Duin en schuim happen langs de Braziliaanse noordkust

club ventos beach search search

woord mart kuperij

beeld julian schlosser - taka production, gary ‘lord’ crossley

club ventos beach search

Duin en schuim happen langs de Braziliaanse noordkust

82 - Motion windsurf magazine

2008 # 3 - 83


club ventos Club Ventos beach search Beach

W Op 17 augustus 2007 krijg ik een email van Fabio Nobre, oprichter van Club Ventos in het Braziliaanse Jericoacoara. Als ik het mailtje open, begint mijn computer het thema van Mission Impossible te spelen. Of ik de volgende missie aanneem: “Met de beste surfers van de wer eld 350 kilometer over de stranden van Brazilië cruisen, op zoek naar een nieuw windsurfparadijs.” De mail waarschuwt me dat mijn computer zal ‘self destructen’ in vijf

e zijn een kleine vier maanden later, Marcilio ‘Brawzinho’ Browne haalt me op van vliegveld Fortaleza, en een uurtje later sta ik op een feest met veel te mooie Braziliaanse vrouwen, en veel te veel caipirinha. Als ik een dag later met een knallende koppijn wakker word moet ik mezelf even knijpen: 10 dagen strandzoeken in Brazilië! Omdat ik wat eerder ben dan de rest van de Beach Search crew word ik een paar dagen op sleeptouw genomen door de Brawz. In de praktijk betekent dit veel wachten voor het hotel, want zijn timing is behoorlijk Braziliaans. Als we door Fortaleza rijden en Brawz - zonder gordel om - tijdens het rijden half meeleest in de Motion die zijn vriend aan het checken is vraagt hij of ik mijn rijbewijs heb. ‘Ik niet’, zegt hij. Gezakt bij zijn examen, en ik snap waarom. Als we ’s middags na een kleine surfsessie terugrijden begint hij ineens te flippen. Blitz, blitz! Hij ramt de auto een parkeerplaats op en vraagt of ik mijn rijbewijs bij me heb. Even later rij ik op mijn gemak door miljoenenstad Fortaleza langs de politiecontrole die Brawz met zijn getrainde oog allang gespot had. Gelukkig maar, het is dus niet normaal (of tenminste niet legaal) om in Brazilië zonder rijbewijs te rijden.

Uitgeslapen prosurfers De volgende dagen komen uit alle hoeken van de aardbol de medesearchers aangevlogen. Uit Hawaii Robby Swift

en Kevin Pritchard. Uit Frankrijk Baptiste Gossein. Uit Duitsland André Paskoswki en Normen Günzlein, aangevuld met lokaal talent en Zweedse en Spaanse schonen, die overigens op het water hun mannetje staan. We ontmoeten elkaar in de lobby van ons hotel Marina Park. Even later worden we meegenomen door Fabio langs de kust van Brazilië. Virtueel dat heet, Fabio’s opgevoerde Google Earth kan trucjes waar mijn eigen G.E. een puntje aan kan zuigen. Zeven buggies, twee Jeeps en een helikopter zullen onze groep van dertien pro windsurfers, vijf journalisten en een berg begeleiders (we gaan natuurlijk niet onze eigen zeilen optuigen), vanaf Fortaleza langs de kust naar Jericoacoara voeren. Appèl is om zeven uur ’s morgens, maar als ik om vijf over zeven naar beneden kom gebeurt er nog helemaal niks. Niks boardbags sjouwen, tassen in de Jeeps gooien en heen en weer roepende gestresste gasten. Vertrek om 9 uur ’s ochtends? Forget it! Een groep van 30 man in beweging krijgen is lastig. Langzaam druppelt iedereen binnen. Als de buggies voorrijden voel ik de adrenaline opkomen. Yeah! We gaan deze gele bakkies er eens flink van langs geven. Aftrappen die handel, handrembochten door de duinen, dikke spray trekken in de branding... Als ik plaats wil nemen op de bestuurdersstoel word ik nors aangekeken

seconden. Eén, twee, drie, vier, vijf... niks. Een grap. Of toch niet?

Ian Mouro Lemos Emma Johansson 84 - Motion windsurf magazine

2008 # 3 - 85



André Paskowski up close and personal met cameraman Julian Schlosser

Aelxander 'Dieter' Lehmann

Kauli Seadi

door een local met racehandschoenen aan. Blijkt dat elke buggy met zijn ‘designated driver’ komt, bovendien monteur en eigenaar. Dat wordt waarschijnlijk geen roekeloze tocht door de rimboe dus, meer een soort Driving Miss Daisy...

