Het spel
Eerste druk, 2014 © 2014 Henriëtte Hendrix Coverfoto: Dreamstime Portretfoto: J.J.G. isbn: nur:
9789048434121 340
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
H
HET SPEL
e n r i ë tte
H
e n d r i x
Zonder vrouw verdort het mannenhart als een boom zonder water. Frederica de Cesco (Kel Rela)
Nada acerca major que la distancia. Niets brengt zo dicht tot elkaar als afstand. Homero Manzi
PROLOOG
Toen hij binnenkwam zag de barvrouw hem meteen. Hij viel op door zijn wilde bos lang haar dat niet paste bij zijn enigszins aristocratische uiterlijk. Hij had een hoog voorhoofd en een nonchalante mond, waar ze haar ogen niet vanaf kon houden. Lang en slank was hij, gekleed in een donkere spijkerbroek en een suède jack. Hij ging aan een van de tafeltjes zitten en bestelde een witbier. Daarna verdiepte hij zich in een aantal papieren die hij uit een kleine tas haalde. Hij was op dat moment de enige bezoeker op een vrouw in een rode lakjas na, die aan het eind van de bar zat en een cola dronk. Ook zij had hem opgemerkt en terwijl ze hem nieuwsgierig bekeek, scheen hij dat te voelen en keerde zich naar haar toe. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, hij leek haar te herkennen. ‘Jij hier?’ ‘Zoals je ziet.’ ‘Moet je niet werken?’ ‘Zie ik eruit of ik moet werken?’ ‘Ik zou het niet weten.’ ‘Het gaat slecht in de business, de crisis heeft overal toegeslagen.’ Hij wenkte haar om bij hem te komen zitten. Ze gaf gehoor aan zijn verzoek, verrast dat hij nog wist wie ze was. Het was lang geleden dat ze elkaar ontmoet hadden op de middelbare school. Ze kende hem niet goed, hij zat op een andere afdeling en in een hogere klas. De enige gezamenlijke activiteiten van de leerlingen waren de schoolfeesten en de sportdagen. Behalve de brugklassers kende iedereen hem, bij de oudere leerlingen was hij onder het vrouwvolk zeer populair. Hij deed er geen moeite voor, maar hij had een uitstraling die onweerstaanbaar was. ‘Getrouwd?’ Hij vroeg het achteloos. ‘Nee, jij?’ 7
‘Ik evenmin.’ En na een korte stilte: ‘Ik geef een feest, je bent hierbij uitgenodigd’ ‘Waar is het?’ ‘Ik bezit een landhuis in Frankrijk. Zin om mee te rijden?’ ‘Is dit ook een uitnodiging?’ ‘Ja.’ ‘Wanneer?’ ‘Dit weekend, vrijdag rijd ik erheen. Je kunt blijven zolang als je wilt.’ ‘En als het me niet bevalt?’ ‘Het bevalt je,’ zei hij zelfverzekerd. ‘Mag ik iemand meenemen?’ ‘Dat hangt ervan af. Vertrouw je me niet?’ ‘Het is een vrouw, ze is mijn vriendin.’ ‘In welk opzicht.’ ‘Je bent brutaal, Boris Borossovic!’ ‘Je weet mijn naam nog!’ ‘Ja en ik weet nog veel meer. Ik ben ook bekend met jouw extreme feestjes.’ ‘Die beroemd zijn tot in de verre omtrek,’ verkondigde hij met trots. ‘Maar jou heb ik nog nooit tot mijn gasten mogen rekenen. Dus bij deze...’ ‘Vooropgesteld dat ik meega.’ ‘Ik zou het op prijs stellen,’ zei hij hoffelijk. ‘En wat houdt je tegen nu de zaken slecht gaan.’ Daar had ze niet meteen een antwoord op. ‘Die rode Ferrari, is die van jou?’ Ze knikte met haar hoofd naar de parkeerplaats voor de deur. ‘Ja.’ ‘Mag ik er een stukje in rijden?’ ‘Liever niet.’ ‘Ik rijd goed, ik maak geen brokken.’ ‘Zal best, maar toch, liever niet.’ ‘Druiloor.’ ‘Wil je iets drinken?’ ‘Een glas wijn. Rosé graag.’ 8
