krant
n e E
S I HU
Krant X • Jaargang 8 • Nummer 2 • December 2009
? S I HU
T n ee
Is de gevangenis mijn thuis? Reacties op de stelling p. 3 Interview met de begeleiders en deelnemers van Homeless World Cup p. 4 Een gezin aan het woord p. 5-6 Huis te huur? Praktische tips op p. 7
Edito
Tony Jow allemaal. Ik krijg hier de vraag om te schrijven over thuis. Vroeger keek ik alle dagen naar ‘Thuis’, maar tegenwoordig ben ik geen fan meer. Sinds dat de Frank Bomans ne sloef geworden is, vind ik er niets meer aan. De gevangenis is geen thuis voor mij. Het eten is hier niet zo goed. We krijgen te veel patatten. Een thuis hebben, is wel belangrijk, vroeger was dit bij ons moeder. Nu nog eigenlijk, want ik kan altijd bij haar terecht. Ons moeder is een goed mens, ze zou alles laten vallen voor mij, hoewel ik toch geen klein kind meer ben. Mijn lief heeft een nieuw appartement gevonden. Ik heb het nog maar ene keer gezien, toen ik op verlof ging. We hebben twee slaapkamers en een grote living. Wat moet ne mens nog meer hebben? Jaja, we hebben ook een grote Amerikaanse ijskast. Want je kan het al raden hé, mijn thuis is waar mijn Stella staat.
Een filosofische reactie van Peter op onze stelling! De vraag alleen al, doet me in feite huiveren. De gedachte dat een plaats waar mensen voor onbepaalde tijd worden weggestoken, kan niet een thuis zijn in de psychologische betekenis van het woord ‘thuis’. Wanneer je de eerste keer in een gevangenis binnenkomt, is de ontreddering compleet en overweldigend. Je ziet alles negatief. Het ondenkbare gebeurt gewoon! Dag na dag begin je de gewoontes en regeltjes van je verblijfplaats te kennen. De druk van een totalitair regime werkt in het begin verstikkend maar opnieuw moeten we vaststellen dat er ademruimte komt. Je kunt je bewegen binnen de kleine ruimte die je krijgt. De eerste foto’s komen op cel, een kalender, kleine dingen, … jouw leefruimte krijgt vorm. Als je een langere tijd verblijft binnen éénzelfde gevangenis word je zelfs een deel van de regeltjes. Je vergeet
2
de gedragingen van buiten en beetje bij beetje wordt abnormaal normaal. Op een dag sta je op en moet je vaststellen dat heel je beleving compleet staat afgesteld op het regime. Een cel is op dat moment echt ‘een tweede thuis’. Langgestraften gaan meestal naar een solocel welke dan echt een huislijk tintje krijgt met planten, muziek, matten en foto’s. Elke verandering in de dagelijkse sleur, zoals een grondslaper, wordt echt beschouwd als een mentale verkrachting. Die man kan er dan niets aan doen, maar hij wordt opgedrongen om in jouw eigen verblijfplaats een plaats in te nemen. Alles raakt uit balans, zelf ga je je negatief beginnen gedragen naar iedere persoon die je tegenkomt. De zekerheid van een avond voor jezelf heb je niet meer. Dus in die zin kan een ge-
Krant X • Jaargang 8 • Nummer 2 • December 2009
De nieuwe Krant X bracht heel wat teweeg. Naast complimenten kregen we ook kritische reacties. Alvast bedankt. We proberen rekening te houden met jullie suggesties. Het thema van deze editie is ‘thuis’. Er zijn verschillende spreekwoorden die ons doen geloven dat thuis de beste plaats op de wereld moet zijn: ‘Oost West Thuis Best’, ‘Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens’… . Maar wat is eigenlijk een thuis? Een plaats waar je bij je familie kunt zijn? Of daar waar je gewoon jezelf kunt zijn? Een thuis is een plaats die voor iedereen verschillend is en een centrale plaats inneemt in ieders leven. Achter de muren zijn de gedachten vaak maar bij één ding: thuis. Het onderhouden van de band met thuis is niet altijd vanzelfsprekend, bezoek is niet alle dagen mogelijk en je kunt maar beperkt telefoneren. Je kunt geen handje helpen als je familie en vrienden het moeilijk hebben. In deze Krant X gaan we dieper in op wat thuis betekent als je in de gevangenis zit. Als redactieraad willen we jullie laten weten dat Ismaïl Abdoul – de bokser die we in de vorige editie interviewden – ondertussen terug vrijgelaten is.
