Legendarisch (À la) Rum weet in Oisterwijk niet van stoppen!!

GROETEN UIT OISTERWIJK

Nieuwsbrief van GUO Maart 2016

zaterdagavond 13 februari

Legendarisch (À la) Rum weet in Oisterwijk niet van stoppen!! Rum begon bij Dirk Lambrechts Tegen half zes wandelden de vier mannen van À la Rum Tiliander binnen. Ruim op tijd voor de soundcheck en nog een hapje voor het optreden. Ze hadden er duidelijk zin in om oude tijden te doen herleven.

Rum zelf zou nooit meer komen na het overlijden van Dirk van Esbroeck in 2007 en eigenlijk ook al het jaar daarvoor van Dirk Lambrechts1. Plezier en muziek maken, dat was het credo van Dirk Lambrechts. Dirk was in Leuven een opvallende verschijning, vol fantastische verhalen en de meest wilde plannen. Hij ontmoette slagerszoon Paul Rans, die op zoek was naar muzikaal vertier

en graag bij hem gitaar wilde leren spelen. Via Dirk kwam Paul Rans in aanmerking met de Engelse en Ierse folk. Wiet van Leest, zoon van een vader die cello speelde en met een broer die Wannes van de Velde kende, had als kind al wat viool

een duo dat toch zoveel indruk maakte op het Skifflefestival in Hove dat ze een demo-opname mochten maken. Het resultaat beviel ze allerminst, maar ondertussen hadden ze in Antwerpen Dirk van Esbroeck leren kennen, die als zijn groep de Doolaards ermee stopt, met

verschijnen in 2005 van een box met de eerste vier elpees van Rum plus een dvd komen de drie oorspronkelijke leden weer samen. Ze gaan op tournee met Laïs en geven ook enkele concerten, gewoon als Rum. Maar dan, in 2007 slaat

gespeeld maar koos met Barney McKenna van The Dubliners als grote voorbeeld in eerste instantie voor de tenorbanjo. In café De Reynart kwamen ze elkaar tegen. De oerversie van Rum was geboren en al snel speelde ze overal waar ze maar konden. Maar serieus leven voor de muziek met nummers instuderen en repeteren was niet het wereldje wat Dirk echt ambieerde. Dus werd Rum

Paul en Wiet verder gaat. Dan is de legendarische groep Rum echt geboren, die met hun eerste drie elpees grote successen behaalde.

het noodlot toe en overlijdt Dirk van Esbroeck plotseling. Tijdens de hommageconcerten voor Dirk werken Paul Rans, Wiet van Leest en Jokke Schreurs voor het eerst samen en spelen als eerbetoon aan Dirk ook een aantal toppers uit het Rumrepertoire. Om de vocale harmonie van het oude Rum te benaderen wordt Marc Hauman gevraagd. Daarmee staan met Paul en Marc twee

Verzamelbox uit 2005 start reünie. Na de derde elpee trekt Paul Rans, die inmiddels in Engeland in Dorset is gaan wonen en luiten bouwt, zich terug uit de groep. Er komen later nog enkele reünies, maar pas na het

sterke Vlaamse stemmen op het podium. Oude tijden herleven bij GUO in de geest van Rum Vocaal sterk. Dat was deze avond ook duidelijk te horen. Voortreffelijk ondersteund door de gitaar van Jokke en de viool en toetsen van Wiet. Voor zo´n honderd toeschouwers was het een trip terug in de tijd. Naar de legendarische jaren zeventig toen Rum naast België veel Europese landen, zoals Engeland, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Nederland veroverde. Maar nu in 2016 klinkt dat geluid nog altijd overtuigend genoeg om het publiek zo enthousiast te

krijgen dat twee ruime toegiften eigenlijk nog niet voldoende waren. En ondertussen was er al veel moois voorbij gekomen, van oude bekenden uit het repertoire van Rum,

zoals het Kaerelslied, waarmee ze begonnen, gevolgd door het Luiaardsgild, Valsaguy, de Moorsoldaten en Maschéro, tot heerlijke Vlaamse liedjes met naast Griekse, Portugese en Ierse ook Nederlandse invloeden, waar het teksten van Dirk Witte en Jan Slauerhoff betrof. Indrukwekkend was het a capella eerbetoon aan Dirk van Esbroeck door Marc Hauman met het Lied Angustia op een tekst van Slauerhoff. Wat heeft die man een goede stem, maar ook die van de bijna zeventigjarige Paul Rans heeft nog weinig aan overtuigingskracht ingeboet. In het deel voor de pauze had-

legers tegenover elkaar lagen, er soms met Kerstmis, toch het feest van vrede en licht, even uit kwamen om een partijtje tegen elkaar te voetballen, om na de kerst, elkaar weer vrolijk af te slachten. Behalve triest, het lied over het graf van de onbekende soldaat, die door een blinde oorlogsveteraan in 1922 uit vijf onbekenden dode militairen moest worden aangewezen, soms ook hilarisch zoals het lied van Jean-Luis Pisuisse op een tekst van Dirk Witte over een marketenster die zwanger wordt van het hele bataljon en zich daarna, wanneer de soldaten vertrokken zijn, vertwijfeld afvraagt, wie

bar in Tiliander. Weer terug in deze tijd, terug in 2016. Ze waren ouder geworden. Paul en Wiet en ook Jokke en Marc als waardige vervangers van Dirk en Juan Masondo zijn niet meer de jongsten, maar kwalitatief staan ze nog altijd op een hoog niveau. En er waren nog zoveel herinneringen op te halen aan al die oude nummers, die ze nog niet gezongen hadden en waarvan de titels tijdens de toegiften door de zaal waren geslingerd. “Alstublieft, zing deze nog eens of deze en vergeet je die niet…” Maar de avond leek voorbij. Dus gewoon nog een extra glas

den de heren een blokje liederen rond de Eerste Wereldoorlog. Hier in Nederland is die oorlog met al zijn leed, de tienduizenden doden aan het front, de mensonterende toestanden aan de loopgraven waar de

nou de vader kan zijn. Het lied werd in die tijd natuurlijk prompt verboden. Ondersteund door het sterke vioolspel, nog altijd, van Wiet van Leest, die trouwens ook op de toetsen wist te overtuigen en het fenomenale gitaarspel van Jokke Schreurs, namen Paul en Rans het publiek onverbiddelijk voor zich in. De sfeer steeg naarmate de avond vorderde en daarom snapte ik ook volkomen, waarom de mensen hier maar niet genoeg van kregen, ook niet na een tweetal toegiften waarin we o.a. het Vrolijk lentelied hoorden en als afsluiter het dynamisch in het Frans gezongen Pique La Baleine.

erop, tijdens de derde helft. Maar toen kwamen ze toch nog. Uit de kleedkamer op weg naar hun hotel, maar eerst nog even iets drinken, in de foyer in Tiliander Oisterwijk. En daar kwamen de Duveltjes. En daarna werd er toch nog een gitaar uit de koffer gehaald. Er kwam een viool tevoorschijn en voor iedereen deed À la Rum er nog een flinke schep bovenop. En niemand ging weg, niemand wou dit missen. Iedereen bleef hangen om mee te zingen of gewoon om te luisteren en te genieten. Opvallend veel jong volk, opvallend voor een reünie van een legendarische groep uit Vlaanderen die vooral in de zeventiger jaren de folkscène van de Lage Landen mee aanstichtte. Ze hebben nog altijd die goesting om te spelen. …. Ook nog eens 2 uur lang in de derde helft..... Zoiets mag eigenlijk altijd door blijven gaan,

Een derde helft van nog twee uur voor degenen die bleven… Maar na de tweede toegift kwamen ze niet meer terug. Toch bleef nog meer dan 30 man na afloop napraten bij de

2

misschien beleven we zoiets nog ooit als we samen met Paul, Wiet. Jokke en Marc in de hemel bij Petrus zijn aangekomen. De Duveltjes bonzen nog

na in mijn hoofd. Maar toch: dank aan Wiet Van de Leest, Paul Rans, Jokke Schreurs en Marc Hauman,

De websites van GUO: Website GUO-concerten: http://guo.inoisterwijk.nl Openbare groep GUO-concerten op Facebook: https://www.facebook.com/groups/164406130426816/ Lidmaatschap is gratis. Eigen kanaal GUO-concerten op YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCXTJCD_Usd5wmTTU-B49Mg Abonnement is gratis. GUO-concerten op Twitter: https://twitter.com/GUOconcerten

1. Dirk Lambrechts, de flamenco en de fado speelde een overheersende rol in zijn leven. Tijdens de Anjerrevolutie in 1974 was hij In Lissabon. Een jaar later gaf hij na een fadoconcert zijn gitaar aan een arme zigeunerjongen en opende in Leuven het befaamde restaurant De Spaanse Brabander. Bijna 20 jaar hield hij het vol, toen ging het restaurant failliet. Op de laatste avond sloeg het personeel uit woede alles kort en klein. Diep geschokt vluchtte

Dirk naar Amsterdam. Daar ontfermden zijn vele vrienden zich over hem en luisterden in café Welling dagelijks naar zijn in alcohol gedrenkte verhalen en waren ontroerd als hij in diepe dronkenschap de verzamelde gedichten van Slauerhoff of Pessoa declameerde. Op 17 oktober 2006 overleed hij op 62 -jarige leeftijd “aan verdriet, niet aan de drank”, zei een medecafébezoeker over hem. Walter van Brakel

Website GUOnieuwsbrief: http://guo.inoisterwijk.nl/nieuwsbrief/ Mail voor gratis abonnement naar [email protected] GUO Facebook-pagina: https://www.facebook.com/GUO.concerten.5 GUO op Instagram: http://instagram.com/guoconcerten

3

OVERTUIGENDE CD-PRESENTATIE VAN LUDO VANDEAU OP 12 FEBRUARI IN HET MINARDTHEATER IN GENT

Ludo Vandeau zanger op een vergeten pad? Zanger op een vergeten pad? En het theater ademde in alles de tijd van vergane glorie. Afschilferende plafonds, waardoor de bovenste twee ringen van de zaal niet meer gebruikt mochten worden. Fresco’s in de ruimte, waar zich uitnodigend de grote ovale bar bevond, spraken van betere tijden, hun kleuren vervaagd en nauwelijks zichtbaar. Het leek de ideale plek voor de zanger op een vergeten pad, zoals De Standaard kopte in de recensie van dit optreden. En op de eerste rij in de grote zaal zat je met je knieën tegen het podium maar zo laag dat vooral de schoenen en de enkels van de artiesten zichtbaar waren. De mensen naast ons, waren hier al meer geweest, maar hadden nog nooit op de eerste rij gezeten. Vertwijfeld keken ze rond.

Het was druk, waren er ergens nog plaatsen over? “Mijn vrouw is naar de kassa om een andere plek,” zei ik. “De akoestiek is hier heel goed”, zei de man tegen mij, “helemaal als je in het midden op het balkon op de eerste etage mag zitten”. Daar kwamen wij even later terecht. De laatste twee plaatsen, het was uitverkocht. Au gré du charme Ludo, woonachtig en als leraar filosofie en godsdienst ook werkzaam in Gent, werd met zijn fraaie melancholische stem bekend als zanger bij Ambrozijn, Olla Vogala en bij Laïs. Nu presenteerde hij zijn nieuwe, in cd “Au gré du charme” in de Minard in Gent waar zo’n 300 mensen het theater vulden. Een Franstalige cd, als zanger van Franse chansons, hoe fraai

ook, kies je niet de gemakkelijkste weg. Dat had hij al in december in Tiliander gemerkt, waar hij bij GUO een fraai concert gaf, dat ook op Folkforum uitbundig werd geprezen, maar waar, ten onrechte, slechts een dertig man publiek op af kwam. Zij die er waren, hebben genoten. Toen en ook nu in Gent viel hem een staande ovatie ten deel. Niet alleen een beloning voor een mooi concert maar ook sprak het publiek daarmee zijn overduidelijke steun uit aan een zanger, die met zijn keuze voor het Franse lied uit de tijd lijkt, maar toch koppig zijn ding doet. Middeleeuwse en barokmuziek rode draad in zijn leven “De renaissance, middeleeuwse, barokmuziek is een rode draad in mijn leven,” zegt Ludo

daar zelf over. “Al van toen ik snapte hoe een radio werkte, zocht ik die muziek. Ik heb nu het gevoel dat ik in het schrijven en vertolken van chanson Française dezelfde ruimte ervaar als ik voelde en voel, hoorde en hoor in muziek zoals Jordi Savall die maakt. Ook al weet ik dat hij veel en veel groter is dan ik. Ik heb die ruimte, die muzikale zeggingskracht en energie niet gevoeld in de folkmuziek. Het zal waarschijnlijk komen door de veelheid klassieke muziek bij mij thuis, en van het grasduinen in boeken en poëzie. Ik denk dat folkmuziek me minder aanspreekt omdat ik er te weinig poëzie in vind, zowel qua teksten als in muzikale dimensies en verbeelding. Al is dat persoonlijk, dat is geen waardeoordeel. Maar voor mij maken

