IN DE WARNER BROSJrILI „DUIVELS VAN HET VERKEER"
ft^
64,8A
6 Juni 1936
l(Sb.
*•»•••
y^'Sl ir'
f w
I, f JOHN HOWARD EN
ROSALIND KEITH in de
Paramount-Wm „Zijn laatste commando"
:;
mmmmmmmpm
F I L- »vl S
WSEWOLOD PUDOWKIN. de be-oemde Russisch« regisseur, is te Pensa geboren. Hij is in ons land vooral bekend door zijn films ..De Moeder", naar het boek van Maxim Gorki. ,,De laatste dagen van St. Petersburg" en „Storm over Azié". In 1929 bracht hij een bezoek aan ons land en hield een lezing voor de Filmliga.
KURT PULVERMACHER is te Berlijn geboren. Aangezien zijn ouders filmfiguranten zijn. «kwam hij vaak in de Ufa-studios te Neu-Babelsberg en werd op zekeren dag door den regisseur Alfred Zeisier ,,ontdekt". In de film .Rivalen der Kurve" kreeg hij voor het eerst een kleine rol te spelen. Thans bezoekt Kurt een tooneelschool, doch bij wil zich later weer aan de film gaan wijden.
IRENE PURCHLL. die thans bij de Metro-Goldwyn:Mayer-film is geëngageerd, is te Hammond (Indiana) geboren. Zij wilde eerst verpleegster worden, doch ging bij nader Inzien als figurante naar Hollywood, waar zij twee jaar later haar eerste rol te spelen «kreeg in ,.Dancing Partner". Zij had veel succes en vervulde groote rollen in ,.Bachelor's affairs". ,.Westward passage" en ,,The crooked circle".
^—
E R R E M -ABC 113
LONI PYRMONT is den 31sten December geboren. Zij genoot haar artistieke opleiding bij den zangleeraar Sigmar Mehring en debuteerde te Berlijn bij Nelson. In 1924 trad zij voor het eerst in een operette op. Dupont ontdekte haar filmtalent en zij speelde weldra met Max Landa in ,.Dic Japanerin". Thans ziet. men haar weinig meer op het witte doek.
JOHN QUALEN was te New-York een bekende revue-komiek. Hij wilde wel gaarne aan de film, kreeg echter nimmer gelegenheid een engagement te bemachtigen, tot hij het vorige seizoen opgemerkt werd door regisseur Irving Cummings, die hem voor de Fox-Film engageerde. Gespeeld heeft hij tot op heden echter weinig.
JANE QUIGLEY. het vierjarige fllmsterretje. heeft o
EDDIE QUILLAN is den 31 sten Maart te Philadelphia geboren. Van zijn vijftiende Jaar af trad hij op het tooneel op. Voor de film werd bij ontdekt door Mack Sennett. Hij speelde in verscheidene stommefilms. terwijl zijn bekendste sprekendefilms zijn ..Girt crazy", ..Strictly personal" en ..Ring up the curtain". De laatste jaren filmt Eddie weinig.
Dr. RABINOWITSCH mag. hoewel hij geen filmster is, in dit A.B.C, niet ontbreken, daar hij. speciaal tot het succes van de Duitsche film, veel heeft bijgedragen. Tezamen met Pressburger stichtte hij de Cine Allianz, een firma, die de grootste succesfilms heeft vervaardigd. Ook heeft hij als productieleider vele malen bij de Ufa gewerkt. Thans vertoeft hij in Amerika.
r
IMRE RADAY is den 4den September in Hongarije geboren. De bekende regisseur Hanns Schwarz ontdekte zijn film' talent, waarop Imre een belangrijke rol te spelen kreeg in .De wapens neer". Zijn succes bezorgde hem een Ufa-contract en in „Liefdesjacfat" en ..De misdaad van Donald Westhof" speelde hij de hoofdrol. De sprekendefilm heeft hem evenwel geheel op den achtergrond gedrongen.
Paul Mimi, die op zoo onnavolgbare wijze de ro) van Louis Pasteur vertolkt in de film „Het leven van Louis Pasteur", welke thans in ons land vertoond wordt, is te Weenen geboren. Toen hij nog zeer jong was, verhuisde hij mot zijn ouders naar Amerika, waar zich reeds op jeugdigen leeftijd zijn talent voor acteeren openbaarde. Op een schoolfeestje bijvoorbeeld speelde hij, toen hij pas elf jaar was, de rol van een ouden man en hij deed daarbij een ieder verstomd staan. Toen Paul zestien was, stierf zijn vader en moest hij zelf zien den kpst te verdienen. Hij sloot zich aan bij een reizend tooneelensemble en werd spoedig door den bekenden impresario Sam Harris ontdekt, die hem te Now York engageerde. Een jaar later lokte Hollywood hom reeds en Paul accepteerde een vandaar gekomen aanbieding. Hij debuteerde in de film „The valiant" en oogstte veel succes. Warner Bros bood hem daarop de hoofdrol aan in „Ik ben een vluchteling" en deze film heeft Muni's naam in de geheele wereld gevestigd. In „Het leven van Louis Pasteur" bewijst hij opnieuw een groot filmspeler te zijn. (1) Paul op de Warner Bros studio-terreinen. — (2) Ook Paul moet siank blijven
lil
_9BBflSBBHHHHHHBHHHL. „Wel, ik weet uw namen ook niet uit mijn hoofd." zei Hall. „dus stelt u zich alsjeblieft even aan elkaar voor." „Mijn naam is George Palus." zei de jongeling in uniform. „Joan Archer," zei het meisje. ..Prachtig.*' vervolgde Hall, „luistert u nu eens, juffrouw Archer. U komt zoo dadelijk met den trein hier aan. Dan moet u het volgende doen: u springt uit den trein, ziet Palus, stormt op hem af, vliegt hem om zijn hals en kost hem verrukt. En u, mijnheer Palus, omarmt en kust haar, alsof u dolverliefd op haar bent." „Dat zal zoo moeilijk niet zijn," zei Palus, terwijl vijftig adelborsten, die er omheen stonden, teekenen van hilariteit gaven. De noodige voorbereidingen voor de scène Waren intusschen reeds getroffen, de trein kwam het station binnenrijden en kwam puffend tot staan. Joan Archer sprong uit haar wagon en liep George Palus in de armen. De omhelzing was zelfs zóó onstuimig, dat haat groote strooien hoed afviel en over het perron rolde. De ontmoeting eindigde hiermee, dat het tweetal arm in arm «i met stralende gezichten recht op de camera af wandelde. ,.StQ]>!" riep de regisseur. ..Heel goed. maar we zullen het nog eens overdoen." En de scène werd herhaald en herhaald, tot er ten slotte één opname was gemaakt, die tot in de perfectie klopte. „Dat was fijn!" zei regisseur Hall. „Of bet fijn was!" zei adelborst Palus. Het is wel aardig hier even te vermelden, dat regisseur Hall na het verfilmen van „Zijn laatste commando" onomwonden verklaard heeft, dat marine-menschen een uitgesproken gave Voor filmspel hebben. Nu Zou het natuurlijk wel heel toevallig zijn, als de aca-
Rolverdeeling: Commander Fitzhugh . . Sir Guy Standing Madeleine Deming Rosalind Keith Morton „Click" Haley .... Tom Brown Boyce Avery Richard Cromwell Puncan Haley John Howard Zimmer Benny Baker Miranda Louise Beavers Commodore Briggs Minor Watson Pr. Bryant . Samuel S, Hinds Adams Ben Alexander Bumboat Charlie .... William Collier Sr. Commander Lawson . . Wheeler Oakman Chaperone . Porothy Vaughan Clayton Beale ....:...., Oscar Rudolph Inspection Officer ........ Frank Losee Jim Stockton ........ . /Richard Brodus A angezien op de terreinen van de opsfil leidingsschool der Amerikaansche mS+iL. Marine te Annapolis het vrouweljjk geslacht slechts bij hooge uitzondering wordt toegelaten en de jeugdige zee-studenten aan een zeer strenge tucht zijn onderworpen, was het begrijpelijkerwijs voor den adelborst George Palus een groote sensatie toen hij «en heelen morgen moest doorbrengen met het kussen van een charmante jongedame. Pit buitenkansje had hij te danken aan het feit, dat een detachement filmmenschen zijn tenten in Annapolis had opgeslagen, om een film te maken, waarin de marine-academie en haar bewoners de hoofdrol spelen. Op den bewusten morgen werd er een scène opgenomen in het station,Annapolis, voorStellende de aankomst van een trein vol meisjes uit alle hoeken van de Vereenigde Staten, die begroet worden door een klein legertje in gala gestoken adelborsten. Pe meisjes komen over voor het jaarlyksche bal der adelborsten en zijn de min of meer officieele verloofden van de aanstaande jeugdige zeerobben.