Disneyland voor buggies We rijden Fortaleza uit: wat een bijzondere stad is dit. Van wolkenkrabbers val je ineens in halve favela’s, overal is kleur en de muren zijn gesierd met bonte (reclame) tekeningen. De locals kijken ons na als we langsrijden, lastig te zeggen of ze ons nou tof vinden of juist denken ‘wat een verwende kuttoeristen’. Ik gok het laatste, maar toch zwaaien we maar. We steken de brug over de rivier Ceará over en het echte avontuur kan beginnen. Achter de stranden van Pacheco, Tabuba en Cumbuco liggen een aantal gigantische duinen, de grootste uit de regio van Ceará en een waar Disneyland voor buggies. Na een tijdje crossen ben ik eigenlijk blij dat we gewoon op het gemak achterin kunnen zitten, kop in de wind, en rustig om ons heen kunnen kijken om het Braziliaanse landschap in ons op te nemen. Na onze duinexpeditie zoeken we het strand weer op. We komen langs de bekende kitespot Cumbuco en gaan daarna de stranden Cauípe en Pecem op. Na een korte stop bij de pier van Pecem besluiten we door te rijden naar Taiba, een klein dorpje in een baai en met rotsachtige bodem, dat bekend staat om de golven. Het oorspronkelijke plan van een downwinder lijkt in het water te vallen; de wind waar iedereen op zit te wachten speelt helaas geen bal, en we zetten ons in de schaduw


om eerst even bij te komen van de brandende zon die onze veel te witte lichamen gegeseld heeft.

De eerste waterdoop Als Ivana Farias, een van de locale riders die mee is op deze trip, haar setje begint op te tuigen kijkt iedereen gespannen toe... zou ze planeren? Zo ja, wat tuig ik dan op? Hoofdredacteur van Windsurfing Journal Alexander ‘Dieter’ Lehmann en ik hebben genoeg van het wachten, we besluiten onze kans te wagen. Met een 6,4 en een 7,2 gaan we de tamelijk woeste shorebreak te lijf. Het is ongelooflijk aanlandig en ronddrijven in deze beachbreak is dan geen pretje. Toch is het heerlijk even op het water te zijn, we zijn hier gekomen voor actie en die moet je soms zelf maken. Dieter gaat met zijn 7,2 om alsof het een klein wavezeiltje is en laat zijn klasse zien. Dikke forwards en shuv-its in de onshore branding. Na een korte sessie is het tijd voor de lunch. We eten heerlijk verse vis en ik realiseer me weer waarom ik Brazilië zo relaxed vond. Het is niet alleen het surfen, het is alles eromheen. Lekker (gezond) eten, heerlijke temperatuur, actie op het water en feestjes op het strand...

Als verwende pro’s zich vervelen... Na het eten vertrekt de karavaan noordwaarts langs de kust. Wij kiezen ervoor om samen met Ivana en Michel Figuera van het Spaanse magazine Surf a Vela toch voor de downwinder te gaan. Liever langs de kust dobberen dan

wegsmelten achterin een buggy. De downwinder is een waar avontuur. Het grootste deel van de tijd planeer ik, af en toe vaar ik een stukje terug om ook eens in een andere positie te staan. Halverwege komen we ineens een brekende golf tegen, midden op het water, bizar, helemaal als je inmiddels net 25 minuten in dezelfde richting gevaren hebt. Na een tijdje horen we het gezoem van een jetski: Peter Svensson de cameraman, eerder verantwoordelijk voor de productie Committed met in de hoofdrol Brawzinho, komt ons vergezellen. Natuurlijk heeft hij zijn camera bij zich, we pompen ons suf om zo radicaal mogelijk langs de camera te kunnen varen. Als uiteindelijk de zon bijna ondergaat wijst Peter ons de weg naar de buggies die inmiddels op het strand op ons wachten. Ik planeer naar binnen, enigszins geholpen door de golven die me net een duwtje in de rug geven. Na een warm onthaal tuigen we af en gaan we op weg naar ons eerste onderkomen op deze Beach Search. Fabio kijkt een beetje nors, naar later blijkt omdat Swifty en Kevin Pritchard zich tijdens de buggytocht verveelden en een provisorische raketwerper (men neme een zeil) geconstrueerd hadden om daarmee de andere buggies te beschieten. Tja, haal twee wavepro’s van the Rock en zet ze neer op een spot zonder wind en zonder masthoge golven en dit is wat je krijgt.

Koelkast Terwijl we naar ons hotel rijden is Dieter nog steeds op het water, hij moet en zal het eindpunt bereiken. Helemaal tot het eind komt hij niet, maar hij is in elk

