Een plek om nog eens naar terug te gaan? Reken maar van yes. Deze slot opmerking in het verslag van onze “Vitamine D-reis” van januari zou al snel een vervolg krijgen en dat kwam door een gesprekje tussen Elly en de cassière van de supermarkt. Dit gesprek, op 17-02-2014 ging over de temperatuur en het zonnetje, waarbij Elly zei “ik ga zo weer terug naar de Dominicaanse Republiek hoor!”. Maarten dit aanhorend mengt zich in het gesprek en zegt gekscherend “ik hoor dat we vanmiddag naar het reisbureau gaan”. Het volmondig “JA” van Elly wat daar op volgde verbaasde hem een beetje. Die verbazing was heel gauw weg en met de gedachte dat “het ijzer te smeden als het heet is” is hij aan het surfen geslagen. Eigenlijk wilden we eerst pas eind april richting de zon gaan, maar we zagen nu wel een paar heel aantrekkelijke, kwa prijs dan, mogelijkheden dat we al uitkwamen op vertrek eind maart. Voor de volgende dag een afspraak gemaakt met Leslie, onze reisadviseuse. Met Leslie de volgende ochtend nog even verder gekeken en dat resulteerde in een nog goedkopere mogelijkheid en wel vertrekken op 16 maart met terugkomst op Schiphol de 31ste. Zo’n goedkope all inclusive hebben we nog niet eerder kunnen “pakken”. Zo bleef er van het voor eind april gereserveerde “reispotje” nog genoeg over om Parijs dan een paar dagen van onze aanwezigheid te laten genieten. Toen we voor het eerst samen op reis gingen naar Kos zei Elly “vliegen naar de Middelandse Zee is ver en lang genoeg en verder ga ik niet”. Maar met het druilige herfst- en winterweer is het zonnetje en een temperatuur van zo’n 30° erg verleidelijk en zo gaan we nu voor de tiende keer westwaarts de “Grote Plas” over.
Page 1 of 14
Maarten moest een week voor vertrek nog wel een nieuw paspoort hebben, want die was op drie dagen na net geen 6 maanden meer geldig bij aankomst in de Dominicaanse Republiek. Dit met spoed aangevraagd, omdat in deze week net de nieuwe geldigheidsduur van 10 jaar inging. Zo is het al de 3de keer op rij dat hij vroegtijdig een nieuwe pas moest aanvragen. De 2 vorige keren was het voor de USA en ook toen waren ze nog bijna een half jaar geldig. Als Arkefly dan op vrijdag 14-03-2014 dit op Facebook vraagt krijgen ze van ons natuurlijk antwoord:
Zaterdag 15-03-2014 De laatste dingetjes geregeld en de koffers gepakt. Dat laatste zou onder tussen toch routine moeten zijn, maar bij het nalopen van het vakantie checklijstje komt het nog steeds voor dat er nog iets extra’s mee moet. Het lijstje wordt op de computer dan gelijk weer bijgewerkt. Zondag 16-03-2014 Over routine gesproken je zou toch denken dat we er wel aan gewend zouden zijn maar niets is minder waar. Elke keer weer zijn we vroeg wakker (schoolreisjes effekt?) en zo staan we ruim op tijd klaar voor de taxi, die om zes uur voor de deur staat. De taxichauffeur is dezelfde die ons de vorige keer naar Schiphol bracht en hij herkende ons (en zo zouden er vandaag nog een flink aantal volgen). Inchecken verloopt soepeltjes en dan op voor het bakkie koffie en de croissantjes. Delifrance is nu La Place en La Place Express geworden. Helaas voor Maarten geen ham kaas croissantje, maar “Appie” iets verderop heeft die wel zodat zijn “vertrekgewoonte” niet doorbroken hoeft te worden. Bij het “taxfree shoppen” zien we het “WC-watertje” van Maarten staan voor de helft van de prijs die hij er anders voor betaald. Dat voordeeltje dus maar gepakt en zullen we de andere helft maar in de “vakantiepot” storten. Geen gate change dit keer en vertrekken we op tijd met de PH-AHX (een vliegtuig zonder wings, wat Elly gelukkig in het vakantie aantekenboekje snel wijzigde in zonder winglets) voor de vlucht van 9 uur en 28 minuten naar Puerto Plata. Het voordeel van deze kisten van Arkefly zonder winglets ten opzichte van die met winglets is dat de stoelen verstelbare hoofdsteunen hebben. Elly hoopt dat zij onderweg een beetje kan dutten want is Page 2 of 14
best nog een beetje slaperig. Over slaperig gesproken, lichte paniek (Maarten altijd zijn mond vol over zwarte spulletjes in een damestas, die onderin niet te vinden zijn) kan na het opstijgen in eerste instantie zijn IPADje niet vinden. Achtergelaten bij de kontrole van de handbagage? Nog een keer kijken, maar nu de tas bijna binnenste buiten gekeerd en ach ja, grijs in een grijze tas hè. Gelukkig kunnen we, wanneer onze bloeddruk gedaald is, er beiden om lachen. We vliegen recht over Londen, met o.a. de Londen Eye wat met dit heldere weer goed te zien is. Tijdens de vlucht doezelen we wat met een zacht muziekje in de oren. Elly merkt op dat die laatste twee uurtjes, je bent dan toch volgens de vluchtgegevens bijna aan de “overkant” altijd weer het zwaarst vallen. Vlak voor de landing trapt de gezagvoerder het “gaspendaal” helemaal in en Maarten zegt dat wordt een doorstart en inderdaad met een linker bocht gaan we weer omhoog en draaien nog een rondje. Er was bij de overige passagiers wel enige schrik merkbaar. Als reden werd vanuit de cockpit gegeven dat er nog een auto, ter kontrole, over de landingsbaan reed. De gezagvoerder zette daarna de kist met een “egeltjes landing” neer. Maarten krijgt hier deze stempel als eerste in zijn nieuwe pas en vraagt zich af hoeveel er nog bij zullen komen de volgende tien jaar. De transferbus rijdt in één keer, omdat er een flink aantal gasten naar het Viva Tangarine gaan, naar het hotel. Bij de incheckbalie worden we door Astrid verwelkomt met
