Redactie: Charlotte Bertin (4C), Lazarie Eeckeloo (4E), Livia Vermeulen (5A), Hanneke Vereecke (5A), Magali Eben (5B), Aurélie de Hemptinne (5B), Saskia Bosch (5B), Willem-Jan Ingels (6B), Jannah Van Quathem (5B), Julian Deckers (5B) en Thibaud Herriau (6B) Eindredactie: Saskia Bosch Secretariaat en correctoren: Gerrit Liessens,Veerle Nackaerts, Moniek Goossens en Eddy Van de Velde e-mail:
[email protected]
Vijftiende jaargang nr. 39 – juni 2008 Verschijnt in december, maart en juni
V.U.: Eddy Van de Velde, Sint-Jan Berchmanscollege, Ursulinenstraat 4, 1000 Brussel Tel.: 02 512 03 70 www.sint-jan-brussel.be Lay out en druk:Two by Two Letter en Beeld n.v.
Redactioneel
Onbekende belt politie
Lieve lezers,
VAN DE REDACTIE – Dat de lessen op school niet altijd even spannend zijn, is algemeen geweten. Een individu van dit college besloot daar verandering in te brengen en nodigde per telefoon lukraak een aantal mensen uit om het klassengebeuren bij te wonen. Het voorwendsel “er is hier een enorm bierfestijn” was genoeg om het hele corps van de federale politie zone Brussel, bekend om zijn dorstigheid, te doen aanbellen bij de heer Van de Velde, die daar allerminst kon om lachen. Niemand organiseert een bierfestijn zonder de onderdirecteur uit te nodigen! Welke snoodaard achter deze frats zit, is niet bekend. Bij Pandora hebben we wel sterke vermoedens. Wat ons betreft zou de heer
Het is altijd een beetje merkwaardig om het redactioneel te schrijven. Het zit namelijk zo : ik schrijf dit stukje nu –eind april- maar weet dat jullie het pas eind juni zullen lezen. Tussen dit en dat moment nemen jullie én de redactie de col van de examens. Het is prettig om al te mijmeren over het begin van de zomervakantie en te denken aan het gevoel dat zich dan van je meester maakt. Ik hoop dus dat het –nu jullie zonet jullie rapport hebben gekregen -een fijn gevoel is. Aan deze zomereditie van Pandora is flink gewerkt. We zwaaien de retorici én de heer Van Der Weyden uit. In de verborgen plekjes van Sint- Jan duiken we deze keer in het archief. De ouderraad doet verslag van haar zeer geslaagde lezing door professor Cassiman. Dat Sint-Jan ook leerlingen heeft die zich goed in de Franse taal kunnen uitdrukken, bewijzen een aantal gedichten van de derdejaars van meneer Deridder. Maar niet alleen de poëzie wordt beoefend…. We kregen een prachtige tekening van een leerling uit het eerste jaar!
H.B, leraar Latijn, die al eerder met het gerecht in aanraking kwam, hier wel eens kunnen achter zitten. Niet alleen is hij hoofdverdachte in een verdwijningzaak – de 250 taken liggen nog steeds te zonnen op de Canarische Eilanden – tevens wordt hij ervan verdacht een redactielid van uw geliefde blad Pandora gebuisd te hebben omdat deze laatste een artikel schreef over de eerder aangehaalde verdwijningzaak. H.B ontkent met klem dat hij iets met deze grap te maken heeft, en beweert dat hij de politie niet kón bellen. Omdat hij zijn GSM kwijtspeelde. Tijdens zijn vakantie. Op Tenerife. Consuetudinis magna vis est (Cic, Tusc.2,17,40).
Renovatie gaanderij bijna klaar
En laat nu de zon maar schijnen!
U28* Toen ik me zo’n eeuw geleden op een middagspeeltijd voornam om een nieuwe geheime plek van Sint-Jan aan onze dierbare en fervente lezers bekend te maken, had ik weinig benul van wat mij te wachten stond… Want ja, wie is er nu gek genoeg om één der meest verborgen en geheimzinnige plekjes van het college te willen bezoeken, met name (neen, niet de lerarenkamer ? die laat je sowieso vallen ? … en ook niet de lerarendouches) het schoolarchief !!! Op blz. 7 leest u er alles over. Na de buitengevels wordt ook de gaanderij gerestaureerd. Zie ook blz. 8
In dit nummer: Personalia
D R E E S S A GEKL 1
2
Koorreis
2-3
Column
Retorica 2007-2008
9
Recensie
10
3
Vastenacties opbrengst
11
Poëzie
4
Krakau
11
Sport
5
Museumbezoek
11
Afscheid Miel Van Der Weyden
6
Retomusical
12
Krasse Uitspraken
6
Retobal
Verborgen plekjes
7
Schoolleven in beeld
15
Ouderraad gespreksavond
8
Fotowedstrijd
16
13-14
Bezinning
Koorreis Engeland naar Haywards Heath
Vakantie!
Sint-Jan-Berchmanscollege Brussel - Oathall Community College Haywards Heath
De jacht van de proefwerken valt van me af, de spanning van de laatste schooldagen deint weg in dit rustig mezelf-worden. Ja, ik voel me veel rustiger, ingetogen haast, vol van geheimzinnige verwachtingen van wat de vakantie brengen zal... zon, warmte, vriendschap, enthousiasme, regen misschien en ook zelfs af en toe een beetje verdriet. Maar bovenal is in mij de bereidheid er iets goeds van te maken, om mezelf weg te geven met duizenden handen, in duizenden glimlachen en duizend gemeende goede woorden, om te worden zoals God het misschien wel bedoeld heeft... een mens met tijd voor zijn medemens, met oog voor zijn omgeving, met een hart om te luisteren naar alles wat leeft in deze wondere schepping. Ergens staat in het Evangelie van Johannes “... in Hem was leven...” Zo voel ik het ook nu het vakantie is. In Hem was leven, Hij was het Leven... tegen dit leven wil ik “Ja” zeggen, hieraan wil ik al mijn vakantietijd geven: Zijn leven meeleven, mezelf worden en vergeven, gelukkig zijn... vakantie, een belofte, een uitdaging...