Kevin Pritchard vermaakt zich in de Braziliaanse golven

2008 # 3 - 87



uur trekken zijn alle buggies en Jeeps naar de overkant. Inmiddels is het tij ook wat lager geworden, waardoor we het laatste gedeelte van deze stretch weer gewoon over het strand kunnen varen. Via de dorpjes Guajiru en Flexeiras arriveren we in Mundaú, waar we ons kamp opslaan. Hoewel de wind niet meewerkte, is iedereen het erover eens dat we tot nu toe geen topspot gevonden hebben: hoofdzakelijk chop en wat verdwaalde golven. Van onze eerdere trip naar Jeri weten we nog dat het windverschil tussen Fortaleza en Jeri gigantisch is; als het in Fortaleza windstil is, zijn de surfers in Jeri aan het vechten met hun 4,7 of kleiner! Geen zorgen dus, we hebben nog een paar 100 kilometer strand voor de boeg en de wind zal alleen maar sterker worden. In het zwembad met ingebouwde bar helpt de locale barman – die alleen Braziliaans spreekt maar daardoor het woord caipirinha des te beter verstaat -ons aan een paar heerlijke mixjes. En nog een paar. En nog een paar. En nog een paar... Als gevolg van deze zwembadparty wordt de standaard briefing met Google Earth satellietbeelden verplaatst naar de volgende dag; we kijken op het gemak de beelden die onze fotografen hebben geschoten en halen daarna nog wat nieuwe drankjes voor een avondparty, heerlijk.

geval het dichtste bij het hotel gekomen. Als we aankomen in ons hotel zijn de slaapmaatjes weer goed door elkaar gehusseld. Ik slaap op een kamer met Brawzinho, die meteen duidelijk maakt dat hij alleen kan slapen met de airco op 10 graden. Dat wordt me een nacht... ’s Avonds hebben we een geweldige maaltijd, helemaal zoals we het van twee jaar geleden gewend zijn. Verse vis, heerlijk vlees, frietjes, rijst, alles wat een verwende journalist zich maar kan wensen. De caipirinha’s gaan ook goed, al besluit ik nog even nuchter te blijven; mijn doel is toch vooral lekker te varen deze tien dagen. ’s Avonds checken we nog even een beachparty, maar die is vooral gevuld met tieners. Als we terugkomen in het hotel, dat op een steenworp afstand van het strand ligt, blijkt mijn kamer op slot te zijn en de Brawz nergens te vinden. Geen zorgen, ik had toch al niet zoveel zin om te slapen in een koelkast, ik installeer me bij Dieter, poets mijn tanden met mijn wijsvinger en ga slapen.

De grote oversteek Brawzinho stylet in Icaraizinho

Geen wind, wel golven Voor de volgende dag hebben we, na een lange groepsvergadering, besloten vroeg op te staan om de wind te checken. Brawz meent dat deze goed kan zijn voor een spot iets terug langs de kust. Als we om zes uur bij het zwembad zijn blijkt de wind nog niet op, we kruipen terug ons bed in voor een kleine siësta voordat we een kleine golfsurfsessie doen. We peddelen uit door een soort mini lagoon, een peddel van een kleine twintig minuten. Op dit moment is het misschien belangrijk te vertellen dat ik een vrij slechte golfsurfer ben. Tijdens het peddelen realiseer ik me dat het rif op sommige plaatsen bijna boven het water uitsteekt. Als ik aankom bij de break peddel ik vrolijk de golven in, totdat ik een dikke bak op mijn hoofd krijg, me realiseer dat ik eigenlijk helemaal niet kan golfsurfen en een stukje terug wat kleinere golfjes neem. Halverwege de sessie zie ik een longboarder zich helemaal uitleven in de kophoge golven. Hij maakt pirouettes op zijn board, ript de golf van boven tot onder en zet zo nu en dan zelfs zijn toes op de nose. Als hij even later vlak langs me scheert om de golf tot helemaal naar binnen te rijden zie ik een bekend gezicht: het is Kauli Seadi, kersverse PWA wavechamp. Even zag het ernaar uit dat hij het vanwege contractonderhandelingen met JP/NP niet zou redden op deze trip aanwezig te zijn, maar hij


heeft het toch gered. Een aanwinst voor de trip zullen we deze week merken; misschien wat stil op het strand, maar een en al lach op het water.

Groepkiekjes Na de surfsessie hervatten we onze Beach Search. De eerste kilometers nemen we een dirt road zodat we de brede rivier Curú per brug kunnen oversteken, iets wat bij de monding op het strand onmogelijk is. Hierna rijden we verder over het strand op weg naar de volgende spot met golven en hopelijk wind. Natuurlijk worden er onderweg nog even flink wat group shots geschoten, iets waarmee wij deze week zeer bekend zullen raken. Na een uurtje of wat komen we aan bij Lagoinha Beach, waar we stoppen om heerlijk te lunchen. We eten verse kreeft en fruit en een bizar Braziliaans toetje wat lijkt op ingedikte chocolade. Zoeter dan zoet maar wel lekker. Na de lunch missen we onze kans om over het strand te rijden omdat Brawzinho te lang

op het water blijft om te surfen en het getij inmiddels te hoog is. De organisatie van een groep van 30 man blijft bijzonder lastig en eigenlijk kun je het de Brawz ook niet kwalijk nemen, er staat een krachtige shorebreak waar de locals op laten zien hoe het moet. Als het tij wat gezakt is gaan we verder, niet te ver natuurlijk want er moeten eerst nog even een stuk of 100 portretten van alle riders geschoten worden.

