J U B I L E U M - U I T G AV E. jaar. Wit Rood Wit

VE

GA IT

-U

JUB

U ILE

M

90 jaar 1919 - 2009

Wit Rood Wit

UITGAVE TER GELEGENHEID VAN HET 90-JARIG BESTAAN VAN DE BRIELSE VOETBALVERENIGING WIT ROOD WIT

90 Jaar lang Wit Rood Wit in Brielle WRW heeft 90 jaar lang de voetballiefhebber in Brielle weten te bedienen. In de beginjaren - na de oprichting in 1919 in een melksalon aan de Voorstraat in Brielle - was dat geen gemakkelijke tijd. De jaren voor en tijdens de 2e wereldoorlog waren eveneens moeilijk voor het in stand houden van het clubleven. Hierna werd het door de groei van de economie beter. WRW kreeg in 1960 - na vele omzwervingen - een nieuw sportcomplex in de destijds nieuwe woonwijk Noord-Meeuwenoord. De plek waar op dit moment nog steeds wordt gespeeld. WRW heeft in haar 90-jarig bestaan zowel de Brielse jeugd als de volwassenen weten te binden in de uitoefening van de voetbalsport. Hierdoor heeft de club op sociaal gebied voor een groot gedeelte bijgedragen aan de sportieve in- en ontspanning van de Brielse gemeenschap. Velen hebben hieraan meegewerkt door hun inzet en liefde voor de club. Er waren pieken en dalen, maar dat hoort nu eenmaal bij de sport en zeker bij de prestatieve sport; want naast het recreatieve aspect is voetbal toch vooral een prestatiesport. De club kende in zijn lange leven vele promoties en degradaties. Maar vers in ons geheugen ligt natuurlijk de promotie naar de 2e klasse van het zondagvoetbal op zondag 7 juni 2009. Juist in het jaar van ons 90-jarig bestaan promoveert WRW voor het eerst naar de 2e klasse. Naast dit sportieve succes zullen vele festiviteiten dit jubileum opluisteren. Evenals bij het 60-jarig bestaan hebben we Feyenoord in huis weten te halen voor onze jubileumwedstrijd. Eind augustus en begin september zullen er eveneens activiteiten plaats vinden die zeker in het geheugen zullen blijven hangen van vele Wit Rood Witters. Dit jubileum zal voor ons WRW het laatste jubileum zijn gezien de recente ontwikkelingen op voetbalgebied in Brielle. De wijk Noord-Meeuwenoord moeten we gaan verlaten voor een schitterend nieuw sportcomplex. Een complex dat door de gemeente Brielle wordt aangelegd in de nieuwe woonwijk Nieuwland-Oost. We zullen met onze buurman SC Voorne gezamenlijk als één vereniging het nieuwe sportcomplex gaan bespelen onder de naam v.v. Brielle in augustus 2011. Deze fusie is in goed overleg tussen de beide voetbalverenigingen en de gemeente Brielle tot stand gekomen en zal zeker bijdragen tot een mooie toekomst voor de voetbalsport in Brielle. Als voorzitter van Wit Rood Wit hoop ik op een geslaagd en succesvol jubileumprogramma. Een feestprogramma dat het voor WRW unieke jaar 2009 van nog meer elan zal voorzien. Teun van den Berg, voorzitter

‘Samen op naar de 100’

‘Wit Rood Wit: een begrip in onze regio’ Van harte feliciteer ik het bestuur en de leden van voetbal vereniging Wit Rood Wit met het 90-jarig bestaan. Er zijn maar weinig verenigingen die deze respectabele leeftijd bereiken. Een bijzonder jubileum. U viert dit jubileum in de wetenschap, dat dit waarschijnlijk de laatste jubileumviering van Wit Rood Wit is, dat binnenkort de beslissing valt over het samengaan van

Op 2 augustus 1919 werd de vereniging, toen nog onder de naam "B.V.V." (Brielse Voetbalvereniging), opgericht. In de zomer van 1920 besloot de vereniging zich aan te sluiten bij de Rotterdamse Voetbalbond maar omdat er al een vereniging onder de naam B.V.V. uitkwam, werd besloten de naam te wijzigen in "Wit Rood Wit".

Wit Rood Wit met SC Voorne, en dat het vertrouwde complex in Noord-Meeuwenoord verlaten gaat worden. Allemaal besluiten die goed zijn voor de voetbalsport in Brielle. Er ontstaat een grote stevige voetbalvereniging, u gaat op termijn naar een prachtig nieuw complex, maar het zijn ook besluiten die, ongetwijfeld, met de nodige weemoed genomen worden. Wit Rood Wit: een gerespecteerde, stabiele vereniging, een begrip in onze regio. In de negentig jaar, van haar bestaan heeft, de voetbalvereniging laten zien dat ze niet alleen op sportief gebied presteert, maar zich ook duidelijk profileert als een vereniging waar jong en oud zich voor de vereniging, en voor elkaar wil inzetten. Het is indrukwekkend die inzet, vaak jarenlang, niet voor zichzelf maar om anderen in de gelegenheid te stellen om hun sport te beleven. Het mag duidelijk zijn dat uw vereniging van groot belang is voor de sociale binding in onze gemeente. Ik wens alle leden van Wit Rood Wit een geweldig jubileum toe. Er zijn voldoende redenen om dit 90-jarig bestaan van de vereniging uitbundig te vieren. Betty van Viegen Burgemeester Brielle

Het doet mij veel plezier een voorwoord te mogen schrijven voor het jubileumboek van de voetbalvereniging Wit Rood Wit. Een gedenkboek waarmee de geschiedenis van de vereniging Wit Rood Wit weer tot leven komt door het ophalen van verhalen, anekdotes en ongetwijfeld ook door de foto's die in het boek zijn opgenomen. Door het lezen van al deze verhalen zult u met mij tot de conclusie komen dat de vereniging Wit Rood Wit een bijzondere vereniging is.

90 jaar wordt door de KNVB aangemerkt als een officieel jubileum, een feest waard en dat viert Wit Rood Wit dan ook met een groots programma. Dit mede om nog maar eens te onderstrepen dat ondanks de ‘concurrentie’ van voetbalverenigingen in de directe omgeving Wit Rood Wit bewezen heeft en nog steeds bewijst voor de plaats Den Briel en haar inwoners een belangrijke sportvereniging te zijn. De historie van een club wordt gemaakt en bepaald door mensen. Mannen en vrouwen die uit clubliefde vrijwilligerswerk doen voor hun vereniging. Het goed draaiende houden van een vereniging vereist samenwerking, doorzettingsvermogen, incasseringsvermogen en uiteraard teamgeest. Een juiste combinatie van deze eigenschappen heeft ertoe geleid dat Wit Rood Wit haar 90-jarig jubileum kan vieren. Veel dank is de vele vrijwilligers bij de vereniging Wit Rood Wit verschuldigd voor hun inzet. Persoonlijk heb ik slechts met een select aantal van hen te maken gehad. In dit voorwoord mag en moet eigenlijk de naam Teun van den Berg in dit kader genoemd worden, aangezien hij niet alleen voor Wit Rood Wit een ongekend grote verdienste heeft maar ook voor de KNVB van groot belang is geweest bij menige besluitvorming. Na de terugblik in dit jubileumboek kan de blik gericht worden op de toekomst. Een toekomst die mede bepaald wordt door een fusie die er aan zit te komen met de buurman SC Voorne. Een toekomst op een volledig nieuwe accommodatie. Zowaar lijken alle ingrediënten aanwezig om de weg naar het 100-jarig bestaan met succes af te leggen. Namens het districtsbestuur feliciteer ik de voetbalvereniging Wit Rood Wit met dit negentigjarig jubileum en wens ik de club voor de toekomst veel sterkte en wijsheid, maar natuurlijk ook veel sportieve successen. Ik spreek daarbij de wens uit dat dit jubileumboek ertoe mag bijdragen dat de geschiedenis van de vereniging Wit Rood Wit niet verloren gaat en dat dit er mede voor zal zorgen dat er ook in de toekomst sprake blijft van een bijzondere vereniging. Dus ...... samen op naar de 100. Hans Spierings Voorzitter KNVB district West II

Wit Rood Wit 90 Jaar - 2

Begin jaren 20

De foto boven (genomen door dhr. v/d Steeg) prijkt ook op de voorpagina van dit jubileumboek. Het betreft hier een wedstrijd tussen WRW en Oostvoorne aan het begin van de twintiger jaren. Deze wedstrijd werd gespeeld op het terrein van Brinio aan de Oostvoornseweg, kort na de oprichting van voetbalvereniging Wit Rood Wit. Doelnetten waren nog een luxe. Geheel rechts

2009

scheidsrechter H. Mol in afwachting van een hoekschop.

De foto midden (gezien vanaf de Welleweg) is in 2009 op nagenoeg dezelfde locatie genomen. De Brielse Dom fungeert hierbij als prachtig bewijsstuk.

Op de onderste foto zijn beide foto’s samengevoegd. Wit Rood Wit 90 Jaar - 3

De Historie Periode 1919 - 1945

Historie

Nadat in omliggende plaatsen al eerder het besluit was gevallen tot oprichting van een vereniging, wilde men in Brielle niet achter blijven. Na veel gepraat op het toen al beruchte Ravelijn bij de Zuidpoort kwam een stelletje jongelui in de melksalon “De Eersteling” op de avond van de 2e Augustus bijeen alwaar besloten werd tot oprichting van een voetbalvereniging.

Omdat al eerder een poging was gedaan om in verenigingsverband de voetbalsport te beoefenen onder de naam BFC (Brielse Footballclub) werd besloten om onder de naam BVV (Brielse Voetbal Vereniging) uit te komen. Het volgende bestuur kwam op die avond van de 2e Augustus 1919 uit de bus: T. Miezelmoe, voorzitter P. J. Luijendijk, secretaris C. Nolde, penningmeester F. Berkhout, M. Roedolf en A. Janson, commissarissen

Dat waren genoeglijke wedstrijden die in groten getale én gratis bezocht werden door Briellenaren. Op een gegeven moment werd er toenadering gezocht tot de RVB (Rotterdamse Voetbal Bond). Daar de naam BVV alreeds was ingeschreven, kwam men uit onder de naam “Wit Rood Wit”. Dit waren immers de kleuren die door de spelers al werden gedragen en hooggehouden. Inmiddels moest Wit Rood Wit van terrein veranderen, aangezien de nden militairen uit Brielle vertrokken en het terrein in andere handen overging. Het toenmalige bestuur wist de hand te leggen op de biezenwei van de familie Mol aan het 1e wegje. en. n. In het seizoen 1921 - 1922 werd ingeschreven met drie elftalle elftallen. se. Op verzoek mocht het eerste elftal uitkomen in de 2e klasse. Hoewel het eerste elftal in deze competitie op de 5e plaatss eindigde, was er een teruggang te bespeuren welke haar lechtts dieptepunt vond in 1927: terug naar de 3e klasse en nog slechts nde van an één elftal over. De ellende werd nog groter toen aan het einde en. het seizoen 1927 - 1928 de onderste plaats werd ingenomen.

