Help mij Leven. Nieuwsbrief Jaargang 24, nr. 94: april 2010 (AJUDE ME A VIVER)

Help mij Leven Nieuwsbrief

(AJUDE ME A VIVER)

Jaargang 24, nr. 94: april 2010

De reproductie van deze nieuwsbrief werd voor het laatst mogelijk gemaakt door

Sitio Shalom

Nieuwsbrief

Jaargang 24, nr. 94, april 2010

Colofon en inhoudsopgave

Colofon De nieuwsbrief is een uitgave van stichting ‘Help mij leven’ en verschijnt vier keer per jaar. Oplage ca. 1200 stuks

Redactie

Aldo Golja André van der Eijk Marco Kalverda Yke Meindersma

Correspondentie

Postbus 155, 2665 ZK Bleiswijk E-mail: [email protected] Meer informatie: zie pagina 14

Inhoudsopgave Voorwoord................................................ 3 Bestuursmededelingen................................ 3 Brief uit Brazilië......................................... 4 Braziliëgroep 2010...................................... 9 Benefiet Cultuur Avond voor REMER in Grou.....10 Meedenkers -doeners en -schrijvers gezocht...11 Kijken met andere ogen ..............................11 24 uur vasten in Borger...............................13 Contact...................................................14

Stichting ‘Help mij leven’ geniet het CBF-keur, uitgegeven door het Centraal Bureau Fondsenwerving (www.cbf.nl). Alle instellingen met een CBF-keur zijn door het onafhankelijke CBF langs dezelfde meetlat gelegd. Ook ‘Help mij leven’ vindt het belangrijk om regelmatig te worden getoetst door een onafhankelijke en betrouwbare instantie. Zo kunt u als donateur er zeker van zijn dat wij voldoen aan de criteria van transparantie en goed bestuur.

Voorwoord Beste vrienden, De afgelopen weken is er geen gebrek aan grote actualiteiten. De kranten staan bol van binnenlands nieuws. Het kabinet is gevallen, de gemeenteraadverkiezingen zijn achter de rug en de verkiezingsstrijd is losgebarsten. Zonder Wouter Bos, die heeft aangegeven uit de politiekte stappen om meer tijd aan zijn gezin te besteden. Maar met het overlijden van Hans van Mierlo zijn we ook een markant politicus verloren. En wat te denken van alle media-aandacht rond Milly Boele? Al dagen koppen de voorpagina’s over de gruwelijke moord op het meisje. De dood van één meisje, Een oud-minister van Financiën die zijn gezin voorrang geeft, het zijn legitieme nieuwsfeiten. Maar we horen niets over al die andere gruwelijke kindermoorden in bijvoorbeeld Rio de Janeiro. Of het herenigen van straatkinderen met hun familie door REMER. Zonder onrecht te willen doen zijn dit in mijn ogen veel ingrijpender gebeurtenissen. We lijken de laatste tijd erg op onszelf gericht, zoals het bovenstaande voorbeeld laat zien. De dreigende wolk van de economische crisis lijkt ons blind te maken voor anderen. Het Centraal Plan Bureau voorspelde vorige week dat de overheid zo’n 39 miljard euro moet bezuinigen, om het begrotingstekort te kunnen beteugelen. Met welke maatregelen gaan partijen zo’n groot bedrag besparen? Verschillende voorstellen grijpen sterk in in sociale zekerheid en zorg. De PVV kondigde aan de ‘linkse hobby’ ontwikkelingssamenwerking te willen schrappen. Maar is rigoreus snijden in voorzieningen voor de zwakkeren in de samenleving en in hulp aan mensen in landen die het meest lijden wel de juiste weg? Hans van Mierlo zei ooit in een toespraak ‘Beschaving is de bekommernis om het lot van de ander’. Beschaving is dus af te meten aan de manier waarop een samenleving met haar zwakkeren omspringt, of de mate waarin een land, deel uitmakend van de wereldgemeenschap, zich het lot aantrekt van ontwikkelingslanden. Juist nu is het zo belangrijk om niet te navelstaren, maar oog te hebben voor de ander. Beschaving houdt niet op bij onze voordeur, of onze landsgrenzen. In deze moeilijke tijd hoop ik dat u zich blijft bekommeren om het lot van de kinderen in Brazilië vanuit het besef dat we samen het verschil kunnen maken. Namens het bestuur, Aldo Golja

Bestuursmededelingen Woonbron stopt met drukken nieuwsbrief Na jaren van bijzonder prettige samenwerking, stopt woningbouwcorporatie Woonbron met het kostenloos drukken van de nieuwsbrief. De editie die voor u ligt is de laatste die in Hoogvliet wordt gedrukt. We zijn niet alleen dankbaar voor de sponsoring in natura, maar in het bijzonder ook voor de prettige samenwerking met de medewerkers die het harde werk verrichtten, Roeland Stuiver en Henny de Brons. Tussen de drukke werkzaamheden draaiden ze hun hand vaak niet om voor de 1250 exemplaren die we ieder kwartaal weer kant en klaar konden ophalen. We danken Woonbron voor hun steun en we hopen dat we op korte termijn een nieuwe sponsor of drukker voor de nieuwsbrief kunnen vinden.

