebouw binnenliepen, konden ze zien dat er veel meer mensen het seminarie zouden volgen dan ze verwacht hadden. Zelfs Deborah, 234

die regelmatig Vadim vergezelde op zijn lezingen, vond dat er verbazend veel volk was komen opdagen. Doordat er ook een groot aantal bekenden aanwezig was, waren er ook veel journalisten meegekomen die over het hele gebeuren verslag zouden uitbrengen. Vanavond stonden er drie sprekers op het programma. Elk van hen zou ongeveer een halfuur spreken met telkens een pauze van een kwartier. De eerste spreker was een bekende psycholoog uit Chicago met een grote staat van dienst. De tweede was een filosoof uit Brazilië. En als derde zou Nathan als vervanger van Vadim optreden. Tot zijn eigen verbazing voelde Nathan zich vrij rustig. Het waren vooral Nigel en Seth die zich druk maakten. Deborah voelde Nathan's sereniteit aan en werd er eveneens rustig van. Ze namen allemaal plaats naast elkaar. De eerste spreker legde in zijn lezing de werking uit van de hersenen. Hij paste het niveau aan het publiek aan door gebruik te maken van duidelijke en eenvoudige begrippen. Na de eerste pauze kwam de tweede spreker opdagen. Toen hij op het podium verscheen werd Richard ineens zeer enthousiast. Toen Seth hem vroeg wat de aanleiding was, antwoordde zijn vader dat de spreker een oude jeugdvriend van hem was die jaren geleden naar Brazilië was verhuisd. Dat was een aangename verrassing. De filosoof was een knappe forse veertiger met een donkere huidskleur. Hij heette Melvin en gaf enkele zeer interessante verduidelijkingen over de manier waarop ons nuchter verstand de werkelijkheid waarneemt. Hij gaf aan dat we de werkelijkheid via onze zintuigen ervaren zoals deze zich voordoet aan de oppervlakte van de dingen. Hij voegde er meteen aan toe dat we ons ervan bewust moesten zijn dat onze zintuigen evenzeer de werkelijkheid verbergen als dat ze ze kenbaar maken. Vervolgens toonde Melvin hoe we de werkelijkheid in drie dimensies konden onderverdelen. Twee daarvan waren ons allemaal min of meer bekend. De derde moest, volgens hem, door velen opnieuw ontdekt worden. Nathan zou zich deze passage woord voor woord blijven herinneren. Melvin schetste de eerste dimensie als onze waarneming van de fysieke wereld. Hij noemde het de eerste werkelijkheid. Het leven zoals het door elk van ons wordt ervaren afhankelijk van het stadium waarin we ons bevinden in ons persoonlijk evolutieproces. De tweede dimensie bevatte de gedachtewereld. In deze tweede werkelijkheid konden we alle vormen van bewuste beïnvloeding terugvinden, zonder uitzondering. 235

Aan de derde dimensie besteedde Melvin meer aandacht. Deze werkelijkheid was, zei hij, de kennis van het bewustzijn. De kennis die ons dichter bij onze essentie brengt. Melvin legde uit dat deze kennis voorbij de fysieke wereld lag en dus niet te vinden was in de eerste dimensie. Ze was ook niet te vinden in de tweede dimensie want deze kennis lag dieper dan de gedachten. Melvin benadrukte dat we de werkelijkheid van deze derde dimensie alleen op eigen houtje in onszelf konden gewaarworden. Deze dimensie was alleen te betreden via een weg die niet door onze omgeving werd bepaald of aangegeven. Zelfs wijze raad uit onze omgeving kon ons daar niet bij helpen. Wijze raad kon wel bijdragen tot een grotere algemene kennis en zelfs tot een betere zelfkennis, maar alleen de individuele oefening kon ons inzicht geven in ons bewustzijn en ons in staat stellen inzicht te krijgen in onze innerlijke behoeftes. Bij het horen van deze laatste woorden keken Nathan en Richard elkaar even aan, goed wetend dat ze het de dag daarvoor hadden gehad over wat mensen werkelijk nodig hebben. Nathan wist al vanaf de eerste woorden dat Melvin niet zomaar in zijn leven was gekomen en dat hij een grotere bijdrage zou leveren. Het feit dat Melvin een jeugdvriend van Richard was, bevestigde dat eens te meer. Tijdens de pauze zocht Richard Melvin op. Hij zag hem aan een tafeltje iets verderop. Hij dronk een glas terwijl verscheidene mensen hem kwamen begroeten. Toen Melvin Richard zag, herkende hij hem meteen. Beide heren waren zeer verheugd elkaar opnieuw te zien. Tijdens het gesprek liet Richard weten wat de oorzaak was van zijn aanwezigheid. Zo kwam Richard te weten dat Melvin Vadim ooit in Seattle had ontmoet. Hij had een zeer goede indruk overgehouden aan deze ontmoeting en ook de toenmalige voordracht van Vadim had Melvin heel sterk gevonden. Melvin voegde eraan toe dat wie door Vadim als zijn vervanger werd gestuurd, zeker iets in zijn mars moest hebben. Melvin kon amper geloven dat het vandaag de eerste lezing van Nathan zou zijn. Dat maakte hem des te nieuwsgieriger. Richard keek rond om te zien of hij Nathan aan hun tafeltje kon uitnodigen maar net op dat moment werd het einde van de pauze aangekondigd. Melvin ging zitten naast Richard op de plaats waar Nathan net had gezeten. Nathan stond ondertussen op het podium en werd aangekondigd. De dame die hem aankondigde, las een briefje voor dat door Vadim was opgestuurd. Daarin verontschuldigde hij zich voor zijn afwezigheid. Vadim had er ook aan toegevoegd dat het 236

publiek zich zeer vereerd mocht voelen omdat ze vanavond getuige zouden zijn van de eerste openbare lezing van iemand die een nog nooit vertoonde natuurlijke aanleg bezat voor het overbrengen van boodschappen. Na deze woorden stond Nathan op. Hij stapte naar de microfoon en begon meteen met een grappige noot als reactie op Vadim's woorden. ─ Bedankt Vadim, alsof de druk nog niet groot genoeg was! Nathan keek toen het publiek aan en was er zelf verbaasd over dat hij helemaal geen druk voelde. Zelfs nu hij op het podium stond, voelde hij zich even ontspannen als gewoonlijk. Al deze luisterende oren gaven hem zelfs een goed gevoel. Hij was zich ervan bewust dat alle krachten van het universum hem steunden. Het kon niet anders dan dat hij hiertoe was voorbestemd. Hij begon zijn voordracht door Vadim te bedanken voor de kans die hem werd geboden en voor het lof dat Vadim over hem had geuit. Nathan bracht daarna het publiek ervan op de hoogte dat zijn voordracht zou gaan over de bron van onze beweegredenen. Hij voegde eraan toe dat hij deze tekst samen met Vadim had voorbereid. Voordat hij verder ging, vroeg Nathan aan een cameraman of hij een kopie van de opname zou mogen ontvangen. De cameraman verbaasde zich over de vraag maar liet meteen weten dat hij het in orde zou brengen. Na deze intro was de nieuwsgierigheid in de zaal uitermate groot. Nathan was er alvast in geslaagd hun volledige aandacht op te eisen. ─ Ik heb vernomen dat er zich vanavond in deze zaal schrijvers, scenaristen, acteurs en nog meer creatieve mensen bevinden. Jullie zijn dus perfect in staat te begrijpen dat creativiteit naar ons toe komt in de vorm van gedachten. De vraag is waarom niet iedereen creatief omgaat met zijn gedachten. Zeker als we weten dat ieder mens ertoe neigt om iets unieks op aarde te verwezenlijken. Laat het ons misschien eerst hebben over de natuur van gedachten en daarna over wat ons aanzet om bepaalde gedachten in daden om te zetten. Of om het met de woorden van de vorige spreker te zeggen: "Om kennis van de derde dimensie naar de tweede en uiteindelijk naar de eerste dimensie te halen." Nathan knipoogde naar Melvin die op zijn beurt knikte en glimlachte. Nathan gaf daarna een zeer gedetailleerde maar overzichtelijke uiteenzetting van de werking van gedachten. Zo vertelde hij onder andere hoe gedachten die tot ons komen een vastomlijnd plan volgen dat deel uitmaakt van het universele 237

evolutieproces. Nathan zou het verschillende malen hebben over de universele orde. Verder sprak Nathan over het belang om een onderscheid te maken tussen gedachten die een constructieve kracht bezitten en gedachten die een destructieve kracht bezitten. Dit onderscheid leren maken, doet ons inzien hoe we, zowel bij onszelf alsook bij anderen, energie kunnen opbouwen of afbreken. Nathan haalde ook aan dat wanneer we in staat zijn om constructieve gedachten te herkennen en er creatief mee leren omgaan, we ook dingen die tot dan toe verborgen waren, zichtbaar kunnen maken. Nathan eindigde door zijn publiek bewust te maken van de bevoorrechte plaats die zij hadden om nieuwe gedachten door heel de wereld te propageren. Hij benadrukte welke kansen dit bood maar ook de verantwoordelijkheid die het met zich mee bracht. Toen Nathan uitgesproken was, bleef het enige tijd stil. Langzaam drongen zijn woorden tot de aanwezigen door. Een applaus kwam traag op gang maar werd zeer krachtig en hield lange tijd aan. Iedereen was ervoor opgestaan. Ook Melvin en de eerste spreker applaudisseerden vol bewondering mee. Na de lezing wilde een groot deel van het publiek kennismaken met Nathan. Het duurde dan ook even alvorens hij zich weer bij zijn vrienden kon voegen. Toen dat uiteindelijk lukte, werd hij ook door hen geprezen voor zijn optreden. Ze bevestigden hoe sterk het publiek door zijn woorden geraakt was geweest. Vervolgens maakte Nathan kennis met Melvin. Ze bedankten elkaar voor de nieuwe inzichten die ze hadden opgedaan bij het horen van elkaars lezing. Nathan vertelde over de reis die hij jaren geleden was begonnen en zei dat hij momenteel bij Vadim, Deborah en haar moeder logeerde in San Francisco. Melvin zei dat hij zelf ook gedurende enkele weken in de Verenigde Staten zou verblijven alvorens terug te keren naar Brazilië. Deborah luisterde mee en stelde aan Melvin voor om af te spreken in San Francisco. Ze was ervan overtuigd dat ook Vadim zich zou verheugen op zijn komst. Melvin bedankte hen en ging graag op deze uitnodiging in maar moest eerst andere verplichtingen nakomen. Richard die enkele andere kennissen had ontmoet, kwam net terug en stelde voor om in de bar iets te gaan drinken. Daar werden heel wat herinneringen opgehaald uit de jeugd van Melvin en Richard. Ook Richard nodigde Melvin uit om bij hem thuis langs te komen. De volgende dag keerde Richard naar San Diego terug. Nathan ging samen met zijn vrienden naar Laguna Beach. Deze plaats 238

beviel Nathan. Ze maakten een lange wandeling en bezochten er ook een kunstgalerij. Seth liet weten dat Jennifer hier tentoonstellingen had gehouden. Nathan moest nu aan Sophie denken en aan het feit dat het misschien interessant zou zijn als zij en Jennifer elkaar leerden kennen. Net als in New York polste Nathan ook hier naar de interesse om Sophie haar werken tentoon te stellen. De galerijhouder reageerde eveneens enthousiast. De volgende dag keerde de groep terug naar San Francisco. Tijdens de vlucht dacht Nathan na over alles wat zich de laatste dagen had afgespeeld. Bij zijn aankomst feliciteerde Vadim Nathan met zijn lezing en sprak met hem over de positieve reacties die hij had gekregen. In de daarop volgende dagen zou Nathan zelfs meerdere aanbiedingen krijgen om op verschillende plaatsen lezingen te geven maar hij besloot telkens om daar voorlopig niet op in te gaan. De maandelijkse bijeenkomst in Carmel waar Vadim het over had gehad vond dit weekend plaats. Op vrijdagavond ging Nathan er met Deborah en haar moeder heen. Vadim zou zich de volgende dag bij hen vervoegen. Eenmaal in het huis aangekomen, ging Deborah's moeder slapen. Nathan en Deborah maakten nog een wandeling. De nacht was nu gevallen en ze bewonderden de prachtige sterrenhemel. Op dat moment moest Nathan denken aan wat hij ooit had gelezen, namelijk dat tijdens de nacht gedachten nieuwe gastheren zochten onder de mensen. Deborah zei tegen Nathan dat hij goed uitgerust moest zijn voor morgen want dat deze meetings ontzettend lang konden duren. Nathan antwoordde dat hij alvast aan het rusten was omdat deze plek goed aanvoelde. De volgende dag kwamen er een tiental personen aan voor de meeting. Nathan was veruit de jongste in dit gezelschap. De meeste gasten waren professoren en wetenschappers en zij kwamen uit alle hoeken van de Verenigde Staten. Op Nathan na kende iedereen elkaar al. In de namiddag namen ze plaats in de grote leefruimte en werd er koffie geschonken. Bij het begin van de meeting stelde Vadim Nathan voor. Hij vertelde dat hij een grote reis maakte en dat hij na Europa en Afrika nu Amerika verkende. Vervolgens zei Vadim ook iets over het succes van Nathan's lezing in Los Angeles. Op dat moment zei een van de aanwezigen dat hij zelf ook vernomen had dat Nathan een behoorlijk grote indruk had gemaakt in Los Angeles. En dat voor een eerste lezing. Een andere man vroeg Nathan waarover het ging. ─ Aangezien het publiek bestond uit mensen uit de culturele wereld, antwoordde Nathan, heb ik hen eerst willen laten stilstaan 239

bij wat ze werkelijk motiveert tijdens hun werk. Daarna heb ik hen willen wijzen op de gevolgen die hun boodschappen teweeg kunnen brengen. Alle aanwezige gasten hadden nu al gezien dat Nathan over een uiterst groot zelfvertrouwen beschikte om als jonge en onervaren spreker zulke thema's aan te halen tegenover een kritisch publiek. De meeting begon en verschillende onderwerpen werden besproken. Nathan wilde zich niet opdringen en luisterde vooral aandachtig. Op een bepaald moment vroeg een dame aan Nathan wat het belangrijkste was dat hij tot nu toe had geleerd tijdens zijn reis. Nathan nam even tijd om zich over zijn antwoord te beraden: ─ Dat veel mensen steeds meer een materialistische benadering van het leven volgen en daardoor weinig harmonie kennen tussen hun ambities en hun daden. Een man vroeg Nathan wat daar de oorzaak van was volgens hem. ─ De wereld evolueert zo dat er steeds meer nadruk gelegd wordt op intellectuele en technologische ontwikkeling. Hierdoor raakt de mensheid verzeilt in een competitieve omgeving en is er te weinig aandacht voor de lichamelijke en emotionele aspecten van het bestaan. Nathan nam een korte pauze om even te drinken. Hij lette erop dat zijn pauze juist zoveel tijd in beslag nam om de aandacht optimaal te houden en vertelde dan verder. ─ De meeste mensen zijn niet op zoek naar aanwijzingen om hun ware levensbestemming te vinden of naar concreet werk dat hen meer innerlijke voldoening zou geven. Voor hen gaat het vaak alleen om geld, status of prestatie. Zo worden ze net als machines en dat zorgt ervoor dat deze mensen uiteindelijk niet echt geleefd zullen hebben. Een man zei toen dat het gedachtegoed dat Nathan duidelijk wilde maken, om meer naar onze innerlijke gevoelens te luisteren, wereldwijd moest worden opgelegd. ─ Wat denk jij hiervan Nathan? vroeg Vadim. ─ Men mag mensen geen gedachtegoed opdringen, daar houdt niemand van. Een dame zei daarna dat we het dan subtieler moesten aanleggen. Hierop haalde Nathan een ander element aan waarmee we rekening moesten houden:

240

─ Net zoals water een andere vorm aanneemt, afhankelijk van de vaas waarin het wordt gegoten, zo vormt ook elk gedachtegoed zich anders, afhankelijk van de toehoorder! Daarmee toonde Nathan mooi de verscheidenheid van perceptie aan. Dezelfde dame vroeg toen aan Nathan wat hij zelf voorstelde. ─ We mogen anderen geen gedachten opdringen. Wat we wel kunnen doen, is mensen dwingen om na te denken! Hierop liet iemand weten dat er nog eeuwen nodig zouden zijn voordat alle mensen zich hiervan bewust zouden worden. ─ Als de manier waarop dit gedachtegoed verkondigd wordt krachtig genoeg is, zal de tijd hierin geen rol opeisen! Er viel een stilte. Niemand van de groep zei nog een woord. Alle blikken bleven nu op Nathan gericht. ─ Wat ik wil zeggen, is dat wat ons van een ideale wereld verwijdert, niet meer is dan een tel. Dat ene moment waarop we allen tegelijkertijd dezelfde gedachte zullen overwegen en beslissen om haar te bevrijden door onze daden! Ook tijdens deze meeting liet Nathan niemand onberoerd. In de dagen die daarop volgden, hielden Nathan en Vadim nog verscheidene gesprekken over de toekomst van de wereld. Op een morgen ontvingen Nathan en Vadim een brief die aan hen beide was gericht. De brief was afkomstig uit Brazilië. Hij was hen toegezonden door Melvin, de filosoof die samen met Nathan een voordracht gegeven had in Los Angeles. Melvin liet weten dat hij, door al zijn verplichtingen, geen tijd meer had gevonden om hen in San Francisco te komen bezoeken. Hij verontschuldigde zich hiervoor en nodigde hen uit om naar Brazilië te komen. Ze konden logeren in een pousada van een vriend van hem. De pousada lag aan de kust in Bahia de Salvador. Melvin zelf woonde in het centrum van de stad. Nathan en Vadim bespraken het voorstel van Melvin en besloten om er tijdens de vakantie naartoe te reizen. Vadim zou er slechts een week verblijven en Nathan, die geen verplichtingen had, zou er waarschijnlijk een langere tijd verblijven. Tijdens het eerste weekend van de vakantie vertrokken ze. Ze werden door Deborah, Nigel en Seth naar de luchthaven gebracht. Ieder betoonde Nathan om de beurt zijn dankbaarheid. Seth nam als eerste het woord: ─ Mijn redding betekende het einde van een levenswijze en tevens het begin van een nieuwe. Ik zal nooit vergeten dat deze 241

wedergeboorte dankzij jou plaats kon vinden. Je mag erop vertrouwen dat ik mij steeds aan mijn belofte zal houden. Nathan gaf hem een stevige knuffel. Daarna kwam Nigel afscheid nemen. ─ Dankzij jou weet ik dat we over het vermogen beschikken om elk moment weer het lot te veranderen en dat elk van ons grote dingen teweeg kan brengen. Ik ben je hiervoor voor altijd dankbaar. Nadat Nigel Nathan had bedankt, gaven ze elkaar ook een stevige knuffel. De laatste woorden waren van Deborah. Zij trachtte haar tranen te bedwingen maar slaagde er niet in. ─ Je hebt mij het mooiste geschenk gegeven dat een mens mag ontvangen. Je hebt me het volste vertrouwen gegeven dat er inderdaad een ontwerp ten grondslag ligt aan het universum. Ze hielden elkaar innig vast. Deborah fluisterde nog deze laatste woorden in Nathan's oor. ─ Ook al zien we elkaar nooit meer, ik weet zeker dat ik nog van je zal horen! Nathan keek diep in haar ogen. Het was alsof ze elkaars gedachten konden verstaan. Hij glimlachte en gaf haar ook een stevige knuffel. Nathan had dan nog een laatste boodschap voor zijn vrienden. ─ Zorg goed voor elkaar en vergeet niet dat de zin van het leven is er zin aan te geven!

242

-8Onbegrensd Vertrouwen

243

244

Overtuiging

Na verschillende tussenlandingen kwamen Nathan en Vadim uiteindelijk aan in Salvador do Bahia. Melvin stond hen op te wachten. De eerste woorden die Vadim en Melvin wisselden, zetten meteen de toon voor boeiende gesprekken. ─ Welkom in het land van de toekomst, zei Melvin. ─ Is dat zo? vroeg Vadim. ─ Voor mij, net zoals voor veel anderen, is Brazilië het land van de eeuwige hoop, antwoordde Melvin. Zoals Nathan had verwacht, toonden Vadim en Melvin grote interesse voor elkaar. Toen ze vanuit de luchthaven naar de pousada reden, legde Melvin uit waarom hij zo verliefd was geworden op dit land. Hij sprak poëtische woorden over de bevolking en de buitengewone landschappen. Melvin vertelde dat in Brazilië de ontmoeting had plaatsgevonden van Indiaanse, Afrikaanse en Europese culturen. ─ Al deze culturen worden hier nog beleefd, zei hij. Terwijl ze langs de kust naar het Noorden reden, kon Nathan al meteen zien dat hij op een bijzondere plaats was aangekomen. Zijn eerste indruk gaf hem een irreëel gevoel, alsof hij een schilderij bewonderde. Het landschap bestond uit een tropisch woud met op de achtergrond de Atlantische oceaan en een magnifieke blauwe lucht. Ze kwamen aan in een plaatsje dat Sitio do Conde heette. Op de stranden stonden houten strandtentjes die met palmbladeren waren bedekt en afgezet met kokospalmen. Eenmaal in de pousada aangekomen, maakten Nathan en Vadim kennis met de zeer vriendelijke João, een goede vriend van Melvin en een echte levensgenieter. Hij had de pousada zelf ontworpen en vertelde trots tot in de kleinste details hoe het in zijn werk was gegaan. Zowel de riante villa als de exotische tuin met zwembad waren schitterend ontworpen. Nathan gaf aan dat je kon zien dat dit met passie was uitgedacht. Nadat João een rondleiding had gegeven, bracht hij zijn gasten naar hun kamers. Een kwartier later kwam iedereen weer samen op het terras van het zwembad. Het was zeer warm geworden maar in de schaduw van de grote bomen was het aangenaam vertoeven. João liet koele kokosmelk brengen. Melvin 245

bedankte zijn gasten voor hun komst en richtte zich toen tot Vadim: ─ Eindelijk zien we elkaar weer. Deze keer zullen we meer tijd ter beschikking hebben om onze ideeën uit te wisselen. ─ Dat is aan jou te danken want jij hebt me uitgenodigd. ─ Ook aan jezelf want je bent er op ingegaan! ─ Jullie hebben veel gemeen, zei Nathan. Jullie trachten allebei hetzelfde doel te verwezenlijken. Ik vind het enig dat jullie elkaar ontmoeten. Vadim reageerde als eerste en richtte zich tot Melvin: ─ Ik weet dat je bekend staat als iemand die een filosofie presenteert die gericht is op geestelijke rust en innerlijk geluk. ─ De geest schijnt niet alleen voor zichzelf, reageerde Melvin. Het is grotendeels door de weerkaatsing van zijn licht in andere geesten dat hij zich beter bewust wordt van zichzelf. ─ Zo kun je mensen van hun illusies bevrijden, zei Vadim, en hun de zuivere realiteit tonen die buiten de beperking van de gangbare waarneming ligt. ─ Ook jij doet dat, zei Melvin. Dankzij jouw werk zijn de mensen beter in staat te begrijpen dat de wereld geen willekeurige samenloop van omstandigheden is maar een merkwaardig geordend systeem. Nathan volgde aandachtig het gesprek van de heren en zei: ─ Wat jullie zeker gemeen hebben, is dat jullie allebei in staat zijn invloed te hebben op diepgewortelde overtuigingen van mensen. ─ En dus van de hele mensheid, voegde Vadim daaraan toe. ─ Inderdaad, beaamde Melvin, want de mensheid bestaat uiteindelijk uit de som van alle overtuigingen. Zij vormen de bron van waaruit alle gevoelens en alle handelingen opborrelen. ─ Nog iets dat jullie gemeen hebben, merkte Nathan op, is dat jullie allebei gevoelig zijn voor de essentie van het leven en vooral dat aspect te willen verduidelijken. ─ Daarvoor is communicatie met anderen een belangrijke voorwaarde, zei Melvin. ─ Dat klopt, beaamde Vadim. Wanneer we in een gesloten gedachtewereld vertoeven, valt onze productiviteit stil. Het is in de confrontatie met anderen dat de dialoog mogelijk is. ─ Het is pas in een open gedachtewisseling dat kennis kan groeien en dat waardering, begrip en verwondering kunnen ontstaan, vervolgde Melvin. 246

─ Als mensen aandacht hebben voor elkaar, ontmoeten hun geesten elkaar, zei Vadim. Hun gedachten lopen dan over in elkaar en verspreiden zich, wat zin geeft aan hun bestaan. ─ Zie je ook verschillen tussen ons, Nathan? wilde Melvin weten. ─ In elk geval geen fundamentele. Misschien dat door de opgedane ervaring Vadim meer oog heeft voor aantoonbare bewijzen en dat Melvin ervan uitgaat dat het belangrijker is om zich zoveel mogelijk van oordelen te onthouden. ─ Ons gemeenschappelijk streefdoel is dat we alle drie voor meer geluk in de wereld ijveren, concludeerde Vadim. Melvin stelde Nathan en Vadim voor dat ze de rest van de dag zouden uitrusten. Ze hadden net een lange reis achter de rug. Hij zou hen morgen in Salvador opwachten en hen de stad laten zien. Na de middag gingen Nathan en Vadim de kust verkennen. Ze huurden een auto en reden naar een fantastische plaats die Mangue Seco heette. Toen ze aankwamen scheen de zon volop op het uitgestrekte strand. Het water had een betoverend heldere kleur. Vadim legde zich in de schaduw neer terwijl Nathan in het heldere water dook. Toen de hitte minder hevig werd, bezochten ze het dorpje. Daarna keerden ze terug naar hun pousada in Sitio do Conde waar ze een lekkere maaltijd nuttigden. De volgende dag reden ze naar de stad Salvador en werden ze, zoals afgesproken, opgewacht bij Melvin thuis. Melvin woonde in Santo Antonio, een authentieke buurt met charmante woningen. Melvin's woning keek uit op de baai van de stad. Vanaf zijn dakterras zag Melvin zijn gasten aankomen. Hij liet hen binnen en bood hen koel drinkwater aan. Daarna begonnen ze aan hun bezoek door de stad. Ze bezochten eerst het hart van de stad, de buurt van Pelourinho. Een gezellige buurt met pleintjes en gekleurde huizen. Hier troffen ze ook vele restaurants, terrassen en barretjes aan waar meeslepende muziek klonk. Melvin vertelde dat de Afrikaanse cultuur hier zo sterk geworteld was, dat Salvador het Afrikaanse geheugen van Brazilië genoemd wordt. Overal zag je zwarte vrouwen in prachtige witte jurken en met mooie hoofddeksels. De heren werden door zowat iedereen die ze tegenkwamen vriendelijk begroet. Melvin vertelde dat de inwoners van Salvador vrolijke mensen waren die elke gelegenheid aangrepen om een feestje te vieren. Na een flinke wandeling door de stad kwamen ze bij het zoveelste pleintje. Hier dansten een paar atletische jongens en meisjes Capoeira, een dansvechtsport waarbij het de kunst is om al dansend hevige beenzwaaien en andere bewegingen te maken 247

zonder elkaar te raken. De heren namen plaats op een mooi aangelegd terras van een restaurant. Melvin bestelde een typisch streekgerecht, kip met garnalenpasta in palmolie met pepers en tomatensaus. Ze bestelden ook drie koele Caipirinhas, de bekende Braziliaanse cocktail. Daarna namen ze rustig de tijd om de prachtige kunstjes van de Capoeiradansers te bewonderen. Alle elementen leenden zich er nu toe om een leuk gesprek te houden. Ook hier gaf Nathan de toon aan. Terwijl hij sprak, wees hij naar de dansers. ─ Is passie een voorwaarde om gelukkig te zijn? ─ Geluk ervaar je vooral wanneer je je creativiteit en vreugde kan uiten, antwoordde Melvin. Als je naar hen kijkt, zie je dat ze dagenlang hun bewegingen met veel aandacht hebben ingestudeerd. Nu kunnen ze door ze met ons te delen hun creativiteit en hun vreugde uiten. ─ Daar ben ik het mee eens, zei Vadim. Volgens mij bestaat er niet eenzelfde pad dat iedereen dient te volgen om het geluk te kennen. Een gelukkig leven dwingen we pas af tijdens het zoeken naar het pad dat voor onszelf het ware is. ─ Ja, het volgt uit het ontdekken van wie we echt zijn, ging Melvin verder, uit het ontwikkelen van onze specifieke talenten en uit het delen van die talenten met anderen. ─ Zoals jullie dat voorbeeldig illustreren, zei Nathan. ─ Ik denk inderdaad dat we allebei ons geluk hebben leren ontwikkelen door onze kennis te delen, reageerde Melvin. We weten dat hoe meer we onze kennis delen, hoe meer er ook aan zal worden toegevoegd. Waarschijnlijk zoeken we ook daarom steeds een nieuw publiek op. ─ Dat proces ervaar ik met mijn studenten, zei Vadim. Als ik les geef, betekent dit dat hetgeen in mijn hoofd zit, overgebracht wordt naar zoveel delen als het aantal toehoorders. Ieder met zijn verschillend verleden en dus verschillende context. ─ Ik heb inderdaad gemerkt hoe elk van je studenten jouw boodschappen ontving vanuit verschillende gezichtspunten, merkte Nathan op. De informatie werd gefilterd door hun persoonlijke overtuigingen en door hun eigen gevoelens. ─ Daardoor kunnen onze toehoorders dingen ontdekken die ons misschien nog niet zijn opgevallen, benadrukte Melvin. ─ Dat is zo schitterend aan kennis, zei Vadim. Hoe meer we onze kennis delen, hoe groter onze kennis wordt! 248

─ Er is amper iets dat een dergelijk genoegen schenkt dan een medemens te vinden die ons, vanuit zijn innerlijke ervaring, tegemoet wil komen, gaf de filosoof aan. Nathan was opgetogen over het gesprek dat gevoerd werd en maakte er gebruik van door diepgaande thema‟s te introduceren: ─ Jullie maken deel uit van de mensen die dagelijks met inzicht naar goedheid streven. Is streven naar goedheid iets dat we mensen kunnen aanleren? ─ Ik geloof van wel, antwoordde Vadim, al is goedheid veeleerder iets dat wordt opgedaan dan aangeleerd. Het is nu eenmaal zo dat we worden zoals de mensen om ons heen, dat is een menselijke neiging die we overal tegenkomen. ─ We zijn inderdaad allemaal geneigd te dalen of te stijgen tot het niveau van de mensen om ons heen, beaamde Melvin. We onderrichten allemaal wat we door ons eigen gedrag tonen. ─ Dit bevestigt wat ik altijd al dacht, zei Nathan. Goedheid valt dus ook te onderrichten en kan worden overgedragen. ─ Zeker, bevestigde de wetenschapper, al moet gezegd worden dat om oprechte goedheid te verwerven, de toehoorder natuurlijk zelf de nodige acties zal moeten ondernemen. De volgende dagen werden nog talrijke gesprekken gehouden tussen de drie heren. Steeds in prachtige kustplaatsen van de staat Bahia, de ene nog mooier dan de andere. De eerste week in Brazilië was voorbij gevlogen en Vadim moest al terug naar San Francisco. Zoals verwacht, keerde Nathan niet mee terug. Hij wist dat hij nog veel te zien en te leren had in Brazilië. Vadim had de dag daarvoor al afscheid genomen van Melvin. Samen met de buren van Melvin hadden ze zelfs een klein feestje georganiseerd. De avond voordat Vadim naar de Verenigde Staten terug zou vliegen, was hij alleen met Nathan. Hun gesprek ging over het land dat Vadim als zijn nieuwe thuisland had gekozen. ─ Waarom ben je naar de Verenigde Staten verhuisd en niet naar een ander land? wilde Nathan nog graag weten. ─ Als kind al oefende het land een grote aantrekkingskracht op mij uit, ik heb altijd geweten dat ik er naartoe zou verhuizen. Maar laat mij jouw vraag beantwoorden met een nieuwe vraag. Wat zijn jouw indrukken geweest toen je in Amerika rondreisde? ─ Het is een apart land met een aparte mentaliteit. Ik ben meermalen onder de indruk geweest van de openhartigheid en de positieve instelling van de Amerikanen. 249

─ Precies, dat komt omdat Amerikanen pioniers zijn. Hun voorouders komen uit alle mogelijke windstreken. Ikzelf bracht mijn Russische intellectuele en culturele achtergrond mee. ─ Waarschijnlijk is het dat wel wat ik ervaarde. Het land kent misschien geen lange geschiedenis maar wel de tijdloze geschiedenis van haar bewoners. ─ Daardoor bevat het de geschiedenis van alle culturen en is het waarschijnlijk in staat om als geen ander de innerlijke evolutie van de mensheid te ervaren en uit te drukken. Daarmee had Vadim perfect de vraag van Nathan beantwoord. Vadim wilde sinds zijn kindertijd meewerken aan de innerlijke evolutie van de mensheid en Amerika was voor hem de ideale plaats om zijn werk voort te zetten. ─ Jouw aandeel daarin is van grote waarde, vervolgde Nathan, en ik wens je nog veel succes verder. De volgende dag vergezelde Nathan Vadim naar de luchthaven waar ze afscheid namen. Beide heren waren vrienden geworden. ─ Dankzij jou, zei Nathan, heb ik nog beter leren inzien hoe de kleinste details van deze wereld oneindig veel betekenis krijgen in het licht van de universele orde. ─ Zelf heb ik door jou een onbegrensd vertrouwen verkregen dat alles in het universum volgens plan verloopt, zei Vadim. Dat vertrouwen was al groot voordat ik je ontmoette maar het is nu voor altijd onaantastbaar geworden. ─ Dat zijn ongeveer dezelfde woorden die Deborah tegen me zei bij ons afscheid, merkte Nathan op. ─ Jij bent veruit de meest uitzonderlijke persoon die zij en ik ooit hebben ontmoet. Melvin heeft me trouwens ook al hetzelfde verteld. Nathan luisterde naar Vadim terwijl hij voor zich uitkeek. ─ Ik weet dat jullie hoge verwachtingen hebben, zei hij zachtjes. ─ Maar vooral vertrouwen, Nathan. We vertrouwen er allemaal op dat jij het evenwicht zult herstellen tussen de rationeel ingestelde mensen en de geestelijk ingestelde irrationele mensen. Na deze woorden namen ze afscheid van elkaar. Toen Nathan terug naar het pousada reed, moest hij steeds denken aan de laatste woorden van Vadim. Hij zou de rest van de dag aan zee doorbrengen en morgen het pousada verlaten. De volgende dag huurde Nathan een auto en bracht Melvin ervan op de hoogte dat hij de noordoostelijke kust tussen Salvador en Recife zou verkennen. Deze kustweg was omzoomd met kokospalmen en 250

stukken regenwoud, gezellige vissersdorpen en magnifieke, witte stranden. Nathan leerde een aardig mondje Portugees spreken en ervaarde deze regio als een veelzijdige en in alle facetten warme streek. In de grotere steden nam Nathan de tijd om zoveel mogelijk indrukken op te doen. Zo verbleef hij meerdere dagen in Aracaju, Maceió en Recife. In elk plaats ontmoette hij fantastische mensen. In het mooie Recife verbleef Nathan het langst. Daarna leverde hij zijn huurauto in en keerde met het vliegtuig terug naar Salvador.

251

Ontnuchtering

Bij zijn weerzien met Melvin gaf Nathan een relaas van de fantastische tijd die hij had beleefd en beschreef de prachtige locaties waar hij was geweest. Hij vertelde dat hij indrukwekkende groene wouden had gezien en langs witte droomstranden had gereden. Nathan gaf ook aan dat hij gezien had hoe weinig de meeste inwoners bezaten maar hoe ze desondanks zoveel levensvreugde uitstraalden met hun opzwepende muziek en dans. Hij was echt onder de indruk geweest van de fantastische mensen die hij had ontmoet en van de natuurpracht die hij had ontdekt. Nathan vertelde ook hoe hij een paar keer werd geconfronteerd met kleine tegenslagen en onverwachte wendingen. Hij had wel opgemerkt dat daardoor steeds nieuwe ontmoetingen hadden plaatsvonden die een speciale betekenis hadden gekregen, zowel voor hem als voor degenen die hij had ontmoet. ─ Als je door Brazilië reist, zei Melvin, moet je niet te veel programmeren maar vooral ontmoeten. ─ Dankzij mijn ontmoetingen heb ik het bestaan van nieuwe dingen leren kennen. Wat mij in dit land vooral is opgevallen is de grote mate bijgeloof. ─ Om beter te begrijpen hoe sterk de invloed van bijgeloof is in Brazilië, hoef je niet ver te reizen. Hier in Salvador heb je voorbeelden genoeg. Diezelfde avond zou Nathan dankzij Melvin een veelheid aan spiritueel geloof en magische rituelen ontdekken. Op verschillende plaatsen in de stad waren winkeltjes en kraampjes te vinden met een groot aanbod van geluksbrengers, toverkruiden en toverdrankjes. Allerlei artikelen die als doel hadden vervloekingen of liefdesbekentenissen te bewerkstelligen. Daarnaast vond Nathan ook nog een grote resem aan poeders voor een betere gezondheid, schilden van schildpadden, slangenvellen en andere exotische zaken, elk zogenaamd met een bovennatuurlijke kracht. ─ Veel van deze charlatans verspreiden duisternis over het leven van anderen, zei Melvin. Ze verkondigen een valse wijsheid die aanstekelijk wordt naarmate anderen naar hen opkijken omwille van hun machtspositie. 252

─ Hoe maak jij een verschil tussen de oprechte mensen en de charlatans? ─ Mensen met kwade bedoelingen hebben altijd schijnverhoudingen om hun ware rol te verbergen. Je kunt er op verschillende manieren achterkomen door de dingen waar ze zich mee verraden. Hun ogen zijn vaak de eersten die het aangeven. Op een bepaald moment kwamen Nathan en Melvin op een pleintje waar een groep mensen op de grond zat en een ceremonie bijwoonde. Melvin stelde Nathan voor om te blijven kijken hoe dat in zijn werk ging. Nathan vond het goed en ze namen plaats op de grond. Het was een zeer theatraal optreden, de ritueelman maakte veel rook en brulde luid. Nathan vond de vertoning flauw maar wat hem het meest intrigeerde was hoe de meeste toeschouwers ernstig opkeken naar de ritueelman. Hij had een gelijkwaardig gevoel als toen hij naar de spirituele bijeenkomst was gegaan in het gezelschap van Songo. Ook hier geloofden er velen dat de man vreemde krachten bezat. Na enkele minuten zei Nathan tegen Melvin dat ze toeschouwers waren van een banale show en dat hij wilde vertrekken. Melvin zag hoe Nathan geïrriteerd werd door de valsheid die hier aan de dag werd gelegd. Toen ze beiden opstonden om te vertrekken, keken alle aanwezigen vreemd op. Nathan en Melvin waren nog maar net aangekomen en vertrokken alweer. Dat was de ritueelman ook niet ontgaan. Toen gebeurde er iets geheel onverwachts. De ritueelman, die zijn geloofwaardigheid op het spel zag staan, onderbrak zijn ritueel en riep tegen Nathan dat hij moest blijven zitten. Nathan, die weliswaar schrok, bedankte de man en maakte duidelijk dat hij toch zou vertrekken. De ritueelman drong echter aan. ─ Blijf, want ook jij moet worden gezuiverd! Iedereen keek nu in de richting van Nathan. Melvin bleef er heel rustig bij. Nathan begreep nu dat hij niet zomaar in deze situatie verzeild was geraakt en beantwoordde de ritueelman op een krachtige toon. ─ Nee dank je, ik heb genoeg gezien! De ritueelman schrok ervan dat Nathan zo luid riep. ─ Je hoeft niet zo hard te schreeuwen, zei hij. ─ Neem me niet kwalijk, ik dacht dat je slechthorend was aangezien je zelf de hele tijd staat te schreeuwen. Sommige aanwezigen hadden moeite om hun lach in te houden. De ritueelman was hier duidelijk niet blij mee. Dat hield Nathan niet tegen, integendeel, hij sprak de ritueelman verder aan. 253

─ Maar vertel me eens, waarvan zou ik moeten worden gezuiverd? ─ Van je zonden, antwoordde de ritueelman. ─ Hoor ik dat nu goed? repliceerde Nathan. Nathan keek nu in de richting van alle aanwezigen en sprak in zijn beste Portugees. ─ Beweert die man dat hij in staat is om mij van mijn zonden te zuiveren? Daarna draaide hij zich opnieuw om naar de ritueelman. ─ Laat je de mensen dát geloven? vroeg Nathan. ─ Weet jij dan niet dat we op aarde zijn om te lijden en om ons zo te zuiveren van onze zonden, antwoordde de ritueelman. Nathan keek opnieuw alle aanwezigen in stilte aan om hen dan met de volgende woorden aan te spreken: ─ Luister goed naar mijn woorden en dat geldt voor ieder hier aanwezig. Niemand van ons is op aarde om te lijden! En niemand van ons is in staat om ons te zuiveren, behalve wijzelf! Elk van ons is in dit leven om zich te verbeteren en om zo ware vreugde te ervaren! De ritueelman wilde reageren maar kon niet meteen iets bedenken. Geen enkele van zijn gedachten was krachtig genoeg om hem uit deze situatie te redden. Hij was duidelijk even uit het lood geslagen en besloot om Nathan uit te dagen: ─ Zal ik je overtuigen van mijn krachten? riep hij naar Nathan. Nathan richtte zich tot hem persoonlijk en sprak hem rustig aan: ─ Voor mij hebben jouw krachten geen geheimen. Wat jij doet is angst oproepen in het leven van degenen die jou geloven zodat je macht over hen krijgt. Maar weet dat jij het grootste slachtoffer bent want de angst zal niet gemakkelijk meer van je wijken. De ritueelman bleef sprakeloos. Het was alsof hij zijn stem was verloren. Nathan had de angst tegen hem gekeerd. De ritueelman werd nu zeer onrustig. Nathan sprak verder. ─ Nu je dit weet, heb je geen excuus meer. Onthoud dus bij al je daden en de intenties die eraan voorafgaan dat elk moment een verschil kan betekenen tussen leven en dood! Na deze woorden draaide Nathan zich om. Samen met Melvin keerde hij naar huis door de donkere straten van Salvador. Veel aanwezigen waren bijzonder onder de indruk. Sommigen volgden Nathan en Melvin zelfs op een afstand. Enkele tieners liepen naar hen toe om te zeggen dat de ritueelman zijn boel had ingepakt en was vertrokken. Nathan was stil en Melvin liet hem zelf het 254

moment kiezen om de stilte te verbreken. Dat gebeurde pas na enkele minuten toen ze alleen waren. ─ Dit gebeuren heeft me boos gemaakt, zei Nathan. Ik had mijn gevoelens niet meer in de hand. ─ Onze kracht is nauw verbonden met onze zwakheden. Samen zorgen ze voor het evenwicht van de mens die we werkelijk zijn. Je boosheid toont de mens die je bent Nathan. ─ De mens die ik ben? ─ Je hebt een aangeboren sterke afkeer voor onrechtvaardigheid. Daardoor voel je zo mee met alle mensen die zich laten misleiden. Het maakt je boos. Maar het is ook die boosheid, die je heeft aangezet tot wat je deed. Die boosheid heeft je uitdagend doen opstaan en zo die man verplicht om te handelen. Voor Nathan was dit nieuw en maakte het ook veel duidelijk. Negatieve gevoelens konden ons dus confronteren en aanzetten om het goede te doen. ─ Mijn boosheid heeft mij inderdaad mede aangespoord om zo te handelen. ─ Ook hier en misschien zelfs in grotere mate is inzicht van groot belang. We moeten waken voor negatieve gevoelens en zorgen dat ze ons nooit verrassen. Dat kan door steeds rustig de tijd te nemen om te kiezen hoe we ermee omgaan. Nathan verzonk diep in gedachten en zei niets meer tot ze voor de deur van Melvin's woning stonden en naar binnengingen: ─ Bedankt Melvin, ik heb vandaag een belangrijke les geleerd. ─ Ik wil jou ook bedanken in mijn naam en in naam van alle aanwezigen vanavond. We zijn getuigen mogen zijn van een sterk staaltje dapperheid en bezieling. Nathan en Melvin zouden nu dagelijks met elkaar optrekken. Beiden raakten steeds meer opgetogen van elkaars aanwezigheid en hielden urenlang gesprekken. Kort daarna werden ze uitgenodigd door Adriana, de moeder van Claudio, de tweejarige zoon van Melvin. Melvin en Adriana hadden nooit samengewoond maar onderhielden steeds een goede verstandhouding. Melvin wilde zich niet binden en dat had Adriana leren aanvaarden. Adriana en Claudio woonden in Puerto Seguro, een aangename stad in het zuiden van de staat Bahia. Toen ze de woning van Adriana binnenkwamen kon Nathan meteen zien dat zij en Melvin een hechte vriendschap onderhielden. Nathan en Melvin zouden er een week verblijven. De gebeurtenis die plaats had gevonden bij de ritueelman in Salvador had een diepe indruk op Nathan nagelaten. 255

Samen met Melvin trachtte hij te begrijpen hoe mensen, door valse geloofsovertuigingen, verdreven werden van ware spiritualiteit. Zo hadden ze, toen ze door het gezellige stadje Arraial d‟Ajuda slenterden, een interessant gesprek over dit onderwerp. ─ Het is jammer dat het spirituele houvast van velen uit niets meer bestaat dan het uitspreken van aangeleerde zegswijzen, zei Nathan. Daardoor gaat de diepere betekenis van spiritualiteit verloren en is er weinig ruimte voor inzicht in het hogere. ─ Zoals je weet bestaan er verschillende gradaties van bewustzijn. Velen moeten zich eerst bewust worden van hun diepste gevoelens voordat ze zich aan diepere spirituele verkenningen kunnen wagen. ─ Weten ze dan niet dat spiritualiteit niet rationeel wordt beleefd maar dat ze ingegeven wordt door intuïtie? ─ Mensen zijn nu eenmaal geneigd te geloven wat ze willen geloven en daardoor negeren ze wat ze liever niet weten. ─ Ze negeren dus wat ze intuïtief kunnen aanvoelen. ─ Bij velen is het intuïtief weten inderdaad vervangen door hun geloof. ─ Het is me nu duidelijker, zei Nathan, waarom velen zo overtuigd raken van opgelegde waarheden. ─ Die worden hen vaak meegegeven tijdens hun kindertijd, als ze nog niet genoeg kennis hebben vergaard of als ze zich als volwassene, tijdens hun spirituele zoektocht, zwak hebben opgesteld. Die opgelegde waarheden spelen vaak in op angstgevoelens. Angst voor het onbekende, angst om te falen, angst om te verliezen en alle andere facetten van angst. Nathan dacht opnieuw aan de grote zogenaamde spirituele bijeenkomst die hij had bijgewoond in Zuid-Afrika, ook daar werd er ingespeeld op angstgevoelens. ─ Angst wordt blijkbaar vaak als hechtmiddel gebruikt om macht uit te oefenen op mensen, zei Nathan. Om angst te overwinnen, verkiezen velen te luisteren naar degenen die hen een scenario voorstellen waarin machtige opperwezens vat hebben op alles. ─ Met zulke gedachten worden mensen aangezet tot grote opofferingen, vervolgde Melvin. Als hun verwachtingen uitkomen, bedanken ze hun ingebeelde opperwezens en wanneer hun verwachtingen niet worden ingelost, houden ze vol dat de wegen van hun opperwezens ondoorgrondelijk zijn. ─ Voor hen bevestigen alle gebeurtenissen de echtheid van hun geloof, concludeerde Nathan. 256

─ Wat ik me soms afvraag is of ze door deze ingebeelde opperwezens gelukkiger zijn. Wat denk jij Nathan? Nathan nam even tijd om na te denken. ─ Ze hebben geleerd om hun opperwezens te plezieren door een perfect gedrag na te streven. Telkens wanneer ze daar niet in slagen, ontwikkelen ze schuldgevoelens. Die schuldgevoelens staan werkelijk geluk in de weg. ─ De onophoudelijke gedachte dat ze zondaars zijn, heeft velen fatalistisch gemaakt. Wat zou hen daarvan kunnen bevrijden? ─ Het zijn niet de zonden op zich die hen ongelukkig maken maar hun visie op die zonden. Kennis is dus het enige dat hen werkelijk geluk zal brengen. ─ Je hebt gelijk, alleen kennis kan hen ontnuchteren en bevrijden. ─ Dankzij kennis kunnen we ons realiseren wat de essentie is van ons bestaan, vervolgde Nathan. Het besef dat we op deze planeet zijn om onszelf stap voor stap te ontwikkelen en dit kan niet zonder kennis van het universum. Melvin luisterde geboeid naar Nathan en was steeds meer onder de indruk van zijn inzicht. ─ Hoe zie jij het universum, Nathan? ─ Wanneer ik aan het universum denk, ervaar ik een gevoel van eenheid. Het is alsof ik in aanraking kom met het universum in mezelf. Ik beleef nog intenser hoe alles deel uitmaakt van een geheel en besef dat de aarde en elk levend wezen ook een deel van mezelf zijn. Melvin keek Nathan aan vol bewondering en dacht terug aan hun eerste ontmoeting. Wat hij toen al in Nathan zag, kwam nu helemaal tot uiting. Nathan was een zeer uitzonderlijke man, realiseerde Melvin zich. ─ Naast je natuurlijke gaven, zei Melvin, beschik je ook over de eigenschappen van een meester. Nathan luisterde geboeid. ─ Je bent in staat om meteen te begrijpen waar iemand behoefte aan heeft. Het is voor jou geen kunst om elke vorm van rivaliteit te neutraliseren en je kunt als geen ander de interesse blijven aanwakkeren. Daardoor ben je iemand die anderen tot diepere inzichten brengt en ze in staat stelt hun vermogens te ontplooien. Nathan bedankte Melvin voor het compliment. ─ Ik heb het geluk gehad om vaak in het gezelschap te vertoeven van uitmuntende meesters aan wie ik een voorbeeld kon nemen, reageerde Nathan. 257

Alvorens terug te keren naar Salvador, zeilden Nathan, Melvin, Adriana en Claudio met een catamaranjacht vanuit Caravelas naar de eilanden van Abrolhos. In de buurt van deze eilanden konden ze een groep walvissen bewonderen. Toen Nathan in Salvador was, bracht Sophie hem ervan op de hoogte dat ze de volgende maand naar San Francisco zou vliegen. Nathan had haar tijdens zijn verblijf in de Verenigde Staten laten weten dat er zowel in New York als in Californië heel wat mogelijkheden waren voor kunstenaars. Hij had haar de gegevens van Jennifer overhandigd en gezegd dat het zeker interessant zou zijn om daar naartoe te gaan. Sophie had het advies van Nathan opgevolgd en had contact opgenomen met Jennifer. Het klikte meteen tussen hen. Sophie zou eerst naar New York gaan, waar ze enkele afspraken had gemaakt met galerijhouders. Ze liet Nathan weten dat ze hem miste en hem graag wilde zien. Dat was wederzijds, zei Nathan, en hij stelde haar voor om daarna naar Brazilië af te reizen. Sophie vond dat een prachtig idee en vertelde enthousiast dat ze een jaar geleden kennisgemaakt had met Uiara, een Braziliaanse kunstenares die in de stad Belo Horizonte woonde. Uiara had haar al meerdere keren voorgesteld om bij haar in Brazilië langs te komen. Nathan dacht even na en antwoordde toen dat wanneer ze samen door Brazilië zouden reizen ze zeker langs haar vriendin in Belo Horizonte zouden gaan. Nathan bracht daarna Melvin op de hoogte dat hij nog een tijd in Brazilië zou vertoeven en meldde hem de komst van Sophie. Melvin was blij te horen dat Nathan nog een tijd bij hem zou blijven wonen. De weken die daarop volgden, vergezelde Nathan Melvin tijdens de lezingen die hij gaf in de Noordoostelijke staten van Brazilië. Net als Vadim vroeg ook Melvin aan Nathan om samen met hem de teksten van de lezingen voor te bereiden. De weken vlogen snel voorbij en Nathan leerde veel bij. Zijn fascinatie voor Brazilië was nog groter geworden en hij verheugde zich erop om samen met Sophie de rest van het land te verkennen.

