reizen
IJsland onverhard
reizen I J s l a n d o n v e r h a r d
Land van H
en et is slechts een paar uur vliegen
van
Reykjavik,
valt wel mee.
Maar
Brussel
tot
die vlucht zelf het ontiegelijk
vroege vertrekuur valt ons toch een beetje zwaar deze keer.
Puddinggewijs
ploffen we neer in de aankomsthal van
Keflavik
voor wat een typisch
luchthavenontbijt zal worden: zakje
van
dit,
een
pakje
van
en alles doorspoelen met een light.
Bwof...,
typisch
Een dat
Cola
IJslands
is
hijsen we ons zo goed als kan in de airport
shuttle
richting
havende-
pot, zo’n uurtje verderop.
Die rit doet ons zowaar deugd, onderweg is het vooral met open mond staren naar de vele monstertruck-achtige 4x4’s die je overal op dit eiland tegenkomt. De havenadministratie blinkt uit in efficiëntie. Snel wat papierwerk afhandelen en in een mum van tijd staan we aan het depot. De twee KTM’s staan al netjes op ons te wachten. Alles loopt gesmeerd. Een Amerikaanse inwijkeling helpt ons direct verder en zijn levensverhaal is net lang genoeg om de motoren uit te pakken en rijklaar te maken, jumpstart inbegrepen. Eindelijk voelt onze kont weer vertrouwd terrein en vergeten we die verdomde vliegtuigzetels, eindelijk roffelen de uitlaten weer lekker, eindelijk de vrijheid waarvoor we gekomen zijn. Iceland... here we come!
50
maart
2 0 1 2 Motoren & Toerisme
Weg
brug
Reykjavik mag dan als stad best een bezoekje waard zijn, op dit ogenblik is onze honger naar afgelegen, ‘jaw dropping’landschappen niet te stillen. We trotseren de regen – niet voor de laatste keer, zo zal snel blijken –, stoppen even snel bij de plaatselijke KTM-dealer voor de laatste akkefietjes die ik niet geregeld had gekregen voor vertrek en dan rijden we de geasfalteerde ringweg op. Mmmh, ik ruik de pistes al... De funfactor gaat met de minuut de hoogte in en loopt recht evenredig met de weidsheid van het landschap. Rechts de open zee, links het vulkanische binnenland met gigantische gletsjers op de
achtergrond. Onze eerste twee stops zijn meteen raak. Een kleinere waterval kondigt de majestueuze Skogafoss aan. De kracht van de natuur is waarlijk indrukwekkend te noemen en het bovenaanzicht van de neerstortende watermassa is adembenemend. Maar we zijn hier duidelijk niet alleen. De bezienswaardigheden trekken ook andere toeristen aan. Auto’s en bussen rijden af en aan en eerlijk, ik ben er niet rouwig om dat de brug in Vik twee dagen geleden door een overstroming is weggespoeld zodat we wel het binnenland in móeten. Het zal slechts een paar uur later zijn dat we eindelijk het eerste magere stofwolkje achter ons zien als we het gravelpad richting Landmannalaugar oprijden. Motoren & Toerisme
maart
2012
51
Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
anders, maar een paar koffies verder
IJsland onverhard
reizen
reizen
IJsland onverhard
Het landschap doet me zowaar denken aan de woestijn op de Zuid-Amerikaanse altiplano.
Tom & Caro De Mits
Alleen de kleur is eerder aan de donkere kant en aan water is er geen gebrek.
52
maart
2 0 1 2 Motoren & Toerisme
Motoren & Toerisme
maart
2012
53
reizen
IJsland onverhard
Tom & Caro De Mits
reizen
Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
IJsland onverhard
Tom & Caro De Mits
Het gaat voorbij de Hekla vulkaan, die een paar maanden geleden nog lustig lava spuwde, verder het binnenland in.
Het begint nu behoorlijk hard te waaien en de piste die we aanvankelijk gekozen hadden blijkt even niet doenbaar omdat we zowat levend gezandstraald dreigen te worden. De tijd heeft ons een beetje van de kaart geveegd. Echt donker wordt het hier in deze tijd van het jaar immers nooit. Het is een lange en best vermoeiende dag geweest en de eerste de beste hut moet eraan geloven. Ongewassen vallen we als een blok in slaap...