Noodkreet: Sponsor / drukker voor nieuwsbrief gezocht Wij zijn hard op zoek naar een nieuwe sponsor voor het drukken van de nieuwsbrief. Bent u een drukker of heeft uw bedrijf/ organisatie een goede repro-afdeling, dan zou het ons enorm helpen als u eens per kwartaal onze nieuwsbrief kunt kopiëren. Het gaat om circa 16 pagina’s per keer in zwart/wit voor ongeveer 1200 donateurs. Zowel voor de gouden tip als voor het drukwerk zelf zullen wij in onderling overleg een passende tegenprestatie/beloning vaststellen, naast natuurlijk de kinderlevens die u hiermee indirect redt. Neemt u a.u.b. contact op met onze secretaris Thea van der Ent via [email protected] of 0182-634730. Bij voorbaat dank! Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

3/15

Brief uit Brazilië Beste vrienden, Ik werd gebeld vanuit een hotel in Rio. Het was een jonge vrouw, Helga, die graag één van de wijken wilde bezoeken waar wij met kinderen werken. De meeste verslaafde straatkinderen kopen de vernietigende crack bij de dealers. Zo snel mogelijk inhaleren zij deze afvalcocaïne in de vieze en levensgevaarlijke omgeving van de drugspunten. In zo’n straat lijkt het net of je op een Nederlandse markt loopt: verschillende kraampjes met mannen die je toeschreeuwen om hun handelswaar te kopen, de ene jongen doet nog meer zijn best dan de ander, iedereen wil natuurlijk winst maken. Het verschil is dat in de kraampjes cocaïne, crack en marihuana te koop worden aangeboden. Gewapende mannen en/of kinderen houden de boel in de gaten. Iedere keer huiver je weer als je er langs moet om het bijlesschooltje te bezoeken en dank je God als je er weer veilig uitkomt. Na de school te hebben bezocht, liepen wij door de hoofdstraat van de wijk. Ik hoorde vuurwerk, afgestoken door uitkijkposten aan de rand van de wijk. Dit betekent dat de vijand er aankomt. Wij liepen snel door, hopend dat wij niet lastig gevallen zouden worden. Ineens raasden verschillende drugsdealers op motoren langs ons heen, zwaaiend met hun wapens de vijand tegemoet. Seconden gingen voorbij, toen klonken vele schoten. Wij gooiden ons in een winkel op de grond, binnenin stonden vele bewoners van de krottenwijk. Je hoort wel eens dat de krottenwijkbewoners gewend zijn geraakt aan het geweld, maar wat ik zag was pure angst op het gezicht van een ieder. De dealers stoven weer terug op hun motoren, zij hadden bericht gekregen om zich terug te trekken. Ik stak mijn hoofd om de muur en zag politie binnenkomen. Hoe was het mogelijk dat die drukke hoofdstraat in enkele seconden totaal leeg was!! Wij wachtten nog even, voordat Helga en ik verder konden. De politie stond om een lijk heen. Het plan was om nog een andere wijk te bezoeken die in principe veel gevaarlijker is, maar Helga - die eerder zei dat Rio wel meeviel wat veiligheid betreft - had het wel gezien en wilde liefst zo snel mogelijk terug naar de veilige en zuidelijke zone van Rio. Een week later werden acht drugsjongens in diezelfde straat vermoord!!! Wanneer komt hier de vredespolitie? Sparta Net als aan vele andere wijken was aan de Morro da Providência, waar Sparta actief is, allang beloofd om de wijk vrij te houden van drugsdealers door de vredespolitie. Deze politie kent de stad als UPP. Het zijn agenten die net van de opleiding komen en dus nog niet bedorven zijn door corruptie. Met gemiddeld 200 man verblijven zij constant in de wijk, niet zoals voorheen schietend de wijk in stormen om daarna weer te vertrekken. Deze politie zit nu in zo’n zes krottenwijken, vooral in de zuidelijke, mooie zone van Rio. Het blijkt te werken. De mensen zijn weer vrij in hun eigen wijk en kennen geen angst en schietpartijen meer. De mensen durven zelfs met agenten te praten. Tegelijkertijd komt de Gemeente Rio met sociale werken. Tot de Olympische Spelen in 2016 hoopt de Gemeente in 36 wijken een vredespolitie te hebben. Er blijven dan nog honderden wijken over waar de criminelen naar toe zullen vluchten, maar het is een begin. Er is hoop en tenminste honderdduizenden mensen kennen eindelijk vrede!! 4/15

Nieuwsbrief jaargang 24, nr. 94: april 2010

In januari was weer het hoogtepunt van het jaar voor Sparta: twee groepen van 200 kinderen gingen naar het vakantiekamp in de prachtige natuur (twee uur buiten Rio), georganiseerd door de club. Iedere groep vermaakt zich een week lang met een programma van vele activiteiten, goed eten en met als hoogtepunt een prachtig zwembad. Dit laatste is niet zo gek als je bedenkt dat Rio in februari de tweede warmste plek op aarde was met gemiddeld 41 graden, nog heter dan in de Sahara (het gevoelsklimaat in de stad was zelfs 52 graden). Op de openingsdag van het bijlesschooltje was het gespreksonderwerp dan ook ‘het kamp’. Met glinsterende ogen vertelde de één na de ander zijn avontuur. Het schooltje heeft er een grote ruimte bij waar nu lessen worden gegeven aan 120 kinderen. Het oude gedeelte wordt gebruikt voor computerlessen.

