Aurélie Dorzée Un peu de presse… « Aurélie Dorzée : attention talent! » « Surréalisme sur fond de violon marin. » « Une chanson d'amour moyenâgeuse. Elle débloque légèrement ! Vocalises fantaisistes et allumées. Aurélie transformée en Margot la Folle » « Miss Dorzée, et ses violons, créent des climats fantasmagoriques, originaux te renvoyant à l'ère de l'obscurantisme, des autodafés ou des croyances populaires... » « Concert aventureux et intrigant. Le public ne s'y est pas trompé ! » Michel Preumont - Rootsville.be
Gerald Van Waes www.radiocentraal.be/psychevanhetfolk **** Aurélie in a relatively short time has impressed with many projects. After her studies in which she won the first prize for violin she also studied improvisation with Garret List, and then toured with traditional folk chamber band Pantha Rhei for 5 years. Then she was part of several trios like Trio Trad with Luc Pilartz and Didier Laloy, also as a duo with Luc Pilartz, trio Aurélia with Tom Theuns and Stephan Pougin, also with a Persian percussionist, and then another project with Jean-Christophe Renault. This new project is mostly a solo project it's subject dealing with fear of emptiness, perhaps also with the dissolving of a bodily existence into or from the world. More likely it sounds
like a dance circling around that point, or like a sad introspection with a song, with memories of a child-like existence. The first introductionary track very much sounds like an imitation or variation of the Czech artist (violinist/singer) Iva Bittova, but with a, for this track, more smoked and overdubbed voice, before the song cycle really starts. "Those who have the wind in their head" (actually in French) recalls Edith Piaff on podium, repeating some phrase like "the turning and turning", like in a dance. On the title track she uses a breathing voice theme, just like in the "tradition" of what Merdith Monk or Sheila Chandra once did before her, with some very sparse occasional other arrangements. You have the feeling a story has been told and expressed, like in a musical theatre form, vaguely moving from one image to the next while being moved by this subject and expressing some thoughts and images from it. Another professional, perfect to listen to album from this great Belgium label. Horror vacui unfolds itself almost like a fairy tale, like a circus girl balancing above a world of fantasy containing stories of a half fish, half womanbeing, of a young child being drowned, of the fear of emptiness... Into our ear she whispers her soul, melodies and songs while her voice and violin are debating and melting together in a strong, direct and mysterious music.
Michel Preumont - Rootsville.be Une fille,une voix et un violon... à la salle Molière (Porte de Namur), ce midi. Broodje Brussel et Muziekpublique ont invité Aurélie Dorzée à présenter son nouvel album: 'Horror Vacui'.Beau programme: l'horreur du vide! Premier prix du conservatoire ,Aurélie (Nandrin) a voyagé avec Panta Rhei, Trio Trad( Didier Laloy,Luc Pilartz) ,Aurélia (Tom Theuns ,Stephan Pougin). Quelques incursions dans le classique (Adriaan Kaar, Camerata con Cordes, elle accompagne Jose Van Dam...), la world (Ialma), sans oublier des collaborations diverses (Perry Rose,Pirly Zurstrassen...). Pendant ses moments libres ,la gente enfant donne des cours de violon au centre galicien. 'L'affabuleuse' Aurélie tapote le violon à l'aide de son archet, le fait gémir, l'attaque en arpèges tout en fredonnant une mélodie sans paroles. Te voilà transporté dans le tropical Mato Grosso,les Bororos coiffés de plumes de perroquets fêtent le maïs. Un petit trip amazonien virant, soudain, à la gigue celtique aux accents 'Le carnaval des Animaux' de Saint-Saens. Plus nerveux et surprenant que la' Music for Airports' de Brian Eno. 'L'empoissonnée' t'as bien lu, pas de poison mais du vis au menu! L'histoire de la femme transformée en hareng, ou truite, au choix....allongée sur un tapis de mousse verte ... une certaine Nathalie ,alanguie , qui dans les algues devient minérale... Surréalisme sur fond de violon marin. Les enfants font des cauchemars. Et cette femme poisson ,c'est de la rigolade ,comparé au conte des frères Grimm :'Le Genévrier' sur texte de Sybille Cornet. Un violon dramatique et une histoire horrible, que tu racontes aux petits à partir de 7 ans .Tu peux être certain, qu'après avoir entendu cette fable sordide ,avec des monstres à la Jérôme Bosch ,les jolies têtes blondes ne mangeront plus de pommes et recommenceront à souffrir de polykurie nocturne. Enfin il y aura une morale :la marâtre se fera bouffer(en sauce) par le papa du pauvre petiot assassiné! 'La cabane aluminée' un film d'horreur instrumental. Une chanson d'amour moyenâgeuse 'Le roi et la marionnette' .Une ritournelle sur texte à la Charles Perrault et refrain à la Edith Piaf. 'Celle
