Fitter&Fitter gaat na 4 jaar uitbreiden. Wat langzaam en voorzichtig startte, kwam al snel in een stroomversnelling. In 2016 wagen we ons aan een grote sprong voorwaarts, maar niet zonder even achterom te kijken en de mensen te bedanken die deel hebben uitgemaakt van het hele verhaal.
Bart Delobel
FITTER&FITTER TREKT STEVIG DOOR “The road in front of us is long and it is wide, we’ve got beginners luck we’ve got it on our side.” (Mark Everett, Eels)
De oneindigheid van een weg Die lange rechte weg, je kan de symboliek ervan zien. Je kan er de esthetische schoonheid van zien. Je kan er de prachtige natuur van zien. Je kan er de trainingsmogelijkheden van zien. De mountainbiker ziet een mooi recht stuk om eens door te trekken, met een helling die als extra uitdaging in het verschiet ligt. De duurloper ziet een oase van rust om te mijmeren over de schoonheid van de dingen en om de dingen des levens op een rijtje te zetten. De vrijgevochten levensgenieter ziet er welllicht een uitdaging in om op dat lange rechte stuk slalommend tot aan de horizon te gaan. De vader ziet er een prachtige laan in om zijn zoontje of dochtertje te leren fietsen en ongestoord te laten spelen, lopen, tuimelen, huppelen of, hart vasthouden, een radslag.
De coach in mij ziet ook een ideale opportuniteit in de bomenrij om te trainen. Interval bijvoorbeeld, vijf bomen ver hard lopen, 2 bomen rusten, voor de snellere lopers lopen één boom verder. Ideaal om verschillende niveaus samen te laten trainen. Ideaal ook om aan elke derde boom squats te doen, lunges, te planken, … Maar wat ik ook zie, is het grasveld met de zon, waar je na een inspanning languit kan gaan liggen, grasspriet in je mond en even genieten van de rust na de inspanning. De oneindigheid aan mogelijkheden van fysieke en mentale inspanning en ontspanning en het effect ervan op het leven, dat is waar sport en gezondheid volgens ons voor staat. Dat is wat we al 4 jaar lang proberen te verkopen. Het spectrum aan mogelijkheden en emoties van die ene weg is wel honderd keer zo breed als van je zetel. Een woord van dank moet er sowieso af en toe eens uit, al is het maar omdat dat dikwijls niet uitgesproken wordt op het moment zelf. Ik heb in die jaren vaak beroep kunnen doen op verschillende mensen die zich als klankbord hebben opgesteld. Bij een koffie op een terras of in een gezellige koffiebar, aan de betere Leuvense toog of tussen twee optredens door heb ik maar al te vaak mijn nieuwe ideetjes eruit gemompeld, gewauweld, of er ietwat overenthousiast uitgespuwd. Soms moest je me met mijn voeten weer op de grond zetten terwijl ik al ergens tussen de wolken zweefde. Ontelbaar zijn ook de keren dat ik vroeg om een tekst na te lezen, zowel inhoudelijk als naar spellingsfouten en schoonheidsfouten. Ja, ook schoonheidsfouten, want enig perfectionisme is me niet vreemd, zonder
overdrijving weliswaar. Vaak moest dat perfectionisme immers het onderspit delven tegen mijn ongeduldig enthousiasme, waardoor ik weer eens een tekst vol fouten de wereld in stuurde – ik vermoed dat het met deze tekst niet anders zal zijnen ik achteraf de reacties kreeg: “ Er staan nog wat fouten in je tekst, ik heb ze snel even voor je verbeterd. Je vindt de verbeterde versie in bijlage.” Dat ik mijn vingervlugge edoch van dactylo gespeende pollekes mag kussen met dergelijke vrienden. Dat de afgelopen 4 jaren niet enkel een aaneenrijging van hoogvliegers zijn geweest, dat spreekt voor zich. Wie van op z’n bakkes durven gaan een levensmotto maakt is er niet vies van toe te geven dat de soep soms zuur was. Er zijn uiteraard
genoeg succesverhalen, maar niet allemaal. Er is natuurlijk ook wel eens een klant gestopt omdat de verwachtingen niet werden ingelost. Nu ja, dat kan ook aan de klant liggen, die onrealistische verwachtingen koesterde, alsof met het boeken van een coach uw fermette van een lichaam plots zou opgewaardeerd worden tot een kathedraal en dat met een uurtje sport per veertien dagen, liefst zonder zweetproductie of spierpijn. Laten we welletjes zijn. Ik herinner me ook wel enkele trainingen waar iemand zich licht blesseerde, wat me keer op keer met een ongemakkelijk gevoel opzadelt, want ik verkondig ‘blessurepreventief’ te werken. Vraag is dan weer of ik medeplichtig ben aan een blessure als iemand tegen een boom loopt.
