HET GEWELD HOUDT MAAR NIET OP

Editie 17 September 2002

Leerkrachten: didactische aanwijzingen vindt u op pagina 3/4 van de handleiding. De leerlingenpagina’s zijn kopieerbaar voor gebruik in de klas

ISRAËL EN PALESTINA HET GEWELD HOUDT MAAR NIET OP Israël en de Palestijnen vechten een conflict met elkaar uit en voeren over en weer bloedige aanvallen op elkaar uit. Hieronder staan twee episodes uit deze strijd beschreven. 27 maart 2002 Een lid van de Palestijnse strijdgroep Hamas blaast zich op in een eetzaal van een hotel in Netanya en doodt 26 Israëli’s. Om deze aanslag te vergelden trekt het leger van Israël op 29 maart de Westelijke Jordaanoever binnen. Daar pakken ze honderden Palestijnen op omdat die gewapende strijd voeren tegen Israël. Ook schieten ze vanuit tanks en vliegtuigen op gebouwen waar gewapende Palestijnen in zitten. Het leger omsingelt het kantoor van de Palestijnse leider Yasser Arafat in Ramallah zodat die niet weg kan. Palestijnse strijdgroepen zweren deze veldtocht te vergelden met nieuwe aanslagen. Terwijl Israël nog meer Palestijnse steden inneemt, voegen ze de daad bij het woord. Zo blaast een lid van de Palestijnse Martelarenbrigade van Al-Aksa zich op 29 maart op in een restaurant in Jeruzalem en doodt twee Israëli’s. Op 31 maart blaast een lid van Hamas zich op in een restaurant in Haifa en doodt zestien Israëli’s. Op dezelfde dag pleegt een Palestijn in Efrat een aanslag waarbij vier mensen gewond raken.

22 juli 2002 Een Israëlisch gevechtsvliegtuig gooit een bom op een woonwijk van Gaza-stad om Hamasleider Shalah Shehade die daar woont, te doden. Niet alleen hijzelf maar ook veertien andere Palestijnen waaronder negen kinderen komen om. De volgende dag zegt Hamas deze aanval te gaan vergelden en dat doen ze door aanslagen te plegen. Op 25 juli schieten Palestijnen één joodse kolonist dood en verwonden een andere. Op 30 juli blaast een lid van Hamas zich op een markt in Jeruzalem op en doodt twee Israëli’s. En op 31 juli pleegt een lid van Hamas een aanslag op de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem. Twee Israëli’s en vijf buitenlanders komen om het leven. Op 2 augustus trekken Israëlische soldaten Nabloes binnen om de daders van de aanslag op de Hebreeuwse Universiteit op te pakken. Bij het gevecht dat dan uitbreekt vinden drie Palestijnen de dood.

1. Maak twee groepen. Groep 1 leest de linkertekst en groep 2 de rechtertekst. Ga na waar de eerste aanval plaatsvond en door wie. Hoe reageerde de andere partij hierop en waarom? Wat deed vervolgens de eerste partij en waarom? Aan welk motto doet dit je denken? 2. Klassengesprek: denk jullie dat dit een goede manier is om een einde aan het geweld te maken? Waarom wel/niet? Wat zouden ze volgens jou moeten doen?

Heb je vragen of opmerkingen of zoek je extra informatie, kijk dan op Internet: www.cmo.nl

Israël en Palestina: het beloofde land?

HET DOEL HEILIGT DE MIDDELEN!? In hun strijd tegen de regering van Israël nemen de Palestijnen in toenemende mate hun toevlucht tot zelfmoordcommando’s, die de burgerbevolking van Israël tot doelwit hebben. Als tegenmaatregel sloopt het Israëlische leger de huizen van de familie van de daders. Na de aanslagen in Tel Aviv geeft de regering door middel van een gerechtelijke uitspraak het leger toestemming familie van zelfmoordcommando’s en verdachte militanten uit te wijzen en naar andere gebieden te deporteren. Het wordt door sommige groeperingen in de Palestijnse samenleving als eervol beschouwd om te sterven voor je land en geloof. Vooral jonge Palestijnen zijn bereid om door middel van zelfmoordacties hun leven te geven. Ze sterven dan als martelaar, of shahid. Een martelaar wordt met eerbetoon begraven, zijn naam gaat rond en de familie van de martelaar stijgt in aanzien. Soms wordt de familie met goederen en geld geholpen. Een andere motivatie voor de acties is dat jonge Palestijnen de situatie als uitzichtloos ervaren. Ze zien de acties als een wanhoopsdaad. Het Engelse begrip ‘suicide bombers’ geeft al aan hoe de zelfmoordcommando’s te werk gaan. Als levende bom proberen ze hun doelwit te bereiken. Dat kan een bus zijn met mensen die naar hun werk gaan, jongeren in de uitgaanscentra, of mensen op de markt. In april 2002 blaast een jonge Palestijnse vrouw zich op bij een bushalte, er vallen zes doden en 50 gewonden. Op 17 juli blazen twee jonge Palestijnen zich op in de buurt van een kiosk in Tel Aviv, waarbij drie omstanders omkomen. Op 4 Augustus vinden 9 passagiers de dood tijdens een zelfmoordaanslag op een bus in het noorden van Israël. De regering van Israël besluit de huizen van familieleden van de daders van de zelfmoordaanslagen te slopen. Met bulldozers trekken ze de Westelijke Jordaanoever en Gaza in. In september 2002 gaat de regering over tot de deportatie van familieleden van plegers van aanslagen. Familieleden van verdachte militanten worden ook uitgewezen en gedeporteerd. Deze maatregelen worden als vergelding en collectieve straf gezien. Aanslag op een bus in Afula, Noord-Israël

