2011: het hoogste punt van de nieuwbouw is bereikt. De betonnen bak met daarin de vlag wordt met vaste hand door wethouder Rabin Baldewsingh (buiten beeld) naar de top gestuurd. Foto: Fleur Beemster
350 300 250 200 150 100 50 0
Aantal cliënten per 31-12-2011
Het
column
jaar stond in het teken van enerzijds het in gebruik nemen van een aansprekend nieuw hoofdgebouw en anderzijds in het teken van de door de overheid aangekondigde of doorgevoerde bezuinigingen dan wel ombuigingen. Daarnaast waren we druk met de voorbereiding op het 100 jarig bestaan van onze organisatie in 2012 en hebben we de verbouwde begane grond van de beschermde woonvoorziening Tichelaar feestelijk heropend. Dat was nog niet alles, ook verliep ons kwaliteitscertificaat en dat moest verlengd worden. Gelukkig allemaal met een goed resultaat. De professionalisering van de medewerkers heeft een vervolg gekregen in het meerjarenproject competentiegericht begeleiden. Deze manier sluit prima aan op onze geactualiseerde visie op opvang en begeleiding. Het enthousiasme onder de medewerkers is groot en ook de cliënten laten weten meer houvast te hebben met deze methodiek. Het leggen van contacten met andere organisaties is belangrijk; we hebben er ook dit jaar een aantal geformaliseerd. Zo hebben we met wooncorporatie Haag Wonen een samenwerkingsovereenkomst afgesloten waarin geregeld is dat er jaarlijks een aantal woningen ter beschikking komt voor onze cliënten. Met Reclassering Nederland zijn afspraken gemaakt over de begeleiding van dakloze ex-gedetineerden en we participeren met MEE Zuid-Holland Noord in een landelijke pilot. Met welzijnsorganisatie Zebra werken we samen in de overdracht van cliënten naar de ‘normale’ samenleving. Helaas zag de gemeente Den Haag af van verdere subsidiëring van De Soepbus. Een typisch Haags fenomeen dreigde te verdwijnen en dat zorgde voor lokale opschudding in alle lagen van de bevolking. De Soepbus spreekt tot de verbeelding van veel men-
sen. Om te voorkomen dat de Soepbus verdwijnt heeft een Haagse ondernemer begin 2012 toegezegd deze dienstverlening in haar geheel voor een jaar te financieren! Niet alleen deze ondernemer meldde zich omdat hij iets wilde doen voor de Kessler. De directie van Parkhotel Den Haag bood aan een compleet Kerstdiner voor de cliënten van een van onze grootste locaties (Tichelaar) te verzorgen. Een onvergetelijke avond leverde dat op! De verhuizingen, de bezuinigingen en de druk op de organisatie heeft niet geleid tot meer verzuim. Sterker nog, het verzuim bereikte dit jaar een historisch laagtepunt van 4,9%. Een mooie uitkomst die ons, samen met de andere resultaten zoals onder meer de uitkomsten van tevredenheidsonderzoeken en een positief financieel resultaat, voldoende energie en vertrouwen geeft om de toekomst, hoe ongewis ook, tegemoet te treden. Bram Schinkelshoek Directeur/bestuurder
2
Gezinnen in de opvang
Gezinsopvang In 2011 heeft de Kessler Stichting units beschikbaar voor zogenaamde gezinssystemen. Vaak zijn het moeders met één of meerdere kinderen, soms gaat het om gezinnen met twee ouders. Ook de crisisopvang , met inmiddels tien plaatsen, wordt regelmatig gebruikt om gezinnen die acuut op straat zijn komen te staan onder te brengen. Vanwege de economische crisis komt dit steeds vaker voor. De Kessler Stichting heeft dit jaar opvang geboden aan in totaal 68 gezinnen met in totaal meer dan 100 kinderen. De gemeente heeft aangekondigd het beleid voor dakloze gezinnen in 2012 aan te passen. De Kessler Stichting denkt daar graag in mee.
Met dank aan de Vrienden!
Open atelier
Natascha en haar dochtertje
Al
tientallen jaren vangt de Kessler Stichting kwetsbare gezinnen op. Vaak zijn het gezinnen die plotseling uit huis moeten en op straat terecht dreigen te komen. Kinderen zijn hiervan altijd de dupe. De Kessler Stichting doet er alles aan om de kinderen en hun ouder(s) een zo veilig mogelijke omgeving te bieden, van waaruit wordt gewerkt aan stabilisering van de gezinssituatie en het oplossen van de problematiek waar het gezin mee te maken heeft. De meeste gezinnen hebben te maken met schulden. “100% schuld” verzucht Ilona, persoonlijk begeleider op de gezinsopvang aan de Zamenhofstraat, “en de omvang van de schulden neemt alleen maar toe.” Regelmatig gebeurt het dat deurwaarders en incassobureaus op de stoep staan. “Van een kale kip kan je niet plukken”, zegt Natascha. Natascha kwam in januari 2011 bij de Kessler Stichting terecht. Ze was toen bijna zes maanden zwanger van haar dochtertje. Het jaar ervoor was Natascha vanuit Limburg naar Den Haag gekomen. In Limburg was de hulpverlening letterlijk en figuurlijk moeilijk bereikbaar, en liep ze vast. Toen haar huurachterstand zo groot was dat ze op straat gezet zou worden, pakte ze haar spullen en vertrok ze naar het westen van het land, waar ze in ieder geval familie had. Haar twee oudste dochters moest ze noodgedwongen van Bureau Jeugdzorg achterlaten bij haar ex-partner. In Den Haag kwam ze de vader van haar derde kind tegen. De zwangerschap was niet gepland en de relatie liep spaak mede omdat hij nog bij zijn ouders woonde en niet opgewassen was tegen de psychische problemen waar Natascha nog middenin zat. Gelukkig kon Natascha aankloppen bij de Kessler Stichting. De eerste en voornaamste zorg betrof de zwangerschap en bevalling. Er werd hard gewerkt om alles in orde te maken, zodat het kindje onder “normale” om-
Begeleider en het dochtertje van Natascha standigheden ter wereld kon komen. “Eerst de kleine, daarna de rest”, zegt de trotse moeder. Dankzij de bijdrage van fondsen die voor haar werden aangeschreven konden moeder en baby de kraamtijd doorbrengen in het kraamhotel van het Westeinde ziekenhuis. Zonder financiële ondersteuning van buitenaf was dat niet te betalen. Ook op andere gebieden kregen en krijgen Natascha en haar dochter ondersteuning. Het lijstje van instanties die inmiddels betrokken zijn bij het gezin is indrukwekkend: PsyQ, het CJG, Maatschappelijk werk, Bureau Jeugdzorg uit Limburg en natuurlijk de begeleiding vanuit de Kessler Stichting. Ilona is tevreden over de manier waarop het gaat. “We werken met iedereen heel goed samen om te zorgen dat Natascha zo goed mogelijk begeleid wordt. Vanuit de Kessler Stichting voeren we de regie. We zijn precies op de hoogte van alle afspraken, als het nodig is gaan we mee. En als de begeleiding vanuit ons straks is afgelopen, dan hebben we een warme overdracht. We werken nu aan een steunend netwerk voor Natascha zodat ze in de toekomst op eigen benen kan staan.” Natascha vindt niet dat er te veel hulpverleners betrokken zijn, integendeel. “Het is erg fijn, omdat ik nu weet dat ik telkens op iemand kan terugvallen. Ik kan het nog
niet alleen, ik heb moeite structuur aan te brengen, niet te veel op een dag te plannen, en als er iets tegenzit, dan heb ik de neiging om dat meteen heel zwaar op te nemen en in de put te raken. Maar omdat ik deze hulp heb, gaat het goed.” Pas in het voorjaar van 2011, net voordat haar dochtertje geboren werd, werd Natascha officieel gediagnosticeerd met ADHD. En pas toen ook vielen een heleboel puzzelstukjes uit het chaotische en problematische leven van Natascha op hun plek. Sinds ze medicijnen gebruikt, heeft ze haar leven redelijk onder controle. Bovendien wil Natascha graag zo snel mogelijk uit de bijstand. Daarom begon ze aan een thuisstudie voor e-designing en schrijven voor internet, waarmee ze in de toekomst haar brood wil gaan verdienen. In oktober zijn Natascha en haar dochter verhuisd naar een van de gezinswoningen van de Kessler Stichting. De gezinswoningen bevinden zich in de buurt van de Zamenhofstraat, waardoor de extramurale begeleiding gemakkelijk te organiseren is. De begeleiding vanuit de Kessler Stichting wordt geleidelijk aan afgebouwd en overgedragen aan andere organisaties, die nu ook al betrokken zijn bij Natascha. Ilona heeft er alle vertrouwen in, en Natascha zelf ook.
30 25 20 15 10 5 0 jan
feb
2010
mrt
apr
mei
jun
jul
aug
2011
Aanmeldingen dakloze gezinnen in de crisisopvang, 2010 - 2011
sep
okt
nov
dec
In november is het project “Het open atelier” in samenwerking met het Koorenhuis van start gegaan. Gedurende tien woensdagmiddagen konden ouders en kinderen die tijdelijk op de Gezinsopvang wonen, meedoen aan activiteiten als knutselen, tekenen, schilderen enz. Het thema was “Mijn droomhuis”. De activiteiten worden op de locatie gegeven door Sytske Osorio Lobato – de Jong, beeldend kunstenares. De eerste middag werd druk bezocht en iedereen deed mee; kinderen, ouders, begeleiders en ook onze stagiaire! Het project is in januari 2012 op een feestelijke manier afgesloten met een tentoonstelling van alle gemaakte kunststukken.
Heerlijk avondje
Vol verwachting klopte ons hart… en ja hoor, Sinterklaas kwam met zijn Piet langs op de Zamenhofstraat! Eén van de kinderen zei: “Vandaag was Sint ook op school, maar hij had geen bril!” “Oeps, vergeten om mee te nemen!’ zei de Sint…. De huiskamer van de Gezinsopvang was bijna te klein voor alle ouders en kinderen van onze drie afdelingen: Gezinsopvang, Crisisopvang en Extramurale Gezinsbegeleiding. Vele cliënten, groot en klein, waren erbij! Er werd op een gegeven moment een vurige discussie met de Sint gevoerd: wie is beter, Ajax of Real Madrid? De Sint bleef het antwoord schuldig. Verder werd er hard gezongen en heeft iedereen een cadeautje van Sint gekregen. Na een gezellige bijeenkomst werden de Sint en zijn Piet uitgezwaaid.