Stuk drijfhout Gelukkig mogen we daarna nog even raggen met de buggies, we knallen de steile duinen naar beneden, een natuurlijke achtbaan onder de Braziliaanse zon. Toch wel relaxed zo’n privé chauffeur; we zitten achterop en

genieten van de prachtige vergezichten. Omdat de wind nog niet meewerkt, besluiten we potentiële spots op Fabio’s GPS in te voeren, zodat we eventueel een dagje later nog terug kunnen om ze te varen. Tot zover komen we echter hoofdzakelijk choppy breaks tegen, niet echt de moeite waard. Na een aantal kilometer staan we plotseling voor een verrassing: een flinke rivier die we moeten oversteken, heup tot borstdiep, net iets teveel voor onze gele karretjes. Gelukkig ligt de oplossing een paar honderd meter verderop: een ferry! Nou ja, ferry... een stuk drijfhout met een touw erlangs, waarop een gezinnetje aan het werk is passanten naar de overkant te helpen. Met dertien prosurfers hebben we genoeg power om deze familie even te laten chillen, en na twee

De volgende ochtend hebben we toch wel een beetje een kater, maar niets wat de Braziliaanse buitenlucht niet kan verhelpen. On ze eerste missie is het oversteken van de rivier bij Mundaú, een behoorlijke klus met onze karavaan. Gelukkig mogen wij ontbijten op een soort rondvaartboot, terwijl onze drivers de buggies een voor een met een pontje naar de overkant van de mangrove varen. Iedereen valt aan op het heerlijke ontbijt, Planchemag’s Arnaud schept vier keer op zoals we van hem gewend zijn, toch knap hoe die man zo slank weet te blijven. Het is bijzonder hoe we een paar kilometer van de kust af in een geheel nieuwe omgeving terecht gekomen zijn. Een groene mangrove met kleurrijke vogels, kleine krabjes die in de bomen hangen en vissersbootjes op zoek naar diezelfde krabjes. Het leven lijkt hier zo simpel, en ik geniet ervan dat mijn mobiele telefoon het niet doet

2008 # 3 - 89



'Her head was too close to my foot!'

Kevin, Brawzinho en Kauli

Brawzinho legt aan voor een goal en een forward

Robby Swift vloog de halve wereld over voor de Beach Search

en mijn computer in Nederland aan een welverdiende vakantie bezig is.

Eindelijk wind!

<< A nna Jönsson ervaart dat je niet kan winnen van Duitsers met voetbal, zelfs niet als ze in je eigen team zitten

Ondertussen is de wind opgestoken en iedereen staat te springen om verder te trippen. Fabio legt ons uit dat we het meest drukke gedeelte van de route achter de rug hebben, vanaf nu zullen we sporadisch nog wat kleine dorpjes tegenkomen. Na een tijd rijden komen we langs het dorpje Caetanos, waar een boel mensen op het strand verzameld zijn om de locale vissersbootrace te volgen. Een traditie in elke visserscommune in de regio, met een enorm feest met locale muziek, locale politici en een heleboel cachaça. De boten hebben prachtig gekleurde zeilen, en het schouwspel doet een beetje denken aan de oude windsurfplaten uit de jaren zeventig en tachtig. We twijfelen of we moeten stoppen om op te tuigen, maar besluiten nog een stukje verder te kijken. Na een bizar stukje strand met zandbegraafplaats maakt het strand ineens een scherpe bocht naar links, het begin van een kleine baai. Een rif van rotsen zorgt ervoor dat de swell aan de buitenkant breekt, waardoor de vissersboten er veilig liggen. De palmbomen wuiven ons tegemoet. We zien een paar huizen tussen de palmbomen en een typisch lokaal vervoermiddel komt ons tegemoet: stier en wagen geladen met kokosnoten.

Icaraizinho Terwijl de chauffeur een paar kokosnoten prepareert,


vertelt hij ons over deze bijzondere baai, die Icaraizinho heet. Iedereen is het erover eens dat dit een goede plek is om te stoppen, we halen onze spullen van de trucks en tuigen meteen op om te gaan varen. Wel informeren we nog even bij onze kokosnootman hoe het zit met deze baai; hoe scherp en diep is het rif, en wat is er met die scherpe palen die her en der in groepjes boven het water uitsteken? De scherpe palen blijken curral te heten en dienen als fish traps: bij hoog water zwemmen de vissen tussen de palen, bij laag water kunnen ze niet meer weg en halen de vissers ze op. De palen zien er gevaarlijk puntig uit daar zo naast de break, waar ik mezelf al een golfje zie rippen. Omdat de wind toch niet zo sterk is als hij leek, pak ik een Excess 6,4 met een 101 liter freestyler en ga ik een beetje freeriden. In het water staat een toren waar met laag water de golven breken, met meer wind zou dit echt tof kunnen zijn. Als ik terug aan de kant kom heeft Fabio zijn locale knowledge alweer benut om een slaapplaats te vinden en we nemen onze intrek in een klein gasthuis vlak naast de spot.

