Ondertussen op de Maasoevers
Langs de rivier door Rotterdam (1) door Wim de Jong www.watertaxirotterdam.nl/onderstroom
Tussen de Van Brienenoordbrug en de Maastunnel is een onvervalst-Rotterdams wandelpad uitgestippeld: het Nieuwe Maasparcours. Het traject voert wandelaars, fietsers en skaters in een tot de verbeelding sprekend rondje langs de noord- en zuidoevers van de rivier. Een bijzondere manier om Rotterdam (nog beter) te leren kennen. Een wandelreportage in drie delen. Dit is het eerste. Die reportage begint voor ons loopteam (wandelvriendin Nola en ik) voor het gemak bij de Parkhaven. We hebben hier afgesproken om vervolgens te voet door de Maastunnel de oversteek naar het Charloisse Hoofd te maken en dan van daaruit aan het eerste gedeelte van onze tocht te beginnen: de trek over de zuidoever van de Nieuwe Maas richting de Van Brienenoordbrug. Maar ja, misverstandje dus. Wij mogen, samen en ieder voor zich, dan ondertussen best wat kilometers in de benen hebben, als kaartlezers blijken we nog altijd wel wat extra ervaring te kunnen gebruiken. De routebeschrijving op de kaart van het Nieuwe Maas Parcours (NMP) voert réchtsom, en als zelfbenoemd ‘chef wandelteam’ en ‘hoofd kaartlezer’ vertikt Nola het om ‘tegen de klok in te gaan lopen’.
Op het verkeerde been
We zetten onszelf, en wandelaars die eventueel aangemoedigd door deze repor-
tage ons spoor gaan volgen, dan in elk geval figuurlijk onmiddellijk op het verkeerde been, klinkt het vastberaden. En daar ze heeft ze natuurlijk wel een punt. Vanaf opstapplaats nummer 70 zetten we met de Watertaxi koers naar die bij oud-IJsselmonde. Eenmaal opnieuw aan wal kunnen we daar dan toch echt met het NMP starten. Waarbij we ervoor kiezen om maar meteen extra rondje Eiland van Brienenoord mee te pakken, een tourtje van 3 km over dit tamelijk onbekende paradijsje in de stad. Want, hoewel we er zelf al vaak genoeg over hebben gehoord, zijn we allebei nog nooit op het riviereilandje geweest. Alleen via de brug over het Zuiddiepje kom je erop. Die toegang is met de kaart in de hand niet heel lastig te vinden, maar weet dat je er even een stukje voor door ‘Klein België’ moet. Daarmee wordt het bedrijventerrein aan de Stadionweg bedoeld, dat deze bijnaam volgens de samenstellers van het NMP aan zijn ‘rommelige aanblik’ te danken heeft.
Drijvend villadorpje
Het is bepaald geen straf Klein België te moeten doorkruisen. De mensen die er in loodsen aan het werk zijn, groeten vriendelijk en je passeert ‘Belgische’ winkels (camping-superstore Vervat), restaurants (Eetcafé Summerstation) en bedrijven die we stuk voor stuk allemaal nog wel eens van binnen willen zien. En nu we toch in Klein België zijn: scheepsbouwer E.H. Eerland wilde daar eind jaren negentig vooral geen ‘Belgische toestanden’ toen hij in de Kreeksehaven een aantal immense woonschepen voor eigen gebruik en voor de verkoop liet bouwen. De drijvende villa’s zijn daarom allemaal witgeschilderd en gerealiseerd in een vrijwel uniforme architectuur. Ik vind Eerlands Amerikaans aandoende waterdorpje mooi, Nola op haar beurt heeft zo haar bedenkingen tegen wat ze in eerste instantie voor een gepimpt woonwagenkamp aanzag. Het Eiland van Brienenoord ontstond aan het begin van de negentiende eeuw en dankt zijn naam aan baron Van Brienen van de Groote Lindt, die er in 1845 een zalmvisserij vestigde. Daarvan is althans voor ons ter plekke niets meer terug te vinden, maar de aanwezigheid van een kudde loslopende oerrunderen hier vinden wij ook al exotisch genoeg. Het is aan te bevelen om het eiland niet alleen in de lengterichting te ronden, maar ook even dwars te doorkruisen vanwege de volkstuintjes die er liggen. Op sommige delen van dit tuinderscomplex waan je je in een ander land en in een andere tijd. Op de westelijke punt van het eiland houden we tot slot nog even halt voor een panoramafoto (nou ja, zes) van de Maas. We kenden al wat majesteitelijke poses van ‘r, maar deze aanblik op de rivier hadden we nog niet in onze verzameling.
Rug naar de rivier
Aan de andere zijde van het Zuiddiepje zetten we via het Boterdiep en de Piet Smitkade koers richting het westen. De bebouwing in deze bocht van de Nieuwe Maas wekt onze verwondering. Verder niets mis met de luxe flats die hier aan de oever zijn neergezet, maar waarom hebben de meeste geen balkon, of tenminste geen balkon dat op de rivier uitkijkt? Is het uitzicht op de naar binnen gekrulde wanden De Kuip, aan de andere kant van de woonblokken dan toch werkelijk mooier?
