FC TRAPPIST. Redoute bedwongen. Wachten of aanvallen? Jaargang 40 Nummer 4 Juli Belgisch Weekend: GP Zandvoort:

Redoute bedwongen GP Zandvoort:

Wachten of aanvallen?

Jo Thewessem leidt de kopgroep van het A-peloton op Zandvoort. Rechts Eric van den Heuvel. FOTO JAN KLEIN

FC TRAPPIST

Belgisch Weekend:

FC Trappist is een wilde fietsvereniging, opgericht in 1976

Jaargang 40 Nummer 4 Juli 2015

Inhoud Trappist 4, juli 2015 4 5

16 Toertochtaankondigingen

Uit de bestuurskamer Dat was toen

18 Fietsen in de Kunst

TOERTOCHTEN 6 Lek & Linge 6 Rondom Almere 8 Belgisch Weekend 12 Gooi en Eemland 14 Rotterdam Voorzitter Peter Hormeijer Th. de Leeuwlaan 10 1391 CB Abcoude 06 5184 3717 [email protected] Secretaris Loes Zwart Woltera van Reesstraat 53 1093 MJ Amsterdam 020 612 4585 06 2342 5306 [email protected] Penningmeester Eric Schulte Commelinstraat 175 1093 TP Amsterdam 020 665 85 58 06 1213 7788 penningmeester@ fctrappist.nl Contributie 2015 € 45 voor een individueel lidmaatschap € 55 voor een gezinslidmaatschap NL79INGB0005209729 Toercommissariaat [email protected] Ben Koeleman Overhaalsgang 8 1018 ZT Amsterdam 020 620 2133

Redactioneel

WEDSTRIJDEN 20 Voorjaar-3 21 GP Zandvoort 26 Voorjaar-4 26 Wedstrijdaankondigingen

Colofon Wedstrijdsecretariaat wedstrijdsecretariaat@ fctrappist.nl Manja de Neef delle Alpihof 2 1098 VX Amsterdam 020 618 3533 Jan Gottmer Ambachtstraat 10 2024 EB Haarlem 023 525 5300

Bas Klein Zichtweg 9 2151 WB Nieuw Vennep 06 5250 5774

Marja de Ridder Plantage Muidergracht 77B 1018 TN Amsterdam 020 625 2326

Perry van Dijk Dirk Vreekenstraat 23 1019 DP Amsterdam 020 662 0806

Layout Oneven nummers: Jan Klein Lage Duin 64 2121 CH Bennebroek 023 5849121 [email protected]

Wijzigingen Mara Werkman Hoofdweg 360 I 1056 DC Amsterdam tel: 06 4124 6977

Beheer website (www.fctrappist.nl) Rieks van Rooijen [email protected] Maarten Toneman (webdevelopment)

Clubhuis Spaarnwoude 023 537 7030 (b.g.g. 023 537 2951) Redactie [email protected]

Gerard Murre Jan Steenstraat 15 2023 AK Haarlem tel: 06 3977 9422

Inleveren kopij Kopij voor nummer 5 graag inleveren vóór 17 juli, die voor nummer 6 graag vóór 28 augustus.

Evert Fermin Reinier Claeszenstr. 45 hs 1056 WG Amsterdam 020 - 664 2567 [email protected]

Peter van Riemsdijk Stuurmankade 28 1019 KR Amsterdam

Bart Bijvoet Kijkduinstraat 9 hs 1055 XP Amsterdam 06 5468 5127

Even nummers: Erik d’Ailly Keizersstraat 1 1011 GD Amsterdam 020 421 3279 06 5394 3627 [email protected]

Eric van Steijn Brakenburghstraat 30 rood 2023 DV Haarlem 06 4461 0450

HEET VAN DE MEET Alle wijzigingen in het lidmaatschap, zoals verhuizingen, opzeggingen en nieuwe aanmeldingen graag per mail doorgeven aan de secretaris.

2

Nieuwe leden Eric Bednarz Jan van Zutphenstraat 391 1069 RR Amsterdam tel: 06 4116 4456

Jeroen Zonneveld Azartplein 165 1019 PC Amsterdam tel: 06 3199 8885

Je maakt wat mee

Vlaanderen als Wallonië rolprenten over de fiets worden vertoond. Waar anders, hoor ik u denken. Filmrecensent Perry van Dijk vertelt u of de films de moeite van het kijken waard zijn.

Na een voorzichtige aanloop, waarin de kwakkelende lente langzaamaan verdreven lijkt te zijn door de nodige hogedrukgebieden met bijbehorende temperaturen, zijn de Trappisten uitgewaaierd over ’s lands wegen en paden. In dit nummer een aantal mooie verslagen vanuit het toerpeloton. Verhalen uit België over Mokumers die gewoon hun ruimte nemen, tot fietsers die in Spakenburg verbouwereerd hun ruimte op het terras weer verlieten op last van de plaatselijke verordeningen. Je maakt wat mee onderweg.

Natuurlijk zijn er ook wedstrijdverslagen. De winnaar van Zandvoort, de eerste wereldbekerwedstrijd van het seizoen, geeft ons een inkijkje in zijn mentale en fysieke belevingswereld. Menig hart gaat sneller kloppen bij het lezen van de inspanningen die Rinus moest leveren in zijn ultieme poging om deze wedstrijd naar zijn hand te zetten. De redacteur van dienst wil u in alle bescheidenheid ook even wijzen op het verslag van de derde voorjaarswedstrijd, waar een lange vlucht leidde tot een prachtige sprint. Niets menselijks is ook mij vreemd, dus met enige trots schreef ik een verslag van die memorabele avond. En als een verloren zoon keerde Cisco Pels dit jaar terug in het peloton. Hij won.

Op pagina 4 vind u nogmaals een oproep voor een penningmeester. In november zal Eric Schulte aftreden en hij zou graag nog voor die tijd zijn opvolger inwerken. Bent u iemand of kent u iemand die zich hierover wil ontfermen? Lees de vacature en reageer. Fietsen in de Kunst neemt u dit keer mee naar de donkere zaaltjes van de Belgische cinema, waar zowel in

Bart Bijvoet

Luuk Spijkerman Clara Meyerwichmannstr 12 1097 HW Amsterdam tel: 06 1925 6639 Bram Bimmerman Planciusstraat 51-II A 1013 MG Amsterdam tel: 06 2682 3955 Opzeggingen Hans Leijnse Logger 35 1186 RM Amstelveen Lucas van den Dungen Brederodestraat 86hs 1054 VE Amsterdam Ted Beers Teylerstraat 63 2032 SP Haarlem Bob Gibson Van Beuningenstr. 202-III 1051 XZ Amsterdam

3

1985

- De 2e zomerwedstrijd begint met 31 renners, 8 A’s en 23 B’s. Wedstrijdsecretaris haalt de ‘top van de B’ (9 renners) over om bij de A’s te starten.

- ‘In het riet, maar zeker niet met een kluitje’, luidt de kop boven een lofzang op de schoonheid van Nederland. Het is een aankondiging voor de nieuwe toertocht door de kop van Overijssel. - Jeroen van de Linden wint de eerste tijdrit langs het Amsterdam-Rijnkanaal voor Eduard Baddee. Dirk van Kuijk is de beste B, voor Marijke de Kroon.

Uit de bestuurskamer De groeten

Maar is dat zo? Wordt er minder gegroet? Ik heb daarom de afgelopen maand een bescheiden onderzoekje gedaan om te kijken of deze bewering juist is door ieder tegemoetkomende renner consequent en overtuigend te groeten. Om aan deze test een wetenschappelijk tintje te kunnen geven heb ik het Nederlands Gebarenboekje geraadpleegd van Herman Pieter de Boer. Over de manier van groeten was nagedacht.

In de krant stond een column van Peter van Straaten met de titel Hoofddeksels. Mannen droegen tot in de jaren 70 vaak een hoed. Die hoed kon je als teken van groet aantikken, even oplichten of afnemen afhankelijk van wat je wilde meedelen. Vaak bleef het bij een schijnbeweging met de hand, gevolgd door een subtiel knikje van het hoofd waarbij even oogcontact werd gemaakt. Toen ik in de jaren 70 wat serieuzer ging fietsen waren dat vaak eenzame tochten. Als je dan een collega renner gebogen over zijn stuur tegen kwam dan groette je door je hand op te heffen. Soms riep je iets, niet groter dan één lettergreep, en keek je elkaar in een flits aan. Een blik van herkenning met een vreemde in wie je jezelf herkende. Dat is nu wel anders. Alleen door in leren pakken gestoken mannen op motoren en op het water wordt deze hoffelijkheid nog uitbundig gepraktiseerd. Tegenwoordig lijken renners eerder op stormtroopers uit Star Wars, met een futuristische helm op en de ogen verscholen achter een donkere zonnebril. Wie groet je dan eigenlijk? Wil die ander wel gegroet worden? Bij overbevolking hoort anonimiteit. Zelf draag ik geen zonnebril, alleen bij felle zon en om de modderspatten van het wiel dat ik probeer te volgen uit m’n ogen te houden. Je kunt door die zonnebril ook niet zien of iemand je met zijn blik terug groet.

- Jens Roep wordt Clubkampioen bij de A, Gerard Snel bij de B.

Het resultaat valt behoorlijk tegen; met of zonder zonnebril, ik word nauwelijks gegroet. Vreemd genoeg is het de medemens op het water die mij wel vaak groet. Of het nu passagiers op de Henry Dunant in het AmsterdamRijnkanaal zijn of de kleine recreant op zijn jacht; op het water wordt gegroet. Om niet helemaal neerslachtig thuis te komen groet ik iedere boot die ik tegenkom. De gedachte aan een waterfiets dringt zich op. Maar buiten de Randstad is dat anders. Ik bivakkeer soms in een vergeten dorp in Groningen met nog geen honderd inwoners. Daar groet iedereen me die ik tegenkom, lopend of fietsend, ook al is het een onbekende. Waarom? Geen idee, maar een Trappist geeft de strijd niet op en blijft zijn mederenner groeten.

- De zomerwedstrijden op Spaarnwoude worden als ploegenwedstrijd gereden. In de eerste wedstrijd vormde zich in de derde ronde een kopgroep met vier man uit vier verschillende ploegen. Dankzij het verdedigende rijden van de ploeggenoten slaagde de vijfde ploeg er niet in de kopgroep terug te halen. Bron: juni-julinummer 1985

Dat was toen

- Vier Trappisten – Rob ten Have, Marja de Ridder, Aad Janssen, Joost Corver – vertrekken uit Eijsden om Mergelland te rijden. Zes à zeven Trappisten blijven in Eijsden in het café achter, omdat de regen met bakken uit de hemel komt. Even voorbij Eijsden wordt het droog.

1995

- De toertocht Amsterdam – Elders gaat naar Nijmegen. - Zuiderzee kent drie pauzes: Makkum, het pontje bij Genemuiden en ergens op de Veluwe.

- De nieuwe penningmeester Henny Remmers voert een strikt beleid van naming and shaming. Zo’n vijftig Trappisten staan in het clubblad vermeld als achterstallige contributiebetalers. Bron: juninummer 2005

- Tijdens de Europacupfinale Ajax – AC Milan staan er veertien Trappisten op Spaarnwoude. A en B rijden samen.

Peter Hormeijer

Vacature penningmeester (herhaalde oproep) en commissies dat dingen tijdig in gang gezet worden. Het bestuur komt daartoe een keer of zes per jaar bij elkaar. Daarnaast is er regelmatig contact via mail etc. als er dingen spelen.

