Het Hamiltoncomplex HETPALEIS en Sontag vanaf 13 jaar

Het Hamiltoncomplex HETPALEIS en Sontag vanaf 13 jaar “Forget the original, get a good copy” Het Hamiltoncomplex is een voorstelling met 13 meisjes van 13 jaar en een bodybuilder. Maar wie zijn ze, die meisjes van 13? Soms lijken ze op elkaar, dan weer zijn ze zichzelf. Ze citeren, kopiëren en halen heden en verleden schaamteloos door elkaar. Ze slaan elke vorm van zekerheid onder je voeten vandaan. Niets is wat het lijkt. Het Hamiltoncomplex is een fysieke, visuele maar ook filosofische voorstelling over die momenten in het leven waarop dingen beginnen te kantelen. Maar bepaalt een kantelpunt ook je identiteit? In Het Hamiltoncomplex komen fantasie en realiteit, heden en verleden, gedachten en expressies, kopieergedrag en heldendom samen, soms vloeiend, dan weer brutaal.

In de Grote zaal van HETPALEIS van 29.08.15 t/m 13.09.15 en van 4 t/m 8.11.15 Op reis in Amsterdam, Den Haag, Brussel, Rotterdam, Tongeren, Geel, Gent en Lille tussen 18.09.15 t/m 28.11.15

1

MEDEWERKERS CONCEPT EN REGIE SPEL

SCENOGRAFIE KOSTUUMONTWERP CHOREOGRAFIE LICHTONTWERP EN UITVOERING REGIEASSISTENTIE

Lies Pauwels Anne Coopman Luna De Boos Bruce Eelen Zita Fransen Lies Genné Robine Goedheid Liesbeth Houtain Julia Krekels Aline Moponami Ans Schoepen Emma Van Broeckhoven Mona Van den Bossche Lisa Van den Houte Stefan Gota Chloe Lamford Johanna Trudzinski Lisi Estaras Barbara De Wit Hanneke Reiziger, Diede Blok (stage)

BEGELEIDING MEISJES en BEDIENING BOVENTITELING POLYVALENTE TECHNIEK GELUIDUITVOERING TONEELMEESTER

Diede Blok Fati Ben Azouz Zoran Vyncke Barbara De Wit

KLEEDSTER/GRIME/KAPSEL

Hilde Mertens

PROJECTLEIDING

Veerle Segers Hilde Mertens Veerle Segers Johanna Trudzinski Hanne Vandersteen Caroline Verbrugghe Fati Ben Azouz Barbara De Wit Danny Havermans Zoran Vyncke Luk Willekens Erik Moonen

MET DANK AAN

Oliver Roels (advies Robine)

