JEUGD & VREDE STELT VOOR: VOOR :
J A MA S E E ! Nieuwsbrief 2
IN DIT NUMMER:
reis De inleef En toen... De ochtend van 31 maart stapten 10 jongeren (ongetwijfeld met gierende zenuwen) uit hun bed. Voor deze 10 stond school die dag per uitzondering niet op het programma, voor hen lag er iets heel anders in het verschiet. Het langverwachte moment was immers aangebroken: het vertrek naar Sri Lanka. Maar vooraleer de groep voet op Sri Lankaanse bodem zou zetten, wachtte hen eerst nog een lange, lange reis. Te beginnen met een treinreis naar Nederland, het vliegtuig vertrok immers vanuit Schiphol. Daarna volgde een vliegtrip van 10u, die voor enkele van de deelnemers trouwens meteen hun vliegdoop werd, dus dat maakte het extra spannend. En eenmaal op Sri Lankaanse bodem volgde nog een derde etappe; een busrit van ongeveer twee uur naar het stadje Kalutara, in het zuidwesten gelegen. Alle bagage in de bus stouwen bleek geen sinecure. De groep had namelijk dankbaar gebruik gemaakt van het aanbod van Martin Air om per persoon een extra 10 kg mee te nemen. Allemaal kleding om weg te geven aan verschillende instanties. Het programma begon in alle rust met een slaapsessie want iedereen was doodop en snakte naar een fijn bed. Daarnaast moest ook het zwembad nog aan een nader onderzoek onderworpen worden. De eerste dag kwam met andere woorden lang-
zaam op gang, maar van deze rust zou de volgende dagen geen sprake meer zijn. In deze nieuwsbrief kun je meelezen in het dagboek van de groep. Elke deelnemer nam een dag voor zijn/haar rekening en vertelt hoe hij/zij die heeft beleefd. Ditmaal nemen we je met andere woorden met ons mee op reis in woord. In de laatste nieuwsbrief zul je met ons meebeleven in woord èn beeld, want dan bieden we je een dvd met daarop de reportage die we draaiden in Sri Lanka. Neem ook een kijkje in het fotoalbum op www.jeugdenvrede.be.
De inleefreis
1
Het goede doel
2
Het dagboek Go Farengi
3-9 10
De media Een overzichtje van de media die we tot nu toe bereikten: voor de reis Het Nieuwsblad: interview met Marjolein en Hanne Vips: interview met Mathias + beelden vertrek Radio 2 Limburg: interview met Greetjeminke na de reis Vips: interview met Mathias + beelden van de reis Radio 2 Oost-Vlaanderen: interview met Bieke, Hanne, Renate, Stefaan Radio 2 Limburg: vervolginterview met Greetjeminke Zeewacht: interview Hanne
En nu… … is het aan de jongeren om geld in te zamelen voor het goede doel, met name de Tamilgemeenschap in Kalutara (we houden je ervan op de hoogte). Daarnaast is het aan de jongeren om hun verhaal te vertellen aan iedereen die geïnteresseerd is. Aan de pers bijvoorbeeld. Een paar leden van ons reisgezelschap waren al te horen op radio, op televisie en in de krant.
Nieuwsblad – Het Volk: interview met Stefaan
Het moge duidelijk zijn dat de groep niet van plan is om stil te blijven zitten. Er zijn al heel wat plannen gesmeed en er staan al een aantal activiteiten op het programma. Maar eerste prioriteit is nu de examens met goed gevolg afleggen en daarna schieten we opnieuw in actie!
Het Goede Doel
door Mathias Coppens
Weeral weg”: hoor ik mijn broer nog zeggen. “Zou je niet beter eens wat thuis blijven en voor uw lief en uwen hond zorgen.” Ergens begrijp ik hem wel, maar dit was anders. Een inleefreis met tien jongeren tussen 16 en 20 jaar naar Sri Lanka. Op voorhand 1 goed doel kiezen en dan een jaar lang geld inzamelen. ’t Is misschien een klein steentje dat we kunnen bijdragen, maar vele kleintjes maken 1 groot! Alhoewel?
Het werd voor iedereen een leerrijke ervaring. Om een andere cultuur te leren kennen en de complexiteit van de problemen van Sri Lanka onder de knie te krijgen was het wat te kort, maar we hebben een kijkje kunnen nemen in een andere wereld. We hebben de armoede, maar ook de rijkdom van het land kunnen aanschouwen. De schoonheid en tegelijkertijd de desastreuze gevolgen van de tsunami.
Voor de reis hebben we allemaal de wilde verhalen gehoord over de grote zakken ingezameld geld die verdwenen zijn bij de NGO’s. De corruptie van de regering die de voorruitgang van het land zou tegenhouden. De kleine projecten die als enigen nog interesse tonen voor de noden van de burgers. Door de complexiteit te simplificeren krijgen we een verkoopbaar verhaal en wordt het plots duidelijk waarom er nog zoveel mensen in kampen leven zonder vooruitzichten. Een simpel verhaal dat natuurlijk zeer goed verkoopt in de media! Maar de geschiedenis leerde ons reeds dat de realiteit nooit simpel kan zijn. Hoe zit het dan wel in mekaar?
Het is niet aan ons om dat na twee weken Sri Lanka uit te leggen, maar mijn opinie is wel veranderd na deze reis. Na enkele gesprekken met grote NGO’s blijkt dat ook zij heel hard aan het werken zijn aan het herstel van het land. Weliswaar op een andere manier dan de vele kleine goeddoeners die na de tsunami gestrand zijn in Sri Lanka. De kleine projecten zorgen voor een oplossing van de acute problemen van de mensen. Er worden huizen en boten geschonken, fietsen en naaimachines,... Er zijn momenteel al meer boten uitgedeeld dan dat er ooit waren in Sri Lanka. En toch zijn er nog vissers die de zee niet opkunnen omdat ze hun boot verloren tijdens de tsunami. Een mens vraagt zich dan af: hoe is dat in godsnaam mogelijk?