258

Schoonheid

Het was een mooie zonnige dag toen Sophie in Salvador aankwam. Net als de zon straalde ook zij toen ze Nathan terugzag. Ze vielen in elkaars armen en omhelsden elkaar lang en innig. Nathan stelde Sophie voor aan Melvin. Op weg naar de stad vertelde Sophie hoe geslaagd haar bezoek aan de Verenigde Staten was geweest. Haar werken hadden voor grote bewondering gezorgd en er stonden een heleboel exposities op het programma. Ze zei ook hoe geweldig Jennifer en al haar vrienden waren geweest. Ze moest de groeten overbrengen en voegde eraan toe dat hij een onvergetelijke indruk op hen had gemaakt. Als laatste vertelde Sophie iets dat Nathan heel blij maakte. Zack en Deborah waren weer samen en ze waren van plan om heel binnenkort te gaan samenwonen. De keuze tussen New York of San Francisco hadden ze nog niet gemaakt. De eerste dagen brachten Nathan en Sophie veel tijd door aan de idyllische kustplaatsen ten zuiden van Salvador langs de mooie stranden die zich tot Itacaré strekken. Ze bezochten eerst de natuurlijke baden van Morro de São Paulo. Sophie raakte meteen gecharmeerd door de natuurpracht van de regio en de vriendelijkheid van haar bewoners. Na Morro de São Paulo trokken ze verder en ontdekten de paradijselijke stranden van Maraú. Daar bespraken Nathan en Sophie hun laatste ervaringen. Daaruit bleek dat Sophie vaak tekens had gekregen. Uit hun gesprekken kon Nathan opmaken dat Sophie haar spiritualiteit sterk had ontwikkeld. Dat bleek vooral in haar omgang met anderen en uit de vragen die ze hen stelde. Op het strand waar ze slechts met zijn tweeën lagen, stelde Sophie een belangrijke vraag aan Nathan. Ze wilde weten hoe ze andere mensen ervan kon overtuigen dat ieder van ons een uniek doel heeft in het leven en dat we allemaal deel uitmaken van een universele orde. ─ Ik heb het laatste jaar heel wat gesprekken gevoerd over de universele orde waarin we leven, zei Sophie. Ik heb gemerkt hoe moeilijk dat onderwerp ligt bij mensen die niet eens geloven in het bestaan van een hogere kracht. ─ Voor degenen die hun geloof kwijt zijn in hetgeen waar ze deel van uitmaakten, is het opnieuw ontdekken van een hogere kracht juist het belangrijkste doel in dit leven! 259

─ Hoe kunnen we hen helpen om zich daarvan bewust te worden? Nathan keek naar Sophie. De zon straalde in haar groene ogen. Haar huid was mooi roodbruin geworden. Nathan besefte hoeveel hij van haar hield op een manier zoals hij van niemand anders hield. Hij ging op zijn zij op het zand liggen en zij legde haar hoofd op zijn borst. ─ Het is een vraag die ik me van kinds af aan al stel, zei Nathan, een vraag die me elke dag steeds meer bezighoudt. ─ Wat zijn de antwoorden die je hebt gevonden? Nathan nam tijd om zijn gedachten juist te verwoorden: ─ Het ontdekken van het bestaan van een hogere kracht is een proces dat alleen plaats kan vinden door een persoonlijke ervaring. ─ Kunnen we dat proces bij anderen stimuleren? vroeg Sophie. ─ Alleen wanneer een persoon er klaar voor is en niet eerder. ─ Maar hoe dan? Nathan besefte dat Sophie een sterke behoefte aan een concreet voorbeeld had. ─ Wanneer je merkt dat een persoon oprecht op zoek is naar een onfeilbaar bewijs van het bestaan van een hogere kracht, stel hem dan voor om op een heldere nacht alleen het water op te gaan en naar de hemel te kijken. ─ Op een meer, op zee? ─ Dat is niet van belang. Wanneer mensen lang genoeg de diepte en de uitgestrektheid van de hemel aanschouwen worden ze opeens overrompeld door een merkwaardig gevoel en worden ze in staat gesteld het wonderlijke universum te ervaren. ─ Lukt dat altijd op deze manier? ─ Er zijn veel manieren om zich hiervoor volledig open te stellen. De enige vereiste is dat men er klaar voor is. ─ Wat als ze bang zijn? ─ Vrees overwinnen, maakt deel uit van dat proces. Vertel hen dat ze niets moeten vrezen. Integendeel, deze aanschouwing is een prachtig gevoel, een gevoel dat nooit meer uit hun geheugen zal verdwijnen. Bij hun terugkeer in Salvador liet Melvin weten dat hij uitgenodigd was op een congres in Fortaleza en dat Adriana en Claudio hem zouden vergezellen. Hij vroeg aan Nathan en Sophie om mee te gaan en stelde voor om een vijftal dagen te verblijven in deze aangename stad in het noorden van het land. Nathan en Sophie gingen op het voorstel in. Toen het zover was, verzamelde iedereen zich op de luchthaven. Tijdens de vlucht sliep de kleine Claudio. 260

Zo konden Sophie en Adriana elkaar ongestoord leren kennen. Melvin besprak met Nathan de lezing die hij zou geven in Fortaleza. ─ Weet je nog hoe ik tijdens mijn lezing in Los Angeles de waarneembare werkelijkheid in drie dimensies verdeelde? vroeg Melvin. ─ Ik weet nog precies wat je toen zei, antwoordde Nathan. Je sprak over de fysieke, de intellectuele en de spirituele dimensie. ─ Ik wil deze keer dat thema uitdiepen en aantonen dat er naast de kennis die in deze dimensies schuilt nog een andere innerlijke kennis bestaat die even belangrijk is om ons in aanraking te laten komen met het universum in onszelf. ─ Je maakt mij nieuwsgierig. Waarom zei je er niets over in Los Angeles? ─ Omdat ik me pas onlangs realiseerde dat de bron van deze kennis zich niet in onze waarneembare werkelijkheid bevindt. Het klinkt misschien vreemd maar dat werd me pas duidelijk aan boord van de catamaranjacht bij de eilanden van Abrolhos toen ik met Claudio in mijn armen naar het schouwspel van de walvissen keek. ─ Waar moest je toen aan denken? ─ Ik werd herinnerd aan het gesprek dat we in Arraial d‟Ajuda hadden en aan wat je toen zei over je ervaring van het universum waarin we leven. ─ Wat heb je toen ingezien? ─ Wat me duidelijk werd was dat om de essentie van het leven te vatten er, naast de waarneembare kennis, evenveel behoefte is aan iets anders… ─ Behoefte waaraan Melvin? vroeg Nathan met veel nieuwsgierigheid. ─… aan schoonheid Nathan! We moeten leren overal de schoonheid te herkennen en te beleven. Nathan zei even niets meer en verzonk in gedachten. ─ Ik realiseerde me dat kennis alleen niet in staat is om ons de essentie van het hogere kenbaar te maken. Kennis helpt ons weliswaar de dingen die we diep in onszelf al weten beter te begrijpen maar we hebben evenveel nood aan het ervaren van schoonheid. Schoonheid in al haar vormen. Nathan luisterde zeer aandachtig. ─ Om schoonheid te kunnen ervaren, moeten we een bijzondere eigenschap ontwikkelen, namelijk diepe ontvankelijkheid. Hoe ontvankelijker we worden, hoe meer schoonheid we herkennen. 261

Melvin wachtte nu op de reactie van Nathan die door het raam naar buiten keek. Pas na enkele ogenblikken reageerde Nathan: ─ Je hebt helemaal gelijk Melvin. Door schoonheid te leren herkennen, ontdekken we de essentie van de mens, van de natuur en van het hogere! Melvin was blij dat ook Nathan zijn mening en inzicht deelde. ─ De wereld is toch wel wonderlijk, vervolgde Nathan. ─ Waarom zeg je dat? vroeg Melvin. ─ Adnan, een vriend van mij die in Marokko woont, vertelde me ooit dat grote vissen steeds in een diep bewustzijn verkeren, een soort meditatietoestand. Hij zei dat wanneer we genoeg gevoeligheid voor deze stilte konden opbrengen, we inzichten konden ontvangen die afkomstig waren uit voor ons nog onbekende gebieden. Melvin zat nu na te denken. ─ Je denkt, vroeg hij dan aan Nathan, aan het feit dat ik tot dit inzicht kwam terwijl ik naar het schouwspel van de walvissen keek? ─ Weet je Melvin, antwoordde Nathan, ik ben ervan overtuigd dat we nog heel veel te leren hebben van de natuur. ─ Ik heb ooit een zeer merkwaardige oude man van Indiaanse afkomst ontmoet, zei Melvin. Het was in Lençois, een kleine stad in het binnenland van Bahia. Thiago was zijn naam, hij werkte als gids in het natuurgebied van Chapada Diamantina. ─ Hoe heb je hem ontmoet? ─ Hij was naar een van mijn lezingen gekomen en viel sterk op tussen de aanwezigen. Na mijn lezing was hij naar mij toe gekomen om kennis te maken. Hij vertelde dat zijn voorouders pataxó indianen waren, de oorspronkelijke bewoners van de regio. Ik herinner me dat hij mij bedankte voor wie ik was. Ik vroeg hem hoe hij mij zag. “Als iemand die anderen helpt te begrijpen wat ze voelen en waarom ze het voelen.” antwoordde hij. ─ Heb je die man nog teruggezien? ─ Neen, maar hij zei wel dat we elkaar zouden terugzien. Ik antwoordde dat het mogelijk was aangezien ik veel reisde. Wat hij daarop zei vond ik merkwaardig. Hij zei dat er een dag zou komen waarop ik hem zou opzoeken in de Chapada Diamantina. Melvin trachtte zich het gesprek precies te herinneren. ─ Ik vroeg hem waarom hij dacht dat ik hem zou opzoeken. Daarop antwoordde hij alweer iets merkwaardigs. Hij zei dat als ik 262

de ware reden van ons bestaan wilde begrijpen, ik eerst in staat moest zijn de schoonheid van het leven te herkennen. ─ Zei hij nog iets? ─ Hij zei dat wie daartoe in staat is, een innerlijke vrede ervaart die hem naar zijn wezenlijke voltooiing leidt. Zowel Nathan als Melvin spraken even niet meer. Nathan keek door het raam naar de blauwe hemel: ─ Misschien is het nu tijd om die man op te zoeken, zei hij. Weet je waar je hem kan vinden? Melvin dacht na: ─ Hij sprak over een kamp op de weg van de magische bron. Het vliegtuig landde op de luchthaven van Fortaleza. Het was middag en het congres had pas de volgende dag plaats. De groep liep naar het hotel waarna ze de stad verkenden. De eerste plaats waar ze heen wandelden, was de wijk Irecemar. Fortaleza was een sfeervolle stad met een aangenaam centrum, mooie zandstranden en leuke restaurants en bars. Er klonk feestelijke muziek en de mensen waren ook hier zeer vriendelijk. Volgens diezelfde mensen kwam dat omdat ze in de staat van de zon woonden. De volgende dag hield Melvin zijn toespraak. Op het einde vermeldde hij wat hij samen met Nathan had besproken. Het belang om ervaringen van schoonheid op te zoeken. De lezing werd zeer enthousiast ontvangen. Nathan kon zien dat Melvin steeds meer bekendheid genoot. Van een vrouw in het publiek vernam Nathan dat de boeken van Melvin, naast het succes dat ze in de Verenigde Staten hadden, nu ook in zowat heel Brazilië werden aangeboden en zeer populair waren. De dag na de lezing verkende de groep een deel van de kust van de staat Ceara. De fantastische duinlandschappen herinnerden Nathan aan de Sahara. Ook hier straalde de natuur overal rust uit en gaf ze een sensationeel gevoel van vrijheid. Op het paradijselijke strand van Jericoacoara, of Jeri zoals het in de volksmond wordt genoemd, vertelde Melvin dat hij besloten had om Thiago op te zoeken in de Chapada Diamantina. Hij zei ook dat hij het erg aangenaam zou vinden als Nathan en Sophie zouden meegaan. Op de retourvlucht naar Salvador bespraken Nathan en Sophie het voorstel van Melvin. Sophie zei dat ze al wat gelezen had over dit gebied en dat ze toen al een voorgevoel had dat ze er naartoe zouden gaan. Enkele dagen later vertrokken ze naar Lençois. Adriana kon niet meegaan vanwege haar verplichtingen in het ziekenhuis waar ze werkte. Toen ze eenmaal aangekomen waren in Lençois, brachten ze de nacht door in een hotel en 263

vertrokken de volgende ochtend met een bus naar het ongerepte natuurgebied van de Chapada Diamantina. Bij het begin van hun tocht raakten zowel Melvin, Nathan als Sophie gefascineerd door de imposante berglandschappen en de prachtige variëteit van flora en fauna die ze daar aantroffen. Ze liepen langs diepe valleien, rivieren en meren van wonderbaarlijke schoonheid. Na enkele uren wandelen door een tropisch bos, hoorde Nathan een geluid dat steeds krachtiger werd. Iets later hoorde Sophie het eveneens en vervolgens ook Melvin. Nathan liep nu sneller dan de anderen en kwam als eerste uit het bos. Daar bleef hij opeens staan en keek omhoog. Sophie en Melvin haasten zich om bij hem te komen. Alle drie waren ze sterk onder de indruk van het prachtige schouwspel… een schitterende waterval. Beneden onder de waterval lag een wondermooie lagune. Nathan en Sophie haastten zich er naartoe, kleedden zich uit en sprongen in het water. Melvin liet hen even gaan en nam plaats op een rots om rustig van het schouwspel te genieten. Pas na herhaaldelijk aandringen van Nathan en Sophie trok Melvin een korte broek aan en sprong ook in het water. ─ Dit moet een van de weinige plekken op aarde zijn die zo ongeschonden is gebleven, zei Nathan. ─ Weet je waar ik nu aan denk Melvin? vroeg Sophie. Aan jouw woorden over schoonheid. Ik vond dat het mooiste stuk uit je lezing en met mij ook veel anderen. ─ Na de lezing had zowat iedereen het erover, zei Nathan verder. Een man zei me zelfs iets heel moois. Hij zei: “In schoonheid wordt altijd geluk weerspiegeld!” ─ Inderdaad heel mooi, zei Melvin. Na hun zwembeurt trokken ze verder. Ze kwamen een groep jongeren tegen die op excursie was en vroegen aan de gids of hij wist waar de magische bron lag. De gids zei dat ze het waarschijnlijk hadden over de betoverde bron. Hij zei dat de gemakkelijkste manier om er te komen via het water was. Ze moesten de kleine stroompjes volgen tot aan de grote rivier. Eenmaal aan de grote rivier, zouden ze een gaiola kunnen nemen, kleine rivierboten die door indianen werden gebruikt. Ze volgden zijn advies en arriveerden een half uur later aan de oever van de São Francisco, een brede rivier die door de Chapada Diamantina stroomde. Van daar konden ze enkele indianen zien die aan de overkant van de rivier in hun gaiolas zaten. Ze wuifden naar hen en een van de indianen kwam hen tegemoet. Melvin vroeg hem of hij 264

ze naar de betoverde bron kon brengen. De indiaan gebaarde dat ze konden instappen. Aan boord genoten ze alle drie van de magnifieke landschappen en van de rust die er heerste. Nathan zei dat dit een van de meest inspirerende plaatsen was waar hij ooit was geweest. Melvin vroeg aan de indiaan waarom de bron waar ze naartoe gingen de betoverde bron werd genoemd. De indiaan zei dat deze bron een magische kracht bezat. Al wie door het kristalheldere water naar de bodem keek, zou zich voor altijd herinneren wat schoonheid is. Nathan was met zijn hoofd op de schoot van Sophie gaan liggen en genoot rustig van het landschap. Toen hij de woorden van de indiaan hoorde, veerde hij op. Hij en Melvin keken elkaar aan maar er werd geen woord meer uitgewisseld. Iets later meerde de indiaan aan. Melvin vroeg hem of hij een man kende die Thiago heette. De indiaan antwoordde, terwijl hij hen rustig hielp uit te stappen, dat ze bij Thiago waren aangekomen. Sophie stelde voor om met de indiaan af te spreken wanneer hij hen kon ophalen. Toen Melvin dat met de indiaan wilde overleggen, antwoordde hij dat ze nu bij Thiago waren en zich dus geen zorgen moesten maken waarna hij weer de rivier opvoer. Ze waren nog maar net aan het wandelen toen uit het niets een oude indiaan verscheen die hen tegemoet kwam. Hij had een donkere huid en liep met ontbloot bovenlijf. Zijn lange zwarte haren droeg hij in een staart. Ondanks zijn leeftijd zag hij er nog zeer fit uit. ─ Dag Melvin, leuk dat je vrienden hebt meegenomen. Melvin keek op. Hij herkende Thiago, maar verbaasde zich dat Thiago hem hier kwam ophalen. Het leek alsof de oude man wist dat Melvin hem vandaag zou komen bezoeken. ─ Dag Thiago, reageerde Melvin… en ik dacht nog wel dat ik je zou verrassen. ─ Een oude krijger als ik verras je niet snel, lachte Thiago. Melvin stelde Thiago voor aan Nathan en Sophie. Thiago groette eerst Sophie. Toen Thiago de hand van Nathan schudde, bleef hij die een lange tijd vasthouden terwijl hij hem aankeek zonder iets te zeggen. Enkele momenten later liet hij Nathan‟s hand los en sprak dan iedereen aan. ─ Ik ben vereerd met jullie komst en heet jullie welkom. Meteen daarna draaide Thiago zich om en gaf een teken hem te volgen. Ze wandelden door een tropisch bos met wilde orchideeën. De gedachte die zowel Melvin, Nathan als Sophie bezighield was hoe het kwam dat Thiago net nu daar stond. Thiago had gezegd dat 265

hij hen verwachtte maar hoe kon dat? Melvin had hem niet op de hoogte gebracht van hun komst, hij beschikte niet eens over zijn gegevens. Melvin hoorde dat Nathan en Sophie het daarover hadden en gebaarde dat hij het zelf ook niet begreep. Ze besloten om er nu niet verder op in te gaan. Nathan zei alleen dat hij benieuwd was welke betekenis deze trip nog zou krijgen. Na een flinke wandeling kwamen ze bij een klein kamp dat aangelegd was aan de ingang van een diepe grot. Daar werd de groep verwelkomd door enkele vrouwen en kinderen. ─ Hier woon ik, zei Thiago, samen met onze kleine gemeenschap. Ik ben de oudste man, de andere mannen zijn nu aan het werk. Ze werken als gids en begeleiden bezoekers in het gebied. Ze zullen niet lang meer wegblijven. Het was ondertussen al laat geworden en de zon stond al laag. Nathan kon zien dat enkele vrouwen het avondeten voorbereidden. Het zag ernaar uit dat ze de nacht hier zouden doorbrengen. Thiago vertelde dat hij morgen meer informatie zou geven over de magische bron alvorens ze er heen zouden gaan. Ondertussen was Melvin zich gaan verfrissen en werd Sophie opgenomen in de vrouwengroep. Het feit dat ze de taal niet kende, verhinderde haar niet om met de Indiaanse vrouwen te communiceren. Sophie kon zich moeiteloos aanpassen. Thiago sprokkelde hout bijeen om een vuur aan te maken. Nathan hielp hem. De scène deed hem denken aan de dag dat hij in Guatemala samen met de wijze indiaan en de Indiaanse vrouw naar de top van de Tajumulco was gewandeld en daar ook een vuur had aangemaakt. Al zou deze keer het vuur alleen dienen om het kamp te verlichten wanneer de nacht zou vallen. Toen het hout eenmaal bijeen gesprokkeld was, kreeg Melvin de eer om het aan te steken. De jongere mannen waren ondertussen ook al aangekomen en namen plaats rond het vuur. Ze maakten kennis met hun bezoekers waarna een vegetarische maaltijd gegeten werd. Na de maaltijd schoof iedereen dichter bij elkaar om van gedachten te wisselen. ─ Ik heb al verschillende grote steden bezocht maar geen enkele kon me bekoren, begon Thiago. Sterker nog, ik begrijp niet waarom zoveel mensen ervoor kiezen om te leven op plaatsen waar zoveel vervuiling, armoede en geweld is. ─ Veel van hen trachten er slechts te overleven, antwoordde Nathan. ─ Welk doel streven deze mensen dan wel na? 266

─ Ze hebben geen groot doel of idealen en leven vaak teruggetrokken in zichzelf, vervolgde Nathan. ─ Ze zijn in verwarring, zei Melvin. Ze streven naar materiële welstand, iets wat hen als noodzakelijk werd aangeleerd. Sophie richtte zich tot Thiago. ─ Als u de wereld waarin deze mensen leven zou kunnen veranderen, wat zou u dan doen? Thiago dacht even na. ─ Ik stel me die wereld voor als een geestelijke woestijn. Ik zou de mensen de kracht van de natuur opnieuw laten ervaren zodat ze eraan herinnerd worden dat ze er zelf deel van uitmaken. Zo kunnen ze stilstaan bij de drie existentiële wijsheden. Melvin vertaalde alle woorden voor Nathan en Sophie, die moeite hadden om Thiago te verstaan. ─ Welke drie existentiële wijsheden zijn dat? vroeg Sophie. ─ Dat zijn de wijsheden die ons doen inzien waarom we op aarde zijn en wat ons doel hier is. Thiago nam rustig de tijd voor hij ging spreken. ─ De eerste wijsheid is inzien uit welke natuurlijke omgeving wij vandaan komen. Uit welke twee ouders we geboren zijn en in welke gemeenschap we zijn opgegroeid. Om onze mogelijkheden en beperkingen te begrijpen en om van daaruit door te groeien, is het belangrijk om na te gaan welke genen en waarden we hebben overgenomen. Op dat moment kwam een prachtige gekleurde vlinder op Thiago‟s schouder zitten. Ongestoord ging Thiago verder. ─ De tweede wijsheid is beseffen dat we over unieke vermogens beschikken. Ook hier helpt de natuur ons eraan te herinneren dat we de meest recente schakel vormen in de keten van de evolutie en dat we het prachtige vermogen bezitten om dingen als fantasie, creativiteit en liefde te ervaren. Dit gezegd hebbende, stond Thiago op en kwam terug met een mandje mango‟s. Iedereen ging ervan uit dat Thiago de mango‟s zou gebruiken om de derde wijsheid te illustreren. Hij zette de mand in het midden, nam er eentje, sneed hem open en at hem op. Terwijl hij genoot van zijn mango keek hij dromerig in de verte. Melvin, Nathan en Sophie keken elkaar verbaasd aan. Een hele tijd ging voorbij zonder dat iemand iets zei. Totdat Melvin aan Thiago vroeg of er geen derde wijsheid volgde. Thiago keek hem aan en sneed opnieuw een stukje mango af. Toen hij dit opgegeten had, gaf hij het antwoord. 267

─ De derde wijsheid kunnen jullie wel raden. Namelijk het feit dat we op een dag niet meer op deze aarde zullen zijn. Dit gezegd hebbende, keek hij alweer dromerig in de verte. Zowel Nathan als Sophie en Melvin waren onder de indruk van Thiago. Zowel van zijn vermogen om te onderwijzen als van zijn wijsheid. ─ We willen je bedanken, zei Melvin, om samen met ons te delen wat de natuur jou heeft geleerd. ─ Ook wij zijn van mening dat veel mensen het contact met de natuur verloren zijn, voegde Nathan eraan toe. ─ Velen zijn zelfs het contact met hun medemens kwijtgeraakt, besloot Sophie. ─ Wat niet gebruikt wordt, kwijnt weg, zei Thiago. Wanneer je de kracht van de natuur niet meer kan ervaren, verlies je het gevoel van verbondenheid met de aarde, de plantenwereld, het dierenrijk en uiteindelijk ook met je medemens. ─ De vraag is of iedereen nog wel in staat is om de natuur te begrijpen, vroeg Melvin hardop. ─ Op dit moment zijn velen niet meer in staat om zelfs maar hun eigen gevoelens te begrijpen, antwoordde Thiago. Toch is het enkel en alleen via onze gevoelens dat we begrip kunnen hebben voor de oneindigheid van de natuur. Nathan was onder de indruk van wat Thiago allemaal had geleerd zonder scholing. Hij wist van Melvin dat Thiago nooit onderwijs had gevolgd of zelfs een boek had gelezen. Toch bezat hij een graad van kennis die ver boven het gemiddelde lag. Thiago stelde nu voor om vroeg te gaan slapen zodat ze morgen fris aan hun tocht konden beginnen. De slaapplaatsen van de gasten waren ondertussen al klaargemaakt. De volgende ochtend werden de gasten wakker door de geur van warme beignets, een geur die Nathan herinnerde aan zijn verblijf bij Adnan in Marokko. Na het ontbijt vertrokken Thiago, Nathan, Sophie en Melvin naar de magische bron. Onderweg wilde Melvin nog even iets kwijt over het gesprek dat ze de vorige dag hadden gehad. Nathan luisterde mee zonder tussenbeide te komen. ─ Thiago, ik heb nog nagedacht over ons gesprek van gisteren. Ik heb daarna zelfs alles genoteerd want ik wil het gebruiken in mijn volgende lezingen. ─ Dat is ook de reden van je verblijf hier, reageerde Thiago. Dat je de mensen leert om meer aandacht te hebben voor de natuur.

268

─ Ik wil inderdaad de wonderen van de natuur aankaarten. Het kan sommigen helpen om mijn woorden beter te plaatsen binnen het geheel. Thiago knikte en zei niets meer. Iets later hield Thiago halt bij een open plek. Het was zeer waarschijnlijk een plek die vaker gebruikt werd om uit te rusten of om besprekingen te houden. Dat kon je afleiden uit de boomstammen die in een kring waren neergezet. Thiago ging zitten en wachtte tot iedereen zijn voorbeeld volgde. Toen het zover was, deelde hij zijn drinkwater uit. Het was duidelijk dat hij deze plek had gekozen om over de magische bron te spreken. Na elke zin wachtte Thiago even om Melvin de tijd te geven om zijn woorden te vertalen. ─ Jullie zijn vandaag alle drie niet zomaar naar hier gekomen maar om een belangrijke les te leren. Een les die een groot licht zal spreiden over jullie levensbestemming. Na een korte pauze ging Thiago verder. ─ Ook het feit dat jullie elkaar in dit leven hebben ontmoet is geen toeval, zoals niets toevallig gebeurt. Melvin en natuurlijk jij Sophie, zijn van vitaal belang om de grote opdracht te laten volbrengen. Melvin beperkte zich tot het vertalen van Thiago‟s woorden en stelde verder geen vragen. Ook Nathan en Sophie deden dat niet. Al waren ze alle drie bijzonder benieuwd naar wat deze grote opdracht volgens Thiago inhield. ─ De mensen zullen opnieuw deelgenoot worden van het licht dat aan de bron is van al het leven! De toon van Thiago werd nu strenger. ─ Daarvoor zullen de mensen worden geconfronteerd met de kracht van de natuur. Wat eerst op een grote chaos zal lijken zal ons gaandeweg bewuster maken van de orde die binnen het universum heerst en van de unieke rol die daarin voor elk van ons is weggelegd! Thiago dronk even van zijn water en sprak dan op dezelfde toon verder. ─ Om ons met haar kracht te confronteren, heeft de natuur iemand gezonden. Iemand die als geen ander in staat is om de mensheid te begrijpen en te weten hoe hij deze opdracht moet realiseren. Toen Melvin deze woorden vertaalde werd het voor iedereen duidelijk dat de persoon waar Thiago over sprak niemand anders was dan Nathan. 269

─ Ben je zeker van je voorspelling? vroeg Melvin. Nu sprak Thiago weer op een rustige toon. ─ Zijn komst werd sinds lange tijd al aangekondigd. Sophie nam nu het woord. Ook voor haar was er geen enkele twijfel dat Thiago het over Nathan had. Melvin vertaalde haar vraag. ─ Maar hoe kun je er zo zeker van zijn dat hij het is? ─ Ik kan de verschillende gradaties van bewustzijn herkennen. Thiago hield even op met spreken en vervolgde dan: ─ Ik heb nooit iemand ontmoet met een dergelijk diepe heimwee naar het hogere als Nathan. Nu de naam van Nathan gevallen was, viel er een stilte tot Nathan zelf het woord nam. ─ Wat zijn de belangrijke lessen die we vandaag zullen leren bij de magische bron? Thiago nam alweer even tijd om na te denken alvorens te antwoorden. ─ Hoe groot ons denkvermogen ook is, vroeg of laat stuit onze geest op grenzen die hem zelf beperken. Het is een beperking die enkel doorbroken kan worden wanneer we inzien dat de aard van ons wezen niet in onszelf ligt. ─ Niet in onszelf, maar waar dan wel? vroeg Melvin. ─ In de aanwezigheid van ons hogere, antwoordde Thiago. ─ Wat bedoel je met ons hogere? vroeg Melvin. ─ Ik denk dat ik weet waar Thiago het over heeft, zei Nathan. Hij heeft het over ons ware zelf, over dat wat er was voordat we hier werden geboren en wat er zal zijn na onze dood op aarde… Hij heeft het over onze gevoeligheid. Melvin vertaalde wat Nathan net had gezegd voor Thiago en vroeg hem of hij het bij het juiste einde had. Thiago keek Nathan aan en knikte bevestigend. ─ Onze geest ziet nauw maar onze gevoeligheid ziet ruim, zei Thiago. ─ Hoe kunnen we in contact treden met onze gevoeligheid? vroeg Sophie. ─ Door steeds beter te leren mediteren over onze diepzinnigste vragen, antwoordde Thiago. Thiago stond nu op en gaf aan dat wat er diende gezegd te worden, gezegd was geweest. Ze vervolgden nu hun weg naar de magische bron. Iedereen wandelde zonder een woord te zeggen. Thiago had hen genoeg stof tot nadenken gegeven. Na een tijd kwamen ze aan 270

de top van een heuvel. Daar wandelden ze door een grotopening naar binnen. Binnen was het donker maar Thiago had zaklantaarns meegebracht en deelde ze uit. Voorzichtig wandelden ze door de smalle gangen van de grot tot ze uiteindelijk in een grote ruimte terechtkwamen. Deze ruimte was bovenaan helemaal open waardoor het zonlicht naar binnen kon stralen. Thiago gebaarde om de zaklantaarns weg te bergen. Sophie hield zich aan Nathan vast om te kijken hoe diep de grot wel was. Toen ze zover was dat ze tot aan beneden kon zien, spoorde ze Nathan en Melvin aan om ook te kijken. Beneden lag er een prachtig blauw meer. Dit was de magische bron. Thiago begon aan een flinke afdaling naar de bron, gevolgd door zijn gasten. Het leek alsof ze zich tot midden in een berg begaven. Hoe meer ze over de smalle paden afdaalden, hoe meer ze door de pracht van het meer werden aangegrepen. Eenmaal beneden aangekomen, konden ze zien hoe helder het water was. Ze trachtten te zien hoe diep het wel was, maar hoe helder het water ook bleek te zijn, de bodem konden ze niet zien. Thiago nam plaats op een platte rots en nodigde zijn gasten om bij hem plaats te nemen. Sophie was bijzonder enthousiast. ─ Je kunt zo aanvoelen dat deze bron zeer bijzonder is, zei ze. ─ Wat zijn haar magische krachten? vroeg Melvin. ─ Het water van deze bron zuivert ons van de onwaarheden die we als waarheden beschouwen, antwoordde Thiago. Hoe dieper men kan duiken, hoe meer aangeleerde onwaarheden verdwijnen. ─ Als dat kan moet het wel magie zijn, reageerde Sophie. Werkt het bij iedereen? ─ Mits drie voorwaarden, liet Thiago weten. De eerste is dat we werkelijk op zoek moeten zijn naar de waarheid. De tweede is dat we alvorens te duiken niet meer lucht tot ons nemen dan wat we met onze longen kunnen vullen. ─ Waarom is dat? vroeg Melvin. ─ Gedachten circuleren door de lucht, antwoordde Thiago, zowel de goede als de slechte, zowel de ware als de onware. ─ Wat is de derde voorwaarde? vroeg Sophie. ─ Alvorens te duiken moet je je hoofd volledig leegmaken, zei Thiago, zodat geen enkele gedachte ons kan beïnvloeden. Sophie kon niet meer wachten en maakte zich als eerste klaar om te duiken. Ze wandelde naar de rand en maakte haar hoofd leeg. Toen het zover was ademde ze zoveel lucht in als ze kon om zo diep mogelijk te kunnen gaan en dook dan in het water. Na een tweetal minuten kwam ze weer naar boven. Nathan hielp haar 271

overeind. Ze ging zitten en keek naar Nathan zonder een woord te zeggen. Hij nam haar in zijn armen en fluisterde haar toe hoe ontzettend veel hij van haar hield. Thiago glimlachte en gaf nu een teken aan Melvin dat het zijn beurt was. In zijn korte broek wandelde Melvin naar de rand. Hij volgde het voorbeeld van Sophie en sprong in het water. Na ongeveer dezelfde tijd als Sophie kwam hij weer naar boven. Ook hij werd door Nathan overeind geholpen. Melvin was duidelijk onder de indruk en zei geen woord. Hij staarde eerst naar Sophie die naar hem knikte alsof ze wist waaraan hij dacht. Daarna bleef zijn blik gericht op Nathan. Het was nu de beurt aan Nathan. Hij was er zich van bewust dat dit een zeer ingrijpende belevenis zou zijn. Dat wist hij al vanaf het moment dat Thiago zijn hand had vastgehouden en hem lang was blijven aankijken. Nathan stond op en liep met alleen een korte broek aan tot aan de rand van het water. Nathan wist dat het geheim van zijn gave vandaag zou worden prijsgegeven. Alvorens te springen vroeg hij, dat wat er ook zou gebeuren er niemand iets mocht ondernemen. Hij vroeg om rustig te blijven en vertrouwen te hebben in de goede afloop. Toen ze alle drie bevestigend hadden geantwoord, vulde hij zijn longen. Een volmaakte stilte volgde. Er was werkelijk geen enkel geluid te horen. Nu dook Nathan ook in het water. De minuten gingen voorbij. Melvin was de eerste die zich ongerust maakte. Hij liep naar de rand maar hoe diep hij ook in het heldere water keek, Nathan was nergens te bekennen. Sophie wist wel dat Nathan lang onder water kon blijven. Ook al had hij haar nog nooit over zijn geheim gesproken, ze had al meerdere malen opgemerkt hoe lang hij soms onder water bleef zwemmen. Maar enkele minuten later kreeg Sophie het ook moeilijk. Ze stond op en nam plaats naast Melvin die alle moeite deed om zijn ongerustheid niet te laten merken. Toen ze hun bezorgdheid niet meer konden verbergen, richtten ze zich tot Thiago. ─ Hij blijft wel heel lang onder water, zei Melvin. Thiago zat nog steeds op dezelfde plaats en antwoordde rustig: ─ Vertrouw die jongen, zei Thiago, hij weet goed wat hij doet. Melvin nam Sophie bij haar schouders en maande haar weer te gaan zitten. ─ Vergeet niet wat Nathan ons vroeg voor hij sprong, zei hij tegen haar. Laten we nu sterk zijn en zijn raad opvolgen. Sophie wist dat Melvin gelijk had, maar kon haar bezorgdheid niet kwijtraken. Ze raapte al haar moed bij elkaar en trachtte zo goed 272

mogelijk vertrouwen te winnen en in een goede afloop te geloven. Het lukte haar even tot ze geen geduld meer had en opstond. Ze liep naar de rand van het water, keek paniekerig in de diepe bron en riep dan luidruchtig: ─ Ik zie hem nog steeds niet, dit kan toch niet! Nu werd het ook Melvin teveel. Hij kwam angstig naast haar staan maar ook hij zag niets. Ze keken allebei hulpeloos naar Thiago die rustig reageerde. ─ Zoals ik daarstraks zei, hoe groot ons denkvermogen ook kan zijn, vroeg of laat stuit onze geest op zijn grenzen. Op zulke momenten komt het alleen op vertrouwen aan. Laat dit een grote les voor jullie zijn. Sophie vroeg Melvin om Thiago‟s woorden te vertalen. Terwijl hij dat deed, keek Sophie hoe rustig Thiago bleef en zelfs glimlachte. ─ Vraag hem hoe hij zo rustig kan blijven, vroeg ze dan aan Melvin. ─ Dit maakt deel uit van Nathan‟s voorbereiding op de grote opdracht, zei Thiago. Ook jullie worden vandaag voorbereid. Ga allebei zitten, kom in contact met je gevoeligheid en je angstgevoelens zullen plaatsmaken voor rust en vertrouwen. Hoe irrationeel het ook was, Sophie en Melvin deden wat Thiago vroeg. Ze gingen weer zitten en probeerden zijn raad op te volgen. De minuten leken steeds langer te duren maar toch slaagden zowel Sophie als Melvin erin de kalmte terug te winnen. Opeens sprak Thiago. ─ Jullie mogen trots zijn op wat jullie vandaag hebben gepresteerd. Nu mag Nathan stilaan weer naar boven komen anders begin ik me ook zorgen te maken. Thiago stond op en liep tot aan de rand van de bron. Melvin en Sophie hielden elkaar vast en gingen naast Thiago staan. ─ Ik denk dat ik hem zie, zei Thiago opeens. ─ Waar? vroeg Sophie. Ik zie niets. ─ Wacht even, zei Melvin, ik denk dat ik hem ook zie. ─ Ja, zei Sophie opgelucht. Nu zie ik hem ook, wat komt hij snel naar boven. De blijdschap keerde terug. Enkele ogenblikken later kwam Nathan boven water. Hij zag er uitgeput uit en hield zich vast aan de rand van de bron. Melvin en Thiago wilden hem helpen uit het water te komen maar hij gaf een teken om hem nog even naar lucht te laten happen. Het was duidelijk dat Nathan werkelijk tot het 273

uiterste was gegaan. Thiago ging nu voor hem staan en sprak hem aan met eenvoudige woorden. ─ Ben je gekomen tot waar ik denk dat je gekomen bent? ─ Ja Thiago, zei Nathan… ik heb de bodem geraakt! Melvin vertaalde het gesprek voor Sophie, die met een grote handdoek zat te wachten. Nathan kwam nu uit het water en kuste Sophie. Hij verontschuldigde zich bij haar en Melvin voor wat ze hadden moeten doorstaan. ─ Je hoeft je niet te verontschuldigen, zei Melvin. Integendeel, dit was een van de meest leerrijke ervaringen uit ons leven. Thiago nam nu Nathan in zijn armen. ─ Ik ben blij dat ik mijn bijdrage kon leveren. ─ Dit was nog maar het begin van je bijdrage Thiago, reageerde Nathan. Voor hetgeen wat ons te wachten staat, zal ook jouw hulp van groot nut zijn! Na deze mysterieuze aankondiging, keerden ze terug naar het kamp. Daar aangekomen, aten ze een vegetarische maaltijd. Bij hun afscheid kon Melvin het niet nalaten de volgende vraag te stellen aan Thiago. ─ Denk je dat we elkaar nog zullen ontmoeten? Thiago omhelsde Melvin. ─ Deze keer is het Nathan die ons het antwoord zal geven. Maar ik heb zo het idee dat hij een gemeenschappelijke opdracht zal hebben voor ons allen. Nathan zei hier niets op. Nu kwam Sophie voor Thiago staan. Ze volgde het voorbeeld van Melvin, omhelsde Thiago en stapte in de gaiola die hen terug zou brengen. Als laatste kwam Nathan om afscheid te nemen. Toen ze elkaar omhelsden, had Thiago nog een laatste mededeling voor hem. ─ Hoe omvangrijk je missie ook is, twijfel nooit aan het welslagen ervan. ─ De enige twijfel die ik heb is of de mensen wel bereid zullen zijn om naar mij te luisteren. ─ Onderschat nooit de kracht die je gestuurd heeft, antwoordde Thiago hierop. Vergeet niet dat ieder mens zich ervan bewust is dat hij nooit in zijn eentje over de ultieme kennis kan beschikken. Hoe hard en hoe lang hij ook leert, diep vanbinnen weet hij dat hij de inbreng van het hogere nodig zal hebben. Nathan verstond niet volledig wat Thiago zei maar onthield zijn woorden. Eenmaal op de boot vroeg hij aan Melvin om Thiago‟s 274

woorden te vertalen. Toen Thiago‟s aanmoediging duidelijk werd, riep Nathan iets naar Thiago terwijl de boot langzaam vertrok. ─ Nu nog iedereen daaraan herinneren! Tijdens de terugreis was iedereen stil. Nathan, Sophie en Melvin namen de tijd om zich te bezinnen over wat ze hadden meegemaakt. De dagen die daarop volgden, leerden Nathan en Sophie nog beter de stad Salvador kennen en bespraken ze de verdere planning van hun reis. Sophie sprak over Uiara, de Braziliaanse schrijfster die ze in Frankrijk had leren kennen en waar ze goed bevriend mee was geraakt. Ze zei dat Uiara een jaar geleden een groot landhuis geërfd had en daardoor naar haar geboorteland was teruggekeerd. Uiara was opgegroeid in Belo Horizonte. Maar het landhuis dat ze had geërfd, lag in Curitiba in de staat Paraná. Daar woonde ze nu samen met haar vriend en haar moeder die ze had laten overkomen. Sophie zei dat, toen Uiara vernomen had dat ze naar Brazilië zou reizen, ze erop had aangedrongen om samen met Nathan naar Curitiba te komen en een tijdje bij haar te logeren. Sophie herhaalde meerdere malen hoe speciaal Uiara was, waardoor Nathan inzag hoe graag Sophie haar wilde bezoeken. Ze besloten om de volgende week naar Curitiba te gaan en brachten Melvin hiervan op de hoogte. De dag voor hun vertrek uit Salvador zaten ze samen met Melvin op het dakterras van zijn woning. Sophie stelde voor om koele Caipirinhas in de keuken te gaan klaarmaken. Nathan en Melvin bleven boven en keken in de verte over de daken van Salvador naar de mooie baai. Nathan nam rustig afscheid van de stad waar hij zo graag had vertoefd. Beide mannen spraken over de toekomst, hun plannen en het feit dat hun wegen hier zouden scheiden. Voor Melvin was het duidelijk dat hij aan deze plaats verknocht was. Hij was ervan overtuigd dat het zijn plaats was en dat hier zijn missie lag. Hij vertelde dat Brazilië een prachtig land was dat over alles beschikte om zijn volk gelukkig te maken. Maar dat het verscheurd werd door het grote verschil tussen armoede en rijkdom. Terwijl Nathan naar hem luisterde, kwam Sophie naar boven met drie grote Caipirinhas. Ze zette de glazen op tafel en iedereen nam plaats in de rieten zetels. ─ Het is de eerste maal dat ik ze zelf maak, zei ze, ik hoop dat ze zullen smaken. Melvin proefde als eerste en liet Sophie weten dat ze heel lekker waren. Nathan deelde zijn mening. Sophie vroeg waarover hun gesprek ging. 275

─ We hadden het erover dat Melvin zijn plek op aarde had gevonden, zei Nathan. ─ Hoe komt het dat je naar Brazilië bent gekomen? vroeg Sophie. ─ Het is een land dat altijd een aantrekkingskracht op mij heeft uitgeoefend. En vanaf mijn eerste bezoek aan Brazilië wist ik dat ik hier grootse dingen kon realiseren. ─ Vertel verder, vroeg Sophie. Melvin vervolgde ernstig en onthulde het ware doel dat hij voor ogen had. ─ De mensen hier hebben een aangeboren optimistisch gevoel over hun toekomst. Maar… ─ Is dat dan verkeerd? vroeg Sophie. ─ Nee, integendeel. Voor velen is het zelfs van essentieel belang om de hardheid van hun leven te overwinnen. Maar ik ben van mening dat in het evolutieproces van de mensheid, hoop op zich een onvolmaakte kracht is! ─ Kan je dat nader verklaren? vroeg Sophie terwijl Nathan ook aandachtig meeluisterde. ─ Als mensen alleen maar van hoop leven, komen ze in een situatie terecht waarin ze steeds wachten op meer en beter. Dat is een toestand die op termijn niet bevredigend kan zijn. ─ Welk beter alternatief zou je hen willen bieden? vroeg Nathan. ─ Wel, in dat opzicht zijn de dagen die we samen hebben doorgebracht uiterst leerzaam geweest. Ik weet nu hoe de schoonheid in ontelbare vormen en op alle mogelijke plaatsen te vinden is. Wat ik wil, is dat al mijn toehoorders en lezers nog beter de schoonheid van alle dagen leren ervaren. ─ Kan je niet hopen op een beter leven en de schoonheid van alle dagen ervaren? vroeg Sophie. ─ Als je de schoonheid in het leven ervaart, weet je dat je niets meer hoeft te verwachten om gelukkig te zijn, antwoordde Melvin. Er viel een korte stilte waarna Nathan zijn hand op Melvin‟s schouder legde. ─ Wanneer je reis door het land van de eeuwige hoop voorbij zal zijn, zei Nathan, zal men het moeten omdopen tot het land van de eeuwige schoonheid! ─ En wat zijn jullie plannen na Brazilië? vroeg Melvin aan Nathan en Sophie. ─ Na Curitiba wordt Sophie terug in Frankrijk verwacht, zei Nathan. Voor mezelf weet ik het niet maar ik hou je zeker op de hoogte. 276

De volgende dag vergezelde Melvin zijn gasten naar de luchthaven waar ze afscheid namen. Eerst kuste hij Sophie en vertrouwde haar de volgende woorden toe: ─ Sophie, weet dat jij, door je persoon en door je prachtige werken, voor iedereen een bewijs bent van hoe wonderlijk de wereld is. Sophie bedankte Melvin voor deze mooie en oprechte woorden. Ze wenste hem veel moed en veel geluk met het uitvoeren van zijn opdracht. Daarna ging Melvin naar Nathan en omhelsde hem. ─ Nathan, zorg ervoor dat je woorden zich wijd verspreiden over heel de wereld zodat mensen inzien dat ze niet van de rede alleen kunnen leven en dat ze van hun illusies worden verlost. ─ Jij zult me daarvoor nog van grote dienst zijn, zei Nathan. ─ Hoezo? vroeg Melvin. ─ Door je eigen opdracht verder af te werken. Na hun afscheid liepen Nathan en Sophie naar het vliegtuig. Het werd een korte vlucht en ze bespraken hun avonturen van de laatste dagen. ─ Wat is het belangrijkste dat jij hier leerde? vroeg Sophie. ─ Ik heb hier veel belangrijke dingen geleerd maar het belangrijkste was bij de magische bron. Daar werd ik me bewust van subtiele energieën die mij meer dan ooit deden beseffen dat elk van ons zijn leven zelf kan bepalen door de kansen die hem worden aangeboden te benutten. ─ Subtiele energieën? ─ Dat is de beste verwoording die ik me kan bedenken. En wat was voor jou de belangrijkste les? ─ Nadat je weer boven water kwam, werd ik me er nog meer van bewust hoe blij we moeten zijn met alles wat zich aan ons aandient. Dat we alles in ons leven als een geschenk moeten beschouwen, om te beginnen ons leven zelf. Nathan keek vol liefde en bewondering naar Sophie. Het deed hem veel deugd dat ze in alle openhartigheid elkaars diepste gevoelens konden delen. Op dat moment besefte Nathan nog meer dan ooit hoe gelukkig ze samen waren. Nathan was er diep van overtuigd dat hij nooit dezelfde intimiteit zou kunnen hebben met een andere persoon. Hij nam Sophie in zijn armen en ze vielen samen in slaap.