Lord of the Ants Samen met Lord Gary van Boards en Dieter krijgen we een hutje waar we onze spullen neerpleuren om vervolgens meteen weer het water op te gaan. De wind is nu sterker dan in de ochtend en iedereen gaat het water op voor een freestylesessie. Ik zoek wat golven op het ondiepe rif en vaar tot de zon ondergaat. Als ik terugkom aan de kant vind ik de rest van de posse in het zwembad, het is nog heerlijk warm en iedereen is rozig van de lekkere sessie. Omdat we onze eigen kok mee hebben, staat er een paar uur later alweer een heerlijke maaltijd op ons te wachten. We kunnen wel wat koolhydraten gebruiken, gezien Fabio’s plan voor een voetbalwedstrijd de volgende dag: team Brazil tegen team 'Rest van de wereld'. De wedstrijd zal in de ochtend plaatsvinden, het tij is dan nog laag evenals de temperatuur, al is dit natuurlijk relatief: we zitten zo ongeveer óp de evenaar en zelfs ’s nachts wordt het niet veel kouder dan 26 graden. Als we in onze kamer aankomen, komen we erachter dat we niet de enige zijn. Een paar kleine kikkers bevolken de muren, een paar 100 vliegende mieren het plafond.

Wat volgt is een waar gevecht tussen man en mier waarin Dieter en ik uiteindelijk de winst naar ons toe lijken te trekken, maar dit is tijdelijk. De mieren zijn gewoon met veel meer mier, er is geen doorkomen aan. Zelfs met alle kieren afgeplakt blijven ze komen, en met een gebroken bed als gevolg van onze vechtpartij, slapen we op de grond met een laken over ons hoofd.

Brazil vs De Rest De volgende ochtend is het tijd om die Braziliaanse voetballertjes er van langs te geven. Met Lord Gary als coach, Arnaud als keeper, Dieter als stofzuiger/ beuker, ikzelf en Paskowski op de vleugels en Baptiste in de spits weten we goed te combineren. Het zand is nu al loeiheet, hetgeen combinatievoetbal noodzakelijk maakt; vrijlopen moet wel anders branden je voetzolen eraf. Baptiste is virtuoos in de spits, Pasko rent tot zijn gezicht net zo rood is als de kaart die Dieter krijgt omdat hij de Zweedse Anna Jönsson keihard onderuit schoffelt (‘her head was too close to my foot!’) en zowat haar neus breekt en Josh (dan nog op goal), voedt het cliché dat Amerikanen niet kunnen voetballen door zijn handen niet te gebruiken en een slap balletje van Brawzinho door te laten: 1-0 Brazil! Hierna vechten we voor wat we waard zijn, we raken de lat en de paal maar de bal wil er gewoon niet in. Jammer, vooral omdat Brawzinho de rest van de trip blijft verhalen over hoe geweldig hij wel niet kan voetballen.

Helishoot Na een heerlijke fruitlunch hebben we de helishoot. We varen met z’n allen uit met weinig wind en proberen ons zo gunstig mogelijk in de camera te varen. De pro’s laten zien dat ze dit vaker doen, ze weten elke keer net die move te sticken, zelfs in deze lastige omstandigheden. Later in de middag hebben we nog een sessie, waarbij fotograaf Julian en cameraman Peter midden in de impactzone staan terwijl Normen, André, Brawz en de chica’s de laatste freestylemoves showen. Op zoek naar golven zie ik plotseling dat Kauli een stuk upwind aan het varen is. De PWA wavechamp zal wel weten waar de golven lopen, ik volg en vind een leuke wavespot tussen twee groepen verdwaalde en scherpe palen. Ik signaleer

2008 # 3 - 91



Uw hoofdredacteur aan het werk

Dieter dat de actie hier is en ook Swifty, Baptiste en Brawzinho weten de spot te vinden. We waven tot het donker is: Kauli gooit er vette jumps uit en Dieter breekt een giek met zijn signature Air-Dieter. ’s Avonds zijn er cocktails, mijn voornemen om alcoholvrij te blijven gaat definitief de prullenbak in en het wordt een latertje.

Rust Vandaag is onze eerste rustdag. Niet dat we hiervoor hard moesten werken, maar vandaag hoeven we echt helemaal niks. Ik word uitgeslapen wakker - het mierennest is verwijderd - en hoor dat het waait. Snel ontbijten en het water op. Door het lage tij ontstaat in de baai een soort lagoon met supervlak water, perfect voor freestyle. De pro’s varen in een treintje en knallen er de ene na de andere move uit. Ik lift af en toe mee op de trein en weet er zelf ook af en toe wat te trucen. Er wordt hard gepusht: Normen Günzlein landt een keer bijna op de boot en het levert een aantal mooie beelden op. De routine van de voorgaande dagen wordt voortgezet: varen, lunch, varen, hangmat, diner, chillen. Ik zou er aan kunnen wennen... We besluiten onze search de volgende dag voort te zetten en als afscheid heeft onze kok een fantastische barbecue georganiseerd. Op het strand, met verse vis en vlees, heerlijke kokosnoten en een lekker biertje vieren we de ontdekking van deze nieuwe spot.

