Jeugd Rond Kruikenburg verschijnt 5 x per jaar in feb - apr - jun - nov. - dec. Afgiftekantoor: 1740 Ternat - P409407

Verantwoordelijke uitgever en afzender: Ludo Longin, Stationsstraat 37 - 1740 Ternat

“Jeugd Rond Kruikenburg” verschijnt 5 x per jaar in feb - apr - jun - nov. - dec. • Afgiftekantoor: 1740 Ternat - P 4 0 9 4 0 7

ST.- JOZEFSINSTITUUT België P.B. 1740 Ternat 2/2930

Nr: Mei-Juni. 2007

[email protected]

Tychy 2007 Vrijdag 30 april : Om 5 uur ‘s morgens vertrokken we op de markt van Ternat voor een lange busreis van 16 uur naar Polen. Op de bus bekeken we verschillende DVD’s, om de beurt gekozen door de meisjes of de jongens. De meisjes kozen altijd voor knappe acteurs (bvb. Step up!), de jongens hadden het meer voor humor en actie. Om de 3 uur was er een stop om onze benen te strekken. We kwamen rond 22.30 aan in Tychy, wat later dan voorzien. Daar stond de Poolse directrice op ons te wachten en dan zijn we samen naar de Mc Donalds geweest voor een (late!) avondmaaltijd. Rond 12 uur lagen we uiteindelijk in ons bedje.

er vele kapellen en 1 volledige kerk (waarin Julie en Sara zouden willen trouwen!). Er was daar trouwens ook een balzaal voor het trouwfeest. Om uit de mijn te geraken moesten we wel een klein en akelig liftje nemen.

Zaterdag 31 april : We hadden tijd tot 9 uur om te eten en ons klaar te maken en vertrokken dan voor een daguitstap naar Auschwitz en een zoutmijn. We bezochten Auschwitz in groepjes van 5, met telkens 1 begeleider. Het bezoek aan dit concentratiekamp maakte veel indruk op ons, we werden er zelfs stil van… In de namiddag kregen we een rondleiding in de zoutmijn. We moesten 360 trappen naar beneden nemen om op het EERSTE mijnniveau te geraken. De gids liet ons likken aan de muren om te bewijzen dat de muren volledig van rotszout waren. Het werd ons al snel duidelijk dat Polen een heel katholiek land is, want in de mijn waren

Zondag 01 april : Een dagje in Krakow! We werden verdeeld in groepjes met elk 1 begeleider (leerkracht). Elk groepje kreeg een beetje geld om te kunnen eten, om dingen te kopen zoals souvenirs en om de tram te kunnen nemen. Iedere groep had een stadkaart met een andere af te leggen route. De leerkrachten hadden niets te zeggen, wij hadden alles in handen! Ieder groepje had zijn leuke momenten, zoals het groep-

2

gen. (Maar we zijn wel stil naar onze kamer gegaan!) Maandag 02 april : Op maandag bezochten we een middelbare school in Katowice. Deze leerlingen zitten volgend jaar in een nieuw comeniusproject met Sint- Jozef. De leerlingen waren even oud als wij. We konden goed met elkaar praten. Eerst hebben we elk een presentatie gegeven over ons land en onze school. Voor België waren Hester, Eline en Julie de presentatrices van dienst. Twee april is voor Polen een trieste dag want het is de dag waarop in 2005 paus Johannes

je van mevrouw Lindemans. Ze was zo gefascineerd door een paar schoenen in een etalage, dat ze vergat dat er een raam voorstond…. De groep van mevrouw De Craen kreeg er nog 3 Poolse groepsleden bij, namelijk Betty (onze persoonlijke gids en vooral fotograaf), Tomeck en Anja. ’s Avonds hadden de leerkrachten een 1 aprilgrap bedacht. Ze zeiden dat we een boete hadden gekregen wegens klachten van geluidsoverlast. Hierdoor moesten we 100 zloty betalen, 5 zloty per leerling. Achteraf bleek dat we ons hadden laten vangen en heeft iedereen gelukkig zijn geld teruggekre-

Paulus II overleed. Er was dus een kleine ceremonie om de paus te herdenken waar wij als Belgen niets van verstonden (we moesten zelfs knielen!). Maar ook buiten de school waren er vele herdenkingen voor de paus.

3

een zakje gevuld met zand. Daarna konden we genieten van een heerlijke lunch die de kinderen voor ons hadden bereid: namelijk 20(!) schotels met mooi versierde sandwiches. Dan zijn we naar het park geweest tegenover de school om wat te kletsen en te sporten. De jongens speelde voetbal en sommige meisjes hadden het eerder voor de ‘massafelix‘ op andere klasgenoten bv. op Björn, Hester en Julie. Terug in de school moesten we jury zijn van een wedstrijd voor het ‘beste Europese ei’. De mensen in Polen hechten aan zulke dingen rond Pasen blijkbaar veel belang. De hele school was versierd met allerlei knutselwerkjes rond Pasen. Na het jureren waren er workshops rond Pasen voorzien. Eerst werden we in groepen verdeeld en dan kregen we een fiche met de lijst van workshops: 1. cake versieren 2. decoratie maken 3. eieren schilderen 4. borduren 5. kaartjes maken Na elke workshop moesten we onze fiche

Na de herdenkingsplechtigheid hebben we samen met de Poolse leerlingen onze lunch gemaakt en opgegeten. In de namiddag hebben we de 2 klassen in groepen verdeeld en workshops gedaan (bvb. eieren beschilderen). Dan was het tijd om afscheid te nemen en te vertrekken naar een immens shopping center in Katowice. We hebben daar zo’n 2 uur mogen rondlopen om wat souvenirs of andere dingen te kopen. Jammer genoeg was alles daar even duur als in België, dus veel hebben we niet kunnen kopen… We hadden gemiddeld 100 zloty mee (=25 euro). ’s Avonds gingen we zoals altijd eten in het internaat van onze partnerschool en er stonden frietjes met een brochette op het menu. (Je moet wel weten dat de Polen absoluut niets afweten van goed gebakken frieten...) Dinsdag 03 april: Onze laatste dag in Polen. Vandaag stond een bezoek naar onze partnerschool in Tychy op het programma. Eerst was er een welkomstwoordje van de directrice. Daarna gingen we kijken naar een theaterstukje, gemaakt en gebracht door de Poolse leerlingen, met alleen maar muziek en gebaren want de kinderen in die school zijn anders dan wij (licht mentaal gehandicapt). Dan hebben we de leerlingen ontmoet die in het comeniusproject zitten en met hen hebben we dan hun funnygames uitgetest. Er was bvb. een spel dat afgeleid was van volleybal maar nu was het niet met een bal maar met een vuilblik en 4

laten afstempelen en nadat we alle workshops hadden uitgevoerd kregen we een prijs: een zak met Poolse koekjes en een knutselwerkje dat de kinderen voor ons hadden gemaakt. Dan was het tijd om te gaan eten en om afscheid te nemen. Om 18.30 uur vertrokken we opnieuw richting België, met spijt dat het allemaal zo snel voorbij was gegaan…

Barcelonareis 9 t.e.m.15 april Dit keer geen traditioneel verslag dat begint met: onze wekker liep af, we maakten ons klaar, we stapten op de bus, we werden ingedeeld in groepen, een gids begeleidde ons, …. Maar wel enkele indrukken: Terwijl de thermometer in België nooit geziene toppen scoorde, verzopen we in Barcelona als de garnalen in onze paëlla. De zon was misschien wel ver te zoeken maar de toffe sfeer was alom tegenwoordig. En de Spanjaarden zullen het geweten hebben toen we ten volledige getale luid Vlaamse klassiekers zingend over de Rambla marcheerden. En aan dat marcheren ontbrak het ons deze week zeker niet. Naarmate de voeten meer pijn deden schoot de conditie de hoogte in. Lag de eerste nacht nog iedereen te tetteren? Stond de laatste dag iedereen als zombie in het Picassomuseum. Zijn blauwe periode hebben we aan den lijve ondervonden. Aan musea trouwens ook geen gebrek: Gaudi, Dali, Miro, Montserrat, kerken en kathedralen; allemaal zijn ze de revue gepasseerd. Het abstracte gekrabbel van Miro kan ons echter minder bekoren dan de statige hooggothiek van de de Santa Maria del mar. Regelmatig kregen we voldoende lang de vrijheid om onze honger te stillen en onze koopjesgekte de vrije loop te laten en winkel in, winkel uit de Rambla af te gaan, met meisjes

die het tempo aangaven en jongens die gewillig volgden. Tussen al de bedrijven door vonden onze reisleiders nog de tijd om in hun rollen van animatoren te kruipen. Een zingende en cheerleadende mevrouw Delcour staat in ons geheugen gegrift. Mevrouw Jacob blijkt de Vlaamse schlagers van begin tot eind mee te kunnen

5

d’Avignon. Meneer Gezel redden uit de handen van marginale inboorlingen. Uitgaan onder toezicht van de leerkrachten in de bekendste discotheek van Barcelona. Meneer Gezel en mevrouw Marreyt zien shaken in die discotheek. Dezelfde discotheek moeten verlaten om 12u30 onder leerkrachtbegeleiding. Feestjes bouwen op de bus. Ervan versteld staan dat bepaalde reisgenoten alle (werkelijk ALLE) Vlaamse schlagers kennen. Peter vastgrijpen en schminken. Gwen vastgrijpen en schminken. Met 6 een kamer van 4m? delen. Griet redden uit de poten van een kakkerlak. Roepen op de plaatselijke guapos. Foto’s maken, veel foto’s maken, héél veel foto’s maken. Reisevaluaties schrijven voor meneer Muylaert op de terugreis. De afwezigheid van een bepaalde persoon opvullen door een ballon. Voor de Sagrada Familia staan en denken dat je in de Efteling bent. Op de foto gaan met marginale inboorlingen. Shoppen!

zingen tot grote ergernis van meneer Gezel. Deze laatste wou zijn kennis van de Vlaamse cultuur ook bewijzen en gaf een schitterende imitatie van Geert Hostes ‘Je hebt me duizend maal belogen’ ten beste en blijkt een uitstekende quizmaster. Kortom: ondanks het belabberde weer, de zakkenrollersparanoïa en het ongedierte in de kamers, was dit een vakantie om met de glimlach aan terug te denken en zeker voor herhaling vatbaar. Serafien en Heleen, 6 LWe

niet echt goed weer, wel een goede sfeer weinig slapen in musea gapen si, por favor en gracias zeggen af en toe een kaartje leggen soms water, soms bier feesten in het laatste kwartier als je dit leest is de reis al gedaan maar barcelona is een ervaring die heel mijn leven mee zal gaan.

Barcelona, samengevat door Barbara, 6 LM

Roel, 6 EMA Koppeltjes wegjagen die staan te vozen onder de Pont 6

Men heeft ons de onmogelijke opdracht gegeven om de Barcelonareis kort te omschrijven. Toch een poging waard: here goes! Onze epische tocht begon al om 5u30 ’s morgens (ochtendhumeur alom). Na een bezoek aan het Dalimuseum en le pont d’Avignon waar een blauwe springmuisballon tragisch aan haar einde kwam, kwamen we eindelijk in Barcelona aan. Wat volgde was een marathon van musea, kathedralen en consoorten in een typisch Belgisch weertje. Pluspunt: Barcelona is het verzamelpunt van knappe jongens (= guapos of pizza’s). Plezier verzekerd, dames! Verder ontpopte mevrouw Marreyt zich als een ware dancing queen (echt waar!) tijdens het dansgebeuren. Op onze kamer kregen we bezoek van ‘la cucaracha’. Daar kregen Peter en Gwen trouwens ook een unieke make-over (onder dwang). Dit waren slechts enkele hoogtepunten van Barcelona 2007. Voor meer informatie, foto’s en filmpjes: raadpleeg Laura, 6 LM

Barcelona, ons groot avontuur! Eerst vroeg opstaan om aan een moordende busreis te beginnen. Tussenstop in Beaune en dan op naar Avignon om te overnachten. De volgende ochtend weer op de bus en op naar Figueres en later Barcelona. De grote confrontatie met ‘de kamer’ naderde. Hoe klein was de ruimte, hoe erg kraakten de bedden, maar hoe blij waren we met een badkamer op de kamer! Het avondmaal was meer dan eens niet te vreten, maar alles verdween achter de kiezen. Het programma werd zorgvuldig afgelopen en ons brein werd volgepompt met cultureel erfgoed en weetjes. Het weer liet echter te wensen over. Terwijl België overgoten werd met zon en warmte

Barcelona, wat een reis! Eigenlijk was alles gewoonweg fantastisch, tenzij misschien het mindere weer gedurende enkele dagen. Het weer was een klein spelbrekertje, vooral op de dag van Montserrat. Het was echt een relaxte reis, we kregen genoeg vrijheid om o.a. eten te kopen, etc. Deze vrijheid droeg echt wel bij tot het slagen van de reis. Verder waren er ook de talrijke hilarische momenten, vooral door toedoen van de leerkrachten. Er was helemaal geen sprake van een Spartaans regime en bovendien was er ruimte voor improvisatie inzake tijdsplanning. Kortom het was een zeer geslaagde reis. Tom, 6WW8

7

enthousiaste mevrouw Marreyt: Pablo Picasso vond ik (buiten zijn ietwat vreemde roze periode) schitterend. Miro wisten we te appreciëren en deed ons vooral inzien dat je een lijn op een blad papier ook als kunst moet beschouwen. Dali: te gek voor ons goesting Hold my poodle. De opklaringen die ervoor zorgden dat er ineens een immense stemmingswisseling was, pulls uitgingen en zonnebrillen verschenen. Mc Donalds De fietsende standbeelden op de Rambla Diepzeeduikende duiven (zie ook negatief) Kleine eendjes De zonnebrillen!!!! Het alomtegenwoordige regenweer Het eten De kleine Spanjaarden die gluurden in de Burgerking Vliegende mieren in de badkamer Slechte muziek in de discotheek Pijnlijke voeten Gaten in prachtige turnpantoffels Luidruchtige Kroaten

kregen wij een koude regendouche over ons heen. Vooral Montserrat viel daardoor wat uit de toon. Maar de sfeer op de bus was dik in orde door het gezang van mevrouw Delcour en de fantastische busquiz. Op onze laatste dag kwam de zon er dan eindelijk door, en wat hebben we ervan genoten! Barcelona, het was een formidabel avontuur! Astrid, 6 Lwe Positief Negatief Het opsnuiven der culturen met steeds een

Hola, Jaja, op onze busreis terug naar Ternat wordt er gevraagd om een klein verslagje te schrijven. Een algemene indruk is dat het een fantastische reis was met een fijne groep vrienden. Ook hebben we de leerkrachten van een ander kant leren kennen. Met 8 meisjes op de slaapkamer was het wel eens vechten voor de haardroger, maar we sloten makkelijk compromissen dus het was gezellig samenzijn. Nu, na die 6 dagen kan ik wel geen kerk, kathedraal, museum meer zien d.w.z. dat we echt wel wat van die vorig genoemde gebouwen bezocht hebben. De vermoeidheid is enorm toegeslagen doordat we na ons discotheekbezoek vroeg moesten opstaan. Maar wat me vooral bijblijft is dat dit een reis 8

was die ik zeker niet snel zal vergeten. Nathalie, 6 HWA Barcelona, Wie zijn we? Waar bevonden we ons? Maar vooral, wat kruiste ons pad? Avignon, daar begon het allemaal. Na een lange vermoeiende busreis vonden we daar onze eerst rust. ‘Sur le pont d’Avignon’ werd er gefantaseerd over het vervolg van onze trip. Onze verwachtingen lagen hoog, maar de groepssfeer zat goed. Al snel werd er een clubje gevormd, ‘ de Lavabos’ (=Spaans voor toiletten). Een team van goedlachse meiden met mevrouw Heyvaert aan het hoofd. Als goed voorbereide dame was ze voorzien van een rol toiletpapier en deelde ze deze uit waar nodig. Kortom, als hoofd neemt ze haar verantwoordelijkheid op. Aangezien de Sagrada Familia als algemeen hoogtepunt wordt beschouwd, kozen wij als favoriet het Dali-museum in Figueres. Als knettergekke kunstenaar maakte Dali wonderbaarlijke dingen waarbij je denkt: ‘Waar blijft hij de inspiratie toch vandaan halen?’ Miro daarentegen konden we niet goed vatten. Hij had een stijl apart die onze hersenen duidelijk te boven ging. De leerkrachten namen afstand van hun status en lieten zich volledig gaan: zingen, dansen, lachen en zwanzen. Het ging zelfs zo ver dat wij getuige mochten zijn van meneer Gezel die Laura Lynn vertolkte. Wie had dat ooit gedacht? Onze voeten tellen blaren en onze hielen zijn doortrapt maar ons hoofd vond het zéér leerrijk en zit boordevol nieuwe, mooie herinneringen. Herinneringen om nooit te vergeten. Wel willen we nog enkele tips geven voor de volgende lading Barcelonareizigers: Heb altijd een doosje compeedpleisters bij de hand want blaren zijn niet weg te denken bij deze reis. Spanjaarden zijn niet echt vriendelijk en soms heel cru, maar laat je hierdoor niet ontmoedigen. Laat je niet in het zak zetten bij het kopen van

souveniers, afdingen is de boodschap. Hou je geld onder je jas of trui, want deze parasieten schrikken er niet voor terug het gewoon van je lijf te rukken. Katrien, 6 EW en Sofie, 6 HWA

Leerkracht zijn in Barcelona is: Weer 17 zijn 1000 maal tot 46 tellen Hola zeggen in plaats van hallo Slapeloze nachten Opnieuw naar de disco gaan

9

De liedjes van Laura Lynn en Frans Bauer zingen Verplicht luisteren naar collega’s die Laura Lynn en Frans Bauer zingen Vastzitten in de Funicular in het gezelschap van een gordeldier en een bronstige yak Rondlopen met een rol toiletpapier met diameter 30 cm in je rugzak Stappen, stappen, stappen, stappen, …. ’s Nachts trappen, trappen, trappen, trappen, …. Vermoeiend Zeer boeiend!