Er wordt wel eens gezegd dat extreme situaties extreme acties rechtvaardigen. Zo zegt de Israëlische Minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres tijdens een radio-interview naar aanleiding van de aanslagen in Tel Aviv en op de bus: “Het is duidelijk dat we gedwongen worden om dingen te doen die we liever niet zouden willen doen, maar na wat er deze week gebeurd is, blijft er bijna keus over.” (The Guardian, september 2002) De internationale gemeenschap, bij monde van de Secretaris Generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan, heeft uitgesproken dat de aanvallen op burgers ‘immoreel en onwettig zijn’. Mensenrechtenorganisaties binnen en buiten Israël hebben felle kritiek geleverd op de uitwijzing en deportatie van familieleden van daders en verdachte militanten. 1. Leg in je eigen woorden uit wat bedoeld wordt met ‘collectieve straf’. Kennen wij die vorm van bestraffing ook? 2. Waarom denk je dat Israël familieleden van een pleger van een zelfmoordaanslag straft? 3. Beide partijen geven aan dat er geen andere keus overblijft. Waarom?

Deportatie van familieleden van een van bomaanslagen verdachte Palestijn. uit de Westelijke Jordannoever naar de Gazastrook. (Bron: The Guardian, 4 september 2002)

“Israël vernielt huizen Palestijnse activisten” – “Israël mag Palestijnen uitwijzen”


ISRAËL BOUWT EEN MUUR Sinds Israël bestaat, is het land op zoek naar veilige grenzen. In 1949 wordt een kronkelige lijn getrokken tussen Israël en Jordanië: de zogeheten ‘Groene lijn’. In 1967 breekt er een oorlog uit tussen Israël en een aantal Arabische landen. Israël verovert de Westelijke Jordaanoever, het gebied tussen de ‘groene lijn’ en de rivier de Jordaan. Daar wonen Palestijnen, maar in de loop der jaren gaan er ook steeds meer joodse kolonisten wonen. Elke dag steken duizenden Palestijnen de groene lijn over om ni Israël te gaan werken. Er is een aantal officiële grensovergangen die streng bewaakt worden en voor veel oponthoud zorgen. Veel Palestijnen maken daarom gebruik van allerlei kleine landweggetjes en paadjes om ongehinderd heen en weer te reizen. Ook Palestijnen die aanslagen willen plegen in Israël maken gebruik van deze onofficiële grensovergangen. Om dat te voorkomen besluit de Israëlische regering in mei van dit jaar om een muur langs deze grens te bouwen. Op 16 juni begint men aan het eerste stuk. Dat moet binnen een jaar klaar zijn. De hele muur zal ongeveer 350 kilometer lang worden. Elke kilometer muur gaat ongeveer 1 miljoen euro kosten. Op sommige plaatsen zal de muur acht meter hoog worden. Om te voorkomen dat bommen en granaten over de muur gegooid worden, zullen er ook loopgraven en mijnenvelden aangelegd worden. Er komen maar een paar zwaarbewaakte grensovergangen. Ook in de stad Jeruzalem wordt een muur gebouwd tussen Oost- en West-Jeruzalem. Deze muur zal 11 kilometer la ng worden. Daarnaast worden ook politiepatrouilles ingezet en videocamera’s opgehangen om te voorkomen dat Palestijnen ongehinderd in het joodse deel van de stad kunnen komen. Voorstanders en tegenstanders De voorstanders van de muur hopen dat op die manier veel bloedige aanslagen zullen worden voorkomen. Zij wijzen naar het voorbeeld van de Gazastrook. Daar staat al een paar jaar een elektronisch hek omheen en sindsdien zijn er nauwelijks nog aanslagen vanuit dit stukje land gepleegd. Maar er zijn ook veel tegenstanders. Zij wijzen erop dat het bijna onmogelijk is om de hele westelijke Jordaanoever af te grendelen en dat dat bovendien veel te kostbaar is. Ook zeggen zij dat het aantal zelfmoordaanslagen vanuit de Gazastrook weliswaar sterk is afgenomen, maar dat er veel meer aanslagen op kolonisten en het leger in Gaza worden gepleegd. Zij vrezen dat dat ook op de Westelijke Jordaanoever en in Jeruzalem het geval zal zijn. Bovendien wijzen zij erop dat het zo voor Palestijnen bijna onmogelijk wordt gemaakt om in Israël te werken en dat zal alleen maar tot meer frustratie en haat leiden. De meeste joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever zijn ook tegen de bouw van de muur. Zij zijn bang dat zij een makkelijk doelwit zullen vormen voor Palestijnse aanslagen. Bovendien denken zij dat de bouw van de muur zal betekenen dat er uiteindelijk een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever gevestigd zal worden. Zij zullen dan hun illegale nederzettingen moeten verlaten. 1. (BO/VO:) Bedenk minstens twee argumenten vóór de bouw van de muur en twee er tegen. 2. (VO:) De stad Jeruzalem is niet de enige stad die door een muur in tweeën gedeeld wordt. Tussen 1961 en 1989 stond ook in Berlijn een muur dwars door de stad. En vandaag de dag staat ook in de Noord-Ierse stad Belfast een muur tussen door katholieken en protestanten bewoonde wijken. Zoek uit waarom in die twee steden een muur gebouwd werd. Wat is het verschil of de overeenkomst met de muur in Jeruzalem? En heeft in die twee gevallen de muur aan zijn doel beantwoord?