Heel praktisch de volgende taken: - contributie innen; - declaraties verwerken; - facturen betalen; - facturen opstellen en innen; - boekingen verwerken in boekhouding; - rapporteren over voortgang; - opstellen jaarrekening en -verslag; - opstellen begroting.

Wat heb je er voor nodig? - Aardigheid in financieel-administratieve werkzaamheden; - Kennis over boekhouding; - Plezier in bestuurswerk in het algemeen; - Actieve band met de FC Trappist. Als je interesse hebt, neem vooral contact met mij op voor verdere informatie. Ik ben bereikbaar via [email protected] of telefonisch 0206658558.

Daarnaast ben je onderdeel van het bestuur en zie je dus toe op alles wat er in de club moet gebeuren en zorg je in onderling overleg met je medebestuursleden

Eric Schulte

4

2005

- Joost Corver schrijft een hartverwarmend pleidooi voor een clubpetje. Het heeft even geduurd, maar in 2014 is zijn wens vervuld.

Vanuit de Bestuurskamer groet ik u allen.

2015 is mijn vierde en laatste jaar als penningmeester. Op de jaarvergadering in november treed ik af. Het bestuur is daarom op zoek naar een nieuwe penningmeester. Wat houdt deze functie in?

- Hoezo revanche? Jens Roep (A) en Gerard Snel (B) winnen de extra lange wedstrijd op Spaarnwoude, die bedoeld is als revanche wedstrijd voor het Clubkampioenschap. Bron: julinummer 1995

5

Toertochten

Toertochten Lek in Lek en Linge.

FOTO FRANS KOPPELAAR

Een lange pauze heeft zo z’n voordelen

kon genieten van de  livemuziek van twee enorme rasta’s (mag ik dat zo wel zeggen?) die onmiddellijk een swingende toon te pakken hadden. Daarna reden we met gezwinde spoed terug naar de startplaats, waar nog net de finish van de Amstel Gold Race op tv kon worden bekeken. Met een biertje erbij natuurlijk. Renée Kuit

Verslag Lek en Linge Voor de minstens 15de keer deed ik mee met deze o zo mooie toertocht. Het is mijn favoriet; conditie of (nog) geen conditie, rugpijn of geen rugpijn, als het even kan doe ik mee. De tocht heb ik bijna altijd wel in een lekker voorjaarszonnetje gereden en bijna altijd waren er die mooie bloeiende boomgaarden. Zondag leek het lang een frisse en bewolkte dag te worden, maar tijdens de onverwacht lange pauze, waarover zo meer, begon de zon door te breken en kregen mijn nog melkwitte benen, waar Frans van Griensven nog ernstig commentaar op had,  hun eerste zonnestralen van het jaar te verduren. De zogenaamde brede versie van de L&L werd door Wim de Lange weer feilloos voorgereden, het was bijna dezelfde tocht als vorig jaar. De route ging dus gelukkig ook weer langs de Waaldijk, waar de knotwilgen (al dan niet geknot) zo mooi in formaties in het water langs de dijk staan, echt een plaatje. En natuurlijk waren de ooievaars er weer. Waarom kom ik hier niet vaker? Eén lekke band (en nog niet eens langs de Lek) en een pechgevalletje met de trapper van Piet zorgden voor een klein beetje oponthoud, maar het grootste oponthoud was er bij Fort Asperen. Het was het eerste weekend dat fort én café weer open waren voor publiek en er waren duidelijk problemen met de opstart. Net voor onze komst was een grote groep motorrijders neergestreken en toen kwamen wij... Ze hadden het niet meer in de hand. Bestellingen van broodjes duurden ongeveer een half uur (!), maar zagen er overigens wel heerlijk uit. Mijn tweede kopje koffie kwam pas toen ik al lang had afgerekend en de (af)bestelde appeltaart kwam toch, maar dus wel als mosterd na de maaltijd. Die was ‘van het huis’ (van het fort dus) zeiden ze er maar schuldbewust bij. Taarten bakken kunnen ze wel; superlekker! Alleen om die reden zou ik volgend jaar hier gewoon toch weer met de toerrijders aanleggen... Voordeel van de lange pauze was wel dat we extra lang van het zonnetje konden genieten. En dat Alex lekker lang

19 april, Lek en Linge, 120 km, 20 deelnemers. Brendan Ahern, Bram Bimmerman, Annemarie van den Bogaard, Liduine Bremer, Evert Fermin, Ivo Flinkenflögel, Frans van Griensven, John Griët, Wim de Haan, Max van der Heijden, Ben Koeleman, Frans Koppelaar, Marijke de Kroon, Renee Kuit, Wim de Lange, Edward Loos, Piet van Oosten, Peter van Riemsdijk, Frank Wesseling, Loes Zwart

Rondom Almere wordt alles smerig! Verslag Rondom Almere Betrouwbaarder dan Buienradar is vaak de blik uit het raam. Maar vandaag? Regent het nou wel of niet? Eigenlijk kon je dat niet zeggen, maar het was wel nattig, want de regenwolk lag grijs over het land. Het eerste deel zou door die wolk gaan, dus toch maar de regenjas aan en vol goede moed op weg naar het opstappunt Flevobad, vlakbij huis. Daar bleek Frans me voor te zijn, maar het duurde nog even voor de volgende Trappisten zich melden. Kort voor vertrek doken ze van alle kanten op. Ik telde vijftien deelnemers, uitsluitend heren en allen niet van suiker. Om 10.00 uur precies gaf Aad het vertreksein. Onze voorrijder was op de fiets uit Hilversum gekomen en had de laaghangende wolk verkend. In een degelijk tempo ging langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Voor de spoorbrug passeerden we de omlegging bij de bouwplaats en wie nog hoop had die dag schoon te blijven kon die daar meteen laten varen. Wegkennis is altijd een voordeel als je in je achtertuin rijdt. Via het historische centrum van Weesp, een stukje Vecht en dan over de Reaalspolderweg naar Muiderberg en de Muiderstraatweg. Frans en ik reden een

6

Pech in Almere.

tijdje op kop en Aad achter ons gaf op tijd de instructies. De aangekondigde route was gewijzigd vanwege een of ander loopevenement die dag. Daarom werd op de Naarderstraatweg niet links afgeslagen naar de Hollandse brug, maar gingen we rechtdoor richting Naarden. Vlak voor de vestingwerken van Naarden begon ik een gesprek met Piet, maar voordat dat goed en wel op gang was gekomen sloeg ik (volgens mijn standaardroute) links af, terwijl Aad “rechtdoor!” riep. En toen zat ik aan het staart, zonder m’n gesprek te kunnen voortzetten. Keurig reden we rond de buitenste verdedigingsring van de vesting (dat ziet er op Strava ook mooi uit) richting Valkeveen. Zo kwam ik weer eens in Huizen over de nieuwbouwboulevard langs het Gooimeer, want die route probeer ik zoveel mogelijk te vermijden vanwege al het gerem, gemier en gedoe. De langgerekte wegen van de polder in het vooruitzicht maakten het verteerbaar, dus met volle spurt de Stichtse brug over. In het Kathedralenbos meldde zich de eerste lekke band; tevens plaspauze. Even later ging het verder, uit het bos, de polder in. De wind had nu vrij spel op het peloton. We klonterden steeds meer samen, hoewel ruimte het probleem niet was in dit gebied. Helaas waren we met net iets te veel kleine mannetjes. Alleen in het wiel van Peter was het goed toeven. We zouden er vier van zijn formaat moeten hebben. Maar de moraal was nog steeds goed, de benen getraind en het leek te gaan opklaren, dus in rap tempo werden de vogelnaamwegen bedwongen. Schoon thuiskomen bleek even na het passeren van het tunneltje onder de A6 ijdele hoop; plots vloog er een wolk opspattende modder door het peloton. Het regende niet meer, zodat de rommel er ook niet meer afspoelde. Even later reden we door het groen en stonden we aan de rand van de Oostvaardersplassen om een bezoek te brengen aan ‘Gasterij en Natuurbelevingcentrum de Oostvaarders’. De natuurbeleving hebben we laten zitten, maar de koffie, appeltaart, kroketten en soep vonden gretig aftrek. Bij vertrek lieten we allemaal een keurig modderafdruk van onze billen op de stoelen achter en de bediening begon meteen de zittingen te poetsen. Langs de rand van de Oostvaardersplassen ging het naar de dijk. “Hoera, de dijk!”, dacht ik, want ik houd erg van lange, rechte stukken en al helemaal in een peloton. Maar net toen het molentje vrolijk leek te gaan spinnen, kwam aan de pret een einde doordat we bij de sluizen het pad door het Vaartsluisbos indoken en vervolgens langs de Noorderplassen gingen zigzaggen. Na de sluis was ik bij Jos aan de staart aangeland, maar een tijdje zo zigzaggend aan de staart rijden is behoorlijk inspannend en ik was dan ook oprecht blij toen we weer op de dijk waren. Eindelijk toch nog het lange rechte stuk waaraan de polderfietser zijn stijl dankt. Even de beentjes laten draaien en weer opladen voor het klimmetje van de Amsterdamse Brug. Dat opladen kon ook stilstaand, want vlak voor de Amsterdamse poort reed Alex lek en de nieuwe binnenband was niet van plan binnen de buitenband te blijven. Dus wat tijd om te drinken, verder te keuvelen, onderdelen te bekijken en te plassen. En toen was het tijd voor de laatste etappe. De Amsterdamse Brug was een goed moment om je sprintvermogen te tonen, en twee man sloegen een gat. We doken er nog met een paar man achteraan, maar pas onderaan de brug zouden we elkaar terugzien. Het was ondertussen best aardig weer geworden en in de

FOTO FRANS KOPPELAAR

regenjassen was het intussen natter dan daar buiten. In Muiden nam Aad onder onze luide dankzeggingen voor het voorrijden afscheid. Rondom de sluis was het bootjesvolk al geheel in voorjaarsstemming terwijl ons besmeurde peloton passeerde. Het leek wel of de Trappisten hun Amsterdamse thuis al roken, want in hoog tempo ging het verder. Bij de Maxisweg nam ik afscheid, want het peloton koos voor de slingerroute via de Diemersluis en een smal stukje Diemerzeedijk. Rechtdoor was ik niet alleen sneller thuis, daar was recent ook een prachtige strook asfalt neergelegd. Nog even een stuk recht-toe-recht-aan, dat leek me een passende afsluiting van deze schitterende polderrit. En thuis leek mijn fiets op die van Servais Knaven na Parijs – Roubaix. Martin van Oostrom 26 april, Rondom Almere, 110 km, 14 deelnemers. Eric Apon, Bram Bimmerman, Guido Golüke, Frans van Griensven, John Griët, Aad Janssen, Ben Koeleman, Frans Koppelaar, Alex Leenders, Piet van Oosten, Martin van Oostrom, Peter van Riemsdijk, Jos van der Valk, Frank Wesseling.

7

Toertochten

Toertochten Half verharde bergweg.

