FIETSTOCHT ISTANBUL EVERGEM

FIETSTOCHT ISTANBUL – EVERGEM Toen mijn vrouw in februari 2011 met pensioen ging, kreeg zij tot haar aangename verrassing van onze 2 dochters Gwenny en Evi een citytrip van een week aangeboden. Haar keuze viel op Istanbul, maar aangezien er dat jaar al een mooie reis naar de Rocky Mountains was gepland werd die citytrip uitgesteld tot mei 2012. Als fervent randonneur zag ik dit ook meteen zitten en werd mijn geplande fietstrip naar Avignon heen en terug meteen vervangen door een groter avontuur dat me doorheen 11 landen zou leiden. In het bijzonder het feit dat ik zowel door Turks, Grieks als Bulgaars Thracië zou fietsen sprak mij enorm aan. Sedert een vroegere reis doorheen noord-oost Griekenland was ik een beetje geïntrigeerd geraakt door deze streek die zoveel invloed had uitgeoefend op de vroege Griekse samenleving en die het schouwtoneel was geweest van de Russisch-Turkse oorlogen van de 19de eeuw alsook van de Balkanoorlogen van 1912-1913. Bovendien zou ik, eens de Donau bereikt, langs de Limes, de noordgrens van het Romeinse rijk kunnen fietsen. Deze liep vanaf de Noordzee langs de Rijn, Main en Donau naar de Zwarte Zee. Kortom, hier waren alle ingrediënten aanwezig voor een bijzonder interessante en gevarieerde fietsvakantie. In tegenstelling tot het jaar ervoor bleef ik ook tijdens de winter flink doortrainen en toen ik begin maart deelnam aan een BRM van 200 km (Anderlecht – Solre-le-Château – Anderlecht) bleek ik al over een meer dan behoorlijke conditie te beschikken zodat het lastigste deel van het traject, nl. dat door West-Turkije en Bulgarije mij totaal geen schrik inboezemde. Helaas sloeg 7 weken voor de afreis naar Istanbul het noodlot toe en werd ik tijdens een afdaling in de Vlaamse Ardennen door een onverlaat onderuit gereden. Gevolg: een op 3 plaatsen gebroken en behoorlijk versplinterd rechter sleutelbeen (op het ogenblik dat ik dit schrijf – 8 maanden na terugkeer ben ik aan een 2de operatie aan datzelfde sleutelbeen toe). In Istanbul aangekomen op 29 april had ik sedert het ongeval 0,0 km op de teller. Dat het een lastige klus zou worden op die manier lag voor de hand. Gelukkig beschikte hotel Niles over een fitness room met hometrainers zodat ik toch nog een weekje mijn beenspieren kon opspannen. Vaak kwam receptiemanager Kemal, die erg begaan was met mij en mijn beste supporter werd, me een hart onder de riem steken. Van hem kreeg ik ook de raad mijn beginroute te wijzigen en niet via de Zee van Marmara maar langs de Bosporus de stad uit te rijden. Ook bezorgde hij me een gedetailleerde kaart van Turks Thracië die ik in de stad niet op de kop had kunnen tikken. Crème van een kerel!!

1

Dag 1. Zondag 6 mei : Istanbul – Subasi

100,2 km

Route: Beyazit (Istanbul) – Bahçeköy (Sariyer) – Göktürk – Ihsaniye – Tayakdin – Kizilcaali - Subasi De dag begint onder een slecht gesternte. Als ik mijn fiets wil bepakken blijkt de voorband plat te staan. Schoonbroer Eric ontfermt er zich over, vindt geen lek maar ontdekt dat het ventiel niet volledig dichtgeschroefd is. Hij moet zich met mijn minipompje behelpen en pompt zich de pleuris om de band toch enigszins op een behoorlijke spanning te brengen. Vervolgens helpt hij mij mijn met 28 kg bagage beladen fiets de steile helling naar de hoofdweg in Beyazit opduwen waar ik afscheid neem van hem, vrouw Christiane en zus Helene.

Ik ben behoorlijk zenuwachtig want het verkeer trotseren in een metropool als Istanbul met 13 miljoen inwoners is niet evident. Gelukkig is het nog vroeg en als ik tussen de tramsporen de Aya Sofia bereik na 4 km heb ik tot mijn grote vreugde nog niet te veel last gehad van het verkeer, temeer sommige stukken voor auto’s verboden waren. Pas vanaf de Galatabrug wordt het druk maar de chauffeurs zijn bijzonder attent en rijden met een boogje om me heen. Het merendeel ervan buigt net voor het Dolmabahcepaleis links af naar de autosnelweg zodat ik op de weg langs de Bosporus slechts met matig verkeer rekening dien te houden. Een hele geruststelling!! In de verte zijn twee taxichauffeurs hun auto’s aan het wassen en net op het moment dat ik hen passeer, steekt één van de onverlaten zonder kijken de weg over. Ik ga terstond in de remmen, maar aangezien de weg door het wegvloeiende water zo glad is als bruine zeep ga ik onderuit en glijd als een volleerd Grand Prix motorrijder op mijn linkerzijde enkele meters verder op het brokkelige asfalt tot ik tot stilstand kom voor de voeten van een paar verbouwereerde Turken die op een terrasje hun eerste appelthee zitten op te slurpen. Ze hebben alles zien gebeuren en putten zich uit in excuses voor het ondoordachte manoeuvre van hun stadsgenoot. Als ze zien 2

dat mijn linkerflank flink geschaafd is en dat mijn kleren onder een zwarte smurrie zitten komt de ene na de andere barmhartige Samaritaan aandraven met een fles mineraalwater. Tot ons aller opluchting, niet in het minst van de taxichauffeur, heb ik niets gebroken en is mijn fiets volledig intact. Als ik na een kwartiertje terug op de fiets zit, denk ik terstond terug aan de chirurg die het niet echt verstandig vond van mij om toch aan deze tocht te beginnen en die mij op het hart had gedrukt vooral niet te vallen. Na amper 8,8 km was het al zover!!! Vooral ’s avonds niet zeggen over de telefoon tegen moeder de vrouw of de kinderen die zich nog meer zorgen zouden maken! Fietsen langs de Bosporus op een zonovergoten vroege zondagochtend is zalig en ik geniet van het schitterende kader met de vele marina’s, de kleurrijke yali’s en de 2 Bosporusbruggen waar ik onderdoor moet. Dertig kilometer verder, in Sariyer, moet ik helaas dat blauwgroene lint verlaten om door het “Belgradobos” naar Kemerburgaz toe te fietsen. Ik bemerk echter niet de afslag en fiets door tot het centrum waar ik aan een agent de weg vraag net op het moment dat zijn superieur aan zijn dagtaak gaat beginnen. Ik word prompt naar binnen geloodst en even later zit ik met een paar ordehandhavers gezellig te keuvelen en te nippen van een welgekomen appelthee. Mijn eerste, maar niet mijn laatste kennismaking onderweg met de Turkse gastvrijheid. Het Belgrad Ormani (Belgradobos) is de groene long van Istanbul en in het weekend is het er een drukte van belang omdat veel stedelingen er komen genieten van een familiepicknick of een barbecue. Zeven oude reservoirs en een aantal natuurlijke bronnen verfrissen er de lucht en het valt dan ook niet te verwonderen dat van hieruit een Romeinse en een aantal heel pittoreske Osmaanse aquaducten vertrokken die een zekere grandeur verlenen aan de omgeving. Het eerste aquaduct waar ik onderdoor fiets is het Sultan Mahmut aquaduct in Bahceköy, maar het tweede, het door Mimar Sinan gebouwde Uzun aquaduct is met zijn 2 verdiepingen nog veel imposanter (http://belgradormani.com)

3

De temperatuur is ondertussen opgelopen tot 31° C en ik vervang het warm geworden water uit mijn bidons door het heerlijk frisse water dat uit één van de fraai versierde bronnen opspuit. In Kemerburgaz moet ik de D020 volgen maar tot mijn afgrijzen is de weg afgesloten en word ik naar een autosnelweg afgeleid. Wat nu gedaan? Er staat geen verbodsteken voor fietsers en als ik bemerk dat er nagenoeg geen verkeer op zit, besluit ik met frisse tegenzin het er toch maar op te wagen. Gelukkig is de pechstrook heel breed, het asfalt superglad en passeert er mij slechts af en toe een werfwagen die dan op de koop toe met een boogje om me heen rijdt. Ondertussen krijg ik ook al een beeld van het Thracische landschap: eindeloze heuvels, schamele dorpjes die overschaduwd worden door moskeeminaretten en hier en daar een verdwaalde akker tussen de vele bossen. Het gaat continu op en af en ik hanteer de bij randonneurs alom gekende techniek: op het eind van de helling flink bijtrappen om met zoveel mogelijk snelheid het begin van de volgende klim aan te vangen. Het gebrek aan training, de loden zon, de tegenwind en het lastige parcours beginnen me echter parten te spelen en al na 80 km duiken de eerste krampen op. Hoog tijd om iets tussen de kiezen te stoppen. Als ik bij het (voorlopige) einde van de snelweg te voet de bouwwerf oversteek, bemerk ik een klein restaurantje waar ik voor 10 euro een grote slaschotel met brood, een halve liter bier en anderhalve liter mineraalwater krijg voorgeschoteld. De patron deelt mij mee dat de dag ervoor 2 Duitsers in zijn etablissement waren neergestreken, allebei in eenzelfde witzwarte wieleroutfit gestoken. Dat waren de twee kerels uit Leipzig die ik met hun fietsen op de Bosporusveerboot had ontmoet net toen ze die in Sariyer verlieten. Toen ik informeerde naar hun tocht vertelden ze me dat ze dit eerste stuk met de boot deden om het helse verkeer in de stad op zaterdag te vermijden. Goed gezien van hen!! Ze volgden tot Kirklareli mijn route om vandaar door Bulgarije naar de Zwarte Zee toe te fietsen.

4

Als kort na mijn vertrek de krampen opnieuw opsteken overweeg ik een mooi kampeerplekje te zoeken in het bos maar ik verlang naar een heerlijke douche, moet mijn wonden verzorgen en mijn onder de smurrie zittende kleren wassen. De keuze is dan ook snel gemaakt als ik net voor het binnenrijden van Subasi het niet onaardige hotelletje “Kleopatra” (vergane glorie; www.kleopatraotel.net) zie. Ik krijg er een kamer met grote zithoek en airco toegewezen voor 23 euro en kan me ’s avonds op het gezellige terras nog tegoed doen aan een lekkere mixed grill met sla en frieten. Bij een ijsgekoelde Efes (Turks pilsmerk) mijmer ik nog even na over deze eerste bewogen fietsdag en kruip al heel vroeg onder de wol.

Dag 2. Maandag 7 mei : Subasi –Pinarhisar : 100, 4 km Route: D020 : Subasi – Gümüspinar – Sara – Vize – Poyrali - Pinarhisar Na een verkwikkende nachtrust en een smakelijk ontbijt in buffetvorm zit ik al om 8 uur op de fiets. Opnieuw staat de zon hoog aan het firmament en helaas zit de wind weer tegen. Ik fiets nu door een lieflijk, erg bebost landschap (vooral tussen Sayalar en Saray) maar de pret wordt enigszins bedorven door de eindeloze opeenvolging van kilometerlange heuvels en door het feit dat ik door die tegenwind zelfs in de afdalingen moet bijtrappen. Bij een bronnetje waar ik mijn ondertussen al lege bidons kan opvullen, val ik in het gezelschap van een drietal Turken die zitten te relaxen aan een picknicktafeltje. Ze bieden mij een Efes aan maar ik sla dit aanbod maar wijselijk af gezien de aard van het parcours. Eén ervan spreekt een beetje Duits en het gaat er erg gemoedelijk aan toe. Ze kraaien het uit van de pret als ik hen herinner aan de match Turkije-België waarin goalgetter Hakan Sukur scoorde na monumentaal mistasten van onze goalie Filip De Wilde.

Eens terug weg, voel me niet al te best en maak ik een stop in Saray om er een enorme groentenschotel met brood en cola naar binnen te werken. Bij het naderen van Vize zijn hier en daar in het landschap tumuli te bespeuren, begraafplaatsen van de vroegere Thracische heersers die van Vize hun hoofdstad hadden gemaakt. Het stadje ligt koket op een heuvel en in het acropolisgedeelte van de stad zijn fraaie dingen te bekijken : mooi gerestaureerde houten herenhuizen, een 6de-eeuwse

5

Byzantijnse kerk, de zgn. Kleine Hagia Sofia van Vize en zowaar een pas in 1998 ontdekt amfitheater uit de 2de eeuw, het enige in heel Thracië. Door al dat moois rest er mij geen tijd meer om de ruïnes van het Romeinse fort van 76 v. Chr. te bezoeken. Een beetje verder word ik door een tafeldruivenkweker uitgenodigd om samen met hem een fles limonade te ledigen in een prieeltje vlak voor de gaard waarin hij de ranken van zijn druivelaars aan het opbinden is. Deze pauze doet goed want ik voelde de krachten zo uit mijn benen wegebben. In Pinarhisar aangekomen vind ik het welletje en trek ik terstond naar hotel Ondür dat er van buiten uit afgrijselijk uitziet. Ook de receptie is niet veel soeps maar als ik vraag eerst eens de kamer te mogen zien, bemerk ik tot mijn aangename verrassing dat de ruime kamer annex badkamer net gerenoveerd zijn en dat het er nog naar het nieuw ruikt. Ook het beddengoed is onberispelijk en zonder verder aarzelen dok ik de gevraagde 35 Turkse lira (ongeveer 16 euro) af voor de kamer zonder ontbijt. Na een deugddoende douche trek ik het stadje in en vermits mijn maag danig van slag is besluit ik enkel een kleinigheid te gaan eten in een drukbevolkt restaurantje (altijd een goed teken), en mij qua drank te beperken tot een liter spuitwater. Opnieuw raak ik omringd door belangstellende Turken die me niet toelaten te betalen voor spijs en drank. Ik laat me nog overhalen om samen met hen een biertje te drinken, maar om 10 u slaat de vermoeidheid toe en begeef ik mij naar het hotel waar ik al na luttele minuten in dromenland verzeil. Dag 3 Dinsdag 8 mei : Pinarhisar – Ormeni (Griekenland) : 130,4 km Route : D020 Pinarhisar – Kirklareli – Ürünlü – D100- Edirne – Kastanies – Dikea – Ormeni Ik word al vroeg gewekt door de muezzin die vanaf de minaret oproept tot het ochtendgebed. Bij het opstaan voel ik me nogal pips en krijg ik slechts één van de twee broodjes op die ik heb besteld in een bakkerij annex theesalon. Dan maar een 2de kop thee met extra veel suiker naar binnen werken kwestie van toch nog enige energie op te slaan. Gelukkig blijken de hellingen tussen Pinarhisar en Edirne beduidend minder nijdig maar anderzijds blijft de zon ongenadig op mijn knikker schijnen en krijg ik de wind andermaal van voor. Halverwege de voormiddag ontmoet ik mijn eerste fietser, een jonge Fransman uit Orléans die op weg is naar Iran. Mijn benen wegen als lood en als ik Kirklareli binnen fiets zie ik een thermometer 32° Celsius aangeven. De dorstkwelduivel slaat dan ook onverbiddelijk toe en herhaaldelijk moet ik mijn bidons opvullen. Als ik 3 flessen water bestel bij een uiterst sympathieke Market-eigenaar, sluit die gelijk zijn zaak en word ik meegetroond naar het dorpsplein voor de moskee voor de onvermijdelijke mierzoete çay (thee), geserveerd in smalle tulpvormige glaasjes. 6

Theeleuten is blijkbaar het tijdverdrijf par excellence van het gros der Turken. Ook hier scoor ik goed met het Hakan-De Wilde verhaal. In een volgend dorp probeer ik opnieuw iets naar binnen te werken, maar tevergeefs: mijn maag verdraagt niets meer en even verder komt alles er opnieuw uit. Dat belooft niets goeds! Tot overmaat van ramp breekt net als ik Edirne bereik een hitteonweer los. Edirne is een levend museum en ik wil er o.a. de Selimiye moskee, het prachtigste bouwwerk van Mimar Sinan bezoeken, maar doorweekt als ik ben, wend ik maar meteen de steven naar twee van de vele schitterende bruggen in Edirne, nl. de Ahmet Pashabrug over de Tunca en de Meriçbrug over de Meriç. In een bucolisch landschap bereik ik 10 km verder Pazarkule waar zich de GrieksTurkse grens bevindt. De bekende Turks-Griekse vijandschap indachtig heeft men een 2 km brede nomanszone tussen beide grensposten gecreëerd. Fotograferen strikt verboden!! Bij de Turkse grens bots ik op een norse, nukkige douanier die nog kribbiger wordt als ik mijn visum niet kan voorleggen. Vermits hij noch het Engels, noch het Duits, noch het Frans machtig is, probeer ik hem met handen en voeten uit te leggen dat ik samen met mijn vrouw eerst een week in Istanbul heb verbleven, dat we in de luchthaven dat visum hebben gekocht (zonder raak je niet binnen) en dat mijn wederhelft dit document meegenomen heeft naar huis vermits we dachten dit niet meer nodig te hebben. Dit alles duurt zeker een kwartier tot plots één van de wachtenden achter mij uit zijn auto stapt en in het Duits vraagt wat er “los” is. Mijn uitleg wordt vertaald door die man, maar de douanier blijft zodanig nukkig dat het bijna tot een ruzie komt tussen hem en mijn reddende engel. Uiteindelijk besluit de douanier contact op te nemen met de Sabiha Göcken luchthaven waar we zijn geland en waar ik natuurlijk in het computersysteem zit. Nog eens 5 minuten later geeft hij me met duidelijke tegenzin letterlijk en figuurlijk groen licht om mijn weg verder te zetten. Wat een bureaucratische azijnpisser!!! En ’t is toch eigenlijk wel godgeklaagd: bij ons komen die gasten in het kader van gezinshervereniging probleemloos binnen, krijgen gelijk een royale uitkering en in ruil moeten wij bij hen aan de grens betalen om efkes de toerist te komen uithangen! Uiteindelijk bleek dit de enige smet te zijn op het Turkse blazoen want het dient gezegd: het is een ongemeen joviaal en gastvrij volk. Hoe vaak niet werd ik onderweg toegezwaaid en aangemoedigd vanuit voorbijrijdende, luid toeterende auto’s en hoe vaak niet werd ik vergast op een of ander drankje (meestal thee). Ik hoefde slechts mijn landkaart open te slaan of er werd gelijk hulp aangeboden. Ja, de Turken hebben echt mijn hart gestolen.

7

Wat ook opviel in Turkije was het enorme aantal graatmagere zwerfhonden, de schrik van elke fietser. Voor alle zekerheid had ik een stevige knots op mijn rackpack bevestigd maar die heb ik nooit moeten gebruiken. Waarschijnlijk hadden die meelijwekkende hongerlijders meer schrik van mij dan ik van hen, de stokslagen indachtig die zij ongetwijfeld meer dan eens hebben moeten incasseren. Enorm contrast aan de Griekse grens: de flink besnorde douanier is de vriendelijkheid zelve, informeert naar mijn tocht en als ik hem vraag of er in het dorp een taverne is waar ik mijn dorst met een frisse Griekse pint kan lessen (water gaat er niet meer in) schiet hij in actie. “You don’t have to go that far” zegt hij met een brede glimlach op het gelaat, “I’ve got what you need”, waarna hij komt aandraven met een ijsgekoeld blikje pils. Als ik hem vertel over mijn Turks grensavontuur kan zijn pret niet op en is hij bijzonder trots dat hij op die Belgische fietser een goede indruk heeft nagelaten als ambassadeur van zijn volk. Even voorbij Kastanies fiets ik op de E85 naar de Bulgaarse grens toe. Ik had ook rechtstreeks van Edirne naar Svilengrad in Bulgarije kunnen fietsen maar dan moest ik dit doen op de pechstrook van de autosnelweg E80 met bijzonder veel vrachtverkeer en daar had ik om evidente redenen niet veel zin in. Op de E85, een puike drievaksweg met pechstrook aan beide zijden, zit amper verkeer en ik kan dan ook volop genieten van het moerassige landschap ten westen van de Meritsa (Mereç) die de grens vormt tussen Griekenland en Turkije. Het is ondertussen 10 graden afgekoeld en er zit onweer in de lucht. In het laatste dorp voor de Griekse grens, nl. Ormenion, vind ik het na 130 km welletjes voor die dag en vraag ik aan een man die in zijn moestuin aan het werk is of ik ergens onderdak kan vinden voor de nacht. Er is geen hotel of B&B maar hij weet wel iets. Hij haalt z’n auto uit de garage en leidt mij naar een afgelegen huis helemaal aan het eind van het dorp. Daar woont Theodorus, een eenzame vijftiger die ooit – net als vele dorpsgenoten - vele jaren in Duitsland had gewerkt en dus uitstekend Duits spreekt. Van mijn tent opzetten in de tuin is geen sprake; ik moet naar binnen want het gaat flink onweren die nacht. Hij kan me geen bed aanbieden maar ik kan op mijn luchtmatras slapen in zijn pasgeverfde living. Blijkt dat anderhalve maand tevoren de meeste dorpen in het dal van de Meritsa na dagen van hevige regenval met watersnood waren bedreigd en dat de provincieautoriteiten daarom geopteerd hadden voor de weg van het minste kwaad, nl. Ormenion slachtofferen door een dijk door te steken om aldus de andere dorpen

8

voor overstroming te behoeden. Heel het lager gelegen gebied van Ormenion was aldus onder water komen te staan - in Theo’s huis tot op anderhalve meter hoogte. Zijn bezittingen waren allemaal vernield en de schamele meubeltjes die er nu stonden waren afdankertjes uit de omliggende dorpen. Om hem op te beuren en te bedanken voor zijn gastvrijheid neem ik hem mee naar het plaatselijke restaurant waar ik hem trakteer op een copieuze maaltijd en een lekker flesje wijn. Ikzelf krijg slechts de helft van mijn steak op en de rest laat Theo inpakken voor zijn hondje dat zijn enige gezelschap is. De man zit diep in de put en als hij vertelt over het karige pensioentje dat hij krijgt, zijn echtscheiding en al die overstromingsmiserie barst hij plots in tranen uit, iets wat me de rest van mijn leven zal bijblijven. Wat later is hij opnieuw de oude en spreken we af voor morgenvroeg: de bakker komt pas langs om 8.30 u maar vermits ik vroeg weg wil stelt de patron die nieuwsgierig af en toe een kijkje komt nemen voor om om 7.30 u en op kosten van het huis bij hem te komen ontbijten. Als dat geen gastvrijheid is!

Dag 4 Woensdag 9 mei : Ormenion (GR) – Nova Zagora (BULG) : 121 km Route: Ormenion – Svilengrad – de 55 naar Levka – Mladinovo – Cerepovo – Glavan – Polski Gradec – Novoselec – Mlekarevo – Nova Zagora Als ik van Theo afscheid neem om 8 uur heb ik opnieuw nagenoeg niets binnengekregen – dit wordt echt problematisch! Vijf km verder bereik ik de Bulgaarse grens waar ik mij van de nodige levs voorzie in het aanpalende wisselkantoor. In Svilengrad, een vrij grauw, smoezelig grensstadje koop ik twee broodjes waarvan ik er maar één opkrijg, drink een koffie en twee glazen druivensap. Tot mijn aangename verrassing is het wegdek van de 55 onberispelijk en het landschap bekoorlijk. De natuur kan hier echt nog ongestoord haar gang gaan. Ondanks het gestage klimwerk zit ik aanvankelijk nog te genieten op de fiets. Tussen Mladinovo en Glavan moet ik over een eerste lastige heuvelrug en klim ik een goede 24 km tot op een hoogte van 650 m. Verkeer is er amper, maar van genieten is er geen sprake meer. De temperatuur is ondertussen opgelopen tot 34° en twee keer moet ik afstappen om het weinige dat nog in mijn maag zit terug aan moeder natuur te schenken.