Personalia Geboorte - Op 21 maart 2008, Sami , zoontje van Fadma Zeghboubi (kok) - Op 10 april 2008, Charlotte, dochtertje van Nathalie en Philip Cobbaert , klassenleraar 5D en leraar Biologie, Chemie en Natuurwetenschappen - Op 12 mei 2008, Lisa Vos, dochtertje van Anje en Stefan Vos, klassenleraar 2B en leraar Nederlands en Geschiedenis
Overlijden - Op 18 februari 2008, de Heer Albert Verschaeren, grootvader van Jone D’hooghe, lerares Engels en Nederlands - Op 10 maart 2008, Mevr. Irene De Vreese, grootmoeder van Mona De Meyer, klassenleerkracht 1D, lerares Latijn-Grieks - Op 25 april 2008, de Heer Frans Nackaerts, grootvader van Veerle Nackaerts, administratief medewerker - Op 21 mei 2008, Mevr. Yvette Van den Fonteyne, schoonzus van Bert Gysel, leraar wiskunde en klassenleraar 4A - Op 31 mei 2008, Mevr. Mariette Vanden Bogaard, schoonmoeder van Patrick Staut, leraar Nederlands en Engels, klassenleraar 5F
6u30 ‘s morgens. De doorsnee Brusselaar slaapt nog, zeker op Paasmaandag. Toch is er al volop leven aan de poorten van het college: 52 leerlingen staan er al klaar om op de bus te stappen naar Haywards Heath, een dorpje op 30 kilometer van de zee in Sussex. We gaan op koorreis om de Engelsen eens te laten zien (en horen) dat er in dat Belgenlandje niet alleen politieke crisis en vervuiling zit, maar ook muziek! Na het gebruikelijke geschuifel en koffers laden zaten we goed en wel op de bus, en enkele uren en wat sneeuwbuien later waren we in Calais. Na een half uurtje op de ferry, die overigens onderweg niet gezonken is, zagen we al de white cliffs of Dover, de poort van Engeland, voor ons opdoemen. Eens op Engels grondgebied zijn we direct tot de actie overgegaan en bezochten we het Dover Castle, zowel boven- als ondergronds. Onder het kasteel werden inderdaad sinds 1216 en vooral tijdens W.O. II in totaal meer dan 100 kilometer tunnels gegraven. Vanuit dit ondergronds complex werd tijdens de Tweede Wereldoorlog de spectaculaire Operation Dynamo geleid, waarbij 45.000 manschappen van het Engelse leger die rond Duinkerke door de Duitsers omsingeld waren, net op tijd naar hun thuisland werden geëvacueerd. Boven op de heuvel zagen we in het kasteel een schoolvoorbeeld van een Engelse burcht of “keep”, zonder veel luxe voor de vroege middeleeuwen. Daarna reden we met de bus naar Canterbury, waar we eerst gegeten hebben in de befaamde Canterbury school en daarna de prachtige Canterbury Cathedral hebben bezocht. Na de Cathedral stapten we door het stadscentrum naar het museum van de The Canterbury Tales. Daar zagen we op een prachtige manier de
2
beroemde Canterbury Tales uitgebeeld in verschillende ruimtes met decors en elektrische poppen. Een audiogids vertelde ons enkele verhalen uit dit wereldbekende boek van Chaucer uit de veertiende eeuw. Toen alle groepen behouden en wel aan de uitgang stonden, hebben we nog een straatconcert gegeven op het plein voor de kathedraal. Daarna zijn we terug op de bus gestapt voor een rit van 2 uurtjes naar Haywards Heath. Daarbij hebben we ons overigens zeker niet verveeld ! Mevrouw Van Camp had namelijk het complete seizoen 6 van Friends op DVD meegebracht... Hoe meer we de school naderden, hoe opgewondener iedereen werd, want daar zouden we kennis maken met onze gastfamilies. Alles ging heel vlot en het staat vast dat iedereen door zijn gastgezin in de watten is gelegd. Na een welverdiende nachtrust reden we de volgende morgen met de bus naar Arundel Castle. Arundel is een eigenaardige mengeling van een oude versterkte burcht (de keep) en het nieuwe kasteel opgetrokken in neogotische stijl waarin zich de vertrekken bevinden waar vandaag nog steeds de Duke of Norfolk woont. Binnen leidde de gids ons rond door het chique interieur. Het was duidelijk dat hij de prijskaartjes van de kunstvoorwerpen die daar te zien waren heel gewoon vond: “Dat schilderij daar? Oh, dat is een Rubens. Niet één van zijn duurdere werken hoor. Is maar een miljoen of twee waard... De piano ? Bwah, een Steinway van 900.000...” Alles dan ook nog in Britse ponden, welteverstaan. Toen iedereen bekomen was van de astronomische bedragen, stapten we terug de bus op.
Een paar Friends-afleveringen later stopten we in Portsmouth. Daar liggen de drie interessantste schepen van heel Engeland voor anker in een droogdok: The HMS Victory, het enige schip dat volledig heelhuids uit de Zeeslag van Trafalgar kwam, The Warrior, het eerste oorlogsschip dat ooit volledig in staal is gebouwd en het wrak van The Mary Rose, het privé-oorlogsschip van King Henry VII. Spijtig genoeg hebben we The Warrior niet meer kunnen bekijken. Wat vliegt de tijd toch... De volgende ochtend vertrokken we in alle vroegte naar Brighton. We startten de dag met een bezoek aan The Royal Pavilion. Dat was van 1811 tot 1895 het Paleis van de decadente, spilzieke en luie King George IV of England. Het interieur is door de architecten helemaal opgetrokken in Chinese stijl. De architecten waren zelf wel nog nooit in China geweest. Ze hebben dus alles
Column
18 ontworpen volgens hun zwaar geïdealiseerd beeld van China! Het resultaat is overal nepbamboe en een interieur dat er zo poenig uitziet dat je er niet naar durft te kijken. In één woord: kitsch! Nadat iedereen terug wat op adem gekomen was van het overdadige interieur, stapten we naar de Brighton Pier, waar we snel onze boterhammen opaten terwijl de meeuwen steeds dichter om onze hoofden cirkelden. Toen iedereen voldaan was, gingen we naar het Brighton Sea Life-center, waar we onze kennis over de zeebewoners in het mooie Victoriaanse decor nog een beetje konden bijschaven. Op de terugweg bleven we dicht bij de kust en we stopten aan het Seven Sisters Country Park, waar zich de beroemde Seven Sisters bevinden, de zeven witte kliffen waar we gedurende een uurtje op het strand (keien !) konden ravotten en zonnen ! Die avond stond er een gezamenlijk concert van onze school en de gastschool op het programma. Onze school vergastte de Engelsen op koorstukken van Webber en wat Belgische componisten. Wij kregen covers van Metallica en een lied van Leonard Cohen te horen. Zoals mevrouw Van Camp achteraf zei: “That was a bloody rockin’ concert!!!” Die avond gaven we allemaal onze gastgezinnen een geschenk om ze te bedanken voor de goede zorgen en sliepen we voor de laatste keer in Engeland. De volgende morgen reden we naar Battle. Daar vond op 14 oktober 1066 de zoveelste slag plaats tussen de Engelsen en de Fransen. De Fransen - of Normandiërs - haalden toen hun slag thuis met Willem de Veroveraar. Nu is er een museum en een door audiogidsen geleide wandeling over het vroegere slagveld. Op de terugweg was het de bedoeling dat we ook nog het vroegere smokkelaarsnest Rye zouden bezoeken, maar daar was geen tijd meer voor als we onze ferry niet wilden missen. De terugreis met de ferry verliep opnieuw prima – de boot is opnieuw niet gezonken – en na anderhalf uurtje kaarten, gamen of babbelen zagen we terug de kusten van Calais. Alleen zagen we die waarschijnlijk net iets minder graag opdoemen dan de kliffen op de heenreis. Isaac Poels, 2B
“Wanneer ga je nou eindelijk eens volwassen worden?” Neen niet mijn moeder, maar mijn zus sprak deze woorden tot me. 16 jaar is ze. En volwassen. Althans die indruk geeft ze. Of wil ze graag geven. Maar in elk geval schijnt ze volwassen genoeg om haar bijna-18jarige broer kinderachtig te noemen. Haar broer, die nochtans zonder kwade bedoelingen, helemaal per ongeluk, zout op haar Luikse wafel strooide. En dat terwijl ze om suiker vroeg. Welke grapjas heeft zout dezelfde kleur als suiker gegeven? Op de vooravond van mijn 18e verjaardag weet ik één ding: het valt niet mee om volwassen te worden. Ik zal mijn rode powerrangerpop definitief moeten opbergen. Hetzelfde geldt voor mijn groene en mijn gele. Het is een droevig afscheid. We hebben zo veel beleefd. Samen hebben we de snode buurjongen en zijn ninja turtles verslagen. Samen hebben we de gemeentelijke speeltuin bevrijd van een horde boze plastieken soldaatjes en hun al even boze eigenaars. Het is dan ook met spijt in het hart dat ik afscheid neem. Ik kan hen pas terugzien over een 15-tal jaren. Want pas als ik zelf kinderen heb, heb ik een geldig excuus om ze weer boven te halen en de wereld van de ondergang te redden. Maar volwassen worden betekent niet alleen afscheid nemen. Je moet ook leren verwelkomen. Dat wist mijn zus me te melden. “Volwassen worden,” zo stelde ze, “houdt in dat je nieuwe vrijheden mag verwelkomen in je leven. Om met deze vrijheden te kunnen omgaan, is het nodig dat je van enige maturiteit getuigt. En zo hoort ook verantwoordelijk gedrag bij het volwassen worden. Maar troost je, broertje. Voor mensen die niet goed om kunnen met het woord maturiteit is er nog altijd de psychiatrie. Diegenen die de voorkeur geven aan onverantwoord gedrag kunnen nog altijd terecht in de gevangenis.” Bedankt zussie, ik heb er nu écht zin in om 18 te worden. Zorg maar voor een duur cadeau. w-j
3
Pourquoi toi? Tu m’avais dit que tu ne me quitterais jamais. Te rappelles-tu ce faux vœu que tu m’avais fait ? Et regarde-moi maintenant, je dois te dire au revoir, un moment qui restera toujours dans ma mémoire. Pourquoi t’en es-tu allé ? Pourquoi m’as-tu abandonné ? Ce n’est pas juste, tu devrais être ici. Tu ne devrais pas être parti. Pourquoi es-tu parti sans dire un mot ? Pourquoi es-tu allé au ciel aussi tôt ? Je ne le comprends pas. La vie est-elle vraiment beaucoup mieux là-bas ?