Gelukkig zijn die negatieve feiten slechts kanttekeningen die in het niets verdwijnen als ik denk aan de vele enthousiaste, blije, lachende en ook wel tierende gezichten. De ene gaat enkele dagen na de beruchte trappen- of heuveltraining opnieuw diezelfde trappen of heuvel doen om nog sterker te worden. Anderen kunnen hun enthousiasme tijdens de training niet verstoppen, in die mate dat er soms spontaan ‘woohoow geroepen wordt. Of er wordt collectief een liedje ingezet. Telkens wanneer ik zie dat Raf een volgende survivalrun -nog langer en nog straffer- tot een goed einde heeft gebracht, voel ik me blij, alsof ik met de trappen en het planken iets heb kunnen bijbrengen. Als Nicole zegt dat ze om een vriendin te plezieren en te steunen een halve marathon heeft meegelopen en ervan genoten heeft, maakt mijn sporthart een sprongetje. Twee jaar geleden liep ze niet eens twee kilometer. Bij de looptrainingen kan de zestigjarige zich nooit inhouden bij de loopoefeningen om eens een oefening in een 360° te doen. Ik denk aan het kinderlijk enthousiasme
als Inge een berg afstormt, en de hele meute wordt aandoenlijk vrolijk bij een resem andere oefeningen. Ik denk evengoed aan de degenen die minder sportgenen hebben meegekregen, maar die onmiskenbaar blij zijn dat ze wat fitter door het leven kunnen gaan, dat ze nu eindelijk zonder knie-, nek- en rugpijn kunnen gaan werken, of dat ze na een lange weg niet meer hoeven af te stappen op de bergop als ze met de fiets naar’t werk gaan. Ze hebben het niet allemaal even gemakkelijk, niet waar, Carine? En toch zetten ze door. Ik denk ook aan de bedrijven waar ik training gaf, waar de deelnemers me nadien komen zeggen dat de groepsoefeningen voor een zodanige leuke sfeer zorgden dat de band tussen de collega’s er aanzienlijk door verbeterde. Ik herinner me met een grote glimlach hoe iemand me gniffelend kwam zeggen na een oefening waar er paard en ruiter moest gedaan worden: “Je weet toch dat de CEO meedoet aan de training en dat we nu op zijn rug gezeten hebben.”