9

Ik draai echt vierkant en besef dat ik mij moet verplichten te eten en te drinken. In Glavan koop ik een liter cola en verorber met lange tanden 2 bananen en een appel. Even na Madrec moet ik een tweede heuvelrug over en gaat alles er opnieuw uit. Gelukkig strekt zich nu voor mij een enorme vlakte uit en gaat het eindelijk een beetje bergaf. De pret wordt evenwel enigszins bedorven door enorme rookpluimen die boven het Ovcaricameer opstijgen, afkomstig van een spuuglelijke kerncentrale en gipsfabriek. Er resten mij nog 24 km km tot Nova Zagora maar die worden een echte lijdensweg: vooreerst staat er een vrij stevige bries, helaas voor mij in de verkeerde richting; vervolgens moet ik nog twee keer braken en tenslotte dien ik een aanval van twee waakhonden af te slaan. Die twee rotbeesten kwamen plots een erf afgelopen, niet om ergens kwispelstaartend hun achterpoot tegen een boom op te heffen, maar overduidelijk met de bedoeling hun tanden te zetten in mijn verkrampte dijen en kuiten. Ik heb duidelijk de man met de hamer ontmoet en als een levend lijk kom ik tegen een slakkengangetje de grauwe buitenwijken van Nova Zagora binnenzwalpen. Zoals meestal in het voormalige oostblok moet ik mij ook hier eerst een weg banen door een grijze industriezone en langs troosteloze woonblokken om uiteindelijk terecht te komen in een niet onaantrekkelijke stadskern. Op het grote, met veel groen omzoomde centrale plein neem ik mijn intrek in hotel Janica waar mijn fiets een veilig onderkomen vindt in een grote, afgesloten glazen ruimte in de lobby. Ik krijg een sober, maar aangenaam eenpersoonskamertje toegewezen - zelfs met airco en TV – voor slechts 24 lev (12 euro) en na een verkwikkende douche bestel ik op het gezellige terras voor het hotel een frisse Zagorka (erg lekkere pils), een mixed salad met 3 grote kaasbollen en een schnitzel van 300 gram (de prijs van vis en vlees staat op de kaart per 100 gr vermeld). Het biertje valt enorm in mijn smaak maar van het eten laat ik meer dan de helft onaangeroerd. Ik geniet nog even van het bonte allegaartje dat tijdens de hier blijkbaar ook gebruikelijke passeggio voor mijn terras paradeert en ga al om 9.30 u (proberen) slapen.

10

Dag 5 Donderdag 10 mei : rustdag in Nova Zagora Van slapen is niet veel in huis gekomen, gekweld als ik werd door herhaalde krampaanvallen in dijen, kuiten, tenen en zelfs vingers. ‘s Morgens voel ik me net een uitgewrongen vaatdoek en besluit ik de rustdag die ik in Veliko Tarnovo had gepland met een dag te vervroegen. Ik blijf in bed tot half tien en besluit een dokter te gaan opzoeken. Als ik een apotheek bemerk op één van de hoeken van het centrale plein stap ik binnen en leg aan de apothekeres, die een aardig mondje Engels praat mijn probleem uit. Volgens haar lijdt het geen twijfel dat mijn gebrek aan eetlust, het herhaaldelijke braken en de steeds weer opstekende krampen symptomen zijn van ‘heat exhaustion’, hitteuitputting dus. Ze raadt me aan 3 dagen volledige rust in te bouwen en vooral veel te drinken: frisdrank, water of bier, maakt niet uit, als ik maar drink. Ik krijg ook nog twee soorten medicamenten mee waarvan ik er 3 per dag moet nemen en die volgens haar zeer effectief zullen zijn. Ik kuier nog wat rond in de stad en kan in een restaurant zowaar een bord soep, twee sneden brood, een schotel mayoaardappelen met olijven en een glas rode wijn naar binnen werken (5.10 lev!!!) Vervolgens begeef ik me terug naar mijn kamer, luister op mijn MP3-speler wat naar de dubbelalbum “Mellon Collie” van de Smashing Pumpkins en val in een diepe slaap tot 17.15 u. Als ik wakker word, voel ik mij al een stuk beter en heb ik zelfs honger. Voorwaar een goed teken! Op het gezellige restaurantterras neem ik mijn reisroute nog eens door, vervolledig mijn dagboek met de gegevens van de laatste twee dagen, geniet andermaal van de passeggio en verorber met heel veel smaak een overheerlijk bord kippensoep, een schotel friet met sla en een forel meunière, met op de kaart een correcte Duitse vertaling: ‘Forelle Müllerin Art’. Met het begeleidende glaasje witte Bulgaarse wijn was ook niets mis. Prijs van die alles: 15 lev (7,5 euro)

Dag 6 : Vrijdag 11 mei Nova Zagora – Veliko Tarnovo (treinreis) Als ik om 7 u wakker word voel ik me als Lazarus die uit de doden is opgestaan! Er zit opnieuw jus en energie in mij en ik heb zowaar weer honger. Op mijn ondertussen al vertrouwde plekje op het terras nuttig ik als ontbijt een bord kippensoep (!), 3 sneden brood, een grote schotel salami en een kop koffie (5,10 lev). Ik heb veel zin om toch op mijn fiets te springen, maar kom al vlug tot het besef dat dit geen goed idee is vermits opnieuw hoge temperaturen (tot 35°) werden voorspeld en omdat die schat van een apothekeres mij op het hart had gedrukt zeker 3 dagen rust in acht te nemen. Het idee nog een extra dag te moeten blijven in dit troosteloze stadje (afgezien van de gezellige, maar piepkleine stadskern ) maakt mij ook niet erg happy en daarom trek ik te voet naar het station om te bekijken of ik niet eventueel met de trein naar Veliko Tarnovo toe kan. Feitelijk had ik gisteravond al in Veliko moeten toekomen en de

11

bedoeling was er 2 nachten te blijven zodat ik een hele dag kon uittrekken om de vele

bezienswaardigheden van het stadje op mijn gemak – en zonder fiets – te kunnen bezoeken. Tot mijn aangename verrassing blijkt er al om 10 u een trein te zijn, weliswaar met een omweg naar Stara Zagora (=Oud Zagora) waar ik moet overstappen, maar dat zal me worst wezen. Gelukkig heb ik mij de week voor aanvang van mijn tocht vertrouwd gemaakt met het cyrillisch schrift zodat ik geen moeite heb met het ontcijferen van de namen die op de vertrek-en aankomstborden prijken. Om 09.50 u sta ik bepakt en bezakt in het aftandse station waar een oud loketbesje me enigszins verbaasd en voor luttele levs een ticket uitprint. Om op de trein te geraken moet ik eerst met mijn fiets over twee met onkruid overwoekerde sporen klimmen, maar dan blijkt de opstap van het perron naar de trein zo hoog en steil dat ik een beroep moet doen op enkele medereizigers om mijn fiets op de trein te hijsen. Blijkt dat het openbaar treinvervoer de Bulgaren zelf een doorn in het oog is wegens de totaal verouderde infrastructuur, het gebrek aan stiptheid en de smerigheid van de wagons. Met deze trein is het niet anders maar ik stoor er mij niet echt aan want ik heb al veel erger meegemaakt in Algerije. Veliko Tarnovo ligt op 93 km van Nova Zagora, maar met de trein loopt dit op tot een kleine 140 km door de omweg via Stara Zagora. Bij controle van het ticket blijkt dat ik er mij ook één voor het transport van mijn fiets had moeten aanschaffen, maar dank zij mijn beteuterd en onschuldig smoeltje laat de controleur het maar blauwblauw. In Stara Zagora aangekomen schaf ik er mij toch maar eentje aan en is het opnieuw miserie om met de fiets van en op de trein te geraken. Van speciale fietsruimtes op de trein is natuurlijk geen sprake en zo ben ik verplicht in het gangpad recht te blijven staan om medereizigers toegang te kunnen verlenen tot het toilet. Ik raak er in gesprek met een jonge Amerikaan en een kokette gepensioneerde Bulgaarse dame die jaren op diverse ambassades had gewerkt en behoorlijk Engels praat. Ze vertellen mij dat ze zich inzetten voor een caritatieve 12

organisatie die zich ontfermt over de Romazigeuners en van hen verneem ik meer over het droeve lot van die minderheid die ook in Bulgarije geminacht, genegeerd en uitgesloten wordt. De trein gaat nu dwars door het Balkangebergte (hoogste top 2376 m) en de fraaie bos-en rotspartijen met af en toe een watervalletje compenseren mijn ongemak op het gangpad. Dat af en toe de treindeur waar ik naast sta open vliegt kan de pret niet bederven. Op het perron van Veliko Tarnovo word ik meteen aangeklampt door de eigenaar van een B&B die me een kamer wil verhuren voor 25 lev, inclusief ontbijt. Daarvoor kan ik echt mijn tent niet opzetten en ik ga op zijn aanbod in nadat ik de kamer heb gezien. Het is een soort spelonk met slechts 1 deur met een venstertje erin, maar het is er proper en ik beschik over een douche, twee bedden en zelfs een zithoekje. Voor mijn fiets is er eveneens plaats en in het kleine, gezellige stadstuintje heb ik zicht op de Tsarevetsheuvel. Veliko Tarnovo, schilderachtig gelegen in een paar krommingen van de Yantra, is een bezoek overwaard. Deze op 3 heuvels gebouwde stad was ten tijde van het tweede Bulgaarse tsarenrijk (tussen 1185 en 1393) de hoofdstad van Bulgarije en een belangrijk handelscentrum en het valt dus ook niet te verwonderen dat deze stad van 70.000 inwoners met zijn traditionele huizen en smalle straatjes nu nog steeds één van de meest pittoreske van Bulgarije is. Mijn interesse gaat vooral uit naar de Tsarevets, een quasi oninneembare, hoog boven de Yantra uittorenende vestingstad. Het is een ware citadel omgeven door op sommige plekken 13 m dikke en 12 m hoge muren waarbinnen zich eens de paleizen van de Bulgaarse keizers en van het Patriarchaat, meer dan 400 administratieve en residentiële gebouwen, 4 kloosters en niet minder dan 18 kerken bevonden. Bij de verovering ervan door de Turken (met omkoping en list) werd het complex nagenoeg met de grond gelijk gemaakt. Archeologen en restaurateurs hebben er nog altijd meer dan hun handen vol. (www.bulgariatravel.org/en/object/5/Carevec) →→ met betoverende muziek!! Ik betaal 6 lev toegangsgeld aan één van de twee monumentale ingangspoorten en loop er zowat 2 uur tussen de ruïnes en enkele gerestaureerde gebouwen, o.m. de Boudewijntoren, zo genoemd naar “onze” Boudewijn van Vlaanderen die er tijdens de vierde kruistocht een kopje kleiner werd gemaakt. Van op de toren geniet ik van het spectaculaire uitzicht op de andere stadsheuvels, de in een diepe kloof door de stad heen meanderende Yantra en het omliggende platteland.

13

Op het hoogste punt van de Tsarevetsheuvel staat de eveneens gerestaureerde Patriarchale Kerk met binnenin moderne, communistisch geïnspireerde sociaalrealistische fresco’s Eens terug in mijn B&B besluit ik volop te genieten van het gezellige tuintje en bereid er op mijn brandertje een kommetje instant groentensoep en een spaghetti bolognaise, “washed down” met een goede fles rode Bulgaarse wijn. Het smaakt me enorm en ik voel me opnieuw kiplekker. Al om 9.30 u kruip ik onder de wol om nog net te horen hoe even later een enorm onweer over de stad losbarst.

Dag 7 Zaterdag 12 mei: Veliko Tarnovo – Nikopol : 128 km Route: Veliko Tarnovo – Resen – Paskalevec –Pavlikeni – Levski – Izgrev – Debovo – Nikopol Alhoewel ik enorm slecht heb geslapen op de al te dunne matras en meer dan eens gewekt werd door oorverdovende donderknallen die maar in het dal bleven naechoën, voel ik me toch fit genoeg om mijn verplichte rustpauze met een dag in te korten en opnieuw op de fiets te springen na een ontbijt met (slappe) koffie, brood, jam en roerei. Als ik om 7.45 u vertrek is het nog bewolkt en zalig fietsweer. Ik moet eerst nog 10 km op de hoofdweg naar Ruse, maar het is weekend en er is dus weinig verkeer. In Samovodene verlaat ik de E85 en kom ik op wegen die veel betere tijden hebben gekend. Ze liggen bezaaid met stenen die door de onweersbuien van afgelopen nacht vanuit de berm over het wegdek zijn meegesleurd en ik moet slalommen tussen de vele met modder en plassen gevulde kuilen en gaten. De omgeving maakt echter veel goed want ik fiets nu door een prachtig, licht heuvelend boerenlandschap naar de Donau toe. Het lijkt wel of de tijd hier decennialang heeft stilgestaan en ik teruggeprojecteerd ben in het arcadische Vlaanderen van het interbellum. Geuren van wilde kruiden en vlierbloesems strelen weldadig mijn longen en de kleurenpracht van de mix van rode papavers, groene weilanden en gele koolzaadvelden is een lust voor het oog.

Op luttele kilometers van mijn route vandaag liggen drie bezienswaardigheden van eerste orde: het Preobrazhenski klooster, het Troitsaklooster en Nikopolis ad Istrum, de ruïnes van een door de Romeinse keizer Trajanus gestichte stad naar aanleiding van zijn overwinning op de Daciërs, de voorvaderen van de huidige Roemenen. Ik wil 14

echter vandaag nog Roemenië bereiken en dan mag ik niet al te veel dralen, temeer de wind opnieuw uit de verkeerde richting komt en het kwik tegen het middaguur opnieuw naar de 30 graden is gestegen. Ik passeer een aantal armoedige Romadorpen en het verkeer bestaat vooral uit karren met levendige paardjes ervoor gespannen. Gras halen of gewoon een ritje naar het dorp. Alhoewel ik me na Levski in de zgn. Donauvlakte bevind zijn er toch nog een aantal klimmetjes te verwerken en kom ik in Debovo op de N34 met onberispelijke asfaltlaag. In gestrekte draf gaat het naar Nikopol toe en in Somovit, 4 km voor Nikopol, kan ik voor het eerst de Donau aanschouwen die hier vrij breed, en allesbehalve blauw is. Ik heb meteen ook de EuroVelo 6 bereikt, de fietsroute die van de Atlantische Oceaan (Nantes) naar de Zwarte Zee (Constanta) gaat en grotendeels de loop volgt van 3 van Europa’s grootste rivieren: de Loire, Rijn (slechts kort: van Basel tot Stein am Rhein aan de Bodensee) en Donau. In feite kan ik nu kiezen tussen 2 varianten van de route: de Bulgaarse die heuvelachtiger en gevarieerder is, of de Roemeense die volkomen vlak is. Vermits ik nog nooit Roemenië heb bezocht is dit een unieke kans om ook eens met dit land kennis te maken. Al van bij de voorbereiding van de tocht had ik voor de Roemeense variant gekozen, maar dat betekent ook dat ik twee maal met de ferry de Donau over moet om Vidin, op goed 30 km van de Servische grens, te bereiken. Als ik om half vier de remmen dicht trek op de aanlegsteiger in Nikopol, blijkt de ferry een kwartier vroeger de laatste overtocht van de dag te hebben gemaakt. Op zoek naar een camping word ik door een olijk gezelschap op het bordes van een visserschaletje langs de Donau uitgenodigd om samen met hen een pint te drinken. Het worden er al gauw wat meer en de pret kan niet op. Onder hen bevindt zich een goedlachse chirurg, een kolos van een man die je eerder aan het stuur van een vrachtwagen of als worstelaar in de ring zou verwachten en wiens vlezige charme ongetwijfeld al meer dan één verpleegstertje heeft weten te ringeloren te oordelen

15

naar de interesse van zijn vrouwelijk publiek, enkel bestaande uit de uitbaatster van de kantine.

Zijn Engels is niet mis en hij trekt zich ook behoorlijk uit de slag in het Duits zodat de communicatie perfect is. Ik word uitgevraagd over mijn tocht en ook naar mijn indrukken over Bulgarije wordt gepeild. Ik maak blijkbaar een goede beurt, want de goede man, die overduidelijk de scepter zwaait over dit gezelschap, maant één van zijn mededrinkebroers stante pede aan onderdak voor mij te gaan regelen in het stadje. Na nog een rondje, ditmaal op mijn kosten (4 halve liters bier en een wodka voor 6,9 lev!!!) word ik meegetroond naar een soort buvette annex krantenkiosk waarachter zich een logement bevindt dat mijn goedkeuring kan wegdragen. Ik beschik er voor 20 lev over een sobere, heel ruime kamer met zithoek en twee bedden. Een douchecel bevindt zich in de aanpalende ruimte waarin ook mijn fiets een veilig onderkomen vindt. Als ik ’s avonds op excursie ga in het stadje vind ik op het centrale plein een geschikt restaurantje waar ik mij op het terras tegoed doe aan een hele braadkip, een grote groentenschotel met kaasblokjes , 4 sneden overheerlijk brood en een voortreffelijke Bulgaarse cabernet-sauvignon (18 lev in totaal) waarvan ik de helft nog kan delen met 2 koppels die me bij hen aan tafel uitnodigen. Het zijn 2 Turks-Bulgaarse stellen en tot mijn grote verbazing spreekt één van de dames, ene Milka Karadzhova, perfect Frans. Als even later een imker, bij wie ik bij het binnenrijden van Nikopol naar accommodatie had geïnformeerd, er ook nog komt bij zitten is het hek van de dam en wordt er meer dan goed is voor mij getoast op België, Bulgarije en Turkije. Als ik om 12 uur behoorlijk in de wind mijn bed induik, kan ik terugblikken op een bijzonder geslaagde dag: mooi landschap doorkruist, aardige mensen ontmoet, vele keren “dobre dan” (goede dag) moeten zeggen en vooral geen last meer van de ongemakken die me voorheen hadden uitgeput.

Dag 8 Zondag 13 mei : Nikopol (Bul) – Zaval (Roem) : 98 km Route: Nikopol – Turnu Mägurele – Corabia – Dabuleni – Bechet – Zaval Volgens de drinkebroers van gisteren zou de ferry naar Turnu Mägurele om 10 u vertrekken, maar als ik mij op de kade bij de douane aanmeld wordt mij verteld dat

16

het een uur later zal zijn. Genoeg tijd dus om nog op een terrasje (dat waar ik gisterenavond had gegeten) te gaan genieten van een koffie en het va-et-vient van de locals op zondagochtend. Met mijn ticket van 4 lev in de hand lig ik al om 11 u op de aanlegkade te staren naar de ferry aan Roemeense zijde waar met de beste wil geen beweging is in te krijgen. Het zicht op de overkant van de Donau is weinig begeesterend: tal van schoorstenen van een uitgestrekt chemisch complex spuwen reusachtige, zwarte rookwolken de lucht in, waarschijnlijk de oorzaak van een derde van de sterfgevallen in het land. Om half twaalf zie ik eindelijk enige beweging aan de overkant en rijden 3 vrachtwagens aan boord. Als de ferry wat later in Nikopol aanmeert duurt het een vol kwartier vooraleer de trucks het schip hebben verlaten na een eindeloos gedoe met houtblokken die aan beide kanten onder de wielen moeten worden geschoven. Uiteindelijk betreed ik na een overtocht van 5 minuten pas om 12.10 u Roemeense bodem en kan ik na een probleemloze controle bij de zeer hartelijke douane gelijk beginnen dokkeren over een 3 km lange strook kinderkopjes die er schots en scheef bij liggen en de vergelijking met die van Parijs-Roubaix goed kunnen doorstaan. Het is ondertussen flink beginnen waaien en bij het binnenrijden van Turnu ga ik gelijk Roemeense flappen tappen uit een geldautomaat, zo’n 1400 lei ofte 35 euro waarmee ik denk toe te komen die anderhalve dag op Roemeens grondgebied.

Turnu is een grauw stadje van ongeveer 30.000 inwoners dat enkel prat kan gaan op de mooie, volledig in het wit geschilderde Roemeens orthodoxe kathedraal van Sint Haralambios. Ik fiets nu over een vruchtbare slibvlakte die in de loop der eeuwen door de Donau is geboetseerd. Het landschap is weinig spectaculair maar de vriendelijkheid van de mensen in de armtierige dorpjes maakt veel goed. Als ik in een dorpje even op een zitbankje op adem zit te komen en een vertederend tafereel van (een vastgebonden) moeder gans en haar kroost wil vereeuwigen stuurt een vrouw gelijk haar zoon op me af met de vraag of ik geen dorst heb.

17

De wind raast nu over de boomloze vlakte en diep over mijn stuur gebogen haal ik nog amper 12 km per uur. In Corabia, op 32 km van Turnu, ontmoet ik mijn eerste tegenliggers langs de Donau - 2 Salzburgers op weg naar de Zwarte Zee - die informeren of er een hotel is in Turnu. Ik heb er inderdaad één gezien maar adviseer hen te profiteren van de felle rugwind en minstens tot Zimnicea te rijden waar er volgens mijn uitstekende kaart van Huber Verlag ook een hotel is. Op die manier zouden ze zeker hun einddoel binnen de 2 dagen kunnen bereiken. Op hun beurt vertellen ze mij dat ze een mooie camping met trekkershutten gezien hebben in Zaval op een goede 60 km van hier. Het is ondertussen al 15.00 u geworden en dit zou dus betekenen dat ik rekening houdende met die felle tegenwind er om ongeveer 8 uur zou kunnen zijn. Eens in een trekkershut overnachten zegt me wel iets, temeer ik van hen ook verneem dat er weersverandering op komst is, zelfs al met onweer vannacht. Ik besluit eerst nog eens een kort bezoek te brengen aan Sucidava, op één kilometer hier vandaan, en er dan duchtig de pees op te leggen. Sucidava is een Dacisch-Romeinse site met o.m. de ruïnes van de eerste christelijke basilica (dus met schip en apsis maar zonder transept) in Roemenië, de voet van een Romeinse brug over de Donau en een geheime, goed bewaarde 18 m diepe Romeinse waterput die bevoorraad wordt door een ondergrondse bron. De site is echter volledig omgeven door een draadomheining zodat ik mij tevreden moet stellen met een foto van de Donau die ik in Roemenië maar twee maal te zien zal krijgen, nl. hier en op mijn Roemeense eindbestemming in Calafat. Wat dan volgt is een afmattend gevecht tegen de wind door een vrij monotoon landschap en door saaie, armoedige dorpen. Ik zie genoeg paarden-en ezelkarretjes voor de rest van mijn leven en zelfs 2 heuse zigeunerhuifkarren, voorwaar een kleurrijk spektakel met die in bonte kleren uitgedoste zigeunerinnen op de bok. Een paar kilometer vóór Zaval duikt de 54a gelukkig een bos in waar de wind wat minder vrij spel heeft en kan ik in een winkeltje bij een welgekomen biertje even op adem komen. Ik schaf er mij nog eentje aan voor bij het avondeten (2 x een halve liter bier voor 6 lei of 1,25 euro) en koop meteen ook een blik ravioli, een grote worst en 2 tomaten die ik een half uur later met veel smaak verorber in mijn gezellige trekkershut (40 lei) op de inderdaad mooie camping. Er is aanvankelijk nog enig

18

lawaai van enkele hangjongeren in en om de kantine, maar als om 10 uur een onweer losbarst waarbij het water met bakken uit de lucht valt, wordt het al vlug stil en luister ik nog even naar het geroffel van de regen op het dak vooraleer in dromenland te verzeilen.