3 column
Is
Balans
het nou niet zo, dat iedereen, de hele maatschappij, en daar binnen ieder voor zich, gewoon iedere dag balans zoekt? Een balans in het vinden en hebben van eigen identiteit en ertoe doen, omdat je daarmee bijdraagt aan de maatschappij, in welke vorm dan ook? Als ik terugkijk op het jaar 2011, dan ben ik van mening dat de Kessler Stichting een organisatie is die mensen helpt balans te (her)vinden. De cliënttevredenheid en daarmee samenhangend het aantal mensen dat zijn draai in het leven hervindt, talent inzet en weer deel uitmaakt van de maatschappij, laat zien dat de Kessler Stichting daarin slaagt. In het afgelopen jaar is door de organisatie ontzettend veel inzet geleverd om het nieuwe woongebouw tot thuishaven te ontwikkelen voor mensen die tijdelijk of langer een steun in de rug nodig hebben voor het vinden van balans. En natuurlijk is het voorzien in een eerste levensbehoefte daarin een belangrijke stap, in ieder geval om te overleven. Maar de Kessler Stichting heeft als vraaggestuurde organisatie heel goed begrepen dat het de uit het veld geslagen mensen, na het hervinden van rust, gaat om bij kunnen dragen aan de maatschappij. Op welke manier dan ook
activiteiten, een wasserette, en een kledingwinkel die mede wordt gerund door de cliënten zèlf. De Kessler Stichting zit geen moment stil. Dat kàn ook niet in deze tijd. Alle individuen verschillen, en ieder individu heeft een ander steuntje in de rug nodig (van een gesprek bij een ‘koppie soep’ tot opvang, en van verpleging tot zorg en begeleiding) om zijn balans te hervinden en weer deel uit te maken van de maatschappij. De organisatie excelleert dan ook in afstemming op de behoeften van de cliënt, en daarmee in een differentiatie van producten en diensten. En dat al binnen de steeds nijpender financiële kaders van de maatschappelijke opvang.. Als toezichthouders op afstand dragen wij bij aan balans. Impliciet aan het hervinden van balans van de cliënten van de Kessler Stichting, en expliciet aan de balans tussen inkomsten en uitgaven en de keuzes die het bestuur hierin steeds moet maken. Het is mooi hier te kunnen melden dat het de Kessler Stichting volgens ons ook nu weer gelukt is de juiste keuzes te maken. Liesbeth Groeneveld Lid van de Raad van Toezicht
En daarom is de De la Reyweg 530 geen gebouw met zalen, bedden en een keuken in een afgelegen industriegebied. Het karakteristieke gebouw bevindt zich midden in de wijk, niet geïsoleerd, maar dynamisch en interactief. Het heeft onder meer een kookstudio, een bedrijfsrestaurant waar ook buurtbewoners gebruik van kunnen maken voor hun
Denken, en dóen! Chita Doekharan’s werk bij de cliëntenraad wordt op dit moment gehinderd omdat er maar één computer beschikbaar is op de gezinsgang waar zij momenteel verblijft. In mei kwam ze terecht bij de Kessler Stichting, eerst op de crisisopvang en na twee weken werd ze overgeplaatst naar de gezinsopvang, samen met haar 12-jarige dochtertje. Chita verloor haar baan als directiesecretaresse bij een grote multinational, kon de huur van haar huis niet meer betalen en belandde op straat. Het kan snel gaan. Ze zwierf van de ene plek naar de andere en kwam uiteindelijk via het CCP (Centraal Coördinatie Punt) bij de Zamenhofstraat. Al snel nadat ze op de gezinsafdeling kwam werd ze door Gordana Sesto, teammanager op de Zamenhof, gepolst of ze belangstelling had voor de cliëntenraad. “Daar hoefde ik niet over na te denken, dat leek me wel wat. Ik wilde wat dóen.” Chita is ervan overtuigd dat de cliëntenraad een nuttig orgaan is en een zinvolle bijdrage kan leveren aan de organisatie. De bezuinigingen hangen als een donkere wolk boven de maatschappelijke opvang en daar moet volgens haar echt iets aan gebeuren. “We zitten echt op het puntje van onze stoel om te horen hoe het uitpakt. Die bezuinigingen, die kunnen we niet stoppen. Maar we kunnen wel actief meedenken over hoe er met de bezuinigingen moet worden omgegaan. Daarvoor zitten we ook om de drie weken met de bestuurder of de sectormanager om de tafel.” De cliëntenraad beraadt zich al op acties, om het belang van de Kessler en haar cliënten te verdedigen als er nog meer gesneden gaat worden in het opvangbudget. Juist daar, bij de mensen die het al zo moeilijk hebben, vallen de hardste klappen. “We moeten het college van burgemeester en wethouders
“Geen bericht is goed bericht” Het
Dick van der Meer, voorzitter klachtencommissie
was een rustig jaar voor de klachtencommissie van de Kessler Stichting. Dick van der Meer, dit jaar aangetreden als nieuwe voorzitter, klinkt een héél klein beetje teleurgesteld. Graag had hij ook zijn maatschappelijke betrokkenheid getoond door iets te doen voor de cliënten van de Kessler Stichting. Halverwege het jaar vond de voorzitterswisseling plaats en nam Dick de plek in van de vorige voorzitter. Dick was meteen enthousiast toen hij benaderd werd voor deze vrijwilligersfunctie. “Ik vind het altijd leuk om heel veel verschillende dingen te doen, ik ben betrokken bij vrijwilligersacties en in het verenigingsleven. De Kessler Stichting was al enigszins bekend, omdat ik als journalist af en toe zijdelings te maken had met de organisatie.” Dick werkte als journalist onder andere bij de Delftsche Courant, de Haagsche Courant en het AD in Rotterdam. “Mijn indruk van de Kessler, opgekrabbeld van een bijna failliete organisatie tot een voorbeeld van hoe het moet, heeft een grote rol gespeeld in waarom ik ja heb gezegd.” Na het leiden van twee vergaderingen, bijwonen van enkele officiële bijeenkomsten en een uitgebreide rondgang langs de meeste locaties, heeft Dick al een aardige
indruk van de werkwijze binnen de Kessler. Cliënten proberen als ze een klacht hebben dat in eerste instantie zelf op te lossen, door het gesprek aan te gaan met hun begeleider en eventueel de teammanager. Als dat niet tot een oplossing leidt, kunnen ze terecht bij klachtenfunctionaris. Zijn rol is vooral die van mediator. Als objectieve functionaris hoort hij beide kanten van het verhaal en komt dan met een persoonlijk oordeel en advies, dat in bijna alle gevallen door partijen ter harte genomen wordt. Een klacht over post die niet tijdig was doorgegeven, een klacht over een kamer die niet voldeed aan de verwachtingen en een klacht over bejegening door een medewerker. Het zijn voorbeelden van klachten die door de klachtenfunctionaris afgehandeld konden worden. In totaal heeft de klachtenfunctionaris in 2011 zes klachten in behandeling genomen, en die zijn alle naar tevredenheid afgehandeld. De klachtenfunctionaris is gemakkelijk benaderbaar en laagdrempelig – dat verklaart waarschijnlijk mede dat er geen officiële klachten bij de klachtencommissie terecht gekomen zijn. Dick is blij dat alles zo geregeld is. “Het is goed dat we er zijn, want we willen werken. Maar het is het beste als we niets te doen hebben.”
Chita Doekharan laten inzien dat dit niet goed is. Het is een harde tijd, er komen steeds meer gezinnen op straat te staan. En dat moeten we voorkomen.” Haar ogen schieten vol. Het feit dat ze uit eigen ervaring spreekt, maakt haar des te strijdlustiger. Als Chita samen met haar dochter binnenkort uitstroomt naar een omklapwoning wil ze wel actief blijven in de raad, dat heeft ze zichzelf al voorgenomen. “Ik heb nu al aangegeven dat ik een verlenging wil!”
Resultaten
Wat heeft de cliëntenraad in 2011 allemaal gedaan? Een paar van de highlights om een indruk te geven van de dingen waar de cliëntenraad zich mee bezighoudt.
De cliëntenraad:
heeft advies gegeven over het sanctiebeleid en de huisregels van het Passantenverblijf; is actief betrokken geweest bij de directiebeoordeling; heeft zitting genomen in de menucommissie; heeft diverse externe optredens verzorgd (onder andere via Radio Discus, over de bezuinigingen); heeft zelf zorg gedragen voor verslaglegging van de vergaderingen; heeft als gids bezoekers in het nieuwe gebouw aan de De la Reyweg rondgeleid; heeft geadviseerd aan de bestuurder over het vernieuwde “zorg- en leefplan” voor cliënten; is actief betrokken geweest bij het bijstellen van de intakeprocedure; en is betrokken geweest bij de start van het project invoering methodiek Competentiegericht begeleiden.
Een werkgever waar je voor wilt blijven werken
Werken
binnen de maatschappelijke opvang is niet altijd even gemakkelijk. Toch willen veel mensen werken bij de Kessler Stichting. De Kessler wordt gezien als een interessante en aantrekkelijke werkgever. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de grote aantallen sollicitatiebrieven die de afdeling P&O ontvangt als er vacatures zijn. Ook is er geen gebrek aan belangstelling van stagiairs van verschillende opleidingen. Eenmaal in dienst gaat het ook goed, zo tonen de cijfers. Het verzuimcijfer lag op 4,9%. Dat is een daling van 2,5 procentpunten ten opzichte van het jaar ervoor. En van alle medewerkers die hebben meegedaan aan het medewerkertevredenheidsonderzoek krijgt de Kessler Stichting gemiddeld een 7,4!
