Grenzenloos MAGAZINE
Grenzenloos.nl
Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters
NR
15
Margareth Hol Ierland
April 2015
schrijfcursus Op het Ierse platteland
de sleutel tot midden-aarde Buitenlandstage in Nieuw-Zeeland
indische hollandse in galicie Marielle Saegaert vertelt
Uitgeverij
1
Grenzenloos
Welkom
Colofon
Grenzenloos Magazine Gratis online magazine voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters. Verschijnt 12 x per jaar, elke laatste vrijdag van de maand. Een uitgave van Uitgeverij Grenzenloos, een imprint van VanDorp Uitgevers Voor meer informatie of adverteren, kijk op www.grenzenloos.nl of mail naar
[email protected] In dit nummer staan bijdragen van: Sanne de Bock Marielle Saegaert Liesbeth Arts Margareth Hol Eric Jan van Dorp
STAGE in het buitenland
S
teeds meer studenten maken gebruik van de toenemende internationalisering en kiezen voor een stage over de grens. Een fantastische ervaring waar Sanne de Bock in deze editie voor de eerste keer verslag van doet. We gaan haar de komende maanden volgen in Nieuw-Zeeland. Voor wie een schrijfcursus wil volgen is er ook een interessant artikel van auteur Margareth Hol die het inspirerende Ierse platteland gebruikt om u aan het schrijven te krijgen. En mocht u ooit last krijgen van een writers-block, dan weet Liesbeth Arts u te vertellen dat dit waarschijnlijk maar tijdelijk is.
Veel leesplezier met het gevarieerde magazine van deze maand! Uw reacties en tips worden altijd gewaardeerd:
[email protected] Grenzenloos Magazine verschijnt 12 x per jaar, elke laatste vrijdag van de maand.
Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur Twitter: @ericjanvandorp
Coverfoto: Gabriel Garcia Marengo Copyright©2015 VanDorp Uitgevers Op de teksten en foto’s in deze uitgave rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave mag worden opgeslagen, gekopieerd of op andere wijze dan ook worden verveelvoudigd en/of verspreid, zonder uitdrukkelijke en schriftelijke toestemming van de uitgever.
2
Inhoudsopgave
4
Nieuws en nieuwe boeken
De sleutel tot Midden-Aarde
14
Een Indische Hollandse in Spanje
Verloot je huis in Spanje
20
18
Liesbeth - In verwarring
Afstanden - De grote oversteek
32
6
Schrijfcursus in Ierland
28
Nieuws de franse dagen op 16 en 17 mei in heeswijk, brabant evenement dit jaar niet in amerongen
V
oor de 2015 editie van De Franse Dagen dient u dit jaar niet naar Amerongen maar naar Heeswijk te komen. Op 16 en 17 mei vindt daar in Kasteel Heeswijk het evenement plaats waar veel Frankrijk liefhebbers elk jaar op af komen. Proef alles wat Frankrijk te bieden heeft op de Franse markt of laat u inspireren door bijzondere vakantie-aanbieders uit diverse streken. Uiteraard kunt u ook deze jaargang weer genieten van de Franse muziek, met optredens gedurende de hele dag en zaterdagavond. Ook zijn er traditiegetrouw weer workshops over de Franse taal, muziek en cultuur.
wonen in duitsland, paspoort verlengen in venlo gemeente biedt service voor hollanders net over de grens
N
ederlanders die in het buitenland wonen kunnen voortaan een Nederlands paspoort of identiteitskaart aanvragen (of verlengen) in de stadswinkel van Venlo. Deze service lijkt vooral handig voor de vele Nederlanders die net over de grens wonen. Tot nu toe moest men voor deze handelingen naar het consulaatgeneraal in Düsseldorf. De gemeente hoopt dat deze bijzondere uitbreiding van de dienstverlening jaarlijks 10.000 mensen te trekken. Het idee achter dit alles is dat dit een impuls moet geven voor de noodlijdende Venlose winkeliers en horeca, die het al jaren erg moeilijk hebben, omdat veel landgenoten juist over de grens in Duitsland gaan winkelen en boodschappen doen.
4
Nieuwe boeken
Emigreren naar Canada Editie 2015
Bart Nagel e.a. Uitgeverij Grenzenloos ISBN 97890776980737 Prijs € 17,95 Te koop via Emigratieboek.nl
Emigreren naar Zweden Editie 2015
Bart Kila e.a. Uitgeverij Grenzenloos ISBN 9789461850904 Prijs € 17,95 Te koop via Emigratieboek.nl
5
De Sleutel tot Midden-Aarde
6
Buitenlandstage
N
atuurlijk heb ik ze gezien: de Lord of the Rings-films, de super extended version, en als de echte geek die ik ben echt wel meer dan één keer.
ongeveer hetzelfde wilde, werden we allemaal verzocht een top vijf in te leveren. Nieuw-Zeeland prijkte bovenaan mijn lijstje, maar meer in het kader van wishful thinking dan daadwerkelijke verwachting. Vanwege de grote populariteit die het land heeft onder de
Twee van de drie films van The Hobbit heb ik op het witte scherm bekeken (al moet ik in alle eerlijkheid bekennen dat het laatste deel nog op mijn To Do-list staat, maar dat is slechts een kwestie van tijd. Ter verdediging: ik heb wel het boek gelezen). En toch had ik nooit verwacht dat ook ik ooit zou belanden in het land van de hobbits, de elven en de dwergen. Nieuw-Zeeland! Stageplaats Het begon allemaal met mijn studie. Omdat ik mooie cijfers haalde op mijn opleiding geneeskunde aan de Radboud Universiteit, werd ik uitgenodigd om te solliciteren voor het Honours Programme. Dit extracurriculaire programma wordt gevolgd door een groepje van een kleine dertig geneeskunde- en biomedische wetenschapstudenten. In twee jaar tijd maken ze kennis met de grote onderzoeksinstituten van het Radboud, verwerven een eigen stageplaats binnen één van die instituten, en sluiten uiteindelijk de periode af met een maandenlange stage in het buitenland. Tegen al mijn verwachtingen in, werd ik toegelaten tot het programma en kreeg ook ik plotseling het vooruitzicht op een reis naar het onbekende.
Honoursstudenten, ging ik er niet echt van uit dat ik inderdaad bij deze stage zou worden ingedeeld. Dat niet geschoten altijd mis is, bleek maar weer eens toen de stage aan de Victoria University of Wellington tóch aan mij en één van mijn studiegenoten werd toegewezen. Voor ik het wist stond het vast dat ik naar de andere kant van de wereld zou gaan, een gedachte die zowel geweldig als angstaanjagend was.
