E) L Mt cinema s itheater

ii tr L

SMEEK ^^W

E) L Mt cinema s itheater 19 3Sept.t$|i

MARIA BARD, Üe in de Ufa-tooiv llm „Een man zondei naam" speelt.

UU ragfijne draadjes bestaat Uw linnengoed De grove, met de hand geweven stoffen, zooals onze grootmoeders die nog droegen, zijn er bijna niet meer. Daarom dient men tegenwoordig, voor die fijne weefsels, een wasch methode toe te passen waarbij het goed volkomen gespaard blijft. Vóór alles moet hard wrijven en boenen vermeden worden. Met Persil, het eenige zelfwerkende waschmiddel, krijgt U - met eenmaal kort koken zónder wrijven en boenen een hagelwitte en heerlijk frisch ruikende, wasch. Gebruikt Persil echter steeds alléén, zonder eenige toevoeging van zeep of zeeppoeder. En zooals de gebruiksaanwijzing het aangeeft;

t>

""--4.'4

KÊFTÊGm

*^2t*5Ä

■■LUI« •1 I I I I ■ I

iI

Red .en Adm. Galgewater 22 Leiden. Tel. 700 Postrekening «ÖÖO .'■■'*'.''

■-.

■

'iii-Sj -.tiStSiaf'i;.';- •,i, «.:;;■^■■"tÄJ/i

*

■■:''

'-■

V&m.. *>

„..,1-^,- ■

.:

•

"■-.'

rt^tïJI! s*" .,

•• ■"■ ""ETW*'

x-, - .■

••■».j

*êé

^L4-

, - 4 44*fc

water tot een papje, zonder klonten).

T J m* 1

•

*•*

een pak Persil op 3 (Eerst emmers water oplossen in een beetje koud

i^r.i wri

■-*

i^rï■ VerschUnt wekelUhs — Pry» per kwartaal f. 1.95.

/iéè

^VOSSU^P^^O^S;

EEN COMPLEET, BOEIEND VERHAAL DOOR

D'ALVAREZ

I

m

Draagt alleen Echte Zijde Daarmee verbindt gij de uiting van goeden smaak aan de ware luxe, wat ten slotte ook het meest economische is.

„Vrouwen van distinctie dragen Echte Zijde"*

s het zoo naar uw zin, mr. Radlow?" vroeg Green op een toon, waar hij opzettelijk een $ 2 -il- klank van medelijden en bezorgdheid in legde. David Radlpw lachte schor, terwijl hij de plooien van zijn zijden kamerjapon over zijn knieën schikte. „Ik heb nooit kunnen droomen, dat er een dag zou komen, waarop ik een rolstoel noodig zou hebben. Ik had dergelijke dingen in mijn gedachten altijd bestemd voor mannen, die op zijn minst veertig jaar ouder zijn dan ikl Maar het is erg naar mijn zin, Anton! Een heele verbetering met het bed — hoelang heb ik eigenlijk in bed gelegen... ?" „Denkt u daar nu niet méér over, mijnheer," antwoordde Green. „U mag alleen maar denken, hoe u weer gauw beter kunt worden. Denkt u, dat u alleen zult kunnen ontbijten? Ik ben zóó terug." Toen hij alleen was, bewoog Radlow verlegen den stoel door de kamer; hij vond het heerlijk om weer eens rechtop te kunnen zitten in plaats van plat en hulpeloos op bed te liggen, maar toch voelde hij zich nog verre van goed. Hij was zwak en zijn hersens waren nog niet helder. Hij kon moeilijk denken; in zijn geest was een verwarde bitterheid, omdat hij ziek geworden was, juist toen alles er zoo rooskleurig had uitgezien. De eerste symptomen waren door den goedigen dr. Dewey, den ouden huisdokter, vastgesteld als „weinig beteekenend". Maar de dokter, die op het punt stond om een lang gewenschte en dikwijls uitgestelde reis naar Europa te ondernemen, had onbewust de mogelijkheid van een ernstige ziekte zoo klein mogelijk gemaakt. Na zijn vertrek was de ziekte echter hoe langer hoe erger geworden. Radlow rolde zijn stoel naar de tafel waar het blad met zijn ontbijt stond. Goede, oude Green I Het zou voor hem ook een opluchting zijn, als hij geen zieke meer behoefde te voeden en te verzorgen, hoewel hij zijn taak met' het meeste geduld en de grootste toewijding had verricht. Er waren veel menschen, die in weelde konden leven, net zooals hij dat kon na den dood van zijn grootvader, maar weinigen konden staat maken op zóó'n geduldigen, oprechten bediende als Green was. Green had zich direct bereid getoond de geheele zorg voor de huishouding op zijn schouders te nemen, toen de jonge erfgenaam zijn intrek in het oude, voorvaderlijke huis genomen had. En het was Anton Green geweest, die na het vertrek van dr. Dewey op de komst van een bekwamen specialist uit de stad aangedrongen had. Green was bediende, secretaris, gids, wijsgeer en vriend tegelijk, en zoodra Radlow weer wat meer mans was, zou hij Anton een lange vacantie geven, die hij wel noodig had. En geld natuurlijk niet te vergeten 1 De man had er nooit om gevraagd, hoewel hij in een langen tijd zijn gewone salaris al niet ontvangen had. David Radlow begon aan zijn toast en ei; er stond melk ook: een halve literflesch, die twee keer op een dag versch voor hem gebracht werd. Hij brak het klepje open in het bordpapieren schijfje van de flesch en greep naar het rietje, dat naast zijn bord lag. Hetzelfde moment legde hij het echter weer neer en glimlachte; hulpelooze invaliden op bed dronken uit een rietje; maar nu hij weer op kon zitten, gaf hij er de voorkeur aan uit een glas .te drinken. Hij verwijderde het kartonnen schijfje en schonk de melk in. Toen zette hij het glas aan zijn lippen en begon te drinken. Het viel hem niet mee;

MAXIMUM GEZINSVERZORGING MINIMUM PREMIE NIEUWSTE TARIEF WAZAIKI

DE EEUWIG JEUGDIGE. Madame Misüpguett, de bekende revue-ster, die het geheim der eeuwige jeugd schijnt te bezitten, nam dezer dagen deel aan een door acteurs en andere artisten georganiseerden sportkamp. Zij onderscheidde zich hierbij als een der besten en moest herhaaldelijk de huidebetuigingen der duizenden toeschouwers in ontvangst nemen, waarvoor zij, als een echte kampioene, met den Olympischen groei dankte ....

Vraagt vryblfjvend onze prospect i.

LEVENSVERZEKERING SCHIEDAM

— 2 — /;

- 3 — ■.

> r». ^p .

*s&

X

»k

v

" N:

>!r *^-^

"^

- ; /

»Wäi.

• ^>

,.;3l!pön,;- • . .,■

i&

>**l

Nieuwe opgave No. 449.

,

„Rekeningen, weet u," zei Green verontschuldigend. „Ik heb de cheques al klaargemaakt I Het is een tijd geleden, sinds u iets heeft kunnen teekenen." „Dat is zekerI En vergeet je eigen salaris niet. Green! Hoe heb je het geregeld met de onkosten, de huishouding en de medicijnen ?" „Ik had nog wat geld van mijzelf, mijnheer, en..." „Goede, oude Green," zei Radlow dankbaar. De bediende maakte de tafel leeg en bracht pen en inkt. Hij duwde den zieke een kussen in den rug, zoodat hij makkelijker zat en legde een bloc papier voor hem neer. Radlow greep de pen en krabbelde zijn handteekening op een schoon vel. Telkens en telkens weer probeerde hij het, tot zijn ontwende, zwakke vingers er eindelijk in slaagden zijn naam te zetten. „Ik ben er," zei hij ten slotte. „Geef me nu de cheques maar, Green." De bediende legde het chequeboekje voor hem neer en Radlow slaagde er in aan den voet van ieder een herkenbare handteekening te zetten. Er waren er ongeveer twaalf. Daarna richtte Green zijn aandacht

Oplossingen a.u.b. inzenden vóór 8 Sept. (abonné's in overzeesche gewesten vóór 8 November) aan: Red. „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. Gelieve op briefkaart of enveloppe c/u/cte/y/r te vermelden: „Ons Puzzle-hoekje No. 449".

*■'^

VA

^ \

V

Gevraag-d met de letters: a-a-d-d-e-ee-e-f-f-f-gr-h-i-i-k-n-n-o-o-o-r-s-s-s-s-t-tu woorden te vormen van onderstaande beteekenis:

^ 1

■

-1

K^

v^ x^

f wr

1. 't aanleggen en mikken op iets. 2. buit, prooi. 3. lichte bedwelming. 4. kajuit. 5. tenger, schraal. 6. orde. 7. vogel. 8. advies. 9. hoorndier. 10. oudste letterteeken der Germanen. 11. bewegingloosheid. 12. plotselinge toestrooming van fortuinzoekers. 13. gemeente Abo-Bjorneborg in Finland. 14. overschot. 15. zeeweegbree. 16. koperen munteenheid van Portugal en Brazilië. Onder de goede oplossers verloten wij een prijs van f2.50 en drie troostprijzen.

.■■JSSSBBSSSiWKS

I

SSfflHKHSSS

9P

Zéér geur ge en zachte cigar illosS et.

Indien gewenscht kunnen de oplossingen van deze puzzle tegelijk worden ingezonden met die op onze Wekelijksche Vraag, doch men zende dan beide antwoorden op een afzonderlijk, duidelijk van volledigen naam en adres voorzien velletje papier.

^ÄT-^Lä^"^

—^^^^MF9B1^

g£fi£d

€MS 1PI[JZZILIE-IH€IEIKJIE

^^

-n;

U KUNT ZE INHALEERENÜ

«'

«^^

.^i.-v

zelfs het tillen van het glas vermoeide hem nog. Plotseling werd zijn aandacht getrokken door den onderkant van het schijfje der flesch, dat vochtig van de melk was. Hij was er zeker van, dat er letters op stonden. Hij bracht het dichter bij zijn oogen. Er stonden zwarte drukletters op en toen hij ze gelezon had, was er een verbijsterde uitdrukking in zijn oogen. „Davy: is alles goed met je ? Laat me dat weten. F. A." Het duurde even voor de beteekenis dezer woorden tot den invalide doordrong. F. A. • scheen een handteekening te zijn. Radlow draaide het schijfje om, en de andere kant bevestigde zijn vermoeden. „Frank Adams, Holburn. Versehe melk en room," las hij. Frank Adams, dat was de melkboer, die vroeger pachter was geweest van grootvader Radlow's boerderij I De zieke man herinnerde zich Frank Adams als een vroolijken jongen, die ongeveer drie jaar ouder was dan hij en waarmee hij altijd speelde als hij zijn lange vacanties bij zijn grootvader doorbracht; de eenige, die hem altijd „Davy" noemde! De zieke drukte voorzichtig het schijfje weer in de flesch en dacht nog steeds over de geheimzinnige boodschap na, toen de bewonderenswaardige Green onhoorbaar weer binnentrad om het blad met de resten van het ontbijt weg te nemen. „Voelt u zich goed genoeg om te schrijven ?" vroeg de bediende. „Schrijven?" herhaalde Radlow. „Waarvoor ter wereld ..."

Oplossing van „Ons Puzzle-hoekje No. 446".

Ditmaal verkreeg de heer A. Bon te Haarlem den hoofdprijs. De troostprijzen vielen ten deel aan: den heer M. v. d. Bol te Utrecht, mejuffrouw D. Korsten te Deventer en mejuffrouw Riek van Ooijen te Rotterdam. '

- 5 — ■

op de radio bij het raam. „Ik denk, dat het toestel wel heelemaal in orde zal zijn, mr. Radlow," zei hij. „Sedert het begin van uw ziekte is het niet meer gebruikt." David reed zichzelf naar het toestel en draaide de knoppen om. Inderdaad was de radio en het zelf bouwen er van zijn laatste tijdverdrijf vóór zijn ziekte geweest. Hij zette de koptelefoon op en — hij had een vooroordeel tegen luidsprekers — luisterde aandachtig. „Niet heelemaal in orde," merkte hij op. „Hij moet een klein beetje versteld worden. Zou je me mijn buigtangen uit de gereedschapskist willen brengen. Green?" „Zeker," antwoordde Green. „Maar denk er aan, dat u nog niet sterk bent ? U moet u niet te veel inspannen. We moeten eerst aan dokter Bodley laten zien hoe goed u zich voelt als hij vanmiddag komt." De bediende had gelijk. Radlow werkte slechts even aan zijn toestel, en voelde zich toen zoo vermoeid en zwak, dat hij geregeld in zijn stoel indommelde tijdens het bezoek van den dokter. De specialist was een korte, vierkant gebouwde jongeman, met dikke vingers en een grooten haardos, die laag op zijn voorhoofd groeide. Hij onderzocht den patient vlug. „Veel beter," zei hij kort. „Maar u moet meteen naar bed. Een paar uur opzitten is genoeg voorloopig. Over een week of twee is het wat anders." De dokter deed eenige druppels uit een klein fleschje in een glaasje water. „Hier, drink dit eens," zei hij. David dronk de medicijn uit en werd toen naar bed geholpen. Vreemd, zoo slaperig hij zich in de laatste dagen voelde... Lang voor den avond lag hij reeds in diepen slaap verzonken. Den volgenden morgen had hij zich veel frisscher moeten voelen; maar zijn hersens waren integendeel nog benevelder dan den vorigen dag. Hij stond er echter op om uit bed te komen en Green hielp hem glimlachend naar zijn rolstoel. „Goed zoo, mijnheer. Uw moed en kracht zullen u wel weer gauw gezond maken." Hij zette het blad met het ontbijt op de tafel, keek onderzoekend rond en ging op zijn teenen de kamer uit. Radlow reikte naar de melkflesch. Het zien er van bracht hem het gebeurde van den vorigen dag in zijn herinnering, waar hij heelemaal niet meer aan gedacht had. Hij trok het kartonnen schijfje er uit en keerde het om. Weer dezelfde vraag, eveneens in drukletters: „Davy: is alles goed met je. Laat me dat weten. F. A." Hoe lang zou zijn oude vriend Adams reeds probeeren op deze wijze naar zijn toestand te informeeren ? En wat ter wereld bracht hem daar toe? De man kon toch beneden naar zijn toestand informeeren als hij de melk kwam

BEZOEKT HET

LUXOR PALAST TE ROTTERDAM

CONRAD VEDDT EiM MAO'V CHRDSTDAINIS in de nieuwe, weldra te verwachten Ufa-toonfilm ,,De Zwarte Huzaar" brengen of telefoneeren ? Natuurlijk zouden er meer in het dorp naar zijn toestand geïnformeerd hebben, hoewel er maar weinigen méér dan vluchtige bekenden voor hem waren. Toen Green terugkeerde, vergat Radlow niet het hem te vragen. „Er hebben zeker wel veel menschen naar me gevraagd, niet ? Aan de deur en door de telefoon, Green?" „Heel veel," bevestigde Green. „Maar natuurlijk moest ik iedereen zeggen, dat u niet gestoord mocht worden." „Maar nu zou ik wel een paar van mijn vrienden kunnen opbellen..". De bediende schudde zijn hoofd. „Absoluut nietl De dokter heeft het ten strengste verboden en u mag niets doen vóór hij permissie daartoe geeft." David Radlow knikte ... Hij vroeg niet verder en at langzaam door. Hij luisterde peinzend naar Greens wegstervende voetstappen toen deze de kamer weer verlaten had. Toen hij niets meer hoorde, greep hij haastig pen en inkt, die van den vorigen dag in de kamer waren blijven staan, droogde de onderzijde van het schijfje aan zijn ochtendjas af en schreef vlug onder de vraag van Frank Adams: „Ik weet het niet. Zend dokter Dewey naar me toe, zoodra hij terug is." Toen Green het blad met het ontbijtservies uit de kamer droeg, had Radlow het onaangename gevoel zich aan een minder mooie daad tegenover zijn bediende te hebben schuldig gemaakt. De flesch, waar hij het schijfje weer in gedrukt had, stond recht vóór hem als een beschuldigende vinger. Dat hij er toe had kunnen komen, om dien eerlijken, vertrouwden Green te verdenken! De gedachte kwelde hem den geheelen namiddag, maar hij suste zijn geweten in slaap door zich voor te houden, dat hij Greens eerlijkheid niet iii twijfel trok, maar de bekwaamheid **

van den dokter uit de stad. De manier van doen van den jongen specialist deed den patiënt pijnlijk aan en had trouwens gedurende zijn heele ziekte al op zijn zenuwen gewerkt. Het was een vaststaand feit, dat hij zich gewoonlijk zieker in plaats van beter voelde als Bodley hem bezocht had. Vandaag, bijvoorbeeld, voelde hij zich niet sterker dan gisteren. Hij had nauwelijks genoeg ambitie om zich naar de radio te rollen. De koptelefoon scheen vermoeiend zwaar en hij nam ze ha verloop van enkele seconden met een zucht van verlichting van zijn hoofd. Zijn oogen dwaalden over de afgelegen laan van het landgoed, waar zijn raam op uitkeek. Den dichtstbijzijnden boom, waar het andere eind van de antenne aan vastgemaakt was, herinnerde hij zich nog als een jong boompje. In zijn jeugd was het" door een omheining van prikkeldraad tegen zijn onstuimige plundertochten beschermd. Hij herinnerde zich hoe zijn grootvader hem eens gevangen had door den top van het boompje naar beneden te trekken en er zich op te slingeren, juist zooals hij en Frank Adams dat zoo dikwijls in de bosschen deden bij jonge berkenboompjes. Het was nu een lange boom geworden, maar hij was nog steeds slank. De groene laan zag er aanlokkelijk uit in het zonlicht van den middag. Binnen een paar dagen zou hij wel naar buiten mogen; de milde lentelucht zou hem goed doen. Het raam stond een klein eindje open en tevergeefs probeerde David het hooger op te schuiven. Zelfs toen hij er zijn radio-buigtang — het eenige beschikbare gereedschap, dat hij had —onder zette als een hefboom en een boek op het kozijn legde als steunpunt, wilde het raam niet opschuiven. Hij zag van verdere pogingen af; hij moest tóch zwakker zijn dan hij dacht. _ 6 —

.