REMER-RIO Straatwerk Hier kom ik met wat cijfers over het jaar 2009. Deze gegevens komen van de straatwerkers. De straatwerkers hebben afgelopen jaar met 268 straatkinderen gewerkt. Met sommigen maar één of twee keer, met anderen iedere dag. Het contact met deze kinderen vindt plaats in de favela Manguinhos (36%) en op de pleinen van Rodoviaria (21%) en São Cristovão (43%). Er worden soms broodjes en limonade uitgedeeld, maar belangrijker is een arm om de schouder en het aanhoren van hun problemen/verhalen om dan samen een oplossing te vinden. De kinderen die dit willen, kunnen met het Volkswagenbusje mee naar Betânia of een ziekenpost. Van de straatkinderen (of om de nieuwe term te gebruiken: ‘kinderen in straatsituatie’) is 72% jongen en 28% is meisje. De grote meerderheid van 86% is tussen de 12 en 16 jaar, 13% tussen de 6 en 11 jaar en twee van hen waren slechts 3 en 4 jaar oud. Flavia was een straatmeisje van 12 jaar toen zij zwanger werd van haar vriend van 15. Zij overleefden in Victoria (hoofdstad van de deelstaat Espirito Santo) van kleine diefstallen. Toen hun zoontje één jaar oud was vertrokken zij naar Rio. Daar woonden zij in een krot in Manguinhos. Flavia’s man werd al snel doodgeschoten bij een bankoverval. Flavia ging werken bij de plaatselijke drugsbende, waar zij snel verslaafd raakte aan cocaïne. Na een aantal foutjes werd zij in elkaar geslagen en moest zij de wijk uitvluchten, haar kind achterlatend bij buren. REMER kwam met haar in contact toen zij 15 jaar was, terwijl zij uiterlijk leek op een vrouw van 44 jaar. Eerst wilde zij nooit naar het inloophuis van REMER, maar toen zij erg ziek was ging zij toch mee en werd doorverwezen naar een ziekenhuis waar zij behandeld werd. Na een week zag Nando haar weer op straat en zag zij er zoveel beter uit. Ook nu weer nam zij de uitnodiging aan om naar Betânia te gaan. In het huis deed zij mee met activiteiten en zij kwam een aantal dagen met eigen transport naar het huis. Zij was toe aan 24uurs-opvang. Wij hadden een ander tehuis voor haar gevonden, maar eerst wilde zij haar zoontje alleen bezoeken. Niemand heeft haar ooit weer gezien. Na een lange zoektocht hebben wij haar zoontje bij de buurvrouw gevonden, ook daar was zij niet gezien. Het gezinnetje, arm als het was, ontfermde zich over het kleine kindje. De problemen met de politie blijven aanhouden. De politie ervaart de straatkinderen als ‘slecht’. Ze probeert hen steeds te verdrijven van hun plaats. Daarom voelen zij zich altijd opgejaagd en bedreigd. Tevens vinden de kinderen de politie gewelddadig en gevaarlijk. ”Ze slaan ons altijd” en “het lijkt wel Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

5/15

of zij dat leuk vinden”, zijn veel gehoorde uitspraken. De politie neemt hun spullen in beslag en houdt deze voor zichzelf. Of de kinderen het van een ander gestolen hebben, is van geen enkel belang voor de politie. Zelfs lijkt het er soms op dat ze de straatkinderen voor zich laten stelen. Dit jaar wordt het werk uitgebreid met een eigen Volkswagen busje met chauffeur, zodat dit team het busje niet hoeft te delen met huize Betânia. Vorig jaar, toen wij net twee busjes hadden, werd er één gestolen, die na lange tijd werd teruggevonden. Weliswaar totaal kaal, werkelijk alles wat eraf kon zat er ook niet meer in. Na maanden problemen met de verzekering kregen wij het busje in december geheel opgeknapt weer thuis. Nu pas kunnen we het dus eindelijk gebruiken... Dominee Carlos is weer terug bij REMER, waar hij nu werkt als chauffeur van het straatwerk. Twee maal per dag worden kinderen overgebracht naar Betânia, daarnaast wordt er veel aan familiebezoek gedaan. Huize Betânia In totaal hebben 254 kinderen dit huis bezocht. Van het busstation Rodoviaria komen de meesten, omdat deze plek op loopafstand van Betânia ligt. Van hen zijn 113 kinderen doorverwezen naar de kinderbescherming, het ziekenhuis en Huize Nova Esperança. De meeste kinderen komen voor de warme maaltijd, medicatie en een douche, maar er zijn ook verschillende activiteiten waar ze aan deel kunnen nemen. Verder werkt er in het huis een psycholoog die gespecialiseerd is in drugsgebruik. Uit onderzoek blijkt dat van alle kinderen die het huis afgelopen jaar bezochten 25% crack, 26% marihuana, 26% tinner, 18% van alles wat gebruikt en 8% zegt niets te gebruiken. Niets is op straat eigenlijk onmogelijk, maar omdat zij wantrouwig zijn, laten zij deze vraag voor wat hij is. Van deze kinderen heeft 21% nooit meer contact met de familie en 79% af en toe. Eén van de activiteiten is informeren/alfabetisering. Daar ligt de nadruk veel meer op het inlopen van ontwikkelingsachterstanden dan op de ‘gewone’ ontwikkeling. De jongeren zijn vaak enorm achter. Zo zitten stoere pubers van 16 of 17 jaar een tekening in te kleuren die eigenlijk voor kleine kinderen is bedoeld. Een beer wordt helemaal roze gekleurd, iets wat een normale kleuter al niet meer doet. Sommigen kunnen zelfs de kleuren nog niet eens benoemen. Op het emotionele vlak is de schade nog veel groter. Vele kinderen hebben trauma’s opgelopen. Daarnaast hebben zij nooit geleerd om gezonde relaties met anderen aan te gaan. Dit zorgt ervoor dat zij van de ene kant sociaal gehandicapt zijn geworden en van de andere kant een totaal vertekend beeld gekregen hebben van hun eigen situatie en de werkelijkheid om hen heen. Kinderen moesten eens opschrijven waar zij het meest bang voor zijn. Opvallend was dat oude jongens bang zijn voor duisternis. De verklaring is simpel. Wanneer het donker wordt, ga ik naar binnen, doe het licht aan en vermaak mij. De duisternis is niet bedreigend voor mij. Voor hen is dat anders, wanneer het donker wordt moeten de straatkinderen op hun hoede zijn, de straten zijn leeg en zij kunnen de vijand niet zien. Daarom slapen veel kinderen overdag en dat merken wij in huis, daar voelen zij zich veilig en vallen snel in slaap. Wij merken dat Huize Betânia te klein is voor het werk dat we er willen doen. Er moeten meer zalen komen en vooral een buitenruimte, want de kinderen voelen zich, omringd door de vele kleine en vooral bloedhete kamertjes, ongemakkelijk. Dit betekent dat wij op zoek gaan naar een andere ruimte voor huize Betânia. Dit huis moet in de cirkel komen te liggen waar wij met de kinderen werken, niet ver van het centrum van Rio. Om een goede ondergrond te hebben van kwalitatieve fases als Straatwerk en Betânia hebben wij de plannen voor een kliniek voor crackkinderen voorlopig uitgesteld. Wij willen toch de Gemeente en de staat wijzen op hun verantwoordelijkheid om klinieken op te zetten.