Een reglement werd vastgesteld en de doelstelling was: “beoefening van de voetbalsport, het spelen van wedstrijden en die sport ingang te doen vinden bij jongeliede, enz.’’ Tot de vereniging konden toetreden werkende leden en donateurs. Het clubkostuum werd een tricot shirt in de kleuren van de Brielse vlag (staande wit-rood-witte banen) met kraag, korte witte pantalon, zwarte, halflange kousen met wit-rood-wit boord en natuurlijk voetbalschoenen. Over deze voetbalschoenen stond nog beschreven dat zij moesten zijn beslagen met leren doppen of stroken en dat daaraan geen ijzeren veterhaakjes, of iets dergelijks bevestigd mocht zijn. De eerste leden, die blijk van belangstelling gaven, waren: H. Berkhout F. van Rennes J. Langeveld H. Roedolf P. Langeveld K. Roozeboom L. Vroombout C. Duhen

J. ’t Hart S. de Gast G. Beurskens J. Blokland A. v/d Vlugt J. van Gool H. Konijnendijk J. v/d Hoek

N. Stalenburg L. J. Zoetemeijer A. Verhagen J. Bouwman A. v/d Hoek S. van Brakel B. Rugge

W. Postema C. Lankhorst P. Both J. Janson J. Heijmans T. Beivanck J. Kuiters

• Het Bestuur in 1932. De foto is genomen ter ere van het 12 ½ -jarig bestaan van Wit-Rood-Wit. V.l.n.r. staand: P. van Eijsden, B. den Bakker, A. van Santen en W. Overbeeke. Zittend v.l.n.r.: H.J.G. van Ockenburg, J. de Troye en C. van Staden.

De eerste wedstrijden werden gespeeld op het inmiddels door de garnizoenscommandant beschikbaar gestelde militaire oefenterrein genaamd de “Roode-Weide”. De resultaten van deze wedstrijden waren bevredigend en gaven hoop voor de toekomst. Al direct werd toegetreden tot de Eilandenbond en in die competitie werd zowaar de eerste plaats bereikt.

Er moest wat gebeuren en na een speurtocht op het al eerder genoemde Ravelijn ging er onder leiding van Wim Mol, J. van Adrighem en A. P. Zoetemeijer een 2e elftal de competitie in, dat achter elkaar kampioen werd. Uit dit kampioenselftal gingen de al eerder genoemde spelers over naar het 1e elftal tezamen met doelman J. Streefkerk. Er zat weer leven in en met het jubileumjaar in het vooruitzicht werden alle middelen ter hand genomen om er in 1929 iets van te maken. De feestweek werd een succes! De periode van verdere bloei ontplooide zich. Onder leiding van sergeant de heer van Staaden werd geducht getraind, al waren de resultaten nog niet direct zichtbaar.


In het seizoen 1929 - 1930 gooide WRW weer hoge ogen en zo gebeurde het dat in het voorjaar van 1930 de kampioenswedstrijd plaats zou vinden: uit tegen Delfshaven. Met zeer veel supporters trok men naar Rotterdam. WRW kwam echter met de kous op de kop naar Brielle terug, daar er een zware 5 - 0 nederlaag geleden werd. Het seizoen 1932 - 1933 zou Wit Rood Wit het felbegeerde kampioenschap brengen. De befaamde linksbuiten Piet Bout, die reeds was teruggetreden naar de veteranen, werd verzocht zich weer beschikbaar te stellen en hij bleek een aanwinst van grote betekenis. Het kampioenschap van het 1e elftal werd bereikt en de begeerde promotie naar de 2e klasse RVB was een feit. Het volgende seizoen kwam WRW uit in de 2e klasse. Ondanks het debuut in deze afdeling, verhinderde het WRW echter niet de race om de bovenste plaats tot de laatste wedstrijd vol te houden. In de beslissende wedstrijd tegen NHS moest WRW echter het onderspit delven. De moed werd echter niet opgegeven en het nieuwe seizoen werd zowaar met het kampioenschap van de 2e klasse begroet. Promotie naar de 1e klasse volgde en ook hierin zou WRW niet lang vertoeven. In het seizoen 1937 - 1938 werd het kampioenschap behaald. In dit seizoen werd het algemeen kampioenschap van de RVB nipt gemist, mede door het feit dat WRW-schutter H. Heijmans in één van deze beslissende wedstrijden zijn been brak. Dit verzwakte de ploeg dermate, dat WRW het niet verder kon brengen dan een 2e plaats. Het verheugende feit was echter wel dat Wit Rood Wit werd toegelaten tot de KNVB. Het seizoen 1939 - 1940 was een noodcompetitie, welke door het uitbreken van de oorlog in mei 1940, niet werd uitgespeeld.

Historie

• Het Bestuur en de jubileumcommissie in1969. Dit ter voorbereiding op het 50-jarig jubileum van Wit Rood Wit.

Zittend van links naar rechts: Leen v. Pelt, Teun van den Berg, Hans de Jong, Dhr. Mijnlieff, Adriaan Zoetemeijer, Jan Jordens, Jo van Adrighem, Henk Streefkerk, Jan de Troye, Bas Pothof. Staand van links naar rechts: Jan Streefkerk, Jan Both, Cees Selgert

Hierna kwam de vereniging in een moeilijke periode terecht. In de eerste plaats betrof dit het voetbalveld. Het terrein van de familie Mol hadden we reeds moeten ontruimen en ook het verblijf op het terrein aan het 2e wegje was maar van korte duur. Gelukkig kon het bestuur de hand leggen op het sportveld van de RHBS te Brielle. Dit waren helaas niet de enige moeilijkheden. Het eiland werd tot spergebied verklaard door de Duitsers en WRW werd dus gedwongen om al zijn wedstrijden uit te spelen. Het vervoer werd steeds moeilijker, ballen waren niet meer te koop en reparatiemateriaal voor de ballen werd schaars. De vereniging Sunlight te Vlaardingen was zo sportief om één van hun terreinen beschikbaar te stellen. Nog meer moeilijkheden doken echter op. Verschillende spelers konden door allerlei problemen niet meer voor de vereniging uitkomen. Enige spelers, die zich reeds tot de veteranen hadden gerekend, werden verzocht en bleken bereid de schoenen van de wilgen te halen…….en men kon dus weer verder. De twee volgende competities werden volledig uitgespeeld. Respectievelijk een 6e en 7e plaats werden behaald.

• De Spelerskaarten (identiteitskaart) van Johannes Vermaas (1924), Johannes van Adrighem (1930), Henderik Berkhout (seizoen 1923 - 1924) en Leendert Johannes Zoetemeijer. Dhr. Berkhout en Zoetemeijer waren één van de eerste leden van voetbalvereniging Wit Rood Wit.

Het laatste oorlogsseizoen bracht de meeste moeilijkheden. Daar men ook over Rozenburg moest fietsen en de banden steeds schaarser werden, kwam het bandenvraagstuk op de proppen. Het bleek echter niet te hinderen, want de leden waren van zo goede wil, waardoor men toch altijd opkwam draven. Weer of geen weer, men wild spelen! Wat deze jongens die winter voor de vereniging hebben gedaan kent in de geschiedenis van WRW zijn weerga niet. Zij hebben daadwerkelijk de vereniging in stand gehouden.

Historie


Periode 1945 - 1979

De naoorlogse jaren brachten een grote ledenwinst, mede doordat het mooi gelegen HBS-terrein de jongens uitdaagde om lid te worden. Ook de publieke belangstelling werd steeds groter, ook als gevolg van de ligging van dit terrein. Want WRW had immers in haar hele bestaan nog nooit in Brielle gespeeld! Helaas moest ook dit terrein weer ontruimd worden i.v.m. herstellings-werkzaamheden, maar op hartelijke wijze stelde het Hellevoetsluis-bestuur WRW in de gelegenheid haar thuiswedstrijden op het terrein achter de rubberfabriek te spelen. In dezelfde periode werd er druk gepraat over een nieuw te huren perceel grond. Na veel onderhandelingen bracht de familie Mol de oplossing. Het toenmalige bestuurslid Wim Mol zag kans van zijn oom een weiland aan de Watersingel los te peuteren. Zo begon voor WRW de periode “Biezenwei Watersingel”. Niemand kon toen vermoeden dat Wit Rood Wit daar aan de bakermat stond van het prachtige sportcomplex “Noord-Meeuwenoord”

• Jubileumuitgaven Wit Rood Wit In het seizoen 1963 - 1964 werd voor de eerste maal het kampioenschap gevierd op het nieuwe complex. De hoofdmacht van WRW werd winnaar van de “Gouden Plak”. Oftewel algemeen kampioen van de RVB. Promotie naar de 4e klasse KNVB was weer bewerkstelligd. Helaas bleek dit bezoek aan de 4e klasse van de KNVB van korte duur. In het seizoen 1964 - 1965 bleek namelijk dat degradatie naar de RVB-afdeling alweer een feit was.

Historie

In 1966 werd het seniorenvoetbal op Zaterdag bij WRW mogelijk gemaakt. Na interne conflicten binnen de vereniging werd echter in 1969 besloten om een aparte zaterdagvereniging op te richten, SC Voorne. In het seizoen 1971 - 1972 volgde weer een kampioenschap in de 1e klasse van de RVB. Op het terrein van het Rotterdamse DRL werd promotie naar de 4e klasse bereikt in een wedstrijd tegen Belvedere. Aan het eind van seizoen 1975 - 1976 volgde wederom een kampioenschap en promoveerde WRW, voor het eerst in zijn bestaan, naar de 3e klasse van de KNVB. Helaas wist Wit Rood Wit het maar 2 seizoenen vol te houden in deze sterke 3e klasse, zodat het seizoen 1978 - 1979 werd aangevangen in de 4e klasse.

• Burgemeester van Zwieten verrichtte op 20 Augustus 1960 de officiële opening van het sportpark te Brielle.

In 1979 bestond de club 60 jaar en werd er feest gevierd. Het eerste elftal speelde een jubileumwedstrijd tegen de profs van Feyenoord; er werd voor 5600 toeschouwers met 1-18 verloren.

Een geïmproviseerd hekwerk fungeerde hierbij als symbolisch doelwit.

De prestaties in de 4e klasse werden steeds beter en zo kon het gebeuren dat de beslissing zou vallen tegen OVV aan de Watersingel. Het succes was echter alleen voor de penningmeester, want niet WRW, maar OVV promoveerde naar de 3e klasse. Het zou nog erger worden, want in het seizoen 1956 - 1957 was degradatie naar de RVB-afdeling een feit. Op 20 Augustus 1960 maakte burgemeester van Zwieten, door de officiële opening van het nieuwe sportpark, definitief een einde aan de 40-jarige omzwervingen van het Brielse Wit Rood Wit. Het is daarbij altijd prettig om te bedenken dat de thuishaven van WRW op “historische grond” ligt, want het huidige hoofdveld ligt op precies dezelfde plaats als de vroegere roemruchte “Biezenwei Watersingel”. WRW 1 speelde op deze dag een openingswedstrijd tegen het Rotterdamse Xerxes. Een 2-9 nederlaag kon de pret niet drukken.

