hskwin’ is de tweewekelijkse krant van Windesheim
4 maart 2010, jrg 18, nr 12
/ nieuws
/ nieuws
/ opinie
/ cultuur
Straks ook minder diensten p3
Cmr niet overtuigd van 4 domeinen p5
Calo loopt grote risico’s p7
Win kaarten voor The Mad Trist! p10
Euh...
hoe ziet de ideale docent er uit? pagina 2 illustratie: jasper van overbeek
‘Wilders moet in de regering’ Natascha Roosen, eerstejaars pedagogiek, p4
‘Toen bedacht ik drie lampen’ Gerralt Landman, laastejaars dbkv, p6
‘Eigenlijk zit ik nog steeds in een zwart gat’ Melle Graf, vierdejaars cmv, p8
8 /special
Is er leven na studere
‘Ik zit nog steeds
Melle: Ik kon niet meer echt genieten
Zon, natuur, relaxte mensen en goedkoop feesten. Een stage of studie in het buitenland is heerlijk. Maar je moet ook een keer terug naar het gestructureerde, koude Nederland. Vier studenten over hun comebackblues.
“Ik wil zo snel mogelijk terug”, zucht Melle Graff (22). De vierdejaars cmv-student liep tot augustus stage bij een kinderopvangproject in Peru. “Ik vond het er heerlijk, ook al hebben ze er gekke gewoontes zoals het eten van cavia’s. In het kunstenaarswijkje waar ik woonde, zat ik altijd buiten met vrienden. Ik leerde er mijn Peruaanse vriend Keny kennen. Peruanen zijn sociaal en zorgzaam. Natuurlijk is het daar niet alleen geweldig en zijn er veel mensen aan de drugs. Maar het is een spiritueel land en ik kwam er echt tot leven. Terug in Nederland voelde het alsof ik in een winterslaap belandde. Ik kwam terecht in het bekende zwarte gat en genoot veel minder. Tijdens het uitgaan vond ik muziek bijvoorbeeld niet leuk, waardoor ik chagrijnig werd. Ik ben in dubio. Aan de ene kant wil ik verder studeren, aan de andere kant wil ik graag daar wonen. Dan maar elke dag kip met rijst en geen warm water. Dat neem ik op
de koop toe. Het boeit me hier allemaal niet meer zo. Eigenlijk zit ik nog steeds in een zwart gat.” Heel pusserig Mardien Beltman (21) is vierdejaars verpleegkunde. Voor de minor international sustainable development (ISD) deed ze in Paramaribo onderzoek naar de mogelijkheden voor een alternatieve leerweg zorg. Eind januari kwam ze terug uit Suriname. “Het is hier koud. Daar was de gevoelstemperatuur 50 graden. Suriname is een exotisch land met veel verschillende culturen en minstens zestien talen. Als je in het binnenland komt, weet je niet wat je ziet. De natuur is er prachtig. Ik heb daar een larf gegeten, heel pusserig.” Ze merkt dat ze alles nog wel even moet laten bezinken. “Het lijkt of ik minder grip op mezelf heb. Ik ben minder vrolijk en sneller moe. Daarnaast moet ik opnieuw wennen aan de stilte. Ik woon in het tuinhuisje bij de boerderij van
Rob: Eenmaal terug realiseerde ik me pas wat zo’n reis met je doet
mijn ouders waar af en toe een tractor voorbijkomt. In Paramaribo woonde ik aan een drukke straat. Dáár leefde iedereen buiten, hier zit iedereen binnen. Het is best gek om me rot te voelen, terwijl ik zo’n mooie ervaring heb gehad. Gelukkig ben ik positief ingesteld: het gaat wel weer over.” Achter in de laadbak “Ik moest weer erg wennen aan de gestructureerdheid van Nederland”, vertelt Rob Elburg (25).
