- 18 - Brief Dierbare vriend, Onze discussies gaan de laatste tijd vrijwel uitsluitend over de Nieuwe Geneeskunde van Dr Hamer, maar omdat jij daar blijkbaar niet veel bezwaar tegen hebt, ga ik erover door in deze brief. Je hebt mij een maand of zo geleden gevraagd eens duidelijk uit te leggen hoe de ontdekkingen van Dr Hamer passen in de huidige kennis van de biologie, de anatomie et de embryologie, dus nu eens een wat meer theoretische uitleg. Het is ook fijn om dat per brief te doen. Per slot van rekening is schrijven is een goede manier iets rustig uit te leggen, zonder vrees te hebben dat men je direct in de mond springt om je tong te vertrappen. Het is Dr Hamer gelukt om zijn benadering van de geneeskunde te systematiseren door de vier embryologische kiembladen als uitgangspunt te nemen. Elk gedeelte van ons lichaam komt voort uit één van die vier kiembladen, sommige organen zijn onstaan uit een combinatie van meerdere kiembladen, zoals bijvoorbeeld de lever en de maag. Na de bevruchting door de spermatozoïde, begint het eitje zich te delen in identique cellen : 2, 4, 8, 16, enzovoorts. De specialisatie van cellen begint al vanaf de achtste dag, eerst in twee families : het endoderm en het ectoderm. Na de zestiende dag komt er een derde kiemblad bij, tussen de twee al genoemden, het mesoderm, dat zich vervolgens nog eens opsplits in twee verschillende kiembladen, het oude- en het nieuwe mesoderm. Na de derde week begint de echte cel specialisatie, de kiembladen beginnen van elkaar de verschillen en vormen, beetje bij beetje, elk hun eigen specifieke organen. Hieronder een heel beknopt staatje van onze organen en hun functie/zin, geclassificeerd naar hun embryologische oorsprong. endoderm
oud mesoderm
nieuw mesoderm
ectoderm
spijsverteringssysteem, lever , alvleesklier – longen
Hersenvlies, longvlies, buikvlies, onderhuid, melkklier
Botten, spieren, bloed-en lymphestelsel – bloed
Aortus, coronaire slag- en gewone aderen – opperhuid – neus, sinus, larynx, bronchiën
Archaïsche functies, geassimileerd met de vitale « brokken »
Beschermende functies
Functies van vorm- en waardegeving
Functies gericht op contact naar buiten en/of geassimileerd aan het sociale leven
De bovenstaande classificatie is gebaseerd op universele biologische begrippen en is niet een uitvindsel van Dr Hamer. Ze wordt voor zover ik weet niet gebruikt in onze westerse allopathische geneeskunde maar ze heeft als grote verdienste de reaktie van elk willekeurig orgaan begrijpelijk te maken in geval van ziekte. Aan de hand van duizenden gevallen, heeft Dr Hamer kunnen constateren dat met elke hersenregio één specifiek orgaan correspondeert en dat de twee zones, dus zowel het plekje in de hersenen, hamerhaard genoemt, als het orgaan in het lichaam, tegelijkertijd geaffecteerd worden in geval van een pathologische aandoening. Je weet het misschien niet, maar ons brein kan schematisch worden ingedeeld in vier zones : de hersenstam, de kleine hersenen en de grote hersenen, de laatste weer onderverdeeld in hersenmerg en hersenschors. Het bovenstaande schema kan met een extra regel worden verrijkt en ons zo inzicht verstrekken hoe het verband ligt tussen kiemblad (orgaan) en hersendeel : endoderm
oud mesoderm
nieuw mesoderm
ectoderm
grote hersenen hersenstam
kleine hersenen
hersenmerg
hersenschors
Is er een orgaan van oud mesoderme oorsprong aangetast ? Dan ook een plekje in de kleine hersenen, te zien op een CT (hersenscan). Zie ik een hamerhaard op de CT scan in de
