HET WEEKBLAD. INEMAs. H E AT E R ÊÊÊK& ply BOUWi^^ ^N THEO FREI IN DE NEERLAND1 FILM MORGEN GAAT 'T BETER" (Foto Mtrkttbtch)

tztftp&timmmmi^ma

HET WEEKBLAD INEMAs.

9de Jaargang lo. 2 - 21 Jan. 1939

KBLAD

A& TER

H E AT E R

H^^BVAHTAAL r. I.M - MD. m ättKi1**- rOfTMKININO 411

ERROL FLYNN IN t)£ WARNER BROS-FILM „DE OCHTENDPATROUILLE"

pLY BOUWi^^ ^N THEO FREI IN DE NEERLAND1 FILM „MORGEN GAAT 'T BETER"

■■

(Foto Mtrkttbtch)

i

A"JKm&:

X

m !

■

'iaS~Mv

.

ÊÊÊK&

i

II

w BESCHADIGDE TEKST OF VERKEERD GEBONDEN DAMAGED TEXTOR WRO/VG BINDING

»***'

AFBEELDING IN KLEUR MULTICOLOUR PICTURE

REGIHEim AAN 'TWER D E l

LUCHT

MLJ

Kolonel Stockton onderwerpt de luchtvaartstudenten aan een drastische proef: na een etmaal in de weer geweest te zijn, moeten zij een hoogtevlucht maken. Stag stijgt met Ken op, maar op zevenduizend meter verliest de uitgeputte Ken het bewustzijn en valt voorover op het instrumentenbord, waardoor het vliegtuig een val maakt. Stag raakt eveneens buiten bewustzijn, doch komt juist op tijd bij om Ken opzij te duwen en de machine in zijn macht te krijgen voordat zij neerstort. Als zij geland zijn, geeft de koloneLhun e«««t*eprimande over hun stuntvliegen. Stag neemt de schuld op zich, doch Ken vertelt zijn vader kalm wat er gebeurd is. De kolonel vaart tegen hen beiden uit, doch Stag zegt hem rustig dat het onverantwoordelijk was den leerlingen zoon zware proef af te nemen. De kolonel verzoekt beiden hun ontslag te nemen wegens insubordinatie, maar op hetzelfde oogenblik komt het bericht, dat twee andere leerlingen zijn neergestort en om het leven zijn gekomen. Ontz^door het ongeluk biedt de kolonel Ken en Stag

«*» f

^

%M ;il

Begisseur Elliot Nugent (zlthend met hoed) tijdens een opJname voor „Give me a sailor", ■waarin Martha Hay© een belangrijke roi vertolkt

K!. v-i

Chester Morris en Joan Fontaine. Regie: Lew Landers.

l// äf

J ^,Naar boven kijken", zegtl 3oorge Cukor tegen Claudetlel 'Colbert tijdens het vertilmen| ''ran „Zaza".

Regisseur Gustav Ucick ? zijn ster Brigitte Horney het opnemen van .Jlufruh Damaskus".

m\ CCê< Regisseur Sam Wood geelt, Mickey Rooney en Wallace} Beery, die de hooidrollen spe-l fien in „Stable mates", eenigef aanwijsingen.

,

".

Richard Dix Chester Morris Joan Fontaine Harry Carey Paul Guilfoyle Robert Strange. Max Hoffman Jr: Vicki Lester William Corson James Biish Edwin Marr Harry Campbell

RKO Radio-film.

• '-m-

A ï

Stag Ken Meg Kolonel Stockton Fergie Weldon Brown Edna Claridge Thompson Austin Goodwin

A AA Cirsten Heiberg Iaat nog san haar kleeding verand« lijdens een opname van Tionger". Naast haai regis Erich Waschneck.

Kolonel Stockton, een man van strenge discipline, wordt benoemd tot hoofdinstructeur van een opleidingsschool voor piloten van passagiersvliegtuigen. Stag Cahill en Ferguson, twee ervaren vliegers, zijn hier assistent. Reeds na een paar maanden stijgt, dank zij de strengheid waarmede de ex-officier zijn gezag uitoefent, het peil der school, doch tot zijn verbazing komt de kolonel tot de ontdekking, dat zijn zoon, Kenneth, zijn politieke carrière er aan gegeven heeft en zich bij de school heeft laten inschrijven. Door Kenneth er op te wijzen, dat hij geen voorrechten hoeft te verwachten, uit de kolonel het vermoeden, dat hij hem vroeg of laat wel zal moeten wegsturen. Zich bewust van zijn vaders standpunt, besluit Ken vol te houden. Hij k'omt herhaaldelijk in botsing met Stag, doch Stag beseft dat de jongen allen aanleg heeft een uitstekend vlieger te worden en helpt hem vooruit. De ware wedijver begint pas als beiden verliefd worden op Meg Ferguson. Zoowel Stag als Ken zetten hun beste beentje voor, doch alleen Ken is in de gratie bij Fergusons knappe nicht. Joan Fontaine en Richard Dix.

Paul Guilloyle, Chester Morris en Richard Dix.

trek wordt hun huwelijk in het geheim voltrokken. Onder gejuich vertrekt het carteeringsvliegtuig op den moeilijken tocht die voor hen ligt. Stag brengt de anderen van zijn huwelijk op de hoogte en terwijl Fergie zich hierover verheugt, is Ken bitter gestemd. Dit hindert Stag, doch hij gelooft wel dat Ken er over heen zal komen. De machine ronkt voort, komt boven Alaska en zwenkt Westwaarts langs de Yukon en belandt op hetzelfde oogenblik midden in een vlucht eenden, waardoor de propeller van het vliegtuig ernstig beschadigd wordt. Stag keert terug naar een vallei in de wildernis, die zij kort tevoren genoteerd hadden als landingsterrein en brengt het vliegtuig op den grond. De reparatie is spoedig verricht en Ken staat er op de machine te besturen tijdens het opstijgen. Bij de start echter zakt er een wiel in den grond weg, de machine slaat om en een complete ruïne is het gevolg. Stag en Ken zijn vrijwel ongedeerd, maar Fergie heeft beide beenen gebroken. De radio-installatie is vernield en er blijft hun niets anders over dan zich te voet naar de kust te begeven, een marsch van driehonderd mijl. Na een geïmproviseerden rollenden brancard gemaakt te hebben van de wrakstukken van het vliegtuig, begeven Stag en Ken zich op weg door de onbetreden woestenij, met den hulpeloozen

zijn verontSthuldigingen aan en verzoek hen dringend te blijven. De school geeft haar jaarlijksch bal en tijdens zijn dans met Meg vraagt Stag haar ten huwelijk. Maar Meg deelt hem mede, dat zij verloofd is met Ken, waarop Stag haar zijn gelukwenschen aanbiedt. De luchtvaartonderneming, die de school exploiteert, heeft plannen voor een nieuwe luchtroute van Amerika via Alaska naar Europa, en men besluit hiertoe een proefvlucht te laten maken om gegevens in kaart te brengen. Stag en Ferguson worden als piloten aangewezen. Meg bereidt een groot feest voor om haar verloving met Ken te vieren, maar op het laatste oogenblik wordt hij als instructeur naar San Diego gezonden en de avond moet afgelast worden. Meg verlangt dat Ken het vliegen opgeeft en ziek houdt aan zijn werkelijk doel om vliegtuig-ontwerper te worden, doch Ken deelt hierover Stags inzichten — dat juist ervaring een grooten steun voor hem zal zijn bij het bouwen van vliegtuigen. De kolonel, in stilte trotsch op de vorderingen van zijn zoon, zou graag zien dat Ken Stag en Fergie vergezelde, maar vindt het moeilijk zoo'n gunst te vragen. De twee piloten doorgronden echter des kolonels innigen wensch en vragen Ken hen op de vlucht te vergezellen. Ken is opgetogen in tegenstelling tot Meg, wier plannen voor hun aanstaande huwelijk hierdoor in de war gestuurd worden. Meg, die zich niet kan indenken, dat Ken door blijft gaan met vliegen als hij werkelijk van haar houdt, krijgt hierover oneenigheid met hem en de verloving wordt met wederzijdsch goedvinden verbroken. Als dit Stag ter oore komt, gaat hij Meg opzoeken, die hem zegt dat zij niet echt van Ken hield. Stag vraagt haar dan ten huwelijk en Meg stemt toe, mits hij het vliegen opgeeft als hij van zijn vlucht naar het Noorden terugkomt. Vlak voor zijn verDe machine is verongelukt

zij op in „Dance team ", „Over the hill", „Disorderly conduct", „Central airport", „State fair" en andere bekende films. Zij heeft de hoofdrollen vervuld in vier RKO Radio-films: „Everybody's doing it", „Without orders", „Condemned women" en „Danger patrol". Wat haar particuliere leven betreft, zij is getrouwd met Harry Joe Brown, die een vooraanstaande positie in de filmindustrie bekleedt en zi] hebben een zoontje van drie jaar. Het huis van de Browns in Hollywood West is het verzamelpunt van de fine fleur uit de filmwereld. Zij bezitten een der grootste bibliotheken van HollywoocUap het gebied van tooneelkunst en -historie. ^Hnäa&iäiEäi

Sally maakt toilet

Stag en Ken tobben voort Fergie tusschen hen in. De gespannen verhouding tusschen Stag en Ken maakt de lange reis verre van aangenaam. Fergie krijgt infectie; hij beseft dat hij toch niet meer geholpen kan worden en dat als de andere twee, die nu al uitgeput zijn, hem nog verder moeten sleepen, zij eveneens zullen sterven. Op een nacht kruipt Fergie de tent uit en laat zich doodvriezen, om het leven van zijn makkers te sparen. Stag en Ken tobben voort, nog steeds op voet van gewapenden vrede. Maar als Ken op het punt staat den nagenoeg hulpeloozen Stag in den steek te laten, wordt hij zich bewust dat Stag meer dan eens zijn leven voor hem'waagde en hij keert terug om zijn ouderen lotgenoot te helpen. Gesteund door Ken bereiken zij uitgeput de kust. Terug te Glendale worden de vliegers door een groote menigte toegejuicht. Meg is er ook en wil hen omhelzen, doch Stag laat haar aan Kens zorgen over. Hij komt slechts terug om hen te vertellen, dat'hij een aanvrage ingediend heeft tot echtscheiding ter wille van hen beiden — en dat hij hoopt dat Ken en Meg gelukkig zullen zijn. Wat hem betreft, zijn geluk ligt in de lucht...

Acteertalent en een sterke persoonlijkheid hebben Sally Eilers in de voorste gelederen der filmfavorieten gebracht. De actrice, die momenteel met John Beal en Harry Carey optreedt in „Danger patrol", is zeer veelzijdig, zoowel in het komische als in het tragische genre, hoewel zij de voorkeur geeft aan sterk dramatische rollen, want daarmee verwierf zij haar grootste bekendheid. Geboren te New York City, verhuisde Sally Eilers met haar ouders naar Hollywood toen zij nog op school was en behaalde in de filmhoofdstad haar diploma aan de „high school". Bij toeval kwam zij eigenlijk bij de film. Een schoolvriendin, Carole Lombard, was juist haar eigen carrière begonnen bij Mack Sennett en Sally kwam haar bezoeken in de studio-cantine. Sennett zag haar, liet haar een filmproef afleggen en gaf haar een contract. Zij kreeg een rol in „The good-bye kiss", een van de weinige hoofdfilms van Sennett en in talrijke twee-acters. Haar eerste groote succes behaalde zij echter pas in de film „Bad girl", waarin zij de titelrol vervulde. Haar bijzonder talent kwam hierin zeer duidelijk tot uiting, hetgeen haar snel tot het „stardom" bracht. Achtereenvolgens trad

De charmante Sally

'f Jan Jenssen S13"0" Ruth Martens *l"rrow uuanaro / aron -

l

OPDRACHT

Regie: Jürgen von Alten.

Gustav Fröhlicli Camilla "Horn Ruth Hcllberg Paul Wegene? Aribert Wäscher Anton Pointner

Lumina-film.

Camilla Horn en Gustav Fröhlich.

De Amerikaansche financier Morrow probeert met de regeering van Santona een contract af te sluiten voor-de exploitatie van het in dit land gevonden beryllium. Er blijkt echter reeds een contract te bestaan met een zekeren Martens, die intusschen gestorven is. ~ Guanaro, de minister van Hnanciën van Santona, wordt bereid gevonden het contract met Martens te laten verdwijnen en een nieuw met Morrow te sluiten. Hij zal hiervoor een flinke belooning ontvangen. Morrow stelt nu alles in het werk om het duplicaat-contract van Martens in handen te krijgen. DU is in het bezit van Branting, den vroegeren medewerker van Martens, die het op Martens dochter Ruth wil laten overschrijven. Branting wil slechts met Morrow onderhandelen, als deze de rechten van Ruth Martens erkent, doch de Amerikaan wil hierop niet ingaan en biedt hem een schadeloosstelling. Als Branting op een avond in Marseille door handlangers van Morrow wordt overvallen, komt de stuurman Jan Jenssen hem te hulp. Deze wordt door de politie gearresteerd en mist hierdoor zijn schip. Branting stelt hem schadeloos en verzoekt hem h£t contract naar Genua te brengen, waar Ruth hem wacht. In Genua maakt Jenssen kennis met Ruth, die in hetzelfde hotel logeert en samen gaan zij Branting opzoeken, die kamers in een eenvoudig pension genomen heelt. Branting is echter, na een heftig onderhoud met een vertegenwoordiger van Morrow, aan een beroerte overleden en als zij in het hotel terugkomen, is het contract uit den koffer van Jenssen gestolen. Deze herinnert zich thans, dat Branting hem had gewaarschuwd voor Morrow en hij besluit dit spoor te volgen. Het gelukt hem op het jacht van Morrow als machinist te monsteren en zoo de reis naar Santona mee te maken. Morrow heeft het contract nu in handen en op zee werpt hij dit gevaarlijke document over boord. Het waait echter over dek en komt terecht voor de voeten van Jenssen, die het gebruikt om het tusschen den band van zijn te groote pet te leggen, zonder te weten, dat dit het bewuste document is. Intusschen is Ruth per vliegtuig naar Santona gegaan en probeert hier van Guanaro inzage van het contract te krijgen, waarvan immers een tweede exemplaar bij de regeering moest berusten. De minister ontkent echter het bestaan van een overeenkomst. Bij aankomst in Santona komt Jenssen in aanraking met generaal Concha, die een tegenstander is van Guanaro en probeert de onderteekening van het contract met Morrow te beletten. Guanaro is evenwel op de hoogte van de samenzwering tegen hem en laat de medewerkers van Concha arresteeren. Ook Jenssen valt daarbij in handen van de politie en wordt tegelijk met de officieren ter dood veroordeeld. Concha zelf weet te ontsnappen. De onderteekening van het contract met Morrow zal met groote plechtigheid geschieden. Als echter de president zijn handteekening wil plaatsen, komt generaal Concha de zaal binnen en eischt de arrestatie van Guanaro, daar deze bedrog gepleegd heeft. Hij kan dit evenwel niet bewijzen. Ruth heeft intusschen gehoord, dat Jenssen veroordeeld is. Zij vraagt Morrow tusschenbeide te komen en is bereid afstand van haar rechten te doen om den geliefden man te redden. De Amerikaan stemt toe, als Jenssen belooft te zwijgen. Ruth krijgt toestemming voor een onderhoud met den veroordeelde, die echter weigert op die voorwaarde in te gaan. Als de bezoektijd om is, geeft een van de bewakers haar als aandenken de pet van Jenssen. Hierin vindt zij het contract en zij haast zich hiermede naar generaal Concha, die thans het langgezochte bewijs in handen heeft. Nu Guanaro ontmaskerd en gearresteerd is, verleent de president gratie aan de veroordeelden. Ruth snelt naar de gevangenis, waar Jenssen haar overgelukkig in zijn armen sluit. . .

Paul Wegener.

Erich Fiedler, Ruth Hellberg en Gustav Fröhlich.

Camilla Horn en Anton Poininer.

VAN LEZER TOT LEZER

DE PRACHT VAN HEL0ERW

Op deze pagina kunnen onze abonne's, onder de „Ruilrubriek", gratis een advertentie plaatsen, waarin zij iets aanbieden in ruil voor iets anders. Deze plaatsing is geheel gratis« maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voorwerpen te koop worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur worden gevraagd of te huur aangeboden, diensten worden aangeboden, enzoovoort, enzoovoort, worden onder de rubrieken „Te koop aangeboden", „Te koop gevraagd" en „Diversen" geplaatst en berekend tegen 5 cts. per regel, minimum vijf regels.

TE KOOP AANGEBODEN Te koop aangeb.: een wereldatlas van Bos en Niermeyer, geh. nieuw, tegen elk aann. bod. Lamarckstraat 18, Den Haag.
RUILRUBRIEK Te ruilen 10-deel. passerdoos m. verstelb. teekenhaak en 2 hoeken 45 en 30'. voor een grammof.motor, dubbelv. of pick-up. J. Tuk, I lortensiastr. 5, R'dam (Z.). Gratis kunt u gangbare bonnen die u niet spaart ruilen voor wat u wèl spaart en tekort komt. Bij zending postzegel insluiten voor terugsturen. Wed. S. v. Zanten, Daniël Wlllinkplein 41, A'dam.

Voor liefh. : H. Herder met stamb. van schitt. voor-ouders, prachtdier, in ruil voor een radiowisselstr. of goed beeren rijw., tevens te ruil een kinderw. voor step of iets dergel. Maerlandstr. 79, Nijmegen. Wie ruilt mijn Sajaluchtpomp of prima werkvergrootingstoestel tot Vu negat. voor een K.D.A. waterdr. luchtpomp ? Br. of opgav. aan Ribesstr. ö, Den Haag. Ik heb te ruilen : 250 allerlei postz., ook zeldz. zijn er bij ; 70 Joh. Scholten-b. ; 22 fonkelnieuwe grani.pl. ; 40 Erdalblikjes ; 100 roode Kegs-b. ; 40 Pelikanen ; 18 Helmos-reisb. ; 13 Dobbelm.-pl.; 20 b. dierenl. in Artis ; 18 Kwattasold. ; tegen : Vim, Lux, Klokz., D.E.-punt. Hill. Artis-b.. Arks beschuit-etik., Gruyteren Unie-b., Droste-b. nieuwe alb. en zwartebandzeg. van Palmolive zeep en etik. van BI. Daald. cacao, J. Wentink, Hoogravenschew. 57, Utrecht. Pr. Philips radiotoest. met Phil, luidspr. in salonk. speelt pr./20.—. Ook gen. te ruilen voor studie-piano. Baarsjesweg 155-hs. A'dam (W.).

TE KOOP GEVRAAGD Te koop gevr. : Een waschrnach. z. motor. A. de Bood. J. Evertstr. 145-1. A'dam. Ik vraag postz. Ned. en Kol. en geef in ruil hooge waarden bultenl. W.Peeters, Oude Weurtse weg 5, Nijmegen. Wie ruilt : een compl. cursus boekh. v. d. practijk en studieboek v. d. vliegtuigtechn. en compl. passerdoos voor tooverlantaarn m. film of platen. Sligtlng, Goudsbloemstr. 129-HI, A'dam.

„Rijbewijs..: Daar heb je hei ntTI Ik wist wèl, dat ik nog iets moest hebben I"

Wie ruilt mijn prima 2-pers. zeilkano, 2 buksen en 3-lamps gramm,versterker voor een 8 mm. smalfilm projector met of zonder films. A. Kentie, Tak v. Poortvlietstr. 37, Den Haag. Ruilen : 3000 Haka, 800 Haust, 500 Paula 1939, 1400 Hag, 250 Ijzendijk, 800 Kw., 6000 Weegsch., 750 Sickesz, 25 Quaker en andere, tegen Willighagen, Z.B., Wennex, Niemeyer, Droste, Hille," Artis e.a. S.v.p. postz. insl. M. Koning, Heilbronstr. 48, Den Haag. En tot dien tijd.

„Hij stuurt zichzelf altijd maar briefkaarten, omdat hij het daar zoo eenzaam heeft."

ABONNE'S OP DIT BLAD, welke in onze registers zijn ingeschreven en in het bezit zijn van een door onze administratie afgegeven polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden: f2000.- bij levenslange invaliditeit; f600.- bij overlijden; f 400.- bij verlies van een hand, voet of oog; f 75. - bij verlies van duim of wijsvinger; f 30.- bij verlies van een anderen vinger, een en ander ten gevolge van een ongeval. Is het ongeval een gevolg van een aan een personentrein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, waarin verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan wordt de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld op f3000.- en de uitkeering bij overlijden op f 1000.De uitkeering dezer bedragen geschiedt door de NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam. Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3x24 uur aan het kantoor der N:V. Nieuwe Havbank te Schiedam daarvan kennis te geven, ook al meent U, dat de directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn.

Anders vervalt het recht op uitbetaling.

,,U bent te laat, dokter. Nadat ik u'getelefoneerd heb, heeft mijn vrouw zoo'n poeder ingenomen ais u haar hebt voorgeschreven en nu is de hoofdpijn weg."

- 2

De triomf van den kweeker. — De bloemen van een nieuwe orchideeënsoort, die door kruising werden voortgebracht. In groote, speciaal daarvoor Ingerichte broeikauen werden In de orchideefinkweekerij de kostbare exotische bloemen verder gekweekt. Door herhaalde kruisingen brengt da orchideeën-kweeker bloemen voort, die da stam-, soorten in kleurenrijkdom en vormenschoonhcid verre overtreffen. — D« hier afgebeelde orchidee draagt dan wetanschappelijken naam Cypripcdlum pauwelsll.