Naar jaarlijkse gewoonte laat Mijnheer Deridder zijn leerlingen hun derde jaar Frans in schoonheid afsluiten met het maken van een heus gedicht. Dit levert telkens weer heel wat mooie poëzie op over alle belangrijke zaken in het leven : de liefde, de dood, de natuur… maar ook spitsvondige typeringen zoals in het gedicht van Roxanne. Geniet mee van een kleine greep uit het mooie aanbod.
Pourquoi t’es-tu suicidé ? Pourquoi as-tu eu cette idée ? Hier, on a ri beaucoup Tout semblait bien, vraiment tout. Mais les apparences trompent on dit. C’est vrai, ce n’est pas du tout menti. Vivre sans toi dans le futur, pourquoi est-ce tellement dur ?
Zoé Hunin 3b 12
La Montagne et ses humeurs Un skieur, seul dans la neige Qui se referme sur lui comme un piège. Du ciel tombent des flocons Que le vent emporte dans des tourbillons. La pluie tombe des cieux Comme les larmes de Dieu. La montagne est bien triste, Il n’y a plus personne sur les pistes. Un marcheur se promène dans le brouillard Qui l’enveloppe dans ses tentacules avec art. Il forme un énorme pagne Qui recouvre les majestueuses montagnes. Le soleil frappe avec ardeur L’homme est de bonne humeur. La montagne est riante et enivrante Et les sources sont abondantes. La neige voltige et crisse sous les pas. La pluie tombe et tinte sur les toits. Le brouillard aveugle et voile le chemin. Et le soleil brille enfin.
4
SPORT Finales Voetbal finale eerste jaar 1B-1D: 3 - 0 finale tweede jaar 2D – 2E: 2 - 0 finale derde jaar 3D – 3F: 5 - 2 finale vierde jaar 4A – 4D: 0 - 2 finale vijfde jaar 5A – 5E: 2 - 5 finale zesde jaar 6D – 6E: 1 - 6 Beker van de derde graad 5e j – 6e j: 2 – 2 (penalty: 0 – 2) Leerkrachten – Leerlingen (6E): 3 - 4 Volleybal finale vijfde jaar 5C – 5F: 38 - 31 finale zesde jaar 6D – 6A: 33 – 30 Leerkrachten – Leerlingen: 32 - 33 Basketbal Beker van de derde graad 5e j – 6e j: 10 - 31
5
Einde loopbaan van een bijzondere leerkracht Rocky Mountains in de VS mij deden dromen van verre reizen. Dit inspireerde mij waarschijnlijk om het vandaag veel te doen. Voor dit en vele andere dingen, hartelijk dank.
DE VRIJBUITER
Charles Beauduin (Retorica 1977)
DE VLAMING
Jaarlijks gaat het lerarenkorps op weekend. Steevast wordt dan op zaterdagmorgen gekozen voor wandelen of fietsen. De wandelaars verdwalen meestal, maar zijn steeds op tijd terug, voor de “culturele activiteit”. De fietsers, aangevoerd door… jawel… verdwalen niet, maar zijn nooit op tijd terug. Bij de vorige editie zaten we, na een eindeloze klim, op een terrasje te lurken aan een schuimende Orval, niet om te bekomen van de inspanning, noch om de laatste 15 km mentaal haalbaar te maken. Eerder om ons moed in te drinken voor de confrontatie met ene Van De Velde. Die was ongetwijfeld alweer een paar uren aan ’t sakkeren: “waar zitten ze nu weer ?!” Toen, op het terrasje, iemand onze historische gangmaker voorzichtig wees op de wellicht onafwendbare storm, sprak hij de sindsdien gevleugelde woorden: “Och, da’s vorige keer ook goed gekomen…”
Meneer Van der Weyden is anders dan de andere leerkrachten. Hij wil de leerlingen iets bijbrengen wat geschiedenis betreft, maar afhankelijk van de interesses van de leerlingen ook weetjes in verband met politiek, fietsen of meer persoonlijke zaken. Met de tijd heeft onze leerkracht geschiedenis veel ervaring opgedaan en zijn zijn woorden meestal heel wijs. Dat geldt voor veel onderwerpen, maar niet wat politiek betreft (volgens de grote meerderheid van de leerlingen toch). Naar eigen zeggen is Meneer Van Der Weyden eerst en vooral een Vlaming, dan een Europeaan en eventueel als het nog moet, een Belg, maar niet van harte. Dat zorgt dan ook af en toe voor hevige discussies, maar uiteindelijk weten we toch dat we elkaar waarderen. Deze zeer sportieve leerkracht durft in dit college vol discipline af en toe ontspannen te zijn en dat vinden we als leerlingen natuurlijk leuk. We zullen hem zeker niet vergeten en zijn interessante standpunten onthouden. Aurélie
EEN MYTHISCHE FIGUUR Gelukkig zijn ze er nog op het college, die mythische figuren. Wij hebben er nood aan. Toen ik jaren geleden op Sint-Jan kwam, ontmoette ik al snel een van deze figuren: dhr. Van Der Weyden. Iedereen die over hem sprak, deed dat met ontzag. Hij was immers in staat tot fietsexploten die voor gewone stervelingen niet weggelegd waren. Mythische figuren worden echter ten onrechte tot één belangrijk kenmerk gereduceerd.. Miel Van Der Weyden bleek ook een man van
Dat is Miel Van Der Weyden: na uren van stilzwijgen, krijg je één oneliner die wel meteen de titel van een boek kan zijn.