Bijna vakantie, bijna rust Rust voor 643 leerlingen en 71 personeelsleden van onze school; Rust voor 3268 leerlingen en 370 personeelsleden van onze scholengemeenschap; Rust voor + 460.000 leerlingen en + 60.000 personeelsleden van het secundair onderwijs in Vlaanderen. Rust na het volgen van 800 lessen door één leerling. Rust na het geven van 500 lessen door één leerkracht. Rust na tweedaagse vormingsdagen, sportdagen, een vredesdag, een milieudag, een gedichtendag, een literaire dag, een culturele dag, middagactiviteiten, lesvervangende activiteiten. Rust na KRAK, KRECO, de leerlingenraad, de sportraad, de schoolraad, het pastorale team en het animatieteam, het P-team, het comité voor preventie en bescherming op het werk, het lokaal overlegcomité. Rust na de uitwisseling met leerlingen uit Wallonië, Polen, Zweden, Duitsland, Tsjechië. Rust na de vakvergaderingen, de personeelsvergaderingen, de klassenraden. Rust na de proefwerken… Rust na intens leren en leven op school anno 2006-2007. Rust? Vakantie… Rust? Rust! Vakantie! Ik wens iedereen die betrokken is bij onze schoolwerking (van dichtbij of wat verderaf) een welverdiende RUST. Van harte dank aan allen voor het boeiende en leerrijke schooljaar, voor het samen leren en leven. Yannick Noppe Directeur Sint-Jozefsinstituut

10

Jredactioneel De vakantie: ze lonkt, ze vraagt, ze daagt uit. Ook de redactie wenst elke lezer van Jeugd rond Kruikenburg een deugddoende vakantie. Mijmerend, met de gedachten gehuld in rust… Meisjes

Waar ik naar verlang

Ja, zo vanaf mijn zestiende heb ik rabiaat achter de meisjes aangezeten. ‘k Wist wel niet wat ‘k moest doen als ‘k er een ving, maar ’t waren zulke fabelachtige wezens.

Waar ik naar verlang vandaag Een frisse zomerjurk te dragen Met blote schouders, een uitgesneden Hals en rug en vooral goed Los om de heupen

Godinnen van een geheimzinnig rijk, waar je af en toe een glimp van op mocht vangen. Dan sloot de voorhang weer en bleef je alleen. Maar overal in je hoorde je ze zingen.

Waarmee ik dan de tuin in loop De zon schijnt warm, maar de wind Houdt het draaglijk en brengt De jurk in beweging en dan Ben jij er natuurlijk ook die De jurk al even mooi vindt en samen Trekken we hem uit en hangen hem Aan een tak

Fluisteren ook vooral. En giechelen. Zag Je er dan zó gek uit? Je speelde toch ’n aardig partijtje in DFC-a.

En liggen te kijken in het gras naar Zo’n frisse zomerjurk in een boom, daar Verlang ik het meest naar vandaag.

Ongrijpbaar cirkelden ze om je heen. Die ’t dichtste bij leek, bleek plots ’t verste af. ’t Was nog verwarrender dan algebra.

J. Govaerts C. Buddingh

De wondere wereld der excuses

Ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten kan het morgen niet meer doen. Ga nooit weg zonder te praten, dat doet soms een hart zo’n pijn. Wat je ’s morgens hebt verlaten, kan er ’s avonds niet meer zijn.

“Ik heb mijn taak 2 dagen te laat ingeleverd. Normaal ben ik 4 dagen te laat. Dus technisch gezien ben ik te vroeg”

11

De derdes op 2-daagse Donderdag morgen om 7.45 u waren we vertrokken om 2 toffe dagen te beleven. Iedereen zag er echt naar uit om is 2 dagen van school af te zijn. Rond 10 uur zijn we aangekomen in Koksijde waar we oude ruïnes en een museum zouden bezoeken: “Ten Duine”. Als spreekoefening voor Nederlands moesten we een gids spelen en aan onze klasgenoten de verschillende kamers uitleggen, elk groepje had een andere kamer gekregen. Na de middag hebben we een exploratietocht gemaakt in Koksijde. We hadden een traject gekregen en dat moesten we dan volgen. Het zou natuurlijk te schoon geweest zijn als er geen enkele fout in zou gestaan hebben, het was natuurlijk van dat. Meneer Van den Cruys had zich vergist tussen links en rechts en daardoor hebben we die weg 3 keer opnieuw moeten doen. Mannen hé en dan zitten ze altijd op de vrouwen bezig! Daarna hadden we even vrij gekregen en hebben we op de dijk en het strand kunnen wandelen. In de late namiddag hebben we dan een wandeling gemaakt in de duinen, dat was wel heel vermoeiend. Na die wandeling was de dag bijna om. We zijn naar ons verblijfplaats geweest, we hebben gegeten en daarna hebben we een fuif gehad om ons goed te ontspannen. Vrijdagmorgen staan we op en nog half in slaap zijn we gaan ontbijten. De tweede dag was wel toffer dan de eerste want in de voormiddag hebben we een tocht gemaakt met gocarts en in de namiddag hebben we dan een vlottentocht gemaakt en zijn we in kano’s geweest. Iedereen was wel goed nat maar we hadden reservekleren bij dus hebben we ons onmiddellijk kunnen omkleden. Als laatste van de dag hebben we nog gewoon

vrij gekregen en van de mooie omgeving kunnen genieten. Toen zijn we naar huis vertrokken allemaal kapot maar het waren toch 2 super leuke dagen.

Audrey en Reninca 3EWa

12

13

Bloemlezing uit de reacties over de milieudag 3°jaars

-spreekster Natuurpunt aan onze poel

-spreker Greenpeace:

*belangrijk dat we kikkers en andere diertjes in hun eigen leefomgeving houden *ze vertelde interessante dingen : we hebben veel bijgeleerd

*ik wist niet dat Greenpeace zo een grote acties deed op die manier *het gaf me een duidelijk beeld van al wat er verkeerd loopt in onze wereld op vele vlakken en ik vind het goed dat Greenpeace zo een acties doet *dat ze hun leven zouden wagen voor de natuur *het trof me dat mensen tot zoiets in staat zijn om het milieuprobleem te redden: deze mensen verdienen een pluim *de filmpjes troffen mij *dat Greenpeace niet gewelddadig actie voert *het opende je ogen *het was interessant en met duidelijke info : ik word cyberactivist

-quiz over exoten *interessant: het waren planten en dieren die we nog niet kenden *interessante info en we konden in groepjes werken

5°jaars -spreker PROTOS over water *dat wij niets doen met regenwater en dat we dat beter wel zouden doen en dat streken in Afrika beter omgaan met water dan wij en zij noemen “ontwikkelingsland” *dat onze watervoorraad eindig is en dat we er dus zorgzaam mee moeten omgaan *het waterprobleem is erger dan ik vermoedde *mensen die ver moeten water gaan halen moeten dubbel zoveel betalen voor water als rijke -water voor later *leuk spel en interessant *stemt tot nadenken -geen geld- geen water *leerrijk *interactief -wel proper ,maar gezond? *zeer veel tips gekregen *we leerden enkele eenvoudige en goedkope 14

en milieuvriendelijke onderhoudsproducten kennen , zoals huishoudsodakristallen en azijn *het verschil gangbaar product-ecologisch product werd zeer goed uitgelegd poëzie rond water *dat we buiten aan de vijver zaten gedichten te schrijven in de schaduw, met leuke opdrachten en uiteindelijk ook mooie gedichten *goeie sfeer in de groep,er werd op een gezellige manier over water gepraat

*dat we zelf de handen uit de mouwen konden steken

RWZI Liedekerke

natuurwandeling

*leerrijke uitstap *deskundige uitleg

*dat we hier in Ternat toch enkele mooie plekjes hebben *dat we even stopten bij Kevin om te kunnen drinken *we hebben in Ternat plaatsen bezocht die ik niet kende *de gids was een enthousiaste kerel en we hebben een stuwbekken gezien *het was rustgevend ,maar wel ver

bloemenmanden maken in Perkoplant *we zijn veel te weten gekomen over hoe ze daar werken *dat ze daar veel water besparen *enthousiaste mevrouw die ons rondleidde

affiches maken en omhooghangen tegen draaiende automotoren *tof om zelf affichen te ontwerpen *dat we zelf iets konden doen *soms wel vervelende reacties van automobilisten *gevoel dat we nu zelf iets voor het milieugedaan hebben en het fotootje in de pers is ook tof

6°jaars -spreker Greenpeace over energie *dat we in actie moeten treden *het aantal CO2 dat een gemiddelde Belg produceert tegenover de wereldburger *heel wat cijfers hebben me getroffen 15

*de ernst van de situatie *spreker gebruikte veel elementen uit de film van Al Gore, deze waren zeer duidelijk en deden mij wel in zekere zin nadenken *dat er meer dingen zijn die we zelf kunnen doen om het probleem te verhelpen dan ik dacht *kernenergie is geen oplossing

*duidelijk geworden dat een auto vaak even duur is als openbaar vervoer -debat over “an inconvenient truth” *zijn persoonlijk getuigenis trof me *hij wist heel veel over het thema -milieuvriendelijk huis

-huis-op-het-spel

*we kregen veel info *dat we eens zagen hoe je een ketting moet smeren: interessant om weten *sympathieke man die goed kan vertellen *we mochten een ligfiets uitproberen : heel leuk

*de gezellige ontvangst, de verzorgde uitleg ,het mooie weer *een milieuvriendelijk huis is een grote investering,maar op langere termijn is het zelfs winstgevend!!!! *het was leuk om in groep naar Roosdaal te fietsen en een aangename rondleiding *goed om alles wat we al geien engehoordhebben (zonnepanelen, waterverbruik, ispolatie) eens in de praktijk te zien *het enthousiasme en de passie voor het milieu bij de spreker

-autodelen

-kringloopwinkel

*dat ons eigen gedrag i.v.m. het gebruik van een wagen gepeild werd, zo ga je meer nadenken

*leuke fietstocht *dat het een goed initiatief is zodat ook armen de kans krijgen om tegen goedkope prijs kleren te kopen *ook het rondlopen in de winkel na de uitleg was positief omdat je dan kon zien wat ze daar allemaal verkopen *sommigen waren nog nooit in een kringwinkel binnen geweest: nu wel!

*interessant *enthousiaste begeleidster *er zaten goeie tips in -lang leve de fiets

16

Een dag uit het leven van een Kruikenburger (1)

M

delijk te lachen, al lukte dit niet in deze vreemde situatie. Mr. Muylaert sloeg op dat moment mijn agenda dicht en zei slechts 3 woorden : “elf uur dertig”. Ik wist wat dat betekende, 1 uur zitten niksen in een klaslokaal terwijl buiten de zon schijnt en de anderen hun zitten te amuseren met weet-ik-veelwat. Tijdens de 5 volgende minuten in mijn verhaaltje gebeurt er eigenlijk niet zo veel dus spoelen we even door tot het moment waarop ik mezelf betrap de melodie van het ‘liedje’ (zo kan je het eigenlijk niet noemen, degenen die dit kennen begrijpen me wel) ‘brother sun and sister moon’ in mijn hoofd aan het fluiten was. Ik nam vlug mijn agenda en sloeg deze open pag. 15 (examenregeling) en begon deze te lezen (had ik dat maar eerder gedaan) zodat ik met iets bezig was en mijn verstand op nul kon zetten. Ik weet wat jullie allen nu denken, “zó debiel !”. Dat was het ook maar ja, wat moet je doen wanneer je daar zit te niksen. Ik voelde me echt zo dom dat die handtekening daar niet stond. Op dat moment ging de laatste derdejaar weg uit het muffe, saaie lokaal waar ik me nu al zo’n 25min. aan het vervelen was. Ik zat daar dan alleen als derde tussen al die puffende vierdes, toen Mr. Muylaert weer in mijn richting kwam. Ik sloeg mijn agenda toe, pakte mijn rekenmachine en deed alsof ik bezig was met een soort wiskundige berekening (al had ik nog niet de tijd gehad om het dekseltje eraf te doen) wanneer hij voor de derde keer naast mij stond en vroeg of ik er niets voor voelde om een artikel voor ‘Jeugd rond Kruikenburg’ te schrijven over mijn domme gebeurtenis. “Nè” om het in de woorden van Michael Kyle te zeggen, dacht ik bij mezelf. Maar met de charmes van een alom begeerde wiskundeleerkracht wist hij me dan toch te overtuigen. En zoals je ziet, beste lezer, dit is het ervan geworden. Hij liet me ook voor mijn poging tot hoogstaande lectuur 10 minuutjes vroeger weggaan (sshhtt !! niet zeggen hé). Van geluk gesproken. Dank u Mr. Muylaert !

aandag 26 maart 2007, 10.30u : Ik (een derdejaar) leg nog een laatste hand aan mijn examen economie terwijl mijn klasgenoten één voor één het lokaal uit druppelen. Klaar ! Eindelijk, naar huis. Ik steek mijn hand omhoog, niets vermoedend dat wanneer ik mijn agenda zal openen er mij een grote verrassing te wachten zal staan. Mr. Muylaert, die mijn tamelijk lange arm nog niet in de lucht heeft zien steken, staat met een grote lach (vol amusement) naast een vierdejaars die een wiskunde-examen aan het maken is (jullie lezers, kunnen al raden waarom die lach). Om die korte tijd nuttig te besteden nam ik mijn agenda op mijn bank. Ik zag toen in mijn linkerooghoek Mr. Muylaert zich draaien in mijn richting en liet, snel als ik was, mijn hand als een speer in de lucht schieten. Hij zag die en kwam naar me toe op hetzelfde moment dat ik mijn agenda op de juiste plaats opensloeg. Vanaf nu gaat het zeer snel, maar ik (goed als ik ben) zal het voor jullie lezers in slow motion vertellen. Wanneer ik Mr. Muylaert zag (in mijn linkerooghoek), keek ik snel even op. Zijn gelaatsuitdrukking of mimiek (voor de taalgeleerden onder ons) stond weer op neutraal, al kon ik in z’n ogen het plezier van de fout (2+3 = 5 , niet 6 !!) in oefening 12 van een vierdejaars zien. Na heel even oogcontact gemaakt te hebben, keerde ik mijn gezicht weer naar mijn agenda. Ik zocht razendsnel naar de juiste pagina en die vond ik in minder dan één seconde want daar zat een soort van verfrommelde bladwijzer. Ik wierp vlug een blik op het kolommetje van de vorige dag en tot mijn grote verbazing stond er geen handtekening in. “Wat moet ik nu doen ?” dacht ik toen Mr. Muylaert nog maar een paar meter van mijn bank verwijderd was. Ik zag hem naderen en zijn niet al te grote gestalte wierp een donkere schaduw over mijn kleine bank. Hij wierp een vlugge blik over mijn agenda en de paar seconden nadien hoorde ik slechts enkele vreemde geluidjes als: tshu, puh, fuh en voelde ik enkele blikken van medeleerlingen in mijn buik boren (ik zat nl. achteraan in de klas). Ik wist dat dit mijn ondergang was. Ik keek naar omhoog in de richting van Mr. Muylaert zijn gezicht en ik probeerde vrien-

Iemand die een handtekening vergeten was uit 3EcWa…

17

Met de hulp van de oud-leerlingenbond Onze kleuter- en lagere school, De Brug en het secundair in Sint-Jozef kunnen al meer dan 65 jaar rekenen op de steun van de oud-leerlingenbond vzw Kruikenburg-Club (in de volksmond KOLB geheten). Jaarlijks organiseert deze vereniging het herfstrestaurant in november, een lustrumviering in februari voor alle oud-leerlingen die een veelvoud van vijf jaren zijn afgestudeerd, toneelopvoeringen in maart en natuurlijk ook de welbekende Kruikenburgse Feesten. Dankzij deze activiteiten besteedde de oud-leerlingenbond in 2006 bijna 18.500 euro ten voordele van De Brug en Sint-Jozef. Diverse projecten werden gefinancierd, waaronder: het verspreiden van het tijdschrift Jeugd Rond Kruikenburg naar de oud-leerlingen (3.412 euro), deelname van leerlingen aan diverse taal- en wetenschapolympiades (1.182 euro), de organisatie van de lustrumviering (1.206 euro), sportpromotie (3.716 euro), schilderen van klaslokalen voor de lagere school (7.242 euro), diverse uitstappen van leerlingen (1.545 euro), … Heb jij een idee voor een leuke organisatie of een project dat kan gesponsord worden door de oud-leerlingenbond? Of wil je een handje toesteken bij één van onze organisaties? Graag een seintje aan [email protected]. Wens je meer info over de activiteiten van onze vereniging, dan kan je ook steeds terecht op de website van de school www.sint-jozef-ternat.be, onder de rubriek KOLB. Daar vind je tevens een up to date adressenlijst van alle afgestudeerden van Sint-Jozef. Ludo Longin Voorzitter KOLB