Wel, door de wildgroei van kleine en grote projecten die ontstaan is na 26/12/2004. Iedereen begon in het wilde weg hulpgoederen uit te delen. Door de chaos in het land kwamen deze niet allemaal op de juiste plaats terecht. Daarom hebben er nu mensen die nog nooit met een vissersboot hebben gevaren meerdere boten en zijn er nog steeds vissers die wachten op hun boot. In het district Galle (dat niet eens zo groot is) verblijven momenteel 150 verschillende ontwikkelingshulp organisaties. Iedereen komt het land binnen met een fantastisch project
om de mensen te helpen. Weinigen willen samenwerken met de regering omdat dit gelijk staat aan traagheid. Niemand wil een processie van Echternach. Het resultaat moet er komen en wel nu! Er werden kampen gebouwd, huizen gezet, boten uitgedeeld, ... Maar wat gebeurde er niet: samenwerken! De regering was niet opgewassen tegen zo’n grote ramp en zeker niet tegen de honderden onafhankelijke NGO’s die het land binnendrongen. Sinds kort is er een instantie vanuit de VN die samenwerkt met de regering om structuur in de chaos te brengen. Niet gemakkelijk is gebleken, want ook ontwikkelingswerkers zijn koppige mensen en uiteraard is elk project een goed project, zolang ze elkaar maar niet overlappen.
De grotere NGO’s proberen hulp te leveren die op lange termijn een verbetering betekent voor het land. Er worden niet zomaar boten weggegeven aan een gemeenschap. De gemeenschap krijgt bv. een boot, maar moet die voor een deel terugbetalen aan dezelfde gemeenschap. Op deze manier levert het geven van 1 boot veel geld op voor verschillende mensen. Er worden niet zomaar in het
wilde weg huizen gebouwd, maar men probeert dorpen te stichten die voorzien zijn van elektriciteit, sanitair en drinkbaar water. Door samen te werken met de regering voorkomt men dat bij het vertrek van de NGO een project ten onder gaat. Er zijn bv. veel weeshuizen gebouwd door kleinere organisaties. Alleen in Galle zijn er al meerdere weeshuizen opgericht, terwijl er bij de 10 000 doden in dat district maar 40 weesjes waren. Deze weeshuizen werken vaak autonoom en alleen met de financiële steun van hulporganisaties. Wat gebeurt er als dat geld op is? De mensen ter plaatse bekijken zo’n weeshuis als een 5sterren hotel voor hun kinderen en beginnen spontaan hun kinderen af te staan in de hoop op een betere toekomst. Daarom hebben de grotere NGO’s beslist om geen weeshuizen te bouwen, maar families financiële steun te bieden om hun kinderen te onderhouden. De basis van een maatschappij. Natuurlijk duurt zo’n project langer om te ontwikkelen, maar er wordt hard aan gewerkt.
Versta mij niet verkeerd. Er bestaat natuurlijk steeds een vacuüm tussen de bevolking en de grote NGO’s dat kan worden ingevuld door kleinere projecten. Op voorwaarde dat deze goed geleid worden. Huizen moeten geregistreerd worden bij de regering zodat 1 familie geen meerdere huizen krijgt. En er moet zoveel mogelijk samengewerkt worden.
En wat gebeurt er met de mensen die al arm waren voor de tsunami? Op dit moment heel weinig en daarom hebben wij gekozen om een gemeenschap te steunen die op dit moment niet wordt geholpen. De Tamil gemeenschap in Kalutara. Op die manier blijven we uit het vaarwater van de honderden ontwikkelingswerkers en steunen we toch een goed project. Groeten, Mathias Coppens
Het dagboek Vrijdag 31 maart Door Lotte
Eindelijk, vandaag vertrekken we naar Sri Lanka !!!!! Voor de laatste keer alle papieren checken voor ik vertrek. Samen met Annelies vertrok ik uit Neerpelt richting Antwerpen (de afgesproken vertrekplaats) In Antwerpen aangekomen zien we de ene nog zenuwachtiger dan de andere aankomt. Iedereen is superenthousiast om richting schiphol te vertrekken om daarna in het vliegtuig te stappen op weg naar ons avontuur. Ook het tv-programma Vips is van de partij om ons project de nodige media- aandacht te geven. Mathias heeft dan als onze (knappe) woordvoerder een interview gegeven over het doel van de reis enz… Dit is de dag daarna al op de tv gekomen. Het moment van afscheid nemen is aangebroken maar dit moment kan zeker niet op tegen wat ons te wachten staat…. Na ongeveer 1.5 uur zijn we aangekomen in schiphol… Nu kunnen we de bagage afgeven, inchecken, door veiligheidscontroles gaan , en nog meer van die controles.
Ik heb vandaag voor de 2de keer pech : voor het vertrekken had ik een kofferdeksel tegen mijn hoofd gehad. Resultaat: klein wondje: niks om je zorgen om te maken, maar wel heel pijnlijk. Nu tijdens de bagage te verleggen, is mijn teennagel blijven haken. Gevolg: helft van de
nagel er af, (na verzorging , was er geen probleem meer). Rond de middag mochten we inschepen… Nu kunnen we niet meer terug, alsof iemand dat wil… Voor we het weten hebben sommigen hun eerste opstijgmoment achter de rug en hangen we in de lucht...
En heb ik mezelf voorgenomen dat ik van elk moment ga genieten want zo een reis maak je volgens mij geen twede keer meer mee. Na een lange reis zijn we midden in de nacht geland in Colombo waar Renate ons met open armen heeft ontvangen. Toen we buiten kwamen stond er al een busje klaar die ons naar het hotel bracht en waar we de komende twee weken heel veel in gaan zitten. Aangekomen bij het hotel zijn we na de kamerverdeling een paar uurtjes gaan slapen om daarna van start te kunnen gaan met het programma.
Als we nu uitstappen zijn we in Sri Lanka. Tijdens de vlucht heb ik genoten van de mooie uitzichten, heb ik mezelf een
Zaterdag 1 april
plichtingen te hebben. Er hing een gemoedelijke sfeer op straat.
Door Marjolein
Ook het –linksrijdende -verkeer was al aardig druk. Ik was reeds op voorhand gewaarschuwd voor het moordende verkeer in Sri Lanka; overal tuktuks, vrachtwagens, bussen en busjes, fietsers, brommers, motors, een enkele ossenkar en vervoermiddelen die voor mij volkomen nieuw waren. Maar wederom, reeds zo vroeg in de ochtend?
