HANDS ACROSS THE SEA, Belevenissen van the RREC Duch Section Op donderdag 21 mei vertrekken zeven leden met hun aanhang van onze club vanuit Gent in België, zijnde de plaats van samenkomst, richting Calais om vandaar uit onder Het Kanaal door naar Dover te rijden. Om 12.00 uur is iedereen conform de afspraak in Gent aanwezig. Alleen Toni heeft nog zakelijke besprekingen en die gaan nu eenmaal voor ( het meissie). De reis verloopt tot vlak voor Calais voorspoedig, maar…… wat is dat…?, Jeroen stuurt opeens de vluchtstrook op en wat blijkt, een achterband is kapot gereden. Collectief stoppen we, maar we zijn binnen tien minuten alweer op weg. Vele handen maken licht werk. Het blijkt inderdaad te kloppen. Voor Calais is het uitkijken geblazen, zorg ervoor, dat er geen illegaal in je auto springt, want dan krijg je deze er maar niet zo weer vrijwillig uit. We zijn allemaal gewaarschuwd en daarom deuren op slot en blijven en vooral blijven rijden, zo heeft ons vroegere lid en chauffeur van het Koninklijk Huis, Cor Schot ons dat geleerd, wanneer je in een benarde positie dreigt te komen.
Bij de douane blijkt er weliswaar toch een illegaal onder ons te zijn. Hij heeft zijn paspoort vergeten mee te nemen. Het lijkt erop, dat ie de terugreis al kan aanvaarden, maar alle charmes worden in de strijd geworpen en onze mooie oude auto’s hebben daaraan bijgedragen en zie daar hij en dat is Leo, de organisator/animator en charmeur himself, mag toch als illegaal legaal door de controle. Een vrouwelijke douane beambte, hoe kan het ook anders bij Leo, want wie valt er nu niet voor zijn charmes, past artikel 5 toe. Dit is niet het artikel 5, dat we kennen van de Militaire Dienst Voor de leken even uitgelegd. Artikel 5 is letterlijk iets door de vingers zien, hand voor het gezicht, vingers gespreid houden en wat je niet ziet kan ook geen kwaad en wat je wel ziet heb je niet gezien.. We denken er maar even niet over na, hoe dat op de terugreis moet. We mogen nu de trein in om de “Onderdoortocht” naar Dover te maken .
In Dover aangekomen kunnen de meesten hun RHD eens goed toepassen en aldus inhalen met overzicht op de verkeerssituaties, zoals de Engelsen dat elke dag beleven.
Reeds na een half uur bereiken we ons 4**** Hotel in Asford. De barman wacht ons al op voor het aperitief, daarna kunnen we aan tafel. Wie zou zoiets nu hebben afgesproken en al weten dat er dorstige en hongerige lieden uit Nederland zijn gearriveerd. Toni voegt zich bij het gezelschap en heeft alleen de borrel gemist. Hij kan dus echt veel sneller rijden dan wij met z’n allen.. Bij het afrekenen, neen! … niets mocht hier op rekening, want zo zeiden ze, geen van ons had zijn creditcard aan de receptie afgegeven. Engelsen kunnen soms moeilijk zijn, zo blijkt maar weer. Alles gaat op één rekening en als je de drank eruit wilt halen, dan zoek je dat zelf maar uit. Gelijk hebben ze ook wel weer, die Engelsen toch! We plagen de Britten door na het diner nog een uur aan tafel te blijven zitten. De groep splitst zich vervolgens op in barbezoekers en bedgangers. Na een hete dag in een auto zonder airco , dan wil je wel je ogen dichtdoen. En zo geschiede, proost en/of welterusten.
Vrijdag 22 mei. Vandaag gaan we, na het ontbijt op weg om de Rolls Royce fabrieken in Goodwood te bezoeken. We zijn al wat later, vanwege het vervangen van de kapotte band en geldwisselproblemen bij het Hotel. Engeland maakt toch deel uit van de EU en waarom nu geen Euro’s accepteren, maar wel die dure Ponden. Onze penningmeester weet daar alles van, maar wij gewone leden zijn daarin gewoonweg dompies. Door het nemen van de Motorway hopen we weer op schema te komen. Dat lijkt succesvol, maar helaas van korte duur. De Corniche van Leo vindt dat de remvoering lang genoeg dienst heeft gedaan en wordt daarover uit eigen beweging witheet en begint nog te roken ook. Laat maar staan tot op de terugreis is het devies, dan kijken we wel, wat we er aan kunnen doen om het op te lossen. Daar door zijn we alle ingelopen tijd weer volledig kwijt.