vangenis wel een vertrouwde omgeving zijn, mede door de strak afgelijnde structuur en regeltjes. Een cel kan daarin echt wel als een ‘tweede thuis’ aanvoelen, hoe raar het ook moge klinken. Het zit in de natuur van de mens om steeds meer te willen en in die context kan iedereen altijd klagen. Het hangt gewoon van ieders relativeringsvermogen af. Niks kan natuurlijk een vrije omgeving vervangen, die deurknop aan de binnenkant, de multi-media,… . Peter gevangenis Gent
Is de gevangenis mijn thuis? Krant X legde deze stelling voor aan gedetineerden in de gevangenissen in Vlaanderen en Brussel.
Blijkbaar wel. Toen ik op transfer moest, werd mijn cel hier voorbehouden. Toen ik terug in mijn cel kwam, was het toch echt wel thuiskomen. Mijn eigen plek. Mijn motto voor de komende jaren: ‘Mijn thuis is waar mijn celdeur staat’.
Aan die prijs kun je niet klagen dat je huisbaas zich niet aan de huurwet houdt.
gedetineerde Oudenaarde
gedetineerde Oudenaarde
De gevangenis beschouw ik als een voorlopige verblijfplaats. Aangezien je lichamelijk verbonden bent, kun je toch proberen om de tijd nuttig door te brengen. Er zijn hier voldoende mogelijkheden om daar aan tegemoet te komen. Ik denk bijvoorbeeld aan studie, ontspanning en sport. Ook is er hier een bibliotheek waar je talloze boeken kunt verkrijgen om je geest te verruimen … Zo zal de tijd die je doorbrengt in de gevangenis heel wat minder zwaar zijn. Tracht ook de contacten met familie en vrienden te onderhouden en te herstellen. Ik ben lichamelijk gebonden, doch geestelijk vrij! gedetineerde Merksplas
Het woord ‘thuis’ zal je in de gevangenis de kans geven om dit in al zijn facetten in waarde te ervaren. Het zal je doen inzien dat de gevangenis niet onze juiste ‘thuis’ is. Het zou ons er toe moeten bewegen, snel iets aan te doen in de positieve zin van het woord. Onze echte thuis ligt elders.
Ik voel mij hier thuis. Mensen rondom mij worden vrienden, je leert ze goed kennen. Het is precies zoals je op café zit, gezellig! Je begint je hier ook thuis te voelen omdat je weinig contact hebt met de buitenwereld, de gevangenis vervangt dit. Elke dag met andere gedetineerden samen zitten, zorgt voor gezelligheid in de gevangenis, het creëert een thuisgevoel.
gedetineerde Turnhout
gedetineerde Wortel
Hotel – 3 sterren. Alleen spijtig dat je geen sleutel hebt om zelf de deur te openen. gedetineerde Turnhout
Feitelijk gezien is de penitentiaire inrichting Sint-Gillis inderdaad mijn thuis. Ik overnacht hier, ik eet hier en binnenkort ga ik hier daadwerkelijk ook werken. Maar de vraag is: “voel ik me hier thuis?”. Het antwoord luidt: “neen, ik voel me hier absoluut niet thuis”. Ik kan zelfs op dit moment honderden andere locaties opnoemen waar ik liever wil zijn. Op dit moment zit ik gevangen in mijn tijdelijk huis. Een thuis is een plaats waar je je daadwerkelijk ook echt thuis voelt, waar je je op je gemak voelt en waar je elke dag wilt komen. Dat is deze gevangenis dus absoluut niet. Het is daarom ook niet mijn thuis. gedetineerde Sint-Gillis
Krant X • Jaargang 8 • Nummer 2 • December 2009
3
Homeless World Cup Jullie kennen Homeless World Cup ongetwijfeld van het programma dat dit voorjaar werd uitgezonden op Éen. Ex-voetballer Gilles De Bilde trainde gedurende enkele weken een aantal dak- en thuislozen in Antwerpen. Het uiteindelijke doel was een tornooi in Melbourne - Australië. Het project loopt nog steeds, in diverse steden. Homeless World Cup kadert binnen een ruimer aanbod van activiteiten, die de re-integratie van daklozen wil bevorderen. De organisatoren zijn ervan overtuigd dat men door activering mensen kansen kan geven. Krant X had een gesprek met Marc - één van de deelnemers. Krant X: Hoe was het in Australië? Marc: Ik ben met 6 medespelers naar Melbourne in Australië geweest. Het was een zwaar tornooi omdat er te weinig spelers mee konden. We hebben vooral ervaring