Vaart
maken
Het is al laat in de voormiddag als we eindelijk klaar zijn om te vertrekken. Het zonnetje piept door het raam, een stevig windje zet onze zintuigen op scherp en we kijken uit over een landschap om u tegen te zeggen. Wat moet een mens meer? Het gaat
54
maart
2 0 1 2 Motoren & Toerisme
voorbij de Hekla vulkaan, die een paar maanden geleden nog lustig lava spuwde, verder het binnenland in. Het begint nu behoorlijk hard te waaien en de piste die we aanvankelijk gekozen hadden blijkt even niet doenbaar omdat we zowat levend gezandstraald dreigen te worden. Het scherpe vulkaanzand krast onze crossbril, vertroebelt het zicht en waait de helmen in. Wat aanvankelijk een beetje hinderlijk leek, zal al gauw absoluut ondraaglijk blijken en ons noodgedwongen rechtsomkeer doen maken. Ook voor de motoren kan dit niet echt ideaal zijn, die moeten toch minstens nog een week of drie
mee. Maar op IJsland duurt de zoektocht naar een leuke piste gelukkig nooit echt lang: een uurtje of wat later zitten we te genieten van het zicht op de Dynkur waterval, ver van alle drukte en met een leuk stukje stenenpiste achter de kiezen. Genieten! Onze eerste – en alweer zeker niet onze laatste – rivierdoorwading is een feit. Nu ja, in Caro haar geval was van doorwading niet echt veel sprake. Niet dat ze gevallen is, maar haar snelheid was euh... niet echt aangepast. We kunnen gerust stellen dat de grens met aquaplaning ongewild werd verkend en dat ze er een behoorlijk nat pak
heeft aan overgehouden. Mijn advies “zorg dat je genoeg snelheid maakt” werd nogal letterlijk genomen… We kunnen wel meteen op het respect rekenen van twee Duitsers die elke rivierdoorwading al duwend uitvoeren met visserslaarzen tot onder de oksels… Tsss, rare jongens die Duisters. Hun motoren hadden nochtans de juiste oranje kleur. Sicherheit über alles! De ene rivierdoorwading volgt de andere op en ze worden steeds dieper. Tsja, daar gaat mijn belofte aan Caro om het de eerste dagen droog te houden. Het behoeft enige overtuigingskracht, maar mijn motarda is nog fris, ook mentaal. Ze neemt elke hindernis alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. En dan... Tsja, dan lonkt weer dat verleidelijke hele fijne streepje op de kaart. Gaan we nu echt rechtdoor richting dat toeristische trekpleister, of gaan we hier linksaf mijn allerliefste, op weg naar... ‘het onbekende’?
Kijk, kijk, hier op het eind staat nog een hutje op de kaart! Nog voor Caro ja of nee heeft kunnen zeggen, zit ik al op mijn 990 met mijn neus richting dat lijntje. Hahaaa... Yes! Als een raket gaat het over de piste. Mijn pols is gulzig en ik laat het kontje van de motor lekker door de bochten driften. Adrenaline-time again. Ik leef! En Caro ook, al is het ietsje minder heftig. Het paar natte laarzen even niet meegerekend gaat het uitstekend!
Vikings
op bezoek
Het landschap doet me zowaar denken aan de woestijn op de Zuid-Amerikaanse altiplano. Alleen de kleur is eerder aan de donkere kant en aan water is er geen gebrek. Maar wie woestijn zegt, zegt ook zand... Veel zand, en diep zand. Met het water is één van Caro’s hindernissen reeds genomen. Met het zand vergaat het haar anders. Ons
bijna nefaste Namibië-avontuur in gedachten, bijt ze zich opnieuw vast in het stof. Onnoemelijk veel keren gaat ze tegen de vlakte en alsof de duivel ermee speelt, hebben we ook nog alle moeite om die verdomde hut te vinden. Opnieuw help ik haar een aantal van de meest zanderige stukken te overbruggen en ook ik leg mijn motor al eens op zijn zij. Uiteindelijk bereiken we de bewuste hut die compleet verlaten blijkt... Althans, voorlopig. Een goed uurtje lijken we ver weg van de bewoonde wereld in ons hutje aan dat afgelegen meer, met niks dan de stilte van de natuur. Maar dan krijgen we in één klap een gezelschap van een twintigtal duikers. Geen toeristen hier, geen ‘va-et-vient’ van kijklustigen, maar een avond luidruchtig en beneveld socializen met een zootje IJslands ongeregeld om daarna als kippen in een legbatterij, veel te dicht bij elkaar, onder luid Viking-gesnurk een poging Motoren & Toerisme
maart
2012
55
reizen
IJsland onverhard
Temperaturen nabij het vriespunt,
Tom & Caro De Mits
een achtergrond van gigantische afbrokkelende ijsblokken die zo nu en dan de absolute stilte doorbreken, sterren tellen aan een glasheldere hemel tot één uur ’s nachts. Een mens wordt er klein van...