Het oude gevoel van slaperigheid kwam weer bij hem op en het sterke zonlicht hinderde hem aan zijn oogen. Hij rolde zijn stoel weg van het raam naar de andere zijde van de kamer. Nu en dan opende hij zijn oogen en keek loom en suf om zich heen. Van zijn plaats had hij het gezicht op het halsstarrige raam en zijn oogen bleven rusten op een voorwerp, dat hij in de hoogte zag. In de sponning, waarin het raam op en rifeer schoof, zat een klein blokje metaal, dat het onmogelijk maakte het raam Isoven een bepaalde hoogte te schuiven. Het blokje was vastgemaakt met schroeven, waar de koppen af gevijld waren, zoodat ze niet gemakkelijk te verwijderen waren. David was er zeker van, dat dit blok er niet altijd geweest was en hij fronste zijn wenkbrauwen. Het leek veel op een met voorbedachten rade aangebracht middel, om te voorkomen, dat hij het raam op zou schuiven I Hij luisterde, of hij Green soms hoorde; hij zou er den bediende naar vragen, maar Green was waarschijnlijk ergens anders in huis bezig. De invalide rolde zich, na een minuut of twee ongeduldig gewacht te hebben, naar de deur van de kamer en legde een hand op den knop. Door de open deur zou hij net zoolang roepen, tot Green hem eindelijk zou hooren. Maar de deur ging niét openl Na een paar vergeefsche pogingen was David er van overtuigd, dat de deur gesloten was — aan de buitenzijde I Hij zette de gedachte om Green bij de eerste de beste gelegenheid over het venster te vragen, uit zijn hoofd. Integendeel, hij vermeed het om den bediende aan te zien, als hij in de kamer was; in de kamer, die zoo verdacht veel op een gevangenis begon te lijken! Natuurlijk was het absurd om zoo'n vertrouwden en eerlijken bediende als Green zich altijd getoond1 had te verdenken, maar hij had tijd noodig om alles rustig en op zijn gemak te overpeinzen. Het was bijvoorbeeld duidelijk, dat Adams niet door middel van kartonnen schijfjes van flesschen contact met hem ran probeeren te krijgen, als hem een

BEZOEKT HET

ASTÄTiKHEMiBI TE DEN HAAG

Pr andere weg tot dit doel niet ontzegd was! Klaarblijkelijk vermoedde Adams, dat er iets niet in orde was. Hij moest een grond voor zijn achterdocht hebben en misschien waren er nog meer vrienden, die wantrouwen koesterden. Het zou kunnen zijn, dat Adams zoowel voor zichzelf als voor anderen op die wijze met hem in verbinding probeerde te komen. Het trof Radlow, hoe geheel afhankelijk hij was van Green. Den dokter had Green uitgekozen. De bedienden, de bezoekers, de verbinding met de buitenwereld — alles was in Greens handen. En toch was het haast ondenkbaar, dat Anton Green in staat zou zijn om een complot tegen hem te smeden of er aan mee te doen. Natuurlijk zou er een motief voor zijn: geld! Met een onbehaaglijk gevoel herinnerde hij zich, de cheques die hij geteekend had zonder ze na te kijken! Green had er een paar met zijn hand bedekt onder het voorwendsel, ze vast te houden, opdat hij dan makkelijker zijn handteekening zou kunnen zetten! En dan waren die leege vellen papier er nog, die hij gebruikt had om zich te oefenen, vóór hij de cheques teekende. Ze droegen allen David Radlows naam en voor gewetenlooze menschen was het geen bezwaar, om er brieven van veelbelovenden aard boven te schrijven! Nog één ding omtrent de melkflesschen was nog een raadsel voor hem, dat nooit niemand anders dan hijzelf, de boodschappen op de schijfjes opgemerkt had. Toen Green binnenkwam met de medicijnen, die Radlow des avonds steeds moest innemen, schoot David als het ware een vraag op hem af. „Wie is de huishoudster op het oogenblik?" Green glimlachte argeloos. „We hebben er op het oogenblik geen, mijnheer! Zij kwam uit- het dorp, zooals u zich nog wel herinneren zult, ep ze ging kort nadat u ziek werd weg.

MARGRIETEN Naast zijn bekende Viooltjes brengt Ringers thans een lichtere chocolade in den vorm van Margrieten. Een nieuwe specialiteit

RINGERS Jübt op dan- -naam,!

i • n maakt de leiof verblindeni Scherk Face Lotton dringt diep poriën von de huid. Alle om lossen op, meeoters verdwlji nadat U hel gezicht mei Lotion gereinigd hebt vot weefsel der huid opleeft trekt. Wrijf daarom Mm malen per dag, maar véOftJ "« en "i avonds met Schtrk Face Het retultaot openbaart zfch Probeert U het eens! Zendt deze advertentie met Uw adres en 15 et. porto aan de fa. S. Blindeman & Co., v. Baerleitr. 69, Amsterdam. U ontvangt don een gratis proe/Heichje, Schenk Face Lotion is slechts echt in origineele flacons met het opschrift Scherk. Mystikum poeder, de beroemde Scherk poeder.

SCHERF Ik kon haar niet meer geregeld betalen, begrijpt u en ..." „Ik begrijp het volkomen. En wie kookt er nu ? Wie zorgt er voor mijn maaltijden ?" „Dat doe ik nu zelf. Het is niet veel extra werk." „Je bedoelt, dat er verder geen bedienden in huis zijn ?" vroeg David verrast en ontsteld tegelijk. „O, jawel. De tuinman en de chauffeur." David Radlow knikte en probeerde zijn geveinsde waardeering te kennen te geven voor de vele diensten, die Green hem bewees. Hij herinnerde zich plotseling, dat zoowel de tuinman als de chauffeur uit de stad kwamen, — waarschijnlijk door middel van een arbeidsbeurs — en door Green in dienst waren genomen. "Het was mogelijk, dat de huishoudster, een vrouw uit het dorp, door Green ontslagen was, óf omdat hij haar niet gebruiken, óf omdat hij haar niet vertrouwen kon bij hetgeen hij van plan was. Want dat de bediende iets in zijn schild voerde, stond nu wel buiten twijfel vast. Wat konden de tuinman en chauffeur anders dan een soort bewakers zijn!? En dan die dokter uit de stad, Bodley, met zijn smerige drankjes, die maakten dat David zich steeds erger ging voelen.... Radlow bracht langzaam het glas met de medicijn naar zijn lippen, maar zoodra Green de kamer verlaten had en zijn voetstappen weggestorven waren, rolde hij zijn stoel naar de aangrenzende badkamer en gooide de rest in den waschbak. Allerlei vermoedens en veronderstellingen kwelden hem en maakten, dat hij op zijn hoede was. Maar als hij het mis had, — schoot het opeens door zijn denken — wat had hij dkn voor een onrechtvaardigheid begaan aan den man, die hem zoo lang liefderijk verzorgd had! Den volgenden ochtend wachtte hij met nauwelijks bedwongen ongeduld tot Green zijn ontbijt bracht. Hij voelde zich hongeriger en ook veel beter, en - 7 -

;

hij schreef dit toe aan het feit, dat hij den vorigen dag .zijn drank niet had ingenomen. Green kwam binnen, ifette het blad op de tafel en verliet hem om te ontbijten. Zonder twijfel had de man het erg druk. David trok haastig het kartonnen schijfje uit de flesch en zag dat ook dit weer beschreven was. Hij begon te vermoeden, dat Green de leege melkflesschen, omdat hij het te druk had, nu niet meer waschte. Waarschijnlijk gaf hij de flesschen aan den eigenaar terug zooals hij ze van het blad van den zieke haalde; en daardoor had hij dus nooit erg kunnen krijgen in de vernuftige wijze, waarop Adams met zijn meester in verbinding wilde komen! Dit keer klonk de mededeeling geruststellend: „Sta telegrafisch met Dewey in verbinding. Hij komt terug met de „Marconia". Heb je onmiddellijke hulp noodig ?" Hoewel het schrift heel klein was, besloeg de boodschap het geheele karton en was er voor een antwoord geen plaats meer. De zieke scheurde het kartonnetje in heel kleine stukjes voor hij het in de papiermand durfde gooien ... Dienzelfden middag kwam dokter Bodley heel onverwachts een ,visite maken. Hij scheen ten zeerste verbaasd, want hoewel David op alle mogelijke manieren probeerde zich slaperig en suf te houden, kon de specialist maar al te goed zien, dat zijn patiënt in een veel betere conditie verkeerde dan hij had kunnen zijn als hij zijn drank ingenomen had. Toen de dokter wegging, bleef hij met Green in de hall praten en het geluid van hun stemmen drong dof tot pavid door. Radlow was opeens doodelijk bevreesd, dat hun achterdocht opgewekt zou zijn! Wat moest hij dan beginnen? Hij besloot brutaal door te tasten, teneinde te weten te komen, of zijn (Uervolg op pagina 12)

I

pf^1 Een filmster, die overdag- in bet'atelier en 's avonds op het tooneel hard moet werken, heeft - rust noodig. Dit is ook het geval met Hans Albers. De weinige vr^je weken, waarover hij kan beschikken, gebruikt hij om niet ver van Berlijn op een mooi ingericht landgoed uit te 'rusten, waar niet gesproken mag worden over film of theater, ans Albers heeft een groote voorliefde voor water. Vandaar dat visschen en zwemmen tot zijn grootste liefhebberijen behooren. Tijdens zijn vacantie wil hij geen bezoek hebben en niemand mag weten, waar hij dan vertoeft. Ieder, die Hans Albers als mensch en kunstenaar naar waarde heeft leeren schatten, zal dezen wensch kunnen respecteeren (

Een bloemlezing van den geestigsten geïllustreerden humor uit de buitenlandsche tijdschriften.

.-

„Lieve hemel! Verbeeld je, Eduard is in hechtenis genomen wegens poging tot oplichtingl" „Dat is weerecht iets voor dien lummell 't Blijft altijd bij pogingenI" (D/e Grüne Post)

. ^^WK

x

>.' sf

i

„Ik ging gisteravond je huis voorbij en alle lichten waren op. Gaven jullie een fuif?" „Nee, maar mijn vrouw komt vandaag van haar vacantie terug en als zij ziet, dat de electriciteitsrekening zoo laag is, vindt zij dat natuurlijk verdacht." (Nebelspalten)

„Laat mij weten, wanneer je aangekomen bent." „Ik zal schrijven." „En als je iets vergeten hebt.'? „Dan zal ik telegrafeeren.' „En als je geld noodig hebt.7 (Die Lustige Kiste „Dan telefoneer ik."

' ~JP-

^3

*<*% £

=»Kjsa£-~;

W^ä.

-,= ,r.

,- |

„Heb je Marie gisteren ten huwelijk gevraagd?" „Nee, ik had er den moed niet toe!" (Karikaturen)

ÄP^Q,

e

%jt

P

mi

'^x.

Dame (slaperig, wanneer de man van de strandstoelen haar tactvol op zijn aanwezigheid opmerkzaam maakt): „Nu niet lastig zijn, lieveling! Juffie zal dadelijk wel terugkomen." (The Humorist)

Na een gas-explosie in het East End van Londen waren de ruiten van een geheele rij huizen gesprongen. — Verscheidene onfortuinlijke jeugdige voetbal-enthousiasten hadden reeds een onverdiende kastijding ondergaan, vóór hun vaders van de werkelijke oorzaak van de aangerichte schade op de hoogte waren. Een romanschrijver vertelde in een interview, dat hij zijn laatste boek op het dek van een oceaanstoomer heeft geschreven. — In ieder geval is het een geweldige papier-besparing. Het plaatsje Luton in Engeland heeft de meeste honden. — Men fluistert, dat daar de brievenbestellers extra versterkte beenkappen onder hun pantalon dragen I In Schotland werd een belastinginspecteur door een kudde koeien aangevallen en verjaagd. — Uit dankbaarheid is een groot deel van de bevolk.ing vegetariër geworden.

(Wva/^ Toen iemand dezer dagen voor zekere rechtbank bekende, dat hij brand gesticht had met een sigaren-aansteker, barstte een der rechters in een schaterlach uit. — Waarschijnlijk heeft zijn Edelachtbare hetzelfde merk aansteker als wij!

Een piloot is veroordeeld tot een boete van vijftig gulden wegens te laag vliegen. Een dergelijk afdoend optreden van. de overheid is het eenige wat den amateurtuiniers met groote zonnebloemen nog eenige hoop geeft. Men beweert, dat het vinden van een ongeschonden hoefijzer met alle spijkers er nog in, een voorbode van groot geluk is. — Doch dit gaat niet op, als men het ijzer in een van de banden van zijn auto vindt I

SIGAREN 's Morgens, 's Middags, 's Avonds.

In Londen weigerde iemand de huur te betalen voor zijn flat, omdat op de verdieping boven hem een dokter zijn praktijk uitoefende. — Het is niet pleizierig om altijd onder doktersbehandeling te zijnl

-35

- 9

In een artikel lezen wij, dat het vroeger bij dokters gewoonte was om hun patiënten voor de geringste kwaal te laten bloeden. — Mijn dokter schijnt nog zeer ouderwetsch.

