N ro : 77
september - septembre 2013
Het Goudblommeke in Papier La Fleur en Papier Doré Magazine van de Coöperatieve Vennootschap “Het Goudblommeke in Papier” Magazine d’information de la Société Coopérative “La Fleur en Papier Doré” Cellebroersstraat 53-55 te 1000 Brussel - Rue des Alexiens 53-55 Tel. 02 511 16 59
Photo: © Monique VRINS
1000 Bruxelles
[email protected] [email protected] Recommandé par le Guide du Routard 2012-2013 consacré à Bruxelles Highly commended by Arukikata Globe-Trotter 2012-2013, Japan Highly commended by “Bon Appétit !” Nippon Express Europe Highly commended by Aruco (Akasaka-Minatu-ku, Tokyo, Japan) Highly commended by Yelp
Op 14 en 15 september 2013 is er weer “Open-monumenten-dag”. Een ideale gelegenheid om Het Goudblommeke in Papier van onder tot boven te bezoeken. Les Journées du Patrimoine s’invitent à nouveau à La Fleur en Papier Doré les 14 et 15 septembre 2013. C’est l’occasion pour une visite de haut en bas. U weet dat u in Het Goudblommeke in Papier elke dag verse pannenkoeken kan eten. Vanaf 15 september doen wij er nog een schepje bovenop. Onze chef pakt dan uit met de exclusieve Goudblommekespannenkoek ... een delicatesse
C’est connu, vous pouvez manger tous les jours des crêpes fraîches dans notre estaminet. A partir du 15 septembre, encore mieux. Notre chef va enchanter vos papilles avec les crêpes exclusives Fleur en Papier Doré... Un délice.
Dieu-lebouquiniste chez Zérar-la-brocante Les deux dodus personnages d'exception de cette photo, je ne peux les confondre avec
Yves De Baets, de man die tientalle foto’s maakte voor ons e-zine, heeft de leeftijd bereikt waarop hij het allemaal iets rustiger aan wil doen. Naar aanleiding van zijn verjaardag werd dit kiekje gemaakt. Dus deze keer geen foto van, maar een met Yves De Baets erop. (Pas op: Yves is de man rechts in beeld. Deze midden-links is Kris natuurlijk).
personne. J'ai connu Marcel Dieu, à droite et je ne me remettrai jamais d'avoir loupé Geert van Bruaene. Mais depuis que j'écris dans le célèbre magazine du Goudblommeke, sa silhouette m'est devenue aussi familière que s'il était mon voisin de palier. Par contre, la photo, je ne sais pas d'où elle me vient. Le cliché date nécessaire- >> - 77/01 -
- 77/01 -
ment d'avant 1964, puisque le Petit Gérard y figure. Hem Day disparaissait en 1969 à 67 ans seulement dont 50 années très remplies à travailler à la fraternité entre les humains et autant que faire se pouvait, au progrès de l'humanité.
pointure dans le landerneau politique bien au-delà de Bruxelles. Pas de politique de parti mais des gestes publics dans le cadre d'actions collectives et appelant à des changements de société. Il a énormément publié en ce sens. Nous avons encore quelque part une pile de ses revues « Pensée et action » des années 50 et 60.