Onder de talrijke wonderen der tropen neemt de beroemde plantenfamllie der orchideeën door de rijke pracht en groote verscheidenheid harer bloemen misschien wel de eerste plaats in. Niet alleen op den beganen grond, maar ook hoog in de kronen der machtige jungle-boomen groeien deze kleurrijke bloemen, die door de „orchideeënjagers" van alle landen gezocht en begeerd worden. De eerste bloeiende orchideeën, die naar Europa kwamen, brachten onwaarschijnlijk hooge prijzen op, waardoor avonturiers en liefhebbers telkens weer verleid werden om naar de tropen te trekken, ten einde daar nieuwe soorten te zoeken en mee naar huis te brengen. Velen hebben hun leven gewaagd, om 'n zeldzame soort te vin-

Het zaaien der zaden van een orchidee op den sterielen voedingsbodem.

jpenpracht onder het glazen dak. Het heele jaar door spreiden de orchideeën in de broeisen hun prachtige bloemen open, want temperatuur en vochtigheid zijn nauwkeurig afgestemd op die van het oerwoud. •. « •»

De zaaddoos van een geïmporteerde orchidee uit het oerwoud is het uitgangspunt voor den kweeker.

oerwotd ïn" het reageerbuisje. De geboorteplaats van de orchidee ziet er uit als het laboratorium van een scheikundige, de talrijke goed gesloten glazen kolven ontwikkelen zich de

' en * 2aa^ er van zor9vuldig verpakt mee naar Europa te kunnen brengen. Langen tijd vormde hel ontkiemen van het zaad der orchideeën een raadsel, tot de natuurvorscher Bernard ontdekte, dat het kiemen alleen plaats vindt, wanneer een bepaalde zwam, die in den wortelknol van de orchidee leeft, de zaden geïnfecteerd heeft. Op het feit van deze eenvoudige ontdekking nu berust de kunstmatige teelt van orchideeën. Desondanks is zij echter toch nog verschrikkelijk moeilijk, en is ze eer een werk voor den scheikundige dan voor den gewonen kweeker. Tevens is ze een der eigenaardigste geduldwerkjes

Ä.JrXn"' uil

die men zich

talrijke De kweeker -- brengt —-—m- het stuifmeel ■——. voorzichtig .■»—.-.-—..».» met ...vv een .... d e

b

e m e

,<

O b e er

0

SeTsVstrA.!: k e uz ér h et L nt:uar v a n dVt eê| geerde nieuwe orchideeënsoorten te bevorderen.

dO 0 r

be.

kruisin-

c,en

"""

ind

^^"'

De zaden, die veel op stofjes lijken, worden in luchtdicht afgesloten glazen

Z xlv'en zeven %ar jaar "ater later

llo,

yen

en

Ä^Ä taat van zijn werk.

^^ ^'^ *" ,"" een ^ '" ee" uit boomschors, mos en turf best and * mengsel overgeplant, waarna men eerst na zes of zev^n jaar een bloesemdragende plant bekomtl

retorten op een sterielen voedingsbodem -— — — ■.■.,..-*......■.. van .»,■ agar-agar-gelatine w^u. u^ui ^caunc tol ^vi

Met hel kweeken alleen van orchideeën was men niet tevreden! Men begon ook proeven te nemen om telkens nieuwe bloemen te kunnen voortbrengen, en ook deze poging werd met succes bekroond. Door een kunstmatige bevruchting werden er verscheidene nieuwe soorten geteeld, en onder de hand van den tuinman-scheikundige bloeien er orchideeën op, zoo schoon en prachtig als de natuur ze bijna nog niet heeft voortgebracht. . .

,

,

Het verpotten van de planten moet met een aan het scheikundig laboratorium aangepaste zorgvuldigheid plaats vinden. Men gebruikt er houten staafjes voor, die veel op potlooden lijken. De zes ontwikkelingsstadia, die de orchideeën-plant in zes jaar doortoopt. in de goed gesloten glazen kolven ontwikkeien zich de kleine, op stof korreltjes lijkende zaden van de orchidee op den kunstmatigen voedingsbodem. Na ongeveer een jaar zijn er talrijke zaadkiemen ontstaan, die in een bloempot met tu rfaar de geplant worden Bij haar verderen groei moet men de plant steeds meer ruimte geven, tot eindelijk iedere levenskrachtige plant haar eigen pot heeft. Na zes jaar bloeien deze voor den eersten keer.

Hiernaast en daarboven; Drie gekweekte bloemensoorten, die men 'n het tropische vaderland der orchideeën tevergeefs zal zoeken. Boven: Odontoglossum grande; midden: Cypripedium hybride; beneden: Odontoglossum purchelfum.

IN MET PUK

£^u

9mm 9

Een bewoner der Shetland-eilanden.

Het eiland der pony's en pullovers. — Aan den eenen kant de Atlantische oceaan, aan den anderen kant de Noordzee — zóó ligt het kleine Fair Isle, een der Shetland-eilanden, met zijn ISO bewoners midden in den oceaan.

Onder de vele eilanden, die .het Britsche Imperium vormen, bevindt zich ook een groep, die even ver noordelijk ligt als Groenland, Labrador, en Siberië, en waar men tóch zoo goed als nooit eenige sneeuw op de met heide bedekte heuvels ziet. Dit is inderdaad iets zeer merkwaardigs bij de Shetland-eilanden I Men verwacht in een soort woestenij te komen als men aan de Noordpool treft, en vindt in werkelijkheid uitstekend bebouwde landschappen, waar alleen de namen der dorpen en steden en de taal die er gesproken wordt, ons er aan herinneren, dat we niet ergens in een graafschap van Midden-Engeland zijn, doch op eilanden, die veel en veel. noordelijker liggen, en waarvan de bewoners afstammen van de oude Vikingen. Gelukkige eilanden zijn het - in meer dan één opzicht. Het klimaat, door den warmen golfstroom gunstig beïnvloed, is zoo mild, dat het vee er bijvoorbeeld zoo goed als het gansche jear door buiten kan blijven, zoodat het nauwelijks in zijn heele leven een stal te zien krijgt. Werkelijk welgestelde lieden wonen er zoo goed als niet op de Shetland-eilanden, maar hoe bescheiden de levenseischen er over het algemeen ook zijn, van uitgespro Het breien van de Shetlandsche pullovers, waarmede ken armoede is er toch nergens vele vroegere visschersvrouwen zich thans een loonend sprake. Sinds de visscherij en zeebestaan weten te verschaffen. vaart niet meer het „gouden handwerk" zijn, dat zij vroeger waren, vormt een andere arbeid een uitstekende bron van bestaan. De vrouwen

breien en haken er namelijk wondermooie pullovers en andere voorwerpen van de buitengewoon goede wol der Shetlandsche schapen, en verdienen daarmede 'n aardig loon. Een tak van veeteelt, waaróm de eilanden vroeger beroemd waren, heeft tegenwoordig voor een groot deel haar beteekenis verloren. Wij bedoelen het fokken van de zoo beroemde Shetlandsche pony's. Electrische speelgoed-tremen en autopeds hebben de kleine paardjes verdrongen van de plaats, die zij vroeger in het kinderleven innamen, terwijl de weiden, waarop zij eertijds in halfwilde horden rondliepen, thans door de schapen worden bevolkt, en dit zal nog meer het geval worden, naarmate de roep der Shetlandsche wollen handwerken zich meer verbreidt. En veel ruimte is er niet op de eilandenI . ^_ . Op de zee echter des te meer. Hier, waar Atlantische Oceaan en Noordzee elkander ontmoeten, komen in den zomer de „drifters" en „trawlers" bijeen van de Europeesche zeevarende naties, om jacht op de haringen te maken. Dan wordt Lerwick, de hoofdstad van de eilanden, niet tot een metro-, maar tot een haringpolis. De lucht is vervuld van het gekrijsch der meeuwen, die de visschersschepen tot de haven gevolgd hebben; men hoort er in de nauwe straatjes talrijke vreemde talen spreken, en vaak zou men denken meer schepen in de haven te zien, dan huizen in de stad. Doch dat is dan een vergissing. Want waar Iedereen er groote waarde aan hecht in zijn eigen, stevig op den vaderlandschen bodem staand steenen huis te wonen, waar hij zich als een koning zoo vrij kan voelen, is het gevolg dat de ongeveer vierduizend inwoners er ook een aanzienlijk aantal huizen op na houdenl

Beroemde paardjes. - Shetlandsche pony's.

Woeste klippen, waarop een nimmer rustende branding breekt, vormen de „grenzen" van de eilanden. Talrijke schepen van verschillende volken vonden hier reeds hun graf.

De schipbreuk van de Hong Moh Dezer dagen heeft admiraal Sir Edward R. G. R. Evans de Engelsche marine met pensioen verlaten. Hiermede heeft een der bekendste en populairste zee-officieren, die Engeland telt, zijn commando bij de vloot neergelegd. Admiraal Evans heeft een zeer avontuurlijke loopbaan achter den rug. Als jongeman reeds vergezelde hij Scott op diens tragischen tocht naar de Zuidpool. Op den terugweg overleed Scott, en het was toen Evans, die het commando over de expeditie op zich nam. Deze tocht was het begin van een leven, dat telkens door allerlei heldhaftige daden in het middelpunt van de openbare belangstelling zou komen te staan. Hoewel Evans gerechtigd is méér hooge onderscheidingsteekens te dragen dan één andere Engelsche admiraal, is hij zelf toch het meest ingenomen met de gouden medaille van Lloyd's. De hoogste onderscheiding, die Lloyd's ooit heeft uitgereikt voor het redden van menschenlevens op zee, is de bekende zilveren medaille. Voor Evans liet men echter speciaal een gouden onderscheldingsteeken slaan. Het is de eenige, die er bestaat, maar éénig is dan ook in de geschiedenis van het reddingswezen ter zee de daad, waarmee zij werd verdiend. Het gebeurde in Maart van het jaar 1921. Toen liep op een avond het Chineesche stoomschip Hong Moh in de buurt van Swatau op de rotsen. Er bevonden zich een twaalfhonderd koelies aan boord, en een ontzettende paniek maakte zich van deze menschen meester toen het schip lek sloeg. De zee was verschrikkelijk woest. Er was geen denken aan, dat men de reddingbooten zou kunnen uitzetten. Alles wat de kapitein kon doen was maatregelen nemen om de paniek zoo goed mogelijk te bestrijden en voorts te hopen, dat wanneer de ochtend daagde, de zee zooveel gekalmeerd zou zijn, dat men aan land zou kunnen gaan. Dozijnen ongelukkigen werden intusschen van het dek gezwiept door de kolossale golven, die met vreeselijk geweld over boord sloegen. Dozijnen anderen hadden zich huilend en schreeuwend vastgeklemd in de reddingbooten, die men niet kon laten zakken. Anderen doolden langs de dekken, in de hoop hier of daar een plaatsje te zullen vinden, waar zij tegen het geweld der elementen beschermd zouden zijn. Onophoudelijk deed de kapitein vuurpijlen afsteken, en één keer zag men de lichten van een schip, dat echter doorvoer zonder iets te zien. . . Inmiddels sloegen de golven nog altijd als huizenhooge waterbergen over het ongelukkige schip, tientallen menschen meesleurend, die den dood in de woedende zee vonden. Eindelijk, tegen het aanbreken van den dag, daagde er hulp. De Shansi, onder bevel van kapitein Turnbull, kwam voorbij en zag 't ontredderde schip liggen. Hij wendde den steven en voer er heen. ,,lk zal een boot uitzetten," seinde hij, ,,doch laten er niet te veel tegelijk in gaan. . ." Dank zij bovenmenschelijke inspanningen slaagde men er inderdaad in een boot te strijken, en een handjevol dappere kerels baande zich met waren heldenmoed een weg door de woedende golven naar de Hong Moh. Maar er was geen mogelijkheid er dicht genoeg bij te komen zoodat men gedwongen was na een vier uur langen titanenstrijd, naar het eigen schip terug te keeren. Intusschen deed men nu ook aan boord van de Hong Moh pogingen om de booten uit te zetten. Met geweld werden de Chineezen, die er een plaats in hadden gezocht er uit verwijderd, maar boot na boot verdween in de diepte en het aantal slachtoffers steeg tot honderden. Eén sloep slaagde er werkelijk in langszij de Shansi te komen; de inzittenden daarvan werden gered; een andere sloep was bijna bij de Shansi, toen 'n hooge golf haar opnam en deed omslaan. Eindelijk begreep kapitein Turnbull, dat hij met geen mogelijkheid er in zou kunnen slagen een behoorlijk aantal van de schipbreukelingen te redden. Hij stoomde zoo snel hij kon naar Swatau en waarschuwde de autoriteiten. Twee dagen nadat de Hong Moh op de rotsen was geslagen.

OP LEVEN EN DOOD EEN REEKS SPANNENDE AVON TUREN, NAAR WAARHEID VERTELD kwam kapitein Turnbull te Swatau aan met acht en dertig Chineezen en al de Europeesche officieren, uitgezonderd den kapitein, die verdronken was. De Britsche consul, die van de ramp op de hoogte was gesteld, stuurde een draadloos telegram om hulp den aether in en kapitein Evans, toen commandant van H.M.S. Carlisle, ving het op. Zonder te wachten op bevelen van den commodore, maakte hij zijn schip zeeklaar, verliet toen onmiddellijk de haven en voer zoo snel mogelijk naar het wrak. Commandant Brady met de Foxglove was reeds ter plaatse, maar de storm was nog zóó hevig en de zee zóó woest, dat er geen denken aan was, de booten uit te zetten. Daarom probeerde men vlotten in de richting van het wrak te laten drijven, zoodat de schipbreukelingen er op konden^ springen, en men hen zou kunnen redden wanneer zij in een gunstige positie zouden zijn gedreven. Deze pogingen haalden echter niet veel uit en het lukte slechts acht Chineezen behouden aan boord van een der oorlogsbodems te komen. In den namiddag slaagde men er in twee booten uit te zetten, maar het bleek ondoenlijk er de Hong Moh mee te naderen. De bemanning der Engelsche schepen zag hoe de ongelukkige Chineezen in hun wanhoop van boord sprongen om een ellendigen dood in de kokende golven te vinden, en menige zeeman moest zich afwenden omdat hij de ontzettende tafereeien, die zich voor zijn oogen afspeelden, niet langer werkeloos kon aanzien. En tóch kon men niets beginnen. Men stond eenvoudig machteloos tegenover de woeste overmacht der elementen, die met ledere poging lot hulp spotten, en iedereen met een gewissen dood bedreigden, die probeeren wilde zijn leven te wagen. . . Nadat kapitein Evans de Foxglove bevel had gegeven om de geredde overlevenden naar Shanghai te brengen, bleef hij zelf met zijn schip ter plaatse in afwachting van een gunstig oogenblik om hulp te kunnen bieden. Dit kwam, toen de wind even een weinig in kracht afnam. Toen slaagde men er in met een motorsloep bij de Hong Moh te komen, maar de menschen, die zich nog aan boord bevonden, waren met geen mogelijkheid te bewegen om in dè sloep te springen. Uitgeput en niet meer in staat zich te verroeren, lagen zij op het dek, zich vasthoudend aan touwen en stukken hout om niet weggeslagen te worden. Kapitein Evans, die zich ook in de motorsloep bevond, begreep, dat de ongelukkigen op die manier niet te redden waren. Er moest iets gebeuren, wat hij aan geen mensch zou mogen vragen. Het er aan verbonden gevaar was te groot. Daarom zou hij het zélf doen. . . Hij vroeg om een lijn, bond deze onder zijn armen en liet zich zonder aarzelen van boord zakken. Het gevaar, dat hij tegen de zijde van de sloep te pletter geslagen zou worden, was groot, maar met krachtige slagen zwom hij naar de Hong Moh. Eindelijk was hij er en met de grootste moeite slaagde hij er in aan boord te klimmen. Wat hij daar zag, was in één woord afschuwelijkl Sommige Chineezen hingen dood in de touwen van het want; anderen lagen tegen de verschansing, terwijl het leven in letterlijken zin door de golven uit hen geslagen was; de voormast zwaaide heen en weer en dreigde ieder oogenblik op hem te vallen en hem te dooden. Stukken hout vlogen rond, touwen sloegen om hem heen, dreigden hem in hun kronkels te verwarren. Hij begaf zich naar een der mannen, die in zijn nabijheid lag. Te laat! Hij baande zich een weg naar een ander. De dood was hem ook hier voor geweest. Toen vond hij een ongelukkige, die nog leefde. Hij tilde den man op, zette hem in een reddingsbroek, zoodat hij aan boord van de - 8 -

Carlisle getrokken kon worden. Hij zette zijn tocht over het dek voort, overal zoekend naar een teeken van leven. Een der Chineezen, die krankzinnig was geworden, hing in het want, en Evans kon hem niet naar beneden krijgen. Terwijl hij vocht om andere menschenlevens te behouden, viel de krankzinnige in zee en verdronk. De laatste koelie die gered werd, was zóó uitgeput, dat hij geen vinger kon opheffen om zichzelf te helpen, en daarom was Evans genoodzaakt, na hem met een lijn aan zich gebonden te hebben, met hem terug te zwemmen naar de sloep. Zoo, door telkens naar de Hong Moh te zwemmen, slaagde Evans er in bijna tweehonderd Chineezen In veiligheid te brengen, lederen keer waagden de zeelieden hun sloep en hun leven Ze haalden de Chineezen één voor één uit het gevaar waarin zij verkeerden, en reeds was de sloep andermaal bijna vol, toen er een hooge golf kwam, die haar tegen het schip sloeg. Op hetzelfde oogenblik raakte een loshangend touw verward om de schroef, en wikkelde er zich eenige keeren omheen. Ook nu aarzelde kapitein Evans .geen seconde. Hij liet zich weer uit de motorsloep zakken en stelde wanhopige pogingen in het wérk om het touw, dat dreigde hun ondergang te zullen worden, van de schroef los te maken, leder oogenblik liep hij gevaar tusschen de sloep en de Hong Moh verpletterd te zullen worden. Hijgend naar adem en terwijl hij soms dacht te zullen stikken door het vele water, dat hij naar binnen kreeg, slaagde hij er eindelijk in, het touw los te maken. Zijn moed was prachtig, maar ten slotte beschikte ook hij slechts over menschelijke krachten, en hij bevond zich ten laatste op den rand van een totale uitputting, zoodat zijn mannen hem met vereende krachten aan boord moesten trekken. Maar de laatste Chinees was nu van boord der Hong Moh gehaald, en toen de Carlisle met de tweehonderd één en twintig koelies, die Evans persoonlijk had gered, Hong Kong bereikte, schreef hij een beknopt rapport, waarin de redding van de ongelukkigen uiteengezet werd. Hij noemde met name kapitein Tower, Mr. J. G. Dewar en de matrozen Eldred en Whitehead voor den moed, dien zij bij het reddingswerk aan den dag hadden gelegd, en beval kapitein Tower aan voor promotie. Maar in zijn gansche rapport maakte hij geen oogenblik melding van hetgeen hij zélf had gedaan. Hij ging zelfs verder en deed zijn best, dat er niets zou uitlekken van hetgeen hij had gepresteerd. Maar hierbij had hij buiten kapitein Tower gerekend. Deze diende 'n rapport in, waarin omstandig beschreven werd wat Evans had gedaan. Hij overhandigde het aan Evans met de woorden: „Het is de wensch van al de officieren en manschappen van H.M.'s schip onder uw commando, dat uw persoonlijk aandeel in de reddingspogingen bij de hooge autoriteiten bekend zal worden!" Kapitein Evans weigerde echter eenvoudig iets met het rapport te doen te hebben en wilde het niet doorsturen. Intusschen was er toch iets van zijn heldhaftig gedrag uitgelekt, en de commandant van de Britsche strijdkrachten in de Chineesche wateren stuurde nu om kapitein Tower ten einde precies te vernemen, wat er was gebeurd. Dat hij kapitein Evans niet bij zich ontbood, had zijn goede reden: hij kende de bescheidenheid van dezen dapperen zeeman. Maar dank zij het onderhoud tusschen den admiraal en kapitein Tower werd Evans' aandeel aan de redding nu toch bekend, en terwijl Lloyd's kapitein Turnbull, kapitein Tower en de andere met name in Evans' rapport genoemden de zilveren medaille schonk, zag men slechts één manier om kapitein Evans naar verdienste te eeren, en dat was door hem de medaille in goud te geven — een onderscheiding, die zooals reeds gezegd, eenig in haar soort is!