■ ;: .v: "^,';^-,:,.!T'': t' .■•v;:;iir:. :

DANSVARIATIES OP DE RUMBA Ongetwijijfeld zullen binnen- en vooral buitenlandsche dansmeeson weldra weer komen verters ons rassen met de gewichtige aankondiging van nieuwe dansvariaties, die, naar zij beweren, onmisbaar zijn om het volgende dansseizoen mefe te maken. Laat ons ronduit bekennen, dat wij meestal van die onmisbaarheid niet veel bespeuren, want hier is het spreekwoord toepasselijk: De soep wordt nooit zoo heet gegeten, als zij gekookt wordt. Met andere woorden: het publiek danst toch nooit, zooals dansscholen Tiet gaarne zouden willen. Dit neemt niet weg, dat de kennis van eenige aardige dansvariaties prettig is voor amateurs, die afwisseling in hun dansbeoefening zoeken. Te hunnen gerieve geven wij dus, allereerst, eenige geschikte variaties op den Rumba. Eerste Variatie. Deze bestaat uit drie deelen: De achterwaartsche grondpas zijwaarts, de rcchtsche draai en een „Rumba-Promenade". Men danst als volgt: A. Achterwaartsche zijpas. Kleine schrede zijwaarts met linkervoet, kwart draai naar links, vlug. Rechtervoet met kleinen tusschenafstand bij linkervoet aansluiten, vlug. Linkervoet achteruit. De dame stapt terzijde van den partner in de richting van het midden der danszaal, langzaam. Kleine pas zijwaarts met rechtervoet en kwartdraai naar rechts in vis-ä-vis positie, vlug. Linkervoet met kleinen tusschenafstand bij rechtervoet aansluiten, vlug. Rechtervoet achteruit en zich thans bevinden met rug naar den muur, langzaam. Men moet in het oog houden, dat de „vlugge" passen van den heer altijd kleiner genomen worden dan de over-

eenkomstige passen van de dame. Hetzelfde geldt voor de twee eerste passen van den thans volgenden' rechtschen draai: B. Rechtsche draai. Kleine pas zijwaarts met linkervoet. Kwartdraai naar links, vlug. Rechtervoet met kleinen tusschenafstand bij linkervoet aansluiten, vlug. Linkervoet achteruit. Met rug naar midden der zaal. De dame komt terzijde van haar partner met „contrary body movement", vlug. Ommedraai op nog steeds vooruit geplaatsten rechtervoet. Ook de heer schrijdt thans terzijde van de dame, vlug. Linkervoet zijwaarts en verder draaien; In vis-k-vis positie*, langzaam. C.

Rumba-promenade (te dansen op het plat van den geheelen voet). Rechtervoet zijwaarts tegen de dansrichting in, vlug. Linkervoet even bijhalen, doch blijft in open positie, vlug. Rechterbeen over linkervoet heenkruisen en eventjes doorbuigen van de knie. De dame kruist linkervoet over rechtervoet, langzaam. Lichaamsgewicht verplaatsen naar linkervoet, vlug. Rechtervoet bijhalen en bij linkervoet plaatsen, vlug. Linkervoet zijwaarts, vlug. Rechtervoet halfweg naar linkervoet halen en luchtig op den grond plaatsen, vlug. Rechtervoet compleet aansluiten, langzaam. Tweede variatie. 1. Linkervoet terzijde, vlug. 2. Rechtervoet met een kleinen pas bijhalen, vlug. 3. Linkervoet bij rechtervoet aansluiten. Men maakt zich klaar om het lichaamsgewicht, dat tot hiertoe op den rechtervoet rustte, naar den linkervoet over te brengen, waar het tijdens de drie thans volgende passen moet blijven, langzaam. 4. Rechtervoet zijwararts, vlug. 5. Linkervoet met kleinen pas halfweg bijhalen, vlug. 6. Rechtervoet bij linkervoet aansluiten, langzaam. N.B. Telkens wanneer men de voeten aansluit, dus bij 3 en bij 6, mag de knie zaclitjes doorbuigen om den pas te rhythmeeren. Derde variatie. 1. Linkervoet zijwaarts, vlug. 2. Rechtervoet een klein eindje 'bijhalen, vlug. 3. Linkervoet verder zijwaarts en bovenlichaam draaien naar links, langzaam. 4. Lichaamsgewicht naar rechtervoet en bovenlichaam terugdraaien naar rechts, vlug. 5. Linkervoet een klein eindje bijhalen naar rechts, vlug. 6. Rechtervoet over linkervoet kruisen. De dame kruist linkervoet achter den rechtervoet, langzaam. - 10 -

HOE MEN EEN

FLESC:LK N,ET

DERDE MUZE

MOET OPENEN

toont Cliff Edwards u op de foéo's, welk. j leze en de volgende pagina ziet afgebeeld. Als u zijn methode zoudf volgen, had ok een oliejas bij noodig, terwijl ge van het kostelijke vocht niet tu een balf glaasje zoudt redden.

OVERSCHOTJE et blijkt mij uit ontvangen correspondentie, dat dit stuk van Nicodemi, waarin Annie van Ees op de van haar bekende wijze met de rol van Uverschotje zoo menig hart heeft gewonnen, den laatsten tijd nog al aantrekkingskracht bezit voor amateurvereenigingen. Eenige aanvragen om inlichtingen over Overschotje kort na elkander van verschillende vereenigingen ontvangen, doen mij dan ook op deze meer algemeene wijze dit stuk bespreken. Inderdaad is het een dankbaar stuk indien een vereeniging over een goede kracht voor de titelrol beschikt. Het stuk zelf, dat algemeen bekend mag heeten, heeft wel is waar het gebrek, dat het zwak is van inhoud zoo spoedig als Overschotje zelf niet op is, m.a.w. de schrijver heeft buiten de persoon van Overschotje (en Titus) te weinig leven kunnen brengen en de handeling en dialoog te weinig interessant gemaakt, maar dit wordt weer voldoende vergoed door de titelrol. Amateurs, die dit stuk gaan spelen, zullen er allicht toe komen, Annie van Ees' vertolking als voorbeeld te nemen. Dit brengt een gevaar met zich mede, zooals imitatie van een rol steeds gevaarlijk is. Het geheele stuk en het daarin behandelde conflict draait om Overschotje en den ingenieur Titus. Ik zal hier meer in het bijzonder de rol van Overschotje analyseeren. Overschotje is een kleine zwerfster met een hart van goud. Ze heeft niet veel liefde en hartelijkheid op de wereld ondervonden en het simpele feit, dat Titus haar vriendelijk behandelt en bovendien haar vertrouwt, doet het eerste sprankje van liefde voor hem onbewust in haar ontwaken. Dit is ook de reden, dat daarmede onmiddellijk een (alweer onbewuste) antipathie tegen Franga ontstaat, want zij voelt in haar het struikelblok om nader tot Titus te komen. Ditzelfde gevoel herhaalt zich ten opzichte van de vrouw van Titus' vriend, en de schrijver weet dit goed en ook geestig tot uiting te brengen in het 2de bedrijf met de „Oostersche koffie" en eerder al, als Overschotje ziet, dat Titus die vrouw een zoen geeft. Door deze ontvankelijkheid voor gevoelens ten opzichte van Titus, staat zij vanzelfsprekend dus vijandig tegenover alles wat Titus zélf doet of wat anderen doen, dat remmend kan werken om Titus niet ontvankelijk te maken voor indrukken ten opzichte van Overschotje. Het moeilijke is nu, om Overschotje uit te beelden als het typische straatkind met haar eigen taaltje, haar origineele manieren of gebrek aan manieren, haar plotselinge invallen en reacties op wat andefen doen, laten of vragen, terwijl zij toch van binnenuit een rijkdom aan ziel moet weten te brengen, die op het eerste gezicht tegenstrijdig is met haar uiterlijk wezen. Een mooi, beschaafd stemmetje (dus van een meisje van goede familie) zou 'dit gemakkelijker (tooneel-technisch althans) kunnen bereiken dan de typische spraak van Overschotje — maar dän was het probleem, waarom het stuk draait, er niet. Bovendien is het Overschotje van het stuk nu veel interessanter dan zij anders zou zijn. Het straat-

H

- 11 —

meisjes-type met al haar gebreken van dit soort en daarnaast het heerlijk kinderlijknaieve, het ongekunstelde, de ontluikende jonge vrouw in haar, de groeiende liefde voor Titus en het onbegrensde vertrouwen, dat zij in hem stelt, vormen nu een ingewikkeld en toch eigenlijk heel eenvoudig en scherp belicht natuurkarakter, dat alleen daardoor reeds een succes op de planken kan worden. Men moet eerst speciaal deze rel en het karakter volkomen inleven, haar dus door en door begrijpen — dan pas kan aan de uitbeelding er van begonnen worden. Datzelfde Overschotje loopt over van fijngevoeligheid, hoewel zij zich soms wreed (tegenover Fran?a) maar soms. ook heel anders uit. Het einde bijvoorbeeld is een aardig vondstje: Ze neemt den atlas, aait haar wangen met de plek waar Libyë is en laat haar hoofd dan op de tafel vallen, terwijl zij het uitsnikt. Dit is als een climax bedoelt;, in dat gesnik, dat zij feitelijk het geheele derde bedrijf ingehouden heeft, ligt vreugde en verdriet; vreugde, die haar ge-, heele lichaam doet trillen van geluk over de laatste woorden van Titus, en verdriet omdat hij nu weggegaan is en zij alléén achterblijft. Men ziet uit het bovenstaande wel, dat deze figuur, hoewel in wezen eenvoudig, toch van een speel-standpunt nog al gecompliceerd is. De overige rollen (een even goede Titus is voor het evenwicht in de scènes Overschotje-Titus natuurlijk noodig) bieden voor goede amateurs geen onoverkomelijke moeilijkheden. Ook de tooneelaankleeding is te doen, hoewel de drie bedrijven evenveel verschillende decors vereischen, het eerste een eenvoudige hotelkamer, het tweede een salon, het derde bedrijf Titus' eenvoudige werkkamer. C. J. PIETERS. ANNIE VAN EES ALS „OVERSCHOTJE".

h mm*

■S'>. .■!,.;.: •,■?■--;:•'■

(Vervolè van pagina 7) vermoedens juist waren. Toen Bodley hem den volgenden dag een nieuw middel voorschreef, weigerde hij dan ook resoluut het in te nemen. ,,Ik geloof niet, dat het me ook maar eenigszins goed doet," zei hij. ,,Ik vtjel me oneindig veel beter als ik niets inneem." Bodley trok zijn wenkbrauwen zoo hoog op, dat ze bijna onder zijn zwarte haar schuil gingen. Hij gaf echter geen antwoord en ging zonder iets te zeggen weg. Verscheidene uren later begreep David Radlow pas, waarom de specialist zijn woorden zoo kalm opgenomen had. Na zijn avondmaal kwam er een vrecselijke ontzetting over hem. In een panischen schrik begreep hij opeens, dat het bedwelmingsmiddel, dat hij ge* weigerd liad in te nemen, door zijn eten was gemengd! Inderdaad was zijn vermoeden juist. Er kwam een groote vermoeidheid over hem; zijn ledematen wogen als lood en hij kon niet tegelmatig meer denken. Het was hem alsof hij langzaam in een aarde-donkeren afgrond gleed . .. Na eenigen tijd keerde zijn bewustzijn terug... Bij tusschenpoozen was hij er zich vaag van bewust, dat hij in bed lag . .. hulpeloos ... en niet in staat iets te doen. Of hij er uren, maanden of weken in lag, wist hij niet. Maar langzamerhand begonnen de oogenbiikken van helderheid grooter te worden tot op liet laatst zijn hersens weer normaal schenen te werken. Op die oogenbiikken begreep hij, wat hun bedoeling was; hem te dwingen, terwijl hij verzwakt was door al die bedvvelmingsmiddelen die ze hem te slikken gaven, om zijn eigendommen aan hen over te dragen door een of ander stuk te teekenen 1 Radlow begreep, dat als de samenzweerders zijn handteckening kregen op een papier, dat een gunstigluidend testament voor hen beduidde, dit gelijk stond met zijn eigen doodvonnis. Om de een of andere reden waren de blanco vellen, waar hij zijn hand-

- v - ' - .teekening op geprobeerd had, niet goed genoeg geweest voor dat doel. Uit het feit, dat hij nog steeds in leven was, mocht hij afleiden, dat de beide mannen er een speciale reden voor hadden, zich nog niet van hem te ontdoen. En deze reden kon wel niet anders zijn dan het feit, dat zij nog geen handteckening van hem hadden, die zij voor hun doel gebruiken konden. Terwijl hij sterker en beter werd, lette hij er voortdurend op zich niet een gezegde of een vraag te laten ontvallen, die Green achterdochtig zou kunnen maken. Hij probeerde zelfs een hartelijke houding aan te nemen tegen dokter Bodley, die hem steeds kwam bezoeken. Eindelijk kwam er een middag, waarop hem toegestaan werd opnieuw in zijn rolstoel te zitten. Bovendien bracht Green hem als een ware tractatic een arm vol kranten, van de laatste week. „Alleen maar de opschriften," waarschuwde Green. „Denk er aan, dat u uw oogen niet te veel mag vermoeien!" David viel met een gretigheid op de lectuur aan, die zijn bediende stellig erg verbaasd zou hebben, als hij had geweten, dat de zieke in elke courant het allereerst de „scheepsberichten" afzocht. En onder deze vond David ten slotte iets, wat hem een nieuwe teleurstelling bracht. De „Marconia" had door onbekende oorzaken een machine buiten werking moeten stellen en was naar Liverpool teruggekeerd om gerepareerd te worden. En dokter Dewey bevond zich aan boord van dat schip! Diep teleurgesteld leunde David achterover in zijn stoel en sloot peinzend zijn oogen .... Des avonds bracht Green echter weer een courant boven en liet den zieke voor het eerst sinds zijn instorten alleen om te eten. Blijkbaar had hij absoluut geen achterdocht, en had hij er geen idee van, hoe gretig er naar zijn vertrek uit de kamer verlangd werd. Zoodra hij vertrokken was, trok David het cartonnen schijfje uit de flesch en onderzocht de binnenzijde. Zijn

die in de film ,,Lady and Gent" een schitterende creatie van zijn rol geeft. Bancroft behoort tot Amerika's beste karakterspelers.

NIEUWS UIT DE STUDIOS

M

ary Pickford zal met haar echtgenoot Douglas Fairbanks een reis door Indië maken en tijdens deze reis een toonfilm opnemen. Gloria Swanson, die een film in Engeland zal vervaardigen, had als partner Adolph Menjou geëngageerd. Deze is echter verhinderd, thans heeft Gloria den Amerikaan William Boyd geëngageerd, Ursula Grabley en Oskar Karlweiss spelen de hoofdrollen in de Kollektiv-film G,M. B,H. „Der. Eulenspiegel". Onder regie van Carl Heinz Wolff werd de toonfilm „Husarenliebe" opgenomen. De hoofdrollen spelen Hansi Niese, Max Adalbert en Else Elster. De beroemde regisseur Jacques Feyder zal te Parijs een film in scène zetten, welke getiteld is ,, i 940". De First National zal een Kreuger-film vervaardigen, welke onder den titel „The Match King" op de markt gebracht zal worden. Martha Eggerth en Hermann Thimig spelen in de Schulz ö Wuellner-film „An allem ist die Liebe schuld" de hoofdrollen. Blandine Ebinger werd voor de Ufa-toonfilm „Kampf" geëngageerd. Verdere hoofdrollen spelen Manfred von Brauchitsch en Evelyn Holt. Productieleider is Haro von Peski. Lissi Arna speelt een der hoofdrollen in de Aafa-film „Theodor Körner". Onder regie van Reinhold Schünzel zijn de opnamen voor de Ufa-toonfilm „Wie sag' ich's meinem Mann" begonnen. De vrouwelijke hoofdrol speelt Renate Müller. Conrad Veidt, Mady Christians, Wolf Albach-Retty en Ursula Grabley speien onder regie van Gerhard Lamprecht de hoofdrollen in de Ufa-film „De zwarte huzaar". Trude Hesterberg speelt een belangrijke rol in de Ufa-film „Ein blonder Traum". Hans Behrendt zal regie voeren over twee nieuwe films, n.1. „Vater sein dagegen sehr" en „Postmeisterin". Wladimir Sokoloff speelt onder regie van Feher de hoofdrol in „De zwarte man". Emil Jannings zal de hoofdrol vervullen in de toonfilm „Wilhelm I". Gary Cooper en Silvya Sidney spelen de hoofdrollen in de Paramount film „Madame Butterfly". Aribert Mog speelt de hoofdrol in de toonfilm „Ekstase". Deze film wordt in Praag opgenomen. Raquel Meiler speelt te Barcelona de vrouwelijke hoofdrol in de toonfilm „Violettes impériales". Karin Hardr speelt de hoofdrol in de Erich Waschneck-film „An heiligen Wässern". Dorothea Wieck en Paul Hartmann speien onder regie van Richard Oswald de hoofdrollen in de toonfilm „Kronprinz Rudolf".