Boris bestelde een halve fles wijn en twee glazen. ‘Die vriendin van jou, wat is ze voor een type?’ begon hij het gesprek opnieuw. ‘Een leuk type. Fris en fruitig, zoals jij het zou typeren. Ze is actrice, een leuke, dynamische vrouw.’ ‘Ken ik haar?’ ‘Dat lijkt me niet waarschijnlijk.’ ‘Ook niet van naam?’ ‘Nee, Boris. Ook niet van naam. Jij beweegt je niet in die kringen.’ Een ogenblik keek hij haar strak aan, toen brak zijn gezicht open in een lach. ‘Dan wordt het tijd dat ik haar leer kennen,’ zei hij. ‘Breng haar mee, dan rijden we gezamenlijk naar Frankrijk.’ ‘Ik zal de uitnodiging aan haar overbrengen,’ antwoordde ze op plechtige toon. ‘Reken er niet op, op geen van ons beiden. Je hoort het wel, waar kan ik je bereiken?’ Leek het zo of was hij werkelijk teleurgesteld? Ze moest er heimelijk om lachen, Boris die niet gewend was dat hij niet kreeg wat hij wilde. Ze zou hem een poosje laten sudderen. Eigenlijk was ze wel benieuwd naar de plek waar hij woonde en naar de soort feesten die hij gaf. Ze waren inderdaad beroemd of misschien wel berucht, ze had er eens over gelezen in een glossy tijdschrift. Maar ze nam zich voor niet te gaan als Ellis niet meeging. Hij diepte een kaartje op uit zijn tas en legde dat voor haar neer. ‘Je kunt me op dit nummer bereiken, uiterlijk donderdag moet ik het weten, dan spreken we af waar ik jullie op zal pikken.’ Hij dronk zijn glas leeg, betaalde de consumpties en verdween met een ‘Tot ziens!’ Rougette bekeek het kaartje. Boris Borossovic las ze. Geen verdere vermeldingen, geen adres. Slechts het nummer van een mobiele telefoon onder in de rechterhoek. Kort nadat de man weg was gegaan, verliet ook de vrouw het café. Rougette belde haar vriendin en vertelde haar over de ontmoeting. Ellis kende hem niet. 9
‘Ga jij?’ ‘Ik weet het niet. Wat zullen we doen?’ ‘Het lijkt nogal geheimzinnig.’ ‘Maar ook avontuurlijk!’ vond Rougette. ‘Misschien zelfs gevaarlijk. Verkapte vorm van vrouwenhandel wellicht,’ giechelde Ellis. Rougette schoot in de lach. ‘Ik ga rondbellen, informatie verzamelen. Ik ken iemand die vroeger bevriend met hem was.’ ‘Waar is dat feest?’ ‘Ergens op een landgoed in Frankrijk.’ ‘Klinkt griezelig.’ ‘Ik laat het je weten als ik nieuws heb...’ ‘Het schijnt een soort surpriseparty te zijn, volgens Diederick.’ ‘Wat zullen we doen, willen wij ons laten verrassen?’ ‘Ik heb Boris verteld dat je actrice bent.’ ‘Waarom in vredesnaam?’ ‘Hij omringt zich graag met bekende mensen, je bent voor hem nu interessant.’ ‘Je wordt bedankt. Gaat die Diederick er ook naartoe?’ ‘Nee, daar is hij geen type voor. Volgens hem is ieder feest dat Boris geeft een surpriseparty. Hij weet er eigenlijk niets van, hij is hem al jaren geleden uit het oog verloren.’ ‘Wat doen we?’ ‘Gaan!’
10
