BUDONEWS 2 – 18/12/2015
Editoriaal
Beste karateka en sympathisanten, het deed ondergetekende deugd dat na het eerste nummer de reacties positief waren en dat een aantal mensen al direct mee wilde werken aan een volgend nummer. Het blijkt dat we, nu drie maanden na het eerste nummer, toch genoeg stof hebben om een budonews te vullen. We mikken dan ook op een drietal nummers per seizoen. Zo hopen we iedereen (leden en niet-leden) een beetje meer inzicht te geven in wat wij allemaal doen en hoe bepaalde activiteiten verlopen. In de afgelopen drie maanden hadden we zowel bij Jishin als Katsu een aantal examens en hebben de lesgevers van Jishin een stage in Duitsland gevolgd. Er was een trouwfeest, we gingen naar een wedstrijd in Leopoldsburg, enz. Als lesgever doet het me persoonlijk enorm deugd om zoveel enthousiasme te zien bij de Jishinners die naar de wedstrijden toe leven. Beleving is enorm belangrijk want zonder kan je moeilijk goede prestaties neerzetten natuurlijk. Daarom heb ik zelf een doel gesteld voor het komende provinciaal kampioenschap in april. Vorig seizoen haalden we daar drie medailles en ik zou graag, met méér training én méér deelnemers, in 2016 het provinciaal kampioenschap verlaten met minstens zes medailles. Het soort eremetaal (goud, zilver of brons) maakt niet uit maar we moeten natuurlijk met de wedstrijdgroep een gezonde ambitie hebben om iedereen scherp te houden. En geef toe: wie zou er nu niet graag een podiumplaats behalen op een (provinciaal) kampioenschap? Stof tot nadenken maar vooral een hint om er vanaf de eerste training van 2016 terug ‘vollen bak’ tegenaan te gaan!
Sportieve groeten, Sensei Christoff
Uit de oude doos
We proberen in de komende edities regelmatig eens een foto uit de oude doos op te rakelen en een aantal mensen te herkennen. De tand des tijds is voor de ene al wat genadiger dan voor de andere nietwaar?
Demo in het park van Boom ergens eind jaren 80 begin jaren 90. Van links naar rechts: sensei Christoff, Roland Blanchart, shihan Jim Van de Wielle, Glenn Everaerts, sensei Patje, Marc Vandenbroeck.
Bedankje dat de redactie bereikte ‘Op 26 september 2015 ben ik, sensei Nick, getrouwd met mijn beste vriendin Kuni. Het was voor ons een geweldige dag en wij hebben hier enorm van genoten! Spijtig genoeg gaat het zo snel voorbij. Wij waren super hard verrast door jullie geweldige ontvangst toen wij de kerk uitkwamen! Wij willen iedereen van de karate die aanwezig was tijdens de ceremonie, ons verrast heeft aan de kerk en ‘s avonds ons feest mee in gang heeft gezet, bedanken voor de vele lieve woorden en attenties. Jullie hebben onze dag onvergetelijk gemaakt! Vele groetjes Sensei Nick’
Nieuwe EHBO koffer Begin oktober heeft Nick samen met Jimmy, de papa van Luna van Jishin, een nieuwe EHBO koffer samengesteld. De bedoeling is dat deze zowel bij de trainingen alsook bij alle andere activiteiten van onze club zal meegenomen en gebruikt worden. Sensei Nick is hiervoor het aanspreekpunt en alle lesgevers zullen geïnformeerd worden over het gebruik van de koffer vooraleer deze effectief gebruikt kan worden. Deze koffer werd volledig gesponsord door Jimmy en langs deze weg willen wij hem dan ook nogmaals van harte bedanken!
Woordje over de lesgevers Bij Jishin zijn we met een vijftal lesgevers (sensei Stijn, Jolien, Kim, Nick en Christoff) en dat is, gezien het aantal ingeschreven leden, geen overbodige luxe. Bij Katsu zijn de lessen voornamelijk in handen van sensei Patrick en sensei Christoff. Alle lesgevers, zowel bij Jishin als Katsu, staan maandag en vrijdag puur vrijwillig op de tatami. We krijgen daar geen van allen een vaste of variabele vergoeding voor. Enkel boeken, opleidingen en kimono worden terugbetaald maar het is dus niet zo dat ook maar iemand van ons een ‘loon’ zou krijgen. Ook de wedstrijdbegeleiding op verplaatsing en eventueel in de toekomst begeleiding op stages doen wij geheel vrijwillig. Daarenboven proberen we ons ook op stages te profileren als lesgevers én is sensei Nick geëngageerd door de Vlaamse Karate Federatie om bijscholingen te geven in de medische commissie, waarvan hij sinds mei 2015 lid is. Een bewijs dat onze aanpak aanslaat en werkt. We hebben het als club nooit anders gekend en erkenning van buitenaf sterkt ons dus in het geloof dat we op het juiste pad zitten.
De wistjedatjes Wist je dat… - De Jishinners voor Music for Life serieus uit hun pijp zijn gekomen en meer dan 1.300 sit- en push-ups hebben gedaan? - Wij nu al spijt hebben dat we de limiet niet op 2.000 hebben gelegd? - Wij op 22 december aan de Schorre verzamelen om 10u aan ‘den trap’ in kimono om dan naar Siska, Eva of Linde te gaan en hen ook een uitdaging voorschotelen? - Wij nog een gepast plaatje zoeken om aan te vragen… en wij Kung Fu fighting nu al wel een beetje té cliché vinden. - Wij met zes naar de stage in Rosenheim (DE) zijn gegaan in oktober en daar serieus verschoten zijn van Wim zijn Disney imitaties. - Wim zo goed heeft geïmiteerd dat hij daarvoor ’s nachts nog eens is opgestaan maar er niet veel volk meer luisterde. - Wij volgend jaar naar Zwitserland gaan op stage en daar graag een paar Jishinners mee naartoe zouden nemen. - Wij die dan wel op tijd naar hun bed gaan sturen want wij daar anders niks meer mee gaan kunnen aanvangen de laatste stagedag. - Sensei Nick is getrouwd (aiaiaaaaai) met zijn Kuni en de week erna toch al mee op stage naar Duitsland mocht. Die Nick dus met zijn gat in de boter is gevallen. - Wij met Jishin op het kampioenschap in Leopoldsburg geen potten braken maar er veel met grote ogen van de mat zijn gekomen en gemotiveerd waren om beter te doen. - Sensei Christoff volgend seizoen presentator bij StuBru wil worden ☺
Alweer een interstage om niet meer te vergeten Interstage Rosenheim oktober 2015: een persoonlijke indruk Al bijna een jaar geleden stipten we bij Katsu dit weekend aan als “niet te missen” en deden we er alles aan om het vrij te houden. Werkgevers werden gepaaid, vrouwen en vriendinnen gesust of meegenomen ☺, een huwelijk vervroegd en verbouwingen uitgesteld. En zo gebeurde het dat we op vrijdagochtend met zessen in onze “rental van” kropen richting Beieren voor de jaarlijkse bijeenkomst en hoogmis van onze overkoepelende organisatie: de World Kun-Tai-Ko Budo Association (hierna: WKBA). Wetmatigheid 1: door Duitsland cruisen is een overschatting, de korte periodes van doorrijden worden jammerlijk afgewisseld met lange aanschuifmarathons. In smetteloos wit (de gi welteverstaan) verschenen we netjes op tijd aan de dojo op zaterdagochtend. Wetmatigheid 2: de sportaccommodatie in andere landen heeft me al meermaals doen watertanden en zorgde al meermaals voor wat jaloezie: deze sportzaal was ruim, licht, goed verlucht, erg netjes en perfect voor een internationale stage! Om 9u30 werd de stage officieel geopend met de gebruikelijke plichtplegingen: welkomstwoorden, de burgemeester aan het woord, viel spasz… alle deelnemers leken er nogal op gebrand om in actie te kunnen schieten dus maar goed dat bovengenoemde burgervader het kort hield.
Keuzestress Vooraf had elk van onze leden al wel een parcours van te volgen workshops uitgestippeld. Niet bepaald gemakkelijk en als je dan 10 minuten voor aanvang geconfronteerd wordt met een gewijzigd uurschema gooit dat wel wat roet in het eten. Iedereen wilde graag het maximum uit deze stage halen: de verre verplaatsing en kostprijs toch op een zekere manier verantwoorden door dé top-les van de top-sensei (dat zijn ze stuk voor stuk) eruit te kunnen pikken. Voor het eerste uur moesten we dan plots terug kiezen. En kiezen tussen workshops is altijd een beetje verliezen, vooral wanneer je de andere pool in een andere hoek van de zaal aan het werk kan zien! Op de één of andere manier belandden wij bij MMA, een workshop takedowns door spierbundel annex vechtmachine annex beast-in-shorts Christian Grünaügl. Direct hardcoreactie van de 6 katsu-ka’s, parelend zweet, kreunen, steunen en lachen met onszelf en onze uitstekende kennis van die Deutsche Sprache. (ahum) Niet iedereen was even enthousiast om vroeg in de ochtend op de tatami te smakken, zich vrijwillig te laten wurgen en beenklemmen te zetten met de hiel vervaarlijk dicht bij het kruis van de partner. Voor mij loste deze workshop de verwachtingen alvast in! Leuk om in deze discipline te zien dat ze haar naam waar maakt: mixed martial arts: de judo en jiujitsu invloeden waren nooit ver weg en op een bepaalde manier uitgepuurd zodat deze technieken toepasbaar zijn zonder kimono! Vastgrijpen doe je aan polsen, nek, ellebogen, kuiten en dat brengt een andere dynamiek dan wanneer je grip op de situatie krijgt door een kimono te grijpen. Wetmatigheid 3: na een les bij Grunäugl voel je spiervezels protesteren waarvan je niet eens wist dat ze er waren. Vorig jaar was ik er namelijk ook bij, dus ik mag dat zeggen. Er zijn nog zekerheden. Voor de tweede workshop twijfelde ikzelf tussen les volgen bij onze eigen technische grootmeester Pat of het over een andere boeg te gooien en Krav Maga/stressgame bij te wonen bij de organisator van deze interstage, Mike Weinhart. Om te tonen dat we als één man (en vrouw) achter hem staan kozen we om onze Sensei te verblijden met onze aanwezigheid bij zijn workshop. Als ik naast ons keek (freelethics) was ik zelf wat blij om bij Pat beland te zijn. Onze buren aan rechterzijde kregen een uurlang een mix van squatten, burpees en buikspieroefeningen te verduren -heel nuttig en sportief, maar hoort het thuis op een interstage? Hoe het er in de workshop Krav Maga aan toe ging kan ik niet vertellen want wij hadden alle aandacht nodig om Kihon Kumite naar het volgende niveau te brengen. Het voordeel van een workshop in je eigen
discipline is dat het meteen een graadmeter kan zijn. Je ziet mensen van andere disciplines zwoegen op wat voor jezelf routine werd na jaren training. Je ziet dat die training vruchten afwierp door links en rechts anderen dezelfde oefeningen uit te zien voeren. Misschien hadden ze meer ervaring in jaren, misschien hadden ze een hogere graad, maar ik was zelf trots op wat Katsu liet zien daar: zelfcontrole, snelheid van uitvoering, technisch hoogstaand en eveneens het inzicht om anderen (in het Dengels nota bene) bij te brengen wat nu precies verwacht wordt. Kihon kumite door Pat Hesbeens zou later een vervolg krijgen door Jesus Fernandez. Nu kregen we een andere en onbekende set kihon ippon en kaeshi ippon voorgeschoteld. Sensei Pat hamerde daarnaast op het traditionele karakter (standen, gamae, maai, …) van deze oefeningen en dat brengt ons bij nog een wetmatigheid: als je oefeningen traditioneel aanpakt valt het kleinste foutje even hard op als een paarse jogging in een dojo vol witte kimono. Voor ons is sensei Pat misschien een vanzelfsprekendheid, dat krijg je wanneer je tweemaal per week met hem kan en mag trainen. Desalniettemin sta ik nog vaak versteld van zijn kennis, zijn snelheid en vooral wanneer hij iets toont en ik de schromelijke onderschatting maak om dat eens even na te doen. Dat onderscheidt de meester van zijn leerlingen. Dangraden bij de vleet Na de lunchbreak traden 2 monumenten van WKBA aan op de tatami van pool 2 voor een gezamenlijke course in goshinjitsu. Shihan Norbert Punzet en onze eigen shihan “hedde al geschoten?” Jim Van de Wielle. Samen goed voor tientallen dangraden in een velerlei aan budo-sporten. Eerst en vooral niets dan respect voor wat shihan Jim op zijn leeftijd nog doet. Lesgeven, desnoods zonder woorden. Individueel bijsturen. Partner zijn en zich laten vloeren. Allemaal met dezelfde gortdroge humor. Ik kan alleen maar dromen dat ik op die leeftijd dezelfde fitheid nog heb. Oss! De workshop was gradueel opgebouwd. Zowel shihan Punzet als shihan Van De Wielle voegden bij hun oefening steeds een extra aspect en laagje toe wat het zeer begrijpelijk maakte. Shihan Jim slaagde er zelfs in om zijn oefeningen zonder 1 woord over te brengen aan de deelnemers. En boeiend en vlot verliep dit zeker! Ik heb er geen idee van wat er in de andere pools op dat moment gegeven werd, om maar iets te zeggen.