FOTO ERIK d’AILLY

Als een gifslang richt de Redoute zich voor je op

weer op tussen de gebruikelijke flarden. In de Alpen zijn de hellingen doorgaans toch wat… de Redoute… we moeten toch weer eens samen gaan eten om die hagelstorm in de Dolomieten te herdenken… die Redoute, is die langer dan de Muur? Welke muur? Die van Huy of die van de Ronde… de Hoogmis… vroeger… ja... RECHTDOOR… maar daar liggen kasseien op... bij die van Huy heb je boven aan… RECHTSAF… nee, als je mensen gaat leren om radicalisering te herkennen dan… WACHTEN… maar de Redoute, dat klereding… de Redoute, daar moesten we naartoe over wegen vol kolengruis, langs zwartbonte koeien die het zwart-witte Trappistenpelotonnetje blij tegemoet renden, langs een jonge gehelmde tijdrijder die er te voet uitzag als een achteromkijkende vogel, langs kleine boomgaarden waarin bultige bruine koeien in het hoge gras lagen te groeien tot ze… WACHTEN… je jasje hangt uit je zak… LINKSAF… nee, die Redoute, daar heb ik helemaal geen zin in... eerst maar eens naar Aywaille, die plaatsnaam als een verwaaide kreet uit een mond vol pap, en vandaar langs de Amblève naar Remouchamps om de tank te vullen. Voor de Redoute, want onmiddellijk na een stevig bord pasta snelden de Trappisten onder de snelweg door naar de aanloop van de Redoute… nee, dit is de Redoute nog niet… RECHTSAF en daar is de slingerende reep asfalt die zich niet voor je uitstrekt maar je vol in het gezicht kijkt, die zich koud en lelijk voor je opricht als een gifslang en als je met je hoofd ver in je nek omhoog blikt zie je Trappisten als mieren zo klein, één voor één, o zo traag voortkruipen naar een horizon die zo scheef hangt dat de mieren er bijna ruggelings aftuimelen

Verslag Belgisch Weekend, dag 1 “Een redoute is een kleine, geheel omsloten veldschans met alleen uitspringende en geen inspringende hoeken.” Aldus Wikipedia. Nee hoor. Een redoute is een grote, geheel aan de elementen blootgestelde veldschans met alleen oplopende en geen aflopende hellingen. “Een redoute bestaat vaak uit een van aarde opgeworpen verschansing, die aan alle kanten even sterk is. Verschansingen van steen komen ook voor. [1] Een redoute kon voor tijdelijk of permanent gebruik dienen. Het gebruik van redoutes werd populair in de 17de eeuw en de bouw ervan liep door tot in de 19de eeuw. Mede door het gebruik van steeds modernere wapens werd een redoute in de 20ste eeuw overbodig.” Ook hierbij is een kanttekening op zijn plaats. De redoute mag in de 20ste eeuw overbodig zijn geworden, voor de wielrenner op zijn of haar steeds modernere fiets kan de redoute nog altijd voor tijdelijk gebruik dienen om de spieren te stalen en de ziel te harden. Permanent gebruik is af te raden. De Redoute, daar gingen de Trappisten op zaterdag 2 mei vanuit Eijsden naartoe over keien, asfalt en klinkers, door de bedding van een beek, door scherpe bochten, over woonerven, over lange hellingen omhoog en weer omlaag. Onder het fietsen doemde de Redoute steeds

8

Op de pont over de Maas.

FOTO ERIK d’AILLY

en als je dan maar weer voor je kijkt krijg je de steentjes in dat grijze asfalt weer scherp in beeld en is er alleen ademhaling in de stilte. Ik dank Henny en Loes voor hun verkenning en solide begeleiding, ik dank de Trappisten die zorgden dat mijn malheur (lekke band) in ongeveer drie minuten was verholpen, ik dank alle Trappisten voor een prachtige dag waarop de Redoute ineens achter ons lag en de vergeten mouwtjes niet nodig waren. Guido Golüke

auto’ s remden af, gaven royaal voorrang en ruimte. Ook als ze nog gemakkelijk door hadden kunnen rijden zonder ons te hinderen, stopten ze al bij voorbaat om geen enkel ongerief te veroorzaken. Het voelde als een surrealistische film. Een soort Noord-Korea met sluipschutters op elk dak die klunzige automobilisten meedogenloos neer zouden knallen. Ook het weer werkte lankmoedig mee. In de loop van de zaterdagochtend kwam de zon door. De temperatuur was aangenaam. De zaterdagse lunch verliep in prettige chaos. Zo’n dertig Trappisten streken neer op de eerste verdieping van het restaurant in Remouchamps. Het personeel heeft zich een uur lang in het zweet gewerkt om de cola en de koffie, de borden pasta en de sandwiches met kaas tijdig door te laten komen. Het parcours maakte de Ardeense reputatie helemaal waar: heftige klimmetjes die net te kort waren om de dood daadwerkelijk te laten intreden. Prachtige vergezichten en pittoreske doorkijkjes. Voor de invité uit Den Haag was het even wennen. Nog nooit had hij in zo’n groot peloton gereden. Waarom twee voorrijders als één genoeg is? Dat was kennelijk de gedachte die in praktijk werd gebracht. Het onophoudelijk in- en uitveren van de sliert fietsers vroeg alertheid. En ook het gedrag van fietsende Mokumers had hij niet eerder zo indringend meegemaakt. Tussen de Belgische gentlemen en gemanicuurde madames bewogen zij zich als een bezettingsmacht. Kris en kras schoten ze kruispunten op, passeerden auto’s links en rechts tegelijk, negeerden stoplichten, reden over de schoenpunten van wandelaars, scheidden moeders van hun kinderwagens.

Mokumers krijgen ruimte, of nemen die gewoon Verslag Belgisch Weekend, dag 1 en 2 Het was perfect geregeld, de tocht vanuit Eijsden. De voorrijder had het zaterdagse parcours naar Remouchamps en terug wel drie keer verkend. Hij wilde niets aan het toeval overlaten, en dat was merkbaar. Voor de nerds was er een GPX-bestand met alle routes. De dweilploeg functioneerde perfect: Erik en Sietse hebben het traject wel drie keer afgelegd. Mensen met lekke banden, verstuikte derailleurs, vastgelopen kettingen werden geduldig geholpen en vervolgens in sneltreinvaart teruggebracht naar het peloton. Het rijden in België was een bijzondere ervaring. Het leek wel of we professionals waren in een officiële ronde. Alle

9

Toertochten

Toertochten Doopplechtigheid in de Maas.

Plaspauze in Belgisch Limburg.

Eenmaal werd een kruispunt over een provinciale weg genomen door in vijf groepjes via trottoirs en slalomtrajecten tussen wachtende auto’s te manoeuvreren, onder grootschalig negeren van alle verkeerslichten en -borden. Even later kwam een van de gepasseerde auto’s voorbij; de bestuurder claxonneerde kort om zijn verontwaardiging te laten merken. Meteen gingen er minstens vijf Nederlandse middelvingers omhoog en klonk het eenstemmig: “Klootzak!”. Bij een andere gelegenheid, een brede autobaan bergop, sprong een sprinter los uit de groep, maakte zich zeer professioneel aan de uiterste linkerflank onbereikbaar voor achtervolgers en stormde onvervaard de nog onzichtbare tegenliggende auto’s tegemoet. Een oefening uit het IS-trainingsboekje. Voor de doorzetters bracht de zondag milde glooiingen en soepel bochtenwerk. De beperkte omvang van de groep zorgde voor meer discipline en solidariteit. Na de lunch op een idyllisch plein werd het lekke-bandenweer. De afdalinkjes bleken te steil voor het aluminium van Aads remblokhouders, die de dag voor vertrek zijn remblokjes nauwgezet had afgevijld. Hij moest regelmatig de berm in om tijdig te vertragen. Bij minstens drie anderen klonk ook het alarmerend geschraap van versleten remmen. Een verbeten colonne knokte zich eensgezind zwijgend door de regen naar het eindstation. Uw Haagse gast heeft zeer genoten, van het gezelschap, van de prachtige tocht en van de perfecte organisatie. Als het peloton bij een volgende gelegenheid zich wat meer in lijn áchter de voorrijders formeert, kom ik heel graag nog eens meerijden. Rob Jamin (intr)

Belgische brokken door remmen zonder blokken Verslag Belgisch Weekend, dag 2 “Dit was de ‘Hel van het Noorden’ op zijn infernaalst, met hevige buien die voor grote plassen zorgden – de meeste kasseistroken zijn zo oud dat ze veel lager liggen dan de velden eromheen, waardoor ze fungeren als afvoerkanaal voor overtollig regenwater – zodat het onmogelijk was om het wegoppervlak te zien. In een plas kon een gat van een paar decimeter diep schuilgaan.”

FOTO ERIK d’AILLY

Bovenstaand citaat komt uit een binnenkort te verschijnen, door twee Trappisten vertaald boek over Bernard Hinault. In Belgisch Limburg, op de tweede dag van het Belgisch Weekend, lagen geen kasseien en zo heel hevig waren de buien niet, maar de neerslag na de pauze zette de tussen akkers gelegen betonpaden in de slotfase overheen voerde soms volledig blank. Hier en daar reden we door twintig centimeter diepe plassen met troebel water, waarbij we maar moesten hopen dat er geen gaten in het wegdek zaten. Wonder boven wonder liep dit goed af. Niet dat er geen calamiteiten waren, integendeel. Het was bepaald een tocht met hindernissen. Het ernstigste incident was een valpartij tijdens de afdaling van de Zusserdel, een vrij steil slingerweggetje dat eindigt bij het Albertkanaal, iets ten zuiden van Maastricht. Jeroen kreeg te veel vaart, miste een bocht en sloeg min of meer over de kop. Gelukkig kon hij uiteindelijk wel op de fiets verder.

Voor de zekerheid ging hij ’s avonds in Amsterdam toch even bij de Spoedeisende Hulp langs. De volgende dag mailde hij: ‘Hoi Aad, in het ziekenhuis bleek dat ik niets gebroken heb. Wel heb ik een paar bandjes gescheurd bovenop m’n schouder. Duurt maximaal zes weken, helaas.’  Wat een pech, Jeroen. Tegen de tijd dat dit verslag in het clubblad verschijnt, ben je hopelijk weer volledig hersteld. (Hij heeft weer gefietst - Red.) De tegenslag begon al snel nadat we vanuit Eijsden met de pont de Maas overgestoken waren. Het eerste euvel was een mechanisch probleem. Kort daarna waren er twee lekke banden. Twee tegelijk wel te verstaan, heel efficiënt. Voorrijder Henny werd er een beetje moedeloos van, maar gelukkig liep het tot de pauze verder vrij gesmeerd en ook de aangekondigde kans op een bui werd nog niet verzilverd. Dat gebeurde pas tijdens onze lunchpauze op de Grote Markt van Sint Truiden. Eerst was het een nauwelijks zichtbaar gemiezer, maar tegen de tijd dat we weer op de fiets stapten regende het serieus genoeg om jasjes aan

10

FOTO ERIK d’AILLY

te trekken. Langzaam werden we natter en natter. In het begin kwam het water vooral van boven, later vooral van onderen. We kregen nog meer problemen. Bij een haakse bocht op een smal stuk fietspad merkte ik dat mijn remmen nauwelijks meer werkten. Met veel kunst en vliegwerk en mede dankzij Ben als buffer (sorry, Ben) kwam ik in de berm tot stilstand. Ik zette mijn rem strakker met behulp van de stelbout en dat leek te helpen. Het effect was echter van korte duur. Een latere haakse bocht kwam ik alleen door dankzij de schuin opstaande berm. Tot twee keer toe moest ik daarna het klemboutje losdraaien en de remkabel strakker zetten. Ongelooflijk hoe snel je blokjes slijten als je de bovenste laag kwijt bent. Ik had er thuis nieuwe op moeten zetten, maar daarvoor was het nu te laat. Gelukkig viel het knutselen aan mijn rem nog een keer samen met een lekke band: voor de tweede keer deze tocht efficiënte tegenslag. Na nog een lekke band en de val van Jeroen kwamen we uiteindelijk geheel doorweekt en bemodderd weer bij de pont aan. Tijdens het wachten doopten diverse deelnemers hun fiets in de Maas om hem weer een beetje schoon te

krijgen. In Eijsden aangekomen had niemand nog behoefte aan een nazit. Iedereen verlangde naar een warme douche en droge kleren. Toch blijft het een mooie tocht. Aad Janssen 2 mei, Eijsden-Remouchamps, 100 km, 25 deelnemers. Erik d’Ailly, Eric Apon, Bram Bimmerman, Frans Blom (Haarlem), Annemarie van den Bogaard, Guido Golüke, Frans van Griensven, John Griët, Rocky Haighton, Rob Jamin (intr.), Aad Janssen, Jan Klein, Ben Koeleman, Niels Kooij, Alex Leenders, Henny Remmers, Peter van Riemsdijk, Nic van der Riet, Hans Slotema (intr.), Peter Valckx, Jos van der Valk, Sietse van der Werff, Arent Wilde, Jeroen Zonneveld, Loes Zwart. 3 mei, Belgisch Limburg, 120 km, 15 deelnemers. Erik d’Ailly, Bram Bimmerman, Annemarie van den Bogaard, Frank Bonfrer, Frans van Griensven, John Griët, Rob Jamin, Aad Janssen, Ben Koeleman, Alex Leenders, Henny Remmers, Jos van der Valk, Arent Wilde, Jeroen Zonneveld, Loes Zwart.