4
Competentiegericht begeleiden Vanaf
2011 is de Kessler Stichting gestart met de invoering van de methodiek Competentiegericht Begeleiden, een methodiek die perfect aansluit bij de visie van de organisatie. Verblijf bij de Kessler Stichting is er immers op gericht de competenties van de cliënten te vergroten en hun netwerk zodanig te activeren dat cliënten weer in staat zijn zo veel als mogelijk zelfstandig te functioneren in de samenleving. De methodiek geeft de begeleiders van de Kessler Stichting richting bij het motiveren, activeren, stimuleren en coachen van de cliënten. Het helpt hen om samen met de cliënt doelgericht te werken om zo een realistisch einddoel te bereiken. Tegelijk met de invoering van de methodiek is ook de visie van de Kessler Stichting onder de loep genomen. Teammanager Els Neleman, verantwoordelijk voor twee afdelingen die getraind zijn in de nieuwe methodiek, is ontzettend enthousiast. “Ik zie echt resultaat, nu al. Het rapporteren gaat beter, is gedetailleerder en de cliënt staat veel meer centraal.” Ook haar team ervaart het verschil, volgens Els. “Weet je wat mooi is? Eén van de begeleiders was aanvankelijk nogal sceptisch. Dat was ook wat hij van plan was op te schrijven in een scriptie die hij voor zijn opleiding moest maken. Maar toen hij de training eenmaal had gehad, was hij helemaal om.” Erna de Leeuw, die samen met haar team ook al de training volgde, onderschrijft het verhaal van Els. Zij ziet zelfs al veranderingen in het gedrag van cliënten en de sfeer op de afdeling: “Het is
echt rustiger.” Dat komt volgens haar doordat cliënten zich beter begrepen voelen, en meer gehoord. Bij het competentiegerichte begeleiden gaat het er minder om wat de cliënt niet kan – maar wat hij nog moet ontwikkelen, en waar hij moeite mee heeft. Er wordt gekeken welke doelen de cliënt moet bereiken, en welke vaardigheden daarvoor nodig zijn. De keuze voor deze begeleidingsmethodiek was voor de hand liggend, zo zegt Marleen Bergen, sector manager en projectleider van de invoering van de methodiek. “We hebben al in 2010 gekozen voor deze methodiek, omdat het zo goed past bij onze visie – we gaan écht uit van vaardigheden. Ook sluit het aan bij de Kessler Stichting als professionele organisatie, waar de begeleiding volgens een methodische aanpak plaatsvindt en waar medewerkers dezelfde uitgangspunten hanteren.” Het is een omvangrijk en langdurig project; de invoering loopt door tot en met 2014. Ook daarna is het natuurlijk nog niet klaar. Nieuwe medewerkers moeten worden getraind en ook zittende medewerkers zullen worden bijgeschoold. Dat gebeurt door een team van interne trainers, die de komende periode worden opgeleid door PI Research, de organisatie die ook de invoering van de methodiek begeleidt en de methode heeft ontwikkeld. Marleen heeft er alle vertrouwen in dat het project dat oplevert wat het moet opleveren: “Als het in 2014 is afgerond, dan ga ik ervan uit dat alles klaar is. We werken allemaal volgens dezelfde methodiek, we spreken dezelfde taal. Maar vooral: de resultaten die we met cliënten bereiken laten zien dat er echt verbetering in zit. Dat moeten en willen we kunnen zien aan cijfers over bijvoorbeeld doorstroom en terugval.”
Visie
“De Kessler Stichting is een gespecialiseerde, professionele instelling die zich inzet voor mensen die sociaal kwetsbaar zijn. Zij levert als zodanig een essentiële bijdrage aan het verbeteren van de leefsituatie en probeert actief nieuwe mogelijkheden voor hen te creëren. In aansluiting daarop signaleert De Kessler Stichting trends over de problematiek van sociaal kwetsbare mensen, anticipeert tijdig op veranderingen en communiceert daar actief over. Uitgangspunt is dat iedereen onvoorwaardelijk welkom is en op een open en hartelijke benadering kan rekenen. Daarbij respecteren wij de autonomie van iedere persoon. Wij denken en handelen vanuit de overtuiging dat de cliënt baat heeft bij een benadering die hem uitdaagt en verleidt om zo zelfstandig mogelijk te functioneren en participeren in de maatschappij. Wij zijn ons daarbij bewust van hun kwetsbare positie. Het doel van onze begeleiding (zorg, ondersteuning en activering) is verbetering te brengen in de persoonlijke situatie van
de cliënt. We sluiten aan bij de eigen kracht van de cliënt om zijn persoonlijke doelen te realiseren. Deze zijn afgestemd op diens specifieke vraag en behoefte. De begeleiding is erop gericht samen met de cliënt al aanwezige competenties te versterken en te gebruiken en díe vaardigheden aan te leren waaraan de cliënt behoefte heeft. Dit alles aansluitend op de taken waar de cliënt in het dagelijks leven voor komt te staan. We werken vanuit een samenwerkingsrelatie met de cliënt, een relatie die zich kenmerkt door een respectvolle benadering van de cliënt. Zijn behoeften en wensen worden gehoord en serieus genomen. Samen met de cliënt werken we aan het opbouwen en activeren van een (in)formeel steunend netwerk. Wij stellen ons daarbij op als ondersteuner, bemiddelaar en uitvoerder. Zowel bedrijfsmatig als zorginhoudelijk werken we systematisch aan verbetering van onze kwaliteit.”
Een Roos-kleurige toekomst Sinds
december 2011 is Roos Spanjer aan het werk als de nieuwe stafmedewerker kwaliteit van de Kessler Stichting. Ze kende de organisatie al enigszins – Roos had de maanden ervoor als freelancer een onderzoek uitgevoerd naar veiligheidsbeleving van medewerkers. “Sluiten de maatregelen die de Kessler Stichting genomen heeft voldoende aan bij het idee van veiligheid van medewerkers?” Een belangrijke conclusie van dat onderzoek was dat iedereen zich veilig voelt, mede omdat medewerkers niet dagelijks stilstaan bij de risico’s. Risico’s zijn nu eenmaal verbonden aan het werken met de doelgroep van de maatschappelijke opvang en dat maakt het werken met deze doelgroep juist tot een uitdaging! De organisatie was volgens het onderzoek op de goede weg. De aanbevelingen uit het onderzoek zijn verwerkt in een eindrapport, waarmee preventiemedewerker, de teammanagers en de afdeling P&O aan de slag zijn gegaan. En ook Roos, maar dan mede vanuit haar nieuwe functie – het aanpassen en logisch onderbrengen van de werkinstructies persoonsalarmering, om maar een voorbeeld te noemen. Roos Spanjer
Hoewel Roos nog maar kort bij de Kessler Stichting aan het werk is, weet ze toch al vrij precies wat er van haar verwacht wordt. Haar achtergrond in de zorg als verpleegkundige - zowel op beleidsniveau als uitvoerende - komt goed van pas en is naar haar eigen idee eigenlijk onmisbaar: “Je moet iets snappen van de cultuur en de processen. Je moet begrijpen hoe het werkt.” Wat ze gaat doen als stafmedewerker kwaliteit? “Ik houd me bezig met de audits, het coördineren van het interne auditteam en natuurlijk ben ik ook betrokken bij de externe audits. Ik ga het cliënttevredenheidsonderzoek helpen uitvoeren, ik ben verantwoordelijk voor het kwaliteitshandboek. Dat wil zeggen”, nuanceert ze, “anderen zijn verantwoordelijk voor de inhoud, maar ik zorg dat het aan de HKZ-eisen en de eisen van de organisatie voldoet. Ook moet het aansluiten bij onze visie op het daadwerkelijk begeleiden van cliënten. Eenduidigheid is belangrijk, en daarin is nog wel wat winst te behalen.” Dat de Kessler Stichting al een heel eind op de goede weg is, bewijst het certificaat dat in 2012 wederom is uitgereikt aan de organisatie. Sinds 2009 is de Kessler officieel HKZ-gecer-
tificeerd* en voldoet zij daarmee aan strenge normen die gelden binnen de zorgsector. Per januari 2012 is het kwaliteitscertificaat voor een periode van drie jaar verlengd. Reacties van de collega’s op het aantreden van de kwaliteitsmedewerker zijn enthousiast. Dat is logisch: Roos levert een bijdrage aan het leren en continu verbeteren van de organisatie. Haar werk zit in alle lagen van de organisatie, kwaliteit moet immers overal aanwezig zijn. Roos drukt dan overal een figuurlijke kwaliteitsstempel op. De Kessler gaat een Roos-kleurige toekomst tegemoet.
*HKZ staat voor Harmonisatie Kwaliteitsbeoordeling in de Zorgsector. Het HKZ-Keurmerk heeft betrekking op het kwaliteitsmanagementsysteem van de organisatie. Zo’n systeem heeft een organisatie nodig om kwaliteit goed te kunnen managen. Als een organisatie het HKZ-keurmerk heeft, heeft de patiënt/ cliënt de zekerheid dat er zorvuldig gekeken is naar zijn veiligheid en dat er maatregelen genomen zijn om de zorg voor de patiënt / cliënt voortdurend veiliger te maken.