Dag 9 Maandag 14 mei : Zaval (Roem) – Negotin (Servië) : 134 km Route : Zaval – Bistret – Poiana Mare – Calafat – Vidin – Bregovo – Negotin Heeeeeerlijk geslapen van 10.00 u tot 5.30 u. Vandaag is het mijn verjaardag en die begint onder een slecht gesternte want vooreerst valt er een druilregen uit het zwerk en is het nauwelijks 10°, maar bovendien voel ik al meteen bij het opstaan een knagende pijn in het rechter bovenbeen, een tiental cm boven de knie. Het moet enorm geregend hebben tijdens de nacht want op veel plekken staat de weg blank. Gelukkig is het vrij windstil en schiet het redelijk goed op ondanks de pijnsteken boven de knie bij elke pedaalomwenteling. Landschappelijk valt er afgezien van het in nevelslierten gehulde Lacul Bistretu (het meer van Bistret) en enkele pittoreske orthodoxe kerkjes weinig te beleven. Als ik omstreeks 13.00 u en na 90 km Calafat binnen fiets is het opnieuw aan het plensregenen. Als blijkt dat de veerboot naar Vidin pas twee uur later afvaart, besluit ik mijn laatste leis uit te geven op restaurant. Doorweekt en klappertandend van de kou neem ik plaats aan een tafeltje met zicht op mijn op de stoep geparkeerde fiets en gelijk wordt mij door een in keurige, bordeauxkleurige outfit gestoken serveuse de spijskaart voorgelegd. Ik bestel kippensoep, brood, een mixed salad, een bord farfalle en een halve liter wijn. De soep en de farfalle zijn om duimen en vingers af te likken en ook het wijntje mag er best wezen. Om af te ronden bestel ik nog een capuccino en betaal voor al dit lekkers …. amper 29 lei (7 euro) Ik hou nog 10 lei over voor mijn ferryticket en schenk de mij nog resterende leis aan de aangenaam verraste serveuse. Ik word zelfs bedankt met een glimlach, wat ook wel mag op mijn verjaardag. Ter hoogte van Calafat-Vidin maakt de Donau een enorme bocht van 90° en momenteel wordt er over de hier vrij brede stroom een brug gespannen, uiteraard gesponsord door de Europese Gemeenschap omdat ze deel zal gaan uitmaken van het Pan-Europese transportnetwerk. Tijdens de 10 minuten durende overvaart kan ik er echter maar nauwelijks een glimp van opvangen wegens het regengordijn dat over het bruingrijze water hangt. Idem dito voor Baba Vida, het belangrijkste middeleeuwse, volledig intacte fort van Noord-West Bulgarije. Het geplande bezoek eraan valt dan ook letterlijk en figuurlijk in het water en ik zie me ook verplicht de 19

laatste 30 km naar de Bulgaars Servische grens af te leggen via de weinig bereden hoofdweg nr 12 in plaats van langs de dijkweg omdat die er al te drassig bij ligt. In Bregovo koop ik met de mij nog resterende levs een aantal blikken vlees en een naar Bulgaarse normen vrij prijzige fles wijn. Die zal ik vanavond op hotel wel kraken! Met opnieuw de wind fel op kop en striemende regen in het gezicht leg ik in een uurtje de laatste 18 km af naar het niet onaardige, maar uitgestorven provinciestadje Negotin, niet na eerst nog twee hondenaanvallen te hebben moeten afslaan. Bij het begin van de voetgangerszone, op het mooie, flink bevlagde rechthoekige stadsplein vind ik onderdak in het statige hotel Beograd (www.hotelbeograd.rs) waar ook mijn fiets een veilig onderkomen vindt. Ik krijg er voor 27 euro een piekfijne kamer met ontbijt en onder een deugddoende douche komen mijn verkleumde knoken al vlug opnieuw op temperatuur. Na een soepje met brood in het restaurant op het gelijkvloers en een kort gesprek met een Oostenrijks echtpaar kruip ik al om 9 uur tussen de lakens om er mijn dagboek te vervolledigen, wat naar muziek te luisteren en het flesje wijn – een echte voltreffer – soldaat te maken.

Dag 10 Dinsdag 15 mei : Negotin – Donji Milanovic 123km Route: Negotin – weg nr 25 (E771) – Brza Palanka – Milutinovac – Kladovo – Tekija - Golubinje – Donji Milanovac Als ik om 6 u ’s morgens na een heerlijke nachtrust in een bed met supermatras – echte pullmankwaliteit – de gordijnen open trek, valt het water nog steeds met bakken uit de lucht . Mijn plan om eerst nog een excursie te maken naar de Rogljevacke en Rajacke pimnice, een uniek architecturaal ensemble van pittoreske wijnkelders in de heuvels ten westen van Negotin en rijp voor opname op de lijst van Unesco werelderfgoed, wordt meteen opgegeven. Na een deugddoend ontbijt met fruitsap, een kannetje (straffe) koffie, ovenvers brood met ei en spek sta ik al om half acht op het met bleke natuurstenen geplaveide en met veel groen omgeven stadsplein een foto te nemen van het ruiterstandbeeld van Hajduk Veljko, een protagonist van de Eerste Nationale Opstand tegen de Turken (1804). Aangezien de hotelier mij had aangeraden de dijkweg langs de Donau te vermijden wegens te veel ongeasfalteerde stukken die er door de regen onberijdbaar zouden bijliggen, neem ik de alternatieve EuroVelo 6 route langs de E771, op mijn Huber kaart netjes in het groen ingekleurd. In Servië blijkt de Donauroute voorbeeldig bewegwijzerd te zijn met blauwe borden waarop ook nog een gezegde, levenswijsheid of uitspraak van een beroemd persoon te lezen is. Echt leuk! Wat 20

dacht je van deze : “Je hebt vast wel een idee over Servië. Hopelijk valt dat nogal mee. Zo niet helpt deze misschien: verwacht minder”. Het gaat behoorlijk op en af en de pijn in mijn rechterbeen steekt opnieuw zodanig de kop op dat ik quasi op één been moet verder fietsen. Bovendien wordt het been telkens ik stop om een foto te nemen meteen stram en zijn de eerstvolgende honderden meters bijzonder pijnlijk. Alhoewel er amper verkeer te bespeuren valt, gebeuren hier toch vrij frequent ongevallen te oordelen naar de vele met foto’s (hoofdzakelijk van jongeren), bloemen en kaarsjes opgesmukte gedenkaltaartjes die nabestaanden langs de weg hebben opgetrokken. Het niet onaardige Kladovo met opmerkelijk veel wisselkantoren in de voetgangerszone kan prat gaan op een keurig aangelegde rivierpromenade waar op deze grijze regendag evenwel geen levende ziel te bespeuren is. Het gezellige nest valt echter maar petieterig uit in vergelijking met het spuuglelijke Dobretu-Turnu Severin, zijn Roemeense overbuur aan de andere kant van de Donau. Hier hetzelfde decor als in Turnu Mägurele met een uitgestrekt, totaal uitgeleefd industriecomplex vol grauwe bedrijven en magazijnen en met in de dokken tientallen rijbrugkranen die hun reusachtige tentakels boven de aangemeerde Donauschuiten verheffen. Een 10-tal km voorbij Kladovo bereik ik de Djerdap stuwdam met twee waterkrachtcentrales en twee sluizen, een Joego-Roemeens megaproject van 1964 tot 1972 dat ervoor zorgde dat het Donaudal van Belgrado tot hier het karakter van een stuwmeer kreeg. Meteen kom ik ook aan het begin van het mooiste traject van heel mijn tocht, met name het 150 km lange Djerdap Nationaal Park. Het spectaculairste gedeelte ervan is de Djerdapkloof, door de Romeinen Porta Ferea en door de Roemenen Portile de Fier of IJzeren Poorten genoemd. Het strekt zich in boomerangvorm uit over een lengte van 100 km, grosso modo tussen Tekija en Golubac. De naam ‘IJzeren Poorten‘ slaat in feite op 4 opeenvolgende diepe kloven (Gornja klisura, Gospodin vir, Veliki & Mali kazan en Sipska klisura) die de Donau hier heeft uitgeslepen in het rotsmassief dat de grens vormt tussen de zuidelijke Karpaten en de noordwestelijke uitlopers van het Balkangebergte. (www.npdjerdap.org/en)

Alhoewel ik vanaf Tekija een 5 km lange klim moet verwerken en de regen ongenadig op mijn helm blijft neer trommelen zit ik op mijn fiets te genieten van dit prachtige, nog altijd in nevelsluiers gehulde landschap. Herhaaldelijk trek ik de

21

remmen dicht om al dit moois te vereeuwigen. Vooral het uitzicht op de Grote Kazan (ketel) is fenomenaal: de rivier versmalt hier tot 150 m , bereikt een diepte van 90 m en wurmt zich langs 600 m hoge, loodrechte rotswanden naar Gospodin Vir toe. In AD 102 slaagde de Romeinse keizer Trajanus erin een grotendeels in de rotsen uitgehakte weg afgewerkt te krijgen waaraan al in 28 na Christus was begonnen maar die was opgegeven wegens “mission impossible”. Hij liet er eveneens een 1070 meter lange stenen brug slaan over de Donau om zijn legioenen ten strijde te laten trekken tegen de Daciërs. Vermits hij deze ongelooflijke prestatie natuurlijk niet onopgemerkt kon laten voorbijgaan liet hij in een granieten plaquette, de zgn Tabula Traiana van 4,7 bij 1,8 m volgende tekst beitelen: “De zoon van de goddelijke Nerva en regerende Keizer, Nerva Traianus Augustus Germanicus, Pontifex Maximus, voor de 4de keer tribuun, vader des vaderlands en consul, heeft gebergte en stroom overwonnen en deze weg aangelegd” Bescheidenheid was blijkbaar niet zijn voornaamste deugd. Aan de overzijde zouden de Roemenen het gezicht van Trajanus’ Dacische tegenstander Decebalus in een rots hebben uitgehouwen maar door het slechte weer krijg ik hiervan niets te zien. De “Magistrale”, de weg die de loop van de Donau volgt, is tot mijn grote tevredenheid in goede staat en behoorlijk verkeersarm, maar gaat anderzijds ook door niet minder dan 21 onverlichte tunnels waarvan de langste 370 m lang is. Het

is al niet prettig met een auto door een onverlichte tunnel te rijden, laat staan met een fiets en ik slaak dan ook telkens een zucht van verlichting als het einde ervan in zicht is. Net voor het binnenfietsen van Donji Milanovac mondt de Porec in de Donau uit en vormen de dikke rietkragen een ideale broedplaats voor het waterwild (o.m. zaagbek-en duikeenden) dat hier overvloedig aanwezig is. In Donji is de helling naar hotel Lepenski Vir zodanig steil dat ik te voet verder moet, maar eens boven keer ik gelijk op mijn stappen terug omdat voor het hotel een aantal tourbussen geparkeerd staan – not my cup of tea!! Van een Franse fietser uit Nevers die op weg is naar Sofia verneem ik dat het hoofdkwartier van het Nationale Park in het

22

stadscentrum is gevestigd en dat daarnaast een spiksplinternieuw informatiecentrum is opgetrokken waar voor luttele dinars kan geïnternet worden. Van het hulpvaardige personeel krijg ik te horen dat ze tot 22.00 u open zijn, dat er een apotheek is waar ik een zalfje voor mijn ontstoken bovenbeenspier zal kunnen vinden en dat ze meteen onderdak voor mij gaan regelen. Tien minuten later word ik door een sympathieke man opgehaald in het centrum en naar “Mihaljlovic’s rooms” in de Stevana Mokranjca straat geleid waar ik voor 1060 dinar ofte 9,5 euro, de volledige bovenverdieping ter beschikking krijg met ruime (knaloranje) tweepersoonskamer, keurige badkamer en geheel uitgeruste keuken. De goede Nebojsa slooft zich werkelijk uit: helpt mij mijn bagage naar boven dragen, neemt me mee naar de plaatselijke apotheek waar ik eindelijk soelaas hoop te vinden voor mijn pijn in de vorm van een tube Voltaren Emulgel en vergezelt mij tot aan restaurant Kafana Carobna Ribica waar volgens hem de beste “domestic food” wordt geserveerd. Ik bestel er een vissoepje, een enorme mixed grill met sla en frieten en een tweetal glazen rode wijn. Alles smaakt opperbest, maar ik kan er niet te lang toeven omdat het Internet wacht : al drie dagen heb ik geen contact kunnen hebben met het thuisfront over de GSM en daar zal men zich wel zorgen maken. In het informatiecentrum wacht mij een verrassing van jewelste, want prompt komt de dame die mijn overnachting had geregeld van achter haar desk vandaag om mij een dikke knuffel te geven. Als ze de verrassing ziet op mijn gezicht vertelt ze mij dat ze achteraf bij het invullen van de papieren had gemerkt dat het gisteren mijn verjaardag was geweest en ze vermoedt dat ik die thuis wel al met meer toeters en bellen zal hebben gevierd. Ik krijg ook nog een met het logo van Donji bedrukte aansteker en een set reproducties van stadsansichten. Hartverwarmend!! Omdat het toetsenbord in het cyrillisch is, komt mijn lieve weldoenster dit eerst in het Nederlands instellen en zo leer ik ook nog wat. Ze doet dit via het configuratiescherm, de optie ‘landinstellingen’ en de knop ‘details’ op het tabblad ‘talen’ en zo kan ik verder aan de slag. Net voor het sluitingsuur is mijn bericht af en begeef ik mij met een lekker gevoel naar mijn kamer waar ik eerst mijn bemodderde fietskledij nog wat fatsoeneer vooraleer onder zeil te gaan.

Dag 11 Woensdag 16 mei : Donji Milanovac – Stara Palanka 99km Route : Donji Milanovac– Dobra – Brnjica – Golubac – Usije – Veliko Gradiste – Zatonje – Ram – Star Palanka Als ik om 8 uur de deur van mijn gastverblijf achter mij dicht trek na een stevig ontbijt in de keuken en nog een extra kopje koffie dat mij aangeboden wordt door de bezorgde vrouw des huizes (zo’n tocht is toch levensgevaarlijk!!??) is het opnieuw aan het regenen en blaast de wind eens te meer in mijn gezicht. De in mijn geval 23

sarcastische wegwijzerspreuk “We wensen je een leuke rit en de wind vanachter” kan ik dan ook maar matig appreciëren. Het landschap oogt nog altijd als een prentenboek en flink wat roofvogels cirkelen boven mij in het zwerk. In het Park zouden ook nog lynxen, jakhalzen, wolven en bruine beren huizen maar die laten zich niet zien zo dicht bij de weg. Ik fiets wel zoveel mogelijk uiterst rechts want door de hevige regenval van de laatste dagen hebben zich heel wat rotsblokken uit de steile bergflanken losgemaakt. De weg ligt dan ook bezaaid met brokstukken in alle formaten. Scary, net als de vele onverlichte tunnels die ik opnieuw moet trotseren. Pluspunt is dat de Voltaren Emulgel zijn werk doet want de spierpijn is nu goed te harden en zal in de loop van de dag nog verder afzwakken. In de buurt van kaap Greben heb ik een fantastisch uitzicht op de hier 2 km brede Donau en net voor de brug over de Boljetin en voor een nieuwe tunnel verlaat ik de hoofdweg om via een kloof de neolithische site van Lepenski Vir te bezoeken. Ze werd pas in 1965 ontdekt bij voorbereidende werken voor de aanleg van de Djerdapdam en men trof er op een smal plateau een aantal nederzettingen aan in 4 opeenvolgende bouwlagen, allemaal te situeren tussen 7000 en 4600 voor Christus. Opmerkelijke stenen sculpturen - de oudste mesolithische in heel Europa - in de vorm van mensengezichten met vissenlippen werden er bloot gelegd en een deel ervan is nu te bewonderen in een museumpje ter plekke. (www.lepenski-vir.org) Al vlug na het verlaten van de hoofdweg moet ik in de prachtige kloof rechtsomkeer maken omdat het grindpad langs de Boljetin in een kolkende rivier is herschapen. Verder dan maar langs de hoofdweg, maar ook die is magnifiek. In Dobra trek ik de remmen dicht voor restaurant ‘Stari Alas’ (Oude Visser) met puik interieur, neem plaats aan een tafeltje met uitzicht op de Donau en laat mij een vissoepje en een paar sneden brood voorschotelen. Om de dorst te lessen volstaat een halve liter Yelen Pivo– heerlijke Servische pils met een hertenkop op het etiket. Als ik opnieuw vertrek is het gedaan met regenen en is de zon er in geslaagd om door het wolkendek heen te priemen. Ik word nu beloond met vergezichten over diepe kloven, ravijnen en wilde wolkenhemels. Twintig kilometer verder, bij het eind van de laatste van de vier Djerdapkloven, bereik ik het fort van Golubac, de meest indrukwekkende van alle vestingen langs de hele Donau. Het is een perfecte 14de-eeuwse sprookjesburcht waarvan de 3 meter dikke verdedigingsmuren hoog de bergwand opkruipen en ermee versmolten lijken te zijn. In totaal zijn er negen verdedigingstorens en merkwaardig is dat de weg dwars door de monumentale

24

poort tussen de laagste twee ervan gaat. Als het uitzicht vanaf de parkeerplaats langs de weg al zo fenomenaal is, wat moet dat niet zijn vanaf het water? De Donau vormt hier een 6 km brede ketel waarin aan Roemeense kant een drietal eilandjes te bespeuren vallen. In Veliko Gradiste zoek ik het fietsatelier van Peter Bulatovis op om mijn banden wat meer op druk te laten brengen met een degelijke voetpomp maar ik sta er natuurlijk voor een gesloten deur. Net voorbij Veliko bereik ik over een brugje een 7 km lange geasfalteerde dam die omgeven is door water aan beide zijden. Aan de rechterkant heb ik een prachtig zicht op de Donau met in de achtergrond de uitlopers van de Karpaten en aan de linkerkant strekt zich het 18 km lange en 350 m brede Zilvermeer (Srebrno jezero) uit, gevormd door twee oude Donauarmen. Te oordelen naar de weerkaatsing van de zon op het water heeft het zijn naam echt niet gestolen. In Zatonje is het nog 7 kilometers door een heuvelend landschap naar Ram toe waar de ferry eens te meer net voor mijn neus is afgevaren en ik tot 18.00 u, iets minder dan drie uur dus, op de volgende moet wachten. Er zit dan ook niets anders op dan hier wat rond te lummelen in de schaduw van de vijf torens van het goed bewaarde, pentagonvormige Turkse bolwerk dat hier onder sultan Beyazit II op het eind van de 15de eeuw werd opgetrokken. Ik kan ook maar best nu van de gelegenheid profiteren om in het enige restaurantje op de kade nog eens de beentjes onder tafel te steken, dan hoef ik dat bij aankomst in Stara Palanka niet meer te doen en kan ik daar meteen op zoek gaan naar onderdak of een plekje voor mijn tent. Ik heb ondertussen al ondervonden hoe lekker, voedzaam en goed verteerbaar de vissoep is die hier steeds in royale porties op tafel komt en bestel opnieuw een kom, gevolgd door een schotel snoekbaars met friet en tomaten. Er zitten een paar mannen gezellig te pintelieren en stoer te doen in de taverne tot plots een spichtig vrouwtje met getaande huid als een Spaanse furie komt binnenstormen en één van de kerels, die al behoorlijk in de wind is de huid vol scheldt, bij de kraag grijpt en naar buiten dwingt. Wat een schamelijke aftocht voor deze Servische would-be macho! Ik vind het hoogst amusant en ik ben blijkbaar niet de enige want er wordt achteraf behoorlijk wat afgelachen. Om 18.15 u komt er eindelijk beweging in de

25

gammele platbodem die wordt voortgesleept door een motorsloep die zich aan de zijkant van de schuit heeft verankerd. Het geheel oogt zeer rudimentair, vooral ook met de lange, losliggende planken die het dek vormen en waar af en toe wat water doorheen komt klotsen. Dat kan me evenwel niet deren, genieten als ik doe van het prachtige decor dat bij ondergaande zon aan mijn oog voorbij glijdt. Gewoon subliem! De Donau heeft hier veel weg van een binnenzee en het duurt dan ook 20 minuten vooraleer de pont is aangemeerd in Stara Palanka, eigenlijk niet meer dan een gehucht dat geprangd ligt tussen de Roemeense grens en de monding van het Dunav –Tisza - Dunavkanaal. Op de kade word ik meteen aangeklampt door de uitbater van restaurant Dunav die me een kamer met ontbijt aanbiedt voor 10 euro, aanbod waarop ik gretig inga na inspectie van de kamer en aanpalende badkamer. Het restaurant heeft een gezellig, door lindenbomen overschaduwd terras vlak bij het water, een ideaal plekje om bij het nuttigen van een slivovice en een halve liter Yelen Pivo mijn dagboek te vervolledigen en mijn reisroute voor de volgende dag door te nemen. Ben van plan me morgen toch maar eens op dijkpaden te wagen, in totaal goed voor 60 ongeasfalteerde kilometers. Dag 12 Donderdag 17 mei : Stara Palanka – Stari Slankamen 149 km Route: Stara Palanka – Dubovac – Sumarak – Kovin – Banatski Brestovac – Omoljica – Pancevo – Belgrado – Batajnica – Belegis – Stari Slankamen Ik ben nu in de Banat, het deel van de Vojvodina ten noorden van de Donau en ten oosten van de Tisza die in de buurt van Stari Slankamen in de Donau uitmondt. Tot daar wil ik geraken vandaag, maar het begint al met een uur vertraging omdat de bakker maar niet komt opdagen. Door over vijf kilometer het dijkpad te volgen langs het Donau-Tiszakanaal, de economische slagader van de Vojvodina, hoop ik een deel van de verloren tijd recupereren omdat ik op die manier een flinke omweg vermijd, maar ook dat loopt fout. De eerste 500 m is het pad nog met steenslag verhard, maar nadien zuigen mijn wielen zich vast in slijk en zompige graszoden. Er zit niets ander op dan af te stappen en de fiets voort te duwen. Miljaardemiljaar!!!!!! Een heel uur doe ik over die 5 km en ik besluit terstond de rest van de dijkpaden te vermijden en de groene alternatieven op mijn Huber kaart te volgen.

26

Eens het vervloekte kanaal verlaten kom ik meteen in een prachtig bos dat deel uitmaakt van de Deliblatska pescara, een 30.000 ha groot duinenreservaat. Om bodemerosie tegen te gaan heeft men de duinen beplant met sparren en acacia’s en die beschermen me nu tegen de strakke noordenwind. Het landschap is vrij vlak en ik leg er dan ook duchtig de pees op. Bovendien heb ik bij het verlaten van het bos het geluk een tiental kilometer en volledig uit de wind achter een tractor te kunnen hangen die er een lading brandhout was komen oppikken. Eerst gaat het nog een poos langs godverlaten wegen en door stille boerendorpjes, maar naarmate ik Pancevo nader neemt het verkeer toe en wordt het slalomwerk tussen de vele auto’s die het fietspad - of wat daarvoor zou moeten doorgaan -hebben ingepalmd. Pancevo, een 100.000 zielen tellende industriestad op een 15-tal km van Belgrado, had hevig te lijden onder de NAVO-bommencampagne van 1999. Het uitgestrekte petrochemisch complex dat ik passeer werd met de grond gelijk gemaakt en zorgde voor een ecologische catastrofe waarvan de gevolgen nog altijd merkbaar zijn. Van zompige dijkwegen heb ik mijn buik meer dan vol en daarom is de enige optie de E70 , de snelweg tussen Pancevo en Beograd. Alhoewel niet overdreven druk zijn de eerste 7 km toch niet bepaald prettig wegens een uiterst smalle pechstrook. Als er vervolgens nog een vertakking bijkomt, wordt het aanvankelijk gewoonweg beangstigend en scheurt het nu ronduit drukke verkeer me rakelings voorbij. Tot mijn grote opluchting is even verder één van de rijstroken uitsluitend voor bussen gereserveerd en kan ik toch nog op een betrekkelijk veilige manier de “Pancevacki most”, de belangrijkste brug over de Donau in Belgrado bereiken. Op deze destijds ook door bommen vernielde en hoog boven de Donau gespannen brug is er razend druk verkeer en ik zoek dan ook gelijk mijn heil op het voetpad. Fietsen durf ik er evenwel niet op want het is enorm smal en ik ben bang met mijn stuur tussen de spijlen van de reling te blijven haken. Bovendien zit het wegdek vol enorme bulten en gaten en voel ik me ook wegens mijn hoogtevrees (alleen al de aanblik van een trapladdertje doet me huiveren) niet al te zeer op mijn gemak. Een uitgebreid bezoek aan de Servische hoofdstad heb ik niet gepland, maar omdat ik toch wel wat van de sfeer ervan wil opsnuiven, fiets ik de Stari Grad, het oude stadsgedeelte in. Belgrado is niet echt een fietsparadijs met een gebrekkige bewegwijzering, vele kasseistroken, tramsporen en onattente chauffeurs en meer te voet dan op de fiets tracht ik toch een paar ‘must sees’ zoals het Parlementsgebouw, het Stadhuis, het Nieuwe Paleis en de St Markuskerk in Servisch-Byzantijnse stijl te zien te krijgen (www.beograd.rs). Ik verlaat het oude centrum via de fietslift in het midden van de “Brankov most” over de Sava en fiets even later opnieuw naar de

27

Donau toe door een mooi park, beplant met merkwaardige bomen die Tito bij zijn bezoeken aan het buitenland ten geschenke had gekregen. Bij de samenvloeiing van Donau en Sava trek ik andermaal de remmen dicht om een blik te werpen op het imponerende fort van Kalemegdan en de erboven uittorenende Victor, een veertien meter hoge bronzen krijger en symbool van vrijheid en vrede. Dan gaat het via een keurig fietspad en langs tientallen splavovi, drijvende restaurants, cafés en clubs naar Zemun, een voorstad van Belgrado toe, waarna ik op een heel drukke, kapot gereden weg kom die ik zo’n 10 km moet volgen tot Batajnica. Achteraf zal blijken dat die 40 km van Pancevo tot Batajnica de meest enerverende van de hele reis geweest te zijn. Er volgen dan nog 30 aangename, vlakke kilometers naar Stari Slankamen toe en naarmate ik mijn einddoel nader zie ik steeds meer wijngaarden in het landschap opduiken. Ik ben dan ook bijna in de Fruska Gora waar de beste wijnen van het land worden gemaakt. Toch maar eens proeven vanavond! Stari Slankamen ligt weliswaar een beetje verwijderd van de EuroVelo 6 route maar toch wil ik er heen omdat ik het monument wil zien dat werd opgetrokken naar aanleiding van een treffen in 1691 tussen de Oostenrijkers en de Turken waarbij 20.000 Turken en 7.300 Oostenrijkers sneuvelden. Het bevindt zich op een heuvelrug hoog boven de Donau en vandaar zoef ik tegen een rotvaart de 2 km lange helling af om om 18.30 u neer te strijken in restaurant Kej waar ik voor 1500 dinar (13,5 euro) een ruime, gezellige tweepersoonskamer toegewezen krijg. Het beste staat me echter te wachten in het restaurant zelf waar ik maar liefst 3 borden vissoep uit een koperen keteltje opschep en nadien zo’n enorme schotel vlees krijg voorgeschoteld dat ik er zelfs niet eens de helft van op krijg. Het restant wordt door de ober keurig in een doggy box gestopt en daarvan zal ik nog 2 dagen smullen!! Prijs van al dat heerlijks, inclusief twee kannetjes wijn, één wit en één rood: 1360 dinar. Mooiste wegwijzerspreuk van de dag: “Iedereen vraagt zich af of er leven is na de dood. Niemand vraagt zich af of er leven is voor de dood”

Dag 13 Vrijdag 18 mei: Stari Slankamen (Servië) – Sarengrad (Kroatië) : 98 km Route: Stari Slankamen – Beska – Velika Remeta en dwars door de Fruska Gora – Vizic – Ilok – Sarengrad

28

Als ik ’s anderendaags de helling naar het aanknopingspunt met de route van de EuroVelo6 op fiets, bemerk ik pas hoe steil die is, met zelfs een knik van 18 percent. Even later ontmoet ik een sympathiek Duits koppeltje op weg naar Iran van wie ik verneem dat er mij na Beska enkele serieuze klimmetjes te wachten staan. Ik weet echter dat er nog veel meer op mij liggen te wachten vermits mijn reisroute dwars door de Fruska Gora loopt, een heuvelketen die 99% van de Donaufietsers vermijdt wegens te lastig. Maar de hel van Belgrado indachtig, verkies ik dit boven de drukte van Novi Sad, de hoofdstad van de Vojvodina. Het Fruska Gora Nationaal Park is een 80 km lang laaggebergte waarvan de hoogte varieert van 70 tot 539 m en dat nagenoeg volledig beplant is met loofbomen, vooral kleinbladige linden. (www.npfruskagora.co.rs) Het is ook cultuurhistorisch van grote waarde want er bevinden zich niet minder dan 16 Servisch-orthodoxe kloosters, reden waarom de Fruska Gora ook wel eens de Servische Athosberg wordt genoemd. Ik bezoek het eerste ervan, Velika Remeta in het uiterste oosten van het Park, maar afgezien van de bezienswaardige klokkentoren, is het maar teleurstellend omdat de meeste fresco’s vernield werden in WO II.

