Blogs:
Het wegvallen van werk betekent minder status. En dat is afscheid. Wellicht verlies, status of aanzien. Waarom wil je eigenlijk bemind worden? Werkenderweg vond ik het zinvol iets meer vanuit een vrouwelijk perspectief te schrijven. Voor hen is dat volgens mij een universeel ding, om niet-vergankelijke redenen gewaardeerd worden.
Waarom bemind worden? Van De Koude Grond Psychologie. Behalve een goed Pictionary-woord, is deze autodidactiek de voedingsbodem voor de volgende stelling: angst om verlies van status, volgend uit werkeloosheid, is het synoniem van angst om niet erkend te worden. Verlatingsangst dus, en dat begint al als je oud genoeg bent om te bedenken dat je dat erg vindt. Als mamma een paar stappen doet, weg uit jouw blikveld. Omdat de liefde wel zo herkenbaar is, betrek ik het op meisjes en jongetjes. In de conclusie, vertaal ik het naar 't overleg tussen werknemer en-gever. Uiterlijk Veel vrouwen willen aantrekkelijk gevonden worden. Tegelijkertijd willen ze niet zo aantrekkelijk zijn -d.w.z. gevonden worden- dat het puur de reden is voor de aanwezigheid van meneer. Schoonheid is vergankelijk, beauty only skindeep. Een bewijs uit het ongerijmde: bij veel vrouwen werkt het zo dat meneer goed moet oppassen hoe hij zijn compliment doseert en presenteert. Zus, moeder of collega kunnen veel directer te werk gaan, zonder dat de wenkbrauw fronst. Komt bij, dat meneer niet steeds neutraal is: het gereserveerde 'heb je wat van me nodig?' is natuurlijk wel gebaseerd op behaalde resultaten in het verleden. Hij had echt wat van je nodig. Daarom, wil je niet bemind worden. Voorwaardelijk of onbaatzuchtig Om je geest bemind worden. Elegant, Victoriaans, erudiet. Politiek correct, ook. 't Is zo'n scherpe geest. Maar ziet u Carrie bij Mr. Big passen vanwege zijn IQ (en Cindy Pielstrom zegt dat hij een idool is dus is dat zo). Jane Fonda werd erg ongelukkig van haar scherpe geest over de vloer (nummer twee in de reeks, als ik het goed heb). Inderdaad, een man met ambities is minder vaak thuis en heeft vaker de broek aan. Het belooft meer dan het in de dagelijkse praktijk oplevert (er zijn natuurlijk uitzonderingen). Een analogie: de trotse ouders die opscheppen over de schoolprestaties van hun pientere dochter .. dat is een zeer voorwaardelijke waardering, wortelend in een weinig onbaatzuchtige liefde. Daarom, wil je niet bemind worden. Prestaties Om je prestaties dan: de scherpe geest én wat je ermee kunt. De maas in de wet die tot op heden onontdekt was, kan een jury mild stemmen. Die elegante oplossing voor de koopsompolis of die sluwe onderhandeling kunnen je baas imponeren, hoewel hij dat -modaal genomen- nooit toe zal geven. Een collega kan geliefd zijn om zijn schrandere inzichten maar alles rondom het maaiveld kan ook weer allergische gevolgen hebben (een teer punt raken, betekent dat). Tricky. Puur je prestaties? Daarom, wil je niet bemind worden. Wel wil ik een kyoiku mama, want ik heb het niet niet op Nederlandsen, maar sowieso wel op hun. En om het allemaal nog wat erger te maken, word je er niet jonger op. Krakende wagen, roestig scharnier? Als je succes uitdooft, wil je toch nog bemind worden. Misschien heb je het des te meer nodig. Kwetsbaarheid Om je zwakte kun je niet bemind worden. De hulpeloosheid van de kwetsbare .. in de meer extreme manifestaties zou het dan iets zijn, waarop je kunt promoveren. Want afhankelijkheid -anno 2010- dat is een grote bah. Daarom, wil je niet bemind worden. Een Duchenneglimlach: dat mag nog wel net. Op zichzelf is het -tot u spreekt de afdeling gezinszaken- best heel logisch, dat moeders met regelmaat naar andere vormen van waardering voor hun taken hengelen. 't Is verantwoordelijk werk dat slecht gemanaged en wisselend gefaciliteerd wordt. Buiten kantoortijden, niet van gevaar ontbloot. Dat 't een basisinkomen waard zou moeten zijn, dat hoor je vaak. Waardering om het moederschap alleen is sowieso vergankelijk. Voorwaardelijk: ja, toch wel