Highlight De workshop waar ik zelf het meest naar uitkeek was het vervolg dat sensei Jesus Fernandez beloofde te breien aan de kihon kumite workshop van sensei Pat. Die belofte hield in dat we kihon kumite achter ons lieten en we ons stortten in de vrijere opbouw van jyu kumite. Wie Jesus Fernandez persoonlijk een beetje kent, weet dat een les van hem niet enkel draait om techniek maar dat veel aandacht wordt geschonken aan mindset en inzet! Ondanks de taalbarrières (ja in het meervoud) begeestert hij zijn deelnemers door zijn verbluffende snelheid, het betrekken van verschillende deelnemers in het aantonen hoe hij het verschil maakt en door de nadruk ook te leggen op minder alledaagse thema’s zoals bewegingsharmonie. Naast de dojo en de tatami stelt deze voormalig wereldkampioen zich aimabel en dankbaar op, éénmaal in the zone kon ondergetekende vaststellen dat hij vliegensvlug en beenhard kan zijn om zijn punt te verduidelijken! Wie ooit de kans krijgt om een workshop of stage te volgen of met hem te trainen laat die best niet liggen. Je zal het je niet beklagen. Wetmatigheid 4: wie zich in een les van sensei Jesus toont, zal betrokken worden in een toonmoment. Je ondervindt aan den lijve hoe het niet moet of hoe het beter kan.
Afsluiter van dag 1 Een workshop die sensei Christoff en ik hadden aangeduid om zeker te volgen was een beetje een sprong in het duister. Samen met Nick en Wim en twee dozijn duitstaligen schoven we aan in Pool 4 waar Caroline Martin Asal aantrad als lesgever. Mentale training over de wisselwerking tussen kamper en coach was voor ons om evidente redenen (hij de coach, ik de kamper) een training die we wel wilden volgen, de invulling echter, daar hadden we alleen maar het raden naar. Ik kan er weinig over zeggen behalve dat het een tegenvaller was. Weerom speelde de taalbarrière ons erg parten. Ondanks pogingen van Zwitsers nationaal Kickbox coach Caroline om ons te betrekken in het kringgesprek raakten we het spoor al snel bijster. De essentie van sommige oefeningen kregen we ook niet goed mee en de realiteit van een kickboxing wedstrijd verschilt nogal sterk van die van karate kumite. Hiervan nemen we weinig mee naar huis, Christoff vergeet alvast zijn pakje kauwgom (één van de tips) niet voor de volgende wedstrijd. Jammer maar helaas was deze workshop een schot voor de boeg. Nieuwe rang Wat is een grotere eer voor een budo-sporter om ten aanzien van een paar honderd andere budoka’s en sensei gelauwerd te worden? Die eer viel enkele deelnemers te beurt. Eerst was er aandacht voor wellicht de oudste deelnemer aan de interstage. Het zou Erich Kirchgessner’s laatste interstage worden, het moet wel gezegd, op een erg respectabele leeftijd. Hierna werden diploma’s uitgereikt aan enkele deelnemers die een dangraad behaalden in hun discipline het afgelopen jaar. Dat kan doorgaan voor wetmatigheid x, want het is elk jaar vaste prik, en hoort bij een interstage als schuim bij bier. Voor shihan Jim Van de Wielle was de verrassing compleet toen hij te horen kreeg dat de verantwoordelijken van de WKBA besloten hadden om hem een nieuwe rang toe te kennen. Kaisho of 11e dan! Wauw! Voor de afsluitende groepsfoto’s kreeg iedereen nog een leuk aandenken: een herinneringsmedaille. Hierna was het racen naar het hotel, klaarmaken en hoppa daar is de volgende wetmatigheid: het avondfeest…
Dag 2 Dag 2 had voor de Belgische delegatie nog maar 1 workshop in petto. Nieuwbakken kaisho Jim en sensei Pat hadden een vroege vlucht naar huis en de rest van de crew diende rekening te houden met een reistijd tussen 8 en 11u in onze rental van. Na de officiële opening van de dag stonden we tussen een massa geïnteresseerden klaar voor de workshop jiujitsu van Jesus Fernandez. Onder andere aan de Belgische karateka’s beloofde hij de vorige dag om te zorgen voor een rode draad die doorliep in zijn beide lessen. Als allereerste kregen we nogmaals een demonstratie van zijn intensieve werkwijze en verschroeiende snelheid waarbij niemand ontzien werd (arme partner stond op vele gezichten te lezen), deze keer niet in karate maar met jiujitsu klemmen en worpen. De opbouw hiervan ging van statisch tot een erg dynamisch doel namelijk aanvallen in karate kumite stijl, die aanval pareren en daarna klemmen en worpen toepassen indien de afstand dit toeliet. Dit klinkt gemakkelijker dan het is. Wat zorgt voor de afsluitende wetmatigheid: details maken zo vaak het verschil tussen het succesvol uitvoeren van een techniek of combinatie daarvan, wie deze details in de vingers heeft kan vaak de techniek beheersen, ongeacht leeftijd, kracht of snelheid.
Joris Willekens
Getuigenis van Jolien Bruers Dankzij onze sensei Christoff, is deze budonews terug leven in geblazen! Hallelujah! Ik had geen idee dat dit ooit heeft bestaan, maar ben wel ontzettend blij dat het er weer is, omdat het lachen geblazen is!! Dat kan ook niet anders, want er wordt over een fantastische groep geschreven! Elke vrijdag na de Katsu training gaan we met (bijna) iedereen nog een pintje, wijntje, cornetje, cavatje,… drinken in het sportcafé naast onze dojo. Ik geef eerlijk toe, soms kijk ik meer uit naar het moment ná de training dan naar de training zelf…omdat we zo’n fijne, warme, samenhangende groep zijn! We lachen, maken plezier, maar soms worden er ook serieuze zaken besproken. Jaarplanningen van Jishin worden gesmeed aan de hand van een pintje en een portie warm gemend. We kunnen pas echt goed nadenken als de dorst gestild is en ons buikje rond gegeten is! Deze vergaderingen, en eigenlijk heel Jishin en voor een groot deel ook Katsu, staan onder de leiding van een fantastisch persoon: Christoff De Coninck, die ik graag even in de spotlight wil stellen. Overdag en vaak ook ’s nachts is hij bezig met het runnen van zijn bedrijf: Actafim BVBA. Als je een top boekhouder moet vinden, he is the man!! Daarnaast is hij ook full-time bezig met het runnen van een gezin dat bestaat uit drie wondermooie kinderen en een geweldige vrouw. Als hij dan nog wat tijd over heeft steekt hij die in Jishin en Katsu. Ik denk dat ik op één hand de trainingen kan tellen dat hij er niet was. Deze man is onwaarschijnlijk in het vinden van tijd en in tijd vrij maken! Chapeau, respect, wat ne zot! Ongelooflijk hoe hij dit allemaal voor elkaar speelt. Ik ben nog maar een studentje en heb al niet altijd de tijd om les te komen geven. Dan moet ik mij enkel nog maar bezig houden met lesplanningen maken en op de trainingen en vergaderingen aanwezig zijn…
Volgens mij zijn er heel veel mensen die onderschatten hoeveel tijd en energie hij in onze karateclub steekt… Sinds enkele jaren heb ik niet enkel de eer dat hij mij les geeft en een zeer goede vriend is geworden, maar ook dat hij mij klaarstoomt voor wedstrijden. Sinds dit jaar is Christoff begonnen met een wedstrijdgroep bij Jishin en Katsu, voor zowel kata als voor kumite. Ook het nodige materiaal werd door Christoff aangekocht: een bal van 2kg om spiertjes te creëren, een ladder voor snellere beentechniek, beschermkussens voor het bovenlichaam (wat zeker als vrouw nodig is tussen al die venten)… We kunnen er in vliegen! Want ook leden binnen de wedstrijd groep ontbreken we niet. Sinds dit jaar zijn we maar liefst met 7 personen van Katsu die meedoen met de kumite wedstrijden. Christoff is iemand waar ik al heel mijn karate carrière naar op kijk. Hij heeft niet enkel het talent een goede boekhouder en vader te zijn, maar is ook een waanzinnig goede karateka! Ik leer het van de beste! Geregeld sta ik met mijn mond wagenwijd open en voel ik een steek van jaloezie, gewoon omdat hij zooooooo goed is, zeker dat bekkenwerk! Je bent en blijft een topper Christoff en steeds een voorbeeld voor heel veel zaken!
Examens bij Jishin Ik had het al door toen ik aan de sporthal arriveerde: overal kinderen die druk in gesprek of aan het oefenen waren, de zenuwen stonden dus gespannen. Het was namelijk examen vandaag. In de kleedkamers werd ik al overstelpt met vragen zoals: “Wat moet ik allemaal kennen? Kan je nog eens even dit voordoen? Ik weet niet meer hoe ik dat moet doen,…” In de dojo zelf was het al niet beter. In plaats van de normaal spelende bende kinderen was bijna iedereen duchtig aan het oefenen. Na het groeten kregen ze nog een kwartiertje tijd om alles even te herhalen en daarna was het onherroepelijk zover. De sfeer was gespannen en de dojo zat vol energie!
