Editors Note: Als mensen vragen: “Wie ben jij?”, is het voor velen een logische reactie om hun naam te zeggen. En ik geef toe, ik doe het ook. Maar, “Sascha” is slechts mijn naam. Mijn naam zegt in mijn geval helemaal niets over mij. Mijn naam zegt niet dat ik op 15 maart 1998 geboren ben en nu dus zestien jaar oud ben. Mijn naam zal je nooit vertellen dat ik in mijn vrije tijd graag lees, sociale media bekijk, met vrienden afspreek of schrijf. “Sascha” zegt niets over het feit dat ik gevoelig, lief, chaotisch, eerlijk, ongeduldig of ijverig ben. Als je mijn naam hoort, hoor je niet de muziek die ik in mijn oren heb of naar welke films ik graag kijk. Ja, als je mij kent weet je dat ik graag de hele dag naar One Direction of 5 Seconds Of Summer luister, maar mijn naam zegt dat niet. Weetje, mijn naam is slechts een nummer van letters die mijn ouders mooi vonden bij elkaar. Misschien is het tijd om mezelf op een andere manier te beschrijven namelijk: dit magazine! Vrienden maken in een onbekende omgeving We kennen het vast allemaal wel, je komt ergens binnen en je kent helemaal niemand. Maar, je wilt het wel gezellig hebben. Zelf ben ik een tijdje geleden naar Londen geweest, ik kende niemand en ik kwam terug met een hele nieuwe vriendengroep erbij! Hoe ik deed? Hier zijn een paar tips: Do’s: -
Goede eerste indruk
Waarschijnlijk klinkt dit bekend. Er is je vast ooit weleens verteld dat de eerste indruk belangrijk is. Het is wel degelijk waar! Hier een klein testje: Stel je een persoon voor met de volgende eigenschappen: -
Vriendelijk
-
Intelligent
-
Eerlijk
-
Kritisch
-
Koppig
-
Jaloers
Doe nu het zelfde met een persoon met deze eigenschappen: -
Jaloers
-
Koppig
-
Kritisch
-
Eerlijk
-
Intelligent
-
Vriendelijk
Is je indruk van de tweede persoon anders dan eerste? Waarschijnlijk wel. De eigenschappen zijn weliswaar hetzelfde, maar je laat je beïnvloeden door de volgorde waarin ze genoemd worden. Maar hoe zorg je nou dat de eerste indruk die mensen van je hebben positief is? Als je ergens binnen komt,
is het belangrijk dat je iets uitstraalt. Ga dus vooral rechtop staan en laat zien dat er iemand binnen komt! Daarnaast is het heel belangrijk dat je lacht. Je ziet er dan vrolijk waardoor mensen met je willen praten. Sommige mensen lachen al als ze een beetje zenuwachtig zijn. Heb je dat niet? Denk aan iets grappigs! -
Ken je talen
Als je vrienden met iemand wil worden, is grappig zijn misschien wel het allerbelangrijkst. Dat is natuurlijk lastiger als je in een land bent waar ze jouw moedertaal niet spreken. Zorg dus dat je voordat je op reis gaat de taal goed leert!
-
Zoek zelf contact
We weten allemaal dat het lastig is, maar iemand moet de eerste stap zetten. Zie je iemand die je aardig lijkt (door de eerste indruk)? Aarzel niet en begin gewoon eens te praten. Het hoeft niet gelijk een perfect gesprek te zijn over een heel diep onderwerp. Je kunt bijvoorbeeld gewoon vragen waarom diegene hier is of waar hij of zij woont. Je hebt vanzelf wel door of er een klik is tussen jullie.
-
Interesse tonen
Als het je gelukt is om met iemand in contact te komen, is het belangrijk dat je interesse in iemand toont. Stel vragen, ben nieuwsgierig naar het leven van je gesprekspartner!
Naast de Do’s zijn er ook een aantal don’ts. De dingen die je beslist niet moet doen:
-
Te veel praten
‘Alles waar ‘te’ voor staat is niet goed behalve tevreden’, werd altijd tegen me gezegd. Dat geldt ook voor te praten. Als je te veel praat kan je degene waarmee je een gesprek voert een beetje benauwen. Probeer dus een balans te vinden tussen te veel en te weinig praten.