(loopt hij zijn boodschappenlijst langs). Opa en oma zijn reuze trots .. 't is ingewikkeld. De een is de ander niet; minstens is afhankelijk zijn een kwetsbare situatie, die een heel andere draai geeft aan je relatie. Garfield Maar waar blijf je dan? Bemind worden, puur omdat je er (altijd) bent, dat heeft wel een heel erg groot Garfieldgehalte. Bovendien werkt de truuk met de pluizige vacht en de smekende blik -het huisdier- alleen als je niet veeleisend bent. Wat kost zo'n blikkie per dag nou helemaal. Mens-tot-mens: andere koek. De praktijk, moeder aller inzichten- leert ons dan ook dat de vrouw met aangeboren prinsessenbloed er een flinke kluif aan heeft .. de liefde. Van Cindy* tot Lorelei: 't is gecompliceerd. De statistiek leert, dat veel workaholics en IQ-rijke exemplaren van de vrouwelijke kunne nog moeite kost goed voor te sorteren, want dat kost inzicht, moeite en tijd; maar ook de BN'er of voor mijn part de blauwe bloedjes kost het menig zweetdruppel (en dat wordt nog tig keer erger, met al die dochtertjes die geboren worden). Ach, misschien is het voor iedereen tobben. Van werkgever tot werknemer Een eerste verschil is de zoektocht. Onder andere dankzij het minimumloon, loont het nog altijd de moeite een langdurige zoektocht te ondernemen. Toch zal voor de meesten gelden, dat je aanmerkelijk gemotiveerder en gevarieerder zoekt naar de ware dan naar een werkgever. Fysieke aantrekkingskracht doet er weinig toe, maar communicatie wel. Passen in het team. Dat voorspellen is lastig, en je gaat niet eens een keer met elkaar uit eten (zelfs niet 's middags!). De vergankelijkheid is een tweesnijdend zwaard op de werkvloer. Vergeleken met de wensenlijstjes die zo'n Cindy maakt -waaraan wij mannen natuurlijk nooit kunnen voldoenheeft de tijdelijkheid van veel arbeidsovereenkomsten wel iets overzichtelijks. Grote Verwachtingen en Levensloopbestendigheid zit daar niet in; maar weten wat je kunt verwachten, wat je hebt en krijgt is natuurlijk ook niet zonder meerwaarde. Maar je kijkt intussen wel met een schuin oog naar de anderen die het wel lukt. Terwijl ik met mijn 'anno 2010' opmerking mij de gewenste gelijkwaardigheid in relaties opviel, is in banenland voor bijna elke taak een leidinggevend potentieel gewenst en dat is een opmerkelijk verschil. Concludeert hij, wat betreft werk .. Ietsje dik aangezet, hebben veel werkrelaties -in Nederland, ja toch wel- een Gabriela Solisfactor: je kunt er indruk mee maken bij de buren, in het winkelcentrum blijf je niet onopgemerkt, maar in de tussentijd heeft ze wel een oogje op de jonge viriele tuinman. Stay alert, om een toepasselijke reclame aan te halen. Nu productiebedrijven uitbesteed worden, R&D-afdelingen verdwijnen en financiele afdelingen centraliseren, is het wensenlijstje van de je blind date wel wat gelijksoortiger; ondergetekende vermoedt dat de diversiteit van werknemers die zich aanbieden sterk stijgt de laatste jaren, maar de variatie qua werk, werkgevers en chefs daarentegen afneemt. Bemind worden, betekent dan toch wel wat harder zoeken. Concludeert hij, wat betreft de rest .. Een duidelijk verschil is, dat in de zoektocht naar werk best heel veel tijd en moeite wordt gestoken in het op peil houden van eigendunk en zelfvertrouwen. Van invuloefening, via watwil-ik-en-kan-ik naar presentatietraining. Omdat ik enigszins vanuit vrouwelijk perspectief redeneer, deze eerste dinsdag in augustus, wil ik nog even kwijt dat dat hen vaak wordt aangeraden; de pluizige Garfield dan-ook-maar-te-proberen. Dat valt toch wel op. (er zijn erg veel Nederlandse vrouwen die van katten houden. Maar weinigen vinden een Maserati Spyder een eerste levensbehoefte. Misschien is het een imagoding). Mijn mannelijke intuïtie zegt me dat ze dat niet moeten willen, moeten willen wat ze zelf voelen. Wat-wil-ik-en-kan-ik testjes op potentiële verkeringen loslaten: volgens mij geen raar idee. De hoofdstukken over je eigen competenties niet overslaan natuurlijk. Eerst van jezelf houden, dat staat ook zo in de Popfoto en dus is dat waar. * Cindy Pielstrom is wat al te gretig, bleek uit interview waarin ik haar hoorde zeggen, dat je in de beginperiode zo met elkaar bezig bent dat je aan nadenken niet toekomt; Lorelei (Gilmore girls) is wel heel erg lang aan het proefdraaien, wat toch zonde is van iemand met zulke benen. Vind ik dan, morgen kan je onder een auto liggen, allicht met haar rijstijl. PS Dit was -mocht het u zijn ontgaan- een Heel Verstandig Stukje. Dat ik beloofd had, aan u (mijn publiek).
