De Schakel, Er is mij gevraagd om wat te schrijven over het ontstaan van de schakel. Ik herinner mij nog dat Greet de Vries en ondergetekende werden uitgenodigd bij de familie Gootjes van de Groenvelderweg om mee te denken over een te maken nieuwsblaadje van de kerk. Wij werden door de commissie aangesteld als de redactie, en zo is de Schakel ontstaan (zelf heb ik die naam nog bedacht). Ook heb ik voor de omslag een pentekeningetje gemaakt van de kerk. In het begin was alles heel eenvoudig, we begonnen met 1 of 2 blaadjes, na 1 of 2 jaar werd de redactie uitgebreid met Loes Visser voor het typewerk e.d. De kopij moest voor een bepaalde tijd ingeleverd zijn, sommigen hadden daar moeite mee en kwamen een dag, of twee dagen later met het verzoek: “Kan dit er nog even in?” (redactie: dat is nu niet anders.) Later werd ook verplicht kopij in te leveren met naamsvermelding, verder werd de schakel voor hij de deur uit ging “gecensureerd” door de kerkenraad. Door de jaren heen werd het drukker en kwam Ada Gootjes de gelederen versterken, ze heeft veel tekenwerk gemaakt voor de schakel. De redactie bijeenkomsten vonden plaats in huize “Vredespijp” aan de Raadhuisstraat waar Guus voor koffie zorgde en ook wel meedacht om de schakel zo goed mogelijk te presenteren. Ik kan mij nog herinneren dat het hard waaide, windkracht 13, en dacht: “Wie komt daar het pad op?” Was het dominee van Dijk, die nog even kopij voor de Schakel bracht. Na een jaar of tien ben ik gestopt als redactie lid, en heb mijn plaats ingeruild voor andere liefhebbers. Jaap Dekker.
1971 - De Schakel door de jaren heen - 2011. We schrijven maart 1971 als een tweetal gemeenteleden, Gré de Vries en Jaap Dekker, de eerste Schakel maken. Het begin was daar. We zijn 40 jaar later en ons kerkblad bestaat nog steeds en daar mogen we met elkaar trots op zijn! 1971. Welke tijd was dat eigenlijk ook alweer denk je nu en wat deed ik zelf toen zoal. Net als zo velen uit deze omgeving gingen we naar de Christelijke Mavo ‘de Laanakker’ te Noord-Scharwoude. De voorloper van het huidige Jan Arentsz te Langedijk en Alkmaar. Verzamelen bij café Muntjewerf in Dirkshorn, waar we op oudere leeftijd om andere reden vaker naar toe zouden gaan. Als iedereen er was vertrokken we gezamenlijk. De zaterdagvoetbal ’tak’ bij de v.v. Dirkshorn was een paar jaar daarvoor in het leven geroepen, dus mochten en konden we in competitieverband voetballen. Ook werd het sportveld achter ’t Centrum bijna dagelijks ’s avonds als voetbalveld gebruikt door, voornamelijk christelijke, jeugd van de Stroet. Door de week ‘liep’ je catechisatie en ging je naar de jeugdclub. Toen nog gesplitst in jongens- en meisjesclub. Op je 16e mocht je naar de Brugclub, welke ‘gemengd’ was. Daarna volgde het grote werk: de G.J.V. Hierover leest u ook het één en ander in deze jubileumeditie. Ds. P. van Dijk was onze predikant en de kerkenraad werd in die tijd en later o.a. gevormd door de heren K.J. Paarlberg, P.C. de Geus, G. de Geus, J. de Geus, J. Dekker, J. Paarlberg, D. Houter, J. Veldhuis, K. de Geus en vele andere mannen. U leest het goed: nog geen vrouwen in het ambt in het begin jaren 70. Muzikaal zaten we in de post-zestiger-jaren periode. De Beatles maakten plaats voor Led Zepplin en anderen. Mijn wat oudere broers volgden deze bewegingen samen met hun vrienden (o.a. Goof Gootjes en Leendert Frans) nauwgezet en kwamen regelmatig thuis met nieuw uitgebrachte singles en L.P.’s. Wat me uit die tijd ook is bijgebleven: het duo Greenfield en Cook vertaald als Groenveld en Stroet. Beide dorpen waren ‘hofleveranciers’ van leden voor onze kerk. In deze tijdschakering zag ‘de Schakel’ het levenslicht. Nel Paarlberg is vanaf het begin hierbij betrokken geweest en heeft de 40 jaar glansrijk vol kunnen en willen maken. Door de jaren heen is de Schakel uitgegroeid van 1 A-4tje, tot het huidige formaat. Toen bijvoorbeeld nog geen vermelding van