Vertrek dag Vandaag 8 Februari is het dan zover! Na maanden van voorbereiding gaan we eindelijk vertrekken. Gister avond nog een feestje gehad , iedereen nog bedankt voor het komen! Wat een geluk dat ik vandaag niet hoef te rijden, althans niet zo vroeg. De bedoeling is dat we vandaag in parijs gaan aankomen. Zenuwen zijn nu duidelijk aanwezig en het koffie apparaat heeft moeite mij bij te houden. Zo even de video camera erbij pakken en een klein verslagje uit brengen. Heel veel plezier met het volgen van deze reis en ik hoop jullie over 10 weken weer te zien.
Foto's bij bericht
Europa Hoi allemaal,
Helaas heeft Chris tot nu toe nog geen computer met internet kunnen vinden, en zal hij deze ook niet meer vinden. Vandaar dat ik voor hem dit bericht voor jullie hier plaats.
Dag 0: Na afscheid te hebben genomen van vrienden en familie, zijn ze vertrokken naar Nancy (frankrijk). Dag 1: Vanuit Nancy volgde de weg verder naar naar de grens van spanje. Helaas heeft tijdens deze rit de unimoc wat probleempjes gehad, waardoor de team's vaker hebben moeten stoppen. Bij de auto van Chris Bart en Jesper was alleen een ruitenwisser te laag gaan hangen in de stromende regen, waardoor het systeem stuk dreigde te lopen. Daarom hebben ze - ik geloof de wisser van de bijrijdererafgehaald en met eentje doorgereden. Dat was in de stromende regen. De aanhanger doet het goed. Alleen is de sleutel van het slot afgebroken. Deze is inmiddels ook alweer vervangen. Dag 2: Vandaag op weg naar Madrid, door probleempjes met de unimoc, die inmiddels ook al 2 keer een klapband heeft gehad, hebben de team een grote achterstand opgelopen, waardoor er besloten is de hele nacht door te rijden. Toch hebben de jongens er nog steeds veel zin in. Dag 3: verwonderbaarlijk klinkt Chris erg fit aan de telefoon, hij heeft een paar uurtjes achterin de auto kunnen slapen. verder verloopt de reis heel goed, ze zijn nu in Zuid-Spanje aangekomen, en kunnen nu lekker een paar uurtjes gaan slapen. Morgen vroeg zal de reis om 9.00 uur verder gaan, en zullen de teams per boot overstekken naar Marokko. Chris heeft er nog steeds veel zin in, en verder gaat het heel goed. Wij zullen jullie snel weer op de hoogte brengen van het vervolg van de reis. Groetjes Daniela en Chris. Onbewerkt dagboek chris Dagboek Chris Gijzen, Go For Africa 2009. Na een half jaarvoorbereiding is het vandaag 8-02-2009 eindelijk zover, de reis gaat beginnen! Gister heb ik nog een klein afscheids feest gehad zodoende was het 6 uur toen ik thuis kwam en ben ik niet meer gaan slapen maar gelijk mijn laatste spullen bij elkaar geraapt en nog even in de woonkamer gaan zitten, het kriebelt nu toch wel ! Om 9 uur staat mijn broer voren om mij naar bakel te brengen, tot mijn verrassing heeft daniela vrij kunnen krijgen van haar werk en zit ze dus ook in de auto samen met mijn broer en john een vriend van de familie. Even mijn spullen in de kofferbak en dan vertrekken we. Na een paar KM op de snelweg zien we de kolonne van ons team rijden en sluiten we aan. Bij nederweert staat mijn vader ons langs de weg op te wachten, we zijn compleet! Half 11 komen we aan in bakel , nog een anderhalf uur en dan is het officieel! Op het dorpsplein van bakel staan nu 27 auto’s en 1 motor klaar voor vertrek. Enigszins nerveus staan Jesper , Bart en ik bij
onze familie en kennissen , de tijd lijkt niet om te gaan. Eindelijk slaat de klok 12 uur , we gaan vertrekken! De burgemeester van bakel spreekt ons nog toe en we rijden richting het zuiden. Onderweg naar Maastricht waar we definitief afscheid gaan nemen van onze vrienden en familie is de spanning om te snijden, alle drie willen we graag gaan maar zien op tegen het afscheid nemen. We komen aan bij de geusselt in maastricht er staat al een hele groep mensen. Met een brok in de keel neem ik afscheid en denk bij mezelf het zijn maar 10 weken… Verschillende mensen drukken me op het hartvoorzichtig te zijn, op mijn broer na die zegt niet te voorzichtig zijn geniet ervan! Ik weet precies wat hij bedoeld en het voelt goed. We vertrekken voor de 2e keer , deze keer gaan we echt, we zitten opgelucht in de auto we hebben er zin in! We rijden richting Nancy waar we niet ver vandaan onze eerste overnachting hebben gepland. Alles verloopt soepel , Jesper rijdt het eerste lange stuk met de auto , onze voorbereiding schijnt goed te zijn geweest. De auto voelt goed aan zelfs op de slechtere wegen , wat een geluk dat we onze bladveren last minute hebben vervangen! De avond begint te vallen en ik neem het stuur over van Jesper. Tot nu toe verloopt alles soepel , de snelheid zit erin en we hebben nog geen probleem gehad. Plots horen we een klap van onder de auto, Bart en ik kijken Jesper aan die achterin zit, 2 seconden lang hebben we geen idee wat er gebeurd is maar voor ons zien we de unimog van Bas en Cliff slingerend richting de vangrail. Iedereen stuurt de auto richting de vangrail , snel gaan de lampen het dak op , het is even zoeken naar de hesjes en dan lopen we richting de unimog om te kijken wat er aan de hand is. De unimog heeft links achter een klapband en onze klap is gelijk verklaard , we zijn over een stuk band gereden. Het lijkt alsof bas eerder een band heeft vervangen langs de snelweg, 10 min tot een kwartier en we rijden weer. Nog een stuk binnendoor karren over hobbelige wegen en dan zijn we bij onze slaapplaatsen Het lijkt alsof we rondjes rijden door dorpjes van Frankrijk , we komen in een uur 2 auto’s tegen, deze route lijkt uit een film te komen waarin de aarde is vergaan we zien geen dieren geen mensen alleen maar huizen zonder licht, we zijn dus in the midle of nowhere! Het is half 9 en we checken in bij de camping, we laden onze spullen voor de eerste keer uit, vanavond koken we een soepje en een pasta helemaal zelf gemaakt uit blik! Daarna gaan we slapen Dag 2 Het is 7 uur in de morgen , we gaan ontbijten . Het vertrek is gepland om 8:15 maar dit loopt uit tot 9 uur. We zijn weer onderweg en zoeken een band voor de unimog maar helaas.. We rijden door richting Toulouse , het wordt een lange rit ! Er komen heuvels aan , de unimog blijkt problemen te hebben met zijn motor. We kruipen de heuvel op met 30 KM/h en stoppen boven aan. Oscar stelt de ontsteking van de unimog af en het lijkt alsof hij weer zijn vermogen terug heeft. Dit blijkt niet lang zo te blijven, na een aantal stops wordt het echt probleem duidelijk, de carburateur bevriest door de koude temperateur, er wordt ijzerdraad omheen gewikkeld dit blijkt de oplossing wel te zijn. Tijdens de voorlaatste stop van de unimog mogen we nog een kijkje nemen onder de kap van een nieuwe maserati, PRACHTIG!
Toulouse gaan we niet halen vandaag we stoppen 300KM ervoor bij een hotel langs de weg, hier betalen we € 5,- voor een bier! Onder evalueren we de dag , het is jammer van de stops maar dat hoort er gewoon bij. Dag 3 We staan om half 8 klaar voor vertrek maar de leraren zijn alweer eens te laat! Dat wordt nablijven voor die 2 vandaag… De unimog heeft weer een probleem met de motor en we stoppen snel weer.Het blijkt een klepje te zijn in de lucht toevoer, dit wordt snel verholpen enwe gaan verder. 5 min te later staan we in de file! Het schiet niet op zo… De file duurt een kwartiertje en het tempo zit er nu goed in , het is gezellig over de portofoons! Ongeveer om 4 uur komen we aan bij de pyreneën, het begint met wat dorpjes onder aan de voet. Onderaan keken we raar op toen we mensen met ski kleding zagen lopen maar snel kwamen we erachter .. iets hoger ligt er een dik pak sneeuw! Op 1000 meter hoogte moeten we even stoppen om de jeep in zijn 4 WD te zetten, we komen mensen tegen met sneeuw kettingen en zien zelfs een oudere passat achteruit glijden richting de auto van team Rocky! Hierdoor moeten wij ook stoppen, dit maal zit ik aan het stuur , het is spiegel glad en nu merken we toch dat we nog niet genoeg ervaring met terein rijden hebben. Het is moeilijk om onze jeep met aanhanger en zonder winterbanden of ketting op gang te brengen. Uiteindelijk hebben we dit over moeten laten aan Oscar een van onze leraren die meer ervaring heeft met terein rijden. 500 meter voor de tunnel stoppen we een laatste keer , we zitten op 1700 meter hoogte en ik geniet van het uitzicht, dit is niet met woorden te omschrijven! Even met de sneeuw op de foto denk ik en stap de berm in , tot aan mijn knieën zak ik weg in de sneeuw, dat had ik niet verwacht ! Toch maakt Bart snel een foto. Hup door de tunnel, jeeps uit de 4WD. We zitten nu in Spanje, het uitzicht lijkt alleen maar beter te worden, jesper zit achterin en ik hoor alleen maar klik geluidjes van zijn camera, Bart zit naast me en geniet samen met mij van de natuur om ons heen. Jammer dat we hier niet meer tijd voor hebben, we weten wel dat we hier ooit nog eens terug gaan komen. In het eerste dorp van spanje vind ik een winkel die sim kaarten verkoopt. In Nederland koop je een sim kaart bij de supermarkt, in Spanje moet je er zelfs een kopie van je paspoort voor overleggen hierdoor duurt het langer en verliezen we door mij een klein half uurtje. Nu rijden we richting zaragoza , Wim heeft contact met Jan Huizinga , het schijnt dat deze 100 KM verder is als ons en dus ook nog een lange weg voor de boeg heeft. Na een aantal smsjes hebben we 2 keuzes. Keuze 1 , we rijden tot aan madrid waar we rond 3 uur ongeveer aan zullen komen en dan 4 uurtjes kunnen slapen totdat we weer op moeten staan om de laatste lange dag te maken of we kiezen voor keuze 2 , dat houd gewoon in dat we de hele nacht en morgen blijven rijden tot aan de zuidkust van spanje, de verwachte aankomst tijd is dan half 9 in de morgen maar dan kunnen we wel een hele dag rusten voordat we verder moeten met de boot. Na een kort overleg tussen de auto’s besluiten we voor keuze 2 te gaan. Bart zal beginnen met rijden en we wisselen nu iets sneller van bestuurder om alert te blijven. In zaragoza gaan we tanken, althans in zaragoza willen wij graag tanken maar de pomp houder denkt hier anders over. Etienne heeft net voor €5 kunnen bijvullen als de pomp stopt en een spaanse knorpot naar buiten
komt en ons in het spaans duidelijk maakt dat we niet mogen tanken bij hem. Niemand blijkt het te begrijpen , juist nu had hij winst kunnen pakken als de unimog zijn tanks vol gooit. Misschien was deze meneer wel een fan van Franko…. We zullen er nooit achter komen. We vervolgen onze reis naar zuid spanje met Bart achter het stuur. Ik bel nog even met Daniela en mijn moeder alles gaat goed , bij daniela zijn een paar probleempjes, dit is niet zo fijn omdat ik haar niet kan helpen vanaf hier maar mijn broer doet wat hij kan dus hoef ik me geen zorgen te maken. De afspraak isdat er om het anderhalf uur van bestuurder wordt gewisseld, na bart neemt jesper het over in die tijd heb ik even kunnen slapen en neem ik het weer over voor een anderhaf uur. Het is rustig op de weg maar dit maakt het juist verraderlijk Ik ben blij als mijn tijd er weer op zit en bart het stuur overneemt. DAG 4 Het is 9 uur in de morgen en we stoppen bij een restaurant om te ontbijten en even op rust te komen. Bas kan in de buurt banden krijgen dus dat is onze volgende bestemming. Helaas spreken de mensen in spanje geen engels en duurt het een hele tijd voordat Bas eindelijk een band heeft kunnen krijgen maar hij heeft er 1 en dat is de hoofdzaak. Om half 1 vertrekken we weer verder richting het zuiden. Nog geen half uur op de snelweg en ik zie rook van de rechter achterband van de unimog komen en nog geen halve seconden later weer een klap, de unimog heeft weer een klapband deze keer rechts achter. Ik vraag me af wat de oorzaak kan zijn maar kan niets bedenken. Na onze eerste stop op dag 1 is afgesproken dat wim en Oscar achterblijven bij een gestrande auto en de rest door rijdt en bij de eerste afslag op de achterblijvers wacht. Etienne rijdt langs de eerste afslag en wij vertellen hem de volgende wel te nemen. Op het moment dat wij staan te wachten komt het team van piet sanders ook dezelfde afrit af, toeval! We besluiten om gezellig met hun te gaan praten maar dit is van korte duur , na 3 minuten zien we de unimog langs rijden met de pajero van wim en oskar en de Rocky van Arjan en Elmer die schijnbaar hun eigen regels hanteren. Het landschap van spanje is prachtig niet zo volgebouwd als Nederland maar nog veel natuur, bergen beplant met olijven bomen KM’s lang zien we niets anders. We vervolgen onze reis verder naar het zuiden nog ongeveer 200 KM en we zijn bij de boot! We rijden nu de laatste 100 km langs de kust , stukken drukker maar wel weer een mooi uitzicht. Er wordt even gestopt bij een tankstation om met een banden leverancier te bellen waar we nu bij in de buurt zijn, misschien kan bas nog een paar banden meenemen voor in Afrika. Verder is heb ik het dagboek nog niet bijgewerkt we zjn inmiddels is het dag 7 en zijn ze in het atlas gebergte, alles goed en we rjden goed door. Het toetsenbord is arabisch het typen schiet niet op , dagboek heb ik van de usb afgehaald. Ik zal jullie up to date houden via de telefoon. Groeten Chris Onbewerkt dagboek vervolg
DAG 4 Het is 9 uur in de morgen en we stoppen bij een restaurant om te ontbijten en even op rust te komen. Bas kan in de buurt banden krijgen dus dat is onze volgende bestemming. Helaas spreken de mensen in spanje geen engels en duurt het een hele tijd voordat Bas eindelijk een band heeft kunnen krijgen maar hij heeft er 1 en dat is de hoofdzaak. Om half 1 vertrekken we weer verder richting het zuiden. Nog geen half uur op de snelweg en ik zie rook van de rechter achterband van de unimog komen en nog geen halve seconden later weer een klap, de unimog heeft weer een klapband deze keer rechts achter. Ik vraag me af wat de oorzaak kan zijn maar kan niets bedenken. Na onze eerste stop op dag 1 is afgesproken dat wim en Oscar achterblijven bij een gestrande auto en de rest door rijdt en bij de eerste afslag op de achterblijvers wacht. Etienne rijdt langs de eerste afslag en wij vertellen hem de volgende wel te nemen. Op het moment dat wij staan te wachten komt het team van piet sanders ook dezelfde afrit af, toeval! We besluiten om gezellig met hun te gaan praten maar dit is van korte duur , na 3 minuten zien we de unimog langs rijden met de pajero van wim en oskar en de Rocky van Arjan en Elmer die schijnbaar hun eigen regels hanteren. Het landschap van spanje is prachtig niet zo volgebouwd als Nederland maar nog veel natuur, bergen beplant met olijven bomen KM’s lang zien we niets anders. We vervolgen onze reis verder naar het zuiden nog ongeveer 200 KM en we zijn bij de boot! We rijden nu de laatste 100 km langs de kust , stukken drukker maar wel weer een mooi uitzicht. Er wordt even gestopt bij een tankstation om met een banden leverancier te bellen waar we nu bij in de buurt zijn, misschien kan bas nog een paar banden meenemen voor in Afrika. Deze banden kunnen helaas pas morgen rond 11 uur geleverd worden en dit is te laat , dan zijn wij al het water overgestoken. We rijden verder naar het hotel, de tomtom heeft ons tot nu toe goed de weg gewezen we hebben 1 keer de verkeerde afslag genomen maar dat was omdat Etienne en Pascal het niet goed hadden gezien. De tomtom zegt op een afslag van de snelweg “U heeft uw bestemming bereikt” dit kan niet kloppen ! We stoppen en wim belt met Jan Huizinga die ons de goede weg verteld , ondertussen besluit team Rocky zelf te gaan zoeken en rijd bij ons vandaan. Aangekomen bij het hotel is er nog geen teken van team Rocky , we pakken onze spullen uit en gaan aan tafel om te eten. Het eten is lauw maar wel te eten, onder het eten krijgen we door dat team Rocky boos is op ons. Niemand begrijpt waarom ze boos op ons moeten zijn tenslotte zijn zij zonder iets te zeggen door gereden maar goed Wim heeft met ze gesproken en het lijkt opgelost te zijn, vanaf hier gaan wij verder zonder team Rocky. Na het eten gaan we ons verzorgen op de kamer daarna gaan we nog even naar beneden opzoek naar internet , onder staat 1 pc met internet met natuurlijk een lange rij. Jesper en ik sluiten aan , in de rij word ik gebeld door Daniela en ga ik even naar buiten om te bellen, Daniela zal voor mij een beetje het dagboek op waarbenjij.nu dus heb ik het internet niet meer nodig en besluit ik terug te gaan naar de kamer om de films op de laptop over te zetten. Het is 24:00 morgen vroeg moeten we om half 8 klaar staan om naar de boot te rijden , ik zet de wekker op half 7 en ga slapen.