KOSTUUMUITVOERING

MASKERS DECORUITVOERING

EN ALLE HETPALEISMEDEWERKERS

2

Iets echt menen en een dikke middelvinger opsteken, gaan altijd hand-in-hand. Regisseur Lies Pauwels over haar nieuwe voorstelling In de nieuwe Grote zaalproductie Het Hamiltoncomplex staat regisseur Lies Pauwels via de belevingswereld van 13 meisjes van 13 jaar stil bij de ontwikkelingen die in de huidige samenleving zowel op persoonlijk vlak als op wereldhistorische schaal plaatsvinden. De 13-jarige meisjes confronteren ons met die kantelmomenten in het menselijk bestaan waarop dingen onherroepelijk verschuiven. Net als in haar vorige creaties probeert Lies Pauwels via spel, tekst, muziek en dans grip te krijgen op het complexe tijdsgewricht waarin we vandaag leven. In het onderstaande gesprek vertelt ze hoe ze aan deze productie heeft gewerkt. Hoe ben je op het idee gekomen om een voorstelling met 13 meisjes van 13 jaar te maken? Het idee ontstond vier jaar geleden, naar aanleiding van een gesprek met een collega, in de trein. We hadden het over de verschillende tendensen en veranderingen die er op allerlei gebieden binnen de samenleving gebeurden en over de vraag of we op een kantelmoment waren aangekomen of niet. Tegelijkertijd merkten we op dat er bij veel mensen een grote hang naar het verleden voelbaar was. De urgentie om hierover een voorstelling te maken is bij mij de afgelopen jaren alleen maar groter geworden. Van meet af aan had ik die 13-jarige meisjes in mijn gedachten, omdat zij op microniveau een metafoor zijn voor de veranderingen in de maatschappij. Met dat idee ben ik toentertijd naar BRONKS gestapt, waar ik de mogelijkheid kreeg om een workshop te geven aan 13-jarige meisjes. HETPALEIS bood mij daarna de gelegenheid om er een voorstelling rond te maken. Heb je nog materiaal uit de workshops bij BRONKS meegenomen voor deze voorstelling of ben je met een leeg blad papier begonnen? Voor deze voorstelling ben ik opnieuw met een leeg blad begonnen. Tijdens de workshops toentertijd ben ik vooral bezig geweest met de vraag hoe die meisjes van 13 functioneren, hoe ze redeneren en hoe het voelt om met hen samen te werken. Zij leerden mij ook bepaalde muziek kennen die nu in de voorstelling gebruikt wordt. Hoe heb je de meisjes voor Het Hamiltoncomplex geselecteerd en waar heb je je door laten leiden bij je keuze? Die keuze is heel intuïtief gegaan. Ik heb die meisjes gekozen die mij het meest inspireerden. Ik keek ook naar de kracht die ze uitstraalden en hoe ze op de scène stonden. Vervolgens zocht ik naar de verschillen tussen de meisjes. Niet per se fysiek, maar meer naar welke temperamenten ik naast elkaar kon zetten. Zo maakte ik groepjes, bijvoorbeeld ‘de stillekes’, ‘de jongensachtigen’, ‘de haantjes-de-voorsten’, ‘de dansmeisjes’, ‘de tekstmeisjes’. Daarnaast koos ik ook voor meisjes waar ik niet direct grip op had. Werk je op dezelfde manier met deze meisjes als wanneer je met professionele acteurs werkt? In principe werk ik hetzelfde. Ik heb de meisjes opdrachten gegeven die ik doorgaans ook aan professionele acteurs geef. Ik geef meestal een vrij open opdracht om te zien wat ze daarmee doen. Met de meisjes werk ik wel vooral als een groep. Dat doe ik met mijn acteurs nooit.