diensten, want we hadden het Centraal Weekblad nog, welke alle diensten vermeldde binnen onze classis. Tijdens de wat latere jaren 70 werden ook de door ds. Pietersma gemaakte preken (nogmaals) uitgewerkt, en daar waar nodig van commentaar voorzien, in de Schakel geplaatst. Ook plaatste de redactie in die dagen veel verhalen van de clubs. Het leven speelde zich voornamelijk af rond de kerk en ’t Centrum. De betrokkenheid was anders en er waren naast de jaarlijkse kermissen minder ‘afleidingen’. Bovendien was geld ook een iets ander begrip. Door de jaren heen zijn er langzaam maar zeker veranderingen door- en ingevoerd voor wat betreft de Schakel en is het gegroeid tot wat het nu is. Veel binnen onze kerk(en) is anders geworden en soms ook verdwenen, maar er zijn ook dingen gebleven. De Schakel, als nieuwsblad een verbinding tussen ons als leden van de Gereformeerde Kerk Dirkshorn, is er nog steeds. Goed om daar bij stil te staan en uit te spreken dat deze ‘Schakel’ nog lang als ketting mag fungeren tussen ons als leden. Ze kan bijdragen aan het levend houden van onze geloofsgemeenschap. Han Rus.
De Schakel 40 jaar; lang zal ze leven! Hiep, hiep, hoera voor de Schakel, want de Schakel is jarig. Al 40 jaar wordt de Schakel gemaakt voor alle betrokkenen van de Gereformeerde Kerk in Dirkshorn. Een 40 jarig jubileum dat we als redactie van de Schakel niet ongemerkt voorbij wilden laten gaan. Tijd voor een feestje met veel koffie en thee en koek en waarbij van alles uit de kast werd getrokken en herinneringen werden opgehaald. Alles om een mooie jubileumeditie te maken. We hebben oude Schakels gelezen, foto’s bekeken, mensen gesproken en zijn wat vaker dan normaal bij elkaar gekomen om te bespreken hoe deze jubileumeditie eruit zou moeten zien. In de afgelopen 40 jaar is er veel veranderd op het gebied van kerk, dominees, preken, preekuitleg etc. maar wat hetzelfde is gebleven is dat mensen van alles met elkaar willen delen. Destijds ging het ook niet alleen om de kerk maar vooral om de mensen die de kerk vormen. Dit werd vertaald in verslagen van de plaatselijke schaakvereniging, de jongerenvereniging en niet in de laatste plaats van ’t Centrum. ’t Centrum wist al heel vroeg via de Schakel mensen te bereiken met leuke aanbiedingen….. In de afgelopen 40 jaar hebben heel veel mensen zich beziggehouden met het samenstellen, het afdrukken, vermenigvuldigen en het rondbrengen van de Schakel. Ook deze keer hebben naast de redactieleden veel mensen hun best gedaan om voor u als lezer een mooie jubileum-Schakel te maken. De redactie dankt alle medewerkers hartelijk voor hun inbreng voor deze speciale editie en wenst de lezers veel leesplezier toe! We hopen dat de Schakel, in welke vorm dan ook, nog lang en gelukkig zal leven! Namens de redactie, Gerdien Noordeloos
De lach van de dominee en het bier van de groentezaak Geen enkele redactie ontkomt eraan. Wat plaatsen we wel? Wat plaatsen we niet? Voor dat dilemma moet ook de redactie van De Schakel al veertig jaar staan. Dit verhaal gaat over de verhalen die De Schakel niet haalden. En het Verhaal dat het steeds wel haalde. Groene brievenbus Met een brede glimlach zag de dominee de – toen nog door de nationale PTT geleverde – groene brievenbus bij de overburen de lucht in vliegen. Het was in de nacht van oud op nieuw en de gereformeerde jeugd van Dirkshorn en omstreken was traditiegetrouw in groten getale opgetrokken naar de pastorie om de dominee en zijn vrouw een gelukkig nieuwjaar te wensen. Deze nieuwjaarswensen werden krachtig ondersteund door het nodige knalvuurwerk. En de buren „genoten‟ dus mee. Het gezicht van de dominee kreeg een heel andere uitdrukking toen hij zich bij een volgende harde klap omdraaide en zag dat op de plek waar tot voor enkele ogenblikken geleden nog zijn eigen brievenbus had gehangen, er nu – afgezien van wat kruitdamp – nog louter lucht en leegte was waar te nemen. Alleen het