Dag 5 Kwart voor 7 sta ik op , Jesper is al bijna klaar om te gaan. We pakken onze spullen in en gaan naar de auto. Buiten is het s’morgens toch nog erg fris! 9 uur ongeveer staan we op het achterdek. We kijken neer de motoren van de boot 4 jet motoren misschien net zo groot als onze aanhanger, groot dus! We varen rustig de haven en uit en dan gaat het gas erop , wat een power! Terug naar binnen pakken we even iets te eten en gaan we bij de rest zitten om de route te bespreken. Na de grens overgang gaan we naar Chefchouen hier is onze camping. Na 45 min komen we in Tanger aan dit is nog een klein stukje Spanje, we kunnen hier goedkoop tanken en gooien alles vol 104 liter benzine voor 64 euro. Na 100 meter rijden denk ik dat het gaat regenen maar dit blijkt benzine te zijn die uit 1 van de jerrycans lekt waarvan de dop niet goed sluit. We maken een stop een stuk voor de grens overgang , Jesper , Bart en ik maken gebruik van de tijd en zetten de jerrycans met de vuldop op het hoogste punt zodat we geen benzine meer verliezen. Op naar de grens. We rijden door de eerste poortjes van de grens recht en links staan betonnen muren met draad erop we zien mensen die door de grens willen maar niet verder mogen. We worden begeleid naar een rij door een agent, meteen komt er een man naar ons toe die ons wilt helpen met het invullen van papieren deze man is geen agent maar een marokaan die hier zijn geld mee verdiend. Omdat ik op papier de eigenaar van de auto ben moet ik met de papieren naar een van de hokjes, ik versta helemaal niets wat er gezegd wordt toch gaat alles goed want na 15 min ben ik klaar met het papier werk en mogen we aansluiten in de rij om door te rijden. De duane beambte wilt bij ons in de aanhanger kijken dus maken we deze open voor hem , hij kijkt erin pakt een paar spullen aan de kant en vindt het wel goed , streng zijn ze hier dus niet we hadden makkelijk iets kunnen meenemen.. Nu rijden we echt maroko in , we stoppen even om op de rest te wachten en gelijk maken we kennis met de kinderen in land. Aan mijn raam komen 3 kinderen (het raam staat helemaal open) we weten niet wat ze zeggen maar een aantal worden kunnen we wel opvangen uiteindelijk, ze willen een stilo ofwel een pen. Jesper pakt een pen en geeft die aan mij om aan de kinderen te geven , gelijk klinkt er weer stilo ze willen nog een pen , we zeggen dat het de laatste is en geven de pen zoals we dachten wilden ze nu nog een pen , we zeggen een paar keer nee maar ze blijven vragen. Tussen Jesper en mij in staat een zakje voor het vuil in de auto een van de jongens ziet het zakje staan en wijst erheen , ik zeg no this is garbage toch willen ze het hebben dus geven we het mee, ze lopen er gelijk mee weg en zoeken onder het lopen uit wat erin zit. Op die manier komen we ook van ons vuil af … We rijden verder naar de stad het is er ontzettend druk , we komen snel achter wat de verkeersregels zijn hier, die zijn er gewoon niet! Verkeerslichten houden ze zich enigszins nog aan en thats it voor de rest is het je claxon of gewoon duwen en hopen dat de ander remmen heeft. Jesper heeft zijn snelcursus stad rijden maroko gehad en ik vind dat die geslaagd is ! Bas is nog met de leraren ergens kijken voor banden , bilal en najim zijn een dynamo aan het zoeken
voor hun Nissan Patrol, hun dynamo laad niet meer bij en ze rijden op de 2e accu van the dessert barrons (etienne en pascal) de rest wacht bij een garage voor de deur. We worden door de mensen van de garage gelijk op film gezet , iedereen komt even kijken naar ons. Etienne vraagt of hij naar de wc mag , dat mag die en hij gaat naar binnen. Na een poosje buiten te hebben gestaan wachten blijkt het binnen lunch pauze te zijn en worden we uitgenodigt om mee te eten. Het is onbeleefd om af te wijzen als je eten wordt aangeboden maar snel blijkt dat we hier gerust nee mogen zeggen , Etienne en Bart gaan toch naar binnen en eten iets mee ze zeggen dat het lekker is maar ik vindt het risico te groot. Het is vis met rijst en brood en iedereen eet uit 1 pan met de handen. Najim , Bilal , bas , Cliff en de leraren zijn er ook weer. Ze hebben geen band kunnen vinden alleen een binnen band met de verkeerde maat maar de eigenaar van de garage krijgt dit mee en gaat voor ons kijken wat hij heeft en misschien kan regelen. De man geeft aan geen banden te hebben maar misschien kan hij iemand bellen die ze wel kan leveren, na een telefoontje van de man krijgen we de keuze A merk of B merk? Even zijn we overrompelt heel spanje kan de maat niet leveren en hier kun je kiezen!! De man laat de banden komen en wij wachten nog even met z’n alle voor de deur. Na een half uur komen de banden dan aan, het is de goede maat! Gelijk worden ze op de unimog geladen wat we dus niet hadden moeten doen want nu kunnen we dus niet meer afdingen, de banden worden gekocht voor 340 euro dat zijn 2 binnen incl buitenbanden. We gaan weer verder rijden richting Chefchouen , rijdend door de bergen met prachtig uitzicht en soms ook nog een goed stukje weg! We worden regelmatige ingehaald op de kronkelende berg wegen door oude mercedesen , die gasten hebben veel lef of zijn levensmoe op momenten dat ze totaal geen zicht hebben op tegemoet komend verkeer beginnen ze met inhalen. We komen aan in Chefchouen en gaan eerst in de stad iets drinken , bilal besteld een marokaanse thee en ik besluit dit ook te proberen. De thee is heel erg zoet en er zitten nog bladeren in , wat voor bladeren weet ik niet precies. Als iedereen het drinken opheeft gaan we een soort van centrum in , hele kleine steegjes met alles winkeltjes waar je echt alles kunt kopen. We komen langs een verkoper die marokaanse vesten verkoopt , dit is een vest gemaakt van wol met een puntmuts, er wordt een grap gemaakt dat iemand die gaat kopen van ons… Een steeg verder kunnen we gunstig euro’s voor dirhams ruilen , terwijl iedereen het ruilen is heeft Wim opeens zo’n vest aan ! De verkoper heeft vandaag een goede dag want bijna de hele groep koopt bij hem zo’n vest alleen Bart, Cliff en bas niet. De vesten zijn lekker warm en dat komt goed uit want het koelt nu flink af. Een stukje verder kunnen we simkaarten voor maroko kopen, iedereen koopt een sim kaart en we gaan richting de auto’s. Bij de auto’s blijkt dat er een persoon de hele tijd op onze auto heeft gepast, dit kost ons 10 dirhams er auto dat is 1 euro omgerekend. De stad zelf is heel erg mooi om te zien de mensen zijn allemaal even aardig maar deze stad is een echte toeristen stad. Op de camping zetten we snel onze tenten op en gaan we koken , vanavond eten we goulasch soep
en wurst ragout. Ons eten is lekker en snel klaar , bij de leraren lijkt het wat moeizamer te gaan , zei eten boerenkool en rookworst maar het water valt van het pitje tijdens het koken. We zijn zo aardig om ze een beetje van onze wurst ragout te laten proeven in de tijd dat ze moeten wachten op nieuw water . S’avonds ga ik nog met Jesper opzoek naar een internet cafe in de stad. Het lijkt een kleine stad maar we komen er snel achter dat het dit echt niet is, we wisten waar een internet cafe was maar we raken de weg een beetje kwijt en komen in donkere straten terecht waar we ons niet veilig voelen. Er komt een man op de auto af die vraagt of we hashi willen kopen (zodra ze weten dat je Nederlands bent wordt er meteen hash gezegd) we slaan dit af en vragen de weg naar een internet cafe. Dat is toevallig 20 meter verder volgens hem maar we zien niets liggen en vertrouwen het zaakje niet helemaal dus rijden we verder en besluiten om naar de camping te gaan. Op de camping is iedereen ondertussen klaar met eten ed. Met Oscar ga ik opzoek naar hout voor ons kampvuur , we komen terug met 2 boomstammen. Het kampvuur wordt bij etienne en pascal voor de luifel gemaakt en we gaan er gezellig bij zitten praten over de afgelopen dagen tot ongeveer 12 uur dan besluiten we te gaan slapen en morgen rond 8 uur weer weg te rijden. DAG 6 Om 7 uur denkt Oscar opeens dat hij een wilde kat is en gaat aan de tenten schudden en geluiden maken, we halen hem snel uit zijn droom voordat hij iemand kan bijten. Om 8 uur is iedereen klaar voor vertrek en rijden we richting Fess. De wegen zijn slecht , er zijn overal kuilen waar je hele wiel in past en je makkelijk een ophanging van de jeep op kapot kunt rijden oppassen dus ! Na een tijdje rijden kom ik aan het stuur en kort erna rijden we Fess binnen , vandaag ga ik mijn cursur maroko drukke steden rijden krijgen. Na een paar minuten wordt ik er handig in en rij ik lekker met de lokale mensen mee, de claxon is mijn beste vriend nu. We stoppen bij de Mc Donalds om iets te eten , de prijzen zijn precies hetzelfde en het proeft precies hetzelfde. Nu rijden we Fess uit en gaan we het Atlas gebergte in, Prachtige uitzichten je kunt er mijlenver kijken. Toen we de berg in reden scheen de zon en was het warm nu zijn we bovenaan en gooien we met sneeuwballen ! De auto’s verliezen door de hoogte vermogen , de lucht bevat hier minder zuurstof. Iets meer tijd voor deze uitzichten zou erg fijn zijn maar helaas moeten we door. Onder aan de berg rijden we een dorp in waar we ons hotel vinden voor vanavond. Het hotel ziet er niet fris uit van buiten maar kamers zijn enigszins schoon , een douche is er niet bij. Snel nog even het dorp in iets te eten zoeken, we staan voor 2 eet tentjes. Het personeel van beide zaken probeert ons naar hun toe te lokken , uiteindelijk besluit pascal gewoon naar de linker zaak te lopen. Het eten is lekker we krijgen eerst olijven daarna krijgen we rijst met een salade dan komt het hoofd gerecht , patat met gehakt en vlees helaas is het vlees niet doorbakken en eet ik dit niet op. Terug naar het hotel , slaapzak op het bed leggen wekker zetten en slapen.
Ik slaap heerlijk deze avond, de matrassen zijn goed maar we gebruiken onze eigen slaapzakken. Dag 7 Het vertrek was vandaag voor 9 uur gepland Bas zou dan om 8 zijn op de velg laten leggen in het dorp maar om 8 uur kwam bilal van team maroksky naar onze kamer om te vertellen dat we al om 8 uur zouden vertrekken omdat de banden man in het dorp dicht was. Jesper begint vandaag met rijden , in het eerst volgende dorp dat we tegenkomen gaat bas met Oscar en cliff opzoek naar een plek om de banden op velg te krijgen. De rest gaat opzoek naar internet, voor we de kans krijgen ook maar ergens heen te zoeken willen verschillende mensen ons stenen verkopen , we hebben niets aan stenen dus gaan we verder. Een man nodigt ons uit om zijn garage te bekijken waar hij een harley davidson en een citroën zou hebben staan, we gaan even kijken uit fatsoen en komen terecht in wat voor ons een kleine sloperij lijkt. Er staat een oud eentje en een motor die nog ouder is , overal liggen auto onderdelen die bij ons thuis de ijzerhandelaar nog niet meer zou willen hebben maar de man is er trots op! Na het kijken van de garage lopen we verder de stad in en vragen een paar mensen of er een internet café is, een van de mannen begeleid ons naar een internet café waar we snel even onze dagboeken online zetten en mails lezen. Bart , wim en ik lopen met de man naar zijn huis terwijl de rest afsluit en terug naar de auto’s gaat. Bij de man thuis mogen we even naar de wc maar snel blijkt dat ook deze man spullen verkoopt. Bart en Wim zijn al buiten en mij wordt even een hoofddoek omgedaan, als ik vraag “How Much?” is het antwoord “350 dirham” , 35 euro voor een doek is veel geld maar het is wel een mooie doek , ik zeg too much en de man begint over de kwaliteit en handgemaakt en nog wat , ik mag hem voor 300 hebben. Deels om van de man af te zijn en terug naar de auto te kunnen koop ik de doek en ga ervandoor wetend dat ik net ben afgezet! Terug bij de auto is het nog even wachten op bas met de banden. We rijden tussen de bergen door en worden alweer getrakteerd op geweldig uitzicht. We rijden op een moment op een weg waar de berg deels overheen hangt en rechts van ons is een afgrond de diepte in , we kunnen weer kilometers ver kijken. De weg loopt rechtdoor verder dan dat onze ogen kunnen kijken , het lijkt wel oneindig te zijn. Dan draait de weg weer de bergen in en klimmen we stukken omhoog langs de bergwanden aan de linker kant en rechts de diepte. Na een hele tijd wordt het landschap weer iets vlakker en kunnen we tanken voordat we een stadje in rijden. In het stadje besluiten we iets te gaan drinken voordat we verder gaan op weg naar de bergpas van het atlas gebergte. Na het drinken rijden we verder op een soort van snelweg met daarop telkens kleine dorpjes waar je dan moet afremmen naar 40 km/h. Een paar dorpen later staan we voor een T splitsing waar we links gaan, achteraf blijkt dat we daar dus niet links moesten gaan maar we hadden deze foute afslag niet willen missen. We komen hierdoor in kleine gehuchtjes waar normaal nooit toeristen zouden komen, we krijgen de kans om het echte marokaanse volk te zien en leren kennen, een mooie ervaring vindt iedereen! De avond begint te vallen en we rijden op slechte wegen , we moeten snel een dorp vinden waar we kunnen overnachten en Pascal en Etienne moeten tanken over 40 Km zouden we bij een dorp moeten komen.