Ni Dieu ni maître
H e m comme M arcel et Day comme Dieu. Très tôt librepenseur convaincu, Marcel trouvait que ça la fichait mal de se présenter comme Dieu. On peut comprendre. Il s'est donc fabriqué un nom à partir de ses initiales. Arlette, sa compagne pendant 31 ans, était souvent appelée Mme Hem Day. Il était un bouquiniste accueillant à toutes les curiosités et érudit. Sa petite boutique animée "Les joies de l'esprit " était au fond de la Galerie du Commerce (Galerie Hirsch) aujourd'hui disparue. Bien qu'exigüe, la maison a accueilli bien souvent des réfugiés politiques. Entre autres des Espagnols. Il avait été làbas pendant la guerre d'Espagne. Je me souviens chez lui de Francisco Abarca dont la tête avait été mise à prix par les franquistes. Hem Day, ami de La Fleur en Papier Doré, était une grande
A notre connaissance, Gérard van Bruaene ne s'est pas impliqué dans des mouvements politiques structurés. Il semblait être un électron libre au discours percutant. Maniant l'humour et les contacts amicaux, Geert faisait certainement passer des idées. Hem Day, à l'inverse, a souvent été une figure de proue dans des groupes organisés. Geert et Marcel ont vécu deux guerres. Nous n'avons pas trouvé à ce jour de dires de van Bruaene au sujet des conflits armés. Il avait autour de lui des durs et purs comme Camille Goemans qui incite dans son Poème pour la guerre à une insoumission radicale. Hem Day n'était pas des moindres dans ce domaine. En 1933, le ministre libéral de la Défense dépose un projet de loi interdisant toute propagande pacifiste et toute diffusion d'idées antimilitaristes. Hem Day renvoie son livret militaire en compagnie de son ami Léo Campion, secrétaire de la section belge des Résistants à la Guerre. Il s'ensuit une condamnation à 2 ans de prison pour le premier et 18 mois pour le second. Procès. Grève de la faim. Et enfin, libération sous pression de l'opinion publique. L'objection de conscience est reconnue 36 ans plus tard. Y compris pour
le roi. Mon compagnon reconduisait régulièrement Hem Day chez lui à Evere après des réunions. Il dit de lui qu'il parlait peu et de manière mesurée en privé. En public cet anarchiste libertaire, féministe, pacifiste convaincu avait un discours net, précis, sans envolées lyriques allant droit au but. Il raconte aussi son appétit pantagruélique. Il n'est pas le seul : dans ses souvenirs “Amis de la Licorne”, Ki Wist raconte à ce propos l'anecdote d'un pari. Il s'agissait de manger une ration de tous les mets figurant à la carte d'un restaurant situé à la chaussée d'Ixelles. Nanti d'un appétit féroce, encouragé par tous ses copains, Marcel Dieu honora le pari. Il en faudrait encore des mangeurs pareils, au Goud(Monique Vrins) blommeke.
Agenda vzw Geert van Bruaene In de reeks “Actueler dan vandaag” komt Werner Adriaensen, op 19 september 2013 om 20,00 uur, spreken over Henri Van de Velde. Deze laatste werd 150 jaar geleden geboren in Antwerpen. Hij was kunstschilder, ontwerper en architect. Vanaf de eerste jaren van de 20e eeuw speelde hij in Europa een toonaangevende rol in de architectuur en de decoratieve kunsten. In 1899 werd hij hoofd van de school voor kunst en kunstnijverheid in Weimar, het latere Bauhaus. In 1925 werd hij benoemd tot docent bouwkunst en toegepaste kunsten aan het Hoger Instituut voor Kunstgeschiedenis en Oudheidkunde van de Rijksuniversiteit Gent. Meer informatie; www.hetgoudblommekeinpapier.be
- 77/02 -
- 77/02 -
Het babbelke van Susse: Dei maskes