“welcome home”. De bellboys herkenden ons ook en geweldig om te zien dat er dan een lach van oor tot oor op de gezichten verschijnt. We krijgen dit keer kamer 2524 en lopen met de bellboy, die onze koffers rolt richting het blok. Daar aangekomen staat Arelis (de vaste schoonmaakster van het blok) boven aan de trap en wanneer zij ons ziet slaakt zij ook een welkomstkreet. Na de knuffels over en weer geven we haar de foto die we de vorige keer van haar gemaakt hebben en dan zijn de “gracias” niet van de lucht. Zij opent de deur voor ons, aangezien onze “key cards” niet werken. De koffers zijn ondertussen binnen gebracht en daar halen we alleen even snel de “tropen outfit” uit. Nauwelijks klaar met omkleden wordt er geklopt en staat er iemand van de bediening voor de deur met een schaal fruit. We laten de koffers even voor wat ze zijn en gaan richting bar voor (eindelijk) een drankje. Isabel staat achter de bar en haar gezicht en de knuffels zullen we niet gauw vergeten. De barmannen en de “mannen” van het animatieteam herkennen ons allemaal. Geweldig wat een ontvangst. Ondertussen is de “Elly cappuccino special” klaar en wordt het “Cubaatje” dit keer de “Dominican Libre” uit een aparte fles ingeschonken.
Page 3 of 14
Na het welkome drankje genuttigd te hebben gaan we de “key cards” maar laten aktiveren en een kluisje huren. Maar eerst stappen we het buffet restaurant binnen en komt Maria gillend op ons afgerend. Na ook hier de knuffels ondergaan te hebben (voor Maarten helemaal geen vervelende opgave) richting incheckbalie. Maar ja dan kom je ook nog langs de “huis paparazzi” en ook hier herkenning. Met enige “vertraging” hebben we dan toch geaktiveerde "key card“ en de kluissleutel. De koffers uitgepakt en dan is het “diner time”. Na alle hartelijkheden en knuffels zijn we na het eten en nog een drankje maar naar bed gegaan, want heeft deze wakkere zondag toch wel weer meer dan 21 uur geduurd. Maandag 17-03-2014 Na een goede nachtrust zijn we om 5 uur al klaar wakker en zitten we niet al te lang daarna in ons “uitgaanstenue” op het strand te kijken naar de regenbuien die ver op zee op ons af lijken te komen. Wij hard blazen en dat heeft geholpen, want ze dreven af. Tijdens het ontbijt weer de nodige verbaasde blikken en lachende bediening ondergaan. Geweldig wat een onthaal. Voor het “welkomst praatje” nog een uurtje zon gepakt. Het praatje en de aangeboden excursies zijn hetzelfde als in januari, maar omdat wij graag de walvissen (eigenlijk bultruggen) willen zien, zijn we erbij om die excursie dit keer wel te boeken. We boeken die dan ook gelijk voor de eerst volgende gelegenheid en dat is a.s. woensdag. Omdat we nu al een tijdje niet geblazen hebben is de bewolking terug en dat nodigt uit voor een wandelingetje over het strand. De kleine klachtjes, zoals bijvoorbeeld de douchekop die door de druk van het water richting plafond sproeit, of de wens voor een klein tafeltje in de badkamer, worden in “no time” opgelost / geregeld en niks geen “mañana, mañana”. De dag droog, warm en gezellig doorgebracht. Wat ons wel opvalt is dat er bij het animatieteam veel nieuwe gezichten zijn en dit team niet zo “spontaan” overkomt als het vorige in januari. Zo “moeten” we de hele dag, zelfs ook tijdens het diner, verbaasde blikken die overgaan in “big smiles”, handdrukken en knuffels ondergaan van het personeel wat ons nog niet gezien had. Na het diner onder het genot van een drankje (voor Maarten uit die speciale fles) een paar spelletjes gekaart. De warmte, zowel de temperatuur als die van de mensen, laten zich gelden en dus Dinsdag 18-03-2014 Om half 7 zitten we al op het strand om naar de opkomende zon te kijken. Het lokt ons toch altijd weer (en vele anderen met ons) om dit vast te leggen. Na het ontbijt een half uurtje langs de waterlijn gelopen, maar door het hoge water is het zwaar en moeilijk lopen. In de loop van de ochtend nog even in zee geweest. Die golfslag zorgt er ook voor dat de bodem ongelijk is en zo sta je slechts tot aan je enkels in het water en een klein stapje verder, of links, of rechts sta je plotseling er tot aan je middel in. Als je dan opgetild wordt door een golf en “neergesmakt” wordt in zo’n kuil kom je hard terecht en voor Elly is het vanwege haar “Cuba enkeltjes” dus oppassen geblazen. Maarten en met hem veel steverige types gaan door die sterke golfslag en terugstroom om de haverklap onderuit, of worden een stuk verder weer op de pootjes gezet. Lachen hoor dat graaien naar afgezakte broekjes. Helemaal waar het bikini’s betreft, want die dames komen handen te kort voor het broekje en bovenstukje.