Vanmorgen arriveerden we om 7u. –plaatselijke tijd—in ons hotel, het Garden Beach hotel. Maar voor we daar aankwamen hadden we al een rit van toch wel een uur of 2 uur achter de rug, van de luchthaven in de buurt van Colombo naar Kalutara. Het eerste wat me opviel in het nog in nacht gehulde Sri Lanka was dat iedereen – ondanks de klok die nog maar 4 à 5 uur aanwees –al wakker leek te zijn. De straten waren vol van leven. Ik zag groepjes pratende mensen, reeds geopende winkels, individuen die gewoon ergens stonden te staan of te zitten, fietsers, wandelaars… Ondanks het feit dat iedereen al wakker was bleek toch niemand echt dringende ver-
dvd-speler gehuurd, gedroomd over wat we te zien gaan krijgen, wat gebabbeld met medeavonturiers, Al plannen gemaakt om achteraf geld in te zamelen.
In ieder geval was de chauffeur –van het busje waar wij Sri Lanka mee zullen doorkruisen –ook een rasechte Srilankaanse chauffeur. Holder de bolder raasden we door het drukke verkeer, haalden anderen in en passeerden massa’s winkeltjes. Hoewel ik mijn best deed de eerste momenten in Sri Lanka in mij op te nemen,
had ik het hier heel moeilijk mee. Mijn ogen vielen dicht van de slaap. Ik denk dat iedereen blij was nog enkele korte uurtjes te kunnen slapen, voor we ons in het echte Srilankaanse leven zouden storten. Na het ontbijt vetrokken we naar Rosa Watta, een dorpje dat Maria Janssens bouwde voor een aantal gezinnen van de Beach People (mensen die van en langs de zee leefden) die hun huis kwijtraakten tijdens de Tsunami. Naast de huisjes, één voor elk gezin, was er ook een klaslokaal en een klein ziekenhuis waar pas bevallen vrouwen op adem konden komen (in het naburige ziekenhuis is het namelijk zo dat de vrouwen na de bevalling maar een halve dag mogen blijven). De mensen in Rosa Watta waren ongelooflijk gastvrij. Zo liet een vrouw onze hele groep –inclusief ca-
mera –met plezier binnenkijken in haar huisje. Naar mijn gevoel hing er een warme sfeer in het dorp. Die namiddag gingen we een kijkje nemen in de Boeddhistische tempel van Kalutara. Na onze schoenen te hebben achtergelaten en het nodige bloot afgedekt te hebben betraden we de tempel, die in één woord prachtig was. Felle kleuren en voorwerpen sprongen her en der in het oog, vermengd met de geur van wierrook. Mooie muurschilderingen en gigantische Boeddha’s maakten de nodige indruk. Na het bezoek aan de tempel reden we naar een gemeenschap van jonge Boeddhistische monniken om een gesprek met
Zondag 2 april Door Sofie
hen te hebben. De communicatie verliep echter nogal moeilijk. Wat mij vooral bijgebleven is was het weetje dat Mr. Gamene mij bijbracht. Hij vertrouwde ons toe dat hoewel hun positie het hebben van seks verbiedt enkele monniken er toch een vriendinnetje op na houden. Dit is een Srilankaans publiek geheim. Na een korte vertraging –omdat ons busje zonder benzine was gevallen –reden we terug naar het Garden Beach hotel. Onderweg werden we voor het eerst geconfronteerd met de overduidelijke sporen van de Tsunami. Aan de kust was de weg aan beide kanten omringd met ruines. Van de huisjes die er ge-
“rice and (minder pikante) curry” gaan middageten. We hebben de kinderen dan terug afge-
Vandaag hebben we onze dag doorgebracht met gehandicapte kindjes uit het Sukhita’s Children home. We zijn daar aangekomen met ballonnetjes voor alle kinderen daar en de uitgekozen kinderen hadden voor elk van ons een boeketje bloemen bij. We zijn voor we vertrokken eerst eens gaan rondkijken in het tehuis en er rond. De kamers lagen er onrealistisch proper en er hing een geur van poetsmiddel en verdoezelende wierrook, het was duidelijk dat we verwacht werden. De planning was om hen een beetje te amuseren door met ze in een speeltuin te gaan spelen. Maar daarvoor hielden we een onverwachte stop bij een school/tempel. We zijn met hen dan eerst gaan rondkijken in de kleine tempeltjes en daarna kregen we (totaal ongepland!) een toffe verwelkoming van de plaatselijke scholiertjes. We zijn dan teruggereden naar het speeltuintje waar we (terug hele-
maal kinds geworden) ons bezighielden met het plezieren van de kindjes. Na de speeltuin zij we in een naburig restaurant
zet en zijn doorgereden naar het nieuwjaarsfeest van de monniken van gisteren. Toen we aankwamen waren er allerlei kinderspelletjes aan de gang. We zijn gaan kijken naar een spelletje waar je geblinddoekt op een pot moest proberen slaan. Ik heb me dan (als jongste van de groep) in de rij gezet en trots meegedaan met het traditionele kinderspel. Hoewel ik (nu bekend als gevaar) met mijn stok bijna het publiek had geraakt i.p.v. de pot was het toch wel een fijne ervaring! Verder waren er ook nog wedstrijden voor wie het beste lachte, huilde, … We zijn ’s avonds met enkelen voor het eerst naar het strand geweest. Het
staan moeten hebben voor de Tsunami bleef in de meeste gevallen enkel de vloer over. Hier en daar stond nog een muur of een stuk stenen keukenaanrecht overeind. Die avond sorteerden we de kleding en het overige materiaal dat we thuis inzamelden, zodat we duidelijk wisten welke koffer wat bevatte en welke bestemming die zou krijgen. En na een gezellige avond op het zwoele terras van het hotel, zat onze eerste dag in Sri Lanka er reeds op.
strand was natuurlijk prachtig, maar de sporen zijn er nog duidelijk zichtbaar. Op een muur van een half weggespoeld huis stond een tekening van iemand die verdronk in een hoge golf, duidelijk getekend door een kind. Als je er bij stilstaat is het moeilijk te begrijpen hoe traumatisch het moet zijn voor een kind om op zo’n jonge leeftijd iets mee te maken wat zelfs een volwassen persoon moeilijk aankan. Als ontspanningsmoment hebben we om 18.00u dan nog een uurtje yoga gekregen wat toch wel zeker een leuke aanvulling was van de dag!
Maandag 3 april
We reden anderhalf uur in de achterbak van zijn auto en ik moet zeggen, een leuke rit! Sri Lanka by night, echt een interessant zicht.