Als eerste aan de beurt waren de witte gordels. Dit was een grote groep met een heel aantal nieuwe leden. Zij hebben laten zien wat ze al allemaal hebben geleerd. Voor iedereen is er nog werk aan de winkel (bij de ene al wat meer dan bij de andere). Voor deze groep is het vooral belangrijk dat zij tonen dat ze leergierig zijn en inzet hebben. Het leren van de oefeningen en kata komt met verloop van tijd. Vervolgens waren het de groene banden. Dit was een groep van 3, namelijk: Luka, Estelle en Amy. Luka deed examen voor blauwe gordel terwijl de andere 2 voor hun streepje gingen. De kihon en de kumite oefeningen hebben ze samen afgelegd. Daarna moest Luka alleen zijn kata nog laten zien. Helemaal alleen iets doen terwijl iedereen staat te kijken is niet makkelijk maar hij heeft het er goed vanaf gebracht!
Na de kleine groep van groene gordels waren de witte gordels met 2 streepjes aan de beurt. Zij deden hun best om op het einde met een gele gordel naar huis te gaan. Zoals te zien op de foto zijn deze leden over het algemeen nog zeer jong en is er dus ook hier nog zeker ruimte om eens een fout te maken.
Na weer een grote groep was het aan de oranje gordels om hun kunnen te demonstreren. De helft van de groep ging voor hun groene gordel terwijl de andere helft voor een groen streepje examen deed. Zij zijn al wat groter en hebben meer (wedstrijd) ervaring dus van hen verwachten we al een bepaald niveau . Dat betekent dat er minder ruimte voor fouten is en dat zij ons moeten kunnen overtuigen dat zij klaar zijn om een volgende stap te zetten. De oefeningen en kata worden ook steeds moeilijker als je jezelf opwerkt in de karate rangen. De jury ervan overtuigen dat je alles onder de knie hebt is dus geen makkelijke uitdaging!
Tenslotte waren de gele gordels nog aan de beurt. Ook dit was weer een grote groep. Zij stonden met 11 paraat om het beste van zichzelf te geven op dit examen. Beginnen deden we net zoals bij de anderen met de kihon. Zij moesten dan vorderen en wijken met door ons opgelegde technieken. Deze kihon heeft als bedoeling om alle basisbewegingen te leren en aan te scherpen.
Deze bewegingen heb je later nodig in alle karate oefeningen. Het is als het ware de basis. Ook hier was de groep verdeeld in zij die voor een oranje gordel gingen en zij die er voor een streep stonden. Voor een gordel moet je ook de kata laten zien om te laten merken dat je klaar bent voor een volgende kleur.
Dat waren de examens bij jishin, onze jeugdtak. We hebben dit jaar ook een deel examens bij katsu gedaan, de groep voor volwassenen. Degene die bij de volwassenen hun examen moesten doen waren de bruine gordels Hebe en Patryk en de blauwe gordel Emma. Dit was deels uit tijdsgebrek om iedereen uitgebreid aan bod te laten komen en deels om deze groep jongeren al wat kennis te laten maken met de “structuur en werking” na de jeugd. De oefeningen die zij moesten laten zien zijn al uitgebreider en moeilijker dan degene die de anderen moesten leren. Zij moeten deze oefeningen snel, krachtig maar vooral ook technisch kunnen uitvoeren. En dit keer op keer. Zij moeten laten zien dat ze deze oefeningen meester zijn.
In totaal hebben er 45 jishin leden examen gedaan. Ik wil ze dan ook nog eens allemaal bedanken om zo talrijk aanwezig te zijn en te laten zien wat zij allemaal geleerd hadden. Jammer genoeg heeft niet iedereen zijn volgende gordel of streepje kunnen behalen van de eerste keer. Voor ons als lesgever is dit ook steeds een heel moeilijke keuze want wij willen natuurlijk dat iedereen gelukkig is. Zij die er niet door waren kregen zoals altijd een herkansing de week erna. Voor de meeste is dit genoeg om eens even wakker geschud te worden, zij laten dan de week erna zien dat ze het wel waard zijn om een stap vooruit te doen. Uiteindelijk waren na de herkansingen al onze leden geslaagd. Zoals te verwachten was het bij niemand perfect en is er nog steeds verbetering mogelijk. Wij als lesgevers streven er dan ook naar om dit bij te schaven bij iedereen zodat zij op het volgende examen weer helemaal klaar zijn om een stapje verder te gaan!
Stijn Segers
Examens bij Katsu We zouden het al bijna vergeten door al het examengeweld bij Jishin, maar ook bij Katsu stonden er examens gepland. Matthias en Tibo legden hun examen af voor blauwe gordel en hebben dit ook zeer goed gedaan. De twee vergelijken is écht appelen en peren vergelijken. Tibo is de snelle en lenige, Matthias de stevige en standvastige. Als je ze in een ton zou gooien en van de twee één maken, zou je een superkarateka hebben. Maar ze zijn, elk op hun manier en met elk hun sterke kanten, ook al stevig aan de weg naar boven aan het timmeren. Langs deze weg nogmaals een dikke proficiat aan Tibo en Matthias!
Personeelsuitbreiding Vanaf 2016 komt Joris het Jishinteam vervoegen voor de wedstrijdtrainingen kumite. Hij heeft (zoals jullie in de eerste Budonews konden lezen) op het laatste provinciaal kampioenschap een tweede plaats bij de senioren behaald en kan de jongeren die kumite gaan doen dus aardig wat bijbrengen. We zijn alvast heel blij dat er weer twee handen extra zijn waardoor ons werk weer wat lichter wordt. Welkom Joris!
Tot slot Na alle lof aan mijn adres…ik zou ook niet staan waar ik nu sta zonder mijn eigen sensei en onze shihan. Als ik een les overneem en puur op improvisatie wat zelfverdediging of karatetechnieken geef, krijg ik regelmatig te horen: ‘Waar haal je dat toch allemaal? Jij moet dat toch van tevoren allemaal opzoeken?’. Niet dus. Allemaal een gevolg van trainen onder sensei Patje en shihan Jim. Karate en zelfverdediging werd er vroeger ingehamerd en daar pluk ik nu de vruchten van. Ik vind het ook leuk om zien dat onze club daar veel sterker in staat dan de meeste clubs. OK, we schieten dan weleens tekort op een wedstrijd maar we zijn wel veel completere karateka én we kennen toch ook aardig wat van zelfverdediging en jitsu. Wat me het meeste plezier doet is dat zowel sensei Patje als shihan Jim nog alle twee op de tatami staan. En dat doet me dikwijls beseffen dat wij het goed hebben in onze club. We staan allemaal het grootste deel van de tijd positief op de mat (iedereen heeft al wel eens een mindere dag natuurlijk) en als we het eens moeilijk hebben op of naast de mat, sleuren we mekaar er wel door. Daarvoor staat Katsu al jaar en dag. Ik ben er al van 1987 bij en heb het nooit anders geweten. Katsu is een hechte groep van karateka op en naast de tatami die veel lief en leed delen met elkaar. Die weg is onze club jaren geleden ingeslagen en ik hoop dat we nog heel lang op die ingeslagen weg verder gaan. Elk lid in onze club is een eigen persoon, geen nummer, en we behandelen hen ook zo! Want dat is uiteindelijk een van de grondregels van karate: respect voor de andere! Een weloverwogen boodschap die al eeuwen standhoudt om af te sluiten en om te onthouden voor het nieuwe jaar! Prettige kerstdagen en een gelukkig en gezond 2016!
sensei Christoff
BUDONEWS 2 – 18/12/2015
Editoriaal
Beste karateka en sympathisanten, het deed ondergetekende deugd dat na het eerste nummer de reacties positief waren en dat een aantal mensen al direct mee wilde werken aan een volgend nummer. Het blijkt dat we, nu drie maanden na het eerste nummer, toch genoeg stof hebben om een budonews te vullen. We mikken dan ook op een drietal nummers per seizoen. Zo hopen we iedereen (leden en niet-leden) een beetje meer inzicht te geven in wat wij allemaal doen en hoe bepaalde activiteiten verlopen. In de afgelopen drie maanden hadden we zowel bij Jishin als Katsu een aantal examens en hebben de lesgevers van Jishin een stage in Duitsland gevolgd. Er was een trouwfeest, we gingen naar een wedstrijd in Leopoldsburg, enz. Als lesgever doet het me persoonlijk enorm deugd om zoveel enthousiasme te zien bij de Jishinners die naar de wedstrijden toe leven. Beleving is enorm belangrijk want zonder kan je moeilijk goede prestaties neerzetten natuurlijk. Daarom heb ik zelf een doel gesteld voor het komende provinciaal kampioenschap in april. Vorig seizoen haalden we daar drie medailles en ik zou graag, met méér training én méér deelnemers, in 2016 het provinciaal kampioenschap verlaten met minstens zes medailles. Het soort eremetaal (goud, zilver of brons) maakt niet uit maar we moeten natuurlijk met de wedstrijdgroep een gezonde ambitie hebben om iedereen scherp te houden. En geef toe: wie zou er nu niet graag een podiumplaats behalen op een (provinciaal) kampioenschap? Stof tot nadenken maar vooral een hint om er vanaf de eerste training van 2016 terug ‘vollen bak’ tegenaan te gaan!
Sportieve groeten, Sensei Christoff
Uit de oude doos
We proberen in de komende edities regelmatig eens een foto uit de oude doos op te rakelen en een aantal mensen te herkennen. De tand des tijds is voor de ene al wat genadiger dan voor de andere nietwaar?
Demo in het park van Boom ergens eind jaren 80 begin jaren 90. Van links naar rechts: sensei Christoff, Roland Blanchart, shihan Jim Van de Wielle, Glenn Everaerts, sensei Patje, Marc Vandenbroeck.
Bedankje dat de redactie bereikte ‘Op 26 september 2015 ben ik, sensei Nick, getrouwd met mijn beste vriendin Kuni. Het was voor ons een geweldige dag en wij hebben hier enorm van genoten! Spijtig genoeg gaat het zo snel voorbij. Wij waren super hard verrast door jullie geweldige ontvangst toen wij de kerk uitkwamen! Wij willen iedereen van de karate die aanwezig was tijdens de ceremonie, ons verrast heeft aan de kerk en ‘s avonds ons feest mee in gang heeft gezet, bedanken voor de vele lieve woorden en attenties. Jullie hebben onze dag onvergetelijk gemaakt! Vele groetjes Sensei Nick’
Nieuwe EHBO koffer Begin oktober heeft Nick samen met Jimmy, de papa van Luna van Jishin, een nieuwe EHBO koffer samengesteld. De bedoeling is dat deze zowel bij de trainingen alsook bij alle andere activiteiten van onze club zal meegenomen en gebruikt worden. Sensei Nick is hiervoor het aanspreekpunt en alle lesgevers zullen geïnformeerd worden over het gebruik van de koffer vooraleer deze effectief gebruikt kan worden. Deze koffer werd volledig gesponsord door Jimmy en langs deze weg willen wij hem dan ook nogmaals van harte bedanken!