hersenschors ? Dan is er iets aan de hand (geweest) met een orgaan van ectoderme oorsprong. Als een specialist precies weet welk plekje in de hersenen met welk orgaan in verbinding staat, dan behoeft hij maar op de CT te kijken om te voorspellen om welk orgaan het gaat; weet hij om welk orgaan het gaat, dan kan hij voorspellen waar een vlek te vinden zal zijn op de CT. De bovenstaande klassering van onze organen naar embryologische oorsprong, maakt het mogelijk te herkennen, dat de reaktie van weefsel, in geval van ziekte, afhankelijk is van de oorsprong van dat weefsel. Maar, om echt een volledig duidelijk beeld te krijgen, is het nog nodig geweest om ook te ontdekken dat elke willekeurige ziekte deel uit maakt van een proces dat uit twee etappes bestaat, twee fasen die samen één geheel vormen, maar die in onze huidige geneeskunde worden geïnterpreteerd als twee totaal los van elkaar staande aandoeningen. De eerste fase verloopt tijdens de periode waarbij de patient onderhevig is aan een biologisch conflict, veroorzaakt door niet te verdragen stress ontstaan uit een niet voorziene en niet te verwoorden, dus beleefd in isolement, dramatische ervaring. Die dramatische ervaring, door de patient ervaren als een blikseminslag, wordt in de Nieuwe Geneeskunde DHS (Dirk Hamer Syndroom) genoemd. De tweede fase komt op gang als de stress is opgelost. Het is de etappe van het ziekte proces waarbij het gedurende de periode van stress aangetaste weefsel weer wordt hersteld in haar oorspronkelijke vorm.
–
–
Nou moet je weten dat, biologisch gesproken, er maar vier types reacties mogelijk zijn voor een orgaan : - Meer materie (+) aanmaken (mitose) - Materie verwijderen (-), bijv. weefsel laten wegkwijnen (necrose) - Functie verhogen (+) (bijv. hyperthyroïdie, hyperglycemie) - Functie verlagen (-) of totaal stilleggen (bijv. verlamdheid, hypoglycemie) Nu kunnen we we weer een regeltje toevoegen aan het bovenstaande staatje :
endoderm
oud mesoderm
nieuw mesoderm
ectoderm
Stress fase
Reparatie fase
Stress fase
Reparatie fase
Stress fase
Reparatie fase
Stress fase
Reparatie fase
+
-
+
-
-
+
-
+
Endoderme en oud-mesoderme organen reageren dus op een precies tegenover gestelde manier vergeleken met organen van nieuw-mesoderme en ectoderme oorsprong. Dr Hamer heeft ontdekt dat er een nauw verband bestaat tussen de psychologische beleving van de persoon tijdens het DHS, de exacte locatie van de hamerhaard in de hersenen, en het aangetaste orgaan. Elke ziekte verloopt altijd tegelijkertijd op die drie niveaus. Zo zal een traumatische schok, psychologisch beleefd als een grote onverteerbare smeerlapperij, niet het hoofd of een knie aantasten, maar het verteringsstelsel, de dikke darm om precies te zijn, en de hamerhaard zal te vinden zijn op een heel precies plekje in de hersenstam. Het gevoel verstikt (in de zin van verdrukt) te worden, slaat niet in in de lever of op de ogen, maar in de bronchiën, met een hamerhaard aan de rechterzijde van de hersenschors. Uiteindelijk, als de grote kroonspanner, maakt de hierbovenstaande manier de biologische reacties te systematiseren, het ons mogelijk ziektes op een heel andere manier uit te leggen dan iets kwadaardigs dat ons totaal willekeurig overvalt. In werkelijkheid maken ze allen deel uit van een volkomen logisch en zinvol biologisch proces dat het mogelijk maakt anders onverdragelijke
traumas te doorstaan. Je kunt het interpreteren als het inzetten van het orgaan dat biologisch gezien het meest geschikt is om met een bepaalde stress om te gaan. Laat ik je eens een paar voor zichzelf sprekende voorbeeldjes geven om het allemaal wat duidelijker te illustreren, want de bovenstaande uiteenzetting blijft misschien toch nog wat duister voor jou. De biologische zin die ik hier en daar er tussen haakjes bij heb gezet, is en blijft natuurlijk aanvechtbaar. Te stellen dat iets zo is en hoe het is, dat ligt meestal wel binnen de grenzen van menselijk en wetenschappelijk denken. Maar waarom dingen zijn zoals ze zijn, dat ligt er eigenlijk altijd buiten. Ik ben het wel eens met de zin : Science can answer how questions but only religion can answer why questions Biologisch conflict Panische angst om te sterven (door verstikking)