Lijstje Aan het begin van het derde studiejaar werd er een lijst opgesteld met beschikbare onderzoeken aan diverse universiteiten in landen over de hele wereld. Omdat zoals gebruikelijk iedereen
7
Nieuw-Zeeland Waar ik op dat moment nog geen rekening mee had gehouden, was dat een reis naar Nieuw-Zeeland veel meer behelst dan het invullen van een simpele top vijf.
Een visum gaat onlosmakelijk gepaard met problemen In mijn omgeving had ik gehoord dat het erg lastig was om Australië binnen te komen, dus ging ik er
8
min of meer automatisch van uit dat dit ook wel voor Nieuw-Zeeland zou gelden. Visum Om te beginnen heb je een visum nodig, en een visum gaat haast onlosmakelijk gepaard met problemen – te oordelen naar de verhalen van elke wereldreiziger die ooit zo’n document moest aanschaffen. Dat was in ieder geval wel het beeld dat ik erbij had, dus besloot ik vroeg te beginnen
Buitenlandstage met het regelen van mijn papieren; mooi niet dat ik straks op het vliegveld zou staan en het land niet zou worden binnengelaten.
deze queeste echter tot een goed einde te brengen en kwam ik aan bij de volgende hindernis: het opsturen van mijn aanvraag en paspoort naar het Visa Application Centre (VAC) in Londen. U leest het goed: samen met mijn paspoort. Misschien was het mijn onervaren naïviteit, maar hierom moest ik toch wel even slikken. Ik zag het niet zo snel gebeuren dat ik mijn legitimatiedocument per post helemaal naar Engeland zou sturen, en dus mailde ik naar het VAC of een kopie zou volstaan. Het antwoord kwam snel, maar was helaas ook negatief. Wanneer mij een visum zou worden verleend, moest dit
Tot mijn grote opluchting bleek Nieuw-Zeeland al snel veel liberaler dan zijn buurland. Mensen die afkomstig zijn uit de zogenoemde “visa waviorcountries” mogen, zolang ze minder dan drie maanden blijven, zonder visum het land in. Voor mensen uit Engeland geldt hiervoor zelfs een maximale periode van zes maanden. Omdat ik helaas niet van Engelse afkomst ben en van plan ben vier maanden te blijven, hadden deze regels echter op mij geen betrekking. De website waar je terecht kunt voor alle informatie omtrent de visums die nodig zijn om toegang te krijgen tot Nieuw-Zeeland (www.immigration. govt.nz), vond ik vrij onduidelijk. Voor elk soort reiziger bestaat een speciaal soort visum en het is erg belangrijk dat je de goede uitkiest, maar uit de informatie op de website kon ik eigenlijk niet zo goed opmaken welk visum ík nodig had. Uiteindelijk besloot ik dat een visitor visa het meest toepasselijk is voor mijn situatie: met dit document is het namelijk mogelijk om tot drie maanden lang te studeren aan een school of universiteit. Omdat mijn stage zelf maar drie maanden gaat duren, komt dit voor mij perfect uit. De laatste maand van mijn verblijf wil ik namelijk een rondreis door het land gaan maken (zoals het een echte “visitor” betaamt).
direct in mijn paspoort worden gezet. Ik had dus geen andere keus dan op mijn lip te bijten en schoorvoetend mijn paspoort, per aangetekende post, naar de andere kant van de Noordzee te zenden. Gelukkig waren de mensen van het Visa Centre vrij snel en adequaat. Een week na het opsturen van mijn documenten kreeg ik bericht dat ze mijn pakketje veilig hadden ontvangen en het hadden doorgestuurd naar de goede afdeling. Bijna had ik
Paspoort opsturen Stap twee: pasfoto’s laten maken, vragenlijst invullen, opzoeken wat er met bepaalde vragen word bedoeld – het had toch meer omhanden dan je van tevoren zou denken. Uiteindelijk wist ik
9
Nieuw-Zeeland al verlicht gezucht – dit ging bijna verdacht soepel – maar toen kwam tien dagen later het vervelende bericht dat ik, ondanks al mijn wikken en wegen, toch het verkeerde visum had uitgezocht. Een stage blijkt, zelfs al krijg je er niet voor betaald, te vallen onder werk, en dus was ik verplicht een Work Visa aan te vragen. Het omzetten van mijn visumaanvraag ging echter heel gemakkelijk. Hoewel ik baalde van de extra tijd en kosten die hiermee gepaard gingen, werd alles heel netjes en snel geregeld en na ongeveer twee weken ontving ik bericht dat mijn paspoort, inclusief visum, weer op de terugweg was naar Nederland. Nog geen
dag later kwam de post binnen en kon ik opgelucht ademhalen: niet alleen had ik mijn paspoort weer veilig binnen handbereik, maar het was ook voorzien van een sticker die mijn sleutel tot het land van de kiwi’s zou vormen. Onderkomen Februari brak aan en mijn studiegenote en ik begonnen vol goede moed aan het zoeken van onderkomen in de buurt van de universiteit. We waren getipt dat het gemakkelijker zou zijn iets te vinden naarmate onze vertrekdatum dichter in de buurt zou komen, omdat er weinig NieuwZeelanders zouden zijn die hun kamer ver in de toekomst willen verhuren. Het vinden van onderdak bleek lastiger dan verwacht, maar gelukkig kregen we veel hulp van onze omgeving. Er werden ons verschillende websites aangeraden, waaronder www.trademe.co.nz; een site waar Nieuw-Zeelanders spullen kunnen kopen en verkopen. Ook potentiële flatmates kunnen hier opzoek naar een kamer, maar aangezien de website alleen bedoeld is voor inwoners van Nieuw-Zeeland en Australië, is het lastig om je ervoor te registreren zodat je kunt reageren op een aangeboden kamer. Deze website viel dus al snel af, maar gelukkig waren er nog genoeg andere opties. Met behulp van verre familie uit Nieuw-Zeeland en natuurlijk
10
Buitenlandstage
van het immer betrouwbare Google, ontdekten we uiteindelijk de website van Hotel St George. Klinkt chique, zeker, maar het is niet wat u denkt. Zelf noemt St George zich een “affordable student and backpacker accommodation”, waarin ook studenten die langere tijd willen blijven een plekje kunnen vinden.
internationale karakter van de plek, die onderdak biedt aan studenten van over de hele wereld, leek het ons de ideale accommodatie. Wel bleek dat Nieuw-Zeelanders onder “affordable” nou niet precies hetzelfde verstaan als deze twee arme studentjes uit Nederland. De kamers die voor ons beschikbaar waren, twee aparte kamers met een gedeelde badkamer, kostten $240,- per week. Hoewel de New Zealand Dollar minder waard is dan de Euro, was deze toch niet mis. Maar ja, het was de ideale locatie en er waren weinig opties die goedkoper waren, dus besloten we dat het toch onze beste keus was.