A

/

r

I

BOERDERIJ - NAAR DE SCHILDERIJ VAN JEAN MARC-ERIC

AFBEELDING IN KLEUR MULTICOLOUR PICTURE

■

FOTO-N I E UW S 1-2. Te Vlissingen heeft H.M. de Koningin op de werf van „De Schelde" de doopplechtigheid verricht van de „Koningin Emma", dat het snelste schip van de Nederlandsche vloot zal worden, en dat in dienst zal komen van de Mij. „Zeeland". 1. H.M. neemt de beletselen weg om het schip van stapel te doen loopen. Het duurde echter uren eer het in het water gleed, zoodat H.M. geen gelegenheid had het schip in zijn element te zien. 2. De slanke boot op de helling. 3. De doofstommenvereeniging „Guyot" herdacht te Amsterdam haar 55-jarig bestaan. - De bekende acteur Louis de Vries houdt een rede in gebarentaal. 4. Tijdens het rangeeren is een trein, bestaande uit een aantal personenwagens op hel traject Zaandam-Zaandijk te ver doorgereden, zoodat een der wagens door een geopende brug zakte, precies op een juist passeerende met hout beladen zolderschuit. 5. De jeugdige Britsch-lndische filmspeler Sabu, die te Amsterdam vertoefde in verband met de première van „The Drum",

Een bekend Amerikaansch ontdekkingsreiziger, kolonel Lincoln Ellsworth, die zich op het oogenblik als leider van een expeditie in het Zuidpoolgebied bevindt, heeft medegedeeld, dat hij ruim tweehonderdduizend vierkante kilometer land heeft ontdekt, dat nog nooit door menschenoogen is aanschouwd. Dit bericht voert onze gedachten onwillekeurig terug naar de reeks var) stoutmoedige en dikwijls ook wanhopige worstelingen, door verschillende dappere mannen ondernomen, om het gebied rond de zuidelijkste „punt" der aarde te bereiken en te onderzoeken. Geen andere streek op de gansche aarde is zoo onherbergzaam als de Zuidpool. Er woeden bijna onafgebroken zulke hevige sneeuworkanen, dat de mensch het er nauwelijks vermag uit te houden. Levende wezens treft men er dan ook niet aan, met uitzondering van eenige geharde vogels en zee-dieren, die op de kusten leven. Pinguins en nog een paar andere Zuidpool-vogets nestelen des zomers op de kale rotsen; robben, zee-leeuwen en zee-olifanten duiken af en toe uit het water — voor zoover dit niet met een dikke ijslaag is bedekt — op en nemen een korte rust op den rand van het ijs. Meer naar de pool toe, neemt de verlatenheid en onherbergzaamheid nog toe. Daar is het in den waren zin van het woord een land des doods. Er leven geen landdieren — geen ijsberen, geen vossen, geen wolven, geen hazen. Alleen eenige mos-soorten zien kans in den korten zomer wat voedsel te veroveren uit den harden grond of de kale rotsen. Bijna het geheele „vaste" Zuidpoolgebied is bedekt met een ijslaag, die op sommige plaatsen wel zes- è zevenhonderd meter dik is en waarin zich talrijke afgronden bevinden, die soms onzichtbaar zijn door een dun ijslaagje, zoodat zij een verraderlijke val vormen voor den ontdekkingsreiziger, wiens afschuwelijk graf zij kunnen worden — en maar al te vaak ook geworden zijnl Op de meeste plaatsen rijzen de kusten als een bijna loodrechte muur van wel twaalf- a dertienhonderd meter uit de zee op, een natuurlijke, dikwijls onneembare barrière vormend. Dieper het land in verheffen zich de met ijs en sneeuw bedekte bergen, die het gebied natuurlijk nog des te ontoegankelijker maken. Het naderen van de kusten wordt ten zeerste bemoeilijkt en vaak zelfs onmogelijk gemaakt doordat een breede strook van den oceaan er vóór, geheel bevroren is. In den zomer begint deze ijsvlakte te scheuren en te barsten, zoodat er dan een enorme massa drijfijs ontstaat, waar

tusschendoor de schepen der ontdekkingsreizigers zich een weg moeten zien te banen. Met welke geweldige gevaren dit gepaard gaat, blijkt ook weer uit de ervaringen van kolonel Ellsworth. Het kostte bijna bovenmenschelijke inspanning eer zijn schip, de „Wyatt Earp", de plek had bereikt, vanwaar hij met zijn vliegmachine kon opstijgen. Voortdurend waren zij omringd door enorme ijsbergen, die telkens dreigden om te kantelen, en hen te verpletteren. Op hun weg bevonden zich ook talrijke gevaarlijke klippen, waarvan men sommige alleen maar kon zien uit het kraaiennest. Eindelijk ontdekte men echter een kleine bijl, waar men voor anker kon gaan. De ruimte voor hel vliegtuig om op te stijgen was evenwel zoo klein, dat men maar zeer weinig benzine kon meenemen, daar men anders niet van den grond had kunnen loskomen. Het opstijgen was bovendien nog zeer riskant, daar de golven het ijsvlak telkens dreigden te doen scheuren. Ellsworth waagde 't er echter op en maakte 'n vlucht over 't gebied tusschen Enderby Land en Queen Mary Land. Terwijl hij op zesendertighonderd meter hoogte vloog, en links en rechts zeker wel over 'n afstand van tweehonderdveertig kilometer om zich heen kon zien, werd hij geen enkele bergkelen gewaar. Hel nieuwe, door hem ontdekte land loopt dan ook waarschijnlijk van de heuvels aan de kust, langzaam stijgend naar de Zuidpool toe óp, waar hel ten slotte vermoedelijk ruim drieduizend meter boven den zeespiegel ligt. Het feit, dat men in dit lot nu toe onbekende land geen bergen ontdekte, is uit geologisch opzicht van groot belang. Het bleek geheel met sneeuw en ijs bedekt, doch de mogelijkheid schijnt niet uitgesloten, dat het over eenige jaren sneeuwvrij zal zijn, en dat men er dan een groolen rijkdom aan mineralen in den bodem zal aantreffen. Daarvandaan dan ook dat Ellsworth, op voorbeeld van andere ontdekkingsreizigers, hel gebied direct voor de Vereenigde Stalen in bezit heeft genomen, want de strijd om de beide polen der aarde is niet altijd alleen uit wetenschappelijke belangstelling gevoerdl De „balen" die er mogelijk uit te halen zijn, hebben ook altijd een woordje meegesproken. En het is vooral aan de Zuidpool, dat men de mogelijkheid van dergelijke voordeelen absoluut niet uitgesloten achtl De pogingen de Zuidpool te ontdekken, dateeren eigenlijk al uit de achttiende eeuw. In 1774 toch zeilde kapitein Cook reeds den Zuidpoolcirkel „binnen". Na hem kwam er een Rus, Fa-

Een schitterend tafereel. — Zonsopgang aan de Zuidpool. De maan Is eveneens zichtbaar.

/ — Il —

De Endurance, Shackletons poolschip, wordt tusschen de geweldige ijsschotsen gekraakt. bian von Bellingshausen, die in 1821 het Peler Ieiland en het Alexander I-eiland ontdekte. Twee jaar later reeds was het James Weddell, die een eind in het Zuidpoolgebied doordrong en een collectie mee terugbracht van de fauna, die hij er had aangetroffen. Hij ontdekte de naar hem genoemde Weddell-zee. De reeks pogingen het onherbergzame gebied Ie onderzoeken, wordt hierna steeds voortgezet, tot hel in 1895 aan M. Borchgrevink lukt als eerste het vasteland van hel Zuidpoolgebied te betredenl Wellicht de meest grootsche en heldhaftigste van alle expedities was die van Shackleton met zijn walvischvaarder Nimrod, gedurende de jaren 1908-1909 ondernomen. Hij kwam tol op een afstand van zevenennegentig mjjl van de pool, ,>na een prächtigen tocht over een plateau van elfduizend zeshonderd voet hoogte. Gebrek aan levensmiddelen maakte het hem onmogelijk, zijn doel te bereiken. In 1910 vertrok daarop captain Scott met de Terra Nova en met zijn mannen bereikte hij den achttienden Januari 1912 de Zuidpool, alleen... om lol de teleurstellende ontdekking Ie komen, dat al hun moedige opofferingen vergeefsch waren geweest, omdat de Noor Roald Amundsen hun een goede maand vóór geweest was, en twee dagen aan de Zuidpool had doorgebracht. De terugtocht van Scott en de zijnen, waarbij Scott zelf hel leven liet, werd een tragedie, die de gansche beschaafde wereld diep schokte. Hoewel de pool nu „ontdekt" en het doel van zoovele expedities dus in feite bereikt was, beleekende dit toch geenszins het einde der Zuidpoollochlen. Integendeel! Deze werden om zoo te zeggen „op den gewonen voet" voortgezet, een paar jaar later bijvoorbeeld reeds door Shackleton, wiens schip Endurance echter door het ijs gekraakt werd, zoodat hij met zijn mannen een zeer gevaarlijken terugtocht moest ondernemen naar Zuid-Georgië. Ten slotte rij hier nog herinnerd aan de onderzoekingen van admiraal Byrd in het Zuidpoolgebied. Deze maakte onder anderen in 1934 een sledetocht van ruim tweeduizend kilometer en keerde met een schat van wetenschappelijke gegevens terug. Aan den top van een gletscher, ter hoogte van tweeëntwintighonderd meter, vonden zij steenkoolafzeltingen, fossielen van planten, bladeren en pre-historische boomen. De expeditie moest vaak een temperatuur doorstaan van veertig lot vijftig graden vorst, maar het uithoudingsvermogen der mannen werd beloond door de gedane ontdekkingen, die ook in de wereld der geleerden groote belangstelling trokken.

CARSON

NAPIERS

WONDERLIJKE AVONTUREN OP VENU5 DOOR EDGAR RICE BURROUGHS SCHRIJVER DER TARZAN-VERMALEN tN,.UCT Carson Napier is met een vuurp'ijlvliegtuig naar de planeet Venus gevlogen. Hij beleeft er de wonderlijkste en gevaarlijkste avonturen en wordt er verliefd op de koningsdochter Duare, die door vijanden is geschaakt en ver van haar vaderland is gebracht. Hij weet haar te bevrijden en wil haar nu in zijn vliegtuig naar haar vaderland terugbrengen. Doch Duare wil niet, want geen man mag tegen een koningsdochter over zijn liefde spreken. Overtreding van dit gebod kost hem zijn leven. Waar dan heen te gaan? — fn ieder geval moeten ze eerst clen en Carson vliegt juist boven een kudde dieren. Hij landt, doch als zij het luchtschip verlaten, wordt Duare door een groep gewapende vrouwen weggevoerd en Carson bewusteloos geslagen. Als hij bijkomt gaat hij Duare zoeken. Hij komt een man. Lula. tegen, die hem vertelt, dat de vrouwen amazones zijn, die met zeer strenge hand regeeren. Als Carson donker haar had. zou hij zich wel ongemerkt in Jiun dorp kunnen verbergen; maar nu hij licht haar heeft, gaat dat niet. *•"*• Carson maakt zijn haar nu met roet en vet zwart en dan vliegen ze naar Houtomai. Ze vernemen hier. dat de vrouwen een gevangene meegebracht hebben. Carson begrijpt dat dit Duare is. Lula brengt hem naar de grot van Bund, een van de Amazones, die Duare gevangen houdt, maar het gelukt hem niet, Duare te zien. Den volgenden morgen ziet hij Duare bij een groepje vrouwen, maar ze herkent Carson niet. Deze probeert haar nu in te halen. Dit gelukt hem en hij legt Duare uit. hoe hij wil ontvluchten. Door een list weten ze met het vliegtuig weg te komen en zetten koers naar den oceaan. Na een nacht vliegen komen ze aan Duarc's geboortestad. Ze vliegen echter op haar verzoek verder. Daarna bereiken ze een belegerde stad en van een eenzamen wandelaar vernemen ze. dat ze in Anlap zijn. Hij is echter bang, dat Carson een spion van de Zani zou zijn, hoewel Carson verklaart, dat hij zelfs niet weet, wat een Zani is. Deze wandelaar, Taman, gaat mee in de ,,anotar", en kan nu den toestand van de belegerde stad opnemen. Hij wil graag landen, en nadat hij Duare en Carson verzekerd heeft, dat rij veilig zullen zijn, maken ze hun plan bekend, door het uitgooien van briefjes. Ze dalen op de racebaan en worden voorgesteld aan de janjong; Carson wordt benoemd tot kapitein in het leger van den jong. Hij bewijst dezen groote diensten door met zijn anotar den vijand te bestoken. Na een paar wekeii moet Carson voor Muso twee brieven overbrengen, één aan een man in Amlot, en één aan een boer, Lodar. Hij begeeft zich op weg. en vindt Lodas gemakkelijk. Deze helpt hem in de stad te komen. Bij Lodas' broer. Horjan, zal Carson den nacht doorbrengen, maar hij moet vluchten voor de Zani, In een restaurant hoort hij van een dame, dat er met man en macht naar spionnen wordt gezocht, en inderdaad komen er al twee mannen recht op zijn tafehje af. Nadat de dame verklaar ; heeft, dat Carson een kennis van haar is. laten ze hem met rust. Carson vertelt haar dan. dat hij een vreemdeling is. en niets van de toestanden weet. De dame geeft hem een ring. en brengt hem naar een hotel, waar hij ondervraagd wordt door de Zani. De ring redt hem echter. Op zijn kamer overdenkt hij alles nog eens wat er is gebeurd en vindt het allemaal wel zeer vreemd. Hij leest den brief van Muso. en bemerkt, dat deze zijn eigen doodvonnis inhoudt, 's Nachts wordt de brief gestolen. Den volgenden morgen krijgt Carson van zijn beschermelinge Zerka een gids. Mantar, die hem met alle gebruiken van de stad op de hoogte zal brengen. Mantar gaat met Carson naar Spehon om hem voor re «teilen.

"Rvj aar Spehon! De man, wicn Muso had aangeraden mij te dooden! .i/^l Ik was er stellig van overtuigd, dat zijn medcdeeling reeds aan Spehon was overhandigd, daar de enveloppe beslist door Zanispionnen gestolen moest zijn en dezen natuurlijk wel niet geaarzeld /ouden hebben om hem hun ontdekking te tooncn. „Waarom gaan we naar Spehon?" vroeg ik. „Omdat hij het hoofd is van de Zani-garde, en omdat onder hem ook de geheime politie ressorteert. Zerka zei, dat ik moest probeeren een plaats voor je bij de Zani te vinden. Je mag jezelf gelukkig prijzen, dat je de bescherming geniet van iemand als de Toganja Zerka, anders zou je, als men je eens in dienst genomen zou hebben, zeker naar het front zijn gestuurd, waar het werkelijk geen pretje is sinds Muso beschikt over de hulp van een zekeren Carson van Venus met zijn verschrikkelijk toestel, dat door de lucht vliegt en bommen op alles en iedereen laat vallen." „Door de lucht vliegt?" vroeg ik, met voorgewende verbazing. „Bestaat er werkelijk zooiets? Wat kan dat dan zijn?" „We weten er zelf ook niet veel van," erkende Mantar. „Natuurlijk heeft iedereen aan het front het gezien, en we hebben er een en ander over gehoord van gevangenen, die wij hebben gemaakt, en die behoorden tot een groep Sanariërs, die een aanval op onze eerste linie deden. Zij hebben ons den naam medegedeeld van den man, die er in vliegt, en overigens hebben zy ons ook verteld wat zij van hem en zijn toestel, dat hy een anotar noemt, wisten. Maar veel was dit niet. Ja, je zult van geluk mogen'spreken als je bij de garde komt. Als je er officier by bent, dan is het een sinecure, maar je zult op je tellen moeten passen! Om je een voorbeeld te geven: Als je één onvoorzichtig woord laat vallen, kan dat je leven kosten. Wie van verraad verdacht wordt, is onverbiddelijk ten doode opgeschreven." „Ik zal erg voorzichtig zijn," verzekerde ik hem, en u kunt gelooven, dat ik mèènde wat ik zei! Het paleis van den gewezen jong was werkelijk een prachtig gibouw, maar ik vrees dat ik de schoonheid er van maar weinig

WgDERLAriD5Cn

waardeerde terwijl ik door de gangen liep op weg naar het bureau van Spehon. Myn gedachten waren van heel andere dingen vervuld. Wy kwamen eindelyk aan een wachtkamer vlak bij het bureau van den machtigen man, en daar moesten we ongeveer een half uur wachten, eer we in zijn tegenwoordigheid werden toegelaten. Het was een onafgebroken komen en gaan in de wachtkamer. De meeste bezoekers droegen de Zani-uniform en de Zanihaardracht. Eindelyk werden wij dan naar Spehon gebracht. Evenals alle beschaafde Amtorianen was hy niet onknap om te zien, maar er was een wreede trek om zijn mond en zyn oogen stonden iets te dicht by elkaar om van een aardig gezicht te kunnen spreken. Wy groetten hem onderdanig en nadat hy onzen groet had beantwoord, zei hy: „Wat brengt je hier, Mantar?" „Dit is Vodo," zei Mantar. „Ik breng hem by u op verzoek van de Toganja Zerka, die zich zeer voor hem interesseert. Zij beveelt hem aan voor een post by de garde." „Maar hy is niet eens een Zani!" riep Spehon uit. „Hy is niet eens een Anlap," zei Mantar, „maar hij wil een Zani worden en in dienst van Mephis treden." „Uit welk land kom je?" vroeg Spehon. „Uit Vodaro," antwoordde ik. Hij fronste zyn voorhoofd. „Ik ben niet zoo goed op de hoogte van de toestanden in Vodaro," zei hy. „Waarom ben je er niet gebleven?" „Omdat het me er te saai was," antwoordde ik. „Ik ben jong en wil uit het leven halen wat er in zit.... Aan avontuur!" voegde ik er by. Hy knikte. „Wil je, als je in de Zani-garde wordt opgenomen, trouw beloven aan Mephis en desnoods je leven voor hem geven als dat noodig mocht zyn en het van je verlangd werd?" „Ik begrijp, dat ik zekere verplichtingen op my neem als ik by de Zani-garde word ingelyfd," zei ik, „en dat de voornaamste daarvan natuurlijk is, dat ik de my gegeven bevelen opvolg, onverschillig wat de gevolgen voor mij persoonlyk zouden kunnen zyn " Myn antwoord scheen hem te bevredigen. „Het is goed," zei hij. „Op voorstel van de Toganja Zerka zal ik je in de Zani-garde opnemen. Ik benoem je tot tokordogan!" Een tokordogan is iets lager in rang dan luitenant. Een kordogan zou men gelijk kunnen stellen met een sergeant, en daar het voorvoegsel to beleekent hooger of boven, zou myn titel vertaald kunnen worden als hoven-sergeant. „Jy zult verantwoordelijk zijn voor Vodo's opleiding," zei Spehon toen tegen Mantar, en daarmee was ons onderhoud afgeloopen. Ik slaakte een zucht van verlichting toen ik het bureau van Spehon verliet. Klaarblijkelijk had hy de mededeeling van Muso nog niet ontvangen. Myn leven liep dus niet direct gevaar. Mantar nam mij nu mee naar het kwartier van de officieren, dat naast de barakken van de Zani-garde lag, dicht by het paleis. Hier knipte een barbier mijn haar op de manier van de Zani, waarna Mantar mij meenam naar een ander vertrek, waar ik de uniform en de wapens in ontvangst moest nemen die een tokordogan van de Zani-garde draagt. Toen dit gebeurd was, en wij terugkeerden naar het kwartier der officieren, hoorden wij vóór ons uit een groot lawaai. In het eerst begreep ik er de reden niet van, maar toen onderscheidde ik duidelijk dat de menschen, die langs den weg stonden, juichten „Daar komt Mephis," zei Mantar. „Als hij vlak by is, moet 'je met je gezicht naar hem toegekeerd blijven staan en zoo hard mogelyk mecjuichen " Het duurde niet lang of de gantors, die Mephis en zyn lyfwacht droegen, waren vlak by ons. Ik deed wat Mantar my had gezegd — iedereen deed het trouwens — en juichte zoo hard ik kon. Ik kon Mephis duidelijk zien. Het kwam my voor, dat hy angstig was; zyn oogen gingen schichtig van den eenen kant naar den anderen. Later hoorde ik, dat hy inderdaad bang was — bang dat hy vermoord zou worden. En niet zonder reden Toen Mephis voorby was, zei ik tegen Mantar, dat ik graag een en ander van de stad zou willen zien. Ik zei hem, dat ik vooral graag naar de haven wilde gaan, om de booten te zien die er lagen. Direct scheen hij argwaan op te vatten. Ik heb nog nooit zulke achterdochtige menschen als hier gezien! „Waarom wil je naar de haven?" vroeg hij. „Wy Vodaroniërs zijn voor een groot deel van ons voedsel op de