Voor het dorp komen we nog een tankstation tegen en iedereen gooit de wagen vol want morgen gaan we dwars door de bergen. De eigenaar van ik denk het tankstation of het restaurant eraan verteld ons over een camping en hotel een kleine 15 Km verderop. We overleggen en besluiten voor de camping te gaan omdat we dan minder betalen en in onze eigen bedden en tenten kunnen slapen. De man begeleid ons naar de camping , schijnbaar ligt de camping en het hotel naast elkaar. We bekijken toch even het hotel van binnen en snel is de beslissing gemaakt om in het hotel te overnachten, het is er niet alleen schoon maar ook mooi en luxe, er is een normale wc en een douche! Om 9 uur wordt het avond eten geserveerd en dit is ook erg lekker , het mocht iets meer zijn maar het was voldoende. Als we bijna klaar zijn met eten horen we mensen trommelen en zingen vanuit de bar, we lusten nog wel een biertje dus gaan we een kijkje nemen. De mensen gaan nog even vrolijk door met muziek maken daarna komen we nog even met ze aan de praat en komen ze erachter dat we Nederlanders zijn. Hoe kan het ook anders dan dat we nu weer eens haschji krijgen aangeboden, wat hebben we toch een goede naam in het buitenland. Om half 12 gaat iedereen richting bed , de morgen erna mogen we uitslapen om half 9 wordt het onbijt pas geserveerd. Dag 8 We hebben allemaal goed kunnen slapen ,dat hadden we ook wel nodig na de afgelopen dagen. Het hotel heeft een douche maar alleen met koud water, het is even wennen maar te doen. Aan het ontbijt kunnen we rustig aandoen vandaag, we hebben besloten deze dag de tijd te nemen omdat we door een mooi gebied gaan rijden. De andere teams hebben om het atlas gebergte gereden omdat er berichten waren dat het was afgezet in verband met slecht weer, wij zijn toch gaan kijken en dat heeft goed uitgepakt het was open. Na het ontbijt gaan we onze spullen inpakken en demonteren we de spatborden van de aanhanger omdat deze bij ruw terrein de wielen raken, Jesper stelt gelijk het linker lager van de aanhanger bij, dit had een beetje speling. Rond half 11 vertrekken we richting de bergpas, die ligt een kleine 10 km van ons hotel af. Het moment waar we op hebben gewacht is er dan eindelijk, offroad! Wim neemt de fiets van het dak af en gaat op de fiets voor ons uit, voor hem moet het hier geweldig zijn. In het begin van de pas is alles nog vlak maar met veel losse stenen en zand, voor ons zien we bas opeens op het dak van de unimog klimmen , even later gaat etienne ook het dak van zijn busje op en klim ik op het dak van onze jeep. Vanaf het dak film ik een heel stuk en ook even onze aanhanger die goed de jeep volgt. Na een kwartier tot half uur wissel ik met Jesper van plaats en rij ik een stuk met Jesper op het dak. In de bergen lopen ook rivieren en daar moeten we ook doorheen, gelukkig staan ze op het moment niet al te hoog en is het kinderspel om er doorheen te komen. Er worden een paar plaatjes geschoten van de jeeps die door het water gaan. Na een half uur wissel ik weer met Jesper en ga ik gewoon op de bijrijders stoel zitten want we gaan nu de berg beklimmen, de jeep staat nog steeds in de 2WD en we hebben geen problemen met
tractie tot nu toe. Bij een T splitsing weten we even niet welke kant Wim op is gegaan , beide richtingen zijn goed maar na een paar minuten zien we Wim weer verschijnen en kunnen we verder. Dit is precies wat we wilden zien geen wegen meer alleen maar terrein , de andere teams zullen jaloers zijn als ze dit horen. Om de zoveel tijd komen we kleine dorpjes tegen waar de kinderen langs de weg gaan staan als ze ons zien aankomen, stilo roepen ze als we langs rijden en rennen langs de auto’s mee. Er zijn in alle auto’s spullen om weg te geven aanwezig maar we kunnen niet alles weg geven want we zullen nog veel meer kinderen tegen komen onderweg. In de zak met weg geef spul kom ik stuiterballen tegen en dit levert leuke situaties op bij het weg geven, vooral voor de auto achter ons.. Waar je ook kijkt links, rechts , voor of achter je overal is het mooi! De jeep doet het goed, hij voelt zich hier thuis en de aanhanger is onbewust waarschijnlijk toch een beetje voor het terrein gemaakt. De hellingen beginnen steiler te worden en met de aanhanger achter de jeep moeten we toch in de 4WD om de koppeling iets te ontzien gaan we gelijk in de 4WD low gearing, hierdoor kunnen we in de 2 versnelling heel rustig omhoog kruipen met 1500 toeren trekt de jeep de aanhanger met gemakt de berg op we hebben geen enkele keer wielspin. We komen boven aan de berg op een soort plateau en over de portofoon vraag ik of er iemand honger heeft, iedereen lust wel iets en ik stel voor om hier te gaan koken en eten. Iedereen stemt in en we parkeren de jeeps pakken onze tafel en het kookstel van Ettiene en Pascal. Op het menu staat een nudeltoph , knakworstjes en noodels, Wim heeft nog komkommer en deelt uit. Na het eten voetballen we even op de berg en maken enkele gebruik van de sanitaire voorziening die de berg bied. Normaal zie je deze bergen alleen op tv, discovery channel, maar wij zijn er nu echt en we koken en voetballen er ook nog! Tijd om te beginnen aan de afdaling, Ik neem het stuur over van jesper en we vertrekken. Alles gaat goed , de stenen laten de auto flink trillen van binnen maar hier is die voor gemaakt dus we maken ons geen zorgen. We houden zelfs een beetje in om de aanhanger te ontzien, die hebben we nog langer nodig dan vandaag. Onderaan de berg misschien net 1 Km voordat we weer op verharde wegen komen krijgt cliff met de unimog een lekke band, een steen heeft de buiten band open gescheurd op het loopvlak en de binnenband is later gesprongen. De weg is erg smal en een stukje verder staan mensen te wachten om langs te rijden, snel de band verwisselen dus maar dat is geen probleem Bas heeft dit onderhand al vaker gedaan. Op het verharde wegdek rijden we in de richting van het volgende dorp waar we een camping of hotel gaan zoeken. Het is nog 120 Km naar de volgende stad Quazatar , Bart neemt het stuur over bij het tankstation. De benzine is hier verrasend duur omgerekend kost een liter hier 1 euro. De weg richting de snelweg is slecht , ze hadden beter geen weg aan kunnen leggen dat was beter geweest. De snelweg is daarin tegen een hele fijne weg , we kunnen lekker rustig rijden tot in de stad. In de stad stoppen we eerst bij een hotel , de kosten van een overnachting zijn iets meer dan 50 euro per 2 personen incl. eten en douche, eerst nog even verder kijken dus.
Bij een camping kunnen we overnachten voor 12 Dirham pp plus 15 Dirham voor de auto. Voor ons is de beslissing snel gemaakt ,we slapen net zo goed in onze tent als in een hotel en voor luxe maken we deze trip echt niet. Team maroksky gaat voor een hotel in de stad we spreken af dat ze morgen om 8 uur bij ons zijn. Op de camping pakken we eerst onze tenten uit daarna zetten we tafel op en koken we ons avond eten, tomaten soep en bonen met erten en wortelen. Na het eten drinken we nog een biertje en wordt er nog wat gelachen bij het idee dat Team Rocky dit nu allemaal heeft gemist, we praten nog even over de route en over thuis voordat we gaan slapen. Morgen rijden we 380 Km naar Agadir over waarschijnlijk een goede weg, weer een rustige dag dus. Jan Huizinga sms nog met Wim hij zit op 100 Km van Agadir, ondanks dat wij het atlas gebergte gedaan hebben liggen we dus toch niet zo ver achter. Dag 9 We staan vandaag om 7 uur op ondanks dat we genoeg tijd hebben voor de weg naar Agadir maar we willen nog even in Quazagar kijken. Rond 8 uur vertrekken we richting het centrum van de stad. Als wij aankomen is het nog rustig in de stad,we stoppen naast de een bank dus maak ik gebruik van de pin automaat , we kunnen hier nog gewoon met de Rabo pas geld afhalen. We lopen daar de steegjes van Quazatar maar de helft van de winkeltjes is nog gesloten. Er staat een man kippen te plukken hier blijven we even staan kijken , het gebeurd gewoon midden in de stad ook het slachten van de kip. Bilal koopt een paar schoenen bij een van de winkeltjes dat wel open is en Oscar koop een paar schoenen voor zijn dochterjes. We lopen nog even over een groot plein bij het centrum voordat we vertrekken richting Agadir. De route van vandaag is een soort verbindings route, een lange weg zonder speciale stukken. Na 80 Km stoppen we in een dorpje voor een toilet pauze, ik denk verder te kunnen gaan aan mijn dagboek maar Jesper vindt dat zijn deel van het rijden er nu al opzit, als ik zeg maar ik wil eigenlijk nog even mijn dagboek schrijven zegt hij maar ik ga nu mijn dagboek schrijven, het is maar 1 laptop dus kan er maar 1 schrijven. Ik vindt het een beetje triest want hij heeft nog lang zijn stuk niet gereden als ik aan bart zeg rij je dan nu dan kan ik nog schrijven vindt Jesper het ook niet goed dat ik nu schrijf. Beetje egoistisch lijkt het mij maar om problemen te voorkomen neem ik het stuur over en laat ik Jesper aan de laptop, ik zal het wel in mijn achterhoofd houden voor als hij mij nog eens iets vraagt. Tijdens het rijden zet ik de muziek iets harder dan normaal en is het stilzwijgen in de auto, erg gezellig dus. Ook ik hou bewust mijn mond dicht. Na ongeveer 30 Km moet de unimog weer stoppen omdat zijn carburateur weer eens bevriest. Wim en Bidal zijn op straat met een stuiterbal aan het gooien terwijl Oscar de koeling van de unimog blokkeert, na ongeveer 10 minuten rijden we weer. 65 Km later komen we bij een tankstation uit waar we de tanks weer bijvullen en van bestuurder wisselen, deze keer neemt bart het over en kan ik mijn dagboek verder gaan schrijven. Als ik klaar ben met schrijven sluit ik even mijn ogen achterin de auto, omdat het toch een saaie route is. 50 Km voor Agadir schrik ik wakker door een uitwijk manouvre van Bart die waarschijnlijk weer eens te kort achter iemand anders reed, alleen deze keer remde de voorligger en sloeg af. Ik verrek mijn nek door deze beweging en ben er niet zo blij mee we hebben al eens iets over afstand houden
gezegd en zelfs nu leert Bart er niet van. Een stuk later stoppen we 40 Km voor onze camping, ik vraag me af waarom we nu nog stoppen om iets te drinken als we er al bijna zijn. Er wordt drinken besteld , de ober brengt Bart en Wim bestek en de rest vraagt of ze iets gaan eten, ze antwoorden met ja een salade. Dat was niet de bedoeling, het neemt te veel tijd en bas heeft nog wel iets werk aan de unimog dus die is blij als we op de camping zijn. Omdat Bart en Wim nu toch al besteld hebben besluiten er een paar om dan ook maar een salade te pakken , we moeten nu toch al wachten. Oscar smst Jan voor de coördinaten van de camping en we vertrekken alvast in de richting van Agadir. Ik ruil met Cliff en neem plaats in de Unimog , eens kijken hoe dat is. Geen muziek helemaal niets in de cabine alleen maar een motor tussen de bestuurder en passagier maar het lachen met Bas achter het stuur ik vermaak me er wel. We komen aan in Agadir snel blijkt dat we helemaal niet in Agadir zelf moeten zijn maar een dorp verder Tiznit waar niet ver vandaan de camping aan de kust ligt van de Atlantische oceaan. Een beetje geïriteerd rijdt iedereen verder , Bas had net genoeg benzine tot aan Agadir dus moeten we nu ook nog eerst tanken. In Tiznit staat de camping aangegeven en slaan we een kleine zijweg in , nog 12 Km en we zijn er. Op de camping bakenen we een stuk af met de auto’s waar we de tenten gaan neer zetten, bijna iedereen heeft 2 seconden tentjes dus zijn we snel klaar en gaan we eens koken. Achterin de auto vind ik aardappel schijfjes met ham en Hachee, we pakken er nog 2 blikjes haringen in tomaten saus bij als voorgerecht en gaan smullen. Er schijnen douches te zijn met warm water dus ga ik mee eens lekker warm douche , dat was ook alweer een tijd geleden! Als ik terug kom van de douche verteld bart me van een kampvuur op het strand waar nog een paar mensen van Go For Africa bij zitten en gaan we er ook naar toe , natuurlijk nemen we een biertje mee. Aan het kampvuur worden ervaring gewisseld over wat we tot nu toe hebben meegemaakt , de andere teams hebben ook een stukje atlas gehad maar niet offroad geweest dat is ook te zien aan de auto’s ,onze auto’s zijn allemaal zand kleur. Tijd om te slapen morgen is een dag me veel Km, gelukkig over een goede weg.