4

GUO NIEUWS MAART 2016 Savall en bijv. Reinhard Goebel, en zovele andere uitvoerders, het leven begrijpbaar en zinvol...” Een gitaar als pantser Het leven begrijpbaar en zinvol maken, dat is wat Ludo Vandeau met zijn chansons probeert te bereiken. Daarvoor had hij deze avond vijf uitstekende muzikanten om zich heen, waarbij vooral de inbreng van Siegfried van Schuylenbergh op dobro, gitaar, banjo en mandoline, Stijn Bettens op accordeon en toetsen en Lode Vercampt op cello genoemd moeten worden. Vooral de hoge vocale ondersteuning die Stijn hem bij een paar nummers gaf, iets wat hij ook al bij ons in Oisterwijk had gedaan, viel op! Stijn en Siegfried begeleidden Ludo ook in Oisterwijk en zorgde toen voor een soms ragfijn, maar sprankelend klankbeeld dat perfect aansloot bij de zang van Ludo en zijn gitaar. Meer heeft zijn muziek eigenlijk niet nodig! De gitaar van Ludo vormt zijn bescherming tegen de boze, wrede wereld om hem heen, lijkt het af en toe. Een pantser om zich te beschermen wanneer hij zijn soms diepsnijdende liedjes brengt over waar hij vandaan komt, zijn familie, de liefde, de Noordzee en de mensen om hem heen. Zoals de schone die hij op een terras in Leuven ziet en observeert. Mooi, maar onbereikbaar. Hij durft ze niet te benaderen, “ik ben geen Adonis”, maar schrijft er wel een fraai lied over: Ik heb mijn ogen niet van je af kunnen houden, Julie, ik ben geen koning en ik haal het niet bij jou, en eigenlijk vind ik ook niet de woorden, zoals Victor Hugo en Rimbaud dat kunnen, om te beschrijven hoe mooi je bent.” Een melancholieke verhalenverteller In verstilde momenten als ‘Rome’, ‘Femme’, ‘Grandmère’ en ‘Mer du Nord’ klinkt zijn melancholische bariton op zijn best. Vandeau bloeit open wanneer hij ruimte heeft en zijn verhalen kan vertellen. Dan tekent hij zijn emoties met zijn

handen in de lucht. Zoals het nummer over “Chloé”. Over het beperkte leven van een oude dame van 80, die elke dag al vroeg haar wandelingetje maakt en eindigt in het café, waar ze een duvel drinkt. Ludo is het sterkst in dat melancholisch, vaak schrijnende repertoire, hij beschreef zelf hoe zijn muzikanten reageerden op nieuwe nummers die hij geschreven had en waarvan ze verwachten dat er weer een zakdoek bij nodig was. Dus gun je hem ook die momenten waarop hij wat meer poppy wil klinken, een heel klein beetje rock, “Un conte de fées” o.a. maar dat waren niet zijn sterkste momenten van deze avond. Hier lag ook niet het sterkste deel van zijn begeleiders, de drums waren te hard, overstemden de rest en ook de kleur en de dynamiek van de andere instrumenten klopten dan niet altijd. Maar in de overige nummers overtuigde Ludo Vandeau, ook de chansons van Brassens en Moustaki kregen van hem een aangepast maar overtuigend eigentijds jasje. Opvolger van Aznavour? Ludo Vandeau, als er in de lage landen iemand is, die het Franse chanson weer nieuw leven kan in blazen dan is hij het wel. Begaafd, emotioneel, maar met een charmante onzekerheid, begenadigd met zelfspot met ontwapenend zwarte humor, die toch ook een beetje de frustraties verraadt van een zanger, die een vergeten pad kiest. Ook in België schijnt hij nauwelijks gedraaid te worden. Maar als Matthijs van Nieuwkerk in de toekomst zijn Franse idool Aznavour kwijtraakt, staat er voor hem al iemand klaar in de coulissen. Tonen we al laat weer naar buiten liepen, stond daar nog altijd onbewogen Geintenier bij uitstek Romain Deconinck op wacht bij deze zaal, zijn zaal, die al werd gebouwd in 1847. Hij moet aan ons gezien hebben, dat het goed toeven is in zijn Minard. Gezien

op 12 februari in de Minard, Gent Walter van Brakel

5

Gevangen in GUO-sfeer….. (10)

In ons GUO Schrijfproject 2015/2016 vangen 13 schrijvers en een illustratrice de sfeer tijdens de GUO-concerten en op het vierdaagse GUO Festival Paasfolk. De Nieuwsklok publiceert hun bijdragen en GUO doet dat ook, op Facebook (zowel in haar openbare groep als op haar pagina), haar YouTube-kanaal én in haar digitale muziekmagazine. Na concertseizoen 2015/2016 sprokkelt GUO alle gezaaide en gevangen sfeer in proza, poëzie en illustraties bijeen. Oogst/vangst: de uitgave van een bonte verzamelbundel. Die gaat het licht zien tijdens een bellettrie-avond op 26 november 2016 in Tiliander. In deze twee bijdragen vingen schrijfster Karin van den Heuvel bij À la Rum op 13 februari, Emma Laurijssens bij Sido Martens op 28 februari en illustratrice Tineke Lemmens bij beide concerten de sfeer die er toen hing.

À la Rum Terug in de tijd Oorlog één En oorlog twee Jan Soldaat In wrede vrede Een vliegend zwien Vliegt met hen mee Soldaten mochten gaan Naar ’t front daar in de mist Maar liever had toch iedereen Deze trein gemist Jopie met de peren Die ze sleet aan ’t bataljon Evenals haar lieve lijf Gebakken peren toen alom Een onbekend soldaat Gekozen door een blinde Marieke met de vlechten Concert loopt als een hinde

Pauze Piano en gitaar Lopen naadloos hier ineen Viool in jazzy swing Een Ierse mengeling Een wereldreis gaat heen Van Griekse naar flamenco Lisboa of Brasil Vlaams en Franse woorden Poëzie dat maakt me stil Kwartet van grijze mannen Met of zonder staart Groepies joelen even Jaren zestig gaan herleven Vierstemmig heel bedaard Van minnepijn tot muizen Van depri tot heel vlot À la Rum moet je beleven Een compliment tot slot

Gevangen in GUO-sfeer….. (11)

Sido Martens gevoel van schaamte bekroop haar. Hoe had ze het in haar hoofd gehaald om te denken dat iemand zijn leven lang stil zou blijven staan bij het repertoire uit het begin van zijn muzikale carrière? Goed, voorbeelden te over, maar dat was toch een ander slag mensen. Ze sloot haar ogen, liet haar rare vooroordelen varen en begon met luisteren. Luisteren naar een muzikant, het klonk zo voor de hand liggend, maar wie deed dat eigenlijk nog? Van achter haar gesloten oogleden trokken Friese landschappen, stalen schepen, borden vol eten, brandende huizen en een enkele verdwaalde bebaarde man door haar hoofd. Ze zag haar grootvader die in de oorlog op een Nederlands koopvaardijschip voer, precies zoals in een lied beschreven werd, en voelde de angst die hij gevoeld moest hebben toen het schip getorpedeerd werd. De liedjes hielden op liedjes te zijn, en werden groter en groter. Vol verwachting keek ze de zaal rond. Eigenlijk wist ze niet meer helemaal precies waarom ze nu uitgerekend naar deze voorstelling was gekomen. Ze had de naam van de solist op moeten zoeken, en had zich toen pas gerealiseerd dat hij een gitarist was die in een ver verleden in een Nederlandse folkband had gespeeld. Fungus heette de band of zoiets, en ze herinnerde zich het lied weer waar ze het meest bekend mee waren geworden. Ze dwaalde met haar gedachten af naar de lagere school, en zag de invalmeester weer voor de klas staan. Hij had lang haar en een klein brilletje met ronde glazen. Erg aardig was hij niet, maar hij kon enorm goed vertellen, gitaar spelen en zingen. Zo vertelde hij bij de geschiedenisles over de Nederlandse koopvaardijschepen van de VOC, en leerde hij de klas in de muziekles erna het lied over die mannen met baarden die te kaap’ren zouden varen. Vreemd werd het toen ze ‘s middags

thuis op de radio datzelfde lied weer hoorde. Dat kon geen toeval zijn, dacht ze. Ze kon zich niet herinneren het lied in de weken daarna nog op de radio gehoord te hebben. Later nog wel, maar toen zat ze allang op de middelbare school. “Als-ie te hard staat, moet je ‘m gewoon stiekem uitzetten hoor!” Voor haar naast de luidspreker stond een man met kort grijs haar. Erg goed zijn leeftijd schatten kon ze niet, en hij keek er nogal, hoe noem je zoiets, guitig bij. Het was duidelijk dat hij er niks van meende. Ze schoot in de lach. “Gewoon dit schakelaartje, en dan gaat dat rode lampje uit. Maar wel stiekem doen hoor!” Hij gaf een bescheiden knipoogje, en liep naar de bar achter in de zaal. Op het podium lagen een gitaar en een paar beschreven velletjes papier, en er stonden twee microfoons opgesteld. Ze kon zich moeilijk voorstellen hoe iemand met alleen een gitaar een folkvoorstelling zou moeten geven. Maar eigenlijk moest ze

toegeven dat ze weinig verstand had van folk, dus ze moest maar gewoon afwachten. Vroeger had ze een aantal vrienden die helemaal weg waren van Engelse folk, en een nog iets grotere groep kennissen deden vooral alsof. Op feestjes werd dan Fiesta van The Pogues opgezet, riepen ze heel hard ‘pogo!’ en dat was dan voor hen een excuus om zo hard mogelijk tegen elkaar op te botsen. Niet bepaald haar ding, het had haar er juist van weerhouden om zich verder in de folk te verdiepen. Het licht dimde. De man met het korte grijze haar beklom het podium en pakte de gitaar. Iemand anders kondigde hem aan als ‘Sido Martens, volgens sommigen de beste Nederlandstalige singer-songwriter van Nederland’. Sido Martens dacht daar duidelijk anders over en corrigeerde hem: “De beste onbekende singer-songwriter dan toch zeker!” De man begon te spelen. Dit klonk niet bepaald als folk. Een

“Mevrouw, mevrouw! Is alles goed met u?” Ze deed haar ogen open. Het licht in de zaal was aan. Sido Martens was niet meer aan het spelen, en zat in de zaal met een van de laatst overgebleven toeschouwers te praten. De gitaar lag ingepakt in zijn hoes op een hoek van het podium. “Eh, ja hoor, ik liet me geloof ik wat meeslepen, meer niet…” Ze probeerde het met overtuiging te zeggen, maar in de ogen van de man die haar had aangesproken zag ze dat het niet bepaald zo uitwerkte. “Het gaat wel weer. Heeft u enig idee wanneer de volgende trein naar Eindhoven vertrekt?” “Als ik het goed heb over een minuut of 10,” antwoordde de man, “als u opschiet haalt u hem nog.” Haastig deed ze haar jas aan en liep het theater uit. Hoe was het mogelijk dat ze zo in de teksten was opgegaan? De beste onbekende Nederlandstalige singersongwriter van Nederland. Het kon niet anders.

Balfolk met La Jolie Folie bij GUO (Leer) dansen op traditionele muziek op zaterdag 12 maart in Oisterwijk La Jolie Folie verzorgt op zaterdag 12 maart een balfolk– avond uit GUO-serie 2015/2016 van concertorganisatie Groeten Uit Oisterwijk. In de GUO-concertzaal op de eerste verdieping van plaatselijk cultuurcluster Tiliander begeleiden ze om 19.30u eerst de dansinstructie onder leiding van Wilco van der Kolk. Daarna gaat het duo los op dansmuziek uit ons Europese erfgoed. Naar goed Brabants gebruik sluit de avond af met een ‘derde helft’. In een uur leert Wilco bezoekers de basis van dansen uit ons Europese erfgoed. Hij zal accent leggen op dansen uit Centraal Frankrijk en Bretagne, zoals Bourrée, Ridee, Gavotte de Montagne, Kost ar Chaod, Andro en Hanterdro. Geen danservaring? Geen nood! Ook een danspartner is altijd in de buurt. Zin om te dansen op traditionele muziek, in makkelijke kleding en op makkelijke schoenen, doen de rest. Twee danssets Na een korte pauze neemt La Jolie Folie je dan vanaf 21.00u mee in twee danssets van elk een uur. Tegen 23.30u kun je zelf een derde helft aanrichten, met een eigen instrument op een sessie of open podium, met nog meer dans of door te luister-kijk-of-nog-andersgenieten. GUO opent haar zaalkassa om 18.30u en verkoopt dan haar laatste tickets (à 10 euro) voor zover de voorraad strekt, want de ruimte is fijn, klein en VOL=OP. Wie zeker wil zijn, reserveert digitaal (via een link op http://guo.inoisterwijk.nl), telefonisch tijdens kantooruren (013-5217220), of op vrijdagavonden tussen 18.00 en 20.30u aan de balie in Tiliander.