Een overzicht van promoties / degradaties tot 1979 van het 1e elftal van WRW: Seizoen 1919 - 1920 Seizoen 1920 - 1921 Seizoen 1926 - 1927 Seizoen 1932 - 1933 Seizoen 1934 - 1935 Seizoen 1937 - 1938 Seizoen 1956 - 1957 Seizoen 1963 - 1964 Seizoen 1964 - 1965 Seizoen 1971 - 1972 Seizoen 1975 - 1976 Seizoen 1977 - 1978


Start in de 3e klasse RVB Promotie naar 2e klasse RVB Degradatie naar 3e klasse RVB Promotie naar 2e klasse RVB Promotie naar 1e klasse RVB Promotie naar 4e klasse KNVB Degradatie naar 1e klasse RVB B Promotie naar 4e klasse KNVB VB Degradatie naar 1e klasse RVB Promotie naar 4e klasse KNVB Promotie naar 3e klasse KNVB Degradatie naar 4e klasse KNVB

Periode 1979 - Heden

Historie

In de tachtigerjaren werd de kantine geheel verbouwd naar zijn huidige vorm en werd het 2e veld voorzien van een prachtige lichtinstallatie. In 1994 bestond de club 75 jaar en werd er door de desbetreffende commissie weer een grootse feestweek georganiseerd. De jubileumwedstrijd van het 1e elftal tegen het Schotse “Motherwell” werd door de Schotten met 0-9 gewonnen. Op 1 Januari 1995 werd het veldonderhoud geprivatiseerd en moest de gehele accommodatie in eigen beheer worden onderhouden. In de bovengenoemde periode pendelde de hoofdmacht van WRW regelmatig tussen de 3e en 4e klasse van de KNVB. Hieronder een overzicht.

zij weer aan de basis van een glansrijke periode voor wat betreft het damesvoetbal in de regio Brielle. Buiten dit meisjeselftal, wordt er in het seizoen 2009 - 2010 ook weer gestart met een nieuw dameselftal bij WRW. Deze dames en meisjes zijn nu nog te aanschouwen op sportcomplex “Noord-Meeuwenoord”, maar straks wellicht te bewonderen op het nieuwe Sportpark “Brielle” aan de Vlaardingerhilseweg. Nadat de gesprekken tussen de beide verenigingen en de gemeente Brielle vanaf 2002 in gang zijn gezet, hebben de leden van SC Voorne en Wit Rood Wit inmiddels (tijdens een buitengewone ledenvergadering) besloten akkoord te gaan met deze fusie. Zoals de zaken er nu voor staan zal er vanaf het seizoen 2011 - 2012 gespeeld worden op het nieuwe complex onder de naam “vv Brielle”.

Een overzicht vanaf 1979 tot nu: Seizoen 1983 - 1984 Seizoen 1984 - 1985 Seizoen 1991 - 1992 Seizoen 1995 - 1996 Seizoen 1997 - 1998 Seizoen 2000 - 2001 Seizoen 2001 - 2002 Seizoen 2003 - 2004 Seizoen 2005 - 2006

Promotie naar 3e klasse KNVB Degradatie naar 4e klasse KNVB Promotie naar 3e klasse KNVB Degradatie naar 4e klasse KNVB Promotie naar 3e klasse KNVB Degradatie naar 4e klasse KNVB Promotie naar 3e klasse KNVB Degradatie naar 4e klasse KNVB Promotie naar 3e klasse KNVB

• Het huidige bestuur. van rechts naar links: Dhr. T. van den Berg - Voorzitter.

In het voorjaar van 2006 werd, nadat in Rozenburg de vv Blankenburg werd verslagen, het kampioenschap van Wit Rood Wit een feit. Het opvolgende seizoen (2006 - 2007) lag een eventuele promotie (ditmaal naar de 2e klasse) wederom voor het grijpen. De finale van de nacompetitie werd behaald, maar helaas werd die op het “neutrale” complex van v.v. Nieuwenhoorn nipt met 3-2 verloren van Spartaan ’20. Het aansluitende seizoen (2007 - 2008) was Wit Rood Wit tot aan het eind in gevecht gewikkeld voor het kampioenschap. Uiteindelijk moest men zich tevreden stellen met een verdienstelijke 2e plaats Wat in de voorgaande 2 jaren niet lukte, werd in het seizoen 2008 2009 wel tot stand gebracht…….Promotie naar de 2e klasse van de KNVB. Na 5 wedstrijden in de nacompetitie (tegen Verburch, UNIO en DHZ) te hebben gespeeld, moest er uiteindelijk op 7 Juni 2009 aangetreden worden tegen het Haagse VCS. Deze slotwedstrijd werd gespeeld op het neutrale terrein van vv Lyra in het Westlandse de Lier. Een week na het verlies tegen DHZ (1-3), wist Wit Rood Wit nu wel de winst naar zich toe te trekken. VCS werd met een 2-1 nederlaag terug naar Den Haag en naar de 3e klasse gestuurd. Voor het eerst in de historie van WRW heeft de Brielse club promotie afgedwongen naar de 2e klasse van de KNVB……..en dat in het jaar 2009. Het jaar dat Wit Rood Wit 90 jaar bestaat. Natuurlijk draait de voetbalvereniging Wit Rood Wit niet alleen om zijn eerste elftal. In de historie is veelal gesproken over de verrichtingen van dit eerste elftal. Ook de overige seniorenteams, dames/meisjes-afdeling en niet te vergeten de jeugdafdeling zijn belangrijk voor Wit Rood Wit. De 90 jaar oude Brielse Voetbalvereniging heeft momenteel ongeveer 330 Leden. Van deze 330 Leden bevinden zich ca. 145 Leden bij de jeugdafdeling. Het damesvoetbal binnen Wit Rood Wit heeft inmiddels ook een rijke historie achter zich. In het jaar 1971 is WRW begonnen met een damesafdeling binnen de vereniging. Na vele hoogtepunten, waaronder zelfs promotie naar de Eerste Klasse Landelijk, is het aantal damesleden van WRW de laatste jaren geslonken. Op het moment dat het dameselftal ophield te bestaan werd er in de zomer 2007 gestart met een geheel nieuw meisjesteam. Mogelijk staan

Dhr. J. van den Enden - Wedstrijd Secretaris. Mevr. T. van Santen - Algemeen Commissaris. Dhr. P.D. de Jong - Penningmeester. Mevr. I. ten Berge - van Santen - Algemeen Commissaris. Dhr. M.A. Koster - Algemeen Commissaris. Dhr. E. Wingelaar - Secretaris

Trainers WRW Wit Rood Wit heeft in de loop der jaren zeer veel selectietrainers mogen verwelkomen. Nadat in de vijftiger- en zestigerjaren trainers als Paans, ten Veldhuis, Franz, Koers en Arie van der Reiden aan het roer stonden, werd er aan het begin van de zeventigerjaren gestart met gediplomeerde trainers. Hierbij een overzicht vanaf 1970 tot heden:

Historie 1970 - 1971 1971 - 1973 1973 - 1976 1976 - Dec. 1977 Dec. 1977 - 1978 1978 - 1981 1981 - 1983 1983 - 1986

Pieter Marius Baars Maarten Mulder Nico de Bruijn Gerard Flaes Nico de Bruijn Aad de Held Ad Verheij Nico de Bruijn

1986 - 1990 1990 - 1993 1993 - 1996 1996 - 1998 1998 - 1999 1999 - 2000 2000 - 2002

Jan van Pelt Wim Schwillens Stanley Rieborn Arie Horstink Joop Mom Richard Fransen Henk Salari

2002 - Febr. 2004 Febr. 2004 - 2007

Joop Mom Wim Schouten

2007 - 2009

Hans de Heer

In 1972 prom. naar 4e klasse KNVB In 1976 prom. naar 3e klasse KNVB In 1978 degr. naar 4e klasse KNVB In 1984 prom. naar 3e klasse KNVB In 1985 degr. naar 4e klasse KNVB In 1992 prom. naar 3e klasse KNVB In 1996 degr. naar 4e klasse KNVB In 1998 prom. naar 3e klasse KNVB In 2001 degr. naar 4e klasse KNVB In 2002 prom. naar 3e klasse KNVB In 2004 degr. naar 4e klasse KNVB In 2006 prom. naar 3e klasse KNVB In 2009 prom. naar 2e klasse KNVB

Bij aanvang van het seizoen “2009 - 2010” zal Steef Buijs de scepter zwaaien over de selectie van Wit Rood Wit. Mogelijk dat hij, in de laatste jaren van sportcomplex “Noord-Meeuwenoord”, nog voor een verrassing kan zorgen in de 2e klasse van de KNVB.


Mannen van Goud

door Patrick Altorf

Ronald Mansveld, Eric Stolk en Kees Gelderland Ronald Mansveld (1965) komt een kwartier later dan afgesproken restaurant ‘Het Swarte Schaep’ binnen en schudt zijn tafelgenoten de hand. Kees Gelderland (1951) stelt dat te laat komen past bij ‘nette mannen’ en had niet anders van Ronald verwacht. Eric Stolk (1960) voelt dat de juiste toon voor een prettige avond is gezet, gniffelt om de opmerking van Kees en probeert de griepsignalen die bij hem opspelen te negeren. De oerleden van WRW hebben opvallend weinig gemeen met elkaar. Hoewel ze alle drie geboren Briellenaren zijn, rond hun zesde jaar lid werden van de club en nog altijd functies binnen de vereniging vervullen (hiermee hebben we gelijk de criteria benoemd waarom juist deze drie personen in dit jubileumboek prijken), blijkt tijdens het diner vooral dat ze verschillend zijn. Qua persoonlijkheid, carrièrepatronen, achtergrond en zelfs de manier waarop ze voetbal beleven lijken ze in niets op elkaar. Daar waar bij Ronald de ratio overheerst, bivakkeert bij Kees het gevoel. Eric meandert daar heerlijk tussendoor.

“Teun is een echt Baasje” Het is een perfect trio voor een interview waarin voetbalzaken belicht worden vanuit diverse invalshoeken. Maar niet alleen voetbal, want dat we op deze pagina’s vooral iets meer te weten komen over de mannen zelf is een soort ode aan een zeer trouw stel. Want na 50 jaar (!) lidmaatschap fluit Kees nog altijd wedstrijdjes van de D, E en F-elftallen en werkt hij mee aan de totstandkoming van de weekbrief, traint Ronald wekelijks de F4 en zien we Eric als leider van het tweede elftal aan de zijlijn staan. Ze doen een plotse ontdekking: samen zijn ze meer dan 130 jaar lid van WRW en nooit speelden ze samen in één elftal! Hoewel hun leeftijden wel wat uit elkaar liggen is het leeftijdsverschil nu ook weer niet zo groot. Hun geboortejaren in ogenschouw nemend hadden ze gemakkelijk gezamenlijk in het eerste elftal kunnen staan. Maar ook hier speelden maatschappelijke carrière en een verschil in voetbalkwaliteiten hen parten. Eric speelde ongeveer een jaar of drie als verdediger in het eerste, maar juist op het moment dat spits Ronald op doorbreken stond, werd het spelen in het vlaggenschip voor Eric onmogelijk doordat hij – vanwege zijn werkzaamheden op een booreiland - slechts twee van de vier weken in Brielle vertoefde.