Dag 10 Het vertrek is gepland om 8 uur ,rond 7 uur sta ik op en pak ik mijn spullen in , even mijn tanden poetsen en ik ben klaar. Het lukt niet om 8 uur aan te houden als vertrek tijd, het wordt kwart over 8. Ik merk dat er in de groep een aantal lichte irritaties zijn over de stops die we onderweg maken, veel vinden dat we teveel en te lang stoppen en daardoor tijdverliezen wat niet nodig is. Vandaag moeten we een stuk in de richting van Dahkla rijden in totaal is dat 1100 Km , verspreid over 2 dagen , we zien vandaag wel hoever dat we komen. Kort na vertrek maken we een stop om brood te kopen , helaas moet het brood nog gebracht worden en rijden we verder zonder brood. Bij 44 Km stoppen we alweer om brood te kopen, in eerste instantie wordt er voorgesteld om even te eten en dan verder te rijden maar de meerderheid wilt onderweg eten dus rijden we verder, gelukkig!
Ik praat nog even met Wim over de route en geef aan dat ik liever zo min mogelijk stop zodat we optijd aankomen, volgens wim hoeven we ons niet te haasten omdat de wegen goed zijn kunnen we goed kilometers maken en heeft Jan hem gister op de camping gezegd dat er tijd genoeg is om even te stoppen om te eten, Jan zat gister met zijn groep op dezelfde camping als ons en wij zijn eerder vertrokken. Bart zit in de Unimog met cliff voorin, Bas ligt achterin te slapen. In onze auto hebben we nu iets meer plaats. Na de eerste stop voor brood , neemt Oscar het stuur van de unimog over en gaat Bart achterin bij Bas. Eigenlijk is er niet zo heel veel te vertellen over de route vandaag het is 1 rechte weg naar het zuiden , de weg is goed heel af en toe een klein gat voor de rest mooi vlak langs de kust af. Na bijna elk dorp wat we tegen komen worden we aangehouden door de Gendarmerie (politie) ze willen dan de paspoorten zien en maken een babbel met ons, allemaal heel vriendelijk , de controle stelt eigenlijk niets voor. Een keer worden we na een rotonde aangehouden en blijkt dat we een stopbord genegeerd hebben! Niemand houdt zich hier aan verkeers regels en dan wordt je er voor aangehouden. Alle boetes in Maroko kosten 400 Dirham , maakt niet uit wat je doet. Gelukkig weet Bilal de agent te overtuigen dat we toeristen zijn en het niet onze bedoeling was geweest, het blijft bij een waarschuwing. Om 4 uur maken we een grote stop op een klif aan de oceaan er staat een lekkere bries , we smeren even wat broodjes en zetten wat water op. Als iedereen klaar is rijden we verder, het gebied wat we vandaag door rijden is misschien wel groter als de oppervlakte van Nederland en er is bijna gaan bebouwing, ontzettend saai om te rijden dus. Om 6 uur wordt over de portofoons besproken wat we gaan doen doorrijden naar Layoun of stoppen bij de camping waar Jan Deze avond slaapt,dit is 30 Km voor Layoun en er is een kans dat er geen plaats is. Er wordt besloten om door te rijden naar Layoun maar eerst nog een kleine stop te maken om de benen te strekken. We komen aan bij de camping van Jan en Oscar draait de weg naar de camping in ,misschien heeft hij niet meegekregen dat we naar Layoun door rijden. We volgen Oscar naar de camping de weg is geen weg maar gewoon een vlakte met stenen en om de 500 meter een reflector die je moet volgen, na 5 Km komen we eindelijk aan bij de camping en beginnen aan ons ritueel, Tent opzetten, koken,eten, opruimen , even praten bij een biertje en slapen.
Dat is het dagboek tot nu toe. Tot nu toe gaat alles goed met iedereen in de groep, er zijn wat irritaties geweest maar dat is inmiddels opgelost. Groeten uit het warme Afrika aan iedereen. Chris
Foto's bij bericht
DSC00011 vervolg dagboek na de sahara Dag 11 Vandaag rijden we de 2e lange tocht naar Dahkla , alweer een lange rechte weg. 7 uur sta ik op bijna iedereen is dan al wakker maar ik ben niet zo van het ontbijten dus kan ik rustig aan doen. 8 uur is alles ingepakt en kunnen we vertrekken, eerst moeten we weer die 5 Km over de vlakte met stenen, ik vraag me af hoe de campers die op de camping stonden hierover heen hebben kunnen rijden. Kwart over 8 komen we aan op de verharde weg , team Maroksky zal ons opwachten in Layoun. Voor Layoun is alweer een politie post en moeten we weer eens stoppen , het duurt langer als normaal maar er is niets bijzonders. We treffen team Maroksky en gaan de stad in om nog wat meer geld te wisselen,brood kopen en een binnen band voor bas te zoeken. Half 10 verlaten we de stad weer , hoe kan het ook anders dan dat we weer moeten stoppen bij een politie post. Bart rijdt de eerste paar 100 kilometers tot kwart voor 12 als we stoppen langs de weg om iets te eten en de benen te strekken.
Jesper neemt dan ook het stuur over voor de volgende paar 100 kilometer, er gebeurd niet veel op deze wegen. We worden deze dag 7 keer aangehouden waar bij er elke keer een kopie moet worden afgegeven. Een keer dat we worden aangehouden mochten de eerste 3 auto’s van onze groep doorrijden en werden wij wel aangehouden , we dachten even dat er nu iets aan de hand was maar de agent was waarschijnlijk vergeten dat hij en kon vragen aan ons. Wij geven hem een pen en we kunnen weer verder. We komen nog vrachtwagens tegen met tanks op de aanhanger , dat was wel apart om te zien maar de tanks zijn speelgoed als je ze vergelijkt met de tanks wat de westerse landen gebruiken. We rijden nu een stad binnen waar het lijkt alsof de mensen iets rijker zijn , de stad oogt vrij nieuw gebouwd en om de krotten aan de rand van de stad is een muur gebouwd. Elke krot heeft zijn eigen schotel op het dak staan, vreemd gezicht. Ze weten in Marokko ook niet wat opknappen is , je ziet oude tankstation verlaten met ernaast een nieuw gebouwd tankstation.. Huizen zijn vaak niet afgebouwd en klaar om er nog een etage boven te zetten als de familie wordt uitgebreid. Ondertussen heb ik het stuur over genomen van jesper. We zijn gaan tanken in de stad, een klein mannetje komt aan mijn raam en zegt bonjour, ik heb er even geen zin in dus doe ik net alsof ik het kereltje niet hoor maar hij zegt dan gewoon iets harder bonjour monsieur , ik kan nu niet meer doen alsof ik het niet hoor en zeg bonjour, hij vraagt om een stilo , ik pak rustig een stilo en net als ik hem de stift wil geven wordt het mannetje in zijn nekvel gegrepen en weg gesmeten door waarschijnlijk zijn vader. Hier zijn ze dus te trots om voor spullen te vragen maar het is duidelijk dat het kereltje geen stilo heeft,in eerdere delen van Marokko werden kinderen gestuurd door de ouders om spullen te vragen… Oscar heeft bij het tankstation met een andere reiziger gesproken die hem verteld heeft van een grondwater douche 30 Km voor Dahkla (onze bestemming voor vandaag) , we besluiten er naartoe te gaan en misschien daar te douchen omdat het grondwater warm water is. Na weer een heel aantal Kilometers te hebben gereden komen we uiteindelijk bij de douches aan , meteen als ik even goed kijk zie ik dat de douches buiten staan. Het is toch al laat en de zon is net ondergegaan het is dus te fris om buiten te douchen en we besluiten om op de camping te douchen, nu maar hopen dag ze warm water hebben. Oscar heeft een paar dagen geleden beloofd om pannenkoeken voor ons te maken en vandaag is het moment aangebroken dat we pannenkoeken gaan krijgen! Oscar gaat in Unimog koken en wij maken een paar foto’s van de lucht en pakken onze borden uit. Na de pannenkoeken rijden we de laatste 30 Km naar de camping , 50 meter ervoor worden we de laatste keer aangehouden, deze keer moet iedereen even naar binnen met zijn papieren en duurt het iets langer verder geen enkel probleem. Op de camping is het weer hetzelfde als altijd alleen staat er nu een sterke wind die het opzetten van de tentjes lastig maakt, sommige gebruiken stenen om de tent op de rond te houden ik gebruik gewoon de haringen. Ik ga me even douche, voor 10 dirham een douche met warm water. Je durft de wanden niet aan te raken en bij jesper is zelfs de douche kop van de leiding afgebroken zo verrot is het maar goed je kunt niet alles hebben. Als ik onder de douche uitkom is Jesper al bezig met het koken van de soep, we eten de soep op en kort erna gaan we allemaal slapen.
Dag 12 Vandaag is het RUSTDAG!! Ik sta om 9 uur op , de meeste zijn al wakker, even een stukje brood eten en dan ga ik mijn vieze kleren eens verzamelen om te wassen. Wassen doen we hier op de hand natuurlijk, even kijken bij andere hoe ze dat doen en dan de beste manier zelf gebruiken, je hoeft niet 2 keer het wiel uit te vinden he. Alles schoon nu nog even ophangen aan de waslijnen die gespannen zijn tussen de auto’s . De was hangt en droogt vrij snel met dit weertje , zon en een lichte wind. Tijd om onze aanhanger sahara proof te maken. Het plan is om de wielen om te draaien, zo zullen ze verder naar buiten staan. Dit plan klinkt vrij simpel, wiel los , omdraaien en vast zetten maar in de praktijk blijkt het net lastiger te zijn. Als we het wiel omdraaien blijkt de schroef draad niet lang genoeg te zijn , hiervoor halen we de trommels eraf (de remmen van de aanhanger worden niet gebruikt) de schroefdraad is nu lang genoeg maar de afstands ring past nu niet. Met de flex die bas bij zich heeft passen we de naafring aan zodat die wel past, alles blijkt te passen en het wordt in elkaar gezet. De aanhanger ziet er nu echt stoer uit! Het hele gebeuren wordt gefilmd door Piet Sanders die de nieuwe promo film maakt. Als de aanhanger klaar is gaan we Dahkla zelf in. Bas rijdt met de Unimog de rest laat de auto staan en gaan achterin de Unimog. In Dahkla moeten we een aantal dingen doen , we moeten even naar een internet café , supermarkt een paar nieuwe luchtbedden zoeken, eten, een brief posten, een jurk kopen voor bas, naar de supermarkt en ik moet een cadeau zoeken voor Jesper want die is jarig vandaag. Alles is gelukt en we rijden terug met de Unimog. Als we terug komen zijn de kleren droog en kunnen we die afhalen, ik gooi nog even een balletje over met Oscar. Vanavond is er een feest met eten , muziek en een kampvuur dus we hoeven niet te koken vandaag. Om half 9 horen we muziek vanuit de andere kant van de camping , het feest gaat beginnen. Er staan stoelen en tafels waar we plaats kunnen nemen, de muziek staat zo hard dat je moet schreeuwen om met je buurman te kunnen praten en zelfs dan is het moeilijk elkaar te verstaan. Na een half uur wordt er eten gebracht , we krijgen couscous met kip, wortel en kool. Het is best lekker maar we moeten met de handen eten en dat is best lastig met couscous. We gaan langs het kampvuur staan en er wordt wat gedanst op de gekke muziek. Bas had bier gehaald met de Unimog , dat niet gaat er snel doorheen. Tegen 12 uur stopt de muziek en gaat iedereen richting bed om half 6 moeten we alweer opstaan , erg vroeg dus. Dag 13 Vandaag gaan we Marokko verlaten en rijden we Mauritanië binnen, we staan om half 6 op en ruimen de auto’s in zodat we half 7 kunnen uitchecken. Om 7 uur vertrekken we bij de camping om de rest van de stichting te treffen 80 Km voor de grens post waar we nog een keer goedkoop kunnen tanken. We moeten even wachten op Jan en zijn groep die zijn iets aan de late kant. Onze gids wacht er ook op ons. Zodra zij er zijn en hebben getankt rijden we door naar de uitgang van Marokko waar we half 3
aankomen. Iedereen moet zijn paspoort inleveren en krijgt dan een stempel dat hij het land weer uit is gegaan, ook de auto papieren moeten we inleveren. Het duurt even want het is easy going bij deze mensen, half 5 rijden we het land uit niemands land in. Niemands land is een stukje land tussen Marokko en Mauritanië in, ik heb me laten vertellen dat Marokko vroeger oprukte naar Mauritanië en het Mauritaanse leger te klein was om weerstad te bieden dus hebben de Mauritaniërs het stuk land vol gegooid met landmijnen om de Marokkanen op afstand te houden, nu is het land onbruikbaar omdat er nog steeds landmijnen liggen verspreid over het gehele gebied. Je ziet hier en daar auto’s liggen die waarschijnlijk een mijn hebben geraakt. Na een paar kilometer te hebben geslalomd tussen de mijnen rijden we Mauritanië binnen en moeten we weer met ons papieren weer naar de beambten. Dit gedeelte zou eigenlijk erg lang gaan duren volgens Jan maar de minister van onderwijs wacht ons op en we zijn binnen een uur door met alle auto’s. De grenspost van Mauritanië ligt 50 jaar achter , de beambten zitten in een vervallen blokhut en doen alles met pen en papier. We rijden nu verder , 8 Km verderop staat onze gids Bomba weer op ons te wachten , hij loodst ons verder naar onze slaap plaats. Als we aankomen staat de beveiliging ons al op te wachten, Lokale bevolking wordt niet binnen gelaten (we worden afgeschermd). Als we binnen komen staan er een aantal tafels klaar vol met drinken voor ons. De burgemeester en de profeet van het dorp komen ons toespreken , ze zijn blij met onze komst en garanderen een absolute veiligheid. Er zijn een aantal kamers maar niet genoeg voor iedereen , Oscar , jesper en ik gaan snel kijken voor een kamer. We stappen kamer 6 in en er staan maar 2 bedden , we duwen Oscar snel naar buiten. Najim en Bilal vragen of ze bij ons op de grond mogen liggen. Half 10 blijkt er eten te zijn gebracht, alweer couscous! Na het eten gaan we op de kamer en kijken we nog Najib amhali, totdat we gaan slapen. Dag 14 Het is alweer een rustdag vandaag, je kunt je auto nog even repareren of sahara proof maken en proviand in slaan. Onze auto hoeft niet gerepareerd te worden , we checken alleen even de luchtfilter en peilen alle vloeistoffen. Rond 10 uur gaan we naar een school in Nouhadibou daar gaan we kijken wat we voor hun kunnen doen in de toekomst en krijgen we een rondleiding door de school, aan het eind worden nog enkele spullen overhandigt. We bekijken een aantal lokalen en de leerlingen willen allemaal laten zien wat ze kunnen en weten. Als eerste bekijken we een lokaal waar diesel les wordt gegeven, er staan enkele oude scheeps motoren. De leerlingen spreken voornamelijk frans maar ook een heel klein beetje engels het is moeilijk maar het lukt enigszins om met ze te praten. Hierna bekijken we een airco lokaal , er staat een hele nieuwe airco test en afvul kast eruit ziet alsof die nog nooit is gebruikt. We gaan nog even buiten in de zon zitten en een paar leerlingen willen met ons een foto maken. Oscar is binnen bezig met een poging tot lesgeven, hij legt uit waarom en hoe er een relais wordt gebruikt. Het is moeizaam omdat wij de franse benaming niet weten van verschillende delen in de schakeling maar het is gelukt, dit staat Bart , Jesper en mij ook te wachten in Banjul.