Woordje over de lesgevers Bij Jishin zijn we met een vijftal lesgevers (sensei Stijn, Jolien, Kim, Nick en Christoff) en dat is, gezien het aantal ingeschreven leden, geen overbodige luxe. Bij Katsu zijn de lessen voornamelijk in handen van sensei Patrick en sensei Christoff. Alle lesgevers, zowel bij Jishin als Katsu, staan maandag en vrijdag puur vrijwillig op de tatami. We krijgen daar geen van allen een vaste of variabele vergoeding voor. Enkel boeken, opleidingen en kimono worden terugbetaald maar het is dus niet zo dat ook maar iemand van ons een ‘loon’ zou krijgen. Ook de wedstrijdbegeleiding op verplaatsing en eventueel in de toekomst begeleiding op stages doen wij geheel vrijwillig. Daarenboven proberen we ons ook op stages te profileren als lesgevers én is sensei Nick geëngageerd door de Vlaamse Karate Federatie om bijscholingen te geven in de medische commissie, waarvan hij sinds mei 2015 lid is. Een bewijs dat onze aanpak aanslaat en werkt. We hebben het als club nooit anders gekend en erkenning van buitenaf sterkt ons dus in het geloof dat we op het juiste pad zitten.
De wistjedatjes Wist je dat… - De Jishinners voor Music for Life serieus uit hun pijp zijn gekomen en meer dan 1.300 sit- en push-ups hebben gedaan? - Wij nu al spijt hebben dat we de limiet niet op 2.000 hebben gelegd? - Wij op 22 december aan de Schorre verzamelen om 10u aan ‘den trap’ in kimono om dan naar Siska, Eva of Linde te gaan en hen ook een uitdaging voorschotelen? - Wij nog een gepast plaatje zoeken om aan te vragen… en wij Kung Fu fighting nu al wel een beetje té cliché vinden. - Wij met zes naar de stage in Rosenheim (DE) zijn gegaan in oktober en daar serieus verschoten zijn van Wim zijn Disney imitaties. - Wim zo goed heeft geïmiteerd dat hij daarvoor ’s nachts nog eens is opgestaan maar er niet veel volk meer luisterde. - Wij volgend jaar naar Zwitserland gaan op stage en daar graag een paar Jishinners mee naartoe zouden nemen. - Wij die dan wel op tijd naar hun bed gaan sturen want wij daar anders niks meer mee gaan kunnen aanvangen de laatste stagedag. - Sensei Nick is getrouwd (aiaiaaaaai) met zijn Kuni en de week erna toch al mee op stage naar Duitsland mocht. Die Nick dus met zijn gat in de boter is gevallen. - Wij met Jishin op het kampioenschap in Leopoldsburg geen potten braken maar er veel met grote ogen van de mat zijn gekomen en gemotiveerd waren om beter te doen. - Sensei Christoff volgend seizoen presentator bij StuBru wil worden ☺
Alweer een interstage om niet meer te vergeten Interstage Rosenheim oktober 2015: een persoonlijke indruk Al bijna een jaar geleden stipten we bij Katsu dit weekend aan als “niet te missen” en deden we er alles aan om het vrij te houden. Werkgevers werden gepaaid, vrouwen en vriendinnen gesust of meegenomen ☺, een huwelijk vervroegd en verbouwingen uitgesteld. En zo gebeurde het dat we op vrijdagochtend met zessen in onze “rental van” kropen richting Beieren voor de jaarlijkse bijeenkomst en hoogmis van onze overkoepelende organisatie: de World Kun-Tai-Ko Budo Association (hierna: WKBA). Wetmatigheid 1: door Duitsland cruisen is een overschatting, de korte periodes van doorrijden worden jammerlijk afgewisseld met lange aanschuifmarathons. In smetteloos wit (de gi welteverstaan) verschenen we netjes op tijd aan de dojo op zaterdagochtend. Wetmatigheid 2: de sportaccommodatie in andere landen heeft me al meermaals doen watertanden en zorgde al meermaals voor wat jaloezie: deze sportzaal was ruim, licht, goed verlucht, erg netjes en perfect voor een internationale stage! Om 9u30 werd de stage officieel geopend met de gebruikelijke plichtplegingen: welkomstwoorden, de burgemeester aan het woord, viel spasz… alle deelnemers leken er nogal op gebrand om in actie te kunnen schieten dus maar goed dat bovengenoemde burgervader het kort hield.
Keuzestress Vooraf had elk van onze leden al wel een parcours van te volgen workshops uitgestippeld. Niet bepaald gemakkelijk en als je dan 10 minuten voor aanvang geconfronteerd wordt met een gewijzigd uurschema gooit dat wel wat roet in het eten. Iedereen wilde graag het maximum uit deze stage halen: de verre verplaatsing en kostprijs toch op een zekere manier verantwoorden door dé top-les van de top-sensei (dat zijn ze stuk voor stuk) eruit te kunnen pikken. Voor het eerste uur moesten we dan plots terug kiezen. En kiezen tussen workshops is altijd een beetje verliezen, vooral wanneer je de andere pool in een andere hoek van de zaal aan het werk kan zien! Op de één of andere manier belandden wij bij MMA, een workshop takedowns door spierbundel annex vechtmachine annex beast-in-shorts Christian Grünaügl. Direct hardcoreactie van de 6 katsu-ka’s, parelend zweet, kreunen, steunen en lachen met onszelf en onze uitstekende kennis van die Deutsche Sprache. (ahum) Niet iedereen was even enthousiast om vroeg in de ochtend op de tatami te smakken, zich vrijwillig te laten wurgen en beenklemmen te zetten met de hiel vervaarlijk dicht bij het kruis van de partner. Voor mij loste deze workshop de verwachtingen alvast in! Leuk om in deze discipline te zien dat ze haar naam waar maakt: mixed martial arts: de judo en jiujitsu invloeden waren nooit ver weg en op een bepaalde manier uitgepuurd zodat deze technieken toepasbaar zijn zonder kimono! Vastgrijpen doe je aan polsen, nek, ellebogen, kuiten en dat brengt een andere dynamiek dan wanneer je grip op de situatie krijgt door een kimono te grijpen. Wetmatigheid 3: na een les bij Grunäugl voel je spiervezels protesteren waarvan je niet eens wist dat ze er waren. Vorig jaar was ik er namelijk ook bij, dus ik mag dat zeggen. Er zijn nog zekerheden. Voor de tweede workshop twijfelde ikzelf tussen les volgen bij onze eigen technische grootmeester Pat of het over een andere boeg te gooien en Krav Maga/stressgame bij te wonen bij de organisator van deze interstage, Mike Weinhart. Om te tonen dat we als één man (en vrouw) achter hem staan kozen we om onze Sensei te verblijden met onze aanwezigheid bij zijn workshop. Als ik naast ons keek (freelethics) was ik zelf wat blij om bij Pat beland te zijn. Onze buren aan rechterzijde kregen een uurlang een mix van squatten, burpees en buikspieroefeningen te verduren -heel nuttig en sportief, maar hoort het thuis op een interstage? Hoe het er in de workshop Krav Maga aan toe ging kan ik niet vertellen want wij hadden alle aandacht nodig om Kihon Kumite naar het volgende niveau te brengen. Het voordeel van een workshop in je eigen
discipline is dat het meteen een graadmeter kan zijn. Je ziet mensen van andere disciplines zwoegen op wat voor jezelf routine werd na jaren training. Je ziet dat die training vruchten afwierp door links en rechts anderen dezelfde oefeningen uit te zien voeren. Misschien hadden ze meer ervaring in jaren, misschien hadden ze een hogere graad, maar ik was zelf trots op wat Katsu liet zien daar: zelfcontrole, snelheid van uitvoering, technisch hoogstaand en eveneens het inzicht om anderen (in het Dengels nota bene) bij te brengen wat nu precies verwacht wordt. Kihon kumite door Pat Hesbeens zou later een vervolg krijgen door Jesus Fernandez. Nu kregen we een andere en onbekende set kihon ippon en kaeshi ippon voorgeschoteld. Sensei Pat hamerde daarnaast op het traditionele karakter (standen, gamae, maai, …) van deze oefeningen en dat brengt ons bij nog een wetmatigheid: als je oefeningen traditioneel aanpakt valt het kleinste foutje even hard op als een paarse jogging in een dojo vol witte kimono. Voor ons is sensei Pat misschien een vanzelfsprekendheid, dat krijg je wanneer je tweemaal per week met hem kan en mag trainen. Desalniettemin sta ik nog vaak versteld van zijn kennis, zijn snelheid en vooral wanneer hij iets toont en ik de schromelijke onderschatting maak om dat eens even na te doen. Dat onderscheidt de meester van zijn leerlingen. Dangraden bij de vleet Na de lunchbreak traden 2 monumenten van WKBA aan op de tatami van pool 2 voor een gezamenlijke course in goshinjitsu. Shihan Norbert Punzet en onze eigen shihan “hedde al geschoten?” Jim Van de Wielle. Samen goed voor tientallen dangraden in een velerlei aan budo-sporten. Eerst en vooral niets dan respect voor wat shihan Jim op zijn leeftijd nog doet. Lesgeven, desnoods zonder woorden. Individueel bijsturen. Partner zijn en zich laten vloeren. Allemaal met dezelfde gortdroge humor. Ik kan alleen maar dromen dat ik op die leeftijd dezelfde fitheid nog heb. Oss! De workshop was gradueel opgebouwd. Zowel shihan Punzet als shihan Van De Wielle voegden bij hun oefening steeds een extra aspect en laagje toe wat het zeer begrijpelijk maakte. Shihan Jim slaagde er zelfs in om zijn oefeningen zonder 1 woord over te brengen aan de deelnemers. En boeiend en vlot verliep dit zeker! Ik heb er geen idee van wat er in de andere pools op dat moment gegeven werd, om maar iets te zeggen.
Highlight De workshop waar ik zelf het meest naar uitkeek was het vervolg dat sensei Jesus Fernandez beloofde te breien aan de kihon kumite workshop van sensei Pat. Die belofte hield in dat we kihon kumite achter ons lieten en we ons stortten in de vrijere opbouw van jyu kumite. Wie Jesus Fernandez persoonlijk een beetje kent, weet dat een les van hem niet enkel draait om techniek maar dat veel aandacht wordt geschonken aan mindset en inzet! Ondanks de taalbarrières (ja in het meervoud) begeestert hij zijn deelnemers door zijn verbluffende snelheid, het betrekken van verschillende deelnemers in het aantonen hoe hij het verschil maakt en door de nadruk ook te leggen op minder alledaagse thema’s zoals bewegingsharmonie. Naast de dojo en de tatami stelt deze voormalig wereldkampioen zich aimabel en dankbaar op, éénmaal in the zone kon ondergetekende vaststellen dat hij vliegensvlug en beenhard kan zijn om zijn punt te verduidelijken! Wie ooit de kans krijgt om een workshop of stage te volgen of met hem te trainen laat die best niet liggen. Je zal het je niet beklagen. Wetmatigheid 4: wie zich in een les van sensei Jesus toont, zal betrokken worden in een toonmoment. Je ondervindt aan den lijve hoe het niet moet of hoe het beter kan.