18

De culturele dag 10 mei 2007. Nadat de aanwezigheden opgenomen waren, vertrokken de vierdes naar het station, waar we de trein naar Brussel namen. Natuurlijk begon het juist dan te regenen, maar de sfeer was uitgelaten en daar kon het weer niets aan veranderen. Allen stapten we af in BrusselCentraal. Daar splitsen we ons in 2 groepen: de ene helft ging naar het Stripmuseum, de andere naar het Museum voor Oude Kunsten. Onze klas bezocht het laatste. Er waren

tijd iets te gaan kopen in de Nieuwsstraat. De tijd vloog en we moesten ons haasten om op tijd aan de verzamelplaats geraken. Met ijsjes en snoep kwamen we aan waar Mr. Muylaert en Mevr. Marreyt ons stonden op te wachten. Het was tijd voor de volgende activiteit: het Paleis van Keizer Karel. Met veel enthousiasme leidde de gids ons rond en legde ons uitbundig uit, hoe het er in die tijd aan toe ging. We zagen oude heirbanen, vele overblijfselen, een grondplan van Keizer Karels paleis, enz. Als allerlaatste gingen we nog heel even naar de St Michielskathedraal. We bewonderden er de veelkleurige glasramen. Veel tijd hadden we niet, maar het was toch de moeite om het eens gezien te hebben. Om 15u30 namen we de trein naar Ternat en even laten stapten we moe maar voldaan terug naar SintJozef.

prachtige schilderijen te bezichtigen van onder andere Rubens. Het eerste half uur kregen we uitleg van Mevr. Marreyt, daarna kregen we de tijd om zelf nog even rond te neuzen. 12u, tijd om even pauze te nemen. In groepjes liepen we door Brussel. De ene deed een terrasje, de andere gingen een broodje halen en nog andere slaagden erin van in die korte

Hanne, 4 ECWI 19

Wiskunde is geen feest ! Mijn dierbare medeleerlingen, ik ben hier om jullie van het kwaad te behoeden. Zijn de persoonlijkheid en eigenwaarde van elk lid afbreken, negatieve gevolgen op de gezondheid, een autoritair en charismatische leider niet drie belangrijke kenmerken van een sekte? Wel, dan is wiskunde een sekte. Ik wil jullie voor dit kwaad behoeden en ik zal jullie proberen te overtuigen van mijn gelijk zodat jullie mijn actie kunnen steunen om deze sekte op de lijst van gevaarlijke sekten te krijgen. Of is wiskunde misschien een feest? In sessies van 50 minuten worden de volgelingen niets vermoedend ondergedompeld in de leer van de wiskundige analyse. Na elke sessie voel je je een ander mens, je blik staat op oneindig, je laatste energie is verdwenen. De slecht verluchte lokalen, de hoge druk die stress veroorzaakt, worden gebruikt om de volgelingen compleet willoos te maken. Na elke sessie kan je gedurende uren nog enkel aan wiskunde denken. Andere vakken interesseren je niet meer, wat die vakleerkrachten ook proberen. Wiskunde wordt het belangrijkste in je bestaan. Alle volgelingen hebben stelselmatig een tekort aan nachtrust. Dit tekort wordt veroorzaakt door uren te werken aan het voorbereiden van zware testen, het afwerken van omvangrijke taken. Hierdoor word je willoos en word je mentaal gebroken. In sommige extreme gevallen gaan volgelingen totaal door het lint en beginnen te wenen door overspanning. Via een goed uitgekiend systeem wordt een kleine groep jonge en fanatieke volgelingen geselecteerd. Dit selecte groepje mag dan ook acht sessies per week volgen en verkeert na elke sessie in hogere sferen. De ultieme beloning voor deze groep is een verdere opleiding in het walhalla van de wiskunde . Na vijf jaar worden ze gewijd tot hogepriester, als master in pure wiskunde en krijgen ze toestemming om de brede gordel van de hogepriester te dragen. Ze mogen nu een roze cover over hun rekenmachine schuiven. Dan is er ook de autoritaire en charismatische

leider. Deze zal, zonder enige vorm van tegenspraak, zware taken opleggen en regelmatig de kennis van de volgelingen toetsen. Haar/zijn beslissingen kunnen niet aangevochten worden; hij/zij kan eenzijdig beslissen om een zware test, waar elke volgeling zijn nachtrust voor gelaten heeft, uit te stellen. Eenvoudig door te zeggen: “Vandaag is het geen testje, we zullen het testje uitstellen tot volgende week.” Er wordt geen tegenspraak geduld. Ik hoor je al zeggen: “Wiskunde staat toch gewoon in het programma?” Ja, dat is waar. Maar er zijn zeer veel politieke leiders die in deze sekte zitten of sympathie hebben voor deze leer. Zo heeft de huidige belangrijkste politieke leider van het onderwijs ooit geld verbrand om het Opperwezen van de integraal te eren. En werd het opus Dei vroeger ook niet door kerk en staat aanvaard? En nu staat het op de lijst van de gevaarlijke sekten. Hoort wiskunde niet tussen scientology, opus Dei, Amish enz.? Ik vind van wel, en daarom vraag ik jullie om mijn actie te steunen. Enkel zo kan wiskunde op de lijst van de gevaarlijke sekten komen. Wiskunde is geen feest, maar wiskunde is een sekte! Wim Lèonard, Een sektelid tegen wil en dank.

De wondere wereld der excuses De vierkantswortel van 9 is 3 Juist Fout Wie kan het wat schelen?

20

Kruikenburg zendt zijn humane wetenschappers uit humane dag – 5des het Gentse Museum Dr. Guislain Vrijdag 20 april was dé dag voor de humane klassen om eens stiekem vooruit te blikken naar hun - eventuele - toekomst. De psychiatrie. In het Gentse Museum Dr. Guislain werden we opgedeeld in groepjes per drie. Elke groep kreeg aparte vraagjes waarvan we de antwoorden konden vinden in een bepaald deel van het museum. Achteraf gaf elk groepje zijn uitleg, zodat we uiteindelijk ongeveer alles gezien hadden. In het museum leerden we hoe het er vroeger in de psychiatrie aan toe ging, van het schedelboren (een gat in de schedel maken zodat de ‘slechte geest’ er uit kon komen en de patiënt gezond werd) tot de ‘dolhuisjes’ en uiteindelijk de psychiatrie nu. Het was een boeiende ervaring en het was goed dat we zelf op onderzoek mochten uitgaan om iets bij te leren. Na een uurtje middagpauze in het gezellige Gent (mét goed weer!), begonnen we aan het afnemen van onze straatenquêtes. Deze maakten deel uit van een opdracht voor Project Humane Wetenschappen, waarbij we onderzoek deden naar milieuvriendelijk gedrag en de kennis i.v.m. milieu. In groepjes van vier of vijf werden we geplaatst op een locatie waar veel mensen rondliepen. Het afnemen was dus geen probleem. Het was een leuke dag voor de humane. Sofie Van Laer

BEZOEK VRT woensdag 18 april Toen meneer Steegen ons vertelde dat hij samen met ons op uitstap wilde gaan naar de VRT, kon ons geluk niet op. Amper enkele weken later trokken wij (vrijwilligers van 5HWA en 5HWB) samen met meneer Steegen en mevrouw Lebbe naar de Brusselse VRT-toren. Daar kregen we een gids die ons het VRT-gebouw liet verkennen. Eerst kregen we enkele tv-studio’s en tvdecors te zien, met de nodige uitleg. We konden natuurlijk niet wachten om enkele BV’s te spotten. Wat we ook deden! We zagen niemand minder dan onder andere ‘Shoot’-presentators Heidi en Peter (zie foto), Belle Perez, de jongens van Absynthe Minded en tv-presentator Herman Van Molle. Nadien trok de gids met ons naar de studio van Radio Donna. Verder kregen we een montagekamer te zien en konden we stiekem binnengluren in de schminkkamer van enkele artiesten. Tenslotte gaf de gids ons de kans om een opname van het Ketnet-programma ‘Shoot’ bij te wonen. Dit was best wel tof om eens mee te maken! We vonden dit alleszins een zeer geslaagde dag! Wini Symoens woensdag 2 mei 2007 Een namiddag naar de VRT? Waarom ook niet? Misschien komen we wel BV’s tegen! Eerst zouden we een rondleiding krijgen, 21

Pype, beter bekend als ‘knappe Peter’! Kort samengevat: wat begon als een ‘ik heb geen zin’ werd een ‘WAAW’! Jana Mathys Humane dagen derdes. De eerste dag na de paasvakantie: onze klastitu aan het woord, alle administratieve taken in orde brengend. Mijn oren vingen het woord ‘humane dag’ op. Wat we ons daarbij moesten voorstellen, wisten we niet. Het enige wat we te horen kregen was dat we naar het bejaardentehuis in Lombeek gingen. De volgende dag vertrokken we, niet wetend wat ons te wachten stond. Terwijl we binnen wachtten, snoven we een typische sfeer op. Die rust verdween al snel toen we een rondleiding kregen door het gebouw. Enkele bewoners -zo moesten we ze noemen- kwamen kijken waar het lawaai vandaan kwam. Het rusthuis was een dorp op zich: van kappers en kinesisten tot luxebaden en toestellen waarin bewoners werden vervoerd van de ene plaats naar de andere door erin te hangen. En dit was dan dagelijkse kost voor die mensen! Onze rondleiding eindigde op de dementieafdeling. Daar konden we kiezen om met hen te gymmen of gezelschapsspelen te spelen. Ik koos voor gym. De bewoners en verzorgers zaten al in een cirkel toen we aankwamen. Wij mochten er wat bij zitten. Na een opwarming door de armen en de benen te strekken haalden de verplegers een bal te voorschijn. Voetbal in een kring kon je het niet echt noemen, maar het was wel leuk om

maar niet getreurd: de niet al te talrijke aanwezigheid van BV’s zou goed gemaakt worden door het bijwonen van een opname. Maar zoals gezegd : eerst de rondleiding. In het begin trokken we naar de enige echte studio van ‘De Rode Loper’ en die van de omroepsters, want jawel, dit is een en dezelfde studio! Onderweg spotten we reeds de eerste BV, niemand minder dan Geena Lisa. Hoewel zo’n studio er op tv veel groter uitziet dan in het echt, voelde iedereen zich op een bepaald moment wel Yasmine of Evy. Maar, zoals de gids ons meermaals op het hart drukte, dit was niet het ‘echte’ werk. Dat gebeurt namelijk in de montagekamer, een kamer vol televisieschermen, waar alles gemonteerd, geplakt, herplakt en uitgezonden wordt. De VRT is echter meer dan enkel televisie, de VRT is ook radio. Vandaar dat we ook even een kijkje namen in de studio van Radio Donna. En dan was het moment aangebroken: we zouden een echte opname bijwonen van ‘Shoot’, een Ketnet-programma dat gepresenteerd wordt door Heidi Leenaerts en Peter

22

hen plezier te zien maken. Het gooi-en-vang spel dat erop volgde was nog maar juist beëindigd of iemand kwam al aanlopen met een parachute. De dementen waren dol op het spel, en op het einde verwisselden zij zelfs van plaats. Nog een serenade en een duet, en we namen de lift naar beneden. Het was immers tijd voor het interview. Vele vragen werden gesteld aan de bewoners, zowel over hun jeugd als over het ouder worden. Met een ijsje in ons hand bleef het gespreksonderwerp wat hangen bij de jeugd van tegenwoordig. We merkten haast niet dat het tijd was om weg te gaan! Na een kort afscheid gingen we opnieuw naar school, om daar weer naar huis te vertrekken.

niet helemaal. ‘Den Brusselse Gids’ vertelde ons verhalen van heel wat inwoners van de al wel gekende Marollenwijk. Hoe er een bewoner van de straat op de trappen van de kerk was doodgevroren. Terwijl er mensen daar recht tegenover kaviaar en kreeft zaten te eten. En hij vertelde ons ook hoe de arme mensen, in een armtierig straatje, koffie en water konden krijgen aan 20 cent. Hij nam ons mee in ‘zijnen tijd’. Toen de cafébazen koorden omhoog hingen en de cafégangers, er met hun armen over, op sliepen. Dit was wel anders dan wat er van Brussel, het hartje, wordt gedacht. Maar gelukkig was er niet alleen miserie waarmee hij ons de ogen opende. Hij vertelde ons ook de oude geheimen van de straatjes en toonde hij ons de charmes van het dorp op zich. Altijd leuk voor als je er een volgende keer gaat stappen. Hoewel wij toch liever gewoon gaan shoppen in de Nieuwstraat van Brussel.

Ellen Tas, 3HWa Humane dagen voor 4 humane Wetenschappen Zwart, wit. Rijk, arm. Dik, dun. Verlaten, overbevolkt. Welkom in Brussel. En dat is nog maar het begin… Onze eerste en enige gids vertelde over hoe het station nu was ontstaan. Hij wees er op dat Joe Van Holsbeek niet de enige was die er had geleden en zei dan wat we gingen doen. ‘Nau gomme e wa wandele deu de strotjes van Brussel.’ Een rondleiding door het Brussels centrum. Iets wat ook wel het hart van Europa wordt genoemd. Een continent zo welvarend en het hartje daarvan ligt hier. Volgens wat wij er gezien hebben in de voormiddag klopt het

Na een welverdiende rust en onze buik lekker rond gegeten, konden we onze benen weer strekken: op naar het museum voor schone kunsten. Mevrouw De Keuster gaf ons een hele uitleg over onze opdracht in het museum: een schilderij van boven tot onder beschrijven. Onmogelijk denk je dan, maar éénmaal je een schilderij gevonden hebt, je pen zijn vrije loop laat, komt alles snor. Na ons bezoekje liepen we nog even langs de fototentoonstelling over luchtfoto’s over de hele wereld, lieten we Brussel achter ons en stapten we braafjes de trein op. Moe, maar tevreden over ons dagje samen, keerden we 23

dat Rome, het vroeger centrum van Europa, ook op 7 heuvels stond. Misschien is het toch wel juist dat Brussel de naam ‘hartje van Europa’ verdient.

–voor sommigen waaronder wij- met hun fiets terug naar huis. Als afsluiter toch nog even een denkertje. De gids van die voormiddag vertelde ons dat Brussel op zeven heuvels was gebouwd. En

Een dag uit het leven van een Kruikenburger (2) stoel. Het belsignaal zal weldra door de gangen weergalmen. Eindelijk pauze! Veel blije en vrolijke gezichten wandelen door de deuren, soms eens iemand die blaast vanwege een moeilijke test. ’s Winters duren speeltijden altijd erg lang. De vrieskou snijdt onze vingers af. Vandaag, wegens het warme, fraaie weer, raken we nooit uitgepraat en vliegt de tijd voorbij. We hebben nog zoveel te vertellen over het afgelopen weekend, of zijn nog volop aan het klagen over de ziekelijke massa schoolwerk. Want zo gaat het op Kruikenburg: Overladen aan groepswerken, taken en toetsen, sprinten naar de eindmeet. Het eerste uur na de middag breng ik vaak al hikkend door, zo ook vandaag. De oorzaak is niet ver te zoeken. Mijn maag kan het gezwinde eettempo op Kruikenburg eenvoudigweg niet aan. De inhoud van mijn brooddoos is nog maar half genuttigd en iedereen moet de refter al verlaten. Geen wonder dat ze even protesteert. Om drie uur zit het er voor ons op. Hoe dichter bij de grote vakantie, hoe langer de dagen op Sint – Jozef lijken te duren. De laatste maanden van het jaar hoor je dagelijks het woord ‘schoolmoeheid’ wel eens in de klas, of vanuit de menigte in de gang. Zeker voor ons, zesdes, mag het gaan stoppen. Want het is stilaan genoeg geweest. Het is stilaan tijd voor een nieuwe uitdaging.