Door Sofie
In de ochtend zijn we naar een school geweest in Kalutara. We hebben (in 2 aparte groepen) of de kinderen geschminkt of met hen spelletjes gespeeld. De kinderen waren razend enthousiast met hun geschilderde gezichtjes en met de eenvoudige spelletjes, wat het echt de moeite waard maakte voor ons! Na de school gingen we verder naar de Tsunamikampen. We hebben daar kleren afgezet en tatoeages, armbandjes en snoep uitgedeeld. Terwijl we dat deden kregen we de kans om er eens rond te kunnen kijken.
wat toch zeker bij iedereen heel mooi is uitgedraaid!
In de namiddag hebben we een batikcursus gedaan. Met veel moeite hebben we allemaal ons zakdoekje af kunnen werken,
’s Avonds gingen we voor de eerste keer bij ons gastgezin slapen. Met 5 verbleven we bij Gamini (De hoteleigenaar).
Dinsdag 4 april Door Greetjeminke
Na een heerlijk ontbijt boordevol tropische vruchten, was het tijd om afscheid te nemen van ons gastgezin dat ons zo met liefde behandeld had. Met de tuk-tuk (driewieler auto) reden we door het dorpje terug naar Garden Beach hotel in Kalutara. Het overnachten in een gastgezin was heel boeiend. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik in het echte Sri Lankese leven was terechtgekomen. Nadat iedereen weer samen was, vertrokken we naar een textielfabriek. We kregen uitleg van de fabriekseigenaar. Na de tsunami hebben zij ervoor gezorgd dat alle werknemers die geen huis meer hadden terug een nieuw leven konden opbouwen in een pas gebouwd dorpje. Na ons bezoek zijn we daar een kijkje gaan nemen. Hiervoor was een som van 300.000 dollar nodig. Door allemaal giften, de hulp van de werknemers en natuurlijk geld uitgetrokken door het bedrijf zelf, is dit gerealiseerd kunnen worden. De eigenaar kon het goed uitleggen en had veel inzicht in de stand van zaken daar, daarom dat wij hem helemaal hebben zitten uithoren. Het was heel interessant om alles eens te bekijken vanuit het standpunt van een socialistische fabriekseigenaar. Het was wel even schrikken om te horen wat het gemiddeld loon was dat de mensen verdienden: 50 euro per maand. Maar je moet er natuurlijk rekening mee houden dat alles hier veel goedkoper is en dat de mensen helemaal geen nood hebben aan
luxeartikelen zoals al die verwende westerlingen. Hier werken ze om te leven en niet omgekeerd. Vijftig euro is voor hen genoeg om te overleven. Wat wil je eigenlijk meer?? Na ons ‘congres’ in de geairconditioneerde zaal, mochten we een kijkje nemen in de fabriek zelf waar het productieproces volop bezig was. Je zag honderden naaimachines met achter elk toestel een vrouw (soms man). Er waren een stuk of 12 stappen vooraleer je een afgewerkte blouse of broek had. Eén daartussen was het stikken van het merk-embleem. Er lag een voorbeeldboek met allerlei bekende merken zoals Nike, Reebok, O’neill, enz. Ik had nooit gedacht dat zo beroemde en geliefde merken op deze plaatsen gemaakt werden. De afgewerkte producten werden naar allerlei delen van de wereld gebracht. Het viel op dat de truien die ze nu in dozen waren aan het doen allemaal enorm grote maten waren. Ik vond het raar, de Sri Lankezen zijn juist zo’n tengere mensjes. Toen ik hoorde dat ze voor de USA bestemd waren begreep ik het. Rond de middag een fris broodje gezond en een paar liters water zodat we weer wat energie hadden om ons Belgisch feestje in Rosa Watta (dorpje gebouwd door Maria) voor te bereiden. Met 255 pannenkoeken, een auto vol etenspakketjes, een tas vol kleine cadeautjes,
We kwamen aan bij een kast van een villa, binnen stond een plasma-tv, buiten een zwembad en om van de logeerkamers nog maar te zwijgen… Als avondeten zijn we Japans gaan eten in een restaurantje, niet zo ver van de villa. We kregen daar bakken eten dat we hapje per hapje opaten tot we echt niet meer konden en ongemakkelijk moesten opgeven .De rest lieten ze dan gewoon inpakken… Met een overvolle maag gingen we dan slapen in ons luxueuze bed! schminkgerief en ballonnen zullen we toch wel toekomen. Tenminste dat dachten we. Alles was binnen de kortste keren op. Sommigen hadden zelfs niets gekregen. Ik voelde me op dat moment heel schuldig dat er niet meer was. De mensen bleven aandringen. Ze verstopten zelfs de gekregen waren in de hoop nog meer te krijgen. Dit is voor mij maar weer een bewijs dat ze het nodig hebben. Maar je kon moeilijk voor twee dorpen eten maken? Gelukkig hebben ze toch allemaal één ding meegekregen: een gezellige en sfeervolle avond samen. Ons feestje werd zeer op prijs gesteld. In het donker van de avond dansten tamil-meisjes bij fakkelvuur. Een vuurspuwer liet zijn kunsten zien en een orkest zorgde voor de nodige ambiance. Dat was hun bijdrage aan het feest. Geweldig om al die stralende gezichten te zien. Nu zit ik op het bed bij een ander gastgezin en ik voel me redelijk raar. Het gaat allemaal zo snel. Ik heb het gevoel dat ik het niet meer goed kan verwerken. Beelden van de dag flitsen terug voor mijn ogen: smekende gezicht van kinderen en mensen die ik niks heb kunnen geven. Langs de andere kant voel ik me goed omdat het een leuk en geslaagd feestje was. Het is zo dubbel allemaal. Slapen zal me goed doen.