Hij is net afgestudeerd. Tijdens zijn studie journalistiek maakte hij voor een project van de minor ISD foto’s en filmpjes van evenementen in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba. “Alles ging rustiger. Het was niet raar als iemand een half uur te laat kwam.” Hoewel hij het land prachtig vond, zag hij ook schrijnende situaties. “Er zijn weinig medische voorzieningen. Ik zag hoe een verkeersslachtoffer in de laadbak van een truck werd gelegd, omdat er geen
ambulance was. Mensen moeten soms uren reizen om in een ziekenhuis te komen. Pas toen ik terug was in Nederland, realiseerde ik wat zo’n reis met je doet. Alles kwam harder binnen. Zelfs het eten smaakte anders. In het begin was ik mat en moe. Waarschijnlijk omdat ik alle emoties en indrukken aan het verwerken was. Omdat ik voor mijn afstuderen veel verslagen moest maken, kwam ik weer in een ritme. Dat hielp. Wie weet, ga ik ooit terug
win’/special
4 maart 2010 · nummer 12
9
en in het buitenland?
s in een zwart gat’
Mardien: Daar leeft iedereen buiten op straat, hier zit iedereen binnen
‘Vertel dat je bent veranderd’ ‘Frank Sturrus is coördinator van de minor International Sustainable Development. Studenten draaien mee in een project in een ontwikkelingsland. De projecten variëren van werken met ex-prostituees en het organiseren van activiteiten voor straatkinderen tot het opzetten van een nieuwe onderwijsmethode of het filmen van evenementen. Frank begeleidt studenten vanuit Nederland tijdens het hele traject: van de voorbereiding tot de terugkomst. Een paar tips van Frank voor wie het lastig vindt om terug te zijn: • Doe eerst een week lekker niets. • Pak je relatie en vriendschappen weer op. • Vertel dat je bent veranderd, zodat vrienden en familie er rekening mee kunnen houden. • Laat je lichamelijk checken op ziekten, virussen of bacteriën. • En belangrijk: pak je dagelijkse ritme weer op.
Bijzonder buitenlands Ver van huis kun je gekke dingen meemaken. Mardien: “Tijdens een vlucht naar de binnenlanden, mocht ik bij de piloot in de cockpit. Ik heb zelfs een paar kilometer lang het twaalfpersoonsvliegtuigje bestuurd. Uiteindelijk ben ik vier keer mee geweest. Bij het afscheid gaf de piloot me manchetten voor een co-piloot.”
Tijmen: Ik had geen baan, geen school en woonde weer thuis in Ommen
om een reis van Tunesië naar Zuid-Afrika te maken.” Rare verhalen Tijmen van Esch (22) is vierdejaars commerciële economie en studeerde vier maanden in het Zweedse Växjö. In december kwam hij terug. “Aanvankelijk vond ik het moeilijk om me weer aan te passen. In Zweden woonde ik voor het eerst op mezelf met een rare kamergenoot uit San Francisco. Hij was bang voor kasten en verza-
melde zijn spullen rond zijn bed. Het was een enorme zooi. Toen ik daar wat van zei, begon hij rare verhalen over me te vertellen. Mijn vrienden prikten daar gelukkig doorheen.” Tijmen woonde op de campus. “Er was altijd wel ergens een feestje of iemand die iets leuks wilde doen. Soms reden we naar Duitsland om goedkoop liters bier en sterke drank in te slaan. Omdat we veel communiceerden via Facebook, was ik blij met mijn laptop. Als het sneeuwde keek je
even op de site en een kwartier later hield je met vijftig man een sneeuwballengevecht. Terug in Nederland had ik niets om handen. Ik kon nog niet afstuderen, had geen baan en woonde weer thuis in Ommen. Dat was wennen. Ik vond het moeilijk om bijvoorbeeld rekening te houden met mijn vriendin. Intussen gaat het gelukkig weer een stuk beter.” TESSA KLOOSTER Foto’s: Jasper van Overbeek
Rob: “Ik heb wilde hyena’s gevoerd. Dat was superspannend. Maar de Great Ethiopian Run was het gaafst. We renden tien kilometer door de stad als protest tegen de huidige overheid. Langeafstandsloper en Olympisch én wereldkampioen Haile Gebrselassie gaf het startschot. Daarna zette hij zijn handtekening op mijn shirt.” Melle: “In december kreeg ik een brief van All you need is love met twee kaartjes voor de kerstspecial. Bleek dat mijn moeder me had opgegeven. En ja hoor. Wie kwam daar van de trap? Keny, mijn vriend! Ik was superblij.” Tijmen: “Tijdens een feestje dronken we spotgoedkope wodka uit Moskou en rookten we een jointje. Niet zo’n goede combi. Ik was flink ziek. Beetje balen dat mijn ouders vanuit Nederland een uur te vroeg op de stoep stonden de volgende ochtend.”