“Israël bouwt scherm langs Jordaanoever” – “Zware kritiek EU-ministers op Israël”


RECHT OP PALESTINA / ISRAËL In hetzelfde gebied wonen twee volken: de Israëli’s en de Palestijnen. Enkele Israëli’s vinden dat er helemaal geen Palestijnen in hun gebied thuishoren en dat zij het alleenrecht hebben om in het land te wonen. Ze voeren hiervoor de volgende redenen aan: 1. Het land heeft een belangrijke plaats in hun geschiedenis. Deze joodse geschiedenis staat opgetekend in het oude testament. God heeft volgens dit boek dit gebied toegewezen als hun tehuis: het Beloofde Land. 2. Tussen 70 na Chr. (verwoesting van de tempel) en 1948 (uitroeping van de staat Israël) hebben ze nooit een eigen gebied gehad. 3. De joden willen een eigen veilig gebied (save haven) hebben waar ze niet blootstaan aan jodenhaat en vervolging. Onder de Palestijnen zijn er mensen die vinden dat er geen Israëli’s in het gebied mogen wonen. Hun redenen: 1. Ze woonden daar al lang voordat de eerste groepen joodse immigranten daar in het begin van de 20e eeuw aankwamen. Vermoedelijk heeft het Palestijnse volk daar sinds 70 na Chr. aan één stuk door gewoond. 2. De Palestijnen willen na eeuwen van buitenlands bestuur een eigen staat en beroepen zich op het recht van zelfbeschikking. In het kort is de situatie nu zo: De meeste Palestijnen wonen in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, inclusief Jerusalem. Deze gebieden zijn tijdens de JuniOorlog in 1967 door Israël veroverd op respectievelijk Egypte en Jordanië. Vanaf dan worden deze gebieden de ‘bezette gebieden’ genoemd. De Palestijnen hebben nu zelfbestuur in de Gazastrook en acht steden in de Westelijke Jordaanoever. Deze gebieden vormen samen het grondgebied van de Palestijnse Nationale Autoriteit. Vlakbij of in deze Palestijnse gebieden zijn Israëlische nederzettingen. Vaak zijn hiervoor de Palestijnen die er eerst woonden van hun land verdreven. Volgens de Palestijnen is nu 90% van het totale gebied in joods/Israëlisch bezit. De resterende 10% die van de Palestijnen is, ligt versnipperd door het land. Israël kan de Palestijnse gebieden gemakkelijk onder controle houden door economische maatregelen en militaire acties. Nu zijn onder Palestijns zelfbestuur de Gazastrook en Jenin (1), Tulkarm (2), Qalqilya (3), Nablus (4), Ramallah (5), Jericho (6), Bethlehem (7), Hebron (8) De ‘bezette gebieden’