evenwicht te zijn die in de verheven intellectuele wereld van het college ’s morgens met zijn fiets wat aardse lichamelijkheid binnenbracht om twintig minuten later, fris gewassen, de klaar ziende geschiedenisleraar te worden die jaren vooraf de val van de Muur voorspelde. Wars van alle overbodige franjes was hij steeds een vertrouwen schenkend rustpunt, een man die niet veel woorden nodig had om je te laten voelen dat je op hem kon rekenen. Want in alles wat moest gedaan worden, is dhr. Van der Weyden steeds een Flandrien gebleven: iemand die als het nodig is, blijft doorgaan tot – om het met de woorden van Briek Schotte te zeggen – “hij niet meer weet van welke parochie hij is.” W. Peeters
IEMAND DIE BIJ BLIJFT Een oase in een woestijn. Tussen slaapwekkende Blaise Pascals en de ellenlange dodelijk saaie woordenlijsten, keken we reikhalzend en met een gelukzalige glimlach op de lippen uit naar de man die niet kan kiezen tussen vrouw en fiets. Hij steekt ver boven aardse tekortkomingen als hypocrisie en vriendjespolitiek uit, maar heeft in zijn oneindige branie toch nog - reuzengroot - oor voor de actualiteit, en die de relativiteit van zijn vak zeker niet uit het – helderblauwe - oog verloor. Daarbij strooide hij kwistig met bijpassende anekdotes en treffende oneliners. Hij heeft overal een mening over en was er niet te vies van om die met ons te delen. Iemand wiens levensvisie en persoonlijkheid ons steeds bij zal blijven. Peter en Mathieu (retorica 2007)
De middelmatige leraar vertelt. De goede leraar verklaart. De betere leraar toont aan. De ware leraar inspireert. (W.A.Ward)
Krasse uitspraken Anonieme leerling (uit een Bklas...): “Wat is ‘de perfecte vrouw’?” “Een oxymoron.” Dhr. Hertogs, om de nood om belangrijke zaken te herhalen te benadrukken: “Toen ik het theater regisseerde zei ik dit ook al: ‘Herhaling is de moeder van de mens!” Leerling: “Zegt u dat ook tegen uw vrouw, ‘s avonds?” Andere leerling: “Hmmm, paren en baren, jazeker...” Dhr. Liessens, wijzend op het gemeenschappelijk punt van Lucebert en Boon, nl. het beroep van hun vader: “Broertjes en zusjes, diegene onder jullie wiens vader huisschilder is, heeft vast en zeker een schrijftalent.” Leerling: “In Aalst noemt men dat een ‘gevelklasjer’, mijnheer...” Dhr Liessens, tijdens een nogal rumoerige les: “Komaan menskens, slikken en zwijgen!” Ik besef dat ik dom ben, ik had dat nooit zo mogen schrijven!î Dhr. Liessens, bij een gesprek over het pesten op school, licht cynisch: “Ik heb ook toezicht op de speelplaats de donderdagmiddag... Maar daar gebeurt nooit iets!” Dhr. Tuerlinckx, als reactie op het constant doorheen de klas praten van bepaalde opgewonden leerlingen: Sommigen hebben hier blijkbaar last van ‘vroegtijdigheid’ *kuch*” Gelach van de leerlingen, behalve natuurlijk een uitzondering: “Eh, wacht, ik heb het niet gehoord! Wat is er dan zo grappig?!” Dhr. Tuerlinckx: “Anderen dan ook weer helemaal niet... In dat geval, spreekt men van ‘laaaaaaaaattijdigheid’...” Anonieme leerling, zich ergerend aan de talrijke tekeningen op de schoolbanken: “We zouden een tax moeten invoeren op deze tags!”
Dank u collega. Of zoals ze in je favoriete fietsland zeggen: “Grazie, grazie mille !” D. De Berlangeer.
DE REIZIGER
Leerling: “In Rome hadden ze tenminste nog gratis brood en spelen (lees: met bloedige gladiatorgevechten)... Dat was den goeien ouwen tijd, nietwaar?”
Wij waren een zeer rumoerige klas als eerste jaar waar het VSO toegepast werd. De leraars moesten een beetje zoals Daniel in de leeuwenkuil afdalen, maar GiGi, onze troetelnaam voor meneer Van Der Weyden, wist ons mee te slepen met zijn verhalen en zijn geestdrift. Behalve Geschiedenis gaf hij ons Aardrijkskunde en hebben wij met hem behalve de befaamde cols van de Tour de France ook de wereld rond gereisd. Ik herinner me zeer goed hoe zijn beschrijving van de
Auteurs: de redactie, met dank aan een aantal ‘anonieme leerlingen’ die zich deze ‘pittige’ zinnetjes herinnerden ;-)
6
U28*
Toen ik me zo’n eeuw geleden op een middagspeeltijd voornam om een nieuwe geheime plek van Sint-Jan aan onze dierbare en fervente lezers bekend te maken, had ik weinig benul van wat mij te wachten stond… Want ja, wie is er nu gek genoeg om één der meest verborgen en geheimzinnige plekjes van het college te willen bezoeken, met name (neen, niet de lerarenkamer ?die laat je sowieso vallen? … en ook niet de lerarendouches) het schoolarchief !!! Tadaaaammm ... Euhm, ok, niet zo spectaculair als u had verwacht zeker? Dan vraag ik me toch af, beste lezer, of u toevallig zou weten waar al die vergeten SO’s en taken worden bewaard (uitgesloten, natuurlijk, degene die u nog bij u thuis liggen hebt*)? Misschien liggen ze op zolder, boven de lerarenkamer, zodat de leraren tijdens hun middagpauzes eens hartstochtelijk kunnen lachen met sommige spellingsfouten of met het pudding-Nederlands (sic) van de voorbije retorica’s? Hebt u zich nooit eens ontelbare, torenhoge stapels volgeschreven collegebladen ingebeeld, die op elk moment met een hels lawaai en wolken stof, dreigen ineen te vallen, in een geheimzinnig, somber, en door kaarsen verlichte kamer, achter een lugubere, vergrendelde deur, bewaakt door een reusachtige hond met drie kopp… Hola, even te veel fantasie. Mijn excuses. Waar waren we beland? Ah, ja. Wel, als u zoiets
verwacht had, dan bent u … helemaal mis! Laat uw verbeelding maar aan de kant, want “Het Schoolarchief” is in werkelijkheid niets meer dan een piepklein lokaaltje, smaller dan een gewone gang, ergens op de… tja, wat was het nu, de tweede of de derde verdieping? Trouwens, meer mag ik u niet vertellen, beste lezer, want het schoolarchief wordt onopvallend, maar desalniettemin zwaar bewaakt. Mijn eerste aanvraag bij Mevr. François (aka “Mevrouw Steyaert”) werd immers ianuis clausis geweigerd. “Mag niet”, luidde de vriendelijke stem. Nulla regula sine exceptione, pas na een derde poging en na vele onderhandelingen kreeg ik eindelijk de toestemming van onze aspirant-onderdirecteur. Joepie. Drie dagen later dus (rondleidingen kunnen enkel op afspraak, minstens drie dagen vooraf aangevraagd), met mijn geminiaturiseerd fototoestel op zak, heb ik mijn privégids mogen volgen doorheen de onmetelijke gangen tot aan… een doodgewone deur. Neeneen, nergens een elektronische oog- of vingerafdrukscanner te bespeuren. Eén sleutel volstond. Na enkele seconden draaide de deur open en… that’s it. Howard Carter himself zou zich in zijn graf hebben omgedraaid van het lachen. Het
enige wat ik kon zien van ons ‘mythische’ schoolarchief, was een drietal rekken met daarop zo’n 600-tal (!!) zorgvuldig gerangschikte kartonnen dozen. Desondanks volgt er een klein beetje uitleg: alle taken, overhoringen en andere documenten van elke klas worden er in drie aparte dozen verdeeld, naar trimester, elk met een eigen kleurtje. Mijn bekwame gids zou er nog aan kunnen toevoegen dat elke doos na twee jaar wordt vernietigd. Niet met een incinerator ?opgelucht??: jaarlijks komen immers een paar “vrachtwagens die hiervoor speciaal uitgerust zijn” (lees: afvalvrachtwagens) langs, waarop de dozen worden geladen, en die nadien de hele boel naar een recyclagefabriek brengen, waar-
van de benaming en de locatie toevallig in de vergetelheid bleek te zijn geraakt. Deze drastische ecologische archief-ocide verklaart dan waarom zo’n klein lokaaltje ruimschoots genoeg plaats biedt voor al die paperassen… … … … Tja, meer valt er eigenlijk niet te zeggen. Behalve dan dat een ‘relatief’ groot aantal stapels papier nog niet geclassificeerd was (cf. foto) toen ik langskwam ???. Schandelijk gewoon! “Ieder zijn job”, zou een collega opmerken… Nog snel een paar foto’s nemen, proberen het wat boeiend te laten lijken; want ja, wat is er nu zó interessant en ‘indrukwekkend’ aan een zeshonderdtal kartonnen dozen netjes gerangschikt op metalen rekken? In feite: NIETS. De conclusie luidt dan snel: hoop niet dat u ooit uw 20 op 20 voor fysica, wiskunde, Latijn of wat dan ook aan uw achterkleinkinderen zal kunnen tonen (mits u een derogatie zou bekomen hebben), want inmiddels zullen die al lang gerecycleerd zijn in krantenpapier of, in het ergste geval, in wc-papier. Mouhahhaha. * [… en de door leerkrachten verloren SO’s ]
J.D.