De Metafoor Ervoor Happend naar adem en verzuurd tot aan de pezen, bedacht ik gistermiddag op de fitheid dat ik een fijne metafoor had. Beminnelijk mens als ik ben, wil ik dat met u delen (want u bent mijn publiek en ik hou van u). Die zo gemengde groep dus, met allerlei mensen die een zekere mate van bijzonderheid hebben; de bijstandgenieters. Take me back to your house your house en dat vermengen we met It's just a fling baby fling baby. Ten eerste past dat muzikaal, want want denk je wel ik ben niet van gisteren. Probeer maar eens. Bent u toch in gedachten, ervaar de videoclips. Een wel zeer gemengd gezelschap uit Klezmirland respectievelijk de UK vult op geexalteerde wijze het netvlies. Girls Aloud is bedacht; de Klezmirhouse schijnbaar niet. Qua kapsel zijn beiden te kwalificeren als -op zijn minstuitbundig. "Who's that honey over there?" is dan een hele terechte (van Nadine). De Ruskaman die achterover slaat na 1 blik heeft dan tenminste een verhaal. "Body like a work of art," te voor de hand liggend om zelfs maar over te schrijven (aldus Sarah Harding, the loud one of the bunch, volgens heur eigen zeggen). (Moet het dan altijd maar over 5 stuks lichaamstaal gaan met een klein beetje muzikant erop/in gaan. Flauw? Oppervlakkig? Hmmmm. Waarom niet, zeg ik, maar ik zei net Beminnelijk Mens Als Ik Ben. Beloof ik u nu dat ik morgen met een Heel Verstandig Stukje kom.
Het volgende drietal is beschouwend van aard. Het is een beetje zo’n vage fase, WW. Of het kort of lang gaat duren is niet bekend, waar het nu aan gelegen heeft ook niet. In sommige gevallen wordt je in je omgeving ook wat minder voor vol aangezien. In die toon zijn deze teksten gezet. 11 voorheen 13 is direct geïnspireerd op afgelopen zondag, het hockeykamp(je). Qua stijl is het Martin Bril, maar dan met een sprookjesintro Er-was-eens-stijl).
Hoe het is, met de dingen .. Een paar dingen kunnen je overkomen die je niet moet willen. Met dat gestaar naar je cv ontstaat de neiging, te denken dat alles vroeger beter was. De bedrijven degelijker, de koffie beter, de secretaresses knapper en de vragen slimmer. Om met het laatste te beginnen. HRM versus Personeel; alles anders? Naa, wees eerlijk. Met Farah Fawcett haar, zelfgebreide Sandra-trui met Margotschouders (of andersom, signaalwoorden S en B* introducerend) waren de vragen gewoon wisselend, net als nu. Een oude, een nieuwe, een geleende.
Op stafafdelingen die PZ-clubs toch blijven en zijn, lijkt men anno 2010 wat meer tijd kwijt te raken aan wat er (technisch) mis kan gaan, waar het vroeger meer het micromanagen was (juffrouw Faber, in mijn kantoor, nu! .. dat soort). Dat is het nou, met de dingen. Toch? Waaraan de sollicitant de opwekkende conclusie kan verbinden, dat er meer middle-managers in de cwi registers staan dan toen.