-
Alleen maar over jezelf praten
Natuurlijk ben jij ook een onderdeel van het gesprek, maar dat geldt ook voor ander. Zorg daarom dat je niet alleen maar verteld over jouw leven. Geef de ander de ruimte om ook te kunnen vertellen. Alleen hierdoor kun je een goed lopend gesprek creëren.
-
Vaak op je telefoon kijken
Hierdoor geef je iemand het gevoel dat je niet geïnteresseerd bent en als het goed is heb je net geleerd hoe belangrijk dat is. Het kan natuurlijk gebeuren dat je een belangrijk bericht krijgt of verwacht, meld dat dan even aan je gesprekspartner.
Dromen, leugens en wensen Wat is mijn wens? Heb ik wel wensen? Alles wat ik nodig heb is er al. Als ik honger heb, loop ik naar de kast in de keuken en ik pak er wat te eten uit. Als ik dorst heb loop ik naar de kraan en drink zoveel als ik kan drinken. Ik heb geweldige vrienden en een lief vriendje. Mijn ouders zijn nog samen en we hebben een dak boven ons hoofd. Dus wat heb ik nog te wensen? Vroeger wilde ik altijd van alles. Dan lag ik ’s avonds in mijn bed te denken wat ik allemaal wel kon doen of krijgen. Mijn allergrootste wens was vroeger dat ik paard zou krijgen. Die is er helaas nooit gekomen, stiekem denk ik er nog steeds weleens aan. Maar het is goed zo. Ik was ook niet zo’n kind dat alles moest hebben wat ze maar wilde. Als mijn ouders nee zeiden, ging ik gewoon weer verder spelen met mijn barbies. Zij hadden wél een eigen paard. Ik heb geen wensen met betrekking op mezelf. Ik heb alles en ben gelukkig. Ik heb geen idee wat ik nog meer nodig zou hebben. Ik mag dan wel geen duidelijke wensen hebben, maar dromen heb ik wel. Voornamelijk ’s nachts. Mijn dromen variëren heel erg. De ene nacht droom ik heel naar, de andere nacht heel fijn. Dromen interesseren mij. Er was een tijd dat ik lucide probeerde te worden. Dit houdt in dat je zelf je dromen kunt besturen. Er zijn een aantal methodes voor. Ik probeerde het vaak met de WILD-methode. Deze methode laat je met gesloten ogen op je rug liggen. Het is de bedoeling dat je ook echt doodstil ligt. Hierdoor hou je eigenlijk je hersenen voor de gek. Je hersenen denken dat je lichaam slaapt, omdat het niet meer beweegt. Ze sturen een aantal signalen naar je lichaam om te zien of dat ook daadwerkelijk zo is. Je voelt kleine schokjes in je been of arm bijvoorbeeld. Als je daar niet op reageert, gaat je lichaam als het ware in slaapstand. Slaapverlamming, noemen ze het. Je voelt je helemaal verlamd. Dit klinkt misschien eng en dat is het ook, de eerste keer dan. Eigenlijk ondergaat je lichaam dit proces elke nacht, alleen dan slapen je hersenen ook dus dan merk je er niets van. Als je eenmaal in de slaapverlamming zit, ga je allemaal kleuren zien. Sommigen hallucineren ook, maar dat heb ik nog nooit meegemaakt. Wat zo jammer is, is dat het bij mij vaak niet verder gaat dan de kleuren zien. Ik ga namelijk de kleuren volgen met mijn ogen en hierdoor word je weer wakker, want je beweegt. Misschien is het toch een kleine wens van me om lucide te worden, gewoon voor één keer. Wat mijn levensdromen betreft: ik wil later heel graag trouwen. Dat is iets waar ik heel erg geobsedeerd door ben. Steeds zoek ik weer naar plaatjes van trouwjurken en bedenk ik in mijn hoofd hoe het eruit zal gaan zien. Maar deze droom zal voorlopig nog geen werkelijkheid worden, misschien over een jaar of 10. Ook zou ik graag een leuke baan willen. Het liefst iets met schrijven, want dat is eigenlijk gewoon het liefste dat ik doe. Graag zou ik later