6/15

Nieuwsbrief jaargang 24, nr. 94: april 2010

Huize Nova Esperança Dit huis is op 16 januari gesloten. Tijdens de strategiesessies van afgelopen jaar heeft REMER de verslaafde straatkinderen in Rio tot belangrijkste doelgroep gekozen. Omdat onze statuten openstaan voor ‘kinderen in risicosituaties’, stuurde de kinderrechter de laatste tijd steeds vaker kinderen naar dit woonhuis die soms helemaal niet op straat hadden gewoond, maar bijvoorbeeld door drugsdealers de wijk werden uitgezet. Door deze plaatsting zat het huis vaak vol en kon de maatschappelijk werkster van REMER de straatkinderen van Betânia niet in ons eigen woonhuis plaatsen. In juli/augustus barstte bovendien een oorlog los tussen twee rivaliserende krottenwijken tegenover het woonhuis. Hoe kun je verslaafde kinderen opvangen op 100 meter afstand van veel geweld en drugs? Toen ook nog eens de moeilijke financiële situatie erbij kwam, heeft REMER besloten om dit huis te sluiten. Op dit moment denken we na over een mogelijke verkoop van het huis, zodat we in de toekomst in een rustige omgeving een nieuwe kliniek kunnen starten voor verslaafde straatkinderen. In de loop van dit jaar kijken wij eerst wat de Gemeente zal doen, omdat zij nu eindelijk beloofd heeft om daadwerkelijk klinieken op te zetten voor de aan crack verslaafde kinderen. Het huis werd bewoond door 28 kinderen in 2009. Jacarézinho In de tweede grootste krottenwijk van Rio is REMER in samenwerking met de plaatselijke methodistenkerk bijlessen gaan geven aan de armste kinderen in de wijk. Er is een enorm grote belangstelling, maar dit jaar kon er gewerkt worden met 80 kinderen en 2 leraressen. Iedere ochtend 40 en ‘s middags een andere groep van 40. Acht kinderen zijn in de loop van het jaar gestopt om verschillende redenen, maar 72 zijn doorgegaan. De meesten hebben het schooljaar goed afgemaakt of zijn weer op het spoor gezet om terug te gaan naar school. Wij hoopten dit jaar het aantal kinderen te kunnen verdubbelen naar 160, maar jammer genoeg kon dit - door gebrek aan financiën (€ 775 maandelijks) - niet doorgaan.

REMER-Minas Sítio Shalom Het afgelopen jaar hebben in totaal 50 kinderen op de Sítio gewoond: 58% jongens en 42% meisjes in de leeftijd van 2 tot 15 jaar. De kinderbescherming doet er alles aan om de kinderen steeds korter op de Sítio te laten wonen en hen te plaatsen bij familie of een vervangend gezin. Triest is de zaak van de elfjarige Gustavo. Hij kreeg ineens te horen dat hij van de rechter terug moest naar zijn moeder, die alcoholist is en weinig naar hem omkeek. Hij wilde helemaal niet terug, maar wij konden niets doen omdat het ging om een gerechtelijk bevel. Gustavo is een klein stoer ventje dat niet gemakkelijk zijn emoties laat zien. Na een lang gesprek en na afscheid genomen te hebben van iedereen, stapte hij in de auto. Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

7/15

Wanneer het hem maar even lukte belde hij ons op met steeds dezelfde vraag: ”Ik wil zo graag terug”! Op een gegeven moment kregen wij het bericht dat hij geprobeerd had zichzelf te doden. Eindelijk heeft zijn moeder nu ook aangegeven dat zij niet voor hem kan zorgen en de kinderbescherming is nu op zijn gemakje bezig (gaat allemaal heel traag) om hem weer op de Sítio te krijgen. Tegelijkertijd is er een twaalfjarig meisje op de Sítio geplaatst die al op jonge leeftijd seksueel is misbruikt en steeds vaker opdook in de prostitutie. Wat was het mooi om te zien hoe de andere meisjes van de Sítio haar bij aankomst zo liefderijk ontvingen. Het leek wel of zij alle pijn en leed van haar zo intens voelden, terwijl zij binnenkwam met een gezicht van ‘wie zijn jullie dan wel’! In de vakantiemaand januari gingen verscheidene kinderen op bezoek bij een familielid of naar een vervangend gezin in de hoop bij deze mensen in de toekomst een vaste plaats/adoptie te krijgen. De kinderen die hier bleven werden vermaakt met verschillende activiteiten en uitjes. De coördinatrice hiervan, Guta, is verhuisd naar Rio om daar te gaan werken als coördinatrice en mijn vrouw Janine heeft haar baan overgenomen en zal REMER-Minas leiden. In 2009 kwam 97% van onze inkomsten uit Nederland. Dit jaar komt er eindelijk meer steun vanuit de plaatselijke gemeentes, namelijk 11% van onze inkomsten. Dit proberen wij steeds meer uit te breiden. Daarbij komt dat ons werk ook gesteund zal worden door de HSBC-bank. Van de 100 ingediende projecten uit de staat Minas bleven er uiteindelijk 5 over, waaronder REMER. Dit geld zal gebruikt worden voor activiteiten en cursussen voor alle kinderen van de Sítio. In huis 7 komt een ruimte voor computers, bijlessen, alfabetisering en een bibliotheek. Onder leiding van een pedagoge zullen hier van maandag tot vrijdag leraressen en vrijwilligers met de kinderen bezig zijn. De opening zal eind maart zijn! Doordat de huizen op dit moment al bemand worden door 2 groepsleidsters en iedereen dus minder werkt, merken wij dat er meer aanvragen zijn om hier te komen werken. Treffend zei Janine dan ook: “Eindelijk kan ik er één uit verschillende kandidaten kiezen, vroeger moest ik degene die zich aanbood gelijk binnenhalen!” Je merkt dan ook dat de sfeer erg goed is en iedereen het naar zijn zin heeft. Alle kinderen gaan zondagmorgen naar de kindernevendienst van de methodistenkerk in Pequeri. ‘s Avonds is een ieder vrij om te kiezen wat hij of zij wil. Bijna alle kinderen gaan dan toch naar een drietal verschillende kerken in Pequeri. Tijdens carnaval zijn 30 kinderen naar een kamp geweest van de methodistenkerk. Drie daarvan kregen tijdens die dagen verkering!! Terwijl ik dit schrijf word ik geroepen door onze tuinman die een giftige slang in zijn broek had hangen. Wat een geluk dat de slang niet doorbeet en dat het niet één van de kinderen was. Dat een kind gebeten is, is “gelukkig” maar één maal gebeurd (in 2000) en dat liep gelukkig goed af na een aantal injecties in het ziekenhuis.

