Op donderdag 22 januari 2015 zijn wij, teman Celine Brouwer, Joris en ik met de Emirates vanaf Dusseldorff vertrokken naar Jakarta, met een stop-over in Dubai. Toen we in Jakarta aankwamen zijn we met een taxi naar hotel Ibis Kemayoran gegaan om de nacht door te brengen. De volgende ochtend kwam meteen Cara Oliveiro naar het hotel om een financiële gift van haar familie op te halen.
Cara had al twee keer een overstroming in haar huis meegemaakt. Ze hoestte veel. Ze woont vlak naast een vuilnisbelt en open riool. Zo erg dat de officiële weduwe van George de Fretes zo moet leven. Geld om een ander huis te huren heeft ze niet. Daar moet toch wat op te verzinnen zijn? Ze wordt ondersteund door het ANMF en af en toe door de familie in Nederland en Amerika. Desondanks zit er een ander huis er voor haar niet in. Onze chauffeur Aldy kwam en bracht ons naar Bandung. De volgende dag meteen naar Lenny Nobels gegaan, een vertegenwoordigster van het ANMF. Zij gaf mij een bericht van Mw. Ilse Klotzsche uit Amerika. Door financiële omstandigheden en erge gezondheidsklachten kon zij de 7 personen die zij al vanaf 2004 steunde, niet meer opbrengen. Aangezien er dan 7 gezinnen hiervan de dupe zouden zijn heb ik besloten deze verplichting op ons te nemen. In totaal komt dat op 4 miljoen 3000.rp per jaar. De eerste helft hebben we al voldaan. Het gaat om Sri Dewi Scheffer voor licht en water. Sylvia Duinkerken, Lena Lemmers, Tilly Pfaff, Karel en Corrie Nienkemper in Banjarmasin-Kalimantan en Alexandra Masius in Surabaya. Na het bezoek aan Lenny Nobels zijn we naar Banjarmasin gegaan. Ruim twee uur rijden. Dat was niet leuk. Maar de afstanden zijn daar zo groot en er zijn steeds opstoppingen. In Banjarmasin wonen de zussen Marcella en Yvonne van Vonno, en mw Sri Dewi Scheffer.
Mw. Marcella was erg blij met een zak restanten wol die teman Irma Hobeijn had meegegeven. Op foto twee zit Celine Brouwer in het huisje van Margaretha te praten met Marcella en Sri Dewi. Twee broodmagere dames. Alle drie hebben ze een grote doos levensmiddelen gekregen namens Teman teman sehati. Bamisoepen-suikerthee-wasmiddel-tandpasta-blikjes-cornedbeef-eieren e.d. En natuurlijk meegebrachte stroopwafels.
Margaretha is een goedlachse vrouw en heel mooi om te zien.
Margaretha maakt tasjes en lappendekens. Ik heb veel opgekocht om straks op een pasar kunnen verkopen. Vloeit de opbrengst in de kas en kan weer besteed worden aan hen die het zo hard nodig hebben.
lekkages.
Pas tegen 7 uur waren we weer terug bij ons hotel. Heel erg moe. De volgende dag naar Mw. Wever die bij het Leger des Heils woont. Zij kan inmiddels amper lopen, soms met behulp van een looprek.
Ook dit keer was de huur niet betaald voor haar verblijf. We hebben dus maar weer een paar maanden bijbetaald. En natuurlijk ook stroopwafels afgegeven. Daarna naar opa Liem. Ik had al steeds gekeken of ik hem in de warung zag zitten. Daar zat hij afgelopen keren steeds. Maar het bleek dat hij inmiddels niet mee kon lopen en incontinent was geworden. Hij zat/ lag dus maar steeds in zijn kamertje. Een hok tussen enkele garages in. Lawaai, klein en vies. We gaven opa Liem een pak stroopwafels, en zijn verzorgster behoorlijk wat geld om de komende weken pampers te kunnen kopen.