Avontuur here we come! We hebben nog 100 kilometer kust uit te checken voordat we in Jericoacoara aankomen en de Jeeps en buggies worden geladen voor dit laatste deel van onze seach. Van de locals horen we dat vlak na Icaraizinho een grote rivier stroomt, en dat het daarna lastig zal worden om de kust te blijven volgen, vanwege de dichte mangroves en modderige routes waar zelfs de lompste 4x4’s nog problemen mee zouden kunnen hebben. Bovendien zullen we onderweg nog drie rivieren tegenkomen, waarbij het niet zeker is of er ponten zijn om ons over te varen. Logischerwijs schuiven we deze waarschuwing aan de kant, we zijn tenslotte bezig met een Beach Search en geen asfaltroute search. Avontuur here we come! Na een paar kilometer komen we aan bij de eerste rivier, geen pont te bekennen. Er ligt alleen een of ander gaar vlot. Bij nader inzien blijkt dit de pont te zijn. We proppen zoveel mogelijk buggies op deze pont en met de hulp van een stok en een 5 pk buitenboordmotortje maken we de oversteek. Geen touwen dit keer dus en de ‘kapitein’ berekent aan de hand van de stroming de beste vertrekplaats. Of het de vier buggies zijn of de vijftien personen op de pont; de calculatie komt niet echt uit en we drijven steeds verder met de stroom mee. Het is fantastisch: het echte avontuur. Met man en macht wordt er geprobeerd het vlot stil te leggen, er gaan ankers uit, stokken worden gehaald en zelfs Arnaud springt het water in om zijn gewicht in de strijd te gooien. We redden het uiteindelijk net en iedereen is blij dat we de overkant gehaald hebben.

Geen bloedneus die Anna van het water houdt

Dichtgegroeide jungle We vragen onze schipper hoe we het snelst naar het strand komen. ‘Nao possível’, zegt het kleine mannetje en hij lacht zijn zwarte tanden bloot. Onmogelijk dus. Blijkt dat deze mangrove zo dichtbegroeid is dat de enige weg die naar de zee loopt zelfs voor de locale krabvissers per motorfiets nog bijna onbegaanbaar is. Wat volgt is een woeste tocht door de


2008 # 3 - 93



<< De baai van Icaraizinho

mangroves, waarbij een van de buggies compleet onder water loopt en een andere buggie een flinke wheelie trekt in zijn poging de plassen te omzeilen. Te gek. We crossen hierna over kleine zandweggetjes waar de locale kids ons enthousiast toewuiven. Of in ieder geval een deel, een ander deel staat misschien eerder met de hand open voor geld. We geven de kids een high five en rijden door. Na nog een oversteek in het kleine dorpje Torrões vinden we een smal zandpad dat ons terugvoert naar de zee, eindelijk! Het is inmiddels middag en hoewel we vele uren onderweg zijn geweest in de mangroves en op kleine zandpaadjes geeft Fabio’s GPS aan dat we pas 18 kilometer van ons beginpunt zijn! Toch was het de moeite waard, we hebben nog 35 kilometer te gaan en voor ons ligt alleen nog maar strand. De buggydrivers maken er een wedstrijdje van. We cruisen langs veel potentiële surfspots met vlak water, helaas ook met de nodige ‘currals’ die we ook in Icaraizinho vonden. Te gevaarlijk om te surfen en met Jeri op een steenworp afstand besluiten we door te rijden. We passeren de vissersdorpjes Taboleiro, Castelhanos en Preá en hoewel de wind goed blaast besluiten we niet te stoppen; door de open ligging is het niet vlak en er zijn ook geen goede golven, vooral chop.

poging om een giek te breken tijdens zijn dikke shuv-its en Air-Dieters, de Hawaii-locals rippen de golven aan stukken en op de kant wordt alles vastgelegd voor de DVD.

Maurício’s feestje Normen Günzlein

Na een half uurtje arriveren we in Jeri, waar we als een soort van carnavalsstoet binnenrijden, met de buggies netjes op volgorde. We gaan naar ons hotel de Mosquito Blue, bekvechten wat met de mensen aan de receptie die gek worden van 25 windsurfers die allemaal een ander idee hebben over de kamerindeling en gaan daarna meteen varen. Wat opvalt is dat Jeri in de afgelopen twee jaar een stukje drukker is geworden. Geen wonder met een (water)temperatuur van rond de 30 graden en elke dag wind! We varen naar de spot Malhada die net upwind van Jeri ligt en iedereen gaat helemaal los. De doubles en pushloop-tabletops vliegen me om de oren, Dieter doet nog maar eens een