7
DE MAAKBARE MENS? Realiteit en fictie van het genetisch onderzoek uiteengezet door Professor Cassiman re landen. Wel is het zo dat indien men een carrière in deze tak van wetenschap wenst, men niet ‘onder de kerktoren kan blijven zitten’. Professor Cassiman zelf werkte onder andere in Frankrijk en aan het Amerikaanse Stanford University in Californië. Opvallend veel vragen hadden betrekking op de ethische kant van de genetica met als een van de centrale vragen het al dan niet gebruiken van embryonale stamcellen. Professor Cassiman acht het gebruik van deze stamcellen onder bepaalde omstandigheden zeker toelaatbaar. Cassiman verwacht dat er zich belangrijke ontwikkelingen in de wetenschap en de technologie zul-
Hoe ziet het menselijk genoom eruit? Hebben wij een gemeenschappelijke stamvader en –moeder? En waren dat Adam en Eva? Kunnen we binnenkort de mens klonen? Hoe lang deed de mens erover te worden wat hij nu is? Waarin verschilt de mens van een aap of een banaan? Mogen embryonale stamcellen nu wel of niet worden gebruikt? Deze en andere scherpe vragen werden voorgelegd aan de vermaarde wetenschapper Professor Jean-Jacques Cassiman, werkzaam aan de Katholieke Universiteit Leuven, tijdens een drukbezochte lezing op 13 mei in een tropisch warme Verschuerenzaal. Op uitnodiging van de Ouderraad gaf hij voor ouders en (oud-)leerlingen van Sint-Jan een verbluffend inzicht in de wereld van de genetica en de recentste ontwikkelingen op dit terrein. Als geneticus speelde Professor Cassiman een doorslaggevende rol bij het toepassen van DNA in historisch en gerechtelijk onderzoek. Tevens was hij een van de eersten in België die DNA gebruikte om erfelijke defecten aan het licht te brengen.
Naast een groot geleerde is Cassiman ook een bekend muzikant en een boeiend verteller. Bij binnenkomst werd het publiek getrakteerd op muziek van het Trio Cassiman, gevormd door onze gastspreker en zijn broer en zus. Na een korte inleiding van de voorzitter van de Ouderraad hield Professor Cassiman een goed gestructureerde lezing ondersteund door goed gekozen en verhelderend beeldmateriaal.
len voordoen waardoor op termijn vele, nu nog onbeantwoorde vragen zullen kunnen worden beantwoord. Zo sluit hij niet uit dat medicijnen tegen HIV en AIDS zullen worden ontwikkeld en dat een betere behandeling van bepaalde kankers mogelijk zal worden. De enige echte vraag is wanneer? De Ouderraad kan terugblikken op een geslaagde avond met een uitstekende gast. De vele vragen van de leerlingen maakten duidelijk dat Cassiman erin geslaagd is hen te bereiken. Uit hun betrokkenheid en enthousiasme kan worden afgeleid dat op Sint-Jan misschien een aantal potentiële wetenschappers in de genetica worden opgeleid.
Renovatieprojecten
In zijn uiteenzetting kwamen thema’s als de structuur van het menselijke genoom, de mogelijkheden in de genetica nu en in de toekomst en de rol van DNA bij ziekten zoals kanker, aan de orde. Professor Cassiman is bijna 65 en gaat dit jaar met emeritaat maar hij zit nog vol energie en enthousiasme voor de wetenschap. Voor de leerlingen die op deze lezing aanwezig waren, was de vraag naar de kwaliteit van het Belgische onderwijs en onderzoek natuurlijk van groot belang. Naar het oordeel van Professor Cassiman doet de kwaliteit van het Belgische onderwijs zeker niet onder voor die van ande-
8
De restauratie van de school gaat onverminderd verder. Na de schoolgevel kreeg ook de kerkgevel aan de buitenkant een flinke renovatiebeurt. Het resultaat mag gezien worden. Ook de restauratie van de gaanderij, gelegen op de speelplaats voor de feestzaal en de wetenschapslokalen, is bijna klaar.
9
Bovenste rij: Hollanders S, Vandenkerckhove C., Lantonnois M., Kalbfleisch C., Jadoul C., Beaumond A., Houben C., Dierckx R., De Boodt A., de la Serna J., Delacroix A., Rodrigues J., Devis C., van der Haert E., Boes A., De Rydt F., Van Acker X., Viaene P.-A., Van de Steen L., Verhaeghe G., Kayaert B., Gyssels S., Eeckeloo V., Lemmens K., De Mulder S., Ingels W.-J.; Derde rij: de Bergeyck I., van Swieten S., Van der Poorten T., Verbeke R., Vlaeminck E., Bauchau O., Jacquemin T., Fattouch J., Outtier A., Tromp S., Degryse P., Vermeersch S., Bienaimé L., Boxho A., Dewitte S., Lambrecht M., Potvin O., Mechelynck A., De Ridder J., Herinckx J., Goovaerts C., Mertens K., Verbeke L., Derom G., Meskens E., Van Cauteren S., Tweede rij: van den Driessche R., Kervyn G., Couvreur G., Gilliot M., Maskens H., Springuel V., Schreiber J., Depré H., Ister R., Faes A., Maselis M., De Sutter L., Haelterman S., Depoortere N., Kemp C., Van Strydonck M., Bakhat Y., Anthierens C., Kerschot D., Gutierrez L., Carboneras S., Woitrin M., Van Cauwenberghe M.-L., Gaillard A., Eerste rij: Dembour O., Olsthoorn K., Stas T., Vermeiren A., De Bièvre A., Vinckier B., Goemans F., Uytterhaegen J., Herriau T., Dhr. Hertogs, Dhr. Liessens, Dhr. Van de Velde, Dhr. Peeters, Mevr. Schacht, Dhr. Bockstael, Mevr. Platteau, Smeets E., Beliën T., Lecart N., Calcoen E., Abou-Elkhelf S.