En Kees? Die speelde naar eigen zeggen welgeteld drie keer een kwartiertje in het eerste, hield sporadisch de reservebank warm en was als middenvelder inmiddels aan het afbouwen in het tweede. Gewoon te weinig kwaliteit. Doodzonde, want voetbal is zijn leven. Eeuwig was en is Kees op en rond het voetbalveld te vinden. Nog altijd bezoekt hij iedere wedstrijd van het eerste elftal. Zowel thuis als uit. Op dat moment fietst Teun langs het restaurant. Het ontgaat het trio niet. Teun heeft ons in de afgelopen weken op zijn eigen wijze laten weten dat we dit etentje niet aan de grote klok moeten hangen. We beloven plechtig ons hieraan te houden. Die belofte is tevens het teken om de menukaart eens uitgebreid te bestuderen en ons op kosten van de club te laten verwennen. Het trio heeft het wel verdiend. Dik verdiend. Ook de zieke Eric laat zich niet onbetuigd. Kees laat zich een goed glas rode wijn inschenken naast zijn te weinig doorgebakken biefstuk en Ronald blijkt een vismens. ‘Teun is de beste,’ zegt Kees genietend van zijn voorgerecht. ‘Hij investeert te weinig in de sociale context van de club (hij zou je het liefst laten klaverjassen bij kaarslicht), maar die man is goud waard.’ Een echt ‘Baasje’, vult Eric aan, ‘die een enorme invloed in de club heeft,’ zegt Ronald, waarmee de voorzitter een besproken en afgerond item is. Het blijft even stil. Het lijkt of ze tijdens het eten allemaal even de voorzitter aan hun gedachten voorbij laten trekken. De stilte wordt doorbroken door het trekken van een vraag uit de interviewbak. Eric leest de vraag voor. Tal van persoonlijke (voetbal)herinneringen worden opgehaald. Talloze namen passeren de revue. Zo ontdekken Kees en Ronald bijvoorbeeld dat ze op bijna dezelfde plek geboren zijn. Vervolgens nemen de mannen elkaar mee naar unieke kleedkamermomenten: zo komt Cees Vlielander ter sprake. Deze werd over zijn benen gepiest terwijl hij zijn haar stond te wassen. Toen hij merkte niet alleen Wit Rood Wit 90 Jaar - 10

• Ronald Mansveld, Eric Stolk en Kees Gelderland shampoo op het lichaam te hebben, sprak hij de legendarische woorden: ‘ik word in de zeik genomen’. Ook Bert Veldhoen wordt uit de oude doos getoverd. Deze Bert kwam ooit met een volledig ingezwachteld hoofd de kleedkamer binnen onder het mom dat de nieuwbakken verzorger zijn vak prima verstond. De diverse velden waarop WRW speelde alvorens het huidige complex in gebruik te nemen - worden druk bediscussieerd. Of de huidige velden in het begin dichter bij de Brielse Maas lagen, blijft een onopgeloste kwestie.

“Hij zou je het liefst laten klaverjassen bij kaarslicht” Ook hun vaders komen ter tafel. Kees blijkt een moederskindje. Als oudste van tien telgen (‘waarvan er acht bij WRW hebben gevoetbald, waarvan ik nu de laatste der Mohikanen ben’) sliep hij in een klein kamertje met twee stapelbedden en twee stoelen die fungeerden als klerenkasten. Zijn vader werkte hard, deed kluswerk voor de vereniging, maar was zelden langs de lijn bij zoonlief te vinden. De vader van Ronald daarentegen stond altijd aan de lijn. Henk ‘de Brielse Bloemenboer’ was zelfs jarenlang leider van het eerste elftal toen zoon Ronald daar met enige tussenpozen ruim vijftien jaar in de spits zijn doelpuntjes meepikte. Henk Mansveld is een halfbroer van Aad Mansveld de roemruchte ADO aanvoerder. ‘Waarmee maar gezegd is’, aldus Ronald, ‘dat we oorspronkelijk uit het Westland komen en niet uit Brielle. Dat verklaart weer waarom ik niet negatief, vreemd en vooringenomen ben.’ Deze opmerking valt bij het resterende Brielse

duo dankzij de drank inmiddels in goede aarde en krijgt zelfs bijval in de vorm van gegrinnik van Eric en een vette lach van Kees. De vader van Eric ten slotte bleek in de jeugdjaren van zijn zoon veelal met een vriendelijke maar tevens kritische blik toe te kijken, een blik die uit moest drukken dat zijn zoon nog veel te leren had. En hij had recht van spreken, want hij vertegenwoordigde de eerste Stolkgeneratie die de kleuren van WRW in het eerste verdedigde.

“In essentie verandert er aan het voetbalplezier niets” Van vaders naar zonen. Een logische stap. Een gevoelige stap voor Kees. Want uitgerekend de grootste voetbalverslaafde kreeg twee dochters. Daar waar Eric zijn zoon Tim met grote regelmaat ziet schitteren in het eerste elftal en Ronald de grootste fan is van zijn zoontje die momenteel in E1 speelt en daarnaast F4 traint, ging Kees – voor wie WRW zijn leven is - bij het volleybal van zijn dochters kijken. Niks mis mee, maar wat had hij graag….! Eric en Ronald vinden elkaar ook op een ander gebied. De zoon van Eric is immers één van de weinige echte Briellenaren in het huidige eerste elftal. Ze willen een kritische noot plaatsen bij deze ontwikkeling, die zich volgens hen inzette met de komst van de gebroeders Molenaar en Marcel van Hees ongeveer 15 jaar geleden. Hoewel ze snappen dat met de afname van het aantal jeugdleden de noodzaak tot het ‘halen’ van spelers groter werd, betreuren ze tevens de inherente afname aan betrokkenheid en clubgevoel. De fusie daarentegen raakt hen niet diep. ‘In essentie verandert er aan het voetbalplezier niets,’ stelt de rationele Ronald. Een standpunt dat er bij Kees absoluut niet ingaat.

• Kees Gelderland (gehurkt tweede van links) is ook nog een tijd actief geweest binnen de zaalvoetbalafdeling van Wit Rood Wit

Kees zegt: ‘ik zie de fusie als een afsluiting, ik stop met mijn activiteiten voor de club, maar ga nog wel kijken.’ Er ontstaat een levendige discussie over de fusie waarbij de diverse standpunten met glazen wijn en glazen bier - die over de tafel verschoven worden - gevisualiseerd worden. In deze fusiediscussie krijg ik een kijkje in de karakters van deze oerleden. De één kan zijn gevoelens rationaliseren tot het principe dat er qua plezierbeleving in essentie niks verandert, de ander geraakt in extreme emotionele vervoering die uiteindelijk gebagatelliseerd wordt tot de opmerking: ‘als ik ooit een kleinzoon krijg die daar gaat voetballen, dan ga ik er misschien tóch nog anders over denken.’ Ondertussen meandert Eric daar als vanouds

• Ronald Mansveld

passeert stijlvol zijn tegenstander in een uitwedstrijd tegen het Rotterdamse Leonidas.


heerlijk tussendoor. Aan de ene kant kan hij de fusie goed rationaliseren, terwijl er aan de andere kant een stukje emotionele waarde wegvalt.

“ik zie de fusie als een afsluiting” Kees pakt zijn leesbril om de menukaart in het kader van een eventueel nagerecht nog eens grondig te bestuderen. Kees heeft volgens Eric last van zijn ‘schuine buikspier’, een term die de aimabele Kees in verband met zijn lage pijngrens nog weleens naar het hoofd geslingerd krijgt. Kees is inmiddels in het stadium dat hij dit soort opmerkingen zelfs waardeert en hij antwoordt dat hij Eric om dit soort opmerkingen een lieve bikkel vindt. Langzaam keert het trio terug in het nu. Ronald denkt aan zijn werk als tafelchef in het Casino en merkt op dat ook aan de Casinotafels de kredietcrisis merkbaar is. Eric helikoptert in gedachten met zijn maten naar het booreiland. Op het nieuwe platform merken ze weinig van de crisis. Het is de helivlucht van ruim 300 kilometer waar hij tegenop ziet. Kees merkt op dat de zaken in de drukkerij waar hij werkt nog altijd florissant verlopen. Het oertrio geeft hiermee aan terug te keren in de realiteit, in de waan van de dag. Een casino, een booreiland en een drukkerij! Hoe verschillend kunnen parallelle voetballevens bij één club zijn? En hoe mooi is het om drie van die totaal verschillende individuen te horen praten over hun gedeelde passies bij dezelfde club: Wit Rood Wit.

Jeugdafdeling Wit Rood Wit Verleden, Heden en Toekomst EElke lke voetbalvereniging met status zal over een jeugdafdeling willen beschikken. Het 90-jarige Wit Rood Wit is daar gelukkig niet anders in. Simpel is het al lang niet meer om ‘jeugdigen’ specifiek aan jouw club te binden. De concurrentie is groot, er zijn vele alternatieven om de tijd sportief dan wel onsportief door te brengen en als je ‘ze’ eenmaal binnen hebt is loyaliteit aan de club niet iets vanzelfsprekends.

Zonder ‘zweverig’ te worden durf ik te stellen dat bij WRW een sfeer heerst waarin ook jeugdspelers ‘die geen deuk in een pakkie boter schieten’ zich gelukkig en volwaardig lid van een team / elftal kunnen voelen. Het voordeel van een niet te grote, knusse vereniging. We praten hier niet meer over puur sport maar over de sociale, de sociaal pedagogische aspecten van sport, van het lid zijn van een vereniging, van het ergens bijhoren. Van het samen delen van emoties die o.a. vrijkomen bij winnen of verliezen. Of dat altijd zo geweest is, durf ik niet te beweren. ‘Ouderen’, gevraagd naar ‘vroeger’, levert meestal clichés op als “vroeger waren we zo gedreven dat we het gras opvraten” en “vroeger had je alleen voetbal”. De eerste bewering verklaart de slechte conditie van de velden destijds. De tweede bewering snijdt hout, maar geeft ook de ruimte de conclusie te trekken dat je vroeger dus ging voetballen omdat er verder niets was. Het bevestigt de eerder gedeponeerde stelling dat er heden ten dage meer concurrentie is op het gebied van vrijetijdsbesteding.