Affordable Het “hotel” bevindt zich op loopafstand van de universiteit, heeft een grote, gedeelde keuken (om zelf in te koken) en een enorme gemeenschappelijke ruimte. Samen met het
11
Nieuw-Zeeland Hier zit ik dan, met nog geen veertien dagen voordat mijn vliegtuig zal vertrekken – het vliegtuig dat mij verder van huis zal brengen dan ik ooit van mijn leven geweest ben – en plotseling zie ik een parallel met De Hobbit. De arme Bilbo was ook nooit verder dan een flinke wandeling van de Gouw vandaan geweest voordat zijn avontuur begon. Dit wordt mijn kans om mijn horizon te verbreden, mijn blik te verwijden en mijn wereld te vergroten. Wie weet wat een trip naar het verre Nieuw-Zeeland mij allemaal zal brengen – Bilbo zou in ieder geval nooit meer dezelfde worden.
Er vallen nog een aantal kleine dingen te regelen, mijn tas moet nog worden ingepakt en er moet nog afscheid worden genomen. Maar ik heb het gevoel dat ik er steeds meer klaar voor ben om mijn vertrouwde thuisland voor vier maanden in te ruilen voor de andere kant van de wereld. Dus, om af te sluiten in de fameuze woorden van één van mijn favoriete hobbits: I’m going on an adventure!! - Wordt vervolgd Tekst: Sanne de Bock Foto’s: Sanne de Bock, ANP
12
Meer spannende Nieuw-Zeeland perikelen lezen? In Een Enkeltje Auckland Please beschrijft Marisa Garau, voormalig copywriter en ex-stressverslaafde, op openhartige wijze hoe zij besluit om haar snelle Amsterdamse leventje in te ruilen voor een nieuw bestaan in Nieuw-Zeeland. Bij gebrek aan informatie over de hopes and fears waarmee elke aspirantemigrant te maken krijgt, besluit zij een boek te schrijven: van de eerste prille emigratiekriebels tot het daadwerkelijke enkeltje Auckland.
Een enkeltje Auckland, please... Op weg naar het Nieuw-Zeeland visum Marisa Garau ISBN 9789461850591 O.a. te koop via Bol.com en Emigratieboek.nl
13
Naast praktische informatie over het nut van een goede planning, de schimmige rol van emigratiebureaus, het belang van blind doorzettingsvermogen en de heilzame werking van geduld, is Een Enkeltje Auckland Please een persoonlijk verslag over de emotionele kant van emigreren. Bovendien geeft het een openhartig inzicht in de reacties van familieleden en vrienden, die heen en weer schieten tussen welgemeend enthousiasme, zure afgunst en hardnekkig onbegrip. Dit onderhoudende, informatieve en humoristische boek is bedoeld om iedereen die naar een ander land verlangt, een hart onder de riem te steken en te bewijzen dat al het gedoe zeker de moeite waard is!
Spanje
Marielle Saegaert Een Indische Hollandse in santiago de compostela 14
Marielle Saegaert
M
arielle Saegaert woont al jaren in Santiago de Compostela. Ze kwam in het nieuws toen ze in 2013 een treffend boek over de stad schreef. Dit voorjaar komen er twee boeken van haar uit die meer met haar Indische afkomst te maken hebben. Grenzenloos Magazine sprak met haar toen ze voor een boekpresentatie in Bilthoven even terug was.
Santiago is vooral bekend als bedevaartsoord, waardoor er een ander soort toerisme is dan in veel andere Spaanse plaatsen, aldus Saegaert. “Het is een behoorlijk kleine stad, veel kleiner dan de meer bekende Spaanse steden. De oude zone, het historische gedeelte van de stad is klein maar heel mooi. Echt een middeleeuwse universiteitsstad. Ook is het massatoerisme hier (nog) niet doorgedrongen. De bedevaart brengt een andere, minder commerciele vorm van toerisme. Mensen komen heel blij en echt bijna ‘verlicht’ in de stad aan en, ondanks de regen, komt dat de algemene stemming zeker ten goede! Op het plein voor de kathedraal kan het zomers behoorlijk druk zijn, maar die ontwijk je dan als stadsbewoner… Met al die kleine steegjes en straatjes is de doorloop ook heel goed, dus merk je relatief eigenlijk maar weinig van toeristische drukte. Ik denk dat het toerisme in Santiago bovendien meer verspreid is over een langer seizoen: in de wintermaanden is het zeker rustiger wat pelgrims betreft.”
Bijna 18 jaar geleden vertrok Marielle Saegaert voor anderhalf jaar naar Santiago de Compostela. Ze had eigenlijk het idee opgevat om met haar Erasmusbeurs in Madrid te gaan studeren, maar haar hoogleraar raadde haar aan om naar Santiago te gaan: daar zou ze veel sneller Spanjaarden leren kennen dan op zo’n grote campus als Madrid. Het werd een fantastisch ervaring en na haar studie keerde ze dan ook al vrij snel terug naar de stad die haar hart gestolen had. Santiago de Compostela verschilt volgens Saegaert veel van andere bekende Spaanse steden, zoals Barcelona of Granada. “Spanje vind ik sowieso intern erg verschillend,” stelt ze overtuigend vast. “Galicia, de streek waar Santiago de hoofdstad van is, is een prachtige streek, erg groen en heeft een duidelijk Keltische invloed die terug te zien is in de hele streek. Er zijn nog veel Keltische nederzettingen te bewonderen. Het klimaat is daarbij ook nog eens duidelijk anders. Gematigd zeeklimaat, het kan erg veel regenen in Galicia… Het is dus prachtig groen, roep ik dan altijd maar. En dat is zeker zo. Ook de mensen hier zijn weer totaal verschillend van bijvoorbeeld de Andalusiërs.”