3

Had je toen je aan de repetities begon al een duidelijk kader waarbinnen je wilde werken en waar de voorstelling naartoe zou moeten gaan? Of heeft de voorstelling tijdens de repetities steeds meer haar vorm gekregen? Qua opbouw wil ik een neerwaartse beweging maken: ik wil de voorstelling beginnen met veel materiaal dat tijdens het handelingsverloop in een soort trechter belandt zodat er van de chaos niet veel meer overblijft. Pas op het einde van de voorstelling krijg je als publiek, met terugwerkende kracht, een soort intuïtief besef van wat er allemaal is gebeurd. Dat is althans hoe ik het zelf aanvoel en wat ik hoop over te brengen. Verder wist ik dat er veel kostuumwissels zouden moeten plaatsvinden om mijn idee vorm te geven. Het is voor mij de eerste keer dat een thema zo bepalend is voor mijn manier van werken. Als ik iets maak, gaat dat altijd in verschillende stappen. Allereerst is er een voortraject waarin ik veel lees en mijn geest begin te voeden met onderwerpen waarover ik het in de voorstelling wil hebben. Ik stel mezelf vragen: wat interesseert me? Hoe kijk ik naar de dingen? Dan begin ik verbanden te leggen en symptomen te herkennen. Vervolgens begin ik ook daarover te lezen, waardoor een basis ontstaat waar ik de repetities mee kan beginnen. De volgende fase zijn de improvisaties tijdens de repetities. De improvisaties passen in het inhoudelijke verhaal en omgekeerd. Ondertussen blijf ik wel verder lezen en begin ik een structuur te ontdekken. Zo krijgt de voorstelling langzaam maar zeker steeds meer vorm. Is deze voorstelling een logisch vervolg op je laatste regies? En citeer je ook uit eerdere voorstellingen? Al mijn voorstellingen hebben altijd met de vorige te maken. Het kan zijn dat ik in eerdere producties iets nog niet ten volle heb kunnen exploreren of dat ik stukken tekst moest opgeven. Als ze de lading dekken, neem ik die mee naar een volgende voorstelling. Met muziek doe ik hetzelfde. Muziek is trouwens, los van tekstmateriaal, een drijvende kracht in mijn voorstellingen. Muziek heeft altijd met emotionaliteit te maken en is voor mij het middel bij uitstek om met een publiek te communiceren. Het kan helpen om een scène te begrijpen. Ik maak in deze voorstelling gebruik van verschillende lagen (de meisjes zelf, de kostuums, het decor, de tekst en de muziek) die allemaal op elkaar inwerken. Door de verschillende lagen naast elkaar te plaatsen of met elkaar te laten contrasteren, krijgt een bepaalde scène een andere of nieuwe betekenis. Iets echt menen en een dikke middelvinger opsteken, gaan in mijn voorstellingen altijd hand-in-hand. Soms probeer ik dat op een en hetzelfde moment te doen, of wordt er iets gezegd dat een kwartier later weer onderuit wordt gehaald. Hierdoor weet je als toeschouwer misschien niet altijd goed hoe je dingen moet interpreteren, maar zo kijk ik ook tegen het leven aan: als iets grilligs. Hoe past de samenwerking met decorontwerpster Chloe Lamford en kostuumontwerpster Johanna Trudzinki binnen jouw manier van werken? Met Chloe heb ik al twee keer eerder in Manchester samengewerkt. Ik was nieuwsgierig naar hoe het zou zijn om hier in België met haar te werken. In het Verenigd Koninkrijk definiëren ze een speelruimte in het theater veel narratiever dan bij ons. Chloe kwam direct in mijn hoofd op toen ik nadacht over een vormgever voor deze voorstelling, omdat zij volgens mij iets kan toevoegen aan de wereld waarin de meisjes van 13 jaar zitten. Johanna ken ik pas sinds vorig jaar. De keuze om met haar samen te werken, kwam voort uit een gevoel. De kostuums zijn in deze voorstelling zo belangrijk dat het fijn is om er iemand bij te hebben die ook inhoudelijk meedenkt. Ik vind dat Johanna een grote creativiteit heeft en met weinig middelen veel kan doen. Chloe, Johanna en choreografe Lisi Estaras zijn voor mij inspirerende mensen.

4

Waar gaat de voorstelling voor jou over en wat wil je aan het publiek meegeven? Ik maak een voorstelling omdat ik vragen heb en twijfels. In plaats van te regisseren wil ik communiceren over die vragen en twijfels. Ik communiceer met de meisjes en zij communiceren op hun beurt met het publiek. Het is een onderzoek: hoe vinden we elkaar en waar vinden we elkaar niet. Het heeft met een zekere generositeit te maken; ‘neem en eet wat je wilt’, waarmee ik tegelijkertijd ook zeg dat iedereen zelf moet uitmaken wat hij of zij in de voorstelling wil zien. Bestaat er zoiets als de ‘Lies Pauwels-stijl’ en wat is dit dan volgens jou? In mijn werk zijn er zeker terugkerende elementen te ontdekken, zowel op vormelijk als inhoudelijk vlak. Zo maak ik in mijn voorstellingen vaak gebruik van microfoons en wordt er dikwijls in een ongedefinieerde ruimte gespeeld die vervolgens bijna altijd transformeert. Ik communiceer met mijn voorstellingen op een eigen manier met het publiek: hard en frontaal, maar tegelijkertijd transparant. Aan het begin geef ik meestal iets kleins mee wat alle handelingen in gang steekt. Dat kan een kleur zijn of een kostuum. Het is een element dat steeds wordt doorgegeven en voordat je het weet een chaos veroorzaakt. Ik kies daarvoor omdat ik zoek naar irrationaliteit, naar antwoorden op de vraag waarom een mens doet wat hij doet of voelt wat hij voelt. Het heeft te maken met identiteit als een complex en ongrijpbaar gegeven. Het is de grilligheid die mij drijft en waarmee ik probeer te spelen. In deze voorstelling wordt de handeling echt in gang gezet door de meisjes als groep. Het is een heel sterk gegeven dat alle meisjes 13 jaar zijn en ook allemaal hetzelfde kostuum aan hebben.

