De Zwarte Weduwe. Cleo gooide met een achteloos gebaar haar bebloede werkkleding in de daarvoor bestemde containers. Ze had een map onder haar arm, waarin haar assistent haar bevindingen had genoteerd. Ze liep haar kantoortje binnen en ging aan het grote bureau zitten, dat een geordende aanblik bood. Aan de linker zijde stond een foto van haar lachende ouders. In het midden een IBM schrijfmachine, een kalender en rechts twee stapels met dossiermappen, waarop in grote halen een nummer stond geschreven. Het ene stapeltje was reeds afgewerkt. De grootste stapel moest nog onderhanden genomen worden. Ze had er vandaag 4 afgewerkt, wat een prestatie was gezien de omstandigheden. Nu moest ze nog een verslag maken van alle bevindingen en de conclusies die ze eruit trok. Een verslag in gangbare taal, zodat inspecteur Donald McMillan en zijn team verder konden met het onderzoek. Voordat ze papier in haar machine draaide keek ze op de kalender. Het was vandaag vrijdag 14 januari 1972. Ze keek uit naar vanavond, want alle vriendinnen hadden deze avond vrij gehouden om elkaar weer te ontmoeten en een toost uit te brengen op het nieuwe jaar. Deze dag stond al bijna een jaar in alle agenda's geschreven. Ze kenden elkaar van de Universiteit en vonden het gezellig om elkaar minstens één keer per jaar te ontmoeten. Soms belden ze elkaar of ontmoette ze iemand, maar alleen deze dag kwamen ze zonder uitzondering samen. Iedereen had nu een drukke artsenpraktijk, was getrouwd en sommige hadden kinderen. Tijdens hun opleding hadden ze dolle feesten gehad, uit geweest met leuke jongens en de volgende dag hadden ze dan met een duf hoofd in de collegebanken gezeten en een poging gewaagd om de lessen te volgen. Iedereen had haar artsenbul gehaald en ze waren elkaar nooit uit het oog verloren. Cloe had enorm veel zin in deze avond. Ze draaide 2 velletjes papier met een carbonnetje ertussen in de machine en begon te typen. Harry kwam even om de hoek kijken. Ik heb alles schoon gemaakt en opgeruimd en meneer ligt weer netjes in zijn la'tje, zei hij. Bedankt Harry, zei Cloe en nog een fijn weekend. Jij ook, zei Harry, en kijk uit buiten, want New York ligt er wat gladjes bij en het zou zonde zijn als jij je mooie lange benen breekt. Wat moeten we hier zonder jou. Ze voorspellen nog meer sneeuw dit weekend. Harry verdween richting uitgang op weg naar huis. Cloe ging ijverig door met haar verslag en na ongeveer 20 min. haalde ze de papieren uit haar machine zette haar handtekening eronder en stopte alles in de map. Ze pakte haar warme jas van de kapstok en verwisselde van schoenen. Pakte haar tas en de 4 dossiers, sloot haar kantoortje af en liep door de lange gang. Bij de uitgang zat George de portier. Ze gaf hem de dossiers en verzocht hem om ze naar inspecteur McMillan te laten brengen. George beloofde er zorg voor te dragen en wenste haar een goed weekend. Cloe liep de deur uit en sloeg links af om naar het afgesproken bar te gaan. Het was koud en guur buiten. Hier en daar lag de sneeuw hoog opgetast door de sneeuwschuivers. Ze overdacht nog even om een taxi aan te roepen, maar liet het plan direct varen. Iedere taxi had bij deze weeromstandigheden al een vrachtje en ze zou langer op een lege taxi moeten wachten, dan ze er over deed om te lopen. Ze kwam als eerste aan en besloot om eerst maar een hapje te eten. Na zo'n drukke dag, had ze best wel trek gekregen. Ze zat net aan een salade toen Michelle binnenkwam. Michelle was een tegenpool van Cleo. Michelle was blank, blond en klein van stuk. Het enige wat ze gemeen hadden was, dat ze als enigen van de 