qui a du vent dans la tête' tu traduis : elle débloque légèrement ! Vocalises fantaisistes et allumées .Aurélie transformée en Margot la Folle. Une chanson traditionnelle en provenance du Centre de La France ,et apprise par l'intermédiaire de Sylvie Berger : 'L'enfant noyé' . Lugubre et sinistre ,le violon habillant une narration sordide. 'Les cocons' chantent la métamorphose. Un archet joyeux papillonnant sur les cordes. En route pour l'empire Ottoman 'Les Janissaires'. Chanson de guerre ,mousquets et sabres au poing .Tremble, Occident! Miss Dorzée, et ses violons, créent des climats fantasmagoriques, originaux te renvoyant à l'ère de l'obscurantisme ,des autodafés ou des croyances populaires... Son folk marécageux n'est pas loin des 'Murder Ballads' de Nick Cave. On termine par une mazurka hachée. Concert aventureux et intrigant. Le public ne s'y est pas trompé et, mon voisin Pipou (Lacomblez) n'est pas le dernier à exiger un bis. Un dernier conte populaire, originaire de Westphalie. Pas vraiment rigolo, non plus , puisqu'il s'agit de punir les enfants méchants, même si ceux-ci gisent déjà six pieds sous terre !
SG - Sabam Magazine 56 Aurélie Dorzée , féminine jusqu'au bout du violon ! Aurélie Dorzée promène sa musique et plus particulièrement son violon du trio Aurélia au Trio Trad en passant par Panta rhei et autres Zéfiro Torna. Active et prolixe au sein de ces formations, Aurélie accompagne également d'autres projets de théâtre ou de musique expérimentale. Les activités de cette jeune artiste sont multiples et variées. Si Aurélie est pour le moins plurielle, elle n'en est pas moins singulière et les aventures en solo ne sont pas pour lui déplaire. « Horror Vacui » » en est la plus belle expression. Mais qu'est ce que ça veut dire exactement ? « Ce premier album solo est une ode à la féminité ! J'avais envie de m'aventurer dans l'univers magique et sensible de l'enfance avec néanmoins ce petit côté cruel qui existe inexorablement dans tous les contes. Ma collaboration avec l'écrivain Sybille Cornet a été déterminante dans l'orientation des textes en français. Cet album est aussi le fruit d'une longue maturation et d'une recherche spécifique car c'est la première fois que je chante en même temps que de jouer du violon. C'est une recherche constante d'équilibre ! « Horror Vacui » révèle aussi une profonde envie de livrer une part intime de moi dans l'intimité d'un solo » Des projets, d'autres aventures en 2009 ? Nous allons repartir en tournée avec Tom Theuns et le trio Aurélia avec notre bateau l'Aurélia Feria dans lequel nous avons construit une salle de spectacle. Et puis je voyagerai beaucoup avec la compagnie de dans « les ballets C de l'AB et puis...
ed - RIFRAF C'est l'été. Aurélie Dorzée gambade dans les prés à Borzée. Ses pieds foulent l'herbe haute. Elle porte une robe mauve et un léger gilet jaune. On la devine s'arrêter au bord d'un étang, tout autour le vert luxuriant des Ardennes l'étreint. Elle pose ses lèvres sur la rosée et frotte son sexe sur une touffe de cresson sauvage. Dans sa tête trotte des histoires d'infanticide, de deux vieilles soeurs inséparables et d'une femme poisson. Elle
considère l'horreur du vide mais ressuscite un conte oublié des frères Grimm pour le combler. Elle se construit des images par centaines et nous les donne à écouter. Aurélie est de toute évidence une très bonne altiste et violoniste, maniant avec dextérité tant l'archet que les pizzicati. Elle se débrouille aussi au piano et glockenspiel. "Horror vacui" confirme l'avènement d'une artiste qui a résolument décidé d'emprunter les chemins de traverse pour son plus grand bonheur.