’s Avonds is het party time, het zogenaamde Festa do Maurício, oftewel Maurício’s feestje, genoemd naar een man die hier een pousada heeft. In tegenstelling tot de locale riders doen wij geen pre-party-nap, wij zullen die watjes eens laten zien wat Europees feesten is. Pre-party drinken in het hotel dus, waarna we helemaal in de stemming de straat op gaan, waar het rond een uur of twaalf losbarst. Overal staan kleine standjes waar je heerlijke caipirinha’s, kiwiroska’s, capeta’s en nog veel meer Braziliaanse partymixjes kunt bestellen. We doen dit tot het weer licht wordt en gaan dan heerlijk slapen in Mosquito Blue, waar overigens geen mosquito te bekennen is. Als we de volgende ochtend braaf om elf uur bij Club Ventos zijn, krijgen we te horen dat we toch liever niet mee mogen met de helikoptershoot. Of dit is omdat we niet goed genoeg zijn of omdat we de prestaties van de anderen negatief zouden kunnen beïnvloeden met onze alcoholadem is onduidelijk, Dieter kruipt in ieder geval terug in bed, ik besluit juist te gaan varen. Ik ben nog half dronken en dit biedt perspectieven: voor tweeënhalf uur ben ik ‘voll drauf’. Ik spring/crash forwards en backloops, spring hoger dan ooit en voel nul angst. Na de lunch bij Club Ventos en een klein dutje gaan we nogmaals het water op. Er staat een toren in de branding en de camera’s volgen elke move die we doen. Ik surf met een T-shirt aan, wel lekker in Jeri, omdat je door het koude shirt wat afgekoeld wordt, zo warm is het water en de buitenlucht.

Ica vs Jeri Na het eten kijken we een slideshow van de actie van de afgelopen week en begint de discussie over de beste spot van de trip. We zijn het er wel over eens dat Icaraizinho en Jericoacoara de toppers waren van de 350 kilometer strand tussen Fortaleza en Jeri. Dieter en ik zijn erg te spreken over de wavespot upwind van Icaraizinho en bieden Fabio aan de scherpe palen ’s nachts stiekem weg te halen. De freestylers zijn erg postitief over het vlakke water op Ica, de Maui locals vinden alles best, zolang er maar golven lopen. Icaraizinho krijgt veel mee van de windzekerheid van Jeri, de spots liggen slechts 100 kilometer uit elkaar en profiteren daardoor allebei van de goede wind. Toch hebben beide spots echt een eigen karakter. Icaraizinho dat van rustig vissersdorp, met vriendelijke locals en wat basic infrastructuur als kleine hotels en wat restaurants. Jeri dat van nummer één surfspot, waar het ook ’s nachts goed toeven is. Hoewel Jeri in de afgelopen jaren bekend is geworden bij het grote publiek heeft het zijn authenticiteit goed weten te bewaren. De zandweggetjes, kleine pousadas, straatparties en de capoeira dragen daar zeker in bij, een echte beleving. Gecombineerd met de wind die van september tot december dagelijks waait voor een 4,7-tje blijft dit de ideale spot. Maar voor iedereen die op avontuur wil is Icaraizinho een echte aanrader.

Laatste dag

Kauli hoog tussen de spiezen in Icaraizinho


De volgende dag is het voor mij alweer tijd om te gaan. Jeri neemt op een toepasselijke manier afscheid: het regent! Nog steeds 26 graden, dat natuurlijk wel... Na een vier uur durende trip in onze 4x4 worden we afgezet op het vliegveld. Na een tussenstop op Sal landen we de volgende ochtend in Amsterdam. Deze missie zit erop. Thuis neem ik er nog een caipirinha op; shaken, not stirred. ••

2008 # 3 - 95



Jeri Factsheet Voor wie is Jeri? Als je geen complete beginner bent zul je het bijzonder naar je zin hebben in Jeri. Beginnende wavers kunnen hun niveau opkrikken in de veilige beachbreak, freestylers genieten van het vlakke water aan de binnenkant en freeriders kunnen lekker bumpen en jumpen voorbij de brekers. Van augustus tot december zul je normaalgesproken elke dag(!) met een 4,2tje of 4,7 het water op kunnen. Voor beginnende windsurfers is de ochtend zeer geschikt, dan waait het een stuk minder. Niet surfers zullen het in Club Ventos zeer naar hun zin hebben. De club is ruim opgezet en heeft een grote relax area, een restaurant, surfshop en internetcafé. Verder kun je je laten masseren en zijn er allerlei activiteiten zoals after-sailing happy hours met films of live muziek.

Wat neem je mee? Aangezien het goed warm is in Jeri (luchttemperatuur tussen de 26 en de 34 graden Celsius en een watertemperatuur van een graadje of 30) heb je absoluut geen warme kleren nodig. In december toen wij er waren was het ’s nachts zelfs nog een graad of 26, dus een paar korte broeken, T-shirts of hemden en misschien een dunne trui voldoen ruimschoots. Als je koud uit de Nederlandse herfst komt, is het een aanrader flink wat zonnebrand mee te nemen en een blouse of longsleeve om je verbrande huid koeltjes te kunnen bedekken. Een surfpak is zeker niet nodig; shorts en een goede lycra het enige wat je nodig hebt op het water. Verder natuurlijk een trapeze, een paar slippers, een zonnehoed, zonnebril, en eventueel schoentjes en zelfs handschoenen. Onze handen waren na twee dagen helemaal kapot gesurft.