Ik denk -kortom- dat de verschillen niet zo groot zijn en cosmetisch van aard. Dito met een sterretje het bedrijfsleven zelf: nu mikt msd er wat mensen uit, toen verdween er een volvofabriek maar in beide gevallen zo'n 2000 units. Rot, maar zo gaan die dingen. Er komt heus wel weer iets, of iemand. En neem van mij aan btw hoe zeg je in het Nederlands trust me I've been there zonder al te suïcidaal te klinken: heb je weer werk is het weer zo druk .
't Is een beetje het liefdesleven van een 13 jarige, dat zoeken naar werk (want officieel zijn wij natuurlijk geen werkelozen maar werkzoekenden). Er kan zo veel misgaan en dat doet het ook de hele tijd. Maar als het goed gaat is het zo gepiept.
*Sandra en huppelige zangeres met nogal afwisselend haar, Babe genaamd.
11 voorheen 13 (werktitel: dat is ook heel erg) In een beetje vreemde stad, waar het parkeerbeleid zich tot sociale indexwijken uitstrekt, Lee Towers mensen in de echt verbindt en gecollecteerd wordt voor de woensdag (huh? moeilijk wel, die Metroberichten) .. woonde eens een meisje van 11 jaar. Ze had halflang blond haar in een staartje, een pastelgetint singletje en sokjes zo schattig als het poezebeest van de buurvrouw. Inderdaad, een meisje dat hockeyt.
Ter zake. Ze was niet gelukkig. Om redenen die niets te maken hebben met MST, FFT, PMT of zelfs maar PMS, was dat dus toch echt wel het geval. Jazeker. Ze was niet gelukkig. 11-jarigen, voorheen 13-jarigen voor kenners van demografie én muziekhistorie (alles verschuift; ze zit nu ook in groep 7) .. die zijn om hormonale redenen vaker ongelukkig dan gemiddeld. Een zevental tenten was neergezet naast het veld. Studentikoos-leukige clubleden deden de leiding. Heetten ook De Leiding; of de hoofdsponsor of het oefenkamp daar de eerste mee was, is niet bekend. Kwarrrtiertjuh tsjilluh, dan gaan we etuh Soepsoepsoep ballenballenballen Ze deden echt wel hun best... Er was bijvoorbeeld een officeel jasje vernoemd naar de bekende speler met als ondertitel kinderkampen. In een mooie lay out, helder lettertype ook, past bij de sponsor, die van de waterkook. En die lui doen dat allemaal vrijwillig! in hun vrije tijd. Goed, daar gaat het nu niet om. Plok, plok, deden stick en bal. Daar komen ze de tent uit hoor. De Garnier Girls. De ConditionerKoters. Hoiii. En daar heb je de vleesgeworden juffrouw Ooievaar. Schoen matcht met stick met rok. Fris voor de tijd van het jaar, ineens. Pas op dat je je nagel niet breekt, Paris. Kijk d'r zitten, over twee stoelen gedrapeerd. Niemand zegt dat je geen mooie benen hebt, nee. Weet je wat erger is dan de Olsen twins? Vier Olsens. Hoeveel lipgloss kan je op een lip smeren? so there's your answer. Daar gaat ze hoor, zonder schoenen en sokken en als er zo een krater in je scheenbeen zit dan weet ik het al. Janken. Tandartsdochter, toch? Oh jeee .. Photo opportunity. Cheeeeeeeese
In between .. Na uitputtend zelfonderzoek heeft de In Between Jobs fase ook wel iets van In Between in 't algemeen. Ofwel, de puber.
Te oud voor poppen of merels (of zoiets); maar ietwat zoekend. Indien met partner kunnen we ontdekken wie je vrienden zijn en hoe zoiets uitpakt en indien zonder heb je nu gelegenheid daar wat tijd in te steken. Een stukje verlies van status en
vanzelfsprekend aanzien: doe het op kracht van eigen ego (of Id, super hoe of het ook heten mag).
Hebben anderen dat ook? Of sta ik alleen met dit pubergevoel?
Het volgende drietal is over drie dagen verspreid op de site gezet. Ik had een leuk beeld van een mannelijke chef en een vrouwelijke op mijn netvlies. Laatstgenoemde is op een vrouw geïnspireerd die in de verzorgingshuis teameleider is en waarvan ik nogal zeker weet dat een single is iemand die gekoppeld moet worden (datingsitecultus in NL) heel erg niet werkt. En dat van de meidjes hebben nog veel te leren is een zeer welgemikte gok; nu dan op typegeitjes toegepast om het universeler herkenbaar te maken. Het schrijft ook lekker, als je er een plaatje in je hoofd hebt. We willen niet te negatief over de bedrijven schrijven natuurlijk.