5
Als
Mart
“De
zorgmijders, dat zijn de lastigste”, zucht Mart, “die kan ik niet zo makkelijk helpen. Maar de rest wel.” Ervaringsdeskundige Mart is erg enthousiast over de potentie van Rentree. Hij gelooft heilig in het project dat in het voorjaar van 2011 is begonnen. Dankzij een innovatiesubsidie van het Zorgkantoor kreeg Kessler financiële ruimte om te experimenteren met nieuwe manieren van zorg. Daar is onder andere Rentree uit voortgekomen (zie kader). In het kort: cliënten krijgen, als ze de Kessler Stichting verlaten, een strippenkaart voor vijf bezoeken aan Rentree. Met die strippenkaart kunnen ze vijf keer langskomen met eenvoudige hulpvragen die aan de vrijwilliger gesteld kunnen worden. Het loopt nog niet echt storm maar dat is volgens Mart ook logisch: het kost tijd voordat vertrouwen is opgebouwd en
naamsbekendheid gegroeid is. Toch heeft het project in de korte tijd dat het bestaat al wel degelijk zijn vruchten afgeworpen. Neem nou het voorbeeld van mevrouw A. Mevrouw A. was een complex geval. Ze zat in de schuldsanering en had al verschillende oproepen laten verlopen. Deurwaarders stonden op de stoep, schulden waren hoog. Mevrouw klopte met haar strippenkaart aan bij Rentree waarna Mart in actie kwam. Door middel van een toezegging aan de bewindvoerder kon Mart het tij keren voor A. En zo was er ook een mijnheer die weer op zichzelf woonde, maar er al vrij snel een potje van maakte. Bij Den Haag Op Maat kon hij niet meer terecht. Mart, die vanwege zijn eigen verleden bekend is met Den Haag Op Maat, regelde er een nieuwe aanmelding. Voor de cliënt die weer zelfstandig ging wonen maar geen geld had om zijn huis een beetje fatsoenlijk in te richten regelde Mart dankzij zijn contacten wat extra voordeeltjes bij de weggeefwinkel aan het Jonckbloetplein. Mart spreekt alsof ‘ie een oude rot in het vak is. Boedelbeslag en woonbeslag, beslagvrije voet, deurwaarders, bewindvoerders, schuldsanering – het is vakjargon dat hij zich volledig eigen heeft gemaakt. Veel zaken kan hij zelfstandig afhandelen, maar toch is bij alle casussen een betaalde medewerker van de Kessler betrokken om bij te springen als dat nodig is, en om de registratie te verrichten. Volgens Ben Krapels, projectleider, zit daar de kracht van Rentree. Er wordt gewerkt door een ervaringsdeskundige en een betaalde medewerker samen en dat is een gouden duo. “De cliënten die bij Rentree komen spreken
dan ook met iemand die de problematiek aan den lijve heeft ondervonden. De ervaringsdeskundigen van Rentree zijn écht een aanvulling op bestaande dienstverlening. Ze zijn er voor zaken die ex-cliënt zelf zou moeten kunnen, maar waarvoor de drempel soms nog net iets te hoog is om het zelf te doen, maar vaak net te eenvoudig om meteen professionele hulp bij in de te roepen. En als professionele hulp wel nodig is, dan is de betaalde medewerker meteen in te schakelen.” Mart vult aan: “Dat je ervaringsdeskundige bent alleen is niet genoeg, je hebt denk ik wel minimaal MBO-niveau nodig om iets bij Rentree te kunnen betekenen. Vanuit mijn achtergrond ben ik gewend te onderhandelen en besluiten te nemen.” Mart, die HBO bouwkunde heeft gestudeerd en altijd als bedrijfsleider in de bouw heeft gewerkt, voelt zich bij Rentree als een vis in het water. De betrokkenheid straalt ervan af als Mart vertelt over zijn motivatie om bij Rentree te werken. “Ik vind het leuk als ik iemand goed kan helpen. En ik vind het ook vooral niet leuk als het niet goed gaat, want ik ben een slechte verliezer. Daarom ga ik tot het uiterste voor diegene die ik kan helpen.” Een rekensommetje met betrekking tot Rentree is snel gemaakt. Een strippenkaart kost 75 euro, een deurwaarder, uithuiszetting of stroomafsluiting kost vele malen meer. Zowel voor individuele cliënten als ook voor organisaties kan de inzet van Rentree een enorme besparing opleveren. Inmiddels hebben ook andere organisaties belangstelling getoond en willen zij gebruik maken van het Kessler steunpunt.
cliënten de Kessler Stichting “verlaten” en weer geheel zelfstandig wonen, kunnen ze af en toe nog wel eens vragen hebben. Vragen over bijvoorbeeld formulieren van de belastingdienst, brieven van officiële instanties of geschillen met de buren. Ex-cliënten krijgen een strippenkaart waarmee ze vijf keer met eenvoudige hulpvragen terecht kunnen bij een professionele kracht, ondersteund door een klein team van vrijwilligers. De professionele kracht verwijst hen door naar de juiste organisatie of verbindt hen aan één van de Rentreevrijwilligers. Deze vrijwilligers zijn ervaringsdeskundige en ex-cliënt van de Kessler Stichting. Ze kunnen een luisterend oor bieden, een steuntje in de rug, of daadwerkelijk mee naar bijvoorbeeld een zitting van de rechtbank of een gesprek bij de Sociale Dienst.
Rentree, wegwijzer
Gastvrijheid voor iedereen Vlak
voor de Kerstdagen organiseerde Parkhotel Den Haag een kerstdiner voor de cliënten van Tichelaar, de afdeling voor Beschermd Wonen die gehuisvest is aan de Toussaintkade in hartje Den Haag. Het idee voor dit kerstdiner is ontstaan toen de directeur van Parkhotel Den Haag, Jacques Ravoo, als vrijwilliger voedsel uitdeelde aan daklozen in New York. Zijn overtuiging dat ieder mens recht heeft op gastvrijheid én lekker eten wilde hij ook in Den Haag in de praktijk brengen. Het kerstdiner vormt het begin van een reeks van activiteiten die gezamenlijk zullen worden uitgevoerd. Zo stelt Parkhotel Den Haag zijn medewerkers ter beschikking om kookles te geven aan
Het Kerstdiner bij Parkhotel Den Haag
Kessler-cliënten in het Kooklokaal aan de De la Reyweg. Ook wil Ravoo een bijdrage leveren aan een lunch voor de dak- en thuislozen, die regelmatig georganiseerd wordt door de Kessler. Deze samenwerking sluit aan bij de visie van de stichting Levi Lassen, eigenaar van Parkhotel Den Haag. De stichting heeft de wens bij te dragen aan een blijvende verbetering van de samenleving en het vergroten van sociale en economische rechtvaardigheid.
hoor ik mezelf steeds opnieuw herhalen terwijl ik grijnzend naast Jaques Ravoo sta. Voor bijna iedereen geldt dat het leven soms onverwachte, heel positieve gebeurtenissen in petto heeft, maar meestal niet. Dat geldt al helemaal voor de groep cliënten van Tichelaar. Hoe mooi is het dan als je als afdeling de kans krijgt om cliënten, al is het maar voor de duur van een diner, te laten ervaren hoe het voelt om tot de happy few te behoren.
“Een bijzondere avond voor bijzondere mensen”
Het aanbod voor een kerstdiner wordt door het team (dat tijdens de maaltijd bijna voltallig aanwezig was) met gejuich ontvangen. De daaropvolgende dagen bedenken we met het team scenario’s over het verloop van de avond. De ambitie wordt om (bijna) iedereen mee te krijgen en daarvoor wordt serieus campagne gevoerd. Met behulp van een reclamecampagne, posters en individuele uitnodigingen menen we een maximale deelname te bewerkstelligen. Daarbij houden we rekening met een aantal afzeggingen op het laatste moment. We zijn ervan overtuigd dat cliënten een driegangen menu maar moeilijk vol kunnen houden, dat er vanzelfsprekend een aantal rook- en plaspauzes moeten worden gehouden en dat we voor de zekerheid iemand moeten aanwijzen die zorgt voor de opvang van cliënten die tussentijds weglopen. In ons vooroverleg met het management van het hotel bereiden we hen dan ook voor op de
Teammanager Tichelaar, Wim van Lierop, brengt verslag uit van deze bijzondere gebeurtenis: “Heb je enig idee hoe bijzonder dit is”
mogelijkheid dat halverwege het diner nog maar de helft van hun gasten aanwezig is. Hoe ver kan je er naast zitten…. Van de 50 cliënten zijn er 46 meegegaan. Bijna iedereen was tot in de puntjes verzorgd: iedereen is in de week voorafgaand aan het diner naar de kapper geweest. 35 cliënten waren in pak! Het diner heeft in totaal drie uur geduurd en dat had voor de meesten nog veel langer mogen zijn. En…na het diner werd de keukenbrigade ontvangen met een staande ovatie.” Het viersterren Parkhotel Den Haag en de Kessler Stichting, organisatie voor sociaal kwetsbaren, bestaan in 2012 allebei 100 jaar. En er zijn meer overeenkomsten. Beide organisaties staan midden in de samenleving en hebben oog voor maatschappelijke ontwikkelingen. Gastvrijheid bieden is een kwestie van oog hebben voor de medemens. We geven daar allebei voor onze eigen doelgroepen invulling aan en zijn nu de samenwerking aangegaan om een verbinding te maken tussen beide organisaties.
6
Het
kan niet onopgemerkt zijn gebleven. Aan de De la Reyweg is een prachtig nieuw en kleurrijk gebouw verrezen. Op de voorgevel prijken de in beton geslepen letters: “Kessler Stichting”. In twee jaar tijd is het oude Moederhuis van de Kessler Stichting gesloopt en is er een nieuw gebouw voor in de plaats gekomen. Het is niet zomaar een gebouw. Geïnspireerd op het Hôtel-Dieu in Beaune (Zuid-Frankrijk) doet het nog het meeste denken aan een middeleeuws paleis, met de 91 dakkapellen, en het geel-groen-rode mozaïek dak is vanuit de wijde omtrek een blikvanger. Hoewel het gebouw zelf in relatieve korte tijd vanuit het niets verrees, was het proces dat er aan vooraf ging een van lange adem. Vooral voor Martin Duivesteijn, manager Finance en Control van de Kessler, en uit hoofde van zijn functie betrokken bij alle overleggen voordat de eerste paal de grond in kon, en ook erna. En dat waren nogal wat overleggen. “Ik ben blij met het resultaat maar ook dat de vergaderingen achter de rug zijn.” Vanuit zijn werkkamer heeft Martin uitzicht op het “kijkgroen” van het Viljoenpark. De ruimte aan de achterzijde van het gebouw is lange tijd gevuld geweest met portocabins – gebruikt voor tijdelijke huisvesting van het Passantenverblijf – maar vanaf de zomer van 2012 zal Martin vooral uitkijken op een grote binnentuin. De binnentuin is ontworpen door dezelfde architecten (Soeters Van Eldonk architecten); zo blijft alles keurig in stijl. Terugkijkend op de afgelopen periode is Martin erg tevreden. “Ach, het was af en toe een beetje behelpen, maar over het algemeen is het heel soepel verlopen. Zeker als je in aanmerking neemt hoe uniek het gebouw is.” Zo wordt er bijvoorbeeld gewerkt met aardwarmte en is in het gehele gebouw geen gasaansluiting te vinden. Er zijn geen radiatoren, alle kookplaten zijn keramisch. In het Passantenverblijf en op de afdeling Zorg & Wonen wordt gebruik gemaakt van zogenaamde geforceerde koeling. Het aardwarmteproject is gerealiseerd door Energiek BV, het energiebedrijf van de woningbouwcorporatie Staedion, als onderdeel van het aardwarmteproject Den Haag. De Kessler is hierop aangesloten. “Dat past goed bij onze ideeën over duurzaamheid en besparing.” Er is een hypermodern toegangssysteem, met tags (elektronische sleutels) voor iedere medewerker en alle cliënten met uitzondering van de cliënten van de nachtopvang. Het toegangssysteem voldoet aan alle veiligheidsvereisten en de gebruikers hebben hiermee slechts toegang Martin Duivesteijn tot de ruimtes waar ze moeten zijn.