Nu bestond ditmaal de wachtende schare jongelieden inderdaad voor een groot deel uit echte leerlingen der Academie. In hun vrije uren tusschen de lessen traden zij met veel pleizier als vrijwilliger voor de camera op en van de zijde hunner meerderen was hiertegen niet het minste'bezwaar, want bedoelde film „Zijn laatste commando" werd geheel in overleg en met medewerking der marine opgenomen. De arriveerende meisjes intusschen waren
in werkelijkheid natuurlijk heelemaal niet de verloofden van die jongelui, doch voor hen volkomen vreemde filmfigurantjes. Toen regisseur Alexander Hall dan ook adelborst George Palus en de figurante Joan Archer, de mooiste dochter m% een bekende Washingtonsche familie, die eens wilde ondervinden hoe filmen nu eigenlijk was. bij zich riep en hen vroeg of zij elkaar kenden, antwoordden beiden, een weinig verbluft, ontkennend.
1. Sir Guy Standing. — 2. Op het exercitieveld.—3. Regisseur Hall bespreekt een scène met Sir Guy Standing en Tom Brown. — 4. Sir Guy Standihg, Rosalind Keith en Alexander Hall. — Si Richard Cromwell en Tom Brown — 6. Tijdens de opnamen in de groote gymnastlekzaal te Annapolis. HHBS
IV _^ _-_
demie te Annapolis louter menschen met • film-aanleg binnen haar muren had verzameld, zoodat wij deze uitspraak wel „cum grande salis" mogen nemen. lederen dag gebruikte Hall bij de opnamen adelborsten als figuranten of als spelers in heele kleine rolletjes, en zelfs officieren werden eenige malen verzocht enkele woorden in de film voor hun rekening te nemen. De geheele opname-staf was daarbij telkens weer verbaasd over de gemakkelijkheid. waarmee deze menschen zich aan hun rol aanpassen. Acteurs uit ttollywood zijn er aan gewend, dat iedere scène eenige malen wordt opgenomen en het is heel gewoon, wanneer een regisseur een bepaald onderdeel zes of zeven maal laat overdoen. Het gevaar is daarom niet denkbeeldig, dat de gedachte: „Ik moet het tóch overdoen, als het den eersten keer niet heelemaal lukt," op het spel der acteurs een nadeeligen invloed uitoefent. In de opleidingsschool der Marine kwam Alexander Hall echter te staatt tegenover menschen, die hun leven lang niet anders zullen moeten doen, dan een gegeven bevel, direct en feilloos uit te voeren. Wanneer Hall aanwijzingen gaf voor een volgende scène, luisterden de studenten even oplettend, als wattneer een hunner officieren instructies gaf. En wanneer dan de camera's draaiden, deden de jongelui den eersten keer reeds precies wat er van hen verlangd werd. „Het is wonderbaarlijk." verklaarde Hall. „Deze jongens' hebben nog nooit voor een filmcamera gestaan, maar zij acteeren met de kalmte en de ongedwongenheid van veteranen. Hun geheugen is verbluffend. Ik las ze den dialoog eenvoudig voor en dat was voldoende. Zij traden voor de camera en her-
Universal-film. Regie: Monte Brice. Rolverdeeling: Danny O'Day Delphine Maizie Marshall Dot Frost Jerry Burke Nick Harrington Jack Dempsey
Frank Parker Tamara Helen Lynd Russ Brown Arthur Pierson Jack Dempsey
Danny O'Day, een bekend radio-omroeper, is al een heelen tijd verliefd op het balletdanseresje Delphine, doch hij heeft er steeds geen kans toe gezien, kennis met haar te maken. Eindelijk is hij daar nu in geslaagd, doch helaas komt hij, terwijl hij zijn aangebedene naar haar auto brengt, in een opstootje terecht en wordt naar het politiebureau gebracht. Deze arrestatie heeft ernstige gevolgen:
haalden de zinnen zonder aarzeling of vergissing. Ik heb geen enkele maal een officier of een adelborst zijn rol zien repeteercn of moeizaam uit het hoofd leeren." Zooals gezegd, spelen de marine-academie en haar bewoners in „Zijn laatste commando" een groote rol. Deze film geeft een interessant kijkje op het leven der adelborsten'en de wijze, waarop zij voor hun taak worden opgeleid. Richard Cromwell, bekend door zijn uitbeelding van den jongen luitenant Stone in „De Bengaalsche Lansiers", . en Tom Brown zijn de adelborsten, die wij het meest van nabij gadeslaan. Sir Guy Standing, eens kolonel Stone uit ,.De Bengaalsche Lansiers" speelt de rol van een ouden gepensionneerden commandant, die aanvankelijk als een ietwat verstarde, reactionnaire brombeer door de film dwaalt» doch ten slotte in het aangrijpende slot uitgroeit tot een heroïsche figuur zonder weerga. „Zijn laatste commando" is een interessante film, die dóór een onverwachte, sensationeele wending aan het slot een diepen indruk achterlaat.