Onder Palestijns zelfbestuur 1. In de heilige joodse teksten staan veel passages over het beloofde land (zie hieronder). Wat vind je ervan dat joodse gelovigen deze oude teksten zo belangrijk vinden? Te dien dage sloot de Here een verbond met Abram, zeggende: 'Aan uw nageslacht zal Ik dit land geven, van de rivier van Egypte tot de grote rivier, de rivier de Eufraat'. (Genesis 15:18) 'En dit land, dat Ik Abraham en Isaak gegeven heb, zal Ik u geven; en uw nageslacht zal Ik dit land geven'. (Genesis 35:12) 'Daarom ben Ik [God] nedergedaald om hen uit de macht der Egyptenaren te redden en uit dit land te voeren naar een goed en wijd land, een land vloeiende van melk en honig, naar de woonplaats van de Kanaanieten, Hethieten, Amorieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten'. (Exodus 3:8)

2. De beide volken maken aanspraak op hetzelfde gebied. Kan het éne of het andere volk het alleenrecht om dit gebied te bewonen voor zich opeisen? Is dat volgens jou haalbaar of niet? Geef aan waarom. 3. Stel dat de Palestijnen en de Israëli’s afspreken dat een onafhankelijke organisatie het land opnieuw gaat verdelen. Waar zal die organisatie dan allemaal rekening moeten houden? “Christenen “Israël bouwt en joden scherm op de langs been Jordaanoever” voor Israël” –– “Oproep “Zware kritiek tot boycot EU-ministers Israëlischeopproducten” Israël”


VIER MOGELIJKE OPLOSSINGEN Voor het conflict tussen Israël en de Palestijnen zijn vier ‘oplossingen’ te verzinnen. Voor al deze oplossingen zijn aanhangers te vinden onder zowel Palestijnen als Israëli’s. Eén land, twee volken Waarom zouden verschillende volken niet in één land kunnen wonen? Sterker nog, in de meeste landen leven verschillende volken samen. Waar dit het geval is, zijn de verhoudingen tussen de verschillende volken echter zelden goed. Eén groep domineert doorgaans de andere(n) en dat zorgt altijd voor spanningen. In een democratie heeft de meerderheid het altijd voor het zeggen, maar zijn de rechten van de minderheid beschermd. Maar voor zowel de Israëli’s als de Palestijnen is op dit moment deze mogelijkheid niet aanvaardbaar. De Palestijnen willen gewoon een eigen staat. Voor Israël zou dit betekenen dat het land op termijn geen joodse staat meer is. Omdat de Palestijnen meer kinderen krijgen dan de joden, zouden er op den duur minder joden dan Palestijnen in Israël wonen. Zuivering Zowel bij de Palestijnen als bij de Israëli’s zijn mensen te vinden die er naar streven de andere groep uit het gebied te verdrijven. In de ogen van de voorstanders hoort de andere partij niet in het gebied thuis. Radicale Palestijnse groeperingen proberen steeds als een akkoord dichtbij lijkt te zijn de verhoudingen tussen de bevolkingsgroepen weer op scherp te stellen door middel van bomaanslagen. Ook onder de Israëlische bevolking is er een groep die streeft naar een ‘Groot-Israël’. Deze laatste groepering is als gevolg van de vele bomaanslagen van de laatste tijd in omvang toegenomen. In zekere zin proberen zowel sommigen in Israël als sommige Palestijnen op dit ogenblik deze oplossing uit te voeren. Onder druk van de Palestijnse bomaanslagen vertrekken veel inwoners van Israël naar elders. Tegelijkertijd kopen Israëli’s en Amerikaanse joden de huizen op van Palestijnen in Jeruzalem. Ook de vestiging van nederzettingen in de bezette gebieden kun je zien als een poging een ‘Groot-Israël’ te stichten. Zelfstandige Gebieden Bij deze oplossing krijgen de Palestijnse gebieden geen onafhankelijkheid, maar vormen zij zelfstandige gebieden met een beperkte mate van zelfbestuur. De Palestijnen zouden dan geen vertegenwoordiging op internationaal niveau hebben en de economische en maatschappelijke situatie in de gebieden zou vrijwel geheel door Israël worden bepaald. Twee volken, twee landen In deze situatie hoeven de twee groeperingen niet meer met elkaar overhoop te liggen over het gebied. Maar er kleven wat haken en ogen aan deze oplossing. Palestijnen en Israëliërs hebben niet dezelfde visie op de verdeling van het land. Zowel Israël als de Palestijnen menen recht te hebben op Jeruzalem als hoofdstad. Eventueel kan de stad verdeeld worden en dit probleem lijkt overkomelijk. Het grootste probleem vormen voor Israël de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. De Palestijnen willen de grenzen herstellen zoals die voor 1967 waren. De nederzettingen zouden dan ontruimd moeten worden of de kolonisten zouden onder Palestijns bestuur moeten leven. Voor de meesten van hen is dat laatste geen prettig vooruitzicht.