Jean-Luc Matte - Infosmumuses Après bien d'autres expériences, Aurélie Dorzée s'attaque ici à son premier CD solo, sans le moindre invité, mais il ne s'agit pas pour autant, comme on pourrait s'y attendre, d'une suite de pièces en solo de violon, à la manière d'un des albums de la collection solistes de chez Cinq Planètes par exemple. Non, car Aurélie ne fait pas que manier l'archet : comme elle l'a montré avec son trio Aurélia, elle chante désormais et la voix occupe une place importante sur cet album dont l'esprit demeure tout à fait dans la lignée du trio Aurélia et dans le prolongement logique du second CD Hypnogol en particulier, dans cet univers personnel et particulier. Grâce à l'enregistrement multipistes, elle superpose sa voix au violon, et y ajoute même parfois, de façon très discrète, quelques notes de piano ou de glockenspiel, voire une seconde voix. Et pour diversifier encore les ambiances, elle alterne jeu à l'archet et pizzicatos. Hormis une reprise de " L'enfant noyé " (ou " Dessus la mer " ou encore " Le vent qui vente la nuit. "), à la fois personnelle et influencée par Sylvie Berger (1), tous les titres sont des compositions d'Aurélie (2) et sans références directes au répertoire traditionnel. Elle se situe davantage dans ce style de chanson tout à la fois actuelle, voire expérimentale (dans certaines harmonies, dans l'usage de la voix, souvent sans paroles.) où les racines traditionnelles sont présentes mais rarement explicites, se traduisant surtout par un esprit, une façon de concevoir l'espace acoustique. Un peu à l'instar de Geneviève Laloy, la voix d'Aurélie n'a pas un timbre exceptionnel et peu même paraître un peu quelconque à la première écoute. Mais il suffit d'écouter deux ou trois fois le CD pour s'apercevoir qu'on la retrouve avec plaisir, comme on retrouve un ami. Finalement le seul défaut de cet album est d'être un peu court. (1) Aurélie accompagne Sylvie Berger en trio avec Julien Biget en alternance avec Emmanuel Pariselle, et leur concert comporte ce titre. Ayant eu l'occasion des les entendre récemment en concert, j'ai d'ailleurs pu constater qu'elle n'a pas besoin d'un multipistes pour faire tout à la fois l'accompagnement au violon et à la voix. " L'enfant noyé " qui figure dans les recueils d'A. Millien (et de Canteloube sous une autre version) a été interprété précédemment par René Zosso dans l'Anthologie de la chanson traditionnelle (ed. EPM vol. Chansons rituelles), c'est d'ailleurs de lui que la tenait La Chiffonie qui l'a enregistrée sur son premier 33t. Une version sur une mélodie assez différente a été interprétée par Elsa Montbel sur le CD "Le Jardin des mystères. " (2) dont deux sur des textes de Sybille Cornet, auteur (notamment de contes), comédienne, pédagogue et metteuse en scène belge Rappel : ma chronique des deux CDs d'Aurélia et discographie d' Aurélie Dorzée sur musette.free
Antoine Legat - Goe Vollek 2009
Aurelie Dorzée kennen we als de ankervrouw van Aurélia, het trio met zanger-gitaristsongschrijver Tom Theunsen slagwerker Stephan Pougin. In de slipstream van de CD Hypnogol en Festina Lente, ook op Homerecords, verblijdden zij ons met concerten, die even onderhouden als atypisch waren. Dat label blijft ons verbazen, bij de gratie van zijn visionaire baas Michel Van Achter, want (alt)violiste Dorzée kreeg de gelegenheid om Horror Vacui in te blikken, een hoogst eigezinnige sprook die ze haast helemaal alleen bedacht, inzong en inspeelde, op twee texten van Sybille Cornet en een oud frans lied l'enfant noyé-overigens een hoogtepunt-na. Wat in Vlaanderen blijkbaar zelden kan, lukt in Luik telkens weer : Horror Vacui biedt Aurélie Dorzée de kans om zich in totale vrijheid creatief uit te leven, een kans die ze met beide handen en een prima stem greep. Instrumentale stukken wisselen haast zonder overgangen af met surreële verhalen als l'empoissonnée (met dubbele s : ene Nathalie wordt meermin) of la chanson du genévrier (naar een sprookje van de gebroeders Grimm). Doordat Aurélie alles zelf klaart, met slechts hier en daar double traking (het titel nummer uitgezonderd) is horror vacui een zogenaamd woordspelling !