KONTAKT MET MANAUS S tichting Z ending A mazones 35e jaargang - september 2007
nr. 134
Betty Smit en Josè Pimenta
Uitgelicht
Cora Tienstra
• In het maartnummer van Kontakt met Manaus schreef Betty over de rechtszaken die tegen hen waren aangespannen. Gelukkig zijn deze gunstig afgewikkeld. Een enorme last is van hun schouders afgevallen. • In dit nummer leest u over de nieuwe initiatieven van de jongelui op Recanto da Paz en Ester. • Betty vertelt over het meisje Rose van 14 jaar dat al tweemaal zwanger is geweest. De eerste keer is zij tot een abortus gedwongen. Het tweede kindje werd na de geboorte bij haar weggehaald. Door inspanningen van Betty en de pleegmoeder van Rose is het kindje nu samen met Rose op Ester. • Otto Stoffer vertelt u over de vorderingen van het werk in Barro Alto. • Gisa Groeneveld geeft u een vervolg van haar verslag dat in het vorige nummer was opgenomen. • Tot slot krijgt u een overzicht van de financiën van 2006. september 2007
•
1
• Kontakt met Manaus
Brief van Betty Smit “Uit de benauwdheid heb ik tot de Heer geroepen, de Heer heeft mij geantwoord en mij in de ruimte gesteld.” (Psalm118: 5)
Problemen opgelost In het vorige blad schreef ik over de vele problemen die ons aan alle kanten leken te overspoelen. Zoals David het in de bovenstaande psalm uitriep, zo hebben ook wij tot de Heer geroepen. Hij antwoordde ons en stelde ons in de ruimte. Alle problemen zijn op wonderbare wijze opgelost. De onverkwikkelijke rechtszaken zijn gelukkig op een voor ons goede wijze afgewikkeld. Prijst de Heer.
Nieuwe ontwikkelingen Wij kunnen nu weer alle aandacht geven aan de jongelui die de Heer op onze weg plaatst. Begin deze maand kon een groot aantal jongens en meisjes voor vijf dagen naar huis. Dit was een test om te zien hoe ze zich in hun thuissituatie zouden gedragen. Op twee gevallen na viel de test heel positief uit. Alle jongelui zijn nu weer terug. Een paar jongens en meisjes kunnen over een maand aan de ‘buiten begeleiding’ beginnen. Hierdoor krijgen wij weer plaatsen vrij voor de velen die op de wachtlijst staan om opgenomen te worden. Iedere week nemen wij 8 jongens op voor “Recanto” en 2 meisjes voor “Ester”.Over een paar weken zitten we dan ook weer overvol. Gelukkig is er een fijn echtpaar als medewerkers bij gekomen. Bid voor al onze medewerkers, die 24 uur per dag met deze jongelui werken. Bid ook in het bijzonder voor hun kinderen. Zij vormen één groot gezin met de jongelui die worden opgevangen. Vaak krijgen deze kinderen heel veel dingen te horen en te zien, waar ze eigenlijk nog veel te jong voor zijn.
Overheidssteun Tot onze grote verbazing krijgen wij de laatste tijd erg veel positieve belangstelling van de kant van de overheid. Omdat er meer aandacht is van degenen die verantwoordelijk zijn voor het onderwijs, kunnen de meeste kinderen weer studeren. Ook krijgen wij wat meer overheidshulp. Er zijn enkele overheidsfunctionarissen op eigen initiatief voor ons in de bres gesprongen.Wij geloven zeker dat dit een teken van de Heer is en in ieder geval een antwoord op ons en
september 2007
•
2
• Kontakt met Manaus
uw gebed. Wij zijn al enkele jaren bezig om het werk hier zo klaar te maken, dat wij het in de toekomst grotendeels kunnen overdragen. Voor mijn gezondheid is het belangrijk dat wij in een droger klimaat dan dat van de Amazones gaan leven. Nu al gaan Josè en ik regelmatig naar de kust. Dat is ook nodig om de batterij op te laden. Zo doende kunnen we ons weer een tijd voor 100 % voor het werk inzetten.