Stress fase Kanker van de long alveolen (biologische zin : de ademhalings capaciteit vergroten)
(+) Angst voor een aanval Buikvlieskanker. op de buikregio (biologosche zin : verdikking om de bescherming van de buik te verhogen). Angst voor voedselschaarste
Vernietiging van de tijdens de stressfase aangemaakte extra cellen (buikvliesontsteking)
Leverkanker (Biologische zin : de opslagcapaciteit van de lever te verhogen)
Vernietiging van de tijdens de stressfase aangemaakte extra cellen. (Evt. lever tuberculose
Necrose van de galgangen (Biologische zin : meer « gal kunnen spuwen »)
Hamerhaard
Weefsel oorsprong
Hersenstam
Endoderm
Kleine hersenen
Oud mesoderm
Hersenstam
Endoderm
(-)
(-)
(-) Conflict een actie wel willen, maar niet kunnen/mogen uitvoeren
Vernietiging van de tijdens de stressfase aangemaakte extra cellen. (Long TBC als er Kochbacillen voorhanden zijn
(+)
(+) Onrechtvaardheids, boosheid-, rancune-, wrokconflict
Reparatie fase
(-) Reparatie van het verkweende weefsel. Hepatitus met (hepatitus A en B) of zonder (hepatitus C) behulp van virus
Rechter hersenschors Ectoderm
(+)
Verlamming van één Regressie van de of meerdere verlamming ledematen (+) (Biologische zin : Hoe kunnen de hersenen omgaan met twee tegenovergestelde bevelen ? Beter maar niets te kunnen of te willen)
Hersenmerg
Nieuw mesoderm
(-) Ik hoop de je er met deze voorbeelden wat beter uitkomt. Nogmaals, een voorbeeld is niet bedoeld als bewijs, maar enkel als illustratie om het voor jou allemaal wat duidelijker te maken. Niet iedereen reageert op dezelfde manier, biologisch gesproken, op een bepaalde situatie. In geval van hongersnood krijgt niet de hele bevolking leverkanker en als het in een land een totaal miserable toestand is, dan krijgen niet alle bewoners cholera. Dit is goed te verklaren als we de geschiedenis van elke persoon, individueel, onder de loep nemen. Het antwoord van het organisme op een stresssituatie is een proces dat zijn oorsprong vindt in de
evolutie. Wij hebben onze longen ontwikkeld om te kunnen ademen, de maag om voedsel te verteren en de ogen om te zien. Het is dan ook logisch dat het organisme de longen aanspreekt om een verstikkings probleem op te lossen, de maag als het om iets gaat dat verteerd moet worden, de ogen als de problematiek werd veroorzaakt door het zien van iets onverdragelijks. De ontwikkeling en perfectionering van de biologische mechanismen heeft plaats gehad gedurende de gehele evolutie, maar de geschiedenis van zijn voorouders, zowel als de eigen geschiedenis van een persoon, spelen ook een belangrijke rol. De reactie op de paniek van de honger om te komen zit in onze biologie, maar als mijn voorouders sinds generaties nooit aan iets te kort zijn gekomen, dan is het vrij onwaarschijnlijk dat ik meteen panisch bang wordt van honger dood te gaan als ik plotseling onslagen wordt. Een collega, die wel uit een familie komt die veel aan tekortkomingen blootgesteld is geweest, loopt heel wat meer kans leverkanker te krijgen als hij z'n baantje plotseling kwijt raakt. Hetgeen één en ander verklaart over de erfelijkheid van pathologiën. Veel biologische conflicten worden niet veroorzaakt door een vitale en archaïsche problematiek, maar zijn nauw verbonden met een geloof, een manier zich de werkelijkheid in te beelden en die te beleven. Een man die op een morgen ontdekt dat de auto gestolen is, kan op een hoop verschillende manieren reageren. Met kwaadheid/rancune, want