iets betekenen voor iemand, iets bijzonders doen. Als ik later kom te overlijden wil ik herinnerd worden als iemand. Als laatste wil ik je graag iets vertellen over mijn leugens. Geloof me als ik zeg dat dat best wel even een puntje is. Ik moet namelijk heel erg diep graven, wil ik een leugen vinden. Nou, diep is ook weer wat overdreven. Tellen leugens om bestwil ook mee? Vorige week had ik namelijk een surpriseparty van mijn tante. Een paar uur van te voren kreeg ik een berichtje van haar op Facebook: Maandag vier ik mijn verjaardag, hebben jullie zin om te komen? Ik antwoordde toen dat we wel even gezellig langs zouden komen. Wat helemaal niet waar was ,want over een paar uur zouden we haar gaan verrassen. Dit soort leugens zijn eigenlijk helemaal niet zo slecht. Je maakt iemand anders er zelfs blij mee! Op de ‘leugentjes om best wil’ na, probeer ik altijd een zo eerlijk mogelijk persoon te zijn. Eerlijkheid vind ik belangrijk. Ik zou zelf ook niet willen dat ik door iedereen voorgelogen word. Vroeger, toen ik een jaar of 4 was, zei ik altijd tegen mijn vriendinnetjes dat ik een prinses was en dat mijn ‘huidige’ ouders niet mijn echte ouders waren. Ik vertelde ze dat ik geadopteerd was om een zo normaal
mogelijk leven te kunnen lijden. Het kwam waarschijnlijk omdat de (toenmalige) prins net een relatie met Maxima aangegaan was en ik vond dat gewoon heel fascinerend. Ik weet alleen niet of je dat nou echt als een leugen moet zien, het was misschien meer één grote grap. Het mooie was alleen dat iedereen er ook nog gewoon intrapte.
Dromen en Ambities “Je kan heel gedreven zijn. Soms verlies je daarbij je omgeving uit het oog, maar over het algemeen weet je werk en privé redelijk te combineren”, zijn de eerste zinnen van de uitslag van een ambitietest die ik zojuist deed. Het klopt, als iets me boeit kan ik me er helemaal in verliezen en relaties en werk kan ik ook prima combineren. Op zich had ik dit zelf ook nog wel kunnen bedenken. Vrij standaard dus. “Je realiseert je dat het eenzaam aan de top kan zijn. Geld of (zakelijk) succes maakt misschien gelukkig, maar niet ten koste van alles. Het maken van de juiste afweging is echter niet altijd even makkelijk. Pas op dat je dan niet vervalt in besluiteloosheid. Daar zit niemand op te wachten”, kom ik tegen als ik verder lees. Ook allemaal waar. Maar de test heet nog altijd: ‘hoe ambitieus ben jij?’ Voor mijn gevoel heb ik hier niet echt antwoord op gehad. Hoe ambitieus ben ik nou eigenlijk? Wat is ambitie eigenlijk? Acht zoek resultaten kom ik tegen in een online woordenboek. ‘Streven om een betere positie te krijgen,’ vind ik verreweg de mooiste. Is dat wat ik aan het doen ben? Streven naar een betere positie? Nee, ik denk het niet. Ik vind de positie waarin ik mij nu bevind voldoende. Ik ben maar een student. Of is dit niet de goede manier van denken? Natuurlijk heb ik een aantal dromen. Ik wil later heel graag bij de krant of tijdschrift werken, of in ieder geval schrijven. Misschien is ambitie in mijn geval ook wel geduld hebben. Wachten totdat ik mijn studie afgemaakt heb. Maar wel denken en dromen over de toekomst. Ik ben van mening dat je bepaalde dingen niet moet overhaasten. Stel je voor: ik ben straks een jaar of 30 en ik heb alles al bereikt wat ik wil bereiken. Dat zou toch niet leuk meer zijn? Het is volgens mij best goed om wat langer de tijd te nemen voor bepaalde dingen. Zo kan je juist nog meer tijd in je werk steken om het beste uit jezelf te halen.