De zon staat opnieuw hoog aan de kim (29° Celsius!) en de opeenvolging van nijdige hellingen mat me niet enkel terdege af, maar zorgt er ook voor dat mijn ontstoken spier weer begint op te spelen. Onderweg stop ik geregeld om even op adem te komen of om te genieten van het prachtige woud dat af en toe een uitkijk biedt op de Donau en de Pannonische laagvlakte. Ik ontmoet er geen enkele fietser maar wel een aantal interessante mensen die op een bankje aan het relaxen zijn, o.m. een ex-glazenier die door gebrek aan bestellingen na het uiteenvallen van Joegoslavië zijn atelier heeft moeten sluiten en me trots een paar foto’s van zijn realisaties prachtige moderne brandglasramen - laat zien. Bijzonder leuk is ook het contact met 2 ruige, in Hells Angels-achtige pakken gestoken bikers uit Novi Sad. Ze zijn evenwel van het goedmoedige soort en leggen veel belangstelling aan de dag voor mijn bepakte fiets (ik voor hun motoren) en mijn reisroute.

29

In het midden van het woud, op één van de hoogste punten van het Park, met name de Iriski Venac, bevindt zich een informatiecentrum waar ik een kijkje ga nemen en in het aanpalende hotel een cola ga drinken kwestie van wat suikers naar binnen te werken. Op diezelfde Iriski Venac bevindt zich ook een 175 m hoge televisietoren die nog altijd de duidelijke sporen van het NAVO bombardement van 22 mei 1999 vertoont alsmede een pompeus ‘sloboda’ (vrijheids)monument ter ere van het verzet van de partizanen tegen de nazi’s in WOII. De laatste vijf kilometers door het woud en de volgende zeven naar de ServischKroatische grens zijn de plezierigste van al want het gaat nagenoeg doorlopend bergaf. Eens het Kroatische Ilok bereikt, (www.turizamilok.hr) ga ik in een wisselkantoor wat kuna’s afhalen (7,5 kuna voor 1 euro) en overweeg ik toch te overnachten in het plaatselijke hotel alhoewel ik me vanmorgen had voorgenomen eindelijk eens mijn tent op te zetten. Een geluk dat ik niet van mijn voornemen ben afgeweken, want – mirakel oh mirakel - 10 km verder zie ik in in Sarengrad een half ingegraven fiets met daarop een bordje “free camping”. Als ik poolshoogte ga nemen, blijkt het om een supervlak gazonnetje te gaan op een prachtige plek aan de Donau. Ik word hartelijk verwelkomd door Kresimir, de uitbater van Kapetanova kuca (Kapiteinshuis) en na het opzetten van mijn tent gelijk bij hem naar binnen geloodst in een chalet dat de uitvalsbasis blijkt te zijn van een groep vissers. Ik kan gebruik maken van zijn sanitair en na een deugddoende douche moet ik plaats nemen aan hun tafel, waarna Kresimir komt aandraven met een reuzenketel goulash waarvan ik 3 borden opgeschept krijg. De lokale wijn moet natuurlijk ook geproefd worden en hoe leger de flessen raken, hoe groter de vissen worden die ze al hebben verschalkt. Als ze het ongeloof in mijn ogen zien diepen ze diverse foto’s op van meervallen die net zo lang zijn als de personen die ze hebben gevangen. “Als je hier een vis vangt van minder dan driekwart meter word je uitgelachen” poneren ze. Ze vertellen me verder dat het hier ooit krioelde van de steuren, dat er op het eind van de jaren zestig zelfs één van 900 kilogram werd bovengehaald en dat het Servische Kladovo waar ik doorheen was gefietst ooit

30

het centrum was geweest van de kaviaarverwerkende nijverheid. Door de bouw van de Djerdapdam die de trek van de steuren grondig had verstoord behoort dit alles evenwel definitief tot het verleden en wordt er nu hoofdzakelijk “catfish” (meerval) bovengehaald. Als Kresimir hoort dat ik tamelijk goed op de hoogte van alles wat met wijn te maken heeft en mijn grote belangstelling merkt voor het lokale wijngebeuren stelt hij voor vanavond samen met hem naar Ilok te rijden om er de wijnen te gaan degusteren van een vriend van hem , een gerenommeerd wijnmaker. Daar ben ik altijd wel voor te vinden en na het nemen van een foto van een fabuleuze zonsondergang over de Donau trekken we naar het stemmige proeflokaal waar ook een hapje kan worden verorberd. De wijnboer is vereerd met het bezoek van een buitenlander en menig flesje, eigenlijk meer dan goed is voor ons, wordt aan een smaakproef onderworpen. (www.vinarija-trs.com) Het is al 01.00 u als ik eindelijk (en behoorlijk tipsy) de rits van mijn tent kan dicht trekken.

Dag 14 Zaterdag 19 mei : Sarengrad (Kroatië) – Hercegszanto (Hongarije) 155 km Route: Sarengrad – Vukovar – Dalj – Kudeljara – Sonta – Apatin – Kupusina – Sombor – Backi Monostor – Bezdan – Backi Breg – Hercegszanto Als ik om 08.00 u het visserschalet kom binnenstappen om mijn flinke kater te verdrijven met een douche en een smakelijk ontbijt is mijn olijk gezelschap van gisterenavond ook al present en zowaar al aan een eerste borrel toe. Ik word prompt uitgenodigd om nog een dag bij hen te blijven en ’s nachts om 3 u met hen op de Donau te gaan vissen op een door Kresimir eigenhandig vervaardigde platbodemschuit. Het idee is zeer aanlokkelijk, maar die mannen ondertussen al een beetje kennende, vrees ik dat het in een enorm drinkgelag zal ontaarden. Ik kan er me met een smoes vanaf maken, nl. dat ik vanavond verwacht word in het Hongaarse Hercegszanto waar ik bij kennissen van vrienden uit Boedapest kan overnachten. Ik word er wel degelijk verwacht, maar een precieze datum heb ik die mensen niet opgegeven. Ik kom er mee weg, maar niet vooraleer zij mij nog eens meetronen naar Ilok om er op een terrasje een cappuccino te gaan drinken. Wat een levensgenieters zijn die Kroaten toch!

31

Eens terug thuis in België zal ik er veel spijt van hebben dat ik niet op hun aanbod ben ingegaan, want nachtvissen op de Donau zou toch een belevenis van jewelste geweest zijn. Als ik eindelijk om 10.05 u word uitgewuifd voel ik me merkwaardig genoeg al veel beter en merk ik tot mijn grote tevredenheid dat er niet al te veel (tegen)wind staat, dat het landschap zo plat is als een vijg en dat de spierpijn opnieuw is geweken. Vlak vóór en bij het binnenrijden van Vukovar stuit ik op 2 sites die gelinkt zijn aan het “Beleg van Vukovar” in 1991 dat het eens zo prachtige barokstadje tot een puinhoop herleidde. Het eerste is de Vukovar Memorial in Ocvara waar een sober monument de 250 slachtoffers gedenkt die uit het ziekenhuis werden geëvacueerd om hier geëxecuteerd en begraven te worden door de Servische Chetniks. De tweede is de door mortieren fel beschadigde watertoren aan de rand van Vukovar die nu het symbool is geworden van de pijn en het lijden van de inwoners van Vukovar en die daarom nooit hersteld zal worden. (www.vukovar.hr) In Dalj, een dikke 20 km verder moet ik kiezen of ik langs de Kroatische of de Servische kant van de Donau verder wil. Ik opteer voor de Servische kant omdat ik dan door een deel van het uitgestrekte Gornje Podunavlje natuurreservaat kan fietsen. Op Servisch grondgebied is het 60 km lang maar is feite is dit prachtige reservaat veel groter omdat het overgaat in nog 2 overstromingsgebieden, met name de Kopacki rit in Kroatië en de Karapancsai in Hongarije. (www.danubeparks.org) De Kroatisch-Servische grens bevindt zich op het midden van de Donaubrug in Kudeljara waar ik volgende wegwijzerwijsheid te lezen krijg : ”Je reed net Servië binnen. Laat alle hoop varen, die heb je toch niet nodig. Geniet gewoon.” De zon brandt opnieuw ongenadig op mijn knikker en die wegwijzerspreuk indachtig, rij ik gelijk het terras van czarda Trag op om er een cola, een vissoepje en een frisse sopska salata – tomaat, komkommer en witte kaas – te bestellen. Wegens tijdsgebrek - ik moet nl. op een ordentelijk uur in Hercegszanto aankomen laat ik de ongeasfalteerde dijkpaden van het Gornje Podunavlje natuurreservaat links liggen maar tussen het zuidelijke en noordelijke deel ervan, respectievelijk de Apatin- en Monostormoerassen, is er een geasfalteerde dijk die ik oprij en waarachter tal van buitenverblijfjes en czarda’s zich in het weelderige groen hebben verscholen. Als ik dit stuk al zo prachtige vind, wat moet de eigenlijke hoofdmoot van dit complexe ecosysteem van bossen, moerassen,

32

vijvers, weiden en oude Donauarmen dan niet zijn? Het krioelt er van de ooievaars en reigers die onverstoorbaar hun ding doen bij het water, maar van de witstaartarenden en zwarte ooievaars die hier ook zou huizen valt geen spoor te bekennen. Even voor Kupusina moet ik andermaal het Dunav-Tisza-Dunvavkanaal over dat ik zo had vervloekt in de buurt van Stara Palanka en dan gaat het door een vrij monotoon landschap naar Sombor toe. Alhoewel dit noordwestelijk gedeelte van de Backa (deel van de Vojvodina) zo vlak is als een “palacinke” (pannenkoek), zie je merkwaardig genoeg amper fietsers en worden boodschappen ofwel te voet of met de auto gedaan. In Bezdan aangekomen, een 8-tal km voor de Servisch-Hongaarse grens in Backi Breg, is het ondertussen al 18.30 u en hoog tijd voor een laatste frisse Jelen Pivo, die lekkere Servische, in de buurt (Apatin) gebrouwen pils. Ik raak er in gesprek met een student en vermits mijn laatste dinars op moeten bestel ik er eerst nog twee en krijgen vervolgens ook de andere klanten er eentje op mijn kosten. In Hercegszanto word ik met open armen ontvangen door het sympathieke echtpaar Buncsity-Gyuriti. Blijkt dat ze me dit weekend hadden verwacht en daarom hun woning niet hadden durven verlaten. Ik krijg er prompt het bevel mijn kledij in de wasmachine te stoppen en na een verfrissende douche kan ik mijn beentjes onder tafel steken en genieten van een behoorlijk pikante maar superlekkere goulash, overgoten met een mooi afgeronde rode Villanyiwijn. Hoewel de communicatie een beetje stroef loopt omdat deze eenvoudige mensen enkel het Hongaars machtig zijn wordt het – met behulp van een Hongaars-Duits woordenboek - toch nog een gezellige avond. Dag 15 Zondag 20 mei : Hercegszanto – Ordas

122 km

Route : Hercegszanto – Ujmohács – Dunafalva – Baja – Fajsz – Foktö – Ordas Ook hier moet ik het aanbod van Nada en Ilija om nog een dag langer te blijven (en een orthodoxe eredienst bij te wonen) vriendelijk afslaan want overmorgen wil ik in Pomáz zijn, een dikke 20 km ten noorden van Boedapest, waar ik twee dagen kan verblijven bij de familie Golub. Daarvoor moet ik dus in twee dagen de 280 km overbruggen die Hercegszanto van Pomaz scheiden en dit voor een groot stuk over ongeasfalteerde dijkwegen en bij een voorspelde hitte van 33°. Het is opnieuw vrij laat (9.30 u) als ik mijn stalen ros de sporen geef, maar eens in het Karapancsai Nationaal Park is het andermaal 33

genieten geblazen. Net voor het opdraaien van de dijkweg, schrik ik me rot als een vluchtend hert de weg oversteekt en met veel takkengekraak in het groen verdwijnt. Wat een rust, wat een stilte! Hier valt geen levende ziel te bespeuren. Moerassen, vennetjes en vloedbossen zijn alomtegenwoordig en het lijkt al eeuwen geleden dat ik nog zo’n bermen vol wilde bloemen heb gezien. Op sommige plekken lijkt de dijk wel veranderd in één groot blauw lint van sterhyacinten. Vanop de door dit groene lint kronkelende dijkweg kan ik af en toe een blik werpen op de zonovergoten Donau en enkele afgelegen dorpjes aan de overkant. De grintweg ligt er voortreffelijk bij en het schiet dan ook goed op. Al om 12.15 u sta ik op het reusachtige Szentháromság tér, het met kinderkopjes geplaveide centrumplein van Baja foto’s te nemen van een magnifieke barokke pestzuil en van het fraaie stadhuis in neorenaissancestijl. Baja blijkt prat te kunnen gaan op de beste vissoep van het land en bij de pui van het stadhuis hangt een reuzenfoto van een merkwaardig evenement: de jaarlijkse vissoepcompetitie (2de zaterdag van juli) waarbij niet minder dan 2000 ketels van deze culinaire topper staan te pruttelen op het Szentháromságplein, meteen ook goed voor een vermelding in het Guinness book of world records. Kort na Baja fiets ik een zoveelste reservaat in, het Gemenc Nationaal Park, een uitgestrekt geheel van vloedbossen met een wirwar van kanaaltjes en oude Donauzijarmen. Mijn aandacht wordt gelijk getrokken door een kudde everzwijnen die op veilige afstand in een poel staat te ploeteren. Zo’n 10 km verder bezoek ik in Udülöptelep het interessante infocentrum van het Park, waar ik leer dat de Donau hier op sommige plekken meer dan 10 km buiten haar oevers treedt en dat het het habitat is van één van Europa’s grootste otter- en visarendpopulaties die hier een overvloed aan brasem, snoek, karper en meerval vinden. Ik prijs me gelukkig nu toch al een dikke 150 km , meer bepaald vanaf de Kroatisch-Servische grens in Kudeljara tot hier, te hebben kunnen fietsen door een landschap dat zijns gelijke niet heeft in Europa. Spijtig genoeg verandert ter hoogte van de M9 naar Szekszárd de voortreffelijke dijkweg in een moeilijk te berijden zandspoor, wat mijn snelheid tot zowat 10 km per uur doet zakken. Aan de pont tussen Meszesi-dunapart en Gerjen ben ik aan wat rust toe en geniet er in het paradijselijke kader van de Kék Duna vendéglö voor 1560 forint, zo’n 5 euro, van een keteltje vissoep met brood, een paradicsorn saláta en een frisse Arany Aszok van een halve liter. (www.kekdunavendeglo.hu)

34

Dan gaat het nog slechts even verder over het belabberde zandpad en verwijdert de EuroVelo6 zich over asfaltwegen van de Donau om die opnieuw te bereiken in Ordas. Daar vind ik het welletjes voor vandaag en na nog wat proviand te hebben aangekocht in een winkeltje vind ik op het einde van het dorp een geschikt plekje langs de Donau om eens wild te kamperen. Met mijn opplooibaar waskommetje schep ik wat water uit de hier vrij snel stromende rivier om me op te frissen, waarna ik me gezellig neervlij in mijn laag zitstoeltje voor de tent. Vooraleer onder zeil te gaan geniet ik nog een tweetal uurtjes van de zonsondergang over de Donau, van mijn in het winkeltje aangekochte fles rode Szekszárdwijn en een flard muziek op mijn MP3speler. Karige kost vanavond: een homp brood, een blik Bulgaarse corned beef en twee bananen. Dag 16 Maandag 21 mei : Ordas – Boedapest : 158 km Route: Ordas – Solt – Szalkszentmárton – Dömsöd – Ráckeve – Szigetújfalu – Tököl – Szigethalom – Pesterzsébet - Ferencváros – Boedapest – Pomáz Er is een mirakel geschied!! Als ik mij om 7.45 u opnieuw op pad begeef merk ik gelijk dat ik voor het eerst deze reis de wind in de rug heb en dat geeft de burger moed want ik heb nog zo’n 160 km voor de boeg vandaag. Gisterenavond had ik mijn welwillende gastheer en –vrouw in Pomáz gebeld dat ik er aan kom en dat ze mij tussen 18.00 u en 19.00 u mogen verwachten, gesteld natuurlijk dat ik me in de voorsteden van Boedapest niet al te veel misrij. Tussen Dunapataj en Solt is het met de meewind bijzonder prettig fietsen op het brede fietspad dat eens de hoofdweg was en waarnaast nu een nieuwe weg was aangelegd voor het snelverkeer tussen Kalocsa, de paprikahoofdstad van Hongarije, en de oprit van de M8 net vóór Dunaújváros. Halverwege tussen Szalkszentmárton en Ováros draai ik rechts af op een ultraslecht winterdijkpad, eigenlijk niet meer dan een karrenspoor, en is er opperste concentratie vereist om het evenwicht niet te verliezen en om te vallen. Het prachtigste stukje Donau vandaag krijg ik te zien tussen Dömsöd en Ráckeve waar de weg opnieuw de oever volgt langs visstekken en bebloemde prieeltjes van pittoreske vakantiehuisjes. Hier kom ik ook een eerste Vlaming tegen, een vrij geblokte, door de zon toegetakelde Antwerpenaar op weg naar de Zwarte Zee, maar dan via de Limes fietsroute van Clemens Sweerman. Vermits die al 20 km verder in Szalkszentmárton wegdraait van mijn route heeft het niet al te veel zin over mijn ervaringen uit te weiden, maar van hem verneem ik dat het Donaufietspad in Duitsland en Oostenrijk een autosnelweg is in vergelijking met wat er mij nog te 35

wachten staat in de voorsteden van Boedapest. Hij vertelt mij ook nog met enige trots dat hij door de constante meewind 3 dagen voorligt op schema, maar hierom kan ik uiteraard maar groen lachen want meewind voor hem betekent tegenwind voor mij! In Szigethalom bereik ik de zuidelijkste voorstad van Boedapest en is het hoog tijd iets voedzaams tussen de kiezen te stoppen. Uitgehongerd strijk ik neer op het terras van een leuk restaurant (www.akacosmarikaetterem.hu) waar ik met veel smaak een tyúkhúsleves nagymama módra (kippensoep op grootmoederswijze) en een bord görögsalata (Griekse salade) met mayoaardappelen verorber. Begeleidend glas wijn is ditmaal een licht kruidige hárslevelü uit de Somlóregio. De hárslevelü is een uniek inheems Hongaars druivenras dat ik op mijn vorige reizen door Hongarije had leren kennen en dat ik omwille van zijn friszurige toets en delicaat aroma bijzonder had weten te appreciëren. Voor het binnenrijden van Boedapest heb ik de keuze tussen de hoofdroute en een tweetal op mijn Huber kaart in het paars ingekleurde alternatieven. Ik opteer voor de hoofdroute langs de zgn. Ráckeve Donau, een zijtak van de Donau die het 48 km lange Csepel eiland aan oostelijke zijde omarmt. Het wegdek is hier inderdaad allerbelabberdst en van de EuroVelo 6 bewegwijzering is meestal geen spoor te bekennen, maar ik troost me met de gedachte dat het verkeer hier veel minder druk is dan op de alternatieve routes die op enige afstand van de Donau liggen en dus ook geen blik bieden op de talloze visstekjes, buitenverblijfjes en trainende kayakkers op de majestueuze rivier. De noordpunt van Csepel blijkt een stadsdeel te zijn met zware industrie en veel arbeiderswijken en aanvankelijk moet ik herhaaldelijk de weg vragen tot ik plots een gloednieuw fietspad bereik dat me in no time tot aan de Lágymányosi hid brengt, de tweede van de in totaal 11 bruggen over de Donau in Boedapest. Eens de Petöfi hid over op weg naar Buda, het heuvelachtige deel van de stad, is het makkelijk en hoef ik slechts het fietspad langs de Donau te volgen met prachtige uitzichten op o.m. de Gellértheuvel, de Várhegy (burchtheuvel), de unieke Széchenyi hid (Kettingbrug) en vooral het schitterende Parlementsgebouw. Vermits ik de stad morgen voor de 3de maal in mijn leven uitgebreid zal bezoeken beperk ik mij nu slechts tot een paar kiekjes en een gesprek met een fietsend Frans echtpaar dat op zoek is naar de stadscamping. Het uitrijden van het centrum is niet bepaald een pretje en op een bepaald moment raak ik op de razend drukke weg langs Aquincum, een oud Romeins legerkamp met ook nog restanten van het marmeren paleis van keizer Hadrianus en van een amfitheater. Gelukkig word ik even verder door een vriendelijke fietser terug op het goede pad geloodst en kan ik om 18.30 u in Pomáz

36

aanbellen bij Ivan en Szusza Golub die aan een rijkelijk gedekte tafel op mij zitten te wachten. Vijftien jaar tevoren hadden we elkaar leren kennen toen ik net voor hun huis, bij de laatste hellende strook vanuit het Pilisgebergte, met mijn fiets ten val was gekomen toen zijn oude moedertje zonder kijken de straat was overgestoken. Als ik dan toch kennis moest maken met het wegdek was dit de meest geschikte plek want naamgenoot Ivan was chirurg-levensgenieter en nadat mijn geschaafde rechterflank was opgelapt bleven we nog een hele tijd samen verder keuvelen (bij het nuttigen van meer dan één glaasje wijn) tot mijn vrouw mij en mijn verhakkelde fiets kwam oppikken. ’s Anderendaags moesten we er opnieuw op bezoek en sindsdien zijn we steeds contact blijven houden. Enkele jaren later waren hun dochter Xenia en verloofde Ivan bij ons thuis in België een week te gast. Wij toonden hen de mooiste hoekjes van Vlaanderen en zorgden er voor dat Belgische culinaire specialiteiten zoals stoverij met friet, witloofrolletjes in de kaassaus, Gentse waterzooi, mattentaarten , cuberdons en nog meer van dat lekkers op tafel kwamen. De dochter des huizes was ondertussen afgestudeerd als kunsthistorica, werkte voor diverse musea en was ook gediplomeerd stadsgids geworden. Van haar zou ik morgen een privé stadsrondleiding krijgen! Dag 17 Dinsdag 22 mei Stadsbezoek Boedapest Na een gezellige avond en een deugddoende nachtrust stap ik ’s anderendaags met een door Szusza aangekocht ticket de trein op naar Boedapest waar Xenia mij bij de terminus aan het Batthyány tér zal oppikken.