10 /cultuur ’/spitse Rosemary’s baby op de Veluwe Vraag jij je ook wel eens af of je nu nieuws aan het lezen bent, of iemands PR-hype? Er is een tijd geweest dat ene Yolanda uit Epe de voorpagina’s vulde. Zij vertelde het ongelooflijke ‘waargebeurde verhaal’ over rituele incest, satanische babymoord, gewelddadige groepsorgiën op het politiebureau, Godontkennende bijeenkomsten in de bossen rond Epe, en systematische sadomasochistische prostituering, waar zij vanaf haar twaalfde mee moest leven. En dat vond allemaal plaats in Epe, Vaassen en Elburg, met een bijrol voor Zwolle. Het hieruit resulterende boek geeft een confronterende inkijk in de bovenkamer van de intellectueel uitgedaagde Nederlander. De hoofddader is moeder Dinie, een kermisklant met het verstand van een achtjarige. Onder het motto ‘The family that slays together, stays together’ spoort zij man en zoon aan tot medeplichtigheid in een aantal vergrijpen, waarvan het bewieroken van de achterdeur van dochterlief nog tot de minst ernstige behoort. Dinie is tevens de architecte van een duister netwerk, waarin notabelen van Epe, politiefunctionarissen, grootgrondbezitters en artsen alles uit de kast halen om de grote gehoornde tevreden te stellen. Het koortsachtige gehinkel tussen feit en fictie maakt dat ‘Yolanda, mijn verhaal’ nooit verveelt. Constant vraag je jezelf af of de hoofdpersoon dit nu beleefd of gedroomd heeft. Een aantal beweringen zijn nogal van de pot gerukt, en krijgen juist daardoor een patina van echtheid. Soms is waarheidsvinding een hoog goed, maar in dit geval wordt waarheid opgeofferd aan een nog hoger goed, namelijk pure kunst. In een vloek en een tiet zou hier een fantastische horrorfilm van gemaakt kunnen worden. Wat in het midden blijft is of dit verhaal niet vooral het resultaat is van een overactieve, door godsdienst vervormde adolescentenverbeelding. Gelijktijdig vonden namelijk identieke gevallen plaats in religieuze streken over de ganse wereld. Aan de andere kant: het idee dat dit soort dingen wél gebeurt in dit soort verstikkende milieus is ook het onderzoeken waard. Yolanda, Mijn verhaal, door Yolanda. 1994, BZZTôH. ISBN: 9055010634, € 2,50 (www.boekwinkeltjes.nl).
’/filmdate Wil je ook een keer gratis met iemand naar de film? Mail naar
[email protected]
Berthe Elshof en Roos Kwakkel, allebei tweedejaars calo, keken:
The Edge of Darkness Mel Gibson is terug op het doek als Thomas Craven, in zijn eerste filmrol sinds zes jaar. Jaren die vooral in het teken stonden van drankmisbruik en relationele problemen. Hoe is Mel op het witte doek, dames? Berthe: “Het is een goede acteur. Hij speelt een geloofwaardige rol als bikkelharde agent die op zoek is naar de moordenaar van zijn dochter.” Roos: “Ik ben geen groot fan van Mel Gibson, maar zijn films zitten toch altijd goed in elkaar. Ik wist ook niet dat hij een drankprobleem had. Het viel me tijdens de film niet op.” Spannend? Berthe: “The Edge of Darkness is een heel spannende film. Er zitten veel adrenalinemomenten in. De hele bioscoop veert op zo’n moment op.” Roos: “Ook al zie je ze van kilometers ver aankomen, toch schrik je. Wat dat betreft is de spanning goed opgebouwd. Het is ook zo gefilmd dat je telkens vast even om het hoekje wilt kijken.” Conclusie? Beiden: “Het is geen film om twee keer te zien.” Roos: “Geen bioscooptopper. En er zijn niet echt heel goede of slechte dingen te noemen, erg middelmatig dus.” Berthe: “Het verhaal is niet altijd even geloofwaardig. Maar er zit wel humor en veel goede schrikmomenten in!” Tip van de dames: “Kijk altijd eerst even een trailer van de film op bijvoorbeeld YouTube. Zo krijg je een goed beeld van wat je wilt gaan kijken in de bios.”