11

Toertochten

Toertochten Wachten op lek in het Gooi.

FOTO FRANS KOPPELAAR

Vol ongeloof pauzeren in Spakenburg  Verslag Gooi en Eemland Om te beginnen was het fantastisch fietsweer, zonder veel wind. En dat is op een toertje Gooi en Eemland, waar we de hele ochtend langs de waterkant rijden, mooi meegenomen. Vanaf het Flevoparkbad, wel zo makkelijk bij mij om de hoek, vertrokken we langs het kanaal, een lekker eerste klimmetje de fietsbrug over en met het zicht op IJburg over het schapenpad naar Muiden.  Daar had zich ineens een jongedame bij ons groepje gevoegd, die door de grootte van de groep niet echt de kans kreeg om er langs te gaan en het uiteindelijk wel lekker bleek te vinden om even op seniorentempo met ons mee te toeren. Eerst raakte Ben met haar in gesprek en later ik ook nog even. Ze bleek 18 jaar te zijn en uit Edam te komen. Met een dochter van bijna 20, die ik een maand geleden ook net een racefiets cadeau heb gedaan, vond ik het dus wel leuk om met haar even wat ervaringen uit te wisselen. Ze vertelde dat Ben haar al gevraagd had of ze helemaal met ons mee wilde toeren. Ze had er vanaf Edam inmiddels al 42km op zitten en wilde toch wel weer een beetje richting huis fietsen. Uiteindelijk heeft ze tot Muiderberg meegefietst. En waar wij verder gingen richting

Naarden, reed zij richting Weesp.Via Naarden ging onze toer verder door Huizen, langs het Gooimeer en Eemdijk langs het Eemmeer. Een prachtige omgeving met constant het heerlijke zicht op het water.   Onze lunchstop had Jens geregeld in Spakenburg en dat is op zondag een echte uitdaging! Het enige establishment naast de lokale snackbar dat daar op zondag rond lunchtijd open is, bleek een Chinees restaurant genaamd ‘De Grote Chinese Muur’, gelegen aan een plein met op het eerste gezicht een aardige uitstraling. Behalve dat eigenlijk alle terrassen gesloten waren, de stoelen en tafels opgestapeld stonden. Er stonden echte loungebanken en -stoelen opgesteld, maar zonder kussens erin. Maar dat deerde ons, die gewend zijn uren lang in het harde zadel te zitten, natuurlijk niet. Velen van ons hadden dan ook snel de fietsen gestald en een plekje in een oncomfortabele loungebank verschalkt. Totdat de eigenaar van de zaak lichtelijk in paniek naar buiten kwam om ons te vertellen dat dit niet de bedoeling was en we toch echt binnen plaats moesten nemen. Hij onderbouwde dit met het verhaal dat er een week eerder al klachten van buurtbewoners waren geweest, waarbij de politie en zelfs de burgemeester aanwezig waren geweest om er voor te zorgen dat er op de Dag des Heren geen mensen op het terras mogen zitten. Voor nuchtere Amsterdammers een hele rare gewaarwording, maar we gingen dus toch maar

12

naar binnen om van koffie en appelgebak te genieten. Appelgebak staat in een Chinees restaurant niet op de standaard menukaart. Dat had Jens de dag van tevoren toch nog maar even speciaal telefonisch geregeld, vertelde hij ons. Bij binnenkomst werd er natuurlijk gegrapt over het bestellen van een lekkere rijsttafel. De meesten hielden het bij koffie en appelgebak, maar op een gegeven moment kwamen er toch ook nog wat kommen Chinese tomatensoep en zelf loempiaatjes voorbij. Kortom, ook van de lunch werd genoten! Ook het apart afrekenen was voor onze Chinees even wennen maar hij sloeg zich er dapper doorheen.  Het zonnetje scheen nog steeds lekker en degenen die al betaald hadden lieten zich toch even verleiden door de zon en de heerlijke loungebanken. We gingen immers geen consumpties meer gebruiken, en alleen even lekker in het zonnetje zitten moet toch kunnen, dachten we. Wrong! Niet in Spakenburg. We werden direct aangesproken door de eerste de beste Spakenburger die op zijn fiets voorbij kwam met de vraag of wij een bekeuring wilden riskeren, door op de zondag op een terras te gaan zitten. Vol ongeloof schoven we toch maar door naar de paar houten gemeentebankjes tien meter verderop op het plein. Die zouden dan toch wel veilig zijn, dachten we?! Snel verder richting Nijkerk dan. En via een stuk woonwijk van Amersfoort de prachtige hei op richting Bussum en via het Naardermeer naar de Vecht en Weesp. Ik fietste nog even naast Annemarie en moest haar bekennen dat de door mij voorgenomen plannen voor het rijden van de IJsselmeer- en Zuiderzeerit, die zij in haar verslag van de Vecht en Plassenrit beschreven had, alweer van de baan zijn omdat ik tijdens de IJsselmeerrit in Kopenhagen ben en tijdens de Zuiderzeerit op vakantie in Frankrijk. Halverwege tussen Weesp en Amsterdam werd langs het kanaal de eindsprint ingezet door een aantal gretige mannen. Peter en Evert voerden het tempo op en Bram en Jos probeerden uiteindelijk toch aan te sluiten. Zelfs Carolien ging als een speer achter de heren aan en ook Jens kwam uiteindelijk voorbij sprinten. Ik probeerde bij te blijven, maar het duurde te lang en de afstand was voor mij toch te groot. We eindigden met een aantal in de Groene Olifant voor een welverdiend biertje op het terrasje in de zon. Een lekker Amsterdams terras, los van de Spakenburgse waan. Hier gingen de gesprekken ook nog even over de klimpartijen in Limburg en Ardennen van het vorige weekend. Ik had het daar zwaar en was de enige die op de Redoute en een andere 15-procents klim een stukje heeft moeten lopen. Ik maar denken dat het aan mijn tandwielverhoudingen lag, totdat we mijn fiets nader gingen bekijken en mijn triple een 30 voor en als grootste een 28 achter bleek te hebben. Volgens de kenners is dit een prima combi waarmee je elke klim aan moet kunnen. Ik gaf te kennen dat het meestal ook een probleem is van op een gegeven moment geen lucht meer hebben om nog verder te komen. Het professionele antwoord daarop van onze Trappisten, die al heel wat geklommen hebben, was om rustig te beginnen en de krachten beter te verdelen. Die wijze les ga ik tijdens mijn fietsvakantie in Frankrijk, die eindigt met een weekje bij de Mont Ventoux, dan maar eens opvolgen. En dan hoop ik daarmee ook echt de top van de Ventoux te bereiken. Wish me luck! 

Toeren door Eemland.

FOTO FRANS KOPPELAAR

Volgende week eerst maar eens proberen de Maasvlakte te bedwingen, hopelijk met niet al te veel wind! Want voor die rit hebben Jos en Alex op het terras ook nog even een goed woordje gedaan. Mogen we niet missen dus! Ten slotte wil ik nog even mijn waardering uitspreken voor de twee zeventigers onder ons. Frans en Eduard hebben gewoon de hele rit meegereden en zelfs Frans zette ook nog even aan bij die eindsprint. Chapeau heren. Ik hoop dat ik op die leeftijd ook nog zo mag rondfietsen. Eric Apon 10 mei, Gooi en Eemland, 120 km, 18 deelnemers. Eric Apon, Eduard Baddee, Bram Bimmerman, Annemarie van den Bogaard, Liduine Bremer, Evert Fermin, Ben Koeleman, Frans Koppelaar, Alex Leenders, Caroline van Lingen, Hans Meerman, Henny Remmers, Peter van Riemsdijk, Jens Roep, Peter Valckx, Jos van der Valk, Maaike Vertregt, Loes Zwart. 17 mei, Maasvlakte, 120 km, 17 deelnemers. Eric Apon, Bram Bimmerman, Annemarie van den Bogaard, Liduine Bremer, Evert Fermin, Guido Golüke, Ben Koeleman, Frans Koppelaar, Diek Kubbe, Alex Leenders, Hans Meerman, Peter van Riemsdijk, Nic van der Riet, Jos van der Valk, Mara Werkman, Frank Wesseling, Arent Wilde.

13

Toertochten

Toertochten Op de Maasvlakte.

Windstil en trillingvrij naar Rotterdam, en terug Verslag Rotterdam. Windstil, strakblauwe lucht en het vooruitzicht op 19 graden. Dat lokt twintig Trappisten naar de Berlagebrug. Langs de oostkant van de Amstel fietsen we gemoedelijk babbelend de stad uit, richting Ouderkerk en Uithoorn. Omdat Jens de tocht zou voorrijden had ik me voorbereid op onverhard wegdek, schelpenpaadjes en klinkers. Ik hoop ook dat ik vandaag niet weer - zoals bij Gooi- en Eemland - een bidon zou verliezen door een trillende fiets. Maar van trillende fietsen is vandaag geen sprake. De tocht voert over brede, gemakkelijk te fietsen wegen en dijken: Simons keuze. Het fietst heerlijk. Op sommige plekken blijken we de verkeersregels aan ons laars te lappen door tegen de richting in te fietsen of op de weg te fietsen terwijl we op het fietspad horen. Tot mijn verrassing blijkt de racefiets een geschikt vervoermiddel om Rotterdam te doorkruisen. Tijdens de pauze, op een zonnig terras naast de Zwaan, blijkt de voorgespiegelde 170 kilometer in werkelijkheid 180 kilometer te worden, wat enig gesputter oplevert. Met twee man minder vervolgen we de tocht door stedelijk gebied. Vanwege het fraaie weer zijn we op deze Eerste Pinksterdag inmiddels niet meer alleen op de weg, dus het is nu veel remmen en wachten geblazen. Dat geeft dan wel de tijd om een beetje naar de omgeving te kijken en de mooie binnenstad van Delft te bewonderen. Het laatste deel van de tocht bepaalt Wim de route: de kortste route naar Amsterdam. Ondanks het aantal kilometers dat op de teller staat, heb ik nog enorme goesting. De afwezige wind speelt daar natuurlijk een grote rol in. Ik ben niet de enige, want bij de Braassem fietsen Ben, Koen en anderen voor het peloton uit. Ik probeer aan te sluiten, maar moet lossen. Het gat was te groot. Bij de Ringvaart Haarlemmermeer is het peloton weer bij elkaar, behalve Koen, want die sloeg af naar het zuiden. Nu fiets ik achter Diek aan, voor het peloton uit. Het gaat wederom iets te hard voor me, maar ik raak prettig moe en voldaan. Bij Aalsmeerderbrug sla ik rechtsaf, naar huis. Nu deze 180 kilometer zo gemakkelijk gaan, overweeg ik voor het eerst een rondje IJsselmeer. Maar dan wel alleen als het windstil is. Maaike Vertregt

FOTO FRANS KOPPELAAR

Pauze in Rotterdam.