Dolf en Toni nemen de Corniche pech-rijders mee in hun auto’s en slagen erin om de verloren tijd weer in te lopen. Dit lukt alleen door het gaspedaal heel diep in te trappen. Dat zal u niet vreemd in de oren klinken. Je kunt nu pas echt voelen, dat er vliegtuigmotoren door Rolls Royce worden gebouwd.
Als we in Goodwood aankomen bij de fabriek is er net een ploegenwisseling. Dat betekent, dat we de werklieden niet aan het werk zien. Wel wordt er veel gepraat. De vertrekkende vertelt de komende, waarmee hij bezig was en waar hij was blijven steken. Zo moet dat blijkbaar volgens de ”all mighty” vakbonden in Engeland. Helaas kunnen we de spuiterij niet zien. Deze wordt na vandaag geheel omgebouwd en zal daardoor minstens vier weken buiten gebruik zijn, evenals de hele fabriek. Veel plekken zijn reeds ontruimd, waardoor we bijna geen activiteiten zien. Eigenlijk hadden we een andere dag moeten komen Wij hebben Hands Across The Sea gecombineerd met dit bezoek, een andere mogelijkheid hadden we ook niet. Vanwege deze tegenvaller biedt Dolf dan ook maar een halve echte Nederlandse Kaas aan. We hebben maar de helft van de fabriek gezien en moesten ook nog eens ons in twee groepen opsplitsen. Dat laatste had een geheel andere oorzaak. Die verrekte Engelsen zijn nooit vergeten, dat ze ooit een Nederlandse Club in hun fabriek in Crewe hebben gehad, die met zakken vol onderdelen zonder af te rekenen de fabriek hebben verlaten. Daarom nu verplicht voor iedereen een stofjas te leen zonder zakken.
Terugkerende uit Goodwood worden door de monteurshanden van Han, Cees en Jeroen de remmen van de Cornische weer gangbaar gemaakt. De berijder van de Cornische krijgt op het hart gedrukt de wagen beter te onderhouden. Deze beweert echter, dat ca een jaar geleden de wagen geheel is nagezien door een RR specialist in het Zuiden van het Land, waarvan we de naam maar niet zullen noemen en dus had dit euvel eigenlijk niet mogen plaatsvinden. We vervolgen onze weg, die steeds maar voller en voller wordt vanwege het komende Pinkster weekeinde en dat resulteert in een laat terug zijn bij het Hotel in Asford.
De tijd dringt om een eettentje te vinden, maar of dit Engels is, of aan het weekend ligt, wij kunnen pas om ca 10.00 uur nog in een restaurant terecht om er gezellig ( dit is dan weer typisch Hollands) te dineren, na te praten over deze dag en de dorst voor meer dan een week te lessen.
Zaterdag 23 mei. Na een typisch Engels ontbijt, Ham Eggs, Potatoes and Bacon, zijn we binnen een half uur op de plek waar het evenement, “ Hands Across The Sea “ wordt georganiseerd. Aanvankelijk is het nog niet zo druk, maar men zegt, dat het zondag mooi weer wordt en er zeker veel meer bezoekers zullen arriveren. Op het terrein worden er zo’n 30 tot 35 auto’s geveild. Niet erg succesvol kan ik u zeggen, de prijzen zijn erg hoog en de belangstelling zeer gering. Wel wordt er een witte Cloud III verkocht, die nadat deze wordt opgehaald door de nieuwe eigenaar direct na het starten en wegrijden er al na ca 4 meter de brui aan geeft. Garantie tot aan het hek noemt men dat. Die arme man zal nog het nodige moeten investeren om deze auto van het terrein te krijgen. Op het terrein valt een mooie Phantom Cabrio te zien. Deze is van het bouwjaar 1934 en voor één miljoen Engelse Ponden mag je erin wegrijden. Hopelijk met een tank vol benzine en niet zoals die Cloud III eerder deze dag. Jammer, dat het Britse Pond zo hoog staat of ligt dat aan de Euro, die zo laag staat, anders…….