277

Boodschap

Toen het vliegtuig in Curitiba aankwam werden Nathan en Sophie zachtjes gewekt door een hostess. De landing vond plaats op het tijdstip dat Sophie aan Uiara had doorgegeven. Toen ze de aankomsthal binnenliepen, werden ze enthousiast onthaald door Uiara. Ze liep naar Sophie en omhelsde haar stevig. Vervolgens omhelsde ze Nathan met evenveel vuur. Toen ze besefte dat ze misschien te innig was geweest, liet ze hem los. Ze wist niet of Nathan haar geestdrift wat overdreven zou vinden en haastte zich om hem in vloeiend Frans te zeggen dat ze al zoveel over hem had gehoord, dat het wel leek alsof ze hem al lang kende. Sophie stelde haar meteen gerust door te zeggen dat ze Nathan al had ingelicht over haar uitbundig karakter. Daarop vroeg Uiara wat ze nog meer over haar had verteld. Sophie antwoordde dat ze natuurlijk ook vermeld had dat zij een bijzonder mooi halfbloedje was. Uiara was zeer opgetogen over het bezoek van Sophie en Nathan. Ze liet hen weten dat ze konden blijven logeren zolang ze wilden en benadrukte dat ze dat oprecht meende. Ondertussen liepen ze naar de parkeerplaats waar Amão, de vriend van Uiara, hen in zijn auto opwachtte. Uiara stelde Amão voor aan Nathan en Sophie. Amão was afkomstig uit Rio de Janeiro maar hij had Uiara in Frankrijk leren kennen toen hij daar ook verbleef. Vanaf de luchthaven van Curitiba reed Amão in oostelijke richting, naar het stadje Morretes. Uiara vertelde dat ze daar in een groot landhuis woonden dat ze van haar vader had geërfd. Ze vertelde dat ze weinig wist over haar vader behalve dat hij van Europese afkomst was en dat hij, enkele jaren na haar geboorte, haar en haar moeder had verlaten. Hij was weggegaan uit Belo Horizonte en was teruggekeerd naar de staat Santa Catarina in het zuiden van het land. Daar woonde zijn hele familie. De moeder van Uiara stond er dus alleen voor om voor haar te zorgen. Gelukkig was de solidariteit in de wijk waar ze woonde erg groot geweest. Uiara had trouwens nog heel veel vrienden in Belo Horizonte. Uiara moest al op jonge leeftijd gaan werken, maar juist omdat ze niet meer naar school kon gaan, besteedde ze het grootste deel van haar vrije tijd aan het lezen van boeken. Zo had ze haar schrijftalent ontwikkeld. Ze vertelde verder dat ze niet verwacht had ooit nog iets van haar vader te horen 278

totdat ze vorig jaar een brief ontving waarin stond dat hij in Florianopolis was overleden en dat hij haar een landhuis naliet in een stadje niet ver van Curitiba. Op zich was dat zeer opmerkelijk omdat haar vader hertrouwd was en drie andere kinderen had gekregen. Uiara was toen vanuit Frankrijk naar Brazilië overgevlogen met het idee om de woning te verkopen. Maar toen ze eenmaal de woning had gezien, wist ze dat ze hier nooit meer zou weggaan. Vreemd genoeg hoorde Uiara achteraf van de notaris dat haar vader voorspeld had dat het zo zou verlopen. Hij had tegen de notaris gezegd dat zijn dochter zou voorstellen om het landhuis te verkopen maar hij had daaraan toegevoegd dat als ze eenmaal de woning zou binnentreden, zij die nooit meer zou willen verlaten. Sophie vroeg of de tweede vrouw van haar vader, of hun kinderen, geen probleem maakten van het feit dat Uiara het landhuis had geërfd. Uiara vertelde precies wat de notaris haar had verteld. In het testament stond dat de tweede vrouw van haar vader samen met hun kinderen een andere woning erfden, namelijk de woning waarin ze in Florianopolis woonden. De notaris zei verder dat noch zijn tweede vrouw, noch zijn kinderen iets van het bestaan van een andere woning afwisten. Hij voegde er ook aan toe dat ze niet eens wisten dat hij eerder getrouwd was geweest. Sophie omhelsde Uiara. Ook Nathan had aandachtig naar haar verhaal geluisterd. Er viel een korte stilte. Om een ontspannen sfeer te krijgen, zette Amão muziek op. Nathan en Sophie genoten van het prachtige berglandschap. Deze streek verschilde duidelijk van de Noordoostelijke Staten. Ook de temperatuur was hier beduidend lager. Toen ze bij de woning aankwamen, zagen Nathan en Sophie dat het inderdaad een prachtig landhuis was. Het was gelegen op een privédomein omgeven door grote pijnbomen. Op de inrit stond Charmene, de moeder van Uiara, hen op te wachten. Ze nodigde Nathan en Sophie uit om plaats te nemen onder de schaduwrijke bomen en liet Amão en Uiara de koffers wegbrengen. Charmene had al drankjes klaargezet en bestookte Nathan en Sophie met vragen. Ze was erg benieuwd naar hun bevindingen over Brazilië. Sophie, die weinig Portugees begreep, liet Nathan antwoorden. Nathan vertelde dat ze in Salvador hadden gelogeerd en dat ze ook veel andere wondermooie plaatsen hadden bezocht in de Noordoostelijke Staten. Daarop liet Charmene hen met enige trots weten dat zij ooit ook in Salvador was geweest. Ze waren het er allemaal over eens dat het een ontzettend aangename stad was. 279

Charmene wilde nog weten of ze al ooit in Afrika waren geweest. Toen Nathan bevestigend antwoordde, vroeg ze of Salvador inderdaad de meest Afrikaanse stad buiten Afrika was. Ze keek duidelijk tevreden toen Nathan haar antwoordde dat van alle plaatsen die hij had bezocht Salvador veruit het meest deze titel verdiende. Op dat moment kwam Uiara aan en hoorde dat ze het over Salvador hadden. Ze vermoedde dat haar moeder verteld moest hebben dat ze er ooit het carnaval had bijgewoond en dat het een van de mooiste herinneringen uit haar leven was. Uiara liet haar moeder weten dat een van haar vriendinnen op bezoek was gekomen en in de hal stond te wachten. Charmene stond op, wenste haar gasten een prettig verblijf en ging naar haar vriendin toe. ─ Je hebt een leuke moeder, zei Sophie tegen Uiara. ─ Ondanks het feit dat ze geen gemakkelijk leven heeft gehad, heb ik juist van haar geleerd, om steeds het goede en het positieve van het leven te herkennen. ─ Dat straal je ook uit Uiara, zei Nathan. Uiara keek Nathan aan en daarna Sophie. Deze woorden maakten haar duidelijk blij. De volgende dagen lieten Uiara en Amão hen de mooiste plaatsen zien in de omgeving. Ze maakten een leuke wandeling door het pittoreske stadje Morretes, waar ze ook een bezoek brachten aan een kunstenaar die stenen creaties vervaardigde. Op een andere dag werd er een uitstapje gemaakt naar het dichtstbijzijnde strand. Het lag in Paranagua. Iedereen amuseerde zich op de golven van de zee. Deze mooie dag werd afgesloten met een gezellige barbecue. Een paar dagen later maakten ze met de trein een spectaculaire rit langs diepe afgronden en mooie watervallen. Amão liet weten dat als Nathan en Sophie werkelijk indrukwekkende watervallen wilden zien ze zeker de watervallen van Iguaçu niet mochten missen. Hij vertelde ook dat een vriend van hem er samen met zijn echtgenote een kleine herberg uitbaatte. Uiara stelde voor om er een weekend heen te gaan. Nathan en Sophie hadden er wel oren naar. Amão nam diezelfde dag nog contact op met Eder, zijn vriend uit Iguaçu en reserveerde twee kamers voor het volgende weekend. Op weg naar de watervallen verbleven ze in Curitiba en bezochten de stad. Nathan en Sophie merkten dat deze stad een grote Europese invloed had ondergaan. De laatste twee eeuwen hadden veel Europese immigranten zich in Curitiba gevestigd. De hoog gelegen stad oogde modern en met veel zorg ingericht met verschillende 280

parken. Mede daardoor was het, ondanks het grote aantal inwoners, rustig en zeer aangenaam vertoeven. Ze brachten de nacht door in een hotel in het centrum en vlogen de volgende dag naar het drielandenpunt van Argentinië, Paraguay en Brazilië. Tegen de middag kwamen ze aan in de herberg van Eder en zijn echtgenote Beatriz. Na een kleine maaltijd werd er een bezoek gebracht aan de watervallen. Dat deze plek een bekende toeristische trekpleister was, wisten Nathan en Sophie van tevoren. Toch konden ze erg genieten van de woeste natuurpracht die ze te zien kregen. De gigantische watervallen lagen in een weelderig park waar het water zich met donderend geraas naar beneden stortte om dan tussen de vele kleine eilandjes verder door te kronkelen. Bij hun terugkomst in de herberg had Beatriz een lekkere en stevige maaltijd klaargemaakt. Er werden een paar flessen wijn geopend en er ontstond een gesprek waarin Uiara vertrouwelijke zaken over zichzelf zou vertellen. ─ Ik vind mijn evenwicht in het schrijven, zei Uiara. Wat er ook gebeurt, wanneer ik tijd voor mezelf kan nemen, zet ik me aan het schrijven. Ik kan dan alles weer in zijn context plaatsen. ─ Publiceer je het? vroeg Sophie. Uiara keek even naar Amão. ─ Alleen een klein gedeelte van mijn teksten is gepubliceerd. ─ Ik zeg haar vaak dat ze geweldig kan schrijven, wilde Amão nog kwijt, en dat ze veel meer van haar teksten moet publiceren. ─ Ik schrijf vooral voor mezelf, zei Uiara. Het kan vreemd klinken maar voor mij is het een manier om dichter tot anderen te komen… Uiara wilde er nog iets aan toevoegen maar twijfelde. Nathan moedigde haar aan. ─ Waar denk je nu aan, Uiara? ─ Er is nog een belangrijkere reden waarom ik niet publiceer, antwoordde Uiara. Maar eigenlijk heb ik dit nog niemand toevertrouwd, behalve aan Amão. Alleen hij weet waarom. ─ Ik denk dat het goed is dat je er nu over praat, zei Amão. ─ Hoe moet ik het zeggen, zei Uiara twijfelend… Sommige van mijn teksten eisen heel veel van mij. Bij het nalezen twijfel ik er soms aan of ik mijn teksten wel zelf heb geschreven. Sophie wilde iets zeggen maar Nathan gebaarde om haar eerst verder te laten vertellen. ─ Eigenlijk heb ik ook moeite met het feit dat iedereen zomaar mijn diepste geheimen kan lezen, vervolgde Uiara. Ik weet dat het 281

vreemd klinkt voor een schrijfster. En dan zeker voor de mensen die mijn uitbundige karakter kennen. Nathan luisterde bijzonder geïnteresseerd. Uiara zei nog: ─ Ik wil weten met wie ik mijn teksten deel. Ik wil ze zelf kunnen voorlezen en aanvoelen dat ze juist worden begrepen. Enkele dagen na hun terugkeer uit Iguaçu kreeg Nathan een vreemde droom. Zonder zijn droom te onthullen, liet hij Sophie weten dat hij Uiara moest spreken. Sophie kon aan zijn toon horen dat het over iets ging dat van groot belang was en ze zocht Uiara meteen op: ─ Uiara, Nathan zou je morgenavond willen spreken. ─ Als het belangrijk is, zei Uiara, kan ik nu naar hem toe gaan. ─ Nee, hij wil je morgenavond spreken. Jij alleen en niemand anders mag erbij zijn. Uiara keek verbaasd, zei niets maar stemde er daarna mee in. ─ Amão gaat morgenavond uit met zijn vrienden, zei ze tegen Sophie. Maar waar gaat het over? ─ Wees niet ongerust, antwoordde Sophie, Nathan vertelde me dat het iets goeds was. Neem van mij aan dat als er iemand is die je blindelings mag vertrouwen, het Nathan wel is. ─ Weet jij waarover het gaat? vroeg een nieuwsgierige Uiara. ─ Nee, hij wilde eerst met jou praten. Uiara was geïntrigeerd. Welke geheimzinnige boodschap kon Nathan toch voor haar hebben. Ze kon het de rest van de dag niet uit haar gedachten zetten. Ze wilde Nathan nu al opzoeken maar hij was met Amão naar de stad en zou pas laat terugkeren. Het was laat geworden toen ze ‟s avonds terugkwamen. Ze kwamen erg moe aan en gingen meteen slapen. Uiara kon de slaap niet vatten en bleef de hele nacht piekeren. De volgende dag hield ze zich de hele dag sterk en liet niets ongewoons blijken. Toen Amão uiteindelijk vertrok, zocht ze Sophie op die haar liet weten dat Nathan haar in de veranda opwachtte. Uiara liep naar de veranda. Nathan stond naar buiten te kijken met zijn rug naar haar toe gekeerd. ─ Je wilde me spreken? vroeg Uiara. Nathan draaide zich om en keek haar diep in de ogen zonder iets te zeggen. De nieuwsgierigheid van Uiara bereikte nu haar toppunt. Ze had geprobeerd zich alle mogelijke boodschappen in te beelden die Nathan haar zou kunnen verkondigen. Ze kon wel aanvoelen dat het iets zeer belangrijks moest zijn. Nathan kwam naar haar toe 282

en vroeg om de plaats aan te wijzen waar ze schreef. Uiara begreep niet meteen wat de bedoeling was maar deed wat Nathan vroeg. Ze liepen de trap op die naar de zolder leidde. Eenmaal boven gekomen, opende Uiara de deur van een klein vertrek. Binnen stond een bureau naast een klein dakraam, waardoor het zachte maanlicht binnenviel. Achter het bureau stond een goed gevulde boekenkast en daarnaast een oude stoel. Nathan liep tot aan het dakraam en bleef opnieuw lang naar buiten kijken. Uiara, die ondertussen in de stoel was gaan zitten, vroeg hem vol spanning waarover hij haar wilde spreken. Nathan draaide zich om en nam naast haar plaats: ─ Uiara, je beschikt over een zeer bijzondere gave! ─ Ik? Welke dan? ─ De gave om te schrijven. ─ Oh, dat bedoel je, dank je wel. Je wilt het zeker hebben over het feit dat ik mijn teksten moet uitbrengen? Nathan zag dat Uiara zich inspande om er heel luchtig over te spreken, maar hij wist dat dit voor haar een ingrijpend onderwerp was. ─ Of je deze teksten uitbrengt of niet is niet zozeer van belang. Ik heb het over de dieperliggende gevoelens die je beletten om ze uit te brengen. ─ Misschien ben ik niet in de wieg gelegd om schrijfster te worden. Vaak begrijp ik zelf niet goed wat ik schrijf. Nathan stond op en ging weer bij het dakraam staan om naar buiten te kijken. Uiara keek naar hem terwijl hij naar de maan staarde. ─ We zijn allemaal veel meer dan wat we denken te zijn. En nog veel meer dan wat we geleerd hebben te zijn, zei Nathan zachtjes. Toen Nathan deze woorden uitsprak, werd Uiara emotioneel. Zijn woorden brachten in haar heel diepe gevoelens naar boven. Vreemde gevoelens die ze van kinds af aan met zich meedroeg. Nathan draaide zich om, ging voor haar zitten en keek haar goed aan: ─ Ja… Uiara, ik ken je geheim! Nu kreeg Uiara het heel warm en begon zelfs te zweten. Waar ze het meest voor had gevreesd, werd een feit. Ze wist dat dit moment onvermijdelijk was. Het moment waarop ze zou worden geconfronteerd met de ware reden van haar angst om te schrijven. ─ Ik weet waarom je er zoveel moeite mee hebt als je weet dat andere mensen je teksten zullen lezen. 283

Ze dacht eraan dat Sophie haar eerder al had verteld dat Nathan dingen kon zien die anderen niet zagen. Op een onverklaarbare wijze was hij nu ook op de hoogte gekomen van haar diepste geheim. Nathan voelde haar angst en nam haar handen vast. ─ Uiara, weet je dat elk van ons een levensbestemming heeft? ─ Ja, daar ben ik altijd van overtuigd geweest. ─ Weet je wat jouw persoonlijke missie op aarde is? Nu keek Uiara door het raampje naar de maan. ─ Ik weet dat dit mysterie schuilt in mijn geschreven woorden, antwoordde ze alsof ze dat altijd al geweten had. ─ Uiara, ging Nathan verder, we moesten elkaar ontmoeten. Uiara wachtte vol spanning op wat Nathan nu zou zeggen. ─ Jij zult de zuivere boodschap neerschrijven en op het gepaste moment uitbrengen. ─ De zuivere boodschap? vroeg Uiara. Ik vrees dat ik je niet begrijp. ─ Uiara, jij bezit de gave om, via woorden, boodschappen van de verborgen wereld over te brengen naar deze wereld. Uiara zei niets. Even ademde ze niet meer. Er vloeide een traan over haar wang. Nathan nam nu haar beide handen heel stevig vast. ─ Ik weet ook dat je al in je gedachten benaderd bent geweest om andere boodschappen over te brengen. Boodschappen waarvan je wist dat ze niet goed waren. ─ Ik heb vaak akelige momenten gekend, Nathan. ─ Je zult er nu een einde aan kunnen maken. Uiara‟s gezicht klaarde op. ─ Echt? Ben je daar zeker van? Hoe kan je dat weten? Hoe weet je dat allemaal trouwens? Nathan ging ongestoord verder. ─ Jouw ontmoeting met Sophie was geen toeval, zoals niets toeval is. We zouden elkaar hoe dan ook hebben ontmoet zodat ik de ware toedracht van je gave zou verduidelijken. Nu je op de hoogte bent van deze toedracht is het aan jou om een keuze te maken. ─ Je zegt zelf dat het mijn ware toedracht is. Heb ik dan wel een keuze? ─ Welke gave we ook hebben gekregen, niemand anders dan wijzelf bepalen wat we ermee doen. Dat is de grondslag van onze vrije wil. Uiara nam even tijd om over Nathan‟s woorden na te denken. Ze keek naar hun handen die in elkaar waren verstrengeld en sprak dan plechtig en met grote overtuiging. 284

─ Ik zal zorgen dat al mijn verborgen teksten verdwijnen. Ik beloof je dat ik vanaf vandaag nooit meer een tekst zal schrijven behalve dan wat van jou afkomstig is. ─ Door de keuze die je vandaag maakt, zal je enkel door de liefdevolle inspiratie worden benaderd en voor altijd verlost zijn van akelige momenten. Weet dat er op aarde niemand in staat is om deze opdracht beter te vervullen dan jij. Het is jouw levensbestemming Uiara! ─ Ik ben zo blij dat ik mijn hogere doel ken en nu ik het ken, beschouw ik het als een enorme eer. Er wordt me nu ook zoveel duidelijk. ─ Alles wat zich in je leven heeft afgespeeld, heeft er rechtstreeks of niet rechtstreeks mee te maken. Het universum geeft ons steeds de ervaringen die precies bij ons passen. Vanaf het moment dat je geboren bent tot het moment dat je zult heengaan. ─ En hoe zit het dan met onze keuzes? ─ Ieder moment opnieuw kiezen we hoe we met onze ervaringen omgaan. Uiara keek vol bewondering naar Nathan en begreep nu beter Sophie‟s woorden toen ze Nathan beschreef. ─ Nu ik dit eindelijk beter begrijp, ben ik verlost van mijn angst. Bedankt Nathan. Uiara keek opnieuw naar de maan en zei enkele momenten niets tot ze een prangende vraag stelde: ─ Welk gevoel geeft dat om over een levensmissie te beschikken die gevolgen voor de hele mensheid zal hebben? ─ Elk van ons beschikt over een levensmissie. En elke levensmissie heeft invloed op de hele mensheid. En meer zelfs, iedere gedachte en iedere daad heeft gevolgen voor het geheel tot in de verste uithoeken van het universum! Nathan stond nu op en wenste Uiara een goede nachtrust. Uiara bedankte hem opnieuw. Toen hij bij Sophie terugkwam op de kamer, legde hij haar alles uit. Voor hij in slaap viel, besefte Nathan dat zijn taak hier nu gedaan was. Enkele dagen later vertrok hij met Sophie naar São Paulo, vanwaar Sophie terug naar Frankrijk zou vliegen. Wat Nathan zelf zou gaan doen, wist hij nog niet. Maar een ding wist hij wel: zijn reis was nog lang niet ten einde. Nathan en Sophie zouden twee dagen doorbrengen in São Paulo, het economische en culturele centrum van Brazilië en ook een van de grootste steden ter wereld. Na een uitgebreid avonddiner maakten ze een wandeling in het Ibirapuera Park. Toen 285

ze in hun hotel terugkwamen, gingen ze liggen en voerden het volgende gesprek: ─ Misschien kan ik er beter niet over beginnen, zei Sophie, maar heb jij een idee wanneer we elkaar opnieuw zullen zien? ─ Ik zou het je niet kunnen vertellen Sophie. Ik weet niet eens waar mijn volgende bestemming is. ─ Nathan, ik wil je iets vragen… welke plaats neem ik in je leven in? Nathan kuste Sophie teder op haar mond en zei tegen haar: ─ Er is niemand op aarde waar ik meer liefde voor voel dan voor jou. Jij bent mijn spirituele metgezel. ─ Wat betekent een spirituele metgezel precies? ─ Spirituele metgezellen hebben een relatie van hogere betekenis dan alleen maar als partners door dit leven te gaan. Ze zijn samen op aarde om naar volmaaktheid en innerlijke veiligheid te streven. Sophie keek Nathan lang aan zonder een woord te zeggen. Dit waren de meest oprechte en liefdevolle woorden die ze ooit had gehoord en het gaf haar een geweldig vertrouwen. Ze legde haar hoofd op Nathan‟s schouder en ze vielen allebei in slaap. De volgende dag namen ze alweer afscheid op de luchthaven. Maar deze keer voelde Sophie geen negatieve emotie meer, alleen blijdschap voor wie ze was en wat ze betekende. Nathan was nu alleen en slenterde door de wijken van São Paulo. Hij trachtte na te gaan waar hij zijn reis voort zou zetten. Hij nam contact op met vrienden en kennissen om te weten hoe het met hen ging. Allen waren vooral zeer benieuwd naar zijn laatste belevenissen. Nathan bracht daarna veel tijd door in de oriëntaalse wijk Liberdade. De taferelen die hij daar waarnam, herinnerden hem aan de verschillende uitstapjes die hij met Simon in Azië had gedaan. Hij realiseerde zich hoe leerrijk deze reizen waren geweest en besefte dat hij van deze culturen nog belangrijke dingen kon leren. Twee dagen later liep Nathan langs de etalage van een reisbureau waar zijn aandacht werd getrokken door een afbeelding op een poster. Het was een afbeelding van een donkerblauwe zeilboot op zee dicht bij een prachtig strand. De afbeelding deed hem denken aan de poster die vroeger aan de muur van zijn slaapkamer in Brussel hing en die als een van de eerste tekenen gold voor de reis die hij jaren geleden was begonnen. Bovenaan de poster stond een citaat: “Australië, het geheugen van de wereld!” Deze woorden brachten iets in Nathan teweeg en hij voelde de drang om naar binnen te gaan. Zonder na te denken volgde hij zijn intuïtie en duwde de deur 286

van het agentschap open. Hij stapte binnen en het eerste dat hem in het oog sprong, was een kaartje waarop een promotievlucht naar Sydney stond vermeld. Aan de reisagent vroeg hij of dit tarief nog geldig was. Deze antwoordde dat zijn collega het net had opgehangen. Zonder te aarzelen boekte Nathan deze vlucht. Toen hij terug op zijn kamer was, besefte hij pas ten volle dat hij binnen drie dagen naar Australië zou vertrekken. Zonder enig idee te hebben van wat hij daar zou gaan doen.

287

288

-9Verhoogde Helderheid

289

290

Betrokkenheid

De vlucht naar Sydney verliep vlekkeloos. Deze keer zou niemand Nathan komen ophalen. Tijdens het wachten op zijn bagage werd het hem duidelijk dat hij naar de andere kant van de wereld was gereisd, slechts op grond van een plotselinge ingeving. Maar dat deerde hem niet. Integendeel, het gaf hem een gevoel van vrijheid. Hij vertrouwde op zijn ingeving en wist dat de reden van zijn komst naar Australië nog wel duidelijk zou worden. Australië was trouwens een land dat hij al lang wilde bezoeken. Het enige wat hem begon te verontrusten was het feit dat het budget dat hij in Frankrijk bijeen had gespaard ondertussen al flink was geslonken. Toen hij in het centrum was aangekomen, zocht Nathan een hotel op. Het duurde niet lang voordat hij een keurig hotel vond waar hij een kamer op de negende verdieping toegewezen kreeg. Vanuit zijn kamer had hij een mooi uitzicht op de havenbuurt. Hij nam een douche en ging daarna het stadscentrum een beetje verkennen. De zon scheen fel op de hoge glinsterende wolkenkrabbers. Gelukkig bracht een lichte bries aangename verkoeling. Nathan liep door de mooie winkelstraten. Sydney oogde als een bijzonder goed verzorgde stad, net als de mensen die er goed gekleed bijliepen. Hij voelde zich hier meteen in zijn sas. In een van de vele winkelcentra die de stad telde, bestelde Nathan een heerlijke maaltijd en nam hij de tijd om rustig de mensen te observeren. Daarna keerde hij terug naar zijn hotel. De volgende dag liep Nathan een informatiebureau binnen. Hij nam een plattegrond van de stad en kreeg te horen dat BondiBeach een van de aangenaamste stranden van Sydney was. Met het plattegrond bij de hand verkende Nathan de eerste dag de mooiste plaatsen in het centrum. De dag daarop nam hij zijn zwemgerief en een boek mee en ging naar Bondi-Beach. Daar heerste een leuke sfeer, zodat Nathan er de hele dag bleef. Toen hij laat terugkeerde naar zijn hotel besloot hij wat hapjes te kopen in de dichtstbijzijnde nachtwinkel. Hij liep de winkel binnen en begroette twee heren die druk in gesprek waren. Een van hen was de eigenaar, een man van Chinese afkomst met een baardje. De andere man had een bleke huid en was roodverbrand door de zon. Beide mannen zaten op krukken en leken elkaar goed te kennen. Terwijl Nathan zijn 291

koopwaar uitkoos, ving hij flarden op van hun gesprek. Ze hadden het over wat de meest betrouwbare bron van informatie was, gevoelens of de rede. De Chinese man zei dat gevoelens meer vertelden dan wat de meesten onder ons voor mogelijk houden. De andere man repliceerde dat hij een groter vertrouwen in zijn intellect had dan in zijn gevoelens. Het was niet meteen een gespreksonderwerp dat je in een nachtwinkel zou verwachten, bedacht Nathan. Toen hij naar de kassa liep om af te rekenen, werd hij bij het gesprek betrokken. Pete, die inderdaad een goede vriend van de eigenaar bleek te zijn, was zo overtuigd van zijn gelijk dat hij er van uitging dat Nathan zijn mening zeker zou delen. ─ Is het niet zo dat we onze rede moeten vertrouwen boven onze gevoelens? vroeg hij aan Nathan. Alvorens Nathan te laten antwoorden, stelde de Chinese man zich voor en zei dat hij Qiao heette. Daarna volgde Pete zijn voorbeeld. Nathan liet hen weten dat hij nog maar net in Australië was aangekomen waarop beide heren hem verwelkomden. Vervolgens hernam Qiao het gesprek: ─ Natuurlijk is onze rede van groot belang, zei Qiao. Daarmee kunnen we de informatie die op ons afkomt omzetten in kennis. Wat ik Pete probeer duidelijk te maken, is dat gevoelens ons de helderheid geven om een onderscheid te maken tussen juiste en onjuiste informatie. Zowel Pete als Qiao wachtten nu op een reactie en hoopten allebei op een bevestiging van hun eigen visie. ─ Pete, vroeg Nathan, kun je me beschrijven wat je precies verstaat onder het woord rede? ─ Ik bedoel daarmee ons intellect, onze rationele logica, het vermogen waarover we beschikken om zekerheden op te bouwen. ─ Zou het niet kunnen dat juist deze zekerheden ons in de waan laten dat we ons niet vergissen? Door deze vraag te stellen was Nathan erin geslaagd om op een simpele maar toch onweerlegbare wijze Pete te doen twijfelen aan zijn overtuiging. ─ Hebben we niet allemaal behoefte aan zekerheden? antwoordde Pete. ─ We hebben meer behoefte aan moed om niets als een zekerheid aan te nemen, reageerde Nathan. ─ Waarop zouden we ons dan moeten baseren als we van niets zeker kunnen zijn, onze gevoelens? was de volgende vraag van Pete. 292

Nathan nam nu een kruk en ging tegenover Pete en Qiao zitten. ─ Onze gevoelens geven zin aan ons leven, antwoordde Nathan. Zonder gevoelens zouden we niet kunnen genieten van mooie melodieën, noch van schitterende stranden of tedere strelingen. ─ Maar gevoelens geven ons toch niet altijd juiste informatie, ging Pete verder. ─ Gevoelens liegen nooit, zei Nathan, het is aan ons om te leren ze juist te interpreteren. ─ Hoe dan? vroeg Pete. ─ Door steeds hun oorsprong te ontdekken aan de hand van onze innerlijke gids, antwoordde Nathan. Pete verbaasde zich over Nathan‟s antwoord. Hij keek hem aan en vervolgens keek hij naar Qiao. Nathan zweeg en Qiao nam nu het woord. ─ Hij heeft het over onze intuïtie, zei Qiao. Pete keek Nathan aan met een vragende blik of Qiao het bij het rechte eind had. Nathan knikte bevestigend. Pete had toen meteen een nieuwe vraag voor Nathan: ─ Intuïtie is voor mij ook al zoiets raars. Kun jij me dat duidelijk omschrijven? ─ Op deze vraag antwoorden is hetzelfde als aan een blinde zeggen wat het zicht is of aan een dove uitleggen wat geluid is. Intuïtie is een vermogen dat de eindeloze verscheidenheid aan boodschappen die zich aan ons voordoen, openbaart. ─ Is het op een of andere manier zichtbaar, tastbaar…? ─ Het is vooral een kracht die ons telkens weer nieuwe aspecten van het onzichtbare, ontastbare laat vermoeden. Qiao luisterde met aandacht naar Nathan. Hij was, net als Pete, onder de indruk van de wijze waarop Nathan zijn standpunt verduidelijkte. ─ De kracht van intuïtie kunnen we pas begrijpen als we het zelf ervaren, vervolgde Nathan. Geloof me Pete, wanneer je je echt bewust zult worden van deze kracht zul je de wereld heel anders zien. ─ Velen willen dit graag bewijzen en twijfelen aan dit innerlijke vermogen, reageerde Qiao. ─ Velen hebben geleerd om op zoek te gaan naar bewijzen, zei Nathan. Bewijzen kunnen ons een gevoel van zekerheid geven maar om de geheimen van het leven werkelijk te kunnen doorgronden, moeten we steeds alles opnieuw in overweging nemen. 293

─ Jouw woorden laten blijken dat het leven echt een diepere zin heeft maar ik moet eerlijk toegeven dat ik me vaak afvraag of dat wel zo is, zei Pete. ─ Om de zin van het leven te vatten, zei Nathan, moet je jezelf de vraag stellen: „Welke zin heeft mijn leven?‟ Het is door op zoek te gaan naar een antwoord op deze vraag dat je de grenzen van de rede zult tegenkomen. ─ Wat kan, anders dan mijn rede, mij de zin van mijn leven doen begrijpen? vroeg Pete aan Nathan. ─ Dat wat in wezen onbegrensd is, antwoordde Nathan. ─ En dat is? vroeg Pete. Alweer zweeg Nathan en opnieuw voelde Qiao zich geroepen om te antwoorden. Op de een of andere manier wist Nathan dat Qiao over deze kennis beschikte maar dat hij moeite had om ze over te brengen. ─ Nu heeft hij het over onze geest, zei Qiao, die vrij zeker was van zijn stelling. Zowel Qiao als Pete realiseerden zich dat Nathan hen afzonderlijk, precies bij hen passende kennis verschafte. Pete had behoefte aan inhoudelijke informatie om de kern van het leven beter te begrijpen, terwijl Qiao eerder behoefte had om te leren hoe hij zijn kennis kon delen. ─ Onze geest is onbegrensd en dus ontvankelijk voor alles, ging Nathan verder. Hij is als enige in staat om ons te bevrijden. ─ Ons te bevrijden van wat? vroeg een nieuwsgierige Pete. Nathan zag dat Qiao zich nu sterk genoeg voelde en liet hem verder alleen het woord voeren: ─ Van ons onbegrip! Hoe meer onze geest zich ontplooit, hoe meer we het leven aanvaarden. En hoe gelukkiger we ons voelen, zonder spijt, ongeduld of gebondenheid. De woorden van Qiao bevestigden wat Nathan al vanaf het begin vermoedde. Dat Qiao over een grote theoretische kennis beschikte. Dat begreep Pete nu ook. ─ Ik zit nu met een dubbel gevoel, zei Pete, enerzijds ben ik blij dat mijn leven een grotere betekenis kan hebben dan wat ik tot nu toe voor mogelijk hield. Anderzijds heb ik ook het gevoel dat ik veel tijd verloren heb aan nutteloze en oppervlakkige zaken. ─ Zet je denkwerk van vandaag ook morgen verder en je zult een goed gevoel overhouden, vertelde Nathan. Het slechte gevoel zal verdwijnen wanneer je zult inzien dat je geest alles heeft behouden 294

wat echt en goed geweest is. Niets wat waardevol is, gaat voor de geest verloren, het versmelt voortdurend met je innerlijke zelf! Na deze woorden stond Nathan op en bedankte beide heren voor het gesprek. Ze lieten allebei duidelijk zien hoe dankbaar ze waren voor wat hij hen had bijgebracht. Nathan nam afscheid en liep de winkel uit. Eenmaal buiten liep Qiao hem achterna: ─ Wacht even, waar verblijf je? riep hij naar Nathan. ─ In dit hotel hier tegenover. ─ Kom je nog eens terug?... wat ik zeg, zal misschien vreemd klinken maar ik heb het gevoel dat je van grote betekenis kunt zijn voor mij. ─ In dat geval zal je dat ook voor mij zijn. Na deze woorden draaide Nathan zich om en wandelde verder. ─ Je hebt niet geantwoord. Zal ik je terugzien? riep Qiao opnieuw. Nathan stopte alvorens de straat over te steken en glimlachte naar Qiao: ─ Toch wel, ik heb je geantwoord. Qiao begreep het niet helemaal maar alvorens hij kon reageren liep Nathan de straat over en stak zijn hand op naar hem. De volgende dag huurde Nathan een kleine motorhome. Hij verliet Sydney en reed via de kust naar het noorden. Na enkele dagen kwam hij aan in de staat Queensland. In deze regio bracht hij een lange tijd door. De langgerekte zandstranden, de grillige bergketens en het subtropische klimaat brachten hem helemaal tot rust. In Queensland bracht Nathan veel tijd door in de stad Brisbane. Hij verbleef in Redcliffe en daar besloot hij ook met het schrijven van een eigen boek te beginnen. Vanaf dat moment zou hij regelmatig steeds nieuwe aantekeningen aan het manuscript toevoegen. Nathan wist dat literatuur een geweldig medium was waarmee hij op grote schaal boodschappen kon verspreiden. Eigenlijk wilde hij al lang schrijven, maar het was Uiara‟s gave, die bij hem de doorslag had gegeven. Sinds zijn gesprek met haar had hij er alle vertrouwen in dat zijn boodschap op de juiste wijze zou worden uitgedragen. Zijn eerste woorden schreef Nathan tijdens een zwoele nacht. Een schrijfsessie die pas eindigde toen de zon opnieuw verscheen. Zonder het te beseffen, was Nathan de hele nacht blijven doorwerken. Ontelbare gedachten waren toen door Nathan‟s geest gevlogen. Gedurende de hele nacht had hij getracht, zo goed als hij kon, zijn gedachten duidelijk en op een samenhangende wijze neer te pennen. „s Ochtends voelde hij zich dan ook ontzettend moe. Voor hij ging slapen, nam hij toch nog de 295

tijd om zijn teksten na te lezen. Een titel en een duidelijke structuur ontbraken nog maar hij stelde wel vast dat er duizenden woorden aan het papier waren toevertrouwd. Met een voldaan gevoel ging hij toen slapen. Het drong tot hem door dat dit het begin was van een ontzettend belangrijk werk, waarmee hij nog veel nachten bezig zou zijn. Bij het verlaten van Brisbane bezocht Nathan verschillende aan elkaar grenzende kleine kuststadjes. Geen dag ging voorbij zonder dat hij een duik nam in de oceaan. Onder water deed hij nog steeds de meeste inspiratie op. Toen Nathan in Caloundra verbleef, ontmoette hij een schilder die zijn kunstwerken op straat verkocht. Het waren prachtige schilderijen van berglandschappen. De man vertelde dat de afgebeelde bergen op zijn schilderijen de Glass House Mountains heetten. Hij voegde eraan toe dat deze bergen heilig waren en dat ze er waren om ons eraan te herinneren hoe belangrijk naastenliefde was. Nathan was erg getroffen door de schoonheid van de schilderijen en wilde de Glass House Mountains graag in het echt zien. De volgende dag nam hij zijn ontbijt en reed ernaartoe. Daar eenmaal aangekomen was hij zo onder de indruk van de schoonheid van het landschap dat hij besloot om een van de Glass House Mountains te beklimmen. Hij observeerde ze elk nauwgezet en koos dan voor de berg die de naam Ngungun droeg. Nathan wist dat het een flinke klim zou worden. Na enkele uren kwam hij boven aan. Hij ging daar zitten op een platte steen en nam de tijd om van de rust en van het prachtige uitzicht te genieten. Terwijl hij de natuurpracht rondom hem bewonderde, viel zijn oog op een oude boom. Iets dreef hem ertoe om erheen te gaan. Toen hij bij de boom was gekomen, raakte Nathan hem met zijn beide handen aan en bewonderde hem van onder tot boven. Plotseling zag hij dat er hoog in de stam een reeks woorden waren gekerfd. Omdat ze zich te hoog bevonden, kon hij ze niet lezen. Nieuwsgierig besloot hij om in de boom te klimmen en slaagde er uiteindelijk in om op een tak te gaan zitten. Vanaf die plek kon hij de woorden duidelijk lezen. Ze waren geschreven in een voor hem onbekende taal, waardoor hij er niet veel wijzer uit werd. Nathan nam toen een pen en papier uit zijn achterzak en schreef de woorden op: “Cooma el ngruwar, ngruwar el cooma, illa booka mer ley urrie urrie!” Toen hij weer beneden was, ging hij op dezelfde platte steen zitten en trachtte te raden wat hij net had geschreven. Opeens begon de wind hard te waaien. Het zand steeg zo hoog op dat Nathan zijn ogen gesloten moest houden. Pas toen 296

het minder ging waaien deed hij zijn ogen weer open. Precies op dat moment zag hij een jongedame met een mooie bruine huidskleur en lange wapperende zwarte haren. Ze kwam naar hem toe. Nathan bleef haar aanstaren en op de een of andere manier leek het alsof ook zij onder de indruk was. Toen ze hem was genaderd, keek ze hem vriendelijk aan en glimlachte. Nathan wilde iets zeggen maar slaagde er niet in om iets zinnig uit te brengen. Dit was voor zijn doen heel ongewoon en dat maakte hem onzeker. De jongedame stelde zich als eerste voor. Ze heette Leewana. Nathan ging rechtop zitten: ─ Neem mij niet kwalijk, mijn naam is Nathan. ─ Je hoeft je niet te verontschuldigen, dat zou ik moeten doen. ─ Hoezo? ─ Ik was net zo verbaasd je hier te ontmoeten dat ik je niet liet nadenken! Nathan wist niet hoe hij deze woorden moest interpreteren. Wat bedoelde ze precies? Waarom zei ze dat ze hem niet liet denken? ─ Mag ik je vragen wat je hier doet? vervolgde Leewana. ─ Ik ben op doorreis en wilde graag deze bergen zien, antwoordde Nathan. Toen ik hier aankwam, kreeg ik plotseling een ingeving om er eentje te beklimmen. ─ Waarom juist deze berg? vroeg Leewana toen. Nathan ging ervan uit dat Leewana naar een diepere reden zocht. ─ Zoals zo vaak volgde ik mijn gevoel, antwoordde Nathan. Leewana keek Nathan lang aan maar zei niets meer tot Nathan zelf het gesprek voortzette: ─ Woon je in deze streek? ─ Ik woon zowat overal maar ik ben in Adelaide opgegroeid als je dat bedoelt. Ik leefde er bij mijn pleegouders. Zij komen uit Polen en zijn sinds lange tijd al in Australië woonachtig. Toen Nathan hoorde dat Leewana was geadopteerd wilde hij weten of ze haar natuurlijke ouders kende. Nog voor hij zijn vraag kon stellen, gaf ze hem al een antwoord. ─ Mijn natuurlijke ouders leefden in een streek ten noorden van Adelaide. Ze maakten deel uit van een stam Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië. ─ Heb je hen nog… ─ Nee, de hele stam waar ze deel van uitmaakten, verloor het leven bij een van de zwaarste stormen die dit land ooit heeft gekend. Het is een wonder dat ik het heb overleefd. ─ Wat gebeurde er daarna? 297

─ Toen ik werd gevonden, werd ik naar Adelaide gebracht. Daar ben ik dan opgehaald door mijn pleegouders waar ik fantastisch werd verzorgd. Nathan bleef sprakeloos bij het horen van Leewana‟s verhaal. De gelijkenis met zijn eigen verhaal was indrukwekkend. ─ Waren er geen andere overlevenden? Leewana keek Nathan even aan en nam dan zijn arm vast. ─ We hebben nog veel meer gemeen, Nathan! Nathan was nu echt onder de indruk. Niet alleen door de gelijkenis tussen hun verhalen maar meer nog door het feit dat Leewana hier al van op de hoogte leek te zijn ook al had hij nog niets over zijn verleden verteld. Hij was nu ontzettend nieuwsgierig. ─ Hoe komt het dat jij hier bent vandaag? vroeg hij. ─ Ook ik volgde mijn gevoel! Dit gesprek bracht Nathan duidelijk in de war. Hij wilde even al zijn gedachten ordenen en deed een paar stappen om dan weer te gaan zitten. Leewana ging naast hem zitten. Ze zag dat hij een briefje in zijn hand vasthield en vroeg wat er op stond. Nathan liet het haar lezen. Toen hij het openvouwde, keek Leewana in de richting van de boom die hij net had beklommen. Leewana keek precies naar de plek waar het geschrift te lezen was. Nathan had nu geen enkele twijfel meer. Hier was iets uitermate ongewoons aan de gang. ─ Hoe wist je dat deze woorden op deze boom te lezen waren? vroeg hij. Leewana zei eerst niets en antwoordde dan. ─ Zal je mij geloven als ik het je vertel? ─ Vertrouw me, als je de waarheid zegt, zal ik je ook geloven. ─ Het is een geheim, maar ik weet dat ik het met jou kan delen. Leewana ging heel dicht bij Nathan zitten en nam zijn hand vast. ─ Ik beschik over een uitzonderlijke gave. ─ Wat is je gave? Leewana nam even tijd om diep te ademen. ─ Ik heb inzicht in de wereld van de gedachten. ─ Wat bedoel je precies? ─ Ik beschik over het vermogen om te zien waar gedachten heen reizen. ─ Waar reizen gedachten dan naartoe? ─ De wens van elke gedachte is doorverteld te worden! Nathan zei even niets en nam tijd om na te denken. Sprak Leewana de waarheid? Beschikte ze over deze uitzonderlijke gave? 298

─ Vertel me eens, hoe bewegen gedachten zich? ─ Gedachten reizen overal. In de dimensie waarin wij leven, trachten ze tot handelingen over te gaan. Dat kunnen ze wanneer ze door gevoelens worden uitgenodigd. ─ Kun je mij vertellen welke gedachten op dit moment hier zijn? ─ Op dit moment zijn er twee gevoelens aan je zijde en ze laten twee gedachten in jou opkomen. Het eerste gevoel is de Bewogenheid. Ze laat je denken dat ook ik op aarde ben gestuurd met een hogere missie. Door deze woorden werd Nathan er nog meer van overtuigd dat Leewana de waarheid sprak. ─ Het tweede gevoel is je goede vriendin de Nieuwsgierigheid. Zij laat je raden welk natuurelement mij op aarde heeft gestuurd. Nathan besefte dat Leewana over de kennis beschikte die hij in de Sahara verkreeg. Sterker nog, Leewana zag niet alleen de gevoelens die zich manifesteerden, maar ook de gedachten die zij opriepen. En dat allemaal bij volle bewustzijn. ─ Ik zou inderdaad willen weten welk natuurelement je op aarde heeft gestuurd, reageerde Nathan. ─ De relatie die jij hebt met het water, heb ik met de wind Nathan. ─ Ken jij je hogere missie? ─ Net als jij ken ik ze ook nog niet. Er viel opnieuw een korte stilte. ─ Ik denk dat we vandaag zijn samengebracht om onze ervaringen te delen, vervolgde Leewana. ─ En om zo meer inzicht te krijgen in onze missies. ─ Ik heb ook het sterke gevoel dat we elkaar nog nodig zullen hebben. Dat is de boodschap die deze boom ons tracht te sturen. ─ Kan een boom ook boodschappen sturen? vroeg Nathan. ─ Net als alle levende wezens! Leewana nam nu het briefje dat Nathan in zijn hand hield en las het voor. Na het lezen, glimlachte ze. ─ Waarom lach je? vroeg Nathan. ─ Ik zag met welke haast het Ongeduld naar je toekwam. ─ Voor jou zal ik nooit iets proberen te verbergen. Leewana knipoogde: ─ Dat zou pas grappig zijn. Leewana hield Nathan‟s hand stevig vast en zei op ernstige toon: ─ Er staat geschreven: “Een is alles, alles is een, het zelf zal niet sterven!” ─ In welke taal staat het geschreven? vroeg Nathan. 299

─ In een heel oude taal die gebruikt werd door de Aboriginals om boodschappen uit de droomtijd te onthullen. ─ De droomtijd? ─ De droomtijd is een tijd in een andere dimensie die ook nu aan de gang is. Het is een andere realiteit naast die van vandaag. ─ Wat gebeurt er in de droomtijd? ─ Van daaruit reizen gedachten en trachten ze van betekenis te zijn in onze dimensie. Leewana had hapjes meegebracht en haalde ze uit haar rugzak. Ze nam een deken dat onder aan haar rugzak was bevestigd en legde het op de grond. Daarna nodigde ze Nathan uit om naast haar plaats te nemen. ─ Weet je, zei Nathan, door wat ik van jou te weten kom, begrijp ik steeds beter hoe al het verdriet in de wereld tot stand komt. ─ Om aan dat verdriet een einde te maken moeten mensen zich bewust worden. Bewust van het feit dat hun daden vruchten zijn van de gedachten die door hun gevoelens werden opgeroepen. ─ We kunnen zeggen dat de mensen opnieuw moeten leren voelen. Leewana glimlachte en nam een tros druiven die ze met water afspoelde. Daarna knipte ze de tros in tweeën en gaf er eentje aan Nathan. ─ Je moest weer glimlachen bij het horen van mijn woorden, zei Nathan. Leewana keek Nathan vertederd aan. ─ Nathan, er is niemand op aarde die beter dan jij mensen bewust kan maken van hun diepste gevoelens! Wat Leewana zei gaf Nathan alweer stof tot nadenken. ─ En wat kan jij beter dan iemand anders op aarde? vroeg hij aan Leewana. ─ Gedachten overbrengen natuurlijk. Er volgde een stilte. ─ Wat leid je af uit de woorden die op de boom staan geschreven? vroeg Leewana aan Nathan. Nathan nam even de tijd om na te denken. ─ Dat elke individuele missie deel uitmaakt van een grote missie. Leewana knikte ─ Ik denk er hetzelfde over. Na het eten van de hapjes daalden Nathan en Leewana samen terug van de berg. Leewana reed Nathan achterna tot Caloundra waar ze drie dagen samen bleven en veel van hun ervaringen bespraken. Daardoor kregen ze steeds meer inzicht in hun hogere missie. Ze 300

werden zich steeds meer bewust van wat ze voor elkaar konden betekenen en er ontstond een zeer sterke band tussen hen. Op de derde dag namen ze afscheid. Nathan zou zijn reis voortzetten richting Cairns terwijl Leewana in Rusland werd verwacht. Voor hun vertrek hadden ze het nog over hun uitzonderlijkheid. Leewana begon: ─ Net zoals water de bron is van al het nieuwe leven, bezit jij het vermogen om als geen ander nieuwe gedachten tot leven te brengen. ─ Net zoals de wind alles in beweging kan brengen, bezit jij het vermogen om als geen ander heel oude gedachten over te brengen. Nathan knipoogde naar Leewana en ze omhelsden elkaar lang en intens. Beiden waren ervan overtuigd dat ze elkaar ooit weer zouden ontmoeten.