standaard bij de bus geleverde hardhouten paaltje stond er nog. Als een soort gedenknaald voor de postbode die hier toch jarenlang getrouw de brieven van met name kritische gemeenteleden had bezorgd. Want e-mail, laat staan hate-mail, bestonden nog niet. De Commissie van Beheer heeft ongetwijfeld nog vergaderd over de vergoeding van de brievenbus aan de dominee. Of die vergoeding er is gekomen, kan wellicht nog worden nagetrokken in de notulen. Die notulen van de Commissie van Beheer, maar ook van de diverse andere overlegorganen van de kerk moeten sowieso nog heel wat verhalen bevatten die De Schakel niet hebben gehaald. Het zou in navolging van Wikileaks, zonder twijfel kunnen leiden tot Grefoleaks. Maar dan nog, of er ergens gewag wordt gemaakt van de praktijken rond de vakanties van de GJV, valt te bezien. Gebedsverhoring Eind jaren zeventig ontstond de gewoonte om, naast de jaarlijkse uitwisseling, er een weekeind met de GJV op uit te trekken. Op een vrijdagmorgen eind juni verzamelden de leden van de vereniging zich gedurende een heel aantal jaren bij ‟t Centrum om in twee gehuurde busjes erop uit te trekken. Een speciale vakantiecommissie had tijdens het clubseizoen de bestemming en het programma vastgesteld. Enkele moeders zwaaiden hun jeugd uit. Ongetwijfeld met het gebed in hun hart dat de jongelui zondagavond weer behouden mochten terugkeren. Maar onwetend van het feit, dat de busjes nog maar nauwelijks met opdwarrelend stof de bebouwde kom van Stroet hadden verlaten om alweer met piepende remmen tot stilstand te komen voor de uitspanning van de plaatselijke groenteboer annex levensmiddelenzaak Arie Klaver. Met zichtbaar genoegen renden enkele leden de zaak in om er even later met een aantal kratten bier weer uit te komen, die de reis naar Haarle, Boxtel, Bakkeveen of hoe de bestemming ook mocht heten, moest veraangenamen. Over gebedsverhoring gesproken: het mag oprecht een wonder heten dat zich bij dit soort uitstapjes nooit ernstige ongelukken hebben voorgedaan. Terwijl daarvoor de noodzakelijke ingrediënten toch ruimschoots aanwezig waren: overmoedige jongeren met weinig rijervaring, drank en een chronisch tekort aan nachtrust. De slak Natuurlijk zijn dit maar twee verhalen die niet terug te lezen zijn in de veertigjarige historie van De Schakel. Er zijn er nog veel meer te vertellen. Hilarische verhalen. Bijvoorbeeld over de vraag van een jong gemeentelid aan zijn tuinierende vader waarom Noach toch die vermaledijde slakken aan boord van zijn ark had meegenomen? Waarop zijn vader stelde dat de slakken waarschijnlijk aan de buitenkant van de boot hadden gezeten.
Maar ook minder hilarische. Verhalen over belastingontduiking, mishandeling, overspel, roddel, achterklap. Al die zaken waar de mensheid sinds de hap uit de verboden vrucht mee is belast. En waar ook de leden van de Gereformeerde Kerk van Dirkshorn niet van gevrijwaard zijn gebleven. Maar dan is er het Verhaal dat De Schakel al die jaren steeds wel haalde. Het Verhaal dat God nog steeds met mensen optrekt. Elke dag opnieuw met ze wil beginnen. Het Verhaal dat God zijn wereld zo lief heeft gehad, dat Hij zijn enig geboren Zoon heeft gegeven om mensen te redden. Daar doet De Schakel al veertig jaar verslag van. Laat die andere verhalen maar zitten en laat over dat Verhaal nog lang worden geschreven. Peter Rus
Lied van de gereformeerde kerk Dirkshorn (melodie: welk een vriend is onze Jezus) Tussen schapen, kool en bollen, op de grens Dirkshorn en Stroet. Staat een kerkje voor ons samen, plek in voor- en tegenspoed. Jong en oud komen hier vieren, iedereen wordt hier gezien. Orgelklanken, liedboek, beamer, heel veel zielen, een goed team! Zingen, praten, bidden, zwijgen, ’t gaat niet zonder slag of stoot. Zoveel taken in dit kerkje, elk talent is even groot. Deze schakel tussen mensen zal altijd blijven bestaan, als we samen, zo verschillend hand in hand met Jezus gaan.
