februari De 2 B's op het strand bij Langevelderslag, 20 december Drieluik marathon (New York, Dallas en Dubai)

CLUBBLAD januari / februari 2009

De 2 B's op het strand bij Langevelderslag, 20 december 2008.

VERDER IN DIT NUMMER :

Drieluik marathon (New York, Dallas en Dubai) Achter de Meute vanuit de Langevelderslag De lang verwachte Estafette door Roberto Hofman

KLM Roadrunners

KLM Roadrunners International Clubblad januari / februari 2009

blz 2

INHOUDSOPGAVE

BLZ

•

Cover

1

•

Inhoudsopgave

2

•

Clubgegevens

3

•

Van de Voorzitter

4

•

Marathon drieluik – Frans Dessing, Wim Verhage

5-8

•

Achter de Meute 88 - Fred Bakkenist

9

•

Estafette – Roberto Hofman

10-13

•

De Digitale Doos – Puinduinrun Den Haag 2008

14

•

Planning RRI lopen

15

•

Van de Redactie

16

•

Puzzelmarathon #7

17


blz 3

Clubgegevens Opgericht :

17 december 1985

Voorzitter :

Kitty Meijburg-van Loon Tel : 023-5631467

SPL/PX

Penningmeester :

Wim Verhage Tel : 06-20803895

SPL/ZW

Secretaris :

Cock v/d Pol Tel: 023-5628354 Mob: 06-51211228

SPL/TZ pv 261

Ereleden:

Driek Zwaan Cock v/d Pol

Uitslagen & klassementen :

Doorgeven via de site (ledenservice)

Ledenadministratie :

Peter v/d Veldt

SPL/CC

Wedstrijdcoordinator :

Wim Verhage Tel: 06-20803895

SPL/ZW

PR:

Frank Jegers

SPL/CC

Jolanda Lucassen

Clubblad :

John Pot

OCC/LM

Erik Verschuren

OCC/LM

Internet:

www.klmrri.nl

Webmaster:

Peter Groot

Postbank : Bankrekening :

4527630 3464.51.973 t.n.v. KLM Roadrunners, W. Verhage, Nieuwkoop

Oplage : Productie:

digitaal Pot & Verschuren

Run2Day Haarlem: 10% korting op schoenen en kleding (niet op aanbiedingen en accessoires)


blz 4

Beste mensen,

Natuurlijk ook van onze kant de beste wensen voor een positief, gelukkig en sportief 2009! Terwijl het nu buiten dusdanig vriest dat er sinds jaren weer volop geschaatst kan worden, blik ik even terug naar de “warme” zaterdag 20 december 2008. Geen storm, hagel, sneeuw of andersoortig woest winterweer, … maar een milde temperatuur en een goed beloopbaar strand, … al blijft het zwaar! Een dag die in het teken stond van onze strandloop en een enorme opkomst kende. Een sportief hoogtepunt, als wij het over de prestaties van de KLM-ers hebben. Maar vooral een geslaagd evenement, omdat er weer veel buitenlandse lopers de moeite hadden genomen om aan deze loop deel te nemen. Ze kwamen met de auto, met het vliegtuig en met elkaar hebben we een gezellige middag gehad. Wij hadden weer mooie prijzen, de vele sponsoren hebben ons ook dit jaar niet vergeten en wij zijn hen enorm dankbaar! Na ons traditionele verblijf in de Oase werd de deur achter ons gesloten. Niet symbolisch, maar helaas letterlijk en voorlopig voor goed. De nieuwe bestemming na verbouwing is nog onduidelijk, dus de KLM loop van 2009 zal zeer waarschijnlijk een heel andere omgeving kennen. Wij zijn hier vele jaren te gast geweest en zullen de authentieke omgeving en zuivere sfeer zeker missen! Voor de uitbaters wensen wij dat zij in 2009 weer elders volop in de running zullen zijn, het zal niet meevallen! Vrijwilligers van de Spartaan en onze eigen mensen: heel veel dank, jullie waren weer onmisbaar! En dan zitten we weer met de blik op 2009 gericht, de toekomst is nabij en de loopjes staan alweer op de kalender. In maart hebben wij de jaarvergadering en natuurlijk kom je ook. Zet in de agenda: dinsdag 17 maart S&O te Amstelveen. En, even een reminder voor de contributie, …. maak deze a.u.b. zo spoedig mogelijk over. Slechts 16 hele Euro’s ….. Een goed voornemen??? Als nu alle lopers, die als gast bij ons op 20 december hebben meegelopen, zich eens als nieuw KLM RRI lid zouden aanmelden, dan zou dat geweldig zijn! Per slot weten ze nu hoe gezellig deze club is, dus dat is alleen maar een reden om ons te versterken! Tot de volgende keer!