Cursussen Op Recanto da Paz hadden de jongelui zelf een cursus “brood bakken” opgezet. Van een oude oven van een fornuis hebben ze een “brood bakkers oven” gemaakt, welke op hout wordt gestookt. Eén van de oudere mannen is bakker en leerde hen om echte Franse broodjes te bakken. Wij moesten ook proeven. Nu, de broodjes waren heerlijk. Op deze manier en met wat door verschillende mensen verstrekte ingrediënten organiseerden wij een cursus “brood bakker” Het enige probleem is, dat het brood op is voordat het op tafel komt. Een andere cursus die in de opvang zelf is ontwikkeld is de basiscursus elektriciteit in huis. Op een gegeven moment kregen wij namelijk een elektricien in de opvang. Deze vroeg al snel of hij aan een groep een cursus over elektriciteit in huis mocht geven. Wij zorgden weer voor de materialen. Eerst moeten de jongens leren om op planken allerlei soorten stopcontacten en lampen aan te brengen. Als proefwerk moesten ze alle leidingen, die overal ieder ogenblik los liggen, vastleggen. Dit ging erg goed. Soms knapte een lamp, maar dat is een schade die te over zien valt. De meisjes op Ester deden de cursus: “Winkel meisje”. Dit was ook erg leuk. Zij moesten voeding verkopen aan echte klanten. Ook moesten zij leren kleding te verkopen. Het inrichten van een winkel en de wijze waarop je met klanten omgaat hoorde er ook bij. Alle meisjes deden aan de cursus mee. Na afloop kregen zij een certificaat. De
meis groe jes van ten Est in N iederee er n eder land
september 2007
•
3
• Kontakt met Manaus
Rose Rose is 14 jaar oud en heeft een baby van 1 jaar. Na heel veel strijd mag haar kindje nu bij haar blijven. Rose is een meisje dat door haar eigen moeder letterlijk en figuurlijk op de vuilnisbelt werd gegooid. De moeder wilde haar kind al direct na de geboorte niet meer houden. Iemand die op de vuilnisbelt werkte, redde het kindje en bracht Rose naar zijn eigen moeder. Deze bracht Rose eerst naar het ziekenhuis om haar te laten onderzoeken. Gelukkig was alles goed met de baby. Ze mocht de baby mee naar huis nemen. Maar de kinderrechter bepaalde dat zij het kindje alleen maar tijdelijk bij zich mocht houden tot dat er een pleeggezin was gevonden. Bij justitie vergaten ze het hele geval en de baby werd zeer liefdevol door deze pleegmoeder groot gebracht. Pas na vele jaren ontdekten de autoriteiten dat ze het babietje Rose vergeten waren. Justitie wilde het babietje Rose alsnog laten adopteren. Maar dat wilden de pleegmoeder en Rose zelf, die onderhand 8 jaar was, niet. Het bleek overigens onmogelijk om een pleeggezin te vinden voor een donker kind van die leeftijd. Zo bleef Rose bij deze pleegmoeder. Maar toen ze twaalf werd, werd Rose door een familielid verkracht. Ongelukkigerwijs merkte haar pleegmoeder dat niet. Rose werd heel opstandig en ging de straat op. Daar ontmoette Rose iemand, die haar met drugs in aanraking bracht en haar allerlei andere rare zaken leerde om aan geld te komen. De pleegmoeder werd steeds weer op het politiebureau geroepen. De pleegmoeder sleepte Rose dan letterlijk mee naar huis. Maar daar woonde de man die haar verkracht had, zodat ze weer weg vluchtte. Rose raakte in verwachting van haar vriend, die het kind niet wilde hebben. Ze werd gedwongen tot een illegale abortus met de nodige nare gevolgen. Na de abortus kwam Rose weer thuis maar voor zeer korte tijd. Toen haar moeder er achterkwam wat er bij haar thuis gebeurde, heeft ze de man het huis uitgezet. Maar Rose bleek weer in verwachting te zijn. Maar het was niet duidelijk van wie. Rose werd naar een jeugdinstelling gestuurd, waar ze regelmatig mishandeld werd door de andere meisjes. Toen de baby geboren was, wilden de twee vaders het kind hebben. Weer kwam de kinderbescherming tussen beiden. Er werd een DNA-test gedaan om te zien van wie het kind was. Het kind bleek van de drugs verslaafde ex-vriend te zijn. Rose werd zonder baby bij ons gebracht. Zij was daar ontzettend verdrietig om, want zij wilde het kindje zelf opvoeden. Wij eisten dat het kindje ten minst 2x per maand 2 dagen bij haar zou zijn. Dit werd goed gekeurd, totdat haar vriend werd opgepakt voor drugshandel. Toen kreeg haar pleegmoeder de rechten voor de baby. Rose mag de baby nu helemaal bij zich hebben en ze is dol gelukkig. Ze werkt echt mee aan haar eigen herstel en is heel lief voor haar kindje. Haar pleegmoeder is een
september 2007
•
4
• Kontakt met Manaus
fijne gelovige. Beiden willen zij nu leven voor de Heer. Zo zijn er veel schrijnende gevallen waar ik boekdelen over zou kunnen vertellen. Gelukkig loopt het met de meeste jongelui goed af.