iemand heeft het lef gehad hem dat aan te doen, waardoor de galgangen worden aangetast. Hij kan het beleven als territoriumverlies, hetgeen de hartslagaders aan zal tasten. Of als een onverteerbare smeerlapperij en darmkanker krijgen. Of, waarom niet, het lakoniek opnemen en te bedenken dat een auto alleen maar een hoop blik en plastic is, de dief een te beklagen iemand en dat de verzekering de schade vergoedt. Met als uiteindelijk gevolg, afhankelijk van de manier van reageren en wanneer het conflict zich heeft opgelost, een hepatitus, een hartinfarct, een darmbloeding of het plezier weer een nieuwe auto te hebben. Dit alles brengt mij bij de therapeutische aanpak van ziektes. Ik hoop dat je goed begrepen hebt dat pathologieën het resultaat zijn van een biologisch conflict en waarvan de problematiek behoorlijk gekleurd kan zijn door de manier de werkelijkheid te beleven. Om werkelijk te kunnen genezen is het nodig het biologisch conflict op te lossen, oplossing waarvoor een verandering van de objective en/of subjectieve werkelijkheid nodig is. Als een conflict is veroorzaakt door oorlog, dan komt de oplossing met de vrede. Als een ontslag eraan ten gronde ligt, dan zal het vermoedelijk nodig zijn een nieuw baantje te vinden. Als dat pas gebouwde en uitzicht bedervende flatgebouw er de oorzaak van is, dan is het misschien beter te verhuizen. Maar dat zijn praktische oplossingen en die liggen niet altijd binnen bereik. Een andere manier om te genezen, beter nog, helemaal niet ziek te worden, is te zoeken in de voorbijstreving van het conflict door middel van een persoonlijke geloofsverandering. Bijvoorbeeld : Ik ben ziek, want mijn vader heeft me gezegd dat ik geen knip voor de neus waard ben, dus ben ik waardeloos en devaloriseer ik. Echter, als mijn vader zegt dat ik waardeloos ben, dan is de objective waarheid niet dat ik waardeloos ben, maar dat mijn vader zegt dat ik waardeloos ben. Ik kan me zijn oordeel letterlijk aantrekken en mijzelf als nutteloos beschouwen. Maar ik kan de bal ook op hem terugspelen want hij heeft zeker iets met zichzelf te regelen als hij zijn zoon op die manier toespreekt. Of, ik kan zijn uitspraak wat nader onderzoeken en toegeven dat wat hij mij verwijt inderdaad geen slimme zet van mij was, zonder meteen te vervallen in een me totaal waardeloos voelen. Of misschien is het zo dat mijn vader en ik nou eenmaal niet de zelfde opvattingen hebben en dat wat ik doe heel goed is in mijn wereldje, maar gewoon niet pas in de zijne. Kortom, een persoon kan alleen een eigenwaardeconflict hebben als in zijn belevenis van de werkelijkheid de vraag "Ben ik een waardevol iemand?" er één is die gesteld kan worden en als die waarde bevlekt kan worden door wat anderen over hem vinden. Tot slot wil ik aan dit alles nog toevoegen dat het uiterst belangrijk is dat een zieke persoon zich ook heel goed de beschreven principes eigen heeft gemaakt. Hij of zij zal, gewapend met die wetenschap, heel wat beter allerlei lastige en soms vrijwel onverdragelijke symptomen tijdens
vooral de reparatiefase zoals pijn, angst enzovoorts, doorkomen. Het gevecht tegen de ziektesymptomen met allerlei soms zeer schadelijke geneesmiddelen enz., is soms totaal in strijd met het natuurlijke proces van de genezing. Dus moeten we leren die dingen te verdragen die we niet hebben kunnen voorkomen. Weten hoe de vork in de steel zit kan daarbij een niet geringe bondgenoot zijn. OK, ik hou ermee op. Ik hoop dat deze brief je wat meer inzicht heeft gegeven. Hoe het ook zij, er komt zeker binnen niet al te lange tijd wel weer een gelegenheid het allemaal nog eens mondelijk over te doen. Met een biertje erbij ! Tot heel spoedig ziens, lezens of horens ! Jan.