dee s’ oeves op stroêt luupe... 'k Was ‘n pint on’t drinke in 't Goudblommeke van Papee as maane vriend de Mil do binnekwam. “Ah,” zeit em, “da komt goot oit, ik moot a just eet vroêge. Ge wet, ik wuun naa on den boulevard Bodwijn en ik em al geremarkeid dat do ‘s oêves naaig vuil maskes op stroêt luupe. ‘k em uuk al gezeen dat er vantaaid nen otto stopt en dat dei maskes dèn mè daane chauffeur ‘n babbelke doon... vè wa luupe dei doê na faaitelaaik ?” ‘k Weit dat de Mil nogal ne vried geluuvege mens es en ik teidege em na toch ni vlakaf zegge wa dei maskes doê stoên te doon. Dus ik zaa: “Awel, een puus geleie ei ne gamin doê is een roeit gebrouke bei ne legummemarchant. As daane legummenboor afkwam ging daane ket nateurlaaik luupe... Mo daane gamin aa malchance want gin teen meiters veider stond doê ne police. Daan paktege daane gamin bei zaane schabbernak en daane mocht spettele zuvuil as em wildege. Ei gerokte ni los. “Awel,” zaa daan legummemarchant, “ge wet zeikers van niks hè... ge wet zeikers ni dat ge een roeit gebrouken et, hè ?” “Jawel menier, “zaa daan klaane, “ik weit da wel !” “Ah, bon,” zaa daanen azjent, “vè wa luupte dèn zu èt weg ?”. “Mo menier den azjent, ik luuptege ‘k ik ni weg... ik leep rap nor oeis vè geld goên ‘t oêle vè dei roeit te betoêle”, antwoudege daane ket. “Ah, bon, dèn es’t good”, zaa daane police en ei leet daane klaane los “Allei, spoeid a dèn mô ! Waaile zulle ee wel wachte”. Daane ga-
‘k Wei get, da portret hei niks te moeke met Susse, mo ik vond gien fotoske van hem en dobaa, da maske es toch vuil schoender dan de Susse hè...
min was nateurlaaik rap ribbedebee en paasdege er ginne moment oên vè wei te komme. Daane marchant eit doê eure gewacht, tot ‘s anderendoêgs ‘s merges... en dèn es zaan vraa in zaan plosj gekomme... en dèn ternoê zaan dochter... en de vriendinnekes van da maske ui schoul... en dei wachte doê nog altaaid... elken dag opneut.” “Potverdoêsje, zaa de Mil, Susse, gaa zet toch ne giele slumme mens hè... gaa wet dat allemoê...” Allij tot tenoste kie hè... Susse (Mè nen dikke merci on Geertje Denoes omdat em m’n fote d’ ortograf hè gecorrigijt)
Waarom Brusselse kaas 'ettekeis' heet
eeuw. Doordat na de tweede oorlog de buitenlandse kazen beter betaalbaar werden haalde eerst de burgerij en . later ook het gewone volk algauw de neus op voor de(n) ettekeis. Letterlijk dan ook nog, want de Brusselse lekkernij had wel een “geurtje”. Volgens sommige bronnen zou deze kaas al bestaan in de middeleeuwen, maar de “cloet-caes” waar men naar verwijst, was een zachte (weke) kaas en deze werd in vele Brabantse boerderijen (langs de Zenne) gemaakt. Een edict uit 1683 maakt melding van “fromages en boulets dict c l o e t - c a e s ”. De Brusselse kaas was een harde kaas die pas na rijping weer zachter werd. Een harde kaas of in het Brussels nen ettekeis dus.
De echte “Brusselse kaas” is vandaag de dag nog moeilijk te vinden. Jammer. Maar hij is niet helemaal weg. In ons Goudblommeke maken wij bijna dagelijks “pottekaas” (een recept uit de Marollen van toen de Brusselse kaas nog te duur was voor de inwoners van die wijk en zij zich behielpen met de restjes). Daarbij wordt Brusselse kaas gemengd met kwark (platte kaas), mosterd, geuze enz... Men laat dat mengsel even “rusten” en het resultaat ik bijzonder lekker. Niet zo “hard van smaak” als de Brusselse kaas (en hij ruikt ook niet zo) en niet zo “plat” als de kwark. Dagelijks verkrijgbaar dus in Het Goudblommeke in Papier.