•;;-,
| j "
ze belet hem op te treden, waardoor hij ontslagen wordt. Goede raad is nu duur. Met zijn vriend Jerry Burke komt hij tot de conclusie, dat het maar het beste is, naar Europa te gaan. Toevalligerwijze heeft Delphine met haar vriendin Dot Frost ook juist het plan opgevat — incognito — naar Europa te gaan, want het beviel hun niet erg onder de heerschappij van den tirannieken impresario Antonio Grezaro. En nog toevalliger komen ze op dezelfde boot terecht. Danny herkent Delphine evenwel niet, daar ze zich vermomd-heeft, vreezende dat ze anders teruggehaald zal worden, omdat haar contract nog niet afgeloopen is. Deze situatie, gevoegd bij de aanwezigheid van eenige afpersers aan boord, die Delphine herkend hebben, is de oorzaak van vele onaangename verwikkelingen, die nog verergeren als ze te Le Havre aan land gaan. Delphine blijft zelfs niet gespaard voor een arrestatie door de Fransche politie. Door het doortastende optreden van Dot en Danny komt echter alles weer in het reine en laat het eind van de film ons twee gelukkige paren zien: Delphine en Danny, en Jerry en Dot. (1) Een revue-scène. — (2) Tamara en Frank Parker. — (3) Otis, Sheridan, Helen Lynd en Tamara. — (4) De modeshow.
VI
—
:
urn
—^"
' )
OP EN OM IET REMMANDTSPIEIN Een kijkje op de wekelijksche ar£is£enbeurs
DOOR Slot. e anderen zijn vóór naar de Kroon gegaan, en ik kom op een holletje achteraan.... heb even staan praten met het duo Polly en Louis Noiret, die bereidwillig poseeren voor Willy's lens. Een paar haastige woorden: „Druk? Tijd niet gezien ..."
B
GUUS BETLEM Jr.
„Bob Snoek! De pöpukire pianist, die geruimen tijd de vaste begeleider was van Willy Derby. Zoo, merci! En nou naar Schiller. ..." We worden met een hoera'tje ontvangen, maar m'n oogen zwerven alweer over het terras op zoek naar „kopij". En. . . . tref ik het even? In een druk
„Pardon?" Een vreemde stem. — Kunt u mij misschien zeggen, één van allen, het adres van Beuker en Denijs, of misschien is één van beiden wel hier. . . . ? Paul, onmiddellijk bereidwillig, geeft het adres. „Dank u zeer!" We praten weer verder, tot ik eensklaps in de verte Dolly Mollinger ontdek, de jon-
. . . däar ook, duikt ergens de karakteristieke kop op van Alex de Meester (Foto Han Jungeling)
Dolly Mollinger, die in .,De Kribbebijter" zooveel succes heeft geoogst. ..
echtgenoote van den scenario-schrijver Walter Schlee, en de plichten van een kersversch „mevrouwtje" zijn velen. Juist als we dan — Schürmann en ik —
Willy Walden is zoo vriendelijk voor ons even in het zonnetje te gaan wandelen . . . ... het duo Polly en Louis Noiret, die bereidwillig poseeren voor Willy's lehs
„Goed werk ja, gelukkig wel! Pas nog voor de radio geweest, en dan onze vereemgingsavonden in de provincie, neen, we klagen niet!" ,,Dcs te beter! Nou, bye. . . tot kijk!" Een handdruk, een buiging voor 't jonge, charmante vrouwtje — één van de velen hier — en . rrrt! Weg zijn we weer! Maar nóg kunnen we van de Kroon niet voorgoed scheiden. Ik wijs Schürmann: ..Daar op dien hoek daar, neem even een foto, wil je?" „Wie is dat dan?"
Bob Snoek, de populaire pianist. . \/III
zitten daar Louis Davids en Jan Musch, twee „grooten" bij elkaar ,
zakengesprek gewikkeld, zitten daar Louis Davids en Jan Musch, twee „grooten" bij elkaar, en het is niet moeilijk te raden, dat zij het hebben over de nieuwe combinatie, die bij menigeen verbazing heeft opgewekt,' aanvankelijk. . . . later bewondering: Davids en Musch sämen in het cabaret! Maar hoé uitstekend deze groote acteur ook in dit genre heeft voldaan, we zijn tóch blij hem in het najaar weer met een nieuw, eigen gezelschap te zullen zien optreden, zooals hij vertelt, waarbij hij zoo vriendelijk is, apart nog even voor de lens te poseeren. Een nieuw gezelschap, ja... . tezamen met Jaap van der Poll, voormalig artistiek leider bij het de Boer-van Rijk Ensemble, waarvan ook Lize v. d. Poll-Hamaekers en Mieke Flink-Verstraete onder anderen deel uitmaken. Als we dan weef gezeten zijn, ontwikkelt zich naast me een druk gesprek over het feit, „hoe ze morgenavond moeten terugkomen?" Zè. . . . zijn de beide artisten aan ons tafeltje, die het engagement voor den volgenden dag bespreken. „Als je maar weet, dat 'r natuurlijk geen trein meer gaat, wanneer het zoo laat wordt, en om te overnachten, daar voel ik niks voor! Dan moetert ze maar een nummer schrappen, of ons wat naar voren zetten!" ,,'t Eerste nummer!" hoont een collega, want het is een bekend feit, dat begonnen wordt met de minste krachten. „Neen, dat houden ze altijd nog open voor jou!" ketst de ander, „als ze ten minste heelemääl niets meer kunnen vinden!"
ge filmactrice, die in „De Kribbebijter" zooveel succes heeft geoogst. Ze heeft, op het oogenblik echter ernstiger dingen aan het hoofd dan het maken van een film, daar ze sinds kort Mevrouw Schlee is geworden.
of*
waarbij Musch zoo vriendelijk is, apart nog even voor de lens te poseeren 1
een ander Hollandsch filmacteur, Adolf Bouwmeester
naar binnen willen wippen, ten einde daar het terrein te verkennen, stuiten we aan den ingang op een ander Hollandsch filmacteur, bekend uit de film „De vier Mullers", die een geregeld bezoeker is van de beurs bij Schiller. . . . Adolf Bouwmeester. Een praatje.... een foto, en we stuiven weer voort.... voort, in het jachtige tempo, dat onafscheidelijk aan het artistenvak verbonden schijnt, en ook óns meesleept. Daar in een hoekje treffen we Willy Walden, den komiek uit de Bouwmeester-revue, en hij is zoo vriendelijk voor ons even in het zonnetje te gaan wandelen; daar ook duikt ergens de karakteristieke kop op van Alex de Meester — den „hongerkunstenaar" uit de film „Kermisklanten". „Wat hij doét op het oogenblik? Theedrinken!" wijst hij op z'n half-leege kopje. „Nou ja, natuurlijk, maar. ..." „O, werken? Nou pis gewerkt in het gezelschap „De Lachhoek", in Scala, Den Haag; het laatst gefilmd in Kermisklanten,... dat weet je natuurlijk, en nu wachten we maar af! Momenteel niets, neen, maar mogelijk .... misschien, je kunt-niet-weten een. . . . revue, binnenkort. ..." Buiten enteren we den vertegenwoordiger van een der omroepvereenigingen, de K.R.O. „Wat dié hier uitspookt?" verbaas ik me. „Auteurs zoeken!" lacht hij. „Wel, zoek niet verder!" inviteer ik duidelijk, maar het blijkt dan om een bepaalden auteur te gaan, en we houden hem niet langer op. De „bepaalde auteur" komt trouwens ev-eti later aan ons tafeltje, om te trachten z'n laatste peanevruchten aan den man te
brengen. . . . „Een liedje, geknipt voor je, kerel . ." De „kerel" beschikt echter over nog voldoende repertoire in dit geval, hoewel het liedje inderdaad een juweeltje van cabaretkunst is, en de ander druipt af! Het is intusschen stiller geworden; de wijzers van de klok achter ons draaien naar zes uur.