Authentieke energie Sinds 2006 willen Wilco van der Kolk en Thomas Steenweg met La Jolie Folie terug naar de oorsprong van de balfolkmuziek, zonder afgeleide vermenging met modernere of 'wereld'muziek. Niet dat ze de puristische ambitie hebben om in de muziek de traditie één-op -één te kopiëren, maar ze willen de authentieke energie van weleer in hun eigen balfolkmuziek van nu overbrengen. La Jolie Folie speelt dansmuziek uit Centraal Frankrijk en uit Bretagne, Vlaanderen en Nederland op traditionele instrumenten als draailier, doedelzak, viool, trekzak en fluiten. De deels ook gezongen muziek neemt je al dansend mee naar de volkse belevingssfeer van toen die in vele regio's in Frankrijk en daarbuiten ook nu nog springlevend is.

Wilco & Thomas Wilco van der Kolk is sinds 1982 bezig met Franse en Vlaamse volksmuziek (Speelgroep Loodevie) en het bouwen van draailieren. Hij zingt en bespeelt draailier, blokfluit, doedelzak, fijfer, schalmei en percussie. Thomas Steenweg begon op zijn vijftiende met westerse en West-Europese volksmuziek op viool. Aanvankelijk speelde hij Appalachian mountain music en Britse folk, maar later kwamen daar Zweedse, Franse en Vlaamse volksmuziek bij. Thomas zingt en bespeelt viool, doedelzak, trekharmonica, piffero, bombarde en concertina. Behalve op zaterdag 12 maart speelt La Jolie Folie bij GUO bovendien samen met nog vijftien andere groepen balfolk op de 24-uurs nonstop balfolk-

marathon. Deze marathon is onderdeel van vierdaags GUO Festival Paasfolk van Goede Vrijdag 25 tot en met Tweede Paasdag 28 maart. Zie hiervoor de al eerder vermelde website van GUO. Op de homepage staan tevens links naar social media en naar GUO Muziekmagazine. Gratis abonnement? Een mailtje naar [email protected] volstaat.

8

It takes two to tango #3

Dat de –tigste directie geen –tigste passant moge blijken maar een blijvertje, samen met GUO

Wat echt niet alleen ik blind zag aankomen, is inmiddels ingezet: een reorganisatie bij nooddruftig Tiliander na de –tigste bestuurs- en directiewisseling van rond de jongste jaarwende. Open vraag is vooralsnog: zetten we onze GUOconcerten in Tiliander voort na beëindiging van onze huurovereenkomst medio 2017? Een startoverleg met de nieuwe directie hebben we inmiddels achter de rug. Wegens drukte rond ons vierdaagse GUO Festival Paasfolk, tillen we noodzakelijk vervolgoverleg over het Paasweekend heen. Opdat er ergens tussen Pasen en Pinksteren witte rook moge komen. Waar de uitkomst ongewis is, zijn de voortekenen niet ongunstig. De gezamenlijke insteek tijdens het startoverleg van ons bestuur achter de GUOconcerten met nieuwe directeur Ruud van Eeten op 10 februari stemt ons optimistisch. Die kunnen we in twee woorden samenvatten: duurzame samenwerking. Tot zover het draagvlak tot dusverre. Maar na bijna 40 jaar concertorganisatie en –tig versleten bestuurs- en directieleden sinds de opening van Tiliander amper 12 jaar

geleden, leert me mijn ervaring hoe praktische tot principiële bezwaren zich kunnen nestelen tussen droom en werkelijkheid. It takes two to tango. Een tussenstand. Dichtfietserijen Al snel na haar opening kwam Tiliander in de exploitatieproblemen. Twaalf jaar verder kampt het daar nog steeds mee. Gemeentelijke besluiten en financiële dichtfietserijen, externe onderzoeksrapporten, bestuurs- en directiewisselingen, een interim manager, een kwartiermaker tot zelfs een huurverbod na het eerste openingsjaar voor onze GUOconcerten wegens vermeende concurrentie met de eigen huisprogrammering ten spijt. Ze brachten Tiliander van de regen in de drup. De tekorten etterden door, liepen zelfs op, terwijl kwijtschelding op schuldsanering met lokaal gemeenschapsgeld gelijke tred hield met escalerende ergernis bij het lokale electoraat en dus onder verkozen raadsleden. Achterste mem De deplorabele toestand is niet uniek voor Tiliander. Sterker: welke culturele instelling anno

2000-nu zit niet in zwaar weer? Terecht of niet: in tijden van recessie hangt bij beleidsmakers cultuur al gauw aan de achterste mem. Ga er maar aan staan, als bestuur, als directie, als gemeente. Structurele exploitatietekorten vragen om dito ingrepen. In de juiste richtingen, in de juiste proporties, met een juiste timing. Alleen maar snoeien in de begroting leidt tot culturele kaalslag. Alleen maar investeren tot esca-

Bepaalde vormen van jazz, klassiek, bellettrie, lezingen…. hiermee kan Tiliander culturele fijnproevers uit Oisterwijk én daarbuiten verleiden. lerende exploitatietekorten. Het dilemma is delicaat en vereist een uitgebalanceerd plan dat getuigt van slim zakelijk inzicht, artistieke visie en nuchter boerenverstand. Daarin zijn bezuinigingen even onontbeerlijk als investeringen. Wat Tiliander aangaat: vorig

jaar zomer leidde het –tigste raadsbesluit tot het -tigste onderzoeksrapport, het –tigste directie-ontslag, de –tigste bestuurswisseling. Er volgde een directie- én bestuursvacuüm. Dat laatste werd als eerste gerepareerd, op dat eerste werd de ultieme toverformule anno 2000-nu losgelaten: de kwartiermaker voor al uw problemen. Ook niet goedkoop. Beetje directeur Bij GUO heb ik deze periode als zwalkend ervaren. Als huurder in Tiliander wisten we niet waar we aan toe waren. Bij gebrek aan directie werd de tussenlaag bovenlaag en speelde die maar voor een beetje directeur. Uit nobel plichtsbesef, uit onzekerheid over de eigen positie en pogingen die veilig te stellen, zo niet te verstevigen. Ik houd het er op dat het van alles wat was. Wat moesten ze anders? Probleempjes stapelden zich op, oplossingen bleven achterwege, het was pappen en nathouden. Begrijpelijk, al werden we niet blij van de oplopende irritaties over en weer en devaluerende huurder - verhuurder relatie die ermee gepaard gingen. We snakten naar duurzame

9

zijn niet in mij neergedaald, trendwatcher ben ik evenmin, maar ervaring wil ook wat. In grote lijnen denk ik het daarom te kunnen uittekenen. En anders: zie het als tips ter overweging, zonder prijskaartje, niks te danken, graag gedaan. Enkele pogingen. U mag me er op aanspreken, ja zelfs afrekenen. De podiumprogrammering gaat flink op de schop. Nog wel gehandhaafd, zo niet uitgebreid: voorstellingen van lokale en regionale amateurgezelschappen met stevige achterban aan familie, vrienden en buren. Ook gehandhaafd: het populairst gebleken smaldeel van professionele uitvoerders voor breed publiek die via reguliere impresario’s te boeken zijn, zoals wat cabaretiers. Telefoontje hier, mailtje daar en het is gepiept. Twee vingers in de neus. Maar een directie wil zijn cultuurcentrum niet laten afzakken tot – tigste horecagelegenheid met achteraf zaal voor louter lang leve de lol feesten, partijen en overig popie jopie gedruis. En terecht. Dus:

samenwerking waarin we elkaar konden versterken. Op onze verzoeken tot overleg gaf het nieuw aangetreden bestuur niet thuis, terwijl de kwartiermaker de kennelijk ‘hete aardappel’ doorschoof naar de nieuwe directie die per 1 januari zou aantreden. Ons beste aanspreekpunt bleek de gemeente, meerbepaald cultuurwethouder en – ambtenaar. In een constructief overleg begin oktober spraken ze zich uit voor duurzame samenwerking tussen verhuurder en huurders. Ze haalden ons de woorden uit de mond. De cultuurambtenaar adviseerde ons te wachten op de nieuwe directeur en bood aan na aanstelling een overleg te initiëren. Zo geschiedde. Elkaar versterken Op 1 januari trad Ruud van Eeten bij Tiliander aan als nieuwe directeur. Op 10 februari volgde een startoverleg. Resultaat: tussen pakweg Pasen en Pinksteren komt er vervolgoverleg tussen Tiliander-directie en ons dagelijks bestuur. Insteek: duurzame samenwerking waarmee we elkaar versterken met ingang van komend seizoen 2016/2017. Garantie: mochten we vóór komende zomer onverhoopt niet tot overeenstemming komen, dan respecteren we wederzijds onze huurder verhuurder overeenkomst die doorloopt tot medio 2017. Desnoods scheiden zich daarna onze wegen en gaat GUO op zoek naar onderdak elders. Deze transparantie borgt de voortgang van ons huidig en volgend seizoen. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Voor die tussenlaag in loondienst bij Tiliander die tijdelijk bovenlaag werd, bleek twee dagen na ons startoverleg waartoe voor hen de ingezette reorganisatie leidde. Zij kregen ontslag aangezegd. Exit tussenlaag. Hun taken worden verdeeld over directie en enkele achterblijvende collega’s. Een pijnlijk besluit voor iedereen, maar zoals gezegd: wat ons betreft voorspelbaar volgens de wetten der ratio. Hoezeer onze huurder - verhuurder relatie na vorige zomer ook onder druk kwam: wij hebben te doen met de getroffenen. Ondergetekende weet uit eigen ervaring wat

voor impact zo’n pijnlijk besluit kan betekenen. Bestuur en overige vrijwilligers van GUO wensen hen veel sterkte toe. Tips Ook voorspelbaar: de reorgani-

satie gaat zich komende maanden voortzetten. Niet alleen zakelijk, ook artistiek. Niet alleen met bezuinigingen, ook met investeringen. De wijsheid heb ik niet in pacht, de bovenaardse gaven der waarzeggers

Atypische demografische opbouw Bloedarmoede bij cultureel aanbod in het onderwijs en de exit van dans- en muziekschool Factorium uit Tiliander schreeuwen om aanbod van buitenschoolse, subsidiabele cultuureducatie. Waar in Oisterwijk klinkt dat logischer dan in het lokale cultuurcentrum met ruimtes die meer leeg staan dan in gebruik zijn?..... De Kloontjes bewijzen hoe je ook jeugd kunt bereiken in Oisterwijk, dus waarom niet?..... Het oudste natuurtheater van Brabant tussen de Oisterwijkse bossen en vennen biedt perspectief voor verlengde programmering in de zomer als Tiliander gesloten is….. Dan de atypische demografische opbouw van Oisterwijk. Die schreeuwt om bepaalde vormen van jazz, klassiek, bellettrie, lezingen…. Hiermee kan Tiliander culturele fijnproevers uit Oisterwijk én daarbuiten verleiden. Dat gebeurt tot nu voornamelijk via onze GUOconcerten en dan nog louter met het smaldeel daarvan met een boontje voor gewortelde muziek….. En dan zijn we bij ons