Nog maar midden april en de weergoden schenken ons al heerlijke temperaturen en warme zonnestralen. De winter lijkt al ver achter ons te liggen. De eerste zomerkriebels steken de kop op. Het had al een uitstekende vakantie kunnen zijn, genietend van een terrasje hier en een ijsje daar. Maar zó mooi kan het helaas niet zijn. Vanochtend vloog papa mijn kamer binnen: “Opstaan, den elentric is vannacht uitgevallen! We hebben ons verslapen!” Ik sloeg mijn wekker vol ongeloof gade, en werkelijk venijnig stond hij mij aan te pinken. Hij had me moeten wekken, op tijd, zodat ik mijn grote overhoring nog kon nakijken. Twee minuten te laat bereik ik eindelijk de fietsenstalling. Eerst met de agenda naar het secretariaat is de boodschap. Het duurt een hele tijd voor ‘Te laat - verslapen’ in mijn agenda geschreven staat. Zo worden twee minuten snel een half uur. Enkele werkmannen flaneren intussen door de gangen. Secretariaat in, secretariaat uit, de ene gang in, de andere gang uit. Maar de nieuwe collega’s voor klusjesman Raf leken maar tijdelijk te zijn. Ze kwamen enkel enkele camera’s installeren. Bewust van de nieuwe camera’s in de rug, drentelde ik keurig naar mijn lokaal. De deur is nog maar net open en ik word al verwelkomd door de warme, muffe geur van lokaal 16 en omarmd door een gehusselde walm van deodorant. Beseffend van de hoofdpijn die komen zal, plof ik me neer op m’ n

Sofie Delcourt 6HWa 24

Tibériade in mijn Le(u)ven Sinds 25 september 2006 heb ik mijn studies godsdienstwetenschappen aangevat of kort gezegd: ben ik een GDW-er (of zoals mijn West-Vlaamse vrienden hier in Leuven het zo sappig kunnen afkorten: HDW-er). Het kotleven bevalt me hier best, ookal kunnen de richtlijnen van Tibériade wat streng overkomen. We zitten met elf op het ‘San Damiano’kot, dit lijkt veel maar we komen allemaal goed overeen. Niemand te veel. Het vraagt echter wel een klein beetje organisatie maar eenmaal je zo bezig bent, wordt het een kwestie van gewoonte. Zoals al eerder vermeld, proberen we ten grootste dele te leven volgens de richtlijnen die de broeders ons proberen mee te geven. Als je als buitenstaander het bekijkt, denk je dat we misschien wat te gestructureerd zijn maar als je er eenmaal in leeft valt dit reuze mee. Laat me even een typische dag beschrijven. ‘s Morgens om 7u15 beginnen we met het morgengebed met aansluitend (een halfuurtje later) het ontbijt. Dan vertrekt ieder naar zijn eigen kamer of naar de les in functie van je lessenrooster. Rond 12u. gaat de eerste lichting, die dan juist uit de les komen of tot dan toe nog geen lessen hebben gehad, eten. En rond 13u. komt meestal de tweede lichting toe die van hun lessen komen. Dan wordt de afwas gedaan, meestal in kleine groepjes omdat niet iedereen direct weer moet vertrekken. s’Namiddags zijn er weer lessen dus zien we elkaar weer een tijdje niet. Tot s’avonds want om 19u.15 eten we allen samen het avondmaal dat door 2 personen is bereid. We werken met een soort van keukenplan. Als je kan koken die dag, mag je je op de lijst zetten. En in het begin van de week kijken we gauw na wie er kookt en wat er gekookt wordt. Zo wordt er in functie van de kooklijst eten gekocht voor die week, zo blijft ons wekelijks budget aan eten ook op peil gehouden. Na het eten doen we allen tesamen de afwas, dus is die vlug gedaan. Wat er daarna

Tibériade, klinkt jullie waarschijnlijk niet onbekend in de oren. Vorig jaar kwamen Broeder Bart en Broeder Frederik ook al eens spreken over de gemeenschap waartoe ze behoren. Wist ik veel dat die kennismaking niet bij die ene keer zou blijven...Laat ik beginnen bij het begin: ergens in mei vorig jaar was ik naarstig opzoek naar een kot. Liefst van al wou ik een gemeenschapskot, ik ben nogal een sociaal beestje en ergens eenzaam op een kot, nee dankjewel. Dan maar zoeken op de site van KU Leuven naar de gemeenschapskoten. Nachtmerrie oh nachtmerrie, zeker als je ouders noch jijzelf ooit enige moeite hebben gedaan om koten te zoeken die allereerst dicht in de buurt van je faculteit liggen en dan nog eens een beetje comfortabel zijn. En als je het zelf niet kan, dan vraag je beter hulp dan te blijven klungelen. Onze goede vriend Peter sprak per mail al zijn contactadressen aan met als onderwerp van de mail ‘Marieken zoekt een gemeenschapskot’. Ok, in één beweging waren verschillende mensen ingeschakeld om eens uit te kijken naar een kot. Tot er in Peters inbox een mail verscheen van een oudleerling van hem. Hij zat zelf op een jongensgemeenschapskot en kende nog enkele andere koten. Namelijk het kot ‘San Damiano’ waar 2 goede vrienden van hem zaten. Mijn ouders en ik besloten het erop te wagen en maakten een afspraak. Tot mijn verbazing was het kot ‘San Damiano’ een inrichting van de broeders van Tibériade. ‘San Damiano’ is gevestigd in het LEO XIII-seminarie in de Tiensestraat waar nog meer gemeenschapskoten gevestigd zijn. Na een positieve kennismaking met Chris, die toen ook al op kot zat, was het een tijdje spannend afwachten of mijn aanvraag aanvaard werd en ik dus op kot mocht komen. Enkele weekjes later kreeg ik een mailtje dat ik mijn contract mocht komen tekenen, vanaf dat moment was mijn band met Tibériade een feit. 25

we tijdens de blok en soms ook tijdens de examens bij elkaar gaan studeren. Bij elkaar op de kamer of in de keuken of tvzaal. Een soort van sociale controle maar ook een geruststelling dat er iemand is op wie je kan terugvallen als het even minder gaat. Dat is het leuke met elf kotgenoten te zijn. Er is altijd wel iemand op zijn kot waar je terecht kan voor kleine of grote problemen. Van mijn-laptop-doet-raar-en-ik-weet-niet-wat-te-doen tot een gewone babbel. Het is ook niet zo dat we constant bij elkaar op de kamer zitten. We gunnen elkaar ruimte, maar we weten dat we weten dat we op elkaar kunnen rekenen. En dat maakt het kotleven het hier voor mij zo fijn. Ik zou niet meer willen ruilen eerlijk gezegd.

gedaan wordt, hangt eigenlijk een beetje af welke dag we zijn. Maandag is het bijvoorbeeld zo dat we een kotactiviteit hebben. Dat kan gaan van gezelschapsspelletjes spelen, film kijken tot gaan poolen of bowlen. De bedoeling van deze avond is even gezellig samen zijn. Wat niet altijd zo goed lukt voor iedereen omdat er nog moet geleerd worden natuurlijk. Dus sommige kotactiviteiten vallen soms nogal wat kort uit voor sommige kotgenoten. Donderdag is het gebedsgroep van 20u.30 tot 22u. met aansluitend gelegenheid tot napraten met een drankje. Iedereen kan aansluiten bij de gebedsgroep en kan zelfs mee-eten. Meestal eten we op donderdag pasta, dat is makkelijk om te maken en ook (meestal) algemeen bekend als smakelijk voedsel. Toch vragen we wel aan de mensen van even te verwittigen als ze willen meeeten zodat we genoeg eten kunnen maken. Dit zijn zo de gewone dagen maar het valt ook wel eens voor dat we in het weekend op kot blijven studeren. Of tijdens de blokweek, kan het kotritme wel eens veranderen. Wat ik ook persoonlijk wel leuk vind is dat

In het zeer kort uitgelegd is dit het kotleven van een San Damiano-er in Leuven. Tot de volgende Marieken Van Nuffel oud-leerlinge van het Sint-Jozefsinstituut (promotie 2006)

Kreco informeert verschillende mensen een kot delen, dat is ook weer vanalles uitgespaard. Al mijn vervoer gebeurt met de fiets en in het weekend gaan we naar huis met de trein. Als we ons echt zouden moeten vervoeren met de auto, doen we aan carpooling. We willen ook de stand-by lichtjes altijd uitschakelen om het sluimerverbruik te verminderen. Maar eigenlijk ga ik volgend jaar niet op kot, dus zullen we proberen het thuis zo milieuvriendelijk te maken als mogelijk is.

Als ik volgend jaar op kot ga … Dan wil ik proberen om zoveel mogelijk milieuvriendelijk materiaal te gebruiken. Ik ga een kot zoeken met een gemeenschappelijke keuken, zo moeten we maar één keer koken, dus maar één keer water- en energieverbruik. Ik zal ook zorgen voor een spaardouchekop, geen bad en een baksteen in het toilet om water te sparen. Als ik in het weekend naar huis ga, wil ik alle elektriciteit uitschakelen. Op het kot werkt alle verlichting op spaarlampen. Ik zal altijd gerecycleerd papier gebruiken en altijd recto verso printen. Als ik de toestemming krijg van thuis, zou ik met

Dorien & Tom

26

zal in 2007 moeten gebeuren, namelijk het verzamelen en inbrengen van alle gegevens. Het doel van deze ecologische voetafdruk is het in kaart brengen van de omvang van de impact die het meerdaags festival Rock Werchter met zich meebrengt. Daarnaast wil Rock Werchter een pionier zijn en voorbeeld naar andere festivals en jongeren toe. Er zal tijdens het festival uitvoerig gewerkt worden aan de sensibilisering van de festivalbezoeker. Groovy Green en Ecolife zullen een standplaats krijgen tussen de environmental partners, met als doel de reeds genomen maatregelen uit het verleden, het heden en de toekomst in kaart te brengen.

Ecolife berekent de ecologische voetafdruk van Rock Werchter Rock Werchter heeft aan Ecolife gevraagd de “ecologische voetafdruk” te berekenen van het festival. De op- en afbouw van het vierdaags evenement is een gigantisch gegeven. Rock Werchter is tijdens deze vier dagen een heuse stad met eetstanden, winkeltjes, slaapgelegenheid etc. waar een kleine 100.000 mensen in verblijven. De impact op het milieu is niet te onderschatten. De festivalorganisatoren doen sedert verscheidene jaren allerlei inspanningen om de afvalberg te verkleinen, om te recycleren. Er is een containerpark geïnstalleerd in de backstage. Uitdelen van leaflets is verboden. Openbaar vervoer is inbegrepen in het toegangsticket. Toch is er op dit ogenblik geen zicht op de totale impact van het festival is. Om een beter beeld te krijgen van de impact die het festival met zich meebrengt, wil de organisatie in samenwerking met Ecolife een ecologische studie laten maken van het festival. De conclusie van die studie wordt figuurlijk uitgedrukt als een ‘voetafdruk’. De voetafdruk is wat het festival en zijn bezoekers betekenen voor het milieu. Ecolife werkt momenteel aan verschillende rekenbladen die o.a. energiegebruik en –verbruik, waterverbruik, afvalverwerking, mobiliteit en vervoer, affichage, catering, het gebruik van ruimte en oppervlakte etc. in kaart brengen. Al deze verschillende rekenbladen worden vervolgens samengebracht in één handig werkinstrument, dat nadien opnieuw kan gebruikt worden naar volgende edities toe. Na deze studie zal er een duidelijker beeld beschikbaar zijn van de sterke en de zwakke punten, en de maatregelen die kunnen genomen worden om een beter resultaat te verkrijgen.De rekenbladen zullen elk jaar opnieuw gebruikt kunnen worden, maar de grootste inspanning

Fuifnummers en klimaat * De DYNO 2 is een statische fiets waarop je met drie tegelijk kan trappen. De geproduceerde trapenergie drijft een muziekinstallatie aan. Voor luide muziek moet je harder trappen. (www.dyno2.be) * Herbruikbare bekers zijn veiliger dan glas en de opkuis verloopt sneller. Met herbruikbare bekers kan je duizenden plastieken wegwerpbekertjes voorkomen. Minder afval maakt een schone omgeving! ( [email protected]) * Met fruitpersen aangedreven door fietsen maak je lekkere fruitcocktails. (www.sappentrapper.be) *Spoel je bekers uit met warm water van de Zonnemobiel. (www.SunTechnics.be)

27

“het ardenne ik gompel, ik gompelde, ik heb gegompeld…

ik denk dat dat hier geen klein eterkes zijn.

volgens mij scheelt er iets aan mijn bretellen

Verdorie, ik krjg dat blik pilchards niet open

Onze Lieve Heer begon met vijf broden en twee vissen en had nog overschot

o

Aoewaoewa, me Jane, where Tarzan? Ik ben ook een flinke meid Allemaal gelijk trekken! Meerlaen moet uit de boom vallen!

Goe zot jong.

kijk mijn bord is leeg. Ik heb flink gegeten.

ik heb mijn buikje al vol

Aoewaoewa, me Tarzan, where Jane?

juffrouw ik heb schrik

opgepast in het bos zitten gevaarlijk dieren

enoffensief” Welke koord moet ik doorsnijden?

Verdorie ma, ik vind hier geen edelweisjes.

“Vrolijke, vrolijke, vrie-ienden, vrolijke vrienden, da-at zijn wij”

Niet te veel eten, want ik moet nog wat overhouden voor mijn vrouw thuis.

k ben een konijn met één oor

“fwadatisdafwawtatepwata” Zie mij hier nu zitten. En zeggen dat er thuis “De Teletubbies” op TV is.

hoe geraak ik nu van hier eigenlijk thuis?

En dat we ze nog veul meuge meuge.

KRAKNIEUWS Het sociaal engagement van een grote groep enthousiaste Krakkers heeft ook dit jaar voor een mooi resultaat gezorgd. De financiële bijdragen gaan in de eerste plaats naar de vier sponsorkinderen en naar de projecten die op de vredesdag werden voorgesteld en toegelicht. Daarnaast opteert Krak vooral om kleinschalige projecten te steunen. Inkomsten schooljaar 2006-2007 Intresten (Krekelsparen) PISA Vredesdag oktober 2006 Kleur Bekennen – bijdrage vredesdag Dessertbuffet pedagogische studiedag leerkrachten Gift 6de jaars 2005-2006 Voetbalmatch leerkrachten en leerlingen Poëziepassen Overdracht vorig schooljaar

38.99 250,00 1 811.62 400,00 518,00 1 000,00 431,00 281,00 23,33

Totaal

EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR

4 753,94 EUR

Uitgaven schooljaar 2006-2007 Sponsoring Julie Thomas - India – Vreugdezaaiers Sponsoring Michel De Oleo Feliz - Dom Rep Azua – Plan Sponsoring Emmanuel Oketcho - Uganda – Plan Sponsoring Florin Ceciuleac - Roemenië – missie over grenzen De Stobbe – centrum voor integrale gezinszorg Ananda – hulp voor schoolkinderen uit de bergen - Indië Oxfam Solidariteit Heller Keller - hulp aan blinde en slechtziende jongeren Manthoc – onderwijsproject in Peru 1 night 4 Dakar – project voor gezondheidszorg en onderwijs De Zonnebloem – integratiekamp voor kinderen Afractie – opvang Talibés - Senegal Esta es mi casa – opvangtehuis straatkinderen in Columbia Adzon - project adolescentenprostitutie Brussel Christelijke blindenmissie Poverello – opvang hulpbehoevenden Marollen Brussel De Schutting – begeleid wonen Kinderkankerfonds De Okkernoot – begeleiding autisten Kodiel – zorgboerderij De Hoeve - MPI - Strijtem Vrienden van Shalom - Ecuador Bobo-Dioulasso - Burkina Fasso onderwijs voor weeskinderen De Sleutel – opvangcentrum drugsverslaafden De Valier – andersvaliden Liedekerke Netwerk solidaritieit – afstand intresten Financiële kosten - beheerskosten en verrichtingskosten Overdracht naar volgend schooljaar

180,00 276,00 276,00 248,00 250,00 250,00 250,00 250,00 250,00 250,00 250,00 250,00 250,00 120,00 120,00 120,00 120,00 120,00 120,00 120,00 120,00 120,00 120,00 120,00 120,00 38,99 30,00 14,95

EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR EUR

4 753,94 EUR

Totaal 30

Stressfactor

31

Opstel van Joske uitgegroeid, je broekspijpen komen hoogstens nog tot aan je knieën. Hoe kan ik dat oplossen? En de winkels zijn toe met de hoogdag, en volgende week moet ik onze grote kuis doen en de week daarna is onze pa niet thuis want hij moet nonkel Gust zijn konijnen gaan slachten, en daarna… Maar mijn manneken toch, hoe gaan we dit voor mekaar kunnen krijgen?” Ik merk dat ons ma weer één en al paniek is en dat het de volgende week een heksenketel tot en met zal worden. De dagen gaan voorbij, ons ma doet haar grote kuis, onze pa gaat bij nonkel Gust de konijnendichtheid aanpassen, kleine broer is naar “Sneeuwwitje” aan het kijken (waarschijnlijk is hij enkel uit op het zien van dé kus...) en ik? Ik zit gezellig achter mijn bureautje te blokken: participen passés en futur simples, accusatieven en datieven, voorplanting van puiten en pantoffeldiertjes, debiteren en crediteren, verloop van functies, kruistochten, eenparige en veranderlijke bewegingen... Je zou al voor minder de muren opkruipen. Het kan misschien als een hele eer klinken, maar wij waren de gelukkigen om als eerste met dat verschrikkelijke examenbeest te starten: inderdaad, als afgeborstelde jonkheren en -vrouwen zullen wij de Kruikenburgse poort binnenrijden. Ons ma had zoals altijd haar best gedaan om van haar zoontje een ‘pareltje’ te maken. Door de voorbije drukke bezigheden van haar en onze pa is het er dus niet kunnen van komen dat we ergens een ‘speciaalzaak voor mondelinge examens’ konden bezoeken. Zij heeft dan maar van de nood een deugd gemaakt en het kostuum van onze pa (dateert van het gouden jubilee van nonkel Gust en tante Germaine, van met mijn eerste communie dus) een extra kuisbeurt gegeven, de mouwen en de broekspijpen vijf centimeter ingekort en

Het mondeling examen. Mei is halverwege, de Kruikenburgse Feesten zijn weer voorbij, zowat alle vogeltjes moeten hun nestje al gemaakt hebben en reeds ijverig aan het broeden zijn als links en rechts al eens gesproken wordt over de “eindejaarsfeesten” de zgn. juni-examens. Voor een Kruikenburgs derde graadsstudent betekent dit dat hij met een extra lang tweede trimester zit, wat dan ook plechtig herdoopt wordt in ‘semester’. Zes maand hard labeur, zes maand notities, huiswerken, overhoringen en persoonlijke (?) werken moeten in een minimum van tijd door onze grijze hersenpan geordend en verwerkt geraken. Een uitdaging, als geen andere. Het is dan ook met gemengde gevoelens dat dit nieuwe examenbeest wordt onthaald. “Mevrouw, moeten wij onze das aandoen (Nvdr: misschien word je de das omgedaan)? Moeten wij in ons zondags kostuum zijna? Moeten wij ons scheren? Mevrouw, ik heb geen rok, moet ik er dan speciaal eentje gaan kopen? Mogen wij ons schminken? Moeten wij speciaal naar de kapper gaan? Als oorringen niet toegelaten zijn, zijn tandbeugels dat dan wel? Mogen wij na het examen direct naar huis? Als we tijdens het examen naar het toilet moeten, moeten wij dan ook naar het secretariaat gaan om toelating te vragen?” Deze en vele andere vragen worden op onze titularis afgevuurd bij het dicteren van het examenrooster. Zij zoekt dadelijk dekking na dit spervuur van vragen om achtereenvolgens opnieuw in het offensief te gaan. Haar antwoord is dan ook duidelijk: “Ja en neen”. En daar moeten wij het mee doen: ja en neen... Met mijn ‘overzichtelijk’ examenrooster, samen met de hele waslijst meegekregen Kruikenburgse wetten en verplichtingen (rechten vond ik er niet in), trek ik ‘s avonds naar ons ma. Zij fronst de wenkbrauwen. “In kostuum, maar Joske jongske, jij hebt dat niet een! Uit je Plechtige Communiekostuum ben je waarschijnlijk al 32

lijk, als je begrijpt wat ik bedoel... Het is met knikkende knieën en klamme handen dat ik lokaal 12 binnen ga. Ik zoek een mat om heel beleefd de voeten te vegen, maar vind er geen. Zie mij hier nu staan: klaveren zot is er niets tegen. Moet ik nu nederig buigen en de leerkracht een hand gaan geven, dat staat toch mooi voor een heer? Ik merk dat hij er geen belangstelling voor heeft en hij nodigt mij uit, niet ‘om een kaartje te leggen’ maar om er ‘een te trekken’. Wim heeft mij wel verteld, ondanks zijn drukke bezigheid (that’s where friends are for), dat ik het kaartje met de koffievlek op moest kiezen, want dat had hij gekozen en het ging ‘als een fluitje van een cent’. Maar ik had geen keuze: ze waren allemaal besmost met koffievlekken en -randen. Dit kan ook niet anders want daar komt al weer een ober met een nieuwe kop koffie, mét suiker en mét melk en mét lepeltje. Het staat mooi: Koen met kostuum in de rol van kelner, enkel het witte doekje om de arm mankeert hem...

met behulp van een broeksriem de honderd vijfenzestig centimeter buikomtrek van onze pa herleid tot vijfentachtig. De ochtend zelf had ik dan de eer en het genoegen dit afschuwelijke ding aan te trekken. “Maar ma toch, zie mij hier nu staan, precies een karnavalzot! Ik durf zo niet naar school gaan, ze gaan met mij lachen, ik ga opnieuw mijn jeans aantrekken!” Ons ma, nog rapper dan de wind: “Ah, neen, dat kan niet, want stel je voor dat ze je punten gaan aftrekken, wat dan? Heb je er misschien genoeg?” Ons ma zet mij hiermee niet alleen schaak maar ook mat en ik kan niet anders dan capituleren. Oooh neen, ook dat nog: een das! Neen, ma, dat is niet voor mij. Haar gezicht spreekt boekdelen en ik weet dus hoe laat het is: met das en niet zonder. Bij het aantrekken van de das merk ik dat de knoop niet overeenkwam met de afstand tussen onze pa zijn (dubbele) kin en navel. Gezien die afstand zou de das minstens tot aan mijn knieschijven moeten komen, maar deze leek mij gepast. Je raadt het al: tante Germaine is er zich ook komen mee moeien. Zie mij hier nu staan: een grijs gestreept kostuum met wit hemd en een das met bolletjes. Ik mankeer enkel nog een zak om over mijn hoofd te trekken zodat niemand mij herkent.