J2

zee aangewezen, en daarom zijn wij allemaal niet alleen erg bekend mei schepen, maar houden wij er ook van. Ik zou natuurlijk graag eeils willen zien, wat voor soort booten ze hier in Anlap hebben. Ik zou er zelfs graag zelf een willen bezitten. Ik ben dol op zeilen en visschen." Myn verklaring leek hem klaarblykelyk aannemelijk, en hij stelde voor dat wij een voorbijkomende gantor zouden aanroepen om ons naar de kade te ryden, hetgeen we deden. Ik zag ontelbare booten, waarvan de meeste waarschijnlijk in langen tijd niet gebruikt waren. Mantar zei, dat ze wellicht toebehoorden aan de mannen, die aan het front stonden. „Denk je, dat ik er een zou kunnen koopen of huren?" vroeg ik. „Je hoeft niets te koopen of te huren," zei hy. „Je bent nu lid van de Zani-garde en je kan nu alles nemen wat je ziet, als het maar niet van een ander lid van de Zani-garde is. Dat is een uitstekende bepaling — voor de leden van de Zani-garde." Nadat ik had gezien en gehoord waarvoor ik naar de haven was gegaan, was ik gereed om naar de stad terug te keefen en myn eerste onderricht te ontvangen van Mantar. Dit duurde, in een intensieven vorm, ongeveer een week, gedurende welken tijd ik Zerka niet bezocht en ik ook niets van Spehon hoorde. Zou het kunnen zyn, dat hy de 'mededeeling niet IK ZAO ONTKLHAKE BOOTEN, VVAAUVAN DE MEESTE WAARSCHIJNLIJK IN LANGEN TLTD NIET gekregen had? Ik kon het amper ge- GEBRUIKT WAKEN .... looven. Misschien, zoó dacht ik, accepteert hy Muso's aanbod niet en wil hij me daarom dus ook met laten afwijkende inzichten sprak, was ten slotte begrijpelijk. De regeering dooden. Maar deze redeneering voldeed my niet geheel. Omdat ik duldde geen critiek, en het wemelde letterlijk van spionnen in wist, hoe onverzoenlijk en achterdochtig de Zani waren, kon ik Amlot. „Ah," riep zij, even glimlachend uit, „wat een keurige Zani ben moeilijk aannemen, dat Spehon mij zou toestaan in leven te blijven en de uniform van een Zani te dragen, als hy wist hoe ik hem bedro- je geworden!" „Door de zonderlinge wyze, waarop ze mijn haar geknipt hebgen had. Ik wist werkelijk niet, wat ik van het geval, dat my zeer ben?" vroeg ik, een gezicht trekkend. geheimzinnig leek, moest denken. Ze-legde een vinger op haar lippen. „Sst," waarschuwde ze; „ik Ik kan niet zeggen, dat ik het gezelschap van myn mede-of f icicrcn, dacht dat je nu wel wat verstandiger was geworden!" met uitzondering dan van Mantar, erg op prys stelde. Mantar was „Mag ik zelfs niet eens critiek op mijzelf uitoefenen?" vroeg ik. een heer. De anderen waren een stelletje rekels, die elkaar niet verZe schudde het hoofd. „Als ik u was, zou ik alleen maar critiek trouwden. Mantar en mij wantrouwden zy het meest, omdat wij veel ontwikkelder waren dan zij. Daar zy voelden, dat zy in geestelijk uitoefenen op de vyanden van Sanara." „Zelfs dat zal ik niet doen," zei ik. „Ik ben wat ze in mijn wereld opzicht verreweg onze minderen waren, haatten zij ons. Door deze ..., eh in myn land een rubberstempel noemen." atmosfeer van achterdocht en haat was het zeer moeilijk voor my „Dat is een woord, dat ik niet ken," zei ze. „Kan het zyn, dat de om iets te vernemen over de eenige reden, die mij niet direct uit Amlot deed vluchten — ik bedoel myn veronderstelling, dat Mintep Vodaroniërs niet dezelfde taal spreken als wij?" „O neen, we spreken dezelfde taal," verzekerde ik haar. in de stad gevangen werd gehouden. Ik wist dat ik gemakkelijk zou „En kunnen ze lezen ook?" vroeg zij. kunnen vluchten door een kleine boot op te eischen en er mee langs , Ik keek haar even verbaasd aan. „Wel natuurlijk," zei ik dan. de kust te zeilen tot ik by het eiland kwam, waar myn vliegtuig was „Dat dacht ik wel," mompelde zij. verborgen, maar eerst wilde ik mij zekerheid verschaffen; eerst wilde Ik kon me niet voorstellen wat zy anders moest hebben gedacht, ik weten, of Mintep werkelijk de gevangen jong was, waar Zerka of waarom deze kwestie van eenig gewicht was. Maar voordat ik van had gesproken. Alles wat ik te hooren kon krijgen, zou ik ech ter biMoevaTmoeten vernemen. Ik zou niet rechtstreeks naar hem het haar kon vragen, bracht zij het gesprek op een ander onderwerp. kunnen informeeren, of belangstelling toonen in politieke zaken. „Wat vin*' je van Mantar?" vroeg zij. „Een aardige kerel," zei ik. „Het is erg prettig tenminste een Als een gevolg hiervan waren myn zenuwen natuurlijk sterk gespannen, want ik moest voortdurend op mijn hoede zijn bij ieder man als gezelschap te hebben, die een beetje ontwikkeld is." „Pas toch op," waarschuwde zy andermaal. „Dit is een vorm van woord en bij iedere daad; zelfs moest ik letten op den klank of den indirecte critiek, welke zeer fataal kan zijn. Gelooft u mij toch! U toon van een woord. Maar dat deed ieder ander ook — ik geloof hoeft voor mij evenwel niet bang te zijn; ik waarschuw u alleen, zelfs, dat Spehon en Mephis het ook deden, want iedereen wist, dat omdat er overal spionnen zijn. Men kan bijvoorbeeld al niet weten, hij door spionnen omringd kon zijn! wie er aandachtig naar dit gesprek staat te luisteren behalve Tien dagen waren voorbijgegaan en ik was nog niet dichter bij wij tweeën. Als wij eens een eindje gingen rijden? Dan zou je alles mijn doel dan op den eersten dag dat ik Amlot was binnengekomen. Ik maakte mij bezorgd over Duare. Wat moest zij wel denken? Had kunnen zeggen wat je wilde. Mijn bestuurder is mijn heele leven in Muso haar alles verteld? Was zij nog gezond? Deze vier vragen, dienst van mijn familie geweest. Hij zal absoluut nooit iets oververlellen van hetgeen hij hoort." waarop ik geen antwoord wist te geven, maakten my bijna krankHet kwam mij een weinig verdacht voor, dat zij mij aanmoedigde zinnig. Ze maakten soms dat ik mij afvroeg, of ik maar niet naar om openhartig te zijn, terwyl zij mij er even tevoren nog voor geSanara zou terugkeeren, zonder iets naders van den gcheimzinnigen gevangene te hebben gehoord, maar als ik mij dan voorstelde, hoe waarschuwd had. „Ik geloof dat de heele wereld mag luisteren naar hetgeen ik te gelukkig Duare zou zijn als ik haar met haar vader kon vereenigen, zeggen heb," antwoordde ik. „Ik voel mij zeer gelukkig hier!" of mij haar leed indacht wanneer zij moest gelooven dat haar vader „Daar ben ik bly om," zei ze. misschien gevangen werd gehouden te Amlot, in voortdurend ge„Toch heb ik geleerd, dat het het beste is, niet te veel te zeggen. vaar ter dood gebracht te worden, dan kon ik alleen maar blijven Het verbaast me zelfs, dat ik niet verleerd heb om myn mond open en doen, wat ik als mijn plicht beschouwde. Tot die conclusie was ik juist gekomen, toen ik een bericht van Zerka kreeg om haar te te doen." „Maar met Mantar spreek je toch wel vrij uit?" vroeg ze. bezoeken. De uitnoodiging kwam mij zeer gelegen; ze beteekende „Ik praat over niets dan waarover ik verondersteld word te een welkome afleiding, en ik aanvaardde ze daarom met het grootste praten," zei ik. genoegen. „Maar met Mantar is het wat anders," zei ze overtuigd. „Ge kunt Wij groetten elkander met den in die dagen in Amlot gebruikehem volledig vertrouwen. Ge kunt over alles wat ge maar wilt met lijken Zani-grocf, welke om de een of andere reden tusschen ons zonderling aandeed. Ik had altijd het gevoel, dat Zerka stilletjes hem praten. Mantar zal je nooit verraden." „Waarom niet?" vroeg ik haar op den man af. over iets lachte, vooral wanneer we het over bepaalde instellingen „Omdat ge onder mijn bescherming staat," antwoordde ze. en gebruiken hadden. Ze was een sterke persoonlijkheid, die over (Wordt vervolgd) alles en iedereen haar eigen opvattingen had. Dat ze niet over haar 13

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 11 JANUARI

DE PRIJSWINNAARS De hoofdprijzen werden deze week gewonnen door: mevrouw N. Breuk-Borra, Amsterdam; mejuffrouw C. Hofman, Rotterdam; mejuffrouw A. v. d. Duyn, Haarlem; mejuffrouw J. Pat, 's-Gravenhage; den heer J. J. Luten, Frederiksoord.

OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL

'■S

1

K

R | S| A

L

E

LEK

M. B

A

D

E

E

n

K

E

n

D |- 1 K

JL

FcHoHn M

E

s

T

0

0

0

M

D

'm* D

d

o [ | SPA

Vl

tk

E h

E LB7W7] I^J E n T E n E

n

E

■

EDE

ft, |i| p

"■^ S

OPLOSSING MIN-TWEE do«

OPLOSSING INVULRAADSEL

nat

f

6

E

L

B

E

D

E

mot

E

D

E

L

Nel

P

E

D

E

tros riet

houd preek

egel — bede — edel — rede

OPLOSSING LADDERRAADSEL

A

C

C

1

n

k M

A

T

H

A

L

E

E

C

T

1

0

M

spelen (flg. e en d) plano — bal

L

1

E

D

schrijven (Hg. a en f) pen en potlood

E

M

P

E

wiel rund lager onderwijs (afkorting) lidwoord lengtemaat

PUNTENRAADSEL

SMAL

n

blazen (fig. c en b) limonaderiet en stofzuiger

L

k

I

borstelen (fig. b en g) stofzuiger en borstel

M

0

p

G

^

3 •

•

• 7

N

F

L

E

k

0

E

W

A

F

p

E

T

IJ

P

E

N

S

S

K

B

N

^

T

N

E M

E

E

A

1

HOOG Door op de punten letters te plaatsen vormen zich woorden van de volgende beteekenis: Het woord smal moet door vijf veranderingen,

door iederen keer

één letter door een andere te ver-

&

Wat is N.7

li

FKANK MORGAN

L

vertrek giftslang plaats in Duitschland voedsel voor paarden 5. bloem 6. iemand die raapt 7. bijenhouder 8. neer 9.. keukengerei 10. gereedschap 11. uitbouw 12. specerij 13. levensmiddel 14. ooievaar 15. vergr. trap van niet glad 16. dichterbij Buitenste cirkel is de naam van een Filmster.

1

E

Te gebruiken woorden: levenszee — maakwerk —

De beteekenis der letters is als volgt: A. in de open lucht — B. mand — C. mengsel — D. landbouwwerktuig — E. stutten — F. dierenverblijf — G. plaats in Overijsel — H. boom — I. groot vertrek — J. vrucht — K. muzieknoot — L. schrijfgereedschap — M. iets dat houdt.

6

De troostprijzen vielen ten deel aan: mejuffrouw M. P. Martens, Berlicum; mejuffrouw K. v. d. Tol, Katwijk a/d Rijn; den heer G. B. Bergshoef, Schiedam; den heer L. de Wert, 's-Gravenhage; mejuffrouw Rijnbergen, Groningen; den heer v. Mansom, Utrecht; den heer A. H. Kuyt, Vlissingen; den heer K. Gerhardt, Nijmegen; den heer D. Kuit, Rotterdam; den heer C. A. van Laar, Amsterdam.

vangen veranderd worden in hoog.

- 14 -v

Met ingang van heden is het adres van Dr. Puzzelaar geworden: NOORDEINDE 8, LEIDEN. Men gelieve hiervan goede nota

te nemen.

1. 2. 3. 4.

OPLOSSING ONZE FILMPUZZLEKAMRAADSEL A

ontstaat.

In te vullen van buiten naar binnen:

zuigen (fig c en b) limonaderiet en stofzuiger

VAN DEN OUDEN STEMPEL

P

plaatst worden, dat op de kruisjes een spreekwoord

deze

ONZE FILMPUZZLE- CIRKELRAADSEL

rooken (niets)

F

De volgende woorden moeten zóó in volgorde ge-

luwtn — boorpunt.

teekenen (fig. a en f) pen en potlood

e B

17. 19. 20. 22. 23.

betalen (slaat op niets)

P

0

meisjesnaam groente. troep vergaren muzieknoot

De hoofdprijs van de „Filmpurzle" werd week verworven door: mejuffrouw H. Bakker, Zaandam;

till''-'

M

U D

RAADSEL

E

M

JO. 11. 14. IS. 16.

VERANDERRAADSEL

E

T L

Horizontaal; muzieknoot afkorting op telegrammen kluchtig persoon boom

OPLOSSING

S

D

1. 3. 5. 7.

1. boom 2. schampere opmerking 3. viervoeter 4. paardenkracht (afkorting) 6. ad vocem (afkorting) 7. getij 8. die in Ierland woont 9. klemmen 11. wasschen 12. onderwijs 13. meisjesnaam 18. korengewas 23. plaats in Gelderland 24. dwang 25. bloem 27. meisjesnaam 28. zijne majesteit (Fransche af.korting) 30. bijwoord 33. laatste kwartier (afkorting) 35. behoudens vergissingen (afkorting) 36. bergplaats

bclouden — terminatie — voertuig — begeerig —

TEEKENINGENV

De troostprijzen konden worden toegekend aan: mevrouw J. van Scharrenberg, Ede; mejuffrouw L. M. v. Hal, Rotterdam; mejuffrouw B. Eurlings, Ulestraten; mejuffrouw J. Ploeger, Schagen; den heer J. Neesman, Amsterdam; den heer K. L. v. d. Hoek, Amsterdam; den heer O. J. Kroon, Purmerend; den heer W. J. Burksen, Amsterdam; den heer P. K. Sanders, Utrecht; den heer M. Pinto, 's-Gravenhage; den heer Hoogendorp, Amsterdam; den heer L. A. Jacobs. Rotterdam; den heer J. D. M. v. Vugt, Rotterdam; den heer Raymann, Oss; den heer A. Bronstein, 's-Gravenhage; den heer A. Fallaux, Leiden; den heer H. Berkelmans, Waalwijk; den heer H. de Hoo, Harlingen; den heer C. v. Riet, Utrecht; den heer C. L. La Lau, Delft.

»

m^m.

'■ H ' L

E

1—5 geluid van een haan — 3—7 gepeupel — 2—6 verdorven 4—8 stralen schieten — 1—2 vaarfnig — 2—3 aan de andere zijde — 3—4 lichte bedwelming door drank — 4—5 twee ingespannen paarden — 5—6 ellende — 6—7 vrouw — 7—8 paradijs — 8—1 knorrig mensch.

Wij stellen een hoofdprijs van f2.50 en tien filmfoto's beschikbaar om te verdeden onder de goede oplossers. Antwoorden in te zenden vóór I Februari aan Dr. Puzzelaar, Noordelnde 8, Lelden. Op enveloppe of briefkaart a.u.b. duidelijk vermelden: Pitmpuzile 1 PebruBrl. Deze puzzle kan tegelijk met de andere ingezonden worden, doch liefst op een apart velletje papier.

- 15

ONZE PRIJZEN. Voor goede oplossingen op iedere puzzle, rebus, probleem, enzoovoort, stellen wij een prijs van ƒ 2.50 benevens vier troostprijzen beschikbaar. In totaal dus deze week 6 prijzen van f 2.50 elk en 25 troostprijzen. DE OPLOSSINGEN op de in dit nummer voorkomende puzzles, enzoovoort, gelieve men vóór 1 Febr. in te zenden aan Dr, Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden. Op enveloppe of briefkaart vermelde men duidelijk: Oplossingen Zoek en Vind 1 Febr.

MET DEN JEUGDIGEN FILMSTER S/ UIT DE FILM „ELEPHANT BOY' Khan van Tokot zoekt namelijk naar nauwer cont, fokot. Ghul geeft een groot feest ter eere van" met de Engelschen om zijn troon te verzekeren vc kerkelijken feestdag, waarop kapitein Carruthers zijn zoon, Prins Azim. Hij is bevreesd voor de in jjftig van zijn soldaten worden uitgenoodigd. gues van zijn broer. Prins Ghul, die in het geh e eiin Carruthers weet, dat er iets broeit, maar den opstand voorbereidt, en van plan is zelf d uit politieke overwegingen de invitatie niet troon te bestijgen. In Tokot sluit kapitein Carruthers een verdrag r ns Azim heeft inmiddels vernomen, dat Ghul den Khan en wordt goede vrienden met Prins Az plan is van het feest een slachtpartij der blanken die zijn belangstelling en sympathie wekt. Prins Az aken. Hij waarschuwt den Gouverneur, die hem vindt ook nog een vriend van zijn eigen leeftijd ïr niet wil gelooven en begeeft zich dan in Bill Holder, een der jonge tamboers van het re Isgevaar naar Tokot om zijn Engelsche vrienden ment. Samen komen de jongens een bepaald sign bidden. ... i i geeft op de heilige trom een speciaal signaal op de trom overeen, dat zij zullen gebruiken herkenningsteeken of als zij in gevaar komen te v Jit voorkomt, dat de Engelschen heelemaal uitgerd worden, al vallen er vele dooden. keeren. Nauwelijks zijn de Engelschen uit Tokot wegc: i( Gouverneur heeft inmiddels van andere zijde trokken of Prins Ghul vermoordt den Khan. Prn stiging van Azims verhaal gekregen en stuurt Azim wordt door trouwe aanhangers gewaarschu„ erkingstroepen uit, die na geforceerde marschen en vlucht naar Peshawar, waar men hem echter o op tijd komen om de opstandelingen te verslaan. ns Ghul ziet, dat zijn zaak verloren is en wil naar het leven staat. Op een avond zoekt hij, na te zijn aangevall zijn kostbaarheden vluchten. Hij wordt echter zijn eigen landgenooten, die op de hand der bescherming in het huis van kapitein Carruthers Marjorie, die alleen thuis is, verbergt hem en verb ir ilschen en Prins Azim' zijn, vermoord. et gezag der Engelschen is hersteld en Prins zijn wonden. Kapitein Carruthers wordt benoemd tot reside)"ti kan rustig zijn troon bestijgen om de teugels regeering in eigen hand te nemen.

Prins Ghul laat machine-geweren opstellen, om de blanken te vernietigen.

Sabu als Prins Azim.

Prins Azim geeft op de trommel het signaal, waardoor zijn vrienden tegen dreigende gevaren gewaarschuwd worden.

Regie: Prins Azim Prins Ghul Kapitein Carruthers Mrs. Carruthers Bill Holder Gouverneur

Zoltan Korda Sabu Raymond Massey Roger Livesey Valerie Hobson Desmond Tester Francis L. Sullavan

L. C. BARNSTIJN-FILM Er broeit iets in het inboorlingen-gebied aan de N.W. grens van Britsch-lndië. Ten einde de oorzaak der gistingen te ontdekken, begeeft kapitein Carruthers zich, als bedelaar vermomd, onder het volk en verneemt, dat verschillende stammen een opstand tegen het Engelsche gezag voorbereiden. De Gouverneur geeft dien avond een officieel bal en daar vindt kapitein Carruthers gelegenheid om het nichtje van den Gouverneur, Marjorie, ten huwelijk te vragen. Achter het huwelijk wordt groote spoed gezet, want binnenkort moet kapitein Carruthers voor een diplomatieke zending naar Tokot. De • Mevrouw Carruthers beschermt Prins Azim tegen zijn aanvaller.

■ri hr ii w^iidirlTl mW" JU JJJü JU iVJLJ u k3 JU mm IETS OVER ZILVER EN ZILVERMERKEN ilver is wel één van de meest gebruikte edele metalen. Het is niet alleen A zeer geschikt voor het vervaardigen van siervoorwerpen, maar ook voor gebruiksartikelen. Over deze zilveren gebruiksartikelen, het tafelzilver bijvoorbeeld, willen wy ditmaal het een en ander verfeilen.

Zilver wordt nooit als zoodanig gebruikt, omdat het een vry zacht metaal is, dat voor een gebruiksvoorwerp ongeschikt is. Daarom wordt het steeds gelegeerd, dat wil zeggen gemengd met een ander metaal en wel met koper. Hierdoor wordt het metaal harder en beter tegen gebruik bestand. Maar hieruit vloeit voort, dat het zilver door dit mengen met koper, dat een goedkooper metaal is, ook minder waard wordt. De verleiding, om het zilver te vermengen met veel koper, is nu natuurlijk zeer groot. Dit voorkomt men echter, door maatregelen, die

VOOR DE HUISVROUW 800. Blouse van koraal-rood linnen met banen en kraagje afgeboord met donkerblauw stiksel. Inwendige :ak)es. Donkerblauwe knoopen.

vastgesteld zijn in „de wet omtrent den waarborg en de belasting der gouden en zilveren voorwerpen". Volgens deze wet moet alle metaal gekeurd worden, dat onder den naam „zilver" in den handel komt. Deze wet onderscheidt twee verschillende gehalten van het zilver, ieder met hun eigen stempel, zoodat men ze direct herkennen kan. Ook in het buitenland kent men dergelijke wetten, zoodat het buitenlandsche zilver eveneens gekeurd is. De eischen met betrekking tot het gehalte aan zilver, dat een voorwerp moet bevatten, zyn echter niet in ieder land gelyk en zyn ook niet gelyk aan de Nederlandsche eischen. We kunnen buitenlandsch zilver onderscheiden van het zilver uit eigen land, doordat het buitenlandsch zilver dat in Nederland wordt ingevoerd, gemerkt wordt met een hoofdletter V. Dit merk is dus geen waarborg voor het gehalte aan zilver, het wil alleen maar zeggen, dat het voorwerp zilver bevat en dat het uit het buitenland afkomstig is. Een volgenden k^er hierover verder.

Benoodigd: 3.20 M. van 1,20 M. breed.

WEEKMENU.

801. Schort-blouse van kersrood batist met witte -moezen bedrukt. Vierkant platstuk. sluitend met kersroode knoopjes. Strecken van effen kersrood batist. Benoodigd: 3.60 M

Maandag:

Rolpens, stamppot van appelen; warme broodpudding met vanillesaus. Dinsdag: VarRenstong, witte boonen, aardappelen en zure saus; wentelteefjes. Woensdag: Runderlapjes, roode kool en aardappelen; appelmoes met schuimkop. Donderdag: Kerriesoep; gestoofde rundernier, aardappelpure en gedroogde appeltjes. Vrydag: Gebakken visch, aardappelsla; griésmeelschoteltje. Zaterdag: Hutspot met klapstuk; driein-de-pan. . Zondag: Kaassoufflé's; gestoofd konijn, appelmoes en aardappelen; montagne Russe.

van 0.80 M. breed.

804. Blouse van rood katoen, bedrukt met moesjes van dezelfde kleur. De kraag, het bencdcngedeeltc der mouwen, de rand der opgewerkte zakken zijn omboord met een breede strook De ceintuur wordt op den rug geknoopt, Benoodigd: 3 M, van 1 M. breed.

PAS OP VOOR

onopqebfie mpdwlijei

ZIJ TASTEN HET ZIJDEN WEEFSEL VAN UW VERSTROOID Newton, de bekende Engelsche natuurkundige en astronoom, slond tegenover de eenvoudigste dingen des levens ongeloofelijk onbeholpen. Zijn verstrooidheid kende geen grenzen. Op zekeren dag werd ajn huishoudster weggeroepen, terwijl zij bezig was een ei voor hem te koken. Ze plaatste den geleerde dus zelf voor den haard, gal hem in de rechterhand het rauwe ei, in de linker een horloge en prentte hem in, het ei in het water te gooien, zoodra dit kookte en het dan vier minuten er in te laten. Dan kon hij het er uit nemen.. . Toen zij na verloop van een halt uur in de keuken terugkeerde, vond zij den geleerde diep in gedachten verzonken voor den haard staan, terwijl hij verstrooid naar de dampen van het borrelende water keek. Het ei hield hij nog in zijn rechterhand, maar het horloge lag in het ziedende water. , .

KOUSEN AAN EN ... VEROORZAKEN LADDERS.