8 vriendinnen nog niet de ware liefde tegen waren gekomen en ze waren beiden 36. Ze omhelsden elkaar hartelijk en waren duidelijk blij om elkaar te zien. Nog steeds geen Prins op het witte paard gevonden? vroeg Cloe. En heeft enig levend wezen jouw hart al sneller doen kloppen, pareerde Michelle. Ze barstten samen in lachen uit. Cloe ging weer op haar stoel zitten en ging verder met haar salade. Michelle bestelde een drankje en ging naast Cloe zitten om verder te babbelen. Je bent toch veel te sexy om allen te blijven. Is er nu niemand die belangstelling voor je heeft, vroeg Michelle net op het moment toen Angela binnenkwam zeilen. Nou, zei Angela, dat is haar eigen schuld. Wie wordt er nu
Forensisch Patholoog? Dat schrikt toch alle mannen af. Die van mij heeft al moeite met het feit, dat ik chirurg ben. Ze richtte zich tot Cloe en zei: Je moet op vakantie gaan, daar ontmoet je vast wel iemand en als het wat wordt, dan vertel je hem onder geen beding wat voor beroep je uitoefend. Dus ik moet een soort van dubbelleven gaan leiden? vroeg Cloe lachend. Na 3 goed uitziende lange mannen, kwamen nu nog 5 jonge goed verzorgde vrouwen binnen: Britt, Sarah, Jenny, Olivia en Ginny. De mannen gingen aan de bar zitten en keken belangstellend naar de vrouwen om. Een van hen, een lange man van ongeveer 40 , keek geïnteresseert naar Cloe. Ze bestelden een drankje en praatten en lachten met elkaar, zich af en toe omdraaiend naar de vrouwen. Britt vroeg: Wie heeft er een dubbelleven? Cloe: zei Angela, tenminste nog niet, maar ik probeer het haar aan te praten, want ik heb wel weer eens zin in een bruiloft. Iedereen moest lachen en daarna werd er flink wat afgeknuffeld, want het was al weer veel te lang geleden, dat ze elkaar hadden gezien. Er werden bubbels en hapjes besteld en er werd een toost uitgebracht op het nieuwe jaar. Af en toe dwaalde de blik van Cloe af naar de lange man met zijn ruige bos haar. Iedereen had het in de gaten, maar niemand zei er iets van. Ze hadden kaarten besteld voor een musical op Broadway . Het was een geweldige avond en iedereen keerde in de vroege uurtjes, voldaan naar huis terug. Cloe bestelde een taxi naar huis in Dobbs Ferry, waar ze al jaren woonde. Anders ging ze altijd met bus 0001, maar het was al te laat. Met de metro had ze nog wel naar haar ouderlijk huis in Queens kunnen gaan, maar ze had de sleutel van de bovenwoning vergeten. Haar ouders leefden niet meer, maar ze had nog steeds het huis aangehouden. Volgend weekend zou ze er weer heengaan en daar keek ze gretig naar uit. Ze had wel weer eens zin om uit de band te springen. Oh God, dacht ze, wat zaten de meiden dicht bij de waarheid. Ze besloot om de volgende dag wederom een advertentie in de New York Times te plaatsen. Ze betaalde haar taxi, opende haar voordeur en ging naar binnen, sloot de deur achter zich en deed het nachtslot erop. Ze gooide haar tas neer op de bank en liep de trap op naar boven naar haar riante slaapkamer, want ze was moe. Het duurde dan ook niet lang voordat ze sliep en droomde van die leuke vreemdeling met zijn blonde kop met haar. Ian Jones zat achter zijn bureau en keek op zijn horloge. Hij woonde en werkte nog maar net 2 weken in New York. Hij kwam uit North Dakota en had daar altijd recherche werk gedaan. Hij was 40, ongetrouwd en had alleen nog een zus. Op een gegeven moment vond hij, dat het tijd was voor iets nieuws en had gesolliciteerd op deze baan. Het was een hele omschakeling geweest, maar tenslotte kan je overal werken en vrienden maken en het salaris was meer dan goed. Hij had binnen het team aardige collega's