De “stinkende keis”, “stinkkeis” of “ettekeis”, de volkse benamingen voor de Brusselse kaas (die wel in de Zennevallei, maar nooit op Brussels grondgebied werd gemaakt), was vooral “hot” in de 19e en de eerste helft van de 20e (dv)
- 77/03 -
- 77/03 -
L' a.s.b.l. La Petite Fleur présente: Une exposition de Wout Wilgenburg Un personnage hors du commun. Survivant d'une époque, il est resté beatnik, hippie, provo, baba cool, soixantehuitard et bien d'autres choses. On qualifie ses tableaux
de post-CoBrA. Il a beaucoup exposé de par le monde, même au Guggenheim à New York. Ses oeuvres aux couleurs puissantes orneront les cimaises de La Fleur en Papier Doré du 28 septembre au 26 octobre 2013. Une initiative de l'asbl La Petite Fleur. À ne manquer sous aucun prétexte. Vernissage le samedi 28 septembre à 11.30h. Vous êtes cordialement invités.
Brusselse Sporen ... of onder de volledige titel: “Cultureel stadsfestival “Brusselse Sporen 2013 in Oostende en Hasselt”, organiseert vtbkultuur de mogelijkheid voor pendelaars uit de twee genoemde steden om op een prettige manier de stad
waar zij elke dag naartoe reizen (en elke avond weer verlaten) beter te leren kennen. Onder het motto “Leg een stukje Brussel tussen je Boterham”, wordt er tijdens de middagpauze (vanaf 12:30 uur) gewandeld of gaat men naar uiteenzettingen, anders dan anders. Zo kunnen de Hasselaren in hun thuisstad op stap gaan met de bekende Brusselaar, Julien Vrebos. De Oostendenaren hebben nu ook een stukje Brussel met het bakenproject van fotografe Julie Scheurweghs en in het museum, MuZee, loopt nog altijd de tentoonstelling over E.L.T. Meesens, (inderdaad) de man die tussen Irène Hamoir en Louis Scutenaire staat op de grote foto in ons cafeetje. Het is dan ook voor de hand liggend dat de organisatoren van dit evenement gevraagd hebben dat Het Goudblommeke in Papier zou deelnemen. Een vraag waar wij met plezier (en een zekere fierheid) zijn op ingegaan. Op 9 oktober 2013 komen de pendelaars naar ons Blommeke afgezakt, waar zij een lezing krijgen over dit gekende Brusselse estaminet en de surrealisten. Pendel jij naar Brussel, dan kan je met Art@noen van vtbkultuur (gedurende 50 minuten) een stukje Brussel verkennen. Zoals reeds gezegd starten alle wandelingen om 12:30 uur. Deelnemen doe je voor slechts 3 euro. Vooraf inschrijven bij VTBKultuur is noodzakelijk. (Mededeling)
E.L.T. Meesens
Een nieuw literair tijdschrift Het is eigenlijk nog te vroeg om erover te schrijven, maar wij willen niet dat u het zou missen.Op 5 oktober 2013 tussen 14:00 en 15:30 uur wordt een nieuw literair tijdschrift “Passage” voorgesteld in Het Goudblommeke. Voor de liefhebbers van ons cafeetje kunnen wij al verklappen dat in het eerste nummer een bijzonder interessant artikel staat (met tot nu toe haast ongekende informatie) over Het Goudblommeke in Papier en Geert van Bruaene. Alvast aanvinken in uw agenda. ... en hier staan we voor Het Goudblommeke in Papier... het best bewaarde stamineeke van Brussel...
Colofon: Redactie/Rédaction: Mich De Rouck, Monique Vrins, Jan Beghin & Danny Verbiest Met bijdragen van / Collaborateurs:Monique Vrins (mv), Mich De Rouck (mdr), & Danny Verbiest (dv) Foto's/Photos: Monique Vrins en anderen Verzending/Expedition: Paul Merckx, Stéphane Gobillon en Danny Verbiest Verantw. uitg./Edit. resp.: Danny Verbiest Cellebroersstraat 53 - Rue des Alexiens 53 1000 Brussel - 1000 Bruxelles
Elke auteur is verantwoordelijk voor zijn bijdrage Tout auteur est responsable de ses textes - 77/04 -
- 77/04 -
De naam van de bloem Dikwijls wordt ons de vraag gesteld, waar de dubbele naam “Het Goudblommeke in Papier - La Fleur en Papier Doré” vandaan komt. We moeten het antwoord schuldig blijven, tot nader order is er geen bewijs. Maar er zijn enkele denkpistes.