Met sportieve groeten!


blz 5

The New York marathon, 2 november 2008 Zondag 2 november 2008 liep ik in New York mijn 8-ste marathon. Dit festijn heeft veel indruk op mij gemaakt en ik kijk er met veel genoegen op terug. Voorafgaand aan deze dag heb ik vier maanden getraind, ongeveer 3 a 4 maal per week. In totaal 850 km gelopen en één paar schoenen versleten. Op zaterdag 1 november staat de “International Friendship Run” op het programma. De buitenlandse deelnemers verzamelen zich. Een tocht van 5 km langs het UN gebouw naar de finish in Central Park. Bij de finish is het shirtjes ruilen. Diverse mensen in Zuid Amerika lopen nu in een KLM Engine Services T-shirt. (Met dank aan Theo D.) Zondag om 6 uur rijden wij naar het startterrein. Op Staten Island is een locatie onder de Verrazano-Narrows Bridge ingericht waar de 40.000 deelnemers zich de laatste uurtjes kunnen voorbereiden. De vooruitzichten zijn gunstig, een rustig windje en plus 10 graden rondom het middaguur. Ik maak de juiste kledingkeus, een lange broek, thermo shirt en een shirt met korte mouwen. Petje op, handschoenen aan en een oude trui om na 5 km weg te gooien. De start is om 10.20 uur en met mij beginnen duizenden renners de eerder genoemde brug op te rennen. Een prachtig heldere lucht zorgt voor een fantastisch uitzicht op Brooklyn en het Vrijheidsbeeld. Langs het parkoers staan mensen de deelnemers aan te moedigen. ‘Frans’ staat op mijn shirt . Het effect van deze actie is onvoorstelbaar. Je wordt bijna gedragen door “je eigen New Yorkse supporters” die mijn naam en die van vele anderen uitroepen ter ondersteuning van deze tocht. Ik zie Barack Obama supporters met een T-shirt opdruk “Yes, we can”. Ik denk aan Engine Services! Via de Pulaski Bridge lopen wij de wijk Queens in. Ook daar hetzelfde enthousiaste publiek. De weg is wat vlakker totdat wij na 24 km Queens Blvd oplopen. De Queensboro Bridge is in zicht waar, over een afstand van 1,5 km, een hoogte verschil van ruim 40 meter wordt overbrugd. In Manhattan aangekomen maken wij een bocht naar rechts voor een kort uitstapje in de Bronx. De laatste (5de) Madison Ave Bridge brengt ons terug in Manhattan waar op 5th Avenue een Hollandse kolonie supporters staat. Het kleurt Oranje. Central Park komt nu in zicht. De laatste 6 km’s gaan opnieuw langs een fantastisch publiek. Het lijkt wel of zij elkaar opbellen en vertellen dat Frans er aankomt. Het houdt niet op. Mijn hartslagmeter zegt dat het even rustiger moet en ik ga over in een stevige wandelpas. “Frans, come on, you can make it, don’t give up, a few miles to go”. Ik ga weer rennen en een gejuich klinkt achter mij. Zij houden je in de gaten. Dit publiek geeft het nooit op. De laatste km’s door Central Park, ik vraag mij af of ik dit nog een keer ga meemaken? Even niet aan denken, de finish is nu veel belangrijker. Ik heb 4.30.33 uur genoten. Vele momenten gelachen, een glimlach uitgewisseld en ‘high-fives’ gegeven. New York, “Yes, we did it”, bedankt.

Frans Dessing


blz 6

Marathon van Dallas, 14 december 2008 Samen met loopmaatjes Peter Akerboom(126 marathons) en Jos Cornelissen(74 marathons) ben ik op weg gegaan naar Dallas. IPB-en naar Dallas bleek geen probleem en zeer comfortabel arriveerden we uitgerust in Dallas. Iedereen weet dat ik bijna ieder jaar naar de WARR ga en gedurende die reizen heb ik een stewardess van American Airlines leren kennen met een Nederlandse achternaam, nl. Lisa Stokdyk. Lisa woont vlakbij Dallas. Ik had wel even gemaild dat we zouden komen maar was toch wel verrast dat ze stond te wachten en Peter en Jos snapten ook al niet helemaal wat er gebeurde want haar begroeting was zeer enthousiast. Ze regelde ook nog eens vervoer naar het hotel dus we begonnen goed. Het hotel was goedkoop en toen we arriveerden wisten we ook waarom. Het stond aan de verkeerde kant van de snelweg die door Dallas gaat. Bed en andere voorzieningen waren echter goed en het was nog eens op een comfortabele 5 minuten van de plaats waar de startnummers opgehaald moesten worden. Dit gingen we vrijdag doen en natuurlijk de dollars laten rollen bij de diverse aanbieders, zelf kocht ik nieuwe schoenen voor € 45,-. We kregen ook nog eens twee T-shirts, één met lange en één met korte mouwen. Zaterdagochtend was er een Majors Run van 5 km die vlakbij het hotel begon. Ook hier zijn we naartoe gegaan en weer een T-shirt erbij. De 5 km hebben we rustig uitgelopen om de spieren wat losser te maken. Zaterdagmiddag zijn we met Lisa uit rijden gegaan in de buurt van Fort Worth waar ze woont. We hebben de pasta party gedaan in een Italiaans restaurant met haar 84 jarige vader erbij. Heel gezellig en niet te laat geworden gelukkig. Zondag was het koud (Peter en ik hadden zelfs nog een weggooi T-shirt gekocht) maar droog en zonnig. Het enige nadeel was dat alle afstanden tegelijk vertrokken, zodat het in het begin heel drukwas. Door dit matige begin werden de eerste kilometers afgelegd in 6 minuten per km. En dat was iets te langzaam dus een klein beetje versnellen verderop in de wedstrijd. Jos was door de combinatie van vliegen, tijdsverschil en koolhydraten inname niet in zijn goede doen en moest Peter en mij laten gaan. Het was een goed parkoers, door de buitenwijken van Dallas liepen we lekker om ons heen te kijken. Veel mensen hadden hun huis versierd en iedereen was enthousiast zoals Amerikanen kunnen zijn. Een groot gedeelte van de wedstrijd liep rond White Rock lake, een groot meer waarnaar de marathon vernoemd is. Peter en ik zagen o.a. verschrikkelijk grote huizen hier waarvan er een paar te koop stonden (crisis?) en we vroegen ons af wat dat dan wel niet moest kosten. Door een sokprobleem moest ik een paar keer stoppen maar ik kon Peter toch weer bijhalen. Toch gemakkelijk als je een medeloper hebt in het Oranje. We hadden duidelijk het goede tempo want het leek wel of de kilometerbordjes steeds sneller kwamen, een goed teken altijd. Peter en ik kwamen samen over de meet in 4.01.03 en Jos volgde drie kwartier daarachter. Tevreden en met de medaille om onze hals liepen we terug naar het hotel om even te rusten en ’s avonds weer met Lisa te gaan stappen. Maandag naar het vliegveld waar we uitgebreid geïnterviewd zijn door de reporter van de vliegveldkrant en lekker comfortabel weer naar huis.