24 mei, Rotterdam, 170 km, 20 deelnemers. Henk Bleyendaal, Frank Bonfrer, Liduine Bremer, Koen Denecker, Simon van Ede, Guido Golüke, Martha Hiddink, Ben Koeleman, Frans Koppelaar, Diek Kubbe, Renee Kuit, Wim de Lange, Alex Leenders, Caroline van Lingen, Hans Meerman, Felix Regelink, Peter van Riemsdijk, Jens Roep, Maaike Vertregt, Arent Wilde.

FOTO FRANS KOPPELAAR

14

15

Toertochten Rondje Zuiderzee Wanneer: Hoe laat: Waar: Afstand: Voorrijder:

zaterdag 11 juli 6.00 uur Pont CS 315 km (63 punten) Iemand die de weg weet...

Als je oude verslagen leest van de Tour of andere wielerwedstrijden kun je je haast niet aan de indruk onttrekken dat wielrenners vroeger een soort oermensen waren. In 1920 werd de langste etappe ooit verreden: 482 kilometer (in 19 uur). De meeste bergen werden over nietgeasfalteerde wegen beklommen (en, nog erger, ook afgedaald). De tour van 1926 was de langste ooit: 5.745 kilometers verdeeld over 17 etappes, bijna 338 km per etappe! Ons rondje Zuiderzee is dus eigenlijk helemaal niet zo lang en ook niet alleen maar te doen door niet-normale mensen, zoals ik vorig jaar nog schreef. Tot vorig jaar werden er vanwege de ‘extreme lengte’ nog geen punten gegeven voor het volbrengen van de tocht. Dat is nu dus veranderd. In november vorig jaar heeft de jaarvergadering de volbrengers van een Rondje Zuiderzee officieel tot ‘normale mensen’ verklaard en besloten dat er dientengevolge gewoon punten voor het toerklassement verdiend kunnen worden. Dat betekent 63 punten voor wie de hele tocht uit fietst, 21 punten voor wie Makkum haalt en 42 punten voor wie tot Kampen komt. Dat er ‘deelpunten’ kunnen worden verdiend betekent niet dat ook de mouwtjes in delen kunnen worden bijeen gefietst. Voor de blauwe Zuiderzeemouwtjes dient de gehele tocht nog steeds op dezelfde dag te worden volbracht. De ware Trappist doet het natuurlijk niet voor de punten of een kledingstuk, die doet het voor de mooie route door Noord Holland, Friesland, Overijssel, Gelderland en Utrecht en voor het gezelschap van uitgeslapen (?) Trappisten die zich om 6 uur in de ochtend hebben verzameld achter het Centraal Station om de eerste meters van de tocht met de pont af te leggen. Tot Makkum is er geen pauze (op de plaspauze even buiten Hoorn na). Zorg dus voor voldoende eten en drinken voor de eerst 110 km. Na Makkum wordt er weer gepauzeerd in Kampen, de laatste pauze. Hier kan ook weer proviand worden ingeslagen. Zorg ook voor goed materiaal (banden!) dat het 315 km kan volhouden en een OV-kaart of geld om, als het fietsend niet lukt, toch thuis te komen. Ben Koeleman 06-18675109

Westfriese Omringdijk Wanneer: zondag 19 juli Waar vandaan: Station Hoorn Hoe laat: 10.30 uur Vertrek naar Hoorn op de fiets: 9.00 pont CS Hoe ver: 130 km Voorrijder: Ben Koeleman (06-18675109) Op 12 juli organiseert Le Champion de Ronde van de Westfriese Omringdijk. Wie op 11 juli het Rondje Zuiderzee heeft gefietst maar er geen genoeg van kan krijgen, kan dus op de 12e alweer genieten van het Noordhollandse landschap.

Toertochten

En op 19 juli doet de FC Trappist het nog eens over met haar versie van de toertocht over de Westfriese Omringdijk. We beginnen onze tocht in Hoorn en fietsen vandaar over de dijk langs het IJsselmeer via Enkhuizen naar Medemblik. Vandaar gaat de dijk landinwaards. Na ongeveer 10 km verlaten we de dijk even om via een prachtig door de polder aangelegd fietspad toch weer bij de dijk uit te komen. Via Winkel fietsen we naar de pauzeplaats Kolhorn (restaurant ’t Anker). We zitten dan op 65 kilometer. Na de pauze blijven we de Westfriesedijk volgen. Met een klein boogje rijden we om Schagen heen om via Schagerbrug weer op de dijk uit te komen. We fietsen nu weer in zuidelijke richting tot de dijk iets voor Schoorldam een weg langs het Noordhollands kanaal wordt. Pas als we door Alkmaar heen zijn pakken we de dijk weer op om via Oterleek en Ursem naar Avenhorn te fietsen. Officieel gaat de route vandaar weer richting de vertrekplaats Hoorn, maar omdat het van daar nog maar 35 kilometer naar Amsterdam is, besluiten de meesten om na een korte pauze direct naar huis te fietsen. Bij mooi weer fietsen er ook in de ochtend al liefhebbers naar Station Hoorn. Dan heb je thuis 200 km op de teller staan. De punten gelden natuurlijk alleen voor de 130 km. Ben Koeleman

Rondom Nijmegen Wanneer Hoe laat Waarvandaan Hoe lang Onder wiens hoede

Zondag 26 juli 11:00 uur Dak Parking Keizer Karel, t/o CS 120 km Frans van Griensven

gaat het via mooie fietspaden zoals de Heumense baan (een snelweg voor fietsers zonder kruispunten door de bossen) langs een wit jachtslot, het vliegveld van Malden naar de Heilige Landstichting. Dan rijden we de lichte Zeven Heuvelenweg naar Groesbeek en gaan terug via Wyler en de Wylerberg naar Berg en Dal. Het venijn zit ‘m in de staart: de gemene Oude Kleefse baan. Boven aangekomen dalen we af naar Beek en klimmen dan als finale de kortste weg over de Heuvelrug terug naar Berg en Dal, namelijk via de Holle Weg, een onvervalste kuitenbijter van 12%! Dan is het leed geleden en rijden we puffend en hopelijk weer snel gekalmeerd terug via de Daalse weg door Nijmegen Oost naar het Keizer Karel plein. Ik kom op 105 km. Gezien de zwaarte is dat niet zo gek. Afhankelijk van tijd en weer pik ik mogelijk nog ergens wat kilometers erbij. Vertrek dus op het dak van de Keizer Karel parkeergarage, 100 meter recht voor het station. Aanrijden met de auto: kortste route A1 richting Amersfoort via de A50 langs Ede dan richting Arnhem, afslag Nijmegen rechtsaf. Neem vervolgens afslag RECHTSAF Nijmegen Noord/Bemmel en dan Kleve aanhouden. Daarna verderop afslag rechts Nijmegen/Kleve. Volg over de brug bij Nijmegen Centrum/CS. Volg weg tot Keizer Karelplein dan rechtsaf naar CS en direct rechts parkeergarage in. (Terug: kort na Nijmegen rechts af richting Tiel en dan rechtsaf Arnhem voor zelfde route) Komend met de trein: vanaf CS 09:08 spoor 4 IC Maastricht, overstap 8 min in Den Bosch naar Zwolle op spoor 3B, aankomst 10:42 Nijmegen, of vanaf CS om 09:23

spoor 5 zonder overstap IC Nijmegen, aan-komst 10:47. Met vakantiekilometers in de benen en mooi weer wordt het vast een heerlijke tocht! Tot de 26ste! Frans van Griensven

Vakantie op de Hunsrück (2-7 augustus) De buitenlandse week brengt de internationale fietsers dit jaar naar Duitsland. Naar de Hunsrück om precies te zijn, een klein middelgebergte ten zuiden van de Eifel. De uitgebreide aankondiging stond al in het tweede nummer. Er is voorlopig een camping geprikt midden in het Idarwald, niet zo ver van de hoogste top in het gebied, de Erbeskopf. Het is camping Harfenmühle vlak bij het dorp Mörschied. Er zijn een aantal chalets, huisjes en hotelkamers. Mocht de camping al vol zijn in augustus dan zijn er nog twee campings in de buurt, op ca. 8 kilometer bij Sensweiler. Plaats genoeg dus. De routes zijn inmiddels voorgereden door Wim de Haan en Henny Remmers. Er wordt weer in twee groepen gereden met tochten van verschillende zwaarte. Voor hen die ook de lichtere tochten teveel vinden, zijn er fietspaden in overvloed te vinden. Ook kan er prachtig gewandeld worden, b.v. de Saar-Hunsrück-Steig of de Soonwaldsteig. Je kunt je nog steeds opgeven voor de week van zondag 2 tot en met vrijdag 7 augustus bij Wim of Henny. Mocht je nog suggesties hebben voor de routes dan horen wij dat graag. Verdere informatie volgt nog, via clubblad of website. Opgeven bij: Wim de Haan (w.t.j.dehaan@hetnet. nl) of Henny Remmers ([email protected]). Henny Remmers

Eindelijk rijden we dan een keer rondom Nijmegen, waar ik 30 jaar geleden enige tijd voor studie bivakkeerde en rond-reed in de mooie omgeving. Die zal ik jullie laten zien in een afwisselende tocht met wat bos, heuvels, hoogvlaktes en mooi rivierlandschap. Voor elk wat wils. Gelukkig is de datum goed gekozen, want de Vierdaagse is dan net geëindigd. Hopelijk zijn de puinhopen daarvan geruimd en rijden we met gemak direct de stad uit. Allereerst doen we een flink stuk Ooijpolder via Millingen en Ooij met mooi rivierlandschap en werkzaamheden aan het verbreden van uiterwaarden van de Waal. Tot dicht aan Kleve rijden we door, waarna we langs het Reichswald naar het zuiden rijden over mooie, slingerende, rustige landweggetjes totdat we via een mooi bospad en klim linksaf het Reichswald induiken, en er bij een Duits oorlogskerkhof weer uitkomen, richting Venzelderheide. Dan is te zien dat de Duitse bewegwijzering voor de fiets een stuk duidelijker is dan het Nederlandse knooppuntensysteem. Via een kort stuk met wat winderige waaiwegen rijden we terug naar Nederland. Na 60 km en een kleine klim komen we aan bij boscafé Merlijn, liggend in Grafwegen in Duitsland, voor een verdiende pauze en een lekkere hap of snack. Gelaafd en wel gaat het verder via Mook en zo komen we in het bos-, heide-, en heuvellandschap rondom Nijmegen. Eerst nog rijden we door en over Klein Amerika via de St. Jansberg, langs het monument van de paratroopers voor Market Garden, naar Groesbeek en slaan linksaf via de Mookerbaan. Bij droog weer dalen we via een bospad af naar een kanaal dat de Maas met de Waal verbindt aan de zuidelijke kant van de Nijmeegse heuvelrug. Van daaruit