F1 1993-1994 De voordelen van deze nadelen (Cruijff logica) komen ten goede aan deze zelfde ‘wispelturige’ jeugd. Om ‘ze’ aan te trekken en ‘ze’ te behouden doet de club er immers verstandig aan meer te bieden dan een stuk gras van de juiste afmetingen, twee doelen, wat lijnen, vier hoekvlaggen, een scheids, een opponent en niet te vergeten een bal. Minimale randvoorwaarden voor een florissante jeugdafdeling zijn gesponsorde tenues, ‘lekkere’ trainingsballen, goede velden, gecertificeerde begeleiding, vervoer op maat van veld tot veld, gedreven trainers, kleedkamers met vloerverwarming, in de rust limonade uit designbekers, douches met krachtige straal, een goed geoutilleerde kantine, een gelikte website en een zeer ambitieus Jeugdplan. Gelukkig voldoet en voldeed WRW niet blindelings aan deze wensen. In onvolmaaktheid schuilt ook schoonheid of zoals de filosoof Isaiah Berlin het verwoordde: “wie genietbaar wil blijven zal een zekere onvolmaaktheid moeten vertonen”. WRW is altijd genietbaar gebleven, mede omdat het de onvolmaaktheid compenseert met een prachtig fenomeen dat we de WRW-clubcultuur noemen. Deze clubcultuur exact omschrijven is vrijwel niet te doen, maar velen zullen kunnen beamen dat deze club, in al zijn onvolmaaktheid, een vreemdsoortige, nonchalante charme heeft die je inpalmt en waarvan je vervolgens niet los kunt en wilt komen. Kijk maar eens hoeveel mensen, die niet meer voetballen of niet meer bij WRW voetballen toch nog regelmatig even ‘langswippen’ bij hun ‘oude’ club. Over onvolmaaktheid gesproken, ook de jeugdleden zijn en waren voor het overgrote deel niet ‘volmaakt’. Volmaakt moet hier gelezen worden als ‘voetbaltechnisch volmaakt’. Maar goed ook, want mochten verenigingen als WRW beschikken over ‘volmaakte’ voetballers dan worden deze spelers snel ‘verleid’ door grotere voetbalverenigingen die hun een mooie toekomstvoorspiegelen. Onze club stelt doelen die verder reiken dan via leuke voetbalspelletjes vaardigheden bijbrengen zoals de bal aannemen, vrijlopen, koppen en in het ergste geval ‘schwalbes’ maken.

F2 1993-1994 Op de website van WRW wordt de jeugdafdeling ‘het troetelkindje’ van de vereniging genoemd en dat is zeker zo. Al is men bij WRW niet altijd even gewiekst om hier goede publiciteit aan te geven. Maar voor de ‘troetelkinderen’ werd en wordt veel gedaan. Van kinderen en zeker van troetelkinderen hoop je dat ze ‘liefde’ teruggeven, dat ze de club loyaal blijven of in ieder geval de sport trouw blijven. Of deze verwachtingen reëel zijn gaan we trachten te beantwoorden met behulp van teamfoto’s van zo’n vijftien jaar geleden. Zeg maar de periode waarin we ons vorige jubileum (75 jaar WRW) vierden. In de commissiekamer hangt sinds jaar en dag (understatement: bij WRW houden we niet van constant restylen) een wissellijst aan de muur met de jeugdteams uit het seizoen 1993-1994. Negen foto’s zitten er in de lijst. We beschikten toen over 2 F-teams, 3 E-teams, 1 C-team, 2 B-teams en 1 A-team. Eerste voorzichtige conclusie: in vijftien jaren hebben we een lichte progressie gemaakt. We beschikken nu (2008-2009) over twaalf jeugdteams. Voor onze ‘proef op de troetelkinderen’ beperken we ons tot de F- en E-spelers. Na deze schifting resteren 41, soms wat schaapachtig in de lens kijkende jongetjes, en 1 meisje. Wat is er van hen (op voetbalgebied) terechtgekomen? Laten we (bij WRW hebben we gedegen


normen en waarden) beginnen met het meisje. Zij voetbalde t/m de C in de jeugd (werd met D1 kampioen) en stapte toen over naar de Dames waar zij bleef voetballen totdat deze afdeling in 2007 werd opgeheven. Van de 41 ‘jongetjes’ de volgende wetenswaardigheden: - 12 bleven hun gehele jeugd de WRW clubkleuren trouw - 6 maakten een korte overstap naar andere verenigingen maar kwamen weer terug - 6 maakten een definitieve overstap. - 21 voetbalden in een B-team van WRW, ‘onderweg’ (van F naar B) raakten we er 20 kwijt. - 8 behoorden tot de A1 die in 2005 kampioen der 2e klasse werd. - 16 maakten vanuit de jeugd de overstap naar de senioren. - 12 haalden de selectie (1e & 2e). - 19 ‘jongetjes van toen’ zijn nu (anno 2009) nog actief op de voetbalvelden. - 11 voetballen nog bij WRW.

E3 1993-1994 waarin hun zoon / dochter speelde toch echt training / begeleiding nodig had en niemand anders wilde?

E1 1993-1994 Oké, we zijn nu wat wijzer. Maar hoeveel wijzer? Kunnen we wat met deze gegevens? We weten nu dat van de startende E-tjes en F-jes er nog zo’n 47% actief plezier beleven aan het voetbalspel. Is dat een hoog percentage of valt het tegen? Is het percentage representatief? Hebben ‘we’ ergens iets fout gedaan of gaan dingen zoals ze gaan? Laten we het positief benaderen en ervan uitgaan dat alle bij de teams betrokkenen (terreinmensen, leiders, trainers, kantinemedewerkers, clubbladbezorgers, etc.), elk seizoen enorm hun best hebben gedaan (en doen) om zo’n (gemiddeld) honderd voetballers (m/v) een leuk voetbaljaar te bezorgen. Hebben zij dat gedaan vanuit een zekere missie / visie? ‘Gewoon’ uit liefde voor het spelletje? Of omdat het team

Bij onze vereniging benaderen de laatste twee redenen het dichtst de realiteit. Natuurlijk is er altijd een Jeugdbestuur geweest met een Jeugdplan waarin doelen werden gesteld, maar zonder de spontaniteit/‘de liefdewerk-oud-papier-gedachte’ was de planning kansloos geweest. Met het oog op de toekomst moeten we dat spontane stukje WRW zeker zien vast te houden, zien in te brengen in een nieuwe clubcultuur. In een tijd waarin alles een doel moet dienen, waarin veel gepland is en waarin ‘er zelf beter van worden’ ambitieus heet, is het toch een zalige gedachte te weten dat op zaterdag er nog gewoon ongecompliceerd, zonder zelfbelang of carrièreplanning gevoetbald wordt. Dat in vele huizen op zaterdag de wekker gaat, ouders, kind en voetbaltas de auto ingaan, er in teamverband soms naar ‘weet niet waar’ gereden wordt, er kleumend op een winderig veld wordt gespeeld, dat winst of verlies in de kantine ineens ondergeschikt is aan de kwaliteit/ kwantiteit van de snoepzak of het zakje chips. De voetbaltas met vuile kleding vindt zijn weg: tijdens de koffiepauze (rust voor de spelers) is dat in de warme, behaaglijke kantine al geregeld. Jammer dat de rust zo kort is, er valt nog zoveel te bespreken, al heeft het weinig met voetbal van doen. Over de scheids, ook een vader maar dan van een van de spelers van de tegenpartij, wordt nog lang nagesproken, althans door de vaders van de eigen partij. De auteur van dit schrijven spreekt uit eigen ervaring. Zo’n vijftien jaar is hij betrokken bij de jeugdafdeling van WRW. Eerst als de omschreven vader die behept met liefde voor het spelletje en wat voetbalervaring wel het team van zijn zoon wilde bijstaan, later ‘gewoon’ omdat het leuk is een team te trainen, te begeleiden. Een aanrader voor iedereen: het is echt leuk en het maakt je wereld wat groter. Over een aantal jaren zal er in Brielle één club zijn met één grote jeugdafdeling. Een grote jeugdafdeling waar behoefte zal zijn aan vele helpende handen. Laten we ruimdenkend zijn en bij het ophouden van ons eigen WRW, doorgaan met ons ten dienste te stellen aan de jeugd. Niet alleen de jeugd heeft toekomst, nee samen zijn we de toekomst. In de eerste jubileumuitgave van de nieuwe club gaan we onze ervaringen delen. Afgesproken?

E2 1993-1994 Wit Rood Wit 90 Jaar - 15

René W. Jansen al jaren leider / trainer

Vrouwenvoetbal bij Wit Rood Wit In 1971 was het zover, bij Wit Rood Wit werd voor het eerst een dameselftal ingeschreven voor de competitie. Ondanks promotie in het seizoen 1972-1973 hield het damesvoetbal wegens gebrek aan dames in 1976 op te bestaan. Het duurde tot 1984 voor er een nieuw dameselftal bij de KNVB werd ingeschreven. Ook werd er een meisjes juniorenelftal opgericht. Vanaf 1984 is het vrouwenvoetbal bij Wit Rood Wit niet meer weg te denken. In de afgelopen 25 jaar zijn er veel successen behaald zoals: 5 kampioenschappen, 1 maal promotie en 2 bekerfinales. Plus 4 kampioenschappen, 1 keer zaalkampioen en 1 maal de beker met het meisjes juniorenteam. Er was slechts 3 keer sprake van degradatie; 2 keer met het dameselftal en 1 keer met de meisjes. Tussen 1993 en 1997 floreerde onze damesafdeling. Met 3 teams en met het 1ste dameselftal spelend in de landelijke eerstedivisie had Wit Rood Wit de grootste damesafdeling van Voorne-Putten. Twee speelsters hebben zelfs het Nederlands Elftal onder de 17 jaar weten te halen. Na 4 jaar op het één na hoogste niveau te hebben gevoetbald was in het seizoen 1999-2000 degradatie een feit. Een hoop speelsters besloten toen te stoppen en Wit Rood Wit hield nog maar 1 dameselftal over. Een van de hoogtepunten van de jaarlijkse uitstapjes die de dames maakten, was de reis naar Denemarken. Daar werd deelgenomen aan een internationaal toernooi. Tussen 2000 en 2003 was er tevens een uitwisselingsprogramma met Ipswich Town. In dit 90-jarige jubileum van Wit Rood Wit is er een extra feestelijk randje: het vrouwenvoetbal viert dit jaar

haar 25-jarig jubileum. In totaal eigenlijk 30 jaar, maar 25 jaar aaneengesloten. Dit wordt dan ook gevierd op de familiedag van zondag 23 augustus door o.a. een reüniewedstrijd te organiseren. Het lukt Wit Rood Wit tot aan de dag van vandaag om 1 elftal in stand te houden. Op dit moment in de vorm van een meisjes juniorenelftal. Met een nieuw sportcomplex in het vooruitzicht en het feit dat vrouwenvoetbal een steeds populairdere teamsport wordt in Nederland moet het toch mogelijk zijn om vrouwenvoetbal in Brielle blijvend te garanderen.