Wat was hij er blij mee. En hij zei dat hij iedere maand één stroopwafel zou eten, en als het dan bijna op was, wist hij dat ik weer zou komen. Ik zei hem toen dat ik in September weer van plan was om terug te komen. Hij zou op me wachten. De volgende dag zijn we naar de fam. Vissers gegaan in Cimahi. Die hadden we de vorige keer geld gegeven om hun huis lekvrij te maken. Er zat wel een nieuw dak op en ook de woonkamer was niet meer lek, maar de achterkant konden zij niet meer doen, omdat het geld op was.
Ik kreeg zojuist bericht uit Bandung dat er nog zo’n 800 euro nodig is om de rest van het huis ook bewoonbaar te kunnen maken. Dit bezoek aan Cimahi koste ons weer een dag. Ver weg. Je zou zoveel willen doen maar de afstanden zijn zo ver uit elkaar. Je zit bijna dagelijks uren in de auto om ergens te komen. Dat is heel frustrerend. Omdat ik maar steeds aan opa Liem zat te denken, besloten we weer terug te gaan om ook hem een grote doos levensmiddelen te brengen en nog een pak extra pampers.
Hij vertelde me dat hij nog maar twee stroopwafels over had. Hij voelde dat ik weer zou komen, dus had hij zich te goed gedaan. Hahahahahha, slimme opa. De laatste dag in Bandung zijn we dhr. Alex Tentaye op gaan zoeken. Meneer heeft een stroke gehad en is aan onderbenen verlamd. Kan langzaam praten maar heel zachtjes. Ook hij kreeg een grote doos levensmiddelen. Hij wordt verzorgd door zijn kinderen.
Hij huilt elke keer.
Zo aandoenlijk om te zien
Celine bracht ons op het idee om een badstoel en een po-stoel voor hem te kopen.
Bij mw. Meity Pfaff stond nog een rolstoel die wij (Teman Teman Sehati) in het verleden hadden gekocht voor mw Gevelhof. Die is inmiddels helaas overleden, dus de stoel kon naar Meneer Alex toe en die werd ook naar hem gebracht. Nu kan hij lekker zitten als hij wordt gebaad en dat hoeft niet mee op bed. De laatste ochtend kwamen de vertegenwoordigers van het ANMF Meity Pfaff en Lenny Nobels naar ons hotel om afscheid te nemen.
Doorgesproken wat we allemaal hebben gedaan en wat we nog kunnen doen in de toekomst. Want dat hulp nog heel hard nodig is, dat is wel duidelijk. Nog een paar dagen in Jokjakarta doorgebracht om het tassenproject en becakproject te bekijken. Als afsluiting drie dagen Bali. Die laatste avond kwam Suzie Sahertian naar het hotel, samen met een vriendin. Haar vader Benja was ziek en kon dus niet meekomen. Vader Benja is jaren geleden gevlucht vanaf Ambon met 1 zoon en 2 dochters, nadat extreme moslims de katholieken belaagde. Moeder is daarbij omgekomen. Zij spreken goed Nederlands en ook zij worden regelmatig door ons geholpen.
Vermoeid van alle indrukken zijn we weer naar de koude Nederland vertrokken en kon ik, zodra ik weer in het vliegtuig zat mijn verplichte braces aantrekken. Dat kon ik niet doen toen wij in Indonesia zaten en alle bezoeken aflegden, omdat onze gesteunden erg zouden schrikken. En het draait niet om mij maar om hen.
Natuurlijk zijn dit niet alle foto’s die wij hebben gemaakt, maar dan hebben jullie een beetje een indruk wat er allemaal voor elkaar is gebracht. Rest mij jullie er op attent te maken dat onze website www.temantemansehati.nl is vernieuwd en dat daar ook zo gauw mogelijk andere foto’s op komen te staan. En ik hoop dat diegenen die hun donateurschap voor dit jaar nog niet hebben voldaan dit zo gauw mogelijk zullen doen. Stichting Teman Teman Sehati Arnhem NL27INGB0004480934 Rest mij nog Celine Brouwer te bedanken voor haar hulp en inzet. Dengan senang hati, Lieve groet, Francine