Ik besef ook dat ik de lotto gewonnen heb met mijn twee medewerkers, Lies en Thomas, die zich met veel enthousiasme en een gelijkaardige instelling voor elke opdracht smijten. Of het aan mij ligt, dat ze zich zo coöperatief, flexibel en creatief opstellen, dat weet ik niet, maar dat ik verdomd content ben dat zij mijn ideeën mee uitwerken. Ik kan u verzekeren dat er al een hele hoop onrealistische ideeën aan mijn brein ontsproten zijn, en zij hebben die altijd goed weten te kaderen of herleiden tot iets realistisch. Aan allen, bedankt en tot snel. Bart, oprichter van Fitter&Fitter
Life is better when you’re fit Spelende kinderen, het is het beeld dat voor mij onlosmakelijk verbonden is met fit zijn en omgekeerd. Wie denkt aan spelende kinderen, denkt aan lopen, springen, kortom, aan bewegen. Geen ouder die niet blij wordt van zijn of haar kind te zien spelen. Helaas is niet iedereen fit genoeg om nog te kunnen spelen, en dat is schrijnend. Het is de basisidee doorheen de trainingen van Fitter&Fitter, in staat zijn om te kunnen spelen, van recreant tot topatleet. Sporten moet je fysiek en mentaal blij maken. Denk aan een huppelend kind. Het lacht als het huppelt. Dat is wat sport met je doet. Als coach laat ik iedereen huppelen, jong en oud, CEO of paracommando, voetballer of danseres. Het is het uitgangspunt voor beweging, voor plezier, voor zin in de dag en in het leven.
De verhalen van enkele klanten: Nicole, in 2 jaar van nul naar halve marathons en triatlons *** Carine, een langzame en moeizame weg, vol obstakels, start na 2 jaar lang opbouwen met lopen *** Tineke, op 7 maanden tijd van nul naar 10km lopen en 15kg lichter *** 3 voetballende broertjes, recht op doel af ***
Tineke startte met lopen in 2015 loopt nu wekelijks trainingen van 5 tot 14km
Renata,leergierige, ondernemende marathonloopster, schrijft na 2 jaar training begeleiding het boek Food2Run over voeding
1 januari 2015... Gegeten, gedronken, gefeest. Geen goeie voornemens gemaakt dit jaar, tot ik een aantal dagen later de foto's van de feestelijkheden te zien kreeg. Ik ben zelden zo hard geschrokken als toen. Die mollige dame op die foto's, was ik dat? Ik herkende mezelf niet meer. Tijd voor wat zelfreflectie... Sporten was al een aantal maanden op de achtergrond verdwenen, en bourgondisch leven naar de voorgrond. Geen goeie combinatie voor mij. Dus toch maar tijd voor goeie voornemens! Vastberaden was ik om 2015 fitter, gezonder en slanker af te sluiten dan dat het begonnen was! Ineens klonk de stem van collega Carolien weer in mijn hoofd, ze was al maanden aan het 'zagen' om me aan te sluiten bij haar loopclubje. Want het was daar zo plezant, zei ze. Lopen en plezant, twee
voor uithoudingssporten
woorden die niet bij mekaar passen volgens een hartgrondige loophater als ik. Maar goed, in het kader van die goeie voornemens dan toch maar mezelf schoorvoetend naar die eerste training gesleept. En daar stond een hyperenthousiaste coach op mij te wachten. De eerste les liep ik 9 minuten aan 1 stuk, meer kon ik niet. Maar inderdaad, het was plezant! Wie had dat kunnen denken. Er worden mopjes gemaakt, gelachen, gebabbeld (jaja, tijdens het lopen!) én de coach stopt vaak grappige oefeningen in zijn trainingen. Heel wat grappige, motiverende mails en smsjes passeerden ook de revue. En stilaan kreeg ik de smaak te pakken. Ik weet nog heel goed de eerste grote mijlpaal voor mezelf; 30 min lopen, wat was ik fier op mezelf! En de volgende, 45 min lopen, dat werd gevierd met een etentje met de coach en medelopers. Een dikke 6 maand na die eerste les mocht ik doorschuiven naar de gevorderdengroep. Ik loop nu vlotjes 10 km en trek thuis regelmatig de loopschoenen aan. Maar de trainingen in groep wil ik niet missen! Als ik nu een foto van mezelf bekijk, schrik ik ook, maar in de positieve zin: ik zie een sportieve, fittere, 15 kilo lichtere én gelukkigere vrouw. Dikke merci Bart en de medelopers!!!