5

MEDEWERKERS Anne Coopman zit in het 1e middelbaar van het Sint-Jan Berchmanscollege in Westmalle. Ze volgt klassiek ballet, jazz dans en zit op de Woord Academie en kan een klein beetje Spaans. Ze heeft een hond en twee katten in Zoersel en nog twee vissen in Brasschaat. Om haar gedachten te verzetten, tekent ze veel en speelt ze graag toneel. In haar vrije tijd kijkt ze ook graag naar de televisie, totdat Jenny, de hond, voor het beeld gaat staan. Haar levensmotto is: “Don’t talk, just act. Don’t say, just show. Don’t promise, just prove!”. Bruce Eelen zit in het 2e jaar techniek en wetenschappen aan het Pius X-instituut in Antwerpen. Het fijnste vak op school vindt ze drama, want ze houdt van dansen en acteren. Ze zit bij de scouts en begint volgend jaar met tennissen. Ze heeft ook twee jaar circustraining gevolgd, waar ze zich bezig hield met de trapeze en het doek. In haar vrije tijd gaat ze graag wandelen met haar hond Joey, een Engelse cocker spaniël. Als ze op straat zingende mensen tegenkomt wordt ze blij. Zelf zingt ze thuis altijd luid mee met de radio. Luna De Boos zat op het Atheneum in Dendermonde, maar gaat volgend jaar naar de Kunsthumaniora in Brussel voor de richting toneel. Later wil ze graag actrice of toneelleerkracht worden. Ze houdt van acteren, haar vrienden en haar familie. Ze deed aan hedendaagse dans, klassiek ballet, volgde algemene muziekgeschiedenis en voordracht, speelt piano en viool. Komend jaar gaat ze naast haar school verder met ballet en de jeugdbeweging Heijveld. In haar vrije tijd tekent ze graag en spreekt ze af met vriendinnen. Barbara De Wit Barbara De Wit studeerde in 2006 af aan het Rits te Brussel in de richting podiumtechnieken. Zij werkt vast voor HETPALEIS als lichtontwerper en technicus. Zij maakte onder meer het ontwerp voor “Scheisseimer” (2009) en “Ans en Wilma” (2011-2012) en “Wulong of de dansende draak” (2012-2013), “Geen gezicht” (2013-2014) en "GODFRIED" (2013-2014). Lisi Estaras studeerde dans in Cordoba en aan de Rubin Academy of Music and Dance in Jeruzalem. Daarna danste ze bij het Ensemble Batsheva in Tel Aviv. Sinds 2007 werkt Esteras bij les ballets C de la B. Ze was danseres in “Iets op Bach”, “Wolf”, “vsprs en pitié!”, “C(H)ŒURS” en “tauberbach” van Alain Platel, en in Tempus Fugit van Sidi Larbi Cherkaoui. Door de jaren heen is ze ook eigen werk beginnen creëren. Ze maakte en danste in : “Bartime” (Campo, Gent), “Cocina Erotica” en “No Wonder” met Constanza Macras (Schaubuhne, Berlijn). Bij les ballets C de la B choreografeerde ze “Patchagonia”, “Bolero”, “The Gaza Monologues”, “primero-erscht” en in 2011 “Dans Dans”, een coproductie van les ballets C de la B en het KIP (Gent). Zita Fransen zit in het 2e middelbaar Latijns Grieks van het Koninklijk Lyceum te Antwerpen. Ze is goed in Frans, maar heeft op school liever lichamelijke opvoeding. Dan hoef je niet stil te zitten in de schoolbanken. Ze houdt van slapen en dromen. Als ze wakker is, gaat ze naar de tekenschool en speelt ze toneel. Ze zat op badminton, maar is daar mee gestopt om weer te gaan zwemmen, want dat doet ze nog liever. Ze heeft geen huisdieren, want haar vader is daar allergisch voor. Anders had ze zeker een kat als huisdier. Lies Genné zit in het 2e middelbaar van het Maris Stella in Malle en is heel goed in wiskunde. Thuis heeft ze 3 katten en een aantal vissen. Ze houdt van haar vrienden, acteren, zingen en speelt al vijf jaar piano. Het liefst zingt ze liedjes uit musicals. Ze heeft zelf al in twee musicals meegedaan. Ze danst graag en speelt tennis. Volgend jaar wil ze ook nog een andere sport gaan doen, maar is er nog niet over uit welke sport.