“extra hulp” Zonder fondsen, giften en legaten was de realisatie van het unieke plan niet mogelijk geweest. De verschillende fondsen hebben een aanzienlijke bijdrage geleverd aan de zogenaamde plintprojecten: de projecten aan de voorzijde van het ruim 70 meter lange gebouw. Er zit een wasserette (Waskracht) waar ook de buurt straks gebruik van kan maken, een fitness- en beweegruimte, een Pakkie Deftig-winkel met tweedehandskleding en, aan de achterzijde, een Kooklokaal en een Werklokaal. Alle projecten hebben tot doel de zelfstandigheid van cliënten te bevorderen en/of een gezonde levensstijl te stimuleren. De projecten zijn toegankelijk voor cliënten van de Kessler Stichting en in de toekomst ook steeds meer voor buurtbewoners.
Een aantal van onze sponsors
Tamara Olijhoek is als manager Facilitaire dienst betrokken geweest bij de keuze voor alle installaties en systemen binnen, buiten, onder en op het gebouw. Ook is zij verantwoordelijk voor alle bestellingen voor wat betreft de inrichting van het pand. Van het meubilair in het Passantenverblijf en de planten in het bedrijfsrestaurant tot aan de lampen en klokken die aan de plafonds en aan de wanden hangen, van de apparatuur in de fitnessruimte tot de tilliften die nodig zijn om bij Zorg & Wonen de minder mobiele cliënten te kunnen verzorgen. Over alles is nagedacht. “We hebben in het gehele pand een opbouw zitten, passend bij de ideeën over een wooncarrière die cliënten kunnen doorlopen.” Het Passantenverblijf waar de nachtopvang zit, kent alleen maar rustige kleuren, de inrichting is sober en het meubilair is heel basic. Alles is gemaakt van steigerhout en sloophout. Het is sterk materiaal en voldoet aan alle veiligheidsvereisten. De doorstroomafdeling, waar mensen kort kunnen verblijven, is op een iets andere manier ingericht. Er zijn alleen maar gedeelde sanitaire voorzieningen, op de gang. De gemeenschappelijke voorzieningen zoals de huiskamer en pantry zijn ingericht met een bescheiden mate van comfort. En als cliënten in beschermd wonen geplaatst worden en langdurig verblijven, hebben ze hun eigen sanitaire voorzieningen. Beschermd wonen Viljoen, genoemd naar de Viljoenstraat, biedt in totaal plaats aan 26 cliënten. Er zijn drie afzonderlijke woningen, alle huiselijk en met warme kleuren ingericht: iedere woning heeft een woonkamer met een ruime woonkeuken, en een grote eettafel waar de cliënten gezamenlijk aan kunnen zitten. Begeleiding wordt niet alleen individueel maar ook in groepsverband gegeven, door samen te koken en te eten, overleg te voeren, en afspraken te maken over corvee en activiteiten. De afdeling Zorg & Wonen, een toegelaten (AWBZ) verpleeghuisafdeling, heeft ruime gangen en brede deuropeningen die geschikt zijn voor scootmobiel en rollator en een groot balkon zodat cliënten bij goed weer ook buiten kunnen zitten. Door de frisse kleuren verf – helder roze, oranje en paars, felgroen en hemelblauw – doet Zorg & Wonen in niets denken aan een stoffig verpleeghuis. De nieuwbouw van de De la Reyweg is zo ingericht dat het precies de juiste voorzieningen biedt voor alle doelgroepen die er gebruik van maken. Het is een bijzondere plek voor bijzondere mensen. “Qua veiligheid, transparantie, functioneel gemak en gebruiksvriendelijkheid is dit echt state of the art”, concludeert Martin trots. En alles binnen het budget! Tamara Olijhoek
7 De nieuwbouw stap voor stap
Verhuizing! Het
was een enorme logistieke operatie, en toch is het (vrijwel) zonder problemen gegaan. Eén voor één zijn de verschillende voorzieningen van de Kessler Stichting verhuisd, totdat het pand volledig gevuld was. Als eerste nam de facilitaire dienst haar intrek, in november 2011. Zij kon de paden effenen en zorgen dat alles klaar stond voor achtereenvolgens het kantoorpersoneel, het Passantenverblijf, de Genti-
aan doorstroom en beschermd wonen, en tot slot het verpleeghuis Zorg & Wonen. Hoewel de verhuizing soepel is verlopen, zijn alle medewerkers het er over eens: blij dat het achter de rug is. Alle dozen zijn uitgepakt, er hangen geen peertjes meer aan het plafond, ook de gordijnen voor de vierde verdieping (kantoor) zijn besteld. Nu is het tijd voor de finishing touch: de binnentuin. Geplande realisatie is in de zomer van 2012.
advertenties Kerkstraat 204 1017 GV Amsterdam Postbus 15550 1001 NB Amsterdam
Soeters Van Eldonk architecten T
www.homij.nl
(020) 624 29 39
F
(020) 624 69 28
E
[email protected]
W
www.soetersvaneldonk.nl
8
Tichelaar 2.0 Eind
december was de feestelijke ingebruikname van de huiskamers, de werkplekken en de kloostertuin van Tichelaar. De maanden er voor was er ingrijpend gerenoveerd. Tichelaar, voorheen pension Huize Tichelaar en sinds 2010 gefuseerd met de Kessler Stichting, biedt al jaren een veilige woonplaats aan 50 cliënten die vanwege psychiatrische en psychosociale stoornissen langdurige begeleiding nodig hebben in een beschermde omgeving. De structuur, inrichting en kleurgebruik van en in het pand stemde niet vrolijk. De cliënten trokken zich vaak noodgedwongen terug op hun kamers. Met dank aan een aantal Haagse fondsen en dankzij het aanpakken van het achterstallig onderhoud was er de mogelijkheid om flink te gaan verbouwen. Wim van Lierop, teammanager van Tichelaar, is verheugd over hoe Tichelaar er nu uitziet. Volgens Wim markeert de verbouwing het einde van een tijdperk, en dus ook een nieuw begin. Het is meer dan alleen de “buitenkant” die wordt aangepakt. De woon- en leefomgeving van de cliënten en de werkomgeving van de medewerkers op Tichelaar passen steeds meer bij de visie die de Kessler Stichting heeft. In tegenstelling tot andere organisaties waar Wim heeft gewerkt, ziet hij bij de Kessler dat er veel meer is dan alleen goede bedrijfsvoering.
Kessler durft idealen te hebben. Idealen die nagestreefd worden en, zoals bij Tichelaar, opmerkelijk vaak worden gerealiseerd. Voor het publiek bestaande uit cliënten en medewerkers van Tichelaar, leden van de OR, de cliëntenraad, en de klachtencommissie, vertegenwoordigers van de verschillende fondsen die hebben geïnvesteerd en een groot aantal andere geïnteresseerden vertelt Wim wat de speerpunten zijn voor het aankomende jaar. “Het gaat om wonen op weg naar zelfstandigheid. Je krijgt hier kansen, en dat schept ook verplichtingen. Wij zorgen voor een goed en dagelijks activiteitenprogramma voor de cliënten. En we werken aan het herstellen van sociale relaties.” Deze bijzondere groep mensen in bijzondere omstandigheden willen vaak heel gewone dingen: meedoen, wonen, zoveel mogelijk zelfstandigheid, ergens bij horen. Tichelaar creëert kansen voor de cliënten om daar naartoe te werken. De verbouwing is dan ook meer dan een herinrichting of restyling – de verbouwing markeert het begin van een nieuw Tichelaar. Alle gasten worden na de speeches bediend door een van de cliënten. Meedoen en meewerken wordt langzaam onderdeel van de dagelijkse routine. Hans, in gesprek met een van de begeleiders, is er duidelijk over: “Ik doe er niet aan mee. Al die taken, ik vind het maar stom.” Zijn pretoogjes en de ondeugende grijns op zijn gezicht verraden dat hij een loopje met de begeleider neemt. “Hans ruimt
altijd keurig de afwasmachine uit, en ook dat heeft hij vanavond weer gedaan”, zegt ze. In de ruime huiskamers, waar er vier van zijn, staat een grote eettafel en een u-vormige keuken, voorzien van afwasmachine, kookplaat, magnetron en andere apparatuur. De cliënten krijgen hier hun eten geserveerd. Ze dekken zelf de tafel, ruimen af en doen borden en bestek in de vaatwasser. Daarna wordt er opgeruimd. Ook is er de mogelijkheid zelf een beetje te koken. Regelmatig worden er pannenkoeken gebakken. Ronnie, sinds enkele jaren cliënt, zit aan het hoofd van de lange eettafel. Hij is zielsgelukkig. Ronnie is iedere avond en ook overdag
vaak te vinden in een van de huiskamers. Een beetje aanspraak, wat gezelligheid, het is er allemaal veel meer dan voorheen. En zeker nu hij geen alcohol meer drinkt (“ik ben al zeven weken van de drank af. Ik drink nooit meer, geen druppel”), vindt hij het prettig om af en toe met een van de medebewoners een sigaartje te gaan roken. Ronnie is ook blij met de verbouwing en de mogelijkheden die er zijn: “Koken, ja dat deed ik altijd graag. Door alle problemen lukte het niet meer, maar ik wil het wel weer gaan doen. Vooral vlees, want daar ben ik gek op.”