Wim Verhage


blz 7

Dubai Marathon 16 januari 2009

‘Haile Gebrselassie wins a rain-soaked Standard Chartered Dubai Marathon’. Het is zaterdagmorgen 6 uur en loopmaatje Wim probeert op het vliegveld van Dubai een krant te kopen. Rain-soaked? We kijken elkaar verbaasd aan. Heeft het geregend dan? Ikzelf meen me te herinneren dat het gedurende anderhalve minuut wat miezerde, maar Wim heeft helemaal geen hemelvocht bespeurd. Spelen de halve liters bier, die we gisteravond tegen de verwachting in toch vonden in deze islamitische contreien, ons parten? Enfin, terug naar het begin, ruim vijfentwintig uur eerder. Het is fris, bijna koud zelfs, als we in de buurt van het mediapark uit de taxi stappen. Marathons in warmere oorden willen nogal eens vroeg beginnen en zo ook deze. Om 6:30 zal het startschot klinken voor de wedstrijdlopers, vijf minuten later mogen wij. Het hele lopersveld (dat op 11 mannen en 1 vrouw na uit buitenlanders bestaat) verzamelt zich rondom een rij tenten waar koffie en andere zaken worden verkocht. Omdat het verschil met gistermiddag (23 vs 7 graden) enorm is, wordt er alom getwijfeld over de juiste kledingkeuze. Ik ga voor een zweetshirt en een loopshirt, waarvan ik er later altijd nog eentje kan uittrekken. De organisatie is in handen van een Engels bedrijf dat gespecialiseerd is in grote loopwedstrijden. Dan verwacht je dat ze weten dat (in geval van kou) de meeste lopers tot op het laatste moment wachten voordat ze hun warme kleren verruilen voor het startvak. Maar hier hebben ze slechts twee personen aangewezen om de ruim 700 startnummers te controleren die staan te dringen voor de ingang. Trouwens, … hoezo startnummers controleren? Er is maar 1 startvak (buiten dat van de elite.) Maar geen paniek, we lopen met een chip, dus een minuutje eerder of later vertrekken is geen probleem. Als het startschot klinkt ben ik blij dat ik weer in beweging kan komen. Wim is een snellere loper dan ik, dus ik sluit me aan bij Dirk van Laere, een Belg die ongeveer mijn beoogde snelheid voor het 1e deel aanhoudt. Hij woont en werkt hier regelmatig en vertelt af en toe iets over de omgeving. Dat is mooi, want veel afwisseling is er niet in het parcours. De organisatie heeft het parcours namelijk geheel aangepast aan Gebrselassie en een eventueel door hem te lopen nieuw wereldrecord. Dat betekent biljartlakenvlak met slechts 4 bochten. Grof gezegd, heen en terug over dezelfde weg met na 5,5 km een lusje van 2000 m. Maar dat mag de pret niet drukken. Kan ik tenminste ook eens zeggen dat ik al door de laatste bocht was op het moment dat Haile finishte. Bovendien begint het wat warmer te worden tegen de tijd dat we de lus uitlopen en zijn de omstandigheden looptechnisch niet slecht. Het kleine beetje wind op kop is zelfs aangenaam. Er zijn nergens tijdklokken geplaatst. Haile heeft namelijk een auto met klok voor zijn neus en de rest van ons wordt verondersteld met een eigen tijdwaarneming rond te lopen. Ik heb daar echter geen problemen mee. Mijn voornemen was de eerste helft ‘met de rem erop’ te lopen met het oog op de verwachte temperaturen rond het finishtijdstip. Ik luister naar mijn lijf en probeer zo weinig mogelijk op mijn arm te kijken. Bij de 15 kilometer duik ik een toilet in. Als ik daarna Dirk en de Zwitserse, die ons al ‘n tijdje volgde, met het grootste gemak weer inhaal begin ik te twijfelen aan mijn snelheid. Dat ging wel erg gemakkelijk. De rem erop is leuk, maar ik kan met gemak een halve minuut sneller. Maar dat komt er voorlopig even niet van omdat ik mijn hand zojuist heb opengehaald aan de toiletdeur en probeer in te schatten of ik een EHBO-stop moet maken. Gelukkig blijkt meer zweet dan bloed mijn hand te kleuren. Even verderop komt Haile ons alweer tegemoet. Met nog maar drie hazen en nog iets minder dan 15 kilometer te gaan. Zijn tijd ligt net iets onder het wereldrecordtempo. Zou hij? Er staat een miljoen dollar beloning op! Pas halverwege kijk ik op mijn horloge en besluit dat het echt veel te langzaam gaan. Aankomende hitte of niet, vanaf de laatste bocht is het nog maar 20 kilometer en ik voel me opperbest. Vanaf dit punt hebben we de wind in de rug en bovendien, een marathon is een marathon, stuk ga je toch. Dus schroef ik het tempo op. Dat bevalt goed.