Lux voorkomt ladders, daar Lux 5 maal zo vlug oplost als gewone zeeppoeders en zeepvlokken. Voor het wassen van zijden kousen kan U geen gewone zeep gebruiken, want er blijft altijd onopgeloste zeep in het sop. Onopgeloste zeep maakt het weefsel hard en de kleuren vaal. Elke keer, dat U wat hard aan Uw kousen trekt, is de kans op ladders groter. Toch zijn ladders in Uw zijden kousen geen noodzakelijk kwaad, want Lux is een waarborg tegen ladders, T.ux lost dadelijk op. zelfs in koud water, dus blijven er geen onopgeloste zeepdeeltjes in het weefsel achter. Hierdoor blijft dit elastisch en sterk, zodat het zo goed als uitgesloten is, dat ladders kunnen ontstaan. Bovendien is Lux zo voordelig. ! een pak van 12 et. kan L1^3EE5 zijden kousen wassen! Dan bevat het gewone pak Lux nog een breipatroon en het reuzenpak 2 breipatronen

DE SCHUCHTERE TALENKENNER Bentley, de groote geleerde, die o.a. Horatius, Terentius en Milton heeft vertaald, was in den omgang met menschen zeer verlegen en onbeholpen. Op zijn reis door Frankrijk werd hij door gravin de Ferrers uitgenöodigd. Toen hij kwam, trol hij een groot gezelschap in den salon aan, en hij werd zoo verlegen, dat hij na eenige minuten, geheel ontdaan, weer vertrok, „Wie was die zonderlinge man? vroeg een der aanwezigen aan de gastvrouw. „ „Dat is zóó'n geleerde man, antwoordde deze, „dat hij precies weet hoe een stoel in alle talen der wereld heet, maar niet, hoe men er op moet gaan zitten!"

Lux tvordt nooit los verkocht Losse zeepvlokkenzijngeenLux^

EEN KOSTBAAR FEEST

RECEPTEN UIT HET WEEKMENU KAASSOUFFLÉ'S

Benoodigd: 3 d.L. melk, 30 gram bloem, 30 gram boter, 2 eieren 150 gram oude, Hollandsche kaas, peper, zout. Bereiding: De boter smelten, de bloem toevoegen en de massa glad roeren. Bij kleine hoeveelheden tegelyk de melk toevoegen, terwijl men de massa voortdurend glad roert en even door laat koken. De saus van het vuur nemen, de eidooiers, de geraspte kaas, peper en zout er doorroeren en op het laatst voorzichtig de stijfgeklopte eiwitten. Deze massa overdoen in soufflé-potjes, die hoogstens tot de helft gevuld mogen worden en de souffle's in een heeten oven laten souffleeren (ongeveer tien a vyftien minuten). De souffle's direct opdienen.

Titiaan, de grootste schilder der Renaissance, gaf een fee,st. De gasten amuseerden zich uitstekend. Toen zij echter door een toeval vernamen, dat de kosten van het «eest slechts zeer aering waren, lachten zij om den maaltijd en hun gastheer, Titiaan wreekte zich op een wijze, die kenteekenend is voor de verhoudingen, die er gedurende de Renaissance heerschten. HIJ noodigde hen voor den tweeden keer op een feestmaaltijd uit. Iedereen hoopte nu, dal hij thans zichzelf zou overtreffen, en er was dan ook niemand, die wegbleef Tot hun groote verbazing merkten zij echter niets van de voorbereidingen. Maar daardoor verwachtten zij juist een groote verrassing. Die kwam dan ook,.. * u • . i,_t Titiaan verzocht om het woord en zei: „M.jne beeren, u stelt met het gezellige samenzijn op prijs, doch alleen de kosten, die er aan besteed worden. Kijk hier..." Hij nam een prachtig zeer kostbaar gewaad, dat hij

ten geschenke had gekregen van Keizer Karel V, alsmede z.jn meuwste, pas voltooide schilderij, en wierp ze alletwee in het vuur onder de schouw. Alstublieft, beeren," eindigde hij zijn toespraak, „ik hoop, dat u nu tevreden bent, en dat de kosten van ons samenzijn hoog genoeg waren. Vaarwel - het feest is afgeloopen!" VOORZICHTIG Keizer Joseph II vroeg Mozart eens om zijn oordeel over een sonate, die hij had gecomponeerd. , . t. k „De sonate is wel goed, maar wie haar gecomponeerd heeft is toch nog beter," antwoordde Mozart voorzichtig.

KERRIESOEP

405. Een schort-blouse van grijs en blauw geruit batist. Revers en zakken van effen grijs batist. De ceintuur houdt de zijpanden samen. Twee knoopen sluiten de blouse. Benoodigd: 3,60 M, van 0,80 M. breed.

Van deze modellen zijn bij de administratie van dit blad geknipte patronen verkrijgbaar tegen den prijs van ƒ 0,60 per stuk.

Benoodigd: H L- groentennat met aardappelwater, zout, 1 ui, appel, 50 gram boter, 20 gram meel, 2 kruidnagelen, 1 klein theelepeltje kerrie, citroensap, drooggekookte ryst. Bereiding: Eerst wordt de ui fijngehakt en de appel geraspt. Daarna fruit men den ui in de boter, tot hij lichtbruin is; nu voegt men kruidnagels, appel, kerrie en bloem toe. Het aan dè kook gebrachte vocht met wat zout doet men er heel langzaam byMen laat het mengsel nog ongeveer een kwartier zachtjes doorkoken. Dan haalt men de kruidnagels uit de soep en druppelt er wat citroensap in. De hoeveelheid hiervan bepaalt men naar eigen smaak. Men dient deze kerrie»soep met wat drcioggekookte ryst er by op.

WHlemsen gaat altijd op de fiets naar sijn werk.

Met ons Hollandsche klimaat doet dat hem geen goed. Hij heeft het gauw te pakken.

Dan hoest en hijgt hij als een oud postpaard, zóó, dat het zijn collega opvalt.

- 19 -

Man, ten: hoest door

neem Wybert-tahletDie helpen je tegen en heeschheid. als je weer en wind moet.

dotSi. Een blecke Januari-zon goot haar matgulden licht met breede banen de kamer in. De meubelen in de slaapkamer van Monna Martin waren zacht groen gelakt, en ingelegd met zilver en parelmoer. Ze waren in China gemaakt, door eerste klas kunstenaars, volgens eigen ontwerp van Almaz Martin. Terwijl Monna haar thee dronk, kon zij door de open deur in haar boudoir kijken. De wanden waren bespannen met bleek-groen satijn, waarop oude Fransche gravures hingen, in zwart glazen kaders en dof gouden lysten. Eveneens een idee van Almaz. Op den vloer lag een zacht groen tapijt, met blanke en rose lelies er in geweven. Monna ontdekte een glimp van zichzelf in den spiegel en fronste even haar voorhoofd. Toen glimlachte ze. Per slot van rekening paste zy thans nog beter in deze kamers, dan eenjaar of twintig geleden. Toen was zij hoog blond geweest, met frissche, roode wangen. Nu was zy bleek geworden, en had ze zilveren haar. Ze voelde zich oud. Het leek pas gisteren dat Richard een baby was geweest, en nu was hy gisterenavond thuisgekomen — met zijn jonge vrouw. Met. ... eh . . . . Priscilla. Het was nä den tyd geweest, waarop Monna altijd naar bed ging, dat zij thuisgekomen waren, en ze was niet opgebleven om hen te ontvangen. Monna liet zich door niets en niemand van haar schoonheidsslaapje afhouden. Maar vanavond zou ze haar schoondochter leeren kennen. Ze zou er zich aan moeten wennen, dat ze schoonmoeder was geworden. Wie weet hoe gauw ze ook grootmoeder zou zijn. Ze zou dat niet zoo erg hebben gevonden als Richard met Joan was getrouwd. Joan had geen enkele toespeling op zijn huwelyk gemaakt: geen enkel benijdend woord had zij er aan verspild. Het was niets voor haar, om zooiets te doen. Maar Monna wist, dat Joan van haar verwacht had, dat zy er Richard op de'een of andere manier toe gebracht zou hebben, om met haar te trouwen. Dat was een misrekening van Joan geweest, maar zij was niet het soort meisje om een man op te geven, alleen omdat hij getrouwd was. In Joans levensbeschouwing was een echtscheiding in zoo'n geval niet uitgeschakeld. Enfin — Monna had gedaan wat zij kon om haar te helpen. Ze was er immers zelf ook van overtuigd geweest, dat de twee jongelui een goed paar zouden vormen? Ze zette haar leegc kopje — een kopje van ragfijn groen Sevres neer op het tafeltje van groen lak met zilver en parelmoer, dat naast haar bed stond. Ze richtte zichzelf half op, en terwijl zij op haar elleboog steunde, bekeek zij haar beeltenis in den spiegel. Ze zag er nog niet slecht uit. Wat gaf het ten slotte, of je ah oud was, als je er nog zóó uitzag? De menschen zeiden, dat Monna Martin aan niets anders dan haar uiterlijk dacht, en ze zou het niet ontkend hebben, Almaz Martin had haar schoonheid bewendend, en haar heele leven had zij er op ingesteld om die schoonheid Ie behouden. Geen vrouw kan ooit méér hebben gedaan om het oog van een levend man te behagen, dan Monna

deed om de oogen te behagen, die voor altyd gesloten waren — nu byna twintig jaar geleden!. De reden was eigenlyk simpel. Ze kon niet gelooven, dat twee menschen die zooveel van elkander gehouden hadden als zy, voor eeuwig van elkander gescheiden konden zyn. Ergens, en hoe dan ook, zouden zy elkaar terugzien. En tot dien tyd.... hoe kon zij weten dat er geen paar ongeziene oogen waren, die haar gadesloegen? Hetgeen doorging voor ijdelheid was in werkelijkheid slechts een daad van toewijding, van liefde. Niemand begreep haar nog steeds niet uitgedoofde liefde — en ze wilde ook niet, dat iemand het begreep. Ze had de overtuiging, dat Almaz het begrijpen zou. En dat was haar voldoende. Ze hoorde het water ruischen in de badkamer. Jean was altyd zoo verschrikkelyk punctueel met dat soort dingen. Ze had wel graag nog een poosje willen blyyen liggen, om nog wat na te denken. Maar dat kon nu niet. Langzaam stond ze op, trok een bleek groen négligé aan en begaf zich naar de badkamer. II. In den zuidelyken vleugel was Priscilla bezig haar koffers uit te pakken. Richard was direct na het ontbyt weggegaan om de farm te inspecteeren. Richard was blykbaar erg dol op de oude boerdery! De koffers, die zij meegenomen hadden op de huwelijksreis, waren dien ochtend gebracht. De koffers, die Priscilla's moeder van huis had gestuurd, waren er eveneens. Ze waren vol met allerlei linnengoed, waarop de initialen van haar meisjesnaam stonden. Maar het linnengoed had Priscilla's belangstelling nu niet. De kleerenkoffer met zijn hel gekleurde labels stond open en in dichte ryen hingen er de kleeren in, die haar moeder haar gegeven had opdat zy zich mooi had kunnen maken voor Richard. Priscilla was nog niet aan hun pracht gewend. En dan waren er ook de'kleeren, die Richard zelf voor haar had gekocht op hun huwelijksreis. De japon van bleek mauve fluweel met de garneering van amethyst en kristal; de zwarte zijden avondjurk met het jakje van met goud doorweven zilverdraad, waarin hy haar, zooals hy had gezegd, het liefste zag. . . . „Je lijkt er een engel in...." had hy trotsch beweerd. Priscilla kon haar geluk bijna niet omvatten. Richards liefde, hun huwelijksreis, haar kleeren — het was allemaal zoo volmaakt. En nu waren zy weer thuis — met . Richards moeder. De volmaaktheid van de huwelijksreis was voorbij. Enfin, Richards liefde was nog net zoo volmaakt als ooit. En dat waren ook haar kleeren nog.... Priscilla had Richards moeder nog nooit gezien, en wat zij had gehoord van haar, was in waarheid angstaanjagend geweest. De auto met den bruin geuniformden chauffeur had hen voor het station opgewacht. Priscilla had zich erg dicht tegen . Richard aangedrukt gedurende den rit naar huis. Hij had zijn arm om haar heengeslagen, en haar hand vastgehouden. De auto was zachtjes voortgegleden over den door het licht der maan beschenen weg. Toen — 20 -

waren zij tusschen twee sleenen zuilen doorgereden, die bijna geheel schuil gingen onder dichte ranken klimop. „We zyn er, liefste," had Richard gezegd, en hy had haar een kus gegeven. „Dit is nu Oak Hook!" Maar het was niet dan nadat zy ongeveer anderhalven kilometer *usschen hooge pynen en eiken gereden hadden, dat zij licht door de boomen had zien schijnen. Priscilla was er van onder den indruk gekomen. Ze was er stil door geworden. Thuis had je slechts een smal hekje door hoeven te gaan en dan was je na een kort tuinpad, al by de deur' geweest! Hier stapte je uit voor een breed, hoog bordes met dikke zuilen die e'en lang glazen dak droegen, en die je als vanzelf naar een zware eikenhouten deur voerden, waarop je een bronzen klopper moest laten vallen. En een styve mannelyke bediende deed je hier open! Maar er wachtte niemand in de groote vierkante hal met de dikke tapijten langs de muren en de dierenhuiden op den grond. Vlammen in den enormen schouw onder den hoogen steenen schoorsteen — dat was het eenige welkom! „Mrs. Martin heeft zich vroeg teruggetrokken en kon niet gestoord worden vanavond, mynheer," zei de butler. „Maar uw kamers zyn gereed." Priscilla had haar arm door dien van Richard gestoken en was met hem meegegaan door de lange, breede gang. Aan het eind er van bevond zich een soort galery. Daar moest een orkestje spelen, wanneer er een danspartij gegeven werd. Links er van bevond zich een donkere, eikenhouten trap met gebeeldhouwde leuning. Overal hingen schilderijen in doffe gouden lysten. Je kon duidelijk zien, dat er verschillende bij waren die heel oud waren. Priscilla voelde zich wat angstig. Ze zou het niet erg gevonden hebben om arm te zijn met Richard, maar er was iets schrikwekkends aan dezen enormen rijkdom. Hun kamers zagen uit over de zee. Terwijl zij haar kleeren uit de koffers kreeg, zag zij haar glinsteren in het zonlicht. Gisterenavond had de maan er een brefede streep zilver op getooverd. Dat was sprookjesachtig geweest! Eén voor één haalde zij haar kleeren uit de koffers. Het zachte, blauwe gebreide sportcostuumpje; de japon van cerise fluweel met de violette tule, waarin zij er, volgens Richard, uitzag als een meisje dat voor dame wilde spelen. En hier was ten slotte het groen wollen jakje met rokje, dat zij gedragen had op den dag, dat zij Richard had leeren kennen, dat zij iederen dag naar kantoor aan had gehad wanneer zy hem passeerde ter hoogte van de bibliotheek. Ze zou dat rokje en dat jakje altyd bewaren — altijd! Misschien zou Richard haar nooit hebben opgemerkt, als zij het niet had gegedragen. Ze drukte het jasje tegen haar wang en lachte. Ze herinnerde zich nog precies wat hij den eersten keer tegen haar had gezegd. „Neemt u mij niet kwalijk, maar ik kan werkelijk geen dag langer leven zonder kennis met u te hebben gemaakt. . . ." Hij had haar zoo maar aangesproken, midden op straat.

en zij.... ze was niet doorgeloopen, maar ze had alleen maar wat gelachen om zijn openhartige bekentenis, die zy direct als eerlijk en oprecht had aangevoeld. Een maand later waren zij reeds verloofd geweest. Richard deed altyd alles met een vaart. Zes weken daarna waren zij al getrouwd. Ze had zich zoo vroolijk en zoo licht gevoeld als een herfstblad, dat door den storm wordt voortgedreven. Priscilla had alles even heerlijk gevonden. Er was geen enkele moeilijkheid geweest. Voor Richard was het echter niet zoo eenvoudig geweest. Dat kwam alleen door dat dwaze testament van zijn vader en den brief, welke er een nadere verklaring van inhield. Maar ook omdat zijn moeder altijd maar op het aambeeld van Joan Allison hamerde. Niet met woorden, natuurlijk. Zoo onkiesch was zij niet. Met geen enkel woord zinspeelde zij er ooit op, dat volgens haar Joan de eenige goede vrouw voor Richard zou zyn. Maar daarom wist hy toch wel, dat zy dat dacht. Wist Joan het ook? Dat had hij nooit te weten kunnen kómen. Joan had eveneens haar subtiliteiten. Soms had hy, wanneer hy samen met zijn moeder en Joan was geweest, het gevoel, dat hy het voorwerp van een of andere intrige tusschen hen was, en dat de beide vrouwen elkander zóó goed begrepen, dat zij geen woorden noodig hadden om elkaar hun bedoelingen duidelijker te maken. Maar hij voelde er niets voor om met Joan te trouwen. En hy had wel met Priscilla willen trouwen. Hij was er van overtuigd, dat hy het gewild had sinds hij haar voor den eersten keer op een ochtend den hoek van de straat had zien omslaan. Er was iets geweest in dé manier waarop zij den hoek had omgeslagen, dat hem had doen denken aan een jacht, dat voortgestuwd werd door een lichten bries. Hy had de vergelijking zelf wat dwaas gevonden, maar hij had geen andere woorden kunnen vinden. Ze had hem recht in de oogen gekeken, terwijl zij passeerde, en van dat oogenblik af had hy haar niet meer kunnen vergeten. Geen moment was zij uit zijn gedachten geweest tot hij haar den volgenden ochtend weer gezien had, op dezelfde plaats ongeveer. Richard had zijn moeder niet verteld hoe hy Priscilla had leeren kennet. Zy was niet conservatief, maar Priscilla zou voor haar altijd iets minderwaardigs hebben gehouden, als zij had geweten, dat Richard haar „op straat had leeren kennen". Ze zou alles te baat nemen om hem zyn huwelijk met Priscilla aT te raden; daar was hij van overtuigd geweest. Maar ze zou niets vinden om af te keuren. Daar zou hij voor zorgen. Daarom had hij Priscilla op een middag meegenomen om een kopje thee te gaan drinken hij June Clyde. Er viel op June uit society-oogpunt niets te zeggen. Zijn moeder zou dat moeten erkennen. Hij 7.ou zeggen, dat hy Priscilla daar had leeren kannen. Gelukkig dat June en haar man nu reeds lang onderweg naar Australië waren. Zijn moeder knikte slechts toen hij haar zei, dat hy Priscilla bij June had ontmoet. „June Clyde is nooit erg select geweest by het kiezen van haar kennissen," was alles wat ze zei. Toen ging zy naar haar bureau en haalde uit een der laden den brief, die een nadere verklaring bevatte van zijn vaders testament. Ze maakte den brief open en las er een alinea uit voor. „SCHIET EEN BEETJE OP, PIET! DIE VERFPOT ZAL JE INHALEN!"

„Als Richard trouwt met een meisje waar jij geen enkel bezwaar tegen hebt, dan dient hpt fortuin, dat ik jou heb nagelaten, tusschen jou en hem gelykelyk verdeeld te worden. Indien hij tegen je wenschen trouwt, dan kun je iedere schikking te zijnen opzichte treffen, die je goed lijkt — of geen enkele. Wanneer hy meerderjarig wordt, zal hij, natuurlijk, in het bezit komen van het fortuin, dat hem door myn moeder is nagelaten. Maar dat zal natuurlyk niet voldoende zijn. Geef hem dus een toelage tot hy trouwt, Monna. De grootte er van moet je zelf bepalen, maar ik raad je aan edelmoedig te zyn. Maar natuurlijk niet tè edelmoedig." Ze las deze bepaling langzaam voor en vouwde den brief toen dicht. „Je hebt dit al eens eerder gehoord, Richard," zei ze. „Ja — maar toch niet meer dan een millioen maal, geloof ik." Zijn moeder lachte. Het eenige wat hij met zijn sarcasme bereikte, was dat hy zijn moeder er door aan het lachen maakte. Ze lachte trouwens altijd — behalve als hij smaalde over „het oude en duffe Oak Hook". — Ze wist, dat hy het huis graag zou moderniseeren, maar daar kon natuurlyk geen sprake van zijn. Ze zou het als een soort heiligschennis tegenover Almaz beschouwen. „En natuurlijk heb je het altijd vervelend gevonden," zei ze. „Ja, het is niet erg prettig voor je. Maar je zult moeten toegeven, dat het op het oogenblik wel het geschikte moment is om er over te praten." Richard stak een sigaret op, en knikte. „Natuurlyk weet ik wel," zei zijn moeder, „dat het niets helpt, of ik je al vraag niét met dat meisje te trouwen. Dat zou geen verandering in je plannen brengen. Zooiets doen kinderen tegenwoordig niet meer. Bovendien heb je een klein inkomen, en zou je wel ergens een baantje kunnen krijgen. Wat voor zin zou het dus hebben taf ik je dat huwelijk al verbood? Ik twijfel geen oogenblik. of het is een aardig meisje. Er zijn heel wat aardige meisjes op de wereld — zelfs hier .in de omgeving! Maar hoc zal ik weten of zij al of niet een geschikte vrouw voor je is, voordat ik haar beur rol heb zien spelen en ik haar heb zien spelen in je eigen omgeving?"

''

„Alles wat u hebt te doen is haar te vragen hier te komen. Dan kunt u een oordeel vellen, en hoeft u niet meer af te gaan op hetgeen ik zeg." „Wat zou ik zien, als ik haar vroeg? Twee verliefde menschen, die denken dat er buiten hen niets anders op de wereld bestaat! Neen — ga je gang. Stoor je niet aan mij. Trouw met haar en breng haar dan hier. Dat lijkt mij het beste. Ik wil er niet telkens op terugkomen, maar vergeet niet, dat je vader het aan mij overgelaten heeft om te heoordeelen of je al of niet je geld zult krijgen. Als je met die Priscilla trouwt, zal ik je huwelijksreis betalen en je toelage verhoogen. Je kunt den zuidelijken vleugel bewonen. Je kent mijn gewoonten. We zullen elkander alleen maar zien tydens het diner. Ik zal niet de bedilzieke schoonmoeder spelen. Maar ik zal je vrouw ook niet om haar hals vallen en weenend uitroepen: „Kom hier, mijn dochter, opdat ik je omhelze, — en neem de helft van mijn goud!" Je zult je dans hebben, maar je zult zélf voor de muziek moeten betalen." „O, dat is niet erg met Priscilla te dansen is de moeite waard. U bent heel geschikt, als u het my vraagt. U bent toch zeker bij ons huwelyk tegenwoordig?" .