Studentenhuis

In december/januari en tijdens carnaval hebben de jongeren uit het studentenhuis in Juiz de Fora op de Sítio gelogeerd. Tijdens de schoolperiode verlangen zij naar deze voor hen bijna ‘ouderlijke

8/15

Nieuwsbrief jaargang 24, nr. 94: april 2010

omgeving’ waar ze in de vakantie naar terug gaan. De kinderen die hier wonen vinden het prachtig om hun ‘oudere broers en zussen’ te ontvangen en zijzelf voorzien iedere keer weer de huidige inwoners van de Sítio van goede raad en ze vertellen verhalen over hoe het allemaal was. Marcio, die in het studentenhuis woonde en een kraker bleek in het volleybalteam van de school Granbery, heeft een beurs gekregen in het methodisteninstituut in de hoofdstad Belo Horizonte en traint nu bij een goed volleybalteam uit die stad. Hij zei bij zijn afscheid dat hij erin gelooft om ooit prof te worden en wie weet bij het nationale team te komen. Vroeger woonden in dit huis 14 jongeren, dit jaar zakken wij naar 10, zodat in de vijf kamers steeds twee jongeren slapen. Eerder waren er dat soms vier, wat uiteindelijk niet goed was om schoolwerk te doen. Omdat het om een studentenhuis gaat hebben wij dus gekozen voor maximaal 10 jongeren. Ik eindig deze brief dan weer zoals altijd met jullie waanzinnig te bedanken voor iedere steun in welke vorm dan ook. Ik dank God dat Hij ons zo trouw is en in de harten van vele mensen liefde legt om de kinderen in Brazilië te helpen!! Ik vraag jullie dan ook met die steun door te gaan om hier het werk te kunnen voortzetten en door ervaring en kwaliteit een blijvende steun in de rug te geven aan al die kinderen die in risicosituaties hier leven!! Met de vriendelijkste groeten van Oetsia, Moises, Janine en Robert Smits

Braziliëgroep 2010 Net als voorgaande jaren gaat er ook deze zomer een groep vrijwilligers naar Brazilië voor een werkvakantie. De groep komt uit de omgeving van Rotterdam en zal vanaf 17 september gedurende drie weken allerlei onderhoudswerk doen, de favela’s bezoeken en met de kinderen op de Sítio knutselen, sporten en spelen. Daarbij willen we graag een flink geldbedrag meenemen om materialen voor onze werkzaamheden en nieuw spelmateriaal voor de kinderen te kunnen kopen, maar ook om extra ondersteuning te geven aan het werk in Rio en Pequeri. We hebben daarvoor al allerlei activiteiten georganiseerd, zoals een gesponsorde nieuwjaarsduik, een spinningmarathon, kerstmarkt en rommelmarkten. De kinderen van de Plaswijckschool in Gouda zamelden geld in en wisselden tekeningen uit met de kinderen uit Pequeri. Er waren privé-inzamelacties en er volgen nog markten in Gouda, Moordrecht en Rotterdam samen met Atelier Obrigado. Op 13 en 14 mei laat één van ons zich met haar hele team sponsoren als zij de Elfstedenmarathon roeit in Friesland. Uw aandacht vragen we voor onze tweedehands boekenmarkt op 28 mei bij de Ontmoetingskerk in Zevenkamp (Ben Websterstraat 1, Rotterdam). Als u nog boeken heeft waar u niets meer mee doet, dan houden wij ons aanbevolen. Onze grootste actie wordt het benefietfeest op 12 juni van 14.00 tot 22.00 uur in Moordrecht, Oosteinde 27. We nodigen u nu alvast van harte uit voor dit geweldige Braziliaanse feest met live muziek. De hele dag zullen er allerlei activiteiten plaatsvinden, zoals een demonstratie capoeira dansen, een workshop Zumba, een workshop armbanden maken, spelletjes voor jong en oud, poppenkast en natuurlijk een heerlijke barbecue (‘churrasco’). De entree is gratis, tenzij u mee wilt doen met de barbecue (kosten 10 euro). In dat geval vragen wij u zich vooraf op te geven via [email protected]. Wij hopen dat we veel mensen op 12 juni een gezellige middag en avond kunnen bezorgen met als resultaat een mooie opbrengst voor de straatkinderen in Brazilië! Als u informatie wilt over een van deze activiteiten, dan kunt u ons mailen. Contactpersoon van de Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

9/15

Groep 2010 en gastvrouw is Cora Smits ([email protected], telefoon 06-10171704). U kunt ons ook volgen en steunen op: www.braziliegroep2010.reismee.nl. Namens de gehele groep, Thea van der Ent