Ik zal als proefkonijn dienen voor een nieuwe stadstour die zij heeft uitgewerkt, met o.a. een wandeling door het oude Joodse stadskwartier, maar ik wil evenwel eerst nog eens door de pittoreske steegjes van Buda naar de Matthiaskerk en het Vissersbastion kuieren. Op de Burchtheuvel, een enorm complex van diverse historische en architectonisch waardevolle gebouwen, krijgen we de aflossing van de wacht voor het presidentiële paleis te zien. Nadien stappen we de uiterst interessante Hongaarse Nationale Galerie binnen waar Xenia, die gisteren in opdracht van dit museum een congres in Szeged had bijgewoond, nog een paar administratieve formaliteiten moet vervullen. Ik kom er zo zeer onder de indruk van

37

de rijke kunstverzameling en de prachtige zalen dat we de tijd een beetje uit het oog verliezen. Het is dan ook al 14.00 u als we met de in 1870 gebouwde funicular de Burchtheuvel afdalen naar de voet van de Széchenyi hid toe. Xenia’s echtgenoot, ook een Ivan en beroepsfotograaf, heeft ons ondertussen een berichtje gestuurd met de melding dat hij op ons zit te wachten in een restaurant in Pest. Ook daar wordt het een aangenaam weerzien, waarna we alsnog aan onze tocht door het Jodenkwartier beginnen. Op het eerste gezicht valt er van het Joodse karakter van deze buurt nog weinig te bespeuren maar voor de geïnteresseerden vallen er achter de afbrokkelende façades nog fascinerende restanten van de Joodse architectuur en levenswijze te ontdekken. Daarna maken we met de wagen nog een tochtje langs de belangrijkste bezienswaardigheden van Pest zoals o.m. het Hösök tere (Heldenplein) om ons vervolgens naar het appartement van Xenia en Ivan in Obuda, het 3de District, te begeven. Zij moeten immers ten laatste om 17.30 u hun kinderen Mira en Milos gaan ophalen in de plaatselijke lagere school. Het zijn schatten van kinderen die gek zijn op Ivan (de Oude) die me na zijn dagtaak in het ziekenhuis, waarvan hij ondertussen directeur is geworden, komt oppikken. Eens terug in Pomáz blijkt dat Ivan en Szusza voor ons allen een tafel gereserveerd hebben in de 300 jaar oude wijnkelder van restaurant Schieszl Vendéglö in het nabije Budakalász (www.schieszl.hu). Alles smaakt er opperbest en de rode wijnen die Ivan laat ontkurken, o.m. een blauer portugieser en een Tihanyi merlot zijn voltreffers. Top of the bill is echter de 12 jaar oude Reinhart’s Cuvée uit het gezegende jaar 2000, een mix van cabernet sauvignon en kékfrankos uit Villány waarmee de 3 Ivans aan tafel hun vriendschap bezegelen.

Dag 18 Woensdag 23 mei : Pomáz – Komaron : 120 km Route: Pomáz – Visegrad – Esztergom – Stúrovo (Slovakije) – Muzla (Slov) – Patince (Slov) – Komárno (Slov) – Komárom (Hong) Alhoewel ik vandaag geen tent moet afbreken sta ik toch vroeg op om afscheid te kunnen nemen van Ivan die elke dag stipt om 06.15 u naar zijn ziekenhuis vertrekt. Terwijl ik mijn fiets voor het eerst grondig reinig, ketting en versnelling smeer en de banden met een goede voetpomp keihard oppomp, zorgt Szusza niet enkel voor een heerlijk ontbijt maar ook nog voor een royaal lunchpakket voor onderweg. Al om 7.30 u trotseer ik zo’n 8 km het drukke ochtendverkeer tot het schilderachtige Szentendre, het Montmartre van Hongarije. Gebouwd als een mediteraan dorp kronkelen 38

de steegjes en trapjes de kerkheuvel op en de Donau-oever af en vermits het nog vroeg is kan ik nu eens zonder toeristenmeute een foto nemen van de pestzuil en de okergele Servisch-orthodoxe kerk op het driehoekige, door monumentenzorg beschermde centrumplein, het Fö ter. Ik wil ‘s namiddags al vroeg op de camping van Komárom aankomen om er een tweetal uurtje te relaxen in het aanpalende thermaalbadencomplex en daarom bezoek ik geen enkele van de vele bezienswaardigheden langs de zgn. Donauknie waar de Donau een bocht maakt van 90 graden om door de heuvels van Pilis en Börzsöni te breken en haar weg pal zuidwaarts verder te zetten. Omdat de hoofdweg N11 aanvankelijk nog vrij druk is fiets ik in Tahitótfalu de brug over om dan op het 30 km lange eiland “Szentendrei Sziget”, links af te slaan naar Kisoroszi waar ik eindelijk eens geluk heb met een veerboot die juist op het punt staat om af te varen. Eén van de bezienswaardigheden in de Donauknie is Visegrad met de nog steeds impressionante ruïnes van de burcht en van het vroegere keizerlijke kasteel die als een adelaarsnest hoog boven de rivier uitsteken. Ik vergenoeg me ditmaal met een foto van de poort over de weg die deel uitmaakt van de langs de helling omhoog lopende verdedigingsmuur en zoek even verder in Bübanatvölgi de rust op van de Donauoever om er mijn lunch tussen de kiezen te stoppen. Vanaf daar kan ik eindelijk van de N11 af en gaat het via een mooi fietspad tot Esztergom, dat niet ten onrechte het epitheton ornans “ het Rome van Hongarije” kreeg toebedeeld. Het is immers al duizend jaar de hoofdstad van het Hongaarse katholicisme en de immense koepel van de half boven de stad verheven neo-classistische basiliek is al van ver zichtbaar. Op een plaquette bij de ingang staat te lezen dat Ferenc (Franz) Liszt de inhuldigingsmis van de basiliek in 1856 opgeluisterd heeft met een eigen compositie. In de basiliek bevindt zich niet enkel een imposante verzameling Hongaarse kerkschatten (één van Europa’s grootste en kostbaarste schatkamers) waaraan jaarlijks tienduizenden toeristen zich komen vergapen, maar ook de tombe van de in 1975 in ballingschap overleden anti-communistische kardinaal Jószef Mindszenty. Vanaf hier kan ik mijn tocht naar Komárom op Hongaarse zijde verder zetten via Tata, maar ik opteer voor de kortere (60 km) en vlakkere EuroVelo6-variant door Slovakije. Na de fraaie, in bleekblauw geschilderde gietijzeren Maria Valériabrug te zijn overgestoken geniet ik in het nogal grauw ogende

39

Sturovo nog wat van het fabelachtige uitzicht op de skyline van Esztergom en zet langs de vrij rustige N63 mijn weg verder. Het wegdek is in prima staat en ik vermijd dan ook verdere varianten op dijkpaden langs de Donau. Het uitzicht van de schattige dorpjes verschilt niet veel van die in Hongarije en dat hoeft ons ook niet te verwonderen want ze maakten tot het einde van WO I deel uit van de Donaumonarchie (het Oostenrijks-Hongaarse Rijk). Met het Verdrag van Trianon verloor Hongarije twee derde van zijn grondgebied en dat maakt dat er nog altijd belangrijke Hongaarse minderheden zijn in o.a. Slowakije, Oekraïne, de Vojvodina en Roemenië. Die bevolking houdt echter nog steeds goed vast aan haar Hongaarse tradities, gebruiken en taal en daarom ook zijn hier de gemeentenamen in 2 talen aangeduid. In het rustige Patince (Hongaars: Path) bv. is slechts 8% van de inwoners van Slovaakse origine. Als ik de dubbelstad Komárno – Komarom bereik , enkel gescheiden door de Vrienschapsbrug over de Donau, is het nog maar 14.00 u en heb ik tijd zat om het mooie historische hart van het Slovaakse Komárno nog even te verkennen. In een parkje tref ik het standbeeld aan van de hier geboren operettekoning Franz Léhar, vooral bekend van “De lustige Weduwe” en “Het Land van de Glimlach”. De Hongaarse kant valt minder in mijn smaak en na me wat proviand en een flesje Egri bikaver te hebben aangeschaft strijk ik neer op de mooie stadscamping naast het thermaalbad. Ik betaal er 2400 forint voor een plekje en nog eens 1300 forint voor onbeperkte toegang tot het puike thermaalbadencomplex. Ik kan niet vlug genoeg in het water zitten en slaag er in om me in een recordtijd van amper 25 minuten te installeren ergens in een rustig hoekje van de camping. In zo’n thermaalbad is het puur genieten en ontspannen en na een tweetal uurtjes voel ik me zodanig fris en opgekikkerd dat ik besluit nog eens te voet de stad te gaan verkennen nadat ik mijn spaghetti heb verorberd. Maar dan barst er plots een fel hitteonweer los en ben ik genoodzaakt de rest van de avond in mijn tentje te blijven. Ik maak het me gezellig in mijn voortent met een extra kopje koffie waarna ik mijn slaapzak inkruip en onder het ledigen van mijn flesje Egri bikaver naar mijn MP3speler luister, Dire Straits en Chris Rhea ditmaal. Dag 19 Donderdag 24 mei

Komárom – Lipot

79 km

Route: Komárom – Acs – Bana – Györ – Dunaszeg – Hédervár – Lipot Het eerste wat ik doe na het opstaan is opnieuw mijn zwembroek aantrekken om wat te gaan ronddobberen in het warme, heilzame water. Tot mijn verrassing ben ik er om 6.00 u niet alleen want er zijn al een tweetal corpulente Duitsers baantjes aan het trekken in de hoop verlost te geraken van enkele kilo’s buikvet.

40

Als ik om 7.45 u Komárom verlaat via de vestinggordel die de stad omringt is het nog bewolkt en staat er een vrij strakke tegenwind. Eens Györ bereikt na zowat 45 km is de zon al opnieuw volop van de partij en is het kwik gestegen tot 28° C. Györ is één van de belangrijkste industriesteden van Hongarije maar tot mijn verrassing tref ik er een gave stadskern aan van grote historische en architecturale waarde. Op

het prachtige centrumplein, het Széchenyi tér, dat omgeven is met in mooie pasteltinten geschilderde huizen, trekken niet enkel de barokke benedictijerkerk maar ook de zuil die herinnert aan de bevrijding van Boeda van de Turken alle aandacht. Op het plein zijn de fonteinen die spontaan uit de grond schieten een feest voor de kinderen die er een nat pak aan over houden. Achter de kerk kan ik nog wat kennis opslaan op mijn interne harde schijf want daar staan de standbeelden van de neven Anyos Jelik en Gergely Czuczor en de in de voet van het aardige monument gebeitelde tekst leert me dat de eerste de bedenker is van de dynamo en de tweede de samensteller van de Hongaarse “Dikke van Dale” , het Hongaars woordenboek met andere woorden. Dan gaat het, deels wandelend, deels fietsend (want toegestaan!) door de voetgangerszone naar de Káptalanheuvel met de in diverse stijlen opgetrokken kathedraal en de resten van de bisschoppelijke burcht. Het mooist vind ik de in felgeel geschilderde barokfaçade van de karmelietenkerk dicht bij de monding van de Rába in de Mosoni Duna, een grote zijarm van de Donau. Bij het verlaten van de stad kom ik in de open vlakte van de Kisalföld (de Kleine Hongaarse Laagvlakte) en merk ik meteen dat de wind nog in kracht is toegenomen en me bijna omver blaast. Hoewel ik het volle pond geef daalt mijn snelheid tot 12 km per uur en mijn Roemeens avontuur indachtig dat me een paar dagen opzadelde met een spierontsteking besluit ik niet tot Bratislava verder te fietsen: onderweg en zo’n 25 km verder lokt immers het thermaalbad van Lipot. Wegens het geringe verval van de Donau in de Kisalföld is de rivier hier in vele zijarmen gesplitst wat een bont landschap oplevert waar rustige wegen, bebloemde bermen en sfeervolle dorpen met nog typische Hongaarse trekken het beeld bepalen. In Zsejkepuszta waan ik me zowaar eventjes op de echte Hortobagypuszta als ik een

41

paar exemplaren van het befaamde grijze Hongaarse langhoornrund samengetroept zie rond zo’n typische pusztawaterput. Al vrij vroeg strijk ik neer op de kleine, fraai gelegen Holt-Duna camping van Lipot waar ik als enige kampeerder en voor 1900 forint (6,5 euro) een subliem plekje vind langs een wirwar van kanaaltjes met hoog opgeschoten rietkragen. Het kuurcomplex waar ik even later naartoe trek is zijn 2200 forint meer dan de moeite waard: het is één van de modernste van Hongarije met 2 thermaalbaden, een sauna en jacuzzi, massages en therapieën. Daarnaast zijn er nog een belevenisbad met 4 glijbanen, diverse ploeterbaden voor kinderen en een immense zonneweide. (www.lipotfurdo.hu) Ik tref er opnieuw tal van gepensioneerde Duitse koppels aan die met hun mobilhome op de pas geopende nieuwe camping aan de andere zijde van het kuurcomplex blijken te staan, maar dat zal me worst wezen : mijn uitzicht is onovertroffen en dat iemand er mijn nachtrust zal verstoren is nagenoeg uitgesloten. Na een 3-tal uurtje te hebben liggen weken in het deugddoende helende water vind ik het welletjes en besluit ik in het dorpsrestaurant na het vissoepje eens een pörkölt te gaan eten, een dikke, heel voedzame en pikante goulash met veel vlees. Daarna gaat het opnieuw naar de camping waar ondertussen een Duits echtpaar uit Ulm is aangekomen dat me uitnodigt bij hen te komen zitten om samen te genieten van een glaasje witte wijn en een sublieme zonsondergang over de wuivende rietkragen.

Dag 20 Vrijdag 25 mei : Lipot – Klosterneuburg

143 km

Route : Lipot – Püski – Halászi – Dunasziget – Dunakiliti – Rajka – Cunovo (Slovakije) – Bratislava – Hainburg (Oostenrijk) – Stopfenreuth – Orth a.d. Donau – Lobau - Wenen – Klosterneuberg Als ik om 05.15 u de ogen open zie ik flink wat beweging in mijn tentzeil en dat betekent dat de wind nog altijd niet gevallen is. Verdomme toch!! Ik heb er stilaan de buik van vol want of hij nu flauwtjes of strak in je gezicht blaast, winnen doe je nooit van tegenwind. Een heuvel kan je met het oog inschatten en de moeilijkheidsgraad van een col kan je van een kaart aflezen, maar dit soort hindernis zorgt altijd voor compensatie in de vorm van een afdaling. Bij tegenwind is er nooit enige vorm van compensatie en dat begint me stilaan op de heupen te werken. Als dan nog op de koop toe mijn kilometerteller uitvalt in het begin van de rit en ik er een half uur over doe om de batterij te vervangen en alle gegevens zoals

42

wielomstrek, tijd, dag-en totaalafstand opnieuw in te brengen, is het maar best dat ik geen fietsgezel heb op wie ik mijn rothumeur kan uitwerken. Gelukkig is dit noordelijke deel van de Szigetköz landschappelijk zeer interessant met zijn talloze Donau-armen, kronkelende dijken en uitgestrekte uiterwaarden waar zeldzame planten en bloemen welig tieren. De Szigetköz is het gebied tussen Rajka, even voor de grens met Slovakijke, en Györ dat door de Donau en de Mosoni Duna (Kleine Donau) wordt omarmd en aldus één langgerekt eiland vormt (sziget = eiland) Net over de grens in het Slovaakse Cunovo gaat het opnieuw fout als ik niet minder dan 3 keer het dorpje moet rondrijden vooraleer het pad te vinden dat naar de dijkweg langs de Donau leidt. Het met takken bezaaide “pad” (zeer eufemistisch uitgedrukt) is nog minder dan een karrenspoor en eens de dijkweg bereikt blijkt die afgeboord te zijn met een vangrail waar ik niet met volledige bepakking overheen kan. Er zit dan ook niets anders op dan de bagage er af te nemen, de fiets over de rail te liften en hem opnieuw te bepakken. Maar dan gaat het goed: voor de 18 km die me nog scheiden van Bratislava heb ik de keuze tussen twee superbe fietspaden, één op en één beneden langs de dijk. Er blijken heel wat recreanten van gebruik te maken - fietsers, skeelers en wandelaars die in aantal toenemen naarmate ik Bratislava nader. Het compacte, hippe en sfeervolle historische hart van Bratislava had ik al uitgebreid bezocht tijdens een autovakantie door Slovakije en Zuid-Polen en daarom beperk ik mij nu tot een foto van de hoog op een Donauheuvel opgetrokken rechthoekige Bratislavsky Hrad (burcht) en van de Novy Most. Deze Nieuwe Brug is een Europees unicum, gedragen als ze is door slechts één piloon die bekroond is met het draaiende “UFO” restaurant in de vorm van een vliegende schotel. Met constant uitzicht op de troosteloze blokken woontorens ten westen van de stad bereik ik al vijf kilometer verder de Slovaaks-Oostenrijkse grens waar ik aan een picknicktafeltje mijn lunch verorber om vervolgens eerst op een drukke weg, maar nadien via prima bewegwijzerde fietspaden en boerenweggetjes Hainburg te bereiken, geboortestad van Joseph Haydn. Hainburg was tot Napoleon één van de belangrijkste voorposten van het Heilige Roomse Rijk der Duitse Natie en dus goed verdedigd. Van de burcht rest enkel nog een ruïne, maar de 2,5 km lange

43

vestingmuren, de 15 verdedigingstorens en de drie stadspoorten zijn mijn blitzbezoek meer dan waard. Even verder steek ik via een 2 km lange spanbrug de Donau over en bereik meteen het laatste grote rivierbos in Centraal-Europa, het Nationalpark Donau-Auen, het immense natuurpark dat zich grosso modo uitstrekt tussen Bratislava en Wenen. Het is een prachtige mix van uiterwaarden en vloedbossen tussen oude meanders van de Donau dat in de jaren ’90 van de ondergang werd gered door de niet aflatende inzet van milieuactivisten die zich verzetten tegen de voorgenomen bouw van een grote stuwdam bij Hainburg (www.donauauen.at) Ik fiets nu bij een ideale temperatuur van 24° C over de 30 km lange, grotendeels geasfalteerde Hubertus-of Marchfelddam en bereik, beschut als ik nu enigszins ben door de uitgestrekte rivieroerbossen, in no time Lobau waar het fietspad zich merkwaardig genoeg een weg baant tussen vele enorme olietanks van de overslaghaven, een contrast van jewelste met de idylle van voorheen. En zo bereik ik dan stilaan Wenen, de stad waar de Lippizaners walsen op de tonen van de familie Strauss. Afgezien van de weinig appetijtelijke taferelen op de kilometerlange FKK-zone, een naturistenweide net voor de fietscarrousel die me op de Praterbrug brengt, heeft de stad op het eerste gezicht weinig rebels. En eens op de Ring lijkt het wel of Wenen zich heeft verstoken achter een zeker formalisme, geërfd van een imperium dat lange tijd een groot deel van Europa heeft gedomineerd. Maar dat zal ongetwijfeld maar een eerste, oppervlakkige indruk zijn als je er rekening mee houdt dat o.m. architect Hundertwasser ook hier zijn ding heeft kunnen doen met de constructie van een aantal unieke futuristische gebouwen. Ik had er al een paar van hem gezien in Magdeburg tijdens een vorige fietstocht maar gezien het razend drukke spitsuurverkeer besluit ik maar wijselijk op het fietspad langs de gekanaliseerde Donau te blijven en het voorgenomen bezoek aan de stad te laten voor wat het is. Dan volgen nog een 15-tal enerverende kilometers tot Klosterneuburg waar ik de remmen dicht trek op de grote, propere Donauparkcamping in de schaduw van het monumentale augustijnenklooster. Ik installeer er mij voor 10 euro naast een sympathiek Frans koppeltje op het in een hoek van de camping verscholen trekkersveldje(www.campingklosterneuburg.at) en trek na een deugddoende douche

44

nog even het stadje in voor een bezoek aan de historische Altstadt en het augustijnerklooster. Eten doe ik op de camping in “Robbies Taverne” . Ik laat er een bord Griesnockerlsuppe, Knödel mit Speck, brood en een halve liter bier aanrukken en spendeer de rest van de avond in het gezelschap van het fietsende Franse koppeltje uit Nancy, taterend over van alles en nog wat.

Dag 21 Zaterdag 26 mei Klosterneuburg – Willersbach : 150 km Route: Klosterneuburg – Greifenstein – Tulln – Zwentendorf - Altenwörth – Krems – Mautern – Rossatz – Aggstein – Melk – Pöchlarn – Ybbs – Willersbach Het is weekend en vermits dan heel veel plaatselijke fietsers het jaagpad langs de Donau onveilig maken ben ik extra vroeg opgestaan zodat ik al om 06.25 u op mijn trouw stalen ros de camping verlaat. De wind heeft enigszins aan kracht ingeboet en een uurtje later sta ik al 23 km verder op het dijkpad in Tulln een foto te nemen van het prachtige Nibelungenmonument. In het Nibelungenlied is Tulln de plaats waar de ontmoeting plaats vond tussen de Bourgondische koningsdochter Kriemhilde en de Hunnenkoning Etzel uit Esztergom en waar ze hun verlovingsfeest hielden. (www.nibelungenroute.de) Het is ook de geboorteplaats van de expressionistische schilder Egon Schiele waarvan vele destijds en ook nu nog fel gecontesteerde werken een onderkomen hebben gevonden in het gelijknamige museum niet ver van het Donaufietspad. Het stadje is echter ook omwille van zijn vele bebloemde plantsoenen en fonteinen best een bezoekje waard. Het volgende traject tot Krems behoort tot de saaiste van heel de reis: bij Zwentendorf stoot ik eerst op Oostenrijks enige en nooit in gebruik genomen kerncentrale en vervolgens op een waterkrachtcentrale bij de stuw van Altenwörth die op een soort schiereiland in de Donau is neergepoot. Via de stuw steek ik over naar de noordoever want het middeleeuwse hart van wijnstadje Krems dat ook op de UNESCO werelderfgoedlijst staat wil ik in geen geval missen. Ik fiets er langs de voornaamste bezienswaardigheden zoals het Gozzopaleis, de laatgotische piaristenkerk en een paar stadspoorten waarvan de mooiste, het Steiner Tor leidt naar de drukke voetgangerszone waar je ondertussen op de koppen kan lopen. Ook het naburige Stein kan me bekoren met zijn dominikanerkerk, barokke Mariazuil en historische gevelfronten van rijk versierde huizen. 45

Ik bevind me ondertussen ook in de Wachau, de vallei die zich grosso modo uitstrekt van Krems tot Melk en die door zijn architecturale en agrarische waarde in haar totaliteit op de lijst van UNESCO werelderfgoed werd geplaatst in 2000. Het is nu heerlijk fietsen door de met wijnstokken begroeide heuvels en leuke dorpjes waar kwaliteitswijnen worden gemaakt, vooral in wit met de Grüner Veltliner en in mindere mate ook in rood met de Blauer Zweigelt. Die moet ik vandaag kost wat kost aan een smaakproef onderwerpen in het gebied dat zoveel gedaan heeft om het slechte imago van de Oostenrijkse wijn te keren na het wijnschandaal van 1985 waarbij glycol (antivries) aan de wijn werd toegevoegd om hem kunstmatig te zoeten waardoor de Oostenrijkse wijnboeren hun wijn niet meer aan de straatstenen kwijt raakten. Kort na Stein steek ik opnieuw de Donau over om de drukke weg naar Dürnstein, toeristische parel van de Wachau te vermijden. Ook van de overkant is dit barokke stadje met z’n pittoreske blauwwitte kloostertoren en de daarbovenuit torenende Künringer burchtruïne best te pruimen. Het was hier dat Richard Leeuwenhart door zijn aartsrivaal Leopold van Oostenrijk gevangen werd gezet toen hij na afloop van de Derde Kruistocht incognito (want als verrader beschouwd omdat hij een “verstandsvrede” had gesloten met zijn opponent Saladin) zijn thuisland probeerde te bereiken. Het gevraagde losgeld was zo immens (35 ton zilver) dat zijn moeder Eleonore (van Aquitanië) adel en clerus verplichtte hun zilverwerk en kunstvoorwerpen te verkopen en de bevolking kreeg zo’n hoge belastingen opgelegd dat het land bijna leegbloedde. In de Wachau is het de gewoonte dat wijnboeren die hun eigen wijn verkopen een takkenbos met het opschrift “Heurige” uitsteken om aan te duiden dat er “Heuriger”, jonge wijn kan geproefd worden. Even voor de laatste afdaling naar Melk toe trek ik de remmen dicht bij een leuk terrasje van zo’n proeflokaal en bestel er een ‘boerenmaal’ (een paar broodjes met ham en een bord sla) en uiteraard ook een glaasje vinnige Grüner Veltliner (Federspielkwaliteit) en een licht kruidige Blauer Zweigelt. Heeeerlijk!! Als ik navraag doe bij de wijnboer naar het waarom van de vele verschrompelde wingerds op sommige laaggelegen percelen verneem ik dat de vorst hier ongenadig heeft toegeslagen in april en dat 2012 voor heel wat wijnboeren een rampjaar zal worden.