“Tineke is voor mij één van de grote voorbeelden. Ze had overgewicht en stond fysiek zowaar nergens. De grote inzet en haar enthousiasme hebben dat heel snel doen keren. Doordat ze ook naar de fitness gaat is ze sterk en heeft haar lichaam die plotse extra belasting kunnen verwerken. Ze is op enkele maanden tijd echt omgetoverd tot een knappe dynamische en sportieve vrouw. Elke keer als ik haar zie lopen of hoor praten over haar trainingen raakt het me, zo goed dat ze dat doet, en je ziet het eraan in één oogopslag!”
Atlete worden doe je zo Je hebt de gematigden, die hun leven lichtjes aanpassen om wat meer te sporten, en je hebt er die hun hele leven drastisch omgooien in het teken van sport. Nicole behoort tot die tweede categorie. 2 jaar geleden kreeg ik een mailtje, eentje dat ik nooit zal vergeten. “Hoi, ik zou graag over 6 maanden een marathon willen lopen, voor het goede doel. Ik heb al eens een start to run geprobeerd, maar ben moeten stoppen wegens pijn aan de knieën. Ik moet helemaal vanaf nul beginnen. Kan je me helpen?” Mijn antwoord was duidelijk:” Wat jij mij vraagt is hetzelfde als dat je 4 uur lang rond afbraakwerken van een gebouw met asbest gaan lopen. Jij wil voor een goed doel je eigen lichaam gaan kapot maken, daar kan ik je niet mee helpen. Realistisch is wellicht 10km tegen april en een halve marathon over een jaar of over twee jaar. Hou het geld dat je plant voor de coaching en sponsor daarmee het goede doel” Nicole moest even slikken maar begreep de kern van de boodschap. Ze zag af van die marathon en begon met de eerste trainingen joggen, afgewisseld met wandelen, zoals elke beginner zijn eerste stappen zet.
Mooie knie- en hielheffing, een resultaat van de technische training.
Na 7 maanden was het dan zover, dan liep Nicole haar eerste race, een 5km. Vanaf dan ging het snel. 2 maanden later liep ze een 10km, aan een sneller tempo dan haar eerste 5km. Van 10km ging het in de volgende 2 maanden naar 17km en een halve marathon. Exact een jaar na haar memorabel mailtje, liep ze haar eerste halve marathon. Eens de kop eraf was ging het alleen maar harder. In de volgende 8 maanden liep ze 7 halve marathons, ze werd almaar sneller en sneller. Van 2u05 ging ze naar 1u45. Nicole begon ook te zwemmen en te fietsen. Aanvullend, op aanraden van de coach, startte ze ook nog met een uurtje versterkende oefeningen en kreeg van de coach ook wat looptechniek (’t was nodig). Op enkele maanden tijd rondde ze al 5 sprinttriatlons af, met podiumplaatsen en een overwinning in de categorie beginners. Hoewel ze uiteraard nog veel kan leren, staat er nu geen twijfelende, beginnende sporter meer voor me, maar een atleet die weet wat het is in weer en wind te trainen, of op een ochtend om 6 uur. Prachtig werk, Nicole!