16

17

Fietsen in de Kunst

Fietsen in de Kunst

Verzoening en verlossing in Belgische wielerfilms Terwijl de ouders in de Waalse film Le Gamin au Vélo hun zoon Cyril grootschalig in de steek laten, zijn de ouders in de Vlaamse film Allez Eddy! juist overbezorgd over hun kleine Freddy. In beide films hakken de kinderen op een gegeven moment zelf een knoop door en nemen hun lot in eigen hand. Cyril verzoent zich met zijn leven, terwijl Freddy zich verlost van zijn verleden. In deze aflevering van Fietsen in de Kunst duiken we de bios in. Guy Cartoul, een kok van een jaar of dertig, is een nieuw leven begonnen waarin geen plaats is voor zijn ongeveer tienjarige zoon Cyril, die daarom ‘tijdelijk’ in een kindertehuis is geplaatst. De kijker weet dat nog niet, want Le Gamin au Vélo (De jongen met de fiets, 2011) begint met een opstandig jongetje dat niet gelooft dat een telefoonnummer is afgesloten, dat weigert om de telefoon terug te geven en boos wegrent omdat hij niet kan accepteren dat zijn vader is verhuisd. ‘Dan zou hij mijn fiets hebben gebracht!’ Even later ontsnapt het jochie uit het kindertehuis om naar het appartement van zijn vader te vluchten. Na wat vergeefs aanbellen en een flinke schermutseling laat de conciërge het appartement zien. Leeg. Cyril loopt langzaam weg en wil niets van de hulpverleners weten. Het moge duidelijk zijn, Cyril is een volstrekt onhandelbaar rotkind en zijn vader heeft hem in de steek gelaten. Niet duidelijk wordt of beide zinsdelen met ‘omdat’ of met ‘zodat’ moeten worden verbonden. De volgende ochtend komt Samantha, een buurtgenote van zijn vader, Cyrils fiets brengen. Ze heeft er een jongen mee zien rijden en heeft hem teruggekocht. Vast gestolen, concludeert Cyril, want zijn vader zou de fiets nooit verkopen. Pas als hij tijdens een van zijn zoektochten in zijn oude buurt een raamadvertentie ziet waarin Guy Cartoul een kinder-ATB te koop aanbiedt, accepteert hij met tegenzin deze realieit. De uitvalsbasis van die zoektochten is de kapsalon van Samantha, die bereid bleek Cyril ieder weekend op te vangen. Samantha heeft het adres van Guy achterhaald en een afspraak gemaakt. Vergeefs. Guy laat verstek gaan en verschuilt zich op zijn werk. Cyril wordt met tegenzin binnengelaten en krijgt te horen dat er financiële problemen waren en dat Guy binnenkort zal bellen. Tegen Samantha is Guy eerlijker: er is geen plaats voor Cyril in zijn nieuwe leven. Een substituut-vader duikt op, Wes, de plaatselijke draaideurcrimineel, die hem instrueert een winkelier te beroven. Op de bewuste avond probeert Samantha Cyril binnen te houden, maar hij steekt haar met een schaar, klimt door het badkamerraam naar buiten, pakt zijn fiets en hij is weg. De overval lukt half. Weliswaar heeft Cyril de winkelier en zijn zoon neergeknuppeld en beroofd, maar ze hebben hem gezien. Wes weigert daarom de buit en zet Cyril uit de vluchtauto met het geroofde stapeltje bankbiljetten. Ook Guy wijst hem de deur, voor Cyril aanleiding om zich met

zijn lot te verzoenen en Samantha te vragen of hij altijd bij haar kan blijven. Bij de politie wordt een mediation-overeenkomst gesloten. Samantha betaalt de schade, de winkelier accepteert Cyrils excuses, zijn zoon niet. Natuurlijk kan Cyril zijn lot niet ontlopen en even later ontmoet hij toevallig de winkelierszoon die wraak wil. Cyril rent weg, klimt in een boom en valt op de grond. Bewusteloos. Hij komt weer bij, loopt versuft weg en stapt op zijn fiets. Is dit de definitieve verzoening, de laatste etappe van kindertehuis naar een min of meer normaal leven met een pleegmoeder? Niet voor niets heet de film Le Gamin au Vélo. Die fiets, een zwarte mountainbike, is de drijvende kracht achter het verhaal. Aanvankelijk als symbool voor de onvoorwaardelijke trouw van Cyril aan zijn vader, daarna ook als onmisbaar vervoermiddel bij zijn zoektochten. Ook dirigeert de fiets Cyril ongewild het foute pad op als een van Wes’ meelopers de fiets steelt om Cyril mee te lokken. Na de verzoening staat de fiets symbool voor geluk, als Cyril en Samantha een fietstochtje maken langs de Maas. Aan het eind van die idylle fietst Cyril de bijna-fatale confrontatie met de winkelierszoon tegemoet. De kijker blijft na afloop met een paar vragen zitten. Wat bezielt Samantha? En vooral: waar is de moeder? Allez Eddy! (2012) is in enkele opzichten het spiegelbeeld van Le Gamin au Vélo. Zo legt hoofdpersoon Freddy de weg van Cyril in omgekeerde richting af en gaat hij van een beschermend gezin naar een internaat. De ongeveer tienjarige Freddy heeft een vervelend medisch probleem. Er ontbreekt een draadje tussen zijn hersens en zijn sluitspier

18

waardoor hij onvoldoende controle over zijn poep heeft. Hij kan daarom beter niet alleen naar buiten te gaan, want dat kan slecht aflopen, zo heeft zijn overbezorgde moeder Angel hem met enkele dramatische verhalen duidelijk gemaakt. Mensen houden niet van kinderen die anders zijn, luidt haar conclusie. Eddy Merckx, die tijdens de film op weg lijkt naar zijn zesde Touroverwinning, is de grote held van Freddy en van zijn vader André Dermul. Aan het eind van de dag sluit André zijn beenhouwerij om in het café de Tour op televisie te zien. Freddy klimt op zijn fiets die boven zijn bed aan twee touwen hangt. Tijdens de tijdrit lopen de beelden van Merckx en Freddy door elkaar, een mooie vondst om de vereenzelviging van Freddy met Eddy te tonen. Na een lange, verklarende inleiding staat in de eerste echte scène van Allez Eddy! beenhouwerij Dermul & Zn zo hard op zijn grondvesten te trillen dat een heiligenbeeld van de plank valt. De oorzaak blijkt een vrachtauto die op weg is naar Magique, de nieuwe supermarkt aan de rand het dorp. De moderne wereld doet letterlijk met donderend geweld zijn intrede in het dorp, en die moderne wereld is Waals. Vader André vindt het niets, vlees dat naast ondergoed en kuisproducten ligt. Freddy is juist gefascineerd en kijkt vanuit zijn zolderraam verlekkerd naar de felverlichte supermarkt, waar ze naar het schijnt zelfs koersfietsen verkopen. De volgende dag gaat hij er kijken en ontmoet er Marie, de dochter van de Waalse supermarkteigenaar. In gebroken Nederlands haalt ze hem over mee te doen aan de wielerkoers bij de opening van de supermarkt. De winnaar mag mee naar Roubaix om met Merckx op de foto te gaan. Freddy doet stiekem mee, want zijn ouders zijn

fel tegen de komst van de supermarkt. Spijtig voor Freddy hebben alle gezinsleden hem gezien, inclusief de broer die zich bij het semi-fascistische Vlaams Offensief heeft aangesloten. Freddy, die de koers wint, durft de prijs vanwege zijn broer niet op te halen. Zo lijkt het een Belgische variant op Romeo en Julia te worden, een gedoemde liefde tussen een Waals supermarktmeisje en een Vlaamse slagersjongen, maar het loopt anders: er ontbrandt een ongelijke strijd tussen traditie en het moderne leven. André straft Freddy voor de deelname aan de supermarktwedstrijd en zet hem aan het werk in de slagerij. Hij noemt dit het doorgeven van de traditie, zodat de dingen gebeuren zoals ze altijd zijn gedaan. Niet veel later komt de varkenshandelaar langs met het slechte nieuws dat hij exclusief gaat leveren aan Magique. Hij staat op het standpunt dat de wereld verandert en dat iedereen mee moet. Natuurlijk dreigt de traditie kopje onder te gaan. Het gaat niet goed met de slagerij, er zijn meer vliegen dan klanten en al snel kruipen de eerste maden over het vlees. Marjet, Andrés moderne zus uit de stad, adviseert hem met de supermarkt te gaan babbelen. Zij beschouwt de slagerij als een kramp die al vier generaties lang wordt doorgegeven van vader op zoon. Het begin van de verlossing uit die kramp komt tijdens de veertiende Touretappe naar Puy-de-Dôme. Zoals bekend krijgt Merckx in die etappe van een toeschouwer een harde klap op zijn lever, die hem later de Tour zal kosten. Freddy, die op datzelfde moment rondjes rijdt om de supermarkt, krijgt heftige darmkrampen en poept zijn broek vol. Op de vlucht voor zijn schaamte ontvangt hij ook nog eens klappen van het Vlaams Offensief. Een dag later gooien de semi-fascisten een steen door de ruit van de slagerij. Dan is de maat echt vol. ’s Avonds gaat André op bezoek bij Magique en zodra hij het woord samenwerking laat vallen, komen de glazen op tafel. Het bewijst dat wielrennen een katholieke sport is: na biecht en berouw volgt de verlossing. André vindt zichzelf opnieuw uit, verhuist de slagerij naar de supermarkt en ontvangt voortaan een vast loon plus provisie. Op zijn zilveren bruiloft geeft hij Freddy eindelijk de beker voor de gewonnen wielerkoers en vertelt hij trots dat Freddy is uitgenodigd voor een wielerploeg. Maar, zo vult moeder Angel aan, Freddy heeft besloten dat aanbod niet aan te nemen. Is het niet Freddy? Dan verlost Freddy zich van zijn verleden en kiest hij toch voor de wielerploeg. Tijdens de conditietest in Brussel blijkt hij een uitstekende kandidaat en de grotendeels Vlaamse jury is enthousiast totdat hij vertelt over zijn medische probleem. Als de jury hem wil afwijzen, grijpt de Waalse arts in. Hij wil Freddy onderzoeken en vindt een obstructie in de darmen die met spoelen te verhelpen is. De jury kan Freddy toelaten tot het wielerinternaat. De film eindigt met beelden van de zeventigste Ronde van Vlaanderen, de eerste klassieker waar het grote talent Freddy Dermul aan de start staat. Het café in zijn geboortedorp staat vol met supporters. Fictie en feit lopen weer door elkaar heen. Allez Eddy! is dankzij de originele radioverslagen en televisiebeelden uit 1975 voor wielerliefhebbers een aardige film. Helaas is het verhaal wat mager en zijn de personages iets te karikaturaal. Hoewel het een sympathieke film is, is Le Gamin au Vélo beduidend beter. Perry van Dijk