te doen om in te dommelen. Die IJslanders hebben zo hun charmes.
Waden
door water
De dag nadien gaat het behoorlijk gezwind richting Landmannalaugar. Lekker weertje, mooie pistes door een overweldigend vulkanisch landschap. Hoe dichter we Landmannalaugar naderen, hoe meer volk ons pad kruist. Bij de laatste river-crossing worden we door menig toerist met camera aangemoedigd en het wordt al snel duidelijk dat Landmannalaugar, mede door de onder-
56
maart
2 0 1 2 Motoren & Toerisme
breking van de ringweg in Vik, tot een megatoeristisch circus is omgetoverd. Hordes 4x4’s afgewisseld met de obligate bussen van het IJslandse equivalent van Begonia Reizen en meer tenten dan mijn kortetermijn-telvermogen aankan. We blijken de enige motards hier en ietwat teleurgesteld bestellen we een warme choco om meteen daarna weer de open vlakte op te zoeken. Not our cup of tea... De route die we kiezen richting ringweg brengt ons langs kilometerslange lavavelden en na een exquise ‘roadside fish dish’ en de hoognodige tankstop kiezen we vol-
daan opnieuw de pistes richting binnenland. Tussen Mount Laki en de impressionante vulkanenrij van Lakagigar moeten we herhaaldelijk een rivier(tje) doorwaden. Ik slaag er telkens in rechtopstaand de rivieren door te komen, maar Caro heeft af en toe een beetje gezonde aanmoediging nodig, wat gepaard gaat met de onvermijdelijke natte voeten. Het loopt al tegen 22 uur aan en we zijn allebei behoorlijk moe als we een gezellige hut tegenkomen. Een douche hebben we in geen dagen meer gezien en ik houd het echt niet langer. Gesukkel aan het kraantje
Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
reizen
Tom & Caro De Mits
IJsland onverhard
in de hut zie ik niet echt zitten en een koud bergriviertje is het enige alternatief. Ik kan je verzekeren: het ijskoude water doet je mannelijk imago heus geen goed, al hebben de Duitse 4x4-toeristen aan de overkant beslist het spektakel van de dag gehad! Lakagigar is impressionant en de klim naar de top van Mount Laki geeft een fantastisch zicht op de vulkanenrij. Echt de moeite waard, temeer omdat het hier niet stikt van de toeristen. De vele river-crossings en de bochtige pistes schrikken de 4x4 huurwagens blijkbaar af. Wij van onze kant voelen ons meer en meer in ons element, de immer natte voeten ten spijt.