“Trainer, mijn teennagels zijn blauw, wat nu?” In die eerste maanden confronteerde Nicole me met obstakels waarvan ik het bestaan niet eens kende. Ik loop al heel mijn leven, op respectabel niveau, waardoor een aantal dingen voor mij de normaalste zaak van de wereld zijn. Voor Nicole niet, en zonder het te beseffen liet ze mij andere aspecten van het trainer zijn inzien. Bij regen bleef ze binnen, op de loopband. Geen haar op mijn hoofd dat daar ooit aan heeft gedacht. Weer of geen weer, lopen was voor mij enkel en alleen een buitensport. Op een dag stuurt ze me in paniek dat haar teennagel blauw ziet en ze vraagt wat gedaan. Ik sta helemaal pal. Voeten, tenen, nagels, die zien af, dat hoort erbij. Blaren, tja, soms zijn ze er, maar dat is niet iets waar je echt van wakker ligt. We leerden van elkaar. Ik leerde waar beginnende sporters mee kampen, en zij leerde dat die kleine dingen je helemaal niet tegenhouden op je pad naar je doel. Ik durf gerust toe te geven dat ik in die periode wel vaker twijfelde of zij wel het karakter had om een echte loopster te worden. Dat lopen op de loopband in plaats in de natuur, dat kan er bij mij niet in. De natuur, met vijvers, vogels, bloemen, eekhoorns versus een kale muur of TV-scherm. Twee jaar later is alles anders. Haar werkdag begint om 4.45. Ze gaat elke ochtend lopen met enkele vrienden om na de training fris en kwiek aan de dag te beginnen. Geen weer houdt haar nog tegen. In november zou ze een triatlon -Olympische afstand- doen, maar die werd wegens storm afgelast. Nicole liet zich echter niet tegenhouden en ging in weer en wind de drie onderdelen doen als training. Onverzettelijk karaktertje. Respect!
“Het lopen en de triatlon heeft mijn leven veranderd” “Ik vind het heel jammer dat ik de triatlon pas zo laat ontdekt heb. Door de training heb ik veel meer energie, maar het heeft me ook enorm veel zelfvertrouwen gegeven. Je wordt steeds sterker, wat je een boost geeft, en die trek je door naar je persoonlijke en professionele leven. Van de training word ik ook steeds goed gezind. Wanneer je dag start met iets waar je goed gezind van wordt, dan ben je de rest van de dag goed gezind. “
Een greep uit de wedstrijden die Nicole heeft afgelegd van augustus 14 tot augustus 15
Uit de mailbox: “Bedankt voor de uitgebreide feedback en ook om mij mijn eerste doel te laten bereiken. Dit is waar ik 2 jaar voor gewerkt heb. (langzaam maar zeker !) en waar ik dankzij jou nu in geslaagd ben. Ik ben zo fier als een gieter op mezelf dat ik dit heb bereikt. Dit was zo ontzettend belangrijk voor mij. Vandaag heb ik helemaal geen spierpijn of andere klachten na mijn eerste looppoging. Dus nog een extra stimulans om door te gaan. Ook denken we er aan om de gehuurde crosstrainer in te leveren en een "moderner" toestel (met 2 handvaten - vast en beweegbaar) te huurkopen. Dan kan ik na 5 maanden uitproberen het toestel aankopen om ook daarmee progressie kan maken. Ik heb het gevoel dat ik nu op het juiste spoor zit. Dit wil ik niet meer opgeven ! Nogmaals een dikke merci ! Carine Robin, Maarten en Ruben, 3 broertjes en voetballers, doen allerlei oefeningen en spelen om de motoriek te verbeteren en om sterker te worden. Coördinatie, looptechiek en stabilisatie wordt spelenderwijs getraind en zwakke punten worden bijgewerkt. Zo werd bijvoorbeeld een slechte sprongtechniek (kopbal) bijgewerkt. Uit de mailbox: “Bij Maarten merken we een serieuze vooruitgang. Hij heeft weinig last van de overstap naar IP(Nationaal) voetbal niveau. 't Is genieten hoe de jongens tijdens de voetbaltraining, hun stabilisatieoefeningen uitvoeren. Trainers kunnen het amper zelf, laat staan de spelers en dan zie je er 2(Ruben en Maarten) met de vingers in de neus die oefeningen uitvoeren. 't Is soms wel zwaar hoor ik af en toe, maar ze doen de oefeningen graag, en ze hebben u als persoon ook graag.
Maarten en Ruben voeren synchroon een loopoefening uit, die voor veel volwassenen van de looptrainingen te moeilijk is.