Afsluiter van dag 1 Een workshop die sensei Christoff en ik hadden aangeduid om zeker te volgen was een beetje een sprong in het duister. Samen met Nick en Wim en twee dozijn duitstaligen schoven we aan in Pool 4 waar Caroline Martin Asal aantrad als lesgever. Mentale training over de wisselwerking tussen kamper en coach was voor ons om evidente redenen (hij de coach, ik de kamper) een training die we wel wilden volgen, de invulling echter, daar hadden we alleen maar het raden naar. Ik kan er weinig over zeggen behalve dat het een tegenvaller was. Weerom speelde de taalbarrière ons erg parten. Ondanks pogingen van Zwitsers nationaal Kickbox coach Caroline om ons te betrekken in het kringgesprek raakten we het spoor al snel bijster. De essentie van sommige oefeningen kregen we ook niet goed mee en de realiteit van een kickboxing wedstrijd verschilt nogal sterk van die van karate kumite. Hiervan nemen we weinig mee naar huis, Christoff vergeet alvast zijn pakje kauwgom (één van de tips) niet voor de volgende wedstrijd. Jammer maar helaas was deze workshop een schot voor de boeg. Nieuwe rang Wat is een grotere eer voor een budo-sporter om ten aanzien van een paar honderd andere budoka’s en sensei gelauwerd te worden? Die eer viel enkele deelnemers te beurt. Eerst was er aandacht voor wellicht de oudste deelnemer aan de interstage. Het zou Erich Kirchgessner’s laatste interstage worden, het moet wel gezegd, op een erg respectabele leeftijd. Hierna werden diploma’s uitgereikt aan enkele deelnemers die een dangraad behaalden in hun discipline het afgelopen jaar. Dat kan doorgaan voor wetmatigheid x, want het is elk jaar vaste prik, en hoort bij een interstage als schuim bij bier. Voor shihan Jim Van de Wielle was de verrassing compleet toen hij te horen kreeg dat de verantwoordelijken van de WKBA besloten hadden om hem een nieuwe rang toe te kennen. Kaisho of 11e dan! Wauw! Voor de afsluitende groepsfoto’s kreeg iedereen nog een leuk aandenken: een herinneringsmedaille. Hierna was het racen naar het hotel, klaarmaken en hoppa daar is de volgende wetmatigheid: het avondfeest…
Dag 2 Dag 2 had voor de Belgische delegatie nog maar 1 workshop in petto. Nieuwbakken kaisho Jim en sensei Pat hadden een vroege vlucht naar huis en de rest van de crew diende rekening te houden met een reistijd tussen 8 en 11u in onze rental van. Na de officiële opening van de dag stonden we tussen een massa geïnteresseerden klaar voor de workshop jiujitsu van Jesus Fernandez. Onder andere aan de Belgische karateka’s beloofde hij de vorige dag om te zorgen voor een rode draad die doorliep in zijn beide lessen. Als allereerste kregen we nogmaals een demonstratie van zijn intensieve werkwijze en verschroeiende snelheid waarbij niemand ontzien werd (arme partner stond op vele gezichten te lezen), deze keer niet in karate maar met jiujitsu klemmen en worpen. De opbouw hiervan ging van statisch tot een erg dynamisch doel namelijk aanvallen in karate kumite stijl, die aanval pareren en daarna klemmen en worpen toepassen indien de afstand dit toeliet. Dit klinkt gemakkelijker dan het is. Wat zorgt voor de afsluitende wetmatigheid: details maken zo vaak het verschil tussen het succesvol uitvoeren van een techniek of combinatie daarvan, wie deze details in de vingers heeft kan vaak de techniek beheersen, ongeacht leeftijd, kracht of snelheid.
Joris Willekens
Getuigenis van Jolien Bruers Dankzij onze sensei Christoff, is deze budonews terug leven in geblazen! Hallelujah! Ik had geen idee dat dit ooit heeft bestaan, maar ben wel ontzettend blij dat het er weer is, omdat het lachen geblazen is!! Dat kan ook niet anders, want er wordt over een fantastische groep geschreven! Elke vrijdag na de Katsu training gaan we met (bijna) iedereen nog een pintje, wijntje, cornetje, cavatje,… drinken in het sportcafé naast onze dojo. Ik geef eerlijk toe, soms kijk ik meer uit naar het moment ná de training dan naar de training zelf…omdat we zo’n fijne, warme, samenhangende groep zijn! We lachen, maken plezier, maar soms worden er ook serieuze zaken besproken. Jaarplanningen van Jishin worden gesmeed aan de hand van een pintje en een portie warm gemend. We kunnen pas echt goed nadenken als de dorst gestild is en ons buikje rond gegeten is! Deze vergaderingen, en eigenlijk heel Jishin en voor een groot deel ook Katsu, staan onder de leiding van een fantastisch persoon: Christoff De Coninck, die ik graag even in de spotlight wil stellen. Overdag en vaak ook ’s nachts is hij bezig met het runnen van zijn bedrijf: Actafim BVBA. Als je een top boekhouder moet vinden, he is the man!! Daarnaast is hij ook full-time bezig met het runnen van een gezin dat bestaat uit drie wondermooie kinderen en een geweldige vrouw. Als hij dan nog wat tijd over heeft steekt hij die in Jishin en Katsu. Ik denk dat ik op één hand de trainingen kan tellen dat hij er niet was. Deze man is onwaarschijnlijk in het vinden van tijd en in tijd vrij maken! Chapeau, respect, wat ne zot! Ongelooflijk hoe hij dit allemaal voor elkaar speelt. Ik ben nog maar een studentje en heb al niet altijd de tijd om les te komen geven. Dan moet ik mij enkel nog maar bezig houden met lesplanningen maken en op de trainingen en vergaderingen aanwezig zijn…
Volgens mij zijn er heel veel mensen die onderschatten hoeveel tijd en energie hij in onze karateclub steekt… Sinds enkele jaren heb ik niet enkel de eer dat hij mij les geeft en een zeer goede vriend is geworden, maar ook dat hij mij klaarstoomt voor wedstrijden. Sinds dit jaar is Christoff begonnen met een wedstrijdgroep bij Jishin en Katsu, voor zowel kata als voor kumite. Ook het nodige materiaal werd door Christoff aangekocht: een bal van 2kg om spiertjes te creëren, een ladder voor snellere beentechniek, beschermkussens voor het bovenlichaam (wat zeker als vrouw nodig is tussen al die venten)… We kunnen er in vliegen! Want ook leden binnen de wedstrijd groep ontbreken we niet. Sinds dit jaar zijn we maar liefst met 7 personen van Katsu die meedoen met de kumite wedstrijden. Christoff is iemand waar ik al heel mijn karate carrière naar op kijk. Hij heeft niet enkel het talent een goede boekhouder en vader te zijn, maar is ook een waanzinnig goede karateka! Ik leer het van de beste! Geregeld sta ik met mijn mond wagenwijd open en voel ik een steek van jaloezie, gewoon omdat hij zooooooo goed is, zeker dat bekkenwerk! Je bent en blijft een topper Christoff en steeds een voorbeeld voor heel veel zaken!
Examens bij Jishin Ik had het al door toen ik aan de sporthal arriveerde: overal kinderen die druk in gesprek of aan het oefenen waren, de zenuwen stonden dus gespannen. Het was namelijk examen vandaag. In de kleedkamers werd ik al overstelpt met vragen zoals: “Wat moet ik allemaal kennen? Kan je nog eens even dit voordoen? Ik weet niet meer hoe ik dat moet doen,…” In de dojo zelf was het al niet beter. In plaats van de normaal spelende bende kinderen was bijna iedereen duchtig aan het oefenen. Na het groeten kregen ze nog een kwartiertje tijd om alles even te herhalen en daarna was het onherroepelijk zover. De sfeer was gespannen en de dojo zat vol energie!
Als eerste aan de beurt waren de witte gordels. Dit was een grote groep met een heel aantal nieuwe leden. Zij hebben laten zien wat ze al allemaal hebben geleerd. Voor iedereen is er nog werk aan de winkel (bij de ene al wat meer dan bij de andere). Voor deze groep is het vooral belangrijk dat zij tonen dat ze leergierig zijn en inzet hebben. Het leren van de oefeningen en kata komt met verloop van tijd. Vervolgens waren het de groene banden. Dit was een groep van 3, namelijk: Luka, Estelle en Amy. Luka deed examen voor blauwe gordel terwijl de andere 2 voor hun streepje gingen. De kihon en de kumite oefeningen hebben ze samen afgelegd. Daarna moest Luka alleen zijn kata nog laten zien. Helemaal alleen iets doen terwijl iedereen staat te kijken is niet makkelijk maar hij heeft het er goed vanaf gebracht!
Na de kleine groep van groene gordels waren de witte gordels met 2 streepjes aan de beurt. Zij deden hun best om op het einde met een gele gordel naar huis te gaan. Zoals te zien op de foto zijn deze leden over het algemeen nog zeer jong en is er dus ook hier nog zeker ruimte om eens een fout te maken.
Na weer een grote groep was het aan de oranje gordels om hun kunnen te demonstreren. De helft van de groep ging voor hun groene gordel terwijl de andere helft voor een groen streepje examen deed. Zij zijn al wat groter en hebben meer (wedstrijd) ervaring dus van hen verwachten we al een bepaald niveau . Dat betekent dat er minder ruimte voor fouten is en dat zij ons moeten kunnen overtuigen dat zij klaar zijn om een volgende stap te zetten. De oefeningen en kata worden ook steeds moeilijker als je jezelf opwerkt in de karate rangen. De jury ervan overtuigen dat je alles onder de knie hebt is dus geen makkelijke uitdaging!
Tenslotte waren de gele gordels nog aan de beurt. Ook dit was weer een grote groep. Zij stonden met 11 paraat om het beste van zichzelf te geven op dit examen. Beginnen deden we net zoals bij de anderen met de kihon. Zij moesten dan vorderen en wijken met door ons opgelegde technieken. Deze kihon heeft als bedoeling om alle basisbewegingen te leren en aan te scherpen.
Deze bewegingen heb je later nodig in alle karate oefeningen. Het is als het ware de basis. Ook hier was de groep verdeeld in zij die voor een oranje gordel gingen en zij die er voor een streep stonden. Voor een gordel moet je ook de kata laten zien om te laten merken dat je klaar bent voor een volgende kleur.
Dat waren de examens bij jishin, onze jeugdtak. We hebben dit jaar ook een deel examens bij katsu gedaan, de groep voor volwassenen. Degene die bij de volwassenen hun examen moesten doen waren de bruine gordels Hebe en Patryk en de blauwe gordel Emma. Dit was deels uit tijdsgebrek om iedereen uitgebreid aan bod te laten komen en deels om deze groep jongeren al wat kennis te laten maken met de “structuur en werking” na de jeugd. De oefeningen die zij moesten laten zien zijn al uitgebreider en moeilijker dan degene die de anderen moesten leren. Zij moeten deze oefeningen snel, krachtig maar vooral ook technisch kunnen uitvoeren. En dit keer op keer. Zij moeten laten zien dat ze deze oefeningen meester zijn.