Guido Gezelle
(1830-1899)
De priester-dichter werd in Brugge geboren en vertoefde lang in het klein seminarie te Roeselare, als leerling en later als leraar. Zijn oeuvre is bezaaid met Westvlaamse blommen en blomkes allerhande misschien omdat hij de zoon was van een hovenier ? Maar in zijn verzamelde verzen valt geen goudblommeke te plukken. Al dient gezegd dat het niet helemaal onmogelijk is dat er hier of daar toch eentje groeit. Af en toe stoten we nog op ons onbekende gedichten of kleengedichtjes , van of toegeschreven aan Gezelle. Misschien duikt er ooit nog een goudblommeke op ?
Geert van Bruaene, de oprichter-bezieler van het Goudblommeke, een groot bewonderaar was van Guido Gezelle. Aangezien van Bruaene afkomstig was uit Kortrijk deelden ze dezelfde Westvlaamse roots en in zekere zin ook het taalgevoel. Het is denkbaar dat hij, bij de opening van het stamineetje in 1947 (sedert 1944 waren er al opknapwerken aan de gang), zich voor de naam door het poëtische Westvlaams liet inspireren. Met van Bruaene is echter iets merkwaardigs aan de hand. De Kortrijkzaan was perfect tweetalig maar zijn
Congés payés (1938) Hier wagen we een gok. Bij de invoering van het betaald verlof in 1938 trokken de gezinnen voor het eerst naar de kust. Een van de favoriete strandspelen was de handel in kleurrijke papieren bloemen. Deze waren gemaakt van crêpe-papier en met een ijzerdraadje op een steeltje gebonden. Ze werden in de toonbank van een winkeltje een kuil in het zand - geprikt en door de kinderen geruild voor andere bloemen of mooie schelpen. Kan “La Fleur en Papier Doré” hiermee verband hebben, als een soort poëtische hertaling van het gezellaanse Goudblommeke ? (*)
Symboliek De Gouden Bloem is de symbolische betekenis van de chrysant en dat doet ons weer belanden bij de kerkhofblommen van Gezelle. Maar het is ook de lotusbloem en dat kan ons heel ver leiden als oosters symbool van zon, licht, wedergeboorte, ontluiking, bloei van de geest… De surrealisten waren niet vies van een snuif esoterisme en een stamineetje dat verwees naar dit universele symbool viel zeker in hun smaak. Het is een spoor dat we echter niet uitgediept hebben.
Geert van Bruaene (1891-1964) Het is bekend
dat
“onze”
de kunstscène in Brussel Franstalig georiënteerd - hoewel vele actoren Nederlandstalig en/of tweetalig waren. Er is ons evenwel geen reden bekend waarom hij nadien weer overschakelde op een tweetalig uithangbord. Of het moest zijn dat de nadrukkelijke aanwezigheid van figuren als Jan Walravens, Louis-Paul Boon, Hugo Claus, de gebroeders D'Haese, Simon Vinkenoog, Jan Cox en konsoorten hierin een rol speelde.
Brusselse kunsthandels en galerijen hadden steeds Franstalige uithangborden : Cabinet Maldoror, A la Vierge Poupine, l'Imaige Nostre Dame, La Pépinière, Le Diable par la Queue, L'Agneau Moustique… Waarschijnlijk was dit om commerciële redenen. Onder invloed van René Magritte en Frankrijk was
(mdr) (*) Nota van de redactie: deze versie werd door Jozef Van Genechten, net als van Bruaene Kortrijkzaan en veelvuldig bezoeker van Het Goudblommeke in Papier in de jaren ‘50 en '60, voor waar verteld. Volgens Van Genechten komt de naam van de van geel crèpepapier gemaakte bloemen die van Bruaenes grootmoeder maakte. Jozef Van Genechten overleed jammer genoeg in 2008, een paar weken voor wij een interview hadden gepland.