Een kerkgemeenschap met alles wat erbij hoort, kan niet zonder gemeenteleden die zich vrijwillig inzetten.
Bij deze een kleine greep
BEDANKT!!!
uit al deze vrijwilligers door de tijd heen.
Dat is iets waar we dankbaar voor zijn en we kunnen trots zijn op ieders geweldige inzet!
De Maart schakel staat in het teken van het 40 jarig bestaan . Een feestelijk gebeuren, er is mij gevraagd een impressie te geven van mijn visite verslagen, dat wil ik graag doen. In september 2006 ben ik daarmee begonnen en heb het met veel plezier gedaan. Heel gevarieerd waren de visites, afwisselend en fijn om te doen. Wat bijna altijd wel ter sprake kwam was (is ) de geloofsbeleving van U allen Open, spontaan en eerlijk waren de reacties. Ik heb geprobeerd ook de vrolijke noot naar voren te halen. ------------------------------------------------------------------------Ton en Steinie v/d Kooi , Zij kozen dit lied uit aan het eind van ons gesprek: WIJ LEVEN VAN DE WIND.” Ja dit lied dat spreekt ons aan, de wind die om ons huis waait,maar ook Gods wind in ons leven. ------------------------------------------------------------------------Wouter Hinrichs, Wouter is gedoopt toen hij 9 jaar was , een bewuste keuze van hemzelf .”Mijn opa is net overleden en ik dacht opa heeft nu een begin gemaakt en dat wil ik ook en daarom ben ik nu gedoopt”. ------------------------------------------------------------------------Mevr Pot-Teitsma, Mijn kinderen doen zo veel voor mij, maar ik kan niets terug doen, maar ik bid voor ze en dat doe ik graag en veel. (Mevr. Pot is op 18 nov 2009 overleden, zij is 99 jaar geworden. -----------------------------------------------------------------------------------------Joke Schipper–Nieuwenhuizen. Voor hun kinderen, Mariam en Jennie, hopen Joke en Klaas dat ze een mooie toekomst mogen hebben. In een wereld met waarden en normen en respect voor de mensen en de natuur, dat ze dat zelf ook mogen geven. -----------------------------------------------------------------------------------------Jan en Hillie Rus. Ook met gast predikanten zijn prettige ervaringen geweest, toen Ds. Pietersma hier eens kwam te preken had hij in het predikantenboek geschreven:”Ik preek vandaag uit Romeinen, want ik weet dat Jan niet van Paulus houdt.” -----------------------------------------------------------------------------------------Hr. en Mevr. Valenkamp, Vraag aan Hr. Valenkamp, wie is voor U een voorbeeld in uw leven? NELSON MANDELA! Deze man is zo geweldig, zo‟n voorbeeld voor deze wereld, zijn kracht, geen geweld,geen haatgevoelens, PRACHTIG!. -----------------------------------------------------------------------------------------Naomie Gootjes. Je woont en werkt in een land waar oorlog en geruchten van oorlog zijn, dat is toch heel erg, maakt je dat niet bang? “Ja, ik ben wel eens bang en denk aan de Jom Kipoer-oorlog oktober `73. Nog vrij recent was er weer oorlog tegen de Palestijnen die in Israel woonden, het was vreselijk, doelwit een ziekenhuis Het klinkt raar, maar oorlog went. En ik geloof niet. dat het Gods wil kan zijn dat wij niet meer kunnen bestaan.”