Harrie is overgelukkig met z’n elektrische Bentley voor zijn kleinzoon, zoals hij zegt, maar Willy weet niet of juist wel, wie het meest gelukkig is met deze aankoop. Als ze het ding op de achterbank van de auto zetten is de belangstelling voor z’n nieuwe aankoop menig maal groter dan voor de benzine uitvoering, waarin Harrie en Willy zelf rijden. Iedereen kijkt met een lachend en blij gezicht naar hetgeen er op de achterbank staat. Wanneer het om ca 15.30 uur begint te regenen loopt het terrein snel leeg. Ook wij voegen ons bij de vertrekkers. Morgen is er nog een dag. Wij willen ook voor vijf uur terug zijn in het Hotel. U begrijpt het al, begintijdstip van “ Happy Hour “
Zondag 24 mei. Onze wederhelften houden het voor gezien en trekken hun eigen plan. Ze willen wel eens wat anders zien dan ( mooie) auto’s. De manlui keren terug naar het evenement, alwaar we enkele leden van onze Nederlandse zusterclub met die andere naam treffen, die onderdelen, modelauto’s, boeken etc aanschaffen en/of verkopen. Dit was toch een RREC evenement of hebben wij dat verkeerd begrepen? De zon schijnt volop en het terrein loopt nu inderdaad vol met mensen en auto’s. Er komt er zelfs eentje met zijn privé jet, neen niet de huishoudster met de naam Jet, maar met zijn vliegtuig. Het terrein is groot genoeg en dit voertuig, ongetwijfeld met een Rolls Royce motor, past er gewoon bij. Rond de middag is het picknick tijd. Wat daaraan opvalt is dat die gekke Engelsen of Britten blijkbaar meer tijd besteden aan de ingrediënten op een picknick dan wanneer ze thuis eten. Wat die mensen niet allemaal meebrengen, behalve broodjes met kaas. Je houdt het niet voor mogelijk. De “Aristocraten” onder hen nemen zelfs hun kok en butler mee!! Uitgebreide salades met nog meer sausen dan in een restaurant, oriëntaalse gerechten, bijlagen, potjes peper, zout, kruiden, u noemt het maar op, zij hebben alles bij zich. Dit alles wordt natuurlijk niet genuttigd met koffie of thee, maar met flessen Champagne, wijnen in de kleuren wit, rose en rood en dat halen ze niet per flesje, maar per doos tevoorschijn uit hun kofferbakken. De Dutch Section laat zich de zelf mee gebrachte broodjes goed smaken, maar de ogen rollen nog steeds onze kassen uit. Wij Hollanders bent dus echt “zuunig” . En dan zijn er lieden binnen onze club, die zeggen, dat wij veel drinken, maar het tegendeel is nu bewezen. Wij likken slechts de glaasjes.
In bijgaande foto-reportage tonen wij u enkele opmerkelijke voitures, allemaal tot in de puntjes onderhouden, prachtig bewaard gehouden en gekoesterd als liefdes baby’s. De mensen, die zoiets bezitten en onderhouden liggen waarschijnlijk meer onder hun auto dan bij hun vrouwen in bed. Je moet er tenslotte iets voor over hebben. Wij Dutchies genieten ervan met volle teugen, alleen al het kijken naar en het fantaseren over is al vermaak. voor twee en over minstens twee.
Ondanks of juist vanwege het prachtige weer, gaat het aan het eind van de dag regenen. Daardoor missen we de prijsuitreiking. Niet erg, want in de wetenschap, dat de Engelsen geen prijzen weggeven buiten hun Kingdom, vinden we dat daardoor minder erg. We sluiten de mooie dag af en zijn vele ervaringen rijker geworden. Vanavond staat een Italiaans restaurant op het programma. Math en Bernadette hebben bekenden ontmoet en gaan daarom vanavond hun eigen weg.. Zie de foto’s en u weet, dat het ons wederom aan niets heeft ontbroken. Morgen, maandag, tweede Pinksterdag gaan we de terugtocht aanvaarden. We hebben een weekend gehad dat men ons niet kan afnemen. Gezellige mensen, prachtige auto’s. leuke avonden en we hebben evenveel gedronken als onze auto’s. De laatste per rit en wij per uur. Onze Rollces en Bentleys hebben er ca 1000 kilometer of meer opzitten en hebben zich, op enkele na, kranig gedragen als Heren/Dames van goede komaf.. Omdat het druk is bij de pascontrole in Calais worden wij gemaand door te rijden. Dat doen we, zonder paspoort, maar al te graag.
In Brugge nemen we een afscheidslunch. Omdat er ergens een groot en ernstig ongeluk is gebeurd ontstaan er hier en daar kilometers lange files met vertragingen tot enkele uren. Deze worden door Frederik omzeild, door ons via allerlei binnenwegen naar de juiste plek te sturen. Daardoor valt de ploeg uiteen, maar omdat we bij de lunch in Brugge al afscheid hadden genomen voelt dit minder erg. Velen van de RREC Dutch Section hebben dit weekend gemist. Ze weten, ook na het lezen van dit verhaal toch nog niet wat dat betekent. Vraag het de deelnemers maar eens en een volgende reis bent u zeker daarbij.
De Cornische rijders L & C uut Roermond.