Berthe:
HHHHH
Roos:
HHHHH
Arthur von Berg (tweede van rechts): ‘Publiciteit is leuk, maar er zitten ook lelijke kanten aan’
The Mad Trist en
‘Fuck that, we staan achter wat we Ze worden beschreven als de grote belofte van 2010, radio-dj Eric Corton bejubelt ze als een ware Giel Beelen op 3voor12, en hun eerste optreden bij De Wereld Draait Door is binnen. De mediahype rond de Maastrichtse band The Mad Trist is losgebarsten sinds het uitkomen van debuutalbum Pay the Piper. Iets waar zanger/gitarist Arthur von Berg (29) met gemengde gevoelens naar kijkt. “Het is natuurlijk hartstikke gaaf, maar ik neem de hele hype ook met een korrel zout. De mediamachine komt gewoon op gang.” Jullie bandnaam verwijst naar een boek en die van jullie debuutalbum naar een verhaal. Hoezo? “Dat is een beetje toeval. Vaak willen journalisten van ons weten of we literair onderlegd zijn, maar dat is niet zozeer het geval. The
Mad Trist is een fictief boek in een verhaal van Edgar Allen Poe. De donkere sferen uit dit verhaal zijn terug te horen in onze muziek. Veel meer moet je er niet achter zoeken.”
En Pay the Piper dan? Dat is gebaseerd op de Rattenvanger van Hamelen. “Het sprookje van de Rattenvanger is losjes verwerkt in de titeltrack. Dit leek ons een logische keuze voor de albumtrack, omdat
Wist je dat ... • ‘Trist’ een ontmoeting(splek) tussen een jager en een prooi is? Arthur: “Of een ontmoeting tussen twee geliefden. Er is geen Nederlands woord voor.” • in het nummer Pay the Piper een quote van oud-president Teddy Roosevelt (VS, 1901 -1909) is verwerkt? “I am always willing to pay the piper when I have a good dance”. • The Mad Trist verder bestaat uit: Jan-Dirk Franzen (gitaar), Luc Hameleers (bass) en Daan Koene (drums)? • de mannen al op Noorderslag stonden? Arthur: “Zo gaaf! Het is een gigantisch festival en de hele Nederlandse muziekindustrie zit er bij elkaar.” • Torre Florim (De Staat) hun album produceerde? Arthur: “We kenden hem al lang voordat De Staat doorbrak. We wilden een rauw geluid in gelaagde nummers zonder dat het gelikt klinkt. Dat is hem gelukt.”
win’/cultuur
4 maart 2010 · nummer 12
11
’/cd Geen Acda en de Munnik-gevoel ‘Jouw leven lang bij mij’ moest de revival van hun oude, pakkende sound zijn. Maar met deze nieuwe plaat slaan Acda en de Munnik de plank behoorlijk mis. Waar het vorige album (Nachtmuziek) een treurig geheel met een depressief randje was, moet Jouw leven lang bij mij optimisme en liefde uitstralen. Zoals het duo zelf op de site zegt: “De tijd van ‘kijk ons eens ingewikkeld doen’ is voorbij”. Die keuze om terug te grijpen naar het oude vertrouwde Acda en de Munnik-gevoel is zeker geen verkeerde, mits hij goed wordt uitgevoerd. Want eerlijk? Alle dertien nummers zijn van hetzelfde laken een pak. Geen grote uitschieters of spectaculaire refreinen. De bombastische nummers ‘Ik blijf jouw leven lang bij mij’ en ‘’t Is wat het is’ zijn op zich wel liedjes met een hoog meezinggehalte, maar echt vernieuwend zijn ze niet. Ook de pas uitgebrachte single Eva is gewauwel over liefde bekennen en houden van. En daar wringt ‘em nu net de schoen. Alle nummers gaan over leven, liefde en sleur en dat Ac en Munk daar niet op zitten te wachten, weten we nou wel. Zelfs het lieve liedje dat Paul de Munnik zingt voor zijn zoon Ezra trekt geen volle zalen. Goddank is Herman wel terug. Dit keer in een gesproken versie. Thomas Acda vertelt ons het verhaal over die goeie ouwe Herman in de vorm van een voicemailbericht. Erg origineel en boeiend! Herman is daarmee wel de enige die heelhuids is teruggekomen, want dat oude vertrouwde Aca en de Munnik-gevoel? Dat is er bij deze plaat nog lang niet. ‘Jouw leven lang bij mij’ is te koop in alle platenwinkels voor 19,99 euro. SUZANNE STOPPELS
’/7 x uit Entreekosten variëren van 22 tot 35 euro.