VERLOOR DIKTE # Zonder dieet • Zonder medicijnen 0 Zonder oefeningen

Deze jonge vrouw verloor 30 pond overtollig vet op gemakkelüke, veilige en aangename wijze. Zij hield geen dieet. Zij nam geen medicijnen. Zij deed geen oefeningen. Zij nam alleen Wex, het mousseerend zout met druivensapderivaten. „Ik ben lm. 56 lang", schrijft zij, „Voor ik Wex begon te nemen, was mijn gewicht 132 pond, nu weeg ik nog 102 pond. Mijn omvang van buste, taille en heupen is afgenomen. Ik heb bemerkt, dat mijn glas Wex lederen morgen mijn bloed zuivert van al het overtollig zuur. Mijn gezondheid is vooruitgegaan en riiijn teint is frisch en gezond". Mej, A, W. U kunt een slank, aantrekkelijk figuur krijgen op dezelfde veilige en aangename wijze. Neem Wex 2 theelepels in een half glas water 's morgens direct bij het opstaan, Wex is verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten in handige, apart verpakte hoeveelheden, een doos van 6 stuks voor 40 cent, of een groote flesch voor F 1.20.

MOUSSEEREND

DRUIVENZOUW S>>

„O ja, ik zal bij jullie trouwen zijn. Ik zal voor de buitenwereld doen alsof ik er mee accoord ga, zoo lang je maar begrüpt, dat ik het alléén voor de buitenwereld doe," Maar zy was er niet. „Het spijt me. Vind het onmogelyk de reis te maken," zoo luidde haar telegram, op de laatste minuut ontvangen. Precies wat Richard had verwacht. Je kon er op aan, dat zy zich van iets wist af te maken wat zy niet prettig vond, zonder dat er een discussie of een scène mogelijk was. Ze had geen woord over Joan gezegd. Wel, dat zou ze ook niet doen. Maar hy wist, dat zijn moeder altyd aan haar gedacht had; dat zij haar om zoo te zeggen altijd achter de hand had gehouden als een hooge troef by het kaartspel! III. „Wal zal ik vanavond dragen, liefste? Kijk, het lykt me zeer gewichtig, dat ik by je moeder in den smaak val!" Dat was het ook. Priscilla wist zelfs niet,

Uwgroofste charme is Uw haar

hóe gewichtig het was. Hy had het haar nooit verteld. Priscilla was juist het soort meisje dat er op zou staan haar op te geven wanneer zy wist dat je er moeilijkheden mee zou krijgen als je haar trouwde. Ze zat vol van allerlei overdreven ideeën omtrent eer en toewijding en zelf-opoffering. Priscilla was een levend voorbeeld voor alle pessimisten en hervormers, die beweerden, dat een modern meisje geen „ziel" kon hebben. Ze besloten dat zy het groen georgette japonnetje met de eenvoudige garneering van bruine houten kralen zou dragen. Hij bezag haar toen zy gereed waren om naar beneden te gaan. Gereed om zyn moeder te ontmoeten. Eindelijk! Richard had gezegd, dat zyn moeder tamelijk zonderling was. Hoe zonderling moest zy wel niet zyn, dat ze je een heelen dag onder haar dak liet vertoeven zonder ook maar eenige aandacht aan je te schenken! Wrel, daar zat ze nu, wachtend in die stille, wit-met-gouden kamer, met het plafond als een koepel, waarop allerlei fantastische schilderingen waren aangebracht. Je had verwacht, dat Richards moeder mooi zou zyn, maar niet zóó mooi als ze in werkelijkheid was. Hoe kon iemand van over de vyftig nog zóó mooi zyn! Wanneer ze naar je keek, deed het turkooizen blauw van haar oogen bijna een ontroering door je heengaan. En ze was zoo slank, en zoo gracieus! Je leek er met je jeugd plomp en lomp by! „Moeder," zei Richard, „dit is nu Priscilla!" — Ze hield meer dan ooit van Richard, als hy op die manier „Priscilla" zei. „Dat dacht ik wel! Is je eerste dag op „Oak Hook" prettig geweest?" Monna nam de haar door het meisje toegestoken hand. Ze glimlachte tegen haar, precies zooals zy tegen een toevallige dinergast geglimlacht zou hebben. Dat was Priscilla's welkom. Plotseling had ze er behoefte aan om te gaan huilen. Menschen die zoo mooi waren als Richards moeder, moesten vriendelijk en lief zyn! Niet dat zij onvriendelijk was. Ze glimlachte af en toe tegen haar schoondochter terwyl zij aan tafel zaten. Maar Priscilla voelde, dat zij eigenlyk niet meetelde. Soms wendde zij zich tot Priscilla met een vraag over hun huwelijksreis, maar hét was duidelijk, dat het antwoord haar absoluut niet interesseerde. Neen, men kon niet zeggen dat Richards moeder direct onaardig was, maar ze deed duidelijk merken, dat zy haar onverschillig was. Priscilla was bly toen Richard haar. hand onder tafel even aanraakte. Ze dronken koffie in de hal. Door de openstaande deuren — het was een avond als in het voorjaar, zóó zoel en luw — zag men de zilveren glimmeringen van de zee. De koffie werd opgediend in een servies van gedreven Moorsch zilver. De butler presenteerde de kopjes. Priscilla voelde zich wat verlegen. Thuis was het niet zoo'n ceremonie geweest als ze een kopje koffie hadden gedronken. Buiten klonk het gezoem van een motor; vlugge voetstappen weerklonken op de waranda, toen het slaan van een deur, en dan wierp een meisje een mantel als een roode vlam op een der stoelen en stond daarop in een strakke zwart fluweelen japon opeens midden in de hal. Alle stijfheid was plotseling verbroken. „Hallo!" — De stem kwam van een bruin — 22 —

De aankomst van de bekende FrantcKe filmsterren Yvonne Printemps en Pierre Fresnay te Amsterdam, waar zi] de gala-voorstelling bijwoonden van hun film „Drie walsen". Van links naar rechts: Pierre Fresnay, Yvonne Printemps en dr. Ludwig Berger, de regisseur van de film.

Zigeuner-gezichtje dat met een krans van dik glanzend zwart haar omgeven was. De fel-roode lippen weken even vaneen om twee ryen blinkende, onberispelyk-witte tanden te laten zien. „O, Joan, ben jy het? Je komt juist op tyd voor een kopje koffie!" Zou Richards moeder ooit zoo hartelijk naar Priscilla kyken met een uitdrukking van welkom in lederen trek van haar mooi oud gezicht, als zy thans naar Joan keek? „Ik kom even mijn viool halen," zei Joan Allison. „Ik heb 'm gisterenavond vergeten." Joan, die haar viool vergat! Later kwam Priscilla te weten dat zij zelfs haar taschje, haar sigarettenkoker, haar manieren en de conventies vergeten kon — en het ook dééd! Als Joan haar viool vergeten had, dan was dit gebeurd omdat zy er aan gedacht had ze te vergeten. Het was haar excuus om den eersten avond den besten te kunnen binnenvallen! O, die viool! Hoe Joan er op speelde! Woeste Zigeunermuziek met een rhythme, dat denken deed aan het zuchten van een hart vol liefde en vol haat! Ze drukte het instrument tegen haar spitse kin en de strijkstok scheen er tonen uit te trekken die je konden doen juichen en huilen tegelijk. Richard begeleidde haar op de piano — een Richard dien Priscilla niet kende terwijl hy met half-schuin gehouden hoofd zyn vingers soms in woesten cadans over de toetsen deed gaan. Ze dachten nu alleen maar aan de muziek die zy samen maakten. Iets anders scheen er nu niet op aan te komen. In haar hoekje gezeten, sloeg Priscilla hen gade. Ze speelden ten slotte uitstekend. Het gaf Richards moeder een kans om met haar te praten. Het was evenwel moeilyk voor Priscilla om te spreken terwyl die

Onder de regimenten, die dezer dagen hun 125-jarig bestaan vierden, behoorde ook het vierde regiment infanterie te Leiden. Ter gelegenheid hiervan werd er o.a. een défilé voor de autoriteiten gehouden, waaraan ook door reunisten werd deelgenomen. Men ziet hen hier op onze foto, terwijl zij de bekende Morschpoort passeeren.

vagebonden-muziek aan haar hart scheen te rukken en Richard zijn gezicht van haar hield afgewend. „Hoe heb je Richard leeren kennen?" — Den gcheelen tyd gedurende het diner en de koffie was Richards moeder erg sceptisch geweest met haar opmerkingen over June Clyde. Priscilla schrok op. „Laat Richards moeder of iemand van zyn familie nooit merken, dat jullie niet op conventioneele wyze aan elkaar zijn voorgesteld," had Priscilla's moeder haar gezegd. Moeder was zoo — lief en aardig en goed, maar vol ouderwetsche ideeën. En toch, toch was hetgeen zij zei zeer verstandig ook, Priscilla had de bedoeling gehad Richards moeder nooit de krankzinnige manier te laten weten, waarop zy elkander hadden leeren kennen. Maar ze kon geen onwaarheid spreken, nu die zacht-blauwe oogen onder de sneeuwwitte wenkbrauwen op haar gericht waren. Ze vertelde daarom alles eerlijk, van den eersten heimelijken extatischen blik af, en ze besloot: „Ik vrees, dat u mij wel verschrikkelijk zult vinden. Maar u weet zelf wel, hoe aardig en aantrekkelijk Richard is en dat hij wel een hoofd boven alle andere menschen uitsteekt. Alsof hij eigenlijk een harnas en een helm en een of ander Binnenkort verwacht:

Spencer Tracy en Mickey Rooney ii

BOYS TOWN"

de stad, waar jongens mannen worden. E«nMetro-Coldwyn-Mayer Jubileum-Film

(Ingezonden mededeeling) fel gekleurd vaandel moest dragen. Ik kon er niets aan doen, dat ik naar hem moest kijken " De woeste zigeuner-muziek ging voort, en Overal rheumatische pijnen Monna antwoordde niet. Ze leunde terug in haar stoel, en haar blauwe oogen keken, Kruschen maakte een ander keken in vage verten, waarin allerlei herinmensch van hem neringen schenen op te doemen — herinneringen aan de korte jaren van geluk met Rheumatische pijn is verraderlijk; zy treedt Almaz. Toen begon ze opeens te lachen. zonder waarschuwing op. Het komt in een „Wrat een zonderling persoontje ben je," arm of been en langzamerhand breidt het zei ze. En toen: „Richard schijnl een van zich uit over het geheele lichaam, tenzij er die menschen te zyn, die zelfs liegen wan- iets gedaan wordt om het tegen te houden. neer het veel beter en eenvoudiger is de Kies dan het juiste middel, evenals deze waarheid te spreken." man, die ons schrijft: „Ongeveer 10 maanPriscilla begreep natuurlijk niet wat den geleden leed ik vreeselijke rheumatische Richards moeder hiermee bedoelde. En het pijnen. Mijn geheele lichaam deed pijn en kwam er ook niet op aan. Richard was soms kon ik niet eens naar mijn werk gaan. volmaakt, wat hij ook deed. Priscilla had Men raadde my Kruschen aan. Ik nam het zich vrij dicht bij zyn moeder gevoeld zoo- en het gevolg was, dat de pijnen langzamerlang zij zwegen, maar nu zy sprak was het hand verdwenen. Ik ga sindsdien onafgealsof zij haar een heel eind van zich af- broken naar myn werk, dank zij Kruschen, slootte. . en voel my een ander mensch." A. R. Joan hield op met spelen en borg de viool Kruschen Salts spoort uw afvoerorganen, in de kist. Ze wierp haar brillanten rooden lever, nieren en ingewanden aan tot krachmantel om, en zei toen: „Goedenavond, tige, geregelde werking, waardoor Uw orgaallemaal," en weldra hoorde Priscilla haar nisme gezuiverd wordt van schadelijke afauto wegrijden. En Priscilla voelde, dat valstoffen zooals urinezuur, dal de oorzaak Richard nu weer van haar was. Het was net kan zijn van Uw rheumatische pijn. Neem geweest alsof hy niet van haar was, toen lederen morgen „de kleine dagelyksche hij samen met Joan speelde. dosis" en Uw pijnen zullen spoedig verminPriscilla was erg stil, toen zij met Richard deren om tenslotte geheel te verdwijnen. weer terug in hun appartementen was. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar Zwijgend zaten zy bij het schijnsel van den bij alle apothekers en drogisten. haard in de kamer, die uitzag over de zee. Richard sprak het eerst. „Hoc vind je moest haar op de een of andere manier Joan Allison, liefste?" Het was alsof Richard wist, wat haar ge- laten voelen dat Joan niets voor hem bedachten vervulde en haar stil en zwijgzaam teekende, dat hij altijd alleen van haar. Priscilla, zou blijven houden.... maakte. ,, „Liefste, dal is het hem misschien juist. , Ik ik vind haar erg knap. Een pauze. Waarom wachtte zij, totdat Joan was hier altijd, begrijp je hel niet? Je Richard het zou ontkennen? Hij deed het raakt gewoon aan iets wal je altijd om je immers niet.... Hoe zou hij het kunnen heen hebt en altijd ziel — zelfs menschen als Joan imponeeren je dan niet meer!" doen? , r.- u ii Hy vond-haar dus tóch imponeerend! „Ze is mooi bijzonder mooi, Richard! Ze" zou in een woonwagen moeten zitten „Maar ik zal hier nu ook altijd zijn — ergens in een groen bosch, met een roode bandeau om haar haar en groote gouden knoppen in haar ooren, en ze zou de toekomst moeten voorspellen uit je hand.. . . Richard lachte. „Dat is altyd, de indruk, dien Joan maakt wanneer de menschen haar voor het eerst zien. Waarom zeg je met, X dat zij het booze oog heeft, en dat de duivel S in haar viool zit? Dat zou zy nog liever hooren." „Werkelijk?" . ,0 ja! Ze zou verrukt zijn, indien iemand eon of anderen rasechten Zigeuner van haar familiestamboom wist te plukken! Maar dat is helaas onmogelijk! Haar familie ziet geel PINAUD612,DE IDEALE WIMPERCOSMETIC, van het goud, dal reeds sinds het jaar een accentueert oogopslag op Iraaie wijze. Door in haar bezit is geweest. Hun buiten grenst haar speciale samenstelling doet zij de oogaan het onze. Joan is hier altijd op ieder haren op natuurlijke wijze krullen. Zij verooruur van den dag dat haar lykt naar binnen zaakt geen prikkeling, Is den geheelen dag komen loopen, net als vanavond — gehoudbaar en volkomen bestand tegen vocht. woonlijk met haar viool. Zy en moeder zyn PINAUD 612, is verkrijgbaar in 4 verschillende dikke vrienden, weet je. Mijn moedei\ heeft tinten, zwart blauw - bruin en groen. haar altijd graag gemogen sinds wij kinVoor een volmaakte oog-en make-up brengt deren waren." PINAUD een complete set, bestaande uit: Hij greep Priscilla's hand, Wimpercosmetic in tuben of vasten vorm. „Hé, liefste, daar rolt een traan langs je Creamy Mascara, Cake Mascara, HyeShadow, etc. wang. Wat is er?" „Niets, Alleen wanneer Joan altyd kwam, zooals nu vanavond, hoe ben je dan in 's hemelsnaam ooit van mij gaan houden?" , In vasten Hü lachte en drukte haar tegen zich aan. (1.0.35 vorm of tube Haar tranen rolden nu overvloediger. Gen.-vertegenw. v. Nederland: S. Vlessing, „Waarom? Waarom?" vroeg zij hem. opCarel Reinierszkade 17 's-Gravenhage. eens vervuld van een grooten angst. O, hij

f

mi, '

mm 612

zelfs nog meer dan Joan. Zal het met mij net zoo gaan? Zal ik.... zal ik oo'k een sleur voor je worden?" Priscilla wist niet goed, hoc zij haar gedachten onder woorden moest brengen, maar ze voelde, dat Hichard haar wel begrijpen zou. ..Nooit! Nooit! Jij bent een uitzondering op lederen regel en dat zul je altijd blijven, liefste!" IV. ..Jij bent een uitzondering op lederen regel en dat zul Je altijd blijven, liefste," had Hichard gezegd. Priscilla had zich aan deze woorden gedurende de eerstvolgende twee maanden vastgeklampt om niet te gaan twijfelen. Ze wist zoo weinig van de dingen, die inhoud aan Richards leven gaven. Ze wist zoo goed als niets van paarden, van golf of van hockey. Enfin, Richard had gezegd, dat ze het zou kunnen lécren. Jammer was het alleen, dat Joan* reeds een meesier in die dingen was! Het begon op de golflinks. Priscilla had Hichard gevraagd, of zij ook zoo goed zou knallen leeren spelen als hijzelf en Joan. ..O ja, liefste," hud hü geantwoord. ,,Kn zou dat lang duren?"' „Nu. . . . misschien een jaar of drie. ..." Drie jaar! Toen zij teruggingen naar het clubhuis om er thee Ie drinken, was het precies hetzelfde geweest. Al die meisjes, met hun opgewekte vlotte conversatie en hun sigarettenkokers, kenden elkander zoo goed. Hel waren allemaal vriendinnen van Hichard en van Joan. Ze schenen bovendien Ie denken, dat Joan een soort recht op Hichard had. Ze vestigden den indruk, alsof hij eigenlijk met haar getrouwd had moeten zijn. Priscilla voelde zich als een biiilenstaanster. „letter meisje, dat niet in staat is een man Ie bonden als zij hem eenmaal heeft gekregen, verdient dat zij hem verliest," zoo luidde hun harde uitspraak. „Het is veel gemakkelijker een man te houden, dan hem Ie krijgen. Als ze geen kans ziet hem te houden, moeten zij bij een ander niet komen zeuren...." Dat werd gezegd als een „algemeene kijk op het leven", maar Priscilla had het gevoel alsof het regelrecht op haar gemunt was! Zelfs wanneer zij alleen met Monna on Joan thee dronk op „Oak Hook", had zij dal zelfde gevoel. Joan hoorde er dortr een zeker verworven recht; Priscilla werd er slechts geduld. Monna en Joan spraken samen over menschen en plaatsen, die zij allebei kenden en waarvan Priscilla nooit had gehoord. Soms spraken zij Fransch ■— niet om Priscilla buiten te sluiten van het gesprek; ze waren eenvoudig overtuigd dat iedereen evengoed Fransch sprak als zij. Er waren sommige dingen die je heter in het Fransch dan in hel Engelsch kon zeggen. Ze spraken van de lange vacanties die Richard en z'\\n moeder en Joan samen hadden gehad. Joan was samen met hen in Frankrijk, in Zwitserland en in Noorwegen geweest. Ze spraken er veel over en haalden allerlei herinneringen op, waarover ze konden lachen.... Joan leek in alles haar meerdere.... Het een ige waar zij haar in kon verslaan was in dansen. O, te dansen met Richard, te voelen dat zij daarin de meerdere was van Joan! Er waren oogenblikken, dat Priscilla zich bijna 1è gelukkig voelde. Dat was wanneer zij in Hichards armen ronddraaide, terwijl de saxophoon klaagde en de trom-'

IK ZOU ALLEEN GEBLEVEN ZIJN.

