Liefde overwint
Eerste druk, 2014 © 2014 Els Verhagen isbn: nur:
9789048431960 402
Foto’s: Els Verhagen Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (i) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (ii) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
Liefde overwint Els Verhagen
De drang om te schrijven… Het grootste gedeelte van mijn leven ben ik eenzaam geweest. Ondanks dat ik als middelste kind opgroeide in een gezin met twee broers. Altijd al een buitenbeentje zal ik maar zeggen. En toen ik dat eenmaal besefte en het voelen kon, ervoer ik dat ook zo. Ik was anders dan mijn leeftijdgenootjes. Toen ik kon schrijven, begon ik het al van mij af te schrijven in een soort dagboekje. Op mijn tiende kreeg ik van mijn ouders mijn eerste dagboek met een slotje voor mijn verjaardag. Op een gegeven moment viel het boekje uit elkaar. Waarop mijn moeder besloot dat het dan ook weggegooid kon worden, onder de noemer: ‘je kunt er toch geen wijs meer uit worden’. Hoe verdrietig ik toen was? Met geen pen te beschrijven… Toch bleef ik schrijven, schriften vol. Verstopt op plekken die niemand kon bedenken. Mijn jeugdtrauma’s kon ik daardoor delen met mijn maatje, MIJN DAGBOEK. Later als volwassene heb ik mijn dagboeken zelf weggegooid, je zou dan denken, nu doe je het zelfde als je moeder, maar nee, dat was mijn eigen keuze. Ik was bang dat ooit ontdekt zou worden wat daar allemaal in stond. Nu heb ik natuurlijk enorme spijt. Zeker nu ik zoveel problemen heb met mijn geheugen. Het gevoel dat ik ooit een boek wilde schrijven, zat al heel lang in mijn hoofd. Het zou eigenlijk een heel dik boek kunnen worden, met heel veel levenservaring en leed. Toch heb ik hier niet voor gekozen, ik wil het grootse en positieve met u delen. Leed en verdriet komen in dit boek zeker voor, daar begint het eigenlijk mee. Maar er loopt een hele mooie, rode draad door mijn verhaal, dat eindigt met het feit dat ik ondanks de lange strijd die ik gevoerd heb (en innerlijk nog steeds voer), toch heel veel bereikt heb. Dit boek draag ik op aan mijn zoon (nu 25) en mijn dochter (nu 23). Zij hebben in hun leven zo ontzettend veel last moeten dragen 5
van hun moeder met deze aandoening. Verre van makkelijk, maar zij hebben het tot nu toe gered; ongelofelijk knap. En ik…? Ik ben apetrots op ze! Door dit verhaal kunt U beetje een indruk krijgen van wat wij doorgemaakt hebben. In de zware tijd, tijdens de opnames in het Regionaal Psychiatrisch Centrum Woerden jaren geleden, heb ik veel geschreven. Gedichten gemaakt over mijn belevenissen en gevoelens. Muziek uitgekozen waartoe ik mij op dat moment zo aangetrokken voelde. Ik hoop - als U mijn verhaal leest - dat U ook naar de muziek luistert en de bij gevoegde tekst leest. Ook vertel ik mijn verhaal met in mijn achterhoofd mijn lieve vriend. Hij heeft als geen ander in al die jaren mijn vertrouwen kunnen winnen. Waardoor ik weer vertrouwen in mijzelf kreeg, meer open kon staan voor het leven en in het hier en nu. Het gedicht over hem schreef ik in 2012. Door zijn begrip, steun, luisterende, luisterende, oren, maar vooral door zijn liefde, ben ik gekomen waar ik nu ben! Dank jullie wel.
6
Zonsondergang
7
Bipolair en CPTSS Ik heb een manisch depressieve stoornis en CPTSS, ofwel Bipolaire Stoornis en Complex Post Traumatisch Stress Syndroom. Jarenlang had ik hierdoor een verstoord leven. Ik voelde mij al heel lang niet goed, ik wist ook niet dat ik bipolair was. Als alleenstaande ouder had ik mijn verantwoording naar mijn beide kinderen toe. Op een bepaald moment heb ik mijn zoon uit huis moeten laten plaatsen, omdat er met hem iets mis was en zijn zus enorm te lijden had onder het gedrag, waar mijn zoon niets aan kon doen! Een afschuwelijke stap voor ons allemaal! Daarbij kwam dat ik geen greintje energie meer over had. Ik kon gewoonweg niet meer. Wat heb ik hier veel tranen om gelaten…je kind uit huis plaatsen dat doe je toch niet! Dit was het zinnetje dat de eerste tijd steeds terug kwam. Dat doe je toch niet, Els! Het moment kon ook niet ongelukkiger. Na de eerste nacht in het ziekenhuis waar mijn zoon was opgenomen overleed mijn moeder, zijn oma. Zij was mijn steun en toeverlaat maar ook die van mijn kinderen. Onbeschrijflijk veel verdriet. Toen begon de ellende pas echt. Ik stortte volledig in en na enig onderzoek bleek dat ik ook een psychische stoornis had. Er werd gestart met medicatie. Jarenlang heb ik het ene na het andere medicijn geslikt. Maar de juiste combinatie vinden bleek een speurtocht op zich. Ondertussen was ik zwaar depressief geworden en ging mijn kwaliteit van leven meer en meer achteruit. Natuurlijk gingen mijn kinderen even zo lang gebukt onder mijn heftige depressies. Zij hebben eigenlijk geen jeugd gehad. Mijn zoon is in zijn jeugd in meerdere internaten geplaatst geweest, geloof mij, dit was super akelig voor hem om mee te maken. Mijn dochter ging ook van het ene opvangadres naar het andere. Waar zij goed opgevangen werd hoor, maar ook voor haar was het heel akelig om uit je eigen gezin geplaatst te worden. Een zorgeloze jeugd hebben zij beiden niet gekend. Het was voor hen zwaar, ik mag wel zeggen, héél zwaar! 8
Gedicht - Maart 2010 Mijn zoon en zijn rugzak Wat een volle rugzak draag jij met je mee, Vol geladen met al het wel en wee. Jij sjouwt het al jaren overal mee naar toe, Zo nu en dan ben je ook zo ontzettend moe. Overal waar je naar toe gaat, Neem je deze rugzak mee, waar je ook bent of waar je ook gaat. Er zit in: pijn, liefde, mooie herinneringen, verdrietige gebeurtenissen en ook hele boze. Maar let op: ook een mooie bos rode rozen. Niemand kon jou helpen met het dragen van jouw rugzak, Misschien moet je op een goed moment eens helemaal uit je dak! Pijn, verdriet en boosheid is lastig voor je om te uiten, Maar misschien weleens goed om onder begeleiding dit eens te spuiten. Ik hoop dat jij je rugzak op korte termijn zal durven legen, Zodat je hem leeg of nog halfvol onder de tafel kunt vegen. Vergeet nooit lieve jongeman, Dat je moeder altijd van je houden zal. Dikke kus Mama
9
Kunst van zoon
10
Muziek voor mijn zoon, April 2010 Sting - Fragile (Kwetsbaar) If blood will flow when flesh and steel are one Drying in the colour of the evening sun Tomorrow’s rain will wash the stains away But something in our minds will always stay Perhaps this final act was meant To clinch a lifetime’s argument That nothing comes from violence and nothing ever could For all those born beneath an angry star Lest we forget how fragile we are On and the rain will fall Like tears from a star like tears from a star On and on the rain will say How fragile we are how fragile we are On and on the rain will fall Like tears from a star like tears from a star On an on the rain will say How fragile we are how fragile we are How fragile we are how fragile we are
11