Hierna gaan we met een gids de stad bekijken althans dat is de bedoeling. Medina betekend stad in het arabisch en dat is wat we zeggen aan de man maar hij brengt ons naar de kust over een hobbel pad door de zand en we zien zware industrie liggen en enkele schepen aan de kust. Niet echt de moeite waardom eerlijk te zijn en we zijn er ook niet zo blij mee maar goed de dag gaat verder en als je de gids iets zegt lacht hij alleen maar. We gaan terug om iets te eten, om half 4 zou het eten klaar staan in het restaurant, we krijgen koude friet met kip die niet helemaal gaar is en ik ook niet helemaal op eet. Nu nog even naar de supermarkt de laatste proviand inslaan en terug naar de camping. Op de camping krijgen we om 9 uur gelukkig nog eens eten, rijst met vis en wat groenten. Hierna gaan Jesper , Najim , Bilal en ik nog een film kijken en slapen. Dag 15 Vandaag gaan we de sahara eindelijk in rijden. Het vertrek vanaf het verblijf in Nouhadibou is gepland om 11 uur maar loopt flink uit, het is een grote groep. Er zijn 4 gidsen voor de hele groep wij rijden weer met dezelfde groep verder als we de hele reis hebben gedaan. We stoppen voor de sahara bij het laatste tankstation, we kunnen hier alleen diesel kopen helaas, de pomp bediende wilt benzine gaan halen maar de rest van de groep zegt we redden na een discussie tussen onze auto en de anderen rijden we toch verder zonder vol te tanken. We hebben 3 kwart tank en 4 jerrycans waarvan 1 half vol is. Paar kilometer verder draaien we de verharde weg af de zand in. We stoppen nog even op een hard stukje en krijgen instructies , gewoon het gas erop houden zegt Oscar totdat je uit het mulle zand bent. Ik heb de eer om het eerste stuk te rijden, de eerste portie mulle zand komen we goed door we hebben voldoende snelheid om er doorheen te komen en dieheb je ook wel nodig , je voelt dat de auto heftig wordt geremd door de zand om de wielen. Na het mulle zand stoppen we om op de rest te wachten ,dan pakken we het volgende stuk mulle zand. Deze keer steekt de patrol net voor ons in en moeten wij remmen, onze auto is geen diesel en heeft er nog een aanhanger achter hangen. Wij blijven steken in het zand , de Pajero van de leraren trekt ons er met gemak uit en we rijden verder. Wat komen we nog meer tegen in de sahara, wasbordjes het lijkt erop dat de auto’s uit elkaar vallen. Na 100 van de 150 Km ziet Oskar dat de dissel van de aanhanger begint te breken bij de lasnaad. We moeten een oplossing vinden, de beste oplossing lijkt het dak op. We laden de aanhanger uit en draaien hem op zijn kant, dan halen we alles eronder uit en tillen we hem de imperial op, op de imperial laden we hem weer in en rijden we verder. Alles hebben we in een half uur gedaan, top teamwork dus. 50 Km later komen we in het donker aan bij de kust waar we gaan overnachten in een paar tenten , we koken rijst met saté wat heerlijk smaakt en gaan slapen. Dag 16 Dit deel typ ik in het internet cafe en dat gaat erg lastig op de rare toetsenborden hier. we pakken smorgens weer de spullen in en vertrekken voor wat we denken vandaag een korte route van 90Km. Ik begin vandaag weer met rijden. lange stukken met lossen zand en kuilen waar je ze niet ziet of gewoon niet omheen kunt.
Er wordt veel gevraagd van de autos , thuis heb ik wel eens met vrienden een bos pad gereden en dan vroegen ze of ik niet bang was dat de auto stuk zou gaan. Ik ben er nu soms wel bang maar de autos houden zich goed geen enkele auto van onze groep heeft serieuze problemen gehad. Na wat losse zand en een manuevre om de Unimog heen die veel langzamer door de zand rijd komen ze op een vlakte. We zie kamelen lopen en gaan richting de kamelen rijden om mooie fotos te kunnen maken. We rijden nog een lang stuk langs de kust af op een soort van verhard pad, nog niet op het strand zelf dus. We gaan over de 90 Km heen en vragen ons af hoever we nog moeten. We komen bij een post uit van een nationaal park wat achter af de uitgang blijkt te zijn van het park. Wij waren daar als eerste en de man met de papieren ligt achter ons we moeten dus wachten met bedelende kinderen om ons heen. De groep achter ons volgt na een half uur en wij kunnen gelijk verder. Nu rijden ze een stuk over het strand, misschien 5KM waarna we 100 meter na binnen steken om daar onze tenten op te zetten. etienne en Pascal eerst met de auto, zij komen helemaal vast te zitten maar na een klein uurtje zwoegen komen zij ook weer los en kunnen ze bij de rest komen staan. Bas heeft heeft frieten vet bij en wij hebben aardappelen gekocht in Dahkla, we hebben nog sate dus maken we friet oorlog in de sahara , lekker! Na het eten gaan ze nog aan het kampvuur zitten , het is pas half 10 maar we zijn dood op en gaan slapen. dag 17 houden jullie tegoed, ik ga nog even hyven en wat lezen. ik heb zelfs msn hier! Groeten chris Foto's bij bericht
Laatste deel reisdagboek Dag 17 Vandaag kunnen we later opstaan in verband met het eb , we rijden vandaag over het strand en dat zal pas vrij komen rond 1 of 2 uur. Later op mogen staan is fijn maar als je gewend bent om elke dag vroeg op te staan dan wil dat niet echt lukken. 9 uur wordt ik wakker met een dun laagje zand in de tent, de zand van de sahara is zo dun dat het door de doeken van de tent wordt geblazen door de wind. De mensen wat hun tent naast de auto hadden neergezet om de wind te breken hebben het meest last gehad van de wind, door de werveling wat er ontstaat achter de auto hebben zij de meeste zand in de tent gekregen. Als ik mijn tent uit kruip zie ik dat de het hard gewaait moet hebben, de zand zit gewoon nog tegen 1 kant van de auto’s aan. Kort daarna wordt me verteld even bij de auto’s van het team van Jan te gaan kijken. Zij hadden aan een buitenkant van het kamp een rij auto’s loodrecht op de windrichting gezet. De wind heeft de zand onder de auto’s uitgeblazen waardoor de auto’s allemaal zijn verschoven en weg gezakt. De Broeders hebben een lier op hun Landrover ambulance waarmee ze de auto’s met gemak eruit trekken terwijl iedereen langs de kant staat te kijken en stiekem op wat sensatie hopen. Als de auto’s eruit zijn loop ik terug naar mijn tent en begin alles op te ruimen, tijdens het opruimen trekken er donkere wolken op en dreigt het te gaan regenen. Zand en regen samen is geen pretje dus wordt er iets vaart achter het opruimen gezet, Oscar heeft geen 2 seconden tent daarom help ik hem eerst met het afbreken van zijn tent voordat ik mijn eigen tent snel in elkaar vouw. Als we klaar zijn komt Jan nog een laatste keer langs om onze keuze van de route nog een keer te bespreken. Ik vertel Jan dat we met het benzine probleem zitten, hij geeft aan dat er misschien teams met personen auto’s zijn die nog benzine over hebben en meteen naar de stad rijden misschien dat wij die benzine kunnen overnemen. Gelijk hierna ga ik naar de jongens met de personen wagens en vraag of ze benzine overhebben, gek genoeg hebben zij allemaal besloten om naar de sahara in te gaan met de 2 wiel aangedreven auto’s. Helaas vinden wij nergens meer benzine en moeten we dus toch door na de stad. Oscar vraagt of we zin hebben in pannenkoeken, hier zegt natuurlijk niemand nee tegen en hij zit al snel achter in de unimog te koken. We wachten aan het raampje achter op de Unimog , hier worden de pannenkoeken uitgedeeld. Zodra de eerste paar pannenkoeken zijn uitgedeeld wordt het steeds drukker aan het raampje. Als de pannenkoeken op zijn ga ik nog even aan het strand zitten kijken naar het zakkende water. Rond 1 uur worden we verzocht de auto klaar te zetten op het strand , het vertrek volgt niet veel later. Eerst vertrekken wij met de groep wat naar de stad rijdt, de groep wat naar de sahara rijdt volgt later. Voor het eerst moet onze jeep een andere jeep los trekken, de Volvo 440 rijdt zich vast de drap langs het strand. Kort erna rijdt de Volvo zich alweer vast maar deze keer rijd de daf zich erachter ook vast, beide
trekken we eruit de Volvo lukt vooruit de daf trekken we achteruit eruit. Hierna komen we bij een duin waar het water nog erg hoog staat , het vlakke stukje strand is niet te bereiden en ernaast ligt een duin. Voor de duin staan nog 2 auto’s van fransozen met engels kenteken, zij hebben schijnbaar al 2 uur gegraven om het stukje duin vlak genoeg te krijgen om met de auto’s eroverheen te kunnen. De Volvo gaat op volle snelheid over het afgevlakte stukje duin heen en weet het te redden maar hij had veel kapot kunnen rijden aan de auto op deze manier. De cherokee probeert het na de Volvo maar zijn aanhanger duwt hem richting het vlakke drappige stuk strand en hij zit muurvast. Onze jeep heeft het zwaar met het los trekken , gelukkig komen de andere auto’s achter ons nu ook al aan. Voor het eerst kan de unimog laten zien wat hij kan, met gemakt trekt hij de cherokee uit de drap. Er wordt besloten de duin af te vlakken, iedereen pakt gelijk een schep en begint te graven, een half uur later is een stuk van de duin weg en is er een weg gecreeërd. Alle auto’s zoeven er stuk voor stuk overheen en we rijden verder. We komen aan in een dorpje langs de waar de 2 groepen opnieuw zullen splitsen. Oscar wilt liever naar de stad en jesper en bart willen niet meer naar de sahara, ik wissel dus van plaats met Oscar en ga met Wim mee de sahara in. We rijden nog een stuk verharde weg en slaan dan af een zandweg in , deze weg rijden we ongeveer 2 Km waarna we uitkomen op een soort pleintje tegen een duin aan. Ik zie hoe de auto’s een cirkel beginnen te vormen en vraag me af wat ze gaan doen, als snel blijkt dat we hier zullen gaan kamperen. Dit was niet de bedoeling en dat vind Jan ook hij spreekt de gidsen erop aan , het is volgens de gidsen te gevaarlijk de Sahara aan deze kant in te rijden omdat we vast zullen komen te zitten en we er niet zo snel uit kunnen komen, ze stellen voor hier te overnachten en dan door te rijden naar de stad. Wij vinden dat niet zo een goed idee want slapen doen we liever in de stad dan nog een dag in het zand. Anderhalf uur later en een aantal keer stoppen voor wat politie posten staan we voor het hotel en kijken de anderen ons verbaast aan. Oscar , Bart en Jesper hebben nog een bed vrij op hun kamer en ik zet mijn spullen bij hen neer. We gaan met een aantal mensen bij de Libanees een stukje verder eten, het eten is echt heerlijk en het kost erg weinig. Terug in het hotel ga ik me eens lekker douchen want 2 en een halve dag in de sahara en je hebt overal zand zitten! Na 3 keer mijn haren wassen zit er eindelijk geen zand meer in en ben ik weer helemaal fris. Boven op de kamer zitten Jesper en Bart met de laptops te tikken , Ik zet er mijn spullen neer en zeg ze dat ik onder nog een biertje ga drinken. Onder zitten Jan, Tineke en Oscar aan de tafel en ik vraag of ik erbij kan komen zitten, dat mag en ik neem gezellig plaats. In de tijd dat we er zitten komt Bart en Cliff ook erbij zitten, rond 2 uur sluiten we de avond af en gaan we slapen. Dag 18 Vandaag is het weer een rustdag en ik weet niet meer precies hoelaat ik ben opgestaan. Gister avond kregen we te horen dat het erg moeilijk zal zijn om geld op te nemen bij een bank zefs
met een creditcard dus het eerste wat we vandaag gaan doen is op zoek naar geld. Bas en Cliff moeten ook geld opnemen dus we gaan met hun mee in de unimog, we nemen een gids van het hotel mee en vertrekken richting het centrum van Nouakchott. Na misschien net een kwartier komen we aan bij een bank met pin automaten waar we ook het geld kunnen wisselen voor euro’s . We bekijken binnen eerst de wisselkoers , in het hotel is ons 370 ouglia voor 1 euro aangeboden, bij de bank staat op het bord 1 euro voor 350 ouglia. We pinnen het geld en gaan het dan wisselen maar de bank zegt geen euro’s te hebben , schijnbaar hebben de bedrijven hier het geld en niet de banken. Onze gids brengt ons naar een soort van wissel kantoor in een drukke straat, zodra we uit de auto stappen worden we door verkopers omringt en is het even onrustig, gelukkig hebben we onze gids bij ons die ons mee neemt naar het wissel kantoortje. Het kantoor ziet er heel arm uit maar we zien pakken met geld langs komen , ik denk dat het bedrag wat wij willen wisselen niet eens zo bijzonder groot is, wat ook opvalt is dat veel mensen het lokale geld komen ruilen voor euro’s. We hebben ons geld gewisseld en gaan terug naar het hotel, vanuit het hotel kunnen we volgens Bas lopen naar het internet café. Het is ongeveer 20 minuten lopen, als we aankomen zijn er al een paar mensen van ons aan het internetten. Na het internet cafe lopen we terug naar het hotel , onderweg stoppen we nog even bij een winkeltje voor iets te drinken. Vandaag moeten we weer alles vol tanken, met de volle jerrycans zouden we het kunnen redden tot in gambia. Na het tanken gaan we bij een vismarkt kijken aan de kust, bij het aankomen zien we al auto’s staan die gebruikt worden als bakken om de vis in op te slaan, wat een lucht hier! De verkopers spotten ons natuurlijk weer meteen , gelukkig zijn ze hier iets minder opdringerig dan in mauritanië. Op de vismarkt kun je zien hoe de vis gevangen , gewogen, geslacht en verkocht wordt. Na de vismarkt is het toch alweer 8 uur en tijd om iets te eten, in het hotel zal weer couscous zijn dat hebben we nu wel genoeg gehad dus gaan we met een paar man uit eten bij een pizzaria. Na het eten wordt er nog een waterpijp gerookt door sommige van ons (met gewone vruchtentabak) en iets gedronken voordat we weer terug gaan. Terug in het hotel blijven we nog even onder hangen met de rest. Er is een team dat schijnbaar slechte benzine heeft getankt en nu bezig is met het leeg pompen van de tank. Morgen moeten we om 4 uur opstaan dus vandaag gaan we toch al vroeg naar bed, Oscar houd ons nog even wakker met wat onzin praat op de kamer. Dag 19 Vandaag gaan we Mauritanië verlaten, de grens schijnt de lastigste te zijn van de hele reis daarom moeten we om 6 uur vertrekken. Om 4 uur staan we op en pakken we onze spullen in , als we klaar zijn gaan we nog even snel ontbijten. We hoeven niet zo’n grote afstand te rijden maar het zal waarschijnlijk lang gaan duren aan de grens posten ,vooral het binnen komen van Senegal moet lastig zijn. De weg begint goed lange stukken met goed wegdek en geen problemen. De eerste stop is om brood te kopen voor onderweg, na een kwartier rijden we weer verder.