- 77/05 -
- 77/05 -
Les extraordinaires histoires de vitraux à l'estaminet. Et… P.P.N. !
qu'est une litanie, une vraie, maintenant, je le sais. Les indications de nos vitraux s'intercalent dans pas moins de 72 lignes du même tonneau que nos : Miroir de justice, Priez Pour Nous.
La Fleur en Papier Doré est pleine d'objets qui pourraient être banals. Dès qu'on fait mine de s'y intéresser, ils semblent prendre un malin plaisir à vous plonger dans des histoires souvent rocambolesques. Nous avions déjà parlé du mystère des vitraux des portes-fenêtres qui étaient la copie exacte de gravures d'une encyclopédie suédoise du 17e siècle. (magazine n° 63). Rose mystique, P.P.N. Deux autres vitraux peints s'avèrent être des œuvres d'un maître-verrier de renom (magazine n° 76). Les quatre derniers sont en moins bon état mais portent d'assez étranges indications : "Le Miroir de justice", "La rose mystique", "L'arche d'Alliance" "La Porte du Ciel". Je Arche d'alliance, P.P.N. n'étais pas loin d'imaginer pour eux une origine alchimique ou en tout cas ésotérique. Sur les quatre vitraux sous plomb, on peut aussi lire P.P.N. ?? Passera Pas la Nuit? Non. Mais quoi alors ? Un jour l'une des dernières Filles de la Charité de Bruxelles vient photographier la maison dans laquelle les FilPorte du ciel, P.P.N. les de sa Congrégation étaient arrivées en 1843. Finie l'élucubration alchimique : " P.P.N., c'est Priez Pour Nous" dit-elle et elle ajoute "Je me demande si ça ne fait pas partie de la litanie de Notre-Dame de Lorette ». Google ! Au secours ! Une vraie litanie Si je ne savais pas trop ce
Pas de doute permis. Mais qu'est-ce donc que N-D de Lorette ? Il y a bien dans l'église des Minimes, toute proche de la rue des Alexiens une petite chapelle de ND de Lorette, un peu kitsch qui lui est consacrée mais contient peu d'indications. C'est un souvenir de l'église précédente construite en 1624 sur l'emplacement d'une ancienne maison de débauche, en même temps que la première église des Minimes. La Belgique compte 21 chapelles de ND de Lorette et une Confrérie du même nom qui peut prendre en charge les pèlerins qui se rendent à Loreto. Des chapelles un peu partout en Europe. Paris a une grande église ND de Lorette dont le fronton classique offre une belle place à 6 anges. Des anges déménageurs, comme vous allez le découvrir. Digne de la Fleur en Papier Doré. Voici l'étrange suite. Le lieu de pèlerinage de ND de Lorette se trouve à Loreto dans la province d'Ancône, en Italie centrale. C'est une petite ville de 12.000 habitants où, à part la Santa Casa et l'église qui l'englobe, il n'y a pas grandchose à voir. La Santa Casa est réputée être la maison natale de la Vierge Marie et où elle a reçu la visite de l'archange Gabriel. D'après la légende, quand, en mai 1291, Nazareth était sur le point d'être conquise par les musulmans, un cortège d'anges soulève la maison et la transporte au-delà des mers d'abord à Tersatz en Croatie. Trois ans plus tard, au cours de la nuit du 9 au 10 décem- > - 77/06 -
- 77/06 -