DEGBAVIN VAM MOriTE CUW5T0 bßIGITTE iHELM ^

A. v. d. 5. te ROTTERDAM. Wolf Albach-Ret£y is den 28sten Mei te Weenen geboren. R. K. ie 's-GRAVENHAGE. Heé adres van Dorothea Wieck is Reichstrasse 21, Berlijn. U moet niet vergeten een antwoord'coupon in te sluiten. A. v. E. te AMSTERDAM. Den nieuwen abonné hebben wij met dank genoteerd. Lya Mara filmt nog steeds. Haar eerste toonfilm is „Jeder fragt nach Erika". J. H. v. A. te NIJMEGEN. Het adres van Rolf von Goth is Waitzstrasse 28, Berlijn. Hij is den 5en November te Windhoek (Zuid Afrika) geboren. Hij Is niet getrouwd en draagt zijn waren naam. De belangrijkste films, die hij gespeeld heeft, zijn: „Frühlingsorwacben", „Vater und Sobn", „Hirsekorn greift ein", „Schatten der Manege", „Die Fünf von der Jazzband". Deze laatste film is in bet Nederlandscb nagesynchroniseerd en zal binnenkort in ons land vertoond worden. J. R. te ARNHEM. Wij hebben Uw vraag reeds in een vorig nummer beant* woord. A. L. R. te MAASTRICHT. Het adres van Heinz Rühmann is Salzbrunnerstrasse 38, Berlijn. Hij is den 7en Maart te Essen geboren en reeds eenige jaren getrouwd. Hij bezit een eigen vliegtuig, een auto en twee honden. Hij zal in het komende seizoen de hoofdrol in twee films vervullen. Wij hopen binnenkort Uw wensch te vervullen. R. 5CH. te NIJMEGEN. Willy Fritsch is niet met Käthe von Nagy getrouwd. Lilian Harvey vertrekt naar Hollywood, omdat zij een zeer goed contract met de Fox-film maatschappij beeft afgesloten. W. v. d. H. te AMSTERDAM. Hierbij de gevraagde adressen. Hermann Thimig, Cicerostrasse 45, Berlijn. Jenny Jugo, Kaiserdamm 29, Berlijn. Willy Forst, Sachsenplatz 8, Berlijn. R. N. D. te HILVERSUM. Hans Albers is met Hansi Burg getrouwd. Zijn adres is Lennéstrasse, Berlijn. Hij heeft ons beloofd, thans weer autogrammen te geven. T. N. te ROTTERDAM. Igo Sym filmt weinig. Ivan Petrovitsch is met Friedl Schuster getrouwd. Dolly Haas heeft rood baar. W. L. te AMSTERDAM. De moeder van den onlangs gestorven Bruno Kastner is 81 jaar en woont te Soest i. Westphalen. Het adres van Mariene Dietrich is 5451 Marathon Street, Hollywood.

NIEUWS UIT DE STUDIOS Het Deutsche-Lichtspiel-Syndikat zal in het begin van den herfst van dit jaar een film uitbrengen onder den titel „Rittmeister Löcknitz, der Spieier". Deze film is naar een der succesvolste romans van Ludwig Wolff gemaakt. Ernst Wolff, broer van den romanschrijver, heeft het scenario geschreven. Sam Wood, bekend als regisseur van een groot aantal succcsfilms, heeft een nieuw contract met de Metro-Goldwyn gesloten. Na de mededeeling van een bekenden Duitschen regisseur, dat men bezig was een „Ivar Kreuger" te maken (naar een door Ilja Ehrenburg geschreven manuscript) heeft Wilhelm Dieterle bericht, dat hij in Hollywood ook met de opnamen voor etn Kreuger-Film is begonnen.

VAINI ODT OE MOOOERo Lilian Harvey telefoneert in het modderbad, een grappige scène uit de film „Quick", die onder regie van Robert Siodmak werd opgenomen.

gezicht betrok door een hevige teleurstelling. Het kartonnetje was onbeschreven! Niet dat dit per slot van rekening veel uitmaakte! Misschien had Adams er genoeg van gekregen, boodschappen te zenden, waarvan David er slechts twee had kunnen beantwoorden. Misschien ook dreef voorzorg er hem toe niet meer te riskeeren dan absoluut noodzakelijk was! De zieke greep haastig pen en inkt en schreef zijn boodschap op het karton. „Kom direct met hulp. Gevaar. Davy." Voor den tweeden keer zou hij zich zijn kans niet laten ontgaan. Het was beter de boodschap tè dringend dan niet dringend genoeg te maken! Hij was juist bezig het schijfje weer in de halfleege flesch te bevestigen, toen hij onverwachts den bediende terug hoorde komen. Hij stak haastig zijn hand uit om de flesch weer op het blad te zetten. Maar in zijn haast stootte zijn hand tegen de tafel en de flesch viel op den grond. Green was nu in de kamer. Onder zijn arm droeg hiji een chequeboek. Davids hart klopte wild, terwijl Greep de kamer door-' snelde, neerknielde en de stukken glas op begon te rapen. De hals van de flesch was het grootste stuk, dat heel gebleven was en Green raapte het op. Als het maar wat donkerder was, zoodat er minder kans zou zijn, dat hij de boodschap zou zien en lezen! Maar de laatste hoop, die Radlow bezat, verdween onmiddellijk. Green sprong schielijk overeind en een wreede grijnslach ontsierde het gezicht, dat tot nu toe altijd een masker van vriendelijken eerbied gedragen had, „Zoo!,.. Dus je hebt het in de gaten gekregen, hè? En dacht je werkelijk, arme dwaas die je bent, dat je ons te slim af kon zijn?" David schrompelde in zijn stoel ineen, bang voor zijn leven. Green las zijn gedachten. „Ik zou je graag het hoekje omhelpen, maar... ik doe het niet... nóg niet!" - 13 —

Hij liet nu lederen schijn van vriendelijkheid varen en David huiverde onwillekeurig onder den kwaadaardigen blik, dien hij op hem wierp. „Dacht je soms, dat ik al die maanden gewerkt heb voor die paar armzalige duizend pond, die ik krijgen zal als jij er niet meer bent? Je dwingt ons slechts om een ander plan te bedenken, nu je boodschap onderschept is, maar dat zal voor jou het ergst zijn! Ik zal Bodley telefoneeren; dan is hij vanavond hier en dan . .." David begreep maar al te goed, wat die onvoltooide zin te beteekenen had. Hij wist, dat de dood hem te wachten stond, maar dat die zoo lang uitgesteld zou worden tot de samenzweerders hem tot zijn laatstcn cent toe afhandig gemaakt zouden hebben en een veilige manier om hem te vermoorden uitgevonden hadden. Toch zag hij zijn cipier uitdagend aan. Green keek opeens naar het chequeboek, dat hij mee naar binnen genomen had en dat hij totaal had vergeten. Hij lachte schor. „Deze cheques hebben we nu niet meer noodig," zei hij. „Ze waren slechts bedoeld om elke verdenking, die je kon hebben, te verdrijven. Maar ik zal nu een paar andere klaar maken, een paar bedragen, die de moeite waard zijn! Het is niet noodig om daar Bodley's komst voor af te wachten!" Hij wendde zich verachtelijk om en liep naar de deur. Maar over zijn schouder zei hij nog een laatste waarschuwing. „Er zijn sterke staven voor de deur aan den buitenkant; de ramen zijn verzekerd — zelfs al was je niet zoo zwak als een baby kon je ze nog niet heelemaal open krijgen — en het is een diepe val van de tweede verdieping tot den grond! De afstand van hier tot den hoofdweg is veel te groot, dan dat iemand je kan hooren al schreeuw je nog zoo hard — dus ik waarschuw je om geen kabaal te maken! Weken lang zijn de tuinman en chauffeur buiten om te voorkomen, dat er iemand [Vervolé op pa&na 24)

4

HET NEDERLANDSCHE FILM= BEDRIJF IN NIEUWE BANEN MIJN NEEF JANSSEN liep in het groote warenhuis langzaam heen en weer te wandelen, als zocht hij iets, dat hij niet kon vinden. Plotseling schoot een bediende op hem af en vroeg: „Zocht u iets in heerenkleeding, mijnheer F" „Neen jongeman," antwoordde mijn neef. „Ik zoek iets in dameskleeren. Ik ben mijn vrouw kwijtgeraakt." „'t Is toch vreeselijkl Ik lees hier, dat die voortvluchtige bankdirecteur drie millioen schulden heeft achtergelaten I" „Toch nog eerlijk 1 Hij had die drie millioen ook nog wel kunnen meenemen I" De jongens waren op het pleintje aan 't touwtrekken. Nu eens ging het touw naar de eene en dan weer naar de andere zijde. Een paar toeschouwers stonden er geïnteresseerd bij te kijken. Plotseling kwam er een oude dame aanwandelen. Zij bleef een oogenblik staan bij hen en zei toen: „Ik wil mij niet met jullie zaken bemoeien, maar zou het met eenvoudiger zijn, het touw in 't midden door te knippen ?" Pensionhoudster: „Gaat u al weer naar huis, mevrouw ?" Mevrouw: „Ja, ik kan hier niet langer blijven. Ik maak mij ongerust." Pensionhoudster: „Hoezoo ?" Mevrouw: „Hoe vaak ik ook naar mijn man schrijf om geld, hij stuurt het steeds per omgaande." Een van de laatste gasten, die het diner verlieten, ging naar de garderobe om zijn hoed en jas te halen. Toevallig bemerkte hij, dat de juffrouw van de garderobe er zeer beteuterd uitzag. „Wat kijk je zwart," zei hij vriendelijk. „Wat is er aan de hand ? Vallen de fooien niet mee vanavond ?" „Het is niet alleen, dat zij niet meevallen, mijnheer," antwoordde de juffrouw boos, „maar den gulden, dien ik op het bordje had gelegd ter aanmoediging, heeft iemand ook nog weggehaald!"

ONZE WEKELIJKSCHE PRIJSVRAAG Vraag honderd zeven en tachtig. Door wien werd het beroemde schilderij „La Gioconda" geschilderd ? Onder de abonné's, die ons vóór 14 September (abonné's in overzeesche gewesten vóór 14 Nov.) een juist antwoord zenden, verloten wij een hoofdprijs van f 2.50 en vijf aardige troostprijzen. Adresseeren aan: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. Op de enveloppe s.v.p. duidelijk vermelden: Vraag 187.

Anny: „Herinner jij je van school nog Agnes Szilch?" Nanny: „Nee, ik herinner mij niemand van dien naaml" Anny: „Och, je moet haar gekend hebben! Zij was het leelijkste meisje uit onze klas. O, maar dat was nadat jij van school gingl" Dokter (na de lieftallige patiënte, onderzocht te hebben): „U zult een dagje in bed moeten blijven." Patiënte: „Zeker, dokter. Overmorgen dan — na het bal van de tennisclub." „Toen wij door het oerwoud trokken," vertelde de ontdekkingsreiziger, „kwamen wij steeds weer vergiftige slangen tegen." „Ontzettend 1 Ik zou van schrik doodblijven, als ik zoo'n beest tegenkwam 1" meende een dame. „Dat is alleen maar den eersten keer, mevrouw. Naderhand went men eraan." Het jongetje had op school een prijs gewonnen. Toen zijn broertje hem vroeg, waarmee "hij dien verdiend had, antwoordde de bekroonde: „Voor beleefdheid, stommeling I" „Ik zag je gisteravond met een dame." „Dat was mijn vrouw." „Maar ik dacht, dat je gescheiden was ?" „Ja, ik zei toch ook: dat was mijn vrouw I" De nieuwe commensaal had veel geduldig gedragen, maar toen hij drie keer achter glkaar bij zijn ontbijt gekookte pruimen kreeg, achtte hij het noodig, een opmerking te rrjaken. „Ik houd niet erg van pruimen," zei hij. „Heb ik niets anders te kiezen?" „O ja, zeker," antwoordde de hospita zoetsappig, „u kunt ze opeten of laten staan." „Waar heb jij zoo'n pleizier om ?" „Ik heb nog nooit zoo'n goede mop gehoord als vandaag." „Vertel eens!" „Onze dienstbode gaat weg, want ze kan een baantje in een winkel van glas- en aardewerk krijgen. Ha-ha-hal" De schilder bracht een allerliefst boerenhuisje op het doek. „Wat gaat u doen met het schilderij van mijn huis ?" vroeg de boer. „Naar een tentoonstelling sturen," antwoordde de schilder. „Komen er veel menschen naar kijken ?" „Ik hoop van wel." „Zou u er dan misschien bij willen schilderen: „Te huur voor de zomermaanden"?" „Geloof je ook niet, dat de tijd de groote heelmeester is?" „Dat kan wel, maar hij is vast geen schoonheidsspecialist." - 14 -

„Professor," zei het dienstmeisje, „daar is een heer, die u wil spreken." „Zeg maar, dat ik niet thuis ben," antwoordde de geleerde kregel. „Dat heb ik al gezegd, Professor, maar hij gelooft het niet." „Wat zeg je? Gelooft hij het niet? Dan zal ik zelf wel naar hem toegaan en het hem zeggen!" Vrouw: „Ik borden heeft Bezoekster: Vrouw: „Ze

zie, dat mijn mannie de gedroogd!" „Hoe weet je dat ?" zijn nog nat."

Oude tante: „Zoo-zoo, en wat zoek jij hier zoo in Amsterdam?" Haar neef: „Ik ben maar eens voor een paar dagen over om de bezienswaardigheden van Amsterdam te bekijken en ik vond, dat ik u dan toch het eerst een bezoek moest brengen!" Onderwijzer: „Als je vader honderd gulden in de week verdiende en hij geeft je moeder de helft, wat is dan het resultaat ?" Leerling: „Dat mijn moeder den dokter opbelt." Bezoekster: „Wat is uw dochtertje een lief meisje! Ze ziet er zoo zacht en bedaard uit!" Gastvrouw: „Ik heb er nog niet op gelet. Marietje, kom eens hier! Wat heb je nu weer voor ondeugends uitgehaald ?" Mevrouw: „Marie, ga eens naar het station en haal alvast een kaartje voor den trein — of liever twee, want ik ben nogal wat dik geworden den laatsten tijd." Marie (terugkomend):, „Ik heb de kaartjes, mevrouw, Gereserveerde plaatsen — twee heele mooie hoekplaatsjes bij het raam tegenover elkaar."

DE OPLOSSING Vraag honderd drie en tachtig. Met „De Ridder van de Droevige Figuur" bedoelt men Don Quichotte uit het bekende boek van Cervantes. Dezen keer verwierf de heer N. L. Segaar te Leiden den hoofdprijs. Mevrouw A. v. Bergen te A'dam, de heer J. M. de Vries te Leeuwarden, de heer R. van den Brandeler te Arnhem, mejuffrouw F. van Loenen te Deventer en de heer M. J. Heinzius te Vlaardingen kregen een troostprijs.