Het is als trainer altijd een enorm plezier om aan kinderen training te geven. Ze leren zo ontzettend snel. Daar waar je bij anderen weken of maanden moet zoeken naar de juiste methode om een beweging aan te leren, leert zo’n kind dat op een half uurtje tijd. Sterker zelfs, je vertrekt naar de training met het idee verder te gaan waar je vorige keer geëindigd bent, maar die spelende kinderen, die hebben in de vorige dagen zelf nog die oefeningen samen opnieuw gedaan, en wanneer je bij hen aankomt, kunnen ze al meer dan op het einde van de vorige training.
Vele bewegingen worden getraind en geanalyseerd via videobeelden
“Dag Bart, via deze even een welgemeende merci en De voorbije jaren was hij telkens 10de, met deze 4e feedback van de jongens. Vandaag was het plaats was dat dus een mooie winst. Robin deed scholenveldloop en onze 3 jongens hebben het vooreerst mee en was knap 8ste, ook op een 60-tal voortreffelijk gedaan. Maarten werd de vorige deelnemers. De trainingen bij de voetbalclub zijn edities 3de en 2de. Vandaag stond hij op het hoogste zwaar maar elke dag worden ze gewezen op de podium fier met zijn gouden medaille te pronken na techniek die JIJ hen hebt aangeleerd en daar oefenen een ware solotocht. Ruben was op een gladde ze hier thuis elke dag op. Het mooie aan dergelijke grasmat met gewone loopschoenen van start gegaan resultaten is dat men het zweet van het oefenen niet en werd 4de, na 3 jongens uit de atletiekclub die met eens meer herinnert. Tot binnenkort van een fiere papa” spikes liepen. In totaal liepen er zo’n 60 jongens mee. De voorbije jaren was hij telkens 10de, met deze 4e plaats was dat dus een mooie winst. Robin deed vooreerst mee en was knap 8ste, ook op een 60-tal is een succesvolle onderneemster die Renata De schreef deelnemers. trainingen bij deRenata voetbalclub zijn leven vult met de ene uitdaging na de zwaar maar elke worden zehaar gewezen op de Food2Run, eendag boek andere. Vol passie techniek die JIJ hen hebt aangeleerd en daar oefenen en doorzettingsvermogen over loopvoeding rijgt aan ze uiteenlopende projecten aan mekaar ze hier thuis elke dag op. Het mooie dergelijke tothet een heel gevarieerd leven. resultaten is dat men het zweet van oefenen niet Toen ze bij Fitter&Fitter kwam aankloppen eens meer herinnert. liep ze al. In de jaren samen werd ze nog Tot binnenkort van een fiere papa” fanatieker. Als atleet heb ik zelf altijd graag veel getraind en niets aan het toeval overgelaten. Ik kan niet verdragen dat maandenlange training nutteloos zou zijn doordat je veter los gaat tijdens de wedstrijd, of doordat je maag slecht reageert op die energiegel die je op je marathon neemt. Dergelijke dingen moet je vooraf voorbereiden, trainen, tot in de details. Renata heeft diezelfde overgave en perfectie, meer zelfs, ze heeft het gecombineerd aan een andere liefde van haar, koken, en zo is ze tot een boek gekomen vol recepten voor de loper. Eén van de foto’s uit haar boek Samen op weg naar een Van recuperatierepen tot marathonfeestcake. waar ze een door mij mooie prestatie op de halve Oh ja, en haar tijden op 10km, ½ en hele aangeleerde actieve loopstijl marathon marathon zijn er ook op vooruit gegaan :-) toont.