■
I
Buiten enteren we den vertegenwoordiger van een der omroepvereenigingen, de K.R.O. . . .
En ondanks de spontane invitatie van twee kanten gedaan, om te blijven eten, nemen we afscheid en spoeden ons naar het station.... Een drukke, roezige Maandagmiddag ligt achter ons... . Een middag op de artistenbeurs! IX
'
HeuvAP u'tdefr* Onder regie van Vladimir Slavinsky zal te Praag de film „Das Gassenmädel" worden opgenomen. Lucien Baroux vertolkt de hoofdrol in de Parijsche film ,,Le mioche". De film wordt geregisseerd door Léonid Moguy. De Duitsche productieleider Günther Stapenhorst, is geëngageerd bij de Gaumont British Picture Corporation te Londen. Josephine Dora is geëngageerd voor de vrouwelijke hoofdrol in de film „Guten Abend, guten Nacht". Leo Lux componeert de muGÜNTHER STAPENHORST ziek voor de Bavaria-film „,Die Diener lassen bitten". Oily von Flint en Albrecht Schoenhals spelen de belangrijkste rollen in „Hannele und ihre Liebhaber". Reinhold Schünzel zet de Tobis-film „Die Hofloge" in scène. Productieleider is Georg Witt. De Fransche film „Het privéleven van Madame Bonaparte" zal worden opgenomen onder regie van Bernard Deschamps. De hoofdrollen zijn in handen van Yvonne PrinREINHOLD SCHÜNZEL temps en Pierre Fresnay. Jean Galland en Sybille Schmitz zijn geëngageerd voor de film „Madeleine", welke door Frank Wysbar in scène zal worden gezet. Pierre Brasseur, Pierre Larquey en Monique Rolland vertolken de belangrijkste rollen in „Prêtemoi ta femme". In„Sept hommes" speelt Vera Korène de vrouwelijke hoofdrol. Shirley Temple zal de hoofdrol spelen in „Dimples". Dixie Dunbar en Jed Prouty PIERRE BRASSEUR zijn door regisseur James Tinling geëgageerd voor de film „Once every year". William Shea zet de Paramount-film „Good for nothing" in scène. De belangrijkste rollen worden vervuld door Virginia Weidlcr en Henrietta Crosman.
■■■
■
^
-^
■■■:.-
GESPREKKEN MET MIJN
r
s het waar, dat de gevaarlijke baantjes bij de filmopnamen in Amerika ßß -IU nooit door de „sterren" zelf verricht worden?" „Meestal niet, Pietersen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, zooals DouglaT^airbanks Sr., Tom Mix, Nick Foran en nog een paar. De andere engageeren voor de gevaarlijke scènes een z.g. double." „Wat is dat?" „Dat is de heer of dame, die het'gevaarlijke karweitje mag opknappen! Te Hollywood dragen die personen ook den titel van „stunt men"." ,,Ze verdienen zeker wel veel geld, want het lijkt me lang geen pleizierig werk. Ze loopen toch vaak de kans, dat hun eerste optreden voor de film, door een of ander ongeluk, meteen het laatste is." „Die kans loopen ze inderdaad! Het is voor hen dan ook maar een schrale troost, dat de filmmaatschappijen verplicht zjjn de „stunt men" hoog te verzekeren, zoodat de eventueele erfgenamen een onbezorgd leven kunnen leiden: Maar goed betaald worden de doubles niet!" „Dat is wat moois! Waar worden ze dan mee afgescheept?" ,,Ik kan het je precies vertellen, Pietersen! Ze werken namelijk volgens een vast tarief. Wacht, hier heb ik het! Ik zal het je even voorlezen. Een val van een hooge trap wordt gehonoreerd met vijftig dollar. Een tweede val, vooropgesteld, dat het slachtoffer er nog toe in staat is, geeft vijf en dertig dollar extra. Veroorzaakt de double bijvoorbeeld met een motorfiets een hevige botsing met een auto, dan ontvangt hij als hij het ten minste overleeft, honderd dollar. Hetzelfde bedrag wordt betaald voor het springen op een rijdenden trein. Een hooge sprong van een in aanbouw zijnd huis, is nogal riskant, en wordt dan ook betaald met twee honderd vijftig dollar, het rijden met een auto tegen een muur, natuurlijk met een minimum gangetje van tachtig kilometer, is iets waarvoor maar weinig lieden te vinden zijn; het betaalt twee honderd vijf en twintig dollar." „Wat brengt er nu het meeste op?" „Het over den kop slaan met een landend vliegtuig. Het tarief hiervoor bedraagt twaalfhonderd dollar. Helaas wordt dit bedrag meestal aan de erfgenamen uitbetaald!" „Nu weet ik in ieder geval naar welke betrekking ik nooit zal solliciteeren!" FIIM-EÄJTHOUSIASTEN L. O. ie '«-GRAVENHAGE. Het adres van Clark Gable 1« Meta»Goldwyn«Mayer> studios, Culver-Ciéy, Californië. II moet in bet Engelsch schrijven en voor een foto drie antwoordcoupon» indulten. Deze coupons zijn aan ieder postkantoor verkrijgbaar. Clark Gable is Bescheiden van Josephine Dillon en van Rita Langham.
T. W. te AMSTERDAM. Johan Heesters is getrouwd met Wieske Gbys. Hij filmt thans bij de Ufa te Berlijn, maar zal waarschijnlijk binnenkort naar Hollywood vertrekken. De eebtgenoote van Sylvain Poons is geen actrice. Robert Taylors ware naam is Arlington Brough. W. S. O. P. te 's-GRAVENHAGE. Waarom Haro van Peski geen film meer in ons land opneemt, weten wij ook niet. At nie van Duyn is nog niet getrouwd. De cameraman van Suikerfreule was Daub, een Duitscher, die thans weer te Berlijn werkzaam is. K, N. te GRONINGEN. Robert Donac is den 18den Maart jarig. Zijn adres is United Artists studios, 1041 North Formosa Avenue, Hollywood. Hij heeft een tijd lang in Engeland gefilmd. Hij is niet verloofd met Jean Parker. F. T. B. te ROTTERDAM. U wilde eenige namen weten van filmsterren van de oude garde, die thans nog succes hebben. Het zijn o.a. Pola Neori. Nils Asther, Marcella Albani, Harry Piel, Ossi Oswalds, John Barrymore, Clara Bow, Gloria Swanson, Reginald Denny eh Otto Gebühr. M. B.te MAASTRICHT. Dorothea Wieck i* gescheiden van den journalist Von Decken en onlangs opnieuw in het huwelijk getreden. Zij is den 3den Januari te Davos geboren. Da eebtgenoote van Karl Ludwig Diehl is geen actrice. W. S. H. te AMSTERDAM. Hierbij de gevraagde adressen. Camilla Horn, Knaus« strasse 13, Berlijn. Trude Hesterberg, Reichstrasse 46, Berlijn. Heinrich Berg, Friedrich Wilhelmstrasse 22, Berlijn. Het kan eenige maanden duren voordat U antwoord ontvangt. W. L. G. te HAARLEM. Bedoelde film is niet te Berlijn, maar te Weenen opgenomen, Katherine Hepbums adres is 780 Gower Street, Hollywood. Zij is geëngageerd bij de RKO* Radio-filmmaatschappij. Frankie Thomas Is den 9den April jarig. Niet vergeten een antwoordcoupon in te sluiten.