46

Pas een uurtje later sta ik me te vergapen aan Stift Melk, hét meesterwerk van de Oostenrijkse barokarchitect Jakob Prandtauer. (www.stiftmelk.at) De magnifieke kloosterkerk -een baken van hoogbarok, een uitroepteken van kerkelijke macht – torent hoog uit boven de omgeving. Jammer genoeg bevinden zich hier geen afsluitbare fietsboxen zoals je die al op diverse toeristische trekpleisters aantreft in Duitsland zodat ik geen bezoek kan brengen aan de befaamde marmerzaal en bibliotheek met haast 2000 manuscripten, bekend terrein voor de lezers van Umberto Eco’s “De naam van de Roos”. De volgende 25 km tussen Melk en Ybbs fiets ik door de Nibelungengau, zo genoemd omdat de meeste slaperige dorpjes en stadjes langs dit deel van mijn route een rol speelden in het 13de-eeuwse epos ”Lied der Nibelungen”. In Pöchlarn b.v. zou ene Rüdiger von Bechelaren (= Pöchlarn), leenman van Hunnenkoning Etzel, Kriemhilde gastvrij onthaald hebben. Voor een bezoek aldaar aan het geboortehuis van de expressionistische schilder Oskar Kokoschka moet ik eveneens passen om zelfde reden als in Melk, maar een bezichtiging van het historische Ybbs dat met zijn vele mooie 15de/16de burgerhuizen getuigt van vroegere welvaart laat ik me niet door de neus boren. Even buiten Ybbs, op zo’n 4 km van de Donau vandaan en dus bergop zou er volgens mijn bikeline gidsje een camping-gasthuis zijn. Het is mijn eerste serieuze helling sinds de Fruska Gora in Servië, behoorlijk pittig, en ik moet dan ook eerst even uitblazen als ik eindelijk “Zur Alm” bereik om er gelijk te vernemen dat de camping opgeheven is. Voor 50 euro kan ik er een kamer krijgen, maar dat is me na de spotprijzen in het voormalige oostblok veel te veel. Vermits de beentjes ondertussen soepel ronddraaien ondanks die continue vermaledijde westenwind besluit ik verder te fietsen tot de eerstvolgende camping die ik 9 km verder vind in Willersbach, schilderachtig gelegen aan de voet van burchtruïne Freyenstein. Gasthof-Camping Willibald Krenn ziet er best aardig uit en na een korte inspectie van het vlak aan de Donau gelegen en van een aanlegsteiger en waterpunten voorziene trekkersveldje steek ik gelijk de weg over om me te gaan inschrijven in de “Heurigenstube” van het Gasthof. (www.gasthof-krenn.at) Het is er vrij druk en op het terras zitten enkele ruige motorrijders met een halveliterpul Weizenbier in de hand zich te vergapen aan het fraaie derrière en dito benenspel van een blonde serveerster die het motto “less is more” blijkbaar hoog in het vaandel draagt gezien haar ultrakorte witte katoenen rokje. Haar diep uitgesneden decolleté verraadt nog meer moois en doet me even slikken. Al geleden van in Istanbul dat ik nog eens oog had voor de anatomie van de opposite sex. Alhoewel een kamer hier maar 25 euro kost besluit ik me toch maar op de camping te installeren (8,70 euro), ook al omdat ik mij in een Billa supermarkt in Ybbs heb voorzien van een pak miraccoli, een blikje zalm, wat fruit en een flesje wijn en zoiets

47

wil je toch ’s anderendaags niet een hele dag meeslepen? Prachtig weer, een picco bello kampeerplekje met zicht op de Donau en dichtbeboste steile hellingen aan weerszijden ervan, wat moet een mens nog meer hebben? Na me in het Gasthaus te hebben opgefrist en mijn eten te hebben bereid ga ik op de aanleigsteiger, mijn benen bungelend in het frisse Donauwater, nog een half uurtje genieten van de omgeving om vervolgens mijn dagboek te vervolledigen. Ondertussen is er een jong Canadees koppeltje neergestreken op de camping. Verrassend genoeg spreekt de vrouwelijke helft ervan wat Nederlands omdat ze al een half jaar in Utrecht aan de slag is. Haar metgezel is nu komen overvliegen voor een gezamenlijke fietsvakantie van 3 maand richting …. Istanbul. Zij waren er quasi onvoorbereid aan begonnen en hadden het vanzelfsprekend enorm lastig de eerste 14 dagen, maar nu waren ze ingereden en konden ze echt genieten van hun tocht. Uiteraard worden tips uitgewisseld en van hen verneem ik dat zij twee dagen geleden op de leukste plek van hun tocht hadden gekampeerd, de boerencamping in Au gelegen aan de befaamde “Schlögener Schlinge”. Au is 140 km hier vandaan en dat moet ik zonder problemen kunnen halen, tenminste als ik onderweg niet te lang blijf hangen in Linz en in Mauthausen, het vroegere concentratiekamp dat ik morgen wil bezoeken. Dag 22 Zondag 27 mei : Willersbach – Au

140 km

Route : Willersbach – Hössgang – Ardagger-Markt – Wallsee – Pyburg – Mauthausen – Linz – Urfahr – Ottensheim – Feldkirchen – Aschach – Haibach – Schlögen – Au Pas om 06.15 u wakker en voor een ochtendmens als ik is dit rijkelijk laat. Om de verloren tijd toch enigszins in te halen laat ik het ochtendritueel van douchen, kopje koffie maken en ontbijten achterwege en spring ik pas 20 km verder in ArdaggerMarkt een bakker binnen voor enkele ovenwarme keizerbroodjes. Tussen deze plaats en Wallsee gaat de route even van de Donau weg en maak ik kennis met het Mostviertel (www.mostviertel.info), aanvankelijk nog een auenlandschap maar eens een beetje van de rivier weg een golvend plateau vol blauwe bossen, groene graslanden, peren-en appelboomgaarden en schaarse bewoning. Het lieftallige, frisse gelaat ervan is opgesmukt met juweeltjes van kloosters en kerken, o.a. de Ardagger Stiftskirche, burchten en fraai bebloemde vierkantshoeves. Omdat ik het vroegere KZ Mauthausen wil bezoeken moet ik net voor Enns opnieuw naar de noordoever van de Donau, eerst over Midden-Europa’s langste houten brug over het Ennskanaal, en vervolgens over een stalen Donaubrug. De weg die naar het macabere hoogtepunt van de Donau fietsroute kronkelt is niet van de poes: de eerste kilometer tegen 10% en de volgende tegen 14%. Het concentratiekamp heeft net een grondige renovatie ondergaan en ziet er, ingebed in 48

een idyllisch landschap, zelfs een ietsiepietsie te netjes uit als je er rekening mee houdt dat het één van de beruchtste concentratiekampen was van de nazi’s. Hier kwamen tussen 1938 en 1945 123.000 mensen, de meesten Oost-Europese politieke gevangenen, om het leven. Zij stierven vooral in de granietwinning van uitputting of ziekte, maar er werd ook geëxperimenteerd met vergassing in vrachtwagens en

doding door bevriezing. In de permanente tentoonstelling in de barakken wordt aan de hand van teksten, foto’s en objecten de herinnering aan de gruwel in stand gehouden. Er hangen huiveringwekkende foto’s van uitgemergelde gevangenen die met zware blokken graniet in de armen de beruchte Treppe (trap) worden opgejaagd. Ik leer hier ook dat “parachutisten” SS-taal was voor gevangenen die door hun bewakers van de rand van de groeve de diepte werden ingeduwd of die er zelf in sprongen om een einde te maken aan hun lijden. Het was hier dat de beruchte nazijager Simon Wiesenthal in april ’45 door de Amerikanen werd bevrijd. (www.mauthausen-memorial.at) Enigszins gedeprimeerd wandel ik nog even door het beklijvende beeldenpark voor de hoofdpoort van het kamp om even later de steile kronkelweg af te zoeven waarop ik anderhalf uur voordien zoveel zweet had gelaten. Via Gusen (ook een berucht nevenkamp van Mauthausen met 40.000 doden en ook beschikkend over een bezoekerscentrum) en Abwinden bereik ik na 8 km opnieuw de Donau-oever waar het ondertussen krioelt van de fietsers en wandelaars die van deze zonnige zondagnamiddag profiteren om even hun benen te strekken, alhoewel dit niet echt de aangewezen plek is want zo bij het naderen van Linz lijkt de stad, de derde grootste van Oostenrijk, één groot industriecomplex. Maar schijn bedriegt, want eens de foeilelijke, door Albert Speer ontworpen Nibelungenbrug over, blijkt de stad te beschikken over een redelijk goed bewaard historisch centrum, weliswaar zonder keizerlijke of aartsbisschoppelijke grandeur, maar alleszins een bezoek overwaard. Toch merkwaardig dat die stad die Hitler zo’n warm hart toedroeg, o.a. omdat hij er school liep en bourgeoisstad Wenen verfoeide, niet plat werd gebombardeerd. (www.linz.at)

49

Al direct over de Nibelungenbrug kom ik op de reusachtige, rechthoekige Hauptplatz met aan weerzijden fraaie burgerhuizen en de allermooiste barokke mariazuil ooit gezien. Op een hoek staat de 17de-eeuwse Oude Dom, een zwierige oude dame die weinig te duchten heeft van haar jongere rivale, de Nieuwe Dom alhoewel hier 20.000 gelovigen plaats vinden. De Nieuwe Dom wil enkel maar de Kölner Dom imiteren : haar scherp gepunte torens zijn dan wel markant in het stadssilhouet waarin de uientorens domineren, middeleeuws zijn ze niet want amper een eeuw oud. Overal in de stad lopen feestelijk aangeklede mensen rond, sommigen in klederdracht, anderen met een studentikoze pet op het hoofd. Ik vermoed een oudstudentenreünie maar vergis me schromelijk. Op een terrasje in de schaduw van de Nieuwe Dom zit zo’n kleurrijk gezelschap en van hen verneem ik wat er gaande is. Ze zijn lid van een of ander Oostenrijks katholiek genootschap dat eens per jaar en telkens in een andere stad samen komt om er een plechtige eredienst bij te wonen. Dit jaar was Linz aan de beurt en zij waren vanuit het verre Graz aangereisd. Uiteraard word ik ook over mijn trip uitgevraagd en wordt mijn verhaal beloond met een welgekomen koele Radler van een halve liter (mengeling van bier en limo). Supersympathiek!! Na het bezoek aan Linz steek ik opnieuw de Nibelungenbrug over naar de landschappelijk niet opwindende noordoever omdat er aan de andere oever over zo’n 10 km geen fietspad is. Pas interessant wordt het weer als ik zo’n 32 km verder de Donaubrug tussen Feldkirchen en Aschach op de zuidoever over ben gefietst. In Aschach heerst er een drukte van belang: de terrasjes zitten overvol en op de Donaupromenade is het uitkijken geblazen voor onattente voetgangers. Dan volgt een supermooi traject naar de zgn. Schlögener Schlinge toe waar een reusachtige meander van de Donau mij leert dat de machtige stroom hier door een bedding van graniet geleid wordt. Het water moet willens nillens in een bocht van 180 graden even retour richting Duitsland en dat zorgt voor een schitterende kronkel in de natuur. Het is een idyllisch traject in de schaduw van de dichtbeboste steile bergflanken en het is zowaar met enige spijt dat ik in Schlögen de remmen dicht trek om het veer naar Au te nemen waar ik voor een habbekrats mijn tentje kan opzetten op een pas gemaaide

50

hooiweide van de door de Canadezen zo geprezen boerencamping “Zur Fährfrau” En die mensen hadden inderdaad gelijk: een idyllischer kader langs de Donau kan je moeilijk vinden. Voor en naast mij heb ik uitzicht op de door dit superbe, dichtbeboste landschap meanderende Donau en achter mij op de op een helling gelegen witgeschilderde boerderij. In de boomgaard staan onder statige hoogstammen langgerekte tafels opgesteld waaraan dagjesmensen zich te goed doen aan dikke, goedbelegde boerenboterhammen en een glas karnemelk, appelsap of schuimend bier. Ook ik laat me niet onbetuigd en bestel na een douche in een krakkemikkige, niet al te propere douchecel een portie Fleischbrot met kriekjes en brood, een halve liter Most pur en om te eindigen een hartige Obstler. Als ik van de boerenzoon-ober verneem dat ik er morgenvroeg ook binnen in de Bauernstube kan ontbijten vanaf 7.30 u, reserveer ik meteen een plaatsje. Dag 23 Maandag 28 mei

Au – Waltendorf : 121 km

Route: Au – Engelhartszell – Obernzell – Passau – Vilshofen – Hofkirchen – Winzer – Deggendorf - Waltendorf

Het ontbijt in de Stube loopt wat langer uit dan gepland, niet enkel vanwege zeer lekker maar ook door de nieuwsgierigheid van twee Duitse Fräuleins die hier op een kamer hadden overnacht. (23 euro met ontbijt!!) Ze zijn pas gisteren begonnen aan hun fietstocht Passau-Wenen en willen alles weten over het parcours dat hen tot Wenen te wachten staat. Als ik om 8.40 u de fiets opspring weet ik dat er mij nog 17 km resten tot de Jochenstein waterkrachtcentrale op de Duits-Oostenrijkse grens en 40 km tot Passau. De weg leidt me nog steeds langs dichtbeboste, steile hellingen, de zgn Donauleiten (dalwanden) die eigenlijk de zuidrand van het Beierse Woud vormen en het is opnieuw heerlijk fietsen en volop genieten van het met ochtendnevels omfloerste landschap en van sierlijke zwanen die her en der op het bruingrijze water dobberen . Op de Donau-oever aan de voet van de Jochensteinrots wordt mijn aandacht getrokken door een enorme houtsculptuur van waternimf “Isa”, blijkbaar een soulmate van de Loreleynimf. Tot mijn onaangename verrassing ditmaal –het weekend is toch immers voorbij – is het ook vandaag opletten geblazen op het fietspad want naarmate ik Passau nader wordt het steeds drukker en blijken er hele “familie Trapp”-achtige gezinnen op pad te zijn. Pas als ik bemerk dat bakkerijen en winkels gesloten zijn valt mijn frank: het is pinkstermaandag vandaag en in het oerkatholieke Bayern is dit net zoals bij ons een verlofdag. 51

In de zonovergoten “drierivierenstad” Passau heerst er dan ook een drukte van belang en moet ik me te voet een weg banen door het pittoreske historische centrum van deze stad waar zowel de Ilz als de Inn in de Donau uitmonden. (www.passau.de)

Het barokke stadsbeeld met zijn vele torens, bruggen, pleinen, schitterende patriciërswoningen en paleizen is het werk van diverse 17-de eeuwse Italiaanse barokmeesters. Mijn aandacht wordt vooral getrokken door het oude bisschoppelijke paleis en het raadhuis waarvoor eens te meer een superbe mariazuil met fontein mooi staat te wezen. De indrukwekkende barokke Stephansdom staat helaas in de steigers maar er is een eredienst aan de gang zodat ik tot op het Domplein de klanken kan opvangen van het grootste orgel ter wereld. Bij het buiten rijden van de stad werp ik nog een blik op de Veste Oberhaus en de bedevaartskerk Maria Hilf die hoog boven de rivieren uittorenen en dan gaat het over de stuw van een waterkrachtcentrale naar de andere oever toe. Ik moet het nu stellen zonder het schitterende kaartmateriaal in mijn bikeline gidsje “Wenen-Passau” en moet genoegen nemen met de oubollige kaartjes in het tweede deel van de Limes fietsroute nr 2 van Clemens Sweerman die er uit zien alsof ze nog maar pas van de drukpersen van Gutenberg zijn gerold. Ik zal me dan ook een tweetal keer misrijden in de loop van de namiddag, niet echt prettig temeer de wind opnieuw fel aan kracht heeft gewonnen en er zich donkere wolken formeren boven het Beierse Woud, waarvan de contouren zich aan mijn rechterkant in de verte aftekenen. Dit Bayerischer Wald strekt zicht uit tot aan de Tsjechische grens en vormt samen met het Boheemse Nationalpark Sumava het ‘groene dak’ van Europa. Tijdens een vakantie in het Tsjechische … Babylon (echt waar!!) had ik dit prachtige middengebergte al uitgebreid met de fiets verkend en vergeleken met de pracht ervan vind ik de Donauroute hier in Niederbayern maar wat povertjes uitvallen. Er zit duidelijk onweer in de lucht en de tegenwind kotsbeu besluit ik niet lang meer verder te fietsen om mijn tent nog vóór de eerste regenval te kunnen opzetten. In Maria Posching vind ik evenwel de camping niet zodat ik nog 20 km verder moet tot de volgende, die in Reibersdorf. Amper 5 km verder echter gaan de hemelsluizen volledig open en ben ik in een mum van tijd drijfnat. Hoog tijd dus om een kamer te

52

zoeken en die vind ik voor 25 euro (inclusief ontbijt) op zo’n 500 m van de route bij Plank’s Wirt’s Stub’n in Waltendorf (www.plank-hof.de) Het is een echt schot in de

roos want supergemütlich! Het gaat om een gezinsbedrijf waar de familie Plank zich naast haar agrarische activiteiten ook op het toerisme heeft ingesteld met sfeervol ingerichte kamers en dito bierstube met heuse Stammtisch, een biergarten, een huisslachterij en minicamping. Ik bestel er een Schwäbischer Teller en krijg even later mijn geliefkoosde Duitse kost voorgeschoteld, met name Spätzle en een flink varkenshaasje overgoten met een delicieus roomsausje met boschampignons (Pfifferlinge). Daarbij komen nog een slaschotel en een halve liter Hefebräu van de Arcobrouwerij uit het naburige Moos. De prijzen dateren nog van de jaren ’80 : 8,5 euro voor het eten en 2,20 euro voor het bier. Op mijn kamer was ik eerst nog eens mijn kleren uit en neem nadien plaats op het knusse balkonnetje om te genieten van de ozonrijke boslucht, het uitzicht op een dubbele regenboog over het nabije Beierse woud en de deuntjes van Dire Straits op mijn Mp3-speler. Dit is een adresje om niet te vergeten! Dag 24 Dinsdag 29 mei : Waltendorf – Riedenburg

140 km

Route: Waltendorft – Oberalteich – Wörth an der Donau – Regensburg – Kelheim Riedenburg Ondanks de oorverdovende donderknallen van een fiks onweer en het getik van de regendruppels op het pannendak boven mijn hoofd toch bijzonder goed geslapen onder mijn superzachte eiderdons waarop de Duitsers een patent lijken te hebben. Het ontbijt was er ook één op zijn Duits, d.w.z. genoeg voor een heel legerregiment en van de kokkin krijg ik ook nog de toestemming een paar belegde broodjes mee te nemen voor onderweg. Al na 8 km wijk ik zo’n 2 km van de route af voor een bezoek aan het barokklooster van Oberalteich waarvan de twee torens in de vlakte van de Gäuboden al van ver zichtbaar zijn. Het is zo’n typisch Duits barokklooster dat je met zijn overdadig interieur even naar adem doet happen maar spijtig genoeg is op dit ochtendlijke uur het smeedijzeren hek naar het rijkelijk gedecoreerde en van prachtige fresco’s voorziene middenschip nog op slot. 53

Zo’n 12 km verder rijzen aan mijn linkerzijde de silhouetten op van het Hertogenslot en de 68 m hoge stadstoren van het bevallige Straubing maar een bezoek zit er niet in wil ik nog tijd hebben voor een bezichtiging van Regensburg en het Walhalla zo’n 10 km vóór die stad. Het Walhalla (in de Oudnoorse mythologie het paradijs der gesneuvelde helden) is een in opdracht van Ludwig I van Beieren hoog boven de Donau opgetrokken imitatie van het Griekse Parthenon en een eresaluut aan vele illustere Germaanse grootheden. Van een gepensioneerd koppel dat in een moestuintje aan het werk is, mag ik mijn fiets in een berging stallen en even later beklim ik de berghelling via een reusachtige trappartij met niet minder dan 358 treden. Achter de massieve Dorische zuilen bevindt zich een ietwat pompeuze erehal met tegen de wanden zowat 130 marmeren borstbeelden, in drie rijen boven elkaar, en daarboven nog ruim 60 gedenkplaten. Enkele namen: Gutenberg, Mozart, Beethoven, Katharina de Grote, Adenauer, Willem van Oranje, Michiel de Ruyter, Rubens, Jan van Eyck, Anton van Dyck … Verder naar Regensburg toe laat de bewegwijzering enigszins te wensen over en moet een mij tegemoet komende fietser mij opnieuw op de juiste weg helpen. Het is een jonge kerel uit Arnsberg in het Sauerland die een jaar heeft uitgetrokken om naar India te fietsen. Zijn strapatzen zijn te bekijken op zijn hoogst interessante site www.onemanonebikeoneworld.com en ook zijn ontmoeting met mij kan je bekijken op http://vimeo.com/florianschmale/videos/all onder “Begegnungen auf dem Radweg, Rentner” (ontmoetingen onderweg met gepensioneerden – 2de video)

Regensburg bleef tijdens WO II gespaard van bombardementen en het is dan ook prettig wandelen in dit middeleeuws openluchtmuseum met zijn smalle steegjes, fonteinen en rijkelijk gedecoreerde patriciërshuizen. Vanop de Steinerne Brücke, een 310 m lange 13deeeuwse brug, rustend op 16 bogen en voorzien van een heuse brugtoren, is het uitzicht op dit fraaie architecturale ensemble fenomenaal.

54

Vlak naast de brug stijgen rookwalmen op uit de historische Wurstküche, naar verluidt de oudste worstenbraderij van Duitsland waar sedert mensenheugnis broodjes zuurkool met scherpe mosterd en worst, de zgn. “regensburger” aan de man worden gebracht. Ik heb geen zin om deel uit te maken van de kwijlende meute die staat aan te schuiven voor zo’n vettige kluif, maar het genot van een frisse pint op het terras van Zum Goldenen Kreuz op de Haidplatz laat ik me niet ontzeggen. Vooraleer de stad uit te fietsen toer in nog wat rond langs de belangrijkste bezienswaardigheden, o.m. de gotische St Petrusdom, thuishaven van het oudste knapenkoor ter wereld, de Regensburger Domspatzen. Ook de Porta Praetoria, de resten van een Romeins kamp en het Altes Rathaus ontsnappen niet aan mijn monsterend oog - en dat zegt dat het mooi is. Bij het verlaten van de stad, op de levendige Bismarckplatz breekt plots de hel los: Donner und Gewitter en de ene hoosbui na de andere die mij zo’n uur gevangen houden in de kanoclub die ik ben binnengevlucht en waar ik van een lieve dame de nodige consignes mee krijg voor het vervolg van mijn route naar het Altmühldal toe. Voor de route tussen Regensburg en Bingen am Rhein beschik ik niet over gidsje en dus reken ik op informatie van locals en een goede bewegwijzering. Moeilijk is het eigenlijk niet: voor 90% van het traject volg ik waterlopen: eerst nog zo’n 20 km langs de Donau, dan een 30 km langs het Main-Donaukanaal, vervolgens langs de Altmühl en Tauber, dan een flinke poos langs de Main en tenslotte nog een 30 km langs de Rijn. De gravelweg is door het tempeest herschapen in een modderpoel en in een mum van tijd zitten fiets, bagage en benen onder een grijze laag aangekoekt vuil. Gelukkig vind ik even verder een asfaltweg die parallel loopt met deze vieze rotweg. In Bad Abbach gaat het via een mooie fietsbrug (en een reusachtig aspergeveld waar zo’n 20 man die witte lekkernij aan het steken zijn) naar de noordzijde van de Donau om zo naar Kelheim toe te fietsen waar het Main – Donaukanaal zich in de allesbehalve “blauwe” Donau werpt. Kelheim is een verrassing van formaat: een bijzonder koket stadje met waardevolle oude stadskern dat zijn rechthoekige middeleeuwse stadsmuren nog deels behouden heeft. In het centrum van het door twee brede geplaveide straten gevormde kruis heb ik uitzicht op 3 stadspoorten en de vierde is ingenomen door de oudste witbierbrouwerij ter wereld Weisses Brauhaus Schneider (www.schneider-weisse.de) met daarvoor het standbeeld van de grote visionair en weldoener van de streek, Ludwig I van Beieren (1824-1848). Hij realiseerde nl. de droom van Karel de Grote om de Noordzee te verbinden met de Zwarte Zee door het graven van een 171 km lang kanaal tussen Bamberg en Kelheim met niet minder dan 100 sluizen (nu nog 16). Op een heuvel net buiten het stadje, de Michelsberg, liet hij tussen 1842 en 1863 de monumentale Befreiungshalle optrekken

55

ter herinnering aan (www.schloesser.bayern.de)

de

bevrijdingsoorlogen

tegen

Napoleon.