Page 4 of 14
Woensdag 19-03-2014 We gaan vandaag de bultrugwalvissen opzoeken. Weer het “schoolreisjes effekt”, want we zijn al ruim voordat de wekker afloopt wakker. In januari hadden we deze excursie al willen doen, maar nu is het er dan toch van gekomen. Om half 7 worden we opgehaald voor de ruim 3 uur durende rit richting de baai van Samana.
Onderweg na zo’n anderhalf uur wordt gestopt voor het ontbijt en een sanitaire stop. Zo ergens langs de weg staat, in “the middle of nowhere”, dit gebouwtje.
Het blijkt een plek, wat er vrij netjes uitziet, te zijn waar alle “walvisbussen” voor het ontbijt stoppen. Voor ons is er al een busje aangekomen en na ons stroomt het aardig vol. Het ontbijt bestaat, naast de koffie, thee en frisdrankjes uit croissantjes, brood, scrambled eggs, diverse soorten beleg en zoetwaren. Tijdens de hele rit verteld Leo, onze gids (die g(h)oed Nederlands spreekt en dat zichzelf aangeleerd heeft) ons van alles en nog wat over het landschap en de bultruggen. Wij rijden door het veeteelt gebied “Friese” landschap zoals hij dat noemde en door de rijstvelden. Richting het schiereiland van Samana wordt het bergachtig en rijden we langs geërodeerde berghelllingen met boven op die toppen vaak prachtige chalets, die duidelijk niet behoren aan “José Modaal”. Tijdens de busrit deelde Leo alvast pilletjes tegen zeeziekte uit en die hebben we voor alle zekerheid toch maar Page 5 of 14
ingenomen. Net even voorbij het plaatsje Samana komen we bij de haven en worden “ontbust” . Voordat we op de boot, een catamaran, stappen krijgen we als “groep Leo” een blauw polsbandje om. Volgens de “kapitein” hoefden we de reddingsvesten niet aan te doen want de zee was heel kalm. Net los van de steiger merkten we wel dat er een flinke deining stond en dat werd een vrouwelijke passagier van een andere groep al gauw teveel en heeft een groot gedeelte van de tocht met haar hoofd buitenboord gehangen. Door een bemanningslid werd haar hoofd steeds met water verfrist, zodat zij uiteindelijk toch weer een beetje bijtrok. Die deining hebben we en dit tot grote opluchting van Elly, die hier erg tegenop gezien had, goed doorstaan en volop kunnen genieten tijdens het speuren naar de bultruggen. Wij hebben er een paar uit het water zien “springen”, maar helaas niet kunnen fotograferen. Wel een flink aantal fonteinen, ruggen en staarten gezien. Door de deining is het verdraaid lastig om te fotograferen en we zijn heel happy dat we toch nog een redelijk aantal scherpe foto’s hebben kunnen maken. Dat de horizon niet altijd helemaal horizontaal ligt is niet te wijten aan de twee glaasjes rum cola die rondgedeeld werden, maar ligt echt aan de deining. Maarten heeft eerst een poosje voorop de plecht van die catamaran gezeten, maar mocht even later bovenop het stuurmansdek gaan zitten. Hiervoor moest hij wel en dat met een duikelende en schommelende boot aan de buitenkant naar boven klimmen en later weer naar beneden. Best spannend hoor.
Omdat het rondom je gebeurd ben je met het scherp stellen van de camera net even te lang bezig om het goed in beeld te krijgen. Zo is bij de tweede foto alleen het opspattende water na het neerkomen van de “sprong” te zien. Na een paar uurtjes gevaren te hebben (we zijn zelfs de baai uitgeweest) werd het tijd voor de lunch op Bacardi Island (ze noemen het ook wel Bounty Island). Hier konden we na er de lunch twee uurtjes ronddolen, eventueel zwemmen, of luieren op van die witte strandstoelen. Als “Leo groep” hoefden we voor die stoelen niet te betalen.
De helft van dit eiland is open voor het publiek en de andere helft is exklusief voor de daar verblijvende hotelgangers. Het is een prachtig eiland alleen moet je er om te komen wel een kwartiertje varen voor over hebben. Wij hebben eerst een beetje rondgelopen en her en der Page 6 of 14
wat foto’s geschoten en toen maar een beetje schaduw opgezocht, waar de “boot fotograaf” dit plaatje van ons schoot.