15
Spanje Het boek dat Saegaert schreef over Santiago de Compostela is ook vertaald in het Spaans en de lokale Spanjaarden waren oprecht nieuwsgierig hoe buitenlanders hen zien. “Ik heb hele leuke reacties gehad,” vertelt de auteur met trots in haar ogen. “Velen wisten sommige dingen niet eens over hun eigen stad en anderen vonden het vooral leuk om eens te lezen wat anderen van hen denken: dingen die zij voor lief nemen of heel normaal vinden en mij dan opvallen. Omdat ik in sommige stukjes over vrienden schrijf en hun waargebeurde belevenissen, vroegen sommigen aan me of ik misschien al aan een 2e deel zat te denken: ze zouden er zelf best wel in voor willen komen!” Marielle Saegaert is zelf van Indische afkomst, maar de Indische en Indonesische geschiedenis zegt de meeste Spanjaarden helemaal niets. “Hun eigen Spaanse burgeroorlog en de daaropvolgende dictatuur hebben die jaren als het ware voor zich opgeëist,” verklaart Saegaert. “Als ik hen het verhaal vertel van het kampdagboek van de hoofdpersoon zijn ze altijd wel gelijk heel erg geïnteresseerd. Ze weten natuurlijk wel dat de Hollanders altijd succesvol waren met de zeevaart, maar vrijwel niets over onze vroegere kolonies.” De twee nieuwste boeken die Saegaert geschreven heeft, gaan over iemand die in een Jappenkamp verbleef en daarna via Australië en Ierland uiteindelijk weer terugkeerde naar Nederland. Het is een waargebeurd verhaal en Saegaert vond het van groot belang om dit verhaal op te schrijven. “Ik zelf vind geschiedenis altijd erg leuk en juist dit deel van de Nederlandse geschiedenis spreekt me aan omdat ik me er vanwege mijn eigen Indische familie veel bij voor kan stellen. Toch heb ik me beseft dat ik eigenlijk maar heel weinig wist van de kampgeschiedenis van de ‘Indiëgangers’. Er is bij mij op de middelbare school weinig aandacht
16
Nooit meer buigen isbn 9789461850867
Lief dagboek... isbn 9789461850850
besteed aan dit deel van Nederlandse geschiedenis. Daarbij zat mijn familie als Indische Nederlanders (zij werden over het algemeen niet geïnterneerd) niet in de kampen dus konden zij mij er ook weinig over vertellen. Mijn oude oom van 93 die vorig jaar is overleden vertelde graag over Indië. Als kleine kinderen hingen wij altijd aan zijn lippen. Riek, de hoofdpersoon van de roman en de schrijfster van het kampdagboek heb ik persoonlijk gekend: ze was als familie voor me. Voordat ze ziek werd en niet meer aanspreekbaar was, heeft ze mij nog wat kunnen vertellen, maar haar hartsvriendin Hansje die met haar in dezelfde kampen heeft gezeten, heeft mij zoveel verteld. Ongelofelijk wat die vrouwen soms hebben meegemaakt en hoe dapper zij volhielden. Je vindt tegenwoordig zoveel biografiën in de boekwinkel… Van mensen die eigenlijk maar weinig meegemaakt hebben vergeleken met zoveel niet-bekende mensen, mensen die niet op televisie of in de bladen verschijnen. Riek was een fantastisch mens die ondanks de ellende die haar op jeugdige leeftijd is overkomen toch altijd een positief en dapper mens bleef.”
Marielle Saegaert In Bilthoven kreeg Hansje tijdens een sfeervolle en drukbezochte boekpresentatie de eerste exemplaren uitgereikt van het bewerkte dagboek van Riek en de biografie van haar drie jaar geleden overleden hartsvriendin.
dat het moeilijk voor me zal zijn om weer in het Nederlandse leven te passen. Mijn vrienden hier zeggen altijd dat ze me geadopteerd hebben en ik voor hen al een ‘Galicische’ ben. Daarbij is het heen en weer reizen tegenwoordig steeds makkelijker en hoeft het niet duur te zijn. Toch blijf ik Nederlandse en kan het zomaar ineens gebeuren dat ik heel veel heimwee krijg. Voorlopig is die nog dragelijk!”
Na haar korte bezoek in Nederland keert Marielle Saegeart weer terug naar Santiago de Compostela. Op de vraag of ze ooit nog definitief terugkeert naar Nederland kan ze geen sluitend antwoord geven. “ Ik woon nu al zo lang in Spanje en het leven is daar zó anders. Ik voel me prima op mijn gemak daar en denk wel eens
Tekst:Eric Jan van Dorp Foto’s: Marielle Saegaert
Waar de regen kunst Leven in Santiago de Compostela Marielle Saegaert In het hart van dit wondermooie landschap vol heuvels, kloosters en minuscule dorpjes ligt Santiago de Compostela, een moderne stad waar vroeger zich niet zo gemakkelijk gewonnen geeft... Hier geniet Marielle Saegaert volop van de betoverende straatjes en de eeuwenoude pleinen van het historische deel van de stad waar ze net als de Compostelanen haar dagelijkse leven agendaloos doorbrengt. O.a. te koop via Bol.com en Emigratieboek.nl als paperback en eBook
17
Nieuws
Verloot je huis in Spanje
Opmerkelijke actie kreeg toestemming Een inwoonster van het Spaanse Segorbe had reeds twee jaar haar huis, met onder meer vier slaapkamers en twee badkamers te koop staan. Het huis moest die 90.000 euro opbrengen. Hoewel er sporadisch belangstelling voor het huis getoond werd, raakte het geduld van Maria Bolumar toch op. Ze besloot haar woning te verloten, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want wanneer je een woning gaat verloten krijg je te maken met alle wettelijke regels voor kansspellen. Na een langdurige en ingewikkelde bureaucratisch procedure van bijna een jaar, kreeg de Spaanse uiteindelijk toestemming van de Spaanse belastingdienst. Maria bood loten voor de loterij aan voor 10 euro per stuk. Haar zoon maakte zelfs een speciale website voor de loterij en verder werden de loten
zo goed en kwaad als het kon op straat en in de winkels van bekenden aan de man gebracht. De verkoop kreeg een vlucht toen Maria besloot dat alleen de verkochte lotnummers in de trekking zouden worden meegenomen. De belangstelling groeide met de dag en de loten werden niet alleen in heel Spanje besteld, maar zelfs in landen als Canada en Polen. Op 30 maart jongstleden trok een notaris het winnende lot. De gelukkige krijgt hiermee dus voor slechts een tientje en fraaie Spaanse woning ter waarde van 90.000 euro. Maria Bolumar is niet alleen van haar huis af, ze heeft er zelfs meer voor gekregen dan ze gehoopt had. Na verrekening van alle fiscale kosten houdt ze er volgens zeggen een ton aan over. Bron: inspanje.nl
18
de kanselier
Onbekend Spanje
Nomade voor het vaderland
“In de buitenlandse dienst was het nooit saai, verre van dat,” zegt de schrijver. En al helemaal niet als er ook nog eens een moord plaatsvindt, voegt de verteller daar aan toe. Ronald Aarsen beschrijft gebeurtenissen in de diplomatieke dienst die hij typeert als een nomadische tocht van 40 jaar. Soms hilarisch maar vaak ook met een ernstige ondertoon, als hij geplaatst wordt in ontwikkelingslanden. Aan elk van zijn hoofdstukken voegt hij een gedicht toe, waarin hij zijn gemoedstoestand belicht bij een gebeurtenis die hem raakt. Niet alleen wordt het leven en werken op Nederlandse ambassades in onder andere Duitsland, Indonesië en Kenya beschreven, ook komen diverse misstanden en regelrechte corruptie aan bod. Tussendoor zijn hoofdstukken opgenomen geschreven vanuit het perspectief van voormalige collega’s, die de gebeurtenissen vanuit een andere hoek belichten. En ja, ook die van de moordenaar in Jakarta die uiteindelijk in Kenya wordt ontmaskerd. Over de auteur: Ronald A.R. Aarsen (1940) was vanaf 1967 werkzaam op het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Later plaatsvervangend kanselier en Financial controller op diverse ambassades voornamelijk in Afrika. Hij is sinds 2000 gepensioneerd en woonachtig in Colmschate.
de kanselier Ronald A.R. Aarsen Nu overal verkrijgbaar
19
Wonen in Frankrijk
Liesbeth In verwarring...