blz 8

Er staat heel weinig publiek langs de weg, maar wat er staat is Engelstalig. Alle drinkposten lijken geleid te worden door iemand van de (Engelse) organisatie en bemand door studenten. Dat geeft in ieder geval een beetje aanspraak. Qua verzorgingsposten hebben ze het hier overigens goed voor elkaar. Elke 2,5 kilometer is er keuze uit een redelijk arsenaal drankjes en hapjes, en je hoeft niets zelf te pakken, alles wordt je in de loop aangeboden. Op het laatste stuk (3 km ongeveer) is het wegdek nat. Heeft het geregend? Het gazon langs de kant werd een stukje terug gesproeid. Maar dat reikte nooit tot het midden van de weg. Achteraf is dit waarschijnlijk het water waar de pers aan refereert. Maar als ze verder hadden gekeken dan de perstribune hadden ze gezien dat het een heerlijke loopdag was. Lekker temperatuurtje en een afkoelend windje. Eenmaal over de finish baal ik wel een beetje. De tweede helft ging verdorie 7 minuten sneller dan de eerste. Een ‘negative split’ is mooi, maar dit is teveel. Je kunt natuurlijk niet verwachten dat je je PR benadert in een woestijnland, vier dagen nadat je de vrieskou in ons eigen kikkerlandje achter je hebt gelaten, maar dit kan beter. Een kwartier eraf had er misschien ook wel in gezeten. Maar ja, achteraf weet je alles beter. Ook hier is het heel strak georganiseerd. Je wordt geleid door een sluis waar je achtereenvolgens een flesje sportdrank, een medaille (groot en heel erg ‘goud’), een T-shirt (helaas niet met de toevoeging ‘finisher’) en een tweetal hermetisch verpakte sandwiches in handen gedrukt krijgt. Ik laat mijn hand ontsmetten en verbinden bij de EHBO-post en regel als dank (“jullie vrijwilligers zijn ook helden”) een T-shirt en een medaille voor de arts en de verpleegster. Hebben ze wel verdiend, zonder vrijwilligers geen marathon. Wim tref ik weer op de plek waar we vanmorgen een laatste kopje koffie namen. Hij heeft zijn shirt geruild met een Iranese hardloper en wat zitten praten met ultraloper Andries van der Zwan, die zijn 100e ‘echte’ marathon liep vandaag. In totaal tellen we achteraf 20 Nederlanders in de uitslagenlijst ( 17 mannen en 3 vrouwen.) Meer van ‘de onzen’ dan van de lokale bevolking dus. Leuke marathon, goed georganiseerd (op een paar verbeterpunten na, maar wanneer zijn die er niet?) en heerlijk loopweer. Geen goede tijd, maar weer een streepje op de ‘marathonbalk’ erbij en een mooie ervaring rijker. Al was het alleen maar vanwege de grote hoeveelheden Ethiopiërs die hun nationale volksheld hier geestdriftig komen aanmoedigen. Een aanrader? Tsja, …. de trip erheen is kostbaar en de hotels zijn niet goedkoop. Qua orga-nisatie en omstandigheden echter de moeite waard. En als het weer zo is als wij het hadden dan loop je 42 kilometer te genieten. Tip 1: neem een hotelletje in een van de oudere wijken, dat scheelt enorm in de kosten, maar er is ook veel meer te zien en te doen dat betaalbaar is (voor de doorsnee portemonnee.) Tip 2: Geloof niet alles wat je leest op het internet (afgezien van de stukjes op deze site natuurlijk) of de krant. Dat Gebrselassie anderhalve minuut boven zijn eigen WR liep lag misschien wel aan die paar druppels regen, maar ‘rain-soaked’ slaat de plank 100% mis. Uitslag mannen: 1

Gebrselassie, Haile (ETH)

2

Edae Chimsa, Deressa (ETH)

02:05:29 02:07:54

3

Wendimu Tsige, Eshetu (ETH)

02:08:41

Uitslag vrouwen: 1

Bekele Sertsu, Bezunesh (ETH)

02:24:02

2

Habtamu Besuye, Atsede (ETH)

02:25:17

3

Loshanyang Kirop, Helena (KEN)