Woensdag 5 april Door Annelies
Woensdag 5 april werd ik samen met Lotte en Doreen wakker in het grootste en mooiste huis dat ik tot nu toe had gezien in Sri Lanka. We waren blijven logeren bij Gamini, de baas van het Garden Beach Hotel in Kalutara. We kregen een uitgebreid ontbijt waaronder zelfs een worstenbroodje. Daarna zijn we nog even gaan zwemmen in het zwembad bij zijn 2e villa een beetje verderop. Het voelde wel raar om zo verwend te worden bij deze rijke mensen, terwijl we al zo veel armoede hadden gezien.
die wonen op een zeer kleine oppervlakte in zeer kleine huisjes met zeer weinig voorzieningen. Het is al de 4de generatie die achtergesteld wordt, en waarvoor er geen hulp voorzien is. Van sanitaire voorzieningen was er bijvoorbeeld geen
Na 1,5 uur rijden met de truck van Gamini kwamen we rond 11 uur terug aan in het hotel. We waren heel benieuwd want Stefaan, Bieke, Hanne en Jo waren in Rosa Watta blijven slapen bij een gastgezin. Het bleek heel goed meegevallen te zijn, ze werden heel goed ontvangen.
sprake, Tamils geraken ook moeilijk aan een job. Nochtans leven de Tamils zonder problemen samen met de Singalezen, ze delen zelfs hun watertank in geval van nood.
In de voormiddag zijn we de Tamilgemeenschap gaan bezoeken. Het gaat om 86 mensen (volwassenen en kinderen)
We deelden wat wafels en ballonnen uit, maar hopen in samenspraak met de Tamils en Maria Janssens iets op poten
Donderdag 6 april
eten, bossen en een grote tuin om in te spelen, de gebouwen zijn netjes gepoetst. De kinderen zitten er dus heel goed. Toen hebben de meesten van de groep er een lunch- box gegeten om in de namiddag een muurschildering te maken, fietsjes te poetsen, handleidingen van spelletjes te vertalen, een trap te poetsen enz. Eigenlijk was het plan om er echt te gaan bouwen. Maar dat plan hadden ze in het weeshuis niet zo goed begrepen en dus hebben zij werk-
te zetten om de levensomstandigheden van de Tamils te verbeteren. Op naar de volgende missie: het schildpaddencentrum. Het gaat om het Turtle Research Project: een project ter bescherming van de schildpadden die bedreigd worden door mensen die uit zijn op hun eieren. Schildpadeieren zijn immers een delicatesse in Sri Lanka. Dit centrum koopt eieren op en plant ze terug in de grond in een beschermde omgeving. 3 dagen na de geboorte worden de schildpadjes vrij gelaten in de zee. We zagen dus heel veel babyschildpadjes, maar ook oudere schildpadden waaronder zelfs een albinoschildpad. We pikten nog drie Sri Lankese jongeren op: Burnima, Lakma en Rouani, die ons zouden vergezellen in Galle. Na drie uur rijden kwamen we aan in Galle en checkten we in in een hotel vlak naast het strand. We zwommen nog wat in het zwembad of in de zee, en aten haai met frietjes. Na de reflexiesamenkomst deden we nog een terrasje, ‘deetten’ we ons in en gingen we nog maar eens een zwoele nacht tegemoet.
jes voor ons gezocht. Door Lotte
We zijn met tuk-tuks vertrokken naar het weeshuis om daar klusjes op te knappen. Bij het weeshuis aangekomen hebben we eerst een rondleiding gekregen. De kinderen zitten per 8 in een verdieping van een huisje bij een care-moeder die voor hun zorgt. Ze hebben een speeltuintje, degelijk
Vrijdag 7 april
geslaagd zijn. MERCIE ! Een paar zijn in het weeshuis gebleven om de muurschil-
Door Lotte
Vandaag zitten we terug in het weeshuis en zijn we in de voormiddag water en verf gaan kopen, er zijn nog fietsjes gepoetst en een paar hebben zich bezig gehouden met de muurschildering . In de namiddag heeft het grootste deel van de groep een vrije namiddag gekregen . Want het had geen zin om in het weeshuis te blijven. De werkjes die we kregen waren maar snel bedacht om ons bezig te houden , alleen de muurschildering was wel een goed idee van de mensen daar. Onze allerliefste begeleiding heeft in de namiddag gezwoegd om voor de dag erna een interessant alternatief programma te hebben. Waar ze achteraf zeker in
In de namiddag had ik samen met 2 anderen vrij . Wij zijn gaan winkelen, gaan zwemmen en gaan internetten. Dat heeft me toch ook eens goed gedaan , Rond 18 uur is de groep terug gekomen en zijn we met zijn allen gaan eten.
dagboeken invullen enz. ‘s Avonds zijn we verdeeld in een paar groepjes ergens anders gaan eten. Ik heb toen genoten van de Sri Lankaanse specialiteit : Rice and curry .. mmmmm ( dit is rijst met kip of vis en allerlei typische kruiden ) Die avond hebben we ons spelletje gespeeld: Weerwolven !!! Alweer een dagje onder de Sri Lankaanse zon .
dering af te maken. Het resultaat heb ik niet kunnen zien op de muur maar op foto zag het er prachtig uit. De kinderen zullen er zeker blij om zijn. De rest is gaan zwemmen, gaan winkelen om een voorraad souvernirtjes voor het thuisfront, gaan genieten van de zon,
Zaterdag 8 april Door Hanne Vervaele
Wakker geworden door het geblaf van straathonden, het beloofde weer een snikhete dag te worden! We begonnen met een heerlijk ontbijt op het plaatsje dat stilaan ons stamrestaurantje begint te worden. Hierna kwamen er 2 mensen van de Verenigde Naties, met heel veel interessante informatie. Sommige stukken kon ik wat moeilijker verstaan, al spraken ze vloeiend Engels, maar misschien daarmee ☺? Ze hadden een kritisch oog op het weeshuis waar we geprobeerd hadden te werken. (Hierover lees je wel in de dagboekfragmenten van de anderen.) Ze gaven ons ook tips over ons goed doel: de Tamilgemeenschap. We hebben er nog veel werk aan, we gaan nog aardig veel research mogen doen, maar we zien het zitten! Als we iets doen, willen we het zo goed mogelijk doen! En met onze groep is dat zeker geen probleem. Na het 3 uur durende gesprek zijn we met de tuktuk (het plaatselijk vervoersmiddel) naar een restaurantje gereden, of beter gezegd, geracet! Die chauffeurs zijn gewoon zot, het is telkens een stukje van je leven dat je waagt, als je instapt. We kregen (voor de zoveelste keer) rice en curry voorgeschoteld. In alle eerlijkheid: ik verkies toch
Zondag 9 april Door Hanne Van Rompaey
Door het aangepaste programma was er vandaag nog even tijd om voor de eerste keer in de zee te duiken. En dit onder het waakzame oog van Mathias. De zee is er fantastisch diep blauw zoals we kennen van op de typische ‘paradijsfoto’s’. Maar schijn bedriegt, de stromingen onder water en de kracht die je al voelt als je nog maar met je benen in de zee staat is echt sterk. Als zo een klein golfje al zo sterk is moet de Tsunami enorm geweest zijn. In de namiddag zijn we de overspoelde trein gaan bezoeken. Het was de enigste trein die getroffen was door de Tsunami. De spoorlijn loopt de hele kustlijn af op 50-100m van de kust zoals wij onze kusttram hebben. Op die dag was er een grote festiviteit in Colombo waar iedereen naar toe wou. De trein is voor de plaatselijke bevolking een vrij goedkoop vervoersmiddel dus puilde de trein uit van de mensen, ongeveer 1500man. Bijna niemand overleefde het. Het wrak van de trein staat nu in een station, letterlijk in de achtertuin van de buren van het station.