- leeg klinkende plaat geworden, wat inderdaad enige vrees inbezoemdt. Dat ligt aan onszelf : we zijn zo gzwoon geraakt aan volle producties dat deze eerlijke benadering moeillijk went. Geen spek voor ieder bek, maar wel een cd van onaardse schoonheid. De eerste volledig solo CD van deze grote dame is een erg persoonlijk werkstuk geworden (CD)
Aurélie Dorzée – Horror Vacui – Homerecords 4446048
Aurélie Dorzée is iemand die al een paar jaar meedraait in de folk, in verschillende gedaanten. Er is de Aurélie die traditionele muziek speelt bij Trio Trad, er is de Aurélie die je tegenkomt in verschillende projecten, zoals recent nog op Sjansons Patinées van Didier
François, er is de Aurélie die samen met kompaan Tom Theuns en Stéphane Pouguin het mooie weer maakt bij AURELIA, en nu is er Aurélie solo. En dat laatste mag je gerust letterlijk nemen. Ze neemt – op een enkele uitzondering na – alles op zich op deze CD: compositie, tekst, zang, viool, altviool, klokkenspel, piano. Het is een mooi meesterwerk geworden, al moet het gezegd dat het toch wel enige gewenning nodig heeft vooraleer je er echt voluit kan van genieten. Je wordt overstelpt door een veelheid van klanken, soms erg harmonieus maar evenzeer soms erg experimenteel, op het kakofonische af. Ook inhoudelijk zijn het vaak donkere thema’s die doorwegen. Van L’enfant noyé (een traditioneel Frans lied, dat ze leerde van Sylvie
Berger) over L’empoissonnée (over een meisje dat verandert in een
vis) tot La chanson du genévrier, gebaseerd op het sprookje van Grimm en met als refrein ”ma mère m’a tué et mon père m’a mangé”. Geef toe, veel grimmiger kan het niet. In het titelnummer schreeuwt ze dan ook letterlijk haar angst voor de leegte uit. Met schrille, meervoudig gedubde stem. En toch, naarmate je de CD meer hoort, ga je nieuwe lagen ontdekken, dubbele bodems, meer feeën in de sprookjes, meer harmonie in de muziek. Het boekje dat bij de CD zit bevat alle teksten, maar in een andere volgorde dan op de plaat. Het is erg verzorgd, met een mix van feeërieke foto’s en eenvoudige tekeningen van dieren, waarbij telkens twee helften van totaal verschillende dieren tegen elkaar worden gelegd. En zo blijven we ook hier in de sfeer van mysterie, van het ongewone en het – zij het op een aparte manier – harmonieuze. Ik zag Aurélie live aan het werk tijdens een middagconcertje van Broodje Brussel bij MuziekPublique, nadat ik de CD al een paar keer had gehoord. Ze overtuigde voluit. Je mist natuurlijk de overdubbing, die je vrij veel hebt op de CD, maar zelfs dan blijven de nummers er staan. En de doorleving die je voelt op de plaat, zie je dan voor je ogen. Horror Vacui is geen gemakkelijke CD. Je hebt tijd nodig om er in te komen, je gaat hem niet zo snel als een achtergrondmuziekje opzetten. Ik vrees echter dat de gemiddelde folkliefhebber eerder geneigd zal zijn af te haken hierop. En dat is niet verwonderlijk, want je kan dit nog bezwaarlijk folk noemen. Het is niet dat ene traditionele liedje dat hier een folk-CD zal van maken. Het is wel een zeer persoonlijk werkstuk geworden van een hele grote artieste. En als dusdanig is dit een CD die je zeker moet gehoord hebben. En na er een paar keer naar geluisterd te hebben, zal je hem willen hebben ook.