Tijd om terug te gaan en bij de plek waar we vanmorgen ontbeten werd een sanitaire stop gehouden en konden de rokers even hun shotje tot zich nemen. Leo had gezorgd voor fris, rum en cola en liet dat in de bus rondgaan. Dat ging er best in. Na twee glaasjes waren de twee flessen rum leeg. Niet zo gek hoor met een paar Nederlandse studenten aan boord, die er een wat andere verhouding rum cola op nahielden. Op de heenweg sliepen zij, maar nu waren zij vrolijk aanwezig. Tegen een uur of zeven zijn we terug bij het resort en ondanks het smeren is Elly flink verbrand. Maarten is volgens Elly vies rood/bruin en raar maar waar, hij heeft alleen zijn onderarmen ingesmeerd en die zijn juist een beetje verbrand. Opgefrist richting diner en daarna nog even een drankje op het terras tot besluit, want het was al met al een vermoeiende dag, die we beslist niet hadden willen missen. De foto’s van deze dag staan op: www.devosonline.eu/Foto_albums/Walvistour/index.html . In de kamer worden we verrast door een spin en niet zo’n kleintje ook met van die heel lange pootjes. Vangen lukt niet en hij weet zich te verstoppen. Vervolg????? Donderdag 20-03-2014 Na een redelijke nachtrust (Elly had toch wel wat last van de verbrande plekken) en een spin die ons met rust heeft gelaten beginnen we weer met een stralende warme dag, die we maar zoveel mogelijk in de schaduw doorbrengen. Halverwege de ochtend verruilt Elly haar bikini voor een badpak om in zee te gaan. Heerlijk in zee met niet al te wilde golven en dat zonder het op zijn plaats houden van het broekje en/of topje. Maarten daarentegen is met regelmaat zijn zwembroek aan het ophijsen. Wel leuk hoor die afscheiding donkere zwembroek witte kont. Daarna het zout en zoveel mogelijk zand afgespoeld en het warme water van het zwembad ingedoken. De rest van de dag luierend met een drankje (nou ja een paar meer), een hapje en hier en daar babbelend doorgebracht. Vrijdag 21-03-2014 We zijn dit keer net te laat om de zon op te zien komen dus maar gelijk ontbijten, om daarna een stukje langs het strand te lopen. Het is erg hoogwater geweest en of het daardoor komt dat wij veel meer krabbetjes (groot en klein) zien dan anders? Het blijft leuk om te zien hoe snel ze bij het minste geringste razendsnel hun holletje weer in rennen. Het is nog vrij vroeg maar het is al vrij warm en de zon brandt flink. Ongelofelijk dat mensen zo een hele dag met temperaturen van ruim boven de 30° in de volle zon kunnen liggen. Terug gaan we in de schaduw op het terras zitten en nemen een koppie thee met nog maar een croissantje. Om lekker af te koelen gaan we in zee en heerlijk in de golven gehangen en vooral gesprongen en gehuppeld om maar overeind te blijven en het hoofd boven water te houden. Elly is maar wat blij dat zij haar badpak heeft meegenomen zodat het gegraai en gehijs haar bespaard is Page 7 of 14
gebleven. Bij het eruitgaan blijkt dat Maarten weer een hele zakzand in zijn zwembroek heeft zitten en spoel dat er bij zo’n buiten douche meer even uit / af. Er blijft nog een flinke hoeveelheid plakken en die raakt hij in de douche van de kamer wel kwijt. Dan tijd om te lunchen en siësta op de ligbedjes onder de palmblad parasol. De dag verder relaxed doorgebracht. ’s Avonds op het balkon zittend, wilden we wel weten hoe groot dit nu wel is. Bij gebrek aan een meetlint neemt Elly een stuk WC-papier en meet een tegel op en dat meten we thuis dan wel na. In het reisverslag van januari hadden we al verteld dat dit het grootste balkon was wat we tot nu toe in resorts hebben meegemaakt. Elk balkon hier is even groot en meet 7 x 12 tegels NB. De maat van een tegel is 32 x 32 cm. Het balkon is dus ongeveer 2,15 bij 3,75 meter Zaterdag 22-03-2014 De beach party van een strandtent in Cabarete, zeker een kilometer verder, heeft tot half drie zijn dreunende muziek laten horen. Om half 7 er toch maar uit en toen de zak met het vuile wasgoed gepakt werd bleek “ons spinnetje” daar aan de buitenkant te zitten. Hij kroop snel over het bed, maar Maarten was gelukkig sneller en heeft hem met een handdoek weten te pakken en heeft hem/haar buiten losgelaten. Wanneer we richting ontbijt gaan is de zon al ruim op en maken wij ons op voor weer een warme- en zonnige dag. In de ochtend weer in de golven gehangen en au, au, au de “Cuba enkels” laten zich gelden. Elly wordt namelijk door een golf opgetild en iets verder in een kuil neergekwakt. De rest van de dag hebben we de benen een beetje ontzien. ’s Middags op het strand genoten van de kitesurfers, die met hoge snelheid over het water scheren dan met een sprongetje draaiend tot stilstand komen en er dan weer met een noodgang van door gaan. Het kleurenscala van de “kites” zo mooi en dan die hoge sprongen die zij maken. Geweldig om te zien.
Zondag 23-03-2014 Die haan mocht van zijn vrouwvolk waarschijnlijk eens uitslapen, want het is tenslotte de dag des heren. In ieder geval zijn wij wakker voordat hij zich laat horen en zitten wij al vroeg op het strand om de zon zo prachtig in de wat vochtige lucht op te zien komen.