bre 1294, des anges toujours, la redéménagent à Loreto. Dans le bistrot de Geert van Bruaene on peut raconter des épopées pareilles, non ? Angevins et Angeli L'histoire qui semblerait un peu plus fiable raconte qu'en réalité, c'est un prince byzantin, Nicéphore I Doukas Commène, qui prit en 1290 l'initiative de transférer une maison typique de Palestine depuis Nazareth jusque dans les Marches italiennes (sans doute contre rémunération). Ceci en raison de la prise imminente des lieux par des musulmans. La maison fut démontée à Nazareth en 1291, débarquée ensuite sur les côtes de Dalmatie et finalement réassemblée à Loreto en 1294. Dans les histoires assez compliquées de ce Mr Nicéphore, interviennent des "transferts" de forteresses récupérées ensuite pas des Angevins (en Anjou). Selon divers textes, ceux qui se sont occupés en Italie de l'installation de cette vénérable construction à Loreto étaient les membres de la famille Angeli. Des Angevins et les Angeli dans l'affaire. L'histoire des cortèges d'anges serait-elle seulement une affaire de jeux de mots ? On y retrouverait l'équilibre après ces célestes équipées. Leurs pierres et nos vitraux Selon des archéologues, le bas des murs de la Santa Casa sont faits de pierres qui correspondent en effet à celles que l'on trouve à Nazareth et pas du tout à Loreto. Leurs recherches sur place tendent à démontrer qu'effectivement l'emplacement en question pourrait correspondre au bas des murs de la Santa Casa de Loreto qu'ils supposent avoir été jadis accolée à une grotte
de Nazareth. Les re-bâtisseurs de la maison de ND de Lorette à Loreto ont rehaussé les murs d'origine. Ceux apportés par les anges comme on vous l'a patiemment expliqué, étaient hauts d'environ 1m20. Actuellement les rajouts bien repérables font que le plafond s'élève à peu près à 3 m du sol. Avec une vierge blanche dans une niche. Une cathédrale a été construite autour du modeste édicule. Et le lieu attire des pèlerins depuis de 700 ans dans la petite ville qui leur doit sa prospérité.
http://basse-wavre.bw.catho. be/site/histoire_de_la_basiliq ue.pdf mais cela ne prouve franchement rien de rien. Il y en a aussi à l'église de Sterrebeek avec des sortes de médaillons au milieu. Mais à ce jour, aucune autre trace probante. Le mot de la fin ne manque pas de sel : le 12 septembre 1920 eurent lieu des festivités pour proclamer Notre-Dame de Lorette sainte patronne des aviateurs. C'est dire que les vitraux posés en hauteur dans la troisième salle du Goudblommeke, méritent un
Tout cela est curieux, mais ne regard curieux, même si l'on nous dit aucunement d'où n'en sait pas plus à leur sujet. proviennent les vitraux de La En tout cas pour le moment. (Monique Vrins) Fleur en Papier Doré et des mains de quel maître-verrier Cartoonwedstrijd voor “Aktief”, ils sortent : c'est la tradition- ledenblad van het Masereelfonds. organiseert een wedstrijd, nelle bouteille à encre de l'es- Aktief gericht op geëngageerde teketaminet. Madame Bakelant naars van max. 30 jaar oud. Bequi nous avait déjà aidés pour doeling is dat zij een of meerdere les vitraux de Louis de Contini tekeningen maken over het ‘recht om jong te zijn’ en aldus de toesuggère qu'ils pourraient être schouwer een kritische spiegel l'œuvre d'Edouard Steyaert. Il voorhouden. y a bien une série de grands De werken dienen het Masereelte bereiken uiterlijk op 31 vitraux de ce maître-verrier à fonds oktober 2013, p/a Masereelfonds l'église de Basse-Wavre qui cartoonwedstrijd, Sint Jansvest 7, montrent des épisodes de la 9000 Gent. vie de la Vierge, dont un est Reglement en info: < www.masereelfonds.be > consacré à l'Annonciation.