Goedgemutst
kopje onder
Caro heeft nood aan wat extra rust en ik besluit de volgende dag vroeg te vertrekken
voor een extra rondje door de lavavelden, ondanks de waarschuwing van de Rangers dat de oversteek van de brede rivier niet mogelijk zou zijn met de motor. Och, het enige wat me kan overkomen is dat ik halfweg terug moet keren, zo denk ik maar... Eens ik er voor sta ziet de rivier in kwestie er niet eens zo wild uit. Zo’n 75 meter breed, dat wel, maar zo op het eerste gevoel lijkt het allemaal wel goed doenbaar. Ik besluit het er op te wagen, maar al na een tiental meter moet ik alles uit de kast halen om de grote rotsen die her en der in het water liggen te ontwijken. Alles gaat goed tot ik halfweg de rivier plots merk dat ik volledig van mijn koers ben afgeweken. Die korte afleiding, die ene blik weg van de obstakels, is genoeg om een kanjer van een steen te raken. Luttele ogenblikken later duik ik in vol ornaat het
water in, ga ik compleet kopje onder en krijg ik een behoorlijke borrel ‘Iceland Finest’ binnen. Even snel ben ik terug recht en hijs ik als de bliksem de KTM uit het water. Mijn koffers hebben gelukkig mijn motor nipt van de verdrinking gered en het natte pak neem ik er met alle plezier bij. Zwaar gevloek was wat ik van mezelf verwachtte, maar tot mijn eigen verbazing stel ik vast dat ik gewoon met mijn eigen stomme ik sta te lachen. Zie mij hier nu staan... Nu ja, het zal niet mijn laatste stoot zijn van deze trip. Met de zon in de ogen geef ik mijn stalen ros de sporen en gaat het high speed verder richting Caro. Alive and kicking!
Zot
plezier
De volgende dagen hebben we besloten het iets rustiger aan te doen en de ringweg Motoren & Toerisme
maart
2012
57
Tom & Caro De Mits Tom & Caro De Mits
reizen
Tom & Caro De Mits
reizen
Tom & Caro De Mits
IJsland onverhard
Een stevige klim brengt ons tot aan de rand van de majestueuze Hengifoss waterval.
Motorlaarzen zijn op de moddergladde paadjes nabij de afgrond niet het ideale schoeisel, maar onze moeite wordt dubbel en dik beloond. oostwaarts te volgen. Het is rustig bollen zo en we hoeven ons niet al te veel zorgen te maken over navigatie. Ter hoogte van Jökulsarlon, het befaamde meer aan de voet van de Vatnajökull gletsjer, gaat het heel even weer onverhard als we een afslag te vroeg nemen. Het panorama van een stenenvlakte op de bodem van een droog meer vormt een onweerstaanbare verleiding om de mogelijkheden van mezelf en de 990 nog even te verkennen. Caro besluit wijselijk haar motor achter te laten en gunt me mijn zot pleziertje alvorens we onze tent opslaan aan de oevers van het gletsjermeer. Temperaturen nabij het vriespunt, een achtergrond van gigantische afbrokkelende ijsblokken die zo nu en dan de absolute stilte
58
maart
2 0 1 2 Motoren & Toerisme
doorbreken, sterren tellen aan een glasheldere hemel tot één uur ’s nachts. Een mens wordt er klein van... Tegen de middag gaat het na een kop koffie, een kommetje ontbijtgranen en nog wat off-road zotternij op het gemak verder oostwaarts over het asfalt. De prachtige vallei van de rivier Oxi brengt ons opnieuw het binnenland in. We genieten in een dikke fleece van een potje outdoor-cooking op de camping, met sneeuw op de achtergrond. De volgende dag rijden we verder tot de Hengifoss waterval, waar we de motoren beneden achterlaten. Een stevige klim brengt ons tot aan de rand van de majestueuze waterval. Motorlaarzen zijn op de moddergladde paadjes nabij de afgrond niet het
ideale schoeisel, maar onze moeite wordt dubbel en dik beloond.
Geen
pottenkijkers
Door een dikke erwtensoep en met een behoorlijk gure wind op kop banen we ons een weg tot Snaefell, de hoogste berg van IJsland. Het optrekken van de mist nodigt uit tot snelheid, maar de piste is behoorlijk verraderlijk. Ik ben er van overtuigd dat het pad netjes rechtdoor gaat en geef nog een stevige dot gas bij. Schijn bedriegt evenwel: ik zie pas op het nippertje dat de piste een bocht van negentig graden maakt. Het is te laat om te corrigeren of een noodstop uit te voeren en ik moet de motor laten gaan. Zelf ga ik over de kop, maar de bescherming
IJsland onverhard
Tom & Caro De Mits
doet zijn werk. Enkel de tupperware van de motor en de alukoffers lopen wat averij op en amper een knipperlicht armer kan ik probleemloos verder. Dit had erger kunnen aflopen. En vooral, het was mijn eigen domme schuld geweest. Al dagen sta ik op scherp en de adrenaline is als het ware mijn drijfveer geworden. Het is ook zo verdomd verleidelijk, die off-road speeltuin... Caro vergaat het beter. Ze rijdt rustig en gecontroleerd en doet het meer dan behoorlijk. Toch eentje die het goede voorbeeld geeft... Van op de Snaefell hebben we wegens de beperkte zichtbaarheid helaas niet veel gezien, maar het landschap eromheen is desolaat en puur. Geen toeristen hier. We rijden over de Karahnjukar Dam met zicht op de gigantische kloof van de Jökulsà en gaan onverhard richting de warmwaterfontein van Laugarvellir. Geen pottenkijkers hier en ‘puur natuur’ genieten we van het weldadige water met twee ijsgekoelde Carlsberg pintjes. Wat kan het leven toch mooi zijn...