Page 8 of 14
Gek hè? Iedereen zegt dat de zon opkomt, maar eigenlijk zakt de aarde door zijn draaiing toch ten opzichte van de zon? Laten we het er maar op houden dat de zon opkomt en hij laat al heel gauw zijn warmte voelen. Om 7 uur is de kleur al weer helder zonnegeel en gaan wij de inwendige mens maar van het ontbijt laten genieten. Zo tot een uur of half 10 is het (elke ochtend nog) nagenoeg windstil en dan steekt de wind op. Gelukkig gebeurt dit vandaag ook en verdwijnt de benauwdigheid snel. Toch nog wel een anderhalf uur gewandeld en dan is er de “Elly cappuccino special” en de thee. Het wandelingetje in die benauwdigheid heeft er ingehakt en brengen deze rustdag in alle rust verder door met één van de leukere bezigheden, namelijk mensen kijken. Dit verveelt nooit. Wat wij ons afvragen of er deze week een speciale aanbieding was voor zéér, maar dan ook zéér zwaarlijvige mensen en mensen die van onder tot boven onder de tatoe’s zitten, zoals deze Onze “huis paparazzi”, tegen de regels in, van een alcoholische versnapering voorzien hopend op een returntje in de vorm van één of meerdere foto’s die hij van ons geschoten heeft. We houden hem tot vriend (you’ll never know). Aan het eind van de middag ons lekker opgefrist en met een drankje bij de bar een spelletje gekaart. Om 6 uur komen altijd stukjes warme worst, ze hebben iets weg van frikandel, als snack op de bar en die gaan er elke dag bij ons aardig in. Na het diner nog een paar spelletjes kaarten en tot besluit een drankje zittend op een ligbedje bij het zwembad. We zijn niet de enigen die op een bedje zitten, want het terras zit vol en het is één en al gezelligheid met veel mensen op het terras en zo rond het zwembad. Ja ook hier vliegt de tijd en zit de eerste week van deze vakantie er al weer op. Maandag 24-03-2014 Om kwart voor zes komt Elly tot de ontdekking dat er geen koud water is, want de WC spoelt niet door. Warm water hebben we wel. De vorige keer was het net andersom, maar dat was toen om half zeven verholpen en Maarten zegt met dit nog in gedachten “dat komt straks wel” en inderdaad om half zeven horen we de leidingen borrelen. De opkomende zon is door bewolking aan de horizon niet te zien, maar zo gauw die wat hoger komt zie je de bewolking oplossen. In de ochtend gaat Maarten weer zand verzamelen in de golven en Elly haar enkels staan toe dat die net nat mogen worden, maar verder ook niet. Maar goed ook, want Maarten wordt een paar keer kompleet opgetild, ondergedompeld en komt dan een heel stuk verder weer strompelend overeind. Voor de één leuk om te ondergaan en leuk voor de ander om dat te zien. Door de harde klappen, zeg maar gerust het beuken van de golven is het na een kwartiertje wel genoeg. Gauw het zout en zand zoveel mogelijk wegspoelen en droge spullen aantrekken. Onder het genot van een bakkie koffie op het terras worden we op de hoogte gebracht dat er brokstukken van de verdwenen Boeing van Malysia Airlines op zo’n 1.000 km van Perth Australië gevonden zijn. Ja er zijn mensen die ook op vakantie de hele dag online zijn en willen weten of er een regendruppel valt in “Oentsjerk”. Het is heel warm vandaag en er staat geen wind. In een flits op de TV bij de bar iets van een weerbericht gezien er daar stond voor de regio een temperatuur vermeld van 39°. Met blote voeten lopen op de tegels rond het zwembad is bijna niet te doen en ben je blij al er een plas water ligt om de voetzolen even te kunnen koelen voor de volgende stappen. Zelfs het zand op het strand lijkt nu op wat wij hier aan de Nedelandse stranden bij bloedheet weer gewend zijn. Het is vandaag opvallend rustig rond het zwembad en ook op het strand zijn er maar weinig bedjes bezet. Elke ochtend loopt het management een rondje en maakt aantekeningen van de
Page 9 of 14
onvolkomenheden die zij zien. Wat ons opvalt is dat er op een aantal zaken die zij zien direkt aktie wordt ondernomen. Zo ook worden met enige regelmaat de palmbladeren van de parasols vernieuwd. Bij twijfel over de stevigheid van de parasol wordt geen risico genomen en wordt de steunpaal vervangen. Leuk om al dat “trabajo” te zien en vooral hoe het in zijn werk gaat. Zo wordt eerst een spijker in de steel van een palmblad geslagen, die dan omhoog gegeven wordt waarna de man “on top” het palmblad vastspijkert aan het houtwerk. Er gaan heel wat bladeren op één parasol. ’s Avonds weer op een bedje aan de rand van het zwembad gezeten en het valt ons op dat de security man, die aan de strandkant loopt een pompgeweer bij zich heeft. Zijn aandacht is niet gericht op het strand, omdat hij waarschijnlijk de gezelligheid bij het zwembad en de bar leuker vond. Wij ervaren zijn geweer aanwezigheid niet als hinderlijk maar wel opvallend (het is ons vorige