als een achtergrondmuziekje opzetten. Ik vrees echter dat de gemiddelde folkliefhebber eerder geneigd zal zijn af te haken hierop. En dat is niet verwonderlijk, want je kan dit nog bezwaarlijk folk noemen. Het is niet dat ene traditionele liedje dat hier een folk-CD zal van maken. Het is wel een zeer persoonlijk werkstuk geworden van een hele grote artieste. En als dusdanig is dit een CD die je zeker moet gehoord hebben. En na er een paar keer naar geluisterd te hebben, zal je hem willen hebben ook. Wil je zelf je mening vormen, dan kan je naar een kort fragment van elk van de nummers luisteren op de website van Home Records – of je klikt door op
Mirjam Adriaans - folkforum.nl De opening L'Affabuleuse (betekent zoiets als het fabelachtige) doet me af en toe denken aan Saint-Saens, het Carnaval des Animaux. Ze legt hier de eerste steen van haar fantasierijk, gevormd door stem en viool of viola. Niet helemaal voor de hand liggend, maar het is ook nog niet erg verontrustend, zoals later, wanneer ze in het titelnummer Horror Vacui de angst voor de leegte uitschreeuwt in bijna Scandinavische klanken of haar bewerking van het sprookje Van De Wachtelboom van de gebroeders Grimm laat horen. Het gruwelverhaal van de jongen, die door zijn stiefmoeder vermoord wordt en vervolgens gekookt en opgediend aan zijn vader, wordt sober, maar met enkele speelse intermezzo's, bezongen in La Chanson Du Genévrier. Aurélie Dorzée heeft ervoor gekozen om niet het hele verhaal te vertellen, maar een eigen versie die eindigt met het ontstaan van de mooie vogel uit de beenderen onder de jeneverbes (wachtelboom). Vocalen en vioolklanken vlecht ze kunstig in elkaar, maar in de instrumentale stukken zou ze van mij nog wat verder mogen gaan op het pad van avontuur, soms heb ik het idee dat ze zich wat inhoudt. De inlay is een niet weg te denken onderdeel van het album, met foto's die doen denken aan de Murder Ballads van Nick Cave en tekeningen waarop schijnbaar willekeurige voor- en achterkanten van dieren bij elkaar gevoegd zijn, een eend en een sprinkhaan bijvoorbeeld, of een schildpad en een paard. Soms zijn er mensen aan dieren gekoppeld, zoals de twee dames die afgebeeld zijn bij La Chanson Des Deux Soeurs (over twee samenwonende zussen die nooit aan de man gekomen zijn) en vastzitten aan een kippenkop. Dat geeft in combinatie met de muziek een zekere spanning, die luguber aandoet. De teksten staan niet in de volgorde van de cd, is dit een bewuste keuze? Aurélie Dorzée beschikt over een flinke dosis muzikaal talent waarmee ze haar eigen wereld creëert. Met Horror Vacui nodigt ze me als luisteraar uit mee te gaan in dit fantasierijk, maar rustig achteroverleunen in een luie stoel is duidelijk niet de bedoeling. Onder de naam Aurélia hebben ze samen al twee cd's uitgebracht, afgelopen jaar doken ze elk apart de studio in om een album op te nemen. Tom Theuns bracht in december Songs From The River uit, een maand later volgde Aurélie Dorzée met Horror Vacui. Het zijn echte solo platen geworden, verschillend van stijl (singer-songwriter en moderne folk), die voor mij na beluistering toch een onderlinge band hebben gekregen. De rivier kan verleidelijk zijn als een geliefde, maar ook onheilspellend als een dreigende donderwolk. Bovendien inspireert ze dichters, schrijvers en muzikanten. Tom Theuns en Aurélie Dorzée kochten een paar jaar geleden een schip, knapten het op en gingen ermee de Belgische en