Al is ons volk nog zoo internationaal en geven wij vaak de voorkeur aan alles, wat „buitenlandsch" is.... toch zit diep in ons hart een heel klein LOET C. BARNSTIJN, beetje chauvinisme or wiens Initiatief het douieren in Nederland een feit verborgen. Hoe juiwerd. chen we niet als een Nederlander in het buitenland door overwinningen onzfe fiere driekleur laat wapperen, en wat zijn wij niet trotsch op Nederlandsche kunstenaars, die in het buitenland successen verwerven. Maar veel verder gaat ons chauvinisme niet. Wij gaan er prat op, dat wij vlot Fransch, Duitsch en Engelsch verstaan ... al staan de meesten bij het spreken met hun mond vol tanden. Wij lachen om een vreemden „Witz"... als anderen lachen ... Wij lachen dus mèè. Maar welk percentage van het publiek heeft dezen „Witz" voor 100 o/0 gesnapt ? Is het Nederlandsche publiek voor 100 o/0 voldaan als het een bioscoop verlaat en een buiténlandsche gesprokenfilm heeft zien afdraaien? Dat zijn vragen, die het publiek zelf moet beantwoorden. In vele landen zijn die vragen reeds beantwoord door de invoering van het z.g. nasynchroniseerings- of doubleersysteem. Dit is de eenige methode gebleken om alle taalmoeilijkheden te ondervangen, speciaal in die landen, waar in verband met het kleine afzetgebied geen eigen filmproductie mogelijk is. Men vervangt de bestaande dialogen der film door een wat inhoud en mondbeweging aangaat overeenstemmenden dialoog, gesproken door tooneelisten van het land, waar men de film wil laten draaien. Het eerste evenement op dit gebied beleefden wij met de film „lm Westen nichts Neues", doch van eigen taal was nog geen sprake. Totdat wij plotseling het evenement beleefden, dat een geheel Nederlandsch sprekendefilm in een van onze Amsterdamsche theaters draaide. De première van deze film, „De onbekende passagier" was in deze maand. Pers en publiek waren enthousiast. Later, veel later, zal men inzien, dat dit feit een mijlpaal is geweest in de geschiedenis der Nederlandsche cinematografie. Wat wij op dit gebied bereikt hebben, is te danken aan den zoekenden geest van een onzer bekendste filmpioniers, Het projectiescherm met beeld en tekst. De twee personen op de foto zorgen voor de bijgeluiden, die deels met de hand en deels door middel van electrische machines teweeggebracht worden.

Loet C. Bamstijn, wiens naam reeds bij zeer veel baanbrekend werk in het filmbedrijf is genoemd. Het verdroot den heer Barnstijn, dat het publiek niet zijn volle 100 o/o kreeg. Daar moest en zou verandering in komen. Na maandenlang experimenteeren en onvermoeid werken is het de Nederlandsche filmondememing van Loet C. Bamstijn gelukt een volkomen bevredigende oplossing te vinden voor het vervaardigen van doubleermachines. En ... alles van eigen bodem. Nederlandsche ingenieurs, technici, en filmexperts hebben deze wonderlijke toestellen vervaardigd. Als men nu door de L. C. B.'s studio wandelt, voelt men pas wat een knappe koppen hier aan het werk zijn geweest onder de bezielende leiding van Loet C. Bamstijn. Het spreekt vanzelf, dat er heel wat aan vastzit, alvorens men van een vreemdtalige film tot een Nederlandsch sprekende komt. Wij willen trachten, u in het kort te vertellen, wat wij in de L. C. B.'s-Studios zagen. De te doubleeren film wordt in de oorspronkelijke taal aan den staf, die bestaat uit geluidsingenieurs, film- en montageleider, artistiek- en productieleider, voorgedraaid. Een ieder maakt hierbij zijn notities. Daarna wordt elk onderdeel tot in de finesses besproken en zoodra dan het werkprogramma is samengesteld, gaan de verschillende afdeelingen aan het voorbereidend werk. De film wordt in verschillende deelen gesplitst, elk deel heeft zijn eigen op te lossen moeilijkheden. Daarna wordt de vreemdtalige film op een speciaal geconstrueerde machine gemonteerd. Deze machine is qua vinding wel de belangrijkste der geheele installatie, want hierop wordt meter voor meter afgeluisterd en weergegeven wat er op de film staat. De geheele dialoog met bijgeluiden wordt systematisch, dank zij deze machine, op een papierstrook opgeteekend. Het tempo van het oorspronkelijk gesproken woord staat tot op een tienden millimeter nauwkeurig geregistreerd, zoodat men millimeters-gewijs het geluid van het papier kan aflezen. De papierstrook draait in een vertraagd tempo met de film mee, en als alles is opgeteekend, gaat zij naar de vertaalafdeeling. Nu volgt een passen en meten, opdat elk woord in tempo en mondbeweging klopt met het oorspronkelijk gesprokene, want men moet een Hollandsch equivalent zoeken, dat met de mondbewegingen der filmspelers overeenkomt. Is de vertaling klaar, dan wordt deze op den papierband geschreven, en wel zoodanig, dat de twéé talen precies met elkaar kloppen. Ieder acteur heeft zijn eigen lijn en kleur, en verder staan er alle technische gegevens op. Intusschen hebben de andere afdeelingen niet stilgezeten. De artisten zijn door den regisseur uitgezocht, de verschillende geluidsproblemen opgelost, microfoonopstelling gevonden... na te bootsen geluiden of bij te maken muziek vastgesteld. Als dit alles geschied is, wordt de - 15 —

De paplerstrooken worden beschreven en vertaald.

papierstrook op een speciaal geconstrueerde machine gemonteerd, die in verbinding staat met een filmprojectieapparaat. Deze gecombineerde machine werpt film en tekst tegelijk op het studio-projectiescherm. De artisten zien nu den te spreken tekst als een z.g. lichtcourant voorbij hun oogen trekken, maar de groote moeilijkheid voor de artisten is, den ingestudeerden tekst in het geprojecteerde tempo te spreken. Als zij eindelijk na lange, inspannende repetities „synchroon spreken" en de regisseur het sein voor opname geeft, wil de gevreesde microfoonkoorts wel eens roet in het eten gooien. Want wat „plankenkoorts" voor den tooneelspeler is, is microfoonkoorts voor radio- en filmsprekers. Dan wordt er maar weer gerepeteerd, totdat alles opnieuw synchroon is. Intusschen hebben de geluidsingenieurs 'de stemmen gemixd en opgemeten, de filmbanden of geluidsplaten yoor bijgeluiden ingesteld, opdat deze weer synchroon met den tekst op het geluidsnegatief komen. Soms moeten bijgeluiden in het studio zelf nagemaakt worden, waarvoor een uitgebreide collectie van allerlei apparaten aanwezig is, om elk bestaanbaar geluid na te bootsen. Verder is er een heel archief van film-strooken, waarop aller: lei geluiden zijn opgeteekend, welke weer t.z.t. door de stemmen heen gemixd worden. Is de opname geschied, dan moet de montageleider en zijn staf van filmplaksters van de opgenomen geluidsbanden een Nederlandsch toon-negatief maken, dat daarna weer synchroon met het origineels beeldnegatief gedrukt wordt... Dkn is een Nederlandsch sprekendefilm geboren! Men verwacht, naar de heer Bamstijn ons verzekerde, dat de tijd niet ver meer zal zijn, dat men 26 films per jaar zal kunnen nasynchroniseeren. Wij wenschen den heer Barnstijn veel geluk met deze nieuwe onderneming. In het opname-atelier. Van links naar rechts regisseur Theo Frenkel, mevr. Koba Keiling, mevr. Baliedux, Anton Ruys, Pierre Baliedux, mevr. Huizinga en Alexander Paassen. De microfoons hangen boven de artisten. Op den achtergrond ziet men de gaten, waardoor geprojecteerd wordt Geheel links het controle-raam van den geluidsingenieur.

mtmp--''1^^

-r—n?

—-»—

„PETEß VOSS, DE niLLIOEMEriDIEF Bee mul muki-millionnair Faulus Pitt geeft een kort, zakelijk briefje zijn ikier Schilling opdracht, binnen twee, maal vier en twintig uur twee millioen van zijn deposito gereed te houden. Door den verkoop van een pakket aartdeelen tracht Schilling het benoodigde geld vrij te maken, maar door een beurspaniek wordt dit pakket aandeelen plotseling waardeloos. Schilling zit in nood en weet geen uitweg. Zijn eer en goede naam staan op het spel, maar toch weet hij niet, hoe irt twee maal vier en twintig uur aan het geld te komen. Als de nood het hoogst is, is redding nabij. Zijn procuratiehouder, Peter Voss, biedt zich aan om de niet-voorhanden zijnde twee millioen te „stelen" ert zich daarmede uit de voeten te maken, totdat Schilling er in geslaagd is, op een andere manier twee millioen Mark bijeen te krijgen. Peter Voss dringt 's nachts, gekleed in een reiscostuum met onder zijn arm een groote actetasch en vermomd met een baard en bril, de safe binnen en verlaat deze weer na zich eerst duidelijk aan den nachtwaker te hebben getoond. Den volgendpn dag wordt de diefstal officieel door Schilling geconstateerd. Hij waarschuwt de politie, en daar de proeüratic-

Sn!

's

drukken. Madame Bianca houdt er een minder eerzaam nevenberoep op na, dat haar schuw maakt voor alles wat op politie lijkt. Peter Voss komt haar verdacht voor en zij blijft van hem op een afstand, maar als zij hoort, dat Peter door de politie gezocht wordt is zij dadelijk goede maatjes met hem en biedt zij hem een betrekking aan als pianist bij haar ballettroep. Peter Voss' carrière als pianist Begint in een gemeen havenkroegje in Marseille, dat door een reisbureau geëxploiteerd wordt als bezienswaardigheid voor vreemdelingen. Lang rust vindt hij er niet, want op een dag komen er ook Polly en Bobby onder de hoede van een gids een kijkje nemen en opnieuw begint voor Peter een wilde vlucht. Ditmaal leidt zijn vlucht hem naar Marokko, waarbij hij steeds op de hielen gevolgd wordt door den eerzuchtigen detective en de journaliste. In Marokko beleeft het drietal de zonderlingste avonturen. Polly wordt het slachtoffer van de verzamelwoede van een orthodoxen Arabier, die meent, dat zijn meester een harem met minstens twee honderd vrouwen moet hebben. Bobby en Peter sluiten zelfs eenigen tijd een wapenstilstand om tezamen Polly op te sporen. I ,il. r wordt Peter, vermomd als Bedouïn,

N.V. City-Film. Regie: E. A. DUPONT. Rolverdeeling: Peter Voss, procuratiehouder bij het bankiershuis Schilling en Co., Willy Forst. Polly Pitt, journaliste .... Alice Treff. Paulus Pitt, haar vader en millionnair, Otto Wernickc. Bobby Dodd, een detective, Paul Hörbiger. Madame Bianca, leidster van een ballettroep Ida Wüst. Schilling, bankier H. Hermann Schaufuss.

Willy Forst smeedt booze plannen.

paniek op ^ v onn spekte Baan *v een hranschc vrachtboot, op weg naar Marbeurs ^ex seille, wordt hij opgepikt. Ook Polly en Bobby laten zich onmiddellijk naar Marhouder wordt vermist, organiseert de polituseille brengen. een uitgebreide klopjacht op den dief. PauAan boord van de Fransche vrachtboot lus Pitt, de gedupeerde millionnair, heeft bevindt zich Madame Bianca, leidster van Bobby Dodd, een detective, in den arm genomen om zijn twee millioenen terug te , een ballettroep, waarvan de leden nu niet direct de voetsporen van een Anna Pavlova krijgen, terwijl Pitt's dochter, Polly, een journaliste, deelneemt aan de achtervolging, omdat zij meent, dat er in deze geschiedenis welkome, interessante kopy zal zitten. Peter Voss heeft per schip de wijk genomen naar Zuid-Amerika. Met een vliegtuig zetten Bobby en Polly den vluchteling na. Midden op den Oceaan halen zij hem in en zij laten zich met een parachute op het schip vallen; achtervolgde en achtervolgers bevinden zich nu aan boord van een en denzelfden mailstopmer. Ontsnapping schijnt welhaast onmogelijk. Het wordt Peter Voss dan ook te benauwd en hij springt over boord. Door

/1Ce T

W ais

door een troep opstandige inboorlingen ge vangengenomen. Ondertusschen heeft de bankier Schilling niet stilgezeten. Door een wede.ropleving van den handel zijn de aandeelen weer belangrijk gestegen en heeft Schilling Paulus Pitt zijn twee millioen kunnen uitbetalen. Wanneer Peter Voss dan ook eindelijk in de handen van Bobby Dodd valt, kan hij verklaren niets gestolen te hebben. Een verrassing wacht hem nog, wanneer Polly bekent, hem niet achtervolgd te hebben omdat zij hem wilde arresteeren, maar omdat zij hem liefhad. Peter kon daar niets tegen hebben. Als een held keert hij in het bankgebouw terug. Voortaan zal hij de compagnon zijn van zijn voormaligen chef. En natuurlijk wordt Polly zijn vrouw.

Verwacht MATA-HARI met OREtA OARBO en RAMON NOVARRO

AUfT I IV E A

de mysterieuse koningin van

^TLjPv]lfTI$ KOMT

BRIGITTE HELM Alice Txjeff maakt notities voor haar courant. , 1

FILMA

AMSTERDAM

- 16 :

:

! :

'ETER VOSS

LIOENENDIEF

[„;/'*■;::- •'.•■•

ALS HET LEVEN EEN ONVERWACHTE VENDING NEEMT ADOLF HITLER Hitler... een naam, die de aandacht van de halve wereld gespannen houdt; die omhoog schoot aan den politieleen hemel als een vlam, welke de tegenstellingen van onzen tijd, van ons werelddeel, opeens fel belichtte... Hitler... een naam, die voor velen een symbool beteekent van verlossing uit alle moeilijkheden, voor anderen die is van een maniak, vol gevaarlijke eenzijdigheid. Hitler... ik zoek in mijn encyclopaedie, die nog geen jaar oud is. En ofschoon ze uit meer dan twintig dikke deelen bestaat en een Düitsche is, vind ik achter zijn naam nauwelijks twintig regels. Hetgeen geen gebrek aan juiste waardeering van mijn encyclopaedie voor de figuur van Hitler beteekent, doch eenvoudig een bewijs is voor de onverwachte wending, die het leven van dezen Oostenrijkschen huisschilder heeft genomen. Wat ik vind achter zijn naam, m.a.w. wat Hitler ongeveer een jaar geleden nog was? Dit: Waarbij geboren is: in Braunau, Oostenrijk. In het jaar 1889. Dat hij huisschilder is geworden, in 1913 naar München ging en toen in een Beiersch regiment den wereldoorlog meemaakte, om dan, dank zij zijn „populair redenaarstalent", een der leiders, en later, in 1921, de voorzitter te worden van de nationaal socialistische arbeiderspartij. Dat hij, in September 1923, in München, een „Putsch" ondernam, die echter mislukte, en hem in April 1924 een veroordeeling tot vijf jaar vestingstrat kostte. Maar dat hij, in December van dat laatste jaar, weer werd vrijgelaten, waarop hij zich andermaal van de leiding der nationaal socialistische beweging wist meester te maken, om in 1929, als bondgenoot van Hugenberg, een felle actie tegen het Young-plan op touw te zetten. En dan, ten slotte, als laconieke aanvulling, die echter gedeeltelijk het karakter van een profetie krijgt voor wie de gebeurtenissen der laatste maanden kent, het korte zinnetje: als gevolg van zijn agitatie breidt het aantal der nationaal socialisten in geheel Duitschland zich steeds meer uit... Zietdaar Hitler ... in vogelvlucht... een jaar geleden ongeveer ... Wat hij thans is? — Een bewonderd man, een gehaat man, een man, wien men in Duitschland, en daarbuiten, mèèr naar de oogen ziet dan men wel wil bekennen. Een man, van wien zoowel volkeren als individuen alles hopen of vreezen: hun bestaan of hun ondergangI Maar hij is mèèr dan een man, dien honderdduizenden haten of vereeren: hij is een merkwaardig man. Want van Ocstenrijksch schildersgezel zonder eruditie wist hij zich in een vreemd land; met welks bewoners hij eigenlijk niets meer gemeen had dan de taal, op te werken tot den leider van een der grootste politieke partijen. Het geheim van zijn snelle opkomst? Dat heeft mijn encyclopaedie uitstekend verraden: zijn populair redenaarstalent. Vóór alles, ik zou haast willen zeggen:

principieel is Hitler redenaar. Zelfs wahneer men hem „en privé" ontmoet. Dus zonder politieke allures en dus óók zonder het tikje demagogie, dat iedere volksleider noodiger heeft dan wat ook. Als hij tegen u praat, doet hij alsof hij tegenover een vergadering van kiezers staat, die hij moet bekeeren. Langzaam, bijna tastend, zoekt hij zijn woorden. Het is, alsof hij ietwat verlegen is. Niet voor u, maar voor zijn woorden. Hij weet niet, of ze in uw oogen een goed figuur zullen slaan, of ze succes bij u zullen hebben. En daar is het hem toch om te doen. Ook al praat hij als vriend met u. Overtuigen, dat is zijn tweede natuur. Maar zoodra hij ziet, dat hij vat op u heeft, dat hij u boeit... dan schiet hij los. Dan praat hij door, onafgebroken. Windt zich op. Slaat op tafel, schreeuwt soms en raakt bijna in vervoering... Dan krijgt hij iets van een visionnair. En ge moet dan sterk zijn, sterk van geest, wil hij u niet meesleepen. Want behalve kracht, gaat er ook charme van hem uit. Een lok van zijn dikke, zwarte haren valt over zijn voorhoofd en zijn blauw-grijze oogen schitteren alsof er vuur in zit... En daarbij is zijn gezicht een en al beweging en emotie. Wat hij met zijn woorden, met zijn argumenten niet bereikt, suggereert hij als het ware met zijn gelaatsmimiek. Daarom is het vaak moeilijk om op zulke oogenblikken te weten, of Hitler een beter redenaar of een beter acteur is. Een vraag, die hij misschien voor zichzelf niet weet te beantwoorden. Want ook hèm heeft het leven in een richting gestuwd, die hij niet zelf heeft gekozen... Zijn vader was beambte bij de douanen, en Adolf moest trachten eenzelfde baantje te veroveren. Maar daar had hij geen zin in; hij wilde kunstschilder worden. Ondanks hard werken slaagt hij daarin niet. Zijn artistieke aspiraties geeft hij echter niet op en hij probeert het daarom met de architectuur. Maar ook dat wordt een fiasco en, nijdig, wordt hij daarom huisschilder. Want hij moet verdienen, daar het er thuis financieel niet al te best voorstaat. Zijn moeder moet zelfs meewerken om te zorgen, dat de kinderen genoeg te eten krijgen. Dat verklaart waarom hij met zoo'n groote bitterheid over de armoede uit zijn jeugd spreekt en waarom hij zoo'n diepe yereering voor zijn moeder koestert. „Zij leerde mij te gelooven," verklaart hij, en hij bedoelt dan, dat zij de kiem legde voor alles wat goed in hem is.. Tijdens den oorlog, waarin hij zich onderscheidde door dapperheid, waarin hij gewond werd, tijdelijk blind was en het IJzeren Kruis kreeg, dat hij nog steeds bij iedere officieele gelegenheid draagt, leerde hij de „macht van de kracht" kennen, werd hij, misschien door het geweld om hem heen, aanhanger van Nietzsche's stelling: het zwakke moet ónder gaan, het sterke leven. En omdat Duitschland sterk is, ondanks zijn tijdelijke benauwenis, moet ook Duitschland leven. Deze theorie spreekt hij uit, omdat hij spreken moét, en alras krijgt hij volgelingen onder zijn kame- 18 -

raden in , de loopgraven. En na den oorlog in Beieren. Ze behooren tot zijn eigen klasse: kleine hahdelslieden, lage ambtenaren, arme boeren ... Zijn vrienden waren altijd de kleine luiden. Familie-vaders, die hun rekeningen niet kunnen betalen. Winkeliertjes, die geen klanten hebben. Jonge mannen zonder werk. Boeren, die de pachtsom niet bij elkaar kunnen krijgen. Tot hen voelt hij zich aangetrokken, omdat zij hem aan de armoede van zijn jeugd herinneren, en zij op hun beurt volgen hem graag, omdat zij in hem huns gelijke zien. Maar tevens ook den leider, die hun uit den nood der tijden zal verlossen; die dit niet alleen belooft, maar het ook kknl En zoo groeien zijn volgelingen in tal; aanvankelijk komen zij uit de kringen der afbeiders en kleine middenstanders. Tot zijn woord, zijn theorie ook gezag krijgt over an3eren, grooteren, en ook dezen hun leider in hem gaan zien. Het aantal zijner geestverwanten vermeerdert nu met honderd-, duizendtallen tegelijk. Het wordt een leger, een leger „nazis", waarover hij het bevel voert. Zoo groeit zijn macht, zijn aanzien. Sneller dan hij zelf had kunnen denken, al beweert hij ook het tegendeel. Maar op den eenvoud van zijn wezen heeft het geen invloed uitgeoefend. Op zijn flat in München werkt hij in een groote, eenvoudige gemeubelde kamer. De eenige luxe zijn er de goede schilderijen — hij is een uitstekend kunstkenner! — aan de wanden. Rooken doet hij niet. Drinken evenmin. Hij eet alleen wanneer hij honger heeft, en dan nog zeer weinig. Brood met koffie voor ontbijt; soms alleen wat vruchten voor de lunch, een eenvoudige avondmaaltijd... In zijn kleeding geen spoor van luxe: een blauw costuum voor officieele gelegenheden^ een grijs voor allen dag. Zijn ontspanning vindt hij door te lezen — Düitsche wijsgeeren of Carlyle — en door te luisteren naar goede muziek. Het liefst naar die van Wagner, en dan vooral de passages die van „kracht" getuigen. Hitler is ijdel. Vandaar dat er over zijn „plannen met betrekking tot Duitschland" niet in het openbaar gesproken mag worden. Anders maakt een ander er zich van meester en zal diè voor Duitschland worden, wat hij voor zijn tweede vaderland — zijn eerste häät hijl — wil zijn: de verlosser. Zijn ijdelheid is ook de reden, dat hij de „Hitler-Presse" onder zijn controle wil houden. Goede denkbeelden mogen alleen gepubliceerd worden, als ze van hèm afkomstig zijn. Hij gelooft zoo sterk in zichzelf, in zijn „zending", dat hij niemand naast zich dulden kan en zelfs met zijn beste vrienden breekt, indien ze äl te dicht zijn grootheid naderen. Dat gebeurt echter niet vaak, want in de oogen van zijn vrienden is hij de grootste, de niet te overtreffen leider... Of zij gelijk hebben ? Of zijn vijanden, . die een onevenwichtigen maniak in hem zien ? — Wie zal het zeggen ? Wie weet, of het een vaste ster of een dwaalster is, die thans de baan der andere politici kruist ?

Van dezen band J93J hebben wij nog enkele ex. Hij dient tot het inbinden van 52 nos. KA/V ons blad, dus voor een geheelen Jaargang. De prijs van dezen band bedraagt FL 7.50 franco per post, BIJ VOORUITBETALING. Het verschuldigde kan voldaan worden door storting op onze postrekening 41880 of door toezending van postwissel.

Een gebonden jaargang van Het Weekblad Cinema & Theater is een prettig bezit, dat u nog vele aangename uren kan verschaffen. Het bezichtigen van de vele mooie en interessante foto's en het lezen der beschrijvingen van films en tooneelstukken roept bij u de herinnering weer wakker van het door u in het afgeloopen jaar geziene en gehoorde. Ook de overige inhoud is zeer zeker het nog eens zien en lezen meer dan waard. Een gebonden jaargang houdt dat alles voor u bij elkander. Bestel daarom een band voor het inbinden van uwe 52 nummers van ons blad. ADM. MET WEEKBLAD CINEMA THEATER, - GALGEWATER 22, LEIDEN

De oude tijd en zijn poëzie 'spreken tot U uit Groumlth't Old Cottage Lavender Water. Het komt tot U In de typische groene Bacons als een verfrisschende ademtocht uit een Engel-

sehen tuin. als de geest van charme en romantiek.

£C11

ouc|

geliefd *J

de

par£uin r

ÓOOT

mOdCmC

Old Cottage Lavender // Water l> Totletzeep Badzeep Badcristallen Reuksachets Talcum Brillantines Creams Poeder, etc., etc.

'

V

MtÖ

Importeur»;

RICHARD WERNEKINCK 6 Co. AMSTEKDAM-C.

^e<^dc^\ l^

VfOUW*

ü

y^

^>^

€mO$$MlTH$ (Old (totïagc Caiicndcr

Knip deze coupon uit en zendt ze aan de firma

Handels-Vennootschap Müller & Peters, Amsterdam-C, Keizersgracht 362, Afd. Hygiëne

TOILET ARTIKELEN

Verzoeke gratis toezending van de nieuwe prospectus: 'Spiegeltje. Spiegeltje aan den Wand*

Naam: Woonplaats «n datum:

..m..

. '

EEN SCHAT VAN LECTUUR.... BIJNA VOOR NIETS Voor oeze lezers steilem mij bajgaidiinide romamis oerknjg^ sar, elk grooit llOp&gma's, ooor dem lagen prlj ir mis o&n

f 0.90 ƒ i DOOS

FERQU5 I HUME

•

•

<

elem elem

FRANCO PER POST Zendt postwissel aan de Administratie van Het Weekblad Cinema & Theater, Galgewater 22, Leiden of stort op postrekening 47.880. No. 1. De Dubbelganger 2. Hei Aas van den Duivel 3. De Witte Muizen 4. Het Huisje in het Ravijn 5. Het Huis der Verspieders 6. Het Geheim der Zee 7. Om de Vrijheid 8. Koning Spar 9. Een Vriendendienst 10. De Beer van Tobolsk 11. Blauw Bloed 12. Bucky o'Conor

iBiNDuns

iUCKYoWNQR

- 20 -

_LJ

■

-

■

MU

^

w

.-*,:

li f I ...1.

•»*!

jb&^Qpr^ i'

1

fV

U Irfttt H

i

■—■■iliiiiwini«t..-. ..

:r^

rs**.

Muziek: Mischa Spoliansky. Muzikale leiding: Willy Schmidt Gentner. Productie: Rabinowitsch-Pressburger. Regie: A. LITWAK. Personen: Ferraro Jan Kiepura. Koretzky Fritz Schulz. Mathilde Magda Schneider. Pategg, kurdirecteur . . Otto Wallburg. Mevrouw Pategg Ida Wüst. De manager van Fcrraro , . Marga Lion. Balthasar, Ferraro's bediende, Julius Falkenstein. Een Ciné-Allianz Film der UFA.

V

■'

*"

M\

H'

eden zingt Ferraro! Dit tooverwoord doet elk theater, elke concertzaal volstroomen. Als een triomphator trekt de zanger van plaats tot plaats, bejubeld en bestormd door het publiek, benijd door duizenden, die hem voor gelukkig houden, terwijl hij in werkelijkheid een opgejaagd creatuur is, slaaf van zijn schitterende contracten. Als een draak wordt hij door zijn vrouwelijke manager bewaakt. Ze gunt hem geen rust. 't Goud in zijn keel moet met sneltreinvaart in geld veranderd woeden. Tempo, tempo, tempo is de stelregel van deze dame, die den go^dmoedigen linger als een furie viin stad tot stad voortiweept. Op een goeden dag wordt het Ferraro toch te bar. Hij ontvlucht haar zonder bagage en neemt den trein naar Zorn. In zijn slaajxoupé zingt Fcrraro van herwonnen levensvreugde. Een vroolijk heerschap wordt door zijn lied aangelokt. Hij stelt zich voor als Koretzky. Argeloos begint de zanger bij een glas champagne te vertellen en spoedig weet Koretzky alles. Als beiden in een elegant hotel aankomen, gaat het als een loopend vuurtje rond, dat de beroemde Ferraro er logeert. De directeur van het Kurort heeft te zijner eere dan ook onmiddellijk een feestprogramma samengesteld. Hij houdt Koretzky voor den zanger en eerstgenoemde, die alle reden heeft zijn . waren naam te verbergen, zegt niet neen, als Ferraro hem smeekend aankijkt. Ferraro verwijdert zich, terwijl Koretzky zich het huldebetoon laat welgevallen. Voor 'de

V

, i in "\\

vUl'üu.

i

^■^

r.

^

siiende tijdens 1 I Je. 2. Perraro u| ! opvoering van' > >ème. 8. De kindervriend, Magda Schneldi -directeur en helpt Jan Kiepui jfitechtgenoote. I | tanken.i.Ferrai Perraro voor gerecht. 10. I zingt. 5. Mag' Schneider en J «gda Schneider I Kiepura. 6. In H Priti Schulz. I De pseudozigeunerkamp Perraro en lij erraro stelt zich

ü 1 U^-MAÉI

;

'%%

tweede maal vrij, rijdt Ferraro in zijn auto, waarmede zijn bediende Balthasar hem nagereisd is, in de heerlijke omgeving. De zon schijnt, de wereld is zoo mooi, nu ontbreekt nog slechts een liefdesavontuur, dat echter ook niet lang op zich laat wachten. Hij ontmoet een beeldschoon meisje, dat achter het stuur van een wagen zit. „Haar achterna!" denkt de zanger. Een panne is de gcwenschte aanleiding voor een kennismaking en vergenoegd neemt hij de schoone op sleeptouw. Wie mag die onbekende zijn? Hij draait zich na een poosje om en ziet alleen het sleeptouw. De vogel is gevlogen! In het "hotel heerscht een groote drukte. Koretzky wordt gevierd en Ferraro speelt zijn secretaris. Maar Koretzky ziet iemand, dien hij liever niet ziet, de grond wordt hem te heet en hij neemt het aanbod van den directeur van het Kurort, om bij hem te logeeren, met beide handen aan. Ferraro, die als zijn secretaris medegaat, ontmoet hier het , meisje van de autopanne. Zij blijkt Mathilde te heeten en is de dochter van den directeur. Op een avond verzoekt men Ferraro, alias Koretzky, te zingen. Koretzky komt in groote verlegenheid en onttrekt zich aan het verzoek, door heeschheid voor te wenden. Maar Mathilde kan hij het verzoek om een | lied toch niet weigeren. De echte Ferraro moet daarom uit een schuilhoek, hoorbaar ; doch' onzichtbaar, helpen. Mathilde komt achter de bedriegerij /en een oorvijg sluit voorloopig de idylle af. De zanger doet vergeefsche pogingen het weer goed te maken en de politie verschijnt ten tooneele. Koretzky is een sinds lang gezochte misdadiger en Ferraro, die ^ijn naam heeft aangenomen, wordt prompt gearresteerd, terwijl de onechte Ferraro zich uit de voeten maakt. Het schan-, daal is het gesprek van den dag. Ferraro . staat als misdadiger en huwelijkszwendelaar terecht. Hij wil echter bewijzen, dat hij zanger is. Men geeft hem daartoe de gelegenheid. De operazangers van het Kurort zullen als deskundigen hun oordeel moeten geven. Ferraro zingt en de rechtbank, de toeschouwers en zijn collega's zijn opgetogen. Hij wordt vrijgesproken! Des avonds in de opera, waar de groote gast zingt, zegeviert zijn kunst ook over Mathilde's wraakgierige plannen en terwijl de politie den wederojii opgedoken Koretzky arresteert, kan Ferraro Mathilde in zijn armen sluiten. . .,

mr(Uervolé vän pdgina 13] op het landgoed komt. Zelfs uw vriend, de melkboer, moest zijn bestellingen aan den hoofdingang afgeven — een halve mijl van hierl Ik denk, dat u onder deze omstandigheden wel geen lust tot vluchten heb^l" David Radlow hoorde hem met veel lawaai de deur grendelen. Dit geluid was voor hem een teeken om in actie te komen. Uit zijn besef van zwakte en wanhoop bouwde hij een plan op. Wetend dat hij hoogstens tien of vijftien minuten speling had, besefte hij, dat zijn leven van zijn vernuft afhing. Hij rolde zich naar zijn radiotoestel en maakte het eind van de antenne los; toen draaide hij den dyaad strak

om een der sporten van den' rolstoel en draaide het daarna om een der armleuningen. Toen bracht hij den stoel dicht bij het vensterkozijn en draaide en keerde het wiel van den stoel net zoo lang, dat de draad geheel om de armleuning was gewonden. De boom buiten, waar het andere eind van de antenne aan bevestigd was, was langzaam doorgebogen en zonder hulp van het wiel en den stoel zou de door en door verzwakte invalide er nooit kans voor gezien hebben den draad zóó aan te halen. De boom bezat nog steeds de veerkracht, die hij in Davids jeugd bezeten had, en stond gespannen om terug te springen. Gelukkig zou de reeds vallende dui-