met wie hij goed kon opschieten. Ze waren aan een speciale zaak bezig. De zaak "Adam". Er werden sedert een paar jaar mannen vermist in en rond New York en niemand wist wat er met die mannen was gebeurd. Het enige aanknopingspunt was, dat dit er ongeveer 1 per maand was. Nu lagen er wel 18 dossiers op zijn bureau en op het prikbord de foto's van de desbetreffende mannen. Het meest vreemde was, dat ze totaal niet op elkaar leken. Ook in leeftijd verschilden ze. Er was geen touw aan vast te knopen. Twee collega's, Brian en Mike, kwamen binnen lopen. Ian was op hun uitnodiging ingegaan om na werktijd ergens iets te gaan drinken en daarna zouden ze hem New York by night laten zien. Brian zei quasi tegen Mike: Moet je nou zien, die nieuwe moet nog indruk maken. Ian sloeg een dossier dicht en stond grinnekend op en zei: Ik leg mijn lot vanavond in jullie handen. Trok z'n jas aan en liep met Mike en Brian naar de uitgang. Laat je auto maar staan, zei Brian, want het het is hier vlakbij. Ze sloegen de hoek om, liepen nog een paar honderd meter toen hij de lichtreclame zag van een gezellige bar. Ze waren net 5 meter van de bar verwijderd, toen hij 5 goed geklede vrouwen hun richting uit zag komen. Toen hij als laatste naar binnen ging, hield hij de deur voor hen open. Hij keek eens goed om zich heen. Het was er gezellig druk en er waren alleen nog wat stoelen leeg aan een tafeltje waar al 3 dames zaten en wat
barkrukken. Ze namen op de laatste plaats. Hij keek eens om zich heen en zag dat de 5 vrouwen zich bij 3 anderen hadden gevoegd. Zijn blik bleef rusten op één van hen. Het was een lange donkere schone met een zelfverzekerde houding. Ze was goed gekleed. Zo te zien hadden ze elkaar lange tijd niet gezien. De vrouw die zijn aandacht had, bleek in het middelpunt van de belangstelling. Hij bestelde een whiskey en praatte verder met Brian en Mike. Toch kon hij niet nalaten om af en toe naar deze mooie vrouw om te kijken. Ze scheen ook wel belangstelling voor hem te hebben, want soms keek ze ook zijn kant op. Ze deed zijn hart sneller kloppen. Hij moest bekennen, dat hij altijd op donkere vrouwen viel, maar het was nog nooit tot een vaste relatie gekomen. Dat liet zijn werk gewoon niet toe, maar misschien zou het nu anders lopen? Brian en Mike hadden wel in de gaten wat er zich onder hun neus afspeelde en jutte hem een beetje op. Ga er naar toe: zei Mike. Geef je telefoonnummer of vraag de hare. Hij zat zich net te bedenken, hoe hij het aan zou pakken, toen de vrouwen opstonden, hun jassen aantrokken en de bar verlieten. Meteen had hij spijt van zijn besluiteloosheid en nam zich voor, om een volgende keer wat eerder actie te ondernemen. Die avond deden Brian en Mike er alles aan om hem een beetje wegwijs te maken in New York. Aan het einde van de avond liet hij zijn auto staan en ging met een taxi naar zijn appartement, waar hij toch weer aan zijn gemiste kans moest denken. Maandagochtend stond Cloe in alle vroegte op. Het was vandaag weer een gewone werkdag. Ze kleedde zich aan, nam een snel ontbijtje en stak een envelop in haar handtas. Ze had zondags een advertentie geschreven, in een envelop gedaan met een biljet van $ 10 erbij. De advertentie luidde, zoals elke maand: Jonge goed uitziende zwarte weduwe wil graag een leuke man. Bij belangstelling na 20.00 u bellen met ( hier stond haar telefoonnummer). Op haar werk zou ze de envelop aan George geven. Hij zou er wel voor zorgen, dat de envelop bij de New York Times afgeleverd werd. Hij zorgde altijd voor dit soort klusjes, want hij wist ook, dat hij het wisselgeld mocht houden. Ze