301

Geweten

Nathan trok verder in noordelijke richting en ontdekte nog veel mooie plaatsen. Na enkele dagen kwam hij in het tropische Cairns aan. In deze stad ontmoette hij Jack, een jongeman met lang blond haar, afkomstig uit Vancouver. Jack was als bioloog afgestudeerd in Canada. Meteen na zijn studie was hij voor een groot farmaceutisch bedrijf gaan werken maar zijn werk gaf hem geen grote voldoening. Sinds zijn kindertijd droomde Jack ervan om in Australië te wonen. Twee jaar geleden, toen hij genoeg had gespaard, maakte hij zijn droom waar en vestigde zich in Cairns. Eenmaal in Australië besloot Jack iets heel anders te gaan doen. Hij schafte een catamaran aan en bood cruises aan naar de Great Barrier Reef. Nathan en Jack leerden elkaar kennen op het terras van een bar. Ze hadden een gesprek over de natuurpracht maar ook over de klimaatsveranderingen en de mogelijke gevolgen indien er geen grote mentaliteitswijziging zou plaatsvinden. Ze konden het snel goed met elkaar vinden. Jack nodigde Nathan uit om de volgende dag met hem de Koraalzee op te varen. Hij zei dat ze ook aangenaam gezelschap zouden krijgen van twee jongedames uit Roemenië. Aan boord van de catamaran maakte het viertal nader kennis met elkaar. De twee brunettes met amandelbruine ogen waren zussen en heetten Mihaëla en Ioana. Mihaëla woonde in Ierland en werkte in Dublin. Ze gaf meteen ook aan dat ze geen grote voldoening vond in haar baan. Haar jongere zus Ioana studeerde psychologie in Boekarest en deed dat wel met veel overgave. Beide zussen hadden net een reis in Nieuw-Zeeland achter de rug, waar ze samen met hun ouders op bezoek waren geweest bij vrienden. Vanuit Auckland waren de twee zussen overgevlogen naar de oostkust van Australië voor een tiendaagse trip. Toen de boot het koraalrif naderde, dook Nathan het water in. Mihaëla en Ioana volgden zijn voorbeeld, Jack bleef aan boord. Samen met de meisjes bewonderde Nathan de prachtige koralen en zwom door allerlei scholen gekleurde vissen. Voor Nathan bevestigde de pracht die hij ontdekte opnieuw hoe bijzonder mooi de natuur was, zowel boven als onder water. Het liefst was hij nog dieper gedoken maar hij vond het belangrijker om geen argwaan te wekken bij zijn gezelschap. Mihaëla en Ioana waren al een tijdje 302

terug op de boot toen Nathan weer aan boord kwam. Toen hij zich eenmaal aan boord had gehesen, voer Jack verder. Een poosje later meerden ze aan bij een eilandje. Het gezelschap nam plaats onder enkele bomen. Toen ze zich daar hadden geïnstalleerd, serveerde Jack lekkere salades. ─ Ik had al veel gehoord en gelezen over de pracht van de koralen, zei Nathan, maar wat ik hier onder water zag, tart alle verbeelding. ─ Alles is hier echt onbeschrijfelijk mooi, zei Mihaëla. ─ Is dit voor jou ook nog steeds zo bijzonder, Jack? vroeg Ioana. ─ Zeker, ik geniet niet alleen van de schoonheid van de natuur maar telkens ook van het plezier dat beleefd wordt door de gasten die ik aan boord neem. Na hun maaltijd maakten Mihaëla en Ioana een wandeling op het eiland. Nathan en Jack gingen comfortabel liggen. Jack zei tegen Nathan dat hun gesprek van de vorige dag hem tot nadenken had gestemd en dat er verschillende vragen in hem waren opgekomen: ─ Nathan, je vertelde mij dat ik niet zomaar de droom had om naar hier te komen maar dat er een diepere reden achter zit. ─ Niet alleen dromen, alles heeft een diepere reden. ─ Daar ben ik ook van overtuigd maar wat zou dat voor mij concreet kunnen betekenen? ─ Om dat te weten moet je jezelf de juiste vragen stellen over de belangrijke fases uit je leven en de antwoorden met elkaar verbinden. Nathan ging rechtop zitten en keek Jack recht in de ogen om goed aan te geven dat hij nu belangrijke informatie zou geven: ─ Jack, welke leer heeft je steeds geïnteresseerd? ─ Alles wat met de natuur te maken heeft, het leven op aarde, de onderlinge relaties tussen alles wat leeft. ─ Van welke plaats droomde je al van kinds af aan? ─ Van de plek waar ik nu woon. ─ Wat is vandaag je grootste bezorgdheid? ─ Zonder twijfel, wat wij mensen de natuur aandoen. ─ Sinds gisteren weet ik van jou dat de plek waar we vandaag vertoeven een van de waardevolste gebieden is om de gezondheidstoestand van de aarde te kunnen volgen. Is dat niet zo? ─ Ja, dat klopt. De zee stijgt hier het snelst en koralen zijn een van de meest broze levensvormen op aarde. Ze zijn uiterst gevoelig voor elke schommeling in het klimaat. Nathan ging op zijn rug liggen, starend naar de hemel. 303

─ Wel Jack, zelfs de broosheid van de koralen heeft een diepere reden. De ogen van Jack gingen nu wijd open: ─ Om ons te waarschuwen voor een mogelijke ramp? Nathan knikte bevestigend. ─ Dat zou ook verklaren waarom de zee juist hier het snelste stijgt? vervolgde Jack. Nathan knikte alweer beamend en zei dan: ─ Koppel nu al deze informatie aan de belangrijke fases uit je leven Jack. Waarom toonde je interesse in biologie? Waarom beschik je nu over deze specifieke kennis? Waarom had je de vurige wens om hier naartoe te komen? Jack was nu heel stil. ─ Inderdaad Jack, vervolgde Nathan, je volgde steeds de weg van je levensbestemming en vandaag kan je als geen ander de beschermer van de Great Barrier Reef worden. Van hieruit zal je de wereld het belang kunnen doen inzien van wat je het nauwst aan het hart ligt. Terwijl Jack sprakeloos in de verte keek, kwamen Mihaëla en Ioana terug van hun wandeling. De meisjes stelden hen voor om terug in zee te gaan. Jack, die nog steeds aan het nadenken was over Nathan‟s woorden, zei dat ze al konden gaan en dat hij later zou volgen. Mihaëla en Ioana gingen alvast het water in terwijl Nathan nog even bij Jack bleef. Iets later vergezelden ze de meisjes. Het hele gezelschap had nog lang plezier alvorens met de catamaran weer huiswaarts te keren. Aan boord liet Nathan weten dat dit zijn laatste dag in Cairns was. Morgen zou hij terug richting Sydney rijden. Na even aarzelen waagde Mihaëla het om Nathan te vragen of ze een lift konden krijgen naar Sydney omdat ze over vier dagen van daaruit terug naar Europa zouden vliegen. Nathan antwoordde hen dat hij aangenaam gezelschap nooit weigerde. Aan land werd er afscheid genomen van Jack. Mihaëla en Ioana bedankten hem voor de prachtige dag die ze beleefd hadden en stapten de motorhome van Nathan in. Nathan bleef nog enkele woorden wisselen met Jack. ─ Je was stil op de terugweg? zei Nathan. ─ Jouw woorden hebben een betekenis gegeven aan veel dingen die ik in mijn leven meemaakte. Zoveel heeft nu een betekenis gekregen. ─ Ik heb alleen hardop gezegd wat je kleine stem fluisterde. ─ Je bent echt bijzonder Nathan, weet je dat? 304

─ Dat zijn we allemaal, Jack, alleen is niet iedereen zich daar altijd van bewust. Nathan omhelsde Jack en ze wensten elkaar veel geluk. Nathan stapte daarna de motorhome in en reed eerst langs het hotel waar Mihaëla en Ioana verbleven om hun bagage op te halen. ─ We hebben vandaag enkele flarden van jullie gesprek opgevangen, zei Mihaëla. Je hebt Jack blijkbaar bewust gemaakt van iets belangrijks? ─ Soms beschikken we over alle elementen om iets te weten, zei Nathan, maar zien we het niet tot er iemand langskomt en er ons op wijst. Ioana wilde vragen waarover het ging maar Mihaëla gaf een teken dat het misschien over iets heel persoonlijks kon gaan. Ze wilden niet onbeleefd overkomen en stelden verder geen vragen meer, al was Nathan zich natuurlijk wel bewust van hun nieuwsgierigheid. ─ Het gesprek ging over onze ware levensbestemming. Hoe zit het trouwens met jullie grote doelen in het leven? Wat zijn jullie dromen? ─ Ik studeer psychologie en hoop er later iets mee te doen, zei Ioana. ─ En jij Mihaëla? ─ Ik had dromen, maar nu droom ik niet meer, antwoordde ze. ─ Dat klinkt pessimistisch, stelde Nathan. ─ Mihaëla heeft wel een droom, zei Ioana, die koestert ze zelfs al heel lang. ─ Wel, daar ben ik zeer benieuwd naar, zei Nathan. ─ Nee laat maar, zei Mihaëla, het leven heeft er anders over beslist. ─ Mihaëla wilde altijd al een groot weeshuis oprichten, zei Ioana. ─ Dat verklaart veel, zei Nathan. ─ Hoe bedoel je? wilde Mihaëla weten. ─ Diep in jou schuilt er genoeg medeleven, antwoordde Nathan, genoeg om een grote invloed te hebben op veel levens. ─ De mensen die Mihaëla goed kennen, zeggen allemaal dat ze een goed hart heeft, bevestigde Ioana. Nathan zette de motorhome aan de kant en draaide zich naar Mihaëla toe: ─ Mihaëla, wanneer je de droom die je sinds lang koestert, zou opgeven, zou dat hetzelfde betekenen als al een beetje sterven. Je beschikt over het meest waardevolle inzicht, je hebt inzicht in je levensdoel, de innerlijke wens waarmee je op aarde bent gekomen. 305

─ De innerlijke wens waarmee ik op aarde kwam? vroeg Mihaëla. ─ Ieder mens is zich bij de aanvang van zijn bestaan bewust van zijn persoonlijke levensbestemming, antwoordde Nathan. Dat is een wens die diep in ons schuilt en die ons nooit verlaat. ─ Bedoel je onze levensplicht? vroeg Ioana. ─ Het is geen plicht, reageerde Nathan, we maken zelf de keuze om er aandacht aan te besteden of niet. ─ En voor degenen die hun levensdoel nooit ontdekken? vroeg Ioana terwijl Mihaëla heel aandachtig luisterde. ─ Dat betekent dat ze de tekens negeren en dat ze te weinig aandacht hebben voor hun innerlijke wil. Ze jagen vergankelijke doelen na die hun hoogstens wat vreugde bieden, maar nooit in staat kunnen zijn hen echt te bevredigen. ─ Is dat een keuze die bepalend is voor ons geluk? vroeg Mihaëla. ─ Inderdaad Mihaëla, wanneer we onze innerlijke wens kennen en deze trachten te verwezenlijken, beleven we ons leven voluit. ─ Wat zou ik moeten doen volgens jou? vroeg Mihaëla. ─ Je hebt al kennis van je levensbestemming, dat is op zich al fantastisch. Je moet nu aandacht hebben voor de tekens. ─ Wat zijn tekens? vroeg Ioana. ─ Tekens brengen boodschappen die kunnen bijdragen tot de verwezenlijking van je levensbestemming. Vanaf het moment dat je er aandacht aan besteedt, volgen ze elkaar steeds sneller op. Nathan startte de motorhome opnieuw. Zijn woorden hadden indruk gemaakt. Hij had met zoveel overtuiging gesproken dat noch Mihaëla, noch Ioana aan zijn woorden twijfelden. Op weg naar Sydney namen Nathan en Mihaëla om de beurt het stuur. Ze zouden twee dagen onderweg zijn. Toen ze in Sydney aankwamen, werd de motorhome teruggebracht. Nathan keerde terug naar het hotel waar hij eerder verbleef. Ook Mihaëla en Ioana boekten een kamer in dat hotel. Nathan beloofde de zussen dat hij de avond voor hun vertrek samen met hen zou doorbrengen. De volgende dag ging Nathan, in de vroege avond, langs de nachtwinkel. Qiao was erg opgetogen hem terug te zien. Nathan vroeg hem wanneer hij zich kon vrijmaken om wat van gedachten te wisselen. Qiao antwoordde enthousiast dat zijn neef altijd voor hem kon inspringen in de winkel. Hij belde zijn neef meteen op en nog geen half uur later liepen Nathan en Qiao samen door Kings Cross, de uitgaanswijk van Sydney. Nathan was benieuwd naar het leven van Qiao en Qiao leek bijzonder blij met die aandacht. Hij vertelde 306

Nathan zijn belangrijkste levensfases en sprak met veel heimwee over het verleden: ─ Sinds ik mijn land heb verlaten, heb ik het gevoel dat ik onbewust ook koos om mezelf te verbannen. Is dat niet raar? ─ Elk gevoel heeft een oorzaak. Vertel me eens meer over je leven in China. ─ Mijn familie is afkomstig uit Sjanghai maar een groot deel van mijn jeugd bracht ik door in een klooster in de buurt van Lijiang, een stad in de zuidwestelijke provincie Yunnan. Ik werd daar als jonge monnik opgenomen en volgde er de leer van een oude meester. ─ Wat hield deze leer in? ─ Onze meester, die ondertussen heel oud is, onderwees ons hoe we in het begin van ons leven nog heel dicht staan bij de toestand van het hogere bewustzijn en hoe we naarmate we ouder worden onze gedachten op de buitenwereld projecteren. Nathan luisterde met grote interesse. ─ We leerden daardoor beseffen hoe we, met de tijd, onszelf gaan identificeren met ons lichaam, onze bezittingen, ons imago, onze prestaties en zo veel meer. ─ Wat wilde je meester daarmee aantonen? ─ De rode draad door zijn leer was een terugkeer naar onze kern. Hij wilde ons doen inzien dat we allemaal verkeerde beelden van de werkelijkheid hebben waardoor we ons van onze kern verwijderen en dus van het hogere bewustzijn. Nathan knikte om aan te geven dat hij deze mening zelf ook deelde. Hoe meer Qiao over zijn leer sprak, hoe meer hij op Nathan‟s interesse kon rekenen. Qiao was zich bewust van deze belangstelling en stelde voor om er de volgende dag bij hem thuis dieper op in te gaan. Nathan antwoordde dat hij beloofd had om de avond door te brengen met twee vriendinnen die hij in Cairns had leren kennen. Hij zei dat hij zijn afspraak moeilijk kon verschuiven omdat de dames een dag later terug naar Europa keerden. Qiao maakte er geen probleem van en nodigde hen ook uit. Hij zei dat zijn echtgenote een lekker diner zou klaarmaken. Terug in het hotel ging Nathan langs de kamer van Mihaëla en Ioana om hen op de hoogte te brengen van de uitnodiging. Zij reageerden enthousiast. De volgende avond werden Nathan, Mihaëla en Ioana, verwelkomd door Qiao en zijn echtgenote. Stephanie was een kleine tengere vrouw. Ze kwam uit Perth, een stad aan de westkust van Australië en was een zeer sociaal geëngageerde vrouw. Ze had 307

al vaak in armere gebieden gereisd en had al aan verschillende humanitaire projecten deelgenomen. Van alle landen die ze bezocht had, was China het land dat op haar de grootste indruk had nagelaten. Ze was er verschillende malen naartoe geweest met Qiao en was er telkens meer door gefascineerd geraakt. Voor vanavond had Stephanie een speciaal Chinees gerecht gemaakt. Tijdens het eten gingen de gesprekken dan ook logischerwijs over China. ─ China heeft een cultuur die tegelijkertijd zowel ons intellect als ook onze fantasie aanspreekt, zei Stephanie. Het is echt een betoverend land. ─ Als je eenmaal doordrongen bent van de magie van onze cultuur, vervolgde Qiao, ondervind je zeer opmerkelijke innerlijke ervaringen. ─ Wat bedoel je met innerlijke ervaringen? vroeg Ioana. ─ Ervaringen waarin je met jezelf wordt geconfronteerd, antwoordde Stephanie. In China heb ik leren mediteren over wat mij overkwam en ik heb daardoor veel over mezelf geleerd. Qiao en Stephanie vertelden nog lang en met passie over hun ervaringen in China. Het was opmerkelijk hoe ze allebei in de ban waren van het land. Na het eten ruimde Stephanie de tafel af. Ze werd spontaan geholpen door Mihaëla en Ioana. Terwijl de dames in de keuken bleven napraten, nodigde Qiao Nathan uit om in de woonkamer plaats te nemen. Daar zetten ze hun gesprek bij een kopje thee voort. ─ Ik wilde je vanavond over een opmerkelijke man spreken, die ik onlangs heb ontmoet, zei Qiao. Zijn naam is Yeshe, hij is afkomstig uit de stad Lhasa in Tibet en woont nu in Melbourne waar hij meditatielessen geeft. ─ Wat maakt hem opmerkelijk? vroeg Nathan. ─ Ik heb een lang gesprek met hem gehad en daaruit begreep ik dat zijn levensvisie gebaseerd is op dezelfde oude wijsheden als die van mijn oude meester. Nathan liet Qiao rustig verder spreken. ─ Van een vriend hoorde ik dat Yeshe de voortrekker is van een beweging, die steeds meer aanhangers kent, tot zelfs ver buiten China. Nathan voelde steeds meer belangstelling voor de oude wijsheden waarover Qiao sprak. ─ Wat kan je me nog meer zeggen over die oude wijsheden? vroeg Nathan. 308

─ Het belangrijkste element dat deze wijsheden ons leren is dat de wereld niet door de mens beheerst wordt maar door krachten die ons leven beïnvloeden. ─ Over welke krachten heb je het? ─ Mijn oude meester noemde ze de krachten van het licht en de krachten van de duisternis. Deze krachten werken ordenend of destructief en beïnvloeden al onze handelingen. De woorden van Qiao maakten Nathan nieuwsgierig. Hij voelde intuïtief aan dat deze informatie hem niet zomaar gegeven werd. ─ Waaraan denk je dat Yeshe zijn succes te danken heeft? Qiao dacht even na. ─ Volgens mij is een aspect zeer belangrijk. Deze oude wijsheden stellen dat de wereld door hogere krachten wordt beheerst en niet door de mensen zelf. Daarmee halen ze het gevoel van de zonde weg. ─ Deze stelling zal inderdaad voor velen aantrekkelijk zijn omdat ze ons van onze schuldgevoelens bevrijdt maar wat zeggen deze wijsheden dan over kwade daden? ─ Volgens mijn meester, en dat geldt ook voor Yeshe, bestaat het kwade niet, alleen het “goede” en het “minder goede”! Nathan koesterde steeds meer interesse voor deze oude wijsheden waarover Qiao sprak en liet hem weten dat hij Yeshe wenste te ontmoeten. Qiao was erg enthousiast en stelde voor om hem, binnen enkele dagen, in Melbourne te gaan bezoeken. Ioana kwam de woonkamer binnen en bracht Nathan belangrijk nieuws. Stephanie werkte voor een grote internationale organisatie die wereldwijd verschillende humanitaire projecten oprichtte en ondersteunde. Tijdens hun gesprek had Ioana, Stephanie op de hoogte gebracht dat het Mihaëla‟s droom was om ooit een weeshuis op te richten, liefst in Roemenië. Het lot wilde nu dat een goede vriendin van Stephanie in het bestuur zat van deze humanitaire organisatie en dat ze de nodige expertise maar ook de middelen bood om zulke projecten te realiseren. Stephanie zei bereid te zijn te helpen om een dossier in te dienen. Qiao stond op en haalde twee flessen wijn om dat te vieren. Nathan ging Mihaëla opzoeken in de keuken. Stephanie liet beiden alleen en ging terug naar de woonkamer. Mihaëla had tranen van geluk en omhelsde Nathan. Ze wilde iets zeggen maar Nathan legde zijn hand op haar lippen. Geen enkele opmerking kon op dit moment meer betekenis hebben dan de stilte. Samen gingen ze naar de woonkamer. De avond werd gezellig afgesloten. Een taxi bracht hen terug naar het 309

hotel. Mihaëla en Ioana liepen mee naar Nathan‟s kamer. Ioana zei dat ze erg moe was en bedankte Nathan voor de fijne tijd die ze de laatste dagen samen hadden doorgebracht. Ze nam afscheid en ging naar haar kamer. Nathan ging op zijn bed zitten. Mihaëla kwam naast hem liggen. Ze lag met een hand gekruist achter haar hoofd, de andere op haar buik en keek Nathan verleidelijk aan. ─ Zo, dat is het dan? vroeg Mihaëla. Voor Nathan werd het meteen duidelijk wat Mihaëla wilde. Ze schoof dicht tegen hem aan en nam zijn hand vast. Net op het moment dat haar mond zijn mond raakte, drong zich bij hem de gedachte aan Sophie heel hard op. Zo hard dat het leek alsof hij de aanwezigheid van Sophie kon voelen. Nathan hield Mihaëla tegen en verontschuldigde zich dat hij haar niet eerder had laten weten dat hij al iemand had. Mihaëla liet hem meteen los. Haar teleurstelling was duidelijk merkbaar. Nathan zei: ─ Het is ook mijn schuld, ik had het niet zover mogen laten komen. ─ Kunnen we geen vrienden zijn? ─ Dat zijn we al, Mihaëla. Nathan bracht Mihaëla tot aan de deur van zijn kamer. ─ Mihaëla, je bent een prachtige vrouw, uiterlijk maar vooral innerlijk. Als ik niemand zou hebben, zou ik onze relatie waarschijnlijk anders zien. De troostwoorden van Nathan brachten Mihaëla aan het wenen. ─ Hoe kan ik ooit iemand anders vinden als jij? Ik zal elke man onbewust met jou vergelijken en… Alweer legde Nathan zijn hand op haar mond. ─ Op dit moment is alles wazig en kan je niet nuchter denken. Na deze woorden gaf Nathan haar een tedere kus op de wang. Mihaëla glimlachte en aaide zacht de wang van Nathan. ─ Wie het ook mag zijn, zei ze, zij heeft enorm veel geluk! Ze verontschuldigde zich en liep naar haar kamer toe. Nathan sloot de deur en voelde zich niet goed bij de situatie. Hij had duidelijker moeten zijn vanaf het begin. Hij verweet zich zijn naïviteit en voelde zich schuldig voor de pijn die hij had veroorzaakt. De volgende dag ontbeten ze alle drie samen. Toen Ioana even weg was, maakte Nathan van de gelegenheid gebruik om te polsen hoe het nu met haar was. Mihaëla vond dat hij oprecht had gehandeld en dat sierde hem. Ze was nu wel bang dat hierdoor hun vriendschap was aangetast. Nathan liet haar weten dat dat zeker niet het geval was. Hij vertelde dat ze in korte tijd goede vrienden 310

waren geworden. Hij zei ook dat ze hem zeker op de hoogte moest houden van de vooruitgang van het project dat zij met Stephanie zou opstarten. Na het ontbijt vergezelde Nathan Mihaëla en Ioana naar de luchthaven. Een paar dagen later was Nathan weer op dezelfde luchthaven. Samen met Qiao vloog hij naar Melbourne.

311

Diepste Wil

Nathan en Qiao kwamen tegen de middag aan in Melbourne. De dag daarop zouden ze Yeshe ontmoeten. Ze boekten een hotel in de wijk Fitzroy en namen de stadstram om de stad te verkennen. Nathan werd, ook hier in Melbourne, getroffen door de schoonheid van de parken. Hij bewonderde de manier waarop ze waren aangelegd, te midden van de mooie huizen en gebouwen die de stad rijk was. De volgende avond gingen Nathan en Qiao naar de woning van Yeshe. Qiao voelde zich trots maar tegelijkertijd ook zenuwachtig. Hij was degene die voor een ontmoeting tussen Nathan en Yeshe had gezorgd. Op een of andere manier wist hij dat hij iets van wezenlijk belang deed. Een vriendelijke dame verwelkomde hen en bracht hen naar een kleine maar gezellige ruimte met grote kussens op de grond. Ze bracht hen thee en zei dat Yeshe meteen zou komen. Qiao vulde drie glazen en wachtte op de komst van Yeshe voor hij begon te drinken. Yeshe kwam binnen met een boek onder de arm. Hij was een slanke en mooi verzorgde man met zwart haar en een fijn geknipte baard. Nathan en Qiao stonden op en bedankten hem voor de tijd die hij voor hen vrijmaakte. Toen gebeurde er iets vreemds. In plaats van hen te verwelkomen, zei Yeshe helemaal niets toen hij Nathan zag. Met zijn ogen nog steeds op Nathan gericht, nam Yeshe plaats op een kussen tegenover Nathan en Qiao. Nathan en Qiao voelden zich nu een beetje ongemakkelijk. Om de stilte te verbreken, bedankte Nathan hem nogmaals voor de uitnodiging en zei dat hij graag meer wilde weten over zijn leer. Yeshe bleef Nathan nog even aankijken. Uiteindelijk verontschuldigde hij zich voor zijn verstrooidheid maar gaf daar geen enkele woord uitleg over. Alsof er niets aan de hand was, reageerde hij op wat Nathan had gezegd: ─ Ik haal mijn levensbeschouwing uit de “waarheid der waarheid”! Nathan en Qiao keken elkaar heel even aan vanwege het vreemde gedrag van Yeshe. Het was duidelijk dat iets zijn aandacht had getrokken. Aangezien Yeshe er zelf niets over zei, besloot Nathan om er verder ook geen aandacht aan te besteden en zette het gesprek gewoon verder: ─ Waarom wordt deze leer de “waarheid der waarheid” genoemd? vroeg Nathan. 312

Nu kwam Yeshe op dreef. Hij zou tijdens het vervolg van het gesprek met grote scherpzinnigheid aantonen dat hij over een diepe kennis beschikte van de oude wijsheden waar hij zijn leer op had gebaseerd. ─ Allereerst ervaren we de wereld zoals die zich aan onze zintuigen voordoet, de wereld van de ervaring. Maar daarachter bevindt zich een wereld die niet onmiddellijk bereikbaar is voor ons omdat de wereld van de ervaring haar voor ons verbergt. De leer van de “waarheid der waarheid” toont ons hoe we die sluier kunnen weghalen. ─ Wat zegt deze leer over ons menselijk bestaan? vroeg Nathan. ─ Dat we hier op aarde zijn om spiritueel te evolueren. Dat kunnen we doen door de lagere dierlijke instincten en de materiële gerichtheid te overwinnen. ─ Geldt dat voor elk van ons? vroeg Nathan. ─ Elk van ons is vrij om zijn levensweg zelf te kiezen maar de “waarheid der waarheid” leert ons dat wie geen aandacht heeft voor zijn spirituele ontwikkeling, door zijn lusten en verlangens steeds dieper zal wegzinken in dierlijkheid en materie. ─ Wat is het lot van degenen die wel op zoek zijn naar een spirituele ontwikkeling? wilde Nathan weten. ─ Ze worden steeds meer bevrijd van hun lagere dierlijke instincten en van hun materiële gerichtheid en keren steeds dichter terug naar hun kern, naar hun zuivere staat. ─ Wat versta jij onder zuivere staat? ─ De zuivere staat is de toestand waarin het lijden helemaal verdwenen is. Omdat we dan de kennis en de uitgesproken intentie hebben om ons tegen dat lijden te verzetten, zijn we vanaf dat moment in staat om de pure stroom van het hogere bewustzijn te voelen. Nathan nam even tijd om over de woorden van Yeshe na te denken. ─ Hoe vindt deze spirituele evolutie plaats en hoe kunnen we de zuivere staat bereiken? ─ Door onze gedachten op de juiste wijze aan te sturen. Ook Qiao wilde nog iets kwijt: ─ De meeste mensen staan niet genoeg stil bij hun gedachten. Dat is de oorzaak van al het grote lijden in de wereld. Nathan had tot nu toe bevestiging gekregen van wat hij al wist. Ook al werd het hier opnieuw anders verwoord, in essentie kwam het op hetzelfde neer. Dat gaf hem vertrouwen in de leer die Yeshe 313

aanhing. Hij wist dat er, door de juiste vragen te stellen, zich aan hem nieuwe kennis zou voordoen: ─ We zien overal ter wereld dat mensen in staat zijn tot het beste maar ook tot het slechtste. Wat zegt de “waarheid der waarheid” hierover? ─ Dat het universum ons de moed schenkt, zei Yeshe, om te veranderen wat we kunnen veranderen, de rust om te aanvaarden wat we niet kunnen veranderen en de wijsheid om het verschil tussen beide te kennen. Zoals ik eerder zei, zijn we vrij om te kiezen hoe wij met deze giften van het universum omgaan. ─ Ik vraag me af of deze vrijheid wel goed is, gezien het grote leed in de wereld, bracht Qiao aan. ─ Mochten we niet over die vrije keuze beschikken, reageerde Yeshe, dan zouden wij al bij voorbaat verdoemd zijn door onze primitieve driften en onze materiële gerichtheid en zou ons menselijk bestaan weinig zin hebben. ─ Hoe kunnen we inzicht krijgen in onze spirituele evolutie? vervolgde Qiao. ─ Door in te zien dat we leven volgens de wet van het karma, de wet die bepaalt dat elke daad, naast haar rechtstreekse gevolg in de wereld van de ervaring, tevens een innerlijk gevolg heeft dat steeds aan de basis ligt van onze toekomstige ervaringen. Nathan kende de universele wet van oorzaak en gevolg en was er zich zelf ook al lang van bewust dat we, vroeg of laat, steeds oogsten wat we ooit gezaaid hebben. Yeshe sprak verder: ─ Wanneer we in ons leven rekening houden met deze wet, worden we in staat gesteld precies te begrijpen in welke mate we zelf verantwoordelijk zijn voor onze toekomstige ervaringen en krijgen we inzicht in onze spirituele evolutie. ─ Hoe verklaart “de waarheid der waarheid” dat er mensen bestaan met een zin voor spiritualiteit en andere mensen eerder de wens koesteren om op te gaan in de massa? ─ Binnen elk van ons bevinden zich innerlijke behoeften die we allen op verschillende manier bevredigen. Dat hangt enerzijds af van onze geaardheid en anderzijds van onze daden. De waarheid der waarheid maakt een onderscheid tussen vier behoeften en leert ons hoe we ermee moeten omgaan wanneer we de spirituele weg willen volgen. Yeshe opende het boek dat hij had meegebracht. Nadat hij er even in had gebladerd, stak hij zijn duim omhoog om aan te geven dat 314

hij de vier innerlijke behoeften zou opsommen. Nathan en Qiao luisterden aandachtig. ─ De eerste behoefte is de uniciteit. Elk van ons heeft de behoefte zich te onderscheiden. Wie daarvoor bevrediging zoekt in de spiritualiteit zal zich onderscheiden ten voordele en niet ten nadele van anderen. Dat doet hij door diepgang in zijn relaties te brengen zodat de positieve energie die hij uitstraalt aanstekelijk werkt op anderen! Yeshe stak zijn tweede vinger omhoog. ─ De tweede behoefte is de eenheid. Elk van ons heeft de behoefte zich verenigd te voelen met iets omvangrijker dan het eigen ik. Wie daarvoor bevrediging zoekt in de spiritualiteit, zal geraakt worden door de wereld zodat hij tot het besef zal komen dat spiritualiteit niet iets is dat uitsluitend geestelijk is maar dat ze allesomvattend is! Yeshe stak nu zijn derde vinger omhoog. ─ De derde behoefte is de vervulling. Elk van ons heeft de behoefte zich creatief nuttig te maken. Wie daarvoor bevrediging zoekt in de spiritualiteit zal op zoek gaan naar zijn diepste creativiteit totdat hij een zuivere spirituele rol speelt op aarde, zodat in hem de bewuste intelligentie van de universele orde beleefd wordt! Yeshe stak daarna zijn vierde vinger omhoog. ─ De vierde behoefte is de hereniging. Elk van ons heeft de behoefte om een diep emotioneel begrip van zijn plaats in de wereld te ondervinden. Wie daarvoor bevrediging zoekt in de spiritualiteit zal streven naar mentale zuivering, verlichting en vereniging zodat zijn leven zinvol gestructureerd wordt in overeenstemming met de scheppende Liefde! Nathan nam tijd om over deze vier spirituele behoeften na te denken. ─ Door deze existentiële behoeften op de juiste wijze te bevredigen, zei Yeshe, ervaren we de verbondenheid met onze kern en evolueren we in de richting van de zuivere staat. ─ Hoe weten we wat de juiste wijze is? vroeg Qiao. ─ Door de aard van onze verlangens te analyseren, antwoordde Yeshe. Onze verlangens worden op hun beurt door onze gevoelens aangewakkerd. ─ Wat bepaalt dan weer de verlangens die we koesteren? drong Qiao aan. 315

─ Onze onderliggende gedachten, deze zijn onze belangrijkste gedachten want zij geven vorm aan ons leven. ─ Wat bepaalt dan weer onze onderliggende gedachten? vroeg Nathan. Yeshe keek Nathan zeer doordringend aan. ─ Dat wordt door onze diepste wil bepaald! Nathan keek geïntrigeerd. ─ Onze diepste wil is onze essentie en het wezenlijke van ons. Het is dankzij de diepste wil, die elk van ons koestert, dat we in staat zijn iets op aarde te creëren dat voordien niet bestond. Yeshe ging verder: ─ Jij volgde al heel vroeg je diepste wil om je natuurelement te bevredigen. Uit de woorden van Yeshe ging een ontzettend sterke kracht uit. Nathan voelde wat hij eerder al voelde toen Sanah hem over het belang van zijn levensmissie inlichtte. Ook nu leek het alsof zijn natuurelement het belang van deze woorden benadrukte. Yeshe had Nathan zojuist iets fundamenteels bijgebracht. Nathan kende al het belang om bij elke gedachte na te gaan welke gevoelens hem op dat moment vergezelden. Nu wist hij ook wat aan de bron lag van deze gevoelens. Iets wat rechtstreeks verbonden was met onze geaardheid, onze diepste wil. Nathan stond op en hield de handen van Yeshe vast terwijl hij hem bedankte. ─ Bedankt voor de wijze woorden. ─ De eer komt mij niet toe maar aan degene die deze woorden begrijpt en aanvaardt. Nathan nam afscheid van Yeshe en verliet de ruimte terwijl Qiao nog even bij Yeshe bleef om de oorzaak te achterhalen van zijn vreemd gedrag bij het zien van Nathan. ─ Er wordt verteld dat u over een gave beschikt, zei Qiao tegen Yeshe. De gave om de bijzonderheden van elk van ons in te zien. Was u daarom verbaasd bij het zien van Nathan? ─ Wat heb je juist over mij gehoord? ─ U zou in staat zijn om, met eigen ogen, het ego van elk persoon te zien. Yeshe bevestigde noch ontkende deze vraag. ─ Wat wil je weten? vroeg Yeshe. ─ Wat zag u bij Nathan? Yeshe kwam heel dicht bij Qiao en keek hem recht in de ogen: ─ Het is de eerste maal in mijn leven dat ik iemand ontmoette waarvan ik het ego niet kon zien. 316

Qiao keek verwonderd: ─ Wat betekent dat? ─ Mijn gevoel zegt dat Nathan zonder ego geboren is. Als dat zo is, maakt hij geen onderscheid tussen zijn eigen welzijn en dat van anderen. Bij hem zou er dus ook geen drang naar macht of materiële begeerte te bespeuren zijn. ─ Wat weet u nog meer? ─ Nathan is net door de negende poort gekomen. ─ Heeft u het over de poorten die naar de zuivere staat leiden? Yeshe knikte en sprak dan verder: ─ Nathan zal heel binnenkort op zoek gaan naar de laatste twee poorten die hem nog scheiden van de laatste grote poort, de poort van de zuivere staat. ─ De tiende en de elfde poort? De Rust en de Wijsheid? Yeshe keek op van de bijzondere kennis van Qiao en knikte bevestigend. ─ Wat zal er gebeuren als Nathan eenmaal de zuivere staat bereikt heeft? vroeg Qiao zeer benieuwd. Yeshe zweeg even voordat hij antwoordde en keek Qiao toen aan alsof hij twijfelde over wat hij hierop zou antwoorden. Uiteindelijk sprak hij de volgende woorden: ─ Wat er dan precies zal gebeuren, kan niemand zeggen maar het staat vast dat Nathan over genoeg ontvankelijkheid beschikt om het leed van de wereld te doen afnemen. ─ Weet u dat ik precies hetzelfde dacht toen ik hem voor de eerste maal zag, zei Qiao. ─ Je bent veel meer dan alleen toeschouwer. Vanaf jullie eerste ontmoeting was er voor jou een rol weggelegd. ─ Welke dan? ─ Wat je nu te doen staat, is Nathan naar je grond brengen. ─ Mijn grond? Waar is mijn grond? ─ Daar waar je de grootste kennis verkreeg. ─ Bedoel je waar Shuang zich bevindt, mijn oude meester? ─ Shuang zal Nathan nieuwe informatie kunnen geven over de weg die hij dient te volgen om de zuivere staat te bereiken. Na deze woorden nam Yeshe afscheid van Qiao en wenste hem een goede reis. Qiao was helemaal in de war toen hij naar buiten kwam en liep Nathan tegemoet. ─ Waar ging het over? vroeg hij aan Qiao. ─ Yeshe heeft me verteld hoe bijzonder je bent. ─ Wat zei hij? Was dat de reden van de stilte toen hij mij zag? 317

Qiao draaide zich naar Nathan en hield zijn beide schouders vast met gestrekte armen. ─ Yeshe beschikt over een gave. Ik had er al over gehoord maar wilde het met zekerheid weten. ─ Welke gave? vroeg Nathan. ─ Yeshe kan het ego van elk persoon met zijn ogen zien. Nathan dacht even na en vroeg toen: ─ Keek hij daarom zo lang naar mij? Qiao knikte. ─ Wat heeft hij gezien? vroeg Nathan verder. Qiao slikte. ─ Bij jou gebeurde er iets vreemds. Nathan keek Qiao nieuwsgierig aan. ─ Je bent de eerste persoon bij wie Yeshe geen ego zag. Nathan zei niets en liep verder. Nu was Qiao bijzonder benieuwd: ─ Hoe verklaar je dat Nathan? Nathan beantwoordde de vraag niet maar stelde een andere vraag: ─ Wat zei hij nog meer? ─ Yeshe gaf me te verstaan dat wanneer je over genoeg rust en wijsheid zult beschikken, je in staat zult zijn tot iets uitzonderlijk groots. Qiao keek Nathan nieuwsgierig aan in de hoop meer informatie te verkrijgen. ─ Zei hij nog iets? vroeg Nathan. ─ Ja, dat ik je naar Shuang moest brengen. ─ Wie is Shuang? ─ Mijn oude meester in Lijiang. Nathan en Qiao stapten in een taxi die hen naar hun hotel bracht. In het hotel bedankte Nathan Qiao voor de informatie en zei dat hij nu alleen moest zijn om na te denken. Eenmaal op zijn kamer nam Nathan rustig de tijd om zijn gedachten te ordenen. Dat deed hij terwijl hij in zijn boek verder schreef. Hij ging pas slapen wanneer de zon opkwam. De volgende ochtend ervaarde Nathan een uitgesproken drang om opnieuw verder te reizen. Toen hij Qiao ontmoette, bleek dat ook hij deze zelfde drang ervaarde. Het was voor hen beiden duidelijk dat ze spoedig naar China zouden vertrekken. Op de terugvlucht naar Sydney vertelde Qiao over de mooie herinneringen die hij had aan de tijd in het klooster van Lijiang. Qiao eindigde met te zeggen dat hij al lang de wens koesterde om er ooit nog eens naar terug te keren maar dat door verschillende omstandigheden nog niet was gelukt. Nathan 318

vertelde hem dat alles wat ons geheugen bijhoudt, een diepere reden heeft. Hij voegde eraan toe dat wanneer we proberen te begrijpen om welke diepere reden het gaat, er tegelijkertijd nieuwe inzichten verschijnen. Inzichten over de veranderingen die we moeten doorvoeren, die nodig zijn om onze ware levensbestemming te vinden.

319

Zuivere Staat

Enkele dagen later vlogen Nathan en Qiao naar Kunming, de hoofdstad van de provincie Yunnan. Eenmaal geland, reden ze naar het centrum van de stad en boekten daar een hotel. Na even te hebben gerust gingen ze naar de Xishan heuvels. Daar genoten ze van het adembenemende uitzicht op de “stad van de eeuwige lente”. Terwijl de avond viel, maakten ze een wandeling door het stadscentrum. Ook al stelde Nathan geen opmerkelijke verschillen vast met wat hij eerder al had gezien, toch voelde hij goed aan dat hier een heel andere levenswijze heerste. Hij wist dat er zich alweer een nieuwe wereld aan hem zou openbaren. De volgende dag brachten ze door in het Ciuhu Park. Qiao liet Nathan weten dat zowel de jeugd als de ouderen uit Kunming hierheen kwamen om uit te rusten. In het park heerste een aardige bedrijvigheid van talloze mensen die langs de tempels en de mooie vijvers flaneerden. De volgende ochtend namen Nathan en Qiao al vroeg de trein die hen langs prachtige bergen en dalen naar Dali bracht. Ook hier boekten Nathan en Qiao eerst een hotel voor de nacht waarna ze het centrum verkenden. Een dag later, tijdens een wandeling aan het Erhai meer, vertelde Qiao over de rijke geschiedenis van de provincie Yunnan en haar vele verschillende culturen. Weer een dag later namen ze de bus naar Lijiang. Pas tegen de avond bereikten ze de stad en boekten ze een hotel. De volgende ochtend leidde een enthousiaste Qiao Nathan door kronkelige steegjes vol kleine kasseitjes. Het was voor Qiao een emotioneel weerzien met de stad die hij zo goed kende. Nathan merkte op dat deze stad iets had van de stad Brugge in België. Een stad waar hij tijdens zijn jeugd graag had vertoefd. Nathan hield van de gezelligheid die hier hing door de vele houten huisjes langs de smalle kanaaltjes. Toen de avond viel, gingen Nathan en Qiao vroeg slapen om de dag daarop vroeg naar het klooster te kunnen vertrekken. ‟s Ochtends vroeg namen Nathan en Qiao een busje dat hen tot aan de voet van de Yulong berg bracht. Ginds, op deze besneeuwde berg, lag het klooster dat alleen bereikbaar was na een flinke beklimming. Toen ze daar eenmaal aangekomen waren, werden Nathan en Qiao hartelijk verwelkomd door enkele monniken. Met hun kaalgeschoren hoofden en hun lange gewaden, 320

herinnerden ze Nathan aan Zack, zijn vriend uit New York. De monniken van dit klooster stonden bekend om hun gastvrijheid en deden hun reputatie alle eer aan. Ze stelden zich aan Nathan en Qiao voor en toonden hoe ze leefden en waar ze mediteerden. Na de rondleiding werden ze naar een grote zaal gebracht. Daar namen ze plaats op de grond, helemaal achteraan. Eenmaal geïnstalleerd observeerde Nathan aandachtig de rituelen terwijl Qiao hem hier meer over vertelde. Ondertussen kwamen steeds meer monniken de zaal binnen. Honderden monniken zaten ondertussen geduldig te wachten tot meester Shuang zijn intrede deed. Qiao was behoorlijk zenuwachtig. Plotseling was het zover: de oude meester kwam de zaal binnen en nam plaats op een stoel vooraan. Hij vroeg de volgelingen om de ogen te sluiten en om rustig te ademen. Qiao vertaalde de woorden van Shuang en voerde dan zelf de opdracht uit. In plaats van het voorbeeld van Qiao te volgen, deed Nathan plotseling iets heel onverwachts. Hij stond rechtop. De meester merkte Nathan meteen op. Ze bleven elkaar even aankijken tot Nathan besloot om naar de meester toe te stappen. Qiao, die gezien had wat zich afspeelde, stond nu zelf ook op en volgde Nathan door de horde monniken heen. Qiao had geen notie van wat er gaande was en vroeg stilletjes naar meer uitleg, maar Nathan stapte onverstoord verder. Toen ze helemaal tot bij de meester waren aangekomen, boog Shuang het hoofd naar zijn bezoekers. Nathan en Qiao bogen ook op hun beurt het hoofd. Shuang sprak Nathan aan in het Mandarijns. Qiao vertaalde het gesprek tussen beide mannen. ─ Wees van harte welkom, zei Shuang, en weet dat ik me zeer vereerd voel met je komst. ─ Het is een eer bij u te mogen vertoeven, zei Nathan. Qiao heeft over u gesproken en zorgde ervoor dat we elkaar zouden ontmoeten. Shuang keek naar Qiao en herkende zijn oude leerling. De meester knikte om aan te geven dat Qiao goed had gehandeld. In de zaal begonnen de monniken ondertussen steeds luider tegen elkaar te fluisteren. Shuang vroeg om volledige stilte. Toen er helemaal geen geluid meer te horen was, keek Shuang Nathan eerst lang aan en sloot dan zijn ogen. Toen hij zijn ogen weer opende, leek het alsof de meester inzicht had gekregen in wat hij voor Nathan zou betekenen. ─ Ik zal je helpen, zei Shuang tegen Nathan. Nathan zei niets en wachtte op de volgende woorden van Shuang. 321

─ Kom vanavond samen met Qiao naar mij toe. Ik zal je leren hoe je het geluid in jezelf kan horen zodat je ook het geluid in anderen kunt waarnemen. Na deze woorden bogen de drie mannen hun hoofd naar elkaar. Nathan en Qiao verlieten de zaal onder de nieuwsgierige blikken van alle aanwezigen. Toen de avond viel, begaven Nathan en Qiao zich tot boven aan het klooster. Daar wachtte Shuang hen op in zijn nederige vertrek. Nathan en Qiao namen plaats tegenover de meester en kregen, net als bij Yeshe, warme thee aangeboden. Qiao zou het volledige gesprek vertalen. ─ Je hebt al een mooie weg afgelegd, zei Shuang tegen Nathan. ─ Heeft u het over mijn reisweg of mijn levensweg? vroeg Nathan. ─ Wat is het verschil? antwoordde Shuang op zijn beurt. ─ Ik heb alvast kennis kunnen maken met talrijke levensbeschouwingen. ─ Ben je nu beter in staat te begrijpen hoe elke waarheid tot stand komt? wilde Shuang weten. ─ Ik heb geleerd dat elke waarheid uit een denkbeeld bestaat. Of ze juist is of niet, is vaak van weinig belang. Elke levensbeschouwing kan een waarheid worden wanneer ze in staat is om mensen van haar juistheid te overtuigen. ─ Zo ontstaat inderdaad een waarheid. Ze wordt waargenomen op basis van het bewustzijnsniveau van de waarnemer. Zo heeft ieder van ons zijn eigen waarheden en daardoor zijn eigen perceptie van de realiteit. Maar daar schuilt ook het gevaar… Shuang dronk van zijn thee. ─ Wanneer men onze perceptie van de realiteit als absolute zekerheid beschouwt, kan de neiging ontstaan om ze ook met geestdrift als absolute zekerheid te verkondigen. Dat is de oorzaak van alle leed. Nathan luisterde zeer aandachtig. Shuang sprak rustig verder. ─ Elk van ons moet zich bezinnen over de zekerheden die hij heeft opgebouwd tijdens zijn leven. Hij moet nagaan of zijn huidige opvattingen gerechtvaardigd zijn en of ze geschikt zijn om zijn verlangens aan te sturen. ─ Daarvoor zou elk van ons over de wil moeten beschikken, reageerde Nathan, om op zoek te gaan naar de ware kennis over zichzelf en over de huidige wereld waarin hij leeft. ─ Elk van ons heeft diep in zich de wil om dit te realiseren. Hij moet enkel de keuze maken om zich door moed en discipline te laten vergezellen. Moed om daadwerkelijk fundamentele 322

opvattingen aan te durven snijden en discipline om werkelijk ontvankelijk te zijn voor nieuwe visies. ─ Moed en discipline, zei Qiao, de basis van zelfontplooiing! Shuang knikte en glimlachte. ─ Zelfontplooiing inderdaad, het mooiste geschenk dat we onszelf kunnen geven! Nathan zag dat Shuang duidelijk opgetogen was door het feit dat zijn oude leerling deze stelling goed had onthouden. De oude meester vertelde verder: ─ Elk van ons heeft behoefte aan levenswijsheid om niet als dwaas door het leven te gaan. Daarom zou elk van ons zijn overtuigingen steeds ter discussie moeten durven stellen. Shuang dronk nog eens van zijn thee en keek Nathan recht in de ogen. Nathan herkende deze blik, een blik die net als een wijze toon, belangrijke informatie aankondigde. Hij concentreerde zich en wachtte geduldig af wat Shuang hem zou gaan vertellen. ─ Je natuur heeft je altijd aangespoord om op zoek te gaan naar levenswijsheid Nathan. Ondertussen weet je dat we deze niet via de rede kunnen bereiken maar enkel door de ervaring. Het zal niet meer zo lang duren voordat je de ultieme levenswijsheid zult ervaren. ─ De ultieme levenswijsheid? vroeg Nathan. ─ De ultieme levenswijsheid is de zuivere staat, reageerde Qiao. Nathan herinnerde zich dat Yeshe hem ook over zuivere staat had verteld. Ook Qiao wist dat deze informatie van zeer groot belang was voor Nathan. ─ Verschillende mensen die ik ontmoette, zei Nathan, waaronder Yeshe, de man die Qiao de raad gaf om mij naar hier te brengen, spraken over de zuivere staat. Wat kunt u mij daarover vertellen meester Shuang? ─ De zuivere staat is de staat van verlossing, de staat waar men geen egoïsme, geen leed en geen angst kent. Het is de staat waarin men helemaal bevrijd is van het ego. Nathan en Qiao keken elkaar aan. Ze moesten allebei denken aan de reden van Yeshe‟s verwarring toen hij Nathan voor het eerst zag. De blik die Nathan en Qiao uitwisselden, ontging de meester niet. ─ Inderdaad, ging hij verder, het ego: dat wat jij en alle andere Uitzonderlijken niet kennen. ─ Hoe kan dat? wilde Qiao weten. 323

─ Uitzonderlijken komen tot leven zonder ego, vanwege hun hogere missie. ─ Hoe kan Nathan ons dan leren haar te overwinnen? vroeg Qiao. ─ Door de werkelijke bestaansreden van het ego te begrijpen zal hij ontdekken op welke wijze we het ego kunnen overwinnen. Zowel Qiao als Nathan moest dit even laten bezinken. ─ Hoe bereikt men de zuivere staat? vroeg Nathan. Shuang pakte Nathan vast met zijn beide handen en benadrukte aan Qiao het belang om zijn woorden juist te vertalen. ─ De zuivere staat wordt noch door de rede, noch door de ervaring bereikt! ─ Hoe dan wel? vroeg Nathan. ─ De zuivere staat wordt bereikt door vertrouwen te hebben in het absolute! ─ Daar heb ik altijd vertrouwen in gehad, reageerde Nathan. ─ Je hebt ook nooit de zuivere staat verlaten… geen enkel levend wezen trouwens. De laatste woorden van Shuang stootten op groot onbegrip van Nathan en Qiao. ─ U zei dat het niet meer lang zou duren voordat Nathan de ultieme levenswijsheid zou gaan ervaren, vroeg Qiao, en nu zegt u dat geen enkel levend wezen deze staat ooit heeft verlaten? ─ Dat is nu net de bestaansreden van elk leven, de diepere drijfkracht achter elke levensbestemming, de weg naar de verlossing. We zijn allen op aarde om ons te herinneren dat we allen deel uitmaken van de zuivere staat. De woorden van Shuang drongen bij Nathan met grote kracht naar binnen. Ook nu was het duidelijk dat zijn natuurelement deze boodschap wilde benadrukken. ─ Vervolg nu de weg die je wordt aangegeven door je vertrouwen in het absolute en ga op zoek naar de rust en de wijsheid, zodat je ons de weg kunt wijzen naar de verlossing. Na deze woorden stond de oude meester op en nam afscheid van Nathan en Qiao. Op hun weg terug naar het hotel spraken beide jongemannen nog een poosje over de inzichten die ze van Yeshe en Shuang hadden opgedaan. Het was hen ondertussen helemaal duidelijk geworden dat de diepste wil die we in ons koesteren ook hetgeen was dat ons naar de zuivere staat aanspoorde en dat de zuivere staat de bewustwording was dat we allen deel uitmaken van een geheel. De volgende dag hingen Nathan en Qiao wat rond in Lijiang. Ze 324

gingen zitten op het gras in de buurt van een gezellig plein, waar kinderen vrolijk aan het spelen waren. Ze zaten nog maar net toen er plotseling een man naar hen kwam toegelopen. Nog hijgend van het lopen, sprak hij Nathan aan. Nathan vroeg Qiao de woorden van de man te vertalen. Qiao zei dat de man Vietnamees sprak, een taal die hij niet begreep. Het enige wat hij kon verstaan was dat de man Ngai heette. De man sprak vervolgens met veel moeite in gebroken Engels. Wat Nathan en Qiao uit zijn woorden konden opmaken was dat hij in Hanoi woonde en dat hij erop aandrong dat Nathan met hem mee daar heen zou gaan. Toen hem gevraagd werd naar zijn reden, antwoordde hij dat hij daar een vriendin had die ernstig ziek was. Nathan vroeg aan Qiao om op het plein rond te vragen of er iemand Vietnamees kon verstaan. Ondertussen bleven Nathan en Ngai bij elkaar. Nathan observeerde de man en trachtte intuïtief aan te voelen of zijn bedoelingen oprecht waren. Het werd hem langzaam duidelijk dat dit een teken was. Toen Qiao terugkwam, vergezeld door een vrouw die de woorden van Ngai kon vertalen, had Nathan al een sterk vermoeden dat hij naar Hanoi zou vertrekken. De vrouw vertaalde de woorden van Ngai. Het was inderdaad zo dat hij een goede vriendin had in Hanoi die ernstig ziek was. Het was zijn tante die hem naar hier had gestuurd met de opdracht Quan in Lijiang op te zoeken en mee naar huis te brengen. Qiao, die de man nog niet helemaal leek te vertrouwen, merkte op dat Quan niet de naam was van Nathan. Dat deerde Ngai niet. Hij was er helemaal van overtuigd dat Nathan de man was die hij zocht. Toen Qiao hem vroeg waarom hij dat geloofde, zei Ngai dat hij dat zo aanvoelde. Qiao gaf aan dat dat nergens op sloeg. Ook voor Nathan was dit een mysterie, al was hij wel van mening dat Ngai oprecht was. Er viel een korte stilte tot ineens de vrouw, die door Qiao was gehaald om te vertalen, een ingeving kreeg. Ze vertaalde de betekenis van de naam “Quan”. In het Vietnamees betekende datt “Water”. Dat laatste nam bij Nathan alle twijfel weg. Hij zei tegen Ngai dat hij met hem mee zou gaan. Ngai bedankte hem meerdere malen maar gaf meteen ook aan dat de tijd drong. Nathan gaf hem het adres van het hotel waar hij logeerde en zei dat hij hem morgenochtend daar zou opwachten. Ngai bedankte Nathan, Qiao en de vertaalster meerdere malen. Duidelijk verheugd dat hij in zijn opzet geslaagd was, nam hij afscheid. Qiao leek niet gelukkig met deze plotselinge gebeurtenis: ─ Je weet niets van die man en je gaat hem zomaar volgen? zei hij tegen Nathan. 325

─ De man straalde genegenheid uit, antwoordde Nathan. Dat betekent dat hij de weg van zijn hart volgde. ─ Hoe weet je of die man goede bedoelingen heeft? ─ Goedheid hoef je niet te definiëren, dat herken je Qiao. Qiao kende het oneindig diepe vertrouwen dat Nathan stelde in het absolute. Hij wist dat Nathan er zich steeds door liet begeleiden. Eigenlijk wist Qiao ook dat er op Nathan iets wachtte in Hanoi maar hij had zich de laatste weken zo aan Nathan verknocht dat hij veel moeite had met zijn vertrek. ─ Ben je er zeker van dat je morgen al zult vertrekken? vroeg Qiao. Het was Nathan natuurlijk niet ontgaan dat Qiao moeite had om afscheid van hem te nemen. ─ Waarom zou ik later vertrekken? Ik zou daardoor alleen maar ons afscheid verlengen. Er volgde een lange stilte tot Nathan weer het woord nam. ─ Qiao, ik heb gemerkt dat je hier in China veel meer vreugde beleeft. ─ Dat is niet moeilijk. In mijn winkel is mijn leven eentonig. Veel gebeurt daar niet. ─ Wanneer ons leven eentonig lijkt, ligt dat niet aan het leven maar aan de verbeelding die we missen. Het is onze verbeelding die ons de weg uit de eentonigheid wijst. Qiao wilde iets zeggen maar verzonk toen weer in gedachten. ─ Wil je graag je gedachten met me delen? vroeg Nathan. Qiao twijfelde eerst even maar toen hij in Nathan's ogen de oprechte interesse zag, vertrouwde hij hem het volgende toe. ─ Ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden. ─ Neem je tijd en spreek dan, ik zal jouw gedachten tegemoetkomen. ─ Herinner je je ons eerste gesprek samen met Pete. Op een bepaald moment zei hij dat hij het gevoel had veel tijd te hebben verloren aan nutteloze dingen. ─ Ja, dat herinner ik me. ─ Wel, als ik naar personen kijk als jij, Yeshe of Shuang, voel ik me heel klein. Ik besef dat het leven me samenbracht met zulke bijzondere gidsen en wat doe ik? Ik zit mijn dagen te slijten zonder iets waardevols te doen. Qiao was nu zeer geëmotioneerd. Nathan zweeg en liet hem verder spreken. ─ Nathan, zal ik ooit mijn ware levensbestemming ontdekken? 326

─ Je moet nadenken over wat je belangrijk vindt en over de tijd die je daar daadwerkelijk aan besteedt. Je zult zo je aangeboren talenten herontdekken en aanvoelen wat je mogelijkheden zijn. ─ Dat lijkt eenvoudig maar dat is het niet. Nathan omarmde Qiao en toonde hem de spelende kinderen op het plein. ─ Je moet opnieuw je verbeelding ophalen die je vroeger koesterde wanneer je aan je toekomst dacht Qiao. Vervolgens moet je nagaan wat de beperkingen zijn die ervoor zorgen dat je verbeelding niet werkelijk kan plaatshebben. ─ En wat dan? ─ Dat is de manier waarop je een toestand schept om je dromen te verwezenlijken. Qiao, ik voel dat er hier voor jou een grote opdracht is weggelegd. Als je er eenmaal aan zult beginnen, zal je een bijzondere bekwaamheid in je werk ontdekken. Qiao voelde een kracht bij deze woorden vrijkomen. ─ Misschien moet ik over een paar jaar hier komen wonen. Het zou Stephanie alvast dolgelukkig maken als we hier zouden leven. ─ Weet je Qiao, ook al beschikken we over genoeg kennis. Toch kan iets ons beletten onze levensbestemming te volgen. ─ Wat is dat? ─ De gewoonte van het uitstel. ─ De gewoonte van het uitstel? ─ Ja, dat gevoel dat zich schuilhoudt onder schijnbaar belangrijke redenen. ─ Maar ik kan toch niet… ─ Je levensbestemming volgen is een proces dat volledige toewijding vergt Qiao. Je hele leven hangt af van wie je denkt te zijn en wat je ambities zijn. Alweer wist Qiao dat Nathan gelijk had. ─ Je hebt gelijk, heel mijn leven al stel ik mijn diepste ambities uit. ─ Ongeacht wat je doet, tracht het te doen met heel je wezen. Zo zal je bewustzijn zich verheffen. ─ Van Shuang leerde ik dat wanneer men een slechte gewoonte wil afleren, men op zoek moet gaan naar een reëel moment. Zo noemde hij de momenten waarin we de kracht kunnen vinden om deze gewoonte te overwinnen. ─ Dat zijn momenten waarin men moed en morele sterkte kan scheppen, de krachten die ons richten naar alles wat groot is. Nathan en Qiao keerden terug naar het hotel. De volgende ochtend stond Ngai al heel vroeg bij het hotel met een rugzak om zijn 327

schouder. Nathan nodigde hem uit om samen met hem en Qiao te ontbijten. Toen Qiao aan tafel kwam, straalde hij van vreugde: ─ Ik heb de keuze gemaakt om hier te blijven en heb Stephanie al verteld dat we hier komen wonen. Ik wil iets betekenen voor deze regio en er zijn hier genoeg humanitaire projecten waar we aan kunnen werken. Ik weet dat we hier gelukkig zullen zijn. ─ Dat is een goede keuze. Dit is de plaats waar je moet zijn. ─ Dat zei Yeshe ook al! Ik ben jullie allebei zo dankbaar. ─ Je moet jezelf dankbaar zijn. De werkelijke oorzaak van je keuze was de verandering van gedachte die je over jezelf had en over wat je wilde worden. ─ Wees gerust, vanaf nu zal ik er steeds over waken dat mijn diepste wil bevredigd wordt door mijn ervaringen. Na een innige omhelzing verliet Nathan samen met Ngai het hotel. Er stond hen nog een lange bus en treinrit te wachten voor zij het vliegtuig konden nemen naar Vietnam. Onderweg besefte Nathan dat hij ook deze keer zijn reis door zijn gevoel had laten bepalen. Al was dat deze keer wel op een heel vreemde manier gebeurd. Talloze vragen spookten door zijn hoofd. Hoe kon Ngai er zo overtuigd van zijn dat hij hem moest komen halen? Waarom had hij hem “Quan” genoemd? En wie was die mysterieuze vriendin van hem in Hanoi? Met Ngai daarover communiceren ging moeilijk. Nathan had ondertussen geleerd om de vragen te herkennen waarvan de antwoorden pas later duidelijk zouden worden. En dus viel hij in slaap met de gedachte dat in Vietnam veel duidelijker zou worden.