10

eigen GUO met onze bovenregionale programmering op basis van een in bijna 40 jaar uitgebouwde, unieke expertise en een internationaal netwerk van folk, americana, altcountry, singer-songwriters, wereldmuziek, kruisbestuivingen en dwarsverbanden. Plussen en minnen Lokaal zijn er dus al potentiële partners met wie je reuring kunt genereren om je (boven-) regionaal te onderscheiden. Voorwaarde is dat je je cultuurcentrum laat participeren als cultuurcluster met vizier op duurzame samenwerking. Dan nog: waarom zouden de Kloontjes zich laten verleiden hun zelfstandigheid op te geven of zich laten wegplukken bij de

concurrerende Leerfabriek? Waarom zou het natuurtheater zich laten interveniëren? Waarom zou GUO haar expertise en netwerk in dienst stellen van Tiliander? Wat dit laatste betreft moeten we de plussen en minnen tegen elkaar wegstrepen. Dat kunnen we na het vervolgoverleg tussen Pasen en Pinksteren. En dan nog wandelen je bezoe-

kers je niet vanzelf tegemoet. Niet een –tigste collegevoorstel, raadsbesluit, rapport, bestuur, directie of kwartiermaker is het toverwoord. Nodig is een uitgebalanceerd zakelijk beleid. Slimme bezuinigingen. Dito investeringen. Artistieke visie. Praktische toepassing op de Oisterwijkse realiteit. Nuchter boerenverstand. Ontwapenend evidente, rationele basisprincipes à la cultuurfilosoof Pierre Bourdieu. Een stevig marketingplan met uitgekiend doelgroepenbeleid. De wil tot duurzame samenwerking. Monitoring en consistentie in de uitvoering. Mee-eters In amper 12 jaar zag ik bij Tiliander zich –tig bestuurs- en direc-

tiewisselingen voltrekken. Als ik het in tragikomische theatercontext verluchtig doet een opsomming me denken aan een sketch uit de oude doos van Wim Sonneveld zaliger. Over vluchtige aanstaande schoonzoons die successievelijk allemaal bleven mee-eten. In haar openingsjaar ging directeur Jan met pensioen en staken bedrijfsleider Henk en Marlies

voor korte duur mee over waar directeur Guus kwam, zag en ten onder ging, evenals Annemarie, Bart en een andere Guus van viermaal hetzelfde bureau. Een andere Annemarie zonder artistieke ervaring volgde, ingefluisterd door Leo die in zijn nadagen van zijn directieschap bij Theaters Tilburg brood zag in zo’n verdeel en heers positie. Daarop moest interim Frans op pensioen puin ruimen waarbij in Moergestel bedrijfsleider Ben de plaat poetste voor bedrijfsleider Kees en directeur Emile het roer overnam met programmeur Heleen aan zijn zij. Toen kwam het bestuurs- en directievacuüm, gevolgd door de tussenlaag die voor een beetje directeur speelde tot

B&W van Oisterwijk aan de huurachterstand van bijna zeven ton aan Tiliander te willen kwijtschelden. Prettig voor een nieuwe directie om zo’n erfenis niet te hoeven meezeulen. Nodig ook om hem niet op voorhand al tot de –tigste passant te maken. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, voor directie én hopelijk ons. Onze gezamenlijke insteek is alvast positief. Rond Pinksteren denken we meer te weten. Voor een kritische, alerte en realistische attitude hebben we –tig redenen. Maar we hebben ook één wens: dat de tigste directie geen –tigste passant moge blijken maar een blijvertje. Samen met GUO. Moet kunnen.

aan kwartiermaker Marc, broer van weer een heel andere Guus, die zich tijdelijk directeur noemde om het stokje door te geven aan Ruud die nu de reorganisatie heeft ingezet. Is u daar nog? En tussendoor woekerde het exploitatietekort voort, volgde raadsbesluit op ultimatum op onderzoeksrapport op ……. Onlangs kondigden

Jos Creusen

11

Sido Martens houdt zaal muisstil Sido Martens is voor het zachte wapen van het lied. Dat is ook het enige wapen dat hij kan en wil gebruiken en waarvoor hij zelf de munitie vervaardigt. Niet dat bij hem, in deze tijden van onenigheid, oorlog en vluchtelingenproblematiek, kommer en kwel de boventoon voeren, want weemoed en verlangen, met hier en daar een bittere ondertoon vormt in zijn werk altijd een rode draad. Het leidt tot fraaie, weemoedige liedjes over de lichtheid van het jong zijn, de kinderlijke onbevangenheid, over het hunkeren naar liefde en vaak daaronder zijn angst voor afscheid of verlies. In die vaak kwetsbare liedjes over wat hem bezighoudt, het verleden dat voorbij is, zijn ouders, de onbeantwoorde, stukgelopen liefdes van toen, maar ook de liefde van nu als houvast in het leven, vindt hij een bevestiging van zijn bestaan. Daarnaast zijn

er de nummers waarin hij in niet mis te verstane woorden een scherpe aanklacht laat horen tegen discriminatie, geweld en onverdraagzaamheid. Iets meer dan ongeveer 35 man, veel te weinig voor de kwaliteit van dit concert, luisterden op zondagmiddag 28 februari, vanaf het begin, aandachtig en stil naar zijn soms scherpe, dan weer humoristische of breekbare liedjes over weemoed en verlangen, slechts ondersteund door de klanken van zijn akoestische gitaar en de verhalen die hij daarom heen vertelde. Zoals bij het openingsnummer van het concert “Orgelgefluister” over de eerste liefde, die hij beleefde op de klanken van A whiter shade of pale van Procol Harum met die sterk door Bach geïnspireerde orgelpartij van Gary Brooker:

Ik droom nog veel te vaak Van hoe het vroeger was Dat mag niet meer Dat doet maar zeer. Of het onbereikbare meisje met de naam van het sigarettenmerk van vroeger Belinda. Hij komt ze soms nog tegen in Leeuwarden bij de kassa van de supermarkt. Toen droomde hij in onbeleefde uren van wat hij in haar ogen zag, als hij ze tegenkwam. Hij rook de nacht die van haar zong, proefde woorden op zijn tong. Er komen deze middag naast liedjes van Rododendrongloria en Wankelmoed veel nummers voorbij van zijn nieuwe plaat Niemand Is Van Iemand. Een nummer als Het Argwanen schreef hij voor een begrafenis waarvoor hij gevraagd was om te komen spelen. Hij voelde zich er ongemakkelijk bij, maar deed het uiteindelijk toch. In Bloedkus proef je duidelijk de

vluchtelingeproblematiek, die ons in Europa nu bezig houdt, maar die bij Sido al veel nadrukkelijker aanwezig was in nummers als Het Ongeloof en Dwingelandij op Rododendrongloria, eind 2013 opgenomen, en toen moest de echte vluchtelingencrisis nog op gang komen. Spelen met taal, de ene associatie roept de andere op, is een sterke kant van hem, wat bij Sido leidt tot luchtiger lijkende liedjes als Landrot. Soms is het eb en dan weer vloed Alleen de maan weet hoe dat moet Landrot is een welvaartskwaal De zee geneest ons allemaal Maar door de laatste twee regels krijgt het nummer meteen een serieuze ondertoon, een boodschap voor ons allemaal. En het door hem als naïef betitelde juweeltje Met de dauw eindigt met

12

Ik droom dan vaak van vrede Die zomaar met de dauw In de vroege ochtend Komt voor mij en jou.

jor Tom zou in Space Oddity niet meer terugkeren in de veilige haven waar een vrouw op hem wachtte. Sido had vroeger niet veel met het werk van David Bowie, vertelde hij, maar hij was hem als artiest, die meeging met de tijd, een man, die in was voor nieuwe stromingen, zich steeds wilde vernieuwen, steeds meer gaan waarderen.

Naast Sandy Denny waren Woody Guthrie en Bob Dylan, de grote voorbeelden voor Sido. Ze kwamen vanmiddag voorbij in Held in A. Maar helden van vroeger, zingt Sido, worden nooit oud, blijven helden voor altijd, net als de wolken, de bergen, de zee. Helden maak je geen verwijt. Je neuriet een liedje, dat wordt geraakt door de wind, die het steeds verder voert;

Na deze toegift barstte het applaus opnieuw los en kwam Bloedkus als laatste nummer en stonden we weer meteen met beide benen op de grond. Het was 28 februari 2016.. Ik moet ze wel veilig terugbrengen op aarde, terug naar de harde, alledaagse werkelijkheid van nu, moet Sido gedacht hebben;

Tot het landt voor haar raam Zal ze gaan huilen net als ik toen jij zong En mijn hart zalig raakte En de passie begon….. Voor het concert begon, vreesde hij de verkoudheid die er aan zat te komen, misschien zou zijn stem in de tweede helft na de pauze wat minder overkomen, maar dat viel reuze mee. Te Kaap'ren Varen, de hit van de groep Fungus waar Sido Martens deel van uitmaakte in de jaren 70 kwam voorbij in een nieuwe uitgebreide versie, evenals De Partisanen het lied van Leonard Cohen, uit het Friese project Cohen in het Fries. Hij was vergeten van wie de oorspronkelijke versie kwam, maar het nummer heette oorspronkelijk "La complainte du partisan", en werd tijdens de oorlog in London geschreven door Emmanuel D'Astier de la Vigerie en Anna Marly.. Maar plotseling was het voorbij. Een middag vol betoverende liedjes over weemoed en verlangen, die diep bij je binnenkwamen, die je soms blij maakten of vrolijk, of die je aan het nadenken zette, over je eigen plek in de samenleving, Hij had er nog zoveel kunnen zingen. Op speciaal verzoek was er “Kom zee.” Kom hier maar zee, neem je golven mee Laat me deinen op jouw eindeloze levenslust Laat me slapen, zee, laat me dromen, zee Laat me rusten in jouw schoot En breng me dan weer naar de kust terug.

Vuur uit de huizen in brand Roet valt in vlokken Sneeuwt op de hoofden vol haat Dein zwarte tranen Spoel de kadavers van straat Maar gelukkig biedt hij ook de weg om uit deze nachtmerrie te raken: Lach met het bloed op je tanden Strijd met het lef van de spreeuw Omarm het geweld van de liefde Kus met de moed van de leeuw.

De zee is belangrijk in het werk van Sido Martens. Sommige mensen hadden er graag nog een paar willen horen, maar in de pauze had hij het er nog over: “Ik heb eigenlijk teveel liedjes. Je maakt voor ieder concert steeds een keuze en wil ze allemaal een keer aan bod laten komen. Ook al hebben ze niet allemaal nog jouw voorkeur, het blijven toch kinderen van je.”

Maar de stilte, de concentratie waarmee er geluisterd was, was niet meteen voorbij. Daarna werd er lang en dankbaar geapplaudisseerd. Het leidde tot een onverwachte, maar ijzersterke toegift. Een ode aan de man die onlangs overleden is. Aangekondigd als een twintigste -eeuwse versie van een folkballade, waarin het zeilschip hierin een ruimteschip werd, maar de afloop was al even treurig ook Schipper Ma-

De liedjes van Sido kennen vaak een haast filosofische, bespiegelende sfeer, bijna mysterieus, wat op zijn albums nog versterkt wordt door de arrangementen en de manier waarop hij een instrument soms wel of niet gebruikt. Live heeft hij alleen zijn gitaar, zijn stem en zijn sfeervolle poëtische, soms tedere, dan weer bijtende teksten. Het is razendknap hoe hij een zaal met die beperkte middelen, met het zachte wapen van het lied, toch volledig in zijn greep weet te houden. De wereld zou er heel wat beter uitzien, als hij door een beter cultuurbeleid van de overheid, in staat zou zijn om een groter deel van het publiek te bereiken. Hij verdient dat zonder meer. Walter van Brakel.

13

De aanraders van deze maand!