Jezusmariajozef sta mij bij in stervensnood, ik ben er aan toe. Ik doe mijn ogen toe en neem het eerste het beste kaartje, op goed geluk... Ik word vriendelijk naar achter doorgestuurd. Tien minuten voorbereidingstijd, zoals dat noemt. Vraag 1: “De mens is het dier dat zijn jongen het moeilijkst ter wereld brengt. Verklaar.” Potverdorie ik had het gedacht. Noemen ze dit nu de wet van Murphy? Hoe kan ik daar nu op antwoorden? Hoe kan ik nu, als jongen, weten hoe het aanvoelt om kinderen ter wereld te brengen? Dat is toch het werk van de vrouwen? Of niet soms? En aan ons ma durfde ik geen uitleg te vragen. Ze zegt altijd dat ze van mij al genoeg afgezien heeft en dat ze dat nog altijd doet. Ze moet mij nochtans niet meer ter wereld brengen en onze pa die springt al uit zijn vel als ik een mop durf te vertellen die in de verste verte ook maar iets doet vermoeden dat zij “vuil’ zou kunnen zijn. Ik heb ooit veertien dagen huisarrest gekregen toen hij mij betrapte dat ik in ons ma haar ‘Story’ de rug van een naakte vrouw zag staan en ik

Tijdens de weg naar school probeer ik mij mezelf op de fiets voor te stellen. Waarschijnlijk een belachelijk zicht tot en met: een zestienjarige met gestreken en gesteven wit hemd, das en kostuum per fiets mét achteraan een (doorschijnende) plasticzak met boeken. Je zou al met minder de eerste prijs in Candid Camera halen. Bij het binnenrijden van de dreef riskeer ik het mij om niet van de fiets te stappen zodat ik rechtstreeks naar de fietsenrekken rijd. Slechts één bedoeling heb ik maar: niet de Kruikenburgse wetten met voeten treden (ik zou het niet durven) maar ervoor zorgen dat men mij zo weinig mogelijk kan zien. Ik heb geluk want buiten staan slechts Wim en Ilse, maar zij hebben meer interesse voor elkaar dan voor mij. Begrijpe33

ik het postuur heb van een hoogzwangere vrouw (misschien geeft dit me inspiratie voor de eerste vraag...). De das nijpt mijn keelgat dicht want het lossen van de knoop betekent dat de ene kant van de hemd kraag automatisch vijf centimeter hoger gaat zitten dan de andere. Ik voel dat de leerkracht medelijden heeft, maar dat hij het niet kan of wil tonen. Misschien levert dit een puntje meer? Hopelijk! De klok wijst al ruim drie kwartier later aan als ik, opnieuw zonder buigen en handje schudden en voeten vegen lokaal 12 verlaat. Buiten staan er nog een aantal klas- en lotgenoten te wachten om de arena binnen te treden. Tot mijn grote vreugde ben niet alleen ik met een broek van pa, een das van nonkel en schoenen van peter naar school gekomen: de schoenen van Gert moeten zowat maat 47 hebben alhoewel 41 ruim voldoende is, Jan heeft i.p.v. gel de brillantine van zijn grootvader in zijn haar gesmeerd, Bart is bijzonder onhandig met het scheermesje omgesprongen (ik zie trouwens niet in wat hij eigenlijk van zijn gezicht moest halen, hoogstens vijf lichtgekleurde donshaartjes), Luc heeft het trouwkostuum van zijn broer aan en Ingrid ziet de ladders in haar nylonkousen maar steeds langer worden. Op een paar “heren”en ‘dames’ (van hogere stand?) na zijn we blijkbaar elkaars gelijkenis.

vlug de bladzijde omsloeg om te zien of daar meer te zien was... Hoe moet ik dat hier klaren? Misschien op de man afgaan en maar wat rond het potje draaien, hopelijk word ik wat bijgestuurd zodat ik er misschien in geraak.

Vraag 2: ‘Rechtop lopen gaf aanleiding tot grote hersenen of lieten grote hersenen ons rechtop lopen?’ Aha, dat is iets voor mij. Als het over hersenen gaat moet ik bij onze pa zijn en die heeft mij een goed middeltje aan de hand gedaan om dit te onthouden: hoe hoger ik ben hoe hoger de hersenen, dus ik liep eerst rechtop... of was het nu omgekeerd: heb ik grote hersenen omdat ik rechtop loop? Voor mij komt het neer op de vraag van wie er nu al niet het eerst was: de kip of het ei...Gokje wagen...? Maar wat hoor ik vooraan? Het gaat hem over hersenen en rechtop lopen! Luisteren, heel goed luisteren en schrijven is de boodschap Joske! Verdomme, welk draadje plaagt mij hier al geruime tijd? Wat komt er hier uit mijn mouw? Even kijken... dat lijkt mij lang... nog eventjes trekken... daar komt precies geen einde aan... ah, toch, of niet... Eindelijk. Ohoh, ik heb prijs: mijn mouw lost! Help wat moet ik nu doen? Zie mij hier nu zitten met een mouw tot aan mijn vingers, precies een goochelaar: niets in de handen, niets in de mouwen tenzij mijn rechterhand... Stuntelig als ik ben probeer ik mijn mouw opnieuw op haar plaats te krijgen, door ze naar binnen te duwen. Met mijn pen probeer ik alles opnieuw in de mouw te krijgen. Ik vrees ervoor dat onze pa er niet mee zal kunnen lachen als hij merkt dat zijn grijswit kostuum plots veranderd is in een grijsblauw.

Als bijtjes op honing stormen ze op mij af, niet omdat ik de best uitgedoste student ben en misschien op één of andere zanger van onze Vlaamse idolen lijk, wel om de vragen proberen te weten te komen. Eén tip wou ik hen geven: neem het kaartje met de koffievlek... Joske

Bij het beantwoorden van de vragen heb ik meer last met de vest van mijn kostuum die, eens ik ga zitten, zich opblaast alsof

34

Het leven zoals het is. Mariette Van de Steene (21/8/1931 – 23/3/2007), grootmoeder van Tamara Knop, 2Ac. Ivo Killens (25/8/1953 – 10/4/2007), peter van Elke Deveseleer, 2Ah. Joannes Cortoos (23/11/1931 – 29/3/2007), Pieter Jan Hellinx (18/3/1934-20/5/2007), groot- grootvader van Niels Cortoos, 2Ai. vader van Gwen (6 HW) en Elke (3 WE) Alfons Van den Borre (31/8/1929 – 23/3/2007), Maurice Van Engelandt (7/4/1924-17/5/2007), grootvader van Gerty Kestemont, 1Ae. Marilou Longuepée (3 EcMt) Alina Delmoitié (28/1/1924-25/5/2007), grootMarie-Jeanne De Pauw (3/8/1919-3/5/2007), moeder van Aster Van Nieuwenhove (3 WE) zuster Ursulinen van Tildonck te Ternat, tante van Dries Olaerts (12/1/1984-2/6/2007) zoon van leerkracht Yolande Haeleydt oud-leerkracht Jef Olaerts Adeline De Corte (14/9/1919-1/5/2007) grootmoeder van Evelien Braeckman (5 EcMt) Loop niet voor mij Alfons Van den Borre (31/8/1929-23/3/2007), loop niet achter mij grootvader van Laura (6 LaMt), Steffi (5 EcMt), loop naast mij Brenda Kestemont (4 HW) we zullen samen gaan. Georges Decrock (2/3/1926-13/4/2007), grootvader van Roel Heymans (6 EcMt) Leerkracht Wilfried Weets en Annelies De Liza Platteau (2/11/1920-8/8/2007), moeder van Kegel beloofden elkaar trouw op 31/3/2007 Christl Breynaert Liesbeth Deprez (dochter van leerkracht Gerda Andrée Strauwen (22/2/1937-17/4/2007), groot- Grepdon) en Wouter Broeckaert gaven elkaar moeder van Sara Janquart (3 We) hun ja- woord op 14/4/2007 Hypoliet Boey (27/2/1919-31/3/2007), schoonva- Linda Van Eeckhout (secretariaat Sint- Jozef) en der van leerkracht Rita Vervliet, grootvader van Rony Schaut stapten op 27/4/2007 in het huweoud- leerlingen Mieke, Griet, Lies en Anke Boey lijksbootje Augustin Daelemans (26/10/1923-20/4/2007), Op de dag voor de federale verkiezingen kozen grootvader van Griet Verspeet (6 EcWi) leerkracht Joris Goossens en Isabelle de Vuyst Marie Lemahieu (12/6/1924-1/5/2007), groot(9 juni 2007) partij voor elkaar. moeder Joeri Surdiacourt (6 HW) Maria Peperstraete (31/12/1952-2/5/2007) Pril leven, grootmoeder van Linn Schaukens (3 We) pril geluk, Gustaaf Verbeken (9/4/1914 – 15/3/2007), overgeschenk uit Gods hand. grootvader van Zjef Pauwels, 1Ah. Marie Louise Basteleus-Loris (24/5/1918 – Stan bracht op 24/4/2007 met zijn komst nieuw 7/3/2007), moeder van Bernard Devos (inrichten- leven in het gezin van oud- leerling Dorien Corde macht Sint-Angela) en grootmoeder van oudnelis. Leerkracht Jos Cornelis wordt hiermee nog leerlingen Liesbeth, Thomas, Bruno en Julie maar eens grootvader. Devos. Met korte beentjes, miniteentjes, lachend mondje, Jeanne Swalus (10/6/1928 – 17/5/2007), grootpamperkontje, lief en klein werd Janne op moeder van Wendy Vermeir, 1Ak. 20/5/2007 geboren, dochter van oud- leerling Franklin Deseure (13/5/1945 – 12/4/2007), Elly Harnie, kleindochter van oud- leerkracht grootoom van Charlotte Schepens, 1Ak. Laurent (+) Madeleine De Coninck (16/4/1918 – Nel (15/4/2007) in het gezin van Johan Vranken 21/4/2007), overgrootmoeder van Hanne Wense- en Kris Jacobs. De oma is oud-leerkracht Suzy leers, 1Ag. Nicolaers. Sterven is geen afscheid nemen van het leven. Sterven is roeien naar de overkant.

35

DERDE GRAAD Economie - moderne Talen Economie - wiskunde Humane wetenschappen Latijn - moderne Talen Latijn - wetenschappen Latijn - wiskunde Moderne talen - wetenschappen Moderne talen - wiskunde Wetenschappen - wiskunde VIJFDE en ZESDE leerjaar

TWEEDE GRAAD Economie (Talen) Economie (Wiskunde) Humane Wetenschappen Latijn (Talen) Latijn (Wiskunde) Wetenschappen DERDE en VIERDE leerjaar

EERSTE GRAAD Latijn Moderne Wetenschappen Handel Sociale & Technische Vorming TWEEDE leerjaar (2A) Optie « Latijn » Optie « Moderne » Optie « Technologie » EERSTE leerjaar A

ZESDE LEERJAAR

Sint

Sint

Jozef

Angela SECUNDAIR ONDERWIJS - MIDDENSCHOOL

SECUNDAIR ONDERWIJS - BOVENBOUW

K.S.O.T. TERNAT KATHOLIEK SECUNDAIR ONDERWIJS - TERNAT

Kantoor en Verkoop – Verzorging-Voeding

BEROEPSVOORBEREIDEND LEERJAAR (2B)

EERSTE LEERJAAR B

LAGER ONDERWIJS

Wij wensen jullie een prettige vakantie en tot weerziens !

38

Het Kruikenburgs nest verlatend… 30 juni: elk jaar wordt het één keer 30 juni. Een dag zoals een andere, of niet? Neen zeker niet! Voor zowat 660 leerlingen, meer dan 70 leerkrachten en ondersteunend personeel wordt de stekker van studeren, memoriseren, examineren en evalueren uitgetrokken. Het is nu tijd om de stekker van het relaxen in het stopcontact te steken! Verdiend! Oververdiend mag je zelfs zeggen. De vakantie staat voor de deur en het zou onbeleefd zijn haar niet binnen te laten. Of het nu naar Palma de Majorca, de Costa Brava, het hoge Noorden, het verre Zuiden, Surmapoulouse of Bymeathome is, ga je naar Côte d’Azur, Côte à l’os of Côte de let: het is van harte gegund. Twee maand genieten van het leven, de kalmte en de rust. Wat kan het leven mooi zijn. Maar onze zesdejaars (of moet ik nu zeggen ex- zesdes) krijgen er nog een extraatje bij. Samen met hun diploma secundair onderwijs krijgen zij een attest met “50 % in tijd-en-genot-uitgebreide-vakantie”. Het moment is aangebroken dat zij het vertrouwde nest dat we Kruikenburg noemen, moeten verlaten. Zij krijgen vanaf nu de eretitel: oud- leerling van het Sint- Jozefsinstituut. Wij zijn alvast fier deze titel te mogen geven, en wij zijn er van overtuigd dat zij minstens even fier zijn deze titel te dragen. Vol vertrouwen zendt Kruikenburg zijn zonen en dochters uit. Jongens en meisjes, jullie hebben allemaal talenten, zichtbare en verborgene: gebruik ze! De toekomst ligt in jullie handen, meer nog: jullie zijn de toekomst! Maak er iets van! Dat vier jaar Kruikenburg indruk heeft gemaakt op deze jonge mensen en omgekeerd, staat als een paal boven water. We laten een aantal van hen aan het woord. Maar vergeet niet fonkelnieuwe, kersvers afgestudeerden: KRUIKENBURG LAAT JULLIE NOOIT LOS, LATEN JULLIE ALSTUBLIEFT KRUIKENBURG NIET LOS!!!!!!!!! Eenmaal Kruikenburg, altijd Kruikenburg. Recht vanuit ons hart zeggen wij: het ga jullie allen goed! De JrK- redactie.