328

- 10 Oneindige Bron

329

330

Aandacht

Eenmaal geland in Hanoi, namen Nathan en Ngai een bus die hen naar het drukke stadscentrum bracht. Nathan stelde vast hoe sfeervol de Vietnamese hoofdstad wel was. Aan het Hoan Kiem meer stapten ze uit de bus. Veel tijd om de omgeving te ontdekken kreeg Nathan niet want Ngai haastte zich meteen naar een wijk met indrukwekkende koloniale gebouwen. Ngai draaide zich glimlachend om naar Nathan en gaf aan dat ze er bijna waren. Het was de eerste maal dat Ngai glimlachte tijdens deze reis. Even later liep Ngai een oude stijlvolle woning binnen. Hij liep de trappen op. Nathan volgde hem. Ngai klopte op een deur. Een vriendelijke oude dame opende de deur en liet hen binnen. Ze droeg een lang gewaad, versierd met kleurrijke bloemen. Haar zwarte haren had ze opgestoken. Nadat ze Nathan even had aangekeken en enkele woorden met Ngai had gewisseld, verwelkomde ze haar gast. Haar naam was Linh, ze was de tante van Ngai en gelukkig voor Nathan sprak ze voortreffelijk Engels. Nathan hield Ngai in het oog en zag hem blootsvoets door de leefkamer lopen naar een binnenplaats waar een kruidentuin was aangelegd. Daar nam hij eerst de tijd om aandachtig alle planten te bekijken en begon ze toen een voor een met veel aandacht te verzorgen. Linh stelde Nathan voor te gaan zitten: ─ Bedankt om het verzoek van Ngai te hebben aanvaard, zei ze tegen Nathan. ─ Het was me snel duidelijk dat ik er goed aan deed met hem mee te gaan. Wat me nog steeds niet duidelijk is, is waarom. Als ik het goed begrepen heb, is een vriendin van Ngai ernstig ziek? ─ Dat klopt, Myate heeft een zeer ernstige aandoening aan haar luchtwegen en er werd zelfs voor haar leven gevreesd. Wij verzorgen haar hier zo goed als we kunnen en het gaat nu beter. Maar er zijn dagen, zoals vandaag, dat ze amper haar bed kan verlaten. ─ Moet ze niet naar een ziekenhuis? Linh glimlachte. ─ Myate is opgenomen in een ziekenhuis in Ho Chi Minhstad of het vroegere Saigon. Daar konden ze nog weinig voor haar doen. 331

Een dokter die ons kende, bracht haar naar ons toe en sindsdien kunnen we haar toestand stabiel houden. ─ Welke behandeling krijgt ze hier? ─ We brengen haar energiebanen weer in balans. ─ Hoe gebeurt dat? ─ Ngai zorgt voor de kruiden en ik pas de behandeling toe. Ondanks deze informatie werd Nathan niet veel wijzer over de reden van zijn komst. Hij vermoedde dat Linh meer zou weten en vroeg het haar rechtuit. ─ Waarom ben ik hier? ─ Ngai is je komen halen op verzoek van Myate. ─ Kent ze mij dan? ─ Zij heeft vaak naar jou gevraagd. ─ Ik kan me niemand herinneren die Myate heet. Komt ze van hier? ─ Nee, ze is naar Vietnam gekomen nadat ze zowat de hele wereld had rondgereisd. ─ Waar komt ze dan vandaan? ─ Myate werd als kind gevonden langs de oevers van de Irrawaddy rivier in Myanmar. Volgens sommige bronnen was het ergens ter hoogte van de stad Mandalay, andere bronnen beweren dat ze nog meer stroomopwaarts werd gevonden. ─ Groeide ze daar op? ─ De eerste jaren leefde ze in Yangon, de grootste stad van Myanmar, tot ze geadopteerd werd door een Iers koppel en naar Dublin verhuisde. ─ Werd ze geadopteerd? Linh glimlachte. ─ Zijn jullie dat niet allemaal? Nathan‟s hart klopte plotseling veel sneller. ─ Wees niet zo verrast, zei Linh. ─ Maar hoe weet je…? ─ Herinner je je Sanah? ─ Ja, natuurlijk! ─ Wel, ik ben voor Myate wat Sanah voor jou is! Nathan keek Linh verward aan. Talloze gedachten borrelden bij hem op. Linh zag het gebeuren en glimlachte opnieuw: ─ Onlangs was Leewana hier, zij had dezelfde blik als jij nu. ─ Ken jij Leewana?

332

─ Natuurlijk ken ik de vrouw voor wie gedachten geen geheimen hebben. Ze weet perfect op welke manier gedachten door het universum kruisen. Het werd Nathan steeds duidelijker dat Linh, net als Sanah, heel waarschijnlijk een engel moest zijn. ─ Kom, ik zal je aan Myate voorstellen. Ze heeft zo naar dit moment uitgekeken. Linh bracht Nathan naar een kamer achteraan. Op de tafel waren een groot aantal naalden en potten met kruiden uitgestald. Myate lag te slapen. Linh maakte haar wakker en sprak haar aan in het Vietnamees. Myate deed haar ogen open en keek Nathan aan. Ze glimlachte maar was te zwak om iets te zeggen. Nathan kon zien hoe mooi Myate was. Ze gebaarde Nathan om dichterbij te komen en nam zijn hand vast. Opeens fleurde haar gezicht op. Het was alsof ze ergens nieuwe energie vandaan haalde. Met lange tussenpauzes sprak ze Nathan aan in het Engels: ─ Bedankt om mij te komen bezoeken… Linh vertelde mij dat je vroeg wie ik was… weet dat ons scheppingsproces al begonnen is… het gaat er nu niet meer om te weten wie we zijn… maar… om wie we worden. Deze paar woorden hadden Myate volledig uitgeput. Linh dekte haar toe en zei dat ze nu moest slapen. Myate glimlachte nog een laatste maal naar Nathan en liet zijn hand los. Voordat ze haar ogen sloot, gaf ze hem een teken dichterbij te komen: ─ Morgen zal ik me beter voelen… dan zullen we gaan fietsen. Linh leidde een verwarde Nathan weer de kamer uit en ging naast hem zitten in de voorkamer. ─ Gelukkig verkeert ze niet altijd in deze toestand, zei Linh. Vaak voelt ze zich beter, al kan het dan plotseling weer toeslaan. ─ Ik begrijp het allemaal niet goed, ze leek wel te ijlen. ─ Vergis je niet, ze weet perfect wat ze zegt. ─ Waarom moet ze zo lijden? ─ Myate hoeft helemaal niet te lijden, niemand hoeft dat trouwens te doen. ─ Lijdt ze dan niet? ─ Het lijden vindt alleen plaats als men zijn aandacht erop focust. ─ Bedoel je dat Myate haar lijden kan stopzetten door geen aandacht aan haar ziekte te besteden? ─ Onderschat de kracht van de aandacht niet. Alles waar we onze aandacht op richten, maken we tot realiteit. Door haar aandacht alleen op haar genezing te richten, toont Myate ons het juiste 333

voorbeeld. Dat is het scheppingsproces waarvoor de aarde haar naar ons stuurde. Wat Nathan al vermoedde, werd nu bevestigd. Myate was een Uitzonderlijke. Zoals hijzelf als boodschapper van het water was gestuurd en Leewana als boodschapper van de wind, zo was Myate de boodschapper van de aarde. ─ Is dat de boodschap die de aarde aan de mensheid wil geven, vroeg Nathan, onze aandacht richten op haar genezing? ─ De hogere missie van alle Uitzonderlijken is uiteindelijk dezelfde: een collectief bewustzijn tot stand brengen dat ons zal leiden naar de uiteindelijke verlichting. Linh verliet de kamer en liet Nathan sprakeloos achter. Even later kwam ze terug en toonde hem de kamer waar hij zou slapen. Nathan verfriste zich en deed vervolgens een dutje. Toen hij wakker werd, moest hij plotseling heel sterk aan Leewana denken. Hij begreep niet meteen waarom en liep naar de leefruimte. Eenmaal in de leefruimte aangekomen, kon hij van daar Linh in de keuken zien. Ze was aan het afwassen en sprak Nathan glimlachend aan: ─ Ze zal vanaf nu wel vaker zulke stoten uithalen. ─ Over wie heb je het? ─ Over Leewana natuurlijk. Alweer verbaasde Nathan zich over de opmerkelijke gave van Linh om zijn gedachten te doorgronden. ─ Zorgde zij ervoor dat ik aan haar moest denken? Linh knikte. ─ Waarom deed ze dat? ─ Ze wil je graag laten merken dat zij steeds beter de wereld van gedachten leert doorgronden. ─ Weet je waar ze momenteel is? ─ Bij Dian in Indonesië. ─ Dian? ─ Dian is onlangs Myate ook komen bezoeken. Je zult hem ook nog ontmoeten. ─ Waar leeft Dian? ─ In Surakarta op het Indonesische eiland Java. Daar werd hij als kind gevonden en groeide daarna bij zijn pleegouders in Oekraïne. ─ Groeide Dian in Oekraïne op? ─ Dian bracht zijn jeugd door in Odessa aan de oevers van de Zwarte Zee. Later verhuisde hij naar Kiev om er te studeren. Van 334

daar vertrok hij om de wereld rond te reizen om uiteindelijk terug te keren naar zijn geboorteplaats in Indonesië. Nathan verzonk in gedachten. Linh zag het gebeuren en zei niets meer om hem in alle rust tot belangrijke inzichten te laten komen. Nathan begreep dat als Myate door de aarde was gestuurd, Leewana door de wind en hijzelf door het water, Dian wel de vierde boodschapper van de natuurelementen moest zijn.… de boodschapper van het vuur! ─ Zal er een moment komen dat we alle vier samen zullen zijn? wilde Nathan weten. Linh glimlachte alweer. ─ Er zal inderdaad een moment komen dat jullie energieën samengebracht zullen worden. Tijdens dat bewuste moment zullen jullie de volle pracht van het innerlijke element aan de hele mensheid openbaren. ─ Het innerlijke element? ─ Zo noemen we de wereld van de kennis waarin alle boodschappen reizen. Nathan luisterde met grote nieuwsgierigheid en vroeg dan: ─ Heb je het over de kennis die zich in elk van ons bevindt? Linh knikte bevestigend. Het was voor Nathan duidelijk dat het innerlijke element waar Linh over sprak niets anders kon zijn dan de innerlijke kracht van de intuïtie. Na enkele momenten van stilte dwong zijn nieuwsgierigheid hem tot een vraag die hem vanaf nu niet meer zou loslaten: ─ Wanneer zal dat moment plaatsvinden? ─ Het komt nu heel dichtbij, dat zal je merken aan de snelle opeenvolging van tekens die zich aan jou zullen openbaren. ─ Ik zou willen dat je me alles vertelt wat je weet over het innerlijke element en over dat bewuste moment. Hoe zal het precies in zijn werk gaan? Zal het onder een menselijke vorm verschijnen? Hoe zullen mensen reageren? Linh glimlachte alweer. ─ Je wilt steeds alles zo snel mogelijk weten. Het is duidelijk te merken dat het geduld een eigenschap is waarover je nog onvoldoende beschikt. ─ Je bent niet de eerste die mij daar attent op maakt. ─ Ik zal je iets vertellen dat van groot belang is in het kader van je levensmissie. Nathan spitste zijn oren. 335

─ Laat het geduld bevriend worden met je aangeboren nieuwsgierigheid zodat ook zij steeds aan je zijde blijft. Het geduld is onmisbaar om het vruchtbare leven van elke dag ongestoord te laten ontplooien. ─ Dat zal ik onthouden en ik zal trachten om vanaf nu alle boodschappen te herkennen die mij kunnen helpen om deze eigenschap meester te worden. Linh droogde haar handen af en nam plaats in het kleine salon op een laag bankstel. Nathan volgde haar en ging tegenover haar zitten. ─ Het innerlijke element is geen aards natuurelement. Ze kan niet onder een menselijke of materiële vorm verschijnen maar deze kracht zit in ons allen. Mocht ze onder een fysische vorm verschijnen, dan zou haar licht zo sterk stralen dat ze de mensheid zou verblinden. ─ Maar je sprak net over een moment waarop Myate, Leewana, Dian en ikzelf, het innerlijke element te voorschijn zullen brengen. ─ Jullie vertegenwoordigen met zijn vieren alle krachten waarmee de fysische wereld is opgebouwd. Linh nam beide handen van Nathan vast. ─ Door jullie energieën op elkaar af te stemmen zullen jullie in staat zijn om de aandacht van de hele mensheid op hetzelfde doel te richten en daardoor alle levende wezens doen beseffen dat ook zij over de kracht van het innerlijke element beschikken. Nathan was nu sprakeloos. Linh vertelde verder: ─ Deze belevenis zal buitengewoon ingrijpend zijn voor de hele mensheid en ze zal leiden tot een ongezien collectief bewustzijn. Nathan ervaarde de sterke kracht van deze woorden. Hij wist dat zijn natuurelement op dit moment het belang hiervan wilde benadrukken en dat hij hieruit grote inzichten kon krijgen over zijn levensmissie. Nathan moest nu alle informatie laten bezinken. Hij nam afscheid van Linh. Hij liet haar weten dat hij even langs het Hoan Kiem meer ging wandelen. Linh gaf hem een kus op zijn voorhoofd en liet hem dan alleen. Aan het Hoan Kiem meer zag Nathan verschillende mensen die hun koopwaar aanboden. Nathan groette hen en ging in kleermakerszit zitten recht tegenover het meer. De zonsondergang was al begonnen. Het was een perfecte plaats en een ideaal moment om alles even op een rijtje te zetten. Langzaam drong de informatie die Nathan van Linh had ontvangen volledig tot hem door. Vooral de talloze gedachten over de gebeurtenis waarover Linh hem had gesproken, lieten hem niet 336

meer los. Nathan bleef aan de oever van het Hoan Kiem meer zitten tot de zon helemaal was ondergegaan. Bij zijn terugkomst zaten Linh en Ngai aan tafel op hem te wachten. Het eten was net klaar. Het leek alsof Linh wist dat Nathan precies na de zonsondergang zou terugkeren. Aan tafel werd er niet veel gesproken. Het was duidelijk dat Linh en Ngai erg inzaten met de gezondheidstoestand van Myate. Na het eten ging Nathan vroeg slapen. De trip naar Vietnam en alle informatie die hij van Linh had gekregen, hadden hem uitgeput. Daarnaast zat hij ook heel erg met Myate in. Met een laatste gedachte aan haar viel hij in slaap. De volgende dag maakte Ngai hem wakker om te ontbijten. Nathan werd aangenaam verrast. Aan tafel zat Myate, ze was duidelijk beter en sprak Nathan meteen aan: ─ Goed geslapen? ─ Ja dank je, jij blijkbaar ook! ─ Natuurlijk, ik wil de tijd dat je hier bent volledig met jou benutten. Nathan merkte in welke mate Myate‟s gezondheidstoestand, Linh en Ngai tevreden stelde. ─ Ik heb aan Ngai al gevraagd om de fiets klaar te zetten, vervolgde Myate. Nathan besefte dat Myate zich zeer bewust was van wat ze gisteren had gezegd en dat ook nog steeds meende. Hij stelde zich natuurlijk de vraag of ze wel sterk genoeg was: ─ Zal dat lukken? Ben je daar wel sterk genoeg voor? ─ Myate is niet van plan om zelf te fietsen, zei Linh. Ze heeft Ngai gevraagd om achterop de fiets een comfortabel zitje te plaatsen. Myate glimlachte en knipoogde naar Nathan. Na het ontbijt maakten Nathan en Myate zich klaar voor de fietstocht. Ngai had een gerieflijk stoeltje met kussen op het bagagerek geplaatst. Myate kon zo achterop plaatsnemen met beide benen aan een kant. Het was een zonnige dag. Dankzij een koele bries was het ook niet te warm. Nathan en Myate reden door de nauwe straten en smalle steegjes van Hanoi. Onderweg hadden ze elkaar heel wat te vertellen. ─ Linh en Ngai zijn bijzonder lieve mensen, begon Nathan. ─ Ik ben blij dat ze mijn levenspad hebben gekruist. Het zijn mensen die aandacht hebben voor de harmonie in de wereld. Zulke mensen zijn van grote waarde om de juiste richting te geven aan de mensheid. 337

─ Je hebt gelijk. Het zijn zulke mensen die de wereld daadwerkelijk vooruit helpen. ─ Had iedereen maar meer aandacht voor de wereld waarin we leven. Velen zien zichzelf als afgescheiden delen ervan en kijken alleen naar hun eigen welzijn, zonder zich te bekommeren om de schade die ze aanrichten. Nathan kon enige droefheid in Myate‟s stem horen. Hij stopte, draaide zich om en streelde haar gezicht. Daarmee toonde hij aan dat hij het volledig eens was. Myate kon haar tranen nu niet meer bedwingen. Nathan stapte van de fiets af en hielp haar overeind. Ze namen naast elkaar plaats op een muurtje en keken de mensen aan zonder een woord te zeggen. Na een poosje hervatte Nathan het gesprek: ─ Teveel mensen zijn blind voor de noodlottige gevolgen van hun levenswijze op anderen en op hun omgeving, maar je weet ook dat mensen soms verbazend snel kunnen veranderen. ─ Mensen veranderen niet zolang ze alleen een wereld kennen waarin prestatiedrang, spanningen en excessen dagelijkse kost zijn. Ze zijn te beperkt om de diepere werkelijkheid te zien onder de dunne laag van deze schijnwerkelijkheid. ─ Het is aan ons om hun aandacht daarop te vestigen. We kunnen hen helpen deze diepere werkelijkheid te herkennen en hen aanleren wie ze werkelijk zijn, wat hun werkelijke doel is in dit leven en hoe ze kunnen bijdragen aan de groei van de schepping. ─ Nathan, het wordt stilaan tijd dat iedereen beseft dat we alleen leven om momenten te beleven binnen de spirituele dimensie en dat al het andere een vorm van afwachten is. Myate keek Nathan aan, nam zijn hand vast en sprak verder: ─ Ik weet ook wel dat alle leed en onrechtvaardigheid die er in de wereld heersen deel uitmaken van de schepping en dat ze zelfs nodig zijn om naar dat moment van collectief bewustzijn te groeien… maar toch is het moeilijk te aanvaarden. ─ Ik denk dat we allebei meer begrip moeten opbrengen voor het feit dat iedereen volgens zijn eigen bewustzijnsniveau zijn hiërarchie van waarden bepaalt. Myate legde haar hoofd op Nathan‟s schouder die verder sprak: ─ We moeten aanvaarden dat wie aandacht voor innerlijke waarden heeft, ook aandacht heeft voor het welzijn van zijn omgeving. En dat wie weinig aandacht voor innerlijke waarden heeft, daar eerder onverschillig tegenover staat. 338

─ Het is juist door die onverschilligheid dat ze de diepere werkelijkheid niet doorgronden, zei Myate verder. Mochten ze door de dunne laag van schijnwerkelijkheid heen kunnen zien, dan zou het hen duidelijk worden dat alles met elkaar verbonden is. ─ Velen zijn zich er inderdaad gewoon niet van bewust dat ze, door hun levenswijze, de planeet die hen leven schenkt, ook mede verwoesten. Het is juist om iets te doen aan die onverschilligheid dat we naar hier zijn gestuurd, Myate. Myate en Nathan keken elkaar aan en ondervonden een sterk gevoel van vertrouwen en verbondenheid. Doordat Myate geuit had wat er op haar hart lag, had ze het mogelijk gemaakt hun relatie op een dieper niveau te beleven. Ze wisten dat ze vanaf dit moment alles dat ze van elkaar moesten weten zouden kunnen aanvoelen. ─ Ik ben blij dat we elkaar ontmoeten, Nathan. ─ Dat gevoel is wederzijds, Myate. Na een poosje hervatten ze hun fietstocht en beleefden elkaars gezelschap nog intenser. Pas in de late namiddag keerden ze terug naar de woning. Nathan en Myate vonden Linh op het dakterras. Ze zat op een deken en keek in de verte. Toen ze Nathan en Myate opmerkte, lachte ze naar hen. Het was duidelijk dat de betere toestand van Myate Linh gelukkig maakte. Linh wist dat ze dat ook aan Nathan te danken had. Met een veelzeggende blik maakte ze hem dat duidelijk. ─ Storen we jou niet? vroeg Nathan. ─ Nee hoor, jullie storen nooit. ─ Was je aan het bezinnen? wilde Nathan weten. ─ Het is noodzakelijk om genoeg tijd vrij te maken om ons af te zonderen, zei Linh, en onze aandacht alleen op het essentiële te richten. Zo blijven we steeds de verbinding met onze levensbron ervaren. ─ Linh leerde me, zei Myate, dat wanneer we mediteren, we ons hoogste vermogen ontwikkelen. ─ Ons hoogste vermogen? vroeg Nathan. ─ De kracht van onze aandacht, vervolgde Myate. ─ De kracht die begrip en inzicht voortbrengt, ging Linh verder. Wanneer we ergens aandacht aan schenken, reiken we voorbij de eerste voorstellingen en gaan we op zoek naar de onderliggende feiten.

339

─ Ik trek mezelf ook vaak terug, zei Nathan. En ik heb dan aandacht voor de boodschappen die zich aan mij hebben geopenbaard. ─ Alles waar we dan aandacht aan schenken, zei Linh, onthult zijn innerlijke werkelijkheid. Zo halen we kennis uit het onderbewuste en groeit er begrip. ─ Wanneer dat plaatsvindt, voegde Myate hieraan toe, laten we de verborgen intelligentie naar ons toestromen. ─ De verborgen intelligentie? vroeg Nathan. Myate antwoordde niet maar keek Nathan diep in de ogen. ─ Myate heeft het over de intelligentie die uit liefde geboren wordt! ─ Linh leerde mij hoe ik mezelf kan verlossen van onnodige gedachten, ging Myate verder, en mijn geest te focussen op het essentiële. Op de liefde die ik overal en in alles kan herkennen. Het lukt me nog niet helemaal maar ik boek vooruitgang. ─ Tracht je dan je gedachten alleen te richten op deze verborgen intelligentie? vroeg Nathan. ─ Meditatie gaat verder dan het overwegen, denken en vragen. Zie het als de hoogste vorm van concentratie. ─ Wat ervaren we dan precies? wilde Nathan weten. Linh keek nu alweer in de verte en zei: ─ De verbinding van onze geest met de kracht van het universum! Nathan dacht na en sprak pas na een poosje: ─ Kunnen we hieruit afleiden dat onze geest alleen gescheiden is van deze verborgen intelligentie door het denken? ─ Dat heb je goed begrepen, antwoordde Linh. Wanneer we voorbijgaan aan de aanwezigheid van onze denkende geest en onze aandacht richten op de volmaaktheid van het universum, stijgt ons lichaam tot een punt van volmaakte harmonie met de universele orde. Linh zweeg nu en sloot haar ogen. Myate en Nathan volgden haar voorbeeld. Woorden waren nu overbodig, de stilte bracht gelegenheid voor een diepere communicatie. ‟s Avonds laat, voor hij ging slapen, besloot Nathan om zijn reis voort te zetten. Hij zou het de volgende dag aankondigen tijdens het ontbijt. Toen hij de volgende ochtend plaats nam aan tafel merkte hij de afwezigheid van Myate. ─ Is Myate opnieuw ziek? vroeg hij. ─ Nee, zei Linh, ze heeft alleen moeite met het afscheid. 340

Nathan begreep dat zijn gastheren op een of andere manier al op de hoogte waren van zijn plannen om te vertrekken. ─ Waar is ze nu? wilde Nathan weten. ─ Ze zit op het dakterras. ─ Zou ze willen dat ik hier langer blijf? ─ Nee, voordat Myate ziek werd, heeft ze zelf ook altijd veel gereisd. Ze weet dus heel goed hoe belangrijk nieuwe ontdekkingen voor ons wordingsproces zijn. Myate hoopt alleen dat jullie elkaar spoedig zullen terugzien. ─ Ik zal haar zo meteen opzoeken. Nathan nam alleen een klein broodje als ontbijt. ─ Ik ben jullie ontzettend dankbaar dat ik in jullie gezelschap mocht vertoeven. Ik heb hier in korte tijd ontzettend veel geleerd. Ngai stond op om iets te gaan halen. Hij kwam terug met verschillende kruiden die verpakt waren in een doek en gaf ze als afscheidsgeschenk aan Nathan. Ngai vroeg Linh om Nathan te vertellen dat deze kruiden hem konden genezen wanneer hij zich niet goed zou voelen. Bij ziekte moest hij gewoon enkele stukken nemen, ze in heet water opwarmen en opdrinken. Nathan bedankte hem en zei dat hij niets had om aan hem te geven. Ngai antwoordde dat er geen mooier geschenk was dan wat hij van hem al eerder had ontvangen. Hij had het over het vertrouwen dat Nathan hem had gegeven toen hij besloten had om met hem mee te reizen naar Vietnam. Nadat Linh deze laatste woorden had vertaald, omhelsden Nathan en Ngai elkaar. Nathan ging nu ook naar Myate toe en omhelsde haar een tijd lang. ─ De tijd is gekomen om afscheid te nemen, zei Myate, maar we weten dat er een tijd zal komen dat we elkaar opnieuw zullen ontmoeten. ─ Ik vond onze ontmoeting, net als toen ik Leewana ontmoette, bijzonder intens. ─ Ik heb Leewana nog niet ontmoet, wel Dian. Jullie lijken trouwens erg veel op elkaar. ─ Ik denk dat we alle vier ontzettend veel gemeen hebben. ─ Gisteren vertelde Linh dat we van nu af aan een steeds grotere heimwee naar elkaar zullen voelen en ik denk dat het bij mij al begonnen is…, vertrek dan nu maar, of ik laat je niet meer vertrekken. Nathan stond op. Ze bleven elkaar aankijken tot Nathan de trap naar beneden nam. Beneden raapte hij zijn spullen bijeen en nam dan afscheid van Linh. 341

─ Linh, ik wil je bedanken voor je gastvrijheid en de belangrijke informatie die je mij gegeven hebt. ─ Dat heb je aan jezelf te danken want je was klaar om deze informatie te ontvangen. ─ Wat je zei over de snelle opeenvolging van tekens die zich aan mij zouden openbaren, klopte helemaal. ─ Dat komt omdat je aandacht zich steeds meer op het essentiële richt. Dat is ook de reden waarom de plaatsen waar je moet komen elkaar ook sneller opvolgen. ─ Bedoel je dat ik in staat ben om nu snel de belangrijkste lessen te herkennen? ─ Zo is het, Nathan. Al moet je steeds in gedachten houden dat je van iedereen kunt leren. Tracht dus in elke onbekende, een boodschapper te herkennen én in elke onverwachte gebeurtenis, een boodschap. Na deze woorden maakte Nathan zich klaar om te vertrekken en omhelsde Linh. ─ Weet je al waar je naartoe zult gaan? vroeg Linh. ─ Zoals je weet bepaal ik mijn weg intuïtief. Nathan vertrok. Linh wuifde. Na een paar stappen draaide hij zich om. Linh moest alweer glimlachen. ─ Heb je misschien een voorstel? ─ Tijdens deze periode waait de wind geduldig naar het zuidoosten om uiteindelijk rust te vinden wanneer hij weer de zee ontmoet. Nathan begreep niet meteen wat Linh hiermee bedoelde maar hij bedankte haar voor haar advies en vertrok.

342

Geduld

Nathan vertrok naar de luchthaven van Hanoi. Hij zette zich neer in de vertrekhal tussen de reizigers en bestudeerde zijn landkaart. Met Linh‟s woorden nog vers in het geheugen nam hij rustig de tijd om over zijn volgende bestemming na te denken. Plotseling kreeg hij een duidelijke ingeving dat het de Thaise kust zou worden. Nathan vroeg informatie over de vluchten naar Thailand en vernam dat het eerstvolgende vliegtuig die middag zou vertrekken. Hij besloot die vlucht te nemen en kwam diezelfde avond nog aan op het vliegveld van Don Muang in Bangkok. Hij liep door de drukke aankomsthal en nam een taxi naar het centrum van de hoofdstad, waar een vochtige hitte heerste. Wat Nathan meteen opviel waren de frappante contrasten van een stad met enerzijds luxueuze winkelcentra, moderne wolkenkrabbers en peperdure villa‟s en anderzijds zeer veel armetierige kleine krotwoningen. Net als in andere metropolen werd Nathan nog eens geconfronteerd met de grote ongelijkheid tussen arm en rijk. Hij informeerde bij de taxichauffeur naar een goedkoop hotel en stapte uit in de wijk Banglamphu waar hij een kamer boekte. De volgende ochtend maakte Nathan een wandeling op de markt en ontmoette daar Suchart, een vriendelijke jongeman, die Nathan voorstelde om hem de stad te laten zien. Nathan vond dat een goed idee en vroeg Suchart om hem naar de meest authentieke plaatsen te brengen. Suchart wist meteen waar hij Nathan naartoe zou brengen. Ze namen een tuk-tuk, een typische bromfietstaxi, en reden naar de Chao Phraya, de rivier die dwars door Bangkok loopt. Daar stapten ze aan boord van een langstaartboot en maakten een tocht door smalle kanalen omringd door houten paalwoningen. Ze stapten in Thonburi af en gingen te voet verder. Suchart liet Nathan de oudste wijken zien en lichtte hem tegelijk in over de geschiedenis van de stad. Op een bepaald moment, toen ze de zoveelste tempel voorbij liepen, werd Nathan‟s aandacht getrokken door een groep mensen die voor een poort stond te wachten. Suchart merkte Nathan‟s interesse op en zei hem: ─ Ze willen allemaal de nieuwe meester zien. ─ De nieuwe meester? vroeg Nathan nieuwsgierig. ─ Hij is hier nog niet zo lang maar is al zeer populair. 343

─ Laten we maar bij ze aanschuiven. Nathan en de licht verbaasde Suchart gingen in de rij staan. Even later stapten ze de zaal binnen en namen achteraan plaats op de grond. Plotseling weerklonk er muziek en verscheen er een gezette man. De meester ging op een hoge stoel zitten en vroeg om stilte. Toen hij de aanwezigen begon toe te spreken, vroeg Nathan aan Suchart om zijn woorden te vertalen. ─ De meester bedankt iedereen die een offer heeft meegebracht. Nathan had opgemerkt dat de meeste bezoekers geld, juwelen of andere offers hadden meegebracht en deze hadden neergelegd op een speciaal daarvoor opgezet podium. Suchart vertaalde verder: ─ Hij zegt dat wie bereid is zich volledig aan hem te onderwerpen, bevrijd zal worden. Nathan ervaarde hetzelfde gevoel als toen hij in Brazilië werd aangesproken door de ritueelman die beweerde hem te kunnen zuiveren. Ook al werd hij nu niet persoonlijk aangesproken, toch voelde hij aan dat hij iets moest ondernemen. ─ Wat vind je hiervan Suchart? ─ Volgens mij is de man een bedrieger. ─ Dat voel je goed aan, Suchart. Volg me maar! Nathan stond op en liep naar voren. Suchart had geen idee wat Nathan van plan was maar toch volgde hij meteen. De meester zag beide jongemannen aankomen en hield op met spreken. Eenmaal bij de meester aangekomen, vroeg Nathan aan Suchart om zijn woorden hardop te vertalen zodat iedereen het kon horen. ─ Mag ik vragen waar het u om gaat? vroeg Nathan. De meester was duidelijk niet blij met het optreden van Nathan. ─ Wie ben jij om mij zomaar te storen? vroeg hij. ─ Mijn naam is Nathan en ik wil weten waarom u om volledige onderwerping vraagt? ─ Ik ben degene die verkozen is om de regels te onderwijzen. De regels die gevolgd dienen te worden om wijsheid te verkrijgen. ─ Wijsheid kan alleen verschijnen bij diegenen die vrijwillige keuzes maken. Nooit door blindelings opgelegde regels te volgen. Alle aanwezigen konden zien dat de meester onrustiger werd. Hij sprak Nathan aan op een boze toon: ─ Wat weet jij over wijsheid? Nathan ontweek de vraag. Hij verzamelde de offers op het podium en verdeelde die weer onder de bezoekers. Suchart keek Nathan eerst wat vertwijfeld aan maar hielp hem daarna. Nathan bedankte hem en vroeg hem toen opnieuw om zijn woorden te vertalen. 344

─ Wijsheid verschijnt nooit door onderwerping of gehoorzaamheid aan een ander. Wijsheid dient ook niet om aanzien te verkrijgen of om zich te verrijken. Wijsheid is juist dat wat ons inspireert om steeds te geven. De meester was nu in alle staten. Hij wilde spreken maar leek zijn stem te hebben verloren. Het voorval herinnerde Nathan aan wat er had plaats gevonden bij de waarzegster uit Parijs die hij samen met Moshe had bezocht. Nathan kreeg medelijden met de meester. Hij nam Suchart bij de arm en sprak de meester opnieuw aan maar nu op een zachtere toon. ─ Mijn boodschap is niet alleen naar jou gericht maar naar iedereen die hier aanwezig is. Voor jou heb ik een raad. Gebruik je talenten om ware kennis over te brengen en je zult zien dat wie ware kennis schenkt, ware voldoening ontvangt. Na deze woorden te hebben gesproken, verliet Nathan prompt de tempel. Suchart die zwaar onder de indruk was, liep hem achterna. Toen ze buiten waren, besefte Suchart pas goed wat er plaats had gevonden. ─ Waarom deed je dat? ─ Zoals ik zei, om een boodschap te brengen. Suchart bleef even zwijgend naast Nathan lopen. ─ Waarom deed je het op die manier? ─ Welke andere manier had je dan in gedachten? Suchart wist niet meteen wat hij hierop moest antwoorden. ─ Wanneer je aanvoelt dat iets verkeerd is, zei Nathan, moet je niet doen wat er van je verwacht wordt, maar dat gevoel zonder vrees of schroom tonen. ─ Waarom kon de meester op een bepaald moment geen woord meer uitbrengen? ─ Het gebeurt soms dat onze gevoeligheid de controle overneemt. Suchart dacht enkele momenten na. ─ Maar dat kan niet, dat is toch onmogelijk? ─ Wanneer je je waarheden de ruimte geeft om te veranderen, zul je zelf ook in staat zijn om grote veranderingen tot stand te brengen. ─ Over welke veranderingen heb je het? Nathan hield Suchart tegen en legde zijn hand op zijn schouder. ─ Hoe dieper je het leven zult beleven, hoe meer kracht het universum voor jou zal vrijmaken om te veranderen wat er veranderd dient te worden. 345

Nathan liep verder terwijl Suchart nog bleef staan. De woorden van Nathan hadden alweer grote indruk op hem gemaakt. ─ Nathan wacht, ik wil meer weten! ─ Dat komt nog, nu heb ik honger. Breng ons naar een plaats waar we kunnen eten. Ze keerden terug naar het hart van de stad en kwamen bij „Sanam Luang‟, een druk plein met kraampjes waar hapjes, amuletten en geneeskrachtige kruiden werden verkocht. Niet ver van het plein namen ze plaats in een restaurant waarvan Suchart de eigenaar goed kende. Aan tafel wilde Suchart van Nathan meer vernemen over de veranderingen die hij teweeg kon brengen: ─ Ik wist dat onze ontmoeting geen toeval was. ─ Welke ontmoeting is dat dan wel? zei Nathan. Suchart keek Nathan aan en kreeg steeds meer bewondering voor Nathan‟s visie op het leven. Hij voelde ook dat Nathan hem niet zomaar als gids had gekozen maar dat hij hem tot iets wilde aansporen. ─ Nathan, heb je een boodschap voor mij? ─ Hebben we niet allemaal boodschappen voor elkaar? Suchart begreep dat hij zijn vragen met meer zorgvuldigheid moest uitkiezen. ─ Ken je het uiteindelijke doel dat ik moet nastreven? ─ Niemand weet dat beter dan jijzelf, Suchart. ─ Ik pieker er al zo lang over. ─ En toch weet je meer dan wat je denkt te weten. ─ Kan je me niet helpen? ─ Dat ben ik aan het doen. Suchart nam even tijd om na te gaan welke vraag hij zichzelf moest stellen en deelde die toen mee aan Nathan: ─ Wat kan me dan doen inzien wat ik al weet? Nathan merkte de snelle vooruitgang van Sucharts denkproces. ─ Je gevoeligheid, antwoordde hij. ─ Mijn gevoeligheid? ─ Hiermee toon je aan waar de oorzaak ligt van je onwetendheid. Je hebt geleerd te wachten op aanwijzingen van anderen terwijl je gevoeligheid je sinds lang in alle stilte de weg tracht te wijzen. ─ Wacht even, zei Suchart, het wordt me allemaal te moeilijk. ─ Laat je dan helpen door de tekens. ─ Heb je het over onverwachte gebeurtenissen? ─ Onverwachte gebeurtenissen zijn er om ons te herinneren aan onze oorspronkelijke wil! 346

─ Je helpt me niet echt! ─ Dat doe ik wel, je bent alleen niet gewend om waardevolle antwoorden te krijgen. ─ Maar je geeft me geen antwoord. ─ Toch wel, mijn antwoorden geven op al je vragen een antwoord in vraagvorm. Zo help ik je verder op je denkweg. Na weer een korte bedenktijd begreep Suchart dat Nathan hem wilde aantonen dat hij niemand anders nodig had om zijn levenspad uit te stippelen. ─ Is er misschien iets dat je ziet dat mij van nut kan zijn? vroeg hij dan aan Nathan. ─ Ik herken in jou een aangeboren levensvreugde, je moet alleen nog leren hoe je die met anderen kunt delen. ─ Bedankt Nathan, nu heb ik toch een aanwijzing. ─ Vergeet vooral niet dat alleen wie blijft zoeken zeker zal vinden. Na het eten maakten Nathan en Suchart een wandeling door een wirwar van steegjes met allerlei winkeltjes. ─ Morgen zal ik Bangkok verlaten, zei Nathan, en verder reizen langs de kust. ─ Weet je al waar je naartoe zult gaan? ─ Welke bestemming raad je me aan? ─ Het hangt ervan af waar je naar op zoek bent? ─ Ik zoek de rust, Suchart! Suchart dacht even na. ─ Vorig jaar ben ik met vrienden naar het eiland Koh Chang gegaan. We logeerden er in een paalwoning in het dorpje Bang Bao aan de zuidelijke kant van het eiland. De rust die je in dat prachtige kleine vissersdorpje ervaart, is met niets te vergelijken. ─ Bedankt voor deze aanwijzing, Suchart. Beide jongemannen namen afscheid. De volgende ochtend nam Nathan de trein naar de provincie Trat en vervolgens de boot naar Koh Chang. Het was al laat in de namiddag toen Nathan daar aankwam. In een klein hotel huurde hij een kamer met zicht op zee. De volgende dag bracht Nathan urenlang in de zee door. Later op de dag ging hij verder naar het zuiden van het eiland. Toen hij in het vissersdorpje Bang Bao aankwam, werd het hem meteen duidelijk waarom Suchart hier zo graag vertoefd had. Het beeld van de paalwoningen met de blauwe zee op de achtergrond was werkelijk adembenemend. De schoonheid die hij aanschouwde, gaf hem het volste vertrouwen dat hij op de juiste plaats was aangekomen. Nathan ging op het terras van een bar zitten. De 347

enige klant was een meisje dat vriendelijk naar hem glimlachte. Nathan liep naar haar toe en vroeg waar hij een eenvoudige slaapmogelijkheid kon vinden. Het meisje vertelde Nathan dat de meeste accommodaties volzet waren. Na even aarzelen gaf ze hem de naam van een afgelegen herberg. Nathan merkte haar aarzeling en vroeg hoe ze wist dat er in deze herberg nog wel plaats was. Het meisje antwoordde dat “Chuenchai” veel meer was dan een gewone herberg. Toen Nathan haar vroeg wat er speciaal aan was, zei het meisje dat het een leerschool was voor geestelijke kracht. Nathan keek op en antwoordde dat hij al tevreden was met een bed en douche maar dat als hij iets meer van zijn verblijf zou kunnen opsteken hij dat zeker niet zou nalaten. Het meisje glimlachte, nam een vel papier en tekende een route voor Nathan. Ze zei dat de herberg niet gemakkelijk te bereiken was maar dat hij met die routeschets alvast in de goede richting zou gaan. Nathan bood het meisje een drankje aan en nam daarna afscheid. Onderweg zag Nathan dat de tekening op de schets die hij had gekregen opeens ophield. Het meisje had het tot hier nochtans perfect getekend, maar op de plaats waar hij nu stond was er geen herberg te bekennen. Hij besloot even te rusten en ging liggen. Terwijl hij al een tijdje de blauwe hemel aan het bewonderen was en ongeduldig begon te worden, kwam er een herdersknaap langs. Nathan sprak hem aan in het Engels. ─ Weet je waar ik de herberg “Chuenchai” kan vinden? Nathan haalde zijn schets tevoorschijn maar de herdersknaap gebaarde dat het niet hoefde en antwoordde in gebroken Engels. ─ Ik zal met jou meegaan! Ze wandelden een eind door een groot bos langs het water. De herdersknaap, die tot dan toe stil was gebleven, sprak Nathan aan: ─ Wat weet je over “Chuenchai”? ─ Weinig, een meisje in het dorp heeft me erover gesproken. De herdersknaap keek Nathan stilzwijgend aan. Ze wandelden een eindje verder tot Nathan de herdersknaap zelf opnieuw aansprak. ─ Wat weet jij over “Chuenchai”? ─ Daar woont een oude dame uit Japan, ze noemen haar “Zij die weet”. Nathan verbaasde zich over deze benaming die hij al eerder in Spanje en in Mexico had gehoord. De herdersknaap liep verder intussen voor zich uitkijkend. Nathan, die steeds nieuwsgieriger werd, vroeg hem waarom de vrouw zo genoemd werd. De 348

herdersknaap stopte en keek Nathan aan, alsof deze vraag overbodig was. ─ Omdat zij weet wat anderen over zichzelf niet weten! Nathan en de herdersknaap liepen nu weer verder tot Nathan de jongen opnieuw aansprak: ─ Wat weet je nog meer over “Chuenchai”? De herdersknaap antwoordde niet meteen, alsof hij de vraag niet had gehoord. Net toen Nathan zijn vraag opnieuw wilde stellen antwoordde hij. ─ Binnen de muren van “Chuenchai” verloopt de tijd langzamer. Voor Nathan hierop kon reageren, wees de herdersknaap een groot huis aan. Vervolgens wenste hij Nathan een leerzaam verblijf en vertrok weer zonder omkijken. De herberg was een mooi oud huis aan het water, net aan de rand van het bos. Nathan wandelde tot aan de voordeur terwijl hij nog dacht aan de laatste woorden van de jongen. Hij duwde de voordeur open en kwam in een kleine hal terecht. Hij riep of er iemand was maar kreeg geen antwoord. Nathan liep toen maar door naar een groter vertrek gevuld met sculpturen en geschilderde portretten. Hij zette zijn koffer neer en bekeek de kunstwerken een voor een. Plotseling werd zijn aandacht getrokken door een schilderij dat als enige in een hoek hing. Het was het enige schilderij dat geen portret was maar een abstract beeld van kleurrijke schimmen met menselijke vormen die zich door elkaar leken te mengen. Nathan liep tot vlak voor het schilderij. Hoe langer hij ernaar keek hoe meer hij betoverd werd door de schoonheid ervan. De menselijke schimmen herinnerden hem aan zijn verblijf in de Sahara. Ook nu had hij het gevoel dat ze hem iets wilden zeggen. Een oude dame kwam binnengewandeld en glimlachte naar hem. Ze was klein van gestalte, droeg een kleurrijk zijden pak en had haar haren opgestoken. Nathan kon zien dat, ondanks haar oudere leeftijd, de vrouw iets zeer jeugdigs uitstraalde. Ze sprak Nathan aan in het Engels: ─ Ik verwachtte je! Nathan verbaasde zich daarover en wilde haar vragen hoe ze op de hoogte was. Plotseling moest hij aan het meisje in de bar denken en opperde dat ze hier naartoe had gebeld om de oude dame op de hoogte te brengen van zijn komst. Alvorens Nathan iets kon antwoorden, sprak de oude dame hem opnieuw aan: ─ Ik zie dat je zelf de weg vond naar het unieke werk, mooi zo. Zowat elk woord van haar bracht Nathan in de war. Dat merkte de vrouw op en zei: 349

─ Mijn naam is Takara, welkom in Chuenchai. ─ Dank u, mijn naam is Nathan. ─ Natuurlijk! Nathan trachtte zich nu vooral niet meer in de war te laten brengen door haar woorden. ─ Kunt u mij zeggen of er nog kamers vrij zijn? ─ Jouw kamer is vrij, je moet haar alleen nog vinden. Nathan kon niet anders dan steeds opnieuw verrast zijn door de ongewone antwoorden. ─ Ik denk dat ik u niet goed begrijp. ─ Alle kamers zijn nog vrij, op een na, de kamer beneden, daar slaap ik zelf. ─ En over hoeveel kamers beschikt u? ─ Zeven in totaal, dat maakt dat er nog zes vrije kamers zijn. ─ Dan kan het toch niet moeilijk zijn om een vrije kamer voor mij te vinden. ─ Soms gebeurt het snel, soms kan het wat langer duren. Dat is de wet van al wat onverwacht is. ─ Ik vrees dat ik u alweer niet goed begrijp. ─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel! ─ Is het niet gelijk welke kamer ik uitkies? ─ Niet alle kamers zijn voor jou even geschikt. Slechts in een van de kamers zul je je op je allerbest voelen. Het is aan jou om deze kamer van de andere te onderscheiden. Nathan stelde vast dat hij te maken had met een zeer ongewone vrouw maar hij wist ook dat hij een groot deel van zijn kennis aan zulke mensen te danken had. Hij vertrouwde erop dat, ook al leek alles wat ze vertelde nu nog vreemd, het later wel duidelijk zou worden. ─ Heeft u al het moois dat hier te zien is zelf ontworpen? ─ Alle werken werden mij geschonken, ook het schilderij waar je voor staat. Nathan keek opnieuw naar het abstracte schilderij. ─ De ontwerper is erin geslaagd een zeer diepe expressie weer te geven. Kent u de ontwerper? ─ De ontwerper van dit schilderij is steeds de persoon die het waarneemt. ─ Hoezo? ─ Wat jij nu ziet is een projectie van jouw verbeelding, deze projectie vindt plaats zonder dat de beelden zich via de weg van de rede bewegen. 350

Wat Nathan hoorde, was zo ongewoon en bijna onwerkelijk maar het fascineerde hem wel. ─ Wanneer u naar dit werk kijkt, ziet u dan iets anders? vroeg hij. ─ Zo is dat met alles waar we naar kijken Nathan. Nathan begreep dat dit werk symbool stond voor onze perceptie. ─ Ik denk dat ik het begrijp. ─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel! Na dit te hebben gezegd, draaide de vrouw zich om en liep terug de kleine hal in. Al snel kwam ze terug en overhandigde hem zes sleutels. Daarmee maakte ze hem duidelijk dat hij aan zijn opdracht kon beginnen. ─ Zal ik de kamer die voor mij geschikt is wel kunnen vinden? ─ Dat zal alleen maar een kwestie van geduld zijn. Nathan herkende deze wijze uitspraak. ─ Breng genoeg tijd door in elke kamer, vervolgde Takara, tot je aanvoelt waar je je het best voelt. ─ Weet u al welke kamer het zal worden? ─ Als ik het jou zou vertellen, zou ik je geen dienst bewijzen. Nathan begreep dat het hier ging om een leerproces. ─ Wat zal ik ervan leren? Behalve dan welke kamer het meest geschikt is om te slapen? ─ Het herkennen van plaatsen die het allerbest aanvoelen. Nathan begreep steeds beter de bedoeling van zijn opdracht en vertrouwde erop dat Takara het goed met hem meende. ─ Er is nog iets dat je moet weten Nathan. Een van de kamers is helemaal niet voor jou geschikt. Zulke plaatsen leren onderscheiden is van minstens even groot belang. Nathan nam zijn koffer en liep de trap op. Hij draaide zich halverwege om en zag Takara glimlachend naar hem kijken. ─ Ik kan u nog niet zeggen hoe lang ik hier zal blijven, zei hij tegen haar. ─ Beleef elke dag op zich. Nathan begon aan zijn opdracht door eerst de kamers even te inspecteren. Hij zag dat ze allemaal op elkaar leken. Ze waren precies even groot, op dezelfde wijze versierd en identiek gemeubileerd. Het enige verschil dat Nathan kon vaststellen was de positie van de meubels in elke kamer. Hij bracht een paar minuten door in elke kamer maar hoe nauwgezet hij ook tewerk ging, geen enkele kamer leek hem meer te bevallen dan een andere. Moedeloos zocht hij Takara op. Nathan doorzocht de hele benedenverdieping maar de oude vrouw was nergens te bespeuren. 351

Op een bepaald moment hoorde hij het geluid van stromend water. Hij liep ernaartoe en zag licht schijnen door een glazen deur. Toen hij de deur opende, werd hij overweldigd door wat hij zag. Achter het huis was een wondermooie kruidentuin aangelegd met allerlei exotische planten en bloemen. Op het gras lagen grote kommen die gevuld werden door een fontein. De kommen waren gemaakt uit bladeren die stevig aan elkaar waren bevestigd. Nathan zag Takara staan met in haar handen lange dunne bladeren. Ze gebruikte die bladeren als touwen en wikkelde hen rond afgestorven blaadjes die nog aan takken hingen. Ze trok de afgestorven blaadjes voorzichtig weg en legde ze in een kleinere kom die in de schaduw lag. Daarna nam ze verschillende droge takken waarmee ze kleine kuiltjes maakte in de zachte aarde. Vervolgens legde ze er kleine zaadjes in. Nathan keek naar wat zij deed en was aangedaan door de rust en de toewijding die Takara aan de dag legde. Deze kruidentuin was werkelijk een prachtig kunstwerk. Terwijl Nathan vol bewondering keek hoe Takara met grote aandacht haar taken vervulde, sprak ze hem aan zonder haar hoofd naar hem toe te draaien. ─ Wat je hier ziet is het hart van “Chuenchai”. ─ Dit is fantastisch! Onverstoorbaar werkte Takara verder. ─ Ik heb de zes kamers gezien maar ik kan er geen onderscheid in maken. ─ Tijd is een voorwaarde om het te leren aanvoelen. ─ Kun je het mij niet wat gemakkelijker maken? ─ Dat zou ik kunnen, maar de vraag is of dat wenselijk is. ─ Het is dus echt van belang dat ik er zelf achter kom? ─ Het is van belang dat je bevriend wordt met het geduld. Nathan herinnerde zich nu de woorden van Linh. Zij had hem onlangs nog laten weten dat dit voor hem een noodzakelijk leerproces was. Takara droogde haar handen af en gebaarde Nathan haar te volgen. Ze betraden een ruimte die volledig leeg was en waarvan de muren, de vloer en het plafond sneeuwwit waren. Takara ging voor Nathan staan en nam zijn beide handen vast. ─ Probeer je hoofd leeg te maken en laat even geen gedachten naar binnen dringen. Nathan voerde zijn opdracht uit. ─ Denk nu alleen aan water. Wat zie je? ─ Ik zie mezelf stromen door bergen en dalen. 352

─ Water stroomt altijd waar het kan. Haar natuur is zo ontvankelijk dat het geen weet heeft van tijd of plaats. De enige manier waardoor het water dat kon achterhalen was door een humane vorm aan te nemen. ─ Wat je zegt is dat mijn natuurelement niet in staat is om te begrijpen dat elke handeling op een specifieke tijd en plaats dient te gebeuren? ─ Dat is inderdaad de reden waarvoor het water een boodschapper zond. Eerst om te begrijpen en dan om te handelen. Nathan keek Takara aan en kneep in haar handen. Haar woorden maakten zoveel duidelijk. Nathan had net inzicht gekregen in de ware reden van zijn bestaan. Zoals nooit tevoren voelde hij nu de aanwezigheid van zijn natuurelement. Hij begreep dat al zijn ervaringen nodig waren om een beter begrip te krijgen van het gedrag van de mensheid en van de veranderingen die tot stand dienden te worden gebracht. ─ Het is me nu duidelijk wat de diepere oorzaak is van mijn gebreken. ─ Je zult nu leren aanvaarden dat de tijd over alle veranderingen beslist en dat ieder van ons het vermogen heeft om te kiezen waar hij zijn aandacht op richt. Zo zal je ook begrip tonen voor iedereen die niet dezelfde zin voor diepgang heeft. ─ Toonde het water dan soms niet genoeg begrip? ─ Ook het water heeft zo haar momenten van woede gekend. Denk maar terug aan de overstromingen in Dhaka of de omstandigheden waarin jij tot leven kwam. Alles werd steeds duidelijker voor Nathan, alles kreeg nu ook zin. ─ Hoe kan ik deze gebreken verhelpen? ─ Zoals bij elk gebrek gaat het hier om het onevenwichtig aanvoelen van omstandigheden. Door de lijn te herkennen waarop het gebrek zich bevindt, kunnen we naar evenwicht streven. ─ Op welke lijn bevindt zich mijn ongeduld? ─ Het evenwicht tussen het geduld en het ongeduld vind je door stil te staan bij de tijd. En leert je aanvaarden dat alle dingen eerst een einde moeten kennen alvorens het nieuwe kan verschijnen. De woorden van Takara zetten Nathan aan het denken. ─ Mijn ongeduld belet me dus om dingen te aanvaarden? ─ Inderdaad, door ongeduld missen we het inzicht dat niet alles naar wens verloopt. ─ Op zulke momenten is de tijd inderdaad moeilijk te verdragen. 353

─ Tijd is intrinsiek aan onze wereld en heerst over alle veranderingen. Het geduld leert ons de duur waarmee alle veranderingen gepaard gaan, te aanvaarden. ─ Leidt het geduld ons naar de rust waar we allemaal naar zoeken? ─ De rust is op zichzelf niets anders dan het vertrouwen in de tijd die op gepaste momenten de veranderingen laat plaatsvinden. ─ Ik begrijp nu waarom het geduld zo belangrijk is. Het is me alleen nog niet duidelijk waarom ik ook moet aanleren welke plaats ik het best aanvoel? ─ De lijn van de tijd en de lijn van de ruimte zijn sterk met elkaar verweven. Er is steeds een plaats waar de tijd rijp is voor de veranderingen die we kunnen aanbrengen! Nathan‟s ogen fonkelden. Hij omhelsde Takara en verliet de kamer. Terwijl hij de trap opliep, voelde hij zich nu uiterst goed gewapend om zijn opdracht uit te voeren. Hij had niet veel tijd meer nodig om de kamer te vinden waar hij zich het minst goed voelde. Het kostte hem heel wat meer tijd om de kamer te vinden waar hij zich het best voelde. Uiteindelijk vond hij ze en keerde hij tevreden terug naar Takara.