ANIGST VOOR HET OONIBEC^IEIMOIE. Betty Stockfield en Harry Welchman tijdens een scène in de film „Maid of the Mountains". {Foto B.I.P.)

stemis den gebogen top voor iedereen in den tuin onzichtbaar maken. David hijgde en transpireerde, toen de witte porceleinen knop, die een goede, acht voet buiten het raam gezeten had, eindelijk over het kozijn schoof. De boom was nu in werkelijkheid een krachtige katapult, gereed om terug te springen, zoodra hij den strakken' draad met een nijptang, dien hij uit zijn gereedschapskist gekregen had, zou doorknippen. De minuten waren kostbaar. Met vingers, die haast niet durfden tasten, sneed Radlow een flink stuk draad van een inductieklos en trok een eind door het metalen vetergat van den porceleinen knop. Hij knoopte het stevig vast; zijn slappe draad was stevig vastgemaakt aan de strakgespannen antenne. Het losse eind knoopte hij tot een lasso. Het was een buigzame, geïsoleerde draad, en hij bad, dat hij sterk genoeg mocht zijn voor het doel, waar hij hem voor wilde gebruiken. Het had één voordeel: de isoleering van den draad was groen, bijna de kleur van de stoffeering van den rolstoel. Hij leunde voorover en legde de lasso op de zitting van den stoel naast zich. Toen bukte hij zich en drukte het onderste eind van de groote lus tegen het donkere karpet, zoodat het niet gezien kon worden en men er ook niet over kon vallen. Met een uiterste poging kwam hij uit zijn bukkende houding overeind, en hij was nog duizelig van inspanning, toen hij Green al weer terug hoorde komen. De knecht grinnikte dreigend toen hij het chequeboek liet zien. „Je zal waarschijnlijk niet zoo dwaas zijn, om te weigeren deze cheques te teekenen," zei hij, ze met een spottende beleefdheid overhandigende. „Wat Bodley en ik van plan zijn met je te doen, hangt hoofdzakelijk van je gulheid af." David legde zijn chequeboek op zijn schoot. „O, ik zal wel teekenen," zei hij onverschillig, kwasi moedeloos. Zijn hart sprong op van overmoed toen hij zag, hoe Green achteruit ging en hem aanstaarde — onbewust van de val waar hij ingeloopen was. David zette zijn handteekening op een der cheques. Toen, terwijl hij naar het vloeiblad greep, liet hij de pen uit zijn hand op den vloer vallen. Het was een doelbewuste beweging, want nu had hij een reden om zijn hand over de leuning van zijn stoel te steken en naar beneden te reiken. Maar "het was niet de pen, die zijn vingers zochten en waar ze zich om heen sloten. De lasso was in zijn handen I Zelfs in dit beslissende oogenblik besefte Green geen gevaar. Het volgende moment had Radlow hem de lasso om zijn hals geworpen en knipte vliegensvlug den antennedraad door, zoodat de boom door zijn elasticiteit terugsprong. Het ging allemaal zóó vlug, dat Green niet wist wat er met hem gebeurde; hij werd tegen het raam geslingerd, terwijl de lasso zijn armen als in boeien gevangen hield...

Hij vertelde stamelend en onsamenEen uitbundige vreugde gaf David hangend hetgeen hij doorstaan had: Radlow een plotselinge kracht. Met een geweldige inspanning bukte hij zich het complot, zijn eigen hulpeloosheid, de te verwachten komst van dokter en haalde een revolver uit Greens zak Bodlcy — wat het tecken van zijn eigen vóór deze zich los had kunnen wrindood zou zijn. gen of ten minste tijd had gehad om Adams luisterde met grimmig op op adem te komen. Het volgende oogenblik had hij zijn stoel veilig naar het elkander geknepen lippen en kalmeerde hem. andere eind van de kamer gerold. „Als die lafaard uit de stad komtt „Blijf waar je bent," commandeerde zullen we hem net snappen 1" zei hij de zieke man. Zijn stem klonk sterk, hoewel zijn handen trilden, maar Green verheugd. „Hij zal natuurlijk niets geen achterdocht hebben... Je hebt den was niet in staat dat te zien. chauffeur daarnet aardig geraakt en den Bij wijze van waarschuwing en om tuinman hebben we gearresteerd. Maar Green bang te maken, vuurde hij twee te denken, Davy, dat jij het belangrijkste kogels door de ruit boven Greens hoofd. doel zelf opgeknapt hebt, terwijl je Als Adams of een van zijn andere vrienden toevallig in de buurt waren, zou dit hen tot meerderen spoed aan- HAAR CORPULENTIE VERDWIJNT. zetten, dacht hij. Totaalkosten f 1.60. En als ze er niét waren — dan moest hij de situatie redden door zijn Als U graag wilt weten wat er gebeurt met eigen initiatief en door Green bang den omvang van haar middel en heupen, te maken. En toen plotseling ... leest U dan haar brief eens: Een geluid van zware voetstappen, „Toen ik drie maanden geleden begon met die de trap oprenden, klonk in zijn ooren. Hij durfde niet te wachten tot Kruschen Salts te nemen, woog ik 186 pond de deur van de kamer opengegooid en nu ben ik 162 pond en ik hoop mijn gewicht nog meer te verminderen, wat zou worden. Het zou^ een vriend kun- betreft mijn omvang vóór ik Kruschen nam; nen zijn, die zijn hand om den knop ik was 98 cm. om het middel en 126 cm. legde, maar het was aannemelijker, de om de heupen. Nu ben ik 91 cm. om het korte tijd tusschen de schoten in aan- middel en 114 cm. om de-heupen, terwijl ik merking genomen, dat het de chauffeur nu 29 jaar ben. Ik doe een maand met een flacon Kruschen Salts van f 1.60. Ik neem of de tuinman was. Met de revolver tusschen zijn eiken morgen voor het ontbijt een halven knieën, om zijn schot zekerder te maken, theelepel Kruschen in een glas warm water. vuurde hij op het midden van de ge- Behalve dat ik slanker word, voel ik me ook veel beter. Ik ontwaak 's morgens niet meer sloten deur. dat gevoel van moeheid en ik heb ook Hij hoorde een halfonderdrukten met geen hoofdpijn meer zooals vroeger. Ik kan kreet en het vallen van een lichaam Kruschen Salts niet dankbaar genoeg zijn. op den grond. Mej. M. A. H. „Een van de twee heeft er voor Kruschen bevat die zes minerale zouten betaald," dacht hij grimmig. De ander, gewaarschuwd, zou zich niet zoo gauw — in de juiste verhouding —, zooals die voorkomen in het water der verschillende laten vangen! Binnen de kamer was Green intus- bron-badplaatsen, welke reeds jaren worden door menschen, die magerder willen schen nog steeds een gevaar, waar reke- bezocht worden. Kruschen Salts spoort bloed, zenuning mee gehouden moest worden I wen, klieren en inwendige organen tot £?" Twee mannen tegen één invalide I zonde, geregelde werking aan. Het geelt U Zijn moed, die door de reactie en nieuwe kracht en energie — U voelt zich jaren de opwinding begon te zakken, werd jonger — U ziet er beter uit en werkt beter. opnieuw gewekt door verwarde geKruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar luiden buiten. Haastige stappen, stemmen — het bij alle apothekers en drogisten a f 0.90 en geluid van verschillende, bijna gelijk- f 1.60 per flacon. tijdig afgevuurde schoten ... Toen klonken er stappen in huis en een geren op de trappen. „Wie is daar?" gilde David. „Frank Adams," was het welkome antwoord. „En politie en nog een half dozijn anderen. Den hemel zij gedankt, dat we op tijd zijnl" David liet de revolver, die hij nu toch niet meer noodig had, uit zijn thans krachtelooze handen vallen en zakte oververmoeid in zijn stoel terug toen zijn vrienden, binnen kwamen rennen.

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAMMA'S

(Foto Godfried de Groot)

RIEN VAN NOPPEN. Deze jonge acteur oogstte in het Centraal Theater te Amsterdam veel succes.

- 25 -

lichaam verzwakt is door hetgeen ze ]e telkens hebben ingegeven." „Hoe kwam je hier zoo dichtbij ?" vroeg David glimlachend, toen hij weer wat bijkwam. „Stond je klaar?" „Ik gegreep al een tijdlang, dat er iets verkeerd moest gaan. Nadat ik je boodschap kreeg, telegrafeerde ik dokter Dewey en hij telegrafeerde terug, dat hij onmiddellijk overkwam. Het feit, dat hij het ernstig genoeg opnam om er zijn vacantie voor te bekorten, overtuigde mo, dat mijn achterdocht nog zoo dwaas niet was. Toen ik hoorde, . dat zijn schip vertraging had, besloot ik naar de politie te gaan met mijn verhaal. Ze geloofden het in zóó verre, dat het landgoed geheel afgezet werd voor het geval er iets mocht gebeuren. Daardoor waren we zoo gauw hier, nadat jij die schoten afgevuurd had! Maar je ziet er zoo zwak en krachteloos uit, Davy! Je moet wat gebruiken!" ,,Dat moet ik zeker," zei David glimlachend. „En om te beginnen .. . hoe zou je over een fjesch melk denken?"

f£ pUê£

i

We zitten in de warmte. Beter zou ik kunnen schrijven we zaten in de warmte. Want het is best mogelijk, dat, wanneer deze ontboezeming onder uw oogen komt, de warmte al weer foetsjie is. Ik heb me geërgerd aan de onsmakelijke kleeding van de mannen in die periode. Kent u iets onfrisschers dan een dikke kerel, puffend in z'n niet altijd even zindelijk uitziend overhemd, zonder boord of met een onsierlijken Schillerkraag? Daar ik ervan overtuigd ben, dat u die onfrischheid. in een tijd, waarin je bovenal aan een opfrissching behoefte hebt, net zoo erg vindt als ik, geef ik er maar geen uitvoeriger beschrijving van, om aan te toonen dat ik gelijk heb. Als we het eens zijn, hoeven we er ons niet verder warm over te maken. Wat een zegen is in een periode, waarin de thermometer neiging vertoont om aan de ..record"-ziekte mee te doen. Neen dan onze vrouwen. Ik ka^i d'r pleizier in hebbenhoe onze mèskes en wèfkes de kunst verstaan om haar koelheid te behouden, welke in een tijd, waarin je zooveel te zien krijgt, wat je anders nooit zien kunt, heel goed te pas komt. D'r zijn menschen die over de warmte klagen, die zich nog warmer sputteren dan ze al zijn. Doch ik houd er van, omdat ik de zomerniet-kleeding van onze betere helften, aanstaande betere helften van anderen, en zelfstandigheidjes van het vrouwelijk geslacht, zoozeer apprecieer. En dol ben op Ranja-met-ijs om mee te nemen. 't Is alleen maar te betreuren dat alleen de Ranja-met-ijs je daarvoor publiekelijk wordt aangeboden en het andere niet Wil je wel creis uitscheiden Petrus, roept m'n vrouw, die alweer over mijn schouder kijkt naar wat ik schrijf. Ik schei uit kindlief. En tegen jelui zeg ik: Doe net zooals ik, schik je in het noodzakelijke en verlang niet naar het onbereikbare. Dat houdt hoofd en hart koel. Da's bij 40 graden Celsius het eenig noodige! PETRUS PRUTTELAAR.

T

B:

e taak van het Studio Location Department is het zoeken en fotografeeren van een geschikten achtergrond voor het opnemen der scènes. De leider van deze af deeling bereist het schoone Westen van NoordAmerika, van de eenzame Mohavewoestijn tot de High Sierras van de Rocky Mountains. Voor buitenstaanders lijkt dit een gemakkelijke en aangename werkkring, doch in werkelijkheid is hij zeer moeilijk. Er wordt hard werken vereischt en soms slapelooze nachten in het zadel, in trein of auto. Het zoeken naar nieuwe, interessante buitenopnamen voor het witte doek brengen iemand naar allerlei afgelegen plekjes. Het is niet mogelijk dit te doen op de gewone wijze van een toerist. Men kan bijvoorbeeld niet in hotels logeeren, daar de omgeving van de toeristen-hotels te bekend is bij het cinema-publiek. Om te voldoen aan de behoeften van een sterk wisselenden achtergrond werd het Location Department van de MetroGoldwyn-Mayer opgericht. De filmproductie heeft zoo'n enorme uitbreiding ondergaan, dat niets aan het toeval overgelaten kan worden. De afdeelings-chef b.v. kan niet zeggen: „Ik moet voor deze film een scène in de bergen hebben en zal met het gezelschap naar de High Sierras gäan en even rond zien of ik wat vinden kan." Hij zou waarschijnlijk een week verknoeien met zoeken, alvorens te kunnen overgaan tot het verfilmen van één enkele scène. En in die week zouden de salarissen van het gezelschap oploopen tot een enorm bedrag; want wij moeten hier niet enkel denken aan de stars en de andere spelers, maar ook aan

1. Men hoeft niet ver uit de buurt van Hollywood te gaan om „vreemde streken" te vinden. Zou dit tafereeltje niet evengoed op een der Zuidzee-eilanden opg-enomen kunnen zijn als aan Califomiës strand ? 2. Een woeste, wilde streek, nognimmerdoorblanken betreden... op eenige uren' sporens van de films tad. Een

■— ■

-ifS-l

QxiiQiJsTUblO

den chef zelf, aan de operateurs, de geluidsingenieurs met hun assistenten en andere technici, die eveneens zeer goed betaald worden. Daarom is het goedkooper één man van de afdeeling vooruit te zenden op onderzoek. Niet alleen kost het dan slechts zijn salaris, maar men heeft het voordeel, dat een expert veel meer kans heeft te vinden wat verlangd

Novarro bijvoorbeeld opnamen gemaakt heeft op de eilanden van de Zuidzee, Cuba, de Bahama's en in Mexico, terwijl „The trail of 98" (goud) opgenomen werd in Alaska en „White Shadows of the South Seas" op het eiland Tahiti, dan kan men zich een voor-i stelling vormen van de lange reizen, die de employe's van het Location Depart-

wordt. Deze neemt een groot aantal foto's van de uitgezochtste plekjes en brengt deze bij zijn chef ter beoordeeling. Het gezelschap gaat niet op reis, alvorens men zekerheid heeft, dat de vereischte achtergrond op een bepaalde plek gevonden kan worden. Het Location Department regelt eveneens van te voren de treinreizen eventueel logies enzoovoort, zoodat geen enkel onnoodig oponthoud voor kan komen. In zeer veel gevallen evenwel is het niet noodzakelijk, zulke uitgebreide voorbereidingen te treffen. Als resultaat van vele jaren reizen en fotografeeren beschikt het Location Department van do Metro-Goldwyn-Mayer over 'n zeer groot foto-archief, waarin vrijwel alle beschikbare landschappen in het Westen van de Vereenigde Staten zijn opgenomen. Daardoor is het mogelijk dat, behoudens zeer bijzondere eischen, de afjdeelingschef in staat is binnen een paar minuten den regisseur een plek te toonen, die voor de opname geschikt is. Eveneens is meestal het adres bekend van een relatie in de buurt, die de verschillende regelingen met hotels e.d. kan treffen, zoodat het niet noodig is een man van de afdeeling vnoruit te zendenf Indien men in aanmerking neemt, dat Ramon

ment der Metro-Goldwyn-Mayer studios soms moeten maken. De meest beroemde tocht evenwel was de 20.000 K.M. „trek" door Afrika voor het verfilmen van „Trader Horn". Eigenaardig genoeg zijn het niet deze groote reizen, die het Location Department de meeste moeite veroorzaken. De lastigste opgave is het vinden van geschikte plekjes dicht bij de studios. Dikwijls wordt dit gedaan voor een zeer korte scène, die niet de moeite en de kosten van een lange „Location"reis rechtvaardigen. Zoo wilde men in de film „Horseflesh" een scène opnemen van een man, die langs een stoffigen weg wandelde. Zoo'n scène is natuurlijk niet belangrijk genoeg om ongeveer vijftig man honderd K.M. ver weg te zenden. En toch bleek het zeer moeilijk een dergelijk stuk weg in de buurt van Hollywood te vinden. De filmstad is zeer modern en alle straten zijn geasfalteerd. Er' zijn evenwel een paar slechte wegen door de heuvels achter de stad, doch langs deze wegen zijn telefoon- en telegraafpalen geplaatst, die op de scène niet mochten voorkomen. Met eenige moeite werd evenwel een weg gevonden, die gedurende de zomermaanden gebruikt