Geachte directie, leden van de inrichtende macht, leerkrachten, ouders, leerlingen en andere vrienden Geachte Liesbeth, Sam, Astrid, Thomas, Thalassa, Joren Ik heb geen geheugen voor namen, voornamen niet, maar wel voor gezichten. Het is één van mijn vele afwijkingen. Nu ken ik ze nog, beste leerlingen, maar wanneer we elkaar binnenkort op straat ontmoeten, zal ik jullie naam vergeten zijn, jullie gezichten daarentegen vergeet ik nooit. Bladerend in mijn Kruikenburgalbum met honderden kleine fotootjes, honderden beelden van allemaal mooie mensen, zal ik jullie toelachen en denken aan toen, aan de lange uren die we hier samen op de schoolbanken hebben gezeten. Ik zal denken aan het gebabbel, het geroep en getier in de gangen, de angst in jullie ogen bij de rapportuitreiking, de tranen op jullie wangen na de zoveelste ontgoocheling, de glimlach rond jullie lippen tijdens de proclamatie. Ik zal denken aan de jeugd van toen en ik zal jullie herinneren als een uitzonderlijke generatie. Een generatie die mij kippenvelmomenten bezorgde, een generatie die uitblonk in taalvaardigheid, een generatie die mij deed geloven in ‘de jeugd van tegenwoordig’. Jonge mensen die de druk van onze samenleving met trots doorstaan. Ik zal met jullie woorden en beelden een film maken, een film over schoonheid, want jullie zijn allemaal mooie mensen. Jullie zien er trouwens allemaal mooier uit dan enkele weken geleden en de meesten onder jullie zullen nog veel mooier worden mettertijd. Van sommigen helaas, zal ik me dan afvragen hoe het mogelijk is dat een mens zo lelijk kan worden. Dan zal ik denken: “Kruikenburg, hier hebben we gefaald.” Beste Bert, Katrien, Peter, Sarah, Wim, Dorien, … Vijftien jaar geleden mocht ik ook afstuderen. Eindelijk! Mijn ouders zaten fier in de zaal, want het was hen toch gelukt mij zover te krijgen. Van een schuchtere en onnozele snotneus in het eerste jaar, maakten ze een zelfbewuste en gezonde leerling met een toekomstperspectief, al was dat toen nog eerder vaag. Ik ging op café, ik ging naar fuiven. Elke dag kwam ik fijn afgeborsteld naar school, want ik had een lief. Ik las romans die mijn leraars voorstelden, luisterde met verstomming naar de verhalen over de grote geschiedenis, de Guldensporenslag en de renaissance. Ik leerde sleutelen aan vierkantsvergelijkingen en de éénparig rechtlijnige beweging. In aardrijkskunde namen ze me mee naar Rusland en Afrika. Frans, Nederlands, Engels, Duits, … bij momenten was het allemaal Chinees, maar dat deerde niet, want ik was verliefd. Thuis, in een klein hoekje van mijn slaapkamer, schreef ik soms een gedichtje, liefdespoëzie natuurlijk, want ik had een lief. Na de proclamatie wandelde ik gretig naar buiten met mijn diploma in de hand. Aan de overkant van de straat kreeg ik al een krop in mijn keel. Het was gedaan en ik zou deze school nooit meer terugzien op dezelfde manier als de voorbije zes jaar. Beste Jelle, Joke, … Vijftien jaar later, Mevrouw Segers, je leerkracht Nederlands

Afscheid Kruikenburg 2007 -

2

Ga nooit heen zonder Vele uren heb ik hier verbleven; sommigen genuttigd, Anderen gesleten. Luttele uren die ik wellicht Beter elders had vernoemd, maar niet meer terug Te brengen zijn, en daardoor reeds vergeten. Elke steen werd door mij beschreven en betreden Heeft mij gevormd, net zoals de wind bekend is Met mijn zuchten, zacht en woest, als de golfslag Van de zee. Jaren zijn reeds voorbij, weldra komt het afscheid En word ik net als velen een tijdelijke bezoeker, Zonder waarde, zonder stem En toch Vergeet mij niet Ik draag je met me Ga nooit heen zonder Reini Marissens, 6EMa

Denk aan het resultaat! Einde van het zesde leerjaar, een nieuw hoofdstuk kan beginnen. De eerste schooldag op een nieuwe school, ik met een vederlichte “kabas” naar school om daar aan te komen en enkele bekende gezichten terug te zien. Mijn keuze was gevallen op de richting moderne wetenschappen. Juf Karen (mijn juf van het zesde leerjaar) had gezegd dat ik het wel zou aankunnen mits ik 2 uur per dag voor school zou werken. Zo gezegd zo gedaan, ik naar Sint-Angela, zonder veel problemen het eerste jaar door. Het tweede jaar moest ik een keuze maken. Ik was erg geïnteresseerd in SEI en was niet zo goed in wiskunde, dus ging ik economietalen doen. Afscheid Kruikenburg 2007 -

3

Ik herinner me nog de eerste dag dat ik aankwam in Sint-Jozef, aan het einde van de dreef verscheen het kasteel van Kruikenburg, “mijn nieuwe school”. Je kunt je wel inbeelden wat een teleurstelling het was toen ik de échte schoolgebouwen zag. Niet tegenstaande was ik na enkele weken al verknocht aan de charmes van het schoolgebouw. Toen ik aankwam in Sint-Jozef wist ik nog niet eens wat een marginale kost was. Nu bereken ik aan de hand van de cashflows en de kost van het kapitaal de Net Present Value, en dit zonder al te veel moeite! Ik hoef jullie niet te vertellen dat ik in de voorbije 6 jaar enorm veel heb bijgeleerd. Natuurlijk heb ik ook ups en downs gehad, maar zou school nog zo leuk zijn zonder die spanning? Ik moet jullie ook iets bekennen, ik ga graag naar school! Ik weet niet of het aan de school ligt, maar ik neem nog elke dag met even veel plezier mijn boekentas op. Begrijp me nu niet verkeerd, ik haat testen, maar op een dag zonder testen ga ik echt met plezier naar school. Volgend jaar begint er weer een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik zal Sint-Jozef met pijn in het hard verlaten maar toch, na zes jaar word je, denk ik, elke school wat beu. Genoeg over het verleden. Het leven in Sint-Jozef kan hard zijn, maar denk aan het resultaat! Hard werken nu kan het in de toekomst alleen makkelijker maken! Groetjes, Joren 6EM4

Ik vrees Jaja, vier jaar lang heb ik niet moeten schrijven in de JRK. Maar in de allerlaatste JRK die ik in mijn schoolcarrière ga zien, moet ik een glansrijk artikeltje schrijven waardoor mijn naam vereeuwigd zal worden. Dus ik zal een paar memorabele dingen van deze onvergetelijke tijd bovenhalen die niemand onbekend zijn: de ik-doos in het derde, de zeer lage punten die elkaar steeds sneller opvolgden, de niet-zitten-op-de-speelplaats-regel (die volgens mij nog altijd moet worden afgeschaft!), de maar 10 minuten tijd voor het eten, de 4-maal-te-laat-is-strafstudie-regel, de toeren rond de vijver en later zelfs rond ’t scholeken, de deogeur die niet te doen is, de tweedaagses die telkens super waren,… Sint-Jozef zal mij wel bijblijven, daar ben ik zeker van. Sterker nog, ik vrees zelfs dat ik deze jaartjes zal missen. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar er komt nu eenmaal een tijd waarin je nostalgisch denkt aan de dingen die je op het eigenste moment meemaakt. Maar toch zeg ik met trots deze vier jaar doorstaan te hebben en met trots ga ik deze school dan ook verlaten! Tot ziens Sint-Jozef! Heide Creylman, 6HW Afscheid Kruikenburg 2007 -

4

Jempy Beste lezer, Het schooljaar zit er ver op… Voor de meeste onder jullie niets speciaals. 2 maanden genieten voor je er weer 10 maanden op de schoolbanken mag verslijten. Maar voor alle 6de jaars is het toch iets speciaal. Een “adieu” aan kruikenburg (hopelijk toch). Ik herinner me nog steeds de eerste dag op Sint-Jozef… We mochten (lees moesten) op een vrijdagavond naar school komen om onze boeken te komen ophalen. De stemming zat er meteen goed in… Eerste keer op school is… Een vrijdag in de vakantie! Ik had natuurlijk al vele wilde verhalen gehoord van vrienden over Sint-Jozef. De befaamde leerkrachten, het mooie kasteel… (Later bleken deze verhalen dan ook niet altijd overdreven te zijn…) Al in mijn eerste jaar op Kruikenburg besefte ik waar ik 4 jaar zou aan besteden… Het studeren van zware materie, het lopen van “toerkes rond te vijver” en het stappen rond de bomen van de speelplaats. Na deze 4 jaar ben ik er trouwens nog altijd niet uit waarom we nu rond die bomen stappen… In het vierde jaar kreeg ik wiskunde van Mr. Muylaert het is dankzij hem dat er nog steeds velen me aanspreken met mijn bijnaam (door Mr. Muylaert gekozen) “Jempy”. Dank u wel hiervoor trouwens… Al vraag ik me af waarom U in het laatste toneelstuk van de KOLB zo vriendelijk was U kanarievogel naar mij te noemen… Als afsluiter zou ik graag nog alle leerkrachten uit mijn “carrière” in Kruikenburg willen bedanken. Het lijkt misschien niet altijd zo, maar ik denk toch dat ze allemaal altijd het beste met hun studenten voorhebben. De een misschien al wat meer dan de andere J… Adios, Auf Wiedersehen, Au revoir, Tot ziens, Pieter-Jan (“Jempy“)

Ook voor het goede doel Nog enkele dagen (14 om precies te zijn, of 89 lesuren om nog preciezer te zijn) en dan is het eindelijk zover, het grote moment waar ieder van ons naar streeft: het ogenblik waarop we Kruikenburg voor goed vaarwel kunnen zeggen na minstens 4 jaren hard labeur voor overijverige leerkrachten die toch maar proberen om onze Afscheid Kruikenburg 2007 -

5

onwillende hersens te vullen met een overvloed aan kennis. Nochtans lijkt het mij nog als gisteren dat ik voor de eerste keer door de poort stapte die het domein Kruikenburg van de buitenwereld afsloot. De toon was al snel gezet door de imposante dreef en het prachtige kasteel (eventuele geurhinder buiten beschouwing gelaten), maar de ontgoocheling was des te groter toen bleek dat Sint-Jozef zich slechts beperkte tot enkele kleine gebouwen die nog ouder leken dan het kasteel zelf. Maar deze beperking in oppervlakte had niet enkel negatieve gevolgen zoals gebroken ledematen door versperde doorgangen of claustrofobieaanvallen in de gangen. Nee, zij zorgde zowel letterlijk als figuurlijk voor dat de leerkracht dichter bij de leerling stond: niet alleen werden ook zij gedwongen tot lage truckjes om door de massa te geraken (pardon service iemand?), maar ook werden ettelijke maandagochtenden en vrijdagnamiddagen besteed aan het te berde brengen van al dan niet belangrijke onderwerpen, teneinde de weekendrust zo lang mogelijk te kunnen trekken. Met die voornoemde rust was het echter gedaan in het vijfde jaar: plots werd van ons verwacht ons hele slaappatroon om te schakelen om reeds op een onzeglijk vroege uur paraat te staan om nog meer kennis op te doen. Het is natuurlijk nodeloos om te zeggen dat dit steeds met de grootste moeite lukte, waardoor vele lessen aan mij voorbij gegaan zijn, ondanks de grote waarde die zij steevast hadden volgens de dienstdoende leerkracht. Er waren natuurlijk wel een paar uitzonderingen op deze regel: enkele leerkrachten sloegen erin om op elk moment van de dag mijn aandacht te focussen op het onderwerp, hoewel dit eerder kwam door een lichte dreiging dan door de interessantheid van de les. Zo stonden er bij Mr. Van Deun ontiegelijk zware straffen op de geringste afleiding, terwijl een lichte zucht bij Mevr. Van Trappen al een onvergeeflijke zonde was tegen de etiquette. Natuurlijk mag Mr. Muylaert ook niet ontbreken in dit rijtje, aangezien de kleinste fout al kon leiden tot de grootste bedreigingen (als het er niet inzit, moet je het er immers inkloppen). Ten slotte mag het ecologische aspect ook niet ontbreken in het afscheid van een Krecolid: gedurende de vier jaar dat ik hier doorgebracht heb mag de Kreco dan niet al te populair geweest zijn, maar we zijn er toch in geslaagd enkele dingen te bewerkstelligen, alle negatieve kritiek ten spijt. Deze taak valt nu volledig op de nieuwe leerlingen, maar ik hoop van ganser harte dat ook zij zullen blijven proberen om van Sint-Jozef een groenere plaats te maken. Dit behoort nu echter allemaal bijna tot het verleden, en ik zou liegen mocht ik beweren dat ik Sint-Jozef niet zal missen, hoe vaak ik de veel te grote vijver en de veel te kleine gebouwen ook vervloekt heb. Maar zonder het te merken ben ik deze school ontgroeid en daarom is het tijd voor iets nieuws: Vaarwel SintJozef, ik zal je missen! Peter De Valck, 6 WeWi

Afscheid Kruikenburg 2007 -

6

Al zeg ik het niet al te graag… Het was een bewolkte 6de mei toen ik de barbecueroosters aan het afkuisen was wanneer meneer Muylaert mij plots aansprak. Hij vroeg mij om iets te schrijven voor Jeugd Rond Kruikenburg. Iedereen weet wel hoe moeilijk het is om hem iets te weigeren dus was ik genoodzaakt om iets te schrijven over mijn goede momenten, mijn herinneringen én over het feit dat ik bijna een ex-leerling ben van SintJozef. Laat me beginnen met de goede momenten. Ook al zat ik op school, toch beleefde ik hier een paar momenten die ik niet zo vlug zal vergeten, onder andere de Krakdag, de 2-daagsen, sportdagen etc. Ook zijn er enorm goede vriendschappen ontstaan tijdens mijn 6 jaar hier in Ternat. Er waren ook beschamende momenten voor mezelf, momenten die ik liever zo snel mogelijk uit mijn geheugen wil wissen. Ik denk dat iedereen zich wat zou schamen als hij/zij met een kussen zou moeten rondlopen omdat zijn/haar staartbeentje gebroken is. Zoals velen had ook ik de wens om zo snel mogelijk afgestudeerd te zijn. Maar nu het bijna zover is, zit ik met een gemengd gevoel. Langs de ene kant zal ik opgelucht en blij zijn als ik afgestudeerd ben, blij dat ik weg ben uit de dagelijkse sleur van Sint-Jozef. Maar langs de andere kant kijk ik er niet echt naar uit om naar de hogeschool te gaan, omdat ik weet dat dan het serieuzere werk begint en het einde van de puberteit met al zijn perikelen in zicht komt. Dus al zeg ik het niet al te graag, ergens zal ik Sint-Jozef missen. Matthias De Meuter 6Ema

Blij dat Sint-Jozef op mijn weg lag Eindelijk is het zover… Het zit er op! In die 4 jaar Sint-Jozef liep het niet altijd van een leien dakje! Leukere perioden werden afgewisseld met moeilijkere en zwaardere perioden, maar al bij al heb ik het er toch steeds goed van afgebracht. Als ik terugkijk op die 4 jaar, zie ik dat ik heel wat bijgeleerd heb en dat ik heel wat heb meegemaakt. Ik heb het dan niet over de vele discussies met leerkrachten, de sancties of de tekorten die ik hier en daar had, maar over de leuke herinneringen aan Sint-Jozef, de dingen die me altijd zullen bijblijAfscheid Kruikenburg 2007 -

7

ven! De jaarlijkse 2-daagses, de 100-dagenviering en nog een paar andere dingen zal ik niet licht vergeten, maar ik zal me in het bijzonder de vele nieuwe mensen die ik op school leren kennen hebben altijd blijven herinneren! Iedereen bewandelt een weg in zijn leven en uiteindelijk, hoe moeilijk het soms ook was, ben ik blij dat Sint-Jozef op mijn weg lag. Maar het is nu tijd om nieuwe dingen te ontdekken en dus zeg ik Sint-Jozef vaarwel! Stijn Guldemont, 6 EcMt

Ik had nooit een tweede kans om een eerste indruk te maken… Toen ik mijn eerste stapjes in het beroemde, beruchte, bevallige (of ondertussen: bouwvallige?) SintJozefsinstituut zette, had ik meteen prijs: EENDENSTRONT!!! Of ganzenstront, ik weet het niet, ik heb het niet nader onderzocht. In ieder geval, het zag er niet smakelijk uit! En rieken dat dat deed! De derdekes van dit jaar weten het misschien niet, maar vroeger, vóórdat de vijver ’s nachts vanzelf begon op te lichten, leefden er dieren rondom en in de vijver. De dieren die op het water leefden (de eenden, ganzen en barberies dus) die lieten af en toe, eigenlijk heel veel, uitwerpselen achter op de speelplaats. Daar trapte ik dus op mijn eerste dag al in. Ik dacht , terwijl ik dat helemaal niet moest! Want denken is voor de paarden, die hebben daar ne grote kop en ne lange staart voor. Ik herneem: ik dacht: “Yes! Meteen een goede indruk gemaakt!” Maar nu genoeg gezeverd. Buiten de 32 lesuren in de week viel het eigenlijk nog wel mee op ons Sint-Jozefke. Vooral de uitstapjes zoals de jaarlijkse tweedaagse, waren altijd de moeite. Voor de pittige, ondeugende details hierover, vraag het mij persoonlijk, want als ik er nu niet door ben, moet ik wel nóg een jaar op ons schoolke kunnen doorbrengen zonder iedere week strafstudies aan mijn been te hebben. Gni gni gni... Als de directie nu meeleest, ’t is maar een grapje hoor. Anders niet! Dat onze laatste tweedaagse ook een taalkundig tintje zou hebben, hadden we nooit durven vermoeden. Maar we leerden er enkele nieuwe woordjes zoals bv. een gompie doen (= 8 koffiekoeken eten, dan intensief gaan mountainbiken en uiteindelijk uw 8 koffiekoeken langs de verkeerde kant er terug zien uitkomen). Jaja het lijkt misschien niet altijd zo, maar de leerkrachten zijn echt wel te verschalken hoor! Dus ik zou zo zeggen: Keep up the good work! De reis naar Barcelona was ook een echte aanrader. Uitspraken zoals: “Da riekt hier naar bier en ik slaap hier!” waren nooit ver weg! Pssst, Cerveseria Canarias op de Plaza Real in Barcelona, daar moet ge zijn! Dit was het dan, 5 jaar Sint-Jozef. Ja u leest het goed, 5 jaar, geen 4. Laat ons zeggen dat ik gewoon geen afscheid kon nemen. Het 5de is toch zo’n leuk jaar om 2 keer te doen hé. Vaarwel, Peter Senesael 6HWB