We verbazen ons nog een tikje meer over de Piet Smitkade zelf. In potentie zou het een heuse flaneerboulevard kunnen zijn. Het autovrije plaveisel langs de Maas is er breed genoeg voor, maar bij breed en kaal is het ook gebleven. De man of vrouw die voor deze wandelstrook het - uiterst karige - straatmeubilair bedacht, heeft het bovendien bestaan om stoelen in de grond te verankeren met hun rugleuning naar de Maas. Klaarblijkelijk vond de ontwerper het uitzicht vanaf deze plek op een parkeergarage aantrekkelijker. Net zo vreemd is het feit dat de fauteuils allemaal zo staan opgesteld dat je degene die in je directe nabijheid ook op zo’n ding heeft plaatsgenomen met geen mogelijkheid kunt aankijken. Soortgelijke design-gekkigheid zien we ook op de aanlegsteiger van partyschip de Grace Kelly die aan de Piet Smitkade ligt. Op dat ponton is een kolossale staande schemerlamp aangebracht. Een accessoire dat wat ons betreft, eh, niet helemaal aan het bed van een machtige rivier als ‘de onze’ hoort (of dan toch hooguit in nuffiger Maassteden als Maastricht).
Robey
Met een slingertje rond zorgcentrum De Steenplaat aan het Mallegat wandelen we langs de Persoonshaven de Piekstraat in. De rivier is hier nu even uit beeld doordat de negentiende-eeuwse bedrijfspanden van raambekleder Hunter Douglas het zicht erop belemmeren. Maar die Piekstraat maakt met al zijn industriële erfgoed veel goed. In een van de mooiste pakhuizen is het hoofdkantoor gevestigd van het Rotterdamse sportkledingmerk Robey, dat onder andere veel Eredivisie-elftallen kleedt. Het label werd in 1947 opgericht door de heer Bey; het ‘Ro’ in de naam
verwijst zowel naar zijn geliefde stad Rotterdam als naar zijn hondje Robby. Wanneer Nola en ik net iets te lang door de ramen van het hippe Robey headquarters naar binnen turen, worden we door het personeel heel gastvrij uitgenodigd om binnen een kijkje te komen nemen. Maar hoe tof ook, het is lunchtijd, we hebben dorst en ook wel wat trek, en dus lonkt Borgo d’Aneto aan de Nijverheidsstraat. Die bereiken we via de prachtige Feijenoordkade, een straat met historische portiekwoningen waarvan de gevels werden gerestaureerd en de woningen erachter helemaal nieuw zijn. Op mijn virtuele lijstje van plekken waar ik in Rotterdam nog wel eens wil wonen, zit ik de Feijenoordkade er graag bij.
Faouzi
Voor de deur van Borgo d’Aneto wreekt zich opnieuw mijn laconieke stijl van wandeltochtjes voorbereiden: het Italiaanse restaurant is op doordeweekse middagen helemaal niet open, en dat had ik uiteraard vantevoren kunnen checken. Het geluk is desondanks met me. Eigenaar Faouzi Chihabi is wel degelijk in de zaak aanwezig en is zo supersympathiek om speciaal voor ons alsnog even een bordje met Sicliaanse kazen en vleeswaren te bereiden. Hij is zelfs niet te beroerd om voor het loopteam ook nog even wat pasta te koken, maar zo veel menslievendheid verdienen wij (ik) niet. Met genoemde antipasti en een glaasje witte wijn kunnen we het Nieuwe Maas Parcours verder ook wel weer aan, maar dan niet dan nadat ik hier veel gemeende reclame heb gemaakt voor Borgo d’Aneto, zijn chef, zijn terras met panorama op de rivier, en zijn medewerkers. Vraag Faouzi wat er zo speciaal is aan dat personeel van ‘m en hij vertelt je uitgebreid en met veel vuur over het ideaal dat hij in zijn trattoria aan het verwezenlijken is: het opleiden van kansarme straatjongeren tot horecatoppers. Naast een staande schemerlamp en een verkeerd geplaatste betonnen stoel langs de Maas, is er volgens ons om deze reden ook nog wel ruimte voor een standbeeldje van Faouzi bij de rivier.
Rotterdamliefde
Borgo d’Aneto kijkt uit op twee metershoge potten Calvé-pindakaas. Ze staan op het terrein van de multinational die ze fabriceert: de firma Unilever. Spijtig genoeg moet je met een boogje om dat terrein heen op deze wandeltocht, maar het neemt niet weg dat je van een afstandje toch een aardige indruk krijgt van het monumentale Unilever-complex. Wandelaars (fietsers en skaters) die het eerder op het Nieuwe Maas Parcours nog niet ondervonden, zullen op deze locatie dan toch zeker wel worden aangestoken door een flinke dosis Rotterdamliefde. Links van ons rijzen De Hef en de Koninginnebrug op, een wolkje of wat verderop tekenen ook de hoogbouw op de Kop van Zuid en de luchtharp van de Erasmusbrug zich tegen de hemel af. Potverdorie, hoe vaak je er ook naar kijkt: wat blijft dat plaatje elke keer toch mooi. (wordt vervolgd)
Wim de Jong www.watertaxirotterdam.nl/onderstroom Zelf deze route wandelen? Kijk op nieuwemaasparcours.nl/route-en-kaart/ De wandelkaart van het traject is onder meer verkrijgbaar bij Rotterdam.Info aan de Coolsingel.