Vraag driehonderd drie en tachtig Een zeker groot geleerde is eens gefolterd door hem te dwingen in de zon te kijken. Wie was dat en waarom werd hij gefolterd? Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en vijf troostprijzen beschikbaar om te verdeelen onder degenen, die vóór 16 Juni goede antwoorden op deze vraag zenden aan ons adres: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. Indische abonné's vóór 16 Augustus. Op briefkaart of enveloppe a.u.b. duidelijk vermelden: vraag 383.
O 9 LOSS ƒ/y^ Vraag drie honderd negen en zeventig De Zuidafrikaansche staat Rhodesia is genoemd naar Cecil Rhodes (1853—1902), Engelsch staatsman en financier, die veel voor de ontwikkeling van en de vestiging der Britsche macht in Zuid-Afrika gedaan heeft.
Fr. N. te HILVERSUM. Elisabeth Bergner De hoofdprijs viel ten deel aan den heef H. is te( Weenen geboren. Haar eerste film, „Nju", speelde zij in 1924. Haar echtgenoot ^Scheltens te Appingedam. De troostprijzen is de regisseur Paul Czinner. Zij is thans aan den heer J. A. Hoogensteyn, Amsterdam; geëngageerd door de United Artists te Hollyden heer M. Beekmans, Amsterdam; mewood. S. d. O. te ROTTERDAM. De gewenschie gratis fotos ziin aan Uw adres verzonden.
vrouw C. W. Putten-y. d. Berg, Rotterdam; den heer J. Weyerman, Den Haag; mevrouw D. W. Z. de Vries, Den Haag.
Een Filma-Radio-Superfilm. n ■ mr i e, A~\\.U Regie: Mark Sandnch.
GOOI ÓPEN JE RAA
e e e
'T IS LENTE. Woorden en muziek van Guus Betlem Jr.
J Egg gg .rz^ Gooi o - pen traam, 'tis len - te, ja! Maar als - pen traam, tis len - te. ja! Maar als
CJOOI O
m
e &a \
-rt sluit sluit
wu mS
m
9-&-
3^
i I
^J r iJ '-^
I
I
•"•
zoon-tje. En al n- Ier - han - de L J i f\ ■ vrou-wen , bak-ken... Datmelksomsaan Datmelksomsaan kan kan bran-den. bran-den. bak-ken...
m^
ï
^
?
■—j
'—-—i
s i
a'i '^
'
1«
s
«—"
0
0
z
i_
Z) *~ Dins-dags, Vrij-dag hou-ên. ,Die ^wio-^ayo. y.i|-uay uuu - en, Die LJIK klop-pen mop - pen dui-zend oui - zeno d am - gen, Waar waar in-gen. Komt vr.r.r in al . U et^-A** \/f,,, «l. J-. . i Komt voor in al - Ie stan-den, Maar als dat moet ge - beu-ren. Waar
?
^^ ^ ^
i
ä
*
^
^
Hr
•
—^^
3
^
^
^ %
lm
«
«
wm wm P^ m m w m
ffia
^
i
n mm m
m ö W is m
Dan Dan...
— \NT-èr^x/^ MÏ ""9enS in.mn buur-tie. Daar jen-geit al een uur-tje Een schor-rig pa - the - foon. tje. Van WANT., op de eerst' „é - ta - zie". Daar e -ten ze spi - na-zie. En gin-der wordt, bij plèk-ken. Weer
^
PPP
ffl
En tLen - te-„Ie - ven" ga - de - sla De a - vond-,.luch-ten" ga ga -- de de - sla.
" iU^
sz
lin-ker-buur-mans , . vet-spek uit -- ge ae -spek uit
m'n ven - ster sta, m'n ven - ster sta.
*
H
ik :e al-dra... ik ze al-dra...
Ä il
ik voor ik voor
5
^
i i
i J
I* 1^=1 ^
m
=[lj J J j I J-Tjr^^
»""SS-"^
J
5È
^
bij ze luid-keels zin-gen...'Eén ti ...rt aan zn ka-no. Een an-der speelt pi-a-no. Tracht iets er van te ma-ken. Door tóet-sen hard te < de geu-ren? Links wordt er vleesch gebraden. Waarin, dat laat zich ra-den! En rechts heb ik ge-ro-ken. Staat bloemkool gaar te
É ¥=*
£Pi f
^^
P
PI
^
f
s
^
^ÜC
^^^
^
^i3*^ fm
^
i
^s
a
J
#—#-
m
i
«=*
T^y, P^
m ï^
^^ **
^^
^ ^fe
^
^
«
i
ir^'f' ^a'^if^uiuia
ra-ken ..Tien ra-di-o's. die vul-ien De ruim-te.door te brul-len. Hoog jam-mert een har-mo-ni-ca... Gooi Zoo moet ik blijkbaar we-ten Wat al die menschen e-ten...'k Ruik aan-ge-bran-de mocca-vla...Gooi
m' i liiB m ji j i m
^
o-pen 'traam.'tis len - te ja' o-pen 't raam.'t is len-te", ja!
aai
sS
i5
i is
■e-
IÉ
3
Niet alleen leggen wij in onzen studio het geluid van Uw stem of instrument op een Gramophone-piaat voor eeuwen vast maar ook groote werken door koren en orkesten.
Van 1 tot 3 personen F. 3.50 en hooger naar groot te van het gezelschap. Succes verzekerd In
N.V. WILLEM SPRENGER'S
STUDIO
Passage 46 - Den Haag - Telel. 113778 tr^.a.«^*l.ii*.* ..