Muggen
en dolfijnen
’s Morgens worden we wakker door de warmte van de zon op onze tent. Ietwat klef van het zweet komen we ons tentje uitgekropen om te genieten van de eerste stralen... of toch maar niet. Miljoenen agressieve muggen zijn net als wij door het zonnetje gewekt en blijken allerminst op onze aanwezigheid gesteld. Volledig aangekleed, trui en muts over ons hoofd met enkel een spleetje voor de ogen vrij, dat is de enige manier waarop we onze motoren zo snel mogelijk kunnen pakken zodat we deze hel kunnen ontvluchten. Jeuk zal de komende twee weken ons deel zijn. We gaan nog even naar de steile kloof een paar kilometer verderop kijken en nog steeds vergezeld van een hoop steekgrage muggen gaat de IJslandse boterham met kaas noodgedwongen snel naar binnen. Een beetje snelheid houdt de insecten op afstand en dat neveneffect, die kick, stemt me uiteraard ook niet minder vrolijk. Even verder gaat het terug over het asfalt richting noord en beslui-
ten we in Husavik een eerste echte rustdag in te lassen. Een perfecte vismaaltijd doet ons beiden ‘bien arrosé’ de dag afsluiten. Husavik staat in het teken van het spotten van ’s werelds grootste zeezoogdieren. Een tocht van een tweetal uur door de baai levert ons een glimp van een dwergvinvis en een paar scholen dolfijnen op. Maar meer nog genieten we van de frisse zeelucht om onze hersenen te helpen terug op hun plooi te komen. Die tocht naar Askja? Daar laten we nog maar een nachtje overgaan. En gelukkig maar, het regent de hele dag pijpenstelen.
Niet
gewassen, niet geslapen
Askja biedt een geweldig vulkaanlandschap met een indrukwekkend zicht op een ondergelopen krater. De lange, nog steeds natte tocht hierheen loonde beslist de moeite, maar bij de enige hut in de buurt is het een drukte van jewelste. Ettelijke 4x4’s, Unimogachtige voertuigen, allen om ter grootst met gigantische wielen, en een paar motoren Motoren & Toerisme
maart
2012
59
reizen
IJsland onverhard
Tom & Caro De Mits
reizen
Tom & Caro De Mits Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
Tom & Caro De Mits
IJsland onverhard
Tom & Caro De Mits
staan rond het bouwsel dat wel vijftig man sardiengewijs kan herbergen. Ondanks de aanwezigheid van douches hebben we die deze keer maar weer overgeslagen. Thuis mis ik mijn dagelijkse wasbeurt nooit, hier staat ons brein in ‘travel mode’ en dan veranderen de behoeftes. Veel slaap biedt de nacht niet. De combinatie van constant gewriemel naast je en een lustige snurker op de achtergrond in een propvolle slaapzaal vormt niet meteen de ideale omgeving voor een goede nachtrust. Ietwat versuft vertrekken we de volgende dag met onze koude, natte motorkledij opnieuw oostwaarts, waar de vooruitzichten beter zouden zijn. Niet dat het veel verschil maakt, want binnen de kortste keren zorgt een zoveelste zware regenbui voor een doorweekte broek en volgelopen laarzen. Was de honger naar rijden niet zo groot geweest, dan waren we beslist nog wat in Askja gebleven. We haspelen de piste af en de zanderige
60
maart
2 0 1 2 Motoren & Toerisme
ondergrond doet Caro bij momenten afzien. Sta je in de gietende regen voor de zoveelste keer je motor recht te hijsen, dan is het vakantiegevoel echt wel even zoek…
Een
beetje platter