Historisch overzicht Vrouwenvoetbal BVV Wit Rood Wit Tijdsvak 1971 - 1973 1973 - 1976 1984 - 1986 1986 - 1988 1988 - 1989 1989 - 1990 1990 - 1991 1991 - 1992

1992 - 1993 1993 - 1994 1994 - 1995 1995 - 1997 1997 - 1998 1998 - 1999 1999 - 2000 2000 - 2002 2002 - 2003 2003 - 2007 2007 -2009

Team(s) Da 1 Da 1 Da 1 MJ Da 1 MJ Da 1 MJ - 7 tal Da 1 MJ MP Da 1 Da 2 MJ Da 1 Da 2 MJ MP Da 1 Da 2 MJ Da 1 Da 2 Da 1 Da 2 Da 3 Da 1 Da 2 Da 3 Da 1 Da 2 Da 3 - 7 tal Da 1 Da 2 Da 1 Da 2 Da 3 - 7 tal Da 1 Da 1 Da 1 MJ

Klasse 3e klasse RVB 2e klasse RVB 3e klasse afd R´dam Afd. R´dam 2e klasse afd. R´dam 1e klasse afd. R´dam 2e klasse afd. R´dam afd. R´dam 2e klasse afd. R´dam afd. R´dam afd. R´dam 1e klasse afd. R´dam 3e klasse afd. R´dam Afd. R´dam 2e klasse regionaal 3e klasse afd. R´dam afd. R´dam afd. R´dam 2e klasse regionaal 2e klasse afd. R´dam afd. R´dam 2e klasse regionaal 5e klasse West II 1e klasse regionaal 4e klasse West II 6e klasse West II 1e klasse landelijk 3e klasse West II 6e klasse West II 1e klasse landelijk 3e klasse West II West II 1e klasse landelijk 4e klasse West II 1e klasse landelijk 4e klasse West II West II 2e klasse West II 2e klasse West II 3e klasse West II 2e klasse West II

Bijzonderheden 1985 – 1986 kampioen 1986 – 1987 kampioen / kampioen zaal Kampioen Voorjaarskampioen + beker Promotie (2e plaats) Internationaal toernooi in Denemarken Najaar degradatie / Voorjaar kampioen

Kampioen Kampioen Kampioen Bekerwinnaar B-categorie

Degradatie Kampioen Uitwisseling met Ipswich Town Degradatie 2004 – 2005 2e plaats beker B-categorie


Wit Rood Wit - Feyenoord 2009

De Onderhoudsploeg

• De onderhoudsploeg bestaat op dit moment uit vier man: Leen van Santen, Arie Kraaijeveld, Kees van Driel en Jan van der Ham (Karel Rinderknecht heeft in het voorjaar van 2009 aangegeven om te stoppen met zijn werkzaamheden binnen de vereniging). Dit viertal maakt heel wat uren om de velden en de accommodatie te onderhouden. De werkzaamheden zijn zeer divers: het maaien van de velden, het repareren van gebouwen en machines, het schoonmaken van kleedkamers (hierbij worden ze regelmatig geholpen door Wil Spoor en Piet Warnaar) en het plegen van verbouwingen. Voor het ontstaan van de onderhoudsploeg moeten we terug naar de privatisering in 1990. Voor deze periode was er uiteraard ook al een groep mensen die met name het onderhoud en de verbouwingen in de kantine uitvoerde. Bij de privatisering is ook het onderhoud van de velden overgegaan van de Gemeente Brielle naar de voetbalvereniging, dit in ruil voor subsidie. In deze eerste jaren was Henk Mansveld een belangrijke speler in de onderhoudsploeg. Beroepshalve hield hij zich al bezig met het onderhouden van velden, zodoende kon er van zijn ervaring en kennis geprofiteerd worden. Voor het onderhoud aan de velden zijn nogal wat gereedschappen en machines nodig. Hierin heeft de “Club van 100” een belangrijke rol gespeeld. Dankzij hun financiële steun is er in de loop der jaren veel aangeschaft: van kantenmaaier tot bosmaaier en van maaimachine tot tractor. Maar ook lasapparatuur behoort tot het trotse bezit van de onderhoudsploeg. De mannen zijn een beetje vanzelf in de onderhoudsploeg gerold. Je helpt eens wat, vervolgens word je ergens voor gevraagd en voor je het weet ben je een vast teamlid. Maar met huidige of voorgaande beroepen als schilder, vrachtwagenchauffeur, timmerman, operator of hovenier dan is er ook altijd wel wat te doen op een voetbalcomplex. Kees heeft - sinds hij 18 jaar geleden met de VUT is gegaan - alles op het complex al weleens geverfd. Leen heeft heel wat getimmerd in de kantine en de kleedkamers. Arie rijdt kilometers met de tractor over de velden en Jan houdt de kanten van de velden bij. En dat alles in harmonie en overleg. Er zijn ook geintjes uitgehaald. Toen oud-medewerker Karel 70 jaar werd,

De onderhoudsploeg anno 2009. V.l.n.r.: Leen van Santen, Jan van der Ham, Kees van Driel en Arie Kraaijeveld.

werd hij ‘s morgens verrast met een in Feyenoordkleuren gestoken pop. Deze pop stond bij de ingang van het complex in de kruiwagen die hij doorgaans gebruikt voor het oud-papier. Talloze lege wijnflessen vergezelden de pop. Op het moment dat Karel het complex betrad, stond de rest van de onderhoudsploeg op een afstandje in de bosjes te lachen. Recent hoogtepunt is de stunt met de fiets van Teun van de Berg ter gelegenheid van zijn 40-jarig jubileum als bestuurslid. Arie kende toch wel wat angst om gearresteerd te worden bij het ontvreemden van de fiets van Teun. Eenmaal op het Wit Rood Wit terrein werd de lasapparatuur gebruikt om de fiets wat meer op maat voor Teun te maken. Het resultaat is na de receptie keurig door de onderhoudsploeg opgehangen aan de kantine tussen de tribunes. Vandalisme is uiteraard iets waar de onderhoudsploeg totaal niet op zit te wachten. Heel veel hebben we er bij Wit Rood Wit ook niet mee te maken, zeker niet wanneer we het vergelijken met de Rotterdamse clubs. Toch heeft de onderhoudsploeg ook al wat vreemde dingen meegemaakt. Een aantal jaar geleden is een wc pot opgeblazen met vuurwerk en in 2008 is - buiten de openingstijden van het complex - de waterleiding van de muur getrokken. De onderhoudsploeg gaat van het standpunt uit dat als ze het een beetje netjes houden, dit ook zo blijft. Een gat in het plafond moet je snel maken, anders wordt het gat snel groter. Wat de onderhoudsploeg opvalt, is dat er in het verleden netjes een briefje werd neergelegd als er iets gerepareerd moest worden. Nu horen ze wel eens commentaar dat iets nog niet gemaakt is, terwijl ze daar zelf nog niet eens van op de hoogte waren. De onderhoudsploeg heeft elk seizoen ook een jaarlijks uitje. Dit lijkt vaak meer op een werkbezoek. Zo zijn er nog maar weinig stadions in Nederland niet bezocht. Ook Genk en Schalke '04 zijn reeds vereerd met een bezoek. Uiteraard worden de medewerkers aldaar door onze onderhoudsploeg van adviezen voorzien. Zo heeft (de inmiddels gestopte) Karel (als Consul van WRW) ooit Ajax het advies gegeven hoe het veld in de Arena gered kon worden! Gezien de blijvende slechte staat van het veld aldaar en zijn Feyenoord achtergrond had men er beter niet naar kunnen luisteren.

Wit Rood Wit Seniorenvoetbal op laag doch prettig niveau Als je klein bent, wil je allemaal groot zijn. Het liefst zo snel mogelijk. Een natuurlijke wens naar groei zou je het kunnen noemen. De psychologie heeft er beslist een uitleg voor. Op de weg van klein naar groot, in voetbaltermen van pupil naar senior, is er ruim plaats voor mooie dromen. Schitteren in De Kuip, scoren in Nou Camp, shirtjes ruilen tijdens een interland van Oranje en, niet onbelangrijk, een behoorlijke duit verdienen. Mocht dat allemaal te hoog gegrepen zijn - als profvoetbal er niet in zit (je kunt je dat dan maar moeilijk voorstellen) - dan toch in ieder geval het eerste elftal van je eigen club halen. Toen je ‘pupil van de week’ was, vond je dat team toch ook wel imponerend. Maar wat wanneer ‘zelfs’ dat een brug te ver is? Als op het onvermijdelijke moment van de overgang van de jeugd naar de senioren achter jouw naam komt te staan: ‘niet geschikt voor de selectie’ met de vernietigende toevoeging ‘maar verder sympathieke jongen’. Dan….. rest niets anders dan de voetbalschoenen aan de wilgen te hangen, en dat gebeurt helaas te vaak. Of een plaatsje vinden bij het zogenaamde ‘recreantenvoetbal’ ofwel de lagere seniorenteams. Bij WRW momenteel het 3e t/m het 6e elftal. Denk niet dat dit een homogene groep senioren is. Nee, zeker niet. Vogels van diverse pluimage hebben er hun stek gevonden. Ooit, lang geleden, in de tijd dat er nog zichzelf bijzonder serieus nemende elftalcommissies bestonden, was er sprake van een zekere hiërarchie. De elftallen werden door zo’n commissie samengesteld aan de hand van de waargenomen en gewogen voetbalkwaliteiten. Als speler werd je zonder enige vorm van inspraak gewoon in een elftal geplaatst. De roerige jaren zestig hebben ook deze vorm van autoriteit om zeep geholpen. Tegenwoordig bepaalt een team min of meer zelf (poldermodel?) hoe de samenstelling eruit gaat zien. Uitzonderingen daargelaten, blijkt dan toch dat voetballers met ongeveer dezelfde ‘drive’ en kwaliteit elkaar opzoeken. Vriendschappelijke verbanden spelen zeker een rol. Al varieert dat laatste aspect nogal per team. Het feit dat je kostbare tijd, vrije tijd, met teamgenoten doorbrengt en er niet voor schroomt om na negentig minuten voetbal geheel in adamskostuum onder de douche voetbal- en wereldse zaken met teamgenoten te bespreken, is geen garantie voor bemoeienissen met elkaar buiten het voetbal om. Er zijn wel teams waar men erg close is, waar minimaal eenmaal per jaar een weekendje weg wordt gegaan, al of niet met vrouw en kroost. Specifiek voor het Brielse is dat men op 1-april, slenterend door het feestgedruis, waarneemt dat de diverse elftallen allemaal hun eigen favoriete stek (lees: horecagelegenheid/ buitenbar) van samenkomst hebben. Miraculeus dat ze elkaar in ‘die toestand’ gevonden hebben, denk je dan. Doordat ‘gelijksoortigen’ meerdere jaren met elkaar voetballen ontstaat er onbedoeld zoiets als een eigen subcultuur per elftal die, wederom onbedoeld, een drempel kan zijn voor het overstappen van het ene naar het andere team. Ja, best wel gecompliceerd zo’n ogenschijnlijk simpel

gebeuren. Universeel is, eenmaal op het veld, de wil om te winnen. Uiteindelijk is en blijft dat het doel van een wedstrijd. Een toeschouwer zonder voetbalachtergrond zal zich bij het aanschouwen van deze kleine veldslagen op recreatief niveau verbazen over het fanatisme (“hè, op die groene mat kan ik zo lekker mijn agressie kwijt, heerlijk!”) waarmee doorgaans gestreden wordt. Respect, mededogen en soms meelij voor de man in het zwart die alles binnen de perken moet houden. Elftalbreed vinden we in de kleedkamer, ‘general headquarters’, enkele oerkenmerken van het ‘mannelijke’ gedrag terug: luidruchtigheid, stoerheid, grove taal en voetbalhumor. Een steevast gewaardeerd onderdeel van dat laatste is het verspreiden van onwelriekende geuren, het liefst met toelichting op de oorzaken en de chemische samenstelling. Ook een klassieker is het ledigen van de waterzak over de ruggen van hen die nietsvermoedend onder de warme douche staan. Wie zou zo’n kleedkamersfeer willen missen? Niemand toch! Bij ons eigen WRW hebben we momenteel zes seniorenteams en dat zijn er bovengemiddeld veel voor een zondagvereniging. Op zondag voetballen verliest namelijk aan populariteit. Zeker bij de nieuwe generatie seniorenvoetballers. Tot diep in de zaterdagnacht stappen en om 10.00 uur op het veld staan in ‘pak ‘m beet’ Oude-Tonge of Poortugaal verhoudt zich meer dan slecht met elkaar. Ons huidige 4e elftal is zo inventief geweest om te kiezen voor een competitie waar bij voorkeur niet eerder dan om 14.00 uur wordt afgetrapt. Misschien is dat wel de toekomst. Om in die toekomst een vergelijk te kunnen trekken met het heden, ons jubileumjaar 2009, heeft de auteur van deze bijdrage getracht wat gegevens te verzamelen. Gegevens welke een beeld moeten geven van de samenstelling van de vier lagere WRW seniorenteams. Wie zijn zij, waar komen ze vandaan en waar gaan ze heen. Ruim veertig heren, minimaal tien per team, werden


ondervraagd/ontleed en dat leverde verrassende en met zekerheid triviale wetenswaardigheden op. De veranderingen in ogenschouw genomen - welke een stad als Rotterdam vanaf 1919 heeft ondergaan - is de eerste bemerking dat in Brielle de tijd nog een beetje heeft stilgestaan. Natuurlijk waren in het oprichtingsjaar, zeer waarschijnlijk, vrijwel alle leden geboren en getogen jongens uit het eigen stadje. Anno 2009 is het kleine wereldje iets groter geworden, de nadruk op ‘iets’. Nog steeds is