DE AMATEURDETECTIVE Wat deze foto voorstelt, zal onzen lezers natuurlijk wel bekend zijn. Daarom zal het hun ook niet moeilijk vallen, vast te stellen, wat er niet juist aan is! Onder hen, die ons een goed antwoord zenden vóór 1 Februari zullen wij weer een prijs van f. 2.50 benevens twee troostprijzen beschikbaar stellen. De verdeeling der prijzen geschiedt op een manier, waarbij alle inzenders van goede oplossingen gelijke kansen hebben op het verkrijgen van een der prijzen. Bij het inzenden van uw antwoord gelieve u er op te letten, dat het adres van Mr. Detective veranderd Is in NOORDEINDE 8. Van heden af gelieve u dus steeds te adresseeren: Mr. DETECTIVE, NOORDEINDE 8, LEIDEN. Op briefkaart of envelop a.u.b. duidelijk vermelden: Amateur-Detective, 1 Februari. De oplossing mag bij die der rubriek „Zoek en Vind" worden ingesloten, mits ze op een afzonderlijk velletje papier wordt geschreven. DE OPLOSSING VAN HET VOORGAANDE PROBLEEM Wat er aan de door ons afgebeelde foto niet juist was, zal men gemakkelijk kunnen zien, nu wij ze hier nog eens, doch nu wèl juist, plaatsen. Men kan thans constaieeren, dat de bovenste stang van de outriggers mankeerde. Wij hebben op deze opgave wel veel antwoorden gekregen, doch niet één, die geheel juist was. Eén antwoord was ten naastebij juist, en wij hebben den inzender daarvan, den heer J. Vosselman te Apeldoorn, een troostprijs gezonden. De andere troostprijs benevens de hoofdprijs worden nu beschikbaar gesteld bij die van het probleem, waarvan wij de volgende week de oplossing zullen brengen, zoodat er dan dus twee hoofdprijzen en drie troostprijzen te verdeelen zullen zijn.

mei roffelde; wanneer zij hem in de oogen keek en zij hem hoorde zeggen: „Liefste " Maar deze oogenblikken werden zeldzamer en zeldzamer. Richard was den geheclen dag bezig op de farm. Ze waren nieuwe stallen aan het bouwen, en hy was er enthousiast over. lederen avond kwam Joan op „Oak Hook", met haar viool en met haar groene oogen scheen zij over alles en iedereen te domineeren. Wanneer er andere gasten waren, had Richards moeder een manier om Joan te doen schitteren, en om Priscilla op den achtergrond te houden. Joan behoorde tot het gezelschap, tot „Oak Hook", Priscilla niet. Priscilla wist niets. Joan wist alles — ze wist dingen van Richards moeder en van hemzelf, waar Priscilla nooit van gehoord had. En zooveel dingen waar Priscilla nooit iets van geweten zou hebben als Joan ze haar niet verteld had! Het was ook Joan, die haar vertelde van het testament van Richards vader. Ze vertelde het haar op een keer, toen zij samen naar de stad gingen om te winkelen. Het was als een langzaam vergif, dat haar door een onzichtbare hand werd toegediend. „O ja, Richard heeft een groot fortuin opgegeven toen hij op jou verliefd werd en met je trouwde, Priscilla. Zijn moeder zal hem het geld nu nooit geven. Je moet weten, dat zij altijd had gedacht dat Hichard met mij zou trouwen — dat was haar ideaal. Natuurlijk dwaas van haar, maar het is nu eenmaal zoo." De huizen'W winkels schenen opeens te vervagen, lerwijl Priscilla naar die woorden luisterde. Het was alsof het leven opeens aan scherven viel.... „Bedoel je, Joan, dat Richard nu niets

krijgt - niets van het geld, niets van de farm? Alleen omdat hy met mij getrouwd is?" „Niets — of Monna moet je veel aardiger gaan vinden dan tot nu toe het geval is. Maar je zult het hem wel vergoeden, denk ik. Ofschoon dat geen gemakkelijke taak is, vind je wel?" (leen gemakkelijke taak! Achter de wreede dingen die Joan zei, kon Priscilla de schoonheid van Richards moeder zien schijnen. Die marmeren oogleden en de dunne, ietwat gekrulde lippen. Als ze maar kon maken, dat Richards moeder net zooveel van haar ging houden als ze van Joan deed. Maar dat zou natuurlijk nooit kunnen. Ze zou haar altijd slechts van een afstand mogen vereéren. Ze zou nooit eigen worden.... Het was maar beter als zij naar huis ging, net zooals ze op de film en in de boeken deden. Dan zou Richard met Joan kunnen trouwen. Ze had alles voor hem bedorven door met hem te trouwen. En dien avond, na het diner, speel(fe Joan viool en Hichard piano, en het leek Priscilla alsof de muziek die zij maakten woester en hypnotiseerender was dan ooit. De duivel zat werkelijk in Joans viool! Richard werd er door betooverd. Ze verdween ongemerkt en ging naar de groote met tapijten behangen hal. Wat een vergissing wias alles geweest! Richard had met Joan moeten trouwen. Ze ging naar een der smalle vensters en keek naar buiten. De boomen waren met sneeuw bedekt en de fijne kristallen schitterden in het licht van de maan. Hoe was zij gaan Jhouden van al die dingen, waarvan ze Hichard had beroofd door met hem te trouwen! Geen gemakkelijke taak inderdaad, om hem dit allemaal te vergoeden.

Er kwam iemand in de hal — de butler natuurlijk, om nieuwe houtblokken op den haard te gooien. Ze zou haar hoofd afgewend houden • • zoodal hij niet zien kon dat zij huilde. Maar ze hoorde niet, dat er blokken op het vuur gegooid werAlle jongelui, fy I ^ den. Ze rook wel een geur van lavendel en lelies. Het speciale pardie ik kende, waren T^jr fum van Richards moeder. slechts kennissen, meer Monna zat daar bij den haard in niet - zelfs l/i/im. haar zwart fluweelen japon, in de vlammen starend alsof zij zich absoluut niet bewust was van Priscilla's aanwezigheid. Priscilla droogde haar tranen af en bleef bij het venster naar haar staan kijken. Richards moeder was mooier dan de maanavond daar buiten. Én in Priscilla's hart welde er plotseling een zonderling gevoel van waardeering op voor de liefheid van deze oudere vrouw.... „Waarom ben je van ons weggeOp een keer zei gaan?" vroeg Monna. Nu ben ik 14/ims idealt moeder: Jk geloof, dat je een Ze keek nog steeds in het vuur, maar ze wist dat Priscilla daar was. 'chtpenute. ..dank 'zij du Vermoeide huid hebt".en raadde Het was bijna alsof ze het niet pretheerlijkt, verfrissende me aan, elke da£ LUX TOILET tig vond, dal Priscilla was weggeLUX TOILET ZEEP. ZEEP te gebruiken gaan, alsof zij haar met opzet was gevolgd! Of was het, omdat zij Joan gelegenheid wilde geven alleen met Het gevaar van een „vermoeide huid" is gemakkelijk Richard te kunnen praten? Maar het was precies zooals dien eersten te vermijden door het dagelijks gebruik van Lux avond, toen zij had gevraagd hoe zij Toilet Zeep. Het overvloedige schuim van de/e en Richard elkaar hadden leeren zuivere zeep dringt door tot diep in de poriën en kennen. Priscilla had toen ook geen maakt Uw huid fris en jeugdig. onwaarheid tegen haar kunnen spreken; ze kon het nu evenmin. Menschen, die zoo mooi waren, hadden er recht op, de waarheid te weten. Het was een zonderlinge gedachte maar ze welde geheel spontaan in Priscilla op. „Omdat ik het niet kan aanhoo_TZ 151 -0'41 ren, dat Joan en Hichard zoo samen spelen. Zij hoort hier; ik niet. Dit huis is zoo groot en zoo mooi en zoo ? prachtig — u bent ook zoo mooi. . . Ik kan het niet verdragen een buitenstaanster te zijn...." Weesl niet langer een prooi \dn (!<■ ondragelijke last en de folterende jeuk, wanneer een eenvoudig middel uitkomst kan brengen. „Dit huis is zoo groot en zoo mooi Een paar druppels van de heldere vloeistof D.D.H, op de pijnlijke en zoo prachtig! IJ bent ook zoo plek en de jeuk bedaart onmiddellijk, de aandrang tot krabben mooi". .. . welk een waardeering en verdwijnt. Denkt IJ eens in, weer rustig te kunnen slapen en "s morgens bewondering van dit meisje dal zij verkwikt aan den arbeid te kunnen gaan. Het D.D.D.-Reeept van niet als schoondochter had gewild! Dr. 1). Dennis wordt sinds vele jaren met sueees aangewend tegen (iroot en mooi en prachtig! NieEczeem, Open Becnen, Zweren, Puistjes en andere huidaandoeningen. mand behalve zij en Almaz hadden Flacons ä 75 cent, f IS>() en f 2.r>() bij Apothekers en Drogisten. dit ooit gedacht van het huis, dat hij fei had laten bouwen. Hichard en Joan spraken er soms spottend over. Met -"«%> hun moderne begrippen konden zij het niet waardeeren. Monna zelf hield er van zooals een moeder kan houden van een ongelukkig kind. ken — woeste zigeunermu/.iek. Maar het kon Maar dit zonderlinge meisje, dat Hichard tot dwaas zou kunnen zijn! Wie vroeg er nu haar niet schelen. Ze wist nu, dat alles goed zijn vrouw had gemaakt, zag er niets dan om liefde? zou worden. Hichards moeder zou haar niet Ze zag de blauwe oogen schitteren tusvolmaaktheid in. langer op den achtergrond probeeren te schen de witte oogleden. Ze zag hoe er een „Kom eens hier, Priscilla!" dringen. Hichards moeder zou op de een glimlach om de dunne lippen begon te of andere manier maken dat zij naar voren Langzaam ging Priscilla naar Hichards spelen. Witte handen, zoo blank als walerkwam om Ie schitteren, naast, neen nu zelfs moeder toe. Ze ging zitten op de leuning lelies, grepen tastend naar de hare, omboven Joan.... Ze voelde zich nu niet meer van een grootcn vergulden, ebbenhouten sloten ze. Priscilla voelde hoe zij naar den als een buitenslaanster. Ze hoorde hier nu, stoel. Haar handen lagen in haar schoot. anderen stoel getrokken werd. De geur van Bevend en met van tranen brandende oogen lavendel en lelies drong tol haar door toen méér nog zelfs dan Joan.... Waarom, had keek zij Richards moeder aan. En er was zij merkte, dat Hichards moeder haar armen zy nog niet kunnen zeggen, maar ze wist dat iets als vereering in haar oogen. alles nu in orde was. om haar heen sloeg.... Priscilla voelde, En in de weken en maanden die volgden hoe zy langzaam naar haar toegetrokken „O, zoudt u niet willen .probeeren net bleek, dat zij zich niet vergist had.... zooveel van mij te houden als van Joan?" werd.... Ze had den strijd om haar geluk geIn de stilte die er heerschte kon Priscilla vroeg zij, en ze was zélf verbaasd over deze wonnen. vraag. Ze had nooit gedacht dat zij zoo Richard en Joan saincn muziek hooren ma-

tegen „mMOf/DfHUID

LUX TOILET ZEEP

ii goed mldclel tegen himhiMiy

«IM

— 24-

25-

DE FAMILIE DER HAGEDISSEN

JLI JTOJU lOP k3P JU

-erscheidene menschen denken, dat hagedissen vergiftig zyn. In werkelijkheid zyn zy echter ongevaarlyk — met uitzondering van een soort, die in kans hadden een groot aantal scalpen te Texas èn een paar andere landen leeft. Het geloof, dat hagedissen vergiftig zijn, bemachtigen. Ze begrepen echter niet, dat die menschen maar -zoo zonder eenigen is misschien ontstaan door hun gelykenis angst te toonen, bleven zitten, ofschoon de met de slangen, waaraan zy trouwens ook gezichten die door de ramen keken, schrik- verwant zyn. Een groot onderscheid — uiterlijk althans — is dat de slang kruipt aanjagend genoeg waren. en de hagedis loopt. De slang heeft namelyk Eindelyk trad het opperhoofd het zaaltje pooten, en de hagedis heeft er vier. binnen. Hij was te nieuwsgierig geworden geen Een ander verschil is nog, dat de hagedis om die menschen te kunnen dooden. Hü oogleden heeft, en de slang niet. wilde eerst eens weten, wat er eigenlyk aan Een der interessantste hagedissen is het de hand was. Daarom vroeg hij hun, waar- kameleon. Sommige geleerden beweren, dat om zij geen aanstalten maakten zich te ver- dit dier eigenlyk niet tot de hagedissen bededigen. Toen beduidden zij hem, dat zij hoort, maar gewoonlyk neemt men aan, dat goede vrienden wilden zyn met alle men- dit wel zoo is. Het kameleon heeft de zonschen, en dat zy niet van plan waren ook derlinge eigenschap, dat het zyn kleur kan maar iemand kwaad te doen! De Indianen veranderen ten einde deze aan te passen waren hiervan zóó onder den indruk, dat aan de omgeving, waarin het zich bevindt. zy voelden, zulke eenvoudige menschen als Deze kleurverandering kan zeer snel in er hier vergaderd waren, niet te kunnen haar werk gaan. Sommige hagedissen leven van planten en dooden. Ze sloten vriendschap met hen en stonden hun toe, in vrede naast hen te bly- kruiden, ryaar de meeste eten insecten, terwyl de grootere soorten ook wel vogels en ven leven. Zoo wonnen de vriendschappelyke gevoe- muizen vangen. In de meeste deelen der wereld treft men lens van deze menschen het van de wraakzuchtige plannen der Indianen, maar waar hagedissen aan. Sommige leven in boomen; op den grond, weer anderen onder denk je, dat meer moed toe noodig was: andere den grond, terwyl een aantal zelfs het om stil te blyven zitten terwyl die Indianen grootste deel van hun leven onder water nader kwamen, of om naar buiten te snellen doorbrengt. en tegen hen te gaan vechten? Er is een hagedissensoort die kan vliegen. Het antwoord laten we gerust aan jezelf Dat zyn vliegende draken, waarvan er ook over.... weer veel soorten zyn.

V'

EEN OVERWINNING DOOR VREDE LIEVENDE GEVOELENS De hier volgende geschiedenis is waar gebeurd, hoe vreemd ge haar misschien ook vinden zult. In vroeger tijd kwam het herhaaldelijk voor, dat groote groepen menschen hun vaderland verlieten om zich ergens anders te gaan vestigen. Op een keer hadden ook een aantal Engelschen, die om hun godsdienstige overtuiging in hun vaderland moeilijkheden hadden gekregen, Engeland verlaten en zich in Amerika gevestigd. In dien lijd moesten bijna alle emigranten, die zich in de Nieuwe Wereld vestigden, zoo goed als altijd vechten. Ze moesten strijden tegen de Roodhuiden, van wie het land was en die het natuurlijk niet graag afstonden. Maar de menschen waarvan hier sprake is, voelden niets voor vechten. Ze hielden van den vrede, en namen zich daarom ook voor, in vrede voor hun bestaan te werken. Nu zou je denken, dat ze door de Indianen natuurlijk gedood werden, maar dat is niet zoo. Integendeel! Het kleine groepje had zich in een gedeelte van Amerika gevestigd, waar een zeer krijgszuchtige Indianenstam woonde. Maar ze deden niets om zich tegen hen te. beschermen. Ze bouwden houten huizen en een kleine vergaderzaal, en begonnen toen vreedzaam het land te ontginnen. Op zekeren dag — het was een Zondag — waren zij allemaal voor hun godsdienstoefening bijeengekomen in de vergaderzaal. Stil zaten zij daar bij elkaar, toen zy plotseling in de verte de oorlogskreten der Indianen hoorden. Maar de menschen in het kleine zaaltje bewogen zich niet. Ze sloten niet eens de deur. De kinderen kropen een weinig dichter bij hun moeder, en ik denk wel, dat de moeders zich eenigszins bezorgd zullen hebben gemaakt om het lot van hun kinderen. Maar niemand toonde eenigen angst, en zelfs de kinderen bleven stil zitten. De Indianen kwamen nader. Ze moeten wel verbaasd geweest zyn omdat er niemand naar buiten kwam om tegen hen te vechten. Doch er gebeurde niets. Voorzichtig slopen de Indianen naar het vergaderzaaltje en door de ramen konden degenen die er in zaten hun veerentooi duidelyk zien. Deze Indianen scalpeerden hun vyanden en het zag er naar uit, dat ze nu de

ZUSJE S BEERTJE JL usje had een schattig beertje. Prachtig wit met rozen strik, 't Keek zoo ooiijk uit zijn oogjes En het had ook altijd schik! In de In de Waar Waar

box zat beer naast zusje, wieg hing 't aan een lint. je zus zag, zag je beertje. je beer zag, zag je 't kind.

Moeder zei: „'k Zal jullie helpen. Heb nu beiden geen verdrietl" En ze gaf beer ©en lijn sopje Of hij 't prettig vond of niet. Prachtig wit werd toen zijn kleur weer, O, wat hadden beiden pretl Beer ging 's avonds weer aan 't lintje In zus' armen mee naar bed!

Op een keer zat beer naast zusje. Toen zij dronk haar kroesje thee. Eensklaps stootte zus haar thee toen Over 't beertje heen. O hél Vrees'lijk nijdig was het beertjel „Stoute zus, mijn mooie vachtl" Riep het beertje boos en knorrig En het huilde heel den nacht 1 En ook zus was erg verdrietig, Zij herkende beer niet meer. „Déze is bruin. Ik had een wittel" Huilde ze nu telkens weer.

mcc*WÈC . — r

.,

.

, W£ SULLEN \^J? HET S^Ml? ïflr

H£M

-,£«.£3

«££^7 ZOe*.T UtDcNnoJii^a^ ftF >1flfi«. Qc DO.KßOJT.

^

<.„

_>**—<

HèMJ

. mï ?

De gorilla's. Deze dier-n leven bij voorkeur in de schemering van dichte wouden, waar zij lederen avond eenige meters boven den grond een nest voor zich bouwen.

'*■

Amerika beroemt er zich op, het land der onbegrensde mogelijkheden te zijn. Geen plan is zoo stoutmoedig, dat het er niet tot uitvoering zou kunnen komen - zegt men. Dat men deze uitspraak met een korreltje zout moet nemen, ligt natuurlijk voor de hand. Maar intusschen is het toch wel zóó, dat er in Amerika vaak scheppingen ontstaan, die men tevergeefs ergens anders zal roeken, al was het alleen maar wegens de geweldigheid van hun opzet en omvang. Een voorbeeld hiervan levert de „Akeley-Hal" in het Museum voor Natuurlijke Historie te New York, welke hal kortgeleden voor het publiek werd opengesteld. Carl E. Akeley, de intusschen overleden ontdekkingsreiziger, die tijdens zijn expedities in het binnenland van Afrika dit woeste en vaak onherbergzame werelddeel heeft leeren kennen en liefhebben, vatte het plan op dit dierenL bZ H00' M*6^ 9eneratifs in z°°^el -"Oflelijk natuurgetrouwen staat J be9reep dat met wilde ün \ *}* voortschrijden der beschaving de | w.lde deren overal op aarde teruggedrongen en gedecimeerd zouden worden ot er op he laatst heele soorten uitgestorven zouden zijn. Binnen niet al te langen t.jd zouden er nog slechts een paar reservaten als laabtë

Er*

>f^

w^

ter zijde om de dieren uit het donkere werelddeel zoo getrouw mogelijk weer te geven en op te stellen. De mooiste der op talrijke expedities buitgemaakte exemplaren werden geprepareerd en in natuurlijke groepen, in een landschap, waarin zij thuishooren, neergezet. Op deze wijze ontstond er, dank zij de groote kennis en toewijding van allen die er aan meewerkten, een zeer natuurgetrouwe weergave van het Afrikaansche dierenleven, geheel geplaatst in een milieu — zelfs de luchten met de karakteristieke wolken ontbreken niet — dat bedriegelijk realistisch is. Zoowel de groote roofdieren als de vogels en kruipdieren kan men op deze wijze bewonderen in een sfeer, die past bij het geheel. Er.zullen acht en twintig diergroepen worden opgesteld, waarvan er tot nu toe tien geheel gereed zijn. Helaas is het Akeley niet vergund geweest, de voltooiing van zijn plan te beleven. Hij werkte nog mede aan de monteering der gorilla- en olifantengroepen, maar in het jaar 1926 stierf hij in Afrika en werd in het land, dat hij zoozeer liefhad, bijgezet. Zijn graf werd gedolven in het vulkanisch gesteente van den Mount Mikeno. Zijn naam zal door zijn schepping echter onvergetelijk blijken. Reeds loopen de bezoekers vol bewondering door de groote hal, waar gorilla's, olifanten, giraffen en antilopen, buffels en leeuwen in een vreemd, geheimzinnig landschap midden In de wereldstad tot leven schijnen te zijn gewekt. Nog leven al deze dieren, die hier thans machteloos staan met de oogen naar den bezoeker gewend. Nóg hebben zij in hun vaderland de schuilplaatsen, waar zij rust en eenzaamheid kunnen vinden. Maar hoe lang zal het nog duren eer de laatste hunner verdrongen zal worden door daverende locomotieven en knallende motoren, en hoe lang zal het nog duren eer ook dèar fabrieksschoorsteenen zullen rooken, waar eens de grond der wildernis dreunde onder de machtige voetstappen van olifanten? Er is niemand die drt zeggen kan, Vnaar wanneer de laatste van zijn soort zal zijn uitgestorven, dan zal men in de Akeley-Hal altijd nog de illusie hebben de dieren te zien zooals zij eens geleefd hebben. . . Ëen illusie, die dan zal blijken een interessant legaat te zijn van een vooruitziend voorgeslacht. ..

Kafferbuffels uit Oost-Afrika. Er is een tijd geweest, dat deze dieren in het heele Kaapland in groote kudden leefden. Thans xijn zij uitgeroeid tot op slechts weinige exemplaren na van een onder staatstoezicht staande kudde in het Oosten der Kaapkolonie.

&\

Een kudde antilopen uit het Zuiden van de Sahara. Eén en al aandacht« alle spieren gespannen, schijnen de dieren naar de oorzaken van een of ander geluid te speuren.

Gazellen, giraffen enzoovoort bij een drinkplaats -r een beeld dat zóó naar de natuur gefotografeerd schijnt te zijn.

*A L%*^

t-<É

IV

o^AAfiSt^

*4;

■X ■«it5È^

.

Een groep sabel-antilopen uit Angola.

De

koning

der

dieren met zijn familie in de Afrikaansche

steppe.

■%f ■

t^k

.^^

* h

--£>?

resten van een prachtig, imposant dierenleven in het oerwoud, overblijvenl En zoo vatte hij het plan op tot een groote schepping van het Museum voor Natuurlijke Historie te New York, de „Akeley-Hal". De knapste zoölogen, botanlci, kunstenaars en preparateurs stonden hem

*fe» lÄfc

^t

i^ 4,

L

Een kudde olifanten. Een ongeloofelijke gewinzucht heeft deze dieren zóó achtervolgd en gedecimeerd, dat men strenge bepalingen heeft moeten uitvaardigen om hen te beschermen en te' voorkomen, dat zij geheel en al zouden worden uitgeroeid.

\

w

._■*'•

sp

■•

geld. U kunt gratis procedeeren, als u kunt bewijzen, dat u het geld er niet voor heeft. U kunt .u echter voor alle zekerheid richten tot het Bureau voor Rechtsbijstand en Consultatie te Rotterdam. Mej. D. te D. - Ik zou u aanraden, uw velours hoed met de regenspetten boven stoom te houden, en vervolgens met een borstel ai te borstelen, echter steeds In dezelfde rlchtlngl Ik denk wel, dat u daar succes mee zult hebben! R - O- Je H Het adres van Deanna Durbln is: Universal-studio's, Umversal-Uty, Californië. Van Ginger Rogers' is het adres: R.K.O.-Radlo btudro s, Gowerstreet 780, Hollywood.

J. v. R te U. - Nu u blijkbaar niet kosteloos een procureur kunt krijgen, zult u o» naar een advocaat moeten gaan en hem betalend raadplegen óf u moeten neerleggen bij het door de Rechtbank te wijzen vonnis, óf moeten trachten met de wederpartij voor een lager bedrag dan het gevorderde tot overeenstemming te komen. Een andere mogelijkheid zie ik werkelijk niet. Lezer te H.