LUDO VANDEAU © AU GRÉ DU CHARME Wild Boar Music WBM 21125

Ludo Vandeau brengt nieuwe hoop voor het Franse lied Het is moeilijk om een vergelijking te trekken tussen de nummers die je Ludo Vandeau met succes live hebt horen brengen in een akoestische bezetting, waarop alleen Stijn Bettens op accordeon en Siegfried van Schuylenbergh op dobro, gitaren, banjo en mandoline voor de muzikale invulling zorgden en op een breed gearrangeerd album waarvoor een klein leger aan multi-instrumentalisten wordt ingeschakeld. Het is dan ook een heel verschil met dat prachtige concert in december vorig jaar in Oisterwijk, waarop Franse chansons met een vleugje bluegrass, mijmerend, melancholisch en verstild werden vertolkt en het dreunende gekletter waarop, ‘Au gré du charme’ de nieuwe Franstalige cd van Ludo Vandeau je af en toe verrast. Dit album klinkt niet prachtig onversterkt, is je eerste indruk. Zou Ludo daarom zelf van French pop spreken? Maar toch, na een aantal draaibeurten wordt ‘Au gré du charme’ steeds beter, blijven deuntjes in je hoofd hangen, nummers met regels vol pure poëzie, of is dat alleen maar omdat het in het Frans zo veel mooier klinkt (?), zing je af en toe luidkeels mee om even later weer diep geraakt te worden door de weemoed die uit tal van nummers spreekt. Een onvervulbaar verlangen naar

liefde en een betere wereld voor iedereen. Op dit album staan veertien songs en een bonus track, op drie na allemaal eigen werk. Drie versies van iconen in de Franse muziek Georges Brassens (‘Il n’y a pas d’amour heureux’, op poëzie van Louis Aragon), Barbara (‘Dis, quand reviendras-tu’) en Georges Moustaki, die de cd hoopvol en eigenlijk in de sfeer van het concert in Oisterwijk heerlijk afsluit (‘Le temps de vivre’) live opgenomen in Gent. Na een aantal draaibeurten merk je dat het eigen werk van Ludo Vandeau niet onderdoet voor de nummers van deze drie giganten. Een lekker Frans sfeertje overheerst dit album, met heel wat verschillende tempi, kleuren en stemmingen in de liedjes. Opvallend vrolijk soms, terwijl Ludo meestal het best tot zijn recht kwam in ingetogen, melancholische ballades. Ad Cominotto, die ook een aantal instrumenten bespeelt, deed de opname, samen met gitarist Dirk Lekenne, tevens de mixer van dienst en beiden zorgden voor een heldere productie, die de beluistering tot een auditief genot maakt. Een aantal getrouwen uit de tijd van Bodixel staan Ludo bij Stijn Bettens (accordeon, bandoneon, accordina), Siegfried Van Schuylenbergh (dobro,

gitaren, mandoline, banjo) en Lode Vercampt (cello). Die laatste laat oponnavolgbare wijze zijn handtekening na in o.a. ‘Femme’ en het slotakkoord ‘Le temps de vivre.’ Het album opent met ‘Énfant’ een vrolijk, lichtvoetig maar ook een tikje weemoedig nummer, waarna knallende drums, Franse rock(?) uit je boxen knallen. ‘Un conte de fées’. “Er is altijd iemand die op je wacht, er is een paradijs voor jou en mij, huil maar niet, ga slapen en als je niet slapen kunt…….” Niet bepaald een tekst die je verwacht bij zo’n uitbundig nummer. Het wordt gevolgd door één van de hoogtepunten van dit album, het reflectieve ‘Mer du nord’. Ook in Oisterwijk hadden veel bezoekers het na afloop nog over dit nummer. In ‘Des êtres amants’ vallen de strijkers op en de huppelende bas. ‘Grand-mère’ begint heel breekbaar, passend bij de leeftijd van zo’n bejaarde dame, maar bloeit helemaal open door het fraaie blazersarrangement, dat mooi aansluit bij de afsluitende zin: ‘Ma grandmère, pleine dámour.’ ‘Dis, quand reviendras-tu’ van Barbara krijgt een aangepaste versie, alleen de stem van Ludo en een gitaar die behoedzaam dit nummer inkleurt, maar het geheel klinkt zo vol, dat ik pas na een aantal keren in de gaten kreeg, hoe summier dit nummer gearrangeerd is. ’Julie’ komt qua geluid dicht bij ‘Un conte de fées’. We horen nu een uitbundige Ludo, die op een terras in Leuven een verrukkelijke schone, maar onbereikbare dame ziet, samen met een uitbundig blazersensemble passend bij de euforie van zo’n moment. Het sterke ‘Femme’ (over Renée, zijn vriendin?) is een vulkaan, die op het punt staat uit te barsten, maar zich nog net inhoudt. Het volgende nummer ‘Chloé’ over de oude dame van 80, die iedere morgen haar wandelingetje maakt naar de brievenbus of naar de markt om die af te sluiten in het café, waar ze zich achter een duvel

verbergt. is voor mij het hoogtepunt van dit album. Stijn opent fraai op accordeon, waarna Siegfried op dobro de klankkleur verder mee bepaalt. De melodie van dit nummer zingt al dagen rond in mijn hoofd. Dan komt voor mij één minpuntje. ‘Vous êtes belle’ is een mooi nummer maar de toetsen van Ad Cominotto in het begin zijn te overheersend gebleven in de mix, pas wanneer de strijkers erbij komen, is het nummer meer in balans. ‘Paradisiaque’ danst paradijselijk via een lekkere gitaarriff naar een solo van Stijn op accordeon waardoor je je meteen op een Frans terras in de zon waant en mijmert over de liefde “charmante, mais un peu transparante.” Ludo houdt van verwijzingen naar andere kunsten, kwamen in ‘Julie’ Victor Hugo en Rimbaud al voorbij, nu komt Caravaggio even langs, “qui conquiert le monde banal.” ‘Au gré du charme’ eindigt sterk met Brassens. Maar “Il n’ y a pas d’amour heureux” met een gitaar die het pessimisme van deze zin nog lijkt te onderstrepen zou geen goede afsluiting van dit album zijn, hoe waar misschien ook in het leven. De mooie maar onbereikbare dame op het terras, de oude dame die eenzaam haar wandelingetje ’s morgens door de stad maakt en haar heil al vroeg zoekt achter een Duvel in het café, de vrouw die eindelijk hoopt te horen wanneer haar lief bij haar terugkomt. Je zou inderdaad nog gaan denken dat er geen liefde bestaat die gelukkig maakt, maar met Moustaki en ‘Le temps de vivre’, gloort er toch weer een vleugje hoop. “Nous pourrons rêver notre vie. Tout est possible, tout est permis.” Stijn op accordeon en Lode op cello sluiten een mooi album van een uitstekend zanger, prachtig ingetogen maar hoopvol af. Hier klinkt meer als een sprankeltje hoop voor het Franse lied. Als je van Frans houdt, mag je dit album niet missen. Walter van Brakel

14

Jeroen Kant naar GUO in het nieuwe seizoen!

Binnenkort in Antwerpen in het Sportpaleis voor 20.000 man. In België lopen ze weg met Jeroen Kant en ook Matthijs Leeuwis wordt in deze Belgische recensie uitbundig geprezen.

We ontmoetten Jeroen Kant vele jaren geleden toen hij in het spoor van het NederlandsAustralische Big Low naar Arscene in, Hansbeke kwam afgezakt. Ons contact duurde lang genoeg om door te hebben dat deze man iets anders dan anders te vertellen had en er alles aan zou doen om dat aan de wereld te vertellen. Zijn eerste ‘Goud of op je Bek gaan’, opgenomen met zijn band Ratten in de Schuur, confirmeerde dat: Jeroen nam geen blad voor de mond in woordkeuze en thematiek en vermengde met lak aan conventies elementen uit blues, country en folk tot een nieuw

en dwars geheel. Twee jaar later volgde ‘De Lafaard Kapitein’: uit songs als ‘Haven van Rotterdam’, ‘Liza’ en het zo desolate ‘Fris en schoon’ bleek dat hij zijn techniek aanscherpte. Die cd stond allicht in weinig of geen jaarlijsten, bizar nietwaar, maar behoorde tot het beste dat toen uit Nederland kwam. Jeroen bleek ook oog en oor te hebben voor anderen zoals hij. Die gaf hij kansen op zijn eigen label, het welzeker raak benoemde Bastaard Platen, opgericht samen met zanger, muzikant en podiumkunstenaar Mathijs Leeuwis, die er een al even fantasie op nahoudt, getuige bepaalde tracks uit zijn debuut ‘Klei , Stront en Strand’ van 2009, het jaar waarin hij de publieksprijs kreeg in de Grote Prijs van Nederland, ’s lands grootste en langstlopende muziekwedstrijd. Leeuwis bracht zijn derde cd ‘Alweer geen Revolutie’ uit op Bastaard. Duijf, Bjorn Vanderdoelen (ex-topvoetballer die zich succesvol omschoolde tot sin-

ger-songwriter) en de intrigerende Flip Noorman konden daar aan de bak. Vandaar zijn prominente rol op de derde van Kant, ‘Nooit genoeg’ (pedal steel, bariton en elektrische gitaar; tweede stem) Deze plaat klinkt een stuk traditioneler dan de vorige, maar de heren (ook multi-instrumentalist Gabriël Peeters) en dame (bassiste Judith Renkema) hebben in ruil ervaring te koop. Om eerlijk te zijn: een plattelandshymne als ‘Wat de Boer niet kent’ klinkt voor de modale Vlaming denkelijk een beetje te ‘Hollands’. De lijn die sommige songs scheidt van ‘het levenslied’ is dun, maar ze is er steeds. Maar ‘Nooit genoeg’ springt er met enkele songs wel degelijk uit. Ze opent sterk met het trio ‘Nooit genoeg’, dat ons allen een spiegel voorhoudt, het walsende liefdesverdriet van ‘Oude Kronkelpad’ en de terugblik op een leven van dagelijkse sleur, ‘Een Zucht’ Het is ‘een kaartenhuis, een poppenkast, gebakken lucht, een ademteug, een ogenblik, een zucht’ maar ‘als hij thuis komt staat er eten voor hem klaar’. De pedal steel geeft

al die songs de juiste emotie. Het erg geslaagde ‘Huis voor mijn Helden’ barst van de weemoed, maar Jeroen blijft opkomen voor zijn helden al ‘zijn ze niet gek veel meer waard’. ‘Als een Kind zo blij’ heeft iets van een Bernie Taupin-Elton John country ballad (t.t.v. ‘Tumbleweed Connection’) Maar Kant blijft wel zichzelf: ‘Ik buig niet voor een koning en ik bid niet tot een god’. Paranoia en waangedachten slaan weer toe in het verdronken ‘Bedot & voorgelogen’, al is de kern beslist het behartigen waard: ‘Het is gedaan met alle haat, de Palestijnen en de Joden dansen samen door de straat. Er hangen slingers in de bomen’ ‘Vast vast vast’ gaat dan weer ver in ongeremd optimisme. Maar gelukkig vergaan hemel en aarde weer in ingehouden afsluiter ‘De Hemel huilt’, waar de gitaar lick een hypnotisch karakter aan geeft. We hopen van harte dat men deze ‘Nooit genoeg’ niet achteloos gooit op de hoop cd’s met Nederlandse liedjes van ‘alle dertien goed’ Antoine Legat Folkroddels—België

15

Jeroen Kant wint Nekka en komt naar GUO Het is wat tegen onze traditie: een artiest aankondigen uit onze GUO-concertserie nog vóór de start van de voorverkoop. Niet zozeer omdat we graag geheimzinnig doen, eerder omdat we dan verzoeken binnenkrijgen om alvast tickets te reserveren. Dat kan dus pas als de voorverkoop start. Toch doorbreken we onze traditie voor Jeroen Kant, al start de voorverkoop voor GUOconcertserie 2016/2017 pas op vrijdag 13 mei. Reden? In de finale van de prestigieuze Nek-

165 deelnemers De 9e editie van dit tweejaarlijks evenement voor Nederlandstalige artiesten telde maar liefst 165 deelnemers. Na Jeroen Kant eindigden Brent Beukelaer en de Groningse groep Swinder als tweede en derde. De publieksprijs ging naar Zoek en de Reizigers. Jeroen Kant uit Heesbeen bij Den Bosch stond in de eerste jaargang van tv-serie ‘De Beste Singer-songwriter van Nederland’ van Giel Beelen. Hij won de publieksprijs van De Grote

‘Nooit Genoeg’ Jeroen Kant wordt met de dag eigenzinniger, volwassener en zekerder van eigen kunnen. Dat is af te horen aan vierde album ‘Nooit Genoeg’ , bijna twee-eneen-half jaar na ‘De Lafaard Kapitein’. Hij gunde zich de tijd om zijn bewijsdrang in te ruilen tegen rust en ontspanning. Niet langer alles kapot relativerend, schrijft hij cynischer en met de vinger op de zere plek. Liedjes die zich laten consumeren als verhalen met inhoud. Met een sound die de Amerikaanse

Brabantse boezemvrienden Authentiek en eigen, rauw en organisch treedt hij op met zijn band ‘De Sheriffs’, maar ook solo en met zijn Brabantse boezemvrienden Björn van der Doelen uit Eindhoven en Mathijs Leeuwis uit Tilburg. Oisterwijk ligt in de Brabantse steden -driehoek Tilburg, Den Bosch Eindhoven. Dus steken Jeroen Kant, Björn van der Doelen en Mathijs Leeuwis gelijk over om elkaar onderweg te ontmoeten in een Brabant-special in GUOconcertserie 2016/2017.

Helemaal rechts Bjorn van der Doelen, in het midden Mathijs Leeuwis en links Nekkawinnaar Jeroen Kant ka-wedstrijd op zaterdag 6 februari in de Antwerpse Arenbergschouwburg wees de vakjury deze Brabantse zanger/ liedjessmid aan als eindwinnaar. Dat de laureaat al geboekt stond in onze GUOconcertserie 2016/2017, wilden we graag in één adem melden…..

Prijs Van Nederland, speelde club- en theatertours, trad aan op festivals als Zwarte Cross en Into The Great Wide Open en op elfdaags Theaterfestival Boulevard. Hij was support act bij Henny Vrienten, Ben Caplan en Gorki. Bovendien runt hij muzieklabel Bastaard Platen en is hij dus kersvers eindwinnaar van de Nekka-finale.

traditie ademt, zonder cliché’s maar met eigenheid. Zoiets als Simon Carmiggelt, Martin Bril en Dimitri Verhulst, verdwaald op een filmset van de Coen Brothers in een woestijn tussen Mexico en Texas. Hun weg naar huis zoekend, bespreken ze hun eigen tekortkomingen en die van de wereld om hen heen.