Het duurt tot na de middag voor we de zon eindelijk door de wolken zien piepen. De warmte in ons gezicht, de wind die onze kleren droog blaast. Heerlijk! Het doet ons alle ellende van de afgelopen dag vergeten en laat ons opnieuw genieten van de rit. De gravelpiste is overzichtelijk en vlak en de bochtjes zorgen voor de nodige fun. De frisse wind in de neus, een staalblauwe hemel en geen levende ziel in de wijde omtrek. The scenery is all ours. Ideaal voor dat uitzonderlijke snapshot, dat filmpje met net dat ietsje meer. De afgelopen dagen is er van fotostops niet echt veel sprake geweest en het duurt dan ook niet lang voor ‘het ideaal driftbocht-
je’ wordt uitgekozen. Caro neemt plaats op het einde van de bocht, foto- en filmcamera in de aanslag. Deze held komt mooi aangereden en voert een feilloos driftmanoeuvre uit dat bovendien nog netjes op de foto staat. Maar euh... kon dat niet nog een beetje platter? Ondanks Caro’s betoog over de kwaliteit van de foto, besluit ik toch maar een tweede poging te wagen. Het gas gaat er nog wat heviger op deze keer, voor die perfecte drift. Hoewel... dat beetje extra gas was misschien net iets van het goede teveel. De grip van de 50-50 banden is niet vergelijkbaar met echte rallybanden en dat had ik moeten weten. De achterkant breekt veel te fel uit en in mijn verrassing heb ik de foute reflex om het gas abrupt dicht te draaien. De motor krijgt terug grip en katapulteert mij furieus richting clear blue sky. Ik zie het gravel op me afkomen en mijn helm smakt hard tegen de piste. Ik land behoorlijk hard op mijn buik en
Alles gaat in een flits. Ik schuif verder en kom uiteindelijk tot stilstand, op korte afstand gevolgd door de KTM. Verdwaasd krabbel ik recht en snak naar adem. Fuck! Hopelijk is de motor oké. Dan pas voel ik dat er iets niet juist zit.
Ik zie mijn linkerhand aan mijn onderarm bengelen en ga terug door de knieën. This is no good...
de motor tolt een keer of drie overkop. Alles gaat in een flits. Ik schuif verder en kom uiteindelijk tot stilstand, op korte afstand gevolgd door de KTM. Verdwaasd krabbel ik recht en snak naar adem. Fuck! Hopelijk is de motor oké. Dan pas voel ik dat er iets niet juist zit. Ik zie mijn linkerhand aan mijn onderarm bengelen en ga terug door de knieën. This is no good... Caro snelt me te hulp en nog voor alles pijn kan beginnen doen heb ik mijn helm en harnas af en lig ik op de grond, lijkbleek maar helder van geest. Hier stopt het, zo realiseer
ik me. Dit was het dan, IJsland per motor... Eigen schuld, zoveel is zeker! Duizend keer verwens ik mezelf en mijn drang om telkens weer grenzen af te speuren. Misselijk van de pijn neem ik de ene pijnstiller na de andere, maar we kunnen die verdomde codeïne maar niet vinden. De muggen doen me even niks meer. Bijt er maar op los, vervelende monsters! Caro slaagt er pas na veel proberen en bereik zoeken in de hulpdiensten te verwittigen en een goeie twee uur later brengen twee 4x4’s met gigantische wielen de Rescue Rangers tot bij ons. Ze stallen de motoren op
een boerderij verderop en brengen ons naar de dichtstbijzijnde hulppost. Een goeie tien uur na mijn tuimelperte lig ik op de spoedafdeling van het Akureyri ziekenhuis en een rusteloze nacht later word ik geopereerd. Een gips en wat metaal rijker worden de motoren, of wat er nog van rest, vier dagen later terug huiswaarts gestuurd. De laatste dagen van onze trip werken we af per ‘rental 4x4’. Al moest het met Begonia Reizen, we plooien niet. Daarvoor is IJsland beslist té mooi! Tekst &
foto’s:
Tom & Caro De Mits
Motoren & Toerisme
maart
2012
61