Jeruzalem in vogelperspectief

1. Alle oplossingen lijken uitvoerbaar, maar aan alle oplossingen kleven haken en ogen. Geef voor elke oplossing aan of die volgens jou door de beugel kan of niet. Is er één oplossing die jou het meest wenselijk lijkt? Waarom? 2. Kun je bedenken welke stappen beide partijen moeten zetten om tot overeenstemming te komen? “Bezetting het grootste probleem” – “Europa komt met vrede splan voor het Midden-Oosten”


JERUZALEM Jeruzalem is de grootste stad van Israël met 650 duizend inwoners en een oppervlakte van 110 km2 . Jeruzalem is tevens een stad van twee volken en drie godsdiensten. Jerushalayim, zoals de stad in het Hebreeuws wordt genoemd, is de hoofdstad van Israël. Van het oostelijk deel van AlQuds (=De Heilige), zoals de stad in het Arabisch heet, zouden de Palestijnen graag hun hoofdstad maken, maar dit deel is sinds 1967 door Israël bezet. In Jeruzalem met al zijn buitenwijken bestaat 70% van de bevolking uit joden en 30% uit Palestijnen. De meeste joden wonen in West-Jeruzalem, de meeste Palestijnen wonen in Oost-Jeruzalem. Naast politieke problemen zijn er ook godsdienstige problemen. In het midden van Jeruzalem ligt een oud ommuurd gedeelte. Die kun je bereiken via acht verschillende poorten. Dit deel bevat heilige plaatsen van drie verschillende godsdiensten. Voor de christenen zijn de heilige plaatsen in de stad de plaatsen waar het lijdensverhaal van Jezus Christus zich heeft afgespeeld: de plaats van het Laatste Avondmaal, de Olijfberg waar Jezus door Judas is verraden en de heuvel Golgotha waar Jezus is gestorven, begraven en weer verrezen. Op die plek ligt sinds de 4e eeuw de HeiligGrafkerk. De christelijke wijk van de Oude Stad is verdeeld in een Armeens en een algemeen deel. Voor de moslims is de heilige plaats bij uitstek de Rotskoepel waar de profeet Mohammed ten hemel is opgestegen. Daar staat nu een moskee met dezelfde naam. Beroemd is ook de El Aqsa-moskee naast de Rotskoepel. Voor de joden is de Tempelberg de meest heilige plaats. Hier heeft een tempel gestaan die koning Salomon heeft laten bouwen. Na de verwoesting is de tempel herbouwd. Van deze tweede tempel is een restant overgebleven, de Westelijke Muur, ook wel bekend als de Klaagmuur. De Klaagmuur is tevens de voet van de muur van de heuvel waarop de Rotskoepel en de El Aqsa-moskee liggen (zie de tekening hierboven). Als er botsingen zijn tussen aanhangers van de verschillende godsdiensten (met name tussen moslims en joden), vinden die meestal op de ene vierkante kilometer plaats, waar genoemde heilige plaatsen liggen. De gehele stad wordt bestuurd door een Israëlische burgemeester en een gemeenteraad waarin vooral Israëli’s zitten. Jeruzalem is de hoofdstad van Israël en hier werken de president, de ministers en de Knesset, het Israëlische parlement. De heilige plaatsen staan onder verantwoording van het Israëlische Ministerie van Godsdienstzaken. Iedere godsdienstige gemeenschap (christenen, moslims en joden) bestuurt, beschermt en onderhoudt haar eigen heilige plaatsen. Koning Abdallah van buurland Jordanië stelde in 1999 voor om Jeruzalem hoofdstad te maken van Israël én van de Palestijnse staat. Wat vind je van dit idee? Denk je dat het haalbaar is? Waarom wel/niet? Wat zou een gedeelde hoofdstad betekenen voor de heilige plaatsen?

“Ruzie om herstel muur Tempelberg” – “Jeruzalem: navel van de wereld”

HET GEWELD HOUDT MAAR NIET OP

Recommend Documents