Hr. Jaap Rentenaar. Er waren eens twee jongens achter in de kerk die zaten te klieren , ze deden van alles behalve naar de preek luisteren (o.a. potje kaarten) ik was het zat en nam op een keer een gele kaart mee . Toen het weer raak was stak ik de kaart omhoog, het was ff stil, toen pakte één van die apen een rood kerkboekje en hield dat omhoog, een rode kaart voor de koster. Met die jongens is het goed gekomen hoor, het zijn nu brave huisvaders . -----------------------------------------------------------------------------------------Tjeerd Kuipers. Architect Tjeerd Kuipers heeft onze kerk ontworpen. De eerste paal ging op 30 juni 1919 de grond in Ik denk terug aan de diensten, de wisseling van predikanten, afscheidsdiensten, doopdiensten .. De periode‟s waarin we vacant waren. Herderloos maar niet stuurloos door de inzet van de kerkenraad en vele andere gemeenteleden Als we thuiskomen dan staat hij daar onze Kerk een blikvanger al van ver , onze kleinzoon Jan deelt onze mening kijk daar staat de kerk van Opa, ik wens dat hij dat nog lang zal zeggen . -----------------------------------------------------------------------------------------Mevr De Geus Miedema. Als we huisbezoek kregen (van twee ouderlingen ) moesten we er allemaal bij zitten, toch vond ik dat geen nare opgave, het is zelfs zo dat ik het nu mis, ik krijg wel bezoek hoor van ouderling en diakenen maar dat echte huisbezoek zoals het vroeger ging dat is er niet meer en dat mis ik wel. -----------------------------------------------------------------------------------------Dit waren fragmenten uit de Schakels van 2006 tot 2011 het is nog weer een heel verhaal geworden. Uw (jullie ) verhaal want het zijn de verhalen die U mij toevertrouwde en ik mocht verwoorden in de Schakel . Ik heb het met veel plezier gedaan en hoop het nog een tijdje vol te houden , en eindig nu met een HARTELIJKE FELICITATIE voor de redactie van de Schakel met het 40 jarig jubileum, en veel succes verder. En u, jullie als lezer? Tot ziens als ik op visite kom. (Met mijn pen en papier.) Hartelijke groet, Diny de Geus.
GJV-verslagen gaven jarenlang gewicht aan De Schakel – letterlijk wel te verstaan Ellenlang waren ze vaak, de verslagen van de GJV in De Schakel. Melig ook. En zoveel jaar laten betwijfel ik of er veel mensen waren die ze lazen. Maar ze hadden wel degelijk een functie. Een terugblik. Tot begin jaren negentig van de vorige eeuw, floreerde de GJV van de Gereformeerde Kerk in Dirkshorn. Voortbordurend op een traditie van bijna een eeuw, kwamen tientallen jongeren van een jaar of zeventien, achttien iedere zondagavond in het achterzaaltje van ‟t Centrum bijeen om met elkaar te discussiëren. Als de zondagsheiliging, seks voor het huwelijk of de wapenwedloop tussen de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten op de agenda stond, konden de gemoederen hoog oplopen. Als iemand het doodknuppelen van jonge zeehondjes als thema had gekozen, was het lastiger discussiëren. “Iedereen tegen? Ja? Mooi, dan is het nu tijd voor de rondvraag.” Afterparty Na afloop van het officiële gedeelte was er bier en mocht je nog gewoon binnen roken. Deze afterparty was vaak zo gezellig dat ik pas diep in de nacht in opperbeste stemming naar huis fietste. Luttele uren later fietste ik wéér langs ‟t Centrum, duf en katerig ditmaal, op weg naar het Jan Arentsz College in Alkmaar, en ik durf bij deze te stellen dat er een causaal verband bestaat tussen de GJV en de vele zwakke plekken in het VWO-diploma dat me uiteindelijk werd overhandigd. Maar daar gaat het nu even niet om. Van die GJV-vergaderingen werden trouw notulen bijgehouden. En van die notulen verscheen iedere maand een soort samenvatting in De Schakel. En als er een uitwisseling was geweest met de GJV in IJmuiden, Andijk of Espel, werden daar ook vele pagina‟s over volgeschreven. In het kielzog van onder andere Ed