Wanneer precies? Vanaf vrijdag 13 mei kunt u hiervoor uw GUO-tickets reserveren. Dat geldt trouwens voor al onze veertien GUO-concerten van volgend seizoen. Of nee, voor vier niet: daarvoor kunt u niet reserveren, want betaalt u geen entree vooraf, maar doet u een gift achteraf, naar eigen inzicht en draagkracht…..

16

GUO Festival Paasfolk: van Oisterwijk tot in Mongolië Vier dagen, luisteren, zingen, dansen, muziek maken en films kijken... Van Goede Vrijdag 25 tot en met Tweede Paasdag 28 maart houdt concertorganisatie Groeten Uit Oisterwijk haar GUO Festival Paasfolk in plaatselijk cultuurcentrum Tiliander. Het vierdaagse folkfestival rijgt een programma aaneen met muziek, zang en dans met veelbelovend talent tot gelauwerde topartiesten uit binnen- en buitenland. Er zijn tientallen concerten, masterclasses, sessies, muziekfilms en een unieke balfolkmarathon met 16 groepen die 24 uur nonstop ten dans spelen. De website van GUO (http:// guo.inoisterwijk.nl) geeft uitgebreid informatie en linkt boven-

dien door naar de website van Tiliander (www.tiliander.com) waar festivaltickets te reserveren zijn. In voorverkoop zijn er meerdaagse kortingsacties. Bovendien is er een ‘twee halen één betalen’ actie speciaal voor balfolk-dansliefhebbers. Hiervoor gelden de instructies op http://www.balfolk.nl/ events.php. Przewalskipaardenhoofdviolen Het festival is afwisselend vanaf de opening door Brabantse liedjessmid Gerard van Maasakkers tot aan de afsluiting door het swingende Hamon Martin Quintet uit Bretagne. Daartus-

senin zingt de Vlaming Lieven Tavernier zijn kwetsbaarste liedjes, belooft streekgenoot Wouter Vandenabeele een primeur met een sextet waarin de Syrische ud-speler Elias Bachoura schittert, zingt de Ierse Niamh Parsons onder gitaarbegeleiding van Graham Dunne betoverende ballades van haar kersverse cd en klinken de magische onder- en boventonale keelklanken en Przewalskipaardenhoofdviolen van het Mongools/Perzische Sedaa. Interactieve publieksdeelname is mogelijk tijdens folksessies en in masterclasses Bretonse dansen, onder- en boventonale

keelzang en instrumentaal samenspel onder leiding van internationale topdocenten. Voor de sessies en de masterclass instrumentaal samenspel kunnen bezoekers hun eigen instrument meebrengen die ze veilig in bewaring kunnen geven bij de instrumentengarderobe. Muziekfilms en een catering met streekproducten tegen democratische prijzen maken het festival compleet. Volgende week mailen we u een special van ons GUO Muziekmagazine die we volledig wijden aan ons vierdaagse GUO Festival Paasfolk. Reserveer ondertussen al gerust uw festivaltickets!

Last minute nieuwtjes over GUO Festival Paasfolk Altijd spannend, zeker bij festivals waar tientallen groepen samenkomen, dus helemaal bij vierdaags GUO Festival Paasfolk: de nieuwste nieuwtjes die al dan niet via artiesten last minute tot ons komen. En dan maar bidden dat ze ons festival ten goede komen. Alle plussen en minnen tegen elkaar weggestreept doen ze dat per saldo wel. Tot nu toe in elk geval. Want een garantie dat het hier bij blijft, kunnen ook wij niet geven. De nieuwste nieuwtjes op een rij, van dag tot dag:

Start op Goede Vrijdag Voor Goede Vrijdag 25 maart heeft Lieven Tavernier, de Vlaamse smid van kleine, fijne, kwetsbare liedjes, bij ons aangekondigd wie hem op het podium vergezelt. Het wordt niet één begeleider, volgens oorspronkelijk plan, het worden er twee: gitarist/zanger Bruno Deneckere én toetsenist Yves Meersschaert die zich mag gaan uitleven op de vleugel. Benieuwd wat dat voor apotheose gaat geven in de wetenschap dat op dezelfde avond

zijn Brabantse evenknie Gerard van Maasakkers met Harry Hendriks ons festival opent. Als bewonderaar van Lieven heeft Gerard al jaren zijn Fanfare van Honger & Dorst op zijn speellijst staan…….

Nonstop Balfolkmarathon Op Paaszaterdag 26 en Eerste Paasdag 27 maart tijdens de 24-uurs non-stop balfolkmarathon zetten we ’s nachts om 02.00 uur de klok van winter- naar zomertijd. Dat betekent: een uur vooruit. Dat betekent ook dat we op Paaszaterdag nog altijd om 20.00u (wintertijd) bij het Friese Kapriol’! het startschot lossen, maar pas op Eerste Paasdag om 21.00u (zomertijd) na het Bretonse Hamon Martin Quintet het eindschot. Betekent dat dan een 25-uurs non-stop balfolkmarathon? Natuurlijk niet, 24 uur blijft 24 uur, want 25 – 1 = 24. Onze vermelde tijden in bijvoorbeeld ons GUO-krantje gaan allemaal uit van wintertijd. Daar mag je dus vanaf 02.00u ’s nachts een uur bijtellen om op zomertijd uit te ko-

Harry Hendriks men. Of je verzet je klok niet, maar dan loop je niet meer gelijk met de onze en met de rest van een aanzienlijk deel van West-Europa……

Snel je korting halen! Onze ‘twee halen = één betalen’ kortingsactie speciaal voor de balfolkmarathon eindigt op

15 maart. Dit om alles tijdig en correct administratief te kunnen verwerken. Wie dus nog wil gaan voor elk tweede ticket (à 30 euro) gratis, moet dat vooral tijdig doen. Over het hoe en wat: check de evenementenpagina op www.balfolk.nl en volg de instructies.

17

bezoekers die hiervoor dan wel hun eigen instrument moeten meebrengen en bij de festivalorganisatie in bewaring kunnen geven. Kunnen ze direct mee aanhaken bij folksessions die ongetwijfeld gaan ontstaan.

Avendans snurkt niet meer Al eerder maakten we bekend dat de Snurkende Schurken hun naam wijzigden in de Verenigde Volksmuzikanten die op hun beurt hun naam wijzigden in Avendans. In ons GUO-krantje en op onze website staan ze nog aangemeld als De Verenigde Volksmuzikanten. Ze zijn niet eenkennig, luisteren nog wel naar één en ander, maar noemen zich dus niet meer zo. Bij nacht en ontij snurken ze nog wel verenigd door. Behalve in de nacht van onze balfolkmarathon. Dan moeten ze minstens anderhalf uur wakker blijven. Om balfolk te spelen. Evenals op onze laatste festivaldag, maar dan als begeleiders van de masterclass Bretonse dansen. Mochten ze nog ooit hun naam willen wijzigen: wij bevelen de Apneuërs aan.

Beste zangeres uit Ierland

Bruno de Neckere

Geen Itchy Fingers Ook van naam gewijzigd: balfolkduo Itchy Fingers. Dat wil zeggen: tijdens ons festival. Ook daar kan een streep door in GUO-krantje en op GUOwebsite. Reden: Tijn Berends, die tien van de twintig Itchy Fingers bezit, laat zich wegens verblijf in het buitenland op onze balfolkmarathon vervangen door Femke van Dijk (klarinet, wooden spoons). Die andere tien Itchy Fingers zijn van Erik de Jong (accordeon, stompbox). Die brengt Erik wel gewoon mee. Maar in combi met Femke noemt hij zich Klareon. En wel om daarom.

Extra hakkebord bij Sedaa

SaraSalverius

Tweede Paasdag 28 maart Voor Tweede Paasdag 28 maart gaven we de Vlaamse violist Wouter Vandenabeele carte blanche om naar eigen inzicht ons te verrassen met een opener op onze laatste festivaldag. Een paar maanden geleden maakte de Vlaamse bandleider bekend dat hij met een sextet verschijnt waarin hij de Syrische ud-speler Elias Bachoura wil laten schitteren. Dit project beleeft op ons festival haar première. Wouter heeft het er overigens druk mee, want hij speelt ook tweemaal balfolk tijdens onze marathon: eenmaal met accordeoniste Sara Salvérius en eenmaal met gitarist Jeroen Knapen. Bovendien leidt de maestro op Tweede Paasdag de masterclass instrumentaal samenspel voor alle ‘begonners’ onder de festival-

Niamh Parsons, volgens velen de allerbeste zangeres uit de Ierse folkscene, komt samen met gitarist/toetsenist Graham Dunne haar gloednieuwe cd ‘Kind Providence’ voorstellen op onze laatste festivaldag. Het is de eerste cd van het duo sinds ruim tien jaar. Dagblad ‘The Irish Times’ recenseerde het nieuwe album direct na lancering in februari als eerste. De recensent was lyrisch over de briljant gezongen ballads en prachtig sober gehouden instrumentatie, geïnspireerd op de levende Celtic cultuur van Ierland. Wij hebben ‘Kind Providence’ inmiddels in huis, of beter gezegd: permanent in onze cd-speler. Dat belooft wat!

Elias Bachoura en Wouter Vandenabeele

Toen we eind februari ons persbericht de deur uit hadden over trio Sedaa (Mongolië/Perzië), lieten de drie onder- en boventonale keelzangers en przewalskipaardenhoofdviolisten ons weten alsnog als kwartet naar ons festival af te reizen. Lang zag het er naar uit dat zij en wij het om financiële redenen moesten houden bij het drietal Naraa Narambaatar (contrabas, zang), Nassaa Nasanjargal (viool, Mongoolse hobo, dombra, zang) en Omid Bahadori (gitaar, percussie, zang). Ondertussen is het financieel haalbaar om daar Ganzorig Davaakhuu (hakkebord) aan toe te voegen. Met liefde en plezier plannen wij daar extra hotelkamer, catering en podiumtechniek voor in. De man is een fenomeen! Maar dat geldt voor heel Sedaa.

Masterclass Keelzang Behalve een festivalconcert verzorgen deze klasbakken tevens een masterclass onderen boventonale keelzang waaraan festivalbezoekers kunnen deelnemen. Inschrijven hiervoor is niet nodig, niet mogelijk zelfs. Reserveren van een festivalticket is daarentegen wel raadzaam.

Niamh Parsons en Graham Dunne

Tot zover. IJs en weder dienende.

18

Sarah McQuaid bij GUO in Tiliander Folky singer-songwriter zondagmiddag 20 maart in Oisterwijk Op zondagmiddag 20 maart verwelkomt GUO in haar zit-/ luisterconcertserie 2015/2016. Sarah McQuaid. De singer/ songwriter speelt op de eerste verdieping van Oisterwijks cultuurcentrum Tiliander in de sfeervolle concertzaal van GUO waar artiesten en bezoekers nog op elkaars schoot kruipen.

Frankrijk, woonde in Ierland, resideert nu in zuidwestelijk Engels-Keltisch Cornwall en bezit zowel een Iers als Amerikaans paspoort. Die mix van nationaliteiten weerspiegelt zich in de variatie aan muzikale bronnen waaruit Sarah McQuaid put. Met haar warme, licht hese alt

ook live uitvoert met dank aan haar eigen geluidtechnicus. Diepgang Een performance van Sarah McQuaid is van nature ingetogen, verstild, stemmig, sfeervol en subtiel. We zijn hier nou toch, we hoeven nergens heen, we nemen de tijd en dat doen we goed. "Muziek met diep-

Ladies sing-song Night bij GUO. Illustratief was het enthousiasme waarmee ze reageerde op de twee andere dames van dienst: Mattanja Joy Bradley en Toby Beard die voor de gelegenheid gebruik maakten van haar p.a. en geluidtechnicus. Op haar knieën in het gangpad maakte ze foto's van hun op-

Tickets (à 10 euro) reserveren via de link op http:// guo.inoisterwijk.nl, telefonisch van maandag tot en met vrijdag tijdens kantooruren op 013 – 5217220 en aan de balie van Tiliander op vrijdagavond tussen 18.00 en 19.30u. Op de concertdag zelf verkoopt GUO de laatste tickets van 14.00 tot 15.00u aan haar zaalkassa. Het GUO-concert op zondagmiddag 20 maart begint om 15.00u.

en uitmuntend gitaarspel in open (DADGAD) tuning brengt ze eigen werk en gearrangeerde traditionals met veelal IersKeltische inslag. Soms grijpt ze terug naar een Spaans kinderlied uit haar jeugd, bluegrass uit de Appalachen, vaudeville jazz, een Britse canon uit de 17de of Occitaans werk uit de 13de eeuw. Ze integreert technische snufjes als het haar werk verrijkt, zoals een loopsampler die haar tot samenzang met haarzelf brengt. Voorbeeld hiervan is 'In Derby Cathedral' op cd 'The Plum Tree And The Rose', een hoogstandje dat ze

gang, voor de verfijnde liefhebber het neusje van de zalm”, volgens recensent Johan Schoenmakers op Alt Country Forum. In haar muzikale wereld is alles in balans en harmonie. Haar perfectionisme draagt er aan bij dat haar cd-productie kwantitatief beperkt, maar kwalitatief hoogstaand is. Zoiets als slowfood in muziek, als tegenhanger van al die Take Away-All you Can Eat-Big Macs. Live is Sarah McQuaid een hartelijke singer-songwriter die een warme interactie onderhoudt met haar publiek. In 2013 opende ze de drietraps

tredens. Die prijken nog steeds op haar website onder 'Tour Diary 2013'.