L
iesbeth Arts woont samen met haar man Henk sinds een paar jaar in de Auvergne. Ze schreef reeds twee succesvolle boeken waarin ze op enthousiaste wijze vertelt over haar emigratie. Daarnaast schrijft ze met regelmaat blogs over haar allerdaagse belevenissen in Frankrijk.
feit dat ik nu toch echt een veertiger ben, wat best ‘oud’ klinkt. Misschien ook wel met de lichte vertwijfeling of ik maatschappelijk gezien op het juiste pad ben, maar ‘allez, soit!’, dat komt wel goed. Als ik eerlijk ben is er niet echt verschil tussen de dertiger en de veertiger. Het zit gewoon tussen je oren en als ik nu maar door blijf sporten blijf ik er ook nog gewoon goed strak uit zien. Geen vuiltje aan de lucht dus.
Als ze nu zouden zeggen dat ik veertig word over een paar maanden zou ik het direct geloven. Zo voel ik me geestelijk ook; niet meer helemaal piepjong, maar toch nog wel jong genoeg om de wereld aan mijn voeten te hebben. Natuurlijk met onzekerheden over het
Maar niemand haalt het in z’n hoofd om te zeggen dat ik veertig word en dat is logisch, want ik word helemaal geen veertig dit jaar, ik word vijftig!
20
Liesbeth En hoewel ik me zo helemaal niet voel is het me blijkbaar toch aan te zien. Het sporten heeft niet meer het gewenste resultaat, hoewel ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat het regelmatige sportschema al een tijdje uit mijn systeem verdwenen is. Ook word ik al een behoorlijke tijd met ‘u’ aangesproken. Het is een vreselijk cliché, maar ik kan er nog steeds niet aan wennen. Vooral omdat ik schaamtevol moet erkennen dat de gewenste levenswijsheid die naar mijn mening hoort bij een persoon die aangesproken wordt met ‘u’, bij mij ver te zoeken is. Het ‘ouder en wijzer’ worden, wil bij mij niet erg vlotten. Sterker nog, de laatste jaren staat mijn leven meer dan ooit op z’n kop door zekerheden die toch niet zo zeker bleken te zijn. Maar sinds enkele maanden ben ik een beetje de kluts kwijt. Het lijkt wel alsof alles anders is.
niet van vrienden. Wat betekende dat? Was het boek niet goed? Was het misschien allemaal een te egocentrisch gebeuren? Een verhaal dat je misschien op een avondje eens tegen vrienden vertelt, maar waar je niet zo’n hele boekheisa van maakt. Tja, en dan die blogverhaaltjes: wie zit daar nu eigenlijk op te wachten? Nou... en dan gaat het snel bergafwaarts, dit soort gedachten zijn ‘dodelijk’ voor je creativiteit! Waarschijnlijk was ik gewoon moe en had ik op vakantie moeten gaan. Maar dat deed ik dus niet! En zo belandde ik elke dag plichtsgetrouw achter mijn computer om vervolgens vast te stellen dat ik niets te schrijven had. Wat niet zo goed was voor mijn zelfvertrouwen. Ik begon me paniekerig af te vragen of dit nu het beruchte schrijversblok was. Om mezelf af te leiden, ging ik steeds meer op facebook zitten koekeloeren. Dat was niet slim, want het werkt verslavend. Hierdoor stond facebook de hele dag ‘open’ en vulde het mijn lege hoofd met wereldse zaken: Charlie Hebdo, Syrië, zelfverrijking van de rijken op aarde, onheil, onrecht en vooral ook veel dierenleed. Ellende, ellende, ellende. “Oh Henk, ik kan geen zielig dier meer zien!” zei ik met buikpijn en met tranen in m’n ogen van weer een gruwelijke foto. “Ik word er zo verdrietig van, wat is er toch allemaal aan de hand in de wereld?”
Het begon eigenlijk na mijn boekpresentatie vorig jaar in oktober. Ik sloeg er nog niet echt acht op want ik had toevallig aardig wat werk als waarzegster in Nederland, dus het was sowieso hectisch vanwege het heen en weer reizen tussen Nederland en Frankrijk. Maar toen ik in december gewoon rustig achter mijn pc kon gaan zitten om weer lekker te schrijven, realiseerde ik dat het volkomen leeg was in mijn hoofd. De verhalen waren weggevlogen en eigenlijk weet ik zelfs nog precies het moment waarop dat was gebeurd. Het was na de laatste regel van mijn boek. Ik klikte met mijn pijnlijke rsi arm op ‘opslaan’ en dacht: en nu weet ik geloof ik niets meer. Het was een vreemde onwezenlijke gedachte, eigenlijk meer een gevoel, een leeg gevoel. Maar er gebeurden meer onwezenlijke dingen; ik kreeg haast geen reacties op m’n boek, zelfs
Een vriendin belde: borstkanker. Een andere: baarmoederkanker. Een vriend kwam terug van vakantie met darm- en leverkanker. Ik had net de petitie getekend tegen de zweepslagen van die leuke jonge blogger in Saoedi Arabië. Het werd een beetje teveel.
21
Wonen in Frankrijk
Ik wilde op iedereen goed en wijs reageren, een mooie kaart sturen met opbeurende en wijze woorden maar het lukte niet. Bellen durfde ik al helemaal niet, want mijn inmiddels volle wereldse hoofd was niet in staat om iets zinnigs uit te brengen. Het was volgelopen met machteloosheid en mijn hart was ondertussen hypergevoelig. Die twee versterken elkaar nogal.
riep ik opstandig uit, maar diep van binnen wist ik het ook wel. Ik word inderdaad ouder, vijftig wel te verstaan! Gelukkig kwam er in februari een opdracht die de vicieuze cirkel waarin ik was beland, doorbrak. Ik kreeg via een vriend de opdracht om drie stripboeken vanuit het Frans in het Nederlands te vertalen. Sindsdien zit ik weer anders achter de computer. Ik heb werk! En ik vind het nog ontzettend leuk ook, ik ben weer met taal en een verhaal bezig. Natuurlijk check ik ergens op de dag nog wel eens even facebook, maar ik ben er niet meer door geobsedeerd, ik heb er ook geen tijd voor. Bijkomstig voordeel is dat ik nu ook even niet na hoef te denken over het feit dat ik eigenlijk weer eens een verhaal moet schrijven, ik heb gewoon werk te doen.