er staat een kerststal naast de televisie en overal brandt kerstverlichting. Martin is dol op kerst en moest zich bedwingen om zijn kamer pas ná Sinterklaas op te tuigen. Ook de kerstboom in de gezamenlijk keuken is door Martin versierd. Samen met medebewoners Leo, Peter en Cornelis runt Martin een huishouden aan de Toussaintkade nr. 44. De mannen hebben een goede taakverdeling. Martin is de kok – en hij wijst op een rode multomap in de hoek van zijn kamer. “Vol met recepten. Heb ik allemaal van de begeleiders gekregen of zelf gekopieerd.” Martin woont vanaf begin mei in Pand 44 en het bevalt hem goed. Er was al eerder aan hem gevraagd of hij wilde verhuizen van Tichelaar naar het aangrenzende pand. Hij veronderstelde toen dat hij dan niet meer welkom zou zijn in het Moederhuis, zoals hij Tichelaar liefkozend noemt. Toen bleek dat hij daar nog wel mocht komen en aan activiteiten kon deelnemen (klaverjassen in kapel, uitjes, kerstdiner Parkhotel) had hij wel oren naar de verhuizing. In onvervalst Haags geeft Martin aan wat de belangrijkste reden voor hem was: “Je ken lekker voor je eigen zorgen en je ken eten wat je wil.” In Tichelaar was dat nog wel eens anders, daar kregen de cliënten ook “buitenlands” eten voorgeschoteld. Martin steekt zijn afkeer niet onder stoelen of banken. “Mosterdsoep?! Wie gaat er nou mosterdsoep eten?” Na één hap had ‘ie zijn kop soep zo omgedraaid in de afvalbak. Mosterdsoep, paella, couscous, dat komt er in Pand 44 niet in. Vanavond heeft Martin samen met Peter gegeten: snijbonen met witte bonen, aardappels en een hambur-
gertje. Vijf dagen per week verzorgt Martin het avondeten (“af en toe eten we ook wel eens een boterhammetje hoor”), in het weekend zorgt ieder voor zichzelf. Zijn huisgenoten verrichten andere taken: schoonmaken, boodschappen doen, opruimen, medicijnen halen. Iedereen heeft zijn eigen klusjes. Peter komt binnen en gaat op het bed zitten. Zijn taak – het inruimen van de afwasmachine – is verricht. Martin vraagt bezorgd of het eten voor Cornelis wel apart gezet is. Met een stukje folie eroverheen? Als Cornelis thuis komt uit zijn werk staat er nog een bordje eten voor hem klaar. Peter en Martin verheugen zich al op de kerst: dan eten ze een lekkere biefstuk. Dankzij goed budgetbeleid en een heldere administratie, onder leiding van Peter die vroeger archiefmedewerker is geweest, is er nog geld over van hun wekelijks budget. Per week krijgen de mannen boodschappengeld van coördinator Sabine. Ondanks goede afspraken over de taakverdeling zijn er natuurlijk nog wel eens kleine ergernisjes. “Het is net als in een huwelijk,” zegt Martin lachend, “ik ben twee keer getrouwd. En twee keer gescheiden.” Maar die ergernissen (“kleine wreveltjes, vooral opruimdingetjes”) worden altijd onderling uitgepraat. Het is nog niet voorgekomen dat de hulp van de begeleiding daarbij werd ingeroepen. Alle cliënten krijgen persoonlijke begeleiding, afgestemd op hun individuele behoefte. Peter heeft maandelijks overleg, Martin ziet zijn begeleider één keer per week. De begeleiding wordt geleverd door een vaste persoonlijk begeleider die avond- en weekenddienst heeft – zodat de mannen overdag vrij
zijn om te werken of naar hun dagbesteding te gaan, en een woonbegeleider, die op regelmatige basis even langskomt. Sabine Schouten is al vanaf het begin betrokken, eerst als persoonlijk begeleider, nu als coördinator. Ze is onder de indruk van wat Pand 44 betekent en welke omslag het is voor de vier mannen: “Wat Pand 44 zo bijzonder maakt, is de stap die de cliënten hebben gemaakt van 24-uurs zorg naar zoveel zelfstandigheid. Omgaan met een maaltijdbudget, koken, vrijheid, rekening houden met en zorgen voor elkaar... Ze doen het allemaal maar “even”. Zijzelf vinden het de normaalste zaak van de wereld, maar ik ben enorm trots op de stap die zij hebben gemaakt, wat in mijn ogen een goede, maar ook ingrijpende verandering is geweest.” Sinds 1978 komt Martin, met tussenpozen, al bij de Kessler Stichting. Hij heeft ook een tijdje op zichzelf gewoond met begeleiding, maar dat ging niet goed. In 2009 kwam hij via het CCP op Tichelaar terecht. Martin kent zichzelf inmiddels goed genoeg om te weten dat hij onder de mensen moet zijn. Hij wil niet vereenzamen, dat is altijd de reden geweest dat het mis met hem ging. Hij is blij met het beschermde gevoel dat hij hier heeft. Huisgenoten met wie hij kan eten, en de alarmknop in zijn kamer, waarmee begeleiding op Tichelaar meteen gealarmeerd kan worden. De knop is nog nooit gebruikt – maar het is wel een veilig idee. “Dat vind ik nou het mooiste van hier, ze letten op je.”
Wim van Lierop (rechts) en één van de bewoners van Tichelaar
“Eten wat je wil”
De keuken van Pand 44 overheid stimuleert een scheiding van wonen en zorg. De Kessler steekt daar op in en experimenteert door groepjes cliënten zo zelfstandig mogelijk te laten wonen. Vanaf 2011 doen we dat door een zogenaamd “Volledig Pakket Thuis” te bieden. Pand 44, gelegen naast Tichelaar aan de Toussaintkade, is daarvan een voorbeeld. In Pand 44 wonen vier mannen die tot voor kort in een grote instelling woonden.
De
Martin is een van de cliënten. In zijn kamer van vijf bij vier staat een eenpersoonsbed, een tafeltje met twee comfortabele stoelen, een dressoir met televisie, muziekinstallatie en een videorecorder. Eén wand is in beslag genomen door een kast vol met videobanden. In de hoek van de kamer staat een klein keukenblokje met daarop een koffiezetapparaat. Martins kamer is geheel in kerstsfeer: er hangen grote kerststerren voor beide ramen,
9
Kessler gaat MEE gewaardeerde organisatie met gekwalificeerde medewerkers en een professionele instelling. Samenwerking met de Kessler van nu is dan ook een logische keuze voor MEE ZHN.
Hans de Vos
Begin
2011 is de samenwerking tussen MEE Zuid-Holland Noord en de Kessler officieel begonnen. Beter gezegd: de samenwerking is geïntensiveerd en gestructureerd. Al veel langer was er op incidentele basis contact tussen beide organisaties. De officiële start van de samenwerking, tijdens een kick-off waarbij wederzijdse teammanagers met elkaar en elkaars werkterrein kennismaakten, viel samen met de start van een groot landelijk project dat door de koepels van beide organisaties is opgezet. Hans de Vos, directeur van MEE ZuidHolland Noord, kent de Kessler al veel langer. Hij zat begin jaren negentig in de Raad van Toezicht en zag hoe de Kessler in zwaar weer was beland. “Het was een lastige periode”, zoals Hans het omschrijft. Sinds die tijd heeft de Kessler een enorme ontwikkeling doorgemaakt en is zij inmiddels uitgegroeid tot een
Hans vertelt over de achtergrond hiervan: “Ons is langzaamaan duidelijk geworden dat er in de opvang veel cliënten zitten met een licht verstandelijke beperking, de schattingen liggen zo ongeveer rond de 30 procent. Het kan meer zijn, het kan minder zijn, we hopen dat de pilots uit het landelijk project die duidelijkheid verschaffen.” Meer duidelijkheid omtrent de aantallen en problematiek is gewenst, ook vanwege de plannen van het kabinet om de groep LVB-ers niet meer tot de AWBZ doelgroep te rekenen. De ondersteuning zal dan vanuit de Wmo bekostigd moeten gaan worden, en vanuit de Wmo zijn er aanzienlijk minder middelen beschikbaar. Wellicht dat de uitkomsten van de pilots nog invloed kunnen hebben op de bezuinigingsdrang van de regering. “Zéker iemand met een LVB moet niet dakloos zijn”, daarin is Hans stellig, “deze groep is al zo kwetsbaar.” Hij weet echter dat de realiteit anders is. “Je ziet het om je heen: de eisen van de samenleving aan mensen nemen toe, en het ideaal van een inclusieve samenleving lijkt alleen maar
verder weg te drijven.” Het is dan ook belangrijk volgens hem dat er iets voor deze groep gebeurt, om te zorgen dat de juiste ondersteuning gegeven wordt en om te voorkomen dat ze in de problemen raken. Het landelijk project, waar de pilot Den Haag deel van uitmaakt, omvat in totaal vijf pilotregio’s. Er is vanuit het project financiering beschikbaar om in totaal 100 cliënten door te verwijzen vanuit de deelnemende opvangorganisatie naar de regionale MEEorganisatie. Deze neemt dan de diagnosticering en een eventueel begeleidingstraject voor haar rekening. Bij Kessler zijn begeleiders van een aantal afdelingen getraind, waarbij de deelnemers leerden om eerder signalen op te pikken en de begeleiding beter af te stemmen op de verstandelijke beperking van de cliënt. Ook de intakers en de zorgcoördinator van het Passantenverblijf namen deel aan de training. Nu beide organisaties elkaar beter kennen, moet het verwijzen naar MEE een soepel, gestroomlijnd en vanzelfsprekend proces worden. De cliënt krijgt op die manier snel de begeleiding en ondersteuning die hij nodig heeft. De samenwerking is zo positief, dat deze wat Hans betreft ook wordt voortgezet na de pilot. Een vurig betoog volgt: “Onze samenwerking gaat niet over geld komt niet voort uit een drang om te profileren. Het belang van de cliënt staat centraal: hoe kunnen we iets toevoegen voor de cliënt. Wat je doel is en voor wie je het doet, dat is belangrijk. Dat staat bij ons voorop en ik heb het vertrouwen dat dat ook bij Kessler zo is.”
De training van MEE. Op tijd naar bed. Herman Bisschops, zorgcoördinator van het Passantenverblijf, heeft de training gevolgd en gebruikt zijn kennis bij het contact met de cliënten. “Een voorbeeld? Dat is gemakkelijk. We hebben de afspraak dat iedereen vòòr 24.00 uur in bed moet liggen, maar bij een van de cliënten ging dat steeds mis: hij ging bijvoorbeeld om 19.00 uur naar bed, kwam dan rond 23.00 uur weer naar beneden en wilde vervolgens niet meer naar de slaapzaal – ‘ik ben toch al naar bed geweest’, was zijn reactie.” Door de training is het nu een stuk duidelijker dat het geen onwil is van die cliënt, en dat een discussie over de regels ook geen enkele zin heeft. Herman en zijn collega’s leggen in het vervolg uit wat deze regel betekent: je moet vòòr 24.00 uur in bed liggen, en daarna mag je niet meer beneden komen.