Oostenbrug, Klaas de Geus, Aart Zijlstra, Peter-Johan de Geus en Peter Rus, is dit het moment waarop ik er niet aan ontkom mezelf als voormalig Schakelscribent ten tonele te voeren, zij het met enige schroom. Onzalig idee Want wat wil het geval? Toen ik lid werd van de GJV had ik werkelijk geen idee wat ik met mijn leven aan wilde, mijn horizon reikte niet verder dan het, eh, zevende jaar van het VWO. De Landbouwuniversiteit in Wageningen lag voor de hand. Helikopterpiloot leek me ook wel wat. En ik heb nog serieus overwogen om aan de HBO-opleiding „Tropische landbouw‟ in Doetinchem te beginnen, nog zo‟n (in mijn geval) onzalig idee dat tijdens mijn jaren op de GJV steeds meer naar de achtergrond werd gedrongen. Mede door mijn bijdragen aan De Schakel kwam ik er namelijk achter dat ik het leuk vond om te schrijven. Zo leuk zelfs dat ik snel stond te popelen om op de School voor de Journalistiek in Kampen uit te vogelen of ik er talent voor had en zo ja, of ik er eventueel mijn werk van zou kunnen
maken. Het grappige is dat ik niet de enige was: Peter Rus maakte zijn MTSopleiding „Weg- en waterbouw‟ nog af, maar wist daarna ook niet hoe snel hij zich in Kampen op de journalistiek moest storten. En toen de opleiding een jaar later naar Zwolle verhuisde en een nieuwe naam kreeg, het Hoger Informatie en Communicatie Onderwijs, behoorde GJV-ster Barbara Geertsema tot één van de eerste lichtingen. Zeer lezenswaardig? Ik zou u hier nu graag wijsmaken dat de bijdragen van al die toekomstige informatie- en communicatiedeskundigen aan De Schakel destijds zeer lezenswaardig waren, maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. De waarheid is, vrees ik, want ik heb geen oude Schakels bewaard en ga dus op mijn geheugen af, dat er voor niet-GJV-leden nauwelijks doorheen te komen was. Warrig. Melig. Boordevol inside information. En vooral ellenlang, want schrappen, daar deden we toen nog niet aan. Aan de andere kant doe ik de GJV-verslagen misschien toch ook te kort, als ik ze louter afdoe als een soort bladvullende stijloefeningen van een paar „gereformeerde jongelingen‟ die bezig zijn te ontdekken wat ze later willen worden. Er zijn vast GJV-ers geweest die wel eens een blik wierpen op die verslagen. En ook sommige ouders hebben ze wellicht soms gelezen, al was het maar om er achter te komen wat hun kroost iedere zondag toch tot diep in de nacht uitspookte in ‟t Centrum. Verre collega’s Laten we het er op houden dat het jammer is dat de GJV in Dirkshorn niet meer bestaat en dat de GJV-verslagen van destijds op z‟n minst enig gewicht gaven aan De Schakel. Letterlijk wel te verstaan, niet figuurlijk. Wat mij betreft is de cirkel daarbij in zoverre rond dat ik het heel leuk vind dat mijn moeder, Diny de Geus, tegenwoordig iedere maand een gemeentelid interviewt voor De Schakel. Omdat ik zelf alweer een jaar of tien redacteur ben van Pelgrimnieuws, het maandblad van de gereformeerde Pelgrimkerk in Haarlem-West, hebben we het als een soort verre collega‟s af en toe over wat er allemaal komt kijken bij het maken van een kerkblad. De overdenking van de dominee, het verslag van de kerkenraad, een gedicht, mededelingen van de diverse commissies… Het staat iedere maand zowel in De Schakel als in Pelgrimnieuws. Nog een overeenkomst, in dit geval tussen beide kerken: ook in de Pelgrimkerk zijn jongeren van zeventien, achttien jaar schaars, laat staan dat er genoeg van zouden zijn om een GJV op te richten dan wel in de benen te houden. Als medewerker van Pelgrimnieuws hoef ik me dan ook nooit te buigen over GJV-verslagen. Wat ik jammer vind. Want hoe warrig, melig of ellenlang ook: ik zou ze onverkort plaatsen. Cees de Geus