In een mooie sportzaak op het centrumplein geraak ik nog aan een bidonnetje campinggas en dan gaat het verder naar Dietfurt. Van de monding in Kelheim tot Dietfurt over een afstand van zowat 30 km maakt de Altmühl, een wildromantisch riviertje, deel uit van het Main – Donaukanaal. Ik fiets echter nog slechts 15 km verder en strijk neer op de goedkope, gezellige camping van Riedenburg (6.80 euro en 1 euro voor de douche) en reinig terstond mijn besmeurde fiets. In de Lidl koop ik een pak spaghetti, een bokaal frankfurters en een flesje witte frankenwijn dat ik te koelen mag leggen in de ijskast van één van mijn buren op de camping, een Duitse vrouw die op verlengd pinksterweekend is in haar stacaravan. Als ik mijn kurkentrekker niet vind krijg ik er zelfs één cadeau van haar en geeft zij mij ook een echt wijnglas in bruikleen want ‘aus einem richtigen Glas schmeckt der Wein so viel besser’ en wie ben ik om haar tegen te spreken? Dag 25 Woensdag 30 mei : Riedenburg – Gunzenhausen : 162 km Route: Riedenburg – Dietfurt – Beilngries – Eichstätt – Treuchtlingen Gunzenhausen Volgens veel insiders is de Altmühltalradweg (van Kelheim tot Gunzenhausen) één van de mooiste, zoniet de allermooiste van Duitsland maar ik ben die mening niet volledig toegedaan. (www.naturparkaltmuehltal.de) De vallei bezit inderdaad prachtige oeverlandschappen en op elke heuveltop staat er wel een kasteel maar voor mij heeft het fietspad te weinig hoogteverschillen, wat later wel het geval is op mijn favoriet: de Taubertalradweg. In Dietfurt scheiden Altmühl en Main-Donaukanaal zich en zet ik blijgezind (want slechts heel lichte tegenwind bij perfecte fietstemperatuur) mijn weg verder langs de uitgestrekte “Auen” van de Altmühl, overloopweiden voor overtollig water. Drie grote waterbekkens, de Altmühlsee, de Brombachsee en de Rothsee, regelen nu het debiet waardoor die uiterwaarden vaak droog liggen en ik enkele malen over bruggen fiets zonder water onder mij. (www.fraenkisches-seenland.de)

56

Eichstätt, de belangrijkste plaats in het Altmühltal, kom ik binnen over de campusgrasperken van de enige rooms-katholieke universiteit in Duitsland waar een prof zowaar aan het doceren is aan de boorden van de Altmühl. Het katholicisme heeft duidelijk haar stempel gedrukt op deze hoogst aantrekkelijke bisschopsstad: niet enkel zijn er tal van kerken, o.m. de domkerk met het graf van de heilige Willibald maar ook een paar kloosters zoals o.a. de kloosterkerk St-Walburg waar de heilige Walburga begraven ligt. In het kapucijnerklooster valt een kopie uit 1160 van het Heilig Graf te Jeruzalem te bewonderen. Ook de vele pleinen met hun prachtige historische gebouwen lonen de moeite, o.a. het domplein en de Markplatz met stadhuis en St Willibaldsfontein waar ik me langs bonte kramen heen moet wurmen – het is immers marktdag en dat zorgt altijd voor wat extra couleur locale. De pièce de résistance is echter de unieke barokke Residenzplatz met het immense bisschoppelijk paleis, het stadstheater en de onvermijdelijke Mariazuil. Om de stad te verlaten moet ik naar de andere oever en daar staat hoog op een rots de machtige Willibaldsburg, een massief blokvormig renaissancekasteel met twee hoektorens, ooit woonzit der bisschoppen. (www.schloesser.bayern.de) Tussen Eichstätt en Treuchtlingen heeft de rivier zich idyllisch meanderend een weg gebaand door de steile kalkrotsen van de Fränkische Jura en er tal van bizarre rotsformaties uitgeslepen zoals de solitaire Burgsteinfelsen in de omgeving van Dollnstein en wat verder de zgn. “Twaalf Apostelen”, een formatie van 12 machtige dolomietrotsen. Dan bereik ik Gunzenhausen aan de Altmühlsee en vind ik het na 162 km welletjes voor vandaag. Helaas kom ik terecht op de weliswaar bijzonder propere, maar onaangename massacamping “Altmühlsee-Campingplatz Herzog” waar ik slechts met moeite een plekje vind op het trekkersveldje (11 euro). Het is immers schoolvakantie in Beieren en velen zijn er, profiterend van het goede weer met de kids op uitgetrokken. Ik doe wat inkopen in de campingwinkel, bereid mijn avondmaal, deel mijn flesje frankenwijn met een koppeltje dertigers uit de omgeving van Eschweiler dat met de motor bezig is aan een Deutschlandrundfahrt en ga al vroeg onder zeil want die 162 km zijn wel degelijk in de kleren gekropen ondanks de superconditie die er aan het aankomen is. Dag 26 Donderdag 31 mei : Gunzenhausen – Laudenbach 117 km Route: Gunzenhausen – Muhr am See – Ornbau – Herrieden – Leutershausen – Colmberg – Rothenburg ob der Tauber – Creglingen – Bieberehren – Röttingen – Weikersheim - Laudenbach

57

Vandaag staat grotendeels de Altmühlweg op het programma. Daarmee wordt het licht golvende traject van ongeveer 85 km tussen Gunzenhausen en Rothenburg ob der Tauber bedoeld waarbij de piepjonge Altmühl wel altijd min of meer in de nabijheid is, doch die niet wordt gevolgd via het jaagpad ernaast zoals dit wel grotendeels het geval is op de Altmühl Radweg tussen Kelheim en Gunzenhausen. Vermits een bezoek van een tweetal uurtjes aan Rothenburg ob der Tauber gepland is ben ik al om 05.15 u opgestaan om twee uurtjes later de camping af te rijden en gelijk het mooie fietspad langs de 5 km lange Altmühlsee te volgen. Kort daarna duiken in het weidenlandschap de contouren op van het Frankische juweeltje Ornbau, ooit een vooruitgeschoven bastion van de prins-bisschoppen van Eichstätt. Via een schilderachtige stenen brug over de Altmühl en met uitzicht op enkele goed bewaarde stadsmuren kom ik in het centrum dat me met zijn poorten, torens en middeleeuws vakwerk ten zeerste kan bekoren. Bij het verlaten van Ornbau merk ik dat er slag zit in mijn achterwiel en bij controle blijkt dat een gebroken spaak de dader is. De fietshersteller in Herrieden is gesloten wegens ziekte maar gelukkig hoef ik slechts 13 km verder te rijden tot Leutershausen waar ik in de Classic Bike Shop Peter Bornowski aantref die zich gelijk over mijn fiets ontfermt. Hij beperkt zich niet enkel tot het vervangen van de spaak maar regelt meteen ook mijn remmen en versnelling, checkt mijn remkabels en eindigt met het smeren van de ketting en het bijpompen van de banden. Prima service van zo’n drie kwartier waarvoor slechts 17.50 euro wordt aangerekend “damit Sie gut von den Deutschen denken”. Het tracé van de Altmühlweg is minder interessant dan dat van de Altmühl-en (later) de Taubertalradweg wegens niet steeds afzijdig van het grote verkeer en ik vind het dan ook niet spijtig als ik plots vanop een heuvel de steile puntdaken en torens van het prachtige Rothenburg boven de vestingmuren zie uitsteken. Rothenburg ob der Tauber neemt zijn bezoekers op een wonderbaarlijke manier terug in de tijd. Alhoewel niet geheel ongeschonden uit WO II gekomen want voor één derde vernield (maar volledig heropgebouwd) is dit de place to be voor romantici die hier kunnen flaneren door de smalle, geplaveide steegjes met spitse topgevels, traptorentjes, hoekerkers, fonteinen en rijkelijk gedecoreerde vakwerkhuizen. Een schitterende Marktplatz, 14 oude stadspoorten en kilometerlange stadsmuren van waarop je adembenemende uitzichten hebt op landschappen uit een andere tijd vervolledigen dit authentieke middeleeuwse plaatje. (www.youtube.com/watch?v=ty2nNmn4NqU) 58

Alhoewel het mijn derde bezoek is aan dit stadje kan ik maar niet genoeg van krijgen van de vele schilderachtige hoekjes zoals het Spitaltor, een 17de-eeuws bastion met twee ovale binnenplaatsen, de Fischturm, het Plönlein (één van de meest gefotografeerde plekjes in Duitsland), het Burgtor met zijn rijk versierde voorgebouwen en de Burggarten – nu stadspark maar ooit de plaats van een keizerlijk kasteel dat door een aardbeving in 1356 werd vernield. Het is ondertussen al kort voor 15.00 u en dus spoed ik me nog maar eens naar de Ratstrinkstube op de Marktplatz om er de laatste voorstelling van de dag van de “Meistertrunk” te kunnen aanschouwen. Een klok met bewegende beelden visualiseert een “historisch” gegeven uit de Dertigjarige Oorlog waarbij burgemeester Nusch in 1631 de stad van de ondergang redde door een weddenschap aan te gaan met veldheer Tilly en erin te slagen een kruik Frankenwijn van 3,25 l in één teug te ledigen. Ook aan de shoppende toerist (bijzonder veel Japanners) is gedacht: het warenhuis palend aan ’s werelds grootste Weihnachtsmuseum van Käte Wolfhart slaagt er zelfs ’s zomers op onnavolgbare wijze in de koopdrang bij vrouwen aan te wakkeren en hen op te zadelen met tassen vol bontgekleurde kerstballen en andere prullaria. Later dan gepland verlaat ik de stad via de Spitalbastei en gaat het meteen steil bergaf naar de Doppelbrücke, een fraaie middeleeuwse brug over de Tauber opgebouwd uit twee rijen boven elkaar geplaatste bogen en meer dan één foto waard. Slechts even verder moet ik opnieuw de remmen dichttrekken voor een foto van het Topplerschlösschen, een merkwaardige constructie van een pastelblauw huisje bovenop een grijze vierkantstoren. Vanaf Rothenburg heb ik 2 mogelijkheden om het 120 km lange Liebliches Taubertal te doorkruisen, nl. via de “klassieker” of de “sportieve”. Ik opteer voor de klassieker, vooreerst omdat die door het lieflijke, wildromantische Tauberdal loopt en vervolgens omdat die voor 90% identiek is met het mooiste tracé van de Romantische Strasse. De uitdagende sportieve versie loopt over de heuvels en is veel lastiger, maar dit wil niet zeggen dat de “klassieker” een fluitje van een cent is, integendeel zelfs want het gaat af en toe pittig op en neer en meer dan eens zal ik naar de 39 x 26 moeten terugschakelen. Aan dit deel van het Frankenland heb ik bijzonder goede herinneringen omdat ik hier op 19-jarige leeftijd naartoe was getrokken om er een Duits “taalbad” te nemen. In de omgeving van Würzburg had ik het geluk terecht te komen bij een kinderloos echtpaar dat me 6 weken lang onder de hoede nam, me een vakantiejob bezorgde in

59

de Eschendorfer wijncoöperatieve (ongetwijfeld de reden van mijn passie voor het wijngebeuren) en me tijdens de weekends meenam op uitstapjes in de omgeving, vooral naar de Fränkische Schweiz en het Tauberdal (waar ik dan telkens op één of ander terrasje de meest delicieuze gebakjes en een kop koffie kreeg voorgezet– Kaffee und Kuchen) Nog meer dan in het Beierse Donauland rijgen dorpen met uitbundige kerken, imponerende stadspoorten, fel bebloemde vakwerkhuizen en karaktervolle stadhuizen zich aaneen in het dal van de Tauber. Omdat ik de meeste ervan evenwel al bezocht heb fiets ik er gewoon door of beperk ik me tot een blitzbezoek zoals aan Creglingen met een merkwaardig vingerhoedmuseum en met in de naburige Herrgottskirche het wereldvermaarde, 7 m hoge Maria-altaar van Tilman Riemenschneider, dé Duitse houtsnijder en beeldhouwer van de laatgothiek. In Tauberzell heb ik een koddige ontmoeting met een man die dagelijks 2 uur op stap gaat met zijn hond en …… onaangebonden geitenbok!! Aldaar duiken ook de eerste wijngaarden op in het landschap en bemerk ik dat het stemmige wijndorpje Röttingen een wijnbouwmuseum heeft geïnstalleerd in de bacchuskelder van slot Brattenstein. In het infocenter, ondergebracht in het statige Rathaus op het knusse centrumplein verneem ik dat er een heel mooie camping is even ten zuiden van Weikersheim. Camping Schwabenmühle (www.camping-schwabenmuehle.de), gelegen op een soort schiereilandje in wijn-en vakantiedorp Laudenbach in het Vorbachtal is er één van de betere soort en alleszins de beste van de hele tocht (11 euro) De receptie en het sanitaire blok zijn er gloednieuw en tot mijn grote vreugde lopen er geen massa’s joelende kinderen rond zoals in Gunzenhausen. Ik ben immers in Würtemberg aanbeland en daar is de vakantie al voorbij. In de campingshop koop ik een Bocksbeutel (de typische platte dikbuikige flessen in de vorm van bokkenklootjes) Müller Thurgau Kabinett, van de “Lage“ Röttinger Feuerstein en verneem ik van de campinguitbater dat de naam Feuerstein gegeven wordt aan de beste percelen (en aan de wijn van die percelen) waar de mosselkalk doorspekt is met fijne kwartsaders, de zgn. Feuerstein. De wijn, gekenmerkt door een opvallende mineraligheid zoals dat meestal ook het geval is bij grote rieslings valt bijzonder in mijn smaak en vind ik, alhoewel in wit, toch nog goed passen bij mijn sobere maaltijd van groentensoep, worst, zuurdesembrood en een tomaten/radijzenslaatje. Rond 21.00 u begint het plots fel te regenen, maar dat kan me niet deren vermits mijn tentje haar deugdelijkheid al menigmaal heeft bewezen. Ik prijs me gelukkig mij destijds een kwaliteitstent van MSR (type Velo) te hebben aangeschaft die met haar 4,5 kg weliswaar aan de zware kant is, maar wat niet opweegt tegen de degelijkheid en het gebruiksgemak ervan. Zo bv. beschik ik over een grote luifel waar ik mijn fiets ’s nachts een veilig onderkomen kan geven en hoef ik die niet steeds aan één of andere boom vast te binden. Ik luister nog even naar het geroffel van de regen op mijn

60

tentzeil - een geluid dat ik als uitermate aangenaam en rustgevend ervaar – en verzeil al na luttele minuten in dromenland. Dag 27 Vrijdag 1 juni : Laudenbach – Mainaschaff : 156 km Route: Laudenbach – Weikersheim – Bad Mergentheim – Tauberbischofsheim – Gamburg – Wertheim – Freudenberg – Miltenberg – Klingenberg am Main – Aschaffenburg - Mainaschaff Na een ochtendritje van 10 km, genoeg om te merken dat er eens te meer een strakke tegenwind zit, heb ik al opnieuw Weikersheim bereikt, stadje waar ik gisteren namiddag al was doorgefietst. Voor verpozing op het schitterend gerenoveerde plein voor de ingang van Schloss Weikersheim is het nog te vroeg en vermits een geleid bezoek aan het stamslot van het geslacht Hohenlohe, een schitterend renaissancekasteel met meubilair in renaissance-en barokstijl wat te lang zou duren schaf ik mij enkel een toegangskaartje aan voor de aanpalende baroktuin vol allegorische en karikaturale beelden om er in de gestolde ogen van vorsten en bisschoppen te gaan kijken. Een andere blikvanger in deze Schlossgarten is de oranjerie, een 100 m lang arcadevormig bouwwerk met twee vleugels. Het geheel is indrukwekkend en niet voor niets wordt deze tuin als een schoolvoorbeeld van Duitse barokke tuinarchitectuur beschouwd. Het vervolg van de rit tot Wertheim is een aaneenschakeling van weide-, bos en akkerlandschappen met als constante de lieflijke Tauber waarlangs schattige stadjes als Bad Mergentheim (ooit hoofdzetel van de ridders van de militair-religieuze Duitse Orde), Lauda Köningshofen, Tauberbischofsheim en Werbach hebben bijgedragen tot een mooi hoofdstuk in het boek der Duitse geschiedenis. Onderweg veel uitingen van volksdevotie in de vorm van beelden van de heilige Nepomuk op of naast bruggen als bescherming tegen overstromingen en van Bildstöcke (beeldzuilen), opgetrokken om de boeren een goede oogst te verzekeren of uit dankbaarheid voor het (vermeende) afwenden van één of andere plaag. Bijzonder fraai is het bosrijke traject tussen Gamburg en Bronnbach waar de vallei zich heeft vernauwd en er enkele flinke kuitenbijters te verwerken vallen. Even verder bereik ik Wertheim waar de Tauber in de Main stroomt en ik het Liebliches Taubertal node moet verlaten. Een imposante burchtruïne, één van de grootste en

61

mooiste in het zuiden van Duitsland torent hoog boven het mooi geplaveide marktplein uit waar in een deurpost de waterstanden staan gekerfd tijdens de overstromingen van ’91, ’93, ’95 en ’98. Viermaal in één decennium stond de stad onder water!! Omheen de rococofontein vele verlokkelijke, gezellige terrasjes met kleurrijke parasollen en hoe groot de verlokking van een biertje of wijntje ook is, ik verman mij en zet pal westwaarts mijn weg verder langs de Main naar het nog fraaiere Miltenberg. Ik volg nu (een stuk van) de Mainradweg, Duitslands eerste vijfsterren fietsroute. (www.mainradweg.com) Om die score te behalen moet de route aan een aantal criteria voldoen zoals verharde fietspaden, toegankelijkheid voor fietsen met bagage /fietskarren, voldoende logiesmogelijkheden enz. Na al die wildromantische landschappen van de vorige dagen kan de route me evenwel veel minder bekoren en soms zal ik ze ronduit saai vinden, reden genoeg om af en toe het gas volledig open te draaien. Een stop dringt zich evenwel op in Miltenberg, fraai gelegen tussen de uitlopers van respectievelijk het Odenwald in het westen en de Spessart in het oosten. Vooraleer de Mainbrug over te steken geniet ik even van het magnifieke panorama op het beeldige stadje waarvan de St. Jakobskerk en de perfect gerestaureerde, boven alles uittorenende Burg Miltenberg prominent in beeld zijn. Dan trek ik uit voorzichtigheid (wegens grote drukte) te voet verder door dit picture book stadje dat zijn waardevolle middeleeuwse erfgoed, verworven door zijn gunstige ligging aan de oude handelsweg tussen Nürnberg en Frankfurt, zo goed heeft weten te bewaren. Het meest fotogenieke hoekje is het zgn. Schnatterloch met een ensemble van sublieme vakwerkhuizen gegroepeerd rond de historische stadsfontein op de Alter Marktplatz. Het diende ooit als coulisse voor de filmkomedie Das Wirtshaus im Spessart. Interessant is ook het met grijze schaliën bedekte Haus zum Riesen, het oudste pension van Duitsland. (www.riesenmiltenberg.de) Even voor Aschaffenburg vind ik een zestal km beschutting tegen de tegenwind achter de brede rug van een kerel op een elektrische fiets. Mijn “slepen” werkt hem blijkbaar erg op de zenuwen want hij poogt me herhaaldelijk af te schudden door furieus bij te trappen en dan om te zien of ik niet

62

moet lossen. Dat zorgt er echter alleen maar voor dat ik me met nog meer verbetenheid in zijn wiel vastbijt en nog liever dood zou vallen dan af te haken. Mijn ‘moment de gloire’ beleef ik als hij moe begint te worden en de strijd staakt waarop ik hem prompt en met enig dédain in de blik zonder pardon passeer en achterlaat. Had ie maar niet moeten doen, de oetlul!! Voor een bezoek aan Aschaffenburg, mij nochtans aangeraden door een tegenligger met wie ik een praatje had gemaakt, pas ik en neem ik genoegen met een blik op het massieve, in rode zandsteen opgetrokken renaissanceslot Johannisberg dat zich hoog boven de Main verheft. Tot 1803 fungeerde het als tweede residentie van de aartsbisschoppen en keurvorsten van Mainz; nu is het een immens, veelbezocht museum omringd door mooie tuinen. (www.schloesser.bayern.de) Wat verder fiets ik van de Mainradweg weg om om 6.30 u in Mainaschaff neer te strijken op een grote, propere maar wel heel slecht gelegen camping “Mainparksee” (9 euro): op kleine afstand van een autosnelweg, onder een hoogspanningslijn en met het gedruis van opstijgende en landende vliegtuigen op de naburige internationale luchthaven van Frankfurt. In het nabije Stüberl am See, een gezellig restaurantje aan een meer bestel ik een portie KlöBe (gepocheerde aardappelballetjes), een enorme Jägerschnitzel met champignonsaus, sla en een halve liter donker bier. Ook hier wordt bijzonder weinig aangerekend: slechts 11,10 euro. Dag 28 Zaterdag 2 juni : Mainaschaff – Bacharach Steeg

: 147 km

Route: Mainaschaff – Seligenstadt – Grosskrotzenburg – Hainburg – Schwanheim – Sindlingen – Flörsheim am Main – Mainz – Bingen – Assmanshausen – Bacharach Steeg Als ik al om 6.50 u de camping afrij is het bewolkt, maar valt er gelukkig geen regen. Er is immers een uitgebreid bezoek aan Frankfurt gepland. Al na een klein uurtje bereik ik het opmerkelijke historische centrum van Seligenstadt met tal van zorgvuldig gerestaureerde vakwerkhuizen, een voormalige benediktijnerabdij en het waarteken van de stad: de in rode zandsteen opgetrokken St Marcellinus- en Petrusbasiliek. De doortocht van Offenbach, het centrum van de Duitse lederindustrie, verloopt eerst nog door een oase van groen waar honderden Turkse Offenbachers tweedehandsgoederen slijten, maar gaat dan even van de Main weg door de oude industriehaven waar het opletten geblazen is voor oude spoorrails en putten in het wegdek.