Werkgever
Door rob geplaatst op 4 Augustus 2010 om 11.30
Mijn blog weergeven
Ook wel aangeduid met het vroeg 20e eeuwse chef, voorman of baas. Moeilijk? Voorbeeld. Met opgestroopte mouwen, zweet parelend, biceps geoefend, handen jeukend voor een ingreep hier of een correctie daar, banjer je door je banketbakkerij. Het mentale plaatje (van jezelf) als werkgever combineert op koninklijke wijze Arnold Schwarzenegger en Aaron Carter, terwijl je links en recht werkgeluiden –lieden en –geuren hoort- ziet-en-oppikt (zo’n bakkerij als voorbeeld dat is natuurlijk opzet: veel modaliteiten). Stevig doorbanjerend zet je hyperfit personeel aan het werk, idealiter op muziek van Girls Aloud (poing wop tikketik, dance!) [ een enigszins geromantiseerd plaatje ]
Werkgever, ’t feuilleton ..
Door rob geplaatst op 4 Augustus 2010 om 11.30
Je pinnige nagel hoefde maar in de buurt van de typkittens te komen -vuist op tafel was mijlenver weg, zelden of nooit nodig en trouwens een heel normale meeteenheid- of de kindvrouwtjes stoven over de gangen en toch hadden de meidjes nog heel wat te leren. Het mentale plaatje (van jezelf) als werkgever was zodoende een doordachte melange van Florence en Aletta. De Aukjes en Froukjes sidderden en kreunden wekelijks onder je ongenadige botheid. Tjeetje, konden ze vast wennen. Een solvabele veertigersingle was absoluut geen doelgroep toen – de mad men zouden niet eens geweten hebben dat het bestond al kon je er een stadium mee vullen want het bestond natuurlijk wel. Met de kostwinner was er een verrassend soepel overleg (of je mekaar aanvoelde!) en dat ging over de contractsdatum: de eierwekker. Nu willen de ballerina’s de ene week een carrière en de volgende een grotegezinnenpuntcomaccount en die V-hals met ruitjesmotief weet het ook allemaal niet meer.
[ dat is toch niet meer te manipu** oeps-te managen ]
Even een echt stukje heldendicht, om uw inlevingsvermogen te stimuleren want hé ’t is wel goalgetten… Even een echt stukje heldendicht, om uw inlevingsvermogen te stimuleren want hé ’t is wel goalgetten wat een bedrijf moet. Getting stuff done. De machismo-factor nog wat meer opgeschroefd, maak kennis met Zeus en Heracles: “Voor Zeus een buitenkans en arglistig vermomde hij zich als de echtgenoot zelf en hij deed of hij zojuist van het slagveld was gekomen. Verheugd over de over de onverwacht vroege thuiskomst ontving de trouwe echtgenote de god, die zij begrijpelijk voor haar man aanzag en zij bedreven weldra de liefde. Om het beste resultaat te bereiken had Zeus de Zonnegod Helius overgehaald zijn paarden twee dagen niet in te spannen en dus twee dagen niet te schijnen. De nacht zou daardoor driemaal zo lang duren. Na dit vruchtbare en aangename samenzijn keerde Zeus terug naar de Olympus. Heracles was twee meter lang en zijn moed en spierkracht waren onovertroffen. Pleegvader Amphitryon leerde hem wagenmennen en een keur van centauren –wonderlijke paardwezens met het bovenlijf van een mens- brachten hem de verschillende vaardigheden bij. Boogschieten, boksen en krijgmanskunst.” Kortom en bovendien samengevat, dit feuilleton De Werkgever: het is de kunst te weten welke geur op de chefreceptor past. Omgang met diens eega wil nog wel eens tot rake hints leiden. Bij de vrouwchef blijkt dat aanmerkelijk minder effectief te zijn, maar alles is te begrijpen indien men er moeite voor doet. Flow en ritme, fluitend door de dag? Of simpelweg doen wat gevraagd; als was in je handen? Soapserie, conflict en gedoe; elkaar huilend in de armen vallen, aan ’t eind van de dag? Honni soit qui mal y pense c’est le ton qui fait la musique*. *Neerlandse spreekwoorden zijn toch wel wat zuinig, vind u niet? Zweet des Aanschijns, Brood en woord dat spreekt, Dat 't adelt; mag wat vernieuwing overheen of onderdoor.