02:25:35

KLM Roadrunners International Clubblad januari / februari 2009 Achter de meute 88

blz 9 Zaterdag 20 december 2008

De verwachtingen waren gespannen op deze zaterdag voor de kerst. Hoe is het weer? Hoe is de conditie van het pad? Hoe rul zou het zand zijn op het strand? Allemaal vragen die alleen beantwoord kunnen worden als je er zelf bent geweest, en dat er veel mensen zijn geweest dat bleek wel uit de volle bak in de Oase. Al die mensen waren er getuigen van, dat wij er voor de laatste keer waren op deze locatie. Volgend jaar zullen we ergens anders onze tent op moeten slaan. Langevelderslag is eveneens een plek waar veel aan “Dauwtrappen” wordt en werd gedaan. Het dauwtrappen gebeurde in het voorjaar en heeft de laatste decennia vele vormen aangenomen. Van 'Dauwtrapfeest' in Deurningen Twente tot een toertocht reünie van Fiat 500-auto bezitters in Aalsmeer. Het kenmerk van dauwtrappen, het woord suggereert het al, is dat je heel vroeg op pad gaat en op je blote voeten een flinke wandeling moet gaan volbrengen. Sommigen maken de wandeltocht met een traditioneel doel voor ogen. Het interessante aan de dauwtrap traditie is de oorsprong van dit gebruik. Het is een restant van een oeroud voorjaarsritueel, dat de vruchtbaarheid schijnt te bevorderen. Net als in het liedje 'Meiregen maakt dat ik groter word' slaat het op de groeikracht en andere heilbrengende effecten van de natuurdauw in de lente. Wat thans helemaal in het vergeetboek geraakt is: dat je het voor zonsopkomst moet doen, en vooral zonder te praten! Na het rituele gebeuren kwam dan de groep bij elkaar en werd de drank erbij gehaald om de vermoeienissen eruit te spoelen. Waarom dat drinken erna erbij zit zal “Joost” misschien wel weten, maar al het heil dat eigen is gemaakt wordt hiermee weer teniet gedaan. De jeugd had de start en het parcours lag op het strand, waar het toch wel behoorlijk winderig was. Er waren dan ook vele zwevers in de lucht die ons tijdens de wedstrijd een mooie show voorschotelden. Daarna mochten wij van start voor de 6 km. De start was flitsend en ik lag meteen aan kop, echter het duurde niet lang voordat ik werd ingehaald, hoe kan het ook anders! Ernst van Wagenveld en Sjaak van Diepen vlogen mij werkelijk voorbij en bij de eerste bocht lag ik nog op de derde plek, maar ja het waren geen 60 meter sprintwedstrijden dus deed ik vervolgens maar “basic”! Toch vlogen de kilometers voorbij, en evenzo bijna alle deelnemers, waardoor het niet lang duurde of ik bijna in het sluitstuk belandde. De twee B’s genoten van alles wat er om ons heen gebeurde, en er zaten nog 3 lopers achter ons toen wij uiteindelijk het strand op kwamen. Hier was het zaak om het juiste spoor te vinden. Vlak langs het zeewater lopen was ook niet verstandig, maar zo ongeveer 10 meter daarvandaan weer wel. Dit gold echter niet voor het gehele strandtraject, want waar de zee verder het strand op kwam moest je toch wel afwijken van de ideale lijn. Henk Tijdeman die vlak achter ons liep kwam steeds dichter en dichter, tot het moment dat we het strand moesten verlaten en hij ons voorbij liep. Op zo’n 500 meter achter ons liepen nog twee Finnen die hier, naar later bleek, voor het eerst waren. Op verzoek van Wim Verhage meldde ik aan de wachtpost dat zij de laatsten van de zes km waren, zodat men wist dat iedereen binnen was. Met zijn drieën klommen wij naar boven naar de finish waar Isje werd opgehaald voor de laatste 100 meter door Linda Werner. Isje was hier voor het laatst in 2005, vlak voor haar ongeluk, en omdat het ook hier voor de laatste keer was, sluit ik af met haar treffende uitspraak die zij tijdens de wedstrijd bedacht: “Langevelderslag, ik slacht je af”. En dat is haar toch ook mooi gelukt door even over het uur te lopen, net als Henk en mijzelf. Bij deze wil ik u dan ook een gezond en mooi loopjaar toewensen.