opgedaan. Je kunt als speler slechts eenmaal deelnemen aan de Homeless World Cup. Ik vind dit spijtig, maar iedereen moet de kans krijgen om deel te nemen. Krant X: Hoe ben je bij het team geraakt? Marc: In het inloopcentrum ‘De Vaart’ in Antwerpen had ik gezien dat er activiteiten georganiseerd werden. Ik nam al een tijdje deel. Toen ik de affiches van Homeless World Cup zag, heb ik me meteen kandidaat gesteld. Krant X: Wat wil je bereiken door deel te nemen aan de activiteiten? Marc: Voor mezelf is dat duidelijk. Ik heb mijn drankprobleem voorlopig onder controle. Tijdens de trainingen gaat dat goed. Ik heb voor mezelf beslist om te stoppen met drinken. Ik heb veel te danken aan het project. Ik heb er geen probleem mee om altijd aanwezig te zijn. Het
4
Fotograaf: François Snijders
is voor mij niet moeilijk om vol te houden. Er bij mogen zijn, is een stimulans, ook al kan ik niet meespelen op het volgende tornooi. Ik wil er bij zijn, dan ben ik al content. Krant X: Wat heeft dit voor jou betekend? Marc: Het heeft mijn leven voor een groot stuk veranderd. Vroeger kwam ik niet gemakkelijk buiten. Nu kom ik meer in contact met mensen, heb ik meer vrienden. Ik ben uit m’n schelp gekropen.
“Ik wil er bij zijn, dan ben ik al content.” Krant X luisterde bij twee begeleiders van het project die momenteel de preselecties voor het tornooi van 2009 in Italië voorbereiden: Luc en Luc. Krant X: Hoe belangrijk is het om aan dit tornooi mee te mogen deelnemen? Luc en Luc: Melbourne is een ervaring die je elk jaar wilt meemaken. Het is zoals een Olympisch dorp, je kunt dat niet vertellen je moet dat beleven. Je moet je eens voorstellen: een Belgische deelnemer die 4 woorden Engels spreekt, legt contact met een meisje uit Finland die ook 4 (andere) woorden Engels spreekt en na een paar dagen kunnen die perfect met elkaar communiceren. Die kunnen door naar elkaar te kijken, door handen en voeten te gebrui-
Krant X • Jaargang 8 • Nummer 2 • December 2009
ken, door omhelzingen zo’n band creëren dat het afscheid heel emotioneel is. Het respect voor elkaar is enorm. Ze werden daar als sportatleet behandeld. Er waren er die zeiden: ‘knijp nog eens in m’n arm’ dan weet ik dat ik er echt bij ben. Krant X: Wat is het resultaat van Homeless World Cup? Luc en Luc: De deelnemers genieten nog steeds na. Het belangrijkste is niet dat ze nu bekend zijn, maar ze zeggen: ‘Wij hebben nog nooit zoveel mensen gezien die vriendelijk zijn tegen ons’. Sommige deelnemers voelen voor het eerst in hun leven warmte. De belevenis van het tornooi is voor hen ongelooflijk. Het was hard werken en we zitten zelf nog in de euforie. Het was ook belangrijk om in de pers te komen, maar we hebben hier lang over nagedacht. Voor ons was het belangrijk hoe men met de gasten zou omgaan. Het productiehuis heeft echt met veel respect voor de gasten de reportages gemaakt. Ook Gilles De Bilde heeft dit op een voortreffelijke manier gedaan. De gasten werden op een positieve en realistische manier in beeld gebracht. Er moest vooral uitkomen dat het over mensen gaat met respect voor de levensverhalen. Het probleem van de daklozen is hierdoor meer bespreekbaar geworden. Jan Vanherp Lotte Schelles
Elke minuut samen telt Krant X interviewde Christiana, moeder van, en Kelly, vriendin van, Henry die al zeven jaar in de gevangenis zit. Krant X: Christiana en Kelly, jullie hebben juist een bezoek gebracht aan Henry. Hoe vaak kom je hier? Christiana: Mijn twee zonen zaten samen in de gevangenis. Één zoon is nu thuis op elektronisch toezicht en Henry, de partner van Kelly zit nog hier. Hier kunnen we elke dag, behalve vrijdag, op dubbel bezoek d.w.z. van 10u tot kwart voor 12u. Kelly: Je kunt hier ook vier maal per maand ongestoord bezoek aanvragen. We regelen dit op vrijdag zodat we 7 op 7 bezoek hebben. Het dagelijks bezoek is een hele opgave en dit doe ik al zeven jaar. Krant X: Hoe gaat het met de kindjes? Christiana: Tijdens Henry zijn verblijf in de gevangenis zijn er twee kindjes bijgekomen. Drie keer per week kunnen we bezoek hebben in de roefelzaal, een zaal waar veel speelgoed aanwezig is, waar vooral de band met de kinderen sterk kan worden en blijven. Kelly: Er wordt ook gezorgd voor activiteiten die vader en kind samen kunnen doen. Vooral met speciale dagen zoals verjaardagen en feestdagen. Ook kan er, als er een kindje geboren wordt, een doopfeest gegeven worden en als kinderen jarig zijn, kun je een verjaardagsfeest geven waar cadeautjes worden gegeven. Wij helpen elkaar zo veel mogelijk. Wij wonen allemaal samen: schoondochters en kinderen. Wij kunnen het zo makkelijker regelen om bv. de kindjes naar school te brengen.
Krant X: Is het voor jullie belangrijk dat je samen met je partner, zoon en dochter kunt spelen? Kelly: Ik neem iedere kans om samen te zijn. Onze jongste dochter is nog zo klein en wil steeds naar de roefelzaal. Dankzij het vele bezoek is de band met papa heel sterk. Elk moment dat de kinderen erbij kunnen zijn, breng ik ze mee. Samen zijn is voor ons aangenaam, het geeft een thuisgevoel. Elke minuut samen telt.
“Wij staan er mee op en gaan er mee slapen.” Krant X: Weten de kinderen waar papa is? Christiana: De kinderen weten dat hun papa hier is en dat dit een gevangenis is. Ze vragen heel dikwijls wanneer papa thuis komt. Mijn kleindochter is nu één jaar en als thuis de telefoon gaat, reageert zij direct met ‘papa, papa’. Mijn ande-
re zoon is thuis en heeft een zoontje van drie jaar. Hij zegt altijd: ‘papa, niet meer terug weg gaan hé’. Kelly: Als er speciale dagen zijn, is dat erg moeilijk. Toen Peter zijn eerste communie deed, mocht zijn papa er niet bij zijn. Peter wou zijn communie niet doen zonder zijn papa. Het moest voor hem ook een grote dag zijn. Het is toch doorgegaan en nadien hebben we hier in de gevangenis nog een communiefeestje gegeven. Dat betekende zoveel voor Peterke. Krant X: Wordt er thuis veel over Henry gepraat? Christiana: Ja zeker! Wij staan er mee op en gaan er mee slapen. Als wij thuis een probleem hebben, gaan we dat hier niet vertellen. We willen hem niet kwetsen. Ik weet dat hij dat ook doet. Kelly: Mijn zoon is nu acht jaar en blijft altijd naar papa vragen. Hij weet dat we veel over hem praten en vertellen hem dat ook. We heb-
Roefelzaal - gevangenis Leuven Centraal
Krant X • Jaargang 8 • Nummer 2 • December 2009
5
ben al veel koppels uit elkaar zien gaan. Wij waren al zes jaar samen voor hij in de gevangenis kwam. We blijven voor elkaar kiezen. Christiana: Zeven jaar is wel heel lang. Ik moet mijn schoondochter hiervoor bewonderen. Krant X: Hoe gaat het met jullie thuis? Kelly: Ik weet niet hoe ik dit moet vertellen maar de kinderen zijn het slachtoffer. Wij trekken ons aan elkaar op als er problemen zijn. Ik stuur veel sms berichten die dan via de TV op teletekst kunnen bekeken worden. Zo houden wij Henry op de hoogte van alles wat thuis gebeurt. Krant X: Weet jij hoe Henry hier leeft? Christiana: Eigenlijk niet. Ik weet niet hoe zijn cel is ingericht. Hij vertelt soms wat er in zijn cel staat. Maar ik wil dat niet weten. We denken niet dat Henry zich hier thuis voelt. Als hij zich hier thuis begint te voelen, is dat geen goed teken. Je moet je hier wel wat organiseren, maar aanpassen en thuis voelen is toch anders. Krant X: Wat vind je het belangrijkste op dit moment? Kelly: Het contact met de kinderen moet goed blijven lopen. Ze hebben het contact met hun papa nodig, dat staat bij mij op de eerste plaats. Je doet alles om samen te zijn. Wij willen trouwen en we gaan proberen om het buiten te doen. Als het kan om een uitgangsdag te krijgen, anders wachten we tot hij thuis is. Hopelijk kan hij vervroegd vrijkomen onder elektronisch toezicht. Krant X had ook een gesprek met Henry: partner van Kelly en zoon van Christiana.