6

Robine Goedheid volgt haar secundaire onderwijs aan de Mytyl in Brasschaat. Ze houdt van popmuziek en op vakantie gaan. Ze maakt het liefst verre reizen naar Florida of Curaçao, waar ze elk jaar dolfijnentherapie volgt. Op een vrije dag slaapt ze het liefst lang uit, en je mag haar altijd wakker maken voor muziek en zang. Want dat is wat ze het liefst doet: zingen. Stefan Gota volgde op zeventienjarige leeftijd een Stanislavskicursus, maar schoof zijn acteerambities opzij om eerst Sportkine te studeren. Uiteindelijk zette hij toch definitief de stap richting het theater. Hij speelde mee in verschillende Nederlandse en Vlaamse films en televisieseries zoals “De Heineken ontvoering” en “De Ridder”. Daarnaast maakte hij met Geert Opsomer ervaringstheater bij Transfo Collect. Tussen 2014 en 2015 speelde Gota in meer dan dertig projecten van bachelor en master studenten drama en film van het RITS Brussel waaronder “Henry III” en “Coriolanus”. Komend jaar begint Gota zelf aan de opleiding regie aan het RITS. Liesbeth Houtain zit in het 2e jaar artistieke vorming aan het Pius X-instituut in Antwerpen. Ze houdt van haar familie en van varkens. Zelf heeft ze een kat, Fristie. Ze speelt harp en studeert zang aan de muziekschool. Haar favoriete muziek is een mix van pop en jazz, omdat het zowel modern als klassiek is. Daarnaast doet ze ook aan dansen en turnen. Ze heeft eigenlijk bijna elke dag wel iets te doen. In haar vrije tijd kan ze dan ook niet stil zitten en moet ze veel bewegen. Julia Krekels zit in het 2e middelbaar van het Katholiek Onderwijs Stad Herentals en volgt daar Latijn. Zonder Grieks, want dat vindt ze stom. Ze spreekt een beetje Frans en Engels, mét een Brits accent. Ze houdt van sporten en van dieren, vooral honden. Die maken haar blij, al weet ze niet zo goed waarom. Haar eigen hond heet Romeo, dat was een idee van haar moeder. Ze zit op tennis, speelt trompet en doet graag aan looporiëntatie. Ze is ook vaak in Bobbejaanland te vinden met haar vrienden of familie. Chloe Lamford studeerde Theatre Design aan de Wimbledon School of Arts in Londen. In 2013 ontving zij de Arts Foundation Fellowship for Performance. Lamford is Associate Artist bij de Royal Court Theatre in London en verzorgde daar de vormgeving voor “God Bless The Child” (2014), “How to Hold Your Breath”(2015), “Circle Mirror Transformation”(2013), “The Internet is Serious Business”(2014), “2071” (2014). Buiten haar werk voor de Royal Court Theatre stond ze in voor de vormgeving bij andere theaters en gezelschappen in binnen- en buiteland. Daarnaast werkte ze mee aan verschillende opera’s, waaronder het Malmö Opera House, Zweden en de English Touring Opera. Het komende seizoen werkt zij mee aan “The Twits” (Royal Court Theatre), “Rules for Living” (National Theatre), “Alcina with Katie Mitchell” op het Aix-EnProvence Festival en “Atmen” (Schaubühne am Lehniner Platz). Aline Moponami zit in het 2e middelbaar van het Instituut De Dames van het Christelijk Onderwijs in Antwerpen. Ze is goed in Frans en in Engels, maar vooral in wiskunde. Ze speelt een beetje piano en gitaar en maakt zelf covers van liedjes die ze graag hoort. Haar favoriete muziek is R&B. In haar vrije tijd leest ze veel, het liefst boeken van Dirk Bracke en Helen Vreeswijk, en spreekt ze vaak af met vrienden. En ze is verzot op melkchocolade. Lies Pauwels is zowel regisseur als actrice. Ze werkte nauw samen met Alain Platel en Arne Sierens, en was te zien in de trilogie (“Moeder en Kind”, “Bernadetje” en “Allemaal Indiaan”) die zij samen maakten voor Victoria. Ze acteerde over de jaren heen nog in tal van andere Victoriaproducties: o.a. “Wysiwyg”, “üBUNG”, “Poes Poes Poes”, “Aalst” en “Een vrouw die de horizon

