Aapjes kijken
Eerste druk, 2014 © 2014 Dorotea D’Omaro Correctors: Henk Kuijpers en Thieu Krekels Fotograaf: Hans Janssen isbn: nur:
9789048432677 343
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
Aapjes kijken Dorotea D’Omaro
Een Lauren parkeerde haar tweedehands omafiets onder de overdekte laurierhaag, voor de ingang van haar nieuwe appartement. Met een glimlach keek ze om zich heen. Een plekje zoals dit beantwoordt ongetwijfeld aan een van de mooiste dromen van elke nieuweling dacht ze, net zoals zij zich aan de zuidkust van Jersey verknocht heeft. St.-Aubin’s Bay, een mooi klein pittoresk dorpje, omarmd door een prachtige baai, gelegen aan een gedreven vissershaven. Het blauwe water van het Kanaal weerspiegelde en enkele masten van de meterslange jachtschepen schitterden als lichtschijnselen op het even rimpelend zeevlak. Enkele herbouwde panden floreerden aan de kade en zijn gedecoreerd met schelpen in allerlei vormen en patronen. Het straatbeeld tekent zich als een herkenningspunt. Al van oudsher heerste er een gedreven visvangst, maar is nu een trekpleister voor steeds meer toeristen of fungeert als toevluchtsoord. Het kostte Lauren geen enkele moeite om zich met de inheemse bevolking te identificeren. De voertaal is Engels maar de meeste bewoners spreken een eigen dialect met een Frans tintje. Lauren zeulde haar ordinaire boodschappentas naar binnen met daarin de boodschappen van het postkantoor annex dorpswinkel, om de hoek. Sam glipte de keuken binnen.‘Gaan we zo eten?’ ‘Ja schat, het duurt nog even.’ Met deze woorden verschanste hij zich naar zijn kamer om zijn favoriete computerspel uit te spelen. De vogels floten, een windje liet het populierenblad voor het keukenraam ritselen, het wemelde van de vlinders. Maar…toen kwam dat rare gevoel weer boven; Laurens benen maakten een sprongetje, haar hoofd ging naar achter, de armen omhoog en een diepe grijns verscheen van oor tot oor. Lauren kon wel dansen van geluk. ‘Al dit moois Sam, is van ons, van ons samen, eigenaardig of niet. Het is gewoon zo en zo héérlijk! Ik hoef het met niemand te delen aan wie ik geen boodschap heb.’ Het appartement lag aan een winkelpromenade en keek uit over een kleine haven. St.-Aubin’s Bay was niet alleen een overwintering voor de kabeljauwvissers, maar ook voor Sam en Lauren. De weekenden 5
waren heilig en nu dat Sam van zijn welverdiende zomervakantie genoot, probeerden ze juist de vrije tijd zo veel mogelijk samen door te brengen. De verhuizing naar Jersey was niet makkelijk en had een enorme impact, toch had Sam er het minst last van. Hij was een makkelijke jongen en voor een dertienjarige behoorlijk zelfstandig. Binnen een week had hij al kennis gemaakt met hun lieve buren, Alma en Bob Mayer, en ook zij hadden hem gelijk in hun hartje gesloten. Alma, een statige vrouw met een vriendelijk gezicht, verwelkomde ze als eerste, haar man Bob, een hardwerkende man in de groenvoorziening, nam zich de tijd om met Sam de omgeving te verkennen en hem op het belangrijkste uit de buurt te attenderen. De Kanaal-inwoners leven meer op zichzelf maar zijn daardoor niet minder vriendelijk. De heerlijke geur van de warme versgebakken broodjes haalde Sam naar de keuken. ‘Oh, heerlijk mam, hier gaat niks boven.’ Hij schoof zijn stoel aan tafel en zette zijn tanden in een overheerlijke blueberry scone. Lauren maakte haar laatste week in Ben’s Bookstore. Ze had haar tijdelijke baan opgezegd, aangezien Ben binnenkort met pensioen ging. De winkel werd verkocht aan een nog onbekende opvolger. Lauren had haar zinnen gezet op iets ‘totaal anders’, hoewel de banen niet voor het oprapen lagen, had ze een positief gevoel bij het zoeken naar iets nieuws. Zoals elke zaterdagmiddag, mits het weer toeliet, namen Lauren en Sam de fiets om de Central Market te bezoeken. Het weer was mild, er blies een zachte zeewind. De baai waaraan de fietsroute lag, was breed genoeg en goed begaanbaar. Het strand is omzoomd door palmbomen, oleanders en ander exotisch groen. Langs de promenade vind je een rij leuke strandtentjes, waar vooral locals komen. De Central Market werd altijd druk bezocht. Ze stalden hun fietsen op een bewaakte parking, dicht bij de vismarkt ‘the Beresford Market.’ De sfeer was gezellig en bedrijvig en je zag steeds weer elementen uit de Franse en Engelse cultuur terugkomen. Je kon er voornamelijk verse groente, fruit, zuivelproducten en vlees kopen. Langzaam slenterden ze verder en kwamen bij een kraampje waar heerlijke verse producten werden 6
aangeboden; zoals: azijn, Serrano pepers, verse knoflook, tomaten en andere specerijen…‘Welkom, zoekt u iets lekkers voor vanavond?’ ‘W…wablief?’ ‘Met trots kan ik u vertellen dat alles uiterst vers is en met onze eigen handen geteeld is.’ De aardbeien waren helder rood van kleur, ze blonken, gewoon te lekker…‘Proef gerust eens.’ De vrouw achter het kraampje zag ons stralen en gaf Lauren een aardbei. Laurens smaakpapillen werkten. Een frisse zuurzoete smaak en sappig.‘Doe maar twee bakjes, heerlijk!’ ‘U bent niet van hier, wel?’ ‘Nee, ik kom uit Londen en woon sinds een half jaar in St.-Aubin’s Bay.’ ‘Ik ben Robin.’ ‘Lauren. Mijn zoon Sam, hij is dertien, aangenaam.’ ‘Zo…Lauren, zoek je iets speciaals?’ ‘Nou nee, ik bedoel niet direct.’ ‘Jawel, mam is op zoek naar ander werk.’ Laurens oogleden vernauwden zich, ze stond aan de grond genageld. Robin had een vriendelijk gezicht, was zeer attent en van goede wil. Ze vertelde dat ze zelf ook moeder is van een dertienjarige Henry, die net als Sam naar de International school zal gaan. ‘In St. Peters Valley zoeken ze medewerkers bij kwekerij Roberts, ik bedoel maar…’ ‘Een aardbeien-kweker?’ ‘Nee lieverd, bloemen… bloemen en nogmaals bloemen, tenminste als je groene vingers hebt!’ ‘Bedankt, ik zal erover nadenken.’ Robin babbelde ondertussen nog even met Sam. Lauren ontspande zich en wierp een blik op haar horloge en zag dat het al vier uur was. ‘Kom Sam, we moeten verder.’ ‘Oh eh, Lauren, mocht je toch geïnteresseerd zijn voor die job, dan vraag je naar Rosie!’ Lauren knikte. ‘Oke, zal ik doen.’ Sam voegde zich weer bij Lauren. Ze doorliepen de markt tot het einde. Lauren kocht zich nog een tafelkleed en een paar droogdoeken. Het gesprek met Robin bleef haar bij. Op de terugweg was Sam goed gemutst en 7