19

Wedstrijden Stoppen op het hoogtepunt? Verslag 3de voorjaarswedstrijd A Zoals gezegd: ik had mezelf maar één doel gesteld: een wedstrijd winnen bij de A’s. Dat ik daar al in de tweede voorjaarskoers in zou slagen had ik echter niet verwacht. Blakend van het zelfvertrouwen verscheen ik dan ook aan de start van de derde voorjaarskoers. En dat rijdt echt anders. Het gevoel dat je in vorm bent en een wedstrijd kan winnen brengt iets onoverwinnelijks: ook vandaag zou ik voor de bloemen rijden. Net als de vorige keer waaide het flink. Af en toe werden er wat speldenprikken uitgedeeld, maar het peloton bleef het eerste half uur bij elkaar. Het was me al wel opgevallen dat er een aantal mensen moeite had om tegen de wind in aan te klampen. Na kort overleg met Bas trok ik aan het begin van het lange stuk ten aanval. Met de gashandel vol open vlogen we op avontuur. Alleen Rinus wist ons wiel te pakken zodat we aan het einde van het rechte stuk met zijn drieën een gat hadden geslagen, dat we na de bocht met de wind in de rug op volle snelheid konden uitbouwen. Vanaf dat moment waren we op elkaar aangewezen. Kop over kop reden we een strak tempo van 40 per uur, het peloton op een half minuutje achter ons. Onze voorsprong bleef stabiel, maar we mochten niet verslappen. Achter ons werd eendrachtig samengewerkt om ons terug te halen, maar we bleven vooruit. Iedere keer als ik op het middenstuk na de scherpe bocht opzij keek kwam het peloton achter de bosjes vandaan terwijl wij weer uit het zicht verdwenen, we konden elkaar nog net zien. Tot zo’n vijf ronden voor het einde. Ineens zag ik niemand meer, we liepen uit. Het verzet van het peloton was gebroken, we zouden samen het podium gaan verdelen. Weer reed ik met twee man vooruit, maar dit keer met Bas en Rinus. Vooraf zou ik geen geld op mezelf hebben gezet. Ik probeerde iets te herstellen, maar zo dachten de andere twee er ook vast over. Het einde naderde. Aan de achterkant van het parcours gaf Bas er ineens een

Wedstrijden Het A-peloton op Zandvoort.

snok aan. Rinus wist nog net zijn wiel te pakken, maar ik kon niet meer aanklampen, het was op. Maar tot mijn grote verbazing en opluchting hield Bas zijn benen stil! Hij durfde het blijkbaar niet aan om met Rinus de sprint aan te gaan. Snel ging ik weer in hun wiel zitten, ik leefde nog. Terwijl Bas en Rinus elkaar in de binnenbocht in de gaten hielden, koos ik er voor om aan de buitenkant te gaan zitten. Het zou me niet gebeuren dat er een uit mijn wiel de sprint zou pakken. Wie er aanzette weet ik niet meer, maar met Rinus links van mij aan de binnenkant gaf ik alles dat ik nog in me had en versnelde, versnelde, versnelde… BAM!! Weer drukte ik mijn wiel als eerste over de meet! In een man tegen man gevecht had ik gewoon Bas en Rinus verslagen in de sprint! Wat is er mooier? Het hoogtepunt van mijn carrière! Misschien moet ik er nu maar gewoon mee stoppen. Meer valt er toch niet te winnen… Bart Bijvoet 6 mei 3de voorjaarwedstrijd A - 13 deelnemers. 1 Bart Bijvoet 2 Rinus Cerfontain 3 Bas Klein 4 Tim Boudrie 5 Leendert Pot 6 Djoen Liem 7 Ivo van Hilvoorde 8 Sander Baars 9 Jan Maarten Deurvorst 10 Bert Zwaving En verder: Ricardo Alvarez, Arjen van Ketel, Jitze Koops. B - 11 deelnemers. 1 Robbert ter Hart 2 Paul Cottaar 3 Frans Blom (H.) 4 Rick van Nunen 5 Jacques Kalisvaart 6 Leon Canisius 7 Maikel Petersen 8 Klaas Fopma 9 Luc Paanakker 10 Quirijn Kuchlein En verder: Roel Beutick.

Het juiste antwoord op die eeuwige vraag: afwachten of aanvallen?  Alweer bloemen voor Bart Bijvoet.

FOTO JAN KLEIN

20

ALLE FOTO’s OP ZANDVOORT ZIJN GEMAAKT DOOR JAN KLEIN

maar aanhaken bij elke enigszins serieuze ontsnapping was dus voorlopig het (laffe?) plan.  

Verslag Zandvoort A “Rinus, Gaan we nog hardlopen tussen de middag?”  mailde een collega op de Zandvoort-woensdag.  “Nee, ik wil me sparen om vanavond m’n voorwiel als eerste over de meet te kunnen krijgen”, mailde ik optimistisch terug. Ik had de vrijdag en zondag daarvoor 120km en 160km gereden in de regen en was nu redelijk getraind en uitgerust, dacht ik. In Zandvoort aangekomen kreeg ik rugnummer 1 van Manja. “Of wil je liever een ander?”, vroeg ze nog.   Ondertussen kwam de een na de andere potentiële winnaar aan: Auke, al goed voor een KNWU-podiumplaats dit jaar; Cisco Pels, met voor mij niet te kloppen sprintcapaciteiten; Bas, Tim, Ivo, Leendert en nog anderen die ook wel een sprint in de benen hebben en dus altijd bij de streep voor een verrassing kunnen zorgen; hard- en doorrijders zoals Bart, Mart, Bert, Mike, Richard, Mark; Teun Veken (leuk) was helemaal uit Rotterdam gekomen. Die kan én hard rijden én aardig sprinten. En dan nog een aantal, voor mij, onbekenden die je toch niet te ver weg moet laten rijden. Aanvallen en je te vroeg leeg rijden, voordat de echte ontspanning plaatsvindt of afwachten, zodat iedereen nog fris is en Cisco wint. Wat is wijsheid in deze? Voorlopig

Na de vele koersen in kou en regen is dit eindelijk een wedstrijd onder heerlijke omstandigheden. Een lekker temperatuurtje, niet teveel wind en dus lijkt het in het begin wel op een snelle toertocht. Alleen Cisco wil even laten zien dat hij nog steeds zo goed is als bijna twintig jaar geleden. Hij demarreert in de eerste ronde meteen op de Hunzerug en heeft zo honderd meter te pakken. Gelukkig, of wijs, houdt hij in.  Na een paar ronden volgt de eerste echte ontsnapping. Auke en Leendert krijgen twee ronden lang enkele honderden meters voorsprong, maar het peloton houdt de marge veilig. Er lijkt nog niet veel aan de hand. Ondertussen draait iedereen mee in het peloton; tot 50-55 km per uur versnellen na het lange rechte stuk, ‘Bos Uit’ door en verder naar achteren om dan terug tegen wind en helling tot 35 stil te vallen op de Hunzerug. De een na de andere niet erg serieuze ontsnapping volgt, met na 30 minuten een serieuze demarrage van een viertal. Aanzetten om mee te gaan lukt en iedereen rijdt een ronde vol door, maar dan is toch weer het iets grotere peloton aangesloten. Leendert demarreert weer, nu met Tim Boudrie. ‘Laat ze maar,’ denk ik. ‘Met twee wordt het nooit echt gevaarlijk.’ Ze vallen terug. Een uur verstrijkt en er is nog geen kopgroep. Wordt het een massasprint? Weer vijftien minuten later: alles nog bij elkaar. ‘Hoe nu verder?’, denken ook de hardrijders en niet-sprinters en gezamenlijk demarreren Bert, Mart, Mike en Bart. Bas sluit aan, die zit goed als ze wegblijven. Auke ziet het gevaar en sluit ook aan vlak voordat de kopgroep weer tegen de wind in moet rijden.

21

Wedstrijden

Wedstrijden Niels Kooij wint Zandvoort-B.

Rinus Cerfontain wint Zandvoort-A.

Cisco en Teun zitten nog in het peloton dus we moeten en kunnen dat best wel snel weer dicht krijgen, denk ik. Cisco zet aan en houdt goed tempo, maar versnelt (nog?) niet naar de kopgroep. Ik neem over en hou het tempo vast. Cisco neemt weer over en niemand daarachter. Begint de afstand te tellen? Ik neem weer over en kijk Cisco aan. We gaan het zo niet halen. Is de wedstrijd al gestreden? Dan demarreert Teun en ik spring met moeite naar z’n wiel.  Met 50+ gaan we over het rechte stuk. Alleen Teun en ik. Cisco en Tim zitten nog in het peloton. Als we het halen is dat super. Ik neem één keer vrij kort over, maar hou de vaart erin. M’n hartslag gaat naar 170, waarden die ik normaal alleen bij een erg zware eindsprint haal, en ik proef m’n gelletje nog een keer. Teun rijdt door. Een elleboogbeweging. ‘Ik kan niet meer!’, roep ik. ‘Nog één keer moet je!’, roept Teun.  Ik pers er nog honderd meter op kop uit, dan zijn we er bijna en rijdt Teun naar de kopgroep toe. Ik hang op een meter of vijf en sluit iets later gelukkig ook aan. Pffff, gelukt. Nu eerst maar eens even bijkomen.  De bel voor de laatste ronde horen we dan alweer bij de volgende doorkomst. Er wordt redelijk goed doorgereden, want de achtervolgers zitten niet stil, maar ik kan toch een beetje herstellen. Bert zijn we ondertussen kwijtgeraakt. Mart heb ik ook niet meer in beeld.  Bas demarreert als eerste van de kopgroep op de Hunzerug. Auke gaat er achteraan, gevolgd door Mike en Jo.  Teun en ik gaan niet meteen. Ik ben nog moe, Teun dus ook blijkbaar. De voorste renners duiken naar beneden de Hugenholtz-bocht in. Teun, met mij in z’n wiel (inderdaad, weer wachten), versnelt er naar toe. Auke sluit aan bij Bas

vlak voor de Tarzanbocht en even later ook Mike en Jo. Even is er een impasse van: hoe verder? Ze houden de benen stil! Teun bedenkt zich geen moment en gaat voor een ‘erop en erover’ actie. Ik zit in z’n wiel en ben het daar geheel mee eens. Na de Tarzanbocht schakelt Teun op en begint richting finish te versnellen.  ‘Dat gaat me niet hard genoeg’ denk ik. ‘Zo komt de rest nog terug’ en al ruim voor de tribunes schakel ik naar de twaalf en ga over Teun heen. Aanzetten, aanzetten… Ik verwacht elk moment Auke, Bas Jo of tenminste Teun naast me te zien of te horen. Maar nee…, niets. Die rare zwarte streep is nog vijftig meter weg. Nogmaals aanzetten en, onbegrijpelijk maar waar: Hebbes!  Rinus Cerfontain

Bijschakelen, niet kijken, rammen, hebbes!