6
Krant X: Henry, hoe gaat het met jou? Henry: Ik zit nu zeven jaar en enkele maanden in de gevangenis. In 2005 ben ik in Leuven Centraal aangekomen. Het blijft een gevangenis maar er is wel een groot verschil. In de vorige gevangenis had je drie keer per week bezoek waarvan één keer om de 14 dagen kinderbezoek. Ik heb nu drie kindjes. Voor de goede band is kinderbezoek heel belangrijk. Hier heb je drie keer per week kinderbezoek in de roefelzaal. De kinderen zijn dan echt content dat ze zich kunnen uitleven en daar heb je ook speelgoed om echt bezig te zijn met je kinderen. Je hebt extra activiteiten op speciale dagen. Het is heel belangrijk als vader. Je kunt dit niet missen. Het is echt goed voor de verstandhouding met je gezin, zeker met de kinderen. Krant X: Hoe probeer je je te organiseren? Henry: Ik ga werken. Om 10u heb ik bezoek tot 12u. Na de middag ga ik terug werken. Van 15.45u tot 17u ga ik douchen en ga ik naar de wandeling. Tussen 18u en 20u kan ik naar huis telefoneren.
“Als ik aan thuis denk, denk ik vooral aan de familieband.” Krant X: Is je cel gezellig ingericht? Voel je je hier thuis? Henry: Helemaal niet, maar je leert er mee leven. Van op het moment dat je je ogen open doet besef je dat je in een gevangenis zit. Ik heb in mijn cel tapijtjes op de grond liggen, een proper bedovertrek en ik heb veel foto’s van mijn gezin aan de muur hangen. Ik heb een tv en muziekinstallatie. Ik poets elke dag mijn cel. Je moet proper zijn op jezelf.
Krant X • Jaargang 8 • Nummer 2 • December 2009
Krant X: Hoe leef je hier? Henry: Als je wil kan je elke dag aan iets deelnemen. Je kunt hier bijvoorbeeld ook naar het winkeltje gaan. Of een boek, cd of film ontlenen in de bibliotheek. Je kunt hier een leven opbouwen. Er is ook een uitgebreide keuze aan lessen die je kunt bijwonen. Je moet hier niet stil zitten als je niet wil. Je hoeft hier niet weg te kwijnen. Het hangt allemaal van jezelf af. Krant X: Wat betekent thuis voor jou? Henry: Als ik aan thuis denk, denk ik vooral aan de familieband, aan de kinderen. Het warme gevoel en het huiselijke gevoel. Ik vind het hier echt niet plezant. Ik weet dat ik foute dingen heb gedaan maar ik voel dit niet als het einde van mijn leven. Als je kinderen hebt dan wil je daar terug naar toe. Krant X: Voel je dat je hier vader kunt zijn? Henry: Ja. Mijn twee oudste gaan naar school. Ik speel met hen, ik bel hen zoveel mogelijk. Ik stuur een groot deel van mijn verdiende geld naar huis. Ik heb hierbinnen niet zoveel nodig. Ik geef het meeste aan mijn familie. Krant X: Ben je trots op je familie? Henry: Ja, ik heb er heel veel bewondering voor. Mijn vrouw staat er alleen voor. Chapeau! Zij moet zorgen voor brood op de plank voor vier. Het is een sterke madam. Ik vind het plezant om dit tegen iemand van buiten te kunnen vertellen. Bedankt om te luisteren.