Franse binnenwateren op om concerten te geven. Samen varen schept een band, en die is volgens mij terug te horen op de twee cd's. Dat zit hem niet alleen in het wederzijdse dankwoord, maar ook in de klanken. Soms merk ik een riedeltje bij de een op waarvan ik me ga afvragen of ik het niet ook bij de ander gehoord heb en in de stemmetjes die ze als effect gebruiken zit zeker een gelijkenis. Of het nu bewust was of niet, ze hebben elkaar beïnvloed en lijken soms een competitie aan te zijn gegaan wie het best een bepaalde sfeer kan neerzetten. Ik denk niet dat de ene cd mogelijk zou zijn zonder de andere, hoewel ze heel goed los van
Dani Heyvaert - MazzMusikas 115 Tja, daar gaan we weer: het jaar is nauwelijks afgetrapt of daar staan onze Waalse vrienden van Homerecords weer op onze drempel met een waarlijk wonderbaarlijk plaatje. Hoewel, 'plaatje'? Dit is een echt werkstuk van een dame die in de voorbije jaren meermaals bewezen heeft dat ze bij de top van de hedendaagse folk hoort. En daar bedoelen we niet de Belgische folk mee, maar de folk tout court. Aurélie Dorzée speelt, op enkele pianoakkoorden na, alles zelf, van (alt)viool tot glockenspiel en piano. Ook zijn haast alle teksten en melodieën van haar hand en dat maakt, samen met het feit dat zij ook nog eens alle vocalen voor haar rekening neemt, dit huzarenstukje des te indrukwekkender. Lieflijk en rustig is dit sprookje nochtans allerminst. De titel geeft het natuurlijk al aan: Horror Vacui ofte 'de angst voor de leegte'... dat kan niet meteen over prinsen en prinsessen gaan. Het wrede sprookje gaat over de mens, en hoe die omgaat met zijn eigen twijfels. De dingen waartoe een mens in staat is, zodra de twijfel hem overvalt. Dit niet al te voor de hand liggende thema wordt door Aurélie in een muzikale vorm gegoten, die een en ander benadrukt en onderstreept. De muzikale lijnen zijn niet direct schlagerrefreinen en de teksten vragen wat moeite alvorens ze zich laten doorgronden. Dat Dorzée een fantastische muzikante is, daar waren we al een tijdje achter gekomen. Met Horror Vacui levert ze met veel klasse het bewijs dat ze daarnaast ook een geweldige componiste en vertolkster is. Een mens zou voor minder jaloers worden, maar het leven is nu eenmaal fundamenteel onrechtvaardig: het talent zit ongelijk verdeeld over de wereld. Wat er ook van zij, als u bereid bent mee te gaan in het universum van Aurélie Dorzée, ontdekt u onvermoede schoonheid en een heerlijke overvloed aan onverwachte wendingen.
moorsmagazine.com Aurélie Dorzée is een Waalse violiste die al eerder van zich liet horen, maar die nu een soloplaat heeft gemaakt die diepe indruk maakt. Het Luikse platenlabel Homerecords.be staat er om bekend dat folkmusici die iets bijzonders willen er altijd terecht kunnen, en Dorzée maakt hier zeer zeker een héél bijzonder album. Horror Vacui is een album dat je op ontdekkingstocht meeneemt naar Dorzée's muzikale wereld, waarin de grenzen van de stem en de viool opgezocht worden, maar waarin ook op het eerste gehoor lieve liedjes gezongen worden. Tot je je realiseert dat ze zingt dat haar moeder haar heeft vermoord en haar vader haar heeft opgegeten. Dat zijn niet bepaald reguliere folkteksten.
Dorzée zingt, speelt viool, alt, glockenspiel en piano en schreef het grootste deel van de teksten, en op één traditioneel Frans liedje na, alle muziek. Dat doet ze meer dan voortreffelijk, maar ze toont haar genie pas echt in de arrangementen. Als luisteraar word je voortdurend geprikt en wakker gehouden, en aan het eind van de plaat kun je je bijna niet voorstellen dat je hier maar één muzikant aan het werk hebt gehoord. Een subtiel en elegant, mooi maar soms ook verontrustend meesterwerkje. Avontuurlijk en zeer geslaagd.