Retorica 2007-2008
Ben X - Recensie Het prille begin Eens te meer kregen we de opdracht om ons deskundig oordeel te vellen over een film die ons toch weer mooi 3 lesuren ontnam. De film die ons dit trimester weer mocht verblijden, was de alom bekende prijzenwinnaar en Belgische oscarnominatie: ‘Ben X’. Hij handelt over actuele thema’s als autisme en de daaraan gebonden gevolgen zoals pesten. Iedereen spreekt over de wederopstanding van de Vlaamse cinema, dus waren onze verwachtingen toch wel redelijk hoog gespannen. In een ondertussen oude vertrouwde filmzaal, waar we plaats mochten nemen op al even vertrouwde zetels, fronsten we andermaal onze wenkbrauwen. Voor een trein springen? Té gemakkelijk! De begintune ving aan en we leunden nog wat meer naar achteren op onze stoel. We schrokken echter meteen weer recht, want wat we zagen was op zijn minst abnormaal te noemen: een heus computerscherm sprong op en we keken naar een virtuele wereld. Dit is absoluut niet ouderwets, dus u snapt mijn verbazing, we zitten ten slotte nog steeds op het Sint-Jan Berchmanscollege. De speler van dit computerspel is onze protagonist Ben. Deze, door tijd geobsedeerde, semi-autist heeft het niet makkelijk. De affronterende pesterijen op school komen hem stilaan zijn strot uit, dus stelt hij een plan op. Een plan om uit het leven te ontsnappen en een eind te maken aan zijn eigen lijden. Zijn end game, zoals hij het als een echte computerverslaafde verwoordt. Natuurlijk zou een clichéfilm niets zijn zonder een goede fee. Hier is dit de bevallige Scarlite, een ingebeelde vriendin van Ben, die het op de één of andere manier toch klaarspeelt om sms’en te versturen en mails te verzenden. Net voor Ben onder een trein wil springen duwt ‘Scarlite’ hem. Hierdoor komt hij op het andere spoor terecht, waar de trein hem voorbijraast. Dan volgt een monoloog van Scarlite, waarin ze ons een levenswijsheid bijbrengt ‘zelfmoord is wel vrij definitief, hé Ben’. Dat weten we ook weeral, dank u wel, Laura Verlinden! Deze jonge deerne heeft ook het snuggere plan om een valse zelfmoord op touw te zetten. Dit leidt tot een begrafenis waarbij enkel de ouders van Ben weten dat hun – zogezegd – dode zoon in de controlekamer boven op zijn eigen moment de gloire wacht. Hij onthult zijn geheim nadat de 2 pestkoppen Boogaert en Desmedt met hun neus op de feiten worden gedrukt. Een vreemd einde en zeer moeilijk te begrijpen voor diegenen die het boek niet hebben gelezen. Voor meer uitleg over het boek, gewoon naar de volgende alinea kijken. Wat was er het eerst… Wat weinig mensen weten, is dat deze film op een boek is gebaseerd (en dat er na het boek een toneelstuk volgde dat hier absoluut niet toe doet). ‘Niets was alles wat hij zei’ heeft dezelfde verhaallijn als de film. Natuurlijk zijn er verschillen in details en accenten, maar dat is vanzelfsprekend. Wel zou het kunnen dat Nic Balthazar zo ingenieus was om de film zo te maken dat het einde haast niet te begrijpen valt zonder het boek eerst al eens door te hebben genomen. Wij die dit voordeel kenden, hadden daarom geen enkel probleem met de verhaallijn en konden ons zo volledig op de cinematografische aspecten storten. Op maat gemaakte acteurs? Een enigszins lachwekkende factor in de film was de prestatie van de acteurs, die ofwel te oud, ofwel te onervaren waren. Laat ons dit even uit de doeken doen: voor hen bij wie tranen hun het zicht grotendeels beletten. Greg Timmermans (Ben, red.) is op dit eigenste moment 29 jaar en kruipt in de rol van een 18-jarige. Op bepaalde momenten zorgt dit toch voor een enigszins vreemd beeld (zou je hier al van een midlifecrisis kunnen spreken?). Zijn 2 kwelduivels zijn ook al lang niet meer aan de schoolbanken gewend. Wie er toch met kop en schouders bovenuitstak - wat betreft absurditeit dan toch - was Jonas (de kleinere broer, red.). We hebben hem meermaals betrapt op een redelijk bizarre mimiek. Een voorbeeld: in een prachtige scène waarin Ben zijn kamer volledig naar de knoppen helpt en zijn moeder radeloos moet toezien, blijft Jonas kalm en neemt even een kijkje in Bens kamer. Op een ander moment heeft Ben net een superman (een oppeppil voor de niet-junkies onder ons) ingenomen en is hij zijn vreugde en jolijt aan
10
het uitschreeuwen. Je zou denken dat iemand van 6 jaar zou zeggen: “ hoera, mijn broer is genezen”, maar zo denkt onze kleine kapoen niet: hij reageert sip en staart voor zich uit met een blik die eerder uitschreeuwt: “ik wil hier niet zijn” dan wel: “wat is er aan de hand met mijn broer?”. Uiteraard kent de cast niet enkel kommer en kwel. Doordat Timmermans reeds wat ouder is dan zijn personage, acteert hij zeer redelijk, en ach ja, wie let er nu op het feit dat hij reeds 29 is, behalve muggenzifters en recensenten? Voor deze film is trouwens weer een deel van bekend Vlaanderen opgetrommeld, o.a. Pol Goossens maakt zijn opwachting als de vader van Ben. Er rest ons echter nog één mysterie: waar is Jan Decleir? Neen beste mensen, geen Jan Decleir in deze film. Nic Balthazar vond zich waarschijnlijk te goed om onze Vlaamse god van het witte doek te vragen. Inderdaad, geen gastrolletje, geen figurantenact, stel het u voor beste lezer, zelfs geen kleine bijverdienste als koffieschenker voor de crew was voor hem weggelegd. Betreurenswaardig! Kwestie dat we koppijn krijgen of zo? Een frustratie die wel nog geuit moet worden, bracht de camera teweeg. Wie niet draaierig werd op bepaalde momenten moet wel beschikken over een maag van gewapend beton. Op bepaalde momenten schommelde de lens namelijk zoveel, dat korte vlagen van koppijn de verdere analyse van de film wel wat moeilijker maakten. Balthazar denkt ook dat men zich perfect kan inleven in het leven van een autist d.m.v big close-ups. Ik betwijfel of dit waarheidsgetrouw is, maar ik dank de regisseur nu wel voor deze kennisverruiming. Wie deze film zal bekijken, zal immers kunnen zeggen dat hij de oorlel en linkerwang met bijbehorende bakkebaard van Pol Goossens heeft gezien! Alsof dat nog niet genoeg was, neen, dit is niet de enige klacht die geregistreerd staat. Zo hebben we ook nog het geluid. Wat bezielde de regisseur toen hij dacht dat hoge pieptonen wel mooi het leven van een autist zouden kunnen weergeven? Dat weet niemand, misschien dat hij op dat moment net de echtheid van de superman aan het uittesten was. Alles bij elkaar Hoe kan een mens beter afsluiten dan alle dingen nog eens op een rijtje te zetten: Over de acteerprestaties mogen we niet klagen, er was geen gebrek aan inleving, maar de casting mocht wat gerichter. Dit had misschien weggemoffeld kunnen worden door cameramannen en geluidstechnici die WEL een diploma konden voorleggen. Het is een mooi verhaal met aandacht voor maatschappelijke problemen, maar het einde zaait verwarring. Ten slotte krijgen de verfilming van het boek en toneelspel wel een mooie score voor originaliteit. De regisseur wist deze fictiefilm namelijk een realistisch kantje te geven door documentaire-achtige interviews met de personages. Wij raden u aan om zelf een oordeel te vellen, want deze film heeft al zoveel commotie teweeggebracht dat wij dat onmogelijk nog voor u kunnen doen. Misschien is dit dan wel een aanrader? Een recensie van : Kevin Van den Bergh & Tim Raymaekers
Vastenacties 2007-2008 Zoals elk jaar brachten we met allerlei acties heel wat geld bijeen voor onze zes vastenprojecten. 1e 2e 3e 4e 5e 6e
jaars 3934,36 euro met het zwemmen jaars 866,00 euro met allerlei karweitjes jaars 1180,15 euro met allerlei acties jaars 299,43 euro met verkoop van roosjes, cake en een quiz jaars 1026,30 euro met een gesponsorde voettocht jaars 285,64 euro met retoricabal
Andere opbrengsten Verkoop wereldwinkelproducten: Kerstmarkt Sleutelgeld onderdirecteur Vastenmaaltijd Kaartjes maaltijd Kaas-en wijnavond jongerencafé Bezoek J.Devos Posterbeurs
1989,24 1396,06 119,60 3143,40 100,00 343,75 - 150,00 148,30
euro euro euro euro euro euro euro euro
Eindtotaal op 5 juni 2008: 14682,13,59 euro Hartelijk dank aan alle leerlingen die hun steentje bijdroegen!