63

Al gauw fiets ik over de Deutschherrn-Ufer, een verrukkelijke, parkrijke oeverpromenade met uniek uitzicht op de Main, de vele bruggen erover en de futuristische skyline van Frankfurt, de Europese financiële metropool. Tal van banken, o.a. de Deutsche Bank, de Commerzbank en de Dresdner Bank hebben hier imponerende wolkenkrabbers neergepoot, maar mijn aandacht wordt toch vooral getrokken door de 257 m hoge Messeturm, de Mainturm met opvallende rood-witte antenne, en het in aanbouw zijnde nieuwe torengebouw van de Europese Centrale Bank. Deze mooie twin skyscraper waarvan de torens verbonden zijn door een enorme glazen tussenconstructie moet niet enkel de oude Eurotower vervangen maar ook de status van Frankfurt als Europees geldimperium nog meer in de verf

zetten. Afwerking verwacht in 2014. Er wordt hier trouwens gebouwd dat het een lieve lust is : bouwondernemers hebben de concessie op zak voor de constructie van niet minder dan 72 wolkenkrabbers waarvan de Millenniumtoren met zijn 369 m de hoogste zal zijn. Niet voor niets wordt Frankfurt Mainhattan genoemd, een mooie allusie op de skyline van Manhattan in New York en de ligging van Frankfurt aan de Main. Alhoewel de Altstadt nagenoeg in haar totaliteit vernield werd in de bombardementen van 1943-44 kan ik het toch niet laten even de groene, ijzeren Alte Brücke over te fietsen naar de volledige heropgebouwde historische kern rond het plein Römerberg en naar het standbeeld van Frankfurts beroemdste zoon, Johann Wofgang von Goethe. Die heeft op het - hoe kan het ook anders – Goetheplein een bronzen standbeeld gekregen (1844) bovenop een kubusachtige sokkel met allegorische reliëfs en de weergave van epische scènes uit zijn beroemdste werken. Een andere personaliteit die in de stad een standbeeld kreeg en me met bakkebaarden en grijze kop aanstaart in een parkje is de zwartgallige filosoof Schopenhauer die het mensenleven niet meer vond dan een schimmel op de korst van moeder aarde.

64

Via de Untermainbrücke gaat het terug naar de Schaumainkai, gemeenzaam de Museumsufer genoemd omdat tal van musea, o.a. de Städtische Galerie, het Museum voor Communicatie en het Duits Filmmuseum zich hier aan de Mainpromenade verdringen. Daar waar de Schaumainkai eindigt staat bij de Friedensbrücke tot mijn blijde verwondering een proletariër, de handen trots op de heupen en een kap over het hoofd: de havenarbeider van Constantin Meunier. Bij het verlaten van de stad heb ik enige moeite te weerstaan aan de verlokking van een Frankfurter Würstchen met scherpe mosterd, maar ik verman me en zet tevreden vanwege al dat moois en de keurige fietspaden mijn weg verder langs de rivier waarop knobbelzwanen dobberen en roeiers zich stroomopwaarts duwen. De rest van de route langs de benedenloop van de Main naar Mainz toe is veel minder bekoorlijk alhoewel de zon er ondertussen opnieuw is doorgekomen. Van schilderachtige dorpjes is nu niet veel sprake meer want veelal platgebombardeerd tijdens WO II. Het is een opeenvolging van Gewerbegebiete (industrieparken) waarvan dat van Höchst, met o.a. de terreinen van voormalige chemiereus Höchst (nu in handen van de Franse farmaceuticagigant Sanofi-Aventis), echt impressionant is. Het spiksplinternieuw fietspad dat er omheen gaat en waarvoor zeker zo’n 10 km van de Main wordt afgeweken biedt een goed uitzicht op de productieunits van de vele fabrieken en bedrijven die zich op dit reusachtige industrieterrein hebben gevestigd. Voor enige afwisseling zorgen ook de tientallen laag overvliegende vliegtuigen die net zijn opgestegen van de luchthaven van Frankurt-Hahn (niet te verwarren met de internationale luchthaven van Frankurt) of aanstalten maken om er te landen. Even verder bereik ik de samenvloeiing van Main en Rijn en gaat het over de Theodor-HeussBrücke naar de mooi gerestaureerde oude stadskern van Mainz toe waar hét symbool van de stad, de romaanse Sint Maartensdom met zijn zes torens en monumentale afmetingen alle aandacht naar zich toezuigt. Uiteraard heeft de fiere bisschopsstad ook een museum gewijd aan haar beroemdste telg, Johann Gutenberg die hier in 1450 de druktechniek met losse letters uitvond, maar een bezoek eraan zit er niet in, evenmin als aan het in helrode zandsteen opgetrokken Kurfürstliches Schloss waarin nu het Römisches-Germanisches Zentralmuseum gehuisvest is. Ik trek nog even de remmen dicht voor een foto van de vroegere Commanderij der Duitse Orde, nu omgevormd tot Landtag, het parlement van de deelstaat Rijnland-Palts en dan gaat het noodgedwongen via de drukke L424 de stad uit. Het fietspad langs de Rijn is maar niet vinden en als ik het op de heupen krijg van de voorbijrazende wagens sla ik op goed geluk rechtsaf. Het lot is mij gunstig gezind want al spoedig bemerk ik enkele lanterfantende fietsers bij wie ik aanpik en die me tegen een slakkengangetje door een vlak landschap met veel boomgaarden,

65

akkers en volkstuintjes terug naar de brede, beboste uiterwaarden van de rivier brengen. Vanaf Bingen waar de Lahn in de Rijn vloeit tot Koblenz wurmt de Rijn zich langs steile rotsen door een middengebergte. Aan mijn linkerzijde de Hunsrück en de Eifel, rechts de Taunus en het Westerwald. Achter elke bocht doemen flanken op met bizarre beboste steenformaties afgewisseld met terrassen van keurig gelijnde wijngaarden. Hoog daarboven prijken burchten en kastelen. Dertig stuks staan er langs dit Oberes Mittelrheintal. Vandaar dat de UNESCO dit dal met zijn natuur en geschiedenis heeft erkend als werelderfgoed. (www.welterbe-mittelreheintal.de)

In Bingen heb ik nu ook het punt bereikt waar ik de Rijn heb verlaten op mijn fietstocht naar de Abruzzen in 2008 en vanaf hier kom ik op bekend terrein want ik ben zinnens hetzelfde traject, maar dan in omgekeerde richting, tot thuis te volgen. Tussen Bingen en Rüdesheim bevindt zich het zgn. Binger Loch waar scheepvaart destijds onmogelijk was wegens rotsrichels in het rivierbed en stroomversnellingen. Daarom werd er al in de Middeleeuwen een doorbraak in het riviergesteente geforceerd zodat de scheepslading niet langer over land vervoerd hoefde te worden tussen Rüdesheim en Bacharach. Aan zijn functie als overslaghaven voor rijnwijn had het pittoreske Bacharach -waar ik van plan ben in een pension te overnachten zijn welvaart te danken. Van de trage weggebruikers tussen Mainz en Bingen heb ik vernomen dat het weer vannacht drastisch gaat omslaan en daarom zet ik na een kort bezoek aan het pittoreske, druk bezochte Bacharach koers naar het 4 km van de Rijn verwijderde Steeg, een rustig wijndorpje zonder toeristenhordes waar ik mijn intrek neem in Gasthaus “Zur Alten Mühle” (32 euro met ontbijt) (www.alte-muehle-bacharach.de) Ik eet er opnieuw lekker en goedkoop: nogmaals een Jägerschnitzel met frieten en sla (Duitse porties!!!) overgoten met een pul bier van een halve liter (12.30 euro).

Dag 29 Zondag 03 juni Bacharach – Zülpich

166 km

Route : Bacharach – St Goar – Boppard – Koblenz – Andernach – Remagen – Vilip – Lüftelberg – Miel – Euskirchen – Zülpich Pech vandaag: als ik om 05.30 u de ogen open zijn de hemelsluizen al opengegaan en zal het water de hele dag met bakken uit de lucht vallen. Weg zijn de heerlijke 66

fietstemperaturen van de vorige dagen en ik schat dat de temperatuur met zo’n 12 ° gedaald is. Het komt er dus op aan mij flink te wapenen tegen dit rotweer en een copieus ontbijt zoals ik dit in huize Zur Alten Mühle voorgezet krijg komt dan ook goed van pas. Ik mag me opnieuw een lunchpakket klaarmaken voor onderweg en krijg bij het verlaten van het stemmige gasthuis van de Wirt nog een banaan, een appel en een drankje toegestopt met de mededeling dat ik het “bestimmt noch benötigen werde heute” Flink ingeduffeld en voor het eerst deze reis in lange fietsbroek zit ik weldra weer op het enigszins hobbelige fietspad langs “Vater” Rhein maar door het regengordijn valt er nauwelijks een glimp of te vangen van de vele burchten die ongenaakbaar staan te wezen op de toppen van de steile bergflanken. Plaatsjes als Bacharach, Oberwesel, St Goar en Boppard die bij zon volledig beantwoorden aan het klassieke beeld van de romantische Rijn (stoere stadspoorten, gezellige pleintjes met fel bebloemde vakwerkhuizen, kerken, kapelletjes) liggen er nu grauw en mistroostig bij. Een stop op één of ander gezellig terrasje om te genieten van een glaasje riesling, müller-thurgau of weissburgunder (pinot blanc) zit er dan ook niet in vandaag. Het centrum van Koblenz bereik ik via de Kaiserin Augusta Anlagen, een 3,5 km lange rivierpromenade in de vorm van een landschapspark, aangelegd in opdracht van keizerin August, de gemalin van Keizer Wilhelm I. Uitgerekend vandaag op deze UNESCO werelderfgoeddag vindt hier op deze schitterende, in een zee van groen badende flaneerboulevard een praalstoet plaats ter ere van deze geliefde keizerin die elke zomer in Koblenz resideerde en de stad zo’n warm hart toedroeg. De opdracht voor de aanleg van dit schitterende landschapspark had ze gegeven aan de geniale Pruisische architect Peter Lenné die o.m. ook verantwoordelijk was voor de tuinen van Schloss Sanssouci in Potzdam bij Berlijn. Overal staan kraampjes met regionale specialiteiten en wijnen opgesteld en weerklinkt er muziek maar mijn aandacht gaat toch vooral uit naar de vele figuranten die een onderkomen hebben gezocht onder tentluifels of kiosken om hun schitterende historische kostuums enigszins te beschutten voor de regen. (www.augusta-fest.de) Op de Konrad Adenauer Anlagen tussen het Kurfürstliches Schloss en het Deutsches Eck hoor ik plots een mij vertrouwd in het oor klinkend dialect: het zijn leden van Runners Evergem die hier gisteren aan een halve marathon hebben deelgenomen en nu in rood trainingspak de stad aan het verkennen zijn. Via het Deutsches Eck waar de Moezel in de Rijn stroomt en waar een reusachtig standbeeld van Keizer Wilhelm I is opgetrokken (gezeten op zijn paard, in een pose

67

vol zelfverheerlijking) gaat het over de Balduinbrücke naar de andere Rijnoever toe waar ik een prachtig zicht heb op de indrukwekkende vesting Ehrenbreitstein. Het enige stadje onderweg dat ik nog nooit bezocht heb is Andernach. Ditmaal fiets ik wel het centrum binnen om er enkele plaatjes te gaan schieten , o.a. van het Haus von der Leyen, een voormalig stadspaleis met schitterend sculptuurwerk in de portaalvoorbouw. De route verloopt vanaf hier tot Remagen af en toe op enige afstand van de Rijn en wordt een beetje minder interessant. Kort voor Bad Breisig gebeurt dan het onvermijdelijke op nagenoeg elke fietsreis en dien ik huiverend van de kou en met verkleumde handen een lekke voorband te herstellen. Verdoeme, verdoeme, verdoeme!! Kort na de restanten van de beroemde spoorbrug over de Rijn in Remagen waar de Amerikanen in WO II de Rijnovergang forceerden moet ik definitief van de rivier weg. Waar ik langs de Rijn nog enigszins voor de westenwind werd beschut door de steile wijnbergen kom ik na een lange, venijnige klim om uit het Rijndal te komen in Oedingen op de Ville , een lage uitloper van de Eifel, waar ik de wind en de striemende regen vol in het gezicht krijg. Ik gun het landschap waarvan ik op mijn tocht naar de Abruzzen zo genoten heb nauwelijks een blik, behalve dan bij de passage door het Kottenforst ten zuiden van Bonn, ooit het jachtterrein van de keurvorsten van Keulen. Diep over het stuur heen gebogen zet ik vervolgens mijn weg voort naar de Zülpicher Börde, een uitgestrekt landbouwgebied rond Euskirchen en Zülpich waar Frankenkoning Clovis in 496 de Alamannen versloeg. Net voor Euskirchen raak ik van de route af en ga ik de hort op langs bewegwijzerde fietspaden en boerenwegen die plots wegens “Bauarbeiten” afgesloten blijken te zijn en waar geen doorkomen aan is. Behoorlijk gefrusteerd en verkleumd van de kou neem ik pas om 19.00 u in Zülpich mijn intrek in het door Kroaten gerunde hotel Europa (50 euro met ontbijt) waar ik meteen de chauffage op volle bak zet om mijn kleren en schoenen droog te krijgen die ik na het nemen van een deugddoend bad in de kuip heb gewassen. Op het gelijkvloers in het gezellige restaurant Dubrovnik kom ik volledig op temperatuur en voor 16,5 euro krijg ik een halve liter Weizen met diverse aperitiefhapjes, drie broodjes en een enorme, delicieuze Grillteller Spezial. Bijgerechten zijn à volonté op te scheppen uit het saladebuffet. De waard is aanvankelijk nogal afstandelijk en gelooft niet dat ik per fiets van Istanbul ben gekomen. Als ik hem mijn dagboek voorleg, kan hij niet anders dan mij geloven en wordt hij de inschikkelijkheid en minzaamheid in persoon. Ik mag in ruil voor mijn

68

verhaal zowaar niet naar mijn kamer toe vooraleer met hem nog een koffie en een slivovice te hebben gedronken. Goed adresje!! (www.hotel-europa-zuelpich.de)

Dag 30 Maandag 4 juni Zülpich – Sint Truiden : 140 km Route: Zülpich – Embken – Berg – Nideggen – Schmidt – Lammersdorf – Roetgen – Raeren – Walhorn – Lontzen – Montzen – Hombourg – Warsage – Berneau – Visé – Bassenge – Tongeren – Borgloon – Sint Truiden Net als gisteren in Bacharach kan ik ook hier het even copieuze ontbijt met alles erop en eraan ten zeerste appreciëren en krijg ik eveneens een lunchpakket mee voor onderweg. Als ik om 8.30 u de fiets uit de stalling haal blijkt de ketting dringend aan wat kettingspray toe, want volledig drooggelopen. Herr Boras heeft dit niet in huis maar een beetje verder, na een spectaculaire afdaling door het bos om in het dal van de Rur te komen lost een barmhartige Samaritaan in Nideggen het probleem op. Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat extra druk te steken in mijn voorband want ik weet dat er mij gelijk een 9 km lange kuitenbijter naar Schmidt te wachten staat. De klim door de oostelijke flank van het Naturpark Hohes Venn- Eifel is verraderlijk omdat je na een flink aantal venijnige kronkels uitkomt op een rechter, vlakker stuk dat je de indruk geeft bovengekomen te zijn, maar schijn bedriegt want gelijk loopt het nog eens 4 km behoorlijk op, type Nieuwe Kruisberg in Ronse. Naarmate ik de Belgische grens nader gaat het flauwe waterzonnetje waarmee ik gestart ben steeds meer schuilen achter weinig goeds voorspellende onweerswolken. Alhoewel af en toe langs vrij drukke wegen – gelukkig meestal op een afgescheiden fietspad – mag het parcours tot Raeren, er best wezen. Het gaat nl. veelal door uitgestrekte sparrenbossen en de met harsgeuren bezwangerde lucht streelt weldadig mijn longen. In Hombourg kom ik op de N608 en begint het gelijk te regenen en flink te waaien – tegenwind natuurlijk, wat dacht je? Alhoewel weinig bereden, ligt de N608 er erbarmelijk bij en is de afdaling naar het Maasdal vanaf Berneau voor fietsers zelfs levensgevaarlijk omwille van de vele putten en scheuren in het wegdek. Van de hele reis is dit ontegensprekelijk de slechtste weg - een echt schandaal, waarschijnlijk aangelegd door de Luikse betonmaffia. Net over de Maas in Wezet (Visé) ligt de laatste zware klim van de reis op mij te wachten : de rue de Tongres naar Bassenge toe. Ik heb die klim al een paar keer gedaan tijdens een BRM van 300 km (Holsbeek – Signal de Botrange – Holsbeek) en weet dus uit ervaring dat die niet van de poes is. De omstandigheden zijn ditmaal evenwel apocalyptisch: in Wezet zijn de hemelsluizen wagenwijd opengegaan en krijg ik een ware wolkbreuk met hagelstenen, donder en bliksem over me heen. Al van bij het begin van de klim is de rue de Tongres herschapen in een kolkende beek waarvan het water bijna tot aan mijn kamwiel reikt. Er valt absoluut niets van het wegdek te zien en dat is extra gevaarlijk want putten zijn er genoeg. Tot overmaat 69

van ramp krijg ik van voorbijrijdende wagens nog wat extra water over me heen en bezorgen vrachtwagens me zelfs een heuse douche. Ik slaak dan ook een zucht van verlichting als ik in Bassenge bij punt 407 het knooppuntennetwerk kan opfietsen en ik verlost ben van het drukke verkeer. De voormalige spoorbedding tussen knooppunten 114 en 112 is herschapen in één grote modderpoel waar ik me voorzichtig een weg doorheen moet banen. De enige levende wezens onderweg zijn rood-witte koeien die met hun voorpoten in de Jeker van het troebele water aan het slurpen zijn. In Tongeren overweeg ik even een warme chocomelk te gaan dringen, maar vermits ik doornat ben en een flinke verkoudheid riskeer, is dit geen goed idee. Via knooppunten 116 – 117 -118 -132 – 156 en 151 bereik ik Borgloon waar ik van een vrouw het adres van een B&B opkrijg, maar daar geeft niemand thuis (of openen ze de deur niet voor een tot modderduivel herschapen cyclist als ik). Daarom gaat het verder via knooppunten 151 – 152 -153 -162 -170 -189 -135 naar Tongeren. Bij mooi weer is dit een verrukkelijk parcours door de mooiste landschappen van Haspengouw, maar nu zit ik bibberend en bevend op mijn fiets de kilometers af te tellen, snakkend naar een warm bad waarin ik mijn verkleumde knoken een half uurtje te weken kan leggen. Mijn handen zien blauw van de kou en ik kan amper nog mijn remmen dicht trekken. Totaal onderkoeld en klappertandend van de kou stap ik omstreeks 18.30 u de lobby binnen van het comfortabele hotel Cicindria, gelegen op 200 m van de aantrekkelijke Sint Truidense Grote Markt (www.cicindria-hotel.be) en krijg er voor 75 euro (zes maal meer dan wat ik in het oostblok betaalde) een stijlvol ingerichte kamer met alles erop en eraan. Eens terug op temperatuur na mijn meest welgekomen bad ooit was ik eerst opnieuw mijn kleren en schoenen uit en trek vervolgens naar een horecazaak op de Grote Markt om er één van mijn lievelingsgerechten - vol-au-vent met puree en erwtjes en worteltjes - te gaan verorberen. Als ik terugkom regent het nog steeds maar het weerbericht op teletekst stelt me gerust: de grote finale van mijn tocht wordt een zonovergoten dag met een zwakke wind uit oostelijke richting, meewind dus!!!!! Hoera, hoera, driewerf hoera!! Dag 31 Sint-Truiden – Evergem : 151 km Route: Sint Truiden – Tienen – Boutersem – Korbeek-Lo – Leuven – Kortenberg – Machelen – Vilvoorde – Grimbergen – Merchtem – Opwijk – Dendermonde – Overmere – Destelbergen – Evergem ’s Morgens in de ontbijtruimte merk ik dat dit een typisch hotel is voor zakenlui want ik zie me omringd door eenzaten die gehaast hun eten naar binnen werken en voortdurend op hun mobieltje zitten te tokkelen. Af en toe bekijken ze me tersluiks en waarschijnlijk wel enigszins jaloers want in mijn fietsoutfit ben ik duidelijk de

70

vreemde eend in de bijt, de geluksvogel die op zijn gemak kan genieten van het royale ontbijtbuffet en zelfs tijd kan uittrekken voor het doornemen van de kranten. Ik hoef me vandaag dan ook niet te spoeden: ik schat dat ik op 135 km van huis ben als ik de kortste weg neem, maar vermits dochter Evi en schoonzoon Sven erop staan als ontvangstcomité te fungeren en voor een verrassing hebben gezorgd moet ik er voor zorgen niet thuis te arriveren voor 18.30 u. Tot Tienen neem ik het fietspad langs de drukke N3 maar omdat de kortste weg duidelijk niet de leukste is gaat het vervolgens via landschappelijk veel interessantere binnenwegen naar Leuven (knooppunten 24, 13, 12, 36, 37, 91, 92, 86, 87 en 73) Omdat het al een eeuwigheid geleden is dat ik nog eens in het centrum van Leuven ben geweest en ik toch tijd zat heb wil ik wel eens zien hoe de stad zich onder leiding van brompot-burgervader Louis Tobback heeft ontwikkeld. Alvast wat fietsinfrastructuur betreft levert studentenstad Leuven goed werk af want bij de stadsvernieuwing die volop aan de gang is werd duidelijk rekening gehouden met de fietser. Zo werden heel wat nieuwe fietspaden aangelegd en bemerk ik tot mijn grote tevredenheid dat de hele binnenstad zone 30 is geworden. In Leuven leiden alle wegen als vanzelfsprekend naar de Grote Markt waar een horde Japanners zich staat te vergapen aan drie gotische bouwwerken van eerste orde: het sublieme, rijkelijk gedecoreerde stadhuis, de collegiale Sint Pieterskerk en het Tafelrond. Bijzonder leuk is het standbeeld van Fonske op het Fochplein, de student met in de ene hand een boek en in de andere een pint die hij boven zijn hoofd uitgiet. Ik had hier best nog wel een uurtje kunnen blijven maar wil ik rond het middaguur in Kortenberg mee de voetjes onder tafel schuiven bij de schoonouders van dochter Gwenny dan mag ik niet meer talmen. De enige fietsverbinding die ik ken tussen Leuven en Brussel is die langs de eerder onaangename, drukke en onveilige N2, maar dan heb ik geluk: bij het verlaten van de stad zijn er wegeniswerken aan de gang en loodsen bordjes mij naar de nieuwe, mij totaal onbekende HST- route langs het traject van de hogesnelheidstrein tussen Leuven en Brussel via Herent, Veltem, Erps-Kwerps, Kortenberg, Nossegem en Zaventem. Bij Rita en André in Kortenberg ben ik net zoals tijdens mijn tocht naar de Abruzzen en mijn “Tour de France” uiterst welgekomen en kan ik voor het eerst sedert meer dan een maand mijn lippen zetten aan een schuimend glas donkere Leffe. Lekker, lekker, lekker net als de vele dikbelegde boerenboterhammen die ik hongerig naar binnen werk, kwestie van een goede fond te leggen voor het vervolg van de rit, waaraan ik anderhalf uur later begin. Via goede fietspaden en een spiksplinternieuwe fietsbrug over een snelweg gaat het eerst langs de luchthavens van Zaventem en Melsbroek naar Vilvoorde toe en

71

vervolgens over het zeekanaal Brussel-Schelde naar Grimbergen. Daarvoor moet ik over de zgn. Verbrande Brug die haar naam te danken heeft aan het feit dat de toenmalige brug over de vaart in 1577, tijdens de Tachtigjarige Oorlog dus, door het in Vilvoorde gelegerde Spaanse garnizoen werd afgebrand. In Grimbergen toer ik nog eens rond de oudste bewoonde norbertijnerabdij van België en dan gaat het dank zij de meewind in gestrekte draf naar Dendermonde waar ik het jaagpad langs de Schelde kan volgen tot in Gent. Ik zit echter nog wat voor op schema en daarom besluit ik mijn oud-collega Gilbert Baeyens, eveneens leraar Engels en waarschijnlijk druk examens aan het corrigeren, eens te gaan opzoeken in Overmere. Ook daar spendeer ik een uurtje - voorzien van een sapje, een koekje en een appel want Gilbert is een biofreak – en keuvelen we gezellig over de tocht en het schoolgebeuren.

Vervolgens resten mij nog slechts een twintigtal km tot thuis en eens bij de veerpont van Langerbrugge waarmee ik over het kanaal Gent-Terneuzen moet bel ik het thuisfront op kwestie van een ontvangscomité te hebben. Met 151 km op de teller voor vandaag en 3648 km in totaal draai ik enkele minuten later de Maagdekensstraat in waar moeder de vrouw, Evi en Sven mijn komst staan te verbeiden. Over de garagepoort hebben ze een mooi welkomstspandoek gedrapeerd en in de ijskast ligt een flesje champagne ongeduldig te wachten om geconsumeerd te worden. Tussen de champagne en het avondmaal, tomaat-garnaal met frieten en sla (mijn lievelingskost) maak ik van de gelegenheid gebruik om een verkwikkende douche te nemen en mijn gewicht te checken op de weegschaal. Joepieeeeeeeeeeee : 7 kg lichter!!! Enkel en alleen daarvoor al zou je van Istanbul naar Evergem fietsen!!

72

73