liep net voor 9 uur het gebouw binnen en zag dat George al op zijn plek zat. Ze wenste hem een goede morgen en gaf hem In het voorbijgaan de envelop. Hij vroeg: Het gebruikelijke? Ja, als je blieft, zei ze, en liep door. Ze begroette Harry, die al op haar stond te wachten. Hij liep met haar het kantoortje binnen. Laat eens kijken Harry, zei ze, wie is er als eerste aan de beurt. Harry gaf haar een map die hij in zijn hand had. Deze werd vanmorgen vroeg gebracht. Hij komt van Inspecteur McMillan en er is nogal haast bij. Of je hem wilt bellen als je ermee klaar bent. Terwijl ze hun beschermende kleding aantrokken, zei ze; Nou dan gaan we maar aan de slag. Ze liepen hun werkruimte in, waar Harry een koellade opentrok en het dode lichaam van een man uit de lade naar zich toetrok, op een tafel legde en naar haar toe reed. En zo was de werkdag weer begonnen. Zo rond de klok van 11 belde ze inspecteur McMillan. Ik heb het rapport hier voor me liggen, zei ze. Kom je het halen, of moet ik George sturen. Nou ik kom zelf wel even en ik breng gelijk iemand mee, waarmee je kennis moet maken. Oké, zei ze en hing op. Nog geen 10 minuten later kwam Donald binnen met in zijn kielzog Ian. Hallo, zei Donald, ik wil je graag even aan Ian Jones voorstellen. Cleo keek op van haar schrijfwerk en keek in de verbaasde maar lachende ogen van Ian. Haar gedachten vlogen terug naar de afgelopen vrijdagavond. Ze was verrast hem te zien en dat gold voor hem hetzelfde. Ze gaven elkaar een hand. Ian zei, niet te geloven, dan heb ik je toch nog gevonden. Ik dacht dat ik heel wat speurwerk zou moeten verrichten om je terug te vinden en nu sta je daar, zo dichtbij. Niet te geloven! Donald keek eens van de één naar de ander. Ian zag het en zei, dat leg ik nog wel een keertje uit. Cleo vertelde over haar bevindingen en gaf het dossier aan Donald. Toen Donald wilde vertrekken, vroeg Ian; zullen we ergens gaan lunchen tussen de middag. Maar tot zijn grote spijt, schudde ze haar hoofd en zei, dat ze dat niet deed. Ze werkte liever door. Het weekend dan, probeerde hij, maar daar kreeg hij ook een negatief antwoord op. Ze had het hele weekend al afspraken lopen. Jammer, zei hij, en liep teleurgesteld maar niet verslagen achter zijn collega aan. Hij zou het later nog eens proberen, hij had nu een naam en wist waar hij haar kon
vinden. Wat was de wereld toch klein. De volgende dag pakte Cloe de New York Times op en keek naar de advertenties. Daar stond als derde bij de contactadvertenties, haar advertentie. Vanavond of morgen zou er vast en zeker iemand bellen. Daar was ze heilig van overtuigd, zo ging het altijd. Die dag werkte ze weer hard. Ze moest door die stapel mappen heen zien te komen. Maar het leek net, of de stapel maar niet kleiner werd. George had er, volgens haar, lol in om hem alsmaar aan te vullen. Om 18.00 uur pakte ze haar bus en stapte om ong. half acht haar huis binnen en plofte op de bank. Ze was moe. Even uitblazen en dan nog maar iets eetbaars maken. Ze had net een schortje voorgedaan, toen haar telefoon ging. Ze nam de hoorn van de haak en zei; goede avond. Er was een man aan de andere kant van de lijn, die vroeg naar de zwarte weduwe. Daar spreekt U mee, zei ze. Het was aan de stem van de man te horen, dat hij zich lichtelijk opgelaten voelde en eigenlijk niet gewend was om zulke telefoontjes te plegen. Ze nam het voortouw. Zullen we dit weekend een afspraak maken? De man stemde met het voorstel in. Heeft U pen en papier, vroeg ze, dan geef ik U mijn adres. Komt U dan rond 20.00 uur, dan kunnen we eerst kennis maken en eventueel een hapje eten