P. T. te D. H. - Zonder opgave van het metaal is het moeilijk voor mij om te bepalen welke waarde de munten hebben. Ik zou u aanraden, u eens te wenden tot het Kon. Penningkabinet, Stadhouderslaan, 's-Gravenhage. Daar zal men u alUï gewenschte inlichtingen wel willen verschaffen. E. W. te O. - Ik heb uw brief met aandacht gelezen, en ik kan mij levendig indenken, dat de situatie op het oogenblik zeer moeilijk voor u is, te meer daar u, zooals u schrijft, groote genegenheid voor den man in kwestie heeft. Na alles rijkelijk overwogen te hebben, wil het mij echter voorkomen, dat het voor alle partijen, en voor u in de eerste plaats, het beste is, dat u iedere connectie met hem Verbreekt. Immers, uit een dergelijke verhouding kan noch voor u, noch voor hem iets goeds voortkomen. Misschien zal het u moeilijk vallen mijn raad thans op te volgen, maar later zult u tot de ontdekking komen, dat het de eenige goede raad was.

- Daar u meerderjarig bent, hebt u dadelijk recht op het

F. M. L. B. te A.

Boekhandel G. J. G R A A U W ■ Keizersgracht 168 ■ Amsterdam VOOR ONZE DAMES

12

PRACHT

ROMANS

VROEGER F|. 30.— (elke roman apart gebonden) I

H M IM O

rl,

/.OO

EEN GEWELDIGE

(twee romans in één band)

PRIJSVERLAGING

Fl. 1.30 PER BAND Bij betaling van f I.- per maand of meer. ontvangt >i de gehele serie franco thuisbezorgd, zonder prijsverhoging.

DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT Vervolg

- Vermoedelijk zal de door u bedoelde slangenhuid in de zon gedroogd zijn. Er is nu nog maar één manier, om haar weer goed te krijgen, en als dit middel niet helpt dan is de huid onmogelijk weer in orde te krijgen. Gaat u eens als volgt te werk: Maak 'n sterke zouioplossing, zoo sterk mogelijk, van gewoon keukenzout, en leg de huid hier twee maal vierentwintig uur in. Haal haar er dan uit, en leg haar te drogen. Let u er echter . wel op, dat ze niet weer in de zon komt te liggen. Ik hoop, dat u succes zult hebben, want een slangenhuid is een zeer aardige herinnering aan de tropen.

GEEN GEPIEKER over de toekomst met een polls bij de BANK SCHIEDAM LEVENSVERZEKERING-LIJFRENTE

I. Peter en Dot waren, op zoek naar hun vader, geland in de wildernis en nu ze op het punt stonden weer te vertrekken, zagen ze, dat er een klein zwart negertje in het vliegtuig zal. „Kijk eens. Peter!" riep Dot, juist toen haar broertje den motor had aangezet, die reeds begon te zoemen.

2. Het plotselinge geluid had het kleine jongetje echter zoo verschrikt, dat hij met een angstigen kreet op de cabine-deur toerende, haar ope ide en naar buiten sprong. „De draak wil klein negertje opeten," riep hij. De beide kinderen in het vliegtuig lachten, terwijl hij wegholde.

3. Maar het volgende oopenblik zagpn ze, hoi; de zwarte schildwacht hen achterna rende. „Vluj;, siHtt het toestel. Peter!" riep Dot. Even latei ii<jd de nuichine zich al in de lucht verheven. Ze dachten al veiiiy te zijn, maar nu nam de man een speer en wierp h«ai naar ,,De Zilveren Ster".

H. C. d. W. te V. - Ik denk, dat Deanna Durbin in 't geheel geen tijd heeft om te correspondeeren, daar ze op 't oogenblik erg druk aan 't filmen is, en dan blijft er niet veel tijd over voor iets anders. Zij zal er wel de voorkeur aan geven, in 't Engelsch te correspondeeren. De Secretaresse van de VOOft U-CIub, Noordeinde 8, Leiden.

SENSATIONEEL.

♦ . Peter merkte daar niets van tot de machine begon te slingeren en de stuurinrichting niet meer wilde gehoorzamen. ,,Wat is er?" vroeg Dot verschrikt. Ze zag bleek van angst en Peter keek wanhopig rond „Er is geloof ik iets niet in orde met de stuurinii*hting, ' antwoordde hij.

5. Er bleef hun slechts een ding over te doen en dat was te probeeren een landing te maken voor ze naar beneden zouden storten. Daar vlogen ze naar omlaag, Peter trok wanhopig aan de handles om de machine horizontaal te houden en veilig te landen. Zou het hem ten slotte nog lukken?

6. Bom! Het toestel kreeg een geweldigen schok, !■ en de landingswielen den grond raakten en de kindf i-n hielden hun adem in van spanning Maar gelukkig ( n id de machine nog een eindje door en kwam lang; aam tot stilstand Peter sprong er vlug uit om de si hi.de te herstellen.

7. Bq het licht van zijn zaklantaarn ging de jongen aan het werk, terwijl Dot wat rondliep om te zien of er bij geval geen vijanden in de buurt waren. En ze was nog niet ver gegaan, toen ze een troepje van de zwarte mannen zag naderen. Ze waren „De Zilveren Ster" gevolgd.

8. Snel draaide Dot zich om en rende naar haar broer tje, die nog steeds aan het werk was. Het schijnsel van de kleine lantaarn lichtte helder in de duisternis en Dot hijgde: „Doe dat licht uit! De zwarte mannen komen en ze zullen het zien- Vlug dan toch. Peter!'

9. Peter knipte het licht uit. Daar stond hij nu in het donker en kon niets beginnen. Ondertusschen keek Dot naar de mannen, die nader kwamen- ,,0, Peter!" riep ze angstig. „Ik was bijna klaar," mompelde .hij. Wordt vervolgd.

irrtriryi

■ ICooUe werken zijn gebonden in 6 fraaie banden. ELKE ROMAN 6S cent, dus PER BAND f 1.30 Friede Birkner : DURF OVERWINT ALLES / HENNY SLAAT ER ZICH DOORHEEN (, 432 blz. Friede Birkner : HET EEN ... OF HET ANDER 475 blz. DE REDDENDE ENGEL Margarete Elzer IK HOUD VAN JE. ROSE-MARIE ! 428 blz. EFFY ZET DOOR ! Margarete Elzer: ARM VLINDERTJE 585 blz. DE BLONDE MARTELARES Gert Rothberg : ELISABETH MERIAN'S LIEFDE 419 blz. HEEREN DER SCHEPPING Gert Rothberg : STORM OVER WERDENFELS 494 blz. WIE HOHENEGG LIEFHAD Goedkoop in'prij s. Prachtig van uitvoering. Humoristisc. en spannend van inhoud, Zij bevatten juist al datgene, wat U voor de lange winteravonden n odig hebt.

(ct)

)VET VERDWIJNEN

zonder eenig dieet

I \Uhebt het slechts op Uw lichaam W ƒ In te wrijven. Het vet zal als door W / tooverkrachtverdwiJnen.Pasopvoor I / QevMrliikdieet. lastige oefenlnqen.of 1 f scnaoeUjkt kruiden en la%e*rmidaslen. 1 f Ook U kunt Uw overtollig vet kwiß. raken il opUw heupen, rug, hals, armen, dijen '' kui ten en enkels. De moderne weten, schap heeft met het nieuwe middel.»MA6R0L" genaamd een verbezingwekkendyeilige ontdekking gedaan, UITSLUITEND uTrweNDiQ. A //een op heé lichown\ deel inwrijven. Het vet verdwijnt bij centimeters tege\ lijken toch blijven ergeen rimpels of lijnen a chlen i Een slappe huid wordt steviger gemaakt en diialles volkomen eenvoudig en gemakkelijk' Schrijf nog heden voor GRATIS inlichiingen aan HevrouwAR. fiarinus. Post box 60. Den Haag

BESTELBILJET

VOOR SLECHTS l1/, CENT

Ondergetekende wenst franco te ontvangen van G. J. GRAAUW, boekhandel te Amsterdam-C, Keizersgracht 168, Telefoon 44505 Postl grro 48605. Gem. giro G 2021 : I SERIE 12 ROMANS „BIRKNER", „ELZER", „ROTHBERG", gebonden in 6 keurige banden voor de prijs van f7.80 en wenst dit bedrag te betalen in maandelijkse termijnen van

■n

noodig om deze annonce uitgeknipt in open eriveloppe als drukwerk aan ons op te zenden, ontvangt U uitvoerige brochures over het

f

HERSTEL VAN uw HAARGROEI

Naam :

Vermeldt uw naam en adres op de achterzijde der enveloppe en R.rf.Vr. adresseert aan :

Volledig adres :

Dr. H. MANNING'S Pharm. Fabriek N.V., DEN HAAG - 30 —

GEWONE ADVERTENTIES: TEKSTADVERTENTIES:

KOLOMHOOGTE 120

KOLOMHOOGTE

120

REGELS

REGELS

KORTINGEN

-

-

KOLOMBREEDTE 5 cM.

KOLOMBREEDTE

VOLGENS

— 31

6.7

cM.

TARIEF

-

REGELPRIJS 25 ets. BRUTO REGELPRIJS

50

ets.

BRUTO

SLAAT U DEZE PAGINA MAAR OM

HET ZIJN: ONPER

VBRommG Bewerkt naar het tooneelstuk van Ladislaus Fodor. Warren William als Jim Stowell de officier van justitie. Ralph Morgan als Shaw Mc Allen. Regie: James Whale. Universal-film. Jim Stowell, officier van justitie Warren William Lucy, zijn vrouw Gail Patrick Shaw Mac Allen, de beklaagde Ralph Morgan Phil, een jeugdig student William Lundigan Elizabeth, Phils meisje Constance Moore Sharpy, de secretaresse Cecil Cunningham Dave Marrow Samuel S. Hinds Dan Allison Jonathan Hale Creola Lillian Yarbo Kirk, een detective van het O.M Milburn Stone Murphy Anthony Hughes

£_)■■• •*•■»■ 'm >

de

vrouw van den ofiicier, heelt vriendschap gesloten met den student Phil en zijn meisje, Elisabeth. LUCY,

De officier van justitie Jim Stowell staat wijd en zijd bekend als een man, die zonder mededoogen vonnis wijst en in opzienbarende moordzaken maximum straffen oplegt zonder de somwijlen van menschelijk standpunt bekeken verzachtende omstandigheden in aanmerking te nemen. Hij geeft zich ge-

Eleanoi Powell kon natuurlijk niet zoolang stilstaan, totdat u het geraden had.

Nelson Eddy

heel aan zijn veelomvattende taak en heeft gezworen de criminaliteit tot het uiterste te bestrijden. Aan dezen plicht herinnert hem een op zijn bureau geplaatst telraampje met doodskopjes, een ding dat een doorn in 't oog is van Sharpy, de nuchtere secretaresse. Stowells charmante vrouw Lucy, die haar man slechts bij uitzondering ziet en hunkert naar een weinigje toenadering van zijn kant, heeft vriendschap gesloten met den student Phil en diens meisje Elizabeth. Tusschen Lucy en Phil is een band van wederzijdschc genegenheid en vertrouwen ontstaan en de aanwezigheid van den jongeman is voor haar een welkome afleiding in een van huiselijk leven gespeend bestaan. Groot is haar verbazing en vreugde als Jim, na een periode van zenuwsloopenden arbeid, aankondigt dat zij beiden op reis zullen gaan. Lucy heeft reeds alle voorbereidingen getroffen als een plotselinge gebeurtenis de schoone plannen in duigen doet vallen. Een man, Shaw Mc Allen, wordt verdacht van moord op zijn vrouw, het bureau van den officier van justitie binnengebracht en hoewel Stowells eerste ingeving is de zaak maar aan zijn ondergeschikten over te laten, belast hij bij nader inzien zich zelf met het onderzoek. De omstandigheden, waaronder het misdrijf heeft plaatsgevonden, zijn wel buitengewoon. Mc Allen, volkomen gebroken, bekent reeds bij het eerste, hem door Stowell afgenomen verhoor, den moord gepleegd te hebben. Hij is leeraar in de economische wetenschappen, een rustig, ambitieus man, die door zijn studenten op de handen wordt gedragen. Ieder, behalve hijzelf, wist, dat zijn vrouw hem bedroog, maar hij ging volkomen op in zijn werk en had nimmer kwade vermoedens gekoesterd, totdat hij op , den fatalen dag was thuis gekomen en zijn vrouw had gekust. In den spiegel had hij gezien, hoe zij gerild had van afkeer. De eerste tcekenen van twijfel hadden zich bij hem geopenbaard en toen zij het huis verliet, was hij haar gevolgd. Terwijl de regen neergutste had hij het huis dat zij was binnengegaan bespied en Jim Stowell staat op 't punt een moord te begaan.

■

mm door het raam de positieve bewijzen van haar ontrouw aanschouwd. Zonder te beseffen, dat hij een revolver in de hand hield, had hij als in een droom den trekker overgehaald en eerst toen hij het lichaam van zijn vrouw langzaam zag vallen, besefte de ongelukkige wat hij had gedaan. Met tact en beleid heeft Stowell dit volkomen openhartig relaas van den versuften geleerde vernomen en de bekentenis op een gramofoonplaat laten vastleggen. Als de man door zijn helpers is weggevoerd, lacht hij luid. Het geheele verhaal komt hem voor als een onzinnig samenraapsel van sentimenteele nonsens om een moord goed te praten. In de rechtszaal zal het zijn beurt zijn om aan te toonen. dat Mc Allen bewust zijn vrouw uit den weg heeft geruimd. Lucy, geheel gedesillusionneerd door het plotseling uitgestelde reisplan, haalt de gramofoonplaat van Mc Aliens bekentenis uit haar mans safe en luistert, bevend van ontroering, naar de schorre woorden van den dader, woorden die het drama voor haar oogen doen herleven. Zij beseft thans meer dan ooit hoe hard en gevoelloos haar man is en stemt gretig toe als Phil, die Mc Allen als leeraar en als mensch heeft leeren waardeeren en liefhebben, haar hulp inroept om al het ■mogelijke voor den ongelukkige te doen. Inmiddels is de eerste dag van het proces aangebroken. Stowells fel requisitoir tegen den beklaagde sorteert ondanks heftige interrupties van Mc Aliens verdediger het noodige effect en de officier van justitie verlaat als overwinnaar de zaal en begeeft zich afgemat naar huis. Zijn welkomstkus wordt koel in ontvangst genomen. De spiegel onthult hem dit en als Lucy vertrekt om, volgens haar zeggen, een bezoek aan Elizabeth te brengen, volgt hij haar en begeeft zich eveneens naar Elizabeths huis. Lucy is daar echter niet en Stowell laat zich naar Phils woning rijden. Van den tuin uit kan hij de kamer overzien en het gezicht van de twee personen, Lucy en Phil, die in een ernstig gesprek gewikkeld zijn, doet hem naar zijn vuurwapen grijpen. Op het punt om den trekker over te halen, komt Stowell met een schok tot zichzelf. Beseffende wat hij in een schier krankzinnigen toestand wilde doen, verwijdert hij zich snel en zet, weer thuisge-

GESPREKKEN MET MIJN VRIEND PIETERSEN aan één film toch heel wat verschillende menschen mee, r iswerken het niet? Ik bedoel lieden die allemaal een of ander ambacht

^

FILMSTERREN DRAGEN BONT

E

Warren William en Gall Patrick. komen, de gramofoonplaat op. Mc Aliens bekentenis, voortvloeiend uit een situatie, welke volkomen gelijk was aan zijn ervaring van enkele minuten geleden, doet Stowell thans duidelijk inzien hoe onmenschelijk hij de impulsieve daad van den dokter beoordeeld heeft en berouwvol slaat hij het voornaamste bewijsstuk in de moordzaak, de plaat, kapot. De tweede dag van het proces wordt een sensatie. Stowell, de openbare aanklager met het hart van graniet, doet in een van opwinding gonzende rechtszaal mededeeling van het ongekende feit, dat hij om zekere redenen de aanklacht in verzachtenden vorm wenscht in te dienen. Openhartig vertelt hij dat een persoonlijke ervaring heeft bewerkstelligd, dat zijn visie op het door Dr. Mc Allen gepleegde misdrijf nu een radicale verandering heeft ondergaan en hij verzoekt den rechter, den^ toch reeds zwaargetroffen man met clementie te behandelen. Terwijl een zwerm journalisten geagiteerd wegstormt, begeeft Stowell zich huiswaarts. Zijn vrouw staat juist op het punt voor goed te vertrekken als zij wordt teruggeroepen om de persoonlijke nederlaag, doch moreele overwinning van haar echtgenoot te vernemen. Dan treedt Stowell binnen en met enkele woorden vraagt hij haar vergiffenis voor zijn zelfzuchtig, hard en meedoogenloos gedrag der laatste jaren. Lucy is dolgelukkig en tezamen besluiten zij nu werkelijk voor langen tijd op reis te gaan.

uitoefenen ?''' „Dat is inderdaad het geval, Pietersen. Daar heb je bijvoorbeeld de film „Ik geef een millioen", die op het oogenblik in ons land vertoond wordt. Welbeschouwd kan men uit de medewerkende beroepen het heele alfabet vormen, alleen de q ontbreekt." „Dat is aardig. Laat eens hooren!" „Welnu, de medewerkers waren: acrobaten, burgers, clowns, danseressen, equilibristen, fotografen, gendarmes, hotelhouder, ingenieurs, jongleurs, kapelmeester, leeuw.entemmer, musici, nachtportier, opname-leider, productiechef, regisseur, schilders, timmerlieden, uitgever, vagebonden, winkeliers, xylofoon-spelers, ijsventers, zangers en zangeressen. „Heel aardig. Jammer dat er geen ,,q" bij is." „Jij bent ook nooit tevreden, Pietersen." „Dat moet je niet zeggen. Maar ik vind het toch een beetje zonde van den kostbaren tijd om zooiets nutteloos vast te stellen." „Elk onzer doet wel eens iets nutteloos, waarvan hij zich vooraf geen rekenschap geeft. Denk je bijvoorbeeld, dat een filmregisseur een heel onbelangrijke scène zou opnemen als hij wist dat hij weken en weken zou moeten werken om deze scène op het celluloid vast te leggen." „Dat veronderstel ik niet! Maar gebeurt zooiets dan wel eens?" „Dat zal ik je vertellen. Laten we als voorbeeld dezelfde film nemen. Het draaiboek — let, waarde vriend op het buitengewone toeval, dat hier van een draai boek sprake moet zijn — maakte melding van een kermisscène, die zich ten deele afspeelde in een stoomcarroussel of draai molen." , „Nu, de opname in een dergelijk geval kan toch nooit zoolang geduurd hebben?" „Dat stellen de meeste toeschouwers zich voor. Onwillekeurig denkt men, dat bet opnemen van zoo'n stukje film niet heel veel langer duurt dan het afdraaien, dus dat deze draaimolen-opname op zijn hoogst een half uurtje in beslag zou hebben genomen." „Hoelang heeft die opname dan geduurd?" „Het was een kwestie van weken. Eiken morgen om negen uur verscheen er een groep figuranten en besteeg den draaimolen. De lampen werden ontstoken, de lenzen gericht, de opnamen gemaakt... De figuranten reden rond, rond tot ze er duizelig van werden.... Een rit naar nergens. . . . Als ze 's avonds naar huis mochten, waren ze nog net zoo ver, als toen ze begonnen. En dan zei de regisseur: Morgen terugkomen, dames en beeren!" ,,Dat vonden ze zeker erg vervelend?" „Integendeel, waarde vriend. Ze waren maar wat blij, dat ze den volgenden dag weer werk zouden hebben. Om kort te gaan, wekenlang werd deze scène gerepeteerd en opgenomen. En ten slotte beviel ze den regisseur heelemaal niet. Hij sliep er nog eens een nachtje over, liet de scène een paar maal op het witte doek vertoonen, nam een groot besluit en knipte zoowat zijn heele draaimolen-scène weg uit de film." „Wat een zonde!" ,,Zoo, waarde Pietersen, was die rit nu definitief van de baan. En niemand, die er zich wat van aantrok. Alleen in de afdeeling „boekhou ding" schreef een klerk bedachtzaam in een heel dik boek: „44 volKwerkdagen in den draaimolen" ... en daarachter een groot bedrag."

2. Gail Patrick in een wijden mantel van Persianer bont. De schouders zijn flink opgevuld, terwijl de halsuitsnijding zeer origineel is.

Foto Pa'amount

Fütu Paramount

5^ i^^^^tcTWa^n^n^ &&: JOAh 0€rtfie-rr-

Mexico

Ook hier weer... eind goed al goed. Twee gelukkige echtparen, Jim en Lucie. Phil en Elizabeth.

1. Een mantel van zeer kostbaar bont is een van de meest bewonderde creaties uil Joan Bennets uitgebreide garderobe De goudkleurige ceintuursleektbijzonder goed al tegen het donkere bont.

LACHT^

'T ^SGOIi IM CHirtA

'

/

3. Deze avondcape van Una Merkel Is vervaardigd van wit hermelijn, afgezet met zwart bont. Ze valt van achteren langer dan van voien en is geheel met glanzende zijde gevoerd. Foto M G.M

■MM

HET WEEKBLAI CIMEMA& THEATER

H b I VY h b I\DL/\

ViBSCHIJNT WEKiLIJKS - mils f ADM, NOORDEINDE i, LCIOIM

WILLY FRITSC IN DE UFA-FIL „DIE GELIEBT

13 ds

CINEMA s. HEATER■ MYRNA LOY EN CLARK GABLE IN DE M.G.M..FILM T BEGON IN CHINA

.

m X ***•

\ \

i

\

\

\

v

.

«•

•

'T/'.

V<

:\\\

-^ 'X,

v y ^ ;^ TMÊwA

/• i

/

/

^PÉ&f,

/// ''

»•«!,

AFBEELDING IN KLEUR MULTICOLOUR PICTURE