Diny de Geus gaat op visite. Maart 2011. Een bijzondere maand In een gedenkwaardig jaar. We hebben wat te vieren. De Schakel bestaat 40 jaar! En dat kunnen we allemaal uitgebreid lezen in deze feestschakel. Er zijn heel veel mensen in de pen geklommen om er een leuke feestelijke Schakel van te maken, door herinneringen, verhaaltjes, anekdotes, plaatjes enz. enz. op papier te zetten. Veertig jaar werd de Schakel elke maand en dat is zo‟n plm. 480 keer bij u (jullie) thuisbezorgd. En ik kan verzekeren, dat daar heel veel werk voor is verzet. Het is niet aan mij om veel namen te gaan noemen, dat doe ik ook niet, want dan ga ik vast en zeker mensen vergeten. Maar er is één belangrijk persoon die er uit springt, doordat zij ervoor heeft gezorgd dat de Schakel werd gecoördineerd en bij de gemeenteleden en daarbuiten werd bezorgd. Ik ben op visite bij ……..jawel Mevrouw NEL PAARLBERG! Nel vindt het zelf een beetje overdreven. “Is dit interview nou echt nodig? Er doen er zoveel iets in en voor de Kerk. En ik? Ik heb me gewoon met de Schakel bemoeid, heb het gewoon gedaan.” Ja Nel, maar er is er geen één die dat 40 jaar heeft volgehouden en daarom is het zo bijzonder en ben ik hier en krijg jij een ereplaats in de feestschakel. “Maar of ik nou zoveel te vertellen heb? het ging gewoon altijd goed.” Met een beetje druk op de ketel onder het genot van een bakkie koffie komt Nel toch wat los. “Bij ons in huis is de eerste Schakel gemaakt. Twee á drie blaadjes hier getypt en in school gestencild op zeer slecht papier. 6 uur „s morgens zat ik in school al te stencilen, de kinderen waren dan alleen, maar het is gelukkig altijd goed gegaan (met de bloedjes Paarlberg). De stencilmachine was een oud barrel, ging ook vaak stuk, bij slager Jan van der Molen mocht ik dan verder stencilen op zijn machine.
Voor dat er gestencild werd moest er uiteraard getypt worden dat deed o.a. Loes Former (Visser), het gebeurde wel eens dat Loes zei: “oké Nel, ik ga typen ga jij dan vandaag voor me koken?” Nou en dat gebeurde dan, zo deden we dat, we hielpen elkaar.” Het leek mij een goed idee ff contact te zoeken met Loes en inderdaad zat zij ook in de beginfase en werkte mee in de typgroep. “We kwamen dan met een vrouw of vier bij elkaar en ieder nam zijn eigen typemachine mee. De artikelen die er in moesten komen, werden dan meestal schriftelijk ingeleverd. Er moesten dus ook aardig wat handschriften ontcijferd worden. We werkten destijds nog met stencils, dat was best nog wel nauwkeurig werken, want ze scheurden gauw en mochten niet nat worden. Het waren ook heel gezellige avonden, er werd heel wat afgekletst, maar gewerkt werd er ook, want we moesten al gauw zo‟n 15 stencils vol typen. Als alles dan klaar was, werd het naar school gebracht, want daar stond het stencil - apparaat. Wij (de typistes) brachten dan de moederbladen naar school waar Jaap de Geus zorgde dat de stencils er door gedraaid werden. We hebben het een keer meegemaakt, dat toen alle stencils bijna klaar waren, iemand een kop koffie per ongeluk omver stootte en ja hoor, precies over de stencils, paniek in de tent, we hebben toen een lijntje gespannen en ze heel voorzichtig opgehangen om ze te laten drogen. Eerst natuurlijk heel voorzichtig wat proberen schoon te maken. Uiteindelijk is alles toch nog goed gekomen. Gelukkig.” Weer terug naar Nel. “Het aantal Schakels is in de loop der jaren niet veel veranderd en dan heb ik het over plusminus 180 stuks, er worden ongeveer 10 Schakels opgestuurd naar oud predikanten enz. Daar gaat, net hoe dik de Schakel is, soms één soms drie zegels aan porto op. De rest gaat naar Herma. Klaas Schipper is de man die ze in porties van acht rondbrengt naar de personen die ze in de wijken rond brengen. Peter Johan verzorgt de etiketten.” Ik denk even terug aan Jan Zijlstra, trouw in alles wat hij deed. Zo ook zijn Schakelwijkje, een uur van tevoren kwam hij al bij Nel om de Schakels op te halen. Wat is er in die veertig jaar veel veranderd, verbeterd kijk alleen maar eens naar de apparatuur, nu is dat allemaal zo veel makkelijker.