Afscheid Kruikenburg 2007 -

8

De Sint-Jozefshogesnelheidstrein Onder het memorabele motto “Wees geen gans, geef vrede een kans” (check lokaal 1!), begon ik mijn carrière op Sint-Jozef. Als groentje (en o ja, het was wel degelijk FLUOgroen in die tijd!) beleefde ik een zorgeloos derdejaarsbestaan, met als enige prangende vraag: “Heb ik mijn bokes wel bij?” Een ietwat belangrijkere vraag kwam er echter op het einde van het vierde, een jaar overheerst door kansen berekenen om de lotto te winnen: “Welke studiekeuze maak je voor vijf en zes?” Aan het numerieke aantal klasgenoten te zien (2 om precies te zijn), koos ik een vrij aparte studie. Toch bedankt, Pieter en Maxime, voor de gezellige babbels in de schoolgangen. Het 5LaWi6-jaar was, ondanks zijn drukke schema, zonder twijfel onvergetelijk! De barbecuefeestjes bij klasmakkers waren niet te versmaden! Het zesde op haar beurt werd minstens even druk als het vijfde, maar gelukkigerwijs ook even sfeervol… Highlights waren onder andere de 100-dagen, hoewel enige vorm van stressbestendigheid bij de organisatie hier wel een vereiste is, ammehoela! Gelukkig mocht het eindresultaat er nog best wezen (hierbij verwijs ik maar al te graag naar de zangstonde van onze twee presentatoren). Dan was er Barcelona, met de mij-immer-bijblijvende oneliners als “Hold my poodle” en “Eigenlijk zijn we toch niet verdwaald?!” Waarlijk een genoegen en absoluut een aanrader! Voorts was er nog de sporttweedaagse, waar de Ourthe meermaals getrakteerd werd op van hun vlot vallende jongedames, waaronder ook ikzelf (uiteraard). Een – in alle opzichten - bewogen jaartje dus! Gaarne wil ik nog eventjes al mijn Sint-Jozefse kompanen op een voetstuk plaatsen, bedankt voor jullie goede luim en jullie onontbeerlijke schouders om op uit te huilen in minder fraaie tijden (you know who you are!). Ziezo, na vier jaar vol vriendschappen smeden, flauwe grappen grollen, hilarische en minder hilarische anekdotes verzamelen, toertjes rond de vijver lopen, gekke bekken trekken op klasfoto’s, eindeloze groepswerkjes tot een -soms goed- einde brengen, nieuwe spreekwoorden uit onze mouwen toveren en buitenissige gadgets de klaslokalen binnenloodsen (hé Leen!), heeft de Sint-Jozef-(hogesnelheids!)trein zijn eindbestemming bereikt… Betreurenswaardig, dat geef ik grif toe. Maar ook best spannend: want nu is het ogenblik aangebroken om af te stappen en te voet verder te gaan, zoekend naar mijn eigen weg… Phi, Sofie Gordts, 6 LaWi

Afscheid Kruikenburg 2007 -

9

Mijn memoires aan Sint-Jozef Het lijkt als de dag van gisteren dat ik als fiere ‘derdejaar’ voor het eerst voet zette op Sint-Jozef. Er waren mooie tijden en slechte tijden, zoals dat gaat in de natuurlijke loop van het leven. Sommige dingen zullen gemist worden, anderen met plezier verbannen naar de diepste krochten van mijn geheugen. Hoe vaak heb ik niet geklaagd als ik, net als iedereen, met zachte dwang rond de vijver mocht lopen. Later werd voor de leerlingen van de derde graad het monotone parcours rond de vijver en het fantastische uitzicht op ons kasteel van Kruikenburg ingeruild voor het prachtige Ternatse landschap. Die tijd is nu voorgoed voorbij... Ieder van ons circuleerde meer dan eens doelloos circuleren in een vicieuze cirkel rond de nu kortgeknipte bomen. Ik zal mijn dagelijkse wandelingen met spijt in het hart moeten missen. Met plezier vergeet ik de bijzonder oncomfortabele en o zo modieuze krukjes van de refter. Heel wat middagmalen en studies heb ik daar gesleten, het een met meer tegenzin dan het ander. Wat ik als (nu volleerd) Latinist nooit zal vergeten, is het tekentalent en inlevingsvermogen van mevrouw Hens tijdens haar lessen. Ik denk dat ik heel de Latijnse achter mij heb als ik zeg: ‘Wafel! Sprongen ze daar uit die boskes!’ Caesars veldslagen zijn nergens zo boeiend geweest als in deze lokalen. Sociaal geëngageerd als ik ben, heb ik mij een plaatsje in de KRAK opgeëist en natuurlijk zal ik mijn KRAK T-shirt voor altijd koesteren. Als trotse laatsejaar ben ik met de school op reis vertrokken naar Barcelona. Een helse busreis, een jeugdherberg ver onder mijn normale standaard, maar zo’n sfeer! De aanblik van meneer Gezel en de doofstomme versie van ‘Je hebt me 1000 maal belogen’ staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Maar kijk eens aan, na vier lange jaren, na keihard werken, knokken en vechten, na veel ontspanning en vertier, heb ik het einddoel bereikt! Dus alle hoop is nog niet verloren. Vaak heb ik gevloekt, geklaagd en gewenst dat het eindelijk gedaan zou zijn. Langzaam tikten de dagen verder en nog trager telde ik af naar nul. En de nul is nu gekomen, mijn beste opvolgers, het einde is geweest. Sint-Jozef is verleden tijd, maar toch een mooie verleden tijd! Astrid, 6 LaWe

Afscheid Kruikenburg 2007 -

10

‘Mission Impossible’, … dacht ik bij mezelf toen ik mijn eerste stap in de wereld van Sint-Jozef zette. Geruchten deden in Sint-Angela de ronde dat de tweede en derde graad moordend waren en dat je mocht hopen dat je niet bij de fameuze ‘Meneer Muylaert’ terecht kwam. Na nog geen maand in Sint-Jozef gezeten te hebben wist ik dat het nog best zou meevallen, al heb ik toch pijnlijke periodes moeten doorstaan. De overgang van jaar 4 naar 5, bijvoorbeeld, vroeg om aanpassing. Ik begreep dan dat jaar 3 en 4 slechts een opwarming waren. Het laatste jaar is echt wel ‘nog even doorbijten’ geweest, maar na een lange weg van testen, taken, groepswerken en presentaties te doorstaan, heb ik uiteindelijk mijn laatste dagen in Sint- Jozef in schoonheid te eindigen (dat hangt natuurlijk van het rapport af). Nu ik terugkijk op mijn schoolcarrière merk ik dat die lange weg maar een oprit is geweest van een autostrade die het dagelijkse leven doorklieft. Sint-Jozef is een prima voorbereiding geweest voor de komende jaren. Het liefst van al had ik nog een jaartje langer gebleven – net nu ik zo gewend was aan de omgeving – maar ik weet dat ze mij hier niet veel meer hebben bij te leren. Simon 6 EcWi

Alsof ze ons na al die jaren moe zijn… Het was meneer Muylaert die vroeg hoe we 4 jaar in Sint-Jozef zo vlotjes uitgebold zijn en of we hierover een klein verslag konden schrijven. Om zijn vraag te beantwoorden: het was niet altijd even makkelijk… Het derde jaar begonnen we als ukkepukken die opkeken naar de grote, machtige zesdes, een zekere degradatie aangezien we in het schooltje hier niet ver vandaan, Sint-Angela immers de oudsten waren. Meneer VDC leidde ons met succes door dit verkennende eerste Sint-Jozefjaar. In het vierde jaar leerde meneer Muylaert ons wat wiskunde was en hijzelf was zeker geen ‘bereken’, eerder een berekend persoon. In het vijfde jaar gebeurde er iets gek. Velen veranderden van richting en nieuwe klassengroepen werden gevormd. Politici zouden spreken van een volledige reorganisatie. Ieder van ons herinnert zich vast wel het moment waarop hij/zij voor de eerste keer ‘nen tête-à-tête’ had met zijn/haar favoriete of juist minst geliefde

Afscheid Kruikenburg 2007 -

11

leerkracht, het mondelinge examen weliswaar. Twee dagen Parijs, twee dagen leerrijke bezienswaardigheden bezoeken, twee dagen dikke fun. En toen werden we zesdes. Maar tijden zijn niet meer wat ze geweest zijn. Derdekes noch de vierdes, en laat ons zwijgen over de vijfdes, kijken nog naar de zesdes op. Waar is de tijd dat zesdes een zeker prestige hadden? Vanaf het begin van het zesde jaar wordt er informatie over scholen en studierichtingen met betrekking tot het volgende jaar naar je hoofd gesmeten, alsof ze ons na al die jaren moe zijn… Gelijk hadden ze voor een stuk, dit jaar waren we niet altijd die lieve schatjes van voorheen, schoolmoeheid stak bij velen de kop op. Anderzijds was er onze fantastische 100-dagen. Stilaan breekt het begin van het einde aan, waarmee ik zeggen wil, de examens komen eraan. Heel stiekem hoop ik dat alle zesdes met opgeheven hoofd Sint-Jozef mogen verlaten zodat ze volgend jaar een andere uitdaging kunnen aangaan. Iedereen moet nog even doorbijten en kan daarna genieten van twee maand vakantie! Behalve wij, de zesdes, wij krijgen drie maand, ik herhaal drie maand vakantieJ Veel succes! Natalie Vanvalckenborgh 6HWa

Beu, maar ook spijt Beste, Bijna 5 jaar terug, toen ik op deze plaats aankwam, had ik er wel zin in. Ik zag de toekomst rooskleurig tegemoet. Ik dacht dan ook dat ik deze brief 4 in plaats van 5 jaar later zou moeten/mogen schrijven. Nu, wanneer het onvermijdelijke einde van ons samenzijn lonkt, heb ik er ook wel zin in en zie ik de toekomst nog rooskleuriger. Het lijkt misschien ondankbaar om uit te kijken naar het afscheid van deze banken, maar dat is het niet. Ik kijk ernaar uit omdat ik uitgekeken ben op deze school, nieuwe uitdagingen wil aangaan, nieuwe horizonten wil ontdekken. Ik ben het hier kotsbeu. Ja, ik wil hier weg. Mijn achterliggende redenen hiervoor hoef ik niet meer uit te leggen, ik denk dat Afscheid Kruikenburg 2007 -

12

iedereen wel begrijpt waarover ik het heb. Maar dit wil niet zeggen dat ik Sint-Jozef niet heel mijn leven zal meedragen, waarschijnlijk zelfs in mijn hart. Van de ontelbare momenten die ik hier meegemaakt heb, zijn er ontelbare minder positieve, maar minstens evenveel mooie. Als ik het mij goed herinner, heb ik ooit in geschiedenis geleerd dat “humaniora” “meer mens worden” betekent. Dat ben ik hier wel geworden, denk ik. Bedankt, en vaarwel…(*) *Bij het neerpennen van deze afscheidsrede moeten de eindexamens nog beginnen, gelieve ondergetekende te excuseren wanneer zijn vaarwel een tot ziens zou blijken te zijn. B. Van Marcke, Sint-Jozefsinstituut, 2002 - 2007

Vier lange jaren hebben we erop gewacht! Elk jaar konden we toekijken hoe een groep zesdejaars Sint-Jozef verliet. Maaaaaar dit jaar is het eindelijk zo ver, want deze keer vertrekken wij! We stappen SintJozef buiten en keren nooit meer terug. En nee, missen gaan we het niet bepaald doen. Want na die twee jaar Sint-Angela en vier jaartjes Sint- Jozef, wordt het wel eens tijd voor iets nieuws!! Natuurlijk zullen we wel nog eens terugdenken aan de mooie momenten die we hier beleefden, zoals de jaarlijkse vredesdag met free podium en in onze 4-jarige schoolcarrie`re de 2 Stressfactors. Het zijn momenten om te koesteren! Ook de 2-daagse naar Parijs met mevrouw Callewaert en onze survival 2-daagse in de Ardennen zijn dingen waar we nog eens met de glimlach zullen aan terugdenken. Maar wat we vooral zullen missen van Sint- Jozef zijn de mensen. Nee, niet de leerkrachten en ook niet de mevrouwtjes van het secretariaat. Wel de vrienden die we hier gemaakt hebben. Jammer genoeg verloren we al enkele vrienden gedurende onze carrie`re, want niet iedereen hield het hier vol. Maar natuurlijk bleven er nog genoeg over. Zij zijn degenen die ons recht hielden gedurende de jaren wanneer de kleine ergernissen zich begonnen op te stapelen. Welke ergernissen?, vraag je je misschien af? Ok, de eerste twee jaartjes merk je er misschien niets van, maar eens in de 3e graad werken ze wel danig op de heupen: de belachelijke regeltjes, zoals niet zitten op de speelplaats, geen kauwgom, niet buiten mogen onder de middag…. Die beginnen dan toch wel fameus tegen te steken!!! Jaja, Afscheid Kruikenburg 2007 -

13

het leven kon wel eens zwaar doorwegen als Sint-Jozefscholier. En wanneer je dan net zo gek wordt na al die jaren middelbare school, en wanneer het bijna onmogelijk is om er nog het positieve van in te zien, dan komen ze je vragen om een artikeltje te schrijven over de vier mooie Sint-Jozef jaren. Onmogelijk zou je zo denken, maar met het diploma in ons achterhoofd lukt het ons nog net! Want Sint-Jozef kan dan misschien wel worden aanzien als een strenge, moeilijke school, toch hebben we er leuke momenten gehad! Maar zoals al gezegd: het is tijd voor iets anders, namelijk genieten van een 3 maand lange vakantie. Maaike en Ilse 6 HWa

Het ABC... van Sint-Jozef In de 4 jaren dat ik hier op school zat, heb ik veel meegemaakt en ik kan er waarschijnlijk veel over vertellen. Daarom beperk ik mij tot het alfabet. Hier komt het: A van A-attest dat iedereen graag zou willen behalen op het einde van dit jaar. B van ‘Begot, begot, vrouwen op mijn kot’ dat zo schitterend bleek te zijn. C van C-attest dat we liever niet behalen op het einde van het jaar, of het zou moeten zijn dat je zó graag nog een jaartje lange hier op school bleef, wat ik ten zeerste betwijfel. D van ‘Dáág school!’ E van die examenstress die we ieder jaar weer voelden. F van dat festival ( hoe heet het ook weer? Juist ja, Stressfactor) waar de weergoden ons niet gunstig gezind waren. G van onze groene school die zo milieubewust is dat de verwarming zelfs ‘s winters af staat. H van 100-dagen, het beste op heel het jaar. I geen inspiratie. J van ‘Jeugd rond Kruikenburg’ die me deze opdracht aan mijn been gelapt heeft. K van de geweldige Kruikenburgse feesten, het was inderdaad een echt feest. L van die toffe leerkrachten bij ons op school, waar jullie (ik richt mij dan vooral tot de derdes en vierdes) nog even mee opgescheept zitten. Je hoeft niet te panikeren, wij zesdes zijn er ook geraakt. M van de muziek op vrijdag die je altijd zin deed krijgen om je eens goed te laten gaan in het weekend. Afscheid Kruikenburg 2007 -

14

N van ‘nooit te laat komen, anders heb je na drie keer al strafstudie!’ O van dat jaarlijks lekker gezond ontbijt op school. P van Parijs, dat er voor jullie, derdes en vierdes, nog zit aan te komen. Q van IQ, dat na deze vier jaren wel zal gestegen zijn. R van die reiger die we elke dag weer zagen rond de vijver vliegen. S van de strafstudies. T van de tweedaagse van de zesdes waar we ‘s nacht in een ***** hotel sliepen. U van de universiteit of de hogeschool die op ons staat te wachten. V van vakantie, met de nadruk op de 3 maand vakantie voor de zesdes. W, X, en Y daar vond ik spijtig genoeg niets op. Z van de zesdejaars die moeten vereerd worden, ze zijn het voorbeeld voor iedereen hier op school. Tot ziens! Nele Vanden Borre

Als wij er niet meer zullen zijn… In rechte lijn naar de eindmeet, waar we ons een weg banen tussen menig groepswerk en taak, realiseren we ons amper dat het bijna gedaan is… Ons verblijf op Sint-Jozef zit er bijna op. Tijd dus om alle memoires en bijbehorende gevoelens te recapituleren en tot een coherent geheel te brengen. Zo heb je bijvoorbeeld de momenten van pure angst wanneer meneer Van Deun zijn favoriete folterpraktijken opsomde. Of ook wanneer meneer Muylaert dreigend met een meetlat naging wie zijn les had geleerd. Er waren ook de momenten van oprechte verbazing toen mevrouw Van Trappen een klasgenoot bombardeerde tot ‘God de Vader’ of die keer dat mevrouw Van Hemelrijck tijdens een aardrijkskundeles uitvoerig een voetbalmatch begon te bespreken en zich zo profileerde als een ware voetballiefhebster. Gevoelens van afkeer bij de fysieke uitputtingsslag van de ‘toertjes rond de vijver’ of erger nog: afkeer toen het zweet bleek te regenen op de soiree in Gembloux! Gelukkig waren er nog de momenten van hilariteit bijvoorbeeld. toen mevrouw Afscheid Kruikenburg 2007 -

15

Jacob en mevrouw Delcour luidkeels heel Frans Bauers repertoire meezongen op de bus in Barcelona. Maar tegelijk waren er de gevoelens van medelijden omdat de mp3-speler van meneer Gezel het gekweel niet kon overstemmen en hij zich dan maar uit miserie naar de achterkant van de bus begaf. Helaas waren er ook de momenten van frustratie: toen we ons bij het lawaai van de video’s van meneer Loncke enerzijds en bij de toccata’s en fuga’s van meneerVan Oost anderzijds, tevergeefs probeerden te concentreren op het vertaalexamen Latijn (de punten waren navenant). Maar iedereen zal het met mij eens zijn als ik zeg dat de momenten van geluk en vriendschap de bovenhand hadden. Want wat is er leuker dan na schooltijd veel te lang blijven plakken in de dreef met je vrienden? En wat is er leuker dan al die vreemd kijkende gezichten te zien als alle zesdes er als piraten bijlopen op de honderd dagen? Dan resten mij enkel nog de dankbetuigingen. Dank dus aan de leerkrachten en vooral aan de vrienden voor de mooie tijd. En tot slot, als wij er niet meer zullen zijn, mogen dan nog vele aspiraties in vervulling gaan: moge mevrouw Van den Nest gauw haar nieuw fysicalokaal krijgen en moge meneer Van Deun eindelijk de tijd vinden om zijn boek te schrijven! Het ga jullie goed… Heleen Vandenbroucke 6 La-We