“Dat is de leeftijd, Lies!” zei Henk om mijn gepieker wat te relativeren. “Ik was rond mijn vijftigste ook veel gevoeliger en wat in de war, dat hoort er gewoon bij!” Lief, maar ook met een wat ondeugende blik keek hij me aan. “En vergeet niet dat je natuurlijk ook tegen de overgang aanzit.” “Ja, jij wilt me gewoon ‘oud’ hebben, net als jij!”
Langzamerhand begin ik weer een beetje bij mezelf te komen, te ontspannen. Ik zie heus al het leed nog steeds aan me voorbij trekken, maar ik ben er iets minder door van slag. Natuurlijk heb ik maar een klein en onbeduidend leventje ergens op het Franse ‘platteland’, zeker in vergelijking tot de indrukwekkende wereldse zaken die genadeloos om me heen woekeren. Maar gelukkig kan ik het nu
22
Liesbeth Arts
iets beter relativeren. Dit leven is ook realiteit!
Over Liesbeth Arts:
Vanochtend, bij het opstaan, was het er weer: de positieve luchtigheid en de zin om te schrijven. “Oh wat fijn, de inspiratie is teruggekomen!” riep ik enthousiast tegen Henk. En terwijl ik nu na zes maanden ijverig zit te typen, hoor ik via facebook een geluidje. Toch nieuwsgierig kijk ik even snel wat er gemeld wordt. ‘Liesbeth je wordt genoemd’, zegt een pop-up. Ik open het scherm en er staat: Liesbeth Arts we missen je verhaaltjes….
Wanneer Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk delen.
Tekst: Liesbeth Arts
Het begint met dromen over later als... maar hun enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en belanden van het ene toeval in het andere. Een verhaal vol humor, over passie en durf, dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Lees alle avonturen van Liesbeth en haar man Henk in de twee geweldige verhalenbundels.
Toekomstmuziek in Frankrijk ISBN 9789461850638 La Guinguette Hollandaise ISBN 9789461851093
O.a. te koop via Bol.com en Emigratieboek.nl
23
Franse dagen
bezoek de franse dagen kasteel heeswijk - 16 & 17 mei
• Proef alles wat Frankrijk te bieden heeft op de Franse markt. • Laat u inspireren door bijzondere vakantie-aanbieders uit diverse streken • Geniet van de Franse muziek, met optredens van vele professionele artisten • Doe mee met de workshops over de Franse taal, muziek en cultuur • Bezoek de Maison en France beurs met actueel aanbod en informatieve seminars • En geniet van de sfeer, de zon en de muziek op het Franse terras! Zaterdag 16 en zondag 17 mei bent u van harte welkom vanaf 11.00 uur op Kasteel Heeswijk in Heeswijk (Brabant) Bestel nu tickets online
24
Toekomst & Tapas EEN EIGEN RESTAURANT AAN DE ZONNIGE COSTA
Robert en Ariane zijn net dertig als zij hun internetbedrijf in Nederland verkopen. Tegen alle verwachtingen in investeren ze hun geld in een Bagles & Salads restaurant in Nerja, Andalusia. In het boek Toekomst & Tapas beschrijft Ariane op meeslepende wijze het avontuur dat volgt. Een absolute must-read voor iedereen met interesse in wonen en/of ondernemen in Spanje. Toekomst & Tapas Ariane van Wijk isbn 978 94 61851 000 Uitgeverij Grenzenloos Te bestellen o.a. via Bol.com Amazon.es Emigratieboek.nl w w w. e m i g r at i e b o e k . n l
w w w. g re n z e n l o o s . n l
oom
VERZEKERINGEN RINGEN
Hollandse zekerheid tijdens uw buitenlands avontuur! Kijk op www.oomverzekeringen.nl of bel +31(0)70 353 21 00.
OOM Verzekeringen
ziektekosten | SOS | reis | ongevallen | inboedel aansprakelijkheid | rechtsbijstand | annulering
25
26
Grenzenloos uitzicht Foto: J. 27 Barrientos
Afstanden
AFSTANDEN De Grote Oversteek
D
avid Scherpenhuizen werd in 1962 in Australië geboren. Zijn Nederlandse vader en Engelse moeder emigreerden in 1958 naar Down Under. In de zomer van 1975 keerde de familie terug naar Nederland. Daar trokken David, zijn ouders en zijn zusje Terri in bij zijn grootouders die in het Friese gehuchtje Burum woonden. Na enkele weken in ‘de hel’ van Friesland te hebben doorgebracht, vertrekt de familie naar Engeland voor een vakantie.
De overtocht van Oostende naar Dover duurde vier uur, in het holst van de nacht. Ik vond het allemaal vreselijk opwindend. De grote veerboot was net een drijvend winkelcentrum, met winkels, een restaurant en een bar. Mijn ouders hadden een zithoekje voor ons bemachtigd en vleiden naast elkaar neer op een bankje. Terri ging languit op een ander bankje liggen en sliep vredig in, maar ondanks onze lange reis uit Friesland was ik te opgewonden om te blijven zitten. Ik rende de trappen op
28
Emigreren
en af en onderzocht het grote schip van boeg tot achtersteven. Het hele schip krioelde van Engelse schooljochies die kennelijk op schoolreis waren geweest naar ‘the continent’. Allemaal keurig in bruine uniformen gestoken alsof ze net uit ‘Tom Brown’s School Days’ waren gestapt. Eerst speelden en renden ze rond als een kudde dol geworden bokjes, maar naarmate de reis vorderde werden ze steeds stiller. Misschien waren hun tere Engelse maagjes niet bestand tegen frites met Belgische mayonaise. Op een gegeven moment liepen de wc’s over. De urinoirs en wc potten raakten verstopt en overal lagen kleine plassen braaksel. In het Engels zeggen ze dat mensen er groen uitzien als ze misselijk worden; green around the gills (groen bij de kieuwen). Ik dacht altijd dat die uitdrukking dichterlijke vrijheid was, maar ik zag tot mijn verwondering voor het eerst mensen die letterlijk groen uitsloegen van de misselijkheid. De schooljochies strompelden verzwakt door de gangen, hun gezichten zo wit als de krijtkliffen van Dover, met een vaalgroene waas rond hun ogen en op hun wangen. Hun monden hingen half open als vissen die naar lucht hapten. Het was net iets uit een griezelverhaal van HP Lovecraft. De misselijkmakende geur van braaksel verspreidde zich als een soort gasaanval door het schip. Ik zocht op het dek respijt van de stank en de vreemde, groene wezens.