In totaal hebben er 45 jishin leden examen gedaan. Ik wil ze dan ook nog eens allemaal bedanken om zo talrijk aanwezig te zijn en te laten zien wat zij allemaal geleerd hadden. Jammer genoeg heeft niet iedereen zijn volgende gordel of streepje kunnen behalen van de eerste keer. Voor ons als lesgever is dit ook steeds een heel moeilijke keuze want wij willen natuurlijk dat iedereen gelukkig is. Zij die er niet door waren kregen zoals altijd een herkansing de week erna. Voor de meeste is dit genoeg om eens even wakker geschud te worden, zij laten dan de week erna zien dat ze het wel waard zijn om een stap vooruit te doen. Uiteindelijk waren na de herkansingen al onze leden geslaagd. Zoals te verwachten was het bij niemand perfect en is er nog steeds verbetering mogelijk. Wij als lesgevers streven er dan ook naar om dit bij te schaven bij iedereen zodat zij op het volgende examen weer helemaal klaar zijn om een stapje verder te gaan!
Stijn Segers
Examens bij Katsu We zouden het al bijna vergeten door al het examengeweld bij Jishin, maar ook bij Katsu stonden er examens gepland. Matthias en Tibo legden hun examen af voor blauwe gordel en hebben dit ook zeer goed gedaan. De twee vergelijken is écht appelen en peren vergelijken. Tibo is de snelle en lenige, Matthias de stevige en standvastige. Als je ze in een ton zou gooien en van de twee één maken, zou je een superkarateka hebben. Maar ze zijn, elk op hun manier en met elk hun sterke kanten, ook al stevig aan de weg naar boven aan het timmeren. Langs deze weg nogmaals een dikke proficiat aan Tibo en Matthias!
Personeelsuitbreiding Vanaf 2016 komt Joris het Jishinteam vervoegen voor de wedstrijdtrainingen kumite. Hij heeft (zoals jullie in de eerste Budonews konden lezen) op het laatste provinciaal kampioenschap een tweede plaats bij de senioren behaald en kan de jongeren die kumite gaan doen dus aardig wat bijbrengen. We zijn alvast heel blij dat er weer twee handen extra zijn waardoor ons werk weer wat lichter wordt. Welkom Joris!
Tot slot Na alle lof aan mijn adres…ik zou ook niet staan waar ik nu sta zonder mijn eigen sensei en onze shihan. Als ik een les overneem en puur op improvisatie wat zelfverdediging of karatetechnieken geef, krijg ik regelmatig te horen: ‘Waar haal je dat toch allemaal? Jij moet dat toch van tevoren allemaal opzoeken?’. Niet dus. Allemaal een gevolg van trainen onder sensei Patje en shihan Jim. Karate en zelfverdediging werd er vroeger ingehamerd en daar pluk ik nu de vruchten van. Ik vind het ook leuk om zien dat onze club daar veel sterker in staat dan de meeste clubs. OK, we schieten dan weleens tekort op een wedstrijd maar we zijn wel veel completere karateka én we kennen toch ook aardig wat van zelfverdediging en jitsu. Wat me het meeste plezier doet is dat zowel sensei Patje als shihan Jim nog alle twee op de tatami staan. En dat doet me dikwijls beseffen dat wij het goed hebben in onze club. We staan allemaal het grootste deel van de tijd positief op de mat (iedereen heeft al wel eens een mindere dag natuurlijk) en als we het eens moeilijk hebben op of naast de mat, sleuren we mekaar er wel door. Daarvoor staat Katsu al jaar en dag. Ik ben er al van 1987 bij en heb het nooit anders geweten. Katsu is een hechte groep van karateka op en naast de tatami die veel lief en leed delen met elkaar. Die weg is onze club jaren geleden ingeslagen en ik hoop dat we nog heel lang op die ingeslagen weg verder gaan. Elk lid in onze club is een eigen persoon, geen nummer, en we behandelen hen ook zo! Want dat is uiteindelijk een van de grondregels van karate: respect voor de andere! Een weloverwogen boodschap die al eeuwen standhoudt om af te sluiten en om te onthouden voor het nieuwe jaar! Prettige kerstdagen en een gelukkig en gezond 2016!
sensei Christoff
BUDONEWS 2 – 18/12/2015
Editoriaal
Beste karateka en sympathisanten, het deed ondergetekende deugd dat na het eerste nummer de reacties positief waren en dat een aantal mensen al direct mee wilde werken aan een volgend nummer. Het blijkt dat we, nu drie maanden na het eerste nummer, toch genoeg stof hebben om een budonews te vullen. We mikken dan ook op een drietal nummers per seizoen. Zo hopen we iedereen (leden en niet-leden) een beetje meer inzicht te geven in wat wij allemaal doen en hoe bepaalde activiteiten verlopen. In de afgelopen drie maanden hadden we zowel bij Jishin als Katsu een aantal examens en hebben de lesgevers van Jishin een stage in Duitsland gevolgd. Er was een trouwfeest, we gingen naar een wedstrijd in Leopoldsburg, enz. Als lesgever doet het me persoonlijk enorm deugd om zoveel enthousiasme te zien bij de Jishinners die naar de wedstrijden toe leven. Beleving is enorm belangrijk want zonder kan je moeilijk goede prestaties neerzetten natuurlijk. Daarom heb ik zelf een doel gesteld voor het komende provinciaal kampioenschap in april. Vorig seizoen haalden we daar drie medailles en ik zou graag, met méér training én méér deelnemers, in 2016 het provinciaal kampioenschap verlaten met minstens zes medailles. Het soort eremetaal (goud, zilver of brons) maakt niet uit maar we moeten natuurlijk met de wedstrijdgroep een gezonde ambitie hebben om iedereen scherp te houden. En geef toe: wie zou er nu niet graag een podiumplaats behalen op een (provinciaal) kampioenschap? Stof tot nadenken maar vooral een hint om er vanaf de eerste training van 2016 terug ‘vollen bak’ tegenaan te gaan!
Sportieve groeten, Sensei Christoff
Uit de oude doos
We proberen in de komende edities regelmatig eens een foto uit de oude doos op te rakelen en een aantal mensen te herkennen. De tand des tijds is voor de ene al wat genadiger dan voor de andere nietwaar?
Demo in het park van Boom ergens eind jaren 80 begin jaren 90. Van links naar rechts: sensei Christoff, Roland Blanchart, shihan Jim Van de Wielle, Glenn Everaerts, sensei Patje, Marc Vandenbroeck.
Bedankje dat de redactie bereikte ‘Op 26 september 2015 ben ik, sensei Nick, getrouwd met mijn beste vriendin Kuni. Het was voor ons een geweldige dag en wij hebben hier enorm van genoten! Spijtig genoeg gaat het zo snel voorbij. Wij waren super hard verrast door jullie geweldige ontvangst toen wij de kerk uitkwamen! Wij willen iedereen van de karate die aanwezig was tijdens de ceremonie, ons verrast heeft aan de kerk en ‘s avonds ons feest mee in gang heeft gezet, bedanken voor de vele lieve woorden en attenties. Jullie hebben onze dag onvergetelijk gemaakt! Vele groetjes Sensei Nick’
Nieuwe EHBO koffer Begin oktober heeft Nick samen met Jimmy, de papa van Luna van Jishin, een nieuwe EHBO koffer samengesteld. De bedoeling is dat deze zowel bij de trainingen alsook bij alle andere activiteiten van onze club zal meegenomen en gebruikt worden. Sensei Nick is hiervoor het aanspreekpunt en alle lesgevers zullen geïnformeerd worden over het gebruik van de koffer vooraleer deze effectief gebruikt kan worden. Deze koffer werd volledig gesponsord door Jimmy en langs deze weg willen wij hem dan ook nogmaals van harte bedanken!
Woordje over de lesgevers Bij Jishin zijn we met een vijftal lesgevers (sensei Stijn, Jolien, Kim, Nick en Christoff) en dat is, gezien het aantal ingeschreven leden, geen overbodige luxe. Bij Katsu zijn de lessen voornamelijk in handen van sensei Patrick en sensei Christoff. Alle lesgevers, zowel bij Jishin als Katsu, staan maandag en vrijdag puur vrijwillig op de tatami. We krijgen daar geen van allen een vaste of variabele vergoeding voor. Enkel boeken, opleidingen en kimono worden terugbetaald maar het is dus niet zo dat ook maar iemand van ons een ‘loon’ zou krijgen. Ook de wedstrijdbegeleiding op verplaatsing en eventueel in de toekomst begeleiding op stages doen wij geheel vrijwillig. Daarenboven proberen we ons ook op stages te profileren als lesgevers én is sensei Nick geëngageerd door de Vlaamse Karate Federatie om bijscholingen te geven in de medische commissie, waarvan hij sinds mei 2015 lid is. Een bewijs dat onze aanpak aanslaat en werkt. We hebben het als club nooit anders gekend en erkenning van buitenaf sterkt ons dus in het geloof dat we op het juiste pad zitten.
De wistjedatjes Wist je dat… - De Jishinners voor Music for Life serieus uit hun pijp zijn gekomen en meer dan 1.300 sit- en push-ups hebben gedaan? - Wij nu al spijt hebben dat we de limiet niet op 2.000 hebben gelegd? - Wij op 22 december aan de Schorre verzamelen om 10u aan ‘den trap’ in kimono om dan naar Siska, Eva of Linde te gaan en hen ook een uitdaging voorschotelen? - Wij nog een gepast plaatje zoeken om aan te vragen… en wij Kung Fu fighting nu al wel een beetje té cliché vinden. - Wij met zes naar de stage in Rosenheim (DE) zijn gegaan in oktober en daar serieus verschoten zijn van Wim zijn Disney imitaties. - Wim zo goed heeft geïmiteerd dat hij daarvoor ’s nachts nog eens is opgestaan maar er niet veel volk meer luisterde. - Wij volgend jaar naar Zwitserland gaan op stage en daar graag een paar Jishinners mee naartoe zouden nemen. - Wij die dan wel op tijd naar hun bed gaan sturen want wij daar anders niks meer mee gaan kunnen aanvangen de laatste stagedag. - Sensei Nick is getrouwd (aiaiaaaaai) met zijn Kuni en de week erna toch al mee op stage naar Duitsland mocht. Die Nick dus met zijn gat in de boter is gevallen. - Wij met Jishin op het kampioenschap in Leopoldsburg geen potten braken maar er veel met grote ogen van de mat zijn gekomen en gemotiveerd waren om beter te doen. - Sensei Christoff volgend seizoen presentator bij StuBru wil worden ☺
Alweer een interstage om niet meer te vergeten Interstage Rosenheim oktober 2015: een persoonlijke indruk Al bijna een jaar geleden stipten we bij Katsu dit weekend aan als “niet te missen” en deden we er alles aan om het vrij te houden. Werkgevers werden gepaaid, vrouwen en vriendinnen gesust of meegenomen ☺, een huwelijk vervroegd en verbouwingen uitgesteld. En zo gebeurde het dat we op vrijdagochtend met zessen in onze “rental van” kropen richting Beieren voor de jaarlijkse bijeenkomst en hoogmis van onze overkoepelende organisatie: de World Kun-Tai-Ko Budo Association (hierna: WKBA). Wetmatigheid 1: door Duitsland cruisen is een overschatting, de korte periodes van doorrijden worden jammerlijk afgewisseld met lange aanschuifmarathons. In smetteloos wit (de gi welteverstaan) verschenen we netjes op tijd aan de dojo op zaterdagochtend. Wetmatigheid 2: de sportaccommodatie in andere landen heeft me al meermaals doen watertanden en zorgde al meermaals voor wat jaloezie: deze sportzaal was ruim, licht, goed verlucht, erg netjes en perfect voor een internationale stage! Om 9u30 werd de stage officieel geopend met de gebruikelijke plichtplegingen: welkomstwoorden, de burgemeester aan het woord, viel spasz… alle deelnemers leken er nogal op gebrand om in actie te kunnen schieten dus maar goed dat bovengenoemde burgervader het kort hield.