Spiegel van de ziel Mevrouw van Dijk verhief haar stem en richtte al haar aandacht naar mij toe: ‘Luna! Wat valt er nu weer buiten te zien? Is het interessanter dan wat ik aan het vertellen ben?’ ‘Sorry mevrouw’, fluisterde ik. Achter me hoorde ik iedereen lachen, maar dat was ik ondertussen al gewend. ‘Kom maar even vooraan zitten’, beveelde de docent me. Ik pakte mijn spullen op en liep tussen de rijen kinderen door. Een van hen stak zijn voet uit om me te laten struikelen. Het nare was dat het hem nog lukte ook. Ik ging hard onderuit. Weer gelach. Zelfs mevrouw van Dijk kan haar lach niet inhouden. Ik was er klaar mee. In plaats van naar mijn tafel te lopen liep ik recht op de deur af. Iedereen werd doodstil toen ze de deur hoorden kraken. Met een klap sloeg ik de deur achter me dicht. Klaar ben ik ermee. Bijna miste ik de trein naar huis. Ik was wel op het station, maar mijn gedachten waren zo ver weg dat ik de trein niet aan hoorde komen. Gelukkig drong het fluitje van de conducteur wel tot me door en liet hij me nog snel binnen. Ik viel letterlijk de trein in zo tegen een jongen aan. Hij ving op me op.
Ik keek hem aan en staarde in zijn ogen. Hij staarde terug. Voor mijn gevoel duurde het uren maar misschien was het maar een kwestie van seconden. Zijn ogen waren felblauw met gelige stipjes erin. Het was als een zee vol met vissen of een helblauwe lucht met gekleurde vogels. Om zijn pupil zat een grijs randje. Het was alsof het randje de lucht of zee beschermde. Ik kon niet stoppen met staren. Nog een paar seconden, smeekte ik mezelf. Maar misschien waren deze paar seconden net iets teveel voor me. In zijn ogen verscheen namelijk een wazige weerspiegeling van mijzelf. Ik schrok zo erg dat mijn benen begonnen te trillen. Ben ik dat echt? Waren die gedachten over de blauwe lucht en zee echt van mij? De jongen liet me los en liep gehaast naar een andere coupé. Verbaasd bleef ik staan. Ik was onder de indruk van zijn ogen, maar eigenlijk nog meer van mijn eigen gedachten. Op mijn weg naar huis kon ik niet stoppen met denken. Ik besloot een schriftje te pakken en alles op te schrijven. Ik moest hier gewoon iets mee. Eenmaal thuis sprintte ik met 2 treden tegelijk de trap op. In mijn kamer schreef ik alles op wat in me op kwam en verbond ik het tot een mooi verhaal. En nu, bijna 10 jaar later, doe ik dit elke dag. En dan bedoel ik niet in de armen van een vreemde vallen, maar alles schrijven wat er in me opkomt. Nu, bijna 10 jaar later, ben ik schrijfster. Mensen van over de hele wereld lezen mijn boeken. Ik geef lezingen en leer mensen hoe ze moeten schrijven. Soms zie ik nog weleens een oud klasgenootje van me lopen. Hij of zij kijkt me dan aan, wordt helemaal rood en loopt met een grote boog om me heen. Ja, ik denk dat ze nu wel opkijken tegen dat meisje die altijd uit het raam staarde.
Koffieshop Het rook er naar koffie en een vleugje kaneel. Het was er warm, net als de sfeer. Bij binnenkomst stond er links een rij tafels met stoelen. Bedoelt om het gekochte voedsel of drankje te nuttigen. Rechts stond een wat grotere chiquere tafel voor waarschijnlijk hetzelfde doeleinde. Om het hoekje stond een grote, houten toonbank met daarop allemaal verschillende soorten en maten koffiebekers. Aan de stenen wand achter de toonbank hingen grote borden met allerlei smaken koffie erop. Speculaas Latte werd het. Een lange blonde jongen achter de kassa nam mijn bestelling op. Hij vroeg me om mijn naam te spellen en daarna kon ik doorlopen naar de plek waar mijn koffie gemaakt werd. Een meisje met kort blond haar en een short met het logo van het bedrijf aan maakte mijn koffie. Vanwege de feestdagen deed ze het in een rode beker. Ze riep mijn naam en gaf de gekleurde beker aan me.