i
i:i:i,^
IWI*-
_.-
Dak Tremont : . - Ginger Rogers Horace Hardwick . . Edward Everett Horton Madge Hardwick Helen Broderick
Rolverdeeling: Alberto Beddini Erik Rhodes Jerry Travers Fred Astaire Bates Eric Blore Jerry Travers, de gevierde Amerikaansche artist, komt naar Londen om er op te treden in de revue van zijn vriend Horace Hardwick en neemt zijn intrede in diens hotel-appartementen. Zoo komt hij juist boven de kamer te wonen van een jonge Amerikaansche, Dale Tremont. Zorgeloos en vroolijk van aard, repeteert Jerry op zijn kamer de uitbundige dansen, waaraan hij zijn roem te danken heeft. Dit lawaai hindert Dale Tremont dermate, dat zij zich bij de directie beklaagt. Als niets bij machte blijkt Jerry te doen ophouden, besluit Dale woedend zelf bij den rustverstoorder te gaan protesteeren. Bij het zien van de charmante verschijning, murmelt Jerry eenige nietszeggende verontschuldigingen. Dale verdwijnt weer, »^r niet precies wetend of zij boos dan wel geamuseerd moet zijn. Terug in haar kamer hoort zij slechts een zacht geschuifel als Jerry zijn dans voortzet op den nu met zand bestrooiden vloer, en slaapt hierbij *V weldra in. Den volgenden morgen wordt Dale naar de rijschool gereden L .^ door een als koetsier vermomden Jerry. Overvallen door een stortbui, ^L schuilen zij in een muziektent in het park. De geïmproviseerde koetsier zingt en danst voor zijn cliënte en overwint hiermede haar koele houding. In het hotel teruggekeerd ontvangt Dale bezoek van Alberto Beddini, een mode-teekenaar, wiens creaties zij draagt en plaatst bij haar mondaine relaties, die bovendien verliefd op haar is. Even^ "^^MSB eens vindt zij een bericht van haar vriendin Madge, die haar het bezoek van. haar man, Horace, aankondigt. Zij kent dezen niet en tengevolge van een identiteitsverwisseling meent Dale dat Madge met Jerry getrouwd is en ontloopt den jongen man van dat oogenblik af. Jerry kan deze verandering niet verklaren en komt bij Horace ^^^^^^—— om raad. Deze draagt dan zijn bediende Bates op V A het meisje overal te volgen en uit te vinden wat zij in haar schild voert. Na afloop van de première van hun revue vliegen Horace en Jerry naar het Lido, de luxueuze badplaats bij Venetië, waar Madge vertoeft, die hen uitgenoódigd heeft voor het week-end. Haar bedoeling is Horace en Jerry voor te stellen aan een harer vriendinnen, die niemand anders blijkt te zijn dan Dale Tremont, die even voor hen in gezelschap van Alberto Londen verlaten heeft. De •■■ ^ '^ Afl^^^^^^^^^^H bekende verwarring bij het voorstellen ontstaat weer, zoodat Dale de persoonsverwisseling nog steeds niet ontdekt en Jerry voor Madge's echtgenoot blijft houden. Vast van plan om Dale en Jerry tot een paar te maken brengt Madge het tweetal doorloopend samen. Al dansende en zingende verovert Jerry Dale's hart. Als Dale tot de ^^^^m ontdekking komt, dat zij hopeloos op hem verliefd is, wendt zij zich in haar wanhoop tot Alberto en vraagt hem haar direct te willen trouwen, waarin deze verrukt toestemt. Madge verwijt Horace deze onbezonnen trouwerij, nadat zij van Dale gehoord heeft hoe haar man (Jerryj. haar aanhoudend attenties bewezen heeft. Jerry is getuige van dit gesprek en begrijpt opeens Dale's vreemde gedrag; hij haast zich haar omtrent de persoonsverwisseling opheldering te geven, waardoor het „happy end" niet al te lang meer op zich wachten laat.
iJWBBS^WWWW^WWPIfBBpippiPWiJBIB zjjn. Enny de Vletter was zijn vrouw en ook zij wist als Clary te overtuigen. Annie Leenders was geknipt voor de secretaresse, terwijl W. Leenders van den autokoning Hanyman een voortreffelijke uitbeelding gaf. In de kleinere rollen zagen wij W. de Vletter, die als Wheeler was, zooals hij zijn moest, en mejuffrouw A. Tierbach als een aardig dienstmeisje. Alleen haar trippelpasjes waren hinderlijk, evenals haar houding met de armen in de zy. Ook was zij niet altijd goed verstaanbaar, wat eveneens in den aanvang met Clary het geval was. Grime en kleeding waren in orde, de rolkennis zeer goed, evenals de tooneelaankleeding. Waarom echter aan de bloemenmand, die met zooveel blijdschap in I in ontvangst wordt genomen, niet een waardiger plaats gegeven ?
Ik houd van Oostersche vrouwen-namen. Versta goed — namen. Je zult moeten toegeven dat Fatma Nizahet en Fatma Ilhop, veel liever klinkende aanduidingen zijn voor een schoon wijfke. dan Mevrouw Toetie, Pieps, Miks, Pim of welke westersche mode-ergernissen ook. Opzettelijk heb ik geconstateerd, dat ik aan die vrouwennamen uit den Oriënt de voorkeur geef. Van de vrouwen heb ik niet gesproken. Want.... in het Oosten is het ook niet alles. Zoo hebben die Fatma Nizahet en die Fatma Ilhop leelijk ruzie met elkaar gehad- Niet als Fatma's, doch meer als ma's. De ruzie tusschen mama's, die gelukkig zelden voorkomt, HENRI A. VAN EIJSDEN Jr. maar die toch al heel oud is. Koning Salomo heeft er z'n reputatie aan te danken. Ze keven om een kind. Nizahet zei van het kind: Van Uitslag mij is het en Ilhop: ik stel er prijs op. Haagsche Wisselbekerwedstrijd 1935/36. Met kijven kwamen ze er niet. A.D.O.-D.V.S 167^ punten Ze trokken dus naar den kadi. i^sH Die wou ereis origineel zijn. 't Trucje van Adrem wijlen Salomo (zoo dacht de man oneerbiedig) §^A- ( alph. volgorde *% '• is veel te afgezaagd om het weer toe te passen. 157 ,, Hij wou modern zijn en gelastte.... bloed- Het Jong Tooneel T. en C. Verg. N.R.V. . . 