Altiplano In Altiplano verliest de jonge Peruaanse Saturnina haar geliefde door met kwik vergiftigd water uit de rivier in het afgelegen bergdorp Turubamba. De Belgische oorlogsverslaggeefster Grace loopt kilometers verderop een trauma op. Als haar man onder verdachte omstandigheden sterft in de Andes, besluit ze af te reizen naar ZuidAmerika. Deze film over zielsverwantschap tussen twee beschadigde vrouwen draait op donderdag 4 maart om 19.45 uur in het Fraterhuis. Een kaartje kost 8 euro. u
Foto: Hulyakillicaslan.com
de mediahype
doen’
u Zaterdag 13 maart – MUZIEK – Twee verdiepingen met live-acts en dj’s. Na het succes van Startschot in oktober 2009 komt Achterbaks. org met een nieuwe feestavond in The Livingroom. Betaal 6 euro aan de deur en geniet van 22.00 tot en met 03.00 uur van vernieuwende electro.
Rigby
Zaterdag 6 maart – STER – Je zou het nog niet zeggen als in je dikke winterjas over straat loopt, maar het wielerseizoen begint al weer. Kijk om 12.00 uur naar de start van de vijftigste Ster van Zwolle op het Grote Kerkplein. Finish: 16.00 uur op de Ceintuurbaan.
u
in het verhaal van de rattenvanger muziek een lokmiddel is. Ook dat verhaal heeft weer iets donkers en tijdloos.”
praat. Dat heeft wel iets veranderd. Nu denk ik: ‘Fuck that’. Wij staan achter wat we doen en we kunnen niet iedereen tevreden stellen.”
Op 12 maart spelen jullie in Hedon. Wat kunnen we verwachten? “Een knallende show, natuurlijk. Live is onze muziek nog steviger en ietsje anders dan op het album. Ik vind het heerlijk om voor een publiek op te treden. In een studio zit je vaak op een stoeltje te spelen. Dat is best klinisch. Niet dat je dat hoort op de cd, maar live is gewoon beter.”
Jullie debuutalbum loopt goed en jullie presentatietoer was uitverkocht. Lekker? “We speelden drie dagen lang in verschillende zalen, waaronder Paradiso. Ze waren allemaal stampvol. Dat was kicken. We moesten zelfs onze eigen cd-hoesjes signeren. Dat geeft een goed gevoel. Overigens vind ik het maar een gek concept. Volgens mij gaat het niet om de handtekening zelf, maar meer om het contact dat mensen met je hebben. Om het praatje. Dat maak ik dan ook.”
Jullie staan op dit moment enorm in de picture. Hoe bevalt dat? “Publiciteit is leuk, maar er zitten eveneens lelijke kanten aan. Je krijgt ook slechte recensies. In het begin ging ik aan mezelf twijfelen. Als band hebben we er veel over ge-
u Dinsdag 9 maart – THEATER – Comedytrain en Het Zuidelijk Toneel werken samen tijdens voorstelling Stand-Up. Kijk in schouwburg Odeon naar de show van Sander van Opzeeland (schrijft teksten voor Koefnoen en Dit was het nieuws). In ruil voor 16,50 (tweede rang) of 21,00 euro (eerste rang) ben je er om 20.15 uur bij.