De koffie voelde loeiwarm aan in mijn handen, maar gelukkig lagen er kartonnetjes. Deze kon je om je beker heen wikkelen. Mijn neus ging even langs de beker. De sterke geur van speculaas drong mijn neus binnen. Ik liet mezelf zakken op de houten stoel met groene fluwelen bekleding. Het was hier zoveel fijner dan buiten, waar het ijskoud was en een waar er een strenge wind stond. Iedereen om me heen was zichtbaar aan het genieten van zijn of haar koffie. Zo zat er tegenover me een man met donker haar een krant te lezen en te genieten van een grote beker koffie. Voor mij was het nu ook tijd om de eerste slok te nemen. Van buiten voelde de beker nog steeds heet aan. Mijn mond raakte de plastic dop van beker aan en de smeuïge slagroom vloeide bij me naar binnen. De smaak van de lekkernij was duidelijk aanwezig. Na de slagroom was de koffie aan de beurt. De smaak van het koekje wat vaak met sinterklaas gegeten wordt, ging door mijn mond heen. De nasmaak smaakte sterk naar koffie.
Het duurde even voordat de beker leeg was, maar elke slok voelde beter. Na ongeveer 7 minuten was de beker die voorheen gevuld was met een bruinachtige vloeistof leeg. Wat is Starbucks toch heerlijk! Interview Na de hoge school voor Journalistiek in Utrecht begon Linda blok (32) als journalist te werken voor de Gooi- en Eemlander. Op een geven moment werd haar werk bij deze krant minder leuk doordat ze de functie van bureauredacteur had gekregen. Ze kon niet meer zelfstandig schrijven en dat is juist wat ze zo leuk vindt. Linda zocht naar een oplossing en besloot de knoop door te hakken om als freelance journalist verder te werken. Ze startte haar eigen bedrijf Tekstblok in juni 2013. “Tekstblok doet eigenlijk alles wat met tekst te maken heeft”, vertelt ze. “Klanten benaderen mij voor bijvoorbeeld: commerciële teksten (teksten voor websites van bedrijven of PR-teksten), journalistieke teksten en soms geef ik workshops. Deze workshops gaan vooral over communicatie. Een enkele keer word ik gevraagd als vervanger als er een journalist ziek is bijvoorbeeld. Door de jaren heen heb een netwerk opgebouwd. Zo worden er soms opdrachten doorgestuurd naar mij omdat de krant er geen tijd voor heeft.”
“Het leukste aan mijn vak vind ik magazines maken, of in ieder geval de tekst ervoor te schrijven. Opmaken doe ik niet zelf. De magazines die ik weleens gemaakt heb, zijn vaak een bijlage van de krant of ze zijn voor een uitgeverij of evenement. Een magazine is ook gelijk de opdracht waar ik het meest trots op ben. Ik heb weleens een magazine gemaakt voor een autocoureur. Ik had precies 4 weken om 40 pagina’s te vullen! Uiteindelijk is het zo mooi geworden, ik ben er echt trots op!” “Het moeilijkste is toch wel als ik een stuk moet schrijven over politiek of financiën. Dan zit ik daar te luisteren en denk ik vaak: waar gáát dit over? Vaak vraag ik het dan aan een collega die naast me zit, of bel ik naderhand nog een keer op. Mensen vinden het vaak helemaal niet erg om het nog een keer uit te leggen. Ze hebben liever dat het goed opgeschreven wordt. Het is een vak waar je best lef voor moet hebben. Ik weet nog dat ik vroeger huilend op mijn kamer zat omdat ik het zo eng vond om iemand op te bellen. Gelukkig is die angst nu helemaal verdwenen. Naast het lef hebben, denk ik ook dat je als journalist geïnteresseerd moet zijn in veel verschillende onderwerpen. Waarschijnlijk is dat het punt waar Sascha over zal gaan struikelen.” “Wat maakt mij anders dan de andere freelance journalisten? Ja, daar vraag je me wat. Ik denk dat ik, omdat ik wat meer terughoudend ben, meer vertrouwen wek bij mensen. Hierdoor praten ze makkelijker en kan ik kijken hoever ik kan gaan. Ook ben in erg geïnteresseerd in anderen en kan ik me goed verplaatsen in iemand.”