meer de Italiaanse of Belgische keuken. Bij elke hap denk ik dat er een stukje tong wegbrand: spicy!!! ’s Middags stond een bezoek in het bejaardentehuis op het programma. Ik had er enorm de slappelach met oa Mathias, hij moest voor de camera een hele uitleg doen en versprak zich “in dit bejaardengesticht zitten 75…”. Zo’n verspreking was de aanzet geweest voor een heel giechelende middag! Doreen en Hanne kunnen er ook wat van! Ik vond de omstandigheden in dit tehuis nog best goed. Er werden activiteiten voor de mensen georganiseerd, er werd een nieuwe keuken gebouwd (de andere was verwoest door de tsunami), de mensen mochten niet te lang in bed blijven, de bedlegerigen hadden geen doorligwonden... Maar iedereen van de groep had er een andere kijk op, sommigen vonden de toestand er rampzalig. Elke avond houden we reflexiegesprekjes, die zijn
De trein zelf was helemaal gedeukt aan de buitenkant. Binnen in de trein hing de zoldering naar beneden, waren de bagagerekken ingedeukt maar de zitjes waren akelig onbeschadigd en leeg. We waren nieuwsgierig om eens naar binnen te gaan in de trein maar dit leek ons respectloos om er met 18 man op een rijtje in te stappen. Voor de reddingswerkers die bij deze trein hielpen moet dit mentaal een enorm zwaar werk geweest zijn. Er liepen wat mensen die familie en hun huis verloren hadden in de treinramp en een man die suikerziekte had. We hadden er even een gesprek mee waarna ze ons naar geld vroegen. Persoonlijk wou ik geen geld geven aan deze mensen omdat als ze slachtoffer van de Tsunami zijn, ze echt wel hulp krijgen. Het was wel slim gezien om daar te ‘bedelen’ omdat er toeristen naar de trein komen kijken. En de meesten zullen wel geld geven dachten we. Ik vroeg aan onze gids Pyres wat hij over deze manier van ‘geld verdienen’ dacht. Ook hij stond hier
super interessant omdat je dan je emoties van de dag kunt uiten en zo ook eens de mening van anderen hoort. We bakten er pannenkoeken voor de mensen (al hield ik deze keer veilig afstand: mijn brandwonde van de vorige bak verveelt me nog steeds). We probeerden ook beetje contact te zoeken met de mensen, namen hun hand vast: ze straalden helemaal. Dat was super leuk om te zien. Na het bezoek kropen we met ons 19 (de groep en 4 gasten) in een miniatuurbusje: krampen, claustrofobie en hitte!!! Maar ook veel gelach! We bewogen ons naar een ander schildpaddencentrum waar we dit keer de kleine beestjes mochten loslaten in zee. Vertederend! ’s Avonds mochten we zelf ons avondeten kiezen, en het werd voor mij steevast geen rice and curry! Maar een … pizza! Met een mixed fruit juice. De super leuke dag zat erop. Sommigen gingen vroeg slapen, anderen namen nog een frisse duik, anderen gingen nog eentje gaan drinken en anderen kwamen op een feestje terecht. Het was een zoveelste zaaaaaaaaaaaaaaalige dag! niet achter omdat het maar een tijdelijk oplossing is voor hun armoede, het biedt geen zekerheid voor de toekomst. Hierna zijn we naar de plaats gaan kijken waar de trein was getroffen. De trein is niet meegevoerd door de golf maar alleen op zijn zij gekanteld. Het water is na de overspoeling heel snel terug weg getrokken. Bij de kust is er een monument gemaakt voor de treinslachtoffers wat we ook even bezichtigd hebben. We hebben nog even pootje gebaat in de zee maar we hadden toch wel wat schrik. Als je weet dat er uit die zee een golf van 13 meter hoog gekomen is en recht op je afkomt en zo alles vernield wat hij onderweg tegenkomt. Toen was het tijd om naar de prepremière te gaan van een film over de Tsunami. De film is gemaakt van beelden die gedraaid zijn in de 1,5 jaar onmiddellijk na de ramp. We vonden hem enorm verwarrend en de persoonlijke beschuldigingen van corruptie er net over. Maar er gaat nog veel aan gesleuteld en veranderd worden voordat deze film echt te zien zal zijn. Ze vroegen naar de mening van de toeschouwers die vooral uit toeristen bestonden die zichzelf soms zagen als de grote redders voor de Sri Lankezen. Na het drinken van een traditioneel theetje met gevulde pannenkoekjes werd het tijd om terug te keren naar ons hotel.
Maandag 10 april Door Marjolein
Vandaag waren we al vroeg uit te veren, we hadden namelijk een lange tocht voor de boeg voor we in Kandy – onze voorlaatste stop voor Colombo luchthaven –zouden aankomen. Kandy behoorde tot één van de vier oude Koninkrijken uit lang vervlogen tijden en ligt in centraal Sri Lanka. Onze weg naar Kandy was hobbelig –de wegen in Sri Lanka zijn over het algemeen in slechte staat –maar prachtig. Hoe dieper we het binnenland in trokken hoe meer ik onder de indruk raakte van het mooie groene en bergachtige landschap.