Museumbezoek 3 E en 3 B ; Jubelpark afdeling middeleeuwen (22 mei ’08) Museumbezoeken kunnen soms saai uitvallen. Maar hier niet! Heel interessant was ongetwijfeld de schatkamer boordevol met relieken maar ook de ontwikkeling van beelden doorheen de middeleeuwen. We zagen hoe de eerst vrij primitieve kunstwerken evolueerden tot staaltjes van houtsnijkunst. (Thomas) Wat moesten makers van wandtapijten geduldig zijn… het ging nauwelijks vooruit… En weet je waar de uitdrukking “stinkend rijk” vandaan komt? Vele rijken lieten zich in de kerk begraven waardoor sommigen te hoog kwamen te liggen. En daardoor stonk het soms in de kerk. (Auriane) De gids liet ons echt leven in die periode door ons de kledij van toen te laten aantrekken. Leve de middeleeuwen! (Guillaume)
11
Krakau 2008 paasexcursie vijfde jaar
Billy’s art club: een lang verhaal
September: een nieuw schooljaar, een nieuw begin en tijd voor een nieuwe musical!! Zo dachten ik en een aantal andere leerlingen uit de retorica erover! Vol goede moed deden we ons uiterste best op de auditie! Niemand durfde goed te zingen en van dansen kwam er ook niet te veel in huis om nog maar te zwijgen over onze articulatie. Maar, problemen zijn er om op te lossen, en nadat iedereen zijn rol had gekregen, begonnen we aan de eigenlijke repetities. Die verliepen echter niet van een leien dakje en daar zullen onze drie fantastische leerkracht-begeleiders over kunnen meespreken! Woensdag na woensdag stond iedereen paraat, of dat was toch de bedoeling, want de realiteit stelde Dhr. Van Ingelgem meer dan eens teleur. Ziektes, onvoorziene omstandigheden, onze groep was maar zelden volledig aanwezig. Toch varieerden de repetities tussen zingen en dansen en spreken en zingen, dansen, spreken, zing… Plots was het reeds Kerstmis, nieuwjaar en beseften we dat we op een hogere versnelling moesten overschakelen, als we nog op tijd klaar wouden geraken. De repetities vingen opnieuw aan en er werd hard gezwoegd! De juiste toon houden, die verdomde danspasjes onthouden (neen, niet die kant, de andere kant op met die beentjes) en traaaaaaag en lllluuuuuiiiiddddddd spreken ( na dat 5999 keer gehoord te hebben, hadden we het na 6000 keer wel door). Er vloeiden hopen zweet, bloed en tranen (als gevolg van kleine ongelukjes achter de scène), maar er werd vooral gelachen… veel gelachen! Niet alleen -en vooral- door ons, maar ook Dhr. Peeters lachte zich een breuk achter zijn piano en een goede oneliner leverde zelfs een glimlach van Dhr. Van Ingelgem op! We gaven - ondanks nieuwe teleurstellingen - de moed niet op en we gingen door. De paasvakantie was immers al aangebroken en het ultieme moment van glorie en roem kwam naderbij. De repetities namen nog toe, tijdsnood stak de kop op, en alles en iedereen was al klaar, behalve wij en onze musical. Een licht dipje teisterde de groep. Maar Dhr. Tuerlinckx bracht weer een beetje zon in ons prille acteerbestaan. Zijn lichtjes ironisch- sarcastische kijk op de zaak deed menig persoon lachen en de aanwezigheid van de lichtinstallatie deed pijn aan onze ogen.