Iemand met veel gevoel voor drama antwoordde zelfs met: “tot de dood”. Kijk, wat macaber maar wel een echte liefhebber. Gezamenlijk zorgen de drieënveertig ondervraagden voor 1050 jaar voetbalhistorie waarvan er 680 bij onze club werden gerealiseerd. Een dikke 40 % voetbalt al meer dan 25 jaar. Voor bijna 50 % was WRW de eerste voetbalclub / liefde. Ruim meer dan de helft voetbalde in de jeugd van WRW. Een kleine 40 % speelde selectievoetbal. Het 3e elftal is het stevigst vertegenwoordigt met oud-selectie spelers. Zij die hopen op een traktatie na de wedstrijd i.v.m. de verjaardag van een teamgenoot hebben de meeste kans in de maanden oktober t/m januari. In september is het verstandig zelf wat geld mee te nemen. Voor de astrologen onder ons ‘het weetje’ dat Steenbokken, Stieren en Boogschutters goed zijn voor 50% van de sterrenbeelden. Tweelingen en maagden waren zeldzaam, zijn blijkbaar niet van die voetballers. Feyenoord is met afstand de meest favoriete club, hoewel het aantal 020-supporters toch groter is dan je in de regio zou verwachten en overvleugelen ruimschoots

bijna 40 % geboren in de gemeente Brielle, betrekken we VoornePutten en Rotterdam erbij, dan schieten we omhoog naar 95%. Hebben we het over regio Rijnmond dan dekt de vlag van dit gebied bijna de gehele lading. Slechts een moest bekennen op meer dan 150 kilometer van de Brielse toren te zijn geboren. Geeft niet, we zijn zeker niet xenofoob. Grotere variatie zit er in de leeftijdsopbouw. Het jongste spelende lid in deze categorie (we hebben het nog steeds over de ‘lagere’ senioren) is 21 en de oudste 58. Totaal zijn er zeven vijftigplussers actief en dat actief is direct het bekende ‘open deurtje’. De gemiddelde leeftijd overall is 34. Aansluitend bij het beeld der maatschappij kunnen we voorzichtig zeggen dat de ‘vergrijzing’ zich

de Sparta-aanhang. Tot slot de niet onbelangrijke waarneming dat meer dan een kwart ‘handen spandiensten’ binnen de vereniging verricht. Met enig gevoel voor romantiek (en dat past in een jubileumjaar) mogen we, alle feiten op een rijtje zettend, deze groep senioren een beetje ‘the body and soul’ van de vereniging noemen. Laten we ze in ere houden. Vraag is hoe we in 2019, als we al flink genesteld zijn op het nieuwe complex, de gegevens van tien jaar terug gaan aanschouwen.

aankondigt. Bijna de helft van de ondervraagden is 35 plus, de overige vijftig procent is redelijk verdeeld over de leeftijdsklassen 21 t/m 24 en 25 t/m 35. De gemiddelde leeftijd van het 3e is 39, van het 4e 23, van het 5e 41 en van het 6e 37. Het aantal vijftigers (in het 5e drie stuks) dat in een team speelt is natuurlijk erg van invloed op deze gemiddelden. De grootste leeftijdsverschillen komen we tegen bij het 6e. De jongste is 21 en de oudste 51. Van een generatiekloof is, naar eigen zeggen, geen sprake. Op de vraag tot wanneer men wilde doorgaan met het omploegen van de velden op zondagochtend luidde het meest voorkomende antwoord: “zolang het lichaam het toelaat”.

Verbazen we ons erover hoe snel dingen veranderen of concluderen we dat er veel bij het oude is gebleven? Hoeveel zondag seniorenteams zullen er dan zijn? Is de wereld nog individueler geworden? Sporten we liever in ons ‘uppie’ op de loopband in de sportschool dan in teamverband? Bezoekt voetbalhumor nog steeds de kleedkamer? Laten we het rustig afwachten en genieten van de laatste jaren op Meeuwenoord-Noord, zodat we ooit, als we echt oud en versleten zijn, trots kunnen zeggen: “kijk daar, waar nu die huizen staan, heb ik nog gevoetbald in de Brielse kleuren Wit Rood Wit en het gras was er groener dan aan de overkant”. RWJ.


COLUMN door Rik Bakker

Degenen

Negentig jaar Wit Rood Wit. Een kleine eeuw Brielse voetbalgeschiedenis. Wie zijn degenen die geschiedenis schreven met de hamer in de hand? Wie zijn degenen die het bijzondere voorvoegsel ‘ere-‘ voor hun naam mogen dragen? Wie zijn degenen die zich onsterfelijk maakten op het veld? Wie zijn degenen die Wit Rood Wit groot maakten op sportcomplex Noord-Meeuwenoord in Brielle? Wat waren degenen die de Brielse Voetbalvereniging (BVV), al spoedig omgedoopt tot Wit Rood Wit in de eerste helft van het bestaan steunden? Fanatiek en trouw, dat zeker. Want ruim veertig (!) jaar lang waren dat degenen, die WRW volgden tot soms ver buiten de eigen stadsgrenzen, want de club was op een korte periode op het sportveld van de Rijks HBS van Brielle na, tot aan 1960 aangewezen op speelvelden buiten de gemeentegrenzen. Negentig jaar WRW. Met in die kleine eeuw tal van voorzitters, een select groepje van zes ereleden, en zonodig nòg selecter gezelschap van mannen die voetbalgeschiedenis schreven op het groene veld. Wie zich bij WRW een eeuwige plaats in de clubgeschiedenis verwerft, moet over bijzondere kwaliteiten beschikken en van zeer grote verdienste zijn (geweest) voor de vereniging. Want de leden zijn kritisch. De selectie keihard. MAARTEN ROEDOLF, LEEN VAN PELT, JAN BOTH, KEES SELGERT, ADRIAAN ZOETEMEYER en TEUN VAN DEN BERG. Geen van deze ereleden is nog in leven, op de huidige (ere)-voorzitter, Teun van den Berg, na. PIET BOUT, de legendarische linkspoot uit het eerste kampioenselftal van WRW. MANUS HEIJMANS, de man wiens beenbreuk WRW waarschijnlijk een kampioenschap kostte. ARIE VAN DER REIJDEN, de magische middenvelder en LEEN VAN PELT, het kanon van Brielle. Het zijn degenen van wie de namen in de geschiedenis van de Brielse voetbalclub met hoofdletters zijn en worden geschreven. Voetballers die er op het veld voor zorgden dat je als supporter trots was op ‘Den Briel’ en op WRW. HANS DE REUS, JAN DE TROYE en TEUN VAN DEN BERG het waren en zijn gedenkwaardige leiders van de voetbalclub. Degenen die met recht zijn benoemd tot erevoorzitters. Wat bewoog al deze mannen, degenen die Wit Rood Wit verkozen tot hun favoriete club, de vereniging om zich zo bijzonder voor in te spannen? Alleen Teun van den Berg kan die vraag wellicht nog beantwoorden, maar de huidige (ere)-voorzitter van het negentigjarige WRW zal waarschijnlijk de schouders ophalen, zijn melancholieke blik over tribune, kantine en velden van het binnenkort tot het verleden behorende WRW-complex op Noord-Meeuwenoord laten dwalen. De man die alles lijkt te weten van WRW zal waarschijnlijk antwoorden: ‘Wit Rood Wit zit bij de mensen in de genen, begrijp je me…’


Clublied Wit Rood Wit Woorden van Joh. Been (Op de wijze van het Brielsche Vlaggelied) Wij Brielsche Voetballisten, zijn jongens van de daad. En wie dat nog niet wisten, Die leven veel te laat. Wij komen om te winnen, Maar halen wij een strop, Opnieuw maar weer beginnen: Eens gaat de vlag in top! Refrein: Hallio, Hallio voor WRW Daar is ‘t emmes matchen mee, En ’t klinke luid in blij hoezee: Lang leve onze WRW Wij Brielsche Voetballisten, We kijken naar geen schram. Maar lage of looze listen, Staan niet op ons program. En zijn we soms verslagen, Dan doen we als een mug: Hoe men die weg wil jagen, Die komt altijd terug. Refrein: Hallio, Hallio voor WRW Daar is het emmes matchen mee, En ’t klinke luid in blij hoezee: Lang leve onze WRW Wij Brielsche Voetballisten, Doen niet aan zeurderij, Maar laten ons niet kisten, Of zijn er zelve bij. In voor- of onspoed blijde, Gezond naar lijf en ziel, Zoo zijn te allen tijde, De jongens van den Briel. Refrein: Hallio, Hallio voor WRW Daar is het emmes matchen mee, En ’t klinke luid in blij hoezee: Lang leve onze WRW

De Eretribune Binnen iedere amateurvereniging in Nederland zijn er mensen actief die, op vrijwillige basis, handen spandiensten verrichten voor hun sportclub. Veelal zijn ze daar ingerold nadat het actief beoefenen van hun geliefde sport geen reële optie meer was, of ze zijn betrokken geraakt met het wel en wee van de club, doordat zoon of dochter in de jeugd lid was van de vereniging. Deze werkzaamheden kunnen bestaan uit onderhoudswerkzaamheden, kantineactiviteiten of bestuurlijke taken. Of niet te vergeten het trainen/begeleiden van een jeugdelftal. Kortom……alle voorkomende werkzaamheden waar een club mee te maken heeft, daar zijn vrijwilligers bij betrokken. Zonder deze vrijwilligers kan een amateurvereniging nu eenmaal niet bestaan. Sommige verenigingsmensen springen daar met hun werkzaamheden (jaar in jaar uit) “met kop en schouders” bovenuit. Als blijk van jarenlange waardering worden deze “mensen met clubliefde” benoemd tot erelid of lid van verdienste. Bij WRW is dit niet anders. Sommige sportverenigingen hebben een flinke lijst met Ereleden en Leden van Verdienste. In dat opzicht is Wit Rood Wit wel anders. Tot dusver is WRW Erelid Teun van den Berg: Lid van WRW vanaf de Jeugd. Heeft gedurende 2 seizoenen nog in de hoofdmacht gestaan van WRW (1957 - 1959). Teun (geboren op 13 juli 1939 te Brielle) nam in 1968 zitting in het bestuur om de secretarisfunctie te vervullen. Twintig jaar later (7 november 1988) nam hij de voorzittershamer over van Hans de Reus. In september 1993 was Teun van den Berg 25 jaar bestuurslid van Wit Rood Wit en werd benoemd tot erelid van WRW. Tijdens het 80-jarig bestaan van Wit Rood Wit trad Briellenaar Van den Berg toe tot de Orde van Oranje Nassau. “Ridder” Teun kreeg dit Koninklijke lintje uitgereikt in augustus 1999 als blijk van waardering voor al zijn bestuurlijke activiteiten in het amateurvoetbal. Op 26 September 2008 behaalde Teun een nieuwe mijlpaal. Hij was maar liefst 40 jaar bestuurslid. Tijdens de bijbehorende receptie werd Teun benoemd tot erevoorzitter van WRW en lid van verdienste van de KNVB. Anno 2009 bekleedt Teun nog altijd het voorzitterschap bij de Brielse voetbalvereniging.