Keuzestress Vooraf had elk van onze leden al wel een parcours van te volgen workshops uitgestippeld. Niet bepaald gemakkelijk en als je dan 10 minuten voor aanvang geconfronteerd wordt met een gewijzigd uurschema gooit dat wel wat roet in het eten. Iedereen wilde graag het maximum uit deze stage halen: de verre verplaatsing en kostprijs toch op een zekere manier verantwoorden door dé top-les van de top-sensei (dat zijn ze stuk voor stuk) eruit te kunnen pikken. Voor het eerste uur moesten we dan plots terug kiezen. En kiezen tussen workshops is altijd een beetje verliezen, vooral wanneer je de andere pool in een andere hoek van de zaal aan het werk kan zien! Op de één of andere manier belandden wij bij MMA, een workshop takedowns door spierbundel annex vechtmachine annex beast-in-shorts Christian Grünaügl. Direct hardcoreactie van de 6 katsu-ka’s, parelend zweet, kreunen, steunen en lachen met onszelf en onze uitstekende kennis van die Deutsche Sprache. (ahum) Niet iedereen was even enthousiast om vroeg in de ochtend op de tatami te smakken, zich vrijwillig te laten wurgen en beenklemmen te zetten met de hiel vervaarlijk dicht bij het kruis van de partner. Voor mij loste deze workshop de verwachtingen alvast in! Leuk om in deze discipline te zien dat ze haar naam waar maakt: mixed martial arts: de judo en jiujitsu invloeden waren nooit ver weg en op een bepaalde manier uitgepuurd zodat deze technieken toepasbaar zijn zonder kimono! Vastgrijpen doe je aan polsen, nek, ellebogen, kuiten en dat brengt een andere dynamiek dan wanneer je grip op de situatie krijgt door een kimono te grijpen. Wetmatigheid 3: na een les bij Grunäugl voel je spiervezels protesteren waarvan je niet eens wist dat ze er waren. Vorig jaar was ik er namelijk ook bij, dus ik mag dat zeggen. Er zijn nog zekerheden. Voor de tweede workshop twijfelde ikzelf tussen les volgen bij onze eigen technische grootmeester Pat of het over een andere boeg te gooien en Krav Maga/stressgame bij te wonen bij de organisator van deze interstage, Mike Weinhart. Om te tonen dat we als één man (en vrouw) achter hem staan kozen we om onze Sensei te verblijden met onze aanwezigheid bij zijn workshop. Als ik naast ons keek (freelethics) was ik zelf wat blij om bij Pat beland te zijn. Onze buren aan rechterzijde kregen een uurlang een mix van squatten, burpees en buikspieroefeningen te verduren -heel nuttig en sportief, maar hoort het thuis op een interstage? Hoe het er in de workshop Krav Maga aan toe ging kan ik niet vertellen want wij hadden alle aandacht nodig om Kihon Kumite naar het volgende niveau te brengen. Het voordeel van een workshop in je eigen
discipline is dat het meteen een graadmeter kan zijn. Je ziet mensen van andere disciplines zwoegen op wat voor jezelf routine werd na jaren training. Je ziet dat die training vruchten afwierp door links en rechts anderen dezelfde oefeningen uit te zien voeren. Misschien hadden ze meer ervaring in jaren, misschien hadden ze een hogere graad, maar ik was zelf trots op wat Katsu liet zien daar: zelfcontrole, snelheid van uitvoering, technisch hoogstaand en eveneens het inzicht om anderen (in het Dengels nota bene) bij te brengen wat nu precies verwacht wordt. Kihon kumite door Pat Hesbeens zou later een vervolg krijgen door Jesus Fernandez. Nu kregen we een andere en onbekende set kihon ippon en kaeshi ippon voorgeschoteld. Sensei Pat hamerde daarnaast op het traditionele karakter (standen, gamae, maai, …) van deze oefeningen en dat brengt ons bij nog een wetmatigheid: als je oefeningen traditioneel aanpakt valt het kleinste foutje even hard op als een paarse jogging in een dojo vol witte kimono. Voor ons is sensei Pat misschien een vanzelfsprekendheid, dat krijg je wanneer je tweemaal per week met hem kan en mag trainen. Desalniettemin sta ik nog vaak versteld van zijn kennis, zijn snelheid en vooral wanneer hij iets toont en ik de schromelijke onderschatting maak om dat eens even na te doen. Dat onderscheidt de meester van zijn leerlingen. Dangraden bij de vleet Na de lunchbreak traden 2 monumenten van WKBA aan op de tatami van pool 2 voor een gezamenlijke course in goshinjitsu. Shihan Norbert Punzet en onze eigen shihan “hedde al geschoten?” Jim Van de Wielle. Samen goed voor tientallen dangraden in een velerlei aan budo-sporten. Eerst en vooral niets dan respect voor wat shihan Jim op zijn leeftijd nog doet. Lesgeven, desnoods zonder woorden. Individueel bijsturen. Partner zijn en zich laten vloeren. Allemaal met dezelfde gortdroge humor. Ik kan alleen maar dromen dat ik op die leeftijd dezelfde fitheid nog heb. Oss! De workshop was gradueel opgebouwd. Zowel shihan Punzet als shihan Van De Wielle voegden bij hun oefening steeds een extra aspect en laagje toe wat het zeer begrijpelijk maakte. Shihan Jim slaagde er zelfs in om zijn oefeningen zonder 1 woord over te brengen aan de deelnemers. En boeiend en vlot verliep dit zeker! Ik heb er geen idee van wat er in de andere pools op dat moment gegeven werd, om maar iets te zeggen.
Highlight De workshop waar ik zelf het meest naar uitkeek was het vervolg dat sensei Jesus Fernandez beloofde te breien aan de kihon kumite workshop van sensei Pat. Die belofte hield in dat we kihon kumite achter ons lieten en we ons stortten in de vrijere opbouw van jyu kumite. Wie Jesus Fernandez persoonlijk een beetje kent, weet dat een les van hem niet enkel draait om techniek maar dat veel aandacht wordt geschonken aan mindset en inzet! Ondanks de taalbarrières (ja in het meervoud) begeestert hij zijn deelnemers door zijn verbluffende snelheid, het betrekken van verschillende deelnemers in het aantonen hoe hij het verschil maakt en door de nadruk ook te leggen op minder alledaagse thema’s zoals bewegingsharmonie. Naast de dojo en de tatami stelt deze voormalig wereldkampioen zich aimabel en dankbaar op, éénmaal in the zone kon ondergetekende vaststellen dat hij vliegensvlug en beenhard kan zijn om zijn punt te verduidelijken! Wie ooit de kans krijgt om een workshop of stage te volgen of met hem te trainen laat die best niet liggen. Je zal het je niet beklagen. Wetmatigheid 4: wie zich in een les van sensei Jesus toont, zal betrokken worden in een toonmoment. Je ondervindt aan den lijve hoe het niet moet of hoe het beter kan.
Afsluiter van dag 1 Een workshop die sensei Christoff en ik hadden aangeduid om zeker te volgen was een beetje een sprong in het duister. Samen met Nick en Wim en twee dozijn duitstaligen schoven we aan in Pool 4 waar Caroline Martin Asal aantrad als lesgever. Mentale training over de wisselwerking tussen kamper en coach was voor ons om evidente redenen (hij de coach, ik de kamper) een training die we wel wilden volgen, de invulling echter, daar hadden we alleen maar het raden naar. Ik kan er weinig over zeggen behalve dat het een tegenvaller was. Weerom speelde de taalbarrière ons erg parten. Ondanks pogingen van Zwitsers nationaal Kickbox coach Caroline om ons te betrekken in het kringgesprek raakten we het spoor al snel bijster. De essentie van sommige oefeningen kregen we ook niet goed mee en de realiteit van een kickboxing wedstrijd verschilt nogal sterk van die van karate kumite. Hiervan nemen we weinig mee naar huis, Christoff vergeet alvast zijn pakje kauwgom (één van de tips) niet voor de volgende wedstrijd. Jammer maar helaas was deze workshop een schot voor de boeg. Nieuwe rang Wat is een grotere eer voor een budo-sporter om ten aanzien van een paar honderd andere budoka’s en sensei gelauwerd te worden? Die eer viel enkele deelnemers te beurt. Eerst was er aandacht voor wellicht de oudste deelnemer aan de interstage. Het zou Erich Kirchgessner’s laatste interstage worden, het moet wel gezegd, op een erg respectabele leeftijd. Hierna werden diploma’s uitgereikt aan enkele deelnemers die een dangraad behaalden in hun discipline het afgelopen jaar. Dat kan doorgaan voor wetmatigheid x, want het is elk jaar vaste prik, en hoort bij een interstage als schuim bij bier. Voor shihan Jim Van de Wielle was de verrassing compleet toen hij te horen kreeg dat de verantwoordelijken van de WKBA besloten hadden om hem een nieuwe rang toe te kennen. Kaisho of 11e dan! Wauw! Voor de afsluitende groepsfoto’s kreeg iedereen nog een leuk aandenken: een herinneringsmedaille. Hierna was het racen naar het hotel, klaarmaken en hoppa daar is de volgende wetmatigheid: het avondfeest…
Dag 2 Dag 2 had voor de Belgische delegatie nog maar 1 workshop in petto. Nieuwbakken kaisho Jim en sensei Pat hadden een vroege vlucht naar huis en de rest van de crew diende rekening te houden met een reistijd tussen 8 en 11u in onze rental van. Na de officiële opening van de dag stonden we tussen een massa geïnteresseerden klaar voor de workshop jiujitsu van Jesus Fernandez. Onder andere aan de Belgische karateka’s beloofde hij de vorige dag om te zorgen voor een rode draad die doorliep in zijn beide lessen. Als allereerste kregen we nogmaals een demonstratie van zijn intensieve werkwijze en verschroeiende snelheid waarbij niemand ontzien werd (arme partner stond op vele gezichten te lezen), deze keer niet in karate maar met jiujitsu klemmen en worpen. De opbouw hiervan ging van statisch tot een erg dynamisch doel namelijk aanvallen in karate kumite stijl, die aanval pareren en daarna klemmen en worpen toepassen indien de afstand dit toeliet. Dit klinkt gemakkelijker dan het is. Wat zorgt voor de afsluitende wetmatigheid: details maken zo vaak het verschil tussen het succesvol uitvoeren van een techniek of combinatie daarvan, wie deze details in de vingers heeft kan vaak de techniek beheersen, ongeacht leeftijd, kracht of snelheid.