354

Rust

De daarop volgende weken vertoefde Nathan vaak met Takara in de groentetuin die naast de herberg lag. Hij werkte graag met haar mee en leerde veel door naar haar te kijken. Takara at alleen maar wat uit haar groentetuin afkomstig was. Ze zei dat als ze licht verteerbare voeding koos, ze zich ook licht voelde. Naast haar relatie met de natuur, ontdekte Nathan vooral belangrijke facetten van haar relatie met de tijd. Wat ook de omstandigheden waren, Takara haastte zich nooit en vergat ook nooit iets. Maar waar Nathan erg van onder de indruk was, was dat ze op elk moment van de dag een bijzondere rust uitstraalde. ─ Het lijkt wel of de tijd je vriend is, zei Nathan. ─ Tijd is de vriend van al wat leeft, antwoordde Takara. ─ En toch wordt er vaak tegen de tijd gevochten. ─ Dat is volkomen zinloos want het is het enige wat we werkelijk bezitten. ─ Takara, er is iets dat me al enkele dagen bezighoudt. ─ Dan is het tijd om je gedachte met mij te delen. ─ Ik weet nu dat we de ware rust alleen kunnen vinden door de tijd te vertrouwen. Maar als de tijd over alle veranderingen beslist, hoe belangrijk zijn onze daden dan nog? Takara keek Nathan aan en besefte de draagwijdte van zijn vraag. Ze stelde voor om een wandeling te maken langs het water. Eenmaal onderweg zette ze het gesprek verder. ─ Je weet nu dat we vertrouwen moeten hebben in de tijd, willen we het onafwendbare leren aanvaarden. Maar dat wil echter niet zeggen dat we passief naar het leven moeten kijken. Op de lijn van de tijd, is het evenwicht waarnaar we moeten streven, even ver van het geduld verwijderd als van het ongeduld. Nathan had nu even tijd nodig om Takara‟s laatste stelling goed te begrijpen. ─ Betekent dit, dat we evenveel behoefte hebben aan ongeduld als aan geduld? vroeg hij. ─ Zo zou je het kunnen stellen. We hebben niet voor niets het vermogen gekregen om via onze daden veranderingen tot stand te brengen. Neem nu de kruidentuin of de groentetuin, in welke staat zouden ze zich bevinden, als ik er alleen maar naar zou kijken. 355

─ Het gaat er dus ook hier om naar het geschikte evenwicht te streven. ─ Wanneer we te passief naar het leven kijken, bestaat het gevaar dat we in een geestelijke luiheid belanden en daardoor steeds minder daden van betekenis vervullen. Het is dus van groot belang om onze intenties in overeenstemming te brengen met onze daden. ─ De rust is dus zeker geen vorm van stilstaan in het leven? ─ Het leven staat nooit stil. Hoe langer we de weg van onze levensbestemming bewandelen, hoe meer we zien dat het een ononderbroken weg is met onbeperkte mogelijkheden, een weg die zich stapsgewijs openbaart als een unieke taak. ─ Hoe is het te verklaren dat velen onder ons nooit eerder aandacht hebben besteed aan hun unieke taak en er niet eens bewust van zijn dat het leven een diepere zin heeft? ─ Ze werden er nooit van op de hoogte gebracht of toonden er geen interesse voor. Daardoor ervaren ze het leven als een opeenvolging van chaotische gebeurtenissen die ze het noodlot noemen. ─ Het wordt me steeds duidelijker. Door hun angst voor het noodlot kiezen ze voor wat hun als een veilige weg wordt voorgespiegeld en raken zo de juiste weg kwijt. ─ Ze dwalen inderdaad uit vrees om te dwalen. ─ Voor velen bestaat het leven uit het afwachten van wat komen zal. ─ Zo besteden ze hun tijd om naar de verloren momenten van hun leven te kijken. ─ Kan een persoon die nooit eerder zijn leven geleid heeft in het teken van zijn unieke taak nog wel veranderen? ─ Ons gedrag wordt niet bepaald door onze ervaringen maar door onze ambities. De laatste woorden van Takara verheugden Nathan, al wist hij niet meteen of het door hoop of vertrouwen kwam of misschien wel door een combinatie van beiden. ─ Wat kan ervoor zorgen dat hun aandacht wel gericht wordt op hun unieke taak? wilde hij weten. Takara nam plaats op een rots en gebaarde Nathan om tegenover haar te gaan zitten. ─ Onze unieke taak verschijnt wanneer we onze oneindige bron vrijmaken! ─ Onze oneindige bron? 356

─ Wie op een dwaalspoor terecht gekomen is, heeft zich van de bron van alle kennis afgesloten en zal deze toegankelijk moeten maken als hij zijn innerlijke wensen wil leren kennen. Nathan begreep dat wat Takara de oneindige bron noemde, alweer een nieuwe benaming was van onze innerlijke kracht. Takara sprak verder: ─ De ware zin van ons leven kan slechts ontdekt worden wanneer we aandacht hebben voor deze bron. Door intuïtief te leren handelen, nemen we de macht over onze gevoelens. Zo raken we verlost van die eindeloze keten van weinig zinvolle handelingen. Takara‟s woorden brachten talloze gedachten in Nathan naar voren. Ze zag het gebeuren en bleef stil naar het water kijken. Het duurde een tijdje voor Nathan opnieuw het woord nam. ─ Er moet toch een manier zijn om de mensheid te doen inzien dat het leven geen noodlot hoeft te zijn? stelde Nathan. ─ Alleen wanneer mensen zich meer bewust worden van het bestaan van de oneindige bron, herkennen ze de universele orde en hun unieke plaats daarin. ─ Ik voel dat er een manier moet zijn om iedereen, zonder uitzondering, zich daarvan bewust te maken. Takara stond op, nam Nathan‟s hoofd vast en klemde het dicht tegen zich aan: ─ Geniet van het wordingsproces, Nathan! Takara liet Nathan zich bezinnen en keerde alleen terug naar de herberg. Nathan zou de rest van de dag in het water doorbrengen. De volgende dagen vertoefde hij vaak in het water en vond hij daar nog meer inspiratie dan ooit tevoren. Op een avond, toen hij bijna aan de herberg was aangekomen, herkende hij de aangename geur van brandend hout. Hij keek en zag dat er een groot vuur was aangemaakt. Een jongeman, die heel dicht bij de vlammen stond, schikte met een lange stok, roodgloeiende oude takken in het vuur. Hun blikken kruisten elkaar. Nathan wist het meteen, Dian was aangekomen! ─ Fijn je eindelijk te ontmoeten, zei Nathan. ─ Ik maak het alvast gezellig, glimlachte Dian. Nathan nam plaats op de grond, wat verder van de vlammen verwijderd. Dian kwam naast hem zitten en vroeg hem: ─ Hoe ging het met Myate? ─ Ze voelde zich beter op de dag dat ik vertrok. ─ Nu is Leewana bij haar. Er viel een korte stilte. 357

─ We mogen niet te lang meer wachten, Nathan. ─ Het feit dat we elkaar allemaal nu ontmoeten geeft aan dat onze leerprocessen nu stilaan ten einde lopen. Takara had thee gezet en kwam erbij zitten. ─ Heb je je kamer al gekozen? vroeg Nathan aan Dian. ─ Daar heeft Dian geen behoefte aan, onderbrak Takara. ─ Wat ik moet leren, zei Dian, is mijn spontaniteit in bedwang te houden. Ik heb te vaak de neiging om mijn wil aan anderen op te dringen. ─ Door zijn natuur kent Dian geen gematigdheid, zei Takara. Nathan herinnerde zich goed dat Takara hem had geleerd om bij elke behoefte na te gaan op welke lijn er een evenwicht hersteld moest worden. Het kostte hem dan ook geen moeite om te weten waar Dian behoefte aan had. ─ Hoe kan Dian streven naar meer gematigdheid? vroeg Nathan. ─ Door aandacht te hebben voor de harmonie tussen contrasten, zei Takara. Wanneer hij deze harmonie zal herkennen zal hij ook beter begrijpen hoe noodzakelijk contrasten zijn. Om onze energieën te kunnen richten in het kader van onze evolutie. Nathan dacht verder na en vroeg toen: ─ Is het niet zo dat wij, en veel mensen met ons, mensen die verdwaald zijn de weg willen wijzen? ─ Alles heeft te maken met de mate waarin we dingen wensen te veranderen, zei Takara. ─ Wanneer ik dolende mensen meer bewust wil maken van hun ware levensbestemming, ga ik vaak afbrekend te werk, bevestigde Dian. ─ Wanneer de regen als een zondvloed komt, illustreerde Takara, worden de planten die niet diepgeworteld zijn, meegesleept en vergaan ze. Zo gaat het ook met tragere geesten als ze niet op de juiste wijze horen spreken over het spirituele leven. ─ Ik kan me ook moeilijk ervan weerhouden anderen te wijzen op hun kortzichtige keuzes, zei Dian. ─ Dian kan werkelijk ravages aanrichten als hij niet leert begrip te tonen zonder te oordelen, zei Takara. Hij moet leren dat niet alle mensen hetzelfde vermogen hebben om zich de juiste vragen te stellen over hun leven en over de wereld waarin ze leven. Nathan luisterde aandachtig en zag overeenkomsten met zijn ongeduld.

358

─ Dian zal naar Bolivia reizen, liet Takara weten. Daar zal hij leren inzien dat alles wat plaatsvindt noodzakelijk is, ook datgene wat negatieve gevoelens oproept. ─ Waarom Bolivia? vroeg Nathan. ─ Dian reist naar de grootste zoutspiegel ter wereld, de “Salar de Uyuni”. Er bestaat geen betere plaats op aarde om de harmonie tussen de contrasten te leren herkennen. ─ Ken je ook mijn volgende opdracht, Takara? vroeg Nathan. Takara schonk weer thee in de glazen en bediende haar gasten voor ze verder sprak: ─ Na ons afscheid zal je iemand terugzien die je sinds lang niet hebt gezien. Iemand die erg verdwaald is. ─ Zal mijn opdracht erin bestaan deze persoon daar bewust van te maken? Takara knikte. ─ Dat doen we toch altijd? vroeg Dian. ─ Deze keer zal Nathan er echter emotioneel sterk bij betrokken worden, dat zal nieuw voor hem zijn. Hij zal moeten leren omgaan met alles wat er in zijn binnenste zal rond woelen. Nathan zag de ernst van zijn volgende opdracht in en vroeg: ─ Om welke persoon gaat het? ─ Je stelt niet de juiste vraag Nathan, antwoordde Takara. Nathan wist dat Takara bedoelde dat het weinig zin had om meer aanwijzingen te verwachten over de persoon die ze bedoelde. Hij kon zich beter afvragen op welke lijn hij een evenwicht diende te herstellen. Dian zag Nathan nadenken en hielp hem: ─ Denk eraan dat deze opdracht je emotionele betrokkenheid sterk zal beïnvloeden. ─ Wil dat dan zeggen dat ik niet genoeg begaan ben met het lot van mensen? ─ Door je natuur stroom je steeds verder, ongeacht wat er op je weg ligt, zei Takara. Voor jou is het dus van belang om te leren stilstaan bij wat mensen precies voelen. Nathan begreep wat Takara hem duidelijk maakte en vroeg: ─ Hoe zal ik leren minder onverschillig te zijn? ─ Medeleven groeit naarmate je je meer bewust wordt van je innerlijke leidraad! ─ Mijn innerlijke leidraad? ─ Je gevoeligheid, Nathan. De volgende dagen trokken Nathan en Dian vaak samen op. Ze wisten dat ze allebei voor een moeilijke opdracht stonden, maar 359

voelden zich gesterkt door de overtuiging dat ze, samen met Myate en Leewana, in staat waren tot iets unieks. Het werd hen steeds duidelijker dat indien ze hun krachten zouden verenigen, ze in staat waren om een daad van onbeschrijfelijke omvang te realiseren. De dag dat Nathan de herberg zou verlaten, zocht Takara beide jongemannen op. Ze vroeg hen haar te volgen en liep naar de ruimte, die met haar kunstwerken gevuld was. Ze ging meteen naar het abstracte schilderij en keek er aandachtig naar. Nathan en Dian kwamen naast haar staan. ─ Jullie hebben allebei geleerd dat we elementen kunnen waarnemen uit drie verschillende dimensies. ─ Dat herinner ik me nog zeer goed, zei Dian. In de eerste dimensie nemen we de fysieke wereld waar, in de tweede de gedachtenwereld en in de derde, de weg naar ons bewustzijn. ─ Heb je ooit Melvin, de Braziliaanse filosoof, ontmoet? vroeg Nathan. ─ Nee, antwoordde Dian. Ik leerde dit van een Bulgaarse psycholoog. ─ Het werk dat jullie hier zien, geeft de volledige tweede dimensie weer, onderbrak Takara. ─ Dat zou betekenen dat alle gedachten verzameld zijn in dit kunstwerk? merkte Dian op. ─ Zo is dat, zei Takara. Een gedachte neemt in onze fysieke wereld de vorm aan, op de wijze waarmee de aanschouwer haar waarneemt. Nathan en Dian keken elkaar niet begrijpend aan. Ze hadden moeite om de redenering van Takara te volgen. Takara liep naar de keuken, Nathan en Dian volgden haar. Eenmaal in de keuken nam ze een appel in haar hand. Ze hield de mooie groene appel omhoog en vroeg aan Nathan: ─ Welke gedachte komt in je op als je hiernaar kijkt? ─ De gedachte aan een appel! Takara legde de appel op het aanrecht, nam een groot scherp mes en sneed er een dunne schijf van af. Ze legde de dunne schijf opzij, hield de appel opnieuw omhoog en stelde dezelfde vraag aan Dian: ─ Welke gedachte komt in je op als je hiernaar kijkt? ─ Al is het nu lichtjes van vorm veranderd, ik heb dezelfde gedachte als Nathan, de gedachte aan een appel! Takara legde de appel terug op het aanrecht en nam de dunne schijf die ze net had afgesneden. Ze hield deze omhoog en stelde dezelfde vraag aan Nathan: 360

─ Ik denk dat ik je begrijp, antwoordde Nathan. ─ Ja, het wordt me nu ook duidelijk, zei Dian. ─ Mooi zo, zei Takara. In de eerste dimensie is het zo dat we een gedachte alleen kunnen hebben als het onder een bepaalde vorm verschijnt maar dat geldt niet voor de tweede dimensie. Ze liepen de keuken uit en begaven zich naar de tuin. Takara draaide zich om en vroeg aan Nathan en Dian: ─ Weten jullie nog wat ik vasthield in de keuken? ─ Een appel natuurlijk, zei Dian. Takara had hierdoor duidelijk kunnen maken dat alle gedachten op zichzelf bestonden, ook al waren ze niet waar te nemen in de fysische wereld. Terwijl Nathan en Dian op een bank in de tuin gingen zitten, haalde Takara een kruik vol vers sap en schonk drie grote glazen in. ─ Besluit een gedachte zelf wanneer ze de fysische wereld binnentreedt? vroeg Nathan. ─ Dat kan alleen wanneer ze ons weet te overtuigen haar een bepaalde vorm te geven, antwoordde Takara. Daarom is de wens van elke gedachte te worden verder verteld. ─ Gedachten kunnen dus wensen koesteren? merkte Dian verbaasd op. ─ Gedachten beschikken, net als mensen, over een eigen natuur. ─ Beschikken ze dan ook over een unieke taak binnen de universele orde? vroeg Nathan. Takara glimlachte en keek met een tevreden blik. Ze was erin geslaagd om Nathan en Dian van deze belangrijke gedachte te overtuigen. Ze vulde opnieuw de glazen en sprak dan verder: ─ Alle gedachten zijn onderling aan elkaar gekoppeld en trachten steeds een verbinding tot stand te brengen tussen de eerste en de derde dimensie. Doordat ze niet aan tijd en ruimte zijn gebonden, kunnen ze zelfs de grootste veranderingen tot stand brengen. ─ Over welke veranderingen heb je het? vroeg Dian. ─ Het overbrengen van gedachten die we vandaag in de eerste dimensie niet kennen, zei Takara op een ernstige toon. Dit gesprek zou zowel Nathan als Dian nog lang bijblijven. Dankzij Takara hadden ze nu een beter begrip van de energieën binnen de universele orde en hoe deze ons beïnvloeden. Ze voelden allebei goed aan dat deze laatste inzichten hen nog van groot nut zouden zijn. Nathan nam nu afscheid van Dian en Takara. Op dat moment wakkerde de wind, zoals zo vaak bij zijn afscheid, sterk aan. 361

─ Het was leuk je te leren kennen Nathan. Denk hieraan tijdens je volgende opdracht: “Wat vooral bepalend is, is wat binnen in je gebeurt!” ─ Dank je Dian, ik vond het ook leuk je te leren kennen. Ik heb voor jou ook een gedachte die je zal sterken in Bolivia: “Als de kou niet zou bestaan, zou je niet weten wat warmte is!” Takara glimlachte en zei: ─ Leewana heeft hier veel tijd doorgebracht. We leerden elkaar goed kennen maar ik moet zeggen dat ze me toch steeds blijft verbazen. Nathan en Dian keken raar op waarna Dian vroeg: ─ Bedoel je dat deze laatste gedachten van haar kwamen? ─ Zij heeft ons vandaag wel meer gedachten toegestuurd, lachte Takara. Nathan stond op en omhelsde Takara en Dian zeer innig. Vervolgens nam hij zijn koffer en verliet de herberg. Eenmaal buiten zag hij opnieuw de herdersknaap die hem de weg gewezen had. Nathan liep naar hem toe en vroeg hem: ─ Kun je me de weg wijzen naar de haven? ─ Ben je van mening veranderd? vroeg de herdersknaap. ─ Hoe bedoel je? ─ Je wilde toch naar “Chuenchai”? ─ Daar kom ik toch net vandaan! De herdersknaap verbaasde zich over het antwoord van Nathan en keek hem een tijdje doordringend aan. Zwijgend ging hij verder. Nathan liep naast hem en vroeg: ─ Waarom ben je zo verrast mij te zien? De herdersknaap keek Nathan opnieuw aan en vroeg: ─ Mag ik je iets vragen? Nathan knikte. ─ Hoe lang is het geleden dat je mij zag? ─ Het is al enkele weken geleden, weet je dat dan niet meer? De herdersknaap keek verwonderd. ─ Je kijkt opnieuw verrast? zei Nathan. ─ Ik realiseer me hoe groot je unieke taak moet zijn! ─ In wat heeft je verbazing te maken met mijn unieke taak? ─ Zoals ik eerder zei verloopt de tijd binnen “Chuenchai” trager, alleen is de vertraging tijdens jouw verblijf zeer uitzonderlijk geweest. ─ Heeft het iets met mijn unieke taak te maken? 362

─ De vertraging die binnen de herberg optreedt, is afhankelijk van de omvang van de unieke taak van de bezoeker. Hoe trager de tijd binnen verloopt, hoe groter de omvang van de taak. De herdersknaap stopte en sprak op een ernstige toon: ─ Nooit eerder zag ik iemand dezelfde dag binnengaan en ook buitenkomen! Dit bevestigde voor Nathan nog maar eens het belang van zijn taak. De rest van de weg zwegen ze. Eenmaal aan de haven nam de herdersknaap afscheid van Nathan. Ook nu kwam de wind alweer opzetten. ─ Ik heb een laatste boodschap voor jou, iets dat nuttig zal zijn tijdens je volgende opdracht. Nathan luisterde aandachtig. ─ Toon medelijden met degene die grote fouten begaat want je weet niet wat zijn hart heeft meegemaakt. Na deze woorden vertrok de herdersknaap. Nathan bedankte hem en had ook een dankwoord voor Leewana. Nathan nam de eerste boot naar Laem Ngop. Aan boord stelde hij zich twee vragen. Wat zijn volgende opdracht precies zou inhouden en wie deze verdwaalde persoon zou zijn? Met deze vragen viel hij in slaap.

363

Opdracht

Toen de boot in Laem Ngop aanmeerde, ontwaakte Nathan uit een diepe slaap. Hij stapte uit de boot en nam een bus naar de stad Trat. Daar aangekomen zocht hij een hotel op. Nathan was vermoeid door de laatste gebeurtenissen en doolde door de straten van Trat. Zo liep hij tot drie maal toe langs dezelfde straat. De twee eerste keren was deze straat leeg maar de derde keer zag hij de ordediensten en een groepje mensen voor de ingang van een huis staan. Nieuwsgierig ging Nathan een kijkje nemen en vroeg wat er aan de hand was. Een dame antwoordde in het Engels dat ze een man hadden gevonden die onlangs zelfmoord had gepleegd. Nathan bedacht zich dat hij drie maal hier was langsgekomen en kreeg een sterk vermoeden dat dit hem niet zomaar overkomen was. Hij vroeg de dame of ze mee naar binnen wilde gaan om meer informatie te verkrijgen. Ze vergezelde Nathan naar binnen. In het huis troffen ze twee agenten die de documenten van de overledene bekeken. Nathan vroeg of hij ze ook mocht inzien. De dame vertaalde zijn woorden voor de agenten. Ze maakten geen bezwaar. Uit de documenten bleek dat de overledene van Cambodjaanse afkomst was. Hij woonde in Phnom Penh maar verbleef al enkele maanden in Trat. Er was ook een brief in het Khmer geschreven en een bijhorende envelop met daarop een adres uit Cambodja. Nathan wilde graag weten wat er in de brief stond. De dame kon geen Khmer lezen maar een van de agenten wel. Hij las eerst de brief voor zichzelf en vatte het daarna samen in het Thai. De dame vertaalde het daarna weer naar het Engels voor Nathan. Het was een afscheidsbrief van de overledene, bedoeld voor zijn zoon. Uit de brief kon men afleiden dat de man zich door zijn zoon aan zijn lot overgelaten had gevoeld. Plotseling viel er een foto uit de envelop. Een van de agenten raapte hem op. Nathan vroeg om de foto te mogen zien. Toen hij de foto in handen kreeg, stond zijn hart even stil. Hij vroeg om de naam voor te lezen die op de envelop vermeld stond. Zijn vermoeden klopte. Zowel de naam als de foto gaf aan dat de zoon van de overledene niemand minder was dan… Y Chao, zijn jeugdvriend waar hij in Brussel mee op school had gezeten. Het drong bij Nathan door dat zijn volgende bestemming Cambodja zou worden. Hij vroeg aan de agenten een 364

kopie te maken van de brief en beloofde hem persoonlijk te bezorgen. De volgende dag vertrok Nathan met een bus naar de Cambodjaanse grens. Vandaar nam hij een minibusje dat hem tot in de hoofdstad Phnom Penh zou brengen. Toen hij eenmaal de grens overgestoken was, merkte Nathan meteen op dat Cambodja veel armer was dan Thailand. De wegen waren onverhard, de voertuigen hingen met koorden aan elkaar maar vooral het beeld van de vele bedelende kinderen trof hem. In de hoofdstad nam Nathan een taxi en toonde de chauffeur de envelop met het adres. De chauffeur bracht hem naar een kantoorgebouw in het zakelijke district van de stad. Nathan keek dan ook verbaasd. Hij had een gewone burgerwoning verwacht, maar de taxichauffeur bevestigde hem dat het adres dat op de envelop stond wel degelijk hier was. Nathan liep naar het gebouw en vroeg aan de receptioniste of hij Y Chao kon zien. De receptioniste wilde weten of hij een afspraak had. Nathan antwoordde van niet maar zei dat hij wel een belangrijke boodschap bracht van de vader van Y Chao. De receptioniste belde enkele malen maar meldde aan Nathan dat Y Chao naar zijn buitenverblijf was vertrokken in Kampot, een kuststad op enkele uren rijden van Phnom Penh. Toen Nathan vroeg wanneer Y Chao terugkwam, antwoordde de receptioniste dat alleen Y Chao dat wist, aangezien hij de eigenaar was van het bedrijf. Nathan vertrok de volgende dag naar de stad Kampot, in de gelijknamige staat, en kwam er in de vroege avond aan. Na enig navragen, werd het hem duidelijk dat Y Chao een succesvolle zakenman was geworden. De meeste mensen kenden zijn buitenverblijf. Nathan vond dan ook snel de woning, een imposante villa in koloniale stijl. Hij belde aan en een dienster kwam opendoen. Toen Nathan naar Y Chao vroeg ging de dienster een stap opzij om hem binnen te laten. Ze vroeg wie ze mocht aankondigen en waarover zijn bezoek ging. Nathan antwoordde dat hij een vriend was met een persoonlijke boodschap. De dienster ging weg en kwam enkele momenten later Nathan halen. Ze opende een deur en gebaarde hem binnen te gaan. Nathan stapte een groot kantoor binnen en zag Y Chao in een strak maatpak. Y Chao herkende Nathan en stond meteen op van achter zijn bureau: ─ Wat een leuke verrassing dat je mij komt opzoeken! Nathan zat nu met maar een gedachte. Wanneer zou het beste moment zijn om Y Chao het overlijden van zijn vader aan te kondigen. ─ Hoe heb je me gevonden? vroeg Y Chao. 365

─ Hoe ik je vond is van weinig belang, antwoordde Nathan. Belangrijker is waarom onze wegen elkaar opnieuw kruisen! ─ Nog steeds even diepzinnig, merk ik. Y Chao nam plaats in een van de grote sofa‟s, vroeg Nathan om bij hem plaats te nemen en liet de dienster koffie brengen. ─ Het kan soms toch raar lopen. Nog maar enkele weken geleden was ik op cruise op de Middellandse zee en weet je wie ik in Griekenland tegenkwam? Laura! Ze zei dat ze daar de liefde van haar leven had gevonden… Ze vroeg trouwens ook naar jou. ─ Ik ben blij voor haar, misschien ga ik haar wel bezoeken. Maar hoe gaat het met jou? ─ De zaken gaan goed, Nathan! Y Chao wees naar een groot bord waarin een leuze stond geschreven: “Wie wenst te leven, ondergaat niet, maar onderneemt! ─ Ik ben, samen met enkele buitenlandse partners, eigenaar van verschillende gebouwen in de hoofdstad. Daarnaast heb ik ook aandelen in grote vastgoedprojecten. Voor iemand die met niets begonnen is, mag ik eigenlijk wel trots zijn op wat ik gerealiseerd heb. ─ Wat zijn je volgende ambities? ─ Zoals het er nu naar uitziet, kan ik over enkele jaren een van de grootste vastgoedmakelaars van de stad worden. Nathan bleef zwijgend naar Y Chao kijken. ─ Hoe gaat het privé, Y Chao? ─ Ik ben onlangs gescheiden… maar het gaat nu beter. Waarom deze vraag? ─ Ik stelde je drie maal dezelfde vraag! Nathan haalde de brief uit zijn zak en legde hem op tafel. Y Chao nam ze op. ─ Die is van mijn vader! zei hij met grote verbazing. Nathan antwoordde niet en gaf Y Chao de tijd om hem helemaal te lezen. Nadat hij de brief had gelezen, bleef Y Chao enkele minuten sprakeloos zitten met zijn hoofd naar beneden gebogen. ─ Ik heb een leven geleid waar geen aandacht was voor hem en ook niet voor mijn vrouw. Mijn enige zorg was het bereiken van financieel succes. Y Chao kreeg tranen in de ogen. Nathan voelde met hem mee en ging bij hem zitten. ─ Hoe kom je eigenlijk aan deze brief? vroeg Y Chao. 366

─ Een betere vraag zou zijn: “Hoe komt deze brief tot mij”? Een heleboel gebeurtenissen moesten tegelijkertijd plaatsvinden om onze ontmoeting te laten gebeuren. ─ Van jou leerde ik dat alles een reden heeft, om welke reden zou het nu gaan? ─ We zijn samengebracht om gevoelens beter te begrijpen en nieuwe gevoelens te ervaren. Gevoelens die ons bewuster zullen maken van onze oneindige bron. ─ Je hebt het over ons innerlijk weten. Nathan knikte en zei dan: ─ Hoe bewuster we ons worden van deze bron, hoe helderder onze zienswijzen en hoe duidelijker ons doel in het leven wordt. ─ Jij was toch altijd al bewust van deze bron? ─ Het zal jou niet vreemd in de oren klinken dat sommige gevoelens mij onbekend zijn. Dankzij jou kan ik ze leren ontwarren en zo verder groeien. Y Chao had vroeger genoeg tijd doorgebracht in het gezelschap van Nathan om te weten dat hij zelden of nooit te kampen had gehad met pijnlijke gevoelens en vroeg: ─ Wat bedoel je precies met verder groeien? ─ Je had het daarnet over evolutie maar de enige evolutie die werkelijk van belang is tijdens dit bestaan heeft niets te maken met ons statuut of onze rijkdom. Waar het om gaat, is de evolutie van onze gevoeligheid. Y Chao keek op van Nathan‟s woorden. Die laatste sprak verder: ─ Onze gevoeligheid bevat onze diepste waarheid. Ze vergeet nooit het oorspronkelijke plan van het universum en probeert ons steeds aan onze oorspronkelijke wens te herinneren. De woorden van Nathan klonken Y Chao helemaal niet vreemd in de oren. Hij wist precies wat hij bedoelde, maar het was lang geleden dat iemand hem eraan herinnerde. ─ Nathan, weet jij wat er gebeurt met onze gevoeligheid na ons overlijden? Nathan begreep dat Y Chao op dit moment aan zijn vader dacht. ─ Na de dood ervaart onze gevoeligheid opnieuw alle gebeurtenissen die ze meemaakte tijdens haar leven maar vanuit het standpunt van alle personen die hierdoor werden beïnvloed. Y Chao dacht aan zijn laatste momenten met zijn vader en zei: ─ Dan vrees ik dat mijn vader groot verdriet voelt als hij aan mij terug denkt! 367

─ Wees gerust, wanneer de gevoeligheid gebeurtenissen opnieuw ervaart, gebeurt dat zonder oordeel of pijn. ─ Wat ervaart onze gevoeligheid dan precies? ─ De nodige lessen om zich dan van hieruit verder te ontwikkelen. ─ Ik denk dat ik het begrijp. ─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel, herhaalde Nathan de wijze woorden van Takara. Je hebt nu behoefte aan rust en bezinning, ging Nathan verder terwijl hij zich klaarmaakte om te vertrekken. ─ Waar ga je naartoe? ─ Ik blijf in de stad. ─ Ik zou graag willen dat je bij mij blijft logeren. Nathan nam enkele momenten bedenktijd. ─ Ik zal vanavond terugkomen. Nathan omhelsde Y Chao en zou de rest van de dag aan het strand doorbrengen. Toen hij pas laat naar de villa terugkeerde, toonde Y Chao hem zijn logeerkamer. Nathan had een verzoek voor Y Chao: ─ Ik wil je vragen om samen met mij enkele dagen weg te gaan. ─ Enkele dagen? Dat is voor mij niet mogelijk, ik heb tal van verplichtingen. ─ Niets heeft nu meer aandacht nodig dan je innerlijke zelf. Y Chao dacht na en vroeg dan: ─ Waar zou je naartoe willen gaan? ─ Naar de plaats die het meest indruk op je maakte. Y Chao wilde reageren maar Nathan onderbrak hem: ─ Ik ga nu slapen, laat het mij morgen weten. De volgende dag nam Nathan plaats aan de ontbijttafel waar Y Chao hem verwelkomde: ─ Ik heb nagedacht Nathan. Ik wil dingen in mijn leven veranderen en ik weet dat er geen betere persoon is dan jij om mij daarbij te helpen. Nathan wist dat het gesprek van gisteren zijn vruchten afwierp. ─ Mooi zo en waar gaan we naartoe? vroeg hij. ─ Na het ontbijt vertrekken we naar een tempel in Siem Reap. We zullen met de auto reizen en enkele dagen onderweg zijn maar het is de beste manier om mijn land te ontdekken. ─ Ik heb wat gelezen over de tempels van Angkor. Ze schijnen indrukwekkend te zijn. ─ Ik wil je naar de “Ta Prohm” brengen. In de ruines van deze tempel werd ik als nooit tevoren getroffen door de onvoorstelbare kracht van de natuur. 368

─ Je maakt me benieuwd! Na het ontbijt vertrokken ze in noordelijke richting. Ze stopten even in Phnom Penh en reden dan verder over het platteland naar Siem Reap. Nathan kreeg veel armoede te zien: dorpen die afgezonderd liggen, gezinnen met veel kleine kinderen in te kleine woningen waar sanitaire voorzieningen ontbraken, enzovoorts. Y Chao liet Nathan weten hoe zijn volk geleden had onder de jarenlange oorlogen. Al leefde het land nu in vrede, er stierven nog steeds mensen of werden gewond door landmijnen. Dat verklaarde het grote aantal mensen met geamputeerde ledematen. En alsof het nog niet erg genoeg was, waren er dit jaar ook veel mislukte rijstoogsten geweest, wat voor vele families, maandenlange hongersnood tot gevolg had. Nathan voelde medeleven met de mensen en vroeg Y Chao dan ook regelmatig om te stoppen. Wat Nathan opviel was dat, ondanks de ellende, in elk dorp waar ze kwamen, de mensen erg vriendelijk en zachtmoedig waren. ─ Tja, wat kunnen we aan zoveel leed doen? zei Y Chao. Nathan voelde dat in deze vraag een zeker schuldgevoel schuilging. ─ Je stelde net een vraag die wonderen kan doen, Y Chao. Y Chao keek Nathan aan en zag dat hij zich goed legde voor een korte slaap. Nathan gaf Y Chao zo de gelegenheid om zich in stilte te bezinnen over hun laatste woorden. Toen ze in Siem Reap aankwamen, reed Y Chao meteen naar de tempel waarover hij eerder gesproken had. Nathan had een voorgevoel dat er iets bijzonders zou gebeuren. Toen ze aan de tempel “Ta Prohm” kwamen, was het al laat geworden. De zon was al aan het ondergaan en kleurde het landschap prachtig roodoranje. ─ Het is al laat, misschien kunnen we beter morgen terugkomen? zei Y Chao. Nathan zag dat de meeste bezoekers terugkeerden maar zelf voelde hij iets dat hem aanspoorde om verder te gaan. Hij antwoordde: ─ We moeten nu naar binnen gaan! Y Chao begreep het niet maar hij kende Nathan goed genoeg om te weten dat hij steeds zijn gevoel volgde en dat het geen zin had om daar tegenin te gaan. Hij nam zijn zaklamp en vergezelde Nathan naar de tempel. Binnen ontdekte Nathan een doolhof van gangen en galerijen dat overwoekerd was door mossen en klimplanten. Hij zag hoe torens en beelden vergroeid waren met lianen en hoe oude bomen met gigantische wortels zich om de tempel heen kronkelden. 369

─ Indrukwekkend, niet? vroeg Y Chao. Nathan zei niets en liep verder. Vanwege de zonsondergang en doordat de zon nauwelijks door het dichte bladerdak heen kon schijnen was het binnen donker. Y Chao zag dat de meeste bezoekers nu weg waren en drong er op aan om de volgende dag terug te keren. ─ Geef mij de zaklamp maar en keer jij alvast terug naar de auto, zei Nathan. Nog voor dat Y Chao goed wist wat hierop te antwoorden, was Nathan met de zaklamp door een gang heen gelopen. Y Chao was het mysterieuze gedrag van Nathan wel gewend maar kon toch niet anders dan zich zorgen maken. Op weg naar de auto zou dat gevoel zich nog versterken. Nathan liep door de ruines heen, nog steeds zonder te weten waar hij naartoe ging. Opeens stopte hij in een hal met vierkante zuilen en keek hoe de zuilen door boomwortels uit elkaar waren gedrukt maar ook door dezelfde wortels werden rechtgehouden. Nathan was, vanaf zijn intrede in de tempel, geïmponeerd door de vernietigende kracht van de natuur. Maar nu zag hij hoe het woud alle muren en zuilen rechthield. Het volledige complex was vergroeid met de aarde. Op dat moment kreeg hij een heel vreemd gevoel. Tussen de zuilen zag hij het beeld van Myate, Leewana en Dian. Alle drie zaten op de grond tussen de zuilen en keken naar wat de natuur hier had verwezenlijkt. Ook al wist Nathan dat ze niet werkelijk hier waren, leek het wel zo. Het was alsof ze allen samen dezelfde boodschap ontvingen. Nathan ging zelf ook op de grond zitten tussen twee zuilen. Voor hem zag hij Dian, links van hem Myate en rechts van hem Leewana. Samen trachtten ze de boodschap van dit teken te herkennen. Opeens werd het Nathan helemaal duidelijk en op dat moment verdwenen zijn vrienden. Nathan stond op en ging naar buiten. Hij was een hele tijd weggebleven. Y Chao had zelfs overwogen om de ordediensten in te schakelen. Groot was dan ook zijn opluchting toen hij Nathan zag verschijnen. ─ Wat is er gebeurd daarbinnen? vroeg hij aan Nathan. ─ Geen woorden kunnen deze ervaring omschrijven Y Chao. ─ Kan je mij dan zeggen wat je geleerd hebt? ─ Deze ervaring leerde mij dat het universum geen groot begin kende en ook geen groot einde zal kennen. Elk einde zal gevolgd worden door een nieuw begin. Y Chao keek Nathan aan maar begreep niet wat hij bedoelde. 370

─ Het heeft weinig zin hierover meer vragen te stellen, ging Nathan verder, elke verdere omschrijving zou een verraad zijn aan de ervaring zelf! Ze boekten een hotel in het centrum van de stad en reden de volgende dag terug naar Phnom Penh. Na een volledige dag te hebben gereden, met slechts een pauze om te eten, stelde Y Chao voor in het volgende dorp te overnachten. Zijn woorden waren nog niet koud toen de auto motorpech kreeg. Y Chao kon de auto nog net tot aan de zijkant van de weg laten uitrollen. Ze stapten uit om de motor weer aan de praat te krijgen, maar zonder succes. Het was ondertussen donker geworden en er was in de wijde omtrek geen licht te bespeuren. Y Chao nam zijn zaklamp en keek of hij iets kon zien aan de motor. Hij merkte niets ongewoons en vond deze panne vreemd, aangezien de auto nieuw was en tot dan toe perfect had gereden. Toen Y Chao wilde telefoneren zag hij dat zijn telefoon geen signaal ontving. Nathan merkte op dat ze de laatste kilometers geen woningen hadden gezien en dat ze waarschijnlijk buiten het netwerkgebied waren. Beide jongemannen waren moe en besloten om de nacht in de auto door te brengen. De dageraad zou wel raad brengen. Ze werden door de eerste zonnestralen gewekt. Na een korte verkenning zagen ze dat ze in een afgelegen gebied waren. Nathan ging op een rots zitten en nam de tijd om na te denken. ─ Er moet wel heel veel gebeuren voordat je ongerust wordt, merkte Y Chao op. ─ Je moet vertrouwen hebben in onverwachte gebeurtenissen. Ze gaan steeds gepaard met wijsheid. Y Chao probeerde zijn ongerustheid niet te laten merken en ging naast Nathan zitten. Opeens wees Y Chao naar de lucht. Hij zag een grote witte roofvogel in grote kringen rondvliegen. Toen Nathan ook omhoog keek, zagen ze hoe de roofvogel in een rechte lijn naar de overkant van de heuvel dook. Ze keken elkaar aan… dit leek wel een teken. Ze besloten het erop te wagen en liepen de heuvel op. Het duurde langer dan verwacht voordat ze de top bereikten maar groot was hun verbazing toen ze eenmaal boven waren en een groot landgoed te zien kregen. Het landgoed was begrensd door een omheining. In het midden van een magnifieke tuin bevond zich een grote villa. Ze begaven zich naar het landgoed. Aan de poort belden ze aan. De poort was met allerlei veiligheidssystemen uitgerust. Nathan en Y Chao vermoedden dat ze op dit moment in beeld waren. Het duurde even voordat er 371

iemand naar hen toekwam. De man die kwam opendoen heette Hyun-Ki en was een werknemer op het landgoed. Y Chao legde hem uit dat ze autopech hadden. Daarop gebaarde Hyun-Ki hen hem te volgen. Ze liepen door de tuin die verfraaid was met sierlijke vijvers en beeldhouwwerken. Toen ze eenmaal bij het huis waren aangekomen verscheen een oudere man aan de deur van een veranda. De man stelde zich voor in het Engels. Hij heette Seung en kwam uit Zuid-Korea. Y Chao lichtte hem in over hun motorpech waarna Seung, Hyun-Ki de opdracht gaf om de wagen op te halen en te laten herstellen. Vervolgens nodigde hij hen uit om thee te drinken. Seung bleek zeer nieuwsgierig te zijn wie zijn gasten waren: ─ Van waar komen jullie? ─ We komen van Siem Reap waar we een bezoek brachten aan de “Ta Prohm” antwoordde Y Chao. Seung, die net van zijn thee dronk, verslikte zich. ─ Wat een toeval, ik was vorige week nog in dezelfde tempel. ─ Wie aandacht heeft voor het toeval vindt een gids, merkte Nathan op. Seung keek Nathan lange tijd aan en werd nieuwsgieriger: ─ Wat doen jullie in het leven? ─ Ik bezit vastgoed in Phnom Penh, antwoordde Y Chao. ─ En jij Nathan, wat doe jij? ─ Ik drink thee en ik luister naar u. ─ Wil je liever niet praten over je bezigheden? vroeg Seung. ─ Toch wel, ik geef aan dat ik vooral het moment zelf beleef. ─ Je doet dus geen zaken zoals je vriend? ─ Ik leerde dat veel dingen er niet zijn om ze te bezitten maar om ze te gebruiken. Y Chao voelde zich wat ongemakkelijk door deze opmerking. Nathan legde zijn hand op zijn arm. Seung keek alweer lang naar Nathan, zweeg even en reageerde dan: ─ Heeft het tijdelijke bezit, als ik het zo mag noemen, dan geen waarde voor jou? ─ Wanneer men zulk bezit tot een waarde op zich verheft, bestaat het gevaar dat men zichzelf aan zijn bezit ondergeschikt maakt en er uiteindelijk zijn leven aan opoffert. ─ Opofferingen maken toch deel uit van het leven, reageerde Seung. ─ Door een duidelijk onderscheid te maken tussen wat goed is en wat schijnbaar goed is voor ons, begeren we alleen nog waar we 372

werkelijk behoefte aan hebben. Dingen die onze vrijheid vergroten en niet beperken. ─ Aan welke dingen denk je dan? ging Seung verder. ─ Aan onze inzichten. Inzichten vragen geen opofferingen en vergroten onze vrijheid. Ze kunnen ons ook nooit worden afgenomen want ze maken deel uit van wie we echt zijn. ─ Interessant, antwoordde Seung. Y Chao zag dat Seung steeds aandachtiger naar Nathan luisterde. Het ongemak dat hij aanvankelijk voelde, veranderde nu in een gevoel van trots zodat hij zelfs Nathan‟s woorden bevestigde: ─ Het is waar dat bezit onze vrijheid alleen maar lijkt te vergroten. Hoe meer we bezitten, hoe kieskeuriger we worden en hoe moeilijker het wordt om een gevoel van bevrediging te ervaren. Seung bleef lange tijd stil. Nathan voelde dat hij erin geslaagd was, zowel Seung als Y Chao, aan het denken te zetten. Seung nam het woord: ─ Wat ik nu ga vertellen, zal u waarschijnlijk vreemd in de oren klinken. Deze nacht heb ik gedroomd dat ik inzichten zou ontvangen die mijn leven ingrijpend zouden veranderen. ─ Ervaar je wat je nu hoort als iets dat je leven zou kunnen veranderen? vroeg Nathan. ─ De vraag is of ik wel iets zou willen veranderen, zei Seung. ─ De werkelijke vraag is of je eenzaam wil blijven, zei Nathan. ─ Hoe kom je daarbij? vroeg Seung aan Nathan. ─ Jullie hebben allebei een weg van opofferingen gevolgd, een weg die altijd in eenzaamheid eindigt. Nathan liet even de stilte spreken. Na enkele momenten nam Seung opnieuw het woord: ─ Je kent me amper en toch heb je snel door de luxe heen gekeken. ─ Als Nathan dat aankaartte, zei Y Chao, zal hij daar wel zijn redenen voor hebben. ─ Dat klopt, zei Nathan. Net zoals eenzaamheid, treedt elk gevoel op met een reden en wordt deze aangegeven door een verlangen naar de zin van het leven. ─ Een verlangen naar de zin van het leven? vroeg Seung. ─ Een verlangen om onze oorspronkelijke wens te volgen, zei Nathan. ─ Welke wens bedoel je? wilde Seung weten. ─ De wens om de weg van onze levensbestemming te volgen, antwoordde Nathan. 373

─ Bedoel je dat eenzaamheid aangegeven wordt door onze oorspronkelijke wens? wilde Y Chao ineens weten. ─ Onze diepere verlangens worden aangegeven door onze gevoeligheid, legde Nathan uit. ─ Waarom kiest onze gevoeligheid ervoor om ons de pijn van eenzaamheid te doen voelen? vroeg Seung. ─ Voor al degenen die een weg van opofferingen bewandelen, zei Nathan, is dat vaak de enige manier om hen van haar bestaan bewust te maken. Er viel nu een stilte. De woorden van Nathan hadden indruk gemaakt. Nathan vroeg toen of hij zich kon verfrissen. Bij zijn terugkomst ging het gesprek tussen Y Chao en Seung over de grote woningnood die het land kende. Ze bespraken allebei hun verlangen om er iets aan te doen. Seung verklaarde dat hij over een zeer uitgestrekt terrein beschikte op de kruising van twee rivieren. Een vruchtbare grond en dus ook een ideale locatie om er een groot dorp te bouwen. Nathan richtte zich nu tot zowel Y Chao als Seung: ─ Meer tekens zouden overbodig zijn. Het feit dat jullie vandaag elkaar ontmoeten is geen toeval, zoals niets toevallig gebeurt. ─ Ik sta ervan te kijken hoe je ons bij elkaar bracht, zei Y Chao. ─ Je moet verder kijken Y Chao, zei Nathan. Wat jullie bij elkaar bracht is het gevoel van gerechtigheid. ─ Maar wist je dan al dat we samen zouden werken? wilde Seung weten. ─ Het werd me tijdens dit gesprek steeds duidelijker dat er een groot project in de maak was. Door wat jullie tot stand kunnen brengen voor het Cambodjaanse volk zullen alle schuldgevoelens en gevoelens van eenzaamheid die jullie ervaren definitief tot het verleden behoren. Hyun-Ki kwam binnen om te melden dat de wagen hersteld was. Nathan en Y Chao stonden op en maakten zich klaar om te vertrekken. Y Chao en Seung spraken een datum af waarop ze elkaar opnieuw zouden treffen om hun project een meer concrete vorm te geven. Daarna leidde Seung de twee jonge mannen naar de uitgang. Toen ze bij de poort aankwamen, was Y Chao al verder gewandeld. Seung had nog enkele vragen voor Nathan: ─ Hoe wist je dat Y Chao belangrijk voor mij zou worden? ─ Y Chao is iemand die voor hij naar Europa kwam, ingeleid werd in de verborgen leer van deze wereld. Daardoor beschikte hij al zeer jong over een heldere kijk op het leven. Hij zal het nu in de 374

praktijk kunnen brengen, je zult veel van zijn lessen kunnen opsteken. ─ En wat zal ik voor hem betekenen? ─ Y Chao heeft altijd een natuurlijke rem gekend. Er schuilt in hem een grote faalangst. Daardoor heeft zijn gevoeligheid hem steeds aangespoord om een bondgenoot te vinden die hem kon helpen deze angst te overwinnen. Seung knikte om aan te geven dat hij Nathan begreep en bedankte hem uitvoerig. Eenmaal in de auto bespraken Nathan en Y Chao hun ontmoeting met Seung. Tijdens het gesprek stelde Y Chao een vraag identiek aan die van Seung: ─ Hoe wist je dat Seung belangrijk voor mij zou worden? ─ Dat gebeurde tijdens het gesprek. Seung genoot al heel jong veel aanzien en beschikte al snel over rijkdom. Daardoor werd hij al snel ingeleid in de machtsverhoudingen van deze wereld. Door met hem om te gaan zal je veel van zijn ervaringen kunnen opsteken. ─ Wat zal ik hem kunnen bijbrengen? ─ Seung heeft nooit een heldere kijk gehad op zijn hogere doelstellingen. Dat verklaart ook zijn vele teleurstellingen. Daardoor heeft zijn gevoeligheid hem steeds aangespoord om een bondgenoot te vinden die hem kon helpen deze helderheid te vinden. ─ Nathan, ik weet niet hoe ik je ooit hiervoor kan bedanken. ─ Door me op de hoogte te houden van de vooruitgang van jullie project. Y Chao begreep door deze woorden dat Nathan zijn opdracht als vervuld zag. ─ Wat heb jij geleerd Nathan? ─ Ik kreeg bevestiging dat al onze gevoelens ten dienste staan van onze oorspronkelijke wens en in de “Ta Prohm” leerde ik iets uiterst belangrijk over de natuur. Y Chao was nog steeds nieuwsgierig naar wat er in Siem Reap plaats gevonden had. ─ Ook al ontstaan er orkanen, ging Nathan verder, aardbevingen en overstromingen, na een korte tijd raken de elementen uitgewoed en keert de stilte terug. Het is in de stilte dat de dingen pas echt beginnen te bestaan. Y Chao was niet veel wijzer geworden maar hij wist dat het ooit duidelijk zou worden. ─ Weet je al waar je naartoe gaat? vroeg hij aan Nathan. ─ Zei je niet dat Laura me wilde zien? 375

Een paar uren later zette Y Chao Nathan af aan de luchthaven en hielp hem een vlucht te boeken naar Griekenland.