Samen sta je sterker De Kessler heeft er dit jaar twee officiële samenwerkingspartners bij gekregen. De banden met Haag Wonen en met Reclassering Nederland bestonden al langer, en werden op officieel bekrachtigd door middel van een handtekening onder een samenwerkingsovereenkomst. Oftewel een “sok”, zoals een samenwerkingsovereenkomst in de wandelgangen wordt afgekort.
Omklappen
Forensische begeleiding
Al
Als
enkele jaren werken we samen met werkingsovereenkomst over deze omklapwoHaag Wonen om cliënten stap voor ningen. Met hun handtekening bezegelden de stap te begeleiden naar zelfstandig wonen. beide directeuren de succesvolle samenwerDat gaat onder andere via zogenaamde king. Ook de komende drie jaar stelt Haag “omklapwoningen”. Cliënten kunnen in deze Wonen de omklapwoningen beschikbaar. woningen, met regelmatige begeleiding van onze thuisbegeleiders, weer zelfstandig wonen. Het eerste jaar staat de woning op naam van de Kessler Stichting. Gaat dat goed, dan kan na een jaar de woning “omgeklapt” worden: de woning wordt dan op naam van de huurder zelf gezet. Mede door deze samenwerking kunnen onze cliënten langzaam weer wennen aan en toewerken naar volledige zelfstandigheid en volwaardige deelname aan de samenleving. In aanwezigheid van enkele leden van de Cliëntenraad en medewerkers van de Kessler Stichting en Haag Wonen ondertekenden Karin van Dreven, directeur/bestuurder van Haag Wonen en Bram Schinkelshoek een samenBram Schinkelshoek en Karin van Dreven
van Reclassering Nederland gestelde cliënsinds 2009 verzorgen wij forenten. Samen werken we aan stabilisering van sische begeleiding en zijn we de persoonlijke situatie met als doel de kans hiervoor officieel gecontracteerd door het op recidive te verkleinen. De samenwerking is ministerie van Veiligheid en Justitie. Cliënformeel bezegeld toen Ruud Bakker, regioten die onder reclasseringstoezicht staan manager van Reclassering Nederland, en en dakloos/ thuisloos zijn, kunnen door de Bram Schinkelshoek hun handtekening zetten reclasseringsorganisaties bij Kessler worden onder de samenwerkingsovereenkomst. geplaatst op bv de doorstroomafdeling of bij Beschermd Wonen. Ook kan de Kessler forensische begeleiding leveren via de thuisbegeleiding van de afdeling Thuisbegeleiding. We werken samen met onder andere Reclassering Nederland: wij bieden opvang en verblijf aan onder toezicht Bram Schinkelshoek en Ruud Bakker
10
Europeanen De
term “MOElanders” is in de loop van 2011 behoorlijk ingeburgerd geraakt. Problematiek rondom de MOElanders verzamelnaam voor burgers afkomstig uit Middenen Oost-Europa - is af en toe een ware mediahype. Bij tijd en wijle staan de kranten er vol van. In Den Haag wonen relatief veel mensen uit Midden- en Oost-Europa, vooral vanwege de seizoensarbeid die het Westland biedt. De arbeidsmigranten die daar werken worden niet zelden uitgebuit door hun werkgevers, malafide uitzendbureaus of huisjesmelkers. Vaak worden ze op straat gezet als de seizoensarbeid stopt – en soms kloppen ze dan aan bij het Passantenverblijf van de Kessler Stichting of bij onze collega’s van het Leger des Heils.
Herfstlunch in de Julianakerk
Op
een regenachtige en grauwe zondag, eind november, is de Julianakerk aan de Kempstraat het toneel voor de “Herfstlunch” die de Kessler Stichting organiseert voor de Haagse dak- en thuislozen. De lunch begint om 12 uur, maar ruim van te voren staan de eerste gasten al buiten te wachten. Naast de kerk, beschut tegen de gure wind, staat een groepje jonge mannen stevig te roken. Er wordt Pools gesproken en druk gelachen. Twee mannen leunen tegen het lage muurtje voor de kerk. Het zijn de broers T. (61) en J. (58). De rits van T’s jas is kapot, tussen de drie knopen waarmee hij zijn jas dicht heeft gedaan door zie je zijn trui. Beiden zien ze er verkleumd uit. Ze hebben behoefte aan warmte, letterlijk en figuurlijk. “Ik ben ook maar alleen”, zegt T., “en ja, dan zit je daar maar.” T. had via via gehoord over de lunch en besloot er samen met zijn broer heen te gaan. Tijdens het wachten doet hij zijn relaas van de afgelopen week. Veel geld heeft hij niet, dus af en toe snuffelt hij in containers of tussen op straat gezette spullen. “Je staat er versteld van, wat mensen allemaal weggooien”, zegt hij, en toont zijn horloge. “Ja, deze heb ik dan toevallig gekocht, maar ik heb ook een keer een heel mooi dameshorloge gevonden.” Vol emotie vertelt T. over een van zijn zoektochten naar bruikbare spullen, toen een boze buurtbewoner op luide toon dreigde de politie te bellen: “We werden gewoon weggejaagd, die man begon meteen te schreeuwen. Je kunt toch ook fatsoenlijk vragen of we weg-
De gemeente wil niet dat deze groep hulpzoekende mensen zich vermengt met de reguliere cliënten en is daarvoor beleid aan het ontwikkelen. Er komt in 2012 een inschrijfverplichting bij het Centrale Loket van de GGD, zij bepalen wie er recht heeft op de nachtopvang. Dat recht krijgt vorm in een zogenaamde zorgpas. De opvang en begeleiding van arbeidsmigranten wordt dan door onze collega’s van het Leger des Heils uitgevoerd. Ondertussen werkt de Kessler Stichting van harte mee aan initiatieven die bijdragen aan een verbetering van de omstandigheden van de arbeidsmigranten – ook zij zijn natuurlijk liever niet dakloos, en slapen liever
gaan. Ik maakte echt geen troep. Echt, ik heb alles netjes gehouden. Snap je dat nou?” Hij is er nog ontdaan van. Binnen zijn de voorbereidingen voor de lunch in volle gang. Een team enthousiaste vrijwilligers zet tafels klaar, schuift de stoelen aan en dekt de tafels met écht bestek en échte glazen. Het ziet er uit als een restaurant. De gasten van vandaag worden bediend. Ze hoeven niet met een plastic bordje in de rij te staan voor hun eten, “want in de rij staan, dat doen ze hun hele leven al”. Dat is ook het idee achter deze lunches: de dak- en thuislozen zijn écht te gast, en worden ook als zodanig behandeld. Bij de deur worden ze welkom geheten door de vrijwilligers, die hen ook naar tafel begeleiden en bedienen– zoals gebruikelijk is wanneer je in een restaurant bent. Wat minder gebruikelijk is voor de daklozen: als iedereen aan tafel zit en een bord met eten voor zijn neus heeft staan, schuiven ook de vrijwilligers aan. Voor een praatje, gewoon, van mens tot mens. Ankie is al sinds jaren vrijwilliger bij de daklozenlunch. Ze is sociaal bewogen en betrokken en vindt het niet alleen de normaalste zaak van de wereld dat ze een handje meehelpt, maar ook nog eens ontzettend leuk. In haar dagelijks leven is ze werkzaam in het Westeinde ziekenhuis. Op de afdeling cardiologie komt ze regelmatig mensen tegen uit de doelgroep van vandaag. Het is niet zo druk als tijdens voorgaande edities van de lunch, die tweemaal per jaar georganiseerd wordt. Er zijn ruim 100 mensen, terwijl er in voorgaande jaren soms wel meer dan 200 gasten aanschoven. Het zal ermee te maken hebben dat de lunch vandaag voor de eerste keer in de Julia-
in een eigen bed dan in een stapelbed op een slaapzaal. Met de stichting IDHEM (Integratie Den Haag en Midden-Europa) zijn we in februari 2011 gestart met een zogenaamd “Pools spreekuur”. Eenmaal per week komt er een Pools-sprekende vrijwilliger op het Passantenverblijf, die de Poolse passanten kan ondersteunen bij hun hulpvragen. Waar vind ik een huis, wie heeft er een baan voor mij, hoe vraag ik een nieuw paspoort aan? Het zijn slechts enkele voorbeelden van vragen die gesteld worden. Verschillende bonafide uitzendbureaus zoals TempoTeam, Randstad en Otto Workforce werken hieraan mee. Vacatures en werkzoekenden uit de maatschappelijke opvang worden aan elkaar
nakerk plaatsvindt. De afgelopen lunches werden gehouden in de Grote Kerk in het centrum van Den Haag. Met ingang van deze Herfstlunch is gekozen voor een nieuwe plek in hartje Transvaal, om de hoek van de De la Reyweg waar de hoofdlocatie van de Kessler Stichting is. Met deze verhuizing probeert de Kessler Stichting meer contact te leggen met de buurt, en sociale integratie te bevorderen. Ook de bezuinigingen hebben een rol gespeeld bij de keuze voor een nieuwe, goedkopere, locatie. Aan de tafels wordt druk gepraat en er heerst een ontspannen sfeer in de kerk. Enkele aanwezigen zijn druk met hun mobiele telefoon, waarschijnlijk om te laten weten dat er lekker (én gratis) eten is in de Julianakerk. De moderne tam-tam doet zijn werk, ook daklozen gaan met hun tijd mee. Het menu is zeker de moeite waard om je collega-daklozen over te informeren: verse rode kool met appeltjes, hachee en witte rijst. Allemaal met liefde bereid door keukenprinses Lina, die het eten geroutineerd en zorgvuldig opschept. De gasten laten het zich smaken. Velen accepteren het aanbod van een tweede ronde. Ook de Poolse tafel voelt zich welkom en knikt dankbaar als een van de vrijwilligers hen in het Pools een smakelijke maaltijd wenst. Vrijwilliger Ankie kijkt tevreden toe. Er zijn niet zoveel mensen als anders, maar dat zal wel goed komen denkt ze, de volgende keer. En de plek is mooi. “Deze kerk is kleiner en het ziet er dus ook meteen een stuk knusser uit.” Als de lunch ten einde is, na de koffie en thee, lopen de gasten de kou weer in. Met een volle buik en een chocoladeletter in hun hand. T. en J. lopen gezamenlijk naar buiten. Ook een van de vrijwilligers krijgt een stevige handdruk. T. kijkt haar aan en zegt “Bedankt, heel erg bedankt! Jullie hebben ons een prachtige dag bezorgd. Ik ga je een kerstkaart sturen, beloofd.” J. knikt instemmend en sloft dan achter zijn broer aan.
gekoppeld. Op die manier zijn in de loop van 2011 al verschillende mensen aan een baan geholpen – met wisselend succes. Voor die arbeidsmigranten die weinig arbeidsperspectief hebben in Nederland (vanwege een verslaving of andere problemen) wordt gekeken hoe zij gemotiveerd kunnen worden om terug te keren. Al deze initiatieven worden door de gemeente Den Haag gecoördineerd, en de Kessler draagt graag een steentje bij.