Hoe ziet jullie toekomst eruit? “We zijn nu bezig met onze clubtoer en hopelijk kunnen we op de
grote Nederlandse festivals optreden. Ik wil zo veel mogelijk spelen. En volgend jaar misschien het buitenland? We hebben als eens opgetreden in Duitsland. Het zou mooi zijn als dat weer lukt, want dan zou ik mijn baan op kunnen zeggen. Nu heb ik namelijk ook nog een hele saaie kantoorbaan, totaal niet rock ’n’roll.”
Kaartjes winnen?
u Zondag 7 maart - MUZIEK – Deze maand komt hun nieuwe album uit. Het Belgische indie-rocktrio Garcia Goodbye (bekend van ‘You know exactly what I mean’) staat om 20.00 uur op de planken in café de Singel. Pure, rustige pop en gratis entree.
The Mad Trist speelt op 12 maart om 20.30 uur in Hedon. Kaartjes kosten 8 euro. Wil jij samen met een vriend of vriendin gratis naar het concert? Mail naar hskwin@ windesheim.nl.
u Maandag 8 maart – NEDERLANDS – Van Nobody’s wife tot When the lady smiles. Tijdens musical Dromen…zijn bedrog in schouwburg De Spiegel komen Nederlandse hits van de afgelopen vijftig jaar voorbij. Om 20.15 uur.
TESSA KLOOSTER
Hun streven naar het perfecte popliedje heeft de zeskoppige band Rigby geen windeieren gelegd. Ze zijn regelmatig als huisband te bewonderen bij De wereld draait door, speelden op festivals als de Uitmarkt en de Zwarte Cross en hun hit One song was de themasong van Serious Request 2009. Op zaterdag 13 maart kun je de band vanaf 21.00 uur met eigen oren en ogen aanschouwen in Hedon. Een kaartje heb je voor 10 eurootjes. (foto: Floris de Ridder)
u
12 /campus ’/eten Multiculti met Daphne en Myrte Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Daphne Duenk en Myrte Hellinga kiezen over het algemeen voor een snelle hap. Daphne (tweedejaars mer): “Als we samen eten, is het meestal pizza, patat of een maaltijd hier op school.” Ze kent Myrte (eerstejaars p&a) van het Turbojaar, waarin zij als geslaagde vwo’ers hun eerste jaar in een half jaar konden doen. Myrte’s kamer bevindt zich in een studentenhuis op de campus. Myrte: “We eten vaak samen met huisgenoten. Vanavond komen er ook buren en vrienden, dus hebben we veel ingeslagen.” Enne… die kerstboom? Myrte: “Die laten we lekker staan. Dat wordt straks een paasboom en in de zomer hangen we er bikini’s in.” Het gerecht van Myrte en Daphne is geïnspireerd op een recept van huisgenoot Stijn. Daphne: “Het is simpel te maken, lekker, goedkoop én je krijgt al je vitaminen binnen.” Omdat de dames voor acht personen koken, hebben ze veel ingeslagen. Voor vier personen gebruik je dus de helft, voor twee personen éénvierde, und so weiter! Voor de multicultihap van Daphne en Myrte heb je nodig: 2 kilo rundergehakt 1200 gram Mexicaanse roerbakgroenten 500 gram basmatirijst potje Marokkaanse kruiden (biologische winkel) zonnebloemolie Myrte: “Bak het gehakt in zonnebloemolie op een laag vuurtje. Als het lekker bruin is, gooi je er de kruiden bij. Wees er niet te zuinig mee, maar pas wel op. Ze zijn behoorlijk pittig. Intussen zet je ook de rijst op: anderhalf kopje water per kopje rijst. Dan wordt het niet zo’n brij, maar kook je het droog. Let wel op dat je rijst niet aanbrandt.” Daphne: “Schep het vlees om, zodat het overal gaar wordt. Als het er goed uitziet, gooi je de groenten bij het gehakt. Die hoef je alleen een beetje op te warmen, want knapperig zijn ze op hun lekkerst. Doe de rijst bij het gehakt in de pan, laat alles een paar minuten staan en klaar is de multicultihap. Binnen een half uurtje heb je een lekkere maaltijd voor een hele groep!” TESSA KLOOSTER
‘Ik ga nu zelf ook vaker naar d Stefanie Waaijenberg, derdejaars mer, loopt stage bij wellnessresort De Zwaluwhoeve in Hierden. De flinke werkdruk vindt ze niet erg; ze maakt graag wat extra uren voor haar werk. Drukke boel? Jazeker, er wordt hier een enorme flexibiliteit van je verwacht. Zo weet je bijvoorbeeld nooit hoe een dag
zal verlopen. Je plant wel je werk in, maar tussendoor moeten er dan vaak nog wat dingetjes geregeld worden. Vanaf de eerste dag ben ik ook bezig, naast mijn stageproject, met de marketing van het nieuwe filiaal in Amsterdam. Onderzoeken wat de gasten willen, advertenties, publiciteit, naar beurzen gaan, opnames, dat is veel werk.