Onderweg stopten we even aan één van de typisch kraampjes, die je in Sri Lanka her en der langs de kant van de weg vindt, waar men vers fruit verkoopt. We proefden allen van de befaamde King kokosnoot en aten ook ananas uit het vuistje. Heerlijk en dat voor geen geld. We maakten een tussenstop in een Olifanten weeshuis, waar we aankwamen om half 4. In dit weeshuis komen gewonde of verstoten olifanten terecht. Eigenlijk was het een absurde situatie. Tientallen toeristen stonden – inclusief fototoestel –op slechts enkele meters van deze tientonners. De olifanten baadden –vrij als een vogel, zeg maar –in de rivier. Er was geen enkele afscheiding of beveiliging. Enkel een paar verzorgers, in het bezit van een stok met een weerhaakje, liepen rond ter bewaking. Ondanks de kleine afstand tussen jezelf en de olifant voelde je geen
angst. Integendeel, die olifanten konden niet dicht genoeg komen (voor de foto)! En komt er een olifant voorbij, oh dan aaien we die even. Het was een leuke en bovendien leerrijke ervaring! Zo leerde ik dat olifanten 100 kg aan stront per dag produceren en de wijfjes 22 maanden drachtig zijn. We zagen een olifantenwijfje dat al 21 maanden zwanger was, en laat ons wel stellen, dat viel te zien ook. Haar buik was langs beide kanten nog een kleine meter breder en we zagen het jong bewegen. Imponerend! Na dit bezoek zat het programma voor vandaag er al op. Na onze aankomst in ons hotel in Kandy hebben we genoten van heerlijke rice and curry.
Dinsdag 11 april Door Doreen
kwam omdat het bijna Nieuwjaar was en daarmee bleven de mensen thuis.
Deze morgen hebben we 4 uur in de bus gezeten. Normaal was dit maar 1 uurtje maar er was file… We zijn een ziekenhuis gaan bezoeken. Ik vond het daar heel vuil en onhygiënisch, ik denk niet dat ik daar zou willen verzorgd worden. Het rare was dat er bijna geen patiënten waren, dit
Daarna hebben we iets gegeten op de bus en waren we onderweg naar de theeplantage en theefabriek. In de theefabriek hebben we een rondleiding gekregen. Ik vond het wel cool om dat zo een keer te zien. We zijn ook even naar buiten gewandeld om te gaan kijken naar de theeplantage. We hebben er maar
Woensdag 12 april Door Bieke
Doordat Stefaan en ik om middernacht, nog wat ananasjes hadden opgepeuzeld, werd de nacht een héél stukje ingekort. Gelukkig mocht ik tot 8 uur slapen, want doordat ik met de jarige op de kamer sliep, maakte ik deel uit van het complot. Plotseling werd er op de deur geklopt, dus opende ik de deur. Daar stond de voltallige groep, inclusief een stukje verjaardagstaart. Naast een ontbijt op bed, overhandigden we onze volwassene ook een cadeautje, een met bladgoud bedekt Manneke Pis. Lekker patriottisch van ons. Na het inladen van onze bagage, vertrokken we richting Negombo. Maar eerst maakten we nog een korte tussenstop bij een Hindoetempel in Kandy.
Puur van de buitenkant bekeken, leek het een beetje te frivool. En bovendien was er ook een groot verschil te zien met de witte, boeddhistische tempel. De hindoetempel oogde namelijk héél chaotisch en leek beplakt te zijn met beeldjes en poppetjes. Eenmaal binnen in de tempel, vond ik persoonlijk dat het kitscherige ervan af droop. Volgens mij zou het wel nog iets plezanter en interessanter geweest zijn, mochten we een gids gehad hebben die Engels sprak. Gelukkig kregen we hulp van een professionele tolk, ook wel beter gekend als … Mathias.
een klein stukje van gezien omdat die theeplantage vele hectare groot is. Terug binnen kregen we allemaal een kopje thee. Daarna zijn we naar de Kandydancers geweest. Dat zijn speciale, typische dansen met bijhorende kostuums. Heel mooi om te zien!
Echt grappig, telkens wanneer de hindoegids vol overgave aan het vertellen was over één over ander godheid, gaf Mathias er telkens een kleine twist aan; op deze manier verkregen we enkele bizarre goden, waaronder Large Suzy en haar man Large David. Waarop de hindoe steeds enthousiast antwoordde met Aaah Ooomm. Bovendien toonde Renate ons aan hoe naïef we soms wel niet zijn, we geloofden namelijk allemaal haar zelfverzonnen teennagel-scheppingsverhaal ‘ Toeteroe’ Randinformatie: Hindoes zijn helemaal niet materialistisch, wel prevelen ze na elk klein gebaar de woordjes Money, money. Maar misschien is dit gewoon wel eigen aan de Singalese cultuur. Ze zien toeristen als rijke westerlingen, waar ze graag zo véél mogelijk gebruik van maken. Hun volste recht trouwens. Nadat we reeds 2 uren ½ gereden hadden, stopte de bus eventjes. Het was tijd voor een sanitaire stop.
Zonder enig besef van de hitte die komen zou, stapte ik op mijn blote voetjes de bus uit. Aw, foute zet. Gelukkig waren Jo en Mathias in de buurt … Stapje voor stapje gingen we op zoek naar een privé-toiletje tussen de palmbomen.
echt onvoorstelbaar. Er waren constant golven, de ene nog groter dan de andere. Na reeds een paar keer ondergedompeld of meegesleurd te worden voor enkele meters ver en tevens enkele pogingen van de golven om
2 uren later kwamen we aan in het stadje Negombo en reden we naar ons hotel Lanka Beach. Na het overmeesteren van Stefaans en Daniëls kamer, deden Doreen en ik meteen onze bikini aan. We waren volledig klaar om de woeste zee te trotseren, … tenminste, dat dachten we. Het was tijd om onze laatste uurtjes samen, op een ontspannende wijze door te brengen onder Mathias’ alziend oog. Na een tijdje waren we nog met 3: Sofie, Stefaan en ik. Al snel kwamen we er achter hoeveel kracht de zee wel niet bezat,
Donderdag 13 april Door Stefaan
Kwart voor 3: opstaan. De dag waar we allemaal dus niet op zaten te wachten, was nu aangebroken. Helaas. Ik had nauwelijks kunnen slapen doordat zowel de airco als de fan defect waren in de kamer van Daniël en mij. Wat een hitte. Ondanks dat er weinig tijd was heb ik toch nog een douche genomen. Daarna moesten we de bagage en onszelf in een veel te klein busje rammen, en zo naar de luchthaven rijden. Ik was waarschijnlijk de enige die comfortabel zat, want ik lag languit bovenop een paar mensen. Na een aantal wachtrijen en een spelletje weerwolven zaten we iets na 7 in het vliegtuig, dat een beetje vertraging had. Ik
mijn bikinishortje uit te trekken, achter de rug te hebben kwam Pieres plotseling afscheid van ons nemen, het einde van de reis leek plots zéér dichtbij.