Geen mensen in de kou Ook
de afgelopen winter heeft Kessler er weer voor gezorgd dat er geen cliënten in de kou hoefden te overnachten. Ieder jaar heeft de GGD van de gemeente Den Haag de bevoegdheid om een winterregeling af te kondigen, op het moment dat de (gevoels)temperatuur ’s nachts beneden het vriespunt is. Dan kunnen alle daklozen gratis gebruik maken van de nachtopvang, zonder dat er een legitimatieplicht is. De gemeente wil hiermee een laagdrempelige voorziening aanbieden om te voorkomen dat mensen zonder geld of papieren gedwongen buiten in de kou overnachten met alle risico’s van dien. Een nieuwe locatie werd vrij laat gevonden, het oude stadsdeelkantoor aan de Genemuidenstraat. De Kessler Stichting zou de Kessler Stichting niet zijn als zij hier niet flexibel mee om kon gaan: er werden informatieavonden voor buurtbewoners georganiseerd, medewerkers werden opnieuw ingeroosterd en er werd een beveiligingsbedrijf ingeschakeld. Zo is ervoor gezorgd dat ook deze winter weer allen die dat nodig hadden in ieder geval een eenvoudig maaltijd en een eenvoudig veldbed tot hun beschikking hadden om de nacht door te komen.
De Kessler Stichting in de winter
11
In
maart heeft de Kessler Stichting haar derde winkel in tweedehandskleding officieel geopend. Dit filiaal van Pakkie Deftig is gespecialiseerd in baby- en kinderkleding en heet dan ook “Pakkie Deftig Junior”. De winkel bevindt zich op de Zwarte Weg 74f aan de rand van het centrum in de wijk Rivierenbuurt, vlakbij het Schenkviaduct. Pakkie Deftig Junior zit op de begane grond van een schitterend oud pand, dat volledig door Haag Wonen is gerenoveerd. Op de bovengelegen etages wonen zes vrouwen, die daar van de Kessler Stichting een kamer huren en begeleiding krijgen. Een aantal van hen werkt ook in de winkel, samen met andere cliënten en vrijwilligers van de Kessler Stichting. Tot slot biedt Pakkie Deftig Junior, net als de andere winkels, ook stageplaatsen aan voor leerlingen uit het voortgezet onderwijs en van MBO-opleidingen. Het project is tot stand gekomen dankzij de samenwerking met Haag Wonen en met ondersteuning van een aantal fondsen, waaronder de Debman Foundation, Fonds 1818, de Vrienden van de Kessler Stichting en het Haags Groene Kruis Fonds .
Bram Schinkelhoek bedankt Petra van den Berk van Haag Wonen
advertentie
Hart voor uw zaak Sinds jaar en dag zijn wij actief voor bedrijven en instellingen in de zorg. Of het nu gaat om een controle van de jaarrekening, de begeleiding van een ingewikkelde overname, een advies op het gebied van governance of duurzame prestatieverbetering. In alle gevallen heeft u te maken met professionals met verstand van zaken en hart voor uw zaak. Zowel lokaal als nationaal en internationaal helpen wij u het potentieel van uw organisatie waar te maken. Zo maakt Ernst & Young het verschil.
Van links naar rechts: Ilona, Alette en Nel
De
Kessler Stichting zet, met name in de winkels van Pakkie Deftig, vrijwilligers in. Zonder vrijwilligers zouden de winkels er heel anders uitzien. De ervaren vrijwilligers openen en sluiten de winkels van Pakkie Deftig, ze staan de klanten te woord en helpen hen een keuze te maken, ze rekenen af. Ook achter de schermen zijn de vrijwilligers actief: ze wassen, sorteren en strijken de kleding die wordt binnengebracht en hangen er prijskaartjes aan. Dit alles onder leiding van een professionele kracht, Lenie Alkema. Bij de Kessler Stichting kunnen mensen op verschillende manieren aan de slag als vrijwilliger: cliënten zijn bezig om werkervaring op te doen en een dagstructuur te ontwikkelen, en er zijn vrijwilligers die bijvoorbeeld via HOF of de Sociale Dienst een plekje zoeken voor de sociale contacten, als taalstage of om gewoon “iets te doen”. Bij Pakkie Deftig junior zijn vrijwilligers Alette en Ilona meerdere dagen per week te vinden. Alette omdat ze in de zomer een maand-
je over had, voordat haar studie op Malta zou starten, en geen zin had om thuis te zitten. Ilona omdat ze zich aan het voorbereiden is op een vaste baan. Af en toe werkt ook Nel mee op deze vestiging van Pakkie Deftig, als vrijwilliger èn begeleider van de andere vrijwilligers. Nel is al vanaf de start betrokken en begonnen in 2006 aan de Parallelweg, toen de winkel daar nog maar net geopend was.
Kijk voor meer informatie op www.ey.nl /health Henk de Wilde • 088-407 41 38 •
[email protected]
In september was het de Week van de Vrijwilliger. In deze week werd in heel Nederland extra aandacht besteed aan de bijzondere en waardevolle bijdrage aan de samenleving die vrijwilligers leveren. Op een mooie septemberdag, werden alle vrijwilligers letterlijk en figuurlijk in het zonnetje gezet: voor de winkel kregen ze een prachtige bos bloemen van winkelmanager Lenie Alkema, namens de Kessler Stichting. Vrijwilligers: bedankt!” 1
NB Inmiddels heeft een vierde vestiging van Pakkie Deftig, in de hoofdlocatie van de Kessler aan de De la Reyweg, haar deuren geopend.
4/26/2011 8:46:19 PM
12
@federatieopvang @dakloos #gebruiksocialmedia “Kijk ook op www.twitter.com/ federatieopvang” staat er standaard in de automatische handtekening onder haar e-mail. Rina Beers, beleidsmedewerker bij de Federatie Opvang, is een fervent gebruiker van twitter en andere social media. Op twitter heeft @federatieopvang, (waar Rina achter zit) ruim 700 followers, en worden ruim 200 twittergebruikers gevolgd. “Het valt me wel op dat het niet zo snel gaat. Al zie je soms in een organisatie dat er beleid op wordt ontwikkeld; dat men naar een cursus is geweest en vanaf dan ook ineens meer gebruik gaat maken van de social media. Volgens Rina is het een must: “Je krijgt zo wààn-zin-nig veel actuele informatie.” Ze noemt het voorbeeld van de politicus, die vanuit de gemeenteraadsvergadering de besluiten met de wereld deelt: een stuk sneller om op die manier je informatie te vergaren dan wanneer je moet wachten tot je het in de lokale krant leest, die één keer per week verschijnt. Rina onderscheidt verschillende mogelijkheden die je hebt met twitter: je kunt mensen snel ergens op wijzen, je kunt je eigen betrokkenheid tonen, en je kunt snel relevante informatie ontvangen. Alles met de nadruk op het woordje snel.
inhoudelijke informatie en het uitwisselen van kennis en meningen. Zo nam ze recent, via LinkedIn, nog deel aan een leuke discussie over wat bemoeizorg nou precies inhoudt. Als het gaat om gebruikers van social media zijn er ook verschillende groepen te onderscheiden: de voorlopers, de aarzelaars en de achterblijvers. Kessler met @dakloos zit duidelijk in de kopgroep en was als een van de eerste opvangorganisaties actief op twitter. Inmiddels zijn er ruim 550 followers (waar @federatieopvang er een van is) en volgt @dakloos zelf meer dan 150 twitteraars –waaronder @federatieopvang. Rina ziet bij de Kessler Stichting wat ze ook bij sommige andere organisaties ziet – dat er gebruik wordt gemaakt van de social media om verschillende redenen: informatie krijgen en delen, PR voor je organisatie, belangenbehartiging en steun verwerven. Naast twitter en LinkedIn maakt de Kessler ook nog gebruik van de photostream van Flickr en Facebook. Rina’s conclusie over social media is dan ook even snel en simpel als de social media: “Het is gemakkelijk om op die manier informatie uit te wisselen. Dus waarom niet?”
Rina doet ook veel met LinkedIn. “LinkedIn is inhoudelijk veel zinvoller. Vanuit de Federatie Opvang zit ik in een aantal groepen, die heel nuttig zijn.” Ze somt op: “De OGGzgroep, de groep over maatschappelijke opvang, de groep over Wet Werken naar Vermogen, de groep AWBZ naar gemeenten.” LinkedIn is volgens haar niet voor een snelle gimmick, maar voor het delen van
Colofon
Drukwerk:
Albani drukkers
Ontwerp en vormgeving:
Jan Bakker
Teksten:
Samengesteld door Mirella van der Heide/ Kessler Stichting
Foto’s:
Bram Schinkelshoek, Eveline van Egdom, Mirella van der Heide, Peter de Vries, Fleur Beemster, Henriëtte Guest, Ton Groenendijk
Illustratie Rentree:
Willem van Leeuwen
Met dank aan onze adverteerders die door te adverteren bijdragen in de kosten van deze uitgave.
advertenties
STATENL AAN 24 2582 GM DEN HAAG T 070 306 04 57 F 070 358 98 04 L AAN VAN WATERINGSE VELD 905 2548 BR DEN HAAG T 070 306 04 57 F 070 396 03 22 INFO@NOTARIAATDEGIER .NL WWW.NOTARIAATDEGIER .NL
WIE VERZEKERT DE NON-PROFIT SECTOR? Afdeling Zorg & Welzijn Verzekeringen | Hypotheken | Pensioenen
Laan van NOI 123 2593 BM Den Haag tel. 070 302 89 10 e-mail:
[email protected]
Contact
Kessler Stichting De la Reyweg 530 2571 GN Den Haag Postbus 19069 2500 CB Den Haag 070-8500500 (voor contact met de organisatie) 0900-KESSLER (0900-5377537) (bij hulpvragen) www.kesslerstichting.nl Twitter: @dakloos
Voor giften