en voor de rest zien we het wel. De man bleek helemaal tevreden met het voorstel en beloofde te komen. Het was vrijdagmiddag en Cloe zat aan haar bureau een rapport af te werken, toen Ian binnenkwam. Ian had Donald aangeboden om zelf even het rapport op te halen bij Cloe. Donald had hem glimlachend nagekeken. Ian zei Cloe gedag en ging op een lege stoel zitten. Hij zag haar weekendtas staan en vroeg; Ga je weg het weekend? Ja, zei ze, even een weekend wat anders dan anders doen. En wat ga jij doen, dit weekend? Oh, ik heb een afspraakje vanavond en verder zien we het wel, liet hij haar weten. Maar ik kom voor dat rapport en dan ben ik weg. Oké, zei ze, het is net klaar. Er zijn verder geen bijzonderheden. Ik heb alles genoteerd. Tegelijkertijd schoof ze de map naar hem toe en stond op, pakte haar jas en weekendtas. Samen liepen ze pratend naar buiten. Ze wensten elkaar nog een fijn weekend. Cloe liep naar de metro en nam de lijn naar Queens. Het was echt spitsuur in de metro. Iedereen wilde naar huis. Een paar dagen vrij trok de meesten wel aan. Tijd voor het gezin en vrienden. In Queens aangekomen, verliet Cloe de overvolle trein. Ze nam de trap naar buiten en sloeg de weg in naar het boven-appartement van haar ouders. Ze kwam langs het klooster van de "Little Sisters of the Poor". De zusters hadden hier een verzorgingshuis. Ze zag er een paar lopen, die van het ene gebouw naar het andere liepen en zwaaide ze gedag. Er werd door de zusters vrolijk terug gezwaaid. Ze liep verder en sloeg een zijstraat in waar het appartementje was. Ze stak de sleutel in het slot en liep de stijle trap op. Boven gekomen liep ze het eerst naar de termostaat en draaide die hoger, want het was onaangenaam kil in huis. Ze hield haar jas aan en liep de trap weer af, om naar het kleine winkeltje op de hoek te lopen om wat in te slaan, want ze kreeg vanavond bezoek. Ze was snel terug en inmiddels was het lekker warm geworden. Ze dook de keuken in om iets lekkers te maken. De fles wijn en 2 glazen had ze al op de eettafel gezet naast de fraaie zilveren kandelaar met kaarsen. Toen het eten in de oven stond, liep ze naar de badkamer om te douchen en zich te verkleden. Ze trok een verleidelijk rood jurkje aan en deed wat make-up op. Haar blik gleed over het king-size bed met spijltjes, dat er aanlokkelijk uitzag met zachte kussens. De kamer was sober ingericht. Een kledingkast, 2 stoeltjes en het bed. Toen de bel ging, schrok ze op uit haar gedachten. Ze liep naar de trap en trok aan het touw, zodat de deur beneden openging. Ze was reuze benieuwd, wie er nu weer op haar advertentie had gereageerd. Ze zag beneden een lange gestalte staan. Omdat het beneden donker was, kon ze zijn gezicht niet onderscheiden, maar toen hij naar bovenkwam en het licht op zijn gezicht viel, zag ze dat het Ian was. Ze hield haar adem in.
Ian bracht het rapport naar Donald McMillan en vroeg of er nog iets was. Donald schudde zijn hoofd en beduide hem, dat hij kon gaan. Ian pakte zijn autosleutels, zei iedereen vrolijk gedag en vertrok. Hij ging eerst naar zijn appartementje om te douchen, zich te verkleden en zich moed in te drinken. Hij had voor het eerst van zijn leven een afspraakje gemaakt met een totaal vreemde vrouw. Als die Cloe nu eens op zijn uitnodiging was ingegaan, dan was dit allemaal niet nodig geweest. Hij had in een opwelling zomaar gebeld op een advertentie in de krant. Ze had wel een prettige stem gehad vond hij. Als de rest nu net zo prettig was, dan zat hij goed vanavond. Toen hij klaar was, keek hij in de spiegel en vond, dat hij er goed uitzag. Hij stond