Ondanks alles een mooi verhaal, de band met thuis kun je niet sterker krijgen dan wat we hier horen. Dank zij de mogelijkheden die geboden worden om ‘thuis’ naar de gevangenis te brengen. Jan Vanherp Lotte Schelles
Een moeder vertelt Ik ben Ine, 48 jaar en werk deeltijds als poetsvrouw in een bejaardentehuis. Mijn man Jan (50 jaar) en ik hebben twee zonen, Stef (26 jaar) en Jo (23 jaar), die beiden samenwonen. Een telefoontje uit de gevangenis veranderde ons leven. Met heel veel vallen en opstaan hebben we een weg gevonden in de gevangenis, voor ons een heel koude en vreemde wereld. Thuis functioneerde ik niet meer. Ik durfde het huis niet meer uit, uit vrees voor negatieve reacties. Ik leefde gevangen in mijn eigen huis. Het ene moment was ik boos op Jo en het andere moment heel verdrietig. Ik kon hem niet laten vallen. Jo deed steeds een beroep op mij om de dingen te regelen, advocaat, werkgever verwittigen, achterstallige rekeningen betalen, … Hij leek niet te beseffen dat ik het ook heel moeilijk had. Mijn man stortte zich volledig op zijn werk. Ik durfde mijn familie niet in vertrouwen te nemen omdat
ik me erg schaamde. Toen ik op een dag helemaal overstuur naar de PSD van de gevangenis belde, vertelde men mij dat iemand van JWW langs zou komen. Dat was een hele opluchting. Ze luisterden naar mijn verhaal. Ik was zo bang dat het opnieuw fout zou lopen. Ik heb vooral geleerd om ‘nee’ te zeggen tegen Jo en alles duidelijk af te bakenen. Dit was niet gemakkelijk, maar met de hulp van mijn man lukte het. Stilaan begon ik mijn leven opnieuw in eigen handen te nemen. Ik ben sindsdien niet meer dezelfde Ine.
samenkomst. Maar het feit dat iedereen ongeveer hetzelfde voelde en had meegemaakt was een ongelofelijke ervaring. Ik was niet meer alleen met mijn verdriet. De andere ouders luisterden op de volgende samenkomst ook naar mijn verhaal en hadden tips voor mij. Ik leerde weer goed voor mezelf zorgen. Momenteel ben ik op de goede weg. Mijn grote wens blijft dat Jo zich zal herpakken en ik hem op een dag terug kan vertrouwen.
“Ik kon hem niet laten vallen.” Op vraag van JWW ben ik samen met Jan naar de praatgroep voor ouders van (ex-)gedetineerden gegaan. De eerste keer vergeet ik nooit. Ik voelde me zo klein en verdrietig, zelf heb ik niets gezegd tijdens deze
Foto: Microsoft
De zoektocht naar een thuis app.: slpk. + bk. en ing. kk. op 2eV. voll. gemeub. opp. 80m² prijs o.t.k.
app. slpk. bk. ing. kk. 2eV. voll. gemeub. opp. prijs o.t.k.
appartement slaapkamer badkamer ingerichte keuken 2de verdieping volledig gemeubeld oppervlakte prijs overeen te komen
Nog geen huis gevonden? Dan kun je tijdelijk terecht in een opvangcentrum . Dit is niet gratis. Je betaalt een dagprijs. Heb je geen inkomen, dan kan het OCMW tussenkomen en de dagprijs betalen.