zat het grootste deel van de vlucht naast mijn ‘zusje’, Bieke. Na een uurtje vliegen maakten we een tussenstop in de Malediven, om de helft van de passagiers af te zetten. Voor hen begon de vakantie. De Malediven zagen er wel mooi uit, maar na 2 dagen zou ik me er waarschijnlijk steendood vervelen. In het vliegtuig heb ik geschreven in mijn dagboek, een film bekeken, heel veel gebabbeld met Bieke en ben ik er zelfs in geslaagd om even te slapen. Al bij al viel de vlucht goed mee. Na 13 uur vliegen landden we in Schiphol. Hanne Stekkie probeerde nog te doen alsof ze haar paspoort niet meehad, wie weet werd ze dan teruggestuurd... maar het pakte niet. Greetjeminke nam in Schiphol al afscheid van ons, en zo begon de groep langzaam uiteen te vallen. Tot enkel Renate, Hanne Stek-
Na het uitspoelen (in zee) van kilo’s zand uit onze bikini en onze haartjes was het tijd voor het intiemste moment van de reis … met zijn drieën onder de douche. Dan deden we snel onze kleren aan en trokken Doreen, Greetje-Minke, Sofie, Stefaan en ik richting Main Street, alias de winkelstraat van Negombo. Volgens Renate was deze straat meer dan 2km lang, maar toch bevatte ze op één of andere manier slechts 15 winkeltjes. (Dit is waarschijnlijk wel een beetje overdreven, maar ja). Daar kochten we allemaal nog wat souvenirtjes en een verfrissend ananasijsje, mmm heerlijk. Rond 6 uur gingen we naar het strand, zodat we voor de laatste maal van de zonsondergang konden genieten. Prachtig om te zien, samen met mijn ‘broer’ en ‘bastaardzus’ mijmerde ik over de reis. We genoten samen van onze laatste momenten, in een land dat naar eigen zeggen gelegen is tussen hemel en aarde.
kie, Hanne West-Vlaanderen, Bieke en ik in Gent toekwamen, waar onze ouders ons stonden op te wachten. De tijd was aangebroken om afscheid te nemen. Gelukkig zou ik Bieke, Hanne en Renate snel terugzien, want we moesten de volgende dag met ons vieren in de studio’s van Radio 2 verslag gaan uitbrengen over de reis. s’ Avonds heb ik nog heel wat met mijn ouders gebabbeld over de reis, tot ik om half 12 (half 4 Sri Lankaanse tijd) niet meer op mijn benen kon staan en wel moest gaan slapen. Binnen de komende 10 jaar ga ik eens terug naar Sri Lanka, om te zien wat er van ons goede doel geworden is en om me weer even in het paradijs te kunnen wanen.
Go Farengi, het internationaal programma van Jeugd & Vrede. In 2001 broeide en borrelde het in het vormingshol van Jeugd & Vrede. Jarenlang was België de thuishaven, de veilige baken waar jongeren samen met ons fijne avonturen beleefden. We trokken op kamp, we gaven vorming, we organiseerden cursussen, … Maar nu lonkten ook ongekende verten. Wat is er achter de horizon? Is het gras echt groener aan de overkant? Wat gebeurt er duizenden kilometers onder ons? Respect voor andere culturen werd immer hoog in het vaandel gedragen bij Jeugd & Vrede, hoog tijd dus om die andere culturen eens van heel nabij te gaan onderzoeken. Eenmaal de bouwsteen gelegd waren de plannen niet meer te stoppen. De internationale werking was al vlug een feit. De eerste stappen op het internationale pad werden voorzichtig gezet. We begonnen met een klassiek uitwisselingsproject in Cyprus. Samen met een groep Cypriotische en Hongaarse leeftijdgenoten werd gewerkt rond andere culturen, vooroordelen en verdraagzaamheid. Na die gastvrije ontvangst kon een tegenbezoek uiteraard niet uitblijven. Enkele maanden later nodigden we onze Cypriotische vrienden en een groep Noren uit om België te ontdekken. Ditmaal stonden naast vooroordelen en verdraagzaamheid ook mensenrechten in de kijker. Het smaakte naar meer. Twee spannende reizen naar Oeganda en de beklijvende ontmoeting met ex-kindsoldaten brachten ons op het pad van de inleefreizen. En onder het motto ‘waarom makkelijk als het ook moeilijk kan’ richtte onze blik zich naar Afrika. In de zomer van 2004 trokken we met zes jongeren naar Oeganda om meer te leren over de schrijnende situatie van kindsoldaten. Deze reis luidde het definitieve startschot in van het internationaal luik van Jeugd & Vrede en aangezien het kind een naam moet hebben werd de internationale werking Go Farengi! gedoopt. Onder Go Farengi! vallen uitwisselingsprojecten waarbij groepen jongeren van verschillende origine en pluimage elkaar ontmoeten in binnen- of buitenland. Daarnaast zijn er de confronterende inleefreizen. Voor deze reizen wordt steeds gekozen voor een land met een boeiende historiek en schrijnende problematiek (Ibiza zit dus niet in het pakket). Deelnemers ontdekken de cultuur in dat land van binnenuit via ontmoetingen met leeftijdgenoten, verblijf in gastgezinnen, bezoek aan scholen, ziekenhuizen, tehuizen, … Maar wie denkt louter van een goedkope, spannende vakantie te kunnen genieten heeft het mis. Na de reis is het aan de deelnemers om zich in te zetten voor een bepaald goed doel in het bezochte land. We zamelen geld in, we doen aan sensibilisering en we bespelen de pers alsof het een blokfluitje was. Voor dat laatste facet wordt de hulp ingeroepen van een bekende Vlaming die meteen ook mee op reis wordt uitgenodigd. Ondertussen hebben we ook een reis naar Oekraïne en Wit-Rusland, met Tsjernobyl als thema, achter de kiezen en is Jamasee volop bezig.
Koningin Astridlaan 160 2800 Mechelen
Tel: 015/43 56 96 Fax: 015/43 56 97
[email protected] www.jeugdenvrede.be
Met dank aan:
Layout: Stefaan Van Parys