Fred Bakkenist


blz 10

- ESTAFETTE – ESTAFETTE – ESTAFETTE – ESTAFETTE – ESTAFETTE Laat ik mij allereerst excuseren voor het tot tweemaal toe uit mijn handen laten vallen van het estafettestokje. Dus vooral sorry Flora, van wie ik het stokje al twee (!) clubbladen geleden correct kreeg aangereikt, en sorry lezers voor het tot twee maal toe ontbreken van de rubriek “Estafette”. Voor de lezers die mij (nog) niet kennen: Mijn naam is Roberto Hofman en ik ben sinds begin jaren ’90 lid van de KLM Road Runners. In deze periode ben ik zowel ‘binnen-’ als ‘buiten’-lid geweest!? Tussen 2001 en 2008 had ik de KLM tijdelijk verruild voor een andere werkgever, maar sinds half april van het afgelopen jaar ben ik weer terug: vandaar dus. En, ….. ik ben weer terug in dezelfde functie die ik van 1996 tot 2001 vervulde: flight data analyst bij Flight Safety & Quality Assurance (SPL/OI) bij de Vliegdienst. In het kader van de vliegveiligheid verwerk, analyseer en valideer ik hier de vluchtdata van alle door de KLM uitgevoerde vluchten. Door de jaren heen heb ik aan behoorlijk wat wedstrijden met de KLM Road Runners meegedaan. En ja, ook aan estafettes, waarbij ik het stokje wel altijd netjes overnam! Dit waren o.a. de Jasper Banff Relay Race in 1996 en de Spartaan Estafetteloop in Lisse in 2004. Verder heb ik diverse WARR’s bezocht en was ik natuurlijk vaak van de partij bij de clubkampioenschappen in Lisse en Langevelderslag. Hardlopen maakt een belangrijk deel uit van mijn dagelijkse leven, want naast mijn 40-urige baan besteed ik er veel tijd aan. Zo train ik zelf een keertje of 4 á 5 per week (ergens tussen de 50 en 70 km/week) en loop ik regelmatig wedstrijden. Sinds 2003 doe ik dat in de ‘master’klasse, maar nog wel steeds even fanatiek en met even veel plezier als voorheen als senior. Daarnaast heb ik me een jaar of vijf geleden ook op het trainersvlak begeven. Ik trainde toentertijd zelf op het sportcentrum van Aart Stigter (Nederlands kampioen marathon in 1994) in Amerongen. Aart vroeg me of ik interesse had om trainer te worden. En na een soort stage bij hem gelopen te hebben, heb ik dan ook mijn trainersdiploma’s bij de Atletiekunie (toen nog KNAU) gehaald. Sindsdien geef ik iedere zaterdagmorgen in Amerongen training aan een vaste groep lopers. Ook verzorg ik voor Aart regelmatig trainingen en clincis aan bedrijven en instellingen waaronder Start to Run, Ahold, Schuitema, Pon enz enz. Meestal doe ik dit alleen maar ook wel eens samen met bijvoorbeeld Gerard Nijboer. Door de jaren heen heb ik zo al heel wat lopers voorbereid op bv. de Dam tot Damloop, de Zevenheuvelenloop of de (halve) marathon van Utrecht.

[“Kaatsen”: training geven op Lanzarote]


blz 11

Verder zit ik in het bestuur van de Loopgroep Aart Stigter, een ‘papieren’ atletiekvereniging voor lopers die voordelig een (wedstrijd-) licentie willen hebben. En tenslotte besteed ik tijd aan het bijhouden van mijn hardloopervaringen op mijn weblog: www.hardloper.web-log.nl. Om op Flora’s eerste vraag, of ik iets kwijt wil over mijn ervaringen als trainer, in te gaan: het leuke aan training geven vind ik vooral het enthousiast maken van anderen voor de loopsport en het contact met de lopers. Ik geef geen training aan toppers, hoewel velen wel regelmatig meedoen aan loopjes/wedstrijden. De motivatie van de verschillende lopers verschilt dan ook sterk: sommigen komen voor de gezelligheid, sommigen voor hun gezondheid en anderen om daadwerkelijk harder te gaan lopen. Het niveau van de lopers in mijn groep loopt erg uiteen: van een 72 jarige vrouw die tot vorig jaar nog halve marathons liep (in ongeveer 2:20uur), via een man van in de 50 die drie jaar geleden gestopt is met roken, ruim 15kg is kwijtgeraakt en zich weer helemaal goed voelt, tot lopers die de 10 km in ongeveer 40 minuten afleggen. We trainen in Amerongen niet op de baan, want die hebben we niet, maar altijd in het bos. Bij het inlopen laat ik de minst snelle lopers soms rechtstreeks ergens heen gaan, en ga ik zelf met de groep via een omweg. Hier doen we dan dynamische oefeningen en loopscholing alvorens met de kern van de training te beginnen. Deze intervallen doen we altijd op rondjes zodat niemand het idee heeft voor- of achteraan te lopen en iedereen zijn eigen tempo kan aanhouden. Na afloop rustig gezamenlijk uitlopen en rekken/strekken. Ik vind het een uitdaging om er voor te zorgen dat na een training iedereen tevreden is, zowel de snellere als de wat minder snelle lopers. ’t Is toch mooi om na afloop te horen dat iedereen met een voldaan gevoel naar huis gaat?

[Een winterse training op zaterdagmorgen in Amerongen]

Als ik training geef, train ik in principe nooit zelf mee. Op die manier kan ik iedereen in de gaten houden en aanmoedigen of juist afremmen. Van de meeste lopers weet ik of ze wedstrijden op de planning hebben staan, of ze last hebben van blessures of dat ze even wat rustig aan doen. Dat probeer ik door middel van een kort praatje met iedereen bij te houden. Aan alle lopers, in aantal variërend van zo’n 15 tot meer dan 30, probeer ik evenveel tijd te besteden.