376

- 11 Allesomvattende Wijsheid

377

378

Essentie Toen Nathan „s ochtends aankwam in Athene, belde hij Laura om haar op de hoogte te brengen van zijn komst. Hij liet haar weten dat hij enkele dagen in de hoofdstad zou verblijven en daarna verder naar haar zou reizen. Nathan boekte een herberg in Plaka, het hart van de stad. De volgende dag slenterde hij de hele dag door het oude stadsgedeelte en genoot van de bijzondere historische omgeving. Nog een dag later besloot hij de berg van Areopagus te beklimmen. Boven op de berg had hij een indrukwekkend uitzicht op de stad Athene. Vermoeid door de klimtocht en de warmte, zocht hij een plekje in de schaduw waar hij ging liggen voor een korte rustpauze. Het duurde niet lang voor hij in slaap viel. Toen hij wakker werd, zag Nathan dat er een jongedame naast hem was komen zitten. Ze keek naar hem, lachte vriendelijk en genoot vervolgens rustig verder van het uitzicht. Nathan ging rechtop zitten en sprak haar in het Engels aan: ─ Zit je hier al lang? Ze deed haar lange, zwart krullende haren opzij en zei glimlachend: ─ Nog niet zo lang, je was aan je toekomst aan het bouwen toen ik hier aankwam. De jongedame merkte op dat Nathan vreemd opkeek en sprak verder: ─ Dat is wat we doen wanneer we dromen! Terwijl Nathan in zijn ogen wreef en probeerde helemaal wakker te worden, stelde het meisje zich voor: ─ Mijn naam is Rajiya. ─ Ik heet Nathan. Waar kom je vandaan? ─ Ik woon in Beiroet, de Libanese hoofdstad. En jij? ─ Ik ben opgegroeid in België maar ben al enkele jaren op doorreis. Rajiya keek Nathan even aan alsof iets haar duidelijk werd en vroeg dan: ─ En weet je al waar je pad je naartoe brengt? ─ Dat laat ik elke dag opnieuw door mijn licht bepalen. Rajiya en Nathan keken elkaar aan en glimlachten. Ze voelden allebei goed aan dat ze elkaar niet zomaar tegenkwamen. 379

─ Je pad is zo helder dat je licht ook op andere paden schijnt. ─ Waaraan zie je dat? ─ Dat wordt mij onthuld door de heldere betekenis van je woorden. Nathan keek alweer vreemd op. Rajiya verduidelijkte: ─ Ik heb het over de gevoelens die je woorden tot leven brengen. ─ Hoe kan je dat herkennen? vroeg Nathan. ─ Ik leerde het van mijn vader en hijzelf leerde het van zijn oom. Na deze woorden staarde Rajiya eerst even in de verte en sprak dan verder: ─ Zoals jij, volbreng ik de opdracht die mij werd meegegeven. ─ Wat doe je precies? wilde Nathan weten. ─ Ik schrijf gedichten. ─ Waarover gaan je gedichten? ─ Meestal over vrede. Rajiya ging dicht bij Nathan zitten en vertelde verder: ─ Met mijn woorden wil ik mensen doen inzien dat men niet vreedzaam kan leven zolang men iets van elkaar wil bezitten. ─ Geloof je dat ware vrede op aarde mogelijk is? ─ Ooit ja, wanneer de mensen het verlangen zullen hebben om samen naar iets te streven dat hoger is dan henzelf! De avond begon te vallen over Athene. Nathan en Rajiya daalden de berg van Areopagus af en besloten om samen iets te gaan eten. Ze namen een taxi naar een “taverna” aan het water. Ondertussen was het nacht geworden. Ze zaten op een mooi verlicht terras en bespraken het hogere doel dat ze allebei voor ogen hadden. Nathan vertelde Rajiya hoe groot zijn fascinatie voor dichters en muzikanten was: ─ Ik vind het altijd zo mooi hoe dichters en muzikanten vorm geven aan de essentie van het leven. ─ Ja, ook muzikanten laten vaak hun hart en hun verstand op elkaar aansluiten… het is vreemd dat je muzikanten aanhaalt. Rajiya pauzeerde even. ─ Onlangs was ik in Istanbul. Ik hoorde er spreken over een oude man die over wonderlijke krachten beschikte. Dat maakte me nieuwsgierig en ik zocht hem op. Hij voorspelde dat mijn teksten op muziek gezongen zouden worden. ─ Een oude man die over wonderlijke krachten beschikt? Vertel me eens wat meer over die man. ─ Hij was een heel merkwaardige man. Koan is zijn naam. Er wordt gezegd dat hij lang geleden vanuit de Balkan naar Istanbul verhuisde. 380

─ In welke zin was die man merkwaardig? ─ Hij zei dat hij leefde volgens de leer die niet in woorden uit te drukken is en hij gebruikte vreemde beeldspraken. Nadat ik hem een gedicht had voorgelezen, zei hij dat in mijn verzen het leven meer leefde dan in het leven zelf. ─ Dat is een erg mooi compliment. ─ Volgens hem beschik ik over een bijzondere gave, hij noemde het de gave van Bsharri! ─ De gave van Bsharri? ─ Bsharri is een klein stadje in het noorden van Libanon waar ik geboren ben, iets wat hij onmogelijk kon raden. Nathan voelde dat Rajiya erg onder de indruk was van haar gesprek met die man. Hij liet haar verder spreken. ─ Koan wist me te zeggen dat mijn gave uitging van Khalil Gibran. ─ De dichter? ─ Inderdaad, Koan vertelde mij dat hij onlangs nog een ontmoeting met hem had gehad. ─ Een ontmoeting? Khalil Gibran is toch overleden? ─ Inderdaad. Toen ik hem erop attent maakte dat dat niet mogelijk was, antwoordde hij iets opmerkelijks. Nathan luisterde met grote aandacht. ─ Hij zei dat niets onmogelijk is in dromen en visioenen! Nathan bleef een tijdje voor zich uit staren. Ontelbare gedachten spookten door zijn hoofd. Rajiya vertelde verder: ─ Ik vroeg hem toen of hij nog meer mensen uit het verleden ontmoette. ─ Wat antwoordde hij? ─ Hij zei: “Evengoed uit het verleden als uit de toekomst!” Ook al leken de woorden van Rajiya onwaarschijnlijk, twijfelde Nathan niet aan haar oprechtheid. Hij wist dat er een verklaring moest zijn voor wat de man haar had verteld en dat er maar een manier was om daar achter te komen. ─ Ik wil Koan graag ontmoeten. Waar kan ik hem vinden? ─ Hij leeft teruggetrokken op de heuvel van Camlica aan de oostkant van Istanbul. ─ Weet je waar precies? ─ Vanuit zijn woning heeft hij uitzicht op het water dat in een ander continent overgaat, zo wezen ze mij ook de weg. Het besluit van Nathan was snel genomen. Na zijn bezoek aan Laura zou hij naar Istanbul reizen en Koan opzoeken. Het was al 381

na middernacht toen Nathan Rajiya naar haar hotel bracht. Bij hun afscheid vroeg Rajiya Nathan om even op haar te wachten. Ze ging naar haar kamer, haalde een bundel en schonk die aan Nathan. ─ Zijn het jouw gedichten? Rajiya knikte. ─ Dat zijn enkele van mijn gedichten die vanuit het Arabisch naar het Engels werden vertaald. Nathan bladerde door de map en nam even tijd om een gedicht te lezen. Lang had hij niet nodig om de schoonheid te ontdekken die van haar woorden uitging. ─ Blijf schrijven Rajiya, ik voel dat je gedichten een essentiële taak vervullen. Rajiya keek Nathan afwachtend aan. ─ Ze tonen een glimp van de alomtegenwoordige schoonheid! ─ Bedankt Nathan, dat raakt me. ─ Jij wordt bedankt Rajiya, omdat je je talenten laat ontplooien. ─ Iets in mij zegt dat ik, door dit aan jou te schenken, het tegelijkertijd aan de hele mensheid schenk! Nathan gaf haar een zoen en ze namen afscheid. Op zijn hotelkamer nam Nathan de gedichtenbundel door. Hij zou de hele nacht bij het raam blijven lezen onder een prachtige sterrenhemel. Het was voor hem overduidelijk dat Rajiya bijzonder begaafd was. Op de laatste pagina las hij de volgende woorden: “Met dank aan Khalil, mijn eeuwige bron van inspiratie!” De volgende dag nam Nathan de trein naar Thessaloniki in het Noorden van het land. Toen hij op het perron uitstapte, herkende hij Laura meteen. Ze stond naast haar vriend en zwaaide. Toen Nathan het koppel naderde, zag hij meteen dat Laura hoogzwanger was. Zijn eerste woorden waren dan ook gelukwensen met het oog op deze blijde gebeurtenis. Nadat ze elkaar innig omhelsd hadden, stelde Laura de aanstaande vader van haar kind voor. Zijn naam was Zaïm, hij was afkomstig uit de stad Teheran in Iran. Ze stapten in de auto en reden naar het centrum van de stad. Nathan genoot van de gezellige sfeer van Thessaloniki met haar leuke pleinen. Na deze eerste verkenning reden ze naar huis. Laura en Zaïm woonden in een karaktervol herenhuis. Ze namen plaats in de schaduwrijke tuin achter het huis. ─ Je hebt Y Chao opgezocht, zei Laura. Hoe was het met hem? ─ Hij was verdrietig door het overlijden van zijn vader maar hij is er nu weer bovenop. 382

─ Toen ik hem tegenkwam, wandelde hij terug naar de cruiseboot waarmee hij was gekomen. Het was een vreemd toeval om hem hier in Thessaloniki tegen het lijf te lopen. ─ Bij elke samenloop van omstandigheden moeten we trachten er de diepere betekenis van in te zien. Zaïm deelde deze visie: ─ Van Hafiz, de grote Perzische dichter en inspirator, weet ik dat toevalligheden een diepere betekenis hebben en daardoor steeds gepaard gaan met wijsheid. ─ De wijze waarop ik Zaïm ontmoette was op zich een vreemde toevalligheid. ─ Jullie maken mij nieuwsgierig, zei Nathan. ─ Ik was in Kassandra, zei Laura, een kustplaats niet ver van hier. Mijn grootvader heeft daar een buitenverblijf. ─ Ik was toen met vrienden op reis in Griekenland. We hadden Thessaloniki bezocht en kwamen naar Kassandra om van het strand te genieten en daar te overnachten. ─ Op die avond had ik afgesproken met een vriendin, zei Laura, maar ze kon niet komen. Het was een warme avond en ik kreeg zin om in mijn eentje een wandeling te maken. ─ Ik weet nog dat ik die avond vol energie was, ging Zaïm verder. Mijn vrienden wilden liever uitrusten en bleven iets drinken op een terras, terwijl ik in mijn eentje een strandwandeling maakte. ─ Op een bepaald moment liepen we allebei op het strand in dezelfde richting, zei Laura. Zaïm liep in het water en had zijn sandalen in zijn hand. ─ We wandelden ongeveer op dezelfde hoogte, vervolgde Zaïm. ─ Ik weet nog dat de zon prachtig onderging, herinnerde Laura zich. Het zand, de bomen en het water waren bedekt door een blauwroze gloed. Het leverde een fantastisch schouwspel op. ─ We merkten elkaar snel op, zei Zaïm, aangezien we alleen op het strand waren. Op een bepaald moment leek het zelfs of onze passen zich op elkaar hadden afgestemd. ─ We bleven zo een hele tijd lopen zonder iets tegen elkaar te zeggen. We voelden meteen al een soort band. ─ Dat klopt, zei Zaïm, het was een aangenaam gevoel. ─ Hoe zijn jullie uiteindelijk bij elkaar gekomen? vroeg Nathan. ─ Dat is veruit de vreemdste ervaring die we ooit beleefden, antwoordde Laura. Nathan luisterde bijzonder aandachtig. Zaïm vertelde verder: 383

─ We waren dus al een hele tijd aan het wandelen tot er op een bepaald moment een lichtflits verscheen. Het had iets van een bliksemschicht maar dat was het niet. ─ De flits was een helder wit licht, verduidelijkte Laura. Het weerkaatste op het water en alles werd geheel belicht. ─ We waren even verblind en keken elkaar onmiddellijk aan om te weten of we allebei wel hetzelfde hadden gezien. ─ Maar we zeiden niets tegen elkaar. Het was alsof we wisten dat we net getuigen waren geweest van iets uitzonderlijks. We bleven elkaar aankijken. ─ Hoe langer de tijd verstreek, hoe sterker ons gevoel werd dat we iets bijzonders meemaakten, zei Zaïm. Het leek een magisch moment dat voor ons tweeën was bedoeld. ─ Zaïm liep naar mij toe en vroeg of ik het ook had gezien. ─ Zij antwoordde dat ze het vooral had gevoeld. Er viel een korte stilte. Daarna vervolgde Laura: ─ We gingen op het zand zitten en bewonderden samen de laatste zonnestralen. Zo leerden we elkaar kennen. Nathan keek hen sprakeloos aan. Laura merkte het en vroeg: ─ Nathan, jij hebt inzicht in zulke gebeurtenissen. Wat denk jij hiervan? Nathan bleef lang in gedachten verzonken. Laura en Zaïm werden een beetje onrustig door zijn stilzwijgen maar wachtten geduldig op zijn reactie. Pas na enkele minuten antwoordde hij: ─ Kennen jullie het geslacht van de baby al? Laura en Zaïm keken elkaar vertwijfeld aan. Geen van beiden begreep deze vraag. ─ Het wordt een jongen, antwoordde Laura. Nathan glimlachte alsof hij bevestiging kreeg van wat hij al dacht. ─ Jullie zijn getuigen geweest van een spirituele belevenis, zei hij. Deze ervaring heeft jullie voor het leven verbonden. ─ Wat bedoel je precies? vroeg een nieuwsgierige Zaïm. ─ Jullie waren voorbestemd om deze gift te ontvangen. ─ Een gift? vroeg Laura. ─ Van wie? wilde Zaïm weten. ─ Van de zon natuurlijk! ─ Hoe…? zei Laura alvorens onderbroken te worden door Nathan: ─ Verdere vragen zijn op dit moment overbodig, het leven van jullie zoon zal alles duidelijk maken. 384

Zaïm nam Laura's hand vast. De woorden van Nathan maakten grote indruk op hen. Dit was een antwoord dat ze duidelijk niet hadden verwacht. Al had Nathan wel iets bevestigd dat ze zelf al hadden aangevoeld. Ze wisten dat iets bijzonders hen had samengebracht maar nu voelden ze een nieuwe verantwoordelijkheid. Nathan merkte het op en zei: ─ Weet dat de zon jullie niet zomaar koos. Zowel jij Laura, als jij Zaïm, zijn altijd vervuld van grenzeloze liefde, de essentiële kracht om deze gift open te laten bloeien. Nathan dacht dat het goed was om hen nu alleen te laten. Hij stond op en ging wandelen. Zaïm was nog steeds in gedachten verzonken. Laura vroeg Nathan om op tijd te zijn voor het avondeten. Toen Nathan terugkwam van zijn wandeling was Zaïm de tafel aan het dekken. De gegrilde verse vis die Laura had bereid, smaakte verrukkelijk. Na de maaltijd haalde Zaïm een fles uit de kelder. Hij ontdeed de fles van de doek waarin ze gewikkeld was en zette deze op tafel. Laura schonk de glazen vol en zei: ─ Deze drank heet “Mede” en werd bereid door de grootvader van Zaïm. ─ Het is een eeuwenoude drank, zei Zaïm. Ze kan ons ook van allerlei wonden en kwalen genezen. Het zou zelfs de wijsheid in ons doen opborrelen. Zaïm rook aan zijn glas, de geur beviel hem zeer. Laura zei: ─ Zaïm heeft de gewoonte om aan alles te ruiken. ─ Geuren werken rechtstreeks op onze emoties, zei Zaïm. Ze zijn in staat in ons geheugen door te dringen en zo de diepste herinneringen naar boven te halen. Nathan rook ook aan zijn glas en zei: ─ Wat we emotioneel ervaren is altijd verbonden met ons geheugen. Zaïm hief zijn glas en zei: ─ In onze streken blijken de meest zelfbewuste geesten onder ons in staat, wanneer ze deze drank tot zich nemen, om de universele energieën helder te kunnen aanschouwen. Het duurde niet lang voor de fles leeg was en Laura een tweede fles open maakte. Het werd al donker. De avond viel en de gesprekken duurden tot in de late uurtjes. Op een bepaald moment keek Zaïm Laura aan. ─ Je wil me iets vertellen, zei Laura. 385

─ Inderdaad, zei Zaïm, ik bedacht daarnet een naam voor onze zoon. Wat denk je van de naam Kiran? ─ Dat is een heel mooie naam, antwoordde Laura. ─ Wat betekent Kiran, vroeg Nathan. ─ Kiran is Perzisch en betekent: “Zonneschijn”. Laura glimlachte en kuste Zaïm. Nathan hief zijn glas en zei: ─ Laten we dit laatste glas drinken op Kiran. De volgende dagen verkenden Nathan en zijn vrienden het berggebied in het binnenland. Tijdens de wandelingen genoot Nathan bijzonder van de woeste rivieren en de betoverende watervallen. Op de ochtend van zijn vertrek naar Turkije bedankte Nathan Laura en Zaïm voor hun gastvrijheid en wenste hen veel geluk tijdens hun aankomende missie. Vervolgens nam hij de trein naar Turkije en keek vol verwachting uit naar zijn ontmoeting met Koan.

386

Klaarheid

De avond was al gevallen toen Nathan in Istanbul aankwam. Hij was meteen onder de indruk van de sfeer die er heerste. Een medereiziger bracht hem naar een goedkope slaapgelegenheid in de wijk Galata. De volgende ochtend nuttigde hij zijn ontbijt op een terras aan de Gouden Hoorn. Hij zou de hele dag door de smalle steegjes en de wirwar van overdekte straatjes kuieren. De volgende dag maakte Nathan een boottocht op de Bosphorus, de zeestraat die de stad in tweeën deelt. De boot meerde in het dorpje Cengelkoy aan. Van daaruit nam hij een taxi naar de voet van de heuvel van Camlica, de plaats waar Koan leefde. Hij beklom de heuvel en zag een theehuis in de verte. Hij ging erheen, zette zich aan een tafeltje en bestelde thee bij de jonge uitbaatster. Het was nog vroeg in de ochtend en er heerste hier een serene rust. Een oudere dame kwam binnen. Nathan groette haar. Ze glimlachte vriendelijk en ging toen iets verder zitten zonder iets te bestellen. Nathan merkte haar op en liep naar haar toe. Hij sprak haar aan in het Engels en vroeg haar of hij ook voor haar thee mocht bestellen. De oude dame knikte. Nathan wist niet zeker of ze hem begrepen had maar bestelde er toch twee. Vervolgens vroeg Nathan of ze van hier was. Om aan te geven dat ze ergens anders vandaan kwam, schudde ze haar hoofd. Nathan was er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat ze hem begreep en vroeg van waar ze afkomstig was. Deze keer wees ze met haar hand naar het oosten. Nathan besefte nu dat ze zijn vragen zeker begreep en ging ervan uit dat ze waarschijnlijk niet kon spreken. Nathan vroeg haar toen of ze Koan kende. en of ze wist waar hij woonde. Ze knikte glimlachend, draaide zich om en wees nu naar het westen. Nathan wees dezelfde richting uit en vroeg om bevestiging. De dame nam zijn hand vast en draaide deze iets meer naar het noorden. Nathan was er nu van overtuigd dat ze wel degelijk wist waar de woning van Koan was. Hij bedankte haar en stond op om de dranken af te rekenen. Nathan was erg onder de indruk van de oude dame en wilde van de uitbaatster weten of ze haar kende. De uitbaatster keek verbaasd en vroeg Nathan over wie hij het had. Nathan draaide zich om, om de oude dame aan te wijzen maar ze was verdwenen. Nathan antwoordde de uitbaatster dat hij de dame 387

bedoelde waarvoor hij een thee had besteld. De uitbaatster antwoordde dat ze niemand anders had gezien en dat ze het zelf raar had gevonden dat hij ergens anders was gaan zitten en twee kopjes thee tegelijk had besteld. Lichtelijk verbouwereerd verliet Nathan het theehuis om de weg, die hem door de oude dame was aangewezen, te volgen. Vanaf de heuvel had hij een prachtig zicht over de stad. Het uitzicht herinnerde Nathan aan de woorden van Rajiya: “Vanuit zijn woning heeft hij zicht op het water dat in een ander continent overgaat.” Nathan ging zitten en genoot van het uitzicht. Omdat hij moe was van het klimmen ging hij liggen en staarde naar de blauwe hemel. Hij sloot zijn ogen en viel in een lichte slaap. Plotseling werd hij wakker van het beeld van een houten woning. Voor hem was er geen twijfel, hij had de woning van Koan gezien! Hij stond op, liep in noordelijke richting en zag even later, waar de heuvel licht afdaalde, een houten woning, zoals die in zijn verbeelding verschenen was. Hij liep er heen en zag in de tuin een oude man die aan het harken was. Hij had een grijze baard en ontbloot bovenlijf. Naast hem stond een wit paard. Ondanks zijn ouderdom zag de man er stralend en fit uit. Nathan vermoedde dat hij Koan gevonden had en sprak hem in het Frans aan: ─ Bent u de man van wie men beweert dat hij over wonderlijke krachten beschikt? De man stopte met harken, keek Nathan aan en veegde het zweet van zijn voorhoofd voor hij reageerde: ─ Krachten zijn alleen wonderlijk voor wie ze niet kent! Na deze woorden werkte de man verder. Voor Nathan was er geen twijfel meer mogelijk, hij wist dat hij Koan gevonden had. ─ Ik kom je opzoeken voor raad, liet hij de man weten. Koan keek Nathan heel even aan en werkte dan verder. ─ Kun je mij raad geven over de weg die ik moet volgen? verduidelijkte Nathan zijn vraag. ─ Als je goed luistert, kan je de beek horen ruisen! antwoordde Koan zonder op te houden met zijn werk. Nathan spitste zijn oren en hoorde in de verte het geluid van stromend water. Hij wachtte op meer uitleg maar Koan zweeg. ─ Wat heeft mijn weg met de beek te maken? vroeg Nathan. ─ De beek is jouw weg, antwoordde Koan, alweer zonder op te houden met zijn werk. Koan bracht nu zijn paard naar een afgelegen stal iets verderop. Nathan dacht even dat Koan geen tijd aan hem wilde besteden. 388

─ Wil je mij niet helpen? vroeg hij. Koan stopte even en draaide zich om. ─ Ik vervul alle goede taken die me worden toegewezen. De vraag is of jij weet hoe je vanaf nu geholpen kunt worden! Na deze woorden liep Koan verder naar de stal. Nathan zag dat de zon op zijn hoogste punt stond en vermoedde dat het werk van de man gedaan was voor vandaag. Koan liep nu naar zijn woning. Nathan volgde hem. Eenmaal binnen zag hij hoe eenvoudig de woonst was ingericht. Er was slechts een leefruimte en een trap die leidde naar een open zolder. In de leefruimte bestond het meubilair alleen uit een tafel, twee stoelen, een canapé en enkele oude kastjes. Koan droeg een handdoek over zijn arm en ging via een achterdeur die op een terras uitkwam naar buiten. Nathan hoorde water druppelen, ging op een stoel zitten en wachtte geduldig af tot Koan klaar was met douchen. Even later kwam Koan terug. Hij opende een kast en haalde er deeg en groenten uit. Vervolgens zette hij een oventje aan, legde er twee pannenkoeken in en een pan met groenten. Op de een of andere manier deed Koan Nathan aan zijn vader denken. Koan vulde de warme pannenkoeken op met de groenten en gaf er eentje opgerold aan Nathan. Nathan bedankte hem en wachtte tot Koan aan tafel kwam zitten. Koan vulde een karaf met water en zette deze met twee glazen op tafel. De oude man had nog geen woord gezegd. Nathan bedankte hem en zei: ─ Het smaakt pittig! Koan knikte maar zei verder niets. Nathan ondernam een tweede poging. ─ Het was Rajiya, de Libanese dichteres, die mij over jou vertelde. Koan keek voor zich uit en knikte. Nathan probeerde verder tot hem door te dringen. ─ Waaruit bestaat jouw leven precies? ─ Ik observeer de wereld en vel geen oordeel. Opeens begreep Nathan dat Koan alleen sprak wanneer hem een vraag werd gesteld. ─ Hoe slaag je erin om geen oordeel te vellen? ─ Door aandacht te hebben voor de kern van alle dingen en niet voor hun vorm. Nathan kreeg bevestiging, Koan sprak alleen maar wanneer hem een vraag werd gesteld. ─ Hoe kunnen we geen aandacht hebben voor de vorm, vroeg Nathan. In de fysieke wereld bestaat toch alles onder een vorm? 389

─ Door alleen aandacht te hebben voor de stille krachten van elke vorm. Deze krachten leren je veel meer dan de tijdelijke vormen, ze leiden elk op zichzelf naar de zuivere staat. Nathan voelde goed aan dat Koan een uitermate heldere en diepzinnige kijk op de realiteit had maar had moeite om te begrijpen hoe deze man het leven precies ervaarde. ─ Waar gaat je aandacht naar uit, als je mensen ontmoet? Koan nam tijd om zijn mond af te vegen en dronk een slok water. Daarna keek hij Nathan doordringend aan: ─ Ik verkeer in een toestand waarin ik elke gevoeligheid rechtstreeks waarneem. ─ Hoe gebeurt deze waarneming? wilde Nathan weten. ─ Via de hogere taal van de universele orde, de taal van de gevoelens, de taal waarin boodschappen van bewustzijn naar bewustzijn worden doorgeseind. Nathan was nu bijzonder nieuwsgierig. Koan beschikte over een werkelijk buitengewone eigenschap en daar wilde Nathan zoveel mogelijk over weten. ─ Kun je beschrijven wat je precies ziet? ─ Ik herken elk verlangen zodra het zich in het brein van een persoon vormt en kan daardoor de oorspronkelijke wens van ieder van ons waarnemen. Nathan nam even tijd om na te denken. ─ Wat zag je toen Rajiya voor je stond? ─ Ik zag een gevoeligheid die de potentie heeft om via woorden de mensheid op weg naar het hogere te brengen. Haar woorden belichten de liefde, veel dichter kunnen woorden niet bij het hogere komen. ─ Woorden zijn toch ook maar vormen? ─ Woorden verwijzen naar gedachten, gedachten verwijzen naar het hogere. Koan was opgestaan en zette zijn hoed op. Nathan stond ook op en ze daalden samen de heuvel af. ─ Waar gaan we naartoe? vroeg Nathan. ─ Daar waar de weg ons heen zal leiden, antwoordde Koan. Koan maakte Nathan op die manier duidelijk dat hij alleen maar zinnige antwoorden gaf op vragen die hij zelf zinnig vond. Zowat alle mensen die Koan tegenkwamen, begroetten hem. Hijzelf boog alleen zijn hoofd even. Nathan genoot ervan in het gezelschap van Koan te zijn en probeerde na te gaan hoe de wereld eruitzag door zijn ogen. Een vraag kwam in hem op: 390

─ Je bent in staat om de gevoeligheid van elk van deze mensen te herkennen en dus ook hun oorspronkelijke wens. Waarom geef je hen die informatie niet? Koan keek Nathan aan en legde zijn hand op zijn schouder. ─ Niet iedereen bezit dezelfde ontvankelijkheid. Wie klaar is om inzichten te krijgen over zijn levensbestemming, hoort mijn boodschappen als zachte melodieën, maar alle anderen horen in mijn woorden niets anders dan de echo. Ze wandelden verder en voor de zoveelste keer kwam een prangende vraag in Nathan op. ─ Koan, wat kan mijn bijdrage zijn aan de wereld? Koan was zich bewust van het belang dat Nathan hechtte aan deze vraag . De vraag die hij zich stelde sinds zijn komst op aarde en die de aanleiding was geweest van zijn reis. Ze gingen op een bank zitten. ─ Jij en de andere boodschappers zullen een ongekende spirituele evolutie op gang brengen waardoor mensen zich niet meer als individuen zullen zien maar als unieke onderdelen binnen de universele orde. Nathan voelde zijn hart sneller kloppen. ─ Tijdens deze spirituele evolutie zullen alle mensen hun innerlijke wens kunnen bevatten en zullen ze een levenshouding aannemen waarin ze alle aspecten van hun gedrag door deze nieuwe kennis zullen laten bepalen. ─ Wat moet ik nog leren voordat het zover is? Koan keek een tijdje in de verte en vervolgens naar Nathan voor hij hierop antwoordde. ─ Het verband tussen alle verlangens. Na deze woorden stond Koan op en liep verder. Nathan volgde hem. Er werden geen woorden meer gewisseld tot Nathan merkte dat ze weer aan de voet van de heuvel stonden. Koan had dus blijkbaar geen ander doel gehad dan even te gaan wandelen. Eenmaal thuis ging Koan op zijn canapé liggen en viel onmiddellijk in slaap. Nathan nam een deken en ging op de grond zitten. De volgende ochtend werd Nathan wakker door het gekletter van regendruppels op het raam. Koan was al wakker en zette thee. Toen Nathan wakker werd, vroeg hij hem: ─ Is het al laat? ─ Wanneer je in staat bent de volmaaktheid van de universele orde te herkennen, wordt elke waarneming van tijd relatief. 391

Door deze woorden werd Nathan eraan herinnerd bij wat voor een opmerkelijk persoon hij terechtgekomen was. Koan zette de theepot op een klein tafeltje en schonk toen een klein theeglas in. Nathan sprak hem over zijn begrip van tijd aan: ─ In Thailand leerde ik hoe relatief tijd kan zijn. Takara, de dame bij wie ik logeerde, vertelde me dat er in de zuivere staat geen verleden en geen toekomst bestaat. Koan nam een slok van de thee en goot toen de thee weer in de theepot. Hij voegde er suiker bij en roerde alvorens twee theeglazen in te schenken. Vervolgens nam hij zijn glas zonder te reageren op wat Nathan zei. Zo werd Nathan eraan herinnerd dat zijn gastheer alleen sprak als hem een vraag werd gesteld. ─ Hoe worden binnen de zuivere staat het verleden en de toekomst ervaren? vroeg Nathan. ─ Niet als zodanig maar ze zijn allebei aanwezig in het hier en nu. ─ Kun je dat toelichten? ─ Wanneer we in staat zijn het verleden te verbinden aan een duidelijke visie naar de toekomst, beseffen we dat elk volledig waargenomen ogenblik de eeuwigheid bevat. Het was voor Nathan nog altijd niet gemakkelijk om de dimensie van de zuivere staat te bevatten. Hij wist dat hij het daarvoor zelf moest ervaren, maar kon het niet laten verder vragen te stellen. ─ Is de tijd hier anders dan in de zuivere staat? ─ Er bestaat geen andere tijd dan deze tijd. Nathan werd hier niet veelwijzer van en deed zijn best om zijn vraag eenvoudiger te verwoorden. ─ Hoe zit het dan met de tijd voordat wij er waren? ─ Er is nooit een tijd geweest waarin wij er niet waren. ─ En de tijd nadat we sterven? ─ We sterven niet, we veranderen alleen van vorm. Nathan kon deze stelling moeilijk begrijpen en drong verder aan: ─ Laat ik het zo stellen. Er was ooit een tijd waarin ik over minder kennis beschikte dan nu. Daar is toch een tijdsverloop voor nodig geweest? Koan keek Nathan rustig aan en genoot met volle teugen van zijn eerste glas thee. Nathan besefte dat hij geen antwoord kreeg aangezien hij geen duidelijke vraag had gesteld. Hij probeerde het anders: ─ Is het niet zo dat er een tijd is geweest waarin ik jonger was?

392

─ Je verwart je ouderdom met je bewustzijnsontwikkeling. Binnen het absolute van de universele orde vinden alle gebeurtenissen nu plaats, zowel de vroegere als de toekomstige! Met deze woorden was Koan erin geslaagd Nathan op het juiste spoor te zetten in zijn denkwerk. Koan zweeg weer en vulde opnieuw beide glazen. Nathan dacht verder na en nam pas veel later opnieuw het woord: ─ Is het niet zo dat de orde die er in de zuivere staat heerst, anders is dan de orde in de fysieke wereld? ─ Elk wezen kent een en dezelfde orde en beleeft die volgens de bewustzijnstoestand waarin hij zich bevindt! Langzamerhand drong de boodschap van Koan helemaal door en besefte Nathan dat de wijze man hem naar een fabuleuze ontdekking had geleid. Hij besefte dat Koan zich op verschillende tijdstippen en op meerdere plaatsen tegelijk kon bevinden. Nathan begreep nu dat dit niet alleen voor Koan gold maar voor alle wijzen der aarde. Doordat ze zich in een toestand bevonden die noch tijd, noch ruimte kende, was elk van hen in staat zich door de verschillende dimensies te bewegen en konden ze tegelijk de fysieke wereld, de gedachtewereld en de zuivere wereld ervaren. Koan keek naar Nathan en glimlachte. Zijn glimlach liet blijken dat Nathan een belangrijke les achter de rug had. Hij trok zijn werkkledij aan en ging zijn paard verzorgen. Nathan zou hem helpen met allerlei karweitjes. Tijdens de karweitjes spraken ze niet zodat de rest van de dag in stilte verliep. Dat gaf Nathan de gelegenheid om zich te bezinnen over alles wat hij te weten was gekomen van Koan. Ook tijdens het avondeten werd er geen woord gewisseld. Nathan werd zich er nog meer van bewust dat als de stilte door te veel woorden werd verbroken, het moeilijker werd om zuivere kennis te ontwikkelen. Hij begreep waarom Koan weinig sprak en dat, als hij sprak, de woorden van genoeg waarde moesten zijn om die stilte te verbreken. De volgende ochtend verlichtte de zon al vroeg de woning door de grote ramen. Nathan observeerde Koan die al was opgestaan en thee klaarmaakte. Toen hij klaar was, bracht hij de theepot naar de tafel en ging zitten. Nathan vroeg hem: ─ Voer je elke dag dezelfde handelingen uit? Koan vulde de glazen en antwoordde: ─ Ken je dan een handeling die nooit eerder plaatsvond? ─ Geldt dat niet voor elke nieuwe handeling? ─ Wat is een nieuwe handeling? 393

Nathan begreep dat Koan hem alweer aanspoorde om over zijn eigen vragen na te denken. ─ Is elke handeling die voor de eerste maal plaatsvindt dan geen nieuwe handeling? ─ Hoe zou iets kunnen plaatsvinden zonder dat het eerder in een gedachte bestaat? Door zijn vragen slaagde Koan erin Nathan verder te laten denken dan alleen aan de fysische vormen. Zo werd hij eraan herinnerd dat gedachten niet gebonden zijn aan tijd. Nathan herinnerde zich ook de woorden van Catalina toen ze sprak over het geheugen van de wereld, de energie die alles omvat wat ooit in de wereld heeft plaatsgevonden. Vervolgens herinnerde hij zich de drie dimensies waarover Melvin had gesproken. Gesterkt door deze bevestiging ging Nathan verder: ─ Hoe slaag je erin om steeds door de drie dimensies tegelijk te denken? Koan proefde rustig of zijn thee zoet genoeg smaakte en voegde er vervolgens nog wat suiker bij. ─ Hoe kom je erbij dat ik dat doe? reageerde hij toen. Nathan begreep dat Koan zijn werkwijze had aangepast. Nu beantwoordde hij elke vraag met een vraag die Nathan meer inzicht gaf en meteen ook een nieuwe vraag deed rijzen. ─ Bevinden jouw gedachten zich in de drie dimensies tegelijk? ─ Welke gedachte zou dat niet kunnen? Deze vraag liet Nathan inzien dat ook al maakten gedachten deel uit van de tweede dimensie, ze door de andere dimensies heen drongen en als het ware als een kanaal fungeerden. Zo waren de drie dimensies nooit los van elkaar en vormden ze een geheel. Nathan dacht verder na: ─ Hoe gedachten in de fysieke wereld doordringen is mij duidelijk, maar hoe kan de zuivere staat in de fysieke wereld doordringen? ─ Heb je dan geen oog voor de helderheid wanneer het zuivere in het fysieke verschijnt? Welke helderheid bedoelde Koan, vroeg Nathan zich af. Na enkele ogenblikken was het de helderheid van het inzicht zelf die hem antwoord gaf. Nathan begreep dat iedere keer als er iemand een helder inzicht kreeg, hij meer bewust werd van de wereld waarin hij leefde. Dit was een vorm van de aanwezigheid van de zuivere staat in de fysieke wereld. Koan stond op en haalde de warme broodjes. Nathan haalde kaas en olijfolie. Het ontbijt vond weer in stilte plaats. 394

Verandering

Na het ontbijt liet Koan Nathan groenten plukken. Koan haalde twee grote zakken. Hij vulde ze met de verse groenten die Nathan geplukt had en zette ze in de manden op de rug van zijn paard. Nathan had een voorgevoel dat hij niet zou terugkeren naar dit huis en nam zijn spullen mee. Ze daalden de heuvel af en liepen allebei naast het paard. Nathan wist dat het weinig zin had om te vragen waar ze naartoe gingen. Koan werd tijdens de wandeling weer door mensen begroet. Beleefd maar zwijgzaam beantwoordde hij hun groet met een hoofdknik. Na een uur te hebben gewandeld, kwamen ze bij een grote markt aan. Koan maakte zijn paard vast en gebaarde Nathan op hem te wachten. Enkele minuten later kwam hij terug, vergezeld door een oudere man met een zwart kleed en twee jonge mannen die zakken met voedingswaren droegen. De jonge mannen bleken tweelingbroers te zijn. Ze namen de zakken van het paard af en bevestigden er hun zakken voor in de plaats. De man met zijn zwarte kleed kwam naar Nathan en stelde zich voor: ─ Dag Nathan, mijn naam is Hakim, ik ben hier naartoe gekomen om jou te ontmoeten. ─ Waar kom je vandaan? ─ Ik ben geboren in Azerbeidzjan, in de stad Bakoe aan de oevers van de Kaspische Zee. De man omarmde Nathan en wandelde rustig met hem mee terwijl de tweeling hen volgde. ─ Er wordt veel over jou verteld, zei Hakim. Nathan keek de man verbaasd aan. ─ Wat wordt er over mij verteld? ─ Dat je bent opgegroeid tot de unieke mens die je nu mag zijn. Nathan zweeg en wachtte nieuwsgierig op wat er zou komen. ─ Kom morgen bij zonsopgang hier terug. We zullen ergens naartoe gaan waar je vooruit zult kijken in de fysieke toekomst en in de grootsheid van je opdracht! Nathan wist niet goed wat Hakim bedoelde maar wist dat het weinig zin had om vragen te stellen. Hakim werd bij hem gebracht door Koan en dus mocht Nathan vertrouwen hebben. Hakim omhelsde hem en vertrok weer. Nathan wandelde terug naar de 395

plaats waar Koan hem stond op te wachten. Koan sprak hem nu zelf aan: ─ Hier scheiden voorlopig onze wegen Nathan. Je bent nu klaar om het onbegrensde gevoel van de hereniging met je natuurelement te ervaren en om de grote verandering die je in de wereld wilt zien, te bewerkstelligen. ─ Zal ik je terugzien als dit eenmaal achter de rug is? vroeg Nathan. ─ Ik zal hier nog steeds zijn wanneer je terugkomt om verder aan deze zijde te leven! Na deze woorden gaf Koan een kus op Nathan‟s voorhoofd en omhelsde hem stevig. Nathan begreep dat Koan zijn taak volbracht had. Hij verliet de marktplaats en maakte een wandeling. Nathan was al een tijd aan het slenteren toen hij een openbaar badhuis zag, dat zijn volle aandacht opeiste. Hij was ondertussen in staat om zulke tekens te herkennen en liep het badhuis binnen. Hij vond het trouwens een ideale plaats om zich te ontspannen, met het oog op wat hem morgen te wachten stond. Eenmaal binnen genoot hij van een warme douche en ging toen de hammam binnen waar slechts enkele mannen aanwezig waren. Nathan ging op een groot marmeren verhoog in het midden van de stoomruimte liggen. Hij deed zijn ogen dicht en dacht aan de laatste woorden van Hakim maar zijn gedachten werden onderbroken door een stem die hem bekend in de oren klonk. Hij ging rechtop zitten en zag voor hem Moshe, de zoon van Simon. ─ Dag Moshe, sprak Nathan tegen hem, dat we elkaar hier opnieuw treffen! Moshe was duidelijk verbaasd Nathan hier te zien. Nathan van zijn kant hoefde niet lang na te denken om te weten dat hun ontmoeting een bijzondere reden moest hebben. Hij maakte plaats op het marmer voor Moshe en nodigde hem uit naast hem te komen zitten. ─ Wat brengt je hier Moshe? ─ Ik woon in Haifa in Israël en ik kom regelmatig voor zaken naar Istanbul. ─ Hoe gaat het met jou? ─ Op en neer, zoals dat vaak in het leven gaat. ─ Heb je opnieuw contact gehad met je vader? ─ Nee, niet meer sinds die dag… heb jij hem onlangs gezien? ─ Ik heb hem bezocht in Miami maar dat is al een tijd geleden. Er viel een korte stilte. 396

─ Hoe ging het met hem? wilde Moshe weten. Nathan kon een gevoel van verdriet bespeuren bij Moshe. ─ Hij probeert zoveel mogelijk te genieten van zijn laatste jaren. Moshe zei niets maar Nathan werd zich steeds meer bewust van een gevoel van verdriet, vermoedelijk gevoed door spijt. Nathan wist dat dit gevoel ook tot heldere inzichten kon leiden en zocht de juiste woorden: ─ Maar hij lijdt nog steeds... net als jij Moshe! ─ Ik heb nooit de moed gehad om mij bij hem te verontschuldigen… ook niet tegenover jou. ─ Dat betekent niet dat daar geen verandering in kan komen. ─ Ik kan de tijd toch niet terugdraaien. ─ Het zou zinvoller zijn na te gaan wat je nu wel kan doen. ─ Denk je dat ik het goed kan maken? ─ Je moet het eerst voor jezelf goedmaken door na te gaan wat je werkelijk verlangt. ─ Over welk verlangen heb je het? ─ Over het diepste verlangen Moshe. Het verlangen dat in ons allen schuilt, het verlangen naar liefde! Nathan stond op en vulde een emmer met koud water. Hij gooide het water over het marmer, ging liggen en sloot zijn ogen. Moshe kreeg tijd om na te denken. De woorden van Nathan herinnerden hem aan een gesprek met zijn vader, waarin Simon hem had gezegd dat ons diepste verlangens alleen bevredigd kon worden door aandacht te hebben voor de hogere kennis. ─ Het is niet altijd gemakkelijk om de weg van de hogere kennis te volgen, zei hij tegen Nathan. Nathan hield zijn ogen dicht terwijl hij reageerde: ─ Wel wanneer je beseft dat wat je verlangt in oneindige mate in jezelf zit. Vanaf dat moment ben je bereid om het met anderen te delen zonder schijn en zonder iets in ruil te verwachten. ─ Mijn vader zei dat we veel mogen berekenen behalve als het over liefde gaat. ─ Je vader is een heel wijze man, Moshe. Moshe werd emotioneel. Nathan voelde met hem mee. ─ Weet je Moshe, je kunt je vader een grote levensles schenken! ─ Wat zou ik hem kunnen leren? ─ Door berouw te tonen, kun je zijn verdriet op slag doen verdwijnen. Tijdens dat moment van helderheid zal hij inzien dat alleen de emoties van het moment van waarde zijn, wat er ook in het verleden gebeurd is. 397

Moshe dacht na over Nathan's woorden en zei: ─ Ik ben bang dat ik hem te diep heb gekwetst. ─ Onderschat de kracht van oprechtheid niet. Deze kracht wordt door onze hogere kennis geïnspireerd en kan alles genezen. Nathan zag Moshe twijfelen of hij daar wel toe in staat was. ─ Je zult het moeilijk geloven maar eigenlijk ben je niet rechtstreeks verantwoordelijk voor zijn verdriet. Dit was onvermijdelijk. ─ Hoe bedoel je? vroeg Moshe. ─ Je vader zou hoe dan ook een soortgelijke ervaring hebben gehad, om bewust te kunnen worden van het wonder van berouw. Was het niet door jou gekomen, dan had iemand anders ervoor gezorgd. ─ Bedoel je dat het deel uitmaakt van een hoger plan? ─ Alles wat plaatsvindt, maakt deel uit van een hoger plan, Moshe. Dat is eigen aan de universele orde. Of dacht je dat we hier toevallig samengekomen zijn? Beide jongemannen stonden op en gingen douchen. Dankzij zijn gesprek met Nathan, voelde Moshe zich nu bevrijd. Ze verlieten de hammam en gingen aan een tafeltje zitten waar ze vers sap bestelden. Nathan zag dat Moshe nog steeds over zijn laatste woorden nadacht: ─ Ik heb twee belangrijke zaken geleerd. De eerste is dat we ons nog zo mogen inzetten om iets te bereiken, als het niet past in het hogere plan, zal het ook niet gebeuren! ─ En de tweede zaak? ─ Dat we ons nog zo mogen inzetten om iets te vermijden, als het past in het hogere plan, zal het toch gebeuren! Moshe bleef enkele momenten stil en zei dan: ─ Ik maak er een prioriteit van. Ik ga deze week een vlucht boeken naar Florida. ─ Je zult je vader een prachtig geschenk geven. ─ Welk geschenk dan? ─ Het geschenk te mogen vergeven! Moshe voelde zijn enthousiasme groeien. ─ Hoe kan ik je hiervoor ooit genoeg bedanken Nathan? ─ Door je medemensen aan te sporen om mee te gaan op de weg die je vanaf nu zult volgen. Nathan en Moshe stonden op en omhelsden elkaar. ─ Waar ga jij naartoe? vroeg Moshe. 398

─ Het enige wat ik kan zeggen is dat er mij vanaf morgen belangrijke gebeurtenissen te wachten staan. ─ Volgens mij ben je alleen voor belangrijke gebeurtenissen op aarde gekomen. ─ Hou je goed Moshe en geef mijn groeten door in Florida. Met een voldaan gevoel namen Nathan en Moshe afscheid van elkaar. Nathan zou de rest van de dag aan de oevers van de Bosphorus doorbrengen.