Joris Willekens
Getuigenis van Jolien Bruers Dankzij onze sensei Christoff, is deze budonews terug leven in geblazen! Hallelujah! Ik had geen idee dat dit ooit heeft bestaan, maar ben wel ontzettend blij dat het er weer is, omdat het lachen geblazen is!! Dat kan ook niet anders, want er wordt over een fantastische groep geschreven! Elke vrijdag na de Katsu training gaan we met (bijna) iedereen nog een pintje, wijntje, cornetje, cavatje,… drinken in het sportcafé naast onze dojo. Ik geef eerlijk toe, soms kijk ik meer uit naar het moment ná de training dan naar de training zelf…omdat we zo’n fijne, warme, samenhangende groep zijn! We lachen, maken plezier, maar soms worden er ook serieuze zaken besproken. Jaarplanningen van Jishin worden gesmeed aan de hand van een pintje en een portie warm gemend. We kunnen pas echt goed nadenken als de dorst gestild is en ons buikje rond gegeten is! Deze vergaderingen, en eigenlijk heel Jishin en voor een groot deel ook Katsu, staan onder de leiding van een fantastisch persoon: Christoff De Coninck, die ik graag even in de spotlight wil stellen. Overdag en vaak ook ’s nachts is hij bezig met het runnen van zijn bedrijf: Actafim BVBA. Als je een top boekhouder moet vinden, he is the man!! Daarnaast is hij ook full-time bezig met het runnen van een gezin dat bestaat uit drie wondermooie kinderen en een geweldige vrouw. Als hij dan nog wat tijd over heeft steekt hij die in Jishin en Katsu. Ik denk dat ik op één hand de trainingen kan tellen dat hij er niet was. Deze man is onwaarschijnlijk in het vinden van tijd en in tijd vrij maken! Chapeau, respect, wat ne zot! Ongelooflijk hoe hij dit allemaal voor elkaar speelt. Ik ben nog maar een studentje en heb al niet altijd de tijd om les te komen geven. Dan moet ik mij enkel nog maar bezig houden met lesplanningen maken en op de trainingen en vergaderingen aanwezig zijn…
Volgens mij zijn er heel veel mensen die onderschatten hoeveel tijd en energie hij in onze karateclub steekt… Sinds enkele jaren heb ik niet enkel de eer dat hij mij les geeft en een zeer goede vriend is geworden, maar ook dat hij mij klaarstoomt voor wedstrijden. Sinds dit jaar is Christoff begonnen met een wedstrijdgroep bij Jishin en Katsu, voor zowel kata als voor kumite. Ook het nodige materiaal werd door Christoff aangekocht: een bal van 2kg om spiertjes te creëren, een ladder voor snellere beentechniek, beschermkussens voor het bovenlichaam (wat zeker als vrouw nodig is tussen al die venten)… We kunnen er in vliegen! Want ook leden binnen de wedstrijd groep ontbreken we niet. Sinds dit jaar zijn we maar liefst met 7 personen van Katsu die meedoen met de kumite wedstrijden. Christoff is iemand waar ik al heel mijn karate carrière naar op kijk. Hij heeft niet enkel het talent een goede boekhouder en vader te zijn, maar is ook een waanzinnig goede karateka! Ik leer het van de beste! Geregeld sta ik met mijn mond wagenwijd open en voel ik een steek van jaloezie, gewoon omdat hij zooooooo goed is, zeker dat bekkenwerk! Je bent en blijft een topper Christoff en steeds een voorbeeld voor heel veel zaken!
Examens bij Jishin Ik had het al door toen ik aan de sporthal arriveerde: overal kinderen die druk in gesprek of aan het oefenen waren, de zenuwen stonden dus gespannen. Het was namelijk examen vandaag. In de kleedkamers werd ik al overstelpt met vragen zoals: “Wat moet ik allemaal kennen? Kan je nog eens even dit voordoen? Ik weet niet meer hoe ik dat moet doen,…” In de dojo zelf was het al niet beter. In plaats van de normaal spelende bende kinderen was bijna iedereen duchtig aan het oefenen. Na het groeten kregen ze nog een kwartiertje tijd om alles even te herhalen en daarna was het onherroepelijk zover. De sfeer was gespannen en de dojo zat vol energie!
Als eerste aan de beurt waren de witte gordels. Dit was een grote groep met een heel aantal nieuwe leden. Zij hebben laten zien wat ze al allemaal hebben geleerd. Voor iedereen is er nog werk aan de winkel (bij de ene al wat meer dan bij de andere). Voor deze groep is het vooral belangrijk dat zij tonen dat ze leergierig zijn en inzet hebben. Het leren van de oefeningen en kata komt met verloop van tijd. Vervolgens waren het de groene banden. Dit was een groep van 3, namelijk: Luka, Estelle en Amy. Luka deed examen voor blauwe gordel terwijl de andere 2 voor hun streepje gingen. De kihon en de kumite oefeningen hebben ze samen afgelegd. Daarna moest Luka alleen zijn kata nog laten zien. Helemaal alleen iets doen terwijl iedereen staat te kijken is niet makkelijk maar hij heeft het er goed vanaf gebracht!
Na de kleine groep van groene gordels waren de witte gordels met 2 streepjes aan de beurt. Zij deden hun best om op het einde met een gele gordel naar huis te gaan. Zoals te zien op de foto zijn deze leden over het algemeen nog zeer jong en is er dus ook hier nog zeker ruimte om eens een fout te maken.
Na weer een grote groep was het aan de oranje gordels om hun kunnen te demonstreren. De helft van de groep ging voor hun groene gordel terwijl de andere helft voor een groen streepje examen deed. Zij zijn al wat groter en hebben meer (wedstrijd) ervaring dus van hen verwachten we al een bepaald niveau . Dat betekent dat er minder ruimte voor fouten is en dat zij ons moeten kunnen overtuigen dat zij klaar zijn om een volgende stap te zetten. De oefeningen en kata worden ook steeds moeilijker als je jezelf opwerkt in de karate rangen. De jury ervan overtuigen dat je alles onder de knie hebt is dus geen makkelijke uitdaging!
Tenslotte waren de gele gordels nog aan de beurt. Ook dit was weer een grote groep. Zij stonden met 11 paraat om het beste van zichzelf te geven op dit examen. Beginnen deden we net zoals bij de anderen met de kihon. Zij moesten dan vorderen en wijken met door ons opgelegde technieken. Deze kihon heeft als bedoeling om alle basisbewegingen te leren en aan te scherpen.
Deze bewegingen heb je later nodig in alle karate oefeningen. Het is als het ware de basis. Ook hier was de groep verdeeld in zij die voor een oranje gordel gingen en zij die er voor een streep stonden. Voor een gordel moet je ook de kata laten zien om te laten merken dat je klaar bent voor een volgende kleur.
Dat waren de examens bij jishin, onze jeugdtak. We hebben dit jaar ook een deel examens bij katsu gedaan, de groep voor volwassenen. Degene die bij de volwassenen hun examen moesten doen waren de bruine gordels Hebe en Patryk en de blauwe gordel Emma. Dit was deels uit tijdsgebrek om iedereen uitgebreid aan bod te laten komen en deels om deze groep jongeren al wat kennis te laten maken met de “structuur en werking” na de jeugd. De oefeningen die zij moesten laten zien zijn al uitgebreider en moeilijker dan degene die de anderen moesten leren. Zij moeten deze oefeningen snel, krachtig maar vooral ook technisch kunnen uitvoeren. En dit keer op keer. Zij moeten laten zien dat ze deze oefeningen meester zijn.
In totaal hebben er 45 jishin leden examen gedaan. Ik wil ze dan ook nog eens allemaal bedanken om zo talrijk aanwezig te zijn en te laten zien wat zij allemaal geleerd hadden. Jammer genoeg heeft niet iedereen zijn volgende gordel of streepje kunnen behalen van de eerste keer. Voor ons als lesgever is dit ook steeds een heel moeilijke keuze want wij willen natuurlijk dat iedereen gelukkig is. Zij die er niet door waren kregen zoals altijd een herkansing de week erna. Voor de meeste is dit genoeg om eens even wakker geschud te worden, zij laten dan de week erna zien dat ze het wel waard zijn om een stap vooruit te doen. Uiteindelijk waren na de herkansingen al onze leden geslaagd. Zoals te verwachten was het bij niemand perfect en is er nog steeds verbetering mogelijk. Wij als lesgevers streven er dan ook naar om dit bij te schaven bij iedereen zodat zij op het volgende examen weer helemaal klaar zijn om een stapje verder te gaan!
Stijn Segers
Examens bij Katsu We zouden het al bijna vergeten door al het examengeweld bij Jishin, maar ook bij Katsu stonden er examens gepland. Matthias en Tibo legden hun examen af voor blauwe gordel en hebben dit ook zeer goed gedaan. De twee vergelijken is écht appelen en peren vergelijken. Tibo is de snelle en lenige, Matthias de stevige en standvastige. Als je ze in een ton zou gooien en van de twee één maken, zou je een superkarateka hebben. Maar ze zijn, elk op hun manier en met elk hun sterke kanten, ook al stevig aan de weg naar boven aan het timmeren. Langs deze weg nogmaals een dikke proficiat aan Tibo en Matthias!
Personeelsuitbreiding Vanaf 2016 komt Joris het Jishinteam vervoegen voor de wedstrijdtrainingen kumite. Hij heeft (zoals jullie in de eerste Budonews konden lezen) op het laatste provinciaal kampioenschap een tweede plaats bij de senioren behaald en kan de jongeren die kumite gaan doen dus aardig wat bijbrengen. We zijn alvast heel blij dat er weer twee handen extra zijn waardoor ons werk weer wat lichter wordt. Welkom Joris!
Tot slot Na alle lof aan mijn adres…ik zou ook niet staan waar ik nu sta zonder mijn eigen sensei en onze shihan. Als ik een les overneem en puur op improvisatie wat zelfverdediging of karatetechnieken geef, krijg ik regelmatig te horen: ‘Waar haal je dat toch allemaal? Jij moet dat toch van tevoren allemaal opzoeken?’. Niet dus. Allemaal een gevolg van trainen onder sensei Patje en shihan Jim. Karate en zelfverdediging werd er vroeger ingehamerd en daar pluk ik nu de vruchten van. Ik vind het ook leuk om zien dat onze club daar veel sterker in staat dan de meeste clubs. OK, we schieten dan weleens tekort op een wedstrijd maar we zijn wel veel completere karateka én we kennen toch ook aardig wat van zelfverdediging en jitsu. Wat me het meeste plezier doet is dat zowel sensei Patje als shihan Jim nog alle twee op de tatami staan. En dat doet me dikwijls beseffen dat wij het goed hebben in onze club. We staan allemaal het grootste deel van de tijd positief op de mat (iedereen heeft al wel eens een mindere dag natuurlijk) en als we het eens moeilijk hebben op of naast de mat, sleuren we mekaar er wel door. Daarvoor staat Katsu al jaar en dag. Ik ben er al van 1987 bij en heb het nooit anders geweten. Katsu is een hechte groep van karateka op en naast de tatami die veel lief en leed delen met elkaar. Die weg is onze club jaren geleden ingeslagen en ik hoop dat we nog heel lang op die ingeslagen weg verder gaan. Elk lid in onze club is een eigen persoon, geen nummer, en we behandelen hen ook zo! Want dat is uiteindelijk een van de grondregels van karate: respect voor de andere! Een weloverwogen boodschap die al eeuwen standhoudt om af te sluiten en om te onthouden voor het nieuwe jaar! Prettige kerstdagen en een gelukkig en gezond 2016!
sensei Christoff