praatte van begin tot het eind. Zijn enthousiasme over Robin en haar zoon was overduidelijk. ‘Pfff… een bloemenkwekerij…nou, en dan denken dat ik groene vingers heb, echt niet!’ ‘s Avonds speelden Lauren en Sam een potje backgammon, dit deden ze vaker in het weekend. ‘Mam, waarom denk je er niet over na, ik bedoel om te solliciteren? Dat is toch leuk en je wilde toch iets anders?’ Lauren was sprakeloos… ‘Ja, ik zie wel.’ Toen Lauren later in bed lag, beleefde ze opnieuw de mooie momenten van de afgelopen dag, tot ze zich opeens met een schok afvroeg of de eventuele ‘nieuwe baan’ een goede keuze zou zijn. Ze was zo tegen het werken in de groenvoorziening. Bob Mayer vertelde haar vaker vol enthousiasme over zijn belevingen, zijn vooruitgangen en vooral het blije gevoel dat hij had na elke gewerkte dag. ‘Verbeeld ik me dat nou?’ Lauren beet op haar lip, ze wist dat Sam deze baan alleen maar zou toejuichen. ‘Was ik maar niet naar de markt gegaan.’ Met een zucht wierp ze het dekbed van zich af en ging rechtop zitten. ‘Waarom ook niet… toch? Ik kan het in ieder geval proberen!’ De volgende morgen had Lauren zich snel gedoucht, aangekleed en opende de gordijnen. Sam was al op, zag ze. De tafel was gedekt. ‘Wat een lieverd!’ Het was gewoon een nieuwe dag. Robins spontaniteit spookte nog steeds door haar hoofd. Ze trok Sams aandacht en verraste hem, met een uitgebreide glimlach. ‘Weet je, ik ga me toch informeren naar die baan, oke?’ Diezelfde middag nog belde Lauren de bloemenkwekerij in St. Peters Valley op. Ze maakte een afspraak voor maandag om tien uur. Haar eerste stap was gezet! Lauren hoorde Alma en Bob buiten op hun terras zitten en besloot ze een bezoekje te brengen. Ze belde aan en werd door Alma hartelijk verwelkomd. ‘Waarom heb je Sam niet meegenomen?’ ‘Hij wilde lezen en later nog computeren op zijn kamer.’ ‘Kom verder’… Bob sprong op en omhelsde Lauren. ‘Dat is alweer even geleden, glaasje wijn?’ Bob liep zonder nadenken verder naar de vitrinekast om een glas te pakken. ‘Nee, dankjewel. Liever een kopje thee.’ Bob zuchtte, zette het glas snel terug en voegde zich weer bij Alma. ‘Heb je nog nieuws?’ Lauren 8
vertelde over haar nieuwe aankopen op de markt en haar leuke ontmoeting met Robin en dat Sam daar zo ingenomen over was. Alma wist dat ze haar laatste week bij Ben’s Bookstore uitwerkte. ‘Heb je al nieuwe plannen?’ ‘Wel… ik heb morgen om tien uur een afspraak bij bloemenkweker Roberts in St.PetersValley.’ ‘Jij met plantjes werken…je leert een kat toch ook niet zwemmen?’ ‘Bob, hou op, laat haar nou uitspreken.’ ‘Wil je niet toch een glaasje wijn, Lauren?’ ‘Bob…’ Alma wilde het sussen. ‘Zeker, waarom niet. Ik ben gewend om in een winkel te werken en heb geen flauw idee wat op me af gaat komen. Graag zou ik de parttime-uren willen aanhouden, de verdiensten zijn volgens Robin goed.’ ‘Dat klopt zeker. Je kunt morgen met me mee rijden. Ik werk twee kilometer verderop en kan je makkelijk afzetten; wij werken aan de nieuwe plantsoenen van het Longueville Manor Hotel.’ Lauren kreeg het niet alleen warm van de wijn, er was nu geen weg meer terug. Toch kriebelde het haar om iets nieuws te beginnen. Nu maar hopen dat ze met haar en haar onervarenheid akkoord gingen. Alma zag Laurens twijfel. ‘Maak je maar geen zorgen lieverd, alles komt goed, geloof me!’ Bob raakte enthousiast, vooral omdat hij voelde dat deze beslissing voor Lauren de juiste was. ‘Wat doe je met Sam, morgen?’ ‘Hij wilde thuisblijven, zei hij. Hij wordt al langzaam groot, weet je.’ ‘Ik zal morgenvroeg naar hem kijken’, beloofde Alma. Alma deed dit vaker, zij voelde zich verantwoordelijk, een echte moederkloek, jammer eigenlijk daar Bob en zij zelf geen kinderen hadden, ze zouden geweldige ouders zijn geweest. ‘Bedankt Alma, op jou kan ik altijd rekenen.’ ‘Sta je om negen uur bij mijn auto beneden?’ ‘Ik zal er zijn, bedankt, Bob.’ Zoals afgesproken stond Lauren stipt op tijd buiten op de stoep. Ze had een onrustige nacht gehad. Ze dacht aan haar komende gesprek en had haar persoonlijke verhaal een aantal keren door haar hoofd laten gaan. ‘Ben je er klaar voor?’ 9
‘Ja, ik denk van wel.’ Lauren opende het zwarte portier van de oude truck en stapte in. Bob vertelde Lauren over zijn gebruikelijke werkzaamheden in het groene hart van Jersey. Volgens hem was het één van de mooiste stukjes natuurschoon van Engeland. Ze volgden de aangegeven route langs de kust en al snel klom de weg steil omhoog het binnenland in. Ze passeerden weilanden, bossen, akkers en schitterende oude maar in goede staat opgeknapte boerderijen. ‘Het stukje St.Peters Valley is vergeleken met onze eigen baai erg rustig en wordt niet zo geplaagd met stormen als in het Westen.’ Ze reden over stille landwegen naar La Corbiere, met zijn gerenoveerde vuurtoren. ‘Het is een zeer imposante bezienswaardigheid, je moet rekening houden met het hoog- en laagtij. Alleen tijdens laagtij kan je de vuurtoren te voet bereiken.’ ‘Jammer dat we weinig tijd hebben, anders was deze plek zeker gedoemd voor een picknick!’ Daarna begon een kilometerslange zandstrand vanaf St.-Quen’s Bay. De kust was vrij rotsachtig. Te mooi om waar te zijn. Laurens onzekerheid smolt als sneeuw voor de zon en ze genoot van elk ogenblik. Ze voelde zich erg blij. De omgeving deed haar goed. Ze reden verder langs oude vakwerkhuisjes; de typisch Engelse gazonnen waren onbeschrijfelijk waarbij de randen begroeid waren met slangenkruid. ‘Wacht maar af tot alles in bloei staat.’ Bob attendeerde Lauren op de meeste bijzonderheden en ze realiseerde zich dat dit gebied nog veel ongerepter was als waar ze vandaan kwam. ‘Deze Valley is een beschermd gebied.’ Lauren gaf haar ogen te kost en nam tientallen foto’s met haar ogen. ‘Prachtig!’ Toen ze langzaam tempo minderden zag ze een groot groen hek, dat aan één kant geopend was. Ze vervolgden de weg, die een lange oprijlaan voorstelde. Zowel aan de linker- als aan de rechterkant waren glashuizen. Ze zag twee jongens volle kruiwagens vooruitduwen met gekleurde bloemen, eentje van hen herkende Bob en hij zwaaide. ‘Jij kent ook iedereen!’ ‘In het verleden heb ik hier wel eens uitgeholpen toen ze verlegen zaten in oproepkrachten, maar toen stond de oude heer Roberts nog aan 10
het roer. Het was prima werken hier.’ Lauren keek haar ogen uit. De auto hield stil. Ze stapte uit en Bob wees haar de weg naar de zijkant van de boerderij. ‘Veel succes Lauren en vergeet niet Rosie van mij te groeten.’ ‘Zal ik doen Bob, bedankt.’ ‘Bel je me op, als je klaar bent?’ Lauren knikte en zwaaide hem na. Ze liep verder over het kiezelpad naar de keukendeur. ‘Deze moet het toch zijn?’ Lauren klopte aan. Ze hoorde niks. Ze drukte de klink verder naar beneden en stapte naar binnen. De keuken was real English ingericht, met allerlei tierelantijntjes zoals zij zich herinnerde uit haar grootmoederstijd. De koperen pannenset en het kookgerei blonk en hing op tegen de muur. De gehaakte gordijntjes voor het raam gaven een authentieke uitstraling. Een fluitketel op het vuur…dus er was iemand…ze hoorde een deur ergens binnen dichtknallen en langzaam kwamen voetstappen dichterbij. De zware eikenhouten keukendeur ging open en een vrouw van een goed middelbare leeftijd kwam binnen. Ze was niet groot, haar haren waren fijn gekapt en ze droeg een lage knot. Ze had een sympathieke uitstraling. Ze keek iets verbluft naar Lauren maar toch vriendelijk. Je merkte een mate van herkenning...‘Jij moet Lauren zijn, toch?’ Ze stak haar hand uit ‘Rosie Roberts.’ ‘Lauren Hops, leuk om met u kennis te maken.’ Lauren voelde Rosies eelthanden - handen als een ware bouwvakker die niets uit de weg ging maar het gaf haar een prettig gevoel. Door haar grote sprekende bruine ogen, bleef Lauren haar aankijken. Ze was tot in de puntjes verzorgd. Rosie was niet alleen vroeger een hele mooi vrouw geweest, dat was zeker. ‘Je hebt parttime gewerkt, begrijp ik.’ ‘Ja mevrouw, maar ik denk dat ik vanaf augustus fulltime kan werken.’ ‘Weet je zeker dat je het werk aankunt?’ Lauren hield even haar adem in. Ze was tot alles bereid. ‘Ik kan nu beter naar mijn afspraak gaan.’ ‘Hier de gang door en de tweede deur rechts, succes.’ De gang was smal. Voordat Lauren de deur opende, hield ze halt en 11
dacht aan haar lieve Sam. Ze opende de deur en keek de donkere kamer rond. Ze zag een man zitten achter een enorm groot bureau. Hij keek op en even stond ze stil. Ze kon zich niet bewegen. Waarom wist ze niet, ze had een ander type man verwacht. Hij was heel knap, misschien wel te knap voor een werkgever. Ze trilde op haar benen en kon zich geen houding aannemen. ‘Ga zitten.’ Ze keek weer op en zag zijn gebruinde gezicht, zijn zwarte haar dat licht gekruld was. Hij stak zijn hand uit. ‘Clive Roberts.’ Zij gaf hem met trillende vingers een hand. ‘Lauren Hops.’ Zijn brede schouders namen hem mee naar de achterste veren van zijn kuipstoel en verleenden hem zo een relaxte positie. Adem in en adem uit Lauren, kom op… ‘Waarmee kan ik je helpen?’ ‘Ik kom voor die baan als medewerkster.’ ‘Heb je ervaring in het groen?’ Lauren beet op haar lip. Ze schudde haar hoofd. ‘Maar ik leer snel en pak alles aan wat op me afkomt.’ ‘Werkelijk? En waarom denk je dat ik jou zou aannemen?’ ‘Ik ben betrouwbaar. Ik maak mijn laatste week als parttimer bij Ben’s Bookstore in St.-Aubin’s Bay. Na de zomer kan ik waarschijnlijk meer uren draaien, vanwege de school van mijn zoon Sam. Ik ben geïnteresseerd in ander werk, wil graag ervaring opdoen in uw kwekerij en ben van goede wil.’ ‘Geïnteresseerd in ander werk, hoe dat?’ ‘Ik heb de afgelopen jaren verschillende bijbaantjes gehad, waar ik steeds op kon terugvallen. Nu eindigt mijn contract. Mijn zoon van dertien is een goede reden om zo snel mogelijk werk te vinden.’ ‘Hier is het altijd afwisselend. Je zult flexibel zijn en niet op een uurtje moeten kijken, ik zoek mensen met ervaring, hoe oud ben je?’ ‘Vierendertig.’ ‘Luister Lauren Hops, ik kan je deze baan bieden, maar je laat me binnen een week zien wat je in huis hebt en als je aan mijn verwachtingen voldoet, is die baan voor jou.’ 12