David Scherpenhuizen onderzeeërs, vergane piratenschepen. Het was allemaal erg mysterieus en spannend. En wat wachtte ons aan de overkant? Als kind verslond ik boeken over Robin Hood, Koning Arthur en andere Britse sagen en legenden. Engeland was in mijn fantasie een immer in mist gehuld eiland dat bevolkt werd door druïden met lange witte baarden, ridders in glimmende harnassen en struikrovers met pijl en boog. De donkere wolken boven het eiland werden afgetast door enorme schijnwerpers op zoek naar vliegtuigen van de Luftwaffe, terwijl dappere Britse soldaten eindeloze tunnels groeven in Duitse gevangenkampen. Naast de oude legendes waren er ook moderne, zoals de Beatles, mijn favoriete popgroep. Het paste allemaal naadloos in elkaar in het Engeland van mijn dromen. We kwamen na middernacht in Dover aan in het pikkedonker. Nadat we hadden getankt reden we richting het kustplaatsje Brighton aan de zuidkust. Terri sliep op de achterbank naast me, maar ik keek nieuwsgierig naar het donkere landschap dat aan ons voorbij trok. Ik was nog altijd te opgewonden om te slapen. Mijn ouders kletsen rustig met elkaar, hun gezichten slechts verlicht door de dashboardverlichting.
de grens over met een uitkering
Buiten keek ik naar de volle maan die schitterde op de donkere golven. De immense diepte van de Noordzee fascineerde me. Ik probeerde me voor te stellen wat er allemaal onder de donkere oppervlakte schuilging; walvissen, reuzeninktvissen, verzonken steden, Nazi
Het was voor het eerst sinds 1958 dat mijn moeder terugkeerde naar haar geboorteland. Zij werd héél lang geleden in 1930 in Hull geboren, een grote havenstad in het graafschap Yorkshire in het noorden van Engeland. Hull werd aan het begin van de Tweede Wereldoorlog zwaar gebombardeerd. Mijn Engelse opa zat in dienst. Voor de tweede keer zelfs, want in de Eerste Wereldoorlog had hij als veertienjarige in de loopgraven gediend. Hij had gelogen over zijn leeftijd om samen met zijn vader te mogen dienen.
29
Afstanden
In het begin van WO2 werd hij als veertiger bij de Britse nederlaag bij Duinkerke in België geëvacueerd naar Engeland. Daarna werd hij in het zuiden van Engeland gestationeerd, terwijl zijn vrouw en zes kinderen achterbleven in Hull. Mijn moeder vertelde later altijd over de bombardementen. Het moet een ware verschrikking zijn geweest voor mijn oma, maar voor mijn moeder en haar drie zusjes en twee broers was het een groot avontuur. Alles went en al heel snel hadden ze een routine ontwikkeld voor als de luchtsirenes afgingen. Ze schoten dan in warme kleren en iedereen had een bepaalde taak. De een nam dekens mee, de ander spelletjes, terwijl weer iemand anders iets te eten en drinken pakte. Mijn moeder had de zorg voor haar baby broertje, David (naar wie ik een twintigtal jaren later werd vernoemd) en dan trokken ze snel naar de schuilkelders waar iedereen uit de buurt bijeen kwam. De volwassenen zaten gespannen te luisteren naar de vallende bommen en explosies, maar voor de kinderen was het feest. Ze zongen liedjes, speelden spelletjes en voerden toneelstukjes op. Als mijn moeder daar later over vertelde, klonk ze altijd opgewekt. Na verloop van tijd werden de bombardementen nog heviger en moest de familie geëvacueerd worden. Mijn moeders oudste broer, Fred, ging naar kostschool en de rest van het gezin werd naar het platteland van het graafschap North Hampshire gestuurd. Ze werden ondergebracht in het dorpje Overthorpe, waar ze de rest van de oorlog veilig doorbrachten, ver van de bommen en ontberingen van de grote stad. Na de oorlog vestigde de familie zich weer in Hull. Mijn moeder, inmiddels een jaar of 16,
deed een opleiding als verpleegkundige en toen sloeg het noodlot toe. Mijn vader, op school in het verre Maastricht, kreeg haar toegewezen als ‘pen vriend’ om zijn Engels te oefenen. De meeste leerlingen schreven sporadisch met hun ‘pen pals’ en meestal werd het contact vrij snel verbroken, maar mijn ouders bleven elkaar trouw schrijven en er ontstond een hechte vriendschap. Later, nog voordat mijn vader zijn militaire dienstplicht moest vervullen, ontmoetten ze elkaar in Engeland en werden ze verliefd. Nadat hij 21 maanden bij het korps mariniers had gediend, vertrok mijn vader naar Hull en trouwde met mijn moeder. Hij ging aan de slag als automonteur en mijn moeder werkte inmiddels als wijkverpleegster. Mijn oudste zus, Sharon, werd in 1954 geboren, en mijn broer, Piet, kwam twee jaar later ter aarde in september 1956, vlak voor de Hongaarse Opstand. De wereld schudde op zijn grondvesten – door de gebeurtenissen in Hongarije, niet door de geboorte van mijn broer - en men was bang voor een Derde Wereldoorlog. Uit angst voor de Sovjets, voegden mijn Nederlandse grootouders zich bij mijn ouders in Hull. Twee jaar later emigreerde de hele familie naar Australië en even later (in 1962) kwam ik. Toen we in Brighton aankwamen, was het nog erg vroeg en nog steeds donker. We parkeerden vlakbij het strand en gingen slapen. Mijn ouders lieten hun stoelen een beetje naar achteren leunen en ik lag opgepropt op de achterbank met Terri die als een engeltje sliep. Gemakkelijk liggen was anders, maar even sliep ik in. We werden wakker toen het licht begon te worden. Het strand met zijn dikke kiezels was al zichtbaar in de halve schemering en
30
David Scherpenhuizen
de grijze golven spoelden langzaam aan. Slapen zat er niet meer in, dus gingen we ontbijten in een echt arbeiderscafé. Omdat het zo vroeg was, waren de enige klanten mannen die snel een hapje aten voordat ze gingen werken. Het café was felverlicht en zag er shabby uit. De mannen waren ongeschoren en grauw. Ze lazen de Daily Mail terwijl ze hun bacon en snotterige eieren naar binnen werkten en enorme mokken met thee en melk dronken. Tijdens het eten rookten ze continu en de lucht was blauw van de rook. Ik vond het niet echt gezellig maar wel spannend, alsof ik in een louche misdaadfilm terecht was gekomen.
kalme moeder steeds onrustiger werd bij het vooruitzicht van een weerzien met haar zuster na 17 jaar. We reden een straat in met allemaal schattige rijtjeshuizen en belden bij een aan. De deur ging open en daar stond het evenbeeld van mijn moeder, ietsjes slanker en grijzer, maar voor de rest was het één gezicht. Ze lachte breed. “Oh, hello there,” zei Auntie Alice alsof we elke week op bezoek kwamen. “Come in.”