148^ .. onderzoek. De geleerde doctoren kwamen met hun prik- R.K. Tooneelver. Rustenburg 140}^ . „ buisjes, hun microscopen, hun geleerde tabellen Het eindrapport der jury volgt in een en constateerden, dat het bloed van het kind der volgende nummers. en het bloed van Nizahet van dezelfde samenstelling was. Het bewuste kind was dus de bloedeigen baby van Nizahetje. Nou zou je zeggen: de kwestie is uit. Mis hoor! En of je je al ergert net zoo erg als ik het doe, de advocaat van Fatma Ilhop kwam met een dupliek. Hij beweerde: 'n kind is niet alleen William Shakespeare. Een Mideen spruit van een Fat-ma, maar ook van z'n zomernachtsdroom. Film-editie. pa. Dus ook 'pa's bloed moet onderzocht worden. A. W. Sijthoff's Uitgeversmaatschappij N.V., Leiden. Wat 'n gesol. Ik zeg maar: Salomo had gelijk. Die liet 'TQ) einhardt's groote ideaal is vereen zwaard komen en stelde voor de zaak maar lr\ wezenlijkt; Warner Bros hebineens door te hakken. <■"•% ben de verfilming van Shakespeares „Midsummemightdream" ter PETRUS PRUTTELAAR. hand genomen. Hij getuigt zelf in zijn voorwoord van dit handig uitgegeven boekje, dat de film hem eindelijk de mogelijkheid heeft gegeven, Shakespeare te /AKEN MET AMERIKA brengen, zonder aan zijn fantasie eenige beperking op te hoeven leggen. Het is dan ook een reusachtige Paul Franks blijspel werd, voor zoover schepping geworden: Shakespeares rusmij bekend, tot heden nog weinig teloos schrijverstalent, dat vaak in door het Amateur Tooneel gespeeld. één bedrijf, drie-, viermaal van decor Voor onzen Wissclbekerwedstrijd heeft laat veranderen, opnieuw leven ingeA.D.O.-D.V.S. het in Seinpost gebracht en blazen door de enorme fantasie van er een voortreffelijke opvoering van gegeven een Max Reinhardt. onder regie van Dr. W. de Vletter. Het stuk Deze tekstuitgave (film-editie) in een heeft weinig om het lijf, maar het amuseert practisch formaat, zal dan ook ongeongetwijfeld, wanneer het ten minste in een twijfeld door velen op prijs gesteld zeer vlot tempo wordt gebracht. Welnu, dat worden; temeer waar men gebruik heeft was ditmaal uitstekend in orde! Wat een gemaakt van de bekende vertaling van tempo en samenspel werd hier bereikt! Wat Dr. L. A. J. Burgersdijk. zouden wij dat altijd gaarne zoo zien. Ook Het boekje is verlucht met een groot het individueele spel was goed. P. Faber aantal foto's uit deze Warner Bros verdient zeker allereerst wel een compliment Picture Production. Wij zien ondermeer voor de wijze waarop hij de rol van Paul Jean Muir als Helena, Dick Powell Froner vertolkte! Hij maakte hiervan iets als Lysander, Mickey Rooney als Puck heel aardigs en aannemelijks. Soms liet hij en Anita Louise als Titania. In het zich wel eens wat te veel gaan en was dan ballet der elfen treedt o.a. de bekende een tikje te ordinair voor dit milieu, ook in danseres Nini Theilade op, van wie uitspraak (harempie!). Maar het vele goede eveneens een foto is opgenomen. in deze zeer groote rol domineerde, zoodat De prijs vän deze film-editie bedraagt wij over zijn vertolking zeer tevreden mogen f 075. RAL. XIV
BZ DERDE MUZE
ALS HET LEVEN EEN SUCCES WORDT DOOR
liet een paar kennissen zijn nieuwe huis zien, een fraaie etagewoning in een der nieuwe wijken van een groote stad. Nadat de gasten bijna de geheele behuizing hadden bewonderd, kwamen zij aan een Vertrek, dat mijn neef trotsch aankondigde als „de muziekkamer". „Muziekkamer?" vroegen de bezoekers begrijpelijkerwijze zeer verbaasd. „En er is geen enkel instrument te bekennen!" „Inderdaad, dat is zoo." antwoordde mijn neef, „maar in deze kamer kun je de radio van onze buren hooren!" „In myn tijd, jongedame," zei de oude professor, „bloosde een jongmeisje nog, wannaar zij zich schaamde. Maar tegenwoordig schaamt een jongmeisje zich, wanneer zij bloost!" „Wat heb je gisteren in den bioscoop gezien, Marie?" „Peer Gynt, mevrouw," „Zoo, heb je kennis gemaakt met Ibsen." „Neen, mevrouw, hij heet Van Zuideren." Mijnheer Frans Vroolijk kwam op een avond thuis na een beetje te diep in het glaasje gekeken te hebben. In de huiskamer slingerde hy wat heen en weer tusschen ,de meubelen, zonder echter ergens houvast te vinden, tot hij eindelijk de lichtkroon te pakken kreeg, waaraan hij zich stevig vastklampte. Op het gestommel was zijn vrouw evenwel wakker geworden en het duurde natuurlijk niet lang, of zij kwam de kamer in en aanschouwde haar echtgenoot in den beschreven staat. Er gleed een glimlach over het gelaat van den heer Frans Vroolijk, en hij zeide: „W-w-wilt u misschien op mijn plaats gaan zitten, bekoorlijke jonkvrouw? Ik stap bij de volgende halte toch uit." De beleedigde, booze vader had een onderhoud met den familie-advocaat. „Mijn oudste zoon Emile gaat binnenkort trouwen met een jongedame uit een variété en ik ben daarom van plan hem te onterven. Het is mijn wensch, dat u hem dit mededeelt." Na een oogenblik geaarzeld te hebben, zei de advocaat: „Ik weet iets beters, dat waarschijnlijk ook meer resultaat zal hebben. Laat ik het liever aan de jongedame vertellen." Na een leerzame lezing over ouderlijk gezag en invloed besloot de vader zijn kroost eens onder handen te nemen. „Jongelui," zei hij, „wie is er in het afgeloopen jaar het gehoorzaaihst geweest en heeft het meest gelet op wat moeder zei?" ,,U, pappa," antwoordde het koor.
Hij: „Maar lieveling, wc haddeit toch afgesproken, dat we ons engagement voorloopig geheim zouden houden!" Zijr'; „Ja, schat, maar ik kon het niet helpen. Gisteren zei Ellie, dat geen man zoo idioot zou zijn om mij ten huwelijk te vragen, en dat kon ik niet verdragen."