Benefiet Cultuur Avond voor REMER in Grou In Grou wordt jaarlijks een benefietavond georganiseerd met als doel ondersteuning voor het werk van Robert Smits. Op zaterdag 12 december jl. was er een avondvullend programma verzorgd door jeugd en ouderen in MFC de Boei. Iedereen die een instrument bespeelt, mooi kan zingen, een gedicht prachtig kan voordragen, een grappige sketch kan opvoeren of een mooi verhaal kan vertellen kon zich opgeven voor deze avond. De avond werd een succes! De avond werd geopend met muziek van De Mouras. De basis van deze band ligt in Pequeri, standplaats van de boerderij Sítio Shalom. Het programma gaf veel afwisseling, van jong tot oud werd er gehoor gegeven aan de oproep om een bijdrage te leveren. Zo konden we genieten van jonge rappers, ervaren goochelaars die de dominee door midden zaagden en tot ieders verbazing weer, met succes, aan elkaar plakten. De accordeon zorgde voor sfeer en meezingmuziek en er werden gedichten voorgedragen. Kortom een geslaagde avond met voor een ieder wat wils. In de pauze was er de verloting, opgesplitst in een verloting voor de jeugd en één voor de ouderen. De prijzen van de verloting waren door veel mensen ingebracht. Er zaten ontzettend leuke dingen bij en de verkoop van de loten ging dan ook fantastisch. Na afloop was er nog gelegenheid om een drankje te drinken en met elkaar de uitzonderlijke momenten van de avond nog even door te nemen. Alles bij elkaar een mooie avond met een forse opbrengst van € 500,-. Namens Robert Smits en de straatkinderen nogmaals bedankt, Matty, Sjirk en Folkje (organisatie 2009)

10/15

Nieuwsbrief jaargang 24, nr. 94: april 2010

Meedenkers, meedoeners en meeschrijvers gezocht De economische crisis gaat niet ongemerkt aan ‘Help mij leven’ voorbij. Wij hebben moeite om voldoende donateurs te blijven vinden om het werk van REMER en Sparta in Brazilië op volle kracht te blijven ondersteunen. Zowel onder particulieren als bij bedrijven en organisaties lijken er steeds minder mogelijkheden te zijn om geld te doneren voor de straatkinderen. Ons bestuur bestaat uit zeven mensen met fulltime banen en heeft maar beperkt de tijd om na te denken over manieren om meer fondsen te werven en de bijbehorende acties uit te voeren. Hoewel wij worden ondersteund door een aantal enthousiaste vrijwilligers, bijvoorbeeld uit lokale groepen in Gouda en Grou, kunnen we nog wel wat extra denk- en doekracht gebruiken. Wij roepen daarom iedereen met goede ideeën en/of een beetje extra tijd op om ons te ondersteunen. Wilt u een keer meedenken over goede fondsenwervingsacties? Wilt u helpen deze acties uit te voeren of om brieven te schrijven aan personen of organisaties die het werk in Brazilië misschien willen ondersteunen? Dan kunnen wij uw hulp goed gebruiken, zelfs al is het maar een keer een uurtje. Wij nodigen u van harte uit zich aan te melden bij het secretariaat (Thea van der Ent) via mail@helpmijleven. org of 0182-634730. Heel hartelijk dank!

Kijken met andere ogen - verslag van vrijwilligers Rogier en Marieke Het zal ongeveer een jaar geleden zijn dat wij in contact traden met Help mij Leven. Na wat aanmeldingsformulieren en een kennismakingsgesprek, om van beide kanten beter georiënteerd te raken: is Help mij Leven wat wij willen, en zijn zij wat wij -Help mij Leven- willen. Een paar gesprekken verder en het blijkt dat we voor ongeveer 5 maanden naar Brazilië kunnen om te werken voor REMER. Halverwege juli zijn we gegaan om tot nagenoeg het einde van december te blijven. Naderhand kunnen wij terugkijken op een voor ons ontzettend waardevolle periode, leerzaam en verrijkend. Een halfjaar lang hebben we mogen leven in een compleet andere wereld dan gewend. Het vraagt om aanpassings-, inlevings- en doorzettingsvermogen van onze kant en van degene die ons ontvangt. Deze intensieve tijd maakt dat je in een halfjaar tijd jezelf nog veel ouder voelt worden. Veel dingen die altijd gewoon zijn geweest, zijn anders. Het leert je kijken met andere ogen, en zo relativeren en waarderen van ons land en onze wereld. Rijker is echter niet wijzer, denken wij. Een intensieve verandering als een compleet veranderende wereld ervaren, maakt wel dat er veel vragen en onzekerheden boven komen. Waarheden, zekerheden, zegeningen en gewoonlijkheden worden twijfels. Na terugkomst in Nederland is de vraag over hoe een mens zijn leven het beste kan vormgeven , er een die nooit sterker heeft geklonken en belangrijker aanwezig voelt dan ooit. Dat maakt het voor ons een meer dan waardevolle periode. Al die dingen die we hebben mogen doen voor REMER, van Rio tot de boerderij, waren voor ons bijzonder en leerzaam en heeft zo een bijdrage geleverd aan ons als mens. En alles wat wij hebben mogen doen voor REMER, was ook voor hen weer bijzonder waardevol. Een halfjaar lang 4 extra handen beschikbaar is een rijkdom die zich uit in net een beetje extra voor de kinderen die REMER helpt. Het mes snijdt aan twee kanten, en dat is het mooie.

Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

11/15

Dat wij zoveel hebben kunnen meenemen aan ervaring, heeft natuurlijk alles te maken met wat REMER doet in Brazilië. Het onmisbaar belangrijke werk in Rio de Janeiro en Minas Gerais wat jullie kennen. Met verwondering, verbazing en respect hebben we deze bijzondere mensen mogen zien werken vanuit een idealisme wat laat zien hoe naastenliefde bedoeld is. Dit zware werk in een oneerlijke wereld geeft verlichting aan of licht in zware en donkere levens. Daarvan deel te mogen zijn is uiterst bijzonder en maakt dat we de ‘grote vragen’ stellen en alles wat je dacht over deze wereld te weten weer gaat heroverwegen. Wij zijn Help mij Leven en REMER dankbaar voor deze kans. We hebben hem met beide handen aangegrepen en hebben gedaan wat we konden doen. Het heeft zich uitbetaald in onbetaalbare ervaring. Voor iedereen die deze confrontatie met zijn eigen wereld aandurft en die de vragen durft te stellen, maar daarvoor in ruil zijn handen uit de mouwen wil steken: REMER. Wij hopen op een wereld waarin REMER niet meer nodig zou zijn, tot die tijd zijn we dankbaar dat ze er zijn. Nogmaals dank voor de kans om via Help mij Leven te kunnen werken bij REMER; wij zullen het nooit (kunnen) vergeten. Als u graag een uitgebreidere reflectie leest over onze tijd in Brazilië dan nodigen wij u uit op onze website: toesenpol.waarbenjij.nu. Het laatste verhaal is een terugblik, de andere verhalen zijn geschreven tijdens ons verblijf. Een fragment van één van de verhalen staat hieronder, ter illustratie van wat we hebben meegemaakt. Obrigado e sáude! Marieke en Rogier

Rio, 30 september 2009 ‘O túnel de pobres’, smaalt Flavio. De altijd opgewekte en goedlachse kombichauffeur kijkt ernstig bij deze woorden die hij uitspreekt als we een tunnel inrijden. Wat hij bedoelt met ‘voor de armen’ is snel duidelijk. Het is meer een donkere, stinkende grot met een schamele verlichting die niet kan verhullen dat de wanden zijn overwoekerd met een flinke laag schimmel en er langs de weg vuil drijft in diepe plassen zwart water. Verlossend licht aan het einde van de verstikking maakt het mogelijk te zien dat op en rond de rots waardoor de tunnel ooit gegraven is, favelas zijn gebouwd. ‘Nee, ga eens kijken bij Copa of Baha. Rij daar eens een tunnel in, daar regelt de gemeente de zaakjes wel met schitterende verlichting en vlak en schoon wegdek’, zegt hij alsof de hoop al is opgegeven. We kunnen het alleen maar beamen, want we zijn er geweest, in het Rio van de rijken. Vorige week zaterdagochtend vroeg met de eerste bus die we staande houden ‘op de stoep van de Sitio’, deze voert over dezelfde hobbelende zandweg die ons hier eerder bracht. Het is een stralende dag, en perfect voor deze schitterende route met vogels in alle kleuren, watervallen in groene natuur en van de wereld verstoten dorpjes. Hoge pieken en diepen dalen die begroeid zijn met subtropisch regenwoud. Deze kronkelende weg daalt uiteindelijk tot min of meer zeeniveau en gaat na een brede rij tolpoortjes over in de drukke vierbaansweg BR-040 naar hartje centrum Rio de Janeiro. Na de poorten is het snel gedaan met de rust en verandert het landschap in stinkend vervuilde rivieren en, aan de rand van de stad tot rand centrum, krottenwijken tot zover het oog kan zien. Het eindstation van onze bus is het Rodoviaria, het grote busstation van Rio de Janeiro. [...] Als ik in de volgende dagen ’s avonds wat onwennig en gedesillusioneerd op bed lag te peinzen, te lezen en te zwijgen krabbelde ik wat dingen in mijn reisboekje. Dingen die we gezien hadden, woorden van onmacht, goede voornemens of vragen. Een greep uit de eerste categorie: man levenloos in een garage, kind reageert niet op schudden, 15 en hoogzwanger, een vrouw wast haar kleren in een plas, kinderen stinken naar vuur en vuil, elke nacht schoten, man kruipt over straat met zijn broek op de knieën, er zijn geen slippers meer, met één been kan je ook voetballen en meer. Er is ’s avonds weinig te doen; de straat op is vaak te gevaarlijk en het huis heeft geen andere faciliteiten dan een bed. Na het werk de boodschappen en een biertje op de hoek, en we keren snel terug om wat te lezen, een broodje te eten en vooral veel te zwijgen en te denken. Of misschien meer peinzen. We werken van maandag tot vrijdag in twee verschillende huizen: Casa Bethania, een inloophuis voor een douche, schone kleren, een warme maaltijd, een activiteit en een gesprek. En de andere is Nova Esperança, hier kunnen ongeveer 8 jongens terecht in de eerste fase ‘na de straat’. In het laatste huis werken we 3 middagen en doen we activiteiten met de kinderen: sieraden maken, schilderen en koekjes bakken. Het zijn leuke middagen. Omdat het een klein groepje is gaat alles er gemoedelijk aan toe en de kinderen stellen de extra aandacht en een ‘bijzondere’ activiteit erg op prijs. Op het moment zijn er 7 kinderen in het huis. Helaas zijn er 2 ’s middags naar school en is er één zo zwak aan toe vanwege de afkickverschijnselen van cocaïne, dat we een klein groepje overhouden. De laatste dag, vrijdagmiddag, is het verassend drukker. De laatst genoemde jongen voelt zich die middag wat sterker, en één andere heeft geen school. Na het bakken van de koekjes verlaten we het huis onder een protest over het feit dat we de voorlopig niet zullen komen. Fragment van de website van Marieke en Rogier 12/15