Mix Sarah McQuaid is geboren in Spanje, getogen in Chicago, deed haar studie deels in

Ssssst….. In de kleinschalige sfeer van GUO waar artiesten en bezoekers nog op elkaars schoot kruipen geniet u van deze folky singer-songwriter . Drieeenheid GUO, Sarah McQuaid en u: alsof we voor elkaar gemaakt zijn. Niet verder vertellen. Ssssst..... Sarah McQuaid in beeld & geluid? Check http:// guo.inoisterwijk.nl/concerten1516/sarah-mcquaid/

19

De sleutelmomenten van folkzangeres Sarah McQuaid Hoe bijzonder het optreden van Sarah McQuaid bij ons IN Oisterwijk , op 20 maart a.s. is, hebt u vorige maand al kunnen lezen in het interview dat wij exclusief voor GUO met haar hadden. Op 25 februari publiceerde popmagazine HEAVEN dit artikel van Koos Gijsman, dat wij hier overnemen. Voor slechts 10 euro de kans om een mooi en heel bijzonder concert. Dat laat u zich toch niet ontzeggen? Singer-songwriter Sarah McQuaid maakte tot nu toe vier soloalbums. Ook schreef ze een standaardwerk over gitaarstemmingen. Op haar jongste prachtplaat Walking Into White opteert McQuaid na het imponerende The Plum Tree And The Rose uit 2013 voor een meer poppy geluid. Voorafgaand aan haar Nederlandse optredens vroegen we haar naar vijf sleutelmomenten uit haar carrière.

Sleutelmoment 1: eerste solouitvoering van een lied van eigen hand- Locatie: National Cathedral School. Washington DC, U.S.A. - Betrokken personen: docenten, stafleden en studenten van de openbare meisjesschool “Ik was veertien of vijftien toen dit plaatsvond. Ik had al veel ervaring opgedaan met optreden voor publiek als lid van het Chicago Children's Choir, maar dit was de eerste keer dat ik so-

lo voor een publiek stond om een lied te brengen dat ik zelf op gitaar geschreven had. Hoe het komt dat ik op een maandagochtend om acht uur een van mijn eigen liedjes speelde, weet ik niet. Ook ben ik vergeten welk lied ik had uitgekozen. Wat in mijn herinnering is blijven hangen, is het gevoel van een verschrikkelijke angst die mij in zijn greep had. Ik wist niet of er geluid uit mijn mond zou komen als ik die opende en

“Als tiener luisterde ik veel naar Joni Mitchell en musici van het platenlabel Windham Hill, onder wie Michael Hedges, Willy Ackerman en Alex de Grassi. Ik wist dat zij in open stemmingen speelden. Ik experimenteerde met willekeurige stemmingen op mijn gitaar met verschillende noten om te kijken wat dat opleverde. Tijdens mijn studie in Frankrijk trad ik op met de in dat land gevestigde Ierse band Mixed

of mijn vingers de juiste handelingen zouden verrichten. Mijn angst bleek ongegrond, alles ging goed en ik kreeg een groot applaus. Ik leerde op dat moment te vertrouwen op mijn stem en mijn vingers, ongeacht hoe nerveus ik me voel.”

Brew. Backstage raakte ik op een festival in Bretagne aan de praat met een blonde Franse gitarist wiens naam ik me niet meer herinner. Hij adviseerde mij de stemming DADGAD uit te proberen omdat alle Ierse musici deze stemming gebruiken. Ik stemde mijn gitaar en beleefde een eurekamoment. Plotseling kon ik al die klanken produceren die ik zoveel jaren tevergeefs had geprobeerd te maken.”

Sleutelmoment 2: de ontdekking van DADGAD - Locatie: een festival ergens in Bretagne, Frankrijk - Betrokken persoon: een Franse gitarist wiens naam ze vergeten is

Sleutelmoment 3: Luka Bloom observeren terwijl hij met het publiek communiceert - Locaties: An Créagan, Creggan, Omagh, County Tyrone, Noord Ierland - Betrokken personen: Luka Bloom, Paul Ashe-Brown en een massaal publiek. “In de winter van 2001 nodigde Luka Bloom mij uit als zijn voorprogramma tijdens een korte tournee door Ierland.

Vanaf het balkon naast het mengpaneel van geluidtechnicus Paul Ashe-Browne zag ik hoe Luka op magische wijze communiceerde met zijn publiek. Ik dacht direct dat ik ook op zo'n manier wilde leren communiceren met mijn eigen publiek. Ook zag ik het belang in van een eigen geluidstechnicus. Ik heb het geluk dat ik de laatste vijf jaar begeleid word door de getalenteerde geluidtechnicus Martin Stansbury, die tevens mijn tourmanager is.”

20

mij vertelden dat ik deze workshop mocht leiden samen met Dick Gaughan - een van mijn helden - , verdwenen al mijn reserves als sneeuw voor de zon. Na afloop van de workshop vroeg Dick mij waarom ik niet zelf tourde. Ik zei dat ik niet vermoedde dat er een markt was voor mijn muziek. Hij was ervan overtuigd dat er wél een publiek was. Drie maanden later zegde ik mijn baan op en werd ik een fulltime muzikant.”

Sleutelmoment 4: ontmoeting met Dick Gaughan - Locatie: The Strandhill Guitar Festival, County Sligo, Ierland - Betrokken personen: Dick Gaughan, Séamie O'Dowd, Felip Carbonell en deelnemers aan een DADGAD-workshop

“In de zomer van 2006 kreeg ik een uitnodiging van mijn bevriende gitaristen Séamie ODowd en Felip Carbonell om tijdens een gitaarfestival een workshop gitaarstemming in DADGAD te geven. Toen ze

Sleutelmoment 5: samen componeren met Zoë - Locatie: haar keuken in het platteland nabij Penzance, Cornwall, Engeland - Andere betrokken persoon: Zoë “Toen ik naar het landelijke Cornwall verhuisde in 2007 was Zoë een van de eerste personen die ik leerde kennen, omdat onze kinderen dezelfde

school bezochten. Pas na verloop van tijd ontdekte ik dat zij een voormalige popster was, bekend van de zelfgeschreven hitsingle Sunshine On A Rainy Day. Aan de keukentafel speelde ze een lied waarvan ik de melodie prachtig vond, maar de tekst niet begreep. “Maar ik heb er ook geen tekst voor, dit zijn gewoon onzinregels”, zei ze. Op mijn vraag of ze passende liedregels wilde, antwoordde ze met een volmondig: “Y es, please, that would be great!” Binnen een paar maanden hadden we samen genoeg liedjes geschreven voor een album dat we uitbrachten onder de groepsnaam Mama. Dor mijn samenwerking met Zoë beschouw ik mezelf sindsdien niet alleen als een folkzangeres maar tevens als een liedjesschrijfster.”

Merck hoe Sterck….. In een goede samenwerking maken betrokkenen elkaar én zichzelf sterker. Vanuit die intentie werken we geregeld samen met meerdere organisaties. Enkele voorbeelden: In Oisterwijk Al jarenlang ververst onze webmaster ‘In Oisterwijk’ onze GUO-website http:// guo.inoisterwijk.nl elk jaar opnieuw op basis van teksten, foto’s, geluidsfragmenten en aanwijzingen die wij in april bij hem aanleveren. Bovendien uploadt hij elke maand ons GUO Muziekmagazine op onze website en meerdere keren per maand onze persberichten op zijn eigen nieuwssite. Voor dat laatste geldt iets soortgelijks overigens evenzeer voor enkele tientallen digitale en papieren media in Oisterwijk, de regio, Nederland en soms daarbuiten. Ad Rem Met mediapartner Ad Rem brachten we kort voor aanvang van dit lopende seizoen 2015/2016 in korte tijd ons fraaie GUO-krantje tot stand in een oplage van ruim 10.000 exemplaren. Veruit de meeste vonden hun weg bij een huis-

aan-huis verspreiding eind augustus 2015 in Oisterwijk, Moergestel en Heukelom. Een samenwerking die wat ons betreft zeker voor herhaling vatbaar is.

GUO Schrijfproject Al een tijdje werken we aan samenwerking in ons GUO Schrijfproject. Dat begint bij de 13 schrijvers en de illustratrice die de sfeer van elk GUOconcert in 2015/2016 vangen in een tekst en een tekening. In samenwerking met Uitgeverij Emile de Jong uit Baarle Nassau worden die gepubliceerd in een vaste rubriek in ‘De Nieuwsklok’, de weekkrant in Oisterwijk en in ons eigen maandelijkse GUO MuziekmaTop Catering gazine, terwijl de illustraties Ook slaan we de handen ineen regelmatig opduiken op Facemet het Tilburgse bedrijf Top book, waaronderonze Facebook Catering dat goede streekpro- -groep GUO-concerten en op ducten tegen democratische prijzen uitserveert tijdens ons GUO Festival Paasfolk. Ons festival-draaiboek spreken we door met directie, enkele medewerkers van Tiliander, onze technici en festivalvrijwilligers. Folkforum Ad hoc loopt er momenteel een afspraak met de redactie en fotograaf van www.folkforum.nl om met enige regelmaat te publiceren over ons GUO Festival Paasfolk. Bovendien komt Folkforum ons festival recenseren in woord en beeld.

onze Facebook-pagina. Het geheel wordt straks ook geoogst in een verzamelbundel die we presenteren in Tiliander op een bellettrie-avond eind november. Die bundel komt dan weer tot stand in samenwerking met de locatiemanager en enkele medewerkers van Openbare Bibiliotheek MiddenBrabant. Zo weten we onszelf en anderen aardig van de straat te houden. En die anderen zichzelf en ons. En dat noemen we dan samenwerking.

21

Celtic & Balfolk Night op 20 februari in De Doelen Rotterdam

Editie nr. 4: niet slecht, wel minder spannend... De vierde editie van de jaarlijkse Celtic & Balfolk Night op zaterdag 20 februari in De Doelen Rotterdam kon me minder bekoren dan haar drie voorgangers. Althans voor wat de concerten aanging. Gewoontegetrouw trokken die volk van

onbevredigend verknipt hapsnap eindresultaat tot gevolg. Wel zag het affiche van afdeling balfolk, eveneens met overlap in twee ruimtes, er voor de dansliefhebbers veelbelovend uit:

brak: het meest natuurlijke, anders vaak juist meest geprononceerde, veelzeggende instrument in de folk: de menselijke stem. Waar die er wel was, was ie aardig zonder afgetekend uit te blinken. Wat zeker niet ontbrak: een relatief groot contingent artiesten van Schotse komaf. Het waarom hiervan ontging me. Voor verfrissende folk is Engeland eerder place to be. Dat Engelse folk volgens het stijle leerboekje niet tot Celtic Music wordt gerekend is rekkelijk: de Kelten zwermden ooit uit over

Vrouw Holle put dan toch als concerthal inzet, doe dat dan met rauwdouwers zoals die er (driemaal geluk bij een ongeluk) dit jaar aan moesten geloven: Rauwdouwers al dan niet in de galmbak Socks In The Frying Pan borduurde er olijk voort op The Dubliners, zij het met een iets minder platgetreden, obligaat repertoire in dito gearrangeerde jasjes. Het meest originele aan deze West-Ieren bleek hun naam.