7

heeft bereikt”. Ze stond ook in voorstellingen van diverse bekende artiesten en gezelschappen zoals: De Enthousiasten, Stella Den Haag, Tg STAN, Theater Klara (CH), Het Toneelhuis, Dood Paard. Ze werkte samen met o.a. Johan Dehollander, Eric De Volder, Peter vanden Eede, Tom Van Dyck, Frank van Passel en Pol Heyvaert. Ze werkte voor producties met schrijvers als Christophe Vekeman, Herman Brusselmans, Paul Mennes, Kamagurka, Pascale Platel, Pjeroo Robjee, Rob de Graaf en Dimitri Verhulst. Ze speelde in films van o.a. Josse De Pauw, Dominique Deruddere en Felix Van Groeningen. Daarnaast deed ze ook televisiewerk. Sinds 2001 richt Lies Pauwels zich naast haar acteerwerk ook op het maken en regisseren. Samen met een groep vrienden creëerde ze binnen Victoria haar regie-debuut “Club Astrid” (2001), dat meteen internationaal aansloeg. Een definitieve internationale doorbraak kwam er met haar tweede voorstelling, “White Star” (2004), die in 2005 bovendien bekroond werd met de prijs voor beste voorstelling op het Kontakt International Festival in Torun (Polen). In 2007 ging Lies Pauwels in op de vraag van het Manchester International Festival en Contact Theatre om daar een voorstelling te regisseren. Dat resulteerde in “For all the wrong reasons”, dat op tournee ging doorheen Europa en ook werd uitgenodigd door het Singapore Arts Festival. Tussendoor deed Lies Pauwels nog heel wat coachwerk (o.a. voor de dansvoorstellingen van Latrinité) en gaf ze diverse workshops (o.a. Kulturhuset Stockholm, Rote Fabrik Zürich, Espace des Arts Châlonsur-Saone, Dublin). Sinds enige tijd geeft ze ook les aan het RITS. Begin 2010 regisseerde Lies Pauwels in Torun in Polen de zelf gecreëerde voorstelling “Caritas, two minutes of silence”. In 2011 speelt ze als actrice in “Freetown” van het Nederlandse gezelschap Dood Paard en won hiermee de Columbina 2011 (prijs voor beste bijdragende rol). Deze voorstelling speelde onlangs nog in NY. In 2011 regisseerde ze op vraag van het National Theatre of Scotland voor het eerst ook een bestaande theatertekst “Knives in Hens” van David Harrower. In 2012 werd ze opnieuw gevraagd door het National Theatre of Scotland om er “My Shrinking life” te maken. Een voorstelling gebaseerd op de ervaringen van Alison Peebles als MS-patiënte. In eigen land maakte ze datzelfde jaar “Laisse Tomber” voor het KIP. Met het platform Sontag (www.sontag.be) wil Pauwels haar artistieke drijfveren verder exploreren. Ze wil een gezelschap uitbouwen waar haar werk, en mogelijks dat van artistieke bondgenoten, ontwikkeld kan worden. Vorig seizoen schreef Rob de Graaf speciaal voor haar de monoloog “White Lies”. De voorstelling werd uitgekozen door Circuit X en speelde in verschillende Nederlandse en Vlaamse cultuurcentra. Ans Schoepen zit in het 2e middelbaar van het Sint-Jozefinstituut in Kontich. Als ze niet aan het studeren is doet ze graag zot! Tijdens saaie dagen op school vindt ze L.O. dan ook het leukste vak, daar kan je jezelf een uurtje laten gaan. Ze zit bij de scouts en doet Woord aan de Academie. Daarnaast houdt ze van dansen, muziek en koken. In haar vrije tijd bakt ze graag koekjes, maar zelf eet ze het liefst de Zweedse gehaktballetjes van de IKEA. Als haar moeder vis klaarmaakt is ze minder blij, ze heeft namelijk een hekel aan vis. Johanna Trudzinski studeerde fashion design aan de Academie voor toegepaste wetenschappen in Hamburg, en aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Trudzinski is medeoprichter en lid van het designteam voor het Duitse modelabel 'Hui-Hui’, dat opereert van Tokyo tot New York. Daarnaast heeft ze onder meer gewerkt voor de befaamde Belgische modeontwerper A.F. Vandevorst en maakte ze al kostuums voor “O solitude” (2009), “Dido & Aeneas” (2012) en “Pelléas et Mélisande” (2012) van Muziektheater Transparant. Trudzinski maakte als kostuumontwerpster voor het eerst deel uit van het artistieke team van Ola Mafaalani en Ko van den Bosch bij de productie “Frankenstein” van d’Electrique (2008) en NNTproducties zoals: “Teiresias” (2011), “Alice in Wonderland” (2011), “Don Juan” (2012), “Fellini” (2013), “De laatkomer” (2014), “Much to do about nothing” (2015) en “Sneeuwwitje” (2016).