Bij de Unimog is een band langzaam leeg aan het lopen daarom moeten we nog even stoppen om de band te wisselen , ook deze stop is niet lang. Onderweg komen we vrachtwagens tegen die echt overvol zijn. Na 100 Km slaan we een zandweg in , de rust van de verharde weg is voorbij! We stoppen voor een pauze , teams die de banden weer hadden opgepompt kunnen ze nu weer aflaten. Wim besluit alweer op de fiets verder te gaan en ik stap bij Oscar in , zijn pajero heeft geveerde stoelen. Over de wasbordjes wordt vaart gemaakt, rond de 70 Km/h voel je er haast niets meer van. Na de wasbordjes zijn er nog wat gaten in de weg en komen we een vrachtwagen tegen die volgens ons is omgevallen toen hij een bergje op moest rijden. We rijden nog 80 km door over deze weg voordat we bij de grenspost van Mauritanië aankomen. Eerst moeten we het land weer uit voordat we naar de ingang van Senegal mogen, de grens post stelt zelf niet veel voor een oud gebouw met een slagboom en dat was het. de papieren worden opgehaald door Wim rijbewijs eigenaar , kenteken , verzekerings papieren. Dan is het wachten in de brandende zon, we wachten ongeveer een uur lang maar de tijd gaat lekker snel we ontmoeten onze contact persoon Alhagie of 2pac, klein mannetje uit Gambia die ook vaker in Nederland komt met hem zullen we veel tijd door brengen, hij is ook de man waar we naartoe moeten als we iets nodig hebben of als we ergens naartoe willen. Vervolgens gaan we verder naar de ingang van Senegal wat de lastigste grens moet worden van de reis, de politie is hier vaak corrupt en houden van omkopen. Het gebouw van deze grens stelt nog minder voor als de uitgang van Mauritanië alleen zijn hier meer inwoners om je heen die maar blijven vragen voor een pen of wat ze dan ook maar zien. Oskar probeert ze weg te jagen met zijn zang talent maar sommige doen zelfs vrolijk mee en denken zo een pen te verdienen. Iedereen krijgt intussen honger maar het is lastig om hier te gaan zitten en iets te eten omdat sowieso lastig is om te koken tussen deze mensen maar ook omdat deze mensen niets hebben en wij dan er tussen in gaan zitten eten. Uiteindelijk beginnen enkele toch voorzichtig iets klaar te maken, het gaat prima en het lijkt niet alsof iemand zich eraan stoort dus maak ik in de unimog ook snel iets klaar voor Jesper en mijzelf. Na 3 uren krijgen we eindelijk onze papieren weer terug en mogen we verder rijden , 3 uur schijnt volgens Jan vrij snel te zijn de vorige keer heeft het 5 uur geduurd. Onze weg wordt vervolgt richting de Zebrabar onze eerste overnachting in Senegal. De weg in senegal begint aardig goed, geen kuilen deze keer. Er staan veel dieren langs de weg en soms zien ze het even niet meer zitten en lopen ze gewoon de straat over, dat levert een paar noodstops op. Na 50 Km verlaten we de goede weg waar we net een beetje aan gewend raakten en rijden we een “weg” in die bestaat uit alleen maar wasbordjes. Langs de kant van de weg ligt alleen maar oud vuil en hier en daar wordt dit verbrandt, dit stinkt enorm! Wij dachten dat het niet erger kon worden met de weg maar we komen er snel achter dat dit dus wel kan. Om bij de Zebrabar te komen moeten we over kuilen met hier en daar een stukje weg er tussen in, het is meer een spel om de kleinste kuilen uit te zoeken en de grote kuilen te ontwijken, soms rijden we half of helemaal in de berm omdat het daar beter is als op de weg. We komen uiteindelijk goed aan bij de Zebrabar, een groot stuk land gelegen aan de rivier met kleine hutjes erop verspreid. Je kunt kiezen voor een hutje of je tent op zetten, wij kiezen voor een huisje en zijn snel klaar met
het uitpakken. De hele groep gaat voor een biertje naar de bar, we kijken samen nog even bij de rivier waar een leuk terras en gaan dan eten. Voor de afwisseling eten we vandaag couscous! Na het eten blijven we nog even hangen en gaan dan met onze eigen groep voor het huisje nog wat zitten. Er komt nog een franse meid waar we mee aan de praat raken, zij is 3 dagen terug aan gekomen in Dakar en reist deze week alleen tot Zebrabar en terug naar Dakar. Rond 1 uur komt Jesper weer naar buiten om naar de wc te gaan, Oskar heeft nog wat kinder vuurwerk wat over de deur van de wc gooien bij jesper, echt schrikken doet die niet helaas. Om 2 uur gaan we allemaal slapen, morgen kunnen we iets langer slapen we hebben besloten door te rijden naar Lac Rose om daar onze rustdag te houden. Dag 20 We moeten vandaag over dezelfde kuilen als dat we gister zijn gekomen dus begint de dag met een laag tempo en veel sturen, we zijn in ieder geval gelijk allemaal wakker. Zodra we de kuilen achter ons hebben gaan we weer richting het zuiden,Lac Rose is de laatste stop in Senegal. Alle andere teams houden hun rustdag bij de Zebrabar maar wij hebben gestemd voor Lac Rose omdat er een zwembad is en waarschijnlijk meer te zien is. Het is een lange en eigenlijk ook wel saaie weg richting Lac Rose, we paseren veel dorpjes maar als je de eerste 3 hebt gezien dan weet je wel hoe ze allemaal uitzien. Onderweg staan er nog steeds overal dieren langs de weg, af en toe moet je dus flink afremmen als er weer een dier voor de auto loopt en ze zullen echt niet sneller lopen omdat jij eraan komt. We stoppen rond 1 uur langs de weg om even een hapje te eten, om half 2 rijden we weer verder. We komen in het dorpje voor Lac Rose aan hier moeten we een zijweg vinden , we hebben de eerste gemist dus gaan we voor de 2e . Opeens wordt er weer gestopt in het dorp wij hebben niet gelijk door waarom dat we stoppen maar we zien rechts van ons de auto van Alhagie staan , het lijkt erop dat Alhagie panne heeft. De Ventilator van de radiateur is vast gelopen en de auto koelt niet meer goed. Onze monteur Oscar gaat gelijk aan de slag en het lukt hem om het motortje weer aan de gang te krijgen, al is het maar een tijdelijk oplossing Alhagie kan nu wel weer verder. Een klein stuk verder komen wij ook nog onze zijweg tegen, we zijn er bijna! Iedereen in de auto’s is benieuwd waar we terecht gaan komen , de wijken zien er slecht uit maar de foto’s van het hotel zagen er goed uit. Uiteindelijk rijden we een soort van vakantie oord binnen wat totaal afsteekt van de wijken die er naast liggen. Een mooie oprijlaan waar we Quads zien staan, Palmbomen en mooie verzorgde huisjes. We gaan gelijk vragen voor een huisje en natuurlijk wat het kost om de Quads te huren. Iedereen heeft een huisje en gaat zijn spullen uitpakken, de huisjes hebben een douche met warm water ! Bij de bar schijnt draadloos internet te zijn dus gaan we dit even bekijken. De laptops zijn snel bezet dus drinken de meeste een biertje en bestellen eten terwijl de anderen achter de laptops bezig zijn. De menu kaart zegt ons vrijwel niets, enkele woorden herkennen we wel, uiteindelijk komen we uit op frieten vlees maar weten we niet welk vlees we gaan krijgen. Een half uurtje wordt ons eten opgediend , zoals we gewend zijn is het lauw en ook weer een kleine portie maar wel lekker.
Na het eten gaan de meeste nog even terug hun hut eten de bedden klaar. Ik ben snel klaar en ga al terug naar de bar waar ik bas nog steeds achter de laptop aantref, verder zie ik nog niemand. Tegenover Bas zitten nog enkele blanke jongeren die ik niet ken wat Franse matrozen blijken te zijn. Een meid van de groep komt naar mij toe als ik naast Bas zit en vraagt wat wij hier doen, er worden nog wat foto’s van ons genomen voordat de rest komt. Als iedereen er is blijven we nog in de bar hangen en praten we over de reis tot nu toe en hoe iedereen het ervaren heeft. De franse meid wilt nog even met Oscar op de foto en de gespreks onderwerpen worden al snel minder serieus.
Dag 21 Vandaag is het onze rustdag in Lac Rose, we zijn blij dat we gekozen hebben om hier de rustdag te doen want er is hier veel meer te doen dan in Zebrabar. Gister avond hebben we afgesproken om te gaan quaten om 11 uur , om 9 uur zit iedereen aan het ontbijt. Het gekke is dat we morgen de laatste route rijden en dan is het reis deel afgelopen, het gevoel hier over is gemengd het is jammer dat de reis erop zit want de tijd is snel gegaan maar aan de andere kant is het ook fijn om eens op een plaats te zijn en te blijven. We zijn klaar met ontbijten en gaan ons klaar maken voor het quaten. Stipt 11 uur is iedereen bij de quads aanwezig , bas gaat met een buggy mee en stond er al wat eerder. De quads zijn 250 cc en half automaat, genoeg voor een beetje lol in de duinen dus! Voordat we gaan krijgen we instructie hoe we moeten rijden, niets nieuws voor mij maar er zijn enkele die dit nog niet eerder hebben gedaan dus wachten we even. Half 12 gaan we dan eindelijk vertrekken, de quads worden door de instructeur in de 5e versnelling gezet voordat we gaan. We rijden van het terrein af en zodra ik door de poort ben schakel ik terug naar de 2e versnelling dat schiet wat meer op dan de 5e. Onze gids leid ons over een zand pad richting de duinen, er zijn wat heuveltjes onder weg en na de eerste goede heuvel verlies ik mijn uitlaat! We maken een tussen stop waar de gids een paar keer waarschuwt dat we een beetje rustig aan moeten doen en ik wissel met hem van quad. Nu zijn we eindelijk in de duinen beland en kunnen we een beetje spelen met de quad, wel als de gids even niet kijkt want echt veel laat die niet toe en door rijden doet die ook niet. Na een uurtje te hebben rond gereden gaan we de duinen weer uit en terug richting het hotel. We zitten onder het stof en waar wordt je dan beter schoon dan in het zwembad! Bart , Bilal en ik gaan naar het zwembad om even een duik te nemen en dan in de zon te gaan liggen. Rond 4 uur gaan we aan de bar een hapje eten , we krijgen extra grote porties van de ober omdat we gister niet echt zat waren geworden van de portie, Deze keer zullen we dat dus zeker weten wel worden! Met een volle maag gaan we erna weer aan het zwembad liggen, rond 5 uur komen de anderen aan die bij de Zebrabar waren gebleven. Ze komen nog snel bij het zwembad liggen voordat het te laat is , morgen rijden we vroeg weg dus dit is de laatste kans voor iedereen.
Vanavond zal er een feestje zijn een deur verder bij een kennis van de stichting. Ik ga me nog even douche rond half 8 om erna na het feest te gaan met de rest van onze groep. Het feest is niet meer dan een kampvuur met bier , de gastvrouw van het feest is een Nederlandse die al 20 jaar in Senegal woont. Tegen 12 uur zit de sfeer er goed in maar toch gaan de eerste mensen al naar huis omdat het morgen een vroege dag is. Om 2 uur wordt er een einde gemaakt aan het feest en gaat iedereen naar bed , morgen gaan we de grens van Senegal – Gambia over en komen we aan bij het hotel! Dag 22 Vandaag is de laatste dag van onze reis naar Gambia, tot nu toe heeft de auto zelf geen echt probleem gehad zelfs niet met de veel te zware belading. Tot aan de grens kunnen we nog apart van de andere teams rijden. We rijden eerst een verkeerd dorp in maar hier komen we wel een goede bakker tegen waar we brood kunnen kopen. Het beste is om te wachten met eten totdat je buiten een dorp bent anders kun je niet met rust eten, dus rijden we nog een tijdje door en stoppen we rond 12 uur langs de weg om te eten. Bart komt met een goed idee om een broodje tonijn te maken met de blikjes tonijn die nog acherin staan. Het stokbroodje tonijn met mayonaise smaakt heerlijk , alsof ik het bij de Subway heb gehaald! Na het broodje heb ik nog steeds honger en maak ik ook nog een kant en klaar blik met chili con carne erbij. Dit moet ik helaas wel voor een deel in de auto opeten omdat we toch verder moeten gaan rijden. De wegen worden steeds slechter tot dat we het geen wegen meer kunnen noemen, Bart rijdt. Het is slalommen tussen de grootste gaten door, als je met je linker wiel een gat ontwijkt zit je met je rechter wiel in een ander gat. We rijden als laatste in de rij als plots de auto naar rechts duikt en Bart gedwongen wordt om de auto de berm in te sturen. Als eerste denk ik dat we een klapband hebben maar na een rondje om de auto blijkt dat alle banden nog vol zijn, wat is het dan? Misschien een torsiestaaf gebroken van de voor vering dan, na een blik onder de voorkant van de auto kunnen we dit ook uitsluiten. Na nog een goed blik richting de achteras zien we dat deze scheef onder de auto staat, het linker wiel staat tegen de achterbumper aan. De voorste ophanging van de bladveer linksachter is losgekomen van het chassis. Even hebben we het idee dat de auto niet meer gaat aankomen, balen! We hebben het contact verloren met de mensen voor ons dus het is wachten tot dat ze terug komen. In de verte zien we de witte pajero van Wim en Oscar weer aankomen. Oscar neemt een kijkje en blijft even naar de schade staren, als Oscar het niet weet dan is het echt mis. Na 5 min staren en denken heeft Oscar toch een oplossing bedacht, we gaan de as op zijn plek zetten met een spanband. Na een kwartiertje sjorren zit de as op zijn plek en gaan we proberen verder te rijden. Bart geeft mij de sleutel, aan mij dus de taak om met een losse achteras verder te rijden. Na 500 meter worden we weer aan de kant gezet door Oscar en Wim , de as staat weer helemaal scheef onder de auto, dit merk je ook aan de auto want je kunt de achter kan van de auto in de zijspiegel zien.