Na het ontbijt vertrokken we in noordelijke richting naar Dunstable, een stadje zo’n 60 kilometer ten noorden van London. Toen we onze bestemming naderden kon ik merken dat mijn normaal zo
Dit is het vijfde deel van in de reeks van David Scherpenhuizen onder de naam Afstanden. Alle overige delen zijn terug te lezen in eerdere uitgaven van Grenzenloos Magazine.
Tekst: David Scherpenhuizen Foto’s: Jill Heyer, David Scherpenhuizen
Over de auteur David Scherpenhuizen is na de remigratie van zijn ouders in Nederland blijven wonen en heeft tegenwoordig zijn eigen copywriting en communicatiebedrijfje Easy Writers. Daarnaast is David Scherpenhuizen auteur van enkele boeken, waaronder de titel Geheimen van de Languedoc, uit de Dominicus reeks en de thriller Het Mysterie van Bugarach.
31
Ierland
Schrijfcursus in Ierland Margareth Hol
H
emelsbreed zijn het mijn buren. Als is het al snel 40 minuten lopen, als je achterom door het bos gaat. Af en toe wandelt Lynette met haar rugzakje naar mij toe en loop ik haar met mijn hondjes tegemoet. We drinken een wijntje bij de open haard en voor het donker loopt Lynette weer terug. Trevor en Lynette ruilden hun stadse bestaan in Engeland in voor een ‘terug naar de natuur’ bestaan op hun Vreedzame hoogte: Ard na Ciuin, in de Blackwater Vallei in Ierland. Al vanaf hij een tienjarig jongetje was, las Trevor ‘The fat of the land’, geschreven door John
Seymour. Het boek over leven op en van het land werd zijn bijbel. Trevor is inmiddels 50, maar hij heeft het bereikt! Lynette volgde vooral haar hart toen ze zich acht jaar geleden bij Trevor voegde, maar werkt niet minder hard om ‘self supporting’ te leven. Hij bewerkt vooral het land en zorgt voor de dieren en Lynette zorgt voor de gasten en dat alle oogst verwerkt wordt en houd-en eetbaar blijft. Zes jaar geleden openden zij een B&B in het door Trevor zelf gebouwde huis. Al snel bleek hun plek meer te bieden dan een slaapplaats en een goed ontbijt. Het wordt door velen als
32
Schrijfcursus een inspirerende plaats ervaren. Er worden zwemlessen gegeven in hun zwembadje. Die zwemcursus is bedoeld voor volwassenen die niet kunnen of durven zwemmen. Voor mensen die van water houden is er een jacuzzi. Het huis kan aan een groep verhuurd worden, bijvoorbeeld een familie of als ruimte voor het geven van een training of cursus.
tot een non die door de cursus verslaafd is geraakt aan het schrijven van Haiku’s (een Japanse dichtvorm).
Schrijven is een ideale manier om uiting te geven aan wat je bezighoudt of om een eigen fantasie Toen Trevor en Lynette bedachten dat vorm te zij hun ‘Ard na Ciuin’ meer wilden delen geven. Het met anderen, kwam al snel het idee om doel van cursussen te gaan geven. En daar kwam ik deze cursus in beeld. Want ik geef al een aantal jaren is vooral creatieve schrijflessen voor ‘GROW’ hier om gewoon in Dungarvan. En dat doe ik met erg veel te beginnen plezier. Ik maak gebruik van mijn ervaring met schrijven. als leerkracht en van mijn enthousiasme om Door middel mensen aan het schrijven te krijgen. Om hen van oefeningen te inspireren en te motiveren. En...tot nu en inspirerende toe alleen maar positieve reacties. Van een opdrachten te ontdekken oma die haar zelfbedachte verhaaltjes voor welke vorm je het meeste aanspreekt. haar kleinkinderen op papier is gaan zetten, Zonder al te hooggespannen ambities of
33
Ierland verwachtingen, want die blijken vaak het meest in de weg te zitten. Vanzelsprekend krijg je feedback op je schrijfsels... De cursus is ideaal voor mensen die graag willen schrijven, maar daar in de waan van de dag niet aan toekomen. Als je dus behoefte hebt aan tijd en rust voor jezelf en altijd al hebt willen schrijven dan biedt ‘Ard na Ciuin’ je de mogelijkheid. Om te ervaren hoe het voelt om los te zijn van wereldse prikkels en expressie te geven aan je verbeeldingskracht. Waar kun je dat beter doen dan in de rust en schoonheid van het Ierse platteland? Een
inspirerende en rustgevende omgeving op een uur rijden van het vliegveld van Cork. Ga schrijven! Express yourself. Pak je pen. En kom naar Ierland. Gewoon doen! Kijk op www.ardnaciuin.ie
Tekst en foto’s: Margareth Hol Kijk voor meer info op www.ardnaciuin.ie
34
Over de auteur Margareth Hol Een nieuw leven in Ierland Na twintig jaar in het onderwijs, snakten Margareth Hol en haar man Harry naar iets anders. Dichter bij de natuur. Back to basics. Na enig zoeken vonden ze het land waar ze een nieuw bestaan wilden opbouwen: Ierland. De woning in Nederland werd ingeruild voor een prachtig huis op het Ierse platteland en een compleet nieuw leven begon. Wanneer na een aantal jaren Harry overlijdt, besluit Margareth in Ierland te blijven wonen en haar leven weer op te pakken. Margareth verwoordde deze intense maar prachtige jaren in korte boeiende verhalen die in twee bundels verschenen.
De boeken van Margareth:
Een nieuw leven in Ierland Margareth Hol ISBN 9789077698358 Ook verkrijgbaar als eBook
That’s the spirit! Margareth Hol ISBN 9789461850188 Ook verkrijgbaar als eBook
Te koop op o.a. via Bol.com en Emigratieboek.nl
35
Het volgende nummer van Grenzenloos Magazine verschijnt op 24 april. Schrijf u in op Grenzenloos.nl om op de dag van uitkomen een e-mail als herinnering te krijgen.
Emigratieboek.nl BOEKHANDEL VOOR LANDVERHUIZERS
GIDSEN TAALCURSUSSEN ERVARINGSVERHALEN
Kijk regelmatig op Emigratieboek.nl en ontvang ook onze wekelijkse nieuwsbrief Volg ons op Twitter (@emigratieboek) en Facebook (fb.com/emigratieboek)
36