Nieuwsbrief jaargang 24, nr. 94: april 2010

24 uur vasten in Borger Vorig jaar 27 maart hebben wij, de jeugd van de Protestantse gemeente Borger, een vastenactie georganiseerd. We hadden bedacht om tussen vrijdagavond en zaterdagavond niets te eten, een vastenactie van 24 uur dus. Deze lange nacht wilden we doorbrengen in de kelder onder de kerk, de plaats waar de jeugd in het weekend samenkomt. Het enige probleem was dat er nog geen goed doel was vastgesteld voor deze actie. We hebben de protestantse gemeente gevraagd om ideeën voor een geschikt doel. Joeke van der Heide kwam met het idee om een actie op te zetten voor de stichting ‘Help mij leven’. Hij had zelf al eens met één van de projecten van deze stichting meegeholpen en hij maakte de jeugd enthousiast met zijn verhaal. Zelf is hij naar Brazilië gereisd om daar te helpen een kerk te bouwen. Hij heeft hier gezien hoe de kinderen daar lijden en daarom besloten we ons voor deze stichting in te zetten. De stichting gaf informatie over de projecten die ze uitvoeren in Brazilië. Om zoveel mogelijk geld in te zamelen hebben we verschillende activiteiten georganiseerd. De belangrijkste van deze activiteiten was uiteraard de vastenactie van 24 uur, maar daarnaast hebben we ook een veiling georganiseerd. De spullen die geveild werden hebben we zelf bij elkaar verzameld gedurende de vastenactie. We zijn zelfs met tractor en wagen op stap geweest om de spullen bij de mensen op te halen. Deze veiling vond plaats in het kerkgebouw te Borger, na afloop van de 24 uur zonder eten. Aansluitend aan deze actie hebben we een maaltijd verzorgd voor alle kerkleden. Voor deze maaltijd werd een kleine vergoeding gevraagd, die uiteraard naar het goede doel ging. Deze maaltijd hebben we zelf voorbereid op de dag van de vastenactie. Uiteindelijk hebben al deze acties een bedrag opgeleverd van 6509,61 euro. Het was dus een zeer geslaagde actie! Groeten, De jeugd van de Protestantse gemeente te Borger

Stichting ‘Help mij leven’ helpt Braziliaanse straatkinderen bij hun dagelijkse strijd om het bestaan.

13/15

Contact

Informatie en adresgegevens

Bestuur ‘Help mij leven’

Secretariaat

Mw. C.M. Oostenbrink- Pronk (voorzitter) Mw. T.C. van der Ent (secretaris) Dhr. V. van Haeren (penningmeester) Dhr. A.A. Golja Dhr. A.P. van der Eijk Dhr. M.B. Kalverda Dhr. A.J. van Asten

Postbus 155 2665 ZK Bleiswijk Telefoon: 0182-634730 E - m a i l : [email protected]

Giften

Coördinatie vrijwilligers

t.n.v. Stichting ‘Help mij leven’

Mw. G. Bakker Mosstraat 32 2802 KW Gouda Telefoon: 0182-520174 E - m a i l : [email protected]

Rabobank Postbank

10.76.14.642 404.56.41

Postadres REMER

Sítio Shalom Estrada Pequeri-Bicas km2 cep. 36.610-000 Pequeri (MG) Brazilië

14/15

Website: www.helpmijleven.org

© Copyright 2010. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, Internet of welke andere wijze dan ook, zonder uitdrukkelijke toestemming van stichting ‘Help mij leven’.

Nieuwsbrief jaargang 24, nr. 94: april 2010

Gemakkelijk geld overmaken Graag maken wij u attent op de mogelijkheid om periodiek een vast bedrag naar de stichting over te maken. Het voordeel daarvan is dat u er geen omkijken meer naar heeft. Met de onderstaande machtiging kunt u aangeven op welk bedrag Robert en zijn medewerkers maandelijks kunnen rekenen. Robert, de medewerkers en de kinderen doet u daar een groot plezier mee! Als vaste donateur van stichting ‘Help mij leven’ ontvangt u (indien u daar prijs op stelt) vier keer per jaar onze nieuwsbrief. Ook blijft u via onze website op de hoogte van de actuele ontwikkelingen in Brazilië. Wilt u het werk onder de straatkinderen van Rio de Janeiro structureel ondersteunen, vul dan de machtiging onderaan deze pagina in en stuur die naar het secretariaat van de stichting. U kunt uw betaling uiteraard altijd stopzetten wanneer u dat wenst: een briefje aan het secretariaat is voldoende.

Wat kunnen wij doen met uw steun? € 5,-

Een maandvoorraad kleurpotloden

€ 40,- Een maandvoorraad medicijnen voor het straatwerk

€ 10,-

Kleurboeken voor het straatwerk

€ 90,- Een maand brood met beleg uitdelen op straat

€ 37,-

Een maand lang drinken uitdelen op straat

€ 460

Een maandsalaris van een straatwerker

Afschrijvingen Maandincasso: Kwartaalincasso: Halfjaarincasso:



Rond de 30e van de maand 30 maart, 30 juni, 30 september en 30 december 30 juni en 30 december

Sturen aan: stichting ‘Help mij leven’ - Postbus 155 - 2665 ZK - Bleiswijk

Ik ondersteun het werk in Brazilië met een financiële bijdrage, daarom stuur ik de onderstaande machtiging op. Ik ontvang ieder kwartaal de nieuwsbrief van stichting ‘Help mij leven’.

Ondergetekende,

Naam en voorletters

________________________________________________

Adres Postcode & woonplaats

________________________________________________

(Email-adres)

________________________________________________

Bankrekeningnummer

________________________________________________

Postbanknummer

________________________________________________

________________________________________________

verleent hiermee tot wederopzegging machtiging aan stichting ‘Help mij leven’ om € ______ (euro) eenmalig/per maand/kwartaal/jaar* van zijn/haar* bovenvermelde rekening af te schrijven. De nieuwsbrief ontvang ik graag per post/digitaal* Datum: _________________________ *) Doorhalen wat niet van toepassing is

Handtekening: _____________________________

DRUKWERK

www.helpmijleven.org

Onjuist geadresseerd? Wilt u dan onderstaande gegevens invullen en de omslag van deze nieuwsbrief retourneren naar het onderstaande adres? 

Verhuisd, adres onbekend



Verhuisd, nieuwe/juiste adresgegevens:



Naam: _______________________________________________



Adres: _______________________________________________



Postcode & woonplaats: ___________________________________

Bedankt!

Stichting ‘Help mij leven’ - Postbus 155 - 2665 ZK - Bleiswijk