nootschappen, vroeger en nu. Deelname 5!, niet-leden 7!. Info en reservatie :
[email protected] of Neirinckx tel. 02 269 54 02
Watergeus Wat krijgen we nu ? Er zijn toch geen twee meer tegengestelde dingen dan water en geus ? Zo'n stijlfiguur, bestaande uit twee woorden die mekaar tegenspreken, noemt men met een geleerd woord een oxymoron. De dorst zou ons al bij minder vergaan… Maar een watergeus is niet wat men denkt. Dat verdient een woordje uitleg. Het verhaal begint in Brussel in 1566, onder de Spaanse bezetting. In een poging om de harde repressie te milderen ging het Eedverbond der Edelen waaronder de graven van Egmont en Hoorne - op het paleis van Koudenberg een smeekschrift afgeven aan landvoogdes Margaretha van Parma. Ze werden door de Spaansgezinde raadgever Karel van Berlaymont afgescheept met de woorden “Ce ne sont que des gueux - het is maar een bende schooiers”. Ten gevolge daarvan beriepen alle verzetsstrijders tegen de hertog van Alva zichzelf voortaan op de ere-naam “geuzen”. Onder die guerilleros waren er bosgeuzen , die zich vooral te lande ophielden. En watergeuzen, kapers die in dienst van Willem van Oranje streden langs de kusten van Zuid-Nederland en Zeeland. Op 1 april 1572 boekten ze hun eerste grote overwinning met de inname van het stadje Den Briel. Dit wordt nog altijd herdacht met het spottend zinnetje “Op 1 april verloor Alva zijnen bri(e)l!”. De bevrijdingsoorlog mondde uit in het Plakkaat van Verlatinghe (1581), waarbij de Spaanse vorst Filips II in onze contreien afgezet werd. Sommigen denken dat de lekkere geus die men in het
Ceci n'est pas un musée... dit is geen museum
Goudblommeke serveert, teruggaat op de geuzen van toen. De partizanen namen lambiek mee in hun lederen drinkzak. Aangezien ze vaak lang ondergedoken bleven, begon de lambiek spontaan te gisten en veranderde op die manier in geus. Dat blijkt evenwel een legende te zijn, want het geuzebier ontstond pas in de 19e. eeuw. Maar het is wel een mooi verhaal.
Het internet afschuimend, ontdekt men hoe vaak het Goudblommeke in Papier gefotografeerd, beschreven of vernoemd wordt. Als voorbeeld dit artikeltje van C.O.: “Als Danny de geschiedenis van Het Goudblommeke in Papier vertelt, begint hij altijd bij dit plaatje. “Ceci n'est pas un musée...” dit is geen museum. (nvdr: het hangt voor het rechter venster). Meteen
.
. (mdr)
“CULTUUR EN TOERISME“ afdeling van vzw FEDOS Brussel, in het Magrittezaaltje van Het Goudblommeke in Papier van 14.00 tot 16.30 uur. Spreekbeurten door Hugo Neirinckx. • donderdag 26 september 2013 De vrouw in de vrijmetselarij • donderdag 24 oktober 2013 De Belgische adel van hoog tot laag. (luik 1: van koning tot jonkheer) (luik 2: de Russische adel in België) • donderdag 28 november 2013 Het Vaticaan gewikt en gewogen • donderdag 19 december 2013 De geheime katholieke ge-
weerlegt hij dan deels die bewering. Er hangen daar in dat cafeetje wel degelijk bijzonder interessante kunstwerken en daardoor kan je natuurlijk zeggen dat het wel een museum is, maar het is alleszins geen “gewoon” museum. In Het Goudblommeke in Papier hoeft men niet van zaal tot zaal te lopen. Men zet zich op zo’n oude stoel aan een oude tafel, bestelt een lekkere geus of een glas wijn en men geniet. Men hoeft er zich zelfs niet verplicht te voelen om naar de kunst te kijken, maar dat zou jammer zijn want het loont de moeite”. Bedankt O.C. daar hebben wij niets aan toe te voegen... of misschien nog dit: Het Goudblommeke in Papier is ook geen gewoon café. Het is een cultureel en historisch monument. (red.) - 77/08 -