Wanneer moet je gaan? Vanaf het begin van augustus tot eind september waait het in Jeri meestal tussen de 20 en 30 knopen met uitschieters naar 40 knopen en zelfs in juli en januari kan het nog heel goed zijn. De beste golven vind je tussen oktober en januari. De voorspellingen hoef je in Jeri niet in de gaten te houden, in het windseizoen weet je gewoon dat het gaat waaien, je kunt de klok erop gelijkzetten.

Vlucht Wij vlogen met FlyBrazil (www.flybrazil.nl), vanaf Amsterdam via Sal op de Kaapverdische Eilanden naar Fortaleza. Een prima deal voor rond de 700 euro voor een retourtje. Vluchten gaan een keer per week, heen op zaterdag en terug op zondag. Als je je eigen spullen wil meenemen kan dit, als je windsurfspullen inclusief je koffer tot 25 kg wegen mogen ze gratis mee, tussen de 25 en de 50 kg kost het je 150 euro per enkele reis. Het beste geef je dit vantevoren aan zodat je op Schiphol niet voor verrassingen komt te staan.

Boeken Wil je ook een weekje of meer knallen in Jeri? Op de website van Club Ventos kun je je reis inclusief verblijf boeken. Check www.clubventos.com om alles te weten te komen over Jeri en de Club.

Taal In Brazilië wordt Portugees gesproken. Een boekje ‘Wat & Hoe – Portugees’ kan wonderen doen en zal je zeker het respect van de locale bevolking opleveren.

Geld De vis heeft in Jeri inmiddels plaatsgemaakt voor de Braziliaanse Real. 10 Real is ongeveer 3,60 euro. Het beste trek je bij aankomst geld uit de muur op het vliegveld in Fortaleza. Eventueel kun je ook alvast wat geld wisselen op Schiphol. In Jericoacoara zelf zijn geen pinautomaten. In Club Ventos en steeds meer winkels en restaurants kun je betalen met je creditcard.

Communicatie & techniek In Brazilië vind je stopcontacten die geschikt zijn voor Nederlandse stekkers. Club Ventos heeft zijn eigen cybercafé en tot onze schrik deed in Jeri onze mobiele telefoon het ook gewoon. In Icaraizinho niet (heerlijk).

DVD

Visa, paspoort & vaccinaties

De lezers van Motion (jij dus!) kunnen de DVD van deze trip gratis downloaden. Op deze DVD vind je onder meer de film zelf plus extra’s zoals een slideshow en de trailer. Ga naar www. clubventosbeachsearch.com en download hem nu!

Voor Brazilië heb je als Nederlander geen visum nodig. Wel moet je een eurootje of 35 betalen om het land weer te mogen verlaten. Zorg er verder voor dat je paspoort tot zes maanden na je trip nog geldig is. Vaccinaties tegen DTP en Hepatitis A worden aangeraden.

Voor meer info over Jericoacoara kun je ook ons eerdere verhaal over deze spot lezen in Motion #2 van 2006 of online op www.motionwindsurfmagazine.nl.

Fabio is behalve professionele beachsearcher ook een slimme zakenman. Twee maanden na onze Beach Search mailt hij ons om te vertellen dat hij het hotel waar we verbleven in Icaraizinho gekocht heeft om er een nieuw centrum neer te zetten: Club Ventos numero dos. Om het in de woorden van Fabio te zeggen: ‘Ik heb de ideale spot gevonden, nu ga ik het ideale centrum bouwen. De ruimte die ik heb in Icaraizinho is drie keer groter dan wat ik in Jeri heb, en er zijn plannen voor een lounge area en een zwembad. Dit centrum zal net als het centrum in Jeri mijn filosofie weergeven: de perfecte spot, top materiaal en een omgeving gericht op ontspanning. Zodat iedereen kan genieten van zijn welverdiende vakantie, en je zeker weet dat je vriendin niet gezandstraald wordt door dezelfde wind die jou die dikke smile op je gezicht geeft. Als ze niet zelf aan het surfen is natuurlijk!’ Fabio’s nieuwe paradijsje is gepland om klaar te zijn in juli 2009, maar hij gaf al aan dat voor de zeer nieuwsgierige klanten er mogelijkheden zullen zijn om ook dit jaar Ica uit te checken, bijvoorbeeld als kleine break op je tijd in Jeri. Slimme man die Fabio...

Baptiste Gossein ziet hoe Ian achterover gaat in Jeri


2008 # 3 - 97

Duin en schuim happen langs de Braziliaanse noordkust

Recommend Documents