seääk,
... .JiÉÉ^i
ROB GERAERDS Je bent tegenwoordig angstig, om de kranten op te slaan, en het tooneëlnieuws te lezen. Behalve bij de aankondigingen van allerlei splinternieuwe stukken zooals„Suikerfreule".of „Boefje" of wel „Op hoop van Zegen" (een hoop die ruimschoots in vervulling is gegaan!) schrik je bij iedere kolom óp van nieuw-ontstane tooneelgezelschappen. Nu is dat eigenlijk volstrekt niet zoo'n tijdsverschijnsel, als men vaak wil doen gelooven. Wie de geschiedenis van het tooneel in Nederland kent, wéét, dat er voortdurend een groepeeren en her-groepeeren is geweest. De grondreden daarvan is een economische. Aan een gezelschap, dat zonder subsidies drijvend moet blijven, kunnen slechts drie of vier menschen een inkomen genieten, dat het ideaal van den kunstenaar een weinig benadert. De rest moet zich met zeer, zeer veel minder tevredenstellen. Vandaar dat tooneelspelers, wanneer ze — krachtens welke mogelijkheden ook — er de kans toe zien, „eigen" gezelschappen oprichten. Men kent het verhaal van dien tooneeldirecteur, die na zijn achtste bankroet wéér een troep oprichtte, en op een verwonderde vraag ten antwoord gaf: „Men moet toch leven?" En wanneer met) zoo in de kranten weer ziet, dat deze of gene een „eigen" troep geformeerd heeft.... dan komen er een zucht en een glimlach tegelijk. Een zucht om het nuttelooze van zooveel versplintering. Een glimlach om het masker van kunstdrift, dat door een simpel verlangen naar een goed bestaan gedragen wordt. Maar toen ik onlangs in de bladen het bericht las van een troep, door Rob Geraerds geformeerd — waar Cruys Voorbergh, Ben Roy aards en zijn begaafde vrouw, en van de onderen Rika Hopper hun medewerking aan hadden toegezegd — bleven zucht en glimlach uit, en kreeg ik voor het eerst het gevoel: Kijk, dat is interessant! Daar gaat iets gebeuren! Daar steken een groep van de meest begaafde jongere tooneelkunstenaars de koppen bij elkaar om wég te komen onder de ziekelijke ik-cultus uit, waar ons tooneel ook al aan lijdt. De namen die ik noemde zijn niet gering, Cruys Voorbergh is een der merkwaardigste talenten, die we bezitten; iemand met een ongewone fantasie. Ben Royaards heeft reeds lang bewezen, dat het formidabele talent, dat in zijn vader over de Hollandsche planken stormde, niet verloren is gegaan. Terwijl Georgette Hagedoorn door haar half-Fransche afstamming een vitaliteit en levenslust op ons tooneel heeft gebracht, als we in geen jaren hebben bezeten. Gewoonlijk zijn onze jongere actrices vermomde serveer-juf f rouwen, en hebben ze de charme van een bezemsteel met platvoeten. Vandaar dat men op geen tooneel ter wereld zulke goede „burgerjuffrouwen" vertolkt ziet als bij ons. Doch — menigeen zal vragen: Wie is Rob Geraerds? Niet in Amsterdam, want daar kent men hem reeds jaren, maar in tegenstelling met de meening, die aan 't Y heerscht; Nederland is gróóter dan Amsterdam alken. En er zullen er buiten degenen, die onmiddellijk voor het tooneel geïnte-
EDUARD VETERMAN
(Poto Godfried de Groot)
resseerd zijn. duizenden wezen, die mompelen: „Geraerds? Geraerds? Dien naam heb ik toch meer gehoord?" Doch zij denken dan aan Balthazar Gérards. onzaliger nagedachtenis. ... en laat ik er dadelijk bij mogen zeggen, dat Rob Geraerds, de formateur van het éénige interessante troepje onder de pas-opgerichte troepjes, zelfs in de verte niets met den duisteren prinsenmoordenaar te maken heeft. Eerlijk gezegd: hij heet niet eens Geraerds. Hij bezit een doodgewonen, goedhollandschen naam.... dien hij echter voor een ander doel bezigt. Want Rob Geraerds is zéker niet eenzijdig. Hij heeft zyn eerste schreden op het terrein der „vriconste" gezet als journalist — en is dat tot op heden nog altijd gebleven. Vulpen en schminkstaaf zijn de gladde ijzers, waarop hij door het leven glijdt. En in de behandeling van beiden dringt zich één groote deugd naar voren: grondigheid. Ik herinner mij zijn debuut nog heel goed. Het was by Fabricius. in het „Theater Odeon", aan de Haagsche Heerengracht. Hij speelde er in „De Verliefde Rechter", van Karel de Boer, waar trouwens het heele gezelschap in- meespeelde. Hij viel op, door zijn lengte en door zijn stem. Hij was méér dan middelmatig groot, en sprak méér dan middelmatig diep. Hij had, wat je noemt: „Een mooie stem". En ik herinner me nog heel goed, dat dit me met angst voor den jongeman vervulde, want acteurs met „mooie" stemmen laten zich spoedig drijven op koketterie met dit bezit: ze gaan langzaam en nadrukkelijk praten, en bederven daarmee hun waarde als acteur. Men kan dit zien aan Willem van der Veer en Louis van Gasteren. Twee acteurs van bepaald ongewone begaafdheid, die door het bezit van een móóie stem ernstig zijn geschaad. Maar met Rob Geraerds is 't losgeloopen. Hij heeft zich nooit op den voorgrond ge-
drongen, maar heeft niettemin uitmuntende dingen gedaan. In „Major Barbara" was hij zonder meer voortreffelijk. Het was altijd degelijk, wat hy deed. Zijn groote verschijning — een handicap voor velen — was nooit onbeholpen. Herhaalde malen heeft hij mijn auteurs-weg gekruisd: de butler in de „Wrekende God" — en uitstekend! — was zijn tweede rol; in „Nova Zembla" speelde hij een voortreffelijken Arend Martens. En niet te vergeten de fantastische koning in „De Gouden Kastanje", die op stokpaardjes uitreed en midden in den strijd apenootjes ging eten op het souffleurshok: een creatie van groteske fantasie. Die voorstelling — men sprak er toentertijd veel over, omdat zij een der eerste bétere kindervoorstellingen was — heeft hem stellig voor den geest gestaan bij zijn jongste onderneming, om goed kindertooneel te brengen. Goed kindertooneel is van onbeschrijfelijke waarde voor de opvoeding der latere theaterbezoekers. Wie bedorven is met kitsch van juffrouwen in vitragegordijnen, door kabouters met slagroom-baarden en kinderkoren die zoo schattig-valsch zingen, krijgt nooit een zuiveren smaak terug. Kinderherinneringen zijn vasthoudend; zij vormen de basis van ons oordeel. In Parijs heeft men dit begrepen: daar staat, in het Pare du Luxembourg, een alleraardigst kindertheater; een mooi en goed-ingericht gebouw, waar dagelijks voorstellingen worden gegeven. Is het wonder, dat deze kinderen later van tooneel gaan houden? Rob Geraerds heeft een verdienstelijken gooi gedaan, onlangs met „Fatsravot" van zijn begaafde vrouw en het ware te wenschen dat dit werk eveneens kon uitgroeien tot een „voorbereidende school voor tooneelbezoekers" .... Voorspellingen zijn dom, omdat we nooit de omstandigheden kunnen overzien, die den loop der dingen komen wijzigen. Maar op den bodem van elke voorspelling ligt de hoop, dat het zóó in vervulling moge gaan. En een jongeman als Rob Geraerds — want al heeft hij een kleinen zoon en een groeten hond, hij is nog een jonge man — belooft iets. Hij is van een evenwichtige intelligentie, die op oude tradities steunt. Hij is ijverig, nauwkeurig en practisch. Ik hoorde hem eens een gesprek met een vrachtrijder voeren, dat de beste zakenman hem niet verbeterd had. Hij is — vermoedelijk door zijn nooit opgegeven journalistieke werk — volstrekt geen tponeel-bohémien. Hij had .misschien een voortreffelijk ambtenaar kunnen worden, als hij niet zooveel talent bezat. Hij zal wel de normale dosis ijdelheid bezitten, die ieder mensch bezit — maar hy heeft stellig niét de ijdelheid zijn naam overal vet op te laten drukken in vier- of vijfvoud, nóch om zich, in het ensemble, een plaats te verschaffen, die niet door zijn talent wordt opgeeischt. Vermoedelijk zal de „provincie" hem en zijn fraaicn troep méér zien dan de groote steden. Maar dat is ook een juiste verdeeling. In de provincie houdt men nog van tooneel. In de groote steden worden de bizarre resten van groote kunst geserveerd op schotels van ijdelheid, en vaak met politieke saus overgoten. Het groote-stads-publiek gaat liever naar den bioscoop. XV
No. 646 13 Juni 1936
■
--*-■■■,
:
I
'i
inema
II 11
LUNE LAN(
fSmt ^r
poieuw bij die Fox* geëngageerd. mmmi
AFBEELDING IN KLEUR f MULTICOLOUR PICTURE