De Schakel wordt nu gestencild door Piet Gootjes en Wim Tams en dat gaat (ja nog steeds in school, die houden we er in) heel gemoedelijk een koppie erbij en met een druk op de knop komt al het gemeentenieuws eruit geniet en wel. Toch is het jammer dat de nieters overbodig geworden zijn. Want dat was daar op dinsdagmiddag in de consistorie een gezellig gebeuren. Jan Rus (toen nog koster) zorgde voor een koppie en een koekie. In de tijd dat we nog een gezamenlijke Schakel, hadden met de Hervormde broeders en zusters, was Mevrouw Truus Dubbeld ook altijd heel trouw van de partij. En daar liepen dan de mannen en Truus rondjes om de tafel heen A4-tjes te tellen. Aan het eind zat de nieter en die zorgde dat het een complete, keurige Schakel werd. Truus liep en werkte net zo hard als dat ze praten kon, had de laatste nieuwtjes en kwebbelde er gezellig op los. Maar ook dat stukje sociaal contact is voorbij, wat blijft zijn de herinneringen en die zijn leuk. Ook Nel heeft gezegd nu te willen stoppen. 40 jaar! Wat een tijd,maar er was een tijd van komen en een tijd van gaan. En die tijd van gaan is nu gekomen.
Lieve Nel, namens al die steeds weer roulerende medewerkers (sters) BEDANKT! Dat eind station bij jou, dat was een goed station, de brandstof werd bij jou gebracht en jij zorgde ervoor dat het Schakeltreintje zijn bestemming haalde 40 jaar lang!
De Schakel, een hele klus. “Nou, veel plezier dus… met de klus!” Zei ze lachend bij de kassa van de plaatselijke doe-het-zelf-zaak. Ik had het één en ander bij elkaar gezocht en verteld waar ik mee bezig was en geduldig was het me uitgelegd hoe te handelen. Dat plezierige moet je als niet handige doe-het-zelver altijd maar afwachten. Je gaat aan de gang en dan kom je tot de ontdekking dat het minder moeilijk is en dat je al doende er aardigheid in krijgt. En zo is het met het vele werk voor de kerk ook, er komt veel op je „kerkepad‟ en dan moet je wel eens navraag doen om het juiste antwoord te geven. Het is trouwens helemaal niet erg om niet alles te weten en er is soms ook geen antwoord. De Schakel wordt al 40 jaar gemaakt en de eerste gedachte die ik hierbij kreeg was: ”Wat deden we 40 jaar geleden en waar maakten we ons druk om?” Nou, dat mag ieder voor zich uitmaken, dat het zorgelijke tijden voor de ouderen waren dat laat zich raden. Er waren zondags nog 2 diensten, jeugdclubs voor iedere leeftijd, jongere vereniging, vrouwenvereniging enz. Olie crisis was er nog niet, 60% minder auto‟s, zaterdag avond stonden er misschien wel 400 brommers op het marktplein in Schagen en in DirkshornStroet-Sint Maarten woonden en werkten zeer velen in de agrarische sector. De wereld was heel anders, vooral duidelijker, denk ik. Bladerend in oude schakels zie ik veel bekende namen. Velen van de redactie en van de makers deden dat 10 tallen jaren achtereen. Ze kregen plezier in de klus dus. Van een aantal stencils aan elkaar geniet tot een vlot mededelingen blad van nu. De mededelingen zijn ook veranderd en het is zondermeer heel interessant om in die oude nummers te streunen. Vele vraagstukken werden behandeld of juist niet! Bij presentaties van „nieuwe‟ ouderlingen en diakenen zie je ook vele namen van weleer maar ook van nu. Sommigen deden 2,3 of 4 termijnen en kregen dus plezier in de klus. Zij wisten ook niet waar ze aan begonnen maar zetten door. De makers van de schakel verdienen alle lof om al dat werk jaar in jaar uit te doen, veel werk in de schaduw van het grote werk maar heel belangrijk werk. Een goed mededelingenblad is als olie in een motor. De mededelingen zijn veranderd, de mensen zijn veranderd, de kerk is veranderd maar het enthousiasme is gebleven en daar moeten we trots op zijn.
Samen bouwen aan een voortbewegende kerk met een Schakel die ons op de hoogte houdt. We krijgen de Schakel in de brievenbus of over de mail. Het laatste is makkelijker en veel goedkoper, maar dan mis je een blad dat na een aantal weken nog steeds door het huis heen zwerft en waarvan de punten omkrullen. Dat blad wil gelezen worden, al die weken op ieder willekeurig moment. KJ