blz 12

De afgelopen jaren ben ik me steeds meer gaan interesseren voor trainingsleer en alles wat daarbij komt kijken. Ik lees er boeken over, heb vervolgcursussen bij de Atletiekunie gevolgd en probeer via Internet ’t een en ander bij te houden. Dan Flora’s tweede vraag: hoe koud was het nou eigenlijk in Chicago? Het betreft hier de Lasalle Banks Chicago Marathon van 1993. Ik weet het nog goed want van iemand heb ik toen een prachtig geplastificeerde foto gekregen die thuis in Amersfoort aan de muur hangt. Een stukje krantenknipsel daarin meldt: “... nearly 3 percent [of all runners] would be treated for cold of hypothermia as a result of running in snow with a wind chill factor of 12”. Ook op de site van de organisatie vind je over deze editie: “Snowfall, 34-degree temperatures and 12-degree wind chills greeted the 6,941 runners in the 16th Chicago Marathon on Halloween (the latest race date in Chicago’s history). As the snow along the lakeshore pelted runners in the face, some dropped out with hypothermia.” Voor de goede orde: 34-degree Fahrenheit is 1 graad Celsius en met een wind chill factor van 12 wordt bedoeld dat de gevoelstemperatuur -11 graden Celsius was! De maand voor Chicago had ik halve marathons gelopen in Amersfoort en Brussel, in respectievelijk 1:24 en 1:26. Halverweg kwam ik door, iets boven de 1:30 als ik ’t me goed herinner, en toen kwam Lake Michigan, … wind, sneeuw, kou enz enz. Binnen no-time was ik helemaal verkleumd en zakte het tempo in elkaar. Ik werd door Bob-en-alleman ingehaald, wat de zaak natuurlijk ook nog eens geen goed deed. Uiteindelijk heb ik helemaal uitgewoond de finish gehaald in 3:49:47. Het was toen meteen door naar het hotel waar ik in een warm bad ben gaan liggen. Gelukkig stond deze vlak naast het toilet want mijn maag vond de snelle temperatuurwisseling geen succes … Er zijn nog steeds Road Runners die zeggen mij nooit in een meer erbarmelijke staat gezien te hebben. Daar zouden ze weleens gelijk in kunnen hebben, hoewel Stockholm, juni 2002? Normaal gesproken is ’t daar dan een graadje of 15, nu bijna ’t dubbele. Hier kwam er na 4:11:08 een einde aan mijn lijdensweg. Naar verluidt is de brandweer dagen bezig geweest de straten te ontdoen van mijn maaginhoud. Even voor de goede orde: in 1996 liep ik in Berlijn 2:47:23. Ik kan ’t dus wel.

[Voor de start van de Aletsch Halbmarathon in Zwitserland (2007)]


blz 13

Zoals al vermeld heb ik door de jaren heen verschillende WARR’s bezocht: Ottawa, Atlanta en Vancouver en dit jaar staat Hangzhou op de planning. Ik hoop hier dan meteen een mooie rondreis door China aan vast te kunnen knopen. Want dat is toch wel het leuke van het lid zijn van onze vereniging: de buitenlandse tripjes. En hoewel ze natuurlijk allemaal leuk waren zijn er gedurende mijn eerste KLM periode toch een paar geweest die speciaal waren: Mijn eerste buitenlandse loopje “Race the train” in Tywyn, Wales (1993), 16.1 chaotische kms over de net geopende Pont de Normandie in Frankrijk, de New York marathon (beiden 1995), de Jasper-Banff estafette, de 3 km funrun in Macau (beiden 1996), de halve van Vancouver, de Bay to Breakers in San Francisco en de Course de l’escalade in Geneve (allemaal 1997), de Two Oceans in Kaapstad en de halve marathon van Seattle (beiden 1998), de halve maraste thon van Lissabon t.g.v. Rui’s 100 marathon (1999) en de halve marathon van Nakhon Ratchasima in Thailand waar Frans Adriaanse zich als 10km-loper liet binnenhalen als de snelste veteraan op de halve marathon (2000). Prachtig toch? Daarnaast ben ik met een aantal Road Runners o.l.v. Aart Stigter op hardloopstage geweest: 2x naar Lanzarote en 1x naar Kenia. En ook dat waren prachtige reizen, zie hiervoor o.a. de artikelen in het cubblad van augustus/september 2008 en maart 2007.

[Tijdens de Challenge op Lanzarote]

Tot slot: naast Zuid Amerika, waar ik nog nooit geweest ben, staat er nog een ander belangrijk hardloopland al tijden op mijn wensenlijstje: Japan! Het land trekt me want het heeft iets mystieks, iets vreemds, iets anders. Om daar alvast iets meer over te weten te komen wil ik Fons Leuven vragen ons te vertellen waarom we volgens hem naar Japan zouden moeten gaan. Hij is daar verschillende malen geweest en is dus volgens mij de uitgelezen persoon om me te overtuigen. Fons?

Roberto Hofman


blz 14

- DE DIGITALE DOOS - DE DIGITALE DOOS - DE DIGITALE DOOS // Puinduinrun 18-01-2008 // Puinduinrun 18-01-2008 // Puinduinrun 18-01-2008 //

De Puinduinrun, Den Haag 18 jan 2009

Een absolute “killer” voor iedereen, …..

is een kwestie van afwisselend klimmen en dalen.