12
De generale repetities met het koor kwamen op de proppen en de eerste was, nu ja, hmm… rampzalig, maar de tweede verliep al stukken vlotter. De laatste wijzigingen werden aangebracht, een complimentje van de leerkrachten maakte ons stukken vrolijker, de klassen werden op de hoogte gebracht van ons bestaan en – jawel - we waren klaar om er tegenaan te gaan!! Vrijdag was de sfeer bij sommige retorici ietwat gespannen, anderen waren tegen de avond meer een zenuwinzinking nabij. Tegen 19u00 waren alle acteurs aanwezig en dus konden we elkaar nog een beetje oppeppen, of was het nu stress aanjagen? Meisjes maakten zich op, de jongens ook, de beentjes werden soepel gemaakt en de stem werd opgewarmd. Het tromgeroffel liet de adrenaline door ons lichaam gieren, een laatste ademteug voor het opgaan en we waren vertrokken. Een prachtig koor, een overvolle zaal, een fantastisch publiek: we hebben een puike prestatie neergezet en ons vooral te pletter geamuseerd! Moe en voldaan van de vrijdagavond, maakten we ons klaar voor zaterdagavond en alles werd voor de allerlaatste keer naar voor gebracht. Ringen werden met veel plezier naar het wegduikende koor gegooid en zelfs de vrouw van de directeur ontsnapte niet aan onze twee dronken mannen. Achteraf werden we overstelpt met complimentjes wat ons ego natuurlijk geen goed deed- en we bouwden nog een feestje om al onze inspanningen van de voorbije maanden te vieren. Het was soms een moeilijke, maar meestal een fantastisch leuke ervaring die we ons allemaal nog vele jaren zullen herinneren. Dit alles was natuurlijk niet mogelijk geweest zonder Dhr. Van Ingelgem, Dhr. Coppens en Dhr. Peeters en alle andere leerkrachten. Het zou al helemaal niet mogelijk geweest zijn zonder mijn geweldige medeacteurs, de retorici 2008! Want, we zullen doorgaan…. Karlien Lemmens (6B)
A bittersweet symphony Als je denkt aan een bal, aan wat denk je dan: aan de DJ of de dansers? Denk je aan de jurken of de mensen die de jurken dragen? Denk je aan de drank of wie ze serveert? Denk je aan de zaal of wie ze versiert? Voor mij tellen de gezichten. De ogen die blinken als er wordt gedanst, als er wordt gelachen. En de handen. De vingers die naar een ander reiken. De zachte bewegingen van een lichaam. De uitdrukkingen die men net niet merkt. De gedaantewisseling die velen onvoorwaardelijk ondergaan. Een bal is niet het hoogtepunt van een jaar. Het bal is de gelegenheid waarbij alles wat dat jaar inhield, alles wat eenieder heeft meegemaakt, samenkomt in één moment. Het moment waarop je ziet dat ze weten: nog even en het is voorbij. De zes jaar die ze hier hebben doorgebracht lopen zoetjesaan ten einde en het is met een bitterzoete vreugde dat ze de schoolpoorten zullen verlaten. Als buitenstaander heb ik gezien en gezegd dat het goed was. Want wat telde, was niet of de muziek die speelde goed klonk. Als je wil dansen, kan je dat altijd. Ik heb met ontzag een voortreffelijk staaltje van de Rock ’n Roll aanschouwd. Ik heb de zesdejaars met vreugde zien jumpen en draaien. En de Hayes met uitbundigheid zien spelen. Een kort applausje voor deze groep is wel aan de orde. Met alle zekerheid kan ik verklaren dat ik tot nu toe nog geen schoolband heb zien profiteren van het podium als zij. Alexander de Boodt had een wel heel erg vrij ‘jasje’ aan dat volledig bijdroeg tot de originaliteit van de drum. Zijn broer Robrecht liet zich dan weer helemaal meevoeren met de muziek. Juan de la Serna stortte zich op een solo waarvan een insider beweerde ‘in vervoering’ te zijn geraakt. En de zanger Rodolph had heel erg veel noten op zijn zang. Met alle gevolgen vandien… van het aanzetten van het publiek tot het korte stagediven. Bij deze: You go guys! Na het optreden van de Hayes nam de DJ het voortouw. Na een geslaagde toespraak van Sebastiaan Vermeersch met twee heel belangrijke mededelingen en één… iets minder belangrijke. Point van de toespraak: genieten (–en de leerkrachten inmaken!) (lees verder blz. 14)
13
Ik ken een meisje
(Vervolg van blz. 13) Daartoe was de zaal dan ook opperbest ingericht. Op de comfortabele zeteltjes achterin zakten de vermoeide dansers (over het algemeen) opgelaten neer. Dit met een verkwikkend drankje van Tao of Lindemans Kriek (een beetje reclame kan nooit kwaad) dat elegant neer werd gekwakt op de geïmproviseerde tafeltjes… en zo over de benen van uw charmante reporter vloeide. Dit zorgde dan ook voor ludieke taferelen als het uitglijden op de dansvloer en het latere verluchten van de schoenen. Gelukkig behielden de meeste anderen wel hun gratie en verliep het bal zonder (zichtbare) ‘accidentjes’. De vele sierlijke gedaantes die zich vlijtig van de ene hoek van de zaal naar de andere bewogen, leken allemaal onberispelijk handig. Hun hele doen en laten bestond eruit zichzelf te zijn, zonder ooit uit de toon te vallen. Misschien was het een illusie, maar ze leken voor even één. Hoe dan ook, het echte feestje verplaatste zich al snel naar de speelplaats, die –ondanks het gebrek aan prieeltje en ballonnen- the place to be bleek voor een babbel. Het was ook op de speelplaats dat ik de tijd had om de kleding, drinkgewoontes en stemming van de zesdejaars te monsteren. Om één of andere reden uitten die zich nog vrolijker buiten dan binnen onder het alziende oog van de chaperonnes (die er nochtans niet al te kwaad uitzagen. Hoogstens verveeld.) Het retoricabal 2008 was er één van samenkomst, ontdekkingen en afscheid. Er waren oud-leerlingen, er waren vijfdejaars, er was zelfs een vierdejaar. Maar er was vooral retorica. Naar mijn mening, de laatste lichting van het oude Sint-Jan. De volgende jaren zijn anders en wellicht leer ik die niet meer echt kennen. Met deze retorica zie ik ook leerlingen gaan zoals ik die kende toen ik hier aankwam. M. Eben
14
Ik ken een meisje. Een meisje vol levensvreugde, een meisje vol passie, een meisje dat leeft. Ik ken nog een meisje. Een meisje dat schuilt, dat lacht, dat geen meisje meer is. Maar een vrouw. En deze vrouw ging naar het retoricabal. En ik volgde haar. Wij volgden haar: een meisje vol levensvreugde, een tiener met kapsones en eentje met pit. Een man met klasse, met een paar jaartjes meer dan wij. En een jongen die een paar uur daarvoor nog dacht een avondje voor de buis door te brengen. Wij volgden haar niet alleen naar het bal. Wij volgden haar het hele jaar, in de schaduw, door de fases van het ‘zichzelf worden’. Voor haar was Sint-Jan nooit mooi geweest. Sint-Jan was hard geweest en koud. Sint-Jan was meedogenloos en pijnlijk. Ze had zich onbegrepen gevoeld en niet naar waarde geacht. En daar besloten wij verandering in te brengen. Dit jaar luidde voor haar een nieuw begin in. Een nieuw tijdperk, laten we stellen. Haar nu zeer dichte vrienden hebben iets in haar zien opleven. Ze hebben haar zien worden tot een fractie van wat ze zou kunnen zijn. Al toonde ze dat niet duidelijk aan de buitenwereld. Deze vrouw staat nu weer aan de bakermat van nieuwe gebeurtenissen en waar iets begint, moet ook iets eindigen. Daarom is het nu hoogtijd komaf te maken met oude kwellingen, oude frustraties. En waar ze zelf te lief voor is, gebeurt bij deze dan maar in haar plaats. De middelbare school houdt voor sommigen de beste jaren van hun leven in. Bij deze een statement voor allen die het niet zo zien. Don’t take crap from nobody. Iets beschaafder: wees wie je wil zijn, laat je nooit doen en weet dat het leven is wat je er zelf van maakt. M. Eben
Schoolleven op St-Jan De man met de rode tulband en zijn tweeling museumbezoek 3B en 3E
Koorrepetitie
Miss en mister
Retorica wint
Italiëreis
15
foto – genie – k en ja voor de zesde keer namen we deel aan het
internationaal fotografisch experiment met monumenten een fotowedstrijd uitgeschreven door het Ministerie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest voor alle Brusselse middelbare scholen en ja opnieuw vielen we - traditiegetrouw? in de prijzen
Cl. Braun
Laurence Marie Van Cauwenberghe (6C) en
Clémence Braun (4F) behaalden een prijs op Brussels niveau ook hun ‘sterren’ zullen schitteren in de gangen van ons college wordt vervolgd ? zeker ! voel je het plezier jouw kijk op Brussel te vereeuwigen zoek dan mijn zwarte schaduw of mail vrij snel naar
[email protected] lily
L-M. Van Cauwenberghe
16