Itchy Fingers gemiddeld anderhalve generatie boven dat van het balfolkprogramma. De twee voltrokken zich weer als twee festivals onder hetzelfde dak die als eilandjes een zuinige pendeldienst onderhouden. Gezien de parallelle programmering in maar liefst vijf ruimtes lijkt de festivalorganisatie op dit schisma in te spelen, het te omarmen, te stimuleren zo niet er zich (kip – ei) op zijn minst bij neer te leggen. …..and never the twain shall meet (naar Rudyard Kipling). Ik verkoos de concerten die me al genoeg gependel opleverden wegens overlap tussen twee comfortabele zalen en een akoestisch ondermaatse hal. Als ik als bezoeker al zo baal van zo’n galmbak hoe gemengd moeten je gevoelens als optredend artiest dan zijn als je voor het festival bent uitverkoren, maar dan wel in de galmbak in plaats van de jaloezie opwekkende, want akoestisch comfortabele concertzalen?..... Ook de voorafgaande dans- en zangworkshops liet ik voor wat ze waren. Wie niet koos, waande zich terug in tv-spelletje Ren je Rot van Martin Brozius, met

Itchy Fingers en BmB uit Nederland, duo’s Milleret/Pignol en Brotto/Lopez en Toctoctoc uit Frankrijk en project Wim Claeys & Bruno Le Tron invite uit België. Zonder koppen te tellen kon ik me niet onttrekken aan de indruk dat balfolk in Nederland wat tanend is na zo’n 15 jaar van betrekkelijke populariteit onder een jongeren-subgroep. Of ook hier, evenals bij folkconcerten, een golfslagbad ontstaat waarin revivals de kop opsteken? We zullen zien. Wat wel en niet ontbrak Afijn, de concerten dus. Niet dat die niet de moeite waren, sommige zelfs meer dan dat. Wat ontbrak was die ene verrassing, headliner of uitsmijter die zo’n festival kan dragen. Wat ook opvallend vaak ont-

Korrontzi zowat heel Europa en zelfs daarbuiten, terwijl dit festival gelukkig al wel vaker bewees zich eerder onder rekkelijken dan stijlen te scharen. Verder: wat niet weet, niet deert, niet roomser dan de paus. Het gaat om de muziek zelf, niet om het hokje. Exemplarisch: vorig jaar nog, op editie 3, stal de extravagante Engelsman Sam Lee met zijn vrienden de festivalshow, al stond hij ongelukkig geposteerd in de galmhal waarin verfijnde artiesten niet tot hun recht komen. Als je zo’n

Shooglenifty

De enthousiaste, sympathieke Basken van Korrontzi brachten muziek van eigen bodem waarin de trekzak sferisch soms raakte aan die van oude Texmex-held Flaco Jimenez. Opleuking kwam van een blij Baskisch danskampioenskoppel. Het blije zag ik er aan af, het kampioensgehalte niet. Als uitsmijter smeet het vertrouwde Shooglenifty haar set inclusief niet altijd even noodzakelijke bij-effecten snoeihard de echoput in. De decibels tastten overstuurd de kwaliteit aan waarover deze burgemeesters van Wezel zeker beschikken. Volume ten koste van kwaliteit: ook dat is een keuze, zij het niet de mijne. Ik vond het niet echt heel erg dat ze al halverwege hun set noodzakelijk ook letterlijk mijn uitsmijter werden: ik moest mijn laatste trein halen.

22

Met Shooglenifty hebben we één representant van de Schotse delegatie gemeld. Een andere die de galmbak had kunnen teisteren maar een akoestisch betere entourage gegund was, was Fred Morrison. In zijn Gaelic lexicon ontbreken al bijna 25 jaar woordjes als subtiel en verfijnd. Laten die in dat van oorsprong eilandgenote (Uíst, zuidelijke Hebriden) Julie Fowlis die op een eerdere editie speelde, nou juist vet onderstreept staan. Fred moest het altijd al hebben van zijn handelsmerk: rap – rapper – rapst. En dat liefst op zijn Highland Warpipes. Voor de broodnodige variatie wisselde hij af met low whistle en Ierse uillean pipes. Met beide wist hij weg. Toch stak hij er wat schrieltjes mee af tegenover zijn Highland Warpipes turbo. Wie zich daarin laat meevoeren door rap – rapper – rapst zit bij Fred gebeiteld. Zo gauw je denkt: rapper kan niet, geeft de snelheidsduivel plankgas en heb je te doen met zijn arme gitarist en bodhran-speler die hem amechtig bijbenen. Dat ook Fred zich dan uit een kakofonische brei moet rommelen is secundair. Morrison, de Lucky Luke onder de Schotse pipers….. Een subtielere bijdrage uit Schotland kwam van Celtic harpiste Rachel Hair uit Glasgow. Met twee begeleiders (contrabas, gitaar/zang) zette ze een acceptabele, maar niet memorabele, set neer.

folkrockers die niet bepaald getuigen van vernieuwingsdrang. Als gentlemen met gevoel voor zelfspot, ironie en understatement grapten ze met enkele kwinkslagen in bindteksten hun bejaarde status en die van de met hen meegegroeide toehoorders weg. Gelukkig bleven de gouwe ouwe heren letterlijk en figuurlijk overeind waar lot- en generatiegenoten van voorgaande edities (Malicorne, Steeleye Span, …..) genadeloos op hun bek gingen als headliners die mochten komen cashen in ruil voor een nostalgische verleidingsact die de letterlijk grijze massa moest doen pleasen en smelten na te zijn verleid tot het scoren van een ticket. Fairport zette een acceptabele set neer met veel bekend oud werk en af en toe een betrekkelijk nieuwe song uit hun nieuwste cd van afgelopen jaar. Ook daaruit bleek dat de oude knakkers als vanouds blijven drijven op de folkrock formule waarmee ze in de jaren zestig hun reputatie vestigden. Wie uit was op iets nieuws en spannends moest dan natuurlijk ook niet bij Fairport wezen. Bij wie dan wel?, luidde de vraag die het euvel van deze festivaleditie duidde. Zowel instrumentaal (Rick Sanders - fiddle, Dave Pegg - bas, Gerry Conway - drums) als vocaal (Simon Nicol – ook leadgitaar, Chris Lesley – ook gitaar, mandoline, banjo, tin whistle, bluesharp) was het in orde,

Fairport Convention Gouwe ouwe headliners Haar frisse folk ten spijt was Engeland dit jaar present met Fairport Convention, belegen

hoewel in ‘Crazy Man Michael’ en ‘Matty Groves’ het gemis van onvervangbare cultzangeres zaliger Sandy Denny zich

voor eeuwig zal doen blijven voelen. Wellicht is ook dat de reden dat de band haar lijflied, de gedragen en uitgesponnen ballad ‘Who knows where the Time Goes’ wijselijk achterwege liet. Wel langs kwam ‘John Condon’, de Ierse pubersoldaat die in 1914 14-jaar jong ‘for harp and crown’ bezweek in

een getroebleerde combi van onvoldoende ingesleten morsigheid en iets te braaf en schools ingetrainde leentjebuur combo-muzak. De potentie was hoorbaar, nu nog de lossere uitwerking, door meters te maken, liefst in klein gehouden minder is meer bezetting die durft weg te laten.

Nordic Fiddlers Bloc battle en ergens tussen Flanders Fields rond Ypres and Picardcy zijn Waterloo en dus ‘white cross row in row’ graf vond. Hij prijkt op de laatste cd, maar ‘live’ haalde hij het niet tegenover de doorvoelde versie van Niamh Parsons. Wat ik miste was mijn favoriet ‘Sloth’. Maar daarvoor is het wel zo safe om meester-gitarist Richard Thompson binnenboord te hebben, nog zo’n onvervangbare icoon. Bovendien hebben de heren te selecteren uit een oeuvre dat tientallen albums beslaat die ze in een uur en een kwartier moesten proppen. Verrassingsmenu Even leken we met beide Italiaans-Occitaanse broertjes Bottasso bij de opening ons verrassingsmenu al opgediend te krijgen. De helft van de broertjes bleek bij Codartz, letterlijk buren van De Doelen, vandaan geplukt waar hij zich educatief verfijnd had op trekzak. Maar ze achterhaalden hun als ‘Vrije Geluiden’ aangezette duels tussen trekzak en viool met weinig inventieve, geleende imitaties van zeewind - en anderszins gedruis. Toen een weinig urgent, studentikoos bataljon aan blazers, plukkers en slagers de troepen poogde te versterken, verzandde de vuurdoop jammerlijk in

Als ik één hoogtepunt mag noemen: de fijnbesnaarde vioolklanken van trio Nordic Fiddlers Bloc uit Noorwegen, Zweden en (Schotse) Shetland Eilanden. Hun meerstemmige spel richtte zich tot de fijnproever die er goed voor ging zitten. Dat bleek op zaterdag 20 februari in De Doelen te Rotterdam in alle opzichten de fijnste belevenis van de vierde editie van de jaarlijkse Celtic & Balfolk Night. Jos Creusen

Duo Bottasso

23

GUO-SEIZOENSOVERZICHT 2015/2016 blauw = balfolk (met dansinstructie vooraf) rood = zit-/luisterconcert groen = festival Paasfolk: grote meesters - kleine liekes - Lage Landen - zaachte G paars = festival Paasfolk: 24-uurs non stop balfolkmarathon bruin = festival Paasfolk: zit & luister, speel, zing & dans mee datum Za 12 mrt Zo 20 mrt Vr 25 mrt

aanvang

artiesten

19.30 15.00 20.00 21.30 doorlopend

La Jolie Folie (NL) Sarah McQuaid (UK/Eire) Gerard van Maasakkers & Harry Hendriks (Brabo's) Lieven Tavernier & begeleider (Vlaanderen) Brabo- en Vlaamse volksmuzieksessies aan stamtafel in grand café + Folkmarkt + Folkcafé met catering + Instrumentengarderobe + meer.....

Za 26/Zo 27 mrt

20.00 21.30 23.00 00.30 02.00 03.30 05.00 06.30 08.00 09.30 11.00 12.30 14.00 15.30 17.00 18.30 doorlopend

Ma 28 mrt

12.00 15.00 18.00 21.00 doorlopend

Za 9 apr Zo 24 apr Za 14 mei

19.30u 15.00u 19.30u

Kapriol'! (NL) - met dansinstructie! Klareon (NL) Folkzien (NL/Vlaanderen) Avendans (NL) Bos 'n' Bass (NL/Vlaanderen) Rémi Decker & Marc Malempré (Wallonië) Laguz (NL) QuiVive (NL/Vlaanderen) Tre Källorna (NL) Wouter Vandenabeele & Sara Salvérius (Vlaanderen) La Jolie Folie (NL/Vlaanderen) Wouter & De Draak (NL) Andoorn (NL) Wouter Vandenabeele & Jeroen Knapen (Vlaanderen) Avendans (NL) - met instructie Bretonse dansen door Leon Huisman! Hamon Martin Quintet (Bretagne/Breizh) - Fest Noz Folksessies aan stamtafel in grand café + Folkmarkt + Folkcafé met catering + Instrumentengarderobe + meer....... Wouter Vandenabeele carte blanche (Vlaanderen) Niamh Parsons & Graham Dunne (Ierland/Eire) Sedaa (Mongolië/Perzië) Hamon Martin Quintet (Bretagne/Breizh) - Fest Noz Masterclasses Bretonse dansen, onder- en boventonale keelzang, instrumentaal samenspel + Celtic/Irish sessions aan stamtafel in grand café + Brabo/Vlaamse volksmuzieksessies aan stamtafel in grand café + Folkmovies + Folkmarkt + Folkcafé met catering + instrumentengarderobe + Bretons slotbal (Fest Noz) + meer..... Laguz (NL) Surpluz (Vlaanderen) Wouter & De Draak (NL)

Zo 22 mei

15.00u

O'Hooley & Tidow (UK)

Za 4 jun

19.30u

Wouter Vandenabeele & Sara Salvérius (Vlaanderen)

Zo 5 jun

15.00u

Vandiekomsa (Brabo's)

Hartstikke bedankt..... GUO-Maten 2015/2016: => Digitaal Oisterwijk/In Oisterwijk => Gemeente Oisterwijk => Stichting De Schuur Oisterwijk => Stichting Jacques de Leeuw => Rabobank Hart van Brabant => Fletcher Hotel Boschoord Oisterwijk => Cultuurcentra Oisterwijk - Moergestel (COM); Tiliander Oisterwijk - Den Boogaard Moergestel => Ediat/Adrem Intermediagroep Eindhoven => Top Catering Tilburg

Groeten Uit Oisterwijk Is het maandelijks verschijnend digitaal muziekmagazine van Stichting Podiumkunsten Oisterwijk / concertorganisatie GUO. Eindredactie: Walter van Brakel Uw bijdrage is welkom. Voor een gratis abonnement op de digitale GUO-Nieuwsbrief . Mail naar [email protected] onder vermelding van naam en e-mailadres .

24