Lid van Verdienste Kees van Driel: Kees is één van de oudste leden van WRW maar desondanks op 77-jarige leeftijd nog volop in de weer voor de club. Kees speelde vele jaren in het 1e elftal en heeft gedurende een hele periode gewoond in Puttershoek en Ridderkerk waar hij ook heeft gevoetbald bij de plaatselijke voetbalverenigingen. Na zijn terugkeer in Brielle speelde Kees al weer direct in een lager elftal bij WRW en werd prompt gevraagd voor het nodige vrijwilligerswerk. Kees was van alle markten thuis en of dat nu schilderen, schoonmaakwerkzaamheden, het veld kalken of bardiensten was, dat deed niet ter zake....... Kees pakte het op. In wezen is het allemaal te veel om op te noemen. Voor dit vele vrijwilligerswerk werd Kees op 4 januari 1998 op de nieuwjaarsreceptie van WRW benoemd tot “lid van verdienste”. En ook nu nog is Kees volop voor de club in de weer met het schoonmaken van de kleedlokalen en het draaien van een bardienst.

namelijk nooit scheutig geweest met het benoemen van Ereleden of Leden van Verdienste. Dat betekent dat de mensen die wel in aanmerking kwamen van uitzonderlijke klasse moeten zijn. Momenteel (Zomer 2009) bestaat de eretribune van Wit Rood Wit uit 1 erelid en 3 leden van verdienste. Op deze pagina een korte beschrijving van dit viertal:

Lid van Verdienste Leen van Santen: Leen was bestuurslid van WRW van augustus 1974 tot november 1981 in de functie van hoofdpupillenleider. Leen was ook lange tijd speler van het 1e en 2e elftal en later van een lager elftal. Leen heeft vooral veel werk voor de club verricht in het vrijwilligerswerk. Wanneer er getimmerd moest worden was Leen de aangewezen persoon om de klus te klaren. In de loop der jaren stelde Leen zich bij diverse verbouwingen van de accommodatie altijd beschikbaar. Op 4 januari 1998 werd Leen tijdens de nieuwjaarsreceptie van WRW benoemd tot " lid van verdienste”. Op dit moment is Leen, nu hij gepensioneerd is, bijna dagelijks op het sportcomplex te vinden voor allerlei zelfwerkzaamheden aan accommodatie en speelvelden.

Lid van Verdienste Jan Draaisma: Jan was bestuurslid algemene zaken van 15 augustus 1970 tot 6 november 1990. In die periode verrichtte Jan vooral veel werk voor het lotto en toto gebeuren voor WRW. Elke donderdagavond was er het inleveren van de formulieren die Jan dan moest verwerken. Tevens was Jan kantinebeheerder bij de club en deed dat op zijn bekende correcte en zorgvuldige manier. Na zijn aftreden als bestuurslid werd Jan op 11 november 1990 door de algemene ledenvergadering benoemd tot " lid van verdienste”. Op dit moment is Jan nog steeds actief voor de club en bestaat zijn vrijwilligerswerk uit het kopiëren en “inbinden” van het clubblad.


Selectie Wit Rood Wit 2008/2009

Seizoen 2007/2008.

Het eerste en tweede elftal van Wit Rood Wit staan weer aan de vooravond van een nieuw voetbalseizoen. De kersverse hoofdtrainer Steef Buijs begint aan zijn eerste klus bij het Brielse Wit Rood Wit. Trainer Buijs, in het seizoen 1990 - 1991 nog spelend in de Eerste Divisie bij Excelsior, is afkomstig van sv Slikkerveer. Vijf seizoenen lang is hij daar hoofdtrainer geweest van de zondagderdeklasser uit Ridderkerk en een aantal seizoenen tegenstander van Wit Rood Wit. Het eerste elftal van Wit Rood Wit is uiteindelijk na een lange reeks in de nacompetitie (met wedstrijden tegen Verburch, UNIO, DHZ en tenslotte VCS) gepromoveerd naar de tweede klasse van de KNVB. En dat maar liefst in het jubileumjaar van Wit Rood Wit. Aan Steef Buijs de taak om WRW het komende seizoen goed te laten profileren in deze tweede klasse. Een vijftal versterkingen moeten hem daarbij op weg helpen en zullen komend seizoen hun opwachting maken op het

fraaie sportcomplex “Noord-Meeuwenoord” Het tweede elftal is in het seizoen 2008 - 2009 geëindigd op de 8e plaats (reserve derde klasse KNVB). Wellicht zit er nog groeipotentie in deze groep, zodat uiteindelijk een hogere rangschikking in deze derde klasse mogelijk moet zijn. Ondanks het feit dat er enkele mensen zijn vertrokken, is er ook weer aanvulling bijgekomen. Er is zelfs sprake van een behoorlijke verjonging van het tweede elftal. Een groot deel van het A-elftal uit het seizoen 2008 - 2009 is doorgestroomd naar de selectie van WRW. Onder leiding van coach Errol Ooft en routinier Dennis van Meel zal deze jeugdige groep hun wedstrijden gaan spelen op de zondagochtend. Vanaf eind Juli/begin Augustus start de selectie ieder jaar weer met de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Soms wordt er t.b.v. de A-selectie een trainingsweekend in het programma van de eerste trainingsweken opgenomen. Zo’n weekend


1e elftal promoveer t naar de 2e klasse KNVB weekend heeft gehouden. In de maand Juni van dit jaar heeft er in de kantine van Wit Rood Wit reeds een kennismakingsavond plaatsgevonden, waarbij de nieuwe selectieleden werden geïntroduceerd. Ook Steef Buijs heeft op deze avond zijn visie op het komende seizoen gepresenteerd. Steef benadrukte nog wel (met een knipoog) dat de behoorlijke reisafstand naar Ridderkerk wat aan de forse kant was. Hij vond het dan ook fijn om te horen dat het bestuur een Briels hotel zou regelen voor de overnachting, indien bij gladheid de terugtocht naar Ridderkerk niet aanvaard zou kunnen worden. Voorzitter Teun van den Berg beantwoorde deze suggestie tactvol en gaf aan dat deze overnachtingsplek dan waarschijnlijk het ballenhok zou worden.

• Seizoen 2008/2009. Het eerste elftal promoveert naar de tweede klasse KNVB vormt dan meestal het hoogtepunt van de voorbereiding. In het verleden werden trainingskampen belegd in o.a. Valkenswaard, Doorwerth en niet te vergeten Den Bosch. In Augustus 2009 kan ook de plaats “Sittard” toegevoegd worden aan het lijstje waar Wit Rood Wit ooit een trainings-

Anekdotes uit het verleden op trainingskamp Op één van de trainingskampen In Den Bosch was er natuurlijk de gebruikelijke stapavond. De afspraak was (zoals te doen gebruikelijk) om voor een bepaalde tijd op het sportcentrum terug te zijn…..anders zou je voor gesloten deuren komen te staan. Conform de verwachtingen arriveerde menig selectielid na de ”deadline” bij het sportcentrum. Via ingenieuze manieren (mede onder invloed van alcohol) werd dan getracht om weer binnen de muren van de overnachtingsplek te geraken. De één klom via een openstaand raampje en wasbak (als treeplank)naar binnen, met als resultaat dat het selectielid met wasbak en al lag te spartelen op de vloer. De geschrokken toekijkende spelers werden vervolgens door de speler met de wasbak middels de uitroep “ssssssst” tot stilte gemaand. Een andere WRWafgevaardigde nam, vanuit het bruisende centrum van Den Bosch, de verkeerde straat terug en verzocht de volgende morgen of hij in Culemborg kon worden opgehaald. Tot slot was er ook nog een slimmerik die kroop via de onderzijde van een aangrenzende legertent (waar ca. 40 jeugdige ijshockeyers lagen te slapen) naar binnen toe. Op het “moment suprême” dat zijn tijgersluipgang onder het ledikant van deze jonge sporter nagenoeg was volbracht, lag hij klem onder het bed. Gelukkig werd de gebruiker van dit bed wakker en doordat hij zich op het bed verschoof kreeg onze speler weer ruimte en kon zijn weg vervolgen. De knaap keek vervolgens verwonderd naar het tafereel wat beneden hem gaande was. De jongen dacht ongetwijfeld dat hij droomde. De nachtbraker had zijn missie volbracht en kon elders in het gebouw op zoek gaan naar zijn eigen ledikant. Dit om zijn roes uit te slapen.


Colofon Uitgave van de Voetbalvereniging Wit-Rood-Wit ter gelegenheid van het 90-jarig bestaan. Teksten: René Jansen, Henry Bout, Irma ten Berge - van Santen, Patrick Altorf, Teun van den Berg, Mari Koster, Rik Bakker Fotomateriaal: Streekarchief Voorne-Putten-Rozenburg Mari Koster Rens van Adrighem Huib Zwart Rob Langerak André de Vries Archief Wit Rood Wit Samenstelling Jubileumcommissie: Jan Wingelaar Wim Verhoeven Irma ten Berge - van Santen Remco Stolk Ton Krinsen Ellen Kievit Mari Koster s: Vormgeving en Advies: Ton van Driel Dennis van Meel Drukwerk: ter bv bv Drukkerij Corns Broekzitter Oplage: 1000 exemplarenn Wit Rood Wit 90 Jaar - 35

VE

GA IT

-U

JUB

U ILE

M

90 jaar 1919 - 2009

Wit Rood Wit

UITGAVE TER GELEGENHEID VAN HET 90-JARIG BESTAAN VAN DE BRIELSE VOETBALVERENIGING WIT ROOD WIT

J U B I L E U M - U I T G AV E. jaar. Wit Rood Wit

Recommend Documents