Afscheid Kruikenburg 2007 -

16

Tijd is relatief Wanneer iets eindigt, dan is dat vaak ook het begin van iets nieuws. Maar is dat dan een reden om al het vorige te vergeten? Is er niet zoiets wat men noemt ‘herinnering’? Volgens Van Dale is ‘herinnering’ een aandenken, een souvenir, een blijvende indruk. En waarschijnlijk denk je vaak: kon ik dat allemaal maar vergeten en overgaan naar het volgende. Maar vergeet niet dat het vaak ook anders zal zijn. Vergeet niet dat er een tijd zal komen waar je denkt en hoopt: kon het maar allemaal weer zijn zoals vroeger. Vandaag laat je iets achter en je springt in iets nieuws. Het is een hele uitdaging waar je nu voorstaat. Je zult je sprong wagen en je hoopt dat deuren voor je zullen opengaan. Maar soms zal je terugwillen in de tijd. Een tijd die soms goed was, soms slecht. Een tijd die je veel leerde, een tijd die je voor een stukje maakte tot wie je nu bent. Tijd is relatief. Tijd kan kort zijn en toch lang. In je gehele leven zal die tijd die je beleefde op de middelbare schoolbanken kort zijn, maar de invloed van die tijd op je leven misschien veel groter. Als je later aan je kinderen of kleinkinderen wil vertellen hoe het vroeger was, moet je je dan niet beeld per beeld kunnen herinneren hoe het écht was? Hoe je voor de eerste maal de moed bijeenschraapte om dingen te doen die je anders niet zou doen, hoe je vrienden maakte (en misschien ook verloor), hoe je jezelf leerde kennen, hoe je anderen leerde kennen, hoe je de wereld beetje bij beetje ontdekte en je werd tot wie je nu bent: de persoon die klaar staat om te springen in een nieuw avontuur dankzij de moed, het zelfvertrouwen, de vriendschap en alle dingen die hij leerde en verkreeg tijdens zijn middelbare studies. We kunnen veel en vaak vertellen over de dingen die we hebben gehaat, over de school waar we niet zo graag heen gingen, over stoeltjes die slecht zaten, over lessen die veel te moeilijk en te zwaar waren. Of we kunnen ook uitgelaten en positief zijn over de reis naar Barcelona, de anekdotes, de KRAK, de grappen, de grollen … . Maar positief of negatief, dankzij SintJozef zijn we een stukje geworden wie we zijn, ben ik een stukje geworden wie ik ben en ben ik dankbaar dat ik daar 4 jaren van mijn leven mocht vertoeven. Kort van tijd maar van invloed o zo groot. Klaar om te springen Afscheid Kruikenburg 2007 -

17

en toch nog niet echt klaar voor wat komen zal, niet klaar om ergens te landen. Niet eens klaar om te weten wààr ik zal landen. Positief of negatief: ik wens iedereen het beste in zijn sprong en dat iedereen op zijn pootjes terecht mag komen. Want je zult er komen, wat er ook gebeurt. Thalassa 6LaWe

De laatste keer Sint-Jozef Het is bijna gedaan… Wanneer jullie dit lezen, weten jullie al of jullie dat felbegeerde A, het gevreesde B of het gehate C-attest hebben. Maar wanneer ik dit aan het schrijven ben, zijn we einde mei en staan de examens nog met veel tamtam voor de deur. De laatste examens hier op Sint-Jozef… De laatste tijd kan ik wel erg vaak “dit was de laatste keer” zeggen! Bij sommige dingen gebeurt dit met een grote smile, mijn laatste tv-verslag voor Duits heb ik met een opgelucht en gelukzalig gevoel afgegeven! Op andere momenten doet het toch wel wat pijn. De laatste stressfactor organiseren, de laatste tweedaagse,… . Binnenkort kan ik gaan aftellen, de laatste les dit, de laatste les dat. Aftellen naar dat nieuwe leven J! Eindelijk kan ik gaan doen wat ik echt wil, eindelijk kan ik de vrijheid proeven, maar toch … . Afscheid nemen is nooit echt mijn ding geweest en ik weet dat dit afscheid mij best nog wel zwaar zal vallen. Want wees eerlijk, ook al zagen en klagen we over leerkrachten en veel te moeilijke testen, het valt hier al bij al nog mee. Toen ik hier vier jaar geleden door de dreef naar binnen wandelde, wist ik niet wat mij te wachten stond. Het einde leek toen ook zo ver weg. Als ik nu terugkijk, gingen die vier jaar eigenlijk vreselijk snel voorbij. Te snel misschien?! Daarom wil ik aan hen die in hun ogen nog massa’s tijd op Sint-Jozef moeten doorbrengen, of zij die nog moeten beginnen aan hun Sint-JozefcarAfscheid Kruikenburg 2007 -

18

rière het volgende zeggen: geniet ervan. Geniet van de soms ongenietbare leerkrachten, geniet van de vijver nu hij nog niet het hele jaar door stinkt, geniet van de activiteiten, de tweedaagse, … want het gaat zoveel sneller dan je denkt. Aan hen die samen met mij afstuderen wens ik nog het beste voor de toekomst, wat die ook moge brengen… Om te eindigen vind ik een bedanking wel op zijn plaats. Om te beginnen een merci aan mijn klasgenoten uit zowel 3 en 4EMb en later de 5 en 6EMa. We hebben samen toch veel mooie momenten meegemaakt. In het derde de tweedaagse naar zee met als hoogtepunt de uitstap naar Brugge, de filmavonden met veel te veel snoep en veel te weinig slaap, de honderd dagen, de laatste tweedaagse op het vlot, …. Dat zijn momenten om nooit te vergeten. Dan natuurlijk ook een dikke merci aan alle leerkrachten die mij de afgelopen jaren hebben proberen voor te bereiden op wat komen zal. Ook al vond ik niet iedere les even interessant, jullie stonden er toch maar mooi iedere keer en daarom vind ik een dank u wel voor wat jullie hebben gedaan zeker op zijn plaats. Ik zou jullie allemaal één voor één kunnen opnoemen maar dan ben ik nog een tijdje bezig vermits ik het fijn vond een paar keer van klas en richting te wisselen. Ook een welgemeende dank aan directie en secretariaat. Een laatste bedanking is voor de leerkrachten van de leerlingenraad. Jullie stonden altijd klaar om ons te helpen als we het bij de organisatie van het een of ander evenement even niet meer zagen zitten, jullie gingen mee op uitstapjes zoals het VSK en als dit niet lukte, kregen we prompt alle info (zoals ons medisch dossier) die nodig was indien er met ons iets zou gebeuren J. Het was leuk niet enkel als leerling - leerkracht met jullie samen te hebben gewerkt. Met een dubbel gevoel stap ik hier buiten. Sint-Jozef en iedereen die erbij hoort, bedankt!! Het ga je goed!! Sophie Van Kerckhoven

ex-6EMa’er

Afscheid Kruikenburg 2007 -

19

Het totaalbeeld was best te pruimen ‘Kijk kijk, een barberie!!’ Deze 4 legendarische woorden drukten mijn oprechte verwondering uit toen ik totaal verbijsterd dit diertje voor me uit zag lopen over de keitjes (ok ja, het grind) die leiden naar wat uiteindelijk de turnzaal bleek. Ik weet dat het niet meteen een uitspraak is die men waardig acht om neer te pennen, laat staan te laten analyseren door hordes trouwe JRK-lezers. Het is evenmin de meest gebruikelijke zin om een impressie van een (hopelijk) vierjarige loopbaan op SintJozef mee te beginnen. Maar het is de oudste herinnering die ik heb aan deze school. Daar ik beschik over een zeef i.p.v. een geheugen, zijn het de momenten waarop het grandioos fout liep die ik mij het best lijk te herinneren. Vergeef me als ik dus een ietwat vertekend beeld ervan aan jullie beschrijf. Maar een beschrijving van mijn lotgevallen zou maar een halve beschrijving zijn, zonder dat ik er mijn metgezel, kompaan, maatje en tevens medebelever van alle vermeldenswaardige dingen op school er in betrek. You name it, Pofie (schuilnaam) was er bij. Ook vanaf die eerste les daar bij ‘gouwe ouwe’ VDC, toen de lachsalvo’s elkaar opvolgden bij het herhaaldelijk scanderen van de wees geen gans-slogan of het misplaatst gebruik van spreekwoorden als ‘alle gekheid op een stokje’. Ach ja, we waren dan ook nog maar derdekes hè...Voor ik zwaar gefolterd word: ik herinner me nog levendig hoe ik als leerling van het derde de toenmalige zesdes verachtte, alsof ze de school bezaten! Neerkijken op ons, ‘sjtoempen’ in de gang... ronduit onuitstaanbaar! Nu ben ik een zesdejaars...En wel, derdes, laat u niets wijsmaken, een echt machtsgevoel blijft uit, hoewel er ook bepaalde voordelen zijn natuurlijk. Dit geheel terzijde. Welnu, het derde jaar vlóóg voorbij als ware het een fijne tienmaanddurende trip naar pakweg de Caraïben (het is allemaal een beetje wazig). Het vierde jaar bleek een iets moeilijkere opgave, met aan het eind van de rit een verlicht moment waarin ik besefte dat wiskunde toch niet mijn ding bleek. De heer Muylaerts verwoede pogingen er een waar feest van te maken mochten -bij mij althans- niet baten. Vaag herinner ik mij ook een blunder op het free podium (het heeft iets te maken met zingen enzo), maar dat zou ons te ver leiden. Zo strandde ik in een volledig nieuwe klas. Het hoogtepunt van dat vijfde jaar was ongetwijfeld het weekend Parijs. De filmpjes van stuikende, jumpende klasgenoten nabij het Musée Rodin zijn hard bewijsmateriaal van hoe het er aan toe ging. En de aanblik van het nachtelijke Parijs heeft zelfs de meest verstarde criticus in mij niet ongeroerd gelaten. Nu we het toch over de Franse boeg gooien: ander sappig filmmateriaal in de Franse les (de naam Loncke comes to mind) was aanleiding tot dolle pret. Afscheid Kruikenburg 2007 -

20

Komen we aan bij het zesdejaar. Logischerwijze staan de meest genante momenten van dit jaar me nog in het geheugen gegrift en mocht ik ze vergeten, is er altijd wel een klasgenoot die er mij aan herinnert (waarvoor mijn oprechte dank J).Een jaar met vallen (ik prefereer: ‘op een speciale manier gaan zitten’) –ahum- en opstaan (maar vooral met vallen). In sneltreintempo: een vetstrakke honderddagenshow in elkaar steken met een handvol mensen kostte bloed, zweet en tranen, maar bleek de moeite waard; de weg naar school kwijtraken na 5 jaar heen en terug tussen Roosdaal en Ternat was wel degelijk mogelijk: het kwam er maar op aan een Solex (een BROMFIETS, geen grasmaaier) en superveel ‘binnenbaantjes’ te nuttigen; de allereerste echte strafstudie in je schoolcarrière, nota bene (vooral) door te laat te komen, heb je vrij snel aan je broek (heupla!); het woord BARCELONA 5 keer in één zin vermelden is geen uitzondering (ik denk dat velen dit zullen beamen) wanneer je terugkeert van dit schoolreisje; de combinatie veel babbelen en een zakpiano in de les Nederlands leidde wel eens tot taalfouten, een oriëntatietocht op tweedaagse tot blauwe plekken ..En als toemaatje: voor de ogen van een man of vijftig frontaal op je bek gaan bij een bezoek aan het Vlaams Parlement (dat dringend veranderingen moet aanbrengen in haar infrastructuur, ik denk aan een kapstokbeveiliging) is zoooo snel gepiept! Natuurlijk zijn er ook niet-spastische momenten geweest waardoor ik mijn schooltijd hier zal onthouden. Fijne en minder fijne.. Maar het totaalbeeld was best te pruimen: ik zal een hoop missen. Behouden vaart, rabauwen! Leen, 6LM

6ema: eenheid in verscheidenheid Laten we eerlijk zijn, wij waren een klas van meningsverschillen, onenigheden en discussies. Je hoeft er immers geen doekjes om te winden als velen zich van de waarheid bewust zijn. Wij waren een klas vol tegenstellingen, waar er meer dan eens een giftig woord vloeide. Maar als we dan toch eerlijk zijn, we waren al bij al ook een fijne klas. Er zat humor in, we hadden elk wel wat te bieden en er was eenheid, duidelijk voelbaar. Eenheid tussen de verschillende groepjes die gevormd werden. Eenheid die macht maakt, want een heftige en krachtige klas waren we ook wel. Eenheid die ons uiteindelijk als een klas vormde. Afscheid Kruikenburg 2007 -

21

Door onze tegenstellingen waren we een klas rijk aan waarden, rijk aan kleuren, want iedereen droeg zijn steentje bij om een sfeer te vormen die zo vanzelfsprekend werd dat we er ons thuis in voelden. En het mag dan ook gezegd worden, we zullen elkaar nog missen. Sommige delen kan je nu eenmaal niet uit je leven wissen, of ze nu goede of slechte herinneringen vormen. In die zin vormen ze een onvergetelijke tijd uit ons leven, niet zomaar uit te wissen, hoewel sommigen dit graag zouden willen. Ongewild zullen we aan onze schooltijd terugdenken, en of je het nu wilt of niet, sommige dingen zijn het nu eenmaal waard om herinnerd te worden. Ter afscheid van onze schooltijd in Sint-Jozef, Reini en Joke ( 6Ema)

We waren iemand We herinneren het ons nog goed. Vier jaar geleden wandelden we, trillend op onze benen, Sint-Jozef binnen. Want na een jaar de oudsten geweest te zijn, werden we weer de jongsten. We waren niet alleen klein, maar voelden ons ook klein in die grote school, omringd door de natuur en het kasteel. Maar meteen werden we gerust gesteld toen we te horen kregen, dat we nog steeds met het merendeel van onze beste kameraden in de klas zaten. Ook enkele nieuwe gezichten verschenen. Dat was juist het mooie aan die vier jaar hier, we leerden nieuwe mensen kennen, sloten nieuwe vriendschappen en het mooiste van al: hier werden we niet beschouwd als een nummer: we waren iemand. In moeilijke tijden kon je steeds terecht bij leerkrachten, steeds bereid om te luisteren. School is hier niet alleen leren, maar ook plezier maken: denk maar aan het free podium waar de leerlingen hun kunsten mogen laten zien, de Kruikenburgse feesten met de barbecue, de KRAKdag enzovoort. De overgang van het 4de naar het 5de jaar was de grootste overschakeling. Het betekende niet langer opstaan om 8u maar om 7u en niet langer alleen schriftelijke maar ook mondelinge examens, met andere woorden, stress. Het grote hoogteAfscheid Kruikenburg 2007 -

22

punt in het 5de jaar was natuurlijk de reis naar Parijs, deze maakte vooral onze klasgroep hechter. Om 5u ’s ochtends vertrokken we met piepkleine oogjes, maar eens aangekomen trokken we ze wijd open, vooral de tweede dag bij het bezoek aan de Eiffeltoren, ook de Mona Lisa was indrukwekkend. ’s Avonds met de hele klas pizza eten was reuzengezellig. Al snel was dat laatste jaartje in zicht en voor we het beseften, hadden we nog honderd dagen te gaan. Als stoere piraten verschenen we aan het ontbijt. Eens onze buikjes gevuld met overheerlijke koffiekoeken, konden we onze danskunsten eens laten zien. Barcelona was een onvergetelijke reis, het was echt een moment waarop je de leerkrachten beter leerde kennen. Het programma was goed gevuld, we konden volop genieten van de prachtige stad. Het museum van Salvador Dali, de Sagrada Familia, de huizen van Gaudi,… bleven niet langer een geheim voor ons. Als afsluiter was er een uitstapje naar de “disco” waar ook de leerkrachten uit hun bol gingen. Ook wij gingen nog tal van keren uit de bol, wij hebben namelijk het geluk gehad twee keer van Stressfactor te mogen genieten. De eerste keer verscheen onder andere Axel Peleman op het podium. De weergoden waren echter niet goed gezind dit jaar. Maar een bezoekje van VJ Sean deed ons dat wel snel vergeten. Zoals ieder jaar gingen we ook op tweedaagse. De eerste dag van de sporttweedaagse kwam het zonnetje te voorschijn, op enkele kleine regenbuitjes na. ’s Avonds nog even natetteren aan het kampvuur. Maar de laatste dag regende het pijpestelen, we verzopen haast. Doodmoe kwamen we dan thuis aan. We waren blij dat we eens een warm badje konden nemen, maar hadden ons de afgelopen twee dagen toch goed geamuseerd. Drie korte weekjes nog, de examens zijn in aantocht. We beginnen alvast nu al te stressen, want daarna wordt dit hoofdstuk hier afgesloten. Gaat iedereen nu zijn eigen weg? Zien we elkaar nu nooit meer? Wij hopen natuurlijk van niet, al hebben we vele mooie herinneringen om op terug te kijken. Wij danken directie, secretariaat, leerkrachten en leerlingen voor vier onvergetelijke jaren, we zullen het hier zeker missen! Birgit en Els 6EW

Afscheid Kruikenburg 2007 -

23