8

Emma Van Broeckhoven zit op de Kunsthumaniora in Antwerpen, richting muziek. Ze speelt piano en gitaar en volgt vanaf volgend jaar ook zang. In haar vrije tijd zingt ze bij een koor. Ze haat niets, en houdt van veel dingen, zoals muziek en acteren. Later wil ze van deze passie ook haar beroep maken en musicalartiest worden. Ze zit ook bij de zeescouts, gaat naar de tekenschool en kan één zin in het Chinees. Vroeger had ze een vis, maar die is waarschijnlijk opgegeten door Mozart, haar kat. Mona Van den Bossche zit in het 2e middelbaar van het Leonardo Lyceum Groenhout te Berchem. Ze spreekt een mondje Engels en kent een beetje gebarentaal. Ze houdt van toneel, muurklimmen, zowel binnen als buiten, naaien en afspreken met vriendinnen. In haar vrije tijd past ze op kleine kindjes en wordt ze er blij van wanneer ze in haar armen slapen. Ze is thuis in bad geboren, nu woont ze met haar moeder en zus en de goudvissen in een ander huis. Lisa Van den Houte zit in het 2e middelbaar van het Regina Pacis in Hove. Ze spreekt een beetje school Frans en een beetje Engels, maar Latijn vind ze de leukste taal. Dat is ook het fijnste vak op school. Haar levens motto is ‘Carpe diem!’, want ze vind dat iedereen elke dag moet genieten. Ze houdt van dansen, zingen, lachen en haar vriendinnen. Ze danst heel veel, ze volgt ballet, moderne, pointes en jazz. Nu speelt ze ook toneel en knutselt ze graag in haar vrije tijd.

9

SPEELLIJST In de Grote zaal van HETPALEIS Augustus 2015 Vr 28 19:00 Za 29 20:00 Zo 30 17:00

Avant-première Première Voorstelling

Grote zaal Grote zaal Grote zaal

+32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60

September 2015 Wo 2 20:00 Za 5 20:00 Zo 6 15:00 Wo 9 19:00 Wo 9 20:00 Za 12 20:00 Zo 13 15:00

Voorstelling Voorstelling Voorstelling Inleiding Voorstelling Voorstelling Voorstelling