Het plan van Oscar werkt niet helemaal , we hadden met 1 spanband een lus gemaakt om de achteras en aan 1 kant vast gezet. De lus draait nu over de achteras waardoor de as naar achter schuift. We gebruiken nu 2 spanbanden , 1 naar voor en 1 naar achter , hierdoor kan de as niet meer naar voor of achter bewegen. 5 min later rijden weer verder deze keer blijft de as goed op zijn plek en kunnen we het hele stuk naar de grens rijden. Het eerste stuk rijd ik niet harder dan 50 omdat het niet echt veilig voelt maar we moeten om 3 uur bij de grens zijn dus zal ik 80 moeten gaan rijden waar het mag. 5 Min voor 3 komen we bij de grens aan, net op tijd dus. Deze grens gaat waarschijnlijk stukken sneller dan de ingang van Senegal, een klein uurtje later zijn we Gambia binnen en wachten we op de rest van de stichting om naar de boot te rijden richting Kairo Garden. Vanaf de grens van Gambia hebben we escorte van een politie motor tot aan de boot. Het lijkt erop dat elk dorp is leeg gelopen om ons welkom te heten, overal staan mensen langs de weg te zwaaien. Bij de boot moeten we wachten totdat er plek op de boot is voor ons, in de tijd dat we wachten mogen we kennis maken met de verkopers en bedelaars. Ik zit achter het stuur en Bart zit naast me, we krijgen aan beide kanten van alles aangeboden, koude biertjes en sloffen sigaretten voor 10 euro schijnt de beste handel te zijn hier, dit wordt alleen mij in 10 min tijd ongeveer 20 keer aangeboden, niet normaal. Dan mogen we eindelijk de haven zelf in (het laatste stuk van de rij) , je denkt dat je dan iets van rust gaat krijgen maar helaas de verkopers mogen daar ook gewoon komen. We staan met groepjes bij de auto’s en proberen zo weinig mogelijk aandacht te krijgen van de verkopers en bedelaars als er een jonge knaap met een sport tas op me afloopt, hij wijst naar mijn schoenen en pakt mijn voet vast. In eerste instantie weet ik niet precies wat hij wilt maar dan wijst die naar de zool van mijn schoen die aan de zijkant los zit, ik leg hem uit dat ik het niet erg vindt en hij dit niet hoeft te maken. Hij blijft aandringen en zegt “you’re my friend” ik vertel hem dat ik het niet wil en ook geen geld bij me heb, dat is geen probleem volgens hem, naja voorruit dan maar. Als die klaar is vraagt hij zich dan toch 10 euro en geeft hij mij 10 jaar garantie op zijn werk, ik ben niet van plan om hem 10 euro te geven en zeg hem dat ik hem gewaarschuwd had dat ik geen geld bij had, uiteindelijk geef ik hem een van mijn zonnebrillen die ik niet gebruik. Dan kunnen we eindelijk de boot op , het is inmiddels als donker, 1 team moet de volgende boot pakken omdat de boot vol is. Op de boot zit de sfeer er goed in , de zwaailampen van de auto’s gaan aan en uit de speakers van de Daf komen meezing nummers, iedereen klimt op de daken en zingt mee. De kapitein vraagt ons de lampen uit te doen, even lijkt het erop dat het feestje moet stoppen maar dan gaat de kapitein met zijn schijnwerpers spelen! Na 3 kwartier zijn we aan de overkant waar ons weer een politie escorte opwacht tot aan Kairoh garden, deze keer meer dan 1 motor. We rijden door de stad waar al het verkeer aan de kant is gezet , zelfs bij een verkeerslicht dat op rood staat rijden we door met 80Km/H. We komen snel aan bij Kairoh Garden, de reis zit er nu dus echt op , het is een goed gevoel dat we zijn aangekomen! Iedereen vliegt elkaar in de armen en feliciteerd elkaar maar echt beseffen dat we er nu zijn en morgen niet weer verder gaan rijden lijkt niemand te doen. Er is eten voor ons klaar gemaakt , aardappelen met sla en vis, goed te eten maar zoals gewend niet echt warm. Na het eten gaan we de spullen voor de eerste nacht in de kamers zetten en dan gaan we weer op
het terras zitten napraten over de hele reis. Dit is dus het einde van de reis maar het begin van de stage, tot nu toe is elke dag indrukwekkend geweest , we hebben mooie dingen gezien maar ook mindere. We hebben in 3 weken tijd een band opgebouwd met mensen die we voor vertrek 1 keer gezien hadden en niet zomaar een band. Voor de stage weken ga ik overstappen op week verslagen, de dagen zullen veelal toch al op elkaar lijken. The End of Part 1 Eerste week, Kairoh Garden/ Baila Week 1 Kairoh garden De eerste week is er om de buurt te verkennen en de container uit te pakken, een aantal teams blijft alleen deze week en vliegen dan weer terug naar huis, de meeste hiervan zijn particulieren. De eerste dag in Kairoh mogen we uitslapen, alleen wij weten niet meer hoe dit moet dus zijn we toch redelijk op tijd voor het ontbijt. Het ontbijt is goed te doen hier, stokbrood met verschillende soorten beleg en koffie of thee. Na het ontbijt , gaan we onze spullen uit de unimog halen zodat zei ook weer hun ruimte kunnen gebruiken. Vandaag gaan we onze auto laten maken , de ophanging van de bladveren moet gelast worden en daar hebben wij zelf niet de spullen voor. Een van de veteraan deelnemers kent een goed bedrijf wat ons vast wel kan helpen. We nemen een gids mee en vertrekken richting de garage, de eerste garage waar de gids ons naartoe brengt is niet de garage die wij bedoelen en deze hebben ook niet de middelen om ons te helpen. De 2e garage is wel de garage waar over is gesproken en ziet er al een stuk beter uit als waar we een paar minuten geleden waren. De eigenaar verteld ons vandaag geen tijd te hebben maar een vriend van hem die net aanwezig is zou ons wel meteen kunnen helpen maar zijn werkplaats is ergens anders. We besluiten met de man naar zijn werkplaats te gaan en daar de auto gelijk te laten maken. Als we aankomen begint de man en een paar van zijn werknemers(waarschijnlijk zonen) gelijk aan de auto, we moeten bij het opkrikken even in grijpen als ze een versnellingsbak huis als steun onder onze benzine tank willen zetten. Tussendoor regelt de gids ons Gambia simkaarten. De eigenaar nodigt Jesper en mij uit om zijn huis binnen te komen, je weet niet wat je moet verwachten. Van de buiten kant lijkt het op een klein hutje zoals alle andere huisjes hier en ziet het er niet goed uit maar de binnenkant ziet er stukken beter uit! Een mooi bankstel , een tv en een mooie stereo installatie. We nemen plaats op de bank en de man zet ons een dvd op van Celine Dion op , hier zegt hij een grote fan van te zijn. Na een tijdje komen ook een paar andere jongens van onze groep binnen, stuk voor stuk verbaast over de binnenkant. De man gaat zelf weer verder sleutelen aan onze auto. Bart, Wim, Najim en Bilal zijn er nog steeds bij om in de gaten te houden of ze geen gekke dingen doen. Pascal, Oscar en Bas gaan ook even naar buiten kijken, 5 min later komt de eigenaar binnenstormen en zegt tegen zijn kinderen “look what i got from our friends” , we weten gelijk wat die 3 gingen doen.
Ze hebben de man een aantel stukken handgereedschap gegeven en hij is hier echt dol blij mee. Dit gereedschap is echt op de goede plek terecht gekomen! Kort hierna is de auto klaar en rekenen we met de man af , we betalen rond de 40 euro voor de hele reparatie, intussen is de man nog steeds dol gelukkig met het gereedschap en kan die ons niet vaak genoeg bedanken. Hierna gaan we naar Serekunda naar de markt, Jesper heeft een nieuwe telefoon nodig en de rest gaat gewoon kijken. Het is super druk op de markt , smalle straatjes , veel te veel mensen en dan ook nog auto’s die er door rijden. De gids verteld ons goed op onze spullen te letten want je bent ze kwijt voordat je het doorhebt. Een verkoper wilt me een voetbal truitje van Gambia verkopen, hij begint met 300 dalasis ofwel 10 euro. Ik heb serieus geen interesse maar na paar keren nee zeggen is de prijs opeens 175, toch wel leuk zo’n truitje, ik koop het truitje uiteindelijk voor 150 euro en jesper koopt er dan ook 1 in een andere kleur. We vertrekken weer richting Kairoh garden om te eten. Aan tafel heeft Cliff het over geintjes op zijn werken, waaronder ook wielen van een auto pakken .. Het moet er toch eens van komen .. We maken een plan om deze nacht de wielen onder de bus van Etienne en Pascal vandaan te halen. Alleen Etienne blijft erg lang hangen op het terras dus moeten wij ook lang wachten. Half 1 gaat Etienne dan eindelijk slapen en kunnen we bijna beginnen! 3 uur liggen we in bed , we zijn benieuwd hoe Etienne morgen reageert ,pascal wist ervan dus dat is geen verrassing meer. De dinsdag morgen moeten we vroeg opstaan om de container uit te laden. Als ik op het terras zit te ontbijten zie ik de bus langs rijden, dat hebben ze snel gefixed! Etienne kan er wel om lachen en waarschuwt ons dat zijn wraak zoet zal zijn, naja we zijn wel in voor een grapje dus laat maar komen. Na het ontbijt wordt er een taak verdeling gemaakt voor het uitladen van de container, ik hoor bij de beveiliging van het gebied rondom de container. Vorig jaar was er schijnbaar nogal wat spul verdwenen. We zetten een gebied uit waar de mensen niet mogen komen en houden dit in de gaten, niet al te veel werk dus. Om 3 uur is het hele karwei klaar en kunnen we weer gaan relaxen. 2 jongens van vorig jaar vertellen ons over het uitgaans leven in de buurt, snel wordt er een plan gemaakt om de avond een kijkje te gaan nemen in de “WoW” dit schijnt een van de top tenten te zijn. Alhagie onze lokale regelneef gaat met ons mee, op die manier kom je sneller en goedkoper binnen. We komen om 10 uur aan in de wow en er staan al mensen op de dansvloer, we bekijken eerst even de tent maar niet lang erna staan ook wij op de dansvloer en leren we het afrikaanse dansen. Voordat we uit het busje van Alhagie stapten kregen we snel instructies over wat we wel en juist niet moeten doen. Je moet je portemonnee goed in de gaten houden en niet met je handen aan de hoeren gaan. Dat laatste betekend dat zij jou wel mogen aanraken maar als jij hun aanraakt je daarvoor zult moeten betalen. Na een tijdje dansen neemt Arnout me mee het balkon op om me te laten zien hoe de hoeren hier te werk gaan..
We staan een paar minuten op het balkon en dan komt de eerste eraan, een big mama nog wel! Arnout is vorig jaar hier geweest en besluit dat hij weer naar binnen gaat en stuurt haar door na mij. Ik denk shit wat moet ik hier mee maar schijnbaar kun je ze makkelijk afwimpelen door je naam en een fout telefoon nummer of email adres te geven. Binnen bedank ik Arnout en gaat het feest gewoon door. Rond een uur of 3 besluiten we terug te gaan naar Kairoh Garden. Woensdag Vandaag gaan we scholen bezoeken, als eerste gaan we naar het GTTI. Het GTTI wordt al een paar jaar geholpen, we mogen even over het complex kijken. De school ziet er goed uit ze hebben hier verschillende afdelingen en de automotive afdeling lijkt mij de grootste. Na een uurtje worden we bij elkaar geroepen voor een toespraak van de directeur en enkele leraren. De leerlingen die hier hun projecten hebben lopen worden voorgesteld. Ons schema vandaag is strak dus blijven we niet langer als nodig is hangen. Na het bezoek aan het GTTI gaan we naar Fajara een dames school, hier zal een auto worden gedoneerd en krijgen wij een lunch. De lunch smaakt goed, echt goed. De directrice van deze school heeft een opleiding gehad in Engeland en spreekt deftig engels. De auto wordt overgedragen, het is de Longbody patrol van de Friends, een mooie wagen waar ze veel aan zullen hebben. Ze zijn ontzettend blij met de auto die ze krijgen en zingen zelfs voor ons. Donderdag gaan we een kijkje nemen in senegal , wij zijn de mensen die hier projecten hebben lopen. Het hele Arcus team plus een team uit Friesland, het team van Friesland bestaat uit Arjen en Jochem zij rijden met de groene Ford Escort station. We vertrekken vroeg, onderweg zullen we nog stoppen bij een school om een 2e auto van de friends te doneren. De donatie bij deze school waar ik de naam niet meer van weet blijven we te lang hangen. We merken gelijk dat het steeds warmer wordt richting het zuiden. We rijden verder richting Baila , hier ligt ons toekomstig kampement, we komen te laat aan om de school in Sindian te bezoeken in dit wordt uitgesteld naar vrijdag. We bekijken wel nog de school in Baila zelf , hier zullen Pascal en Etienne les gaan geven. De school blijkt niet veel te hebben op het gebied van Automotive , eigenlijk gewoon niets. We krijgen een rondleiding door de school en hebben nog een gesprek met de directeur. Hierna vertrekken we naar het Kampement wat schijnbaar 1 Km verder op ligt, rennend was ik er sneller geweest dan de auto’s.. Ik ben nog aan de telefoon met mijn broer om tickets richting thuis te regelen aangezien de tickets bij travelpoort €545,- zijn en er ook geen plek meer is voor de 17 moet er gezocht worden naar een alternatief. Het is niet makkelijk om vanaf hier naar huis te vliegen blijkt maar er is een optie om via Dakar naar Parijs en dan Milaan en vanuit Milaan naar Dusseldorf te vliegen voor €370,-, deze optie leg ik tijdens het eten voor aan de rest. Na het eten kiezen we allemaal een kamer uit. We zitten nog even buiten, het is te donker om de omgeving te bekijken dit doen we morgen wel even snel, in ieder geval is er water achterom waar je in kunt zwemmen. Op vrijdag gaan we de school in Zigunchor bekijken, Zigunchor ligt op 66 Km van Baila en je rijdt er