Opnames? Er wordt hier veel gefilmd voor reclames, en RTL komt hier ook regelmatig voor haar nieuwe programma Look of Love met Dyanne Beekman en Robert ten Brink. Ze zouden vandaag komen filmen, maar dat is net weer verzet, hoor ik. Normaal gesproken ben ik dan ook bij zo’n opnamedag om van alles te regelen.
’/buitenland ‘Waarom heb ik dit waanzinnige plan doorgezet?!’ Anneke Vermeijs is vierdejaars logopedie en loopt vijf maanden stage bij een stichting voor gehandicapten- en revalidatiezorg in Willemstad, Curaçao. Elke maand mailt ze de hskwin’ over haar belevenissen. Op het moment dat ik dit schrijf, verblijf ik al drie weken op het prachtige eiland Curaçao en zijn er twee stageweken voorbij. Ik heb behoorlijk wat opCuraçao / 2 startproblemen gehad. Waarom heb ik dit waanzinnige plan doorgezet!? Hoe kan ik zo lang zonder vrienden en familie?! Het voelde alsof we binnen twee weken terug zouden gaan. Een vakantie, zonder vakantiegevoel. Het is een vreemde gewaar- wording wanneer je beseft dat je de komende vijf maanden niet meer thuis zult zijn. Gelukkig zijn deze nare gevoelens nu verdwenen, daardoor geniet ik volop!
Op stage zijn wij hartelijk ontvangen, bij de SGR-Groep zitten ze te springen om logopedisten. Er is dan ook voldoende werk om mij tot juni bezig te houden. Ik werk twee dagen in de gehandicaptenzorg en één dag bij de revalidatiezorg. Daarnaast nog één projectdag, hier zal ik nu niet teveel over uitweiden. Het is fantastisch om met de cliënten te werken, erg interessant. De problematiek van de cliënten is pittig, veel motorische en communicatieve problemen, aangeboren hersenletsel of door een ongeluk. Desondanks zijn de cliënten vaak erg goed te pas, ze zijn altijd blij als ik langs kom, erg gezellig. Zelfs met het Papiaments gaat het goed. Complete speeches kan ik niet geven, maar een kort praatje gaat prima. Vooral de kinderen zijn een grote hulp. Door met hen te spreken, leer ik veel. Naast stage is het hier uiteraard geweldig! Mijn medestudent Marjolijn en ik hebben inmiddels een mooi rustig strand gevonden genaamd Daaibooibaai. Heerlijk, een warme zee en prachtig wit zand. Wel veel koraalstenen, waardoor je soms erg onflatteus het water in valt, maar dat nemen we voor lief. Het autorijden hier moet ik zeker even vermelden. Wat een avontuur! Ik kijk inmiddels nergens meer van op, auto’s drukken zich overal met grote snelheid
tussen of rijden tegen de richting in. Het creëren van een eigen derde rijstrook is ook favoriet, waarbij tijdens filevorming auto’s in het midden er tussendoor rijden (ook als ze daar eigenlijk te groot voor zijn). ’s Nachts is een nog grotere ervaring, want straatverlichting en strepen op de weg ontbreken vaak, waardoor het altijd een verrassing is waar de bochten heenlopen. Vandaar ook dat men met groot licht rijdt! Het is een wonder dat we de berm nog niet in gereden zijn, want op zo’n moment heb je geen flauw idee meer waar je bent. Voor uitgebreidere uitleg over stage, over de rij-ervaringen en meer, kijk op: annekevermeijs. reismee.nl.
Tot volgende maand! Anneke