te bedenken, wat hij zou meenemen. Bloemen of een flesje goede wijn. Hij koos voor het laatste. Die fles zou hij onderweg wel kopen. Ook besloot hij om maar niet met de auto te gaan. Als hij te veel dronk, dan zou hem moeten laten staan. De New Yorkse politie was niet mals als je met te veel op achter het stuur zat. Hij had nog tijd genoeg en zou de metro nemen. Hij had al gekeken waar hij naar toe moest en het bleek niet al te ingewikkeld te zijn. Hij ging op pad, kocht een flesje goede rode wijn en even over 20.00 u belde hij op het opgegeven adres aan. De deur werd opengedaan. Hij keek naar boven. Bovenaan de trap stond een slanke gestalte. Haar gezicht kon hij niet onderscheiden. Hij dacht bij zichzelf: Nou daar gaan we dan en liep de trap op. Boven gekomen keek hij verbaasd in de misschien nog wel meer verbaasde ogen van Cloe. Ian herpakte zich als eerste. Wat doe jij hier, vroeg hij. Woon je hier? Tja, zei Cloe, als ik zin heb in eens wat anders, dan maak ik hier een spannend afspraakje. Zo hou ik de boel een beetje in evenwicht. En doe jij dit wel vaker? Nou nee, eerlijk gezegd niet, maar ik ben wel blij, dat ik het gedaan heb, was het antwoord. Zullen we dan maar naar binnen gaan, we kunnen moeilijk heel de avond bovenaan de trap blijven staan en al het lekkere eten laten verbranden. Nu ruikt het nog heerlijk. Ze ging hem voor de kamer in en stak de kaarsen aan. Hij zag de fles wijn op tafel staan en dacht ineens aan de fles, die hij nog in zijn handen had. Welke zullen we het eerst nemen, vroeg hij. Die van jou of deze en stak tegelijk de fles naar haar toe. Laten we die van jou maar het eerst nemen, zei ze en gaf hem een kurkentrekker. Ze brachten een toost uit op elkaar en op een gezellige avond. Hij kon zich helemaal niet indenken, dat hij nu tegenover haar zat. Hij keek naar haar sexy japonnetje en zou wel heel graag willen weten, wat daar allemaal onder zat. Ian kon zich niet aan het idee onttrekken, dat zij ook wel zin in hem had. De wijn was prima en haar kookkunst was ronduit voortreffelijk. Na het heerlijke maal belandden ze samen op de bank met een kop koffie. Cloe schoof wat dichter naar Ian en op een gegeven moment kon hij zich niet meer beheersen, sloeg zijn arm om haar heen en zocht met zijn mond haar lippen. Ze gaf zich gewillig over en beantwoordde zijn kussen gretig. Van de bank verhuisden ze naar de slaapkamer waar de kleding al spoedig ergens op de vloer belandde. Ze hadden spetterende seks waar de vonken vanaf sprongen. Ian lag op zijn rug op bed. Zoiets had hij in heel zijn leven nog niet meegemaakt en hij had toch wel vriendinnetjes gehad, maar dit sloeg alles. Cloe zat schrijlings over hem heen en graaide ergens een paar handboeien vandaan. Ze zei: nu gaan we mijn spelletje doen. En voordat hij er erg in had, waren zijn polsen en enkels aan het bed vastgeketend. Hij vond het eigenlijk wel spannend. In een opwelling vroeg hij: Hoe lang ben je eigenlijk al weduwe. Ik had er geen idee van..... dat je al weduwe bent. Op dat moment liet ze zich van het bed afglijden, liep naar de badkamer en kwam terug met een scalpel. Ik ben nooit getrouwd geweest, zei ze ernstig. Terwijl ze weer over hem heen kwam zitten. Maar in je advertentie stond "zwarte weduwe" , zei hij vebaasd. Hij had het nog niet gezegd, of hij begreep hoe de vork in de steel zat. Oh mijn God: dacht hij, de spin de " zwarte weduwe", die na de paring het mannetje doodt. Hij was haar volgende slachtoffer en hij zou als vermist komen te staan op de lijst van de zaak "Adam". Hij wilde nog een kreet slaken, maar het was al te laat. Josée Kort