avonden in ieder geval niet opgevallen). Dinsdag 25-03-2014 Ja we zijn met vakantie en (maf hè?) toch staan we vroeger op dan normaal en zo zien we de zon weer opkomen. Het is een komen en gaan van de hotelgasten. Zo ook de twee Canadese stellen waar wij leuke gesprekjes mee hadden. Het begon vorige week, zittend op het terras, na een opmerking van één van de mannen die tegen zijn vrouw zei “ik zal mijn bril maar eens schoonmaken”, waarop zijn vrouw reageerde met “zie je die leuke jonge dingen weer”. Maarten reageerde op het schoonmaken van de bril met de opmerking van “I face the same problem and have to clean my specs all the time too”. Hiermee was het ijs gebroken en komen gesprekjes op gang en vliegen de grappen en grollen over en weer. Jammer dat zij al vertrekken, maar we nemen in ieder geval leuk afscheid van elkaar. Het onderhoud aan de parasols gaat door en de ligbedjes, waarvan het doek een beetje doorgezakt is, worden weggehaald. Tegen het middaguur zien we dat die bedjes, voorzien van nieuw doek, terug gezet worden. Na de lunch siësta onder “onze” parasol”. De lucht trekt geleidelijk aan dicht en net even na half 4 een knal vanuit de bergen. Onweer en dat is niet zo gek want het erg benauwd. Door die knal worden de mensen op het strand in ene aktief en loopt het strand zo goed als leeg. Het bleef bij die ene knal en uit die dreigende lucht valt geen druppel. Regen zou wel even lekker zijn om de benauwdigheid te verdrijven. Om 5 uur is het wisseling van personeel en de “hasta mañana’s”, die ons ook ten deel vallen zijn dan niet van de lucht. Elly verdiend, volgens Maarten nog even een “heitje”, door een net gearriveerd Duits stel het één en ander uit te leggen. Dan opfrissen en volgt het ritueel van kaartje leggen, drankje, paar stukjes worst, diner, kaarten, drankje op het terras en even zitten op een ligbedje genieten van de sfeer. Wanneer je dan zo ontspannen, met het geluid van de golven op de achtergrond, zit vallen de luikjes bijna vanzelf dicht en is dit toch erg aanlokkelijk. Woensdag 26-03-2014 Tis heet, heet en nog eens heet. Tegen half 10 komt er eindelijk een briesje opzetten wat een beetje verkoeling brengt. Ons ochtend wandelingetje was dan ook erg kort een half uurtje maar en zelfs dan merk je al dat je veel vocht verliest. De zee is helder en heel kalm en Elly durfde het toch nog niet aan om in zee te gaan, maar ’s middags kon zij de verleiding niet weerstaan en is toch ook “ff” in zee geweest. Maarten heeft dit keer de (niet zo) wilde baren met glans doorstaan en bracht dit keer veel minder zand mee. In de namiddag komt Ely (zo heet onze “huis paparazzi”) bij ons zitten voor een gezellige babbel. Hij wil Maarten Page 10 of 14
zijn camera wel hebben (voor niets uiteraard). Ely lustte ook wel een drankje en dat heeft Maarten voor hem gehaald Hij maakt nog wat foto’s van ons en we hebben email adressen uitgewisseld. Zijn benieuwd of we de foto’s nog krijgen van hem. Maarten neemt iets later ook wat foto’s van Ely, die dat niet merkt, terwijl hij “aan het werk” is. De warmte (ruim boven de 35°) zorgt er wel voor dat wanneer je in de “benen” komt je vanzelf een strikt tropen tempo aanneemt. Deze dag niet veel gedaan en dat is niet zo gek toch met deze warmte, of liever gezegd deze hitte. Naar de lucht kijkend verwachten we elk moment een bui, maar die blijft uit. Donderdag 27-03-2014 De bui, die we gisteren verwacht hadden (en eigenlijk ook wel een beetje op gehoopt hadden) barstte vanmorgen om 2 uur los. Door de hoeveelheid water die er in een mum van tijd valt ontstaan poelen en komen de kikkers/padden tot leven. Het gekwaak is dan niet van de lucht. Dit keer was het niet zo luid als toen in januari, want toen zat er één in een poel onder ons balkon. Die plek bleef dit keer nagenoeg droog. We zijn weer snel in slaap gevallen en worden later dan gewoonlijk wakker. Tegen 8 uur gaan we richting ontbijt en is de REGEN overgegaan in wat druppelen. Terwijl Elly al met haar gebakken eitjes aan tafel zit staat Maarten te wachten tot zijn omeletje klaar is. Willie onze “eierenbakker” had een paar dagen eerder al een bloemetje aan Elly gegeven en vandaag deed hij dit anders. Hij liet Maarten, maar ook de andere gasten, waarvan de eitjes al op de plaat lagen te bakken, even wachten en loopt naar achteren/buiten. Met een bloemetje komt hij terug. Maarten krijgt zijn omeletje met het bloemetje “for the lady”. Maarten in zijn rol van “postillon d`amour” ziet hier de lol wel van in en zo begint voor Elly de dag al goed en kan niet meer stuk. Na het ontbijt raken we met Yomides, de hostess van het buffet restaurant, aan de praat. Hoe het ter sprake kwam weten we niet meer, maar het kwam uit op haar overdadig opgemaakte gezicht. Fel rode lippen