Voorbede Bid voor ons voor bijzonder veel geduld en wijsheid om al deze gevallen op een goede wijze te begeleiden. De Heer zegene u allen. Wij zijn u dankbaar dat u zo trouw meeleeft met ons werk. Wij danken de Heer dagelijks voor u allen. Betty en José en alle mede werkers
Verslag Gisa Groenevelt In de vorige nieuwsbrief heb ik verteld over mijn onderzoeksperiode in Manaus, die ik in de tehuizen van Betty mocht uitvoeren. Deze drieëneenhalve maand (van half januari tot en met april 2007) heb ik als een geschenk ervaren. Ik had het voorrecht om in het zendingshuis bij Betty en in de tehuizen te verblijven. Manaus is een hele bijzondere stad, vooral voor antropologen erg interessant omdat er nog nauwelijks onderzoek is gedaan. Daarom ben ik blij dat ik mijn bijdrage mag leveren aan het ophelderen van een gedeelte van de situatie van straatkinderen. Twee maanden heb ik op Recanto gewoond, waar ik ontzettend veel geleerd heb. Na gesprekken met de jongens besefte ik telkens weer hoe bevoorrecht ik ben dat ik in Nederland mocht opgroeien: een land waar de wet van de sterkste niet zo duidelijk geldt en waar je je op straat niet zo onveilig hoeft te voelen. Het is wel vreemd dat jongens die absoluut geen lieverdjes zijn en die anderen letterlijk pijn hebben gedaan, mijn vrienden zijn geworden. Ze hebben me ingewijd in de geheimen van het straatleven en verteld wat hun toekomstdromen zijn. Ik voelde me dan ook compleet opgenomen. Mijn tijd op Ester
september 2007
•
5
• Kontakt met Manaus
was aanzienlijk korter, zo’n twee weken. Ik wist dat het moeilijk zou zijn om in zo’n korte periode het vertrouwen van de meisjes te winnen, maar desalniettemin heeft één meisje, Bianca (naam is geanonimiseerd), haar hele levensverhaal verteld. Want ze wilde ‘getuigen dat God haar heeft gered’. Erg bijzonder! Bianca vertelde onder andere dat haar moeder haar nooit heeft gewild. Al vanaf haar geboorte werd ze door haar moeder afgewezen en daarom heeft Bianca het grootste gedeelte van haar leven bij haar grootmoeder doorgebracht. Toen ze twee jaar geleden weer bij haar moeder is gaan wonen werd de situatie voor Bianca onhoudbaar en ging ze de straat op. Inmiddels was ze al aan de drugs verslaafd geraakt en verdiende ze geld door haar lichaam te verkopen. Na een paar keer mishandeld te zijn, werd ze door Betty en haar medewerkers opgenomen: “Ik was zo blij dat ik naar Ester mocht, dat ik gehuild heb”. Bianca’s levensverhaal is kenmerkend voor de meisjes in Manaus en dat is een triest feit. Ondanks deze negatieve ervaringen weet Bianca dat God haar (door Betty heen) heeft geholpen en prijst ze Hem. Het was op de familiebezoekdag dan ook een emotioneel moment toen Bianca’s moeder haar in de armen nam. Bianca vertelde me later dat haar moeder nu ook christen is geworden. Naast Bianca heeft een ander meisje, Deborah (naam is geanonimiseerd), ook God leren kennen. Ik heb haar in de loop van de tijd zien veranderen van een meisje dat nauwelijks iets van God wist tot een gedreven bijbellezer. Tijdens de kerkdiensten prees ze God en heeft ze veel gesprekken met de begeleidsters gehad over de dingen van het geloof die ze wilde leren begrijpen. Heerlijk om dit zo te mogen zien! God is aan het werk in de beide tehuizen: ik heb bevrijding en bekering gezien en stoere straatjongens en –meiden die zich buigen voor de God van hemel en aarde! Lof aan Hem!