399

Verbondenheid

In de vroege avond keerde Nathan terug naar de buurt van het plein en boekte een kamer in een herberg. De volgende ochtend ging hij op het afgesproken tijdstip naar het plein. De tweeling die gisteren Hakim vergezelde, stond hem op te wachten. Ze heetten Oktay en Olcay en ze gebaarden Nathan hen naar hun auto te volgen. Olcay opende de achterdeur voor Nathan en ging daarna voorin zitten. Het werd een lange rit in zuidoostelijke richting waarin weinig woorden werden uitgewisseld. Nathan maakte gebruik van deze stilte om van het voorbijglijdende landschap te genieten. Tegen de avond kwamen ze aan in een streek met kleurrijke plateaus en valleien. Door de zonsondergang werd het hele gebied prachtig oker gekleurd. Toen ze eenmaal het plaatsje Göreme voorbijgereden waren, gaf Olcay een teken dat ze aangekomen waren. Iets verder stond Hakim hen op te wachten en verwelkomde Nathan: ─ Welkom in Cappadocië. ─ Deze streek heeft iets magisch, ze is niet te vergelijken met iets dat ik ooit al gezien heb. ─ Het magische van deze streek moet je nog ontdekken, Nathan. ─ De stilte van de rit hielp mij alvast om te genieten van het prachtige landschap. Hakim glimlachte. ─ De twee Koerdische broers zijn geen grote praters maar wel uitstekende gidsen. Hakim liep door een grotholte naar iets wat dienst deed als woonstede. Nathan volgde hem. Hakim opende een deur. De lekkere geur van het avondeten kwam hem tegemoet. Hakim en Nathan gingen een kleine kamer in en namen plaats op een laag bankstel. Irina, de vriendelijke levensgezel van Hakim, die aanzienlijk jonger was dan hij, kwam Nathan begroeten. Vervolgens bracht ze een kruik met lauw water zodat ze hun handen konden wassen alvorens ze gingen eten. ─ We zullen je vertellen wat er morgen gaat gebeuren, zei Hakim, maar realiseer je wel dat er na het ritueel nog meer vragen in je op zullen komen. ─ Zal iemand mijn vragen kunnen beantwoorden? 400

Hakim keek naar Irina. Ze antwoordde: ─ Vanaf dat moment zal Sibyl je verder kunnen helpen. ─ Wie is Sibyl? ─ Sibyl is de jongedame die je na het ritueel zal ontmoeten. Nathan keek verbaasd en vroeg: ─ Wie zal het ritueel uitvoeren? ─ Het zal uitgevoerd worden door monniken uit de stad Konya, zei Hakim verder. ─ Kun je me meer vertellen over het ritueel? ─ Tijdens het ritueel zal de wereld van vormen er heel anders uitzien. De monniken zullen jouw gevoeligheid met het allerhoogste verenigen. Irina vervolgde: ─ Als je beperkende gedachten eenmaal verdwenen zijn, zal je in staat zijn je rechtstreeks op de zuivere staat te richten. ─ En wat zal ik dan precies ervaren? wilde Nathan weten. ─ Wanneer je verbonden wordt met het allerhoogste, zei Hakim, ervaar je een visioen waarin je je meer bewust wordt van je ware potentieel. Nathan wachtte op meer informatie maar noch Hakim, noch Irina voegde er iets aan toe. Nathan begreep dat hij niet meer informatie zou krijgen en genoot samen met hen van de lekkere gekruide brochettes. De volgende dag werd Nathan gewekt door het kraaien van de haan. Hakim was weg en Irina bracht Nathan zijn ontbijt. ─ Heb je goed geslapen? vroeg Irina. ─ Heel goed, dank je. Irina keek Nathan aan alsof ze iets niet durfde te vragen. ─ Wat wil je graag weten Irina? ─ Laat maar, ik wil je rustig laten ontbijten. Na deze woorden verliet Irina de kamer. Even later ging Nathan naar buiten. Het landschap zag er op deze ochtend anders uit dan de avond ervoor. Nathan klom een heuvel op en nam de tijd om zich op het ritueel voor te bereiden. Hij moest aan zijn ervaring in de Sahara denken. Irina kwam ook naar buiten en ging naast hem zitten. ─ Vraag maar wat je wilt weten, Irina, zei Nathan. ─ Is het waar wat er over jou gezegd wordt? ─ Wat heb je dan over mij gehoord? ─ Veel mensen zien in jou een redder. ─ Waarvan zou ik hen redden? ─ Van deze wereld! 401

─ Naar welke andere wereld zouden ze dan gaan? Nathan keek Irina in de ogen en zei: ─ Alles wat er is, maakt deel uit van een en dezelfde wereld! ─ Velen willen bevrijd worden van de angsten en pijnen van deze wereld. ─ Wat je opnoemt zijn dingen waar we alleen door ons zelf van bevrijd kunnen worden. Irina pakte de hand van Nathan. Nathan voelde dat er op dat moment iets vreemds gebeurde. Irina stelde geen vragen meer alsof woorden overbodig waren geworden. Na even zijn hand te hebben vastgehouden, duwde ze haar lippen tegen elkaar en knikte, waarmee ze duidelijk maakte dat voor haar Nathan wel een redder was al wilde hij het zelf niet toegeven. Ze liet zijn hand los, stond op en zei: ─ Ik moet nu weer naar binnen, Nathan. Nathan had de vreemde reactie van Irina opgemerkt op het moment dat zij zijn hand gepakt had en wilde meer weten: ─ Irina, vertel me wat je voelde toen je mijn hand vasthield? ─ Ik kreeg bevestiging van wat ik wist. ─ Wat werd er bevestigd? ─ Dat er in tijden van grote duisternis Uitzonderlijken gestuurd worden als verhelderend licht zodat er nooit totale duisternis heerst! Na deze woorden vertrok Irina alweer. Nathan had opgemerkt hoe Irina ingenomen leek te zijn door een gevoel van allesovertreffende zekerheid. Terwijl hij nog in gedachten verzonken was, kwamen er twee wagens aan. Nathan herkende Hakim die uitstapte met enkele mannen gehuld in lange gewaden. Hakim stelde hen aan Nathan voor. Nathan kon niet veel uit zijn woorden opmaken maar zag wel dat de mannen onder de indruk waren van wat ze hoorden. Na de begroetingen reden de mannen weg. Hakim sprak Nathan aan: ─ Ben je klaar voor vanavond? ─ Ik ben al mijn hele leven klaar voor wat er nog moet komen. ─ Mooi zo, we zullen in de late namiddag vertrekken. ─ Er is iets wat ik je wil vragen over Irina. ─ Je hebt waarschijnlijk al iets bijzonders aan haar gemerkt. Nathan knikte. Hakim ging zitten en nodigde Nathan uit om naast hem te komen zitten. ─ Ik leerde Irina kennen als jong meisje toen ik door Armenië reisde. Ze liep doelloos en alleen door de straten van Jerevan. Toen 402

ik haar aansprak, vernam ik dat alle leden van haar familie uitgemoord waren. ─ Waarom werd haar familie vermoord? ─ Dat wilde ik ook weten en toen ik daarachter kwam, kon ik niet anders dan haar meenemen om te vluchten. Nathan werd bijzonder nieuwsgierig. Hakim sprak verder: ─ De mensen zeiden dat ze vervloekt was… ze begrepen niet dat Irina over een gave beschikt. ─ Over welke gave beschikt ze dan? Hakim keek even in de verte voor dat hij antwoordde: ─ Irina kan met haar handen een glimp van de allesomvattende wijsheid aanvoelen! De woorden van Hakim bevestigden wat Nathan al vermoedde. Hakim stond op en legde zijn hand op Nathan's schouder. ─ Ze heeft je aangeraakt, niet? Nathan knikte. ─ Wat ze ook wilde weten, weet dat ze nu de waarheid kent. Hakim zei tegen Nathan dat ze zich moesten voorbereiden. Toen ze vertrokken kwam Irina Nathan sterkte wensen. Vreemd genoeg zei ze niets maar legde alleen haar hand op zijn hart. Geen woord had duidelijker kunnen zijn. Nathan en Hakim reden samen naar een plaatsje dat Ürgüp heette. Daar stonden Oktay en Olcay hen met paard en kar op te wachten. De broers begroetten hen en hielpen de oude Hakim om plaats te nemen in de kar. Nathan ging naast Hakim zitten en Olcay liet de paarden vertrekken. Op weg naar het plaatsje Avanos lieten de broers Hakim en Nathan bij een hoge rots uitstappen en vertrokken weer. Op deze plaats was er in de wijde omtrek geen woning te bespeuren. Hakim vroeg Nathan hem te volgen en liep een verborgen gang in. Een eindje verder stonden ze voor een poort. Hakim opende het slot en liep binnen. Wat Nathan zag tartte alle verbeelding. De poort gaf een geheime toegang naar een ondergronds dorp in tufsteen met tientallen gangen en vertrekken. Hakim vertelde Nathan dat de mensen zich hier vroeger voor de vijand verschuilden en dat de monniken deze plek nu voor hun rituelen gebruikten. Op een centraal plein was er een podium aangelegd waarop muzikanten repeteerden. Hakim bracht Nathan naar het midden van het podium en nam afscheid van hem: ─ Nog even en je zult jezelf waarnemen zoals nooit tevoren. Monniken gekleed in brede witte kleden en hoge hoeden kwamen het podium op. Ze gingen op gelijke afstand van elkaar zitten en sloten hun ogen om zich te concentreren. Bij de eerste 403

muzieknoten begonnen ze rond hun as te draaien. Naarmate de muziek sneller gespeeld werd, draaiden ook zij steeds sneller tot ze in trance geraakten. Nathan was nog steeds op dezelfde plaats blijven zitten en zag alles wazig worden. Hij keek naar de witte gewaden van de monniken die wapperden als vleugels van vogels. Na een tijd leken de gewaden zich door elkaar te mengen tot ze één grote vogel werden. Nathan zag zichzelf bovenop deze vogel. Het enige wat hem nog in contact hield met de fysieke wereld waren de muziekklanken. Nog iets later leek het alsof de vogel naar de hemel steeg en door de wolken vloog. Nathan zag een wezen dat zwevend met de wind naar hem toekwam en hem toesprak: ─ Ik ben de wachter van de lucht. In de wereld van de vormen ken je mij als Leewana. Jij beschikt over de kracht van de ontvankelijkheid. Ik zal je mijn medewerking verlenen zodat je ook over de kracht van de verbinding beschikt. Nathan bedankte het wezen, ervaarde een metamorfose en daalde neer als een regendruppel. Toen hij weer op de grond was, zag hij zichzelf als een rivier door een diepe aardtunnel stromen. Daar zag hij een tweede wezen tot hem toe komen. Ook dit wezen sprak hem aan: ─ Ik ben de wachter van de aarde. In de wereld van de vormen ken je mij als Myate. Jij beschikt over de kracht van de ontvankelijkheid en nu ook over de kracht van de verbinding. Ik zal je mijn medewerking verlenen zodat je ook over de fysische kracht beschikt. Nathan bedankte het tweede wezen en ervaarde een nieuwe metamorfose. Nu stroomde hij in volle vaart naar boven en kwam als een geweldige fontein boven de grond terecht te midden van hoge vuurrode vlammen. Daaruit verscheen een derde wezen dat zei: ─ Ik ben de wachter van het vuur. In de wereld van de vormen ken je mij als Dian. Jij beschikt over de krachten van de ontvankelijkheid, de verbinding en nu ook de fysische kracht. Ik zal je mijn medewerking verlenen zodat je ook over de kracht van de transformatie beschikt. Ook daarop ervaarde Nathan een metamorfose. Vervolgens zat hij samen met de drie andere wezens op een rij. Ze keken alle vier voor zich uit naar een helder wit licht. Plotseling verschenen er beelden van een nooit geziene natuurkracht. Over de hele aarde stroomden de zeeën over. De bossen vatten vlam en er braken orkanen los. Wat er plaatsvond leek onwerkelijk en overtrof alle 404

verbeelding. Het leek wel of de wereld verging. Plotseling opende Nathan zijn ogen en was hij met zijn gedachten terug in de realiteit. De beelden waren zó indrukwekkend geweest dat ze hem voor altijd zouden bijblijven. Zijn hart bonkte nog hevig door van wat hij net had gezien. Nathan keek om zich heen en merkte dat hij zich op een berg onder een prachtige sterrenhemel bevond. Hij lag op een deken omringd door kolossale sculpturen. Het waren gigantische stenen afbeeldingen van hoofden. Nathan kon zich helemaal niet meer herinneren op welke manier hij hier terechtgekomen was en betwijfelde zelfs of wat hij nu zag niet nog deel van zijn visioen uitmaakte. Hij ging rechtop zitten en zag een uitgestrekte vlakte voor zich. Langzaamaan besefte hij dat hij wel degelijk wakker was en dat wat hij nu meemaakte echt gebeurde. Hij wist dat er wel een verklaring moest zijn voor het feit dat hij op deze berg terechtgekomen was. Op dat moment kwam er een jongedame met blond haar vanachter een sculptuur te voorschijn. Ze droeg in de ene hand een olielamp, in de andere een kruik gevuld met water. De jongedame kwam een verbaasde Nathan glimlachend tegemoet. Nathan vroeg: ─ Wie ben je en waar zijn we? De jongedame liet hem drinken en sprak op een zachte toon: ─ Mijn naam is Sibyl en we zijn hier op de berg Nemrud. Nathan herinnerde zich dat Hakim en Irina hem over Sibyl hadden gesproken, de jongedame die zijn vragen zou kunnen beantwoorden. ─ Ik ben getuige geweest van een indrukwekkende gebeurtenis, zei Nathan… ik heb gezien waartoe de natuur in staat is. ─ Je hebt gezien waar de wereld behoefte aan heeft, zei Sibyl. ─ Het leek er eerder op dat de wereld verging. Sibyl stond op, nam haar olielamp mee en zei: ─ Kom, ik wil je iets laten zien. Nathan volgde Sibyl door een soort geheime gang. Deze gang was veel langer dan de vorige die hij met Hakim had bewandeld. Uiteindelijk kwamen ze terecht in een indrukwekkende ruimte verlicht met olielampen en gevuld met ontelbare oude boeken en geschriften. ─ In deze ruimte, zei Sibyl, liggen de best bewaarde geheimen van de mensheid. ─ Wat zijn de best bewaarde geheimen van de mensheid?

405

─ Wat je hier ziet, zijn alle boeken die ooit vernietigd zijn geweest. Mijn taak is te waken over alle gedachten die ooit werden geschreven. ─ Hoe kan je dat doen? ─ Ik heb de gave om alle gedachten te ervaren die deze dimensie betreden. ─ Kun je daarom ook visioenen verhelderen? Sibyl knikte. ─ Kun je mij verklaren wat ik zag tijdens het ritueel? ─ Om die reden heb ik twee dagen aan je zijde gewacht! ─ Hoezo twee dagen? ─ Sinds de dag dat de tweeling je hier naartoe bracht. ─ Heb ik heel die tijd hier geslapen? ─ Het ritueel had je helemaal uitgeput. Sibyl ging naast Nathan zitten en zei: ─ Vertel me wat je hebt gezien en vergeet geen enkel detail. Nathan gaf Sibyl zo goed mogelijk weer wat hij beleefd had tijdens het ritueel. Sibyl luisterde zeer aandachtig en bleef daarna een hele tijd sprakeloos. Nathan was bijzonder benieuwd naar de verklaring die Sibyl voor zijn hogere opdracht zou geven en liet haar rustig over zijn woorden nadenken. Toen hij weer bij haar kwam zitten, leek ze zijn visioen helemaal te hebben ontcijferd: ─ Het was hetzelfde visioen voor jou en de drie andere boodschappers die je opnoemde. Jullie zijn door de natuurkrachten als boodschappers gestuurd om ons opnieuw te verbinden met de wonderlijke kracht die in alles zit. ─ Ook zij zagen de wijze waarop we deze verbondenheid tot stand moeten brengen? ─ Inderdaad. De mensheid heeft zich zo van de natuur verwijderd dat dit de enige manier is om opnieuw te leren respect te tonen voor het wonder van het leven. Nathan legde zijn hoofd in zijn handen. Nu begreep hij de omvang van de taak van Myate, Leewana, Dian en zichzelf. ─ Om zulke grote veranderingen tot stand te brengen, vervolgde Sibyl, moet er eerst een toestand van grote instabiliteit plaatsvinden. Nathan hief opnieuw zijn hoofd op en zei: ─ Maar dit zal toch desastreuze gevolgen hebben? ─ Zowel jij als de andere boodschappers moeten vertrouwen hebben in de natuurkrachten. Ze zijn rechtstreeks verbonden met de allesomvattende wijsheid. 406

Nathan merkte het vertrouwen van Sibyl op en vroeg: ─ Kun je me ook vertellen hoe de wereld er daarna uit zal zien? ─ Dit zal voor een nog nooit gezien collectief bewustzijn zorgen. Er zullen overal meesters opstaan die met een hogere energie vervuld zullen zijn. De woorden van Sibyl stelden Nathan gerust. ─ Kan je me meer vertellen over deze hogere energie, vroeg hij. ─ Het is de energie die alles verbindt, de energie van het innerlijke element! Nathan herinnerde zich dat Linh dezelfde benaming had gebruikt toen hij haar bezocht in Vietnam. Hij had ook geleerd dat deze energie niet enkel de fysische elementen met elkaar verbond maar ook alle gedachten. Sibyl sprak verder: ─ Vervolgens zullen leerlingen opstaan die hun boodschappen in daden zullen omzetten. Zo zullen de eerste gemeenschappen, dankzij deze hogere energie, naar elkaar toe groeien en uiteindelijk ook alle gemeenschappen over de hele wereld. Langzaamaan verdwenen alle twijfels van Nathan. Dat merkte Sibyl ook: ─ Het komt er nu op aan je levenswijsheid aan te spreken, Nathan. Het vertrouwen dat je koestert in de universele orde! Nathan kuste Sibyl op haar voorhoofd en zei dat deze laatste boodschap de moeder was van alle boodschappen. Sibyl zag dat ze geslaagd was in haar opdracht en glimlachte tevreden: ─ Laten we nu naar buiten gaan. De tweeling zal niet lang meer op zich laten wachten. Sibyl gaf Nathan een olielamp mee en liep voorop. Ze liepen een bijzonder lange, kronkelige gang door en kwamen uiteindelijk aan de voet van de berg. Toen ze weer in de open lucht waren, scheen de zon al hevig op de grote vlakte. Nathan en Sibyl gingen liggen en genoten van de aangename warmte. ─ Bedankt voor alles wat je voor mij deed, Sibyl! ─ Bedankt voor alles wat je voor ons zult doen, Nathan! Ze vielen allebei in slaap. Later werd Nathan gewekt door Olcay terwijl Oktay in de auto wachtte. Nathan stond op en realiseerde zich dat Sibyl er niet meer was. Hij stapte achter in de auto en vroeg de broers waar de jongedame naartoe was gegaan. Oktay en Olcay keken vreemd op. Ze hadden duidelijk helemaal geen idee over welke jongedame Nathan sprak. Olcay zag dat Nathan moeite had om de situatie te begrijpen. Hij draaide zich om en zei dat Hakim hen had opgedragen om hem na het ritueel naar hier te 407

brengen en hem vandaag na zonsopgang weer op te halen. Er was nooit sprake geweest van een jongedame. Toen Nathan aan Olcay vroeg waar ze hem nu naartoe zouden brengen, pakte Olcay een landkaart en wees een plaats aan die iemand omcirkeld had. De plaats heette Samandag, een kuststad dicht bij de Syrische grens. Na een lange en mooie rit door de vele fruitvelden kwamen ze in de stad Iskenderun aan. Daar stelde Olcay voor om naar een restaurant te rijden, dat om zijn lekkere gerechten bekend stond. Aan tafel werd het Nathan duidelijk waarom de broers zo weinig spraken. Oktay had namelijk een spraakgebrek en om hem daar zo weinig mogelijk mee te confronteren, had zijn broer geleerd alleen te spreken wanneer het nodig was. Toen ze weer op weg waren vertelde Olcay Nathan dat zijn broer en hij niet in Samandag zouden blijven. Ze moesten terugkeren en wensten hem vreugde en kracht voor wat er zou volgen. Nathan stelde geen vragen en bedankte Olcay en Oktay uitvoerig. In Samandag toonden de broers Nathan een herberg gelegen in de heuvels op loopafstand van het water. Nathan volgde hun raad en boekte er een kamer met zicht op zee. Toen hij eenmaal op zijn kamer was, bewonderde hij van op zijn bed de prachtige blauwe zee. Vermoeid van de lange rit viel hij vrijwel onmiddellijk in slaap.

408

- 12 Uiteindelijke Verlossing

409

410

De volgende ochtend stond Nathan goed uitgerust op en nam zijn ontbijt op het terras. Hij was er van overtuigd dat hij op het juiste moment op de juiste plaats was. Zijn gedachten waren helder en hij kon zich goed concentreren op de belangrijke keuzes die nu zouden volgen. Hij besloot om de dag in het water door te brengen wetende dat het voor hem de beste plaats was om zich te laten inspireren. Vanuit de herberg daalde Nathan de heuvel af naar het water en ontdekte een kleine verlaten baai. Hier vertoefde Nathan uren in het water, telkens opnieuw duikend, op zoek naar boodschappen van zijn natuurelement. Hij herkende gezichten en stemmen van zowat alle mensen die grote invloed op hem hadden gehad. Van elk van hen kreeg hij de boodschap dat hij nu de hogere zin van zijn leven kende. En dat hij dus ook de kracht en de kennis bezat om één te worden met zijn lot. Aan het eind van de middag kwam Nathan rustig het water uit en wierp zich voldaan in het zand. Hij bleef toen lang naar de hemel staren voordat hij naar de herberg terugging. Toen Nathan de herberg binnenkwam, snelde de eigenaar naar hem toe om te zeggen dat er iemand in het salon op hem wachtte. Benieuwd liep Nathan achter hem aan naar het salon. Daar werd hij met stomheid geslagen. Voor hem zat de liefste en mooiste jongedame die hij ooit had ontmoet. Ze keken elkaar aan, glimlachten en omhelsden elkaar innig. Nathan was duidelijk aangedaan en kon geen woord uitbrengen. De verschijning van Sophie had een betoverend effect op hem. Haar ogen en glimlach maakten hem er meer dan ooit van bewust hoeveel ze voor hem betekende: ─ Hoe wist je dat ik hier…? Sophie legde haar hand op zijn mond en zei: ─ Dat is onbelangrijk… leerde jij me niet dat de gevoelens van het hart belangrijker zijn dan de gedachten van het verstand? Met deze woorden maakte Sophie duidelijk dat er op dit moment niets belangrijker was dan ten volle van hun samenzijn te genieten. Nathan kon dat alleen maar beamen en bedankte haar voor dit prachtig geschenk. Hij ging zich opfrissen en vroeg daarna aan de eigenaar waar hij een gezellig restaurant kon vinden. De eigenaar raadde hem een klein restaurant aan, dicht bij het water gelegen, dat door een vriend van hem uitgebaat werd. Ze volgden zijn raad op en werden daar door de hele familie gastvrij ontvangen. Ze kregen een tafel toegewezen met een mooi uitzicht op zee en op de 411

Syrische bergen. Het gerecht was verrukkelijk. Nathan en Sophie hadden een gesprek waarin veel duidelijk zou worden. ─ Wanneer besloot je mij op te zoeken, Sophie? ─ De dag dat ik vernam dat het moment van je ultieme opdracht naderde. ─ Wat weet je van deze opdracht? ─ Ik weet dat er iets ontzettend groots staat te wachten. Sophie pakte zijn hand. ─ Ik weet dat je de hereniging van alle wezens op aarde mogelijk zal maken. Het was Nathan al een raadsel hoe Sophie te weten was gekomen waar hij zich vandaag zou bevinden maar haar laatste woorden zorgden voor nog meer mysterie. ─ Hoe heb je dat vernomen? ─ In een droom… die reëler was dan alles wat ik ooit beleefde. Sophie dronk van haar wijn en keek naar de verre horizon. Even later sprak ze verder: ─ Ik heb in die droom boodschappen gekregen en heb ze gevolgd. Sophie zette haar glas neer en keek Nathan ernstig aan: ─ Ben ik hier om afscheid te nemen? Nathan hield haar handen stevig vast en vroeg: ─ Wat heb je precies gezien in je droom? ─ Ik zag op verschillende plaatsen op aarde, mensen van verschillende kleuren en culturen samenleven. Ze werkten en lachten samen en waren allen bijzonder blij. Het leven leek anders dan datgene dat we nu kennen, er was iets veranderd. Nathan zweeg en verzonk in gedachten en toen klaarde zijn gezicht op. ─ Het wordt me langzamerhand helemaal duidelijk. ─ Vertel het mij dan, Nathan. ─ Er bestaat maar één kracht die deze hereniging kan verwezenlijken. Daarom zijn we nu opnieuw bij elkaar gebracht. Je bent in mijn leven gekomen om mij ten volle bewust te maken van deze kracht. Sophie keek eerst nog nieuwsgierig tot ook haar gezicht opklaarde. Ze begreep waarover Nathan het had. Hij kon het over niets anders hebben dan over de kracht van de liefde. Ze hielden elkaars handen stevig vast en bleven elkaar lang in de ogen kijken. Maar ineens voelde Nathan de handen van Sophie licht verkrampen. ─ Wat is er? vroeg hij. ─ Niets, het is niet belangrijk. 412

Nathan kon aanvoelen hoe Sophie door angst werd aangegrepen. ─ Toch wel, zei hij, ik voel dat het voor jou wel belangrijk is. ─ Ik vroeg me alleen af… wat er daarna met ons zal gebeuren? Nathan keek haar diep in de ogen, streelde toen haar gezicht en zou haar voor altijd van haar angst bevrijden: ─ Wat er ook gebeurt, hoe uitzichtloos alles ooit kan lijken, verlies nooit het vertrouwen dat ik naar jou zal terugkeren! De woorden van Nathan leken Sophie weer tot leven te brengen. Ze wist dat Nathan dit nooit zou zeggen als hij dit niet zou menen. Dit was de mooiste belofte die ze ook kreeg en misschien ook wel de reden dat ze naar hier moest komen. Ze stond op en kuste hem. De dag daarna brachten ze de ochtend samen aan het water door. Na de middag maakten ze een lange wandeling in het prachtige heuvellandschap van Hatay. ─ Na ons gesprek van gisteren heb ik nog een belangrijk inzicht gekregen, zei Sophie. Ik heb begrepen wat de basis vormt van onze relatie. Nathan luisterde benieuwd. ─ Dat is onze zorg voor het welzijn van elkaar en van anderen. Nathan glimlachte. ─ In alle relaties waarin dat de basis is, ontwikkelen beide partners in alle vrijheid hun betrokkenheid. Alleen zo zijn we in staat ten volle ware liefde te ervaren. Sophie knikte en omhelsde hem: ─ Is dat het uiteindelijke doel, vroeg Sophie… de ware liefde ervaren? ─ Als we de ware liefde ervaren, voelen we ons met ons bewustzijn samensmelten en gaat er een weg open naar het ervaren van onze vervolmaking. ─ De weg naar onze oorspronkelijke heelheid? ─ De weg naar onze levensbestemming. „s Avonds keerden Nathan en Sophie terug naar de herberg. Na deze vermoeiende dag kropen ze vroeg onder de lakens. Midden in de nacht werd Nathan plotseling wakker. Hij opende zijn ogen en zag de volle maan door het open raam, alsof de maan er bewust voor gekozen had om net voor het raam te verschijnen. Nathan voelde een kracht die hem aanspoorde om nu meteen naar de verlaten baai te gaan. Hij stond op en probeerde zo stil mogelijk te zijn om Sophie niet wakker te maken. Zodra Nathan de herberg had verlaten, daalde hij de heuvel af naar het water. Toen hij bij de baai kwam, zag hij een donkerblauwe boot met grote witte zeilen 413

die rustig lag te dobberen. Hij merkte iets mysterieus op bij deze boot en trachtte na te gaan wat daar de oorzaak van was. Opeens stopte hij en keek opnieuw naar de volle maan. Hij besefte dat die boot precies leek op de boot die op zijn poster afgebeeld was in zijn kamer in Brussel. Op dat moment begreep Nathan dat het einde van zijn reis nu nabij was. Hij bleef naar de boot staren en nam de tijd om zich te bezinnen. Toen het langzamerhand dag begon te worden stond hij op en keerde naar zijn kamer terug. Onderweg zocht hij naar de juiste woorden om Sophie op de hoogte te brengen van zijn vertrek. Toen hij de deur van de kamer opendeed, zag hij Sophie op het bed zitten in haar witte badjas. Ze kwam net uit de douche en bond een handdoek om haar natte haren. Toen ze Nathan zag, stond ze op om hem te omhelzen en legde haar hoofd tegen zijn borst. ─ Je hoeft niets te zeggen Nathan. Ze keek Nathan vervolgens recht in de ogen en glimlachte teder. ─ Doe wat je gevoel je influistert. Sophie besloot om dezelfde dag nog te vertrekken. Na het ontbijt vergezelde Nathan Sophie naar de bus die haar naar de stad Adana zou brengen. Van daaruit zou ze het vliegtuig naar Frankrijk nemen. Bij hun afscheid merkte Nathan in welke mate de belofte die hij de vorige dag had gedaan van belang was geweest voor Sophie. Zijn woorden hadden haar werkelijk van een grote last bevrijd. ─ Weet je al wat je volgende bestemming zal zijn? vroeg ze. ─ Nee, maar ik voel aan dat het einde van mijn reis nadert. Na deze woorden omhelsden ze elkaar minutenlang. Daarna keerde Nathan terug naar de baai. Hij borg zijn spullen in een tas op die hij dichtbond en om zich heen hing. Zonder zich te bedenken, dook hij het water in om naar de zeilboot te zwemmen. Toen hij zich aan dek hees, zag hij dat er niemand aan boord was. Nathan had geen idee wat hem te wachten stond. Hij ging vooraan zitten. Daar had hij zicht op de Syrische bergen. Zo bracht hij de volledige dag mediterend door. ‟s Avonds was hij getuige van een prachtige zonsondergang. Toen de maan opnieuw verscheen, schrok hij plotseling toen hij merkte dat er iemand aan boord was gekomen. Volgens het silhouet dat hij in profiel zag, moest het een jongedame zijn. Ze kwam naast hem zitten en stelde zich voor. Haar naam was Ilham. De boodschap van Ilham bereikte Nathan zonder dat ze sprak. Zoiets had hij nooit eerder meegemaakt. Nathan had de 414

mededeling rechtstreeks kunnen ontvangen. Hij was er bijzonder nieuwsgierig naar wie deze mysterieuze Ilham was en hoe ze hiertoe in staat was. Alle vragen die in hem zouden opkomen, zouden op dezelfde manier door Ilham beantwoord worden. Zo ontstond een gesprek dat in stilte plaatsvond. ─ Hoe kun je mijn vragen beantwoorden zonder dat ik ze hoef uit te spreken? vroeg Nathan. ─ Ik kan alles ervaren waaraan je denkt op het moment dat je eraan denkt, antwoordde Ilham. ─ Hoe is dat mogelijk? ─ We communiceren via de taal van de “open geheimen”. "Geheimen" omdat ze niet met de rede te begrijpen zijn en “Open” omdat iedereen ze kan ervaren. Merkwaardig genoeg leek Nathan snel vertrouwd te zijn met deze taal van “open geheimen”. Ook Ilham leek hem steeds meer vertrouwd, alsof zij een oude kennis was. Het vervolg van het gesprek zou dat gevoel alleen maar bevestigen. ─ Waarom ben je naar mij toe gekomen? wilde Nathan weten. ─ Evenzeer als bij alle andere mensen, ben ik nooit van je zijde geweken. Nathan moest nu aan alle ontmoetingen denken die hij tijdens zijn reis had gehad en zo werd hem langzamerhand duidelijk wat er nu gebeurde. Deze ontmoeting was de meest bijzondere van allemaal. Ilham was de verpersoonlijking van zijn innerlijke kracht, zij was de intuïtie zelf! ─ Waarom kan ik je vandaag zien? ─ Omdat ik jou en de andere boodschappers onder deze vorm zal begeleiden! Het was Nathan meteen duidelijk dat Ilham niet alleen bij hem was verschenen, maar evenzeer bij Leewana, Myate en Dian. ─ Kun je ons vertellen hoe deze reis nu verder zal verlopen? ─ Vanaf nu zullen de grote krachten de weg nog nadrukkelijker verlichten! Deze woorden maakten Nathan duidelijk dat wat er vanaf nu zou volgen, de grenzen van hun individualiteit zou overschrijden. Op dat moment zette de boot zich in beweging. Nathan keek toe hoe de zeilboot zuidwaarts voer zonder dat er iemand aan het roer stond. Eenmaal onderweg raakte Nathan steeds meer vertrouwd met de wijze waarop Ilham hem informatie verschafte. Hij had de grote toegang gevonden tot de oneindige bron van kennis. ─ Ben je nu zowel bij mij als bij Leewana, Myate en Dian? 415

─ Doe je ogen dicht en kijk! Nathan deed wat Ilham hem vroeg en zag Leewana, Myate en Dian. Hij zag dat ook zij onderweg waren naar hun uiteindelijke bestemming. Ilham zorgde er voor dat het alle vier duidelijk werd dat ze naar elkaar toe werden gebracht. Dit gaf hun allemaal een bijzonder gevoel van moed en vertrouwen. Ze beseften nu nog meer dat de ultieme verlossing zeer nabij was. Vermoeid van al deze ingrijpende gebeurtenissen ging Nathan naar de kajuit waar hij snel in slaap zou vallen. Toen Nathan de volgende ochtend het dek op kwam, zag hij dat, nadat de laatste dagen een felle zon had geschenen, er nu hardnekkige wolken hingen. Het duurde niet lang voordat de eerste regendruppels vielen en er een hevige stortbui losbarstte. Ondanks het onweer bleef Ilham op dezelfde plaats als de avond daarvoor zitten. Ook Nathan bleef samen met haar aan dek en genoot van een schouwspel van talrijke bliksems terwijl het water van zijn lichaam stroomde. Plotseling scheen de zon opnieuw, al bleef het onophoudelijk regenen, wat voor een prachtige regenboog zorgde, zo groot dat de bovenkant niet eens te zien was. Nathan wist dat dit het teken was waar hij op wachtte. De boot voer onder de regenboog door en meerde in Egypte af, aan de kust van de Sinaï, in de stad Arish. Toen Nathan voet aan wal zette, kwamen enkele bedoeïenen hem vriendelijk verwelkomen. Na de begroeting wezen ze hem een dromedaris aan. Nathan had opgemerkt dat alleen hij in staat was Ilham te zien. Haar blik was naar het zuiden gericht en ze knikte goedkeurend. Terwijl Nathan op zijn dromedaris klom gaven de bedoeïenen hem een zak met eten en een grote bus water. Nathan hing die over de buil van de dromedaris en bedankte hen. De bedoeïenen wensten hem geluk en namen afscheid. Samen met Ilham trok Nathan de Sinaï woestijn in. Ilham was in staat om, net als een vogel, zich door de lucht te bewegen, en bleef steeds aan zijn zijde. In de stilte, zoals die zich alleen in woestijnen voordoet, ervaarde Nathan het tijdloze. Hij genoot van de bijzondere band die hij met zijn innerlijke kennis had gekregen. Op regelmatige tijdstippen hielden ze een rustpauze. Ofwel aan een groene oase of in de schaduw van palmbomen. Nathan nam dan tijd om zijn manuscript verder af te werken. De trip voerde door fantastische uitgestrekte zandvlakten, omgeven door kleurrijke bergen. Vooral als de maan opkwam zag het verlaten landschap er bijzonder spectaculair uit. Na drie dagen door de woestijn te hebben getrokken, kwamen ze 416

aan in Nuweiba, een plaats aan de Golf van Akaba. Nathan vond het een geweldige ervaring om vanuit de woestijn de stralend helderblauwe zee te zien opdoemen. Daar aangekomen, zag Nathan een strand met enkele rieten hutjes. Hij zag in de verte een bedoeïen en ging naar hem toe. Ilham volgde Nathan nu op enige afstand. Nathan begroette de bedoeïen met de weinige Arabische woorden die hij zich nog herinnerde. De bedoeïen begroette Nathan ook en keek hem lang aan. Vervolgens keek hij naar de grote zandvlakte alsof hij zich afvroeg waar Nathan ineens vandaan kwam. Nathan liet de bedoeïen weten dat hij drie dagen door de woestijn was getrokken en vroeg of hij hier de nacht kon doorbrengen. De bedoeïen bracht hem naar een rieten hutje dat blijkbaar dienst deed als slaapplaats voor voorbijkomende reizigers. Hij nam de lege drinkbus mee om hem iets later helemaal gevuld met water terug te brengen. Nathan bedankte de man en zag Ilham plaats nemen op het zand aan het water. Nathan kleedde zich wat gemakkelijker aan en ging naast haar zitten. Ilham wist dat Nathan er al dagen naar uitkeek om het water in te duiken en spoorde hem aan om niet langer meer te wachten: ─ De stilte onder water is voor jou altijd al de hoogste vorm van ontspanning geweest die je kon beleven. Ga het water maar in en ontspan je in je eigen stilte voordat je aan je opdracht begint. ─ Waarin is de stilte die ik onder water ervaar anders dan de stilte die ik de laatste dagen ervaarde? wilde Nathan weten. ─ Onder water stromen gedachten naar je toe zonder dat je ze hoeft te verklaren. Ieder van ons heeft een dergelijke plaats op aarde, al weten de meeste mensen dat niet. Voor jou is dat in de onderwaterwereld, daar ben je volledig ontvankelijk voor de zuivere inspiratie! Nathan stond op en liep het water in. Onder water zouden de woorden van Ilham helemaal duidelijk worden. Hij begreep de werkelijke betekenis van de zuivere inspiratie waarover Ilham sprak en ervaarde een grotere innerlijke harmonie dan ooit tevoren. Hij kon zijn natuurkracht rechtstreeks voelen binnendringen. Het was alsof hij meer werd dan zijn individuele persoon. Hij werd verlost van alle onnodige gedachten die hij in zijn bestaan had opgestapeld, en wist dat hij zich nu helemaal van zijn uniciteit bewust was. Nathan wist ook dat zijn gevoeligheid nu klaar was om een brug te vormen tussen de verschillende dimensies. Het aardse leven, de eeuwige gedachten en de universele bron van alle kennis zouden weldra één worden. Toen hij uit het water kwam, 417

was de avond al gevallen. Pas toen realiseerde hij zich dat hij zeer lang onder water gebleven was. Hij keek naar Ilham die nog steeds op dezelfde plaats zat. Ze wenste hem een goede nachtrust. De volgende dag trokken Nathan en Ilham opnieuw zuidwaarts, deze keer richting de kustplaats Dahab. Aan het einde van deze dag liet Ilham Nathan weten dat ze bij hun eindbestemming waren aangekomen. Nathan keek rond. Wat hij zag was een dor gebied, op zich niets anders dan wat hij de afgelopen dagen had gezien. Hij keek toen aandachtiger tot hij plotseling helemaal in de verte, aan de rand van de zee, een helderblauw meer zag. Het was een opmerkelijk meer waarvan de blauwe kleur hem aan de magische bron in Brazilië deed denken waar hij samen met Sophie en Melvin door Thiago naartoe was gebracht. Nathan en Ilham begaven zich naar het meer. Plotseling bewoog Ilham zich veel sneller voorwaarts. Hij zag haar in de verte verdwijnen en merkte toen dat drie andere personen zich op een dromedaris, komend uit verschillende richtingen, naar het meer begaven. Het was een prachtig gezicht bij zonsondergang. Een intens gevoel van opwinding kwam in Nathan op. Hij wist dat het Leewana, Myate en Dian waren. Alle vier kwamen tegelijkertijd aan. Toen ze eenmaal bij het meer gekomen waren, omhelsden ze elkaar innig. Ze legden een vuur aan en gingen in een halve cirkel op het zand zitten, met hun gezichten naar het meer gericht. Ilham kwam toen opnieuw tevoorschijn en sprak hen allen op dezelfde manier aan als ze de laatste dagen met Nathan had gesproken: ─ Jullie werden als onderzoekers gezonden om te begrijpen waarom de wereld zo chaotisch is en wat daar de diepere oorzaken van zijn maar ook als boodschappers om een einde te maken aan die chaos. Het is de natuurkrachten nu helemaal duidelijk geworden hoe weinig harmonie er tussen de mensen onderling heerst en tussen de mensen en alle andere levende wezens. Jullie staan op het punt om deze harmonie te herstellen. Alles wat jullie beleefden stond in verband met het tot stand brengen van deze verandering. Dat is de oorspronkelijke wens waarmee jullie op aarde zijn gekomen. Het zal een gebeurtenis worden zoals er nooit eerder een heeft plaatsgehad. Een belevenis die ertoe zal leiden dat de hele mensheid aandacht zal hebben voor de innerlijke wereld van gedachten en gevoelens. Een belevenis die de mensheid zal inspireren om deel uit te maken van de grote verbondenheid. Om deze verandering tot stand te brengen, zullen de natuurkrachten buitengewoon drastisch te werk gaan. De natuurkrachten zullen 418

omstandigheden scheppen waarin alle mensen gedwongen zullen worden, willen ze overleven, te kiezen voor eensgezindheid en respect voor elkaar. Pas dan zal de hoogste energie van het universum zich volledig kunnen ontwikkelen. Een kracht die alle andere krachten zal overmeesteren. Die de mensen zal bevrijden van al hun blinde primitieve driften die uit egoïsme voortvloeien. Dankzij deze kracht zal iedereen verlost worden van angst en twijfel. Iedereen zal een diepe betrokkenheid met de werkelijkheid ervaren en zo een kern van pure goedheid in zichzelf herkennen die veel groter is dan hij of zij zich kon voorstellen. De mensheid zal dan tot het besef komen dat een leven pas waardevol is als iedereen aandacht heeft voor zijn medemens en voor alles wat leeft en zo een natuurlijke staat van innerlijke vrede kennen. Iedereen zal kunnen inzien dat liefde het enige is wat een hogere zin geeft aan ons bestaan. Er zal een tijd aanbreken waarin de grootste universele kracht tegelijkertijd over de hele aarde zal worden toegepast. Ilham hield een lange pauze en vervolgde daarna haar toespraak: ─ Bij de volgende zonsopgang zullen jullie je volledig bewust worden van jullie uniciteit en de materiële werkelijkheid weten te overstijgen. Jullie zullen in staat zijn je op de grote bron van alle energieën te richten, de kracht die alle fysieke beperkingen omzet in mogelijkheden en ervoor zorgt dat er alleen aan de geestelijke energie uitdrukking wordt gegeven. Deze nacht zullen jullie een uitermate sterke concentratie op de omgeving ontwikkelen, die zich dankzij de verbeeldingskracht steeds verder zal uitbreiden totdat uiteindelijk de hele planeet er deel van zal uitmaken. Wat er zal volgen, is dat jullie geheel in de vervolmaking van jullie vaardigheden zullen opgaan. De oorspronkelijke innerlijke wens van elk van jullie zal dan samensmelten met het grotere doel. Zo zullen jullie als een geheel de ultieme harmonieuze toestand bereiken! Na deze woorden stond Ilham op en verdween. Leewana, Nathan, Myate en Dian bleven de rest van de nacht mediteren zonder een woord uit te wisselen. Bij de eerste zonnestralen stonden ze samen op en gaven elkaar een hand. Zonder dat ze elkaar hoefden aan te spreken, wandelden ze naar het meer. Ze bleven daar naast elkaar staan en lieten zich door de zon met energie vullen. Toen het moment zich aandiende, sprongen ze tegelijk het water in en daalden af in het meer dat onderaan in open verbinding met de zee stond. Alle vier zagen ze de grenzen van hun eigen ik vervagen. 419

Eerst werden deze grenzen vager ten opzichte van elkaar en vervolgens steeds vager ten opzichte van de hele omgeving. Hun ervaring van ruimte en tijd veranderde helemaal. Hun perceptie van de werkelijkheid werd helderder dan ooit. Het leek wel of hun lichaam samen met hun rede verdween en dat ze alleen nog uit gevoelens bestonden. Op dat moment kwam het water van alle zeeën en oceanen in beweging. Het ijs van de polen smolt weg en het niveau van de zee steeg overal tot ongekende hoogten. Tegelijkertijd braken er wereldwijd reusachtige branden uit. Wouden en bossen vatten vlam, aangewakkerd door hevige winden en stormen. Het duurde niet lang voordat de eerste grote steden helemaal verwoest werden. Het vuur vernietigde zowat alles wat het op zijn weg tegenkwam. Het water spoelde de droge afgebrande gebieden weg en vloeide samen tot grote stromen. Langzaam werden de vijf continenten grotendeels overspoeld. Velen zochten hun toevlucht, aan boord van boten, vlotten en andere geïmproviseerde vaartuigen. Dagelijkse activiteiten werden gestaakt en mensen kwamen nader tot elkaar. Het was hen duidelijk dat samenwerking onontbeerlijk was om te kunnen overleven. En toen brak er een zeer bijzonder moment aan en gebeurde er iets bijzonder vreemds. Op talrijke plaatsen tegelijk vonden de eerste tekenen van het mirakel plaats. Er ontstonden nieuwe gemeenschappen waarin iedereen elkaar steunde. De woorden van Ilham werden bevestigd. Er werden grote waterbestendige vaartuigen gebouwd zodat de overlevenden in veiligheid konden gebracht worden. Het voedsel werd samengebracht en aan iedereen eerlijk verdeeld naargelang de behoefte. Langzaamaan volgde iedereen de weg van zijn enthousiasme en konden ze zich helemaal ontplooien. Eén voor één leerden de mensen hoe ze hun talenten en kwaliteiten het beste konden inzetten. Door hun intuïtieve bewustzijn te ontwikkelen, zagen de mensen gaandeweg steeds meer de betekenis van hun handelingen en konden ze eindelijk hun innerlijke behoeften bevredigen. Het water besloot zich geleidelijk terug te trekken... de hele mensheid had nu oog gekregen voor het grotere verband. De aarde was veranderd in een plaats waarin mensen gedreven werden door waarden die in het belang waren van de hele wereld... de orde was hersteld!

420

Belofte

Op het pakket dat Uiara, de Braziliaanse schrijfster, ontving stond geen naam of adres van de afzender vermeld, alleen de naam van een berg die deel uitmaakte van wat vroeger Nieuw-Zeeland was. Uiara was bijzonder benieuwd en opende het pakket. Daarin vond ze een brief vergezeld van een manuscript. “ Liefste Uiara, Ik hoop dat de laatste gebeurtenissen je niet te veel in de war gebracht hebben. Ook jij verlangde naar grote veranderingen. Ook jij wist dat ze noodzakelijk waren om de mensheid te raken en de essentie van het leven te openbaren. Er is een einde gemaakt aan het lijden. De stroom, die ons innerlijk verandert, heeft gevloeid en de ware kennis is voor iedereen te voorschijn gekomen. Vanaf nu kan ieder van ons rustig op zoek gaan naar zijn oorspronkelijke wens, zijn levensbestemming. Zoals Nathan had beloofd, ontvang je het manuscript waarin beschreven staat wat hieraan voorafging. Ik vertrouw het je toe en vraag je om zijn woorden in alle vrijheid te herschrijven met de creativiteit die in jou schuilt. Realiseer je dat je zoals nooit tevoren geïnspireerd zult worden, dat heel veel mensen zich tot deze woorden aangetrokken zullen voelen en dat de verspreiding van deze teksten alle grenzen zal overschrijden. Zoals je zal merken, heeft Nathan het manuscript geen titel gegeven. Dat laat hij graag aan jou over. Ik wens je veel succes en wil je laten weten dat Nathan en ikzelf het hier prima naar onze zin hebben. We sturen jou, Amão en de mensen om je heen, onze liefdevolle gedachten. Van ons allebei een tedere omhelzing, Sophie en… Nathan ”

421

Uiara besteedde de volgende dagen en nachten aan het schrijven van het boek. Een titel vond ze niet meteen maar ze liet het alvast lezen door haar geliefde Amão. Nadat hij het boek had uitgelezen, waren zijn eerste woorden: “Dit boek zal in ons geheugen gegrift blijven als het relaas van de meest buitengewone legende ooit!”

422

Nawoord

Met veel voldoening en met grote toewijding heb ik deze roman geschreven. Het is een boek geworden waarin ik getracht heb mijn visie te verduidelijken op de grote samenhang der dingen en op de unieke rol die daarin voor ons is weggelegd. Mogelijk moedigt dit verhaal u ook aan om meer aandacht te hebben voor de diepste redenen van uw bestaan. "Legende van een Nomade" is een aansporing voor elk van ons, om op zoek te gaan naar onze ware levensbestemming. Het verhaal toont aan dat we, om onze levensbestemming te vinden, ons moeten openstellen voor alledaagse gebeurtenissen. Voorvallen die op een schijnbaar toevallige wijze onze aandacht weten te trekken. Langzamerhand ontdekken we zo onze sterke inspiratiebron. Vervolgens vindt er een scheppend proces in onze geest plaats waardoor ons hele leven een volkomen ander aanzien kan krijgen. Naarmate onze aandacht voor deze innerlijke werkelijkheid toeneemt, herkennen we steeds meer aanwijzingen uit kleine voorvallen. We worden ons er steeds meer van bewust dat de wereld een scheppingsproces is waarbij we actief betrokken zijn. Op die manier worden we ook creatiever binnen deze wereld. In de mate waarin we deze creativiteit ontplooien, vinden we ook de spiritualiteit in onszelf. We worden ons bewust van onze levensbestemming. Het verwezenlijken hiervan is uiteraard een levenslang proces. Het is een voortdurende confrontatie met zowel onze aangeboren talenten als met onze beperkingen. Maar wanneer we eenmaal aanvoelen wat onze unieke taak is, zijn we ook in staat om al onze vermogens werkelijk te benutten. In het verhaal wordt aangetoond hoe onze instinctieve gids, de kracht van onze intuïtie ons bewuster kan maken van de gevolgen van onze handelingen. En de mate waarin we door onze keuzes, zelf ons levenspad uitstippelen. Het verhaal toont ook dat, 423

naarmate ons vertrouwen in deze instinctieve gids toeneemt, er steeds nieuwe inzichten opduiken waardoor we de betekenis van onze ervaringen beter begrijpen en aangespoord worden om het potentieel dat we meedragen te ontplooien. Onze intuïtie is een kracht die ons naar onze levensbestemming stuwt. Het is een kracht die ons begeleidt naar de oorspronkelijke wens waarmee we op aarde zijn gekomen die ons helpt ons levensdoel daadwerkelijk te realiseren. Een doel dat hoger is dan alle andere doelen die we kunnen nastreven. Een doel dat ons het ware vrije leven laat ontdekken. Een doel dat verder reikt dan ons eigen tijdelijke individuele bestaan. Tot slot wil ik graag een laatste beschouwing meegeven. Een beschouwing die me in mijn prille jeugd werd meegegeven en die sindsdien wonderlijk juist bleek te zijn binnen alle culturen waarmee ik in aanraking kwam: “Elke persoon, die zich met overgave aan zijn ware levensbestemming wijdt, bewandelt de weg van de liefde”. Hij is in staat zijn medemensen te raken, zodat ook zij zich van hun eigen levensbestemming bewust kunnen worden en er zich met overgave aan kunnen wijden. Waar het volgens mij - en velen met mij - echt om gaat, is de wijze waarop elk van ons in het licht van een grotere visie tracht te leven. Het respect dat hij voor iedere levensvorm toont en de manier waarop hij de weg van de liefde bewandelt. Als we bereid zijn om deze levensvisie te delen, zorgen we er tegelijkertijd voor dat onze fouten niet aan een volgende generatie worden doorgegeven. En bijgevolg bieden we hen meer kansen om hun eigen innerlijke wens te bevredigen! Ik dank u voor de aandacht die u aan deze boodschap schonk.

Alex Mero

424

Dankwoord

Ik wens mijn oprechte respect en dankbaarheid te betuigen aan degenen die door hun woorden of daden een bron van inspiratie zijn geweest voor het verwezenlijken van dit boek. Ik denk aan al degenen die ik ontmoet heb tijdens mijn reizen. Aan degenen die mij hebben getoond hoe de schoonheid te herkennen onder al haar vormen. Aan degenen die mij leerde om aandacht te hebben op de wijze waarop gedachten en motivaties zich manifesteren en waarvan hun woorden wegen zijn geworden waarop ik mezelf kan ontplooien. Ik wens Bart De Jaeger, Eline Hoskens, Jacob Visser en Lise Coolen en veel anderen te bedanken voor hun taalkundige ondersteuning. Zonder hen zou dit boek niet zo‟n mooie eindrealisatie hebben gekend. Een speciale dankbetuiging uit ik aan mijn naasten en al degenen die me, vanaf het prille begin, hun onvoorwaardelijke ondersteuning hebben gegeven. Degenen die mijn persoonlijke en professionele traject met veel enthousiasme delen en voor mij een onophoudelijke bron van ondersteuning en aanmoediging zijn. Mijn allergrootste en oprechtste dankbetuiging gaat natuurlijk naar de bron van mijn inspiratie. Naar de essentie van mijn bestaan. Naar de wonderlijke energie die voor deze prachtige orde binnen het universum zorgt.

425

Auteur

Alex Mero is geboren in België in 1969 en groeide op in Brussel. Al vroeg werd duidelijk dat hij een gepassioneerde wereldreiziger zou worden. En, een groot waarnemer van de wereldwijde culturele diversiteit. Hij raakte in de loop der jaren steeds meer en meer gefascineerd door alle levenswijzen en levenspercepties waarmee hij kennis maakte. Vandaag deelt deze schrijver zijn ervaringen via de inspirerende literaire stijl: Filofictie. Filofictie ontstaat vanuit de erkenning van de talrijke culturen en levensbeschouwingen van de wereld waarin we leven. Deze literaire stroming baseert zich op dialogen die ons helpen om te gaan met andere denkwijzen. Filofictie moedigt ons aan om aandacht te hebben voor de grenzen die ons definiëren en om via deze grenzen te communiceren. Alex Mero biedt zijn publicaties kosteloos aan in verschillende talen om zo zijn literatuur voor elk van ons toegankelijk te maken. Hij werkt ook actief mee aan educatieve programma's in ontwikkelingslanden en aan verschillende projecten die de interculturele dialoog bevorderen.

426

427

Originele titel: Legende van een Nomade © Alex Mero, 2010 Author / Publisher ISBN 978 9 0813989 0 9 Officiële Website: http://www.alexmero.com Officiële Blog: http://www.alexmeroblog.com 428

429

430