Grote zaal Grote zaal Grote zaal Grote zaal Grote zaal Grote zaal Grote zaal

+32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60

November 2015 Wo 4 15:00 Do 5 15:00 Vr 6 20:00 Za 7 20:00 Zo 8 15:00

Voorstelling Voorstelling Voorstelling Voorstelling Voorstelling

Grote zaal Grote zaal Grote zaal Grote zaal Grote zaal

+32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60 +32 (0)3 202 83 60

Op reis September 2015 Vr 18 20:30 Amsterdam De Brakke Grond Za 19 20:30 Amsterdam De Brakke Grond Vr 25 20:15 Den Haag Theater aan het Spui

+31 (0)20 626 68 66 +31 (0)20 626 68 66 +31 (0)70 346 52 72

Oktober 2015 Di 6 12:40 Wo 7 20:30 Za 10 20:30 Zo 11 15:00 Wo 21 20:30 Wo 28 20:15 Za 31 20:00

Brussel Bozar Rotterdam Rotterdamse Schouwburg Amsterdam De Brakke Grond Amsterdam De Brakke Grond Tongeren cc De Velinx Geel De Werft NTGent Schouwburg

+32 (0)2 507 82 00 +31 (0)10 411 81 10 +31 (0)20 626 68 66 +31 (0)20 626 68 66 +32 (0)12 80 00 40 +32 (0)14 56 66 66 +32 (0)9 225 01 01

November 2015 Do 26 19:00 Vr 27 20:00 Za 28 17:00

Lille Le Grand Bleu Lille Le Grand Bleu Lille Le Grand Bleu

+33 (3)20 09 88 44 +33 (3)20 09 88 44 +33 (3)20 09 88 44

10

PRAKTISCH Meer informatie vind je op de website van HETPALEIS. TICKETS zijn te koop aan €6/€7 (-18) /€15 (+18). Reserveren aan het onthaal van HETPALEIS via 03 202 83 60 of [email protected], of via www.hetpaleis.be NAAMACTIE Iedereen die Lies heet, zoals regisseur Lies Pauwels, mag gratis naar een voorstelling van Het Hamiltoncomplex in HETPALEIS. Meld dit bij je reservering. CULTUURMARKT Iedereen die 13 jaar is, mag gratis komen kijken naar de voorstelling op de dag van de cultuurmarkt, op zondag 30.08.15 om 17u. INLEIDING Er is een inleiding, gericht op de doelgroep, op wo 9.09.15 om 19u. Gratis, maar graag reserveren via [email protected] of 03 202 83 60. vzw De Vrienden van HETPALEIS: Iedereen heeft recht op cultuur, ook kinderen en jongeren die tegen een financiële drempel aankijken. Iedereen die door omstandigheden nog nooit van de bijzondere wereld van het theater heeft geproefd, kan dankzij de Vrienden gratis naar HETPALEIS. Er zijn immers geen excuses om iemand het recht op cultuur te ontzeggen. Jij kan dit recht op theater voor iedereen mee helpen realiseren door lid te worden van de Vrienden van HETPALEIS. Iedereen t/m 18 jaar kan voor €10 een maat worden. Ben je ouder? Dan word je vriend voor €40. Als je voor een duolidmaatschap (twee vrienden) wil gaan, betaal je €60. Maten, vrienden en twee vrienden worden uitgenodigd op alle avant-premières van de Grote zaalvoorstellingen. Met je familie of je bedrijf kan je goede vriend worden voor €150 (4 gratis tickets + uitnodiging voor twee personen op alle avant-premières in de Grote zaal). Voor €300 word je boezemvriend (10 gratis tickets + uitnodiging voor twee personen op alle avant-premières in de Grote zaal). Maar waarom niet kiezen om hartsvriend te worden van De vrienden van HETPALEIS? Voor €1000 krijg je 15 gratis tickets en word je met twee personen uitgenodigd voor alle avant-premières in de Grote zaal. Niet twijfelen, gewoon doen. Als kers op de taart kan je ook nog zielsverwant worden. Voor €2000 krijg je 20 gratis tickets, uitnodigingen voor alle avant-premières en een ereplaats in de foyer van HETPALEIS. Meer informatie via www.devriendenvanhetpaleis.be of [email protected]

HETPALEIS Meistraat 2 2000 Antwerpen T: 03 202 83 00 F: 03 202 83 53 [email protected] 11