EDDY MERCKX EN IK HERINNERINGEN AAN DE KANNIBAAL
Eddy Merckx en ik. Herinneringen aan de Kannibaal © 2015 Stefaan Van Laere, Uitgeverij Partizaan & BOXPress Omslagontwerp en omslagfoto: Kathelyne Van den Berghe ISBN: 9789462952560 NUR: 400-409 www.stefaanvanlaere.be www.partizaan.be www.boxpress.nl
Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.
2
STEFAAN VAN LAERE
Eddy Merckx en ik Herinneringen aan de Kannibaal
UITGEVERIJ PARTIZAAN/BOXPRESS www.partizaan.be www.boxpress.nl
3
Met dank aan Eddy Merckx voor het kleuren van mijn jeugd.
4
De auteur in gedachten verzonken…
5
Inhoud Ten geleide Hoe het voor mij allemaal begon De man en de maan Een drama van collaboratie en verzet Voorbestemd om te koersen Een straf ploegske… Een trouwe metgezel van op afstand De wankelende troon
6
Niet bezig met records Een bibliotheek op zichzelf De beste aller tijden? Inspiratie voor striptekenaars De koning van ‘Vélo’ En dan was het gedaan… Het Vlaams Wielercentrum Eddy Merckx (Blaarmeersen Gent) Het Centrum Ronde van Vlaanderen (Markt Oudenaarde)
7
De handtekening (met charmante schrijffout in mijn naam) die Eddy Merckx naliet in mijn exemplaar van het boek ‘Merckx. Mens en mythe’ (Philippe Brunel & Rik Vanwalleghem – Lannoo, 2003). Is er iemand die in zijn leven meer handtekeningen heeft gezet dan Eddy Merckx?
8
Ten geleide Een boek over Eddy Merckx? Nóg een boek over Eddy Merckx, hoor ik de lezer al verzuchten. Alsof er al niet genoeg inkt aan de grootste wielrenner aller tijden verspild is. Ik kan alleen maar begrip voor deze reactie opbrengen. Inderdaad, met de boeken, video’s en dvd’s gewijd aan de loopbaan en het leven van wielrenner Eddy Merckx alleen al kan je een volledige bibliotheek vullen. Al van toen hij in 1962 Belgisch kampioen bij de nieuwelingen werd gaat er welhaast geen dag voorbij of hij staat wel ergens in een krant, tijdschrift of figureert op radio of televisie. Op die bijna 50 jaar moet Eddy Merckx zowat de meest geïnterviewde en geportretteerde sportman ter wereld zijn. Naast zes opeenvolgende bekroningen als sportman van het jaar in België vanaf 1969, werd hij ook driemaal verkozen tot beste sporter van de wereld (1969, 1971 en 1974). Voeg daarbij nog een Nationale Trofee voor Sportverdienste, een UCI trofee voor Beste Wielrenner van de 20ste eeuw, de verkiezing tot Beste Belgische Atleet van de Eeuw, respectievelijk een derde en vierde plaats bij de VRT- en RTBfverkiezing van Grootste Belg1 en nog talloze bekroningen wereldwijd, en iedereen zal beseffen dat hij thuishoort in dat selecte lijstje van Belgen met een ruime bekendheid zoals Kuifje (Hergé), zangers Jacques Brel, Adamo, Rocco Granata en Soeur Sourire, de heilig verklaarde pater Damiaan en farmaceutisch wonder Paul Janssen. En met, meer recent, fenomenen als Arno, Helmut Lotti, Vaya con Dios en Axelle Red. In dit boek over Eddy Merckx hoef je dan ook geen wereldschokkend nieuws over deze wielrenner te verwachten. Ik ken weinig – of zelfs geen – mensen die gedurende een zo lange periode met engelengeduld en bereidwillig de media te woord 1
In ‘apenland’ België waren er twéé verkiezingen van de Grootste Belg. In Vlaanderen was Damiaan winnaar, in Wallonië Jacques Brel.
9
hebben gestaan. Vooreerst uiteraard tijdens zijn carrière zelf, waarbij Eddy voor, tijdens en na de koers steeds manifest in woord en beeld naar voren werd gebracht. Maar die loopbaan eindigde in 1978, op het moment dat ik dit schrijf zowat 37 jaar geleden. Toch is Merckx in die 37 jaar, ruim langer dan de periode dat hij als wielrenner actief was, nooit uit de media geweest. Vooreerst bleven en blijven de sportjournalisten uit binnen- en buitenland België’s meest bekende sportman vinden om zijn mening te ventileren over deze of gene koers of wielrenner. Ik heb het altijd verbazingwekkend gevonden dat Eddy Merckx de pers al die tijd van dienst is gebleven, ook al had hij er zelf geen onmiddellijk voordeel bij. En intussen moet hem toch elke zinvolle vraag al minstens duizend keer gesteld zijn. Uiteraard waren er ook wel onderwerpen waarover Merckx na zijn carrière kon ondervraagd worden. Toen hij een paar jaar na zijn afscheid aan de wielersport een eigen fietsenfabriek oprichtte, was dat een nieuw verhaal goed voor alweer de nodige stof. De invalshoek dat een ex-wielergrootheid een aantal van zijn vroegere ploegmaats een job in de fabriek gaf, ging erin als zoete koek.
10