Verslag Zandvoort B De winst van dit monument was bijzonder. Hoewel ik wist dat de conditie goed was en ik al eerder dit jaar als eerste over de streep was gekomen, was het er nog niet echt uitgekomen in wedstrijden met een grotere groep. En tot de bewuste woensdag was ik vooral in mijn element in extreme weersomstandigheden. Hoe meer regen, hoe beter ik me voelde. Wellicht dat de geringe animo tijdens de openings- en Koninginnenwedstrijd daar ook toe bijdroeg. Maar goed, je kunt niet verliezen van mensen die er niet zijn. Deze avond scheen de zon en was er een flink veld rijders die hun zinnen erop hadden gezet om als eerste over de

22

streep te komen. Niet echt de omstandigheden waarin ik een reputatie had. Wat nu? Tijdens eerdere wedstrijdjes op Wheelerplanet had ik geprobeerd om aanvallend te rijden.  De hele wedstrijd voorin zitten en proberen weg te komen of andere vluchters terug pakken. En als je dan denkt: ik ben weg, zit er ineens iemand in je wiel... Leuk voor de fles wijn, maar die was dit keer niet te verdienen, werd mij vertelt. Andere tactiek dan maar, of toch... En jawel, voordat ik er erg in had waren we al na een kwartier met drie vooruit. Met enig gemak reden we enkele ronden vooruit en hadden we een gaatje. Maar dat gaatje bleef een gaatje. Geen wijn te verdienen, het peloton op een kleine afstand en de wedstrijd was nog lang. Ik besefte dat ik slim moest rijden. Niet alles geven nu, nog niet. De wedstrijd vorderde en alle vluchtpogingen werden teniet gedaan. Het was wachten op het sein vanuit het juryhok. De bel klonk en in de laatste ronde sprong er iemand voor de bultjes weg. Gelukkig werd er vooraan doorgereden en bleef mijn bordje redelijk gespaard. In de Tarzanbocht werd de vluchter gegrepen en restte ons de sprint. Ik zat van voren en het zag er goed uit. Links werd er al aangezet maar het was nog ver. Te vroeg, dacht ik, maar wel een mooi wiel om op snelheid te komen. Bijschakelen, op de pedalen, niet kijken en rammen! Hebbes! Bedankt voor de organisatie, de bloemen en de foto’s. Een moment en een monument om niet meer te vergeten. Niels Kooij  3 juni Grote Prijs Zandvoort A - 24 deelnemers 1 Rinus Cerfontain 2 Teun Veken

3 Bas Klein 4 Auke Broex 5 Mike Cooper 6 Jo Thewessem 7 Mart Dominicus 8 Cisco Pels 9 Ivo van Hilvoorde 10 Leendert Pot En verder: Sander Baars, Richard Bastiaans, Bart Bijvoet, Tim Boudrie, Marlin Burkunk, Jan Gottmer, Eric van den Heuvel, Marijn van Hoek, Hans van Keimpema, Jitze Koops, Theo Termaat, Bert Zwaving, Marc de Bokx, Martijn van Es. B - 24 deelnemers. 1 Niels Kooij 2 Bart Rademaker 3 Rien van der Vaart 4 Rick van Nunen 5 Piet van Oosten 6 Wim de Lange 7 Joost Hartog 8 Leon Canisius 9 Jeroen van Hoek 10 Jack van Honschoten En verder: Frans Blom (H.), Paul Cottaar, Natascha Darlang, Rob Groenen, Jacques Kalisvaart, Ruben Koeckhoven, Theo van der Neut, Luc Paanakker, Carl Schagen, Jack Zwartveld, Eduard Baddee, Roel Beutick, Carmella Bogman, Joep van Schalkwijk.

23

Het B-peloton

Rinus met de bloemen.

Carmella Bogman

Mike Cooper

Ivo van Hilvoorde

Eduard Baddee

Niels, ook met bloemen.

De hartslag en snelheid van Rinus.

24

25

Wedstrijden Het winnen niet verleerd Verslag 4de voorjaarswedstrijd Na ruim tien jaar bijna geen racefiets te hebben aangeraakt, werd het tijd om weer eens actief te worden. Nadat ik sinds een jaar langzaamaan weer steeds meer op de racefiets zat, werd het ook weer eens tijd om met anderen de competitie aan te gaan en lid te worden van de Trappist. Ik ging weer wedstrijden rijden. Woensdag 20 mei was het perfect weer; zonnig, niet al te warm en een stevig windje. Vrouw en kinderen waren al van huis voor de zwemles van mijn dochter, dus dit was hét moment om ook wat te gaan doen. Na 20 kilometer vanuit Amstelveen te hebben ingereden kwam ik aan op Spaarnwoude. Met een leuk peloton gingen we van start. De eerste paar rondjes werden afwachtend gereden. Daarna werden, zoals altijd, meerdere pogingen gedaan om weg te rijden, maar de pogingen liepen op niets uit. Hierdoor was het weer een wedstrijd van hollen of stilstaan. Zelf heb ik ook een paar pogingen gedaan maar ook die liepen op niets uit. Uiteindelijk besloot ik mezelf te sparen voor de sprint, ook met de gedachte dat ik nog de reis van 20 kilometer naar huis nog moest overleven. De laatste kilometers waren onrustig met talloze kleine ontsnappingen. Uiteindelijk kwam alles bij elkaar voor de laatste bocht en kon het peloton zich opmaken voor de sprint. Mijn positie was redelijk maar mijn bocht was niet echt om over te spreken. Ik kwam de bocht dan ook uit met een lichte achterstand, waardoor ik meteen de sprint aan moest gaan. Hierdoor kwam ik toch al snel op kop en nam ik een kleine voorsprong. Dat was maar goed ook, want de laatste 50 meter viel ik helemaal stil, maar met mijn laatste krachten lukte het toch om op de finish de voorsprong te behouden en als eerste over de streep te komen! Wel leuk, om na zoveel jaren weer het gevoel te hebben dat ik het wielrennen niet helemaal verleerd ben. Nadat ik even rustig was bijgekomen en de bloemen in ontvangst had genomen begon ik aan de terugreis van 20 kilometer. De reis naar huis heb ik overleefd. En ja, ook de bloemen hebben de reis overleefd, zodat ik mijn vrouw daar weer gelukkig mee kon maken. Cisco Pels 20 mei 4de voorjaarswedstrijd A - 23 deelnemers. 1 Cisco Pels 2 Ivo van Hilvoorde 3 Bas Klein 4 Tim Boudrie 5 Rinus Cerfontain 6 Leendert Pot 7 Henk Steenhuis 8 Marc de Bokx 9 Marlin Burkunk 10 Jitze Koops En verder: Bert Zwaving, Ricardo Alvarez, Sander Baars, Richard Bastiaans, Mike Cooper, Jan Maarten Deurvorst, Mart Dominicus, Jan Mart Elenbaas, Eric van den Heuvel, Marijn van Hoek, Hans van Keimpema, Djoen Liem, Rieks van Rooijen. BFOTO - 24JAN deelnemers. KLEIN 1 Jacques Kalisvaart 2 Bart Rademaker

Wedstrijden

Aankondigingen 4de wedstrijd zomerblok

Woensdag 15 juli Laatste kans om punten te scoren voor het zomerblok. Wie maakt er nog kans op de eindoverwinning van het zomerblok? Wie gaat er met de koek naar huis?

1ste wedstrijd nazomerblok

Woensdag 29 juli Laatste kans van dit jaar om een blokprijs te winnen. Heb je naast de koek gegrepen in het voorjaars- of zomerblok? Dan is dit de kans op revanche. Het nazomerblok bestaat uit vier wedstrijden op de woensdagavond. Het is natuurlijk nog hoog zomer als dit nazomerblok start, de Tour de France-winnaar is bekend en laten we hopen dat het weer nog fijn warm en zoel is op deze woensdagavond.

2de wedstrijd nazomerblok

Woensdag 12 augustus De vakanties zijn voorbij, wie op trainingskamp is geweest in een zonnig oord kan er de vruchten van plukken. Wie zijn weken heeft gebruikt om ontspannen met een pot bier of glas wijn aan een meer te zitten kan nu de draad weer oppakken. Het is de laatste wedstrijd voor Beverwijk. Grijp deze kans aan om weer snelheid in de benen te krijgen.

Aankondigingen Voor al deze wedstrijden geldt:

9 punten voor de nr. 2 enz.

Wedstrijdvorm: Criterium A groep één uur en 3 ronden, B groep drie kwartier en 3 ronden. (A en B groepen rijden tegelijk. De groepen starten even na elkaar)

Blokklassement - wedstrijdpunten + 10 deelnamepunten. Super Prestige klassement - wedstrijdpunten + 5 deelnamepunten Wereldbeker - geen punten

Locatie Circuit Spaarnwoude, Wheeler Planet. Starttijd 19.00 uur, neem ruim de tijd voor het halen van het rugnummer. Inschrijfgeld 3 euro voor leden, 5 euro voor niet leden. Rugnummerabonnement geeft recht op gratis deelname (een rugnummer abonnement kost je 35 euro voor een vast rugnummer gedurende het wegseizoen 2015 en is geldig voor alle Trappist wegwedstrijden). Te behalen punten Wedstrijdklassement: A en B apart. Wedstrijdpunten - 10 punten voor de nr. 1,

Prijzen per wedstrijd Bloemen (winnaars criterium A/B) Fles wijn (strijdlustigste A/B) Prijs per 4 wedstrijden Worst of ontbijtkoek (winnaars criterium A/B) Bijzonderheden Deze wedstrijden zijn toegankelijk voor niet-leden en introducés. Zij mogen maximaal twee maal meedoen zonder lidmaatschap. We vertrouwen erop u allen in groten getale te mogen ontvangen, De wedstrijdcommissie

Cisco Pels, hier rijdend op Zandvoort.

FOTO JAN KLEIN

3 Joost Hartog 4 Bart de Smit 5 Piet van Oosten 6 Rob Mantje 7 Gerard Murre 8 Leon Canisius 9 Niels Kooij 10 Toni Klok En verder: Paul Cottaar, Natascha Darlang, Klaas Fopma, Frans van Griensven, Jeroen van Hoek, Jack van Honschoten, Peter Hormeijer, Theo van der Neut, Luc Paanakker, Joep van Schalkwijk, Eric van Steijn, René van der Wateren, Roel Beutick, Caroline van Lingen.

26

27

Adres abonnee

KALENDER Datum zo 5 juli za 11 juli wo 15 juli zo 19 juli zo 26 juli wo 29 juli zo 2-9 aug wo 12 aug za 22 aug za 22 aug zo 23 aug wo 26 aug zo 30 aug wo 2 sep zo 6 sep wo 9 sep zo 13 sep zo 20 sep zo 20 sep zo 27 sep zo 4 okt di 17 nov

Evenement Km Tijd Voorrijder Vijfprovinciëntocht 150 10.00 uur Bert Z Zuiderzee 315 06:00 uur TC 4de zomerwedstrijd 19:00 uur WestFriese Zeedijk 130 10:30 uur Ben K Rondom Nijmegen 120 11:00 uur Frans van Gr 1ste nazomerwedstrijd 19:00 uur Week Hunsrück Henny R / Wim de H 2de nazomerwedstrijd 19:00 uur Klimkoers B 12:30 uur Klimkoers A 14:15 uur Amsterdam - ? 100 10:00 uur Jens R 3de nazomerwedstrijd 19:00 uur Arnhem/Epe/Arnhem 120 11:00 uur Perry v D Individuele tijdrit 19:00 uur Rondom Jisp 120 10:00 uur John G 4de nazomerwedstrijd 18:30 uur Bannetocht 85 10:00 uur Marja de R Kennemerland 100 09:00 uur Frans B GPGH 14:00 uur Sluisjes van IJmuiden 120 10:00 uur Perry v D Woerden Oudewater 120 11:00 uur Wim de L Jaarvergadering 20:00 uur

Start Rozenoordbrug CS A’dam Spaarnwoude Station Hoorn Station Nijmegen Spaarnwoude Hunsrück Spaarnwoude Beverwijk Beverwijk Berlagebrug Spaarnwoude Arnhem CS Driemond Spaarnwoude CS A’dam Haarlemmerpoort Sloten Haarlemmerpoort Rozenoordbrug

FOTO JAN KLEIN

28

FOTO BEN KOELEMAN