LOCATION

wordt door boschwachters op hun contróletochten ter voorkoming van boschbranden. - Eveneens een zeer moeilijke opgave is, het zoeken van bosch- en weidelandschappen, die zoo veelvuldig in Europa voorkomen. Califomië bezit zelf enkele overeenkomstige plekjes, die evenwel geheel verloren gaan in de

omgeving van bergen en woestijn. JLr is bijvoorbeeld één weg binnen een straal van honderd K.M. op Hollywood, die werkelijk overeenkomt met de zoo karakteristieke wegen van Engeland, Frankrijk en Duitschland. Gelukkig is deze weg gelegen in Pasadena, grenzend aan de studios van Hollywood. Hoe zeldzaam voorkomend, is het tóchmoge"lijk van vrijwel ieder landschap ter wereld een duplicaat in Zuid-Califomië te vinden. De eindelooze zandvlakten van de Sahara-woestijn bijvoorbeeld vinden een evenbeeld in Guadalupe of in Yuma, even over de grens van den dichtbij gelegen staat Arizona. Van de Zuidzee-eilanden kan een duplicaat gevonden worden vlak bij het beroemde Cataline-eiland, terwijl de High Sierras van de Rocky Mountains, speciaal het gedeelte om het schoone Mono-meer; een zeer zuivere overeenkomst hebben met de Zwitsersche Alpen. En zoo zouden wij door kunnen gaan. Hoewel het soms noodig is, eenander decor of een aantal boomen aan het landschap toe te voegen, is het zooals gezegd mogelijk, vrijwel iedere gewenschte omgeving in Califomië te vinden. Sinds de komst van de geluidsfilm is echter

DEPARTMENT"

volgens het Location Department het aantal beschikbare plekjes tot de helft verminderd. Hollywood en Los Angelos zijn 'ïulke groote steden, dat het in de buurt zeer moeilijk wordt te ontkomen aan het lawaai van vliegvelden, luchtspoorwegen, interlocale tramwegen en autos. Verschillende scènes, die in den tiid van de stommefilm den indruk

toestanden is het interessant te vernemen, dat de Metro-Goldwyn-Mayer zeer weinig moeilijkheden ondervindt bij het verkrijgen van toestemming tot het benutten van particulier terrein en publieke parken, zelfs meestal op de grootst mogelijke samenwerking van den eigenaar en de autoriteiten kan rekenen. De reden hiervan is ongetwijfeld, dat de leiders van de opnamen steeds toezien; dat hun ondergeschikten zich behoorlijk gedragen. Indien een technicus moedwillig een boom of struik zou beschadigen, zou hierop onmiddellijk ontslag volgen. Voor de opnamen kan het noodig zijn een kuil te graven. In dit geval wordt steeds de eigenaar op de hoogte gesteld en draagt men er zorg voor, dat de grond weer in zijn oorspronkelijken toestand wordt teruggebracht. Een gunstig teeken is, dat in verschillende steden van Zuid-Californië zelfs coöperatieve vercenigingen zijn opgericht met het doel het opnemen van filmscènes in de stad te bevorderen. Het personeel van het Location Department bestaat uit twee vaste employe's, Louis en Walther Strohm, vader en zoon. Zij zijn beiden bijzonder geschikt voor hun werk, daar de vader lederen uithoek van Amerika bereisd heeft, terwijl de zoon jarenlang in alle richtingen Europa doorkruiste. Van zijn laatste reis bracht hij meer dan duizend verschillende foto's mee uit Engeland, Frankrijk, Duitschland, Italië, Zwitserland, Holland en België. Bovendien werkte hij eenigen tijd in Europa om daardoor een beter begrip van het volk en hun gewoonten te krijgen.

gaven, opgenomen te zijn op de eenzaamste plekjes ter wereld, waren in werkelijkheid opgenomen temidden van het drukke verkeer. Deze moeilijkheid kan soms overwonnen worden door op Zondag, laat in den avond of vroeg in den morgen te werken, maar meestal heeft zelfs dit geen nut. Een groot bezwaar is het opnemen van scènes in de zakenwijk der benedenstad. In zeer veel films worden deze opnamen vereischt, hoewel zij gewoonlijk zeer kort zijn, bijvoorbeeld een dame, die een étalage bekijkt, of een heer, die een taxi aanroept voor een hotel. Alles gaat góéd, tot de dialoog opgenomen moet worden, dan overstemt het oorverdoovend lawaai van het verkeer alle woorden, die voor de film gesproken moeten worden. Hel is voorgekomen, dat men een heelen dag bezig was om een scène op te nemen, die op het doek slechts één minuut duurde. Indien een lange dialoog in een scène voorkomt, blijkt het thans goedkooper en beter een straat uit de zakenwijk in het studio op te bouwen, waar in de dagen van de stommefilm nooit aan gedacht werd. In vergelijking met de Europcesche

mooie ontdekking van het Location Department. 3. Ook het zoeken van stemmige havenbeelden behoort tot de taak van het Location Department. 4. Het Location Department heeft een geschikte omgeving voor een „Wild West"-film gevonden en de karavaan trekt er heen om er met de opnamen te beginnen I

—27 -

— 26 -

^_-_

—l^—-—

eVa^Äs oezoeK

„Heeft zij je dat verteld?" De kleine kamenier werd vuurrood. • „Neen, dat dat niet," stamelde ze, „maar er zijn nu eenmaal van die dingen, die je zoo vanzelf opmerkt. De dokter kwam veel bij mijnheer Falkenhayn in huis, ook al tijdens de ziekte van mevrouw. En toen heb ik eens gezien, dat hij juffrouw Delvendal kuste. Ze hebben* elkaar ook in het geheim geschreven, dat weet ik zeker. En eens op een avond heb ik gezien, dat juffrouw Delvendal den dokter ontmoette. Zij stapten toen dadelijk in een auto." Dr. Ellwanger wendde zich tot den naast hem zitten den griffier. „Römhild," herhaalde hij, „is dat niet de dokter, die Beiersdorf behandelde?" De griffier gaf een bevestigend antwoord en de rechter stelde het meisje nog eenige vragen, die niets, bijzonders meer aan het licht brachten. Toen het protocol was opgemaakt en ond^eekend, stuurde hij Hilda weg en liet Traute Falkenhayn nog eens roepen. „Uw kamermeisje heeft mij iets medegedeeld, dat nog eenige opheldering behoeft," lichtte hij haar in. „Herinnert u zich misschien of, vermoedelijk eenipe weken geleden, van uw toilettafel een medicijnfleschje verdwenen is?"

,

„MONTE CARLO"

„Zeker herinner ik mij dat. Het fleschje van een of andere betrekking tusschen hen stond in een gedreven zilveren houder, beiden bekend?" waaraan ik, omdat het een cadeau van mijn „Neen." vader is, zeer gehecht ben. Maar verdwe„U kunt mij ook niets naders omtrent nen is eigenlijk niet het juiste woord. Jufde familierelaties van juffrouw Delvendal frouw Delvendal zei mij, toen ik er haar vertellen?" naar vroeg, dat zij de medicijn voor zich„Tot mijn spijt niet. In dat opzicht is zij zelf had gebruikt, en zij heeft mij het nooit bijzonder mededeelzaam geweest. Ik fleschje met de zilveren huls ook weer teweet alleen, dat zij langen tijd in Rusland i uggegeven." heeft gewoond en daar soortgelijke betrek„Na den nacht, waarin Beiersdorf gekingen heeft bekleed als bij ons. Van mijn storven is?" vader heb ik gehoord, dat zij voortreffeTraute, die eerst de bedoeling van de lijke getuigschriften had." vraag niet begrepen had, begon nu het „Als schuldige aan een diefstal zou zij verband te zien. Maar met groote beslistdus volgens u niet in aanmerking komen?" heid verklaarde zij: Traute schudde alleen ontkennend het „Het kan ook wel een paar dagen nader- hoofd, maar antwoordde niet. En de rechhand geweest zijn. In elk geval bevatte het ter van instructie ging dadelijk op een anfleschje 'n volmaakt zenuwstillend middel, der onderwerp over. dat mij door onzen huisdokter was „Dr. Roggenbach heeft gisteren bij zijn voorgeschreven. Ik had in dien tijd veel verhoor gezegd, dat hij het slachtoffer van last van zware zenuwhoofdpijnen." een zinsbegoocheling geweest moet zijn, De rechter scheen na Trautes toelichting toen hij in de kamer van Beiersdorf een deze zaak als afgedaan te beschouwen. , dame meende te zien. Hoe verklaart u de „Zou ik dan zoo vrij mogen zijn, u nog tegenspraak tusschen de feiten en deze opeen paar dingen over juffrouw Delvendal vatting van mijnheer Roggenbach? En hoe te vragen? Na de verklaringen van uw kakomt het, dat hij uw naam niet heeft gemenier, schijnt het vrijwel vast te staan, noemd, hoewel hij, zooals u zegt, u voor de dat juffrouw Delvendal meermalen bezoenachtelijke bezoekster heeft gehouden?" ken bij Beiersdorf afgelegd heeft. Dat is Een diepe zucht ontsnapte Traute en een heel wonderlijk, vind ik. Is u misschien iets vreemde schittering kwam in haar oogen. Geruimen tijd bleef zij zwijgen — toen klonk het heesch: Rotterdamsch-Hofstad-Tooneel Koninkiyke Schouwburg, 's-Gravenhage „Ik weet het niet. Daarover kan ik u geen uitsluitsel geven." De blik van den rechter dwaalde nog een oogenblik speurend over haar gloeiend gezicht en een zacht lachje speelde om zijn fijnen mond. Na de onderteekening van het protocol stond hij op en liet zelf het jonge meisje uit. Toen hij terugkwam, richtte hij zich tot den griffier. „Wij zullen direct een bevel tot inhechtenisneming tegen die juffrouw Delvendal uitvaardigen. Ik geloof, dat er nu eindelijk licht in deze ingewikkelde historie begint te komen."

XX.

Scène uit het tweede bedrijf. Annie van Ees en Louis Gimberg. De schrijver van „Monte Carlo", Ladislaus Fodor, zich met een haar vreemden heer, dien zij aan haar is zoomin voor ons als voor Annie van Ees — die tafeltje inviteert. De atmosfeer is nu „tooneel-techook dezen avond weer door haar geestigf, brillant nisch" geladen en zoowel Annie van Ees als Louis spel tot een evenement maakte — een onbekende. Gimberg — de mijnheer, die aan haar tafeltje komt Hij is het namelijk, die haar reeds eerder — als Jufzitten — maken van deze scène een gebeurfrouw Kerkmuis — een harer succesrollen bezorgde. tenis, die ons bijblijft, door den inslag van geest en Ze staat dit keer echter al zeer ver van het arme weemoed, dien zü er in weten te vlechten. meisje af, dat zü toen was. Ze is nu een pas gretrouwd, Door hun subliem spel zijn zij het dan ook, die lief vrouwtje, dat voor haar huwelijksreis per vliegons werkelijk benieuwd maken naar den afloop en machine naar Monte Carlo gekomen is. Zooals ze ons in spanning houden door de vraag wie den denkt om er eenigen tyd in rozengeur en maneschijn strijd winnen zal: de echtgenoot of diens plaatste leven, in werkelijkheid echter om tot de ontdekking vervanger. Laten we hier niet zeggen, wie de gete komen, dat haar man 'n verwoed speler is, die het lukkige is. Dat zou verraad zijn aan de intrigue van op de huwelijksreis meegenomen geld aan de speeldit geestige blijspel. En daar is 't niet om begonnen. tafel verdoet en haar reeds op den eersten avond alleen Onze bedoeling was slechts, de aandacht onzer laat. Zelfs vergeet hij, dat ook 'n pas getrouwd vrouwlezers op „Monte Carlo" te vestigen, daar het hun tje recht op 'n diner heeft. En zoo is zij wel gedwonbelangstelling en waardeering ten volle waard is. gen om alleen naar de eetzaal te gaan... Stralend als Zoowel om het „gegeven" als om de vertolking die ze is, raakt de Oberkellner dadelijk op haa* verliefd. de actrices en acteurs van het R.H.T. er van geven Dit werkt als een soort stimulans: terwijl haar man en waarvoor wij hun een woord van lof hier zeker aan de speeltafel in gezelschap van een vroegere niet onthouden mogen. Waarom het dan ook met „mascotte" beurtelings wint en verliest, „troost" zij genoegen gebracht wordtl - 28 —

De rechter van instructie bladerde in de voor hem liggende stukken. „Wij zullen beginnen met het vaststellen van de personalia. U bent juffrouw Lizzy Delvendal, gezelschapsdame bij den bankdirecteur Falkenhayn?" „Ja." „Leeftijd?" „Twee en twintig." „Waar geboren?" „In Stockholm. Maar daar heb ik alleen maar mijn eerste levensjaren doorgebracht. Toen ik een jaar of vijf was, zijn mijn ouders naar Duitschland verhuisd en daarna met ons naar Rusland getrokken." „Leven uw ouders nog?" „Neen." „Hoe lang bent u bij mijnheer Falken« hayn in betrekking?"

denk niet „hij is gek!

'k Moet lachen of ik wil of niet

'fh?reeds J g Zoo-als Ü deMiJM baker zee

Mijn moeder schudde van de pret

■

Ha, ha. ha, ha. ha. ha. ha

l k _

la, ha, ha.ha. ha, ha, ha, IIIM

^ff ^W 2.

tmr\

i

En ik. ik lachte m'ae. Ha, ha, ha

lachen ad libitum Ts

>

fö

Ha.ha,ltó,ha.Ha,Ha,h!a.lü.ha,h'a.Ha,h^,ha! CC >

>

-VN

fi>

2_ •i*

f Cs

5C

En als ik later op de school Soms kreeg de zwaarste straf Of als mij, wat hij dikwijls deed. Mijn vader ransel gaf. Dan lacht' ik in één schaterbui. Dat maakte vader dol, En sloeg hij dan mijn ooren blauw Had ik de grootste lol! Ha, ha, ha, enz.

Bij mijn geboorte lacht ik

g É É )h^ JïiJ v M J'aM##

Kernein, a (empo i

p

Dat is een lam gebrek

3.

Bij alles wat ik hoor of zie Lach ik me half dood En dikwijls hoor ik dat men zegt ,,Die vent is idioot!" Lees ik in Kameroverzicht Of Gemeenteraadsverslag De moppen die men d4är verkoopt Dan schiet k weer in een lach ! Ha, ha, ha, enz.

MAISON ODIOT H^u Fabriek van Artistiek Zilverwerk Gevestigd

4:

Och. och, wat hebben we toch 'n loff" En wäärom ik het meest? Omdat het met geen Fransch of Duitsch Of Engelsche poespas is geweest! Een Hollandsch lied klonk wél zoo leuk Wijl iedereen 't verstond Lacht allen «lus op Hollandsch' wijs Want lachen is gezond! Ha, ha, ha, enz.

DE LA MADELEINE. PARIJS Specialiteit voor geschenken in zilver en verzilverd metaal

in

1690

GROOTB KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UTTGEVOBRD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE — 31 -

belangrijk: Inhoud voldoende voor 272-3 emmers (25-30 liter) water. Geen zeep of zeeppoeder eraan toevoegen, daar zulks overbodig is! Meng de benoodigde hoeveelheid Persil met een beetje koud water aan tot een dun papje, waarin zich geen klontjes meer mogen bevinden. Voor eiken ketel „witte wasch" steeds een j nieuw sop met koud water bereiden. Het gebruikte Persil-sop kan nog zeer goed benut worden voor het wasschen van bont goed en voor allerlei andere reinigingsdoeleinden.

n-i—-...„A... o i

i „i^», T»i ttUi X>na*r*kmir\n 41880

VerschUnt wekelUks — PrU« per kwartaal f. 1.05.