Project S.O.S Binnenland
Otto Stoffer vrijwilliger bij Betty
In het gebied, waar wij ons met het project “S.O.S. Binnenland” inzetten, is een explosie van malaria uitgebroken. Betty heeft inmiddels de gezondheidsdienst in Manaus gealarmeerd. Wij verwachten dat de mensen nu de noodzakelijke medische hulp gaan krijgen. Het regent nog veel in vooral
september 2007
•
6
• Kontakt met Manaus
het binnenland, waardoor de malariamug overal in de waterpoelen zijn eitjes kan leggen. Ook ondervinden wij veel last van de vele regens. Omdat de wegen/paden al langere tijd te slecht zijn om daar met een gewone auto overheen te rijden, kan ik dit gebied enkel per boot bereiken. Behalve dat dit extra dagen reistijd kost, kan ik ook maar weinig hulp- en bouwmaterialen uit Manaus meenemen. Wij beschikken helaas niet over een pick-uptrucje. Maar de regentijd is bijna voorbij en dan kunnen wij dit gebied weer met onze gewone auto bereiken. Ook kan ik dan weer medewerkers van onze organisatie meenemen met documentatie materialen om aan de bewoners diverse voorlichtingscursussen te geven. Dit heeft helaas ook maanden stil gelegen en vooral de vrouwen smeken mij wekelijks: “Leer ons, leer ons!! Wanneer komt Donna Ray weer voorlichting geven over vitaminen, groente, fruit, hygiëne, baby- en kinderverzorging, etc etc” Op 9 juni organiseerde de communiteit Barro Alto een low budget jaarfeest. Tijdens dit feest werden er allemaal gezelschapsspelen gedaan, waaronder een rodeo met paarden en ’s avonds dansen. Betty had prijsjes voor de winnaars van de diverse spelen geregeld. De huidige lerares van het schooltje had met de kinderen van de communiteit een uitvoering ingestudeerd. Vorig jaar kon dit feest niet door gaan, omdat er toen geen middelen waren. De gemeenschap van de communiteit Barro Alto stond erop dat ik op dit feest aanwezig zou zijn. Maar dat had heel wat voeten in de aarde. Om 05:00 uur stond ik die zaterdagmorgen al op de kade van de haven van Manaus. De snelboot die eigenlijk pas om 06:00 uur moest vertrekken was toen al weg. Hij was al vertrokken omdat hij vol zat. Ik heb toen de gewone lijnboot ( = 5 uur varen) genomen. Daarna De kinderen oefenen voor de uitvoering moest ik nog ca 30 kilometer naar Barro Alto. Die afstand heb ik per motortaxi afgelegd. Ik kon maar een kleine 15 minuten mijn neus laten zien op het feest in Barro Alto, omdat ik om half twee al weer ergens langs de rivier moest staan waar de snelboot mij onderweg zou oppikken. De door Betty georganiseerde prijsjes werden met heel veel gemeende dank ontvangen en gaven een extra dimensie aan het jaarfeest van deze mensen, die onder zulke erbarmelijke en primitieve omstandigheden in het binnenland leven. Ik was ’s avonds tegen zes uur weer thuis en kroop moe maar voldaan direct mijn bed in om de volgende morgen heel vroeg weer fit te zijn voor de familiebezoekdag op Recanto da Paz. Ik rijd dan onze VW-combibus om een deel
september 2007
•
7
• Kontakt met Manaus
van de familieleden naar Recanto te brengen. Ik kan het niet laten om u ook te melden dat wij allen ontzettend opgelucht zijn dat veel van de grote problemen die ons de laatste 2 jaar mede hebben bezig gehouden grotendeels opgelost te zijn. Wij weten zeker dat ons en uw gebed hiervoor door de Heer is gehoord en dat de Heer zijn zegen over ons werk geeft.
Jaaroverzicht 2006
Het bestuur
Wij zijn zo dankbaar voor uw belangstelling voor het werk van Betty en Josè onder drugsverslaafde kinderen. Hartelijk dank ook voor uw giften! Onlangs ontvingen wij het jaaroverzicht 2006 van de accountant. Hieronder geven wij u de hoofdlijnen van dit rapport. U krijgt zo een indruk van de besteding van de giften. • De inkomsten uit fondswerving (giften) bedroegen d 230.222. • Verder hebben we aan rente d 4.895 ontvangen. • Naar Brazilië werd een bedrag van d 191.466 overgemaakt. Van dit geld werden salarissen, de vaste kosten van de opvangcentra en allerlei (bouw)projecten betaald. • In Nederland bedroegen de kosten d 14.935. Dit zijn kosten geweest voor het drukken en verzenden van de nieuwsbrief, telefoon- en faxkosten, accountantskosten e.d. We zijn het jaar 2006 dus geëindigd met een overschot van d 28.716. Mocht u vragen hebben over het jaaroverzicht dan kunt u onze administratie bellen. Het telefoonnummer vindt u onderaan deze bladzijde.
BETTY SMIT
ADMINISTRATIE
VOOR GIFTEN
Caixa Postal 79 Manaus A.M. 69-010-110 Brasil www.zending-amazones.nl
Stichting Zending Amazones Postbus 602 - 8000 AP Zwolle Telefoon 038 465 80 28
[email protected]
St. Zending Amazones Postgiro 2711351 Zwolle
• Klara melkproject: giro 80 77 14 t.n.v. Stichting Zending Amazones te Zwolle.
september 2007
•
8
• Kontakt met Manaus
Lid Evangelische Zendings Alliantie (EZA)