met daar bovenop gloss en flink veel oogschaduw. Zij vertelde dat zij liever neutralere kleuren zou gebruiken, maar dat de manager voorschreef dat de dames felle kleuren gebruiken. Op de vraag of zij een vergoeding kreeg om die make-up aan te schaffen kreeg zij bijna spontaan de hik. In de ochtend barstten er af en toe nog een paar flinke buien los en mensen op het overdekte terras kijken verbaasd toe. Tijdens sommige buien steekt in eens een flink stevige wind op, die zo gauw de bui over is kompleet wegvalt. Het plekje waar wij steeds zitten is redelijk afgeschermd door de palmbladeren en zolang de regen recht naar beneden komt zitten wij droog. Met enig leedvermaak zien we de mensen steeds weer weghollen wanneer het weer gaat regenen. Ja je wil wel maken dat je wegkomt wanneer zo’n bui naar beneden komt. Voor de lunch lijkt het er op dat het gaat opklaren dus blijven we vanmiddag toch maar op “ons” plekje zitten/liggen. Met de lunch loopt Maarten als eerste het restaurant binnen en geeft Yomides een financiële tip met de boodschap “koop hier maar een neutrale kleur lippenstift voor”. Zij kon dit wel waarderen en moest daar vreselijk om lachen. Elly die iets later het restaurant binnenkomt wordt nog eens bedankt. Elly met een verbaasd gezicht “waarvoor dan”? Zij krijgt lachend het verhaal te horen. We hebben haar beloofd de foto die vanmorgen van haar samen met Elly gemaakt is toe te sturen wanneer we weer thuis zijn. Na de lunch breekt het zonnetje weer door en is het al gauw weer flink heet. De rest van de dag verloopt zoals de andere dagen.
Page 11 of 14
Vrijdag 28-03-2014 Net als gisteren is het om 2 uur prijs en komt er weer zo’n bak water naar beneden. We zijn er maar even wakker van geweest en om 6 uur wekt een volgende ons weer. Net voor 7 uur wanneer we richting ontbijt willen valt er kort nog één, die al gauw in een beetje gespetter overgaat. Van deze spetters wordt je niet eens nat, want ze verdampen heel snel, alleen op onze brillen blijven ze zitten. Omdat te horen is dat de golven aardig te keer gaan en de rode vlag wappert gaan we na het ontbijt gewapend met de fototoestellen naar het strand. Te zien is dat het erg hoogwater is geweest en er weer een flink stuk strand is afgekalfd. Sommige golven sloegen nog aardig stuk tegen die zand rug en daar wilde Maarten Elly met zo’n brekende golf vastleggen. Jammer je moet ogen in je achterhoofd hebben en dat heeft Maarten niet hij werd volledig verrast door een golf achter hem en gelukkig kon hij zijn camera bijtijds omhoog houden. Hij was tot aan zijn kruin toe nat en het zand zat ook zo hoog. Zelfs na die ene golf zat er een lading zand in zijn zwembroek. We hebben dan maar foto’s van elkaar gemaakt die wat minder “gevaar” opleverde. Is er niet zo iets van een spreekwoord als “wie een golf wil voor de ander, krijgt hem zelf over zich heen”?
Om kwart over negen nog een kort en hevig buitje en daarna knapte het op. De zon kwam weer tevoorschijn met gevolg dat de temperatuur weer aardig opliep. De zee blijft wild. Toch zie je ondanks die rode vlag mensen de zee ingaan. Om de haverklap gaan ze onderuit en komen met moeite weer op de been. Met die hoge golven en harde wind is het voor die kitesurfers een uitdaging. Het blijft een fantastisch schouwspel hoe zij de wind en de golven bespelen en daarbij ook nog eens kris kras door elkaar varen/zeilen zonder elkaar te raken. De rest van de dag lekker aangetutterd. Wanneer we voor het diner een spelletje zitten te kaarten vraagt onze “paparazzi” Elly een drankje te versieren. Dat regelt zij en wanneer zij dat bij de Photoshop aflevert smeedt zij gelijk het ijzer “What about the photo’s?”. Nu kan hij er niet meer onderuit en vraagt om het SD kaartje van één van onze camera’s. Hier zet hij dan een paar leuke foto’s op (waar je anders US $ 10 per stuk voor moet betalen), zoals o.a. deze (nu in het klein weergegeven):
We hebben hem beloofd dat na thuiskomst de foto’s die van hem gemaakt zijn te emailen. Page 12 of 14
Onder andere deze twee hebben we naar hem toegestuurd.
De vorige avonden ging de wind liggen, maar nu blijft het stevig doorwaaien en Elly vraagt zich af of het vannacht ook zo zal waaien en of het morgen droog zal zijn. Maarten zegt vol overtuiging “don’t worry, we hebben de afgelopen 2 dagen genoeg gehad en morgen wordt het beter” Elly bombardeert hem op deze uitspraak gelijk tot de “Paulusma van Cabarete” en zegt dat zou wel prettig zijn de laatste volle dag hier. De vorige keer was de laatste dag helemaal verregend. Zaterdag 29-03-2014 Het is droog gebleven vannacht en de zee is een stuk rustiger al blijft de rode vlag wel wapperen. In de ochtend vallen er nog drie regenbuitjes. Tijdens één zo’n buitje deze regenboog kunnen vastleggen.