Training geven is echter meer dan gemotiveerde mensen begeleiden. Gemotiveerde mensen begeleiden is bij wijze van spreken gemakkelijk. Zij komen vastberaden naar je toe en weten al van meet af aan: “Ik zal slagen.” Het belangrijkste bestaat erin die mensen het juiste advies te geven en hen geregeld in te tomen als ze wat te enthousiast zijn. Een ander paar mouwen is het bij zij die eerder onzeker contact met je opnemen. Ze weten wel dat er iets moet veranderen, maar zijn zeker niet vol vertrouwen dat het zal lukken. Vaak is in die gevallen de sportieve begeleiding bijna ondergeschikt aan de mentale begeleiding. Je moet hen helpen beseffen dat ze het lot in eigen handen hebben, maar dat ze er ook zelf aan moeten werken. Het volstaat niet om naar een diëtist te gaan en vervolgens je eetgewoonten niet aan te passen. Het volstaat niet naar een sportcoach te stappen en vervolgens amper te sporten en te bewegen in je dagelijkse leven. Als coach moet je op die mensen voortdurend inpraten, hen begeleiden met een aantal levensgewoontes te veranderen. Vaak zitten ze in een emotioneel moeilijke periode, tot zelfs een depressie, en hebben ze weinig moed om de koe bij de horens te vatten in het leven, niet enkel in de sport. In die gevallen moet sport de katalysator zijn om er weer bovenop te geraken. Door te sporten leer je een doel te stellen, er dag na dag voor te gaan, en als je je doel bereikt, kikker je daarvan op. Je put er zelfvertrouwen uit. Je haalt er tevredenheid uit en je wil meer. Dus je gaat nieuwe doelen stellen, en het voorgaande herhaalt zich. Maar er is meer, want dat sporten zorgt ook voor de afscheiding van het gelukshormoon. Van sporten in de buitenlucht wordt zelfs een depressieve goedgezind. Op een gegeven moment zat mijn eigen moeder met een depressie, ze zag het allemaal niet meer zitten. Zelfs een wandeling langs het water leek haar teveel. Als coach wijs ik er voortdurend op dat sporten in de natuur veel beter helpt dan medicatie, in zo’n geval, dus verplichtte ik haar om dagelijks te gaan lopen of fietsen en een eerste loopevent als doel voorop te stellen. Drie maanden later liep ze het eerste event, het opgelegde event. Een maand later liep ze, volledig uit vrije wil, een volgend event. In die laatste maand was een opvallende toename van de berichten die ik van haar kreeg in de aard van: “Het was prachtig loopweer vandaag, het was echt zalig.” Of:” Het regende lichtjes, maar dat was eigenlijk plezant om in te lopen.”
Soms gaat het nog een stap verder. Iemand contacteert je. Doel: fitter worden en afvallen met twee uur training per week. Al snel merk je als coach dat er veel werk aan de winkel is, niet enkel op gebied van sport en voeding. Je merkt dat er een algemene tendens is van vaak aan iets beginnen en steeds weer mislukken. Zo’n persoon heeft weinig geloof in het bereiken van een doel, en heeft bijgevolg ook vaak heel weinig strijdvaardigheid. Het minste excuus is genoeg om niet te moeten sporten of op eten te letten. Tja, zo kom je er niet. Zo’n vicieuze cirkel van steeds weer mislukken moet kost wat kost doorbroken worden. Het is ingrijpend om zelf het roer over te nemen, bij zo’n persoon, en te zeggen: “Nu gaan we niet enkel 2 maal per week sporten, maar we gaan medische begeleiding en psychologische begeleiding bij inschakelen. Mislukken is geen optie. Lukken zullen we. Of dat nu aan een traag tempo is of niet, opgeven doen we niet.” Als je die persoon laat doen, dan gaat er weinig in het gedrag veranderen, het resultaat blijft uit, en de zoveelste mislukking is een feit. Die persoon kan dan een nieuwe coach of diëtiste inschakelen, maar het resultaat zal hetzelfde zijn zolang ze niet voor een heel drastische aanpak en bijhorende begeleiding kiest. Van een heel erg sturende begeleiding met erg weinig vrijheid, laat je zo’n persoon in hele kleine doelen slagen, zodat het zelfvertrouwen opgebouwd wordt en zodat die persoon stilaan meer zelf bewust kan kiezen om te sporten of om op de voeding te letten. En dan maar hopen dat de lijm pakt.
Life is better when you’re fit