Wat is een huurwaarborg? Dit is een garantie voor de verhuurder, die eventuele schade aan de woning vergoed. De waarborg mag maximum twee maanden huur bedragen. Kun je de waarborg niet betalen, dan kan het OCMW je misschien verder helpen. Zij helpen in sommige gevallen bij de betaling van de huurwaarborg. Dana Mariën
Er zijn veel organisaties die je kunnen helpen bij je zoektocht naar een huis: de Woonwinkel, de Huurdersbond, Sociale verhuurkantoren, het OCMW, ... . Je vindt deze terug in de ‘Ik Kompas-vrij’ gids. Vraag ernaar bij je trajectbegeleider van JWW. Wat is de gemiddelde kostprijs van een ongemeubeld appartement met 2 slaapkamers en een grootte van 80m²? Sint-Niklaas 460€ Antwerpen 550€ Mechelen 680€ Gent 620€
Weeg de kwaliteit en de huurprijs grondig tegen elkaar af. Vergeet hierbij ook niet de vaste kosten voor water, gas en elektriciteit. Soms rekent de verhuurder hier een vast bedrag per maand voor. De huurprijs en de vaste kosten samen zouden niet hoger mogen liggen dan één derde van je maandbudget! Krant X • Jaargang 8 • Nummer 2 • December 2009
7
Wiegje, tutje en knuffel! Krant X had een gesprek met een moeder die haar kind opvoedt binnen de muren. Haar dochter van vijf jaar werd hier geboren en verbleef hier tot ze drie jaar was. Haar tweede dochter is nog bij haar. Krant X: Wat betekent een thuis voor jou, nu je in de gevangenis zit? Mama: Je kunt je hier niet thuis voelen. Alles moet volgens de regels. Als ik eten wil klaarmaken voor mijn dochter, moet dit op vaste tijdstippen. Alles zit in een strak schema. Ik verlang naar mijn man, naar mijn thuis, zodat we weer van elkaar kunnen genieten. Een thuis is voor mij een plaats waar je kunt slapen, waar je je kunt ontspannen en waar je kunt doen wat je wilt. Krant X: Hoe probeer je als moeder je kind een thuisgevoel te geven? Mama: Ik wil haar dat thuisgevoel geven met kleine dingen. ’s Morgens staan we samen op, was ik haar, geef ik haar eten en dan gaat ze naar de opvang. Wanneer ik van het werk terugkom, heb ik véél te doen: poetsen, wassen en opvoeden. ’s Avonds eten we samen met
de andere vrouwen en kinderen. We lachen en huilen, praten over de kinderen, geven elkaar tips over de opvoeding. Onze kamer is heel kindvriendelijk. Hierdoor hebben we dat thuisgevoel. Samen met de andere mama’s en kinderen spelen we in de speelzaal met speelgoed.
kinderbezoek - gevangenis Brugge
“De band die ik hier met mijn dochters heb opgebouwd, kan niemand mij nog afnemen.”
Krant X: Wat mis je hier het meest? Mama: Veel! Het gemis van mijn gezin en mijn ouders is natuurlijk het zwaarst. Zo heb je hier nooit dat thuisgevoel. Ik ben het systeem nu al gewoon. Dit is de enige manier om hier te overleven.
Krant X: Sta je er als mama alleen voor? Mama: Een kinderfatik zorgt voor de kinderen als wij gaan werken. Ook wanneer ik ga wandelen, bezoek heb of naar de les ga, kan ik rekenen op de kinderfatik. Mijn dochter gaat één weekend in de maand naar haar papa en haar grote zus. Ze vindt dit een zalig weekend, buiten de muren. Ook de chefs helpen ons. Soms spelen en wandelen ze buiten de gevangenis met de kindjes.
Krant X: Als je opnieuw mocht kiezen, zou je jouw dochters hier weer bij je nemen de eerste drie jaar van hun leven? Mama: Nee, ik zou deze keuze niet meer maken. Maar ik wil sterk zijn voor mijn dochter. De jaren in de gevangenis zijn verloren jaren. Ik heb het druk, ben bezig met haar, heb geen tijd om veel na te denken over mijn leven. De band die ik hier met mijn dochters heb opgebouwd, kan niemand mij nog afnemen. Ze weten wie ik ben, ik zit in hun hart. Régine Cuypers
Volgende keer volgende editie april 2010: thema Backstage
‘Buiten Beeld’ in beeld oa met de film ‘Slumdog Millionaire’
Foto: Microsoft
Stof tot nadenken. Stelling voor het april-nummer: ‘cultuur voor iedereen, ook voor mij’.
colofon
Krant X is een uitgave van de Vlaamse overheid, Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, Afdeling Welzijn en Samenleving, Koning Albert II-laan 35, bus 30, 1030 Brussel Verantwoordelijke uitgever: Marijke Enghien, Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, Afdeling Welzijn en Samenleving Centrale redactie: Régine Cuypers (Stafmedewerker VOCVO), Viki Demild (Beleidsmedewerker gevangenis Oudenaarde), Dana Mariën (Beleidsmedewerker gevangenis Wortel), Tine Lenaerts (Organisatieondersteuner Justitieel Welzijnswerk Turnhout), Jan Vanherp (Communicatieverantwoordelijke De Rode Antraciet vzw) en Lotte Schelles (Beleidsmedewerker, Afdeling Welzijn en Samenleving) Werkten mee aan dit nummer: Ine en Yonina Willemse. Foto cover: Pascal Vyncke, SeniorenNet.be Vormgeving: Suzie Favere, Departement Diensten voor het Algemeen Regeringsbeleid, Afdeling Communicatie