Daarna komt het mooie weer te voorschijn en ’s middags zelfs een strak blauwe lucht met een temperatuur die weer dik boven de 30° ligt. Ook nu kunnen we nauwelijks genoeg krijgen van die kitesurfers. Tja dan begint toch het einde van deze vakantie in zicht te komen en na ons voor het diner opgefrist te hebben pakken we al een deel van de koffer in. Dan richting terras, waar we alvast afscheid nemen van een aantal barmensen die we morgen niet meer zullen zien. Vreemd dat bij een aantal van hen dat toch wat emotie oproept. Onder Page 13 of 14
andere loopt Isabel met vochtige ogen weg en ook die grote Daniël zie je slikken. Na het diner is het niet anders we knuffelen die kleine Maria helemaal fijn en zij loopt haastig naar achteren om haar vochtige ogen niet te laten zien. Ja dat doet ons toch allemaal wel wat. Bij die grote kerels van de avondploeg zoals Ramon was het niet anders. Zondag 30-03-2014 Natuurlijk weer vroeg wakker en nog voor het ontbijt even naar het strand. Na het ontbijt ook hier in het buffet restaurant afscheid genomen. Hier gaat het wat rustiger toe, alleen met Yomidis, de hostess, wordt flink geknuffeld. Richting kamer komen we nog langs de Photoshop en wordt afscheid genomen van Ely. Voor Maarten met een “high five” en voor Elly met een stevige knuffel. Onderweg naar de kamer komen we de bellboy tegen en vragen hem of over een kwartiertje onze koffers kan komen ophalen. “No problema”. De koffers zijn gepakt en even later komt hij inderdaad de koffers ophalen. Fijn hoor dat iemand je koffers van twee hoog naar beneden sjouwt. Bij het verlaten van de kamer kunnen we Arelis nog even gedag zeggen en in het Spaans met handen en voeten vraagt zij of wij volgend jaar terug komen. Nou zijn we ondertussen meesters geworden in gebarentaal en kunnen haar duidelijk maken dat dat best wel eens zou kunnen. Na knuffels over en weer gaan we al zwaaiend richting de lobby. Uitchecken en wachten op de bus om opgehaald te worden. Onderweg stapt Babette in en verteld ons dat het vliegtuig een uur eerder zal landen, waardoor we mogelijk ook een uur eerder zouden kunnen vertrekken. Bij het instappen zien we dat bij de passagiers die naar Punta Cana gaan BN-ers zitten, namelijk die “Haagse Barbie” met man en dochtertje. Van vroeg vertrekken is geen sprake, want wanneer bijna iedereen al aan boord is blijken er nog 2 passgiers te ontbreken. Het blijkt dat dit Dominicanen zijn en alleen een vlucht geboekt hebben. Op hun ticket stond waarschijnlijk de oorspronkelijke vertrektijd en dus is het tot die tijd wachten. De gezagvoerder meldt dat wanneer zij niet op die tijd aan boord zijn het jammer voor hen is. Net op tijd komen zij aan boord. Tijdens de vlucht naar Punta Cana vliegen we over de Baai van Samana en het Bacardi Island. Leuk dat dit zo vanuit de hoogte te zien was. Omdat we op Puerto Plata een beetje voorin het vliegtuig zijn gaan zitten zijn we er, nadat de vakantiegangers voor Punta Cana het vliegtuig verlaten hebben, bijna als eerste uit en staan we ook vrij vooraan bij de veiligheidskontrole. Daarna snel een sanitaire stop en een broodje gehaald. Maarten kan nog even wat vliegtuigen noteren voordat we alweer aan boord moeten. Het vertrek verloopt ook hier niet soepel. De gezagvoerder meldt dat de Dominicaanse douane de bagage aan een drugskontrole onderwerpt. Daarna zou nog cargo meegenomen moeten worden, maar ook die krijgt een speciale douane behandeling. Die cargo is niet op tijd vrij gegeven en de gezagvoerder geeft te kennen dat hij daarom de lading weigert en we gaan vertrekken. De vlucht verloopt met wat turbulentie onderweg voorspoedig en zo staan we om half 8 lokale tijd op Schiphol. Onze koffers zijn er vrij snel en op naar de koffie en croissants. De sprinter van iets over half 9 staat op spoor 5 klaar en we kunnen zo instappen. Op Leiden een taxi gepakt en nog voor half 10 zijn we “back home”. Ook nu hebben we er een dag van 25 uur opzitten en omdat van slapen in het vliegtuig niet veel terecht is gekomen gaat Elly na een bakkie koffie een paar uurtjes onder zeil. Maarten probeert het tot de avond uit te zingen. Tot Slot We kunnen terugkijken op een weer fantastische vakantie. Mooi weer, vriendelijkheid alom, een geweldige excursie naar de bultruggen en ach wat kunnen we er nog aan toevoegen na de slotopmerkingen in het reisverslag van januari.
Gaan we er nog eens heen? Misschien wel, wanneer andere bestemmingen niet haalbaar zijn.
Page 14 of 14