ongeveer een uurtje op, rekening gehouden met de politie posten onderweg. Het project van Bart, Jesper en mij is op deze school net als het project van de jongens uit Friesland. De school is vandaag eigenlijk dicht maar er is een leraar aanwezig om ons het lokaal te laten zien. Het lokaal is groot, groot van formaat maar ook een grote puinhoop. Er liggen motorblokken op de werkbank en op de grond, onderdelen liggen onder de werkbank en door het lokaal. Er staan 3 auto’s in het lokaal waaronder 2 oude renaults 4 en een Isuzu Trooper. De 2 Renaults heb je eigenlijk niets aan dit zijn klassiekers en de staat van de 2 wagens is zeer slecht. Aan de Isuzu zouden we nog wel iets kunnen meten maar helaas deze auto is van een minister en er mag niets aan gebeuren. Waarom staat die er dan? De wagen zou worden opgeknapt een aantal jaar geleden maar sinds dien hebben ze niets meer gehoord van de minister. Er Hangt een schoolbord in het lokaal en er staat een brug , dit zijn eigenlijk de enige 2 goede punten van het lokaal. We zullen dus eerste moeten opruimen en de muren wit verfen voordat we ook maar iets anders kunnen doen. Na het bekijken van de school gaan we naar het gouverneurs huis, een gesprek met de gouverneur over onze hulp in Senegal en wat zij voor ons kunnen betekenen. Het gesprek wordt vertaald door Jan en de gouverneur is blij met wat we doen en zal ons altijd proberen te helpen voor zover hij kan. Na de bespreking is het alweer te laat om de school in Sindian te bezoeken, we moeten vandaag ook weer terug richting Gambia. Onderweg terug naar gambia laat Jan ons een leuk weggetje door het Bos zien , hier komt de Pajero even los met de voor wielen als we een beetje gek doen in de auto. Deze hele reis door de Casamance hebben we Gislaine achterin zitten en zit Bart bij Etienne en Pascal in de bus. Gislaine is de fotografe van Go For Africa. Terug in Gambia is het weer een stukje frisser. 1e les Week 1 Eerste Les week Deze week begint ons project echt, wel een langzame start maar het komt van de grond. Ons project is in senegal dus zullen we eerst nog een halve dag moeten reizen totdat we aankomen op ons nieuwe kampement. Maandag, dag 30 Vandaag kunnen we nog niet vertrekken omdat we uitgenodigd zijn bij de Politie, ze willen ons nogmaals bedanken voor het doneren van de Unimog, hierbij krijgen we ook een certificaat dat we The Gambia geholpen hebben. De bijeenkomst zelf stelt niet veel voor en de commissaris bij wie we in het weekend nog thuis waren is er zelf niet bij, de man wat het woord doet weet volgens mij niet precies wat wij gedoneerd hebben. Na de toespraak is het alweer gedaan en gaat iedereen zijn eigen weg opzoek naar eten, wij eten bij Fast Ali, goedkoop en lekker eten! Nadat we gegeten hebben kunnen we terug naar Kairoh Garden. We pakken onze spullen in voor het vertrek naar Senegal, veel spullen laten we al achter in Kairoh
Garden we hebben deze niet meer nodig maar de auto zit toch helemaal vol nu we geen aanhanger meer hebben. S’avonds kijken we nog een filmpje met een paar mensen die niet naar Senegal moeten voor hun project, deze zullen we vanaf nu nog maar heel weinig zien de rest van de weken. Het is raar hoe snel je een band op met anderen studenten tijdens deze reis. Dinsdag, dag 31 Vroeg in de morgen zitten we aan het ontbijt, alle auto’s zijn klaar voor vertrek naar het rustige relaxe Baila! De weg is ons onderhand wel bekend richting Baila, als de grenzen een beetje soepel verlopen doe je er ongeveer 2,5 uur over. We doen er deze keer iets langer over omdat ze de hoofdweg opnieuw zijn aan het leggen, we moeten nu door de berm rijden. Op de helft lijkt het even erop dat we achteruit moeten zetten omdat er iets op ons pad ligt, snel blijkt dat we er toch langs kunnen rijden door de berm van de berm… Als we langs rijden zien we dat een bagger van de weg de berm in is gevallen en er nu nog op zijn zij ligt, Kodak momentje dus! De Grens overgang gaat soepel, bij de entree van Senegal hebben ze zelfs nog onze kopieën van de vorige keer. Na de grens is het nog 1 keer links af en dan als maar rechtdoor totdat je na een half uurtje Baila binnen rijdt. We laden onze spullen uit op het kamp en vertrekken dan weer naar Sindian om de school daar te bezoeken. De school in Sindian is een nieuw gebouw en ziet er van buiten goed uit, helaas is de inrichting van de school nog vrij kaal. Ze zijn 2 jaar geleden begonnen met de opleiding autotechniek maar hebben geen enkel materiaal voor de studie, er is wel gereedschap aanwezig maar daar kun je niet veel mee zonder auto of auto onderdelen.. Er is hier dus veel te doen maar de school is eigenlijk te laat in de planning van Go For Africa gekomen om ze goed te kunnen helpen, hier moet nog een oplossing voor bedacht worden. Ook op deze school worden we weer toe gesproken door verschillende leraren en de directeur met vertaling van Jan natuurlijk. Na de toespraak vertrekken we terug naar het kamp in Baila, de rest van de dag wordt er niets meer gedaan. Woensdag, dag 32 De dag dat we eindelijk kunnen beginnen met onze projecten! Om 10 uur hebben we een afspraak met de directeur in Ziguinchor. We worden aan de directeur en enkele leraren voor gesteld en overleggen over de lestijden en de lesstof wat we willen gaan behandelen. We krijgen 16 leerlingen , dat is de complete 3e jaars klas. Volgens de leraar hebben ze al veel behandeld op het gebied van elektro zelfs transistoren. Als ze dat al behandeld hebben en ook begrijpen dan is onze lesstof niet op het niveau van deze leerlingen… Volgens Jan moeten we zelf even aftasten wat de leerlingen begrijpen en wat niet , het zou best
kunnen zijn dat we gewoon bij het begin moeten beginnen in plaats van verder gaan met transistoren. Verder krijgen we van de leraren en de directeur de vrije hand, wat wij willen zal gebeuren. Dan vertellen ze ons dat er vandaag geen leerlingen op school zijn en morgen geen leraren, dat schiet dus niet echt op. Gelukkig kan er morgen wel een leraar het lokaal voor ons open maken zodat we kunnen beginnen met opruimen en verven van de muren. Na de vergadering kunnen we weer terug naar het kamp, er was verder geen planning omdat iedereen er vanuit ging dat we vandaag nog voor de klas zouden staan. Terug naar Baila dan maar , lekker zwemmen achterom ! Het water is lekker warm alleen is het niet echt diep, heerlijk om even in te dobberen wat we ook nog vaak zullen gaan doen.. Donderdag, dag 33 Vandaag gaan we ons klas lokaal de grote beurt geven! Om te beginnen moeten we plaats maken, helaas kun je hier niet zomaar iets weg gooien wat wij bijvoorbeeld aanzien voor rotzooi willen ze hier nog een aantal jaar bewaren.. Om plaats te maken moet je dus onderdelen bij elkaar zoeken en praktisch neerzetten of zelfs verschillende losse onderdelen weer samenvoegen. Nadat we onze ruimte voor het lesgeven vrij hebben gemaakt beginnen we de werkbank op te ruimen. De werkbank werd waarschijnlijk ook gebruikt als opslag ruimte net als de rest van het lokaal. 1 van de Renaults 4 hebben we naar buiten geduwd , dat scheelt weer een hoop ruimte en met een beetje geluk wordt de auto gestolen … In de tijd dat een paar van ons hebben opgeruimd waren andere bezig met de muren en vloer schoon vegen, nu kunnen we dus beginnen met verven. Volgens de lokale bevolking moet je muur latex verdunnen, wij zeggen van niet maar goed misschien hebben ze hier andere latex. Al snel blijkt dat ze hier geen andere latex hebben, een laagje verdunde latex levert niet veel verschil op. Uiteindelijk doen we ongeveer 6 lagen verf op de muur en dan houden we voorgezien, we zien morgen wel of de muren wit zijn als de verf droog is. Het is iets na 12 nu en dan wordt het pas echt warm, we houden het ook voor gezien en gaan iets eten bij Le Kassa in Ziguinchor, hier kun je de helft van de menu kaart schijnbaar niet bestellen en uiteindelijk krijg ik een broodje kaas met ham en frieten met mayonaise. Na het eten gaan we terug naar Baila, overdag is het te warm om ook maar iets te doen behalve zwemmen maar dat hebben we gister al gedaan, siesta dan maar.. Na het eten neem ik met Jesper nog eens onze planning van de eerste lesdag door, nu we iets meer weten over onze leerlingen kunnen we deze beter inplannen. Hierna wordt er nog iets gekaart en gedronken voordat we gaan slapen. Vrijdag, dag 34 Onze eerste lesdag, beter laat dan nooit. De muren zijn uiteindelijk toch nog mooi wit geworden nu de verf is opgedroogd. 9 uur beginnen de lessen hebben we afgesproken met de leerlingen en leraren, wij zijn er om 9 uur maar verder zijn er nog niet veel mensen Volgens enkele leerlingen moeten hun klasgenoten van ver komen en zijn ze daarom laat, volgens ons kun je dat dan inplannen …
Rond 10 uur lijkt het er dan op dat de klas nagenoeg compleet is. Als eerste begin je natuurlijk met het voorstellen van jezelf, dit blijkt al moeilijker te zijn als dat we hadden verwacht. Onze tolk (een leraar die gebroken engels spreekt) begrijpt de helft van wat wij zeggen niet en kan ook niet alles vertalen wat de leerlingen zeggen, dan wordt het voorstellen al iets lastiger. We laten de leerlingen hun namen op blaadjes schrijven en ook hun leeftijd zodat we toch iets weten verder houden we het voorgezien met het voorstellen. De jongens uit Friesland gaan lesgeven over Airco systemen en wij doen basis elektro, we delen de klas op in 2 groepen en wisselen dan van groep na de grote pauze. Omdat de leerlingen schijnbaar op het gebied van theorie al redelijk ver zijn met elektro richten wij ons op het praktische gedeelte. In de schriften van de leerlingen zijn we een aantal vreemde symbolen voor verschillende componenten, we zullen ze dus eerst de gebruikelijke symbolen moet leren anders wordt het lastig als ze met de spullen moeten werken die wij bij ons hebben. Nadat we de symbolen hebben doorgenomen beginnen we met het uitleggen van de multimeter. Al snel blijkt dat voor sommige leerlingen op en af tellen al een probleem is, het valt ons op dat er eigenlijk 2 groepen zijn in de klas, 1 groep neemt alles snel op en de andere heeft er veel langer voor nodig en dan nog wilt het niet lukken. In de pauze nemen we dit even door met de leraren en zij vertellen ons dat er inderdaad 2 niveaus binnen de groep zijn, na de pauze wisselen we enkele leerlingen tussen de groepen. Na de Pauze hebben wij de snellere groep en schiet het aardig op we behandelen de multimeter en beginnen ook al met het meten van een aantal weerstanden. Om 2 uur zijn de lessen afgelopen maar doordat het zo warm is stoppen we al om kwart voor 2 , je houdt het gewoon niet uit in het klaslokaal. Na school gaan we weer bij Le Kassa eten, ik denk dat we hier vaste klant worden. Na het eten rijden we naar huis, vandaag vertrekken we richting Abene. In Abene gaan we bij Antje logeren, zij heeft daar met Ensa een campement dat binnenkort officieel geopend gaat worden. Het kamp ligt op ongeveer 50 Km van ons kamp in Baila, alleen de weg naar Abene is heel erg slecht en mijn opvatting van slechte wegen is toch al een stuk veranderd tijdens de reis. We rijden met 2 auto’s richting Abene, de bus van Etienne en Pascal en de Escort van Friesland. Samen met Bart en Gislaine zit ik op de achterbank van de bus wat een heel avontuur is op zulke wegen, slapen lukt je helaas niet… Aangekomen in Abene krijgen we een rondleiding van Antje en kunnen we gelijk een kamer uitzoeken. Nadat we onze spullen hebben uitgepakt gaan we nog even naar het strand wat 5 minuten lopen is vanaf het kamp. Het strand is echt geweldig mooi , ik ga even tot aan mijn knieën in het water. Na een half uurtje begint de zon onder te gaan, we wachten nog totdat de zon helemaal onder is lopen dan terug naar het kamp om te eten. Na het eten gaan is er een kampvuur met muziek en dans, tijdens het eten hebben we gehoord dat er elke vrijdag een regea party is aan het strand, de meeste van ons willen hier graag naartoe. Rond half 11 vertrekken we naar het strand voor de regea party, het is ongeveer een kwartiertje lopen maar op de heen weg is dat niet zo erg. De muziek is super en de mensen zijn allemaal heel relaxed, een goed feestje dus!
Zaterdag, dag 35 Vandaag gaan we naar Cuba! Cuba is een klein eiland in de buurt van Abene, we rijden eerste met de auto’s een klein stuk en dan stappen we over op een pirak door de mangroves. Eerst moeten we naar de boot toe lopen omdat het water te laag staat, dan mogen we in de boot gaan zitten en wordt de boot met de hand geduwd. Zodra het water diep genoeg is voor de buiten boord motor laten ze deze zakken en gaan we iets sneller over het water. We moeten ongeveer een uur varen voordat we bij het eiland aankomen, onderweg zien we nog een aapje door de bomen springen en verschillende mooie vogels. We mogen niet schommelen met de boot van de gidsen, schijnbaar kunnen ze niet allemaal zwemmen… Als we aankomen bij het eiland gaan we ons eerst melden bij het dorpshoofd dat is normaal als je hier een dorp bezoekt dus doen wij dat ook. Leuk om te weten is dat wij hier de allereerste ‘’ toeristen’’ zijn , de gids wilt graag rondleidingen opzetten en Antje helpt hem hierbij. Na het bezoeken van het dorpshoofd mogen we siësta houden met de groep onder een grote boom, ik val hier toch wel even in slaap net als een aantal anderen. Het warme blijkt toch vermoeiend te zijn of was het toch de regea party??? Een uurtje later wordt ik wakker gemaakt door Gislaine omdat het eten klaar is, honger heb ik intussen wel gekregen. We krijgen rijst met mosselen en ik heb gelijk iets minder honger, mosselen zijn niet zo mijn ding maar goed daar kun je om heen eten. Na het eten gaan we een stuk verder waar we even kunnen zwemmen voordat we weer in de boot gaan richting Abene. Terug op het kamp , kan ik de fiets van Papis lenen en ga ik een uurtje over het strand fietsen. Ik vergeet alleen op de windrichting te letten, als ik omdraai om terug te fietsen moet ik dus tegen de wind in fietsen, dat valt even tegen.. Deze avond gaan we niet op stap en veel van ons liggen er ook al vroeg in vandaag, zelf kijk ik nog even bij het kampvuur en ga dan ook naar bed toe. Zondag, dag 36 Vandaag mogen we nog een keertje uitslapen, voor het eerst deze reis slaap ik tot half 11! Vandaag staat er niet veel op de planning we willen allemaal nog even naar het strand maar rond 7 uur gaan we toch richting Baila vertrekken. Team Friesland rijdt voorop als bij hun plots alle lichten uitvallen, we stoppen om te kijken wat er aan de hand is maar het is donker buiten en we hebben geen gereedschap bij ons. Geen multimeter dus we kunnen ook niets meten, de hoofdzekeringen zijn goed en in de zekering kast binnen is ook niets mis. Het lijkt erop dat alleen de verlichting en het interieur geen stroom hebben, alleen de mist lamp achter doet het, hiervoor moet je wel de dimlicht schakelaar aanzetten dus die doet het wel. We besluiten met de bus voorop te rijden en de werklamp achter aan te doen zodat de escort toch nog iets kan zien. Samen met gislaine hou ik vanuit de bus constant de escort in de gaten, zolang we de auto nog zien is het goed… We komen laat aan bij Baila en ik wil toch nog even iets testen bij de escort, met een stukje draad
verbind ik de 3 hoofdzekering omstebeurt door en bij de 3e blijkt het probleem te zijn. Morgen kunnen we dit probleem verder oplossen, we weten nu in ieder geval waar het probleem zit.