behalve voor de allergrootsten (de nestor zelf)


blz 15

KLM Roadrunners planning Dag

Datum

Loop

Zo Za Di Zo Zo Za

15 feb 09 28 feb 09 17 mar 09 22 mar 09 29 mar 09 18 apr 09

Bosdijkloop Knotwilgenloop Jaarvergadering Spaarnwoudeloop Braassemloop Geinloop

Zo Za Zo Zo Za

26 apr 09 09 mei 09 10 mei 09 24 mei 09 06 jun 09

Za Do Zo Zo

13 jun 09 30 jul 09 13 sep 09 06 dec 09

Omloop van … AMC loop Lionsloop Pim Mulierloop 6 uur van Haarlemmermeer Baankampioenschappen Decathlon Polderloop WARR Olympisch Stadionloop

Waar

Afstanden

Vinkeveen 5, 10 en 21.1 km Woerden 6, 10, 15 en 21.1 km Amstelveen (S&O) geldt voor 1 opkomst Velsen Zuid 5, 10, 20 en 30 km Roelofarendsveen 5, 10 en 21.1 km Driemond 2.5, 5, 7.7, 10, 15 en 21.1 km Noordwijkerhout 5, 10 en 21.1 km Amsterdam 6, 10 en 21.1 km Bloemendaal 5, 10 en 15 km Santpoort-Noord 5, 10 en 15 km Cruquius 6 uurs estafette Lisse De Kwakel Hangzhou, China Amsterdam

5 en 10 km 4 en 10 km 5 en 10 km 5 en 10 km

Tijd

KLM Kar

12:00 14:00 20:00 11:00 11:00 13:00

Nee Nee Nee Nee Nee Nee

11:00 11:00 11:00 11:00 10:00

Nee Ja Nee Nee Ja

12:00 v.a. 19:15 12:00 11:00

Ja Ja

Opmerkingen

Run2Day

Ja

Alle lopen en vooral tijden onder voorbehoud. Bij twijfel, bel even met de organisatie. De KLM klassementslopen zijn aangegeven in grijs. Onze KAR zal aanwezig zijn bij de KLM klassementslopen waar dit erachter vermeld is.

Evenement

Informatie

Braassemloop, omloop van Noordwijkerhout

www.zorgenzekerheidcircuit.nl

KNAU trimloop agenda

www.atletiek.nl/ klik door via “loopsport” -> ”loopsport” naar trimloop kalender


blz 16

Van de Redactie Hebben jullie dat nou ook, dat je onder druk beter presteert dan onder normale omstandigheden? Je bent gewoon veel scherper zodra er sprake is van een duidelijke deadline. In ons werk hebben we de adrenaline nodig, die ervoor zorgt dat niets ons ontgaat. Zodra die druk van de ketel is, mis je details en dreig je een kwalitatief minder produkt te realiseren. Zo ervaren wij dit op ons werk, maar deze zelfde stelregel lijkt op te gaan voor de oplevering van het clubblad. We hebben tegenwoordig 2 maanden, dus ruim de tijd om al jullie kopij te verwerken en toch is het al direct ‘misgegaan’ en hebben wij onze eigen deadline niet gehaald. Het lag in onze bedoeling om deze uitgave (JAN/FEB) eind januari op te leveren, maar tot onze spijt is dat uiteindelijk begin februari geworden, waarvoor onze excuses. Naast de ‘verslapping’ onzerzijds lagen aan deze vertraging ook de weersomstandigheden in Europa ten grondslag. Dat behoeft waarschijnlijk enige uitleg. Doorgaans stellen wij het clubblad samen tijdens de rustige momenten gedurende onze dienstuitvoering in het OCC. Dit neemt een groot risico met zich mee en met name wanneer Europa ‘geteisterd’ wordt door winterse omstandigheden. Dan heeft de besturing van de KLM-vloot onze volle aandacht nodig met als mogelijk resultaat (zoals nu) dat jullie het clubblad later ontvangen. Bovengenoemde situatie heeft zich onlangs voorgedaan: allereerst hadden we op schiphol te maken met een staartje van Koning Winter en vervolgens was het Britse Eiland duidelijk in de greep van deze niets ontziende vorst, een situatie die nu (6 feb) nog steeds voortduurt. Maar daar staat tegenover dat we jullie ook deze maand weer een zeer gevarieerd aanbod van wedstrijdverslagen kunnen aanbieden. Wij willen aan de leveranciers hiervan dan ook onze heel hartelijke dank uitspreken. Tot slot een tweetal loopjes die wij op verzoek van Frank Jegers op de valreep nog even bij jullie onder de aandacht willen brengen: De Stichting Ultimarathon organiseert op 1 maart 2009 weer een marathon bij laag water over het strand van Scheveningen naar Zandvoort. De opbrengst gaat ook dit jaar naar een project van SOS Kinderdorpen. De prijsuitreiking vindt plaats door Yvonne van Gennip. Meer informatie is te vinden op onze website, www.scheveningenzandvoort.nl. Voor degenen die niet in staat zijn een volledige marathon te lopen: de mogelijkheid bestaat om deze marathon in estafettevorm (maximaal 3 lopers) te lopen. En op dezelfde datum (1 maart 2009) vindt ook de Westeinderloop plaats, waarvoor jullie speciale aandacht: www.westeinderloop.nl.

Met sportieve groeten,

Erik Verschuren [email protected] En John Pot [email protected]


blz 17

/ SUDOKU / SUDOKU / SUDOKU / SUDOKU /

februari De 2 B's op het strand bij Langevelderslag, 20 december Drieluik